CHAPTER 10
NYKYREL was sweating bullets. Nanlalamig ang kamay niya at nanginginig ang mga tuhod niya. Dread and fear was there, lurking in the corner of his mind trying to coax him in chickening out. Bakit ba kasi pumayag siyang sumama rito kay Lechel?
Fuck! Baka may ka-klase siya noon na makakita sa kaniya. Shit! Paano kung may mangyaring masama at mapahiya si Lechel? He can't live with that. Nykyrel knew he'll die in embarrassment. Shit! Why can he be normal for a change?
Anong gagawin niya kapag pagtawanan si Lechel ng dahil sa kaniya? Paano kung pagtawanan siya ng mga kaibigan nito? He can't do that to her. Hindi niya hahayaang madungisan niya ang magandang imahe ng dalaga sa iba. He's an abomination like what his mother had said when she was still alive. Walang tatanggap sa kaniya.
Siguro, masuwerte lang siya at tanggap siya ni Lechel, pero hindi iyon sapat para suklian nito ang nararamdaman niya. There's a lot of fish in the ocean, why settle with a fish with disability?
Insecurities hung around him like a thick canopy.
Binalingan niya si Lechel na nagmamaneho. Nagtalo sila bago umalis ng bahay niya kung sino ang hahawak sa monabela, and five minutes later at heto siya at nakaupo sa passenger seat ng sasakyan niya. She's so persistent and he was actually turned on. Good heavens!
Mukhang napansin nito na nakatingin siya rito kaya tinapunan siya nito ng tingin. She smiled at him.
Malakas ang tibok ng puso niya dahil sa sobrang kabang nararamdaman. Shit!
"Lechel—"
"Shut it, Nykyrel. Pumayag ka, remember?" Pinandilatan siya nito.
Nykyrel sighed. Yes, pumayag sjga. At kinakabahan siya sa mangyayari. What if he embarrassed Lechel in front of her friends? What if something bad happened and that would taint Lechel's beautiful image? Ayaw niyang mangyari 'yon. Shit! Shit! Shit!
Nanuyo ang lalamunan niya ng iparada ni Lechel ang sasakyan sa gilid ng kalsada, kaharap niyon ay ang CCBells Cafe. It looks cozy from the outside. Nykyrel knew that the cafe was built to make the costumer comfortable, but he felt the opposite, he's agitated. Nani-nerbiyos siya. Natatakot siya. Mas lalo lang nanlamig hindi lang ang kamay niya kundi pati na rin ang buo niyang katawan. His nervousness is showing and it's so palpable.
"Nykyrel, magiging maayos ang lahat." Kombensi sa kaniya ng dalaga.
Pilit siyang ngumiti. Ayaw niyang malaman nito ang kabang nararamdaman. Kahit walang salamin ngayon sa harapan niya, alam ni Nykyrel na namumutla siya sa sobrang kaba.
What if something bad happened and it concerns him? Ayaw niyang madamay si Lechel sa kapalpakan niya sa buhay.
"Nykyrel?" Pukaw ni Lechel sa kaniya.
Binalingan niya ang dalaga. "Yes?"
Nginitian siya nito. "It's going to be okay."
"H-Hope so, babe."
Hinawakan ni Lechel ang kamay niya at pinisil 'yon bago ito lumabas ng sasakyan.
Nykyrel followed.
Nang umapak ang paa niya sa semento, bumilis ang tibok ng puso niya. Please, heart, be still. Please God. Have mercy on me. Hindi siya ang tipo nang tao na magdadasal para maging maayos ang lahat kasi alam naman niyang imposibling mangyari ang hinihiling niya sa panginoon pero ngayon, habang kinakabahan siyang nakatayo sa labas ng Cafe, he prayed.
Nakangiting inilahad ni Lechel ang palad nito sa kaniya, "halika na."
Nanlalamig ang kamay na tinanggap niya ang kamay nito. Lechel felt the coldness in his hand. She squeezed it, assuring him.
"Walang kakain sayo sa loob." Natatawang biro ng dalaga sa kaniya saka pinagsiklop ang palad nila at hinila siya papasok.
Lechel pushed the Cafe's door opened and the bell above rang, signaling their entrance. Kaagad na naramdaman ni Nykyrel ang mga mata ng mga customer sa kaniya. His body felt cold all of the sudden. Hindi lang ang kamay niya ang nalalamig. Parang tatalon ang puso niya sa kaniyang dibdib sa sobrang kabang nararamdaman. Fuck this fear!
"Pasok na tayo." Tuluyan siyang hinila ni Lechel patungo sa bakanteng mesa na nasa gilid ng Cafe.
Nykyrel blew a relieve breath when his butt touched the chair. Nakahinga siya ng maluwang. I survive.
"Relax, Nykyrel," Lechel grinned. "Walang kakain sayo rito."
Pinilit niya ang sarili na ngumiti kahit pa nga ang gusto niyang gawin ay magtago at tumakbo pabalik sa bahay niya. "O-okay."
Nykyrel roamed his eyes around the Cafe. It's packed with costumers in different age and genders. Lahat ng tao sa Cafe ay may mga ngiti sa labi. They all look satisfied and happy. Sinong hindi magiging masaya, lalo na ang mga kababaehan, lahat yata ng waiter ay lalaki at mga guwapo pa. Heck! This is bad! Maybe Lechel likes one of the waiters!
No! Ibinalik niya ang tingin sa leeg ni Lechel kung saan halata pa ang love bite na ginawa niya. Good.
"So, anong gusto mong kainin?" Tanong ni Lechel na nakatingin sa mga mata niya.
"Ahm, hindi ko alam—"
"Lechel! My Journalist friend!" A male voice exclaimed. Nakatayo ang lalaki sa harap ng mesa nila at kaagad na sumama ang pakiramdam niya kahit pa niya nakikita ang mukha nito.
Nag-angat ng tingin si Lechel sa bagong dating at ngumiti. "Hey, Trek. Kumusta? Akala ko wala ka rito."
Jealousy ripped through him. Shit!
"At bakit naman? I'm the owner of this Cafe at opening ngayon, malamang narito ako para mag supervise—" abrupt pause, "sino itong kasama mo?"
Nykyrel looked up and saw a very handsome man. His insecurities eat him up in that instant. Ang daming senaryong tumatakbo sa isip niya at ang ending palagi ay iiwan siya ni Lechel para sa lalaking nasa harapan nila. The guy looks like a freaking perfect male model!
His chest tightened. Bullshit!
Dahil hindi siya kumibo, inilahad ng lalaki ang kamay sa harapan niya. "Hi, I'm Trek Wolkzbin, I'm a Chef and the owner of this nice café. Nice to meet you."
Yes, he confined himself inside his huge mansion, but he knew that surname anywhere. Wolkzbin Enterprise.
Ayaw niyang magsalita, he want to clamp shut his mouth, but his curiosity won. "W-Wolkzbin? A-are you r-related to T-Train Wolkzbin?" He gulped and cursed himself for stuttering.
Nykyrel waited for Trek to make fun of his speech disorder, but he didn't. Sa halip ay sinagot nito ang tanong niya na may ngiti sa mga labi.
"Yeah. He's my dad." Sagot ni Trek na para bang hindi kilala sa lipunan ang ama nito.
"Wow." Nykyrel whispered, awed.
Train Wolkzbin is one hell of a business man. At mukhang hindi sumunod sa yapak nito ang anak. Trek is a Chef and last time Nykyrel's check, culinary student don't deal with numbers and business problems.
"My Dad is not a big deal." Natatawang wika nito, "anyway, anong pangalan mo? Ngayon lang kita nakitang kasama ni Ms. Journalist." Trek wiggled his eyebrow at him suggestively. "Boyfriend?"
"Ahm," tumikhim siya, "I-I'm N-Nykyrel Guzmano."
Nanunudyong ngumiti ito kay Lechel. "Hmm. Nagdadalaga ka na, ah."
Lechel blush a deep red.
Kaagad nagsalubong ang kilay ni Nykyrel. Biglang nag-init ang ulo niya sa nakita. Only he can make her blush! "Paano kayo n-nagkakilala?"
Trek faced him. "Oh. This woman? Food Journalist siya at may Restaurant ako. Na feature niya ang mga original recipes na gawa ko kaya nagkakilala kami. She interviewed me often about foods, that's why we become good friends."
Trek explained and Nykyrel was relieved. Kahit naman naburo siya sa bahay niya, alam niya sinasabi at ginagawi ng isang lalaki kapag hindi ito interesado sa isang babae. And Trek just did that. Good.
"Oh." Iyon lang ang nasabi niya.
Trek gives him a funny look and then chuckled. "Anyway, may order na ba kayo? Kung mayroon na—" nagsalubong ang kilay nito at napatigil sa pagsasalita ng may padaskol na umupo sa bakanteng mesa na katabi nila. "Light? Light Montero?"
Lumingon ang bagong dating at kaagad na napalitan ng ngiti ang madilim nitong mukha. "Wolkzbin! Hey, man!"
Nag-excuse si Trek sa kanila saka umupo sa kaharap na silya ng lalaking tinawag nitong Light.
"Damn, man, akala ko nasa Greece ka pa." Trek said and the two conversed.
Nykyrel tuned them both and looked at Lechel. Kumunot ang nuo niya ng makitang nakangiti ito ng matamis sa kaniya.
"W-what?" Nagtatakang usisa niya.
"Masaya kang ako na nakipag-usap ka sa iba. See, hindi lahat ng tao sa labas ay ibu-bully ka."
"Siguro h-hindi l-lahat, p-pero marami s-sila." Lihim siyang napamura ng mautal na naman siya. Fuck!
Mabilis niyang kinuha ang cell phone sa bulsa at nag-type sa new message pagkatapos ay ipinabasa iyon sa dalaga.
"Kaunti lang ang tao sa mundo na walang pakialam sa pagsasalita ko." Lechel read it out loud. She sighed. Inabot ni Lechel ang kamay niya saka pinisil iyon. "Nykyrel, just try and open yourself to the world—"
"I did, Lechel. I b-bared my s-self to t-the w-world." Kinagat niya ang pang-ibabang labi at nagbaba ng tingin. "A-alam mo ba k-kung anong g-ginawa n-nila s-sakin? T-they mocked m-me, Lechel. T-they m-made fun o-of m-me. Pinagtawanan, k-kinutya at n-nilait nila a-ako. Kaya hindi m-mo ako masisisi k-kung i-ikinulong ko ang s-sarili ko sa m-mansiyon. Yes, Lechel, y-you and T-Trek did n-not make fun o-of m-me, p-pero paano ang iba? M-masisiguro m-mo b-bang t-tatanggapin nila a-ako? Matagal k-ko n-nang t-tinanggap ang k-katutuhanang kahit a-anong gawin k-ko, h-hindi nila matatanggap ang i-isang k-katulad k-ko."
A TEAR escaped Lechel's eyes. Ramdam niya ang sakit na pinagdaanan nito, pero hanggang doon lang. She knew what happened to him was painful but that's it. She didn't experience it to know how much pain he had endured, alone.
"Nykyrel,"
"Don't, Lechel." Sinalubong niro ang tingin niya. "H-huwag m-m akong k-kaawaan."
Her heart tightened. "Hindi ako naaawa sayo, Nykyrel. Nasasaktan ako para sayo. Wala silang karapatang kutyain ka ng ganoon. Wala silang karapatang saktan ka." Tumayo siya at lumapit sa binata saka ito niyakap ng mahigpit. "I'm really sorry, Nykyrel, for everything that they'd done to you."
Naramdaman ni Lechel na nanigas sa kinauupuan si Nykyrel. Nang pakawalan niya ito at hinuli ang mga mata nito, halata ang gulat na naka-ukit sa mukha nito.
"N-niyakap m-mo a-ko." Nykyrel said, breathless. It seems that he was shock by what she did.
"Hindi ba puwede?" Natatawang tanong niya. Para namang may nakakagulat sa ginawa niya.
"Y-you e-embraced m-me i-in public?"
"Ano naman ngayon?" Puno ng pagtatakang tanong niya.
"Nobody e-embraced m-me i-in p-public." Bulong nito na para bang isang big deal ang ginawa niya. "H-Hindi k-ka ba n-nahihiyang yakapin a-ako?"
"Hindi." Hinila niya ang silya para magtabi na sila ng binata. "Bakit naman ako mahihiya? I just embraced the most handsome man in this Cafe."
Nykyrel scoffed. "L-look around, Lechel. L-lahat yata ng w-waiter sa Cafe n-na 'to ay g-guwapo."
Halata sa mukha ni Nykyrel ang selos na nararamdaman. Lechel's heart actually skipped a beat. Damn this man. "Oo nga at guwapo sila pero ikaw ang pinakaguwapo sa paningin ko."
Nykyrel's face lit up. "Truly?"
God. She likes putting a smile on his face and making him happy.
"Yes. Truly." Dumukwang siya at hinalikan ito sa pisngi. "So, order na tayo?"
Nykyrel chuckled. "Sure. After here, may pagdadalhan ako sayo."
She stilled. Nagulat siya sa sinabi nito. "What? May pagdadalhan ka sakin?" Shock was dripping from her words.
"Yes." Natatawang sabi nito saka pinanggigilan ang pisngi niya. "Lechel, m-mababaliw a-ako kung halos b-buong t-taon ay n-nasa b-bahay l-lang a-ako. I go t-there w-when i n-need fresh a-air."
Bigla siyang na excite sa nalaman. "Saan mo ako dadalhin kung ganoon?"
Nykyrel smirked. "Surprise."
She felt giddy all of the sudden. Natutuwa siya na hindi naman pala ito naburo sa bahay nito. Good.
Tinawag ni Lechel ang waiter saka ibinigay ang order nila. She let Nykyrel pick their food. Gusto niyang malaman kung ano ang o-orderin nito para sa kanila. She wanted to know his likes and dislikes in food. She wanted to know everything about Nykyrel Guzmano.
"Maganda ba do'n?" Usisa niya.
"Oo. M-maganda."
"Sige! Bilisan nating kumain." Excited na sabi niya.
Nykyrel was chuckling as he shook his head. "N-napaghahalatang excited k-ka."
"Oo naman." She grinned. "Yehey!"
Dumating ang order nila at naging abala na sila ni Nykyrel sa pagkain. Excited na siya sa pagdadalhan sa kaniya ni Nykyrel.
She can't wait!
NYKYREL keeps on glancing at Lechel as he drives towards their destination. Halata sa mukha nito ang excited ang dalaga. She was beaming happily, grinning from ear to ear.
Nykyrel wonders, hindi kaya ma-disappoint ito kapag nakarating sila sa pagdadalhan niya rito?
Hmm. Let see and find out.
Ipinarada niya ang sasakyan sa Roldan's Port kung saan nakadaong ang Yacht niya.
Lumabas siya sa sasakyan, ganoon din ang ginawa ni Lechel. Hinawakan niya ang kamay ng dalaga at pinagsiklop iyon. The excitement in her face was nowhere to be seen.
"A-ayos k-ka lang, Lechel?"
Ngumiti ito, pero alam niyang pilit iyon. "Oo naman. Medyo kinakabahan lang ako." Nakatingin ito sa Yacht.
He rolled his eyes and pulled Lechel towards the Yacht. Papasok na sana sila sa loob ng Yacht ng biglang lumabas ang may-ari ng Yacht na katabi ng Yacht niya. Si Xavier Roldan. Ang may-ari ng Port na iyon at kahit papaano ay maituturing niyang kaibigan.
Xavier waved his hand at him. Nykyrel forced himself to wave back.
"Hey, Guzmano." Lumapit ito sa kanila habang may dalang gitara. Then Xavier's eyes fell into Lechel's. "Woah, baby, who are you?"
Idinikit ni Lechel ang katawan sa tagiliran niya. Naramdaman niya ang mayayaman nitong dibdib sa braso niya. Napalunok siya ng maramdamang nag-uumpisang mabuhay ang pagkalalaki niya. Fuck!
"She's Lechel, my girlfriend." Nanlaki ang mata niya sa lumabas na salita sa bibig niya. What the heck did i just said?
Hinintay niyang tumutol si Lechel at itama ang sinabi niya pero nanatiling tahimik ang dalaga. Nang tingnan niya ang mukha nito, walang emosyon iyon at nakatingin sa ibaba.
Fuck! Did he embarrass her? Shit! Dapat ay nirendahan niya ang bibig niya.
Xavier grinned. "Oh. Okay. The whole Port is all yours. Aalis na muna ako." May pilyong kislap ang mga mata nito.
Napailing-iling siya at hinila na naman si Lechel papasok sa Yacht niya at patungo sa upper deck. Gamit ang susi na nakatago sa bulsa, binuksan niya ang silid kung saan palagi siyang tumatambay kapag narito siya.
"Come in." Aniya.
Pumasok si Lechel at isinara niya ang pinto.
Nykyrel guided Lechel towards the open balcony overlooking the wide blue sea.
"Ito ang ipapakita ko sayo." Aniya at niyakap ito mula sa likuran.
"Ang ganda." Lechel said, breathless.
"Yes." Humigpit ang yakap niya rito. "Pasensiya na kung pinakilala kitang girlfriend ko. I had to. Babaero kasi iyang si Xavier e."
"Oh." She sound disappointed. "Okay lang." Humarap ito sa kaniya. "Maganda rito. Thanks for taking me here."
"I c-come h-here once i-in a w-while. Maliban s-sa b-bahay k-ko, dito a-ako t-tumatambay. I l-like i-it here." Inilapit niya ang nuo sa nuo nito. "Salamat a-at nagustuhan m-mo."
Lechel smiled. "No. Salamat sa pagdala mo sakin dito."
He smiled back, pero sa loob-loob niya, naguguluhan siya. Hindi lang bahay niya ang pinagbuksan niya rito, pati sa isang lugar na matatawag niyang 'safe haven' niya. Why? Is he really falling in love or did her already fell?
A/N: Takot talaga si Nykyrel :(