Sophia's POV
Iyak lang ako ng iyak that time. Hindi ko na kinaya kaya hindi ko na din pinigilan. Ano ba kasi talaga ang nangyari?
*Flashback
Nagpaalam na ko sa tropa na hindi kami sasabay ni Justine sakanila kasi may pupuntahan pa kami when in fact wala naman talaga. Ang bagal kasi nila maglakad, akala mong may prusisyon e uwing uwi na ko kaya eto, hinila ko na si Justine para mauna na kami. At first, nagrereklamo pa but then ng sinabihan ko na bakit hindi siya nakiride agad agad e narealize niya din naman ang gusto kong iparating. Hindi din naman kami dumaretso ni Justine sa bahay, instead dinala niya ko sa isang park na medyo malapit sa subdivision namin. Nagtaka naman ako but eventually naisip ko na baka tinotoo na niya na may pupuntahan nga kami.
We sat on one of the bench at the park. Pinapanood lang namin ang batang naglalaro kasama ang kanilang mga yaya, pati na din ang iba na masayang kumakain ng icecream at ng kung ano pa. Napapangiti na lang ako sa mga nakikita ko ng biglang hawakan ni Justine ang kamay ko kaya naman napalingon ako sakaniya. Hindi ko madistuingushed kung ano ang nararamdaman niya but then I managed to smile at him
"Bakit?" hindi ko alam kung bakit pero yan na lang talaga ang nasabi ko agad. Bigla akong kinabahan but then hindi ko pinahalata sakaniya. Nakatitig lang siya sa mga kamay ko na hawak hawak niya.
"What if ..."
"What?" kalmado pero may irita na sabi ko
"What if, I leave the country?" Seryoso niyang tanong sakin habang nakatitig sa mga mata ko, he even hold my hand tighter.
Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko nung tinanong niya iyon. Kahit ba sabihin nating what if pa yon, may chance na maging totoo yon. Pero hindi dapat ako maniwala agad agad, dahil what if nga lang daw diba? Kalma Sophia, what if lang yan
"What if, suntukin kaya kita?" pagbibiro ko sakaniya sabay tawa ko to ease the too much pressure between us. Pero bumalik nanaman yung mabigat na atmosphere nung tumigil ako sa pagtawa at marealize ko na ako lang ang tumawa. Seryoso pa din siya
"Hay nako, hindi magandang what if yan Ramos." sabi ko sabay tingin sa harapan ko.
"Tara na, ihahatid na kita" he said as he pulled his hands on mine and walked slowly towards his car.
Nakatingin lang ako sa kaniya habang palayo siya sa pwesto ko. Unti unti kong nararamdaman ang mga luha na gustong tumulo mula sa mata ko pero inunahan ko na to. Pinunasan ko agad agad ang mata ko at pumunta sa ibang direksyon. Tinawag pa niya ko pero hindi ko na siya nilingon. Dali dali akong pumara ng tricycle at nagpahatid hanggang loob ng subdivision namin.
*END OF FLASHBACK
Yun ang dahilan kung bakit ko siya hindi pinapansin kanina at kung bakit hindi ko siya ininvite sa movie marathon namin kanina. Masyiado pa din akong nagpapadala sa nangyari kagabi. Hindi nyo naman ako masisisi kasi ang sakit lang isipin na aalis siya ng bansa.
Iyak lang ako ng iyak hanggang sa makatulog ako
--
Circles, we're going in circles
Dizzy's all it makes us
We know where it takes us
We've been before
Closer, maybe looking closer
There's more to discover
Find out what went wrong without blaming each other
Nagising ako ng hapon na. Kung hindi ko pa narinig yung ring ng ring na cellphone ko e baka hanggang ngayon tulog pa ko.My phone kept on ringing pero wala man lang akong nasagot kahit isa at nagulat pa ko kasi 6 missedcalls. Hindi ko naman na din binuksan para tignan kung sino ang tumawag dahil sure ako na si Kim lang yon.
Bumaba na ko para makakain ng lunch and at the same time miryenda. Naabutan ko sa baba si Kuya Pat, ang isa sa bestfriend ni Kuya na nagpeprepare ng miryenda. Hmm, yum yum yum!
"O, Hello Phia" bati niya sakin
"Hello din, ano yan?" pang uusisa ko
"Miryenda. Gusto mo? Nasa Entertainment sila e." pag aalok sakin ni Kuya Pat at syempre bilang may pagka glutton ako e kumuha nga ako don sa pinrepare niya.
"Sharap Kuya Pat! Penge pa ah?" then kumuha nga ulit ako. Tinawanan lang naman niya ko then nagtimpla na ng juice. As for me naman, kumuha na ko ng lunch ko. Mas nauna pa ang miryenda kesa sa lunch. Nebeyen,
"Ay nga pala Phi, nagpunta dito si Justine" pagbubukas ni Kuya Pat ng usapan. Kasalukuyan naman akong nagsisimula ng kumain.
"Kain Kuya Pat! O tapos?"
"Sige lang. Hm, may problema ba kayo? Parang worried siya e although sabi ko natutulog ka pa kaya umalis na lang siya" sani ni Kuya Pat sabay tingin sakin pero syempre hindi na ko sumagot at nagkibit balikat na lamang.
Think that we got more time
When we're falling behind
Gotta make up our minds
Or else we'll play, play, play all the same old games
And we wait, wait, wait for the end to change
And we take, take, take it for granted that we'll be the same
But we're making all the same mistakes
Nagpaalam na sakin si Kuya Pat na babalik na siya ng entertainment room. He even invite me to come over and join them watching the movie. Nag nod na lang ako sakaniya at nagpatuloy sa pagkain. He even left some juice for me. Aw, gentleman. HAHAHA
Kain lang ako ng kain ng biglang magring yung cellphone ko kaya naman no choice na ako at sagutin na yung phone call ko kaso hindi ko na tinignan ang caller ID kaya naman agad akong nagulat ng mapagtanto ko kung sino ang tumawag at siyang kausap ko.
"Hello?"
"Hi Phia" bati ni Justine sakin. Oo siya ang tumawag
Wake up, we both need to wake up
Maybe if we face up to this
We can make it through this
Closer, maybe we'll be closer
Stronger than we were before, yeah
Make this something more, yeah
"Ano, Justine. Napatawag ka?" parang tanga lang yung tanong ko -_-
"uhm, may ginagawa ka ba? Can I asked you to go out for some snacks?" he asked with a hint of shyness.
"Ay. Kakakain ko lang kasing lunch e." pagsasabi ko ng totoo.
"Ah ganon ba? Osige" then he hang up.
asdfghjkl!#$%^&*()_+
Ganon na lang ba talaga yon? Wala ng pilit-pilit? Haaaaaaaay. ANO BA!
Dahil sa nawala na din naman ako sa mood, hindi ko na itinuloy yung kinakain ko. Badtrip kasi e. Umakyat na lang ulit ako sa kwarto ko at nagmukmok.
Nakakasad naman to >.>
Think that we got more time
When we're falling behind
Gotta make up our minds
Or else we'll play, play, play all the same old games
And we wait, wait, wait for the end to change
And we take, take, take it for granted that we'll be the same
But we're making all the same mistakes
Yeah, yeah, that's what crazy is
When it's broken, you say there's nothing to fix
And you pray, pray, pray that everything will be okay
While you're making all the same mistakes
Kung ano-anong random thoughts ang naiisip ko nang biglang mag vibrate yung phone ko.
It was a text message from him, should I read it? >.<
Nagtatalo ng bongga ang isip at kamay ko kung dapat ko bang basahin or what, but in the end I decided to read it.
From: Ramos <3
Just change his name a while ago, ang pangit kasi kung yung gwapo >.>
From: Ramos<3
Hi Sophia, gusto sana kitang pormal na makausap about dito but seems that ayaw mo naman makipagkita sakin, so here I am, Im ended up texting this to you. Now I should start, my papers are already settled. Yung tanong ko sayo kahapon? Totoo yon, yung what if ko.. sorry :( gusto nila mama na doon ko na ipagpatuloy yung studies ko kaya eto ako, walang magawa. They even bought my ticket and my flight will be next week. May oras pa Phia, can I asked you a favor? Eto lang bby, sumama ka na sakin? Come on, let's do our plan. Diba dati pangarap natin to? Ang sabay nating gagawin na maabot yung dreams natin? Eto na yon o. This is the chance Sophia, please? Sumama ka sakin bby. Para na din sa relationship natin. Ayaw mo din naman ng long distance diba? Please bby. Iloveyou.
After kong mabasa yan, tuloy tuloy na yung pagbagsak ng mga luha ko.
So totoo na? Aalis talaga siya? Iiwan na niya ko?
Don't look back
But if we don't look back
We're only learning then
How to make all same mis-, same mistakes again
Hindi ko na kinaya pa yung mga thoughts ko kaya agad kong denial yung number niya. Pangalawang beses pa lang nagriring sinagot na niya agad, obviously he's waiting.,
"Sophia?" his voice was pleading.
"Ano yon? Ba't ngayon mo lang sinabi?"
"Bby, biglaan kasi e," malumanay niyang sagot.
"Biglaan? Wow naman Justine, isang araw mo lang naayos yung mga papers mo tapos biglaan? Nakakatanga naman o,"
"Phia look, Im sorry okay?"
"Yan nanaman tayo sa mga sorry mo e, Justine ganto na lang ba lagi? Hindi mo ipinapaalam lahat sakin, ano ba gusto mong mangyari ah?"
"Come with me, please?"
tuloy-tuloy na yung luha na mula sa mata ko, hindi ko na mapigilan.
"Paano kung.. kung ay-a-ayoko?" pagkatanong ko hindi ako nakarinig ng kahit na ano sa kabilang linya. It was a long silence, lalo lang akong napaiyak kaya napatakip na ko sa bibig ko.
"Phia naman"
"Justine hindi naman kasi madali e! ayoko naman kasi na baka pagsisihan ko lang ang magiging desisyon ko in the end"
"So sinasabi mo ba na parang pagsisisihan mo pa na sasama ka saken? Ganon ba ha Sophia?!"
"Ikaw pa ang galit ngayon ha? And excuse me but I didn't say it literally!"
"E ayaw mo naman ata akong makasama e? E di sige, Dito ka na lang! Bahala ka!"
"An---- *toot* *toot* *toot*" huli na ng mapagtanto ko na binabaan na niya ko.
Ano yon?
Binabaan ako?
So we play, play, play all the same old games (same mistakes)
And we wait, wait, wait for the end to change (when nothing's gonna change)
And we take, take, take it for granted that we'll be the same (well nothing's gonna be the same)
But we're making all the same mistakes
Hindi ko na maintindihan, ang gulo. Ba't ganto? Bakit ganto na ang nangyayari? The last time I checked okay pa naman ang lahat pero ano to? :((
Napahiga na lang ako sa sobrang pag iisip at hanggang sa ngayon ay iyak pa din ako ng iyak.
Suddenly my phone rang. I looked at the caller ID and answered it immediately. It was him..
"Hello?" matamlay kong tanong. Feeling ko nabagsakan ako ng langit at lupa. I heaved a sigh and repaet what I'd say. Wala kasing nasagot sa kabilang linya e.
"Hello? Justine? Bakit ba?" pagtatanong ko na mababakas ang mababa pero medyo inis na boses.
Ang susunod na narinig ko ang nagpagimbal at nakapag pagising ng diwa at buong pagkatao ko, para akong nabuhusan ng napakalamig na tubig na may kasama pang yelo.
"Let's end this, Im breaking up with you" and with that, he hang up once again ..
Yeah, yeah, that's what crazy is (crazy is)
When it's broken, you say there's nothing to fix (there's nothing to fix)
And you pray, pray, pray that everything will be okay (everything will be okay)
While you're making all the same mistakes