Merhabalar..Öncelikle bölümün neden geciktiğini açıklamak istiyorum.Ben cidden bu işi yapamadığımı düşünüyorum.Yazdığım şeyler beğenilmiyor diye düşünüyorum.Ama bir yanım okuyanlar var devam et diyor.Aklım karışık.Özür dilerim..Yorumlarınıza şuanda çok ihtiyacım var.Öptümm :*
Bu arada multimedia Doruk ve Derinin sarılma sahnesi.Bölüm parçasıda Derin'in kulaklıktan dinlediği şarkı.Bakmayı unutmayın.
Bölüm 8
"Annenin sana ihtiyacı var Derin."
"Ne?Ne demek bu?" dedim. İçimdeki daha doğrusu aklımdaki kötü histen kurtulmalıydım. Bir sorun yoktu.
"Eve gelmen gerek.Annen seninle önemli bir konu hakkında konuşacak."
"Ne konuşacak?Ne diyorsun sen, açık açık söylesene neler oluyor?" dedim endişeyle.Sözlerimi bitiremeden telefonu kapattı.Allahım, ne yapacağım?Benimle dalga mı geçiyor bu adam? Ne demek bütün bunlar şimdi?
Yapacak bir şey yok diye düşünerek kalktım, üstüme düzgün bir şeyler geçirdim, çantamı kapıp otelden çıktım.Gecenin bu saatinde bu kadar önemli ne olmuş olabilirdi ki?Allah aşkına, aklıma sadece tek bir şey geliyordu.Anneme kötü bir şey olmuştu.Hayır bu olamazdı.Ben bunu kaldıramazdım, ben bu kadar güçlü biri değildim.Her ne kadar evden ayrılmış olsam da o benim annemdi.Beni doğuran ve büyüten kişiydi.Yani boş zamanı olduğunda.
Bir taksiye atladım hemen evin adresini verdim.Bir dakika, bu adam bana eve gel falan demedi ki?Ee, nereye gideceğim ki?Telefonumu çıkarıp annemin numarasını tuşladım.Saçmalıyorum, annem iyi olsa kendisi arayıp söylerdi.Bu adam aradığına göre annem benimle konuşacak durumda değildi.Arayan numaralardan onun numarasını bulup ara tuşuna bastım ve bekledim.Evet, harika.Aradığınız kişiye şuan da ulaşılamıyor, lütfen sonra tekrar deneyiniz.Eğer bu bir şakaysa, yemin ediyorum o evi başına yıkarım o adamın.
Evin önüne geldiğimde taksiciye parasını ödeyip dışarı çıktım.Eve doğru koşar adım yürüdüm ve zili çaldım.Ama içimden bir ses hala 'kandırlıyorsun aptal' diye bana bağırıyordu.Hayır, annem yani.Beni neden kandırsın ki?Bu kadarını da yapmaz diye düşünerek kapının açılmasını bekledim.Sonunda birisi kapıyı açtığında içeri bir hışımla daldım.
"Ne olduğunu biri bana anlatmaya tenezzül edecek mi?" dedim ama resmen bağırıyordum.Biraz daha sakin olamaz mıydım? Hayır olamazdım çünkü apar topar ne olduğunu anlatmadan beni buraya çağırmıştı ve doğal olarak bir açıklama bekliyordum.
"Annenin yanına çıkmak ister misin?" dedi eskiden babam olduğunu sandığım adam.Hala ona nasıl hitap edebilirim bilmiyorum.O adam işte.
"Neden bana önce neler olduğunu anlatmıyorsun?" dedim sabırsızca ve sinirli bir şekilde.
"Peki madem çok istiyorsun, anlatayım küçük hanım.Annen psikolojik travma geçiriyor ve bu dönemde yanında olman gerekiyor.Ufak çaplı bir araba kazası geçirdi, bu çok önemli değil ama iş ortamındaki stres, evden ayrılışın ve evliliğimizde yaşadığımız sorunlar üstüste gelince kaldıramadı.Şuan ruhsal olarak iyi değil.Yanında olmana ihtiyacı var." dediğinde durumun ciddiyetini kavrayamadım ve merdivenlerden inen doktoru gördüm, ona döndüm.
"Annem nasıl?" Sesim endişeli çıkmıştı.Ne olursa olsun o benim annemdi.Arkamı dönüp gidemeyeceğim tek insan.
"Annen iyi olacak.Senin ve çevresindeki insanların yardımı ve desteğiyle toparlanacak.Bak kızım kişinin başından geçen olayların yarattığı stres onun dayanabilme gücünü aştığında ruhsal travma yaşantısı ortaya çıkar.Bunun için yapmanız gereken güvenilir bir ortam yaratmak, seçim yapmasına izin vermek ve bunu desteklemek, travmasını açması ve paylaşması konusunda ısrar etmemek ve kesinlikle güvenilir olmak."
"Başka yapabileceğimiz bir şey var mı peki?Uzmanlara yönlendirmek falan?" dedi o adam.
"Bunu zaten yapacağız, hastanemizde bu konuda uzman kişilerle görüşmesini sağlayacağız ama önce bunu kabul etmesi gerekiyor.Bu iş size düşüyor, kızım." dedi bana dönerek.Annemin iyi olması için elimden gelen her şeyi yapardım.Yapmalıydım.
"Onu görebilir miyim?" diye sordum doktora.
"Dediklerimi unutmadığın sürece onunla konuşabilirsin." dedi doktor da.Merdivenleri koşar adım çıkıp annemin odasının kapısına geldim.Ona ne diyecektim?Onu nasıl sakinleştirecektim?Hayatım boyunca paylaştığımız şeyler o kadar az ki.Ne yapacağımı bile bilmiyorum ama bu odaya girip ona yardım edeceğim.Odasının kapısını açtığımda korkan, kaygılı bir suratla karşılaştım.
"Uzak dur.Gelme yanıma.Gelme!" diye bağırdı.Kapının yanında öylece kalakaldım.Ne yapacağım, ne diyeceğim sakinleşmesi için?
"Anne benim.Derin.Kızın.Ben geldim, bak buradayım." dedim en güven verici gülümsememle.
"Hayır, bana zarar vereceksin." dedi korkakça.
"Hayır, sana asla zarar vermem.Aksine sana zarar verilmemesini sağlamak için buradayım.İnan bana." dedim ona doğru yaklaşarak.
"Çok korkuyorum." dedi ağlamaya başlayarak.Yanına gidip ona sarıldım.
"Korkmana gerek yok, ağlama.Bak ben yanındayım.Birlikte iyi olacağız." dedim teselli etmeye çalışarak.İşe yarıyordu sanırım.Ağlaması durmuştu.Bana sarılıyordu.Ben ne yapacağım derken ona iyi gelecek şeyi yapabiliyordum işte.Şaşkındım ama kalacaktım yanında.Bunu yapacaktım.Çünkü bunu ancak ben yapabilirdim.
Sarılır pozisyonda ne kadar kaldık bilmiyorum.Ama sonra titremeye başladı.Bağırıp çığlıklar atıyordu.Korkarak yüzüne baktım.Söylediklerinden bir anlam çıkarmayı başarabilmiştim.
"O dönmeyecek.Onu göremeyeceğim.Bana zarar verme.Dokunma bana.Hayııııırrr!!" diye bağırıyor yatağında tepiniyordu.Ben ise birden ayağa fırlamış ona bir şeyler söylüyordum.
"Anne yapma.Lütfen yapma, dur, sakin ol.Annee!Anne lütfen!" diye ağlamaya başladım.Biraz önceki kendinden emin halim benden uzaklaşmıştı aksine korkak bir kız çocuğu olmuştum.Ağlayıp ona bağırıyordum.Daha çok yalvarıyordum.O hala bağırıp kendini oradan oraya atıyordu.
"Bırak kollarımı.Yaklaşma bana.Yardım edin.Aaaaa!" diyordu kendi kendine.Yaşadığı kötü anıları tekrar yaşıyordu karşımda.Ben ise ağlamaktan ve yalvarmaktan başka bir şey yapamıyordum.
Ona yardım edemezdim.O kişi ben değildim.Ben yapamazdım işte.O karşımda kriz geçirirken elim kolum bağlı kalmıştı.Ne zaman geldiler beni o odadan götürdüler bilmiyorum.Biraz uyumuştum heralde.Sabah olmuştu çünkü.Eski yatağımda cenin pozisyonunda uzanıyordum.Kapı açıldı.
"Annene doktor sakinleştirici verdi, uyuyor.Sen iyi misin?" dedi o adam yanıma gelerek.
"Bilmiyorum." Ağzımdan sadece bu çıkmıştı.
"Yarın tekrar denersin.Şimdi sakinleş.Bu çok normal, annen bunu bir süre yaşayacak." dedi sakince.Şaka mı yapıyor?Ben böyle bir şeye tekrar şahit olamazdım.O anki çaresizliğiimi tekrar yaşayamazdım.Bu evde daha fazla duramazdım bu yüzden 2-3 saatlik uykumla okula gitmeye karar verdim.Saate baktım hazırlanıp çıkmam için 1 saatim vardı.En azından kafam dağılır, eve geldiğimde annemin yanına çıkabilecek kadar iyi olurum diye düşündüm.
"Kıyafetlerim hala burada mı?Otelde kalan şeylerimi getirir misin?" dedim yataktan kalkarken.
"Okula gitme bugün.Çok yorgunsun.Getirmesi için birini yollarım."
"Hayır okula gitmek bana daha iyi gelecek.Lütfen."
"Peki.O zaman eşyalarını getirtiyorum." dedi ve odadan çıktı.Burada kalan birkaç parça eşyamdan birini giydim.Siyah dar bir kot ve kırmızı v yaka tişört.Saçlarımı tarayıp siyah göz kalemi ve kırmızı ruj sürdüm.Resmen iç halimi yansıtıyordum.Ah millet beni metalci falan sanacak.Şuanda umurumda olan son şey.Kulaklıklarımı takıp evden çıktım.Taksiye atladım.
Okula indiğimde rahat bir nefes aldım.Veya öyle hissettim.Ben nasıl dayanacaktım annemin bu hallerine hiç bilmiyorum.Ama ona yardım etmem gerek.Bunu o kadar derinlerde hissediyorum ki hayattaki tek amacım şuan buymuş gibi.Kulağımda çalan şarkıyla sınıftan içeri girdim.
İlk ders o kadar sıkıcıydı ki!Fizik ya şaka gibi resmen.İlk ders fizik mi olurmuş? Uykudan yeni uyanmışız, kimsenin fizik dinleyecek hali yok ama hoca anlatıyor işte.Hocanın belki biri dinler umuduyla anlatması da içler acısı bir durum açıkcası.Dün geceden beri bakmadığım telefonumu çıkardım ben de.Yok artık!
Doruktan 5 cevapsız arama.İnanmıyorum.Eğer ararsam asla açmayacak adım gibi biliyorum.Ama aradım.Ve açmadı.Gururlu olmasından nefret ediyorum.Geri adım atmamasından..
Öğle arası yemekhanede masalarına gittim.Onu gördüm o da beni gördü.Tek kelime etmeden kafasını çevirdi.Hayır yani, benim de işim olabilir değil mi?Neyin siniri bu böyle?Bütün cesaretimi topladım.
"Doruk bir dakika gelir misin?" dedim masalarına yaklaşarak.Allahım, sinir oluyorum.Bütün sürtükler bana bakıyor.Kafalarını masaya sürterek ateş çıkarmamak için kendimi zor tutuyorum.
"Ne istiyorsun?Burda söyle." dedi.Ben bir afalladım tabi.Beni resmen küçük düşürdü.Resmen.
"Açıklama yapacağım oldu mu?" dedim.Beyefendi masadan kalkmaya tenezzül edip kolumdan tuttu, bahçeye doğru sürükledi.
"Ne var?Ne oldu?Yeni mi merak ediyorsun beni?" dedi o çok sevdiğim gözlerini kısarak.Sinirlenmiş.Hem de bana.Benim havamdan geçilmez şimdi.Ay, beni umursamış yani.
"Özür dilerim.Bir dinle."
"Evet?" dedi umursamaz bakışlarıyla.Yani diyor ki 'anlatacağın şey çok da umrumdaydı'.Görürsün sen şimdi.
"Bütün gece annemin yanındaydım.O iyi değil.Sanırım artık evde kalacağım onlarla birlikte.En azından annem iyileşene kadar." dedim.
"Ne olmuş annene?"
"Kaza geçirmiş, şuanda psikolojik travma geçiriyor.Dün gece yanımda bir kriz geçirdi." dedim o anı hatırlayarak.Kafamı eğdim, yüzüne bakamazdım.Neredeyse tekrar ağlamaya başlayacağım çünkü.
"Hey, sen iyi misin?" dedi çenemden tutarak yüzüne bakmaya zorlarken.Yapma bunu bana!
"İyiyim.Tamam, önemli bir şey yok.O yüzden bakmadım telefona.Hatta yeni gördüm.Üzgünüm." dedim.
"Ben..Bilmiyordum.Kusura bakma." dedi.Ah, ben bu çocuktan çok hoşlanıyorum ya.O an fark ettim ki ağlamaya başlamışım.Of, çocuk benim sürekli zırlamalarımı çekmekten bıktı valla.
"Şş, ağlama.Her şey iyi olacak.Söz veriyorum." dedi bana sarılırken.Elleri saçlarımı okşuyordu ve ben ağlıyordum.Tam bir aptalım ama olsun.Şuanda bana verdiği güven duygusunu hiçbir şeye değişmem.
"Güven bana Derin."