'Wat denk je ervan?' Yona keek me met een onderzoekende blik aan en probeerde mijn gedachten te peilen.
Ik dacht even na en liet mijn ogen langs alle hoekjes van de zaak glijden. In het midden stond een enorme toog, die elke vijf seconden een andere kleur uitstraalde en wel leek mee te bewegen op het ritme van de muziek. Het plafond leek torenhoog, al was dit slechts een illusie verwekt door vernuftige animaties. Kleurrijke afbeeldingen dansten op de muren en pasten zich aan de beat van de muziek aan. Het was leuk ingericht, dat wel, maar dat nam niet weg dat ik me er vreselijk benauwd voelde en de neiging moest onderdrukken om te kotsen. Ik wilde er weg, en liefst zo snel mogelijk. Ik was geen feestbeest en dat zou ik ook nooit worden.
'Het ziet er wel tof uit,' loog ik op de meest enthousiaste toon die op dat moment voor me mogelijk was. Ik moest haar gewoon even op haar gemak stellen, zodat ze me verder alleen zou laten die avond en ik op het gepaste moment weer subtiel kon verdwijnen, zonder dat zij iets door zou hebben.
Ik zag dat Yona enigszins verbaasd naar me keek en al snel bespeurde ik een sprankeltje argwaan in haar blik.
'Meen je dat echt?'
Ik knikte. 'Tuurlijk. Je had gelijk: ik moet wat minder serieus zijn en me gewoon laten meesleuren door het moment. Het leven is te mooi om zomaar te verkwanselen.' Ik schrok van de geloofwaardigheid en de zelfverzekerde allure waarop ik het gezegd had. Straks zou ik mijn woorden nog zelf geloven ook.
'Mooi dat je dat eindelijk inziet. Dan heb ik toch nog een goede daad verricht vandaag!' glimlachte Yona een beetje overdonderd. 'Laten we wat te drinken halen!'
We liepen naar de toog die opgesteld stond ten midden van het feestgedruis. Achter de bar stond een gladde man -ik schatte hem ergens in de twintig- met een donker stoppelbaardje en een spierwit hemd, die wat aan zijn glazen stond te prutsen.
'Wat willen de dames hebben?'vroeg hij met mierzoete stem, waarna hij een onopvallend knipoogje onze richting in stuurde. Waarschijnlijk was die wel voor Yona bedoeld, zoals altijd. Ik was slechts een schim aan haar zijde. Elke keer als we samen op stap gingen -wat niet zo heel vaak gebeurde- slorpte zij alle aandacht van het mannelijke geslacht op en kon ze iedereen om haar vinger winden. Gezien haar sprankelende en zelfverzekerde persoonlijkheid was dit niet zo vreemd, maar ook haar uiterlijk was zeker bovengemiddeld te noemen. Haar koperblonde haren glansden als kristallen, haar huid leek wel van sneeuw gemaakt en haar mosgroene ogen keken je steeds met een indringende blik aan. Soms vroeg ik me echt af of perfectie toch bestond, al was het alleen maar voor haar.
'Een Kenjola, alsjeblieft,' antwoordde ze beleefd, hoewel ik voor een seconde dacht dat ze even speels met haar ogen aan het knipperen was, maar dat zou ik me wel verbeeld hebben. Yona zou Oscar nooit bedriegen, daar was ik zeker van.
'Een Kenjola voor de schoonheid,' knipoogde de man, terwijl hij het glas al klaarzette en haar probeerde te imponeren met zijn trucs.
Ik rolde met mijn ogen. Het was overduidelijk dat hij een rasechte playboy was, die ik liefst zo ver mogelijk uit mijn buurt wilde houden. Maar ik moest toegeven dat hij er best knap uit zag.
'En wat zou de dame hier graag willen drinken?'
Wacht, hij noemde haar een schoonheid en ik was gewoon een 'dame'? Ik voelde een soort ingehouden ergernis naar boven komen, maar kon me nog net op tijd beheersen. Waarom maakte ik me daar eigenlijk zo druk over?
'Doe maar een Trietti,' antwoordde ik kalm.
'Komt in orde!'
Na zijn show met de glazen die hij gevaarlijk hoog in de lucht wierp en net op tijd met een sierlijke beweging terug opving, overhandigde hij ons de drankjes met een fiere glimlach.
'Laat het jullie smaken.'
Ik voelde mijn ogen alweer onwillekeurig in mijn oogkassen rollen, maar Yona bedankte hem met een goedhartig hoofdknikje en draaide zich dan weer om.
'Jouw type?' vroeg ze met een plagende grijns en wenkte even subtiel naar de barman met het witte hemd.
Ik lachte schamper en schudde hevig met mijn hoofd. 'Hij? Al was hij de laatste man op aarde, dan nog zou ik hem niet willen.'
'Hij is toch knap?'
'Dat wel, maar uiterlijk is niet alles. Hij is veel te arrogant, bah.' Om mijn woorden nog wat kracht bij te zetten, trok ik er een misnoegd grimas bij en legde mijn handen op mijn heupen.
'Als jij het zegt. Maar als je zo kieskeurig blijft, ga je nooit iemand vinden.'
'Drink jij gewoon je glas maar leeg.'
Bij wijze van voorbeeld, slurpte ik zelf wat op het kanariegele rietje in mijn glas en liet het sapje door mijn keel glijden.
De amberkleurige substantie had een zoet smaakje dat ik wel kon waarderen. De gedachte dat er niets natuurlijks aan was en ik enkel een mengsel van wat kunstmatige stofjes aan het drinken was, bleef echter altijd ergens in mijn achterhoofd rond sluimeren. Zuiver water was een kostbaar goed en bovendien erg zeldzaam geworden, dus moesten we er spaarzaam mee omgaan. Alleen rijke snobs konden af en toe natuurlijke drank in zich opnemen, maar zelfs voor hen was dit geen alledaagse gewoonte.
'Zorg er wel voor dat je er niet te veel van drinkt, Fem. Na vijf glazen ben je al helemaal weg. Geloof me: ik heb er ervaring mee,' adviseerde Yona, waarna een schalks lachje van haar lippen rolde.
Ik knikte kort. Ik was nog nooit dronken geweest, dus dat zou ik vanavond ook niet worden. Ik kende mijn grenzen wel.
'Laten we dansen!' riep Yona enthousiast in mijn oor, waarna ze aan de mouw van mijn donkerblauwe truitje trok om me mee naar de dansvloer te sleuren.
Ik verzette me echter standvastig. 'Ga jij maar hoor, ik kom straks wel.'
Yona kantelde haar hoofd een beetje, zodat ze me schuin aankeek. Ze keek me niet gelovend aan, maar aan de uitdrukking op haar gezicht merkte ik dat ze geen zin had om er nog tegen in te gaan. 'Goed dan. Maar komen hé! Het is niet de bedoeling dat je hier de hele avond tegen de muur gaat plakken.'
Ik mompelde wat onverstaanbaars en maakte een gebaar dat ze mocht gaan en ik mezelf wel kon redden.
Waarschijnlijk was dat ook wel hetgeen dat ik ging doen; de hele avond tegen de muur plakken, terwijl ik ondertussen wat ongemakkelijk van mijn drankje nipte en naar de uitbundige menigte om mij heen keek.
De muziek dreunde ondertussen onverminderd voort en ik had zoveel zin om mijn oren met mijn handen te bedekken, want ik vond het niet om aan te horen. Dat je zoiets zelfs nog muziek kon noemen. Onsamenhangende geluiden wisselden elkaar af en ik betwijfelde of er wel rekening werd gehouden met het maximum aantal decibels die mochten worden geproduceerd. Ik hoopte maar dat mijn oren er heelhuids uit zouden komen.
'Jij moet Femke zijn.'
Ik schrok op van de stem die naast mijn oor galmde, waarna ik mijn hoofd in een reflex naar de bron van het geluid keerde.
Naast me bemerkte ik een jongeman van ongeveer mijn leeftijd, leunend tegen dezelfde donkere muur waar ik tegen geplakt stond. Een lok van zijn donkere, warrige haren hing nonchalant over zijn voorhoofd en hij keek me met een grijns om zijn dunne lippen aan.
'Hoe ken je mijn naam?' vroeg ik schuchter en probeerde de brok in mijn keel weg te slikken. Meteen doken allerlei doemscenario's in mijn hoofd op en ik had er meteen spijt van dat ik niet met Yona was meegegaan.
'Je hoeft niet bang te zijn hoor. Ik doe je niks.' De jongen glimlachte en stak zijn hand uit. 'Hoi, ik ben Oscar.'
Verdwaasd keek ik naar zijn uitgestoken hand. 'Wacht, ben jij Oscar? De vriend van Yona?'
'Nee, ik heb geen idee over wie je het hebt. Yona, zeg je?'antwoordde hij met een frons op zijn voorhoofd en keek me met spleetoogjes aan.
Ik voelde hoe mijn hoofd rood begon aan te lopen en stamelde: 'Oh sorry, ik verwarde je met iemand anders dan.'
Hij grinnikte. 'Yona zei al dat je goedgelovig was.'
'Wat?'
'Tuurlijk ben ik Oscar, het vriendje van Yona. Het was maar een grapje hoor. Ik dacht niet dat je er in zou trappen.'
Ik kon mezelf wel op mijn hoofd slaan. Oscar beantwoordde ook helemaal aan de beschrijving die Yona me van hem had gegeven. Lang, tenger postuur, grote blauwe ogen, fijne neus en stijlvol gekleed. Ze had het erger kunnen treffen.
'Wauw, grappig hoor. Ik lig helemaal in een deuk,' zei ik koeltjes, in een poging om mijn eer nog wat te redden.
'Daar is je gekende sarcasme, waar Yona het zo vaak over heeft. Vind ik wel leuk hoor.' Hij keek me grijnzend aan.
'Oh, dus dat is wat jullie de hele tijd doen: roddelen over mij.' Ik probeerde zelfverzekerd over te komen, maar diep vanbinnen wilde ik het liefst door de grond wegzakken en me uit deze ongemakkelijke situatie wurmen.
'Yona heeft het inderdaad vaak over je. Maar dat doet ze vast ook over mij als ze bij jou is, nietwaar?'
'Inderdaad,' mompelde ik en nipte wat van mijn glas Trietti. 'Maar zeg, weet Yona dat je hier bent?'
Oscar schudde zijn hoofd. 'Nee, ik denk het niet.'
Het kwam er zo onverschillig uit, dat ik bijna dacht dat hij liever niet bij haar wilde zijn. Het leek me nochtans een onafscheidelijk koppel, dat nooit van elkaars zijde week. Ze waren toch al een viertal maanden samen en tot dan toe was alles vlekkeloos verlopen. Dat was toch wat Yona me vertelde.
'Ik wil haar gewoon niet storen,' zei hij plots, alsof hij mijn gedachten kon lezen.'Ze amuseert zich nu toch, dus ik laat haar maar even doen.'
Ik knikte enkel even kort als antwoord en slurpte wat ongemakkelijk aan mijn rietje, om toch maar iets te doen.
Ook Oscar zei voor een tijdje niets meer en keek enkel wat voor zich uit, met een beker met een drankje dat ik niet kende in zijn hand. Ondertussen luisterden we naar de muziek -die ik nog steeds even vreselijk vond als een kwartiertje eerder - en trappelden wat met onze onze voeten mee op de maat van het nummer.
'Zullen we niet een beetje dansen?' onderbrak Oscar de stilte plots, terwijl hij me afwachtend aankeek.
Ik beet even vertwijfeld op mijn lip. Ik wilde niet dansen. Zeker niet met Oscar erbij en me helemaal belachelijk maken. Anderzijds was het ook best zielig om naar een nachtclub te gaan om enkel wat tegen de muur te plakken met een drankje in de hand.
'Liever niet,' zei ik uiteindelijk toch.
'Oké, wat jij wilt.'
'Maar jij mag wel gaan hoor. Ik houd je niet tegen om te dansen. Jij bent tenslotte toch ook hier om plezier te maken.'
'Als jij hier blijft, blijf ik ook. Ik vind het leuk genoeg om je gezelschap te houden. Daarbij: een schoonheid zoals jij hoort niet alleen te zijn.' Een knipoogje volgde en hij schoof wat dichter naar me toe.
Meteen voelde ik de blos op mijn wangen regeren, kreeg ik een vreemd, tintelend gevoel in mijn buik en slikte ik wat oncomfortabel. Was hij nu met mij aan het flirten? Nee, dat kon niet; ik verbeeldde me het alleen maar. Hij was verliefd op Yona en daar bleef het bij.
'Kan ik je misschien nog wat te drinken aanbieden?' vroeg hij met zoete stem terwijl hij al aanstalten maakte om naar de bar te vertrekken.
'Graag,'antwoordde ik ogenschijnlijk kalm, 'doe maar dat drankje dat jij net hebt gedronken.'
'Komt in orde!'
Opluchting ging door me heen, wanneer hij zijn rug naar me toekeerde en naar de bar beende. Hij deed een soort nerveus gevoel over mijn lichaam neerstrijken en ik was blij dat ik even van zijn indringende blik en zijn flemende woorden af was.
Ondertussen speurde ik met mijn ogen door de dansende menigte, in de hoop een glimp van Yona op te vangen. Ik kon haar echter nergens bekennen.
Eigenlijk was het mijn plan om al veel eerder weg te sluipen, maar nu ik aan Oscar vast zat, kon ik natuurlijk niet meer zomaar weg.
Plots dook hij weer voor mijn ogen op, met een brede glimlach en twee glazen van het onbekende drankje in zijn handen.
'Een Ghoulter voor de mooie dame, alsjeblieft,' zei hij met zachte stem, terwijl hij het glas aan me overhandigde.
'Dank je,' zei ik rustig, maar ik kon niet verbergen dat mijn lippen trilden. Waarom deed hij toch zo? Hij moest stoppen met die vleiende woorden. Ik werd er zenuwachtig van.
Ik nam meteen een grote teug van de donkerpaarse vloeistof en liet het even in mijn mond rond dansen, alvorens het in te slikken. Ik werd een beetje overweldigd door de zware, mierzoete smaak van het drankje. Dit was duidelijk veel straffer dan mijn gewoonlijke Trietti.
'Smaakt het?'
Ik knikte met een glimlachje. 'Ja hoor.'
De rest van de avond ging in een roes voorbij. We dronken nog enkele glazen -na een tijdje was ik de tel kwijt geraakt-, praatten wat, af en toe onderbroken door enkele ongemakkelijke stiltes, die al snel weer weer uitmondden in een gesprek met een lachje hier en daar. Het was wel fijn, moest ik eerlijk toegeven. De nervositeit ebde langzaam maar zeker weg en mijn hoofd begon zich steeds leger en rustiger te voelen. Yona had ik nog steeds nergens gezien, maar eigenlijk vond ik dat niets eens zo erg. Ik amuseerde me best met Oscar.
Ik voelde hoe de drank steeds meer invloed op mijn geest en mijn gedrag begon uit te oefenen en de wereld om heen leek zich wel als een waas af te spelen. Hetgeen waarvan ik dacht dat het me niet meteen zou overkomen -zeker niet die avond- gebeurde nu toch: ik was dronken.
Ik begon me steeds losser te gedragen en mijn gevoel voor schaamte nam zienderogen af. Ook mijn verantwoordelijkheidsgevoel had moeten inboeten door de alcohol.
Oscar was al even dronken als ik, misschien zelfs nog meer. Hij had in de tussentijd al minstens tien glazen achterover gekapt, en dat was er aan te merken. Hij bazelde maar wat onzinnige dingen en zijn bewegingen waren slap en ongecontroleerd.
Het was dan ook daarom dat ik dacht dat hij even last van een zenuwtrekking had, toen hij zijn hoofd plots dicht naar me toe boog en ik zijn adem in mijn nek voelde hijgen.
Ik duwde hem bruusk van me af, nog steeds een beetje versuft en niet begrijpend wat er aan het gebeuren was.
Hij trok me echter opnieuw naar zich toe en hield me in een stevige greep vast, waarna hij zijn hoofd terug in mijn nek liet rusten en ik zijn lippen op mijn huid voelde drukken.
Hij murmelde wat onverstaanbare dingen in mijn oor en streelde liefkozend met zijn vingertoppen over mijn wangen, terwijl hij me met lustige ogen aankeek.
Eerst bleef ik als verlamd staan en liet het allemaal maar gebeuren, maar toen ik eindelijk besefte waar hij mee bezig was, probeerde ik me halsstarrig uit zijn greep los te wringen en hem van me af te duwen.
Zijn greep om mijn middel werd hierdoor enkel nog wat sterker en hij dreef zijn wil nog wat meer op.
'Laat me los, Oscar. Dit is fout. Stop ermee,' riep ik lichtelijk wanhopig uit, terwijl ik moeite had om normaal adem te halen.
Het kwaad was echter al geschied; Yona stond achter ons en bekeek het tafereel met open mond van verbazing.
Wanneer ook Oscar dit had opgemerkt, verslapte hij zijn greep en liet me ruw los. Hij voelde zich betrapt en sloeg zijn ogen beschaamd neer, niet wetend wat hij nu moest zeggen of doen.
Yona had haar armen inmiddels woest om zich heen geslagen en keek ons grimmig, maar tegelijk ook teleurgesteld aan. Haar ogen had ze tot spleetjes geknepen en ze schudde driftig haar hoofd.
'Ik wist niet dat ik me zo in jullie kon vergissen. Ik dacht dat ik jullie kon vertrouwen!' Haar stem brak in het midden van haar zin en ik zag hoe tranen in haar ogen opwelden.
Ik kon enkel als verlamd voor me uitkijken en plots voelde ik een leeg gevoel door mijn aders stromen. Een gevoel van machteloosheid. Het gevoel dat me helemaal deed verstarren en een huivering, die zich van mijn ruggengraat tot de toppen van mijn tenen verspreidde, deed ontstaan.
Net toen ik het gevoel kreeg terug wat kracht en moed bijeengesprokkeld te hebben en ik van plan was mijn mond open te trekken om een zwak excuus te mompelen, voelde ik hoe de grond onder mijn voeten weer begon te trillen.
De hele ruimte begon hevig te beven en het geluid van ritselende en vallende voorwerpen weerklonk langs alle kanten.
'Een naschok van de aardbeving van vandaag!' brulde iemand op de dansvloer.
Meteen ontstond er paniek en tumult in de dansclub en iedereen liep wanhopig door elkaar. Geschreeuw, gebrul en getier vermengden in elkaar en maakten de chaos compleet.
Ook Yona en Oscar waren hun aandacht verloren en keken ontredderd om zich heen.
Ik besloot om van deze gelegenheid handig gebruik te maken en zag mijn kans om me tussen de uitzinnige menigte te wurmen en mee te gaan in de stroom van het gevlucht door de nooduitgang.
Ellebogen, knieën en voeten stootten woest tegen me aan en het angstige gehijg van de mensen rondom mij deden me bijna mijn bewustzijn verliezen, maar ik kon me nog net op tijd inhouden en mezelf door de opening van de deur worstelen.
Een zucht van opluchting verliet mij toen de frisse avondlucht mijn longen in werd geblazen, waarna ik zo snel mogelijk van het akelige gebouw achter me probeerde weg te rennen.
Hijgend baande ik me een weg over de trillende aarde, tussen de brokstukken die daar zowel eerder op de dag als op dat eigenste moment beland waren. Achter me hoorde ik een enorme knal, maar ik rende zonder om te kijken door.
~~~~~~~
Yeah, hier ben ik weer eens met een hoofdstuk! Hopelijk vinden jullie het een beetje goed ^^
Oh ja, Maanvlucht heeft 1K lezers bereikt! Heel erg bedankt iedereen! :D
De opdraging is deze keer voor @HowToBeAnElf, mijn classmate . Merel is echt een geweldige schrijfster en het is spijtig dat jullie haar verhalen niet meer kunnen bewonderen, aangezien ze een tijdje geleden gestopt is met posten op Wattpad. Merel, is er eigenlijk iets dat jij niet kan? Stiekem ben ik gewoon jaloers op jou.
Verder heb ik helemaal niets te zeggen en ik denk ook niet dat jullie zitten te wachten op een ellenlange AN vol onzinnigheden die niemand wat interesseren.
Tot de keer dat ik nog eens besluit te posten (hoogstwaarschijnlijk in het jaar 2074)!