Maanvlucht

13. Een pak slaag

Gek hoe alles kon veranderen door één berichtje van mijn moeder. Een uur geleden was ik nog compleet moedeloos, helemaal niet in staat om mezelf te overtuigen van het nut van heel dit gebeuren. Nu werd ik weer volgetankt met hernieuwde kracht. Ik was er eindelijk klaar voor.

Mijn blik bleef even hangen bij het bed naast mij en bij Fransesca, die futloos een zalfje op haar gezicht smeerde. Het contrast met de diva die ik gisteren had ontmoet kon bijna niet groter zijn. Donkere wallen ontsierden haar ogen, een puist maakte zich zichtbaar op haar glimmende huid en haar lange lokken waren bezaaid met knopen. Zelfs een schoonheid als Fransesca was niet altijd even ravissant.

Ik vroeg me af waarom ze niet keek of ze post had gekregen van haar ouders – of eigenlijk van haar vader. Ik wilde het aan haar vragen, maar meteen slikte ik mijn woorden weer in. Zulke zaken waren te privé en bovendien zag Fransesca er niet uit alsof ze erover wilde praten. Misschien wist ik het antwoord eigenlijk al. Haar vader had het vast te druk met zijn werk om een bericht in te spreken.

In het halfuur dat daarop volgde, maakten we ons in stilte klaar voor de mededeling op het binnenplein, totdat er nog een sirene loeide die ons een laatste keer meldde dat we moesten vertrekken. Nadat ik een Alimenticum had geslikt en mijn haar even snel had gefatsoeneerd, slofte ik achter de rest aan.

Rond mij liepen allerlei Tribuni door elkaar in de gang. De ene nog met slaperige ogen en weinig sporen van enthousiasme, de andere jolig en vol van motivatie. Zelf liep ik naast Masani, die iets minder vrolijk was dan ik van hem had verwacht.

Het was wel hij weer die het gesprek startte. 'Goed geslapen, Femke?'

Meestal was het een gewoonte om zonder erover na te denken ja te knikken op deze vraag, maar nu deed ik dat niet. 'Eerlijk? Nee, helemaal niet. Het was een vreselijke nacht.'

'Ik ben blij dat ik niet de enige ben,' zei Masani, terwijl hij kort in zijn kroezelige haar krabde. Hij keek naar de grond terwijl we stapten. 'Ik kon echt niet slapen na die turbulente avond van gisteren. Vind jij het ook zo'n vreemde gedachte dat er een chip in je nek zit?'

Onwillekeurig tastte ik naar de plek in mijn hals waar de chip was ingeplant. Het voelde nog steeds een beetje trekkerig aan mijn huid. 'Goh, ik weet het niet. Ik vind het ook wel een beetje gek. Ik vraag me af wat ze hiermee allemaal over ons te weten kunnen komen.'

De beelden van gisterenavond flitsten weer door mijn gedachtegang; de beelden van mijn kindertijd, van alle fouten die ik had gemaakt in mijn leven. Het was nog steeds een akelig gevoel om te weten dat dit allemaal uit één chip leek te komen.

'Wie weet kunnen ze zelfs horen wat we nu zeggen,' fluisterde Masani. Hij keek bedenkelijk om zich heen, alsof we langs alle kanten bespioneerd werden.

'Ik denk niet dat ze zover gaan,' lachte ik. Al was ik daar niet zo zeker van.

Voor een paar tellen zeiden we niets tegen elkaar. Al de hele tijd voelde ik een vraag in me opborrelen, maar die hield ik steeds tegen met de gedachte dat die te ongepast was om uit te spreken. Toch kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. 'Waarom heb je eigenlijk niet gekeken of je post van je familie hebt ontvangen?'

Masani leek een tikkeltje verrast door mijn vraag, maar hij scheen er zich ook niet echt aan te ergeren. 'Omdat ik er zeker van ben dat ik geen post heb ontvangen,' zei hij ogenschijnlijk onverschillig. 'Je moet weten dat ik zes broers en vier zussen heb; een erg groot gezin dus. Mijn moeder heeft haar handen vol met hen, zeker nu mijn vader gerekruteerd is voor een militaire expeditie in het buitenland. Bovendien ben ik de oudste. Ik ben het gewend dat ik dan niet altijd even veel aandacht krijg.'

'Oh,' was het enige wat ik daarop kon zeggen.

Ondertussen waren we al aangekomen op het cirkelvormige binnenplein, dat baadde in het zwakke ochtendlicht. Zacht geroezemoes maakte zich los uit de menigte die zich er had verzameld. Ik zorgde ervoor dat ik dicht in de buurt bleef van mijn kamergenoten en ging tussen de massa staan. Ik hield niet van grote groepen mensen, waardoor ik me altijd een beetje benauwd voelde als ik toch niet kon vermijden uit hun buurt te blijven.