Maanvlucht

5. Een bewogen avond

'Wat denk je ervan?' Yona keek me met een onderzoekende blik aan en probeerde mijn gedachten te peilen.

Ik dacht even na en liet mijn ogen langs alle hoekjes van de zaak glijden. In het midden stond een enorme toog, die elke vijf seconden een andere kleur uitstraalde en wel leek mee te bewegen op het ritme van de muziek. Het plafond leek torenhoog, al was dit slechts een illusie verwekt door vernuftige animaties. Kleurrijke afbeeldingen dansten op de muren en pasten zich aan de beat van de muziek aan. Het was leuk ingericht, dat wel, maar dat nam niet weg dat ik me er vreselijk benauwd voelde en de neiging moest onderdrukken om te kotsen. Ik wilde er weg, en liefst zo snel mogelijk. Ik was geen feestbeest en dat zou ik ook nooit worden.

'Het ziet er wel tof uit,' loog ik op de meest enthousiaste toon die op dat moment voor me mogelijk was. Ik moest haar gewoon even op haar gemak stellen, zodat ze me verder alleen zou laten die avond en ik op het gepaste moment weer subtiel kon verdwijnen, zonder dat zij iets door zou hebben.

Ik zag dat Yona enigszins verbaasd naar me keek en al snel bespeurde ik een sprankeltje argwaan in haar blik.

'Meen je dat echt?'

Ik knikte. 'Tuurlijk. Je had gelijk: ik moet wat minder serieus zijn en me gewoon laten meesleuren door het moment. Het leven is te mooi om zomaar te verkwanselen.' Ik schrok van de geloofwaardigheid en de zelfverzekerde allure waarop ik het gezegd had. Straks zou ik mijn woorden nog zelf geloven ook.

'Mooi dat je dat eindelijk inziet. Dan heb ik toch nog een goede daad verricht vandaag!' glimlachte Yona een beetje overdonderd. 'Laten we wat te drinken halen!'

We liepen naar de toog die opgesteld stond ten midden van het feestgedruis. Achter de bar stond een gladde man -ik schatte hem ergens in de twintig- met een donker stoppelbaardje en een spierwit hemd, die wat aan zijn glazen stond te prutsen.

'Wat willen de dames hebben?'vroeg hij met mierzoete stem, waarna hij een onopvallend knipoogje onze richting in stuurde. Waarschijnlijk was die wel voor Yona bedoeld, zoals altijd. Ik was slechts een schim aan haar zijde. Elke keer als we samen op stap gingen -wat niet zo heel vaak gebeurde- slorpte zij alle aandacht van het mannelijke geslacht op en kon ze iedereen om haar vinger winden. Gezien haar sprankelende en zelfverzekerde persoonlijkheid was dit niet zo vreemd, maar ook haar uiterlijk was zeker bovengemiddeld te noemen. Haar koperblonde haren glansden als kristallen, haar huid leek wel van sneeuw gemaakt en haar mosgroene ogen keken je steeds met een indringende blik aan. Soms vroeg ik me echt af of perfectie toch bestond, al was het alleen maar voor haar.

'Een Kenjola, alsjeblieft,' antwoordde ze beleefd, hoewel ik voor een seconde dacht dat ze even speels met haar ogen aan het knipperen was, maar dat zou ik me wel verbeeld hebben. Yona zou Oscar nooit bedriegen, daar was ik zeker van.

'Een Kenjola voor de schoonheid,' knipoogde de man, terwijl hij het glas al klaarzette en haar probeerde te imponeren met zijn trucs.

Ik rolde met mijn ogen. Het was overduidelijk dat hij een rasechte playboy was, die ik liefst zo ver mogelijk uit mijn buurt wilde houden. Maar ik moest toegeven dat hij er best knap uit zag.

'En wat zou de dame hier graag willen drinken?'

Wacht, hij noemde haar een schoonheid en ik was gewoon een 'dame'? Ik voelde een soort ingehouden ergernis naar boven komen, maar kon me nog net op tijd beheersen. Waarom maakte ik me daar eigenlijk zo druk over?

'Doe maar een Trietti,' antwoordde ik kalm.

'Komt in orde!'

Na zijn show met de glazen die hij gevaarlijk hoog in de lucht wierp en net op tijd met een sierlijke beweging terug opving, overhandigde hij ons de drankjes met een fiere glimlach.