Maanvlucht

6. Het verdict

Een donker wolkendek palmde de hemel boven Nursa in en de miezerende regen die zachtjes op het asfalt kletterde, vervolledigde het plaatje van de grauwe, levenloze hoofdstad van het Prosperum. De stad die vooralsnog relatief gespaard was geweest voor alle ellende en furore had moeten maken door zijn welvarende status en mooie infrastructuur, lag er nu troosteloos bij.

Ik liet mijn rug tegen de leuning van een metalen bankje rusten, in een klein parkje ten midden van de stad. Hoewel de bomen en het gras enkel gemanipuleerde producten waren om de mensen toch nog iets van een natuurlijke belevenis te geven, hadden ze een rustgevend effect op me. Ik kwam er vaak als ik even moest bezinnen of mijn gedachten wilde verzetten.

Mijn nagels krasten over het oppervlak van de metalen bank, waardoor een ijselijk geluid ontstond. Ik beet ontroostbaar op mijn lip en probeerde de eeuwige trein van tranen tot stilstand te brengen. Het lukte niet.

De dagen gingen als een roes voorbij na het voorval in de Mousti. Ik had geen oog meer voor de wereld om me heen en mijn moeder gaf me zelfs het verwijt overal apathisch op te reageren. De fut was bruut uit mijn lichaam gerukt en niets kon me nog interesseren. Alles was toch al verloren. Wat had het nog voor zin om hoop te hebben?

Drie dagen nadat ik gevlucht was uit die vreselijke nachtclub, kreeg ik het bericht dat Yona was gestorven. Ze was bedolven geraakt onder de brokstukken van de aardbeving en werd pas na enkele dagen onder het puin vandaan gehaald. Ik was mijn beste vriendin kwijt. Misschien zelfs de enige vriendin die ik had.

Een steek ging recht door mijn hart, wanneer ik dacht aan haar en de manier waarop het allemaal was gelopen. Het was allemaal mijn schuld. Het was mijn schuld dat ze dood was. Ik had haar niet alleen mogen achterlaten in dat gebouw. Ik mocht niet zo met me laten flirten, ik had aardiger voor haar moeten zijn en ik had bij haar moeten blijven. Die golf van verwijten herhaalde zich elke minuut van de dag in mijn hoofd en vulde mijn geest met een onhoudbaar mistroostig gevoel. Ik was gewoon een stomme idioot en dat kon ik mezelf nooit vergeven.

Van Oscar had ik sindsdien niets meer gehoord. Misschien was hij ook dood. Eigenlijk maakte me dat niet eens zo veel uit. Ik wilde het niet weten. Hij was een eikel en ik wilde hem nooit meer zien.

'Femke, kom je?'

Een zachte, vrouwelijke stem bereikte mijn oren. Het was de moeder van Yona. Ze keek me medelevend aan en legde bemoedigend een hand op mijn schouder.

Eigenlijk was het vrij vreemd dat zij degene was die mij moest troosten, aangezien zij toch haar dochter had verloren. De enige dochter die ze had. Ik had weliswaar mijn vriendin verloren, maar dat was niets vergeleken met de bloedband die je hebt met een familielid.

Aan haar rode, opgezwollen ogen en de leegte waarmee ze werden opgevuld, kon ik echter zien dat haar zogezegde moed en sterkheid slechts een act in een ongeloofwaardig toneelstuk waren. Diep vanbinnen werd ze gekweld door een immens verdriet, dat zich als een grote kooi stevig rond haar hart had genesteld.

Ik knikte enkel een beetje beduusd en veegde de tranen van mijn wangen.

'De ceremonie begint binnen enkele minuutjes, dus we moeten nu echt vertrekken,' zei de moeder van Yona, terwijl ze een hand op mijn rug legde en me zachtjes overeind tilde.

Met moeite stond ik rechtop en slaakte een diepe zucht. Ik had geen zin in dat plechtige gedoe, gevuld met hypocrisie en geacteerde emoties.

Ik liep met kleine stapjes achter de moeder van Yona aan, op weg naar de zaal waar haar dochter tot stof zou vergaan.

Mijn moeder en zusjes gingen niet mee, aangezien ze Yona nooit echt goed gekend hadden en ze niet de behoefte hadden mee te gaan naar de uitvaartplechtigheid. Yona was dan ook slechts één van de duizenden mensen die het leven ongewild moest opgeven, dus was ze geen uitzondering. Het was dagelijkse kost geworden en niemand keek er nog van op dat een jong meisje van amper zeventien jaar de dood inging. Dat maakte echter het verdriet voor ons, de vrienden en nabestaanden, niet minder. Voor onbekenden was Yona dan wel gewoon een nummertje in de statistieken minder, voor ons was ze een groot verlies dat diepe littekens in ons hart achterliet.