“Julie!” Sigaw sa akin ni Kim. I pushed my swivel chair towards her. “Julie?!” Ang sama lang ng tingin sa akin ni Kim eh.
“Ano bang problema mo?”
“Wala ka na bang ibang ipapa-illustrate sa akin na kwento na hindi hamburger ang bida? Umay na umay na ako sa mga kwento mong puro hamburger ang bida, okay?!”
“Ano ka ba? Children love it.”
“Julie mag-isip ka na nga ng mas matinong kwento.”
“Matino naman iyan ah.”
“Hamburger’s Best Friend?”
“Ano ka ba, kaya nga tinawag ako ni Boss ng most creative writer kasi masyado akong creative. Illustrate mo nalang iyan at huli na iyan ngayong linggo dahil pagbabakasyonin na ako ni Boss.” I clasped my hand at pinagkiskis iyun. “Sa wakas malaya na ako.”
“Malaya na din ako sa hamburger mo.”
“OA mo rin Kim eh,” inirapan ko siya. “Habang may kwento ako may trabaho ka kaya magpasalamat ka sa akin.”
“Palayain mo na ang hamburger at mukhang makukuha ko na ang award ng the best hamburger illustrator in the Philippines.” Peru sa halip na mainis ako sa kanya ay ngumiti lang ako ng matamis. Okay lang yan, makakalayas na din ako sa opisina na ito ng ilang linggo. Booyah!
Sampung taon na ang lumipas simula nang umalis si Rome at hanggang ngayon hinihintay ko pa rin na bumalik siya. Matagal na rin na panahon na hindi ko siya nakikita. Na mi-miss ko na nga rin siya. Gago naman kasi talaga ang lalaking iyun! Pagkatapos magtapat na mahal ako hayun at lumayas.
Sa lumipas na sampung taon marami na ang nagbago. Nagkaanak ulit sila Tita Cathy at si Tito Ralph ng babae. Five years old na si Rosette ngayon. Peru wala sila sa Pilipinas ngayon dahil pumunta sila sa Italy. Hindi ko alam kung kailan sila uuwi ng Pinas. Sila Mama naman at Papa ay bumalik na sa San Isidro at doon nalang mas piniling manatili.
Wala na din yung dati naming bahay sa Verona Village dahil may bumili na nun matagal na. Hindi ko nga lang alam kung sino. Kaya mag-isa akong umuupa ng apartment malapit sa trabaho ko. Isa na akong official writer ng storybook sa isang sikat na publication at kasama ko sa trabaho si Kim as my personal illustrator. Kumpara sa ibang publication ay pumapasok kami at may kanya-kanyang working space kasama ng partner naming illustrator. Trip ni Boss para daw maiba at ma-pressure ang mga writers at illustrators na kagaya namin. Kanya-kanyang trip lang din ang importante ay may sweldo. Mukhang pera lang e, ano Julie?
Pumasok muna ako sa isang fastfood restaurant at nagugutom na ako. Naiisip ko pa rin talaga si Rome. Simula kasi ng mawala siya ay hindi na siya minsan bumalik sa Pilipinas. Kapag tinatanong ko naman si Kuya Tobby kung may balita siya sa kanya sinasabi lang niya sa akin na kalimutan ko nalang daw siya.
Napasimangot ako, “Buti sana kong ‘di ko mahal ang isang iyun.” Kinagatan ko ang in-order kong yum burger. Kung dati ay nagawa na nilang lahat mapansin ko lang ang feelings sa akin ni Rome at mapabalik siya sa Pilipinas ngayon naman ay biglang gusto na nilang kalimutan ko nalang siya. I sighed.
Peru hindi naman din mawawala sa isip ko na baka nga kinalimutan na ako ni Rome. Siguro may girlfriend na siya doon o baka kasal na. Peru sa tuwing naiisip ko iyun parang gusto kong pumalahaw ng iyak. Hindi ko yata kakayanin na makitang may pamilya na siya.
Ano kaya kung nagpabuntis ako sa kanya? Iiwan pa ka niya ako o hindi na? Peru sino bang normal na babae ang magpapabuntis sa edad na 16? I know – AKO. Kung iyun lang talaga ang paraan para hindi umalis si Rome.
Ang manhid ko naman kasi noon. Kung sana hindi ako manhid baka noong kinder pa kami mag-on ni Rome. Sobrang landi lang eh.
“Hello,” naputol naman ako sa pagda-drama nang may umupo sa katapat kong upuan na isang cute na babae. “You look familiar?”
“Madalas ako sa kalye,”
“No, ikaw yung author ng Hamburger Vs Hotdog, Hamburger The Friendly Non-Healthy Food Ghost, Hamburger The Dreamer, The Samaritan Hamburger, The Hamburger’s Keeper, The Hamburger That Can’t Be Mo-“
“Okay stop,” pinigilan ko na siya bago pa niya ubusin lahat ng storya ko. “Ako nga iyun.” Hindi kaya fan ko ang isang ito? Nangislap naman ang mga mata niya.
“Piacere di canoscerti,” she extended her hand to me. Nakipag-shake hands ako sa kanya mukha akong eng-eng na naka nga-nga dahil ‘di ko alam ang linggwaheng iyun. “It means nice to meet you in Italian.”
Italian? Taga-Italy siya? Kilala niya kaya si Rome? Tangeks! Sa laki ba naman ng Italya magkita pa kaya sila ng cute na babaeng ito?
“Ahh,” ngumiti nalang ako sa kanya. “Nice to meet you too.”
“I’m Josephine Centomilla,” inilabas naman nito ang lahat ng copy ng mga storybook ko mula sa… pagtingin ko may maleta pala siyang dala. Huwag mong sabihing umabot hanggang Italya ang Hamburger stories ko at dinayo niya pa ako dito. Tats ako. “You can call me Joy, everyone prefers to call me that.” Hinawakan niya naman ang mga kamay ko. “Can you sign these books for me?”
“Ah.. eh,” alanganing tinignan ko si Joy. Okay lang ba itong babaeng ito? Mukha namang Barbie Doll. Hindi naman siguro praning ito eh. “O-Okay lang naman sa akin,”
“Great!” She clasped her hands.
“Wait, you understand Tagalog?”
“Of course!” Ngumiti siya sa akin. “Nag-stay ako sa Philippines ng halos seven years before my Papa decided to go back in Italy. Kaya nakaka-understand ako ng Tagalog.” Taglish ‘te!
“Ahh,” sinimulan ko na ring pirmahan ang mga dala niyang libro.
“Alam mo kasi, favorite ng boyfriend ko ang mga stories mo.” Tumitingin ako sa kanya paminsan-minsan. “I don’t know where he found your story books kasi naman wala namang ganyan sa Italy.” She pouted her lips. “We even had a fight at the airport kasi ayaw niya akong pumunta sa publishing house ninyo. I just wanted lang naman to get signed his books kasi itong mga libro mo lang talaga nagpapasaya sa kanya.”
“Iba din trip ng boyfriend mo eh.”
“I’ve read these, alam mo ba? I gotta say these are good. Natatawa ako sa mga punchlines. Ang cute lang, lalo na yung Hamburger vs Hotdog. It was new to me na may manhid palang hamburger at may isang hotdog na sekretong nainlove kay hamburger. Carino!”
“Done,” ngumiti ako sa kanya. “Hope your boyfriend apologize to you pagkatapos ng isinulat ko sa mga libro.”
“Really? You wrote something?” She open one book and smiled. “Wow! Grazie.”
Isinulat ko lang naman na forgive her… with JulieCapulet sign with no space. Okay, may pahabol na heart para cute. At least naman hindi masayang ang pagdayo nitong si Joy sa Pinas.
“It means a lot to me. Buti nalang talaga nakita ko ang facebook account mo kaya kita namukhaan. Wait, Capulet ba talaga ang surname mo?”
“Yup, but am not half breed. I mean, ‘di ako half foreigner ka gaya mo.”
“Uau! Alam mo ba na Montague ang surname ng boyfriend ko.”
Montague? Hindi kaya si – che! Hindi lang iisa ang Montague sa Italya Julie kaya huwag kang mag-assume. Huminahon ka! Knaaaa! Shut up. Okay, relax. She smiled pagkatapos ay tinignan iyung French fries ko.
“Pwedeng makahingi?”
“Sure,” kumuha siya.
“Pasensiya na talaga at gutom na talaga ako. Nainis kasi ako dahil ‘di niya ako pinayagang makita ka. Buti nalang talaga napadpad ako dito at na kita kita. Blessing na iyun for me.” May biglang tumunog peru phone lang pala iyun ni Joy. She answers it. “No, No, No… capisco… mi dispiace… per favore…” kung kanina medyo sad siya ngayon ngumiti na siya. “Va bene sto bene… ok… grazie.” Ibinaba na niya ang phone niya.
Ako naman nga-nga at grabeng dugo ng ilong.
“Susunduin na niya ako dito.”
“Wow! That’s great.” Napatingin naman ako sa wristwatch ko. “Well, ako naman ay kailangan ng umalis ‘cause I still have to pack my things.”
“You’re leaving the country?”
“I’m leaving the region,” tumayo na ako. “I’m in vacation.”
“Ohh, prenditi cura di te.”
“Ahm?”
“It means take care of yourself.”
“Ikaw din, ingat.”
****
Ibinagsak ko ang katawan sa kama. “Woaah! Uuwi na ako sa amin. Sa wakas makakapag-pahinga na din ako.” Itinaas ko ang cellphone ko at tinitigan ang wallpaper nun. Kuha namin iyun ni Rome noong minsang nagdala siya ng Mcdofries sa bahay. “I miss you Rome.”
Tumawag naman bigla si Mama kaya sinagot ko siya. “Hi Ma,” umayos ako ng upo at isinandal ang likod sa headboard ng kama. “Uuwi ako bukas diyan.”
“Magpunta ka nalang kaya ng outerspace anak o next month ka nalang umuwi dito.”
“Ma, ha? Ayaw ninyo ba akong makita?”
“Hindi naman sa ganoon anak peru may bagyo bukas.”
“Wala pong bagyo.”
“Bukas nga eh, syempre bukas mo pa malalaman.”
“Eh bakit alam mo?”
“Nararamdaman ko siya anak.”
Natawa naman ako kay Mama. “Bakit po ba ayaw ninyo akong umuwi diyan?”
“May bagyo nga kasi, ang kulit mo rin eh.” Feeling ko talaga may itinatago sila Mama eh. Kaya may naisip akong ideya.
“Fine, magbabakasyon nalang ako sa Cebu.”
“Nak ang layo naman!”
“Kaysa naman sa outerspace.”
“O sige na nga, basta mag-iingat ka.”
“Opo!”
Paano kaya kong surprisahen ko sila? Bulaga! Malalaman ko rin ang sekreto ninyo. Magaling yata ako sa problem solving at nabawasan na rin ang kamanhidan ko sa katawan.