Ik moest hier weg. Het maakte mij niks meer uit wat er zou gebeuren.
Al was ik gewoon thuis waar alles normaal was: geen enge stalker of bloeddorstige wezens die je zomaar in hun huis nemen om je zogenaamd te beschermen.
'Mila!' schreeuwt een welbekende stem achter me. Ik probeer sneller te rennen.
Maar het zit me niet mee en David staat opeens recht voor mijn neus. Twee handen grijpen me bij mijn armen.
'Laat me los!' roep ik terwijl ik mezelf uit zijn grip probeer te bevrijden.
Natuurlijk heeft dit geen nut. Hij is toch veel sterker dan mij.
'Mila, ik moet je iets vertellen' zegt David op een rustige toon.
Ik wil hem niet aankijken en kijk naar de grond.
'Dat je een bloedzuigend, verschrikkelijk, kwaadaardig monster bent? Net zoals die stalker van me?' zeg ik starend naar de grond op een boze toon.
'Ik kan het uitleggen' zegt hij rustig.
'Ja? Nou. Zal ik je nog even herinneren aan het feit dat je A. mij meegenomen heb zonder enige reden en B dat ontvoeren heet wat, als ik me niet vergis, illegaal en dus strafbaar is! En C dat ik geen vrijheid heb om te doen wat ik wil! Dus laat me met rust!' roep ik hard in zijn gezicht.
Zachtjes sluit ik mijn ogen. Tranen stromen zachtjes over mijn wangen.
Tranen van ongeloof.
Waar ben ik terechtgekomen?
Ik voel dat David mijn armen loslaat en zucht.
Als ik mijn ogen weer open, is hij alweer weg.
Rustig loop ik terug naar mijn 'kamer'. Want waar zou ik anders heen moeten?
Eenmaal daar ga ik meteen op het bed liggen en mijn gedachten beginnen steeds verder af te dwalen.
De jongen van mijn dromen. Een droomprins, dat was hij. Alsof hij zo uit een sprookje was komen stappen. Zo zag ik het voor me. Maar zijn gezicht was verstopt achter een masker. Zijn stormgrijze ogen waren het enige zichtbaar vanachter het masker. Die ogen waren klaar om mijn ziel mee te nemen. We dansten samen. De klok sloeg 12 uur. De maskers zouden af gaan. Rode ogen verschenen ineens voor me. Ik moest het accepteren dat hij zo was. Hij was toch echt mijn grootste liefde.
Om David zo te zien met zijn bloedrode ogen, was een klap in mijn gezicht. Ik had dit nooit verwacht.
Hij zag er niet bepaald slecht uit en ik had misschien een kleine, beginnende crush op hem. Het enige wat ik nu zie als ik aan hem denk zijn bloedrode ogen
Net als hem. Mijn geweldige stalker.
Überhaupt had ik nooit gedacht dat ze echt bestonden. Het woord voor ze kon ik gewoon niet uitbrengen. Het klonk gewoon raar.
Maar tegelijkertijd voelde het vertrouwd aan. Vreemd.
Wat was dit gevoel? Ik zou nu doodsbang moeten zijn. Bedenken hoeveel tijd ik nog heb tot hij me gaat vermoorden. Ik zou me moeten verstoppen.
Ondanks alle vragen die door mijn hoofd spoken, blijf ik rustig.
Een zacht geklop brengt me weer terug naar de realiteit. Het zal waarschijnlijk David zijn.
'Mila, laat me erin' hoor ik zijn stem opeens vanachter de deur zeggen. Wat een verassing.
Ik reageerde niet.
'Ik weet dat je daar bent' zegt hij zuchtend.
En alweer geef ik geen antwoord.
'Ik hoor je ademen'
'No shit Sherlock' zeg ik geirriteerd tegen mezelf.
Na een hard knal, wat waarschijnlijk een nu kapotte deur is, staat David voor mijn neus.
'Weet je, er verandert niets' zegt hij lachend naar me.
'Hoe bedoel je, er verandert niets?'
'Je blijft toch hier, maakt niet uit wat jij wilt'
'Uhm hallo? Ooit gehoord van Ik doe wat ik zelf wil. Tjeetje hé'
'Zo koppig als altijd' zegt David lachend. 'Van mij mag je best gaan. Maar weet wel, zodra je één stap uit dit huis zet, je veiligheid niet meer zeker is' Zijn mysterieuze toon geeft me wel twijfels.
Ondanks dat ik dat niet wilde toegeven had hij wel een punt.
'Dus' zeg ik om de stilte in de kamer te verbreken.
'Dus' herhaalt David terwijl hij steeds dichterbij komt.
'Geloof je in reïncarnatie, Mila?'
'En waar komt deze vraag vandaan?' vraag ik hem verbaasd.
Want ja, logica.
'Ik wil je iets laten zien'
'Je denkt serieus dat ik met je mee ga? Dude! Ik ben er zojuist achter gekomen dat freakin vampiers bestaan! Maar weet je wat het is? Ik lijk het doodnormaal te vinden! Ik zou doodsbang moeten zijn!'
'Ik zal al je vragen beantwoorden als je met me mee gaat'
Ik zie dat David zijn hand uitsteekt.
Uiteindelijk geef ik dan toch toe en pak zijn hand.
Zwijgend lopen we de kamer uit.
Na een tijdje gelopen te hebben merk ik dat David mijn hand nog steeds niet heeft losgelaten. Zenuwen gieren door mijn lichaam. Als hij het maar niet doorheeft.
Tjeetje, ik heb echt een crush op hem. Je bent ontvoerd ofso en er is een creepy stalker maar toch kun je je pubergevoelens op zulke momenten niet in toon houden en moet je natuurlijk je vampiergastheer leuk vinden. Logica.
Opeens staan we stil en David haalt een sleutel uit zijn zak.
'Je weet dat hier geen deur is?'
Hij kijkt me grijnzend aan en steekt de sleutel in de muur.
Tot mijn grote verbazing verdwijnt de sleutel.
'Uhm. Wat was dat?'
'Wacht maar af' hoor ik hem zeggen.
De muur voor ons begint zachtjes te bewegen en er verschuift zo een wand weg.
We stappen beide de ruimte binnen.
Ik kan mijn ogen niet geloven.
Het eerste wat ik opmerk is een groot schilderij aan een muur in de grote ruimte. Overal staan brandende kaarsen. Ook staan er langs de muren grote kasten vol met boeken. Er heerst hier een droevige sfeer. Alsof dit een soort herdenkingsplek is.
Maar dan werp ik nog een blik naar het schilderij. Mijn ogen worden groot en ik sta meteen voor het doek. Dit kan nooit waar zijn.
Op het schilderij staat iemand afgebeeld. Maar niet zomaar iemand. Ik sta daar op het doek. Elk detail van mijn gezicht: van mijn heldere, blauwe ogen tot mijn korte nagels. Het enige verschil is de kleding die ik op het doek draag. Het lijkt meer iets van ongeveer 300 jaar geleden.
'Ben ik dat?' vraag ik vol ongeloof.
'Lady Milena' hoor ik David achter me zeggen.
Ik draai me naar hem om.
'Nee, dat ben ik. Dat zie je toch?' Ik kijk hem nog steeds niet gelovend aan.
'Wij, vampiers, geloven dat elke ziel een taak heeft in zijn of haar leven. Wordt deze taak vervult dan kent hij of zij vrede na zijn of haar dood. Gebeurt dit niet dan geeft het lot een tweede kans. Misschien heb je het anders gehoord met het woord reïncarnatie?' legt hij me uit.
'Is ze dan dood? Hoe kan dat? Vampiers leven toch voor eeuwig?'
'Jij hebt zeker te veel twilight gekeken?' grapt David.
'Helemaal niet' zeg ik vol hoogmoed.
'Jaja' David grijnst en merkt dat ik weer lichtelijk geirriteerd begin te raken.
'Maar goed. Vampiers hebben dus ook zwakheden. De zon is onze grootste vijand. Daarom leven wij in een aparte wereld verscholen in die van jou. Hier komt de zon niet en zijn wij veilig afgeschermd'
'En wij bevinden ons nu ook zeker in die zogenaamde 'verborgen wereld'?'
'Ja' zegt David kortaf.
'Wow, dat klinkt eigenlijk best gaaf' geef ik toe.
'Maar om terug te komen op jouw vraag. Milena is dood. Vermoord op mysterieuze wijze'
'Vermoord? Wie zou haar nou willen vermoorden?' vraag ik verbaasd.
'Zijn naam is Nathan'
'Nathan?' Ergens gaat er een klein belletje rinkelen. Maar ik kan me er nog niemand bij voorstellen.
'Hij werd jaloers op haar en haar band met Aiden' legt David me verder uit.
Bij het horen van deze naam lijk ik meteen opgewekt te zijn. Ook voel ik een lichte tinteling in mijn buik. Alsof er kleine vlinders rondfladderen.
'Wie is Aiden?' vraag ik nieuwsgierig.
'Aiden is één van de rijkste en meest beïnvloedbare vampiers die er ooit bestaan heeft. En hij was ook nog eens de verloofde van Milena.'
'Dus Milena, eigenlijk ik in een ander leven, was verloofd met een vampier?'
'Dat niet alleen, ze was er zelfs één'
Ik was even sprakeloos voor een moment. Ik was een vampier in een ander leven? Moest ik dit nou eng vinden? Natuurlijk niet! Was dat misschien wel het beste wat me ooit was overkomen? Naast mijn saaie, normale leventje?
'En wat doen jullie, vampiers dan zoal?'
'Sommigen van ons leven tussen de mensen in, anderen leven hier in de zogenaamde 'verborgen wereld'. We feesten, drinken, slapen met prachtige vrouwen en we proberen ons gewoon te vermaken tijdens ons eeuwige leven. En hierbij laten we ons entertainen door de alledaagse mens' Bij dat laatste geeft David me een knipoog.
'Dat klinkt niet verkeerd' zeg ik lachend. 'Vertel me meer'
David begint steeds meer te vertellen over deze vampiercultuur. Hoe hijzelf één van de oudste is en dat hij erg belangrijk is.
Hoe meer hij vertelt, hoe meer het me prikkelt om één van hen te zijn. Alsof mijn hele mensenleven niks voorstelde vergeleken met het leven van David.
Het leek wel alsof ik er eigenlijk al mee bekend was en de verhalen van wat ik had gemist wilde horen.
'Morgenavond organiseer ik een groot feest, een gemaskerd bal. Ik wil je dan graag voorstellen aan een paar goede vrienden van me, onder andere om Aiden' vertelt David me.
Alleen al bij het horen van zijn naam begon het alweer te tintelen in mijn buik. Waarom had alleen zijn naam zoveel effect op me?
'Lijkt je dat wat?' Zijn woorden halen me uit mijn gedachten.
'Ja!' zeg ik enthousiast. 'Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt!'
'Dan moet dit wel een hele bijzondere eerste keer worden' zegt hij lachend.
'Maar David'
'Ja, Mila?'
'Ik kan helemaal niet dansen en ik heb geen jurk om aan te trekken! En wat moet ik met mijn haar doen? En wat nou als?'
Zonder dat ik ook maar iets kan zeggen, heeft David al zijn vinger op mijn mond gelegd.
'Alles word voor je gezorgd. Wees maar niet bang'
Hij zet een stap naar achteren.
Maar voor nu, lady Milena. Mag ik deze dans?' Hij maakt een korte buiging en ik kan het niet laten om zijn handen vast te pakken.
'David' zeg ik giechelend.
'Volg mijn stappen'
Hij leidt me, ondanks dat er geen muziek is, in een rustig tempo.
Elke stap die hij zet, zet ik ook meteen.
Voor mijn gevoel gaat dit nog best wel goed.
Het moment neemt ons beide mee en voor ik weet staan onze gezichten dicht bij elkaar.
Zijn ogen lijken me naar hem toe te trekken.
Zachtjes leunen we beide naar voren.
Maar op het moment voordat onze lippen elkaar raken schiet me ineens iets te binnen.
De naam Milena. Waar had ik deze nou eerder gehoord?
Ik haal mezelf uit David zijn grip en loop met een rood hoofd naar achteren.
'Sorry' zeg ik zachtjes terwijl ik me omdraai en wegloop.
Waarom heb ik in vredesnaam bijna met David gezoend?
A/N
Beste lezers,
Dank jullie allemaal voor jullie support, reacties en votes! Het inspireert mij elke dag weer om verder te schrijven!
Dus heb je nu ideetjes, personages of iets wat je kwijt wilt over dit verhaal: vertel het me! Ik sta open voor suggesties en tips!
Don't forget to
Vote
Comment
Fan
etc.!
Xxx