Merhabalar ben yine geldim ki bir alıntı ileee :) Soranlar var çıkış tarihini. Daha netleşmedi arkadaşlar :) Netleşir netleşmez duyuracağım. Ve rica ediyorum bazı insanlar saygılarını korumada başarısız mümkünse hikayelerimden uzak dursunlar. Yorumlarınızı bekliyorum :))
-
Funda yenilgiyi kabul eden bir ses tonuyla ''Aç ama hemen kapat!'' dedi. Doğan kapanmaya yakın telefonu açtığında Behiye'nin hıçkırık ve ağlama sesiyle bir an ne diyeceğini bilemedi. Sonra kendini zorlayarak ''Behiye iyi misin?'' diye sordu.
''Değilim Doğan...''
''Ne oluyor?''
''Annem...'' dedi telefonun ucundaki ses ve bir hıçkırık sözünü kesti. ''Annem öldü... Ne olur gel.''
''Tamam, geliyorum evde misin? Neredesin?''
''Hastane...'' diyen kadın kendini zorlayarak hastanenin adını söyleyebildi ve daha sonra kapattı telefonu. Doğan karısına doğru döndüğünde onun öfkeli mavileriyle karşılaştı fakat böyle bir durumda karısının öfkesini fazlasıyla yersiz ve gereksiz buluyordu.
''Nereye gidiyorsun Doğan?''
''Hastaneye.''
''Neden?''
''Behiye'nin annesi ölmüş.''
Genç kadın bir an ne diyeceğini bilemedi. Ölümdü sonuçta bu fakat yine de içinde ki kıskanç kadının onu ele geçirmesine engel olamadı. ''Gitmeyeceksin değil mi?''
Funda'nın sorusu karşısında adam afallamadan edemedi. Ölümdü bu! Nasıl böyle bir durumda bu soruyu sorabilirdi? Anlıyordu onu. Gerçekten anlıyordu. Behiye'den rahatsız olmasına ise sonuna kadar hak veriyordu fakat bu durum farklıydı. Böyle bir durumda insan düşmanına karşı bile duygularını susturmayı bilmeliydi. En azından adam böyle yetişmişti. Anne ve babasından on beş yaşına kadar öğrendiği buydu.
''Funda bak...'' demişti ki karısı lafını kesti. ''Gitme Doğan. Lütfen...''