Pov Matthy
Fuck fuck fuck. Loïs. Mijn Loïs. Ze is het. Maar wat moet ik nu doen? Ik kan niets. Letterlijk. Het is avond, de laatste boot is al gegaan. Ik moet dus sowieso wachten tot morgen. Maar, waar is ze? Welk ziekenhuis? Of is ze thuis? En wat heeft ze? Ze is sowieso doodsbang, als ze überhaupt bij bewustzijn is. Verdomme. De gedachte alleen al kan ik niet uitstaan. Ik app haar nog een keer. En ik bel haar nog een paar keer. Ze neemt niet op. Ik app haar
"Hoi Lo. Wees maar niet bang. Morgenochtend ben ik zo snel mogelijk bij jou. Alles komt goed. En bel me, alsjeblieft! Ookal is het midden in de nacht. Ik hou van je ❤️❤️"
Er valt een traan op mijn scherm. Jeez. Hier zit ik dan. Op fucking Ameland. Vast. Ja het had erger kunnen zijn, laatst zat ik nog in Curaçao met Koen.
~
Tis zo'n twee uur later en ik heb besloten om naar bed te gaan. De jongens gaan namelijk nu ook, en anders zit ik heel eenzaam op de bank. Slapen gaat waarschijnlijk toch niet lukken. Ik lig gelukkig wel alleen op de kamer, dus ik houdt niemand wakker. Ik zet het geluid van mijn telefoon aan en leg hem op mijn nachtkastje, voor het geval dat Loïs appt of belt.
Ping. Ik schiet omhoog. Een snap van m'n broertje. Ik zucht en ga weer liggen.
Ping. Ik open mijn telefoon. Een mailtje van spotify
Ping.
Ping.
Ping.
Ping.
Tring..
~
Ping. Ik schrik wakker en pak m'n telefoon. 06:45. Ik ben dus toch in slaap gevallen. Mijn ogen hebben veel moeite om te registreren wat er op her schermpje staat, wegens het velle licht. Meerdere snaps. Een appje van mijn ma. Een paar mailtjes. Allemaal instagram meldingen. En.. een gemiste oproep van Loïs. Mijn hart begint sneller te kloppen. Hoe heb ik die nou weer gemist? '00:30' Ik bel haar terug.
~
Het is 9 uur. Ik zit in de auto met alle jongens. Ze hebben besloten om ook gewoon mee terug te gaan. Het telefoontje was een zuster, niet Loïs zelf. Ze was wel bij bewustzijn, maar sliep op het moment dat ik belde. Ze heeft haar been gebroken, haar arm ook, haar ribben gekneusd, en een hersenschudding, waardoor ze zich helemaal niet lekker voelt. Dat arme meisje. Het zit haar ook nooit mee.
We zijn alweer bijna bij kantoor, en vanaf daar rijd ik door naar het ziekenhuis waar Loïs nu is.
~
"O mijn god hey!" Ze lacht bescheiden. "Hey" Ik loop naar haar toe. "O vertel me alsjeblieft alles" Zeg ik haar. Ze vertelt me dat ze zich niet lekker voelde toen ze in de auto zat, en dat ze toen niet oplette omdat ze mij probeerde te bereiken. Terwijl ze mij belde gebeurde het opeens. Ze begint opeens te huilen. "Ach schat.." Ik probeer haar gerust te stellen, maar het gaat redelijk moeilijk, omdat ze helemaal verpakt is met gips. Haar hele linker arm zit in het gips, het zelfde geldt voor haar linker been. Ze ziet er echt gesloopt uit. Lijkbleek, met overal kleine wondjes. Ze kijkt ook heel moeilijk.
"Heb jij überhaupt iets gegeten?" Vraag ik aan haar. "Nee, ik ben misselijk dus ik heb geen ontbijt gevraagd." "Maar, hoelaat heb je gister voor 't laatst gegeten?" Ze kijkt weg. "Uh op werk" Ik knik. "Oke.. heb je nu wel honger?" "Nee sorry" "oke.."
Ze kijkt weer weg. Er komt wat gekreun uit haar. "Gaat het?" Vraag ik haar. Ik pak dr hand. Ik heb ook meteen spijt, wat een domme vraag. Ze kijkt naar me "Nee, ik kan echt niet meer." Ze kijkt naar me met tranen in haar ogen. "Ik wil naar huis" volgt ze. "Weet je al wanneer je naar huis kan?" Vraag ik haar. "G- geen idee.. ik hoop vandaag maar ze hebben er nog niets over gezegd." "Zo even vragen dan?" "Ja" Ze zucht. "Matthy" "jaa?" "Ik hou van je. Ik was zo bang. Ik ben zo blij dat je er bent. Ik heb gewoon niet geslapen vanacht, net heel eventjes. Ik dacht echt dat ik dood ging. Ik ben zo moe. Ik heb zoveel pijn. Ik kan niet zonder jou. Je mag echt niet meer weg gaan, ik kan dat niet aan.. alsjeblieft.." Ze barst in tranen uit. "Het was letterlijk de hel zonder jou." Ze kijkt naar me. " "Schat. Ik was ook bang. Ja. Als jij naar huis mag ga je mee naar mijn huis, oke? Ik neem wat dagen vrij. En daarna mag je zo lang mogelijk bij mij thuis blijven. Alles komt goed. De komende maanden zou ik proberen tripjes te voorkomen, oke?" Ik lach naar haar. "Als.. als je dat wilt, ja" "tuurlijk. Alles voor jou." Ik geef dr een kus.
We praten wat en Loïs valt steeds half weg. "Misschien moet je gaan slapen. En als je wakker bent proberen iets te eten?" "Ja.."
-
Hoi! Ik probeer een keer per week iets te posten, maar soms is het moeilijk. Ik heb het redelijk druk met school en soms heb ik gewoon echt geen inspiratie. Ik hoop dat jullie het snappen :)
xx