comfort. (MATTHY)

XXV

Pov Matthy
"NEE LOÏS" Ik weet niet waar ik het zoeken moet. Ze is net voor de trein gesprongen. "NEE NEE NEE" Ik begin te huilen. Dat doe ik niet vaak, maar vandaag net iets te veel. "FUCK FUCK FUCK. WAAROM?! OH IK WIST HET.. IK-" "Matt, kijk daar" Raoul onderbreekt me. Ik durf niet. "Nee." Zeg ik tegen hem tussen het snikken door. "Nee het is niets ergs, ze ligt achter het spoor. Ze is.. niet geraakt." Zegt hij. Ik draai me voorzichtig om. Ze ligt inderdaad niet op het spoor, maar ernaast. Het is net iets te stil. Iedereen staat stilletjes te kijken. Ik zou er het liefst heen rennen, maar van spanning val ik bijna op de grond.

"Kom, we gaan erheen." Zegt Raoul tegen mij. Lieke, Koen en Roxy zijn er al heen. "Het is goed," sust hij. "Ze leeft." Hij slaat een arm om me heen. Lieke steekt een duim op als signaal naar Raoul. "Ze is oke, zie je? Ze leeft. Kom we gaan." Raoul begint te lopen, waardoor ik meegesleurd wordt. "Ik weet niet of ze mij wel echt wilt zien.." Zeg ik tegen hem. "Ja dat wil ze vast wel. Je kent haar." Hij heeft wel gelijk, denk ik. Ondanks dat ze boos op me is.

Daar ligt ze, in het gras. "Ze moet hier weg, voordat er weer een trein komt." Hoor ik Koen zeggen zodra ik bij haar aankom. Met zijn viertjes tillen ze haar over het spoor heen, ik kijk huilend toe. Ze leeft, maar ze lijkt dood. "We voelen nogsteeds een normale hartslag." Vertelt Lieke. "Maar ze is niet bij bewust zijn."
Ze leggen haar neer in het gras, op 50 meter afstand van het spoor. "Ik bel 112 wel" zegt Koen. Roxy loopt met Koen mee, ze nemen een kleine afstand van ons.

Ik ga naast Loïs zitten. "Is.. is ze gewond?" Vraag ik. "Ze lijkt wel ongedeerd. Maar misschien wel hersenschade? Het lijkt alsof ze een klap op haar hoofd gehad heeft." Het voelt alsof iemand mij bij mijn nek vast pakt. Hersenschade. Ik zoek naar adem. Oh mijn Lootje. En het erge is, dat als ze zo wakker wordt, ze waarschijnlijk boos is op mij.

Koen en Roxy zijn weer terug en in de verte hoor ik al sirenes. Waarom. Waarom? "WAAROM?" Komt er opeens uit mijn mond. Ik schrik er zelf ook van. "Sorry."
De sfeer is grimmig. Niemand heeft echt iets te zeggen. De ambulance komt opeens de hoek om. Ik moet weer naar adem happen. Adem. Adem. Alles komt goed. Schiet opeens door mijn hoofd. Normaal zou ik dit nu tegen Loïs zeggen. "Alles komt goed." Mompel ik richting haar. Ze geeft geen reactie.

Er komen twee mensen van de ambulance aanlopen, daarachter komen er twee mensen met een brancard. Ze buigen allemaal over Loïs heen en voor ik het weet is ze weer bijgekomen.

Pov Loïs
Ik hijg hardop. Ik heb kotsneigingen. Ik ben opeens zo misselijk. Mijn hoofd bonkt. Waar ben ik? Wat is er gebeurt? Er hangen allemaal mensen over mij heen. Waarom? Geen idee. En wat zeggen ze? Het is vaag. "Heyy" klinkt van verweg. Ik hoor het maar het komt niet helemaal binnen. "Je bent oke. Hoor je mij?" Wie is dit?? De stem komt wel binnen, maar ik herken de stem niet. "Mhhm" Is het enige wat uit mijn mond kan komen. "Goedzo." Krijg ik terug. Alles komt wat dichterbij. Opeens hoor ik iemand huilen naast me. Het komt me heel bekend voor, ik heb dit al eerder gehoord. Ik scan mijn omgeving. Het is donker, dus waarschijnlijk nacht. Ik lig op een nat grasveldje. Opeens heb ik het heel koud. Ik draai mijn hoofd naar links. Het is een jongen met blond haar en blauwe ogen. Het is.. Matthy! "Oo Mmmatt" zeg ik tegen hem. Hij kijkt me gebroken aan, alsof ik dood ben. Ben ik dood?

Opeens weet ik het weer. Ik sprong voor de trein. Ik durfde niet, dus sprong voorbij het spoor. Ik werd niet geraakt, maar landde op mijn hoofd.

"Weet je zelf wat er gebeurt is?" Hoor ik in de verte. Het is een vrouwen stem. "Zou je het kunnen uitleggen?" Ik weet het heel goed. Het liefst zou ik antwoord geven alleen ik kan de woorden gewoon niet vinden. "Euhh ik.. niet geraakt.. uh ge- gevallen op hoofd.." Zeg ik. Zouden ze me begrijpen?

Pov Matthy
Loïs ligt op zo'n brancard in een ambulance. Ik ben mee. Ze begint zich steeds meer te herinneren. Bij alles wat ze zegt ben ik bang dat er iets uitkomt over wat er gebeurt is tussen mij, Mabel en Luna. Stiekem hoop ik dat ze het een soort van vergeten is. "Maar, waarom was ik ookalweer bij het spoor?" Vraagt ze opeens. Mijn hartslag schiet omhoog. 

Hoi!!
Laat alsjeblieft achter wat je wilt lezen in dit boek. Ik heb een best open script dus ik zou er vanalles in kunnen verzinnen. Verzin maar iets. Tips zijn ook welkom. Wel graag iets achterlaten als je dit leest. Willen jullie meer of minder time skips? Willen jullie de bankzitters er meer in hebben? Laat asjeblieft al je ideetjes achter, al is het in steekwoorden. Kusjess