Bir süre sonra araba durdu Milan uyuya kalmıştı
Baran dikiz aynasından bana baktı
"Geldik"dediğinde hepimiz arabadan indik Milan kucağımdaydı Baran gidicekti sanırım Milan ile vedalaşmak için yanımıza yaklaştı Can ise pür dikkat bizi izliyordu
Baran yanımızda durdu ve sadece bacaklarımı izliyordu tuhaf birşey mi var diye bacaklarıma baktım eteğim baya bir katlanmıştı nerdeyse kilodumu göstericek kadar yukardaydı
Hemen bir elle eteğimi düzelttim Baran kafasını kaldırdı ve sertçe yutkundu bakışlarına anlam veremedim ama rahatsız olmuştum Milana yaklaştı ve yanagından öptü ve bana baktı kulağıma yaklaştı
"Görüşürüz Alara Demirsoy."dedi. Sesi sert çıkmıştı
"Görüşeceğiz Baran Kılıç Kaplan"dedim yüzümde alaycı bir gülüş vardı bu cesaret nerden geliyordu hiç bilmiyordum ama aklımda sadece bana birşey yapamaz düşüncesi vardı belkide kendimi avutuyordum
Baran geri çekildi ve arbaya bindi
O sıra Cana baktım gözlerinden ateşler çıkıyordu çok sinirlendiği belliydi Baran arabayla yanımızdan uzaklaşınca Can hızla yanıma geldi
"Ne dedi o it sana"derken kapıya doğru ilerledim ve kapıyı açtım Can kıyafet poşetlerini içeri koydu
"Görüşürüz falan dedi önemli birşey değil sende eve git istersen seni de yordum teşekkürler"
"Ne yorması kızım ne zaman ihtiyacın olursa ara hadi görüşürüz"dedi ve kendi arabasına binip gitti
Milan kucağımda mışıl mışıl uyuyordu Milanın odasına doğru gittim yatağa yatırdım ve dolaptan pijama çıkartıp yavaşça uyanmamasına özen göstererek pijamayı giydirdim elime bir ıslak mendil aldım elini yüzümü yavaş ve narince silip odadan çıktım
mendili çöpe attım kıyafetleri de yıkamaya attım
Kendi odama gittim kıyafetlerimi çıkarıp şort ve tişort giydim ve yatağa yattım bir süre telefonda takıldım saate baktığımda 12.30 du uyumaya karar verdim telefonu kapadım ve kendimi uykuya bıraktım
Evden gelen seslerle gece yarısı uyandım saate baktığımda 4.46 idi hemen yataktan kalktım dolabın yanında duran beyzbol sopasını elime aldım niye yanında beyzbol sopası var diye sorarsanız böyle durumlara karşı her zaman yatmadan önce yanımda bulundururdum
Kapıyı yavaşça açtım sesler mutfaktan grliyordu ışıklar kapalıydı hiç birşey göremiyordum mutfağa doğru yavaş adımlar attım ve mutfağa baktım uzun boylu iri yarı bir adam vardı buna beyzbol sopasıda işe yaramazdı hemen sessizce Milanın odasına gittim ve kalıyı kilitledim aklıma Barış geldi birşey olursa ara demişti hemen Barışı aradım bir süre sonra telefon açıldı olabildiğince sessiz konuşnaya özen göstererek
"Alo"
"Alo ne oldu Alara"dedi Barış sesi uykulu geliyordu
"Barış gelebilir misin evde biri var hırsız sanırım"
"Hemen geliyorum"dedi ve aramayı kapattı o sıra o sıra kapı çaldı Barış bu kadar hızlı gelemezdi kesinlikle o hırsızdı korkuyla kapının kradan uzaklaştım o sıra bir ses geldi
"Kapıyı aç Alara küçük çocuğada zarar gelmesini istemiyorsan kapıyı aç!"bu ses çok tanıdıktı kim olduğunu anlamıştım bu kişi...