"သမီးလေး"
'ဒါငါ့အဖေလား...ငါ့ကိုသမီးလို့ခေါ်နေတာဆိုတော့...ဘာတစ်ခုမှကိုအမှတ်မရတော့ဘူး...ငါ့နာမည်ကရော ဘာလဲ'
"ကျွန်မအဖေလား"
ကိုယ့်ရဲ့အဖေလို့ထင်ရတဲ့လူကြီးကိုမေးလိုက်၏။
"ဟုတ်တယ်လေ သမီးလေးရဲ့..ဖေဖေကသမီးဖေဖေလေ"
"ဪ...တောင်းပန်ပါတယ်ဖေဖေ..ကျွန်မဘာမှမမှတ်မိတော့လို့...ကျွန်မနာမည်ကအစမမှတ်မိတော့တာ"
"လူနာရှင်တွေ အပြင်ခဏထွက်ပေးပါ....လူနာကိုစမ်းသပ်စရာလေးတွေရှိလို့ပါ"
အနားမှာ အလင်းဖေဖေတစ်ယောက်သာကျန်ခဲ့သည်။သခင်နဲ့အတူ လူနာလာမေးကြတဲ့သူတွေအားလုံးအပြင်ခဏထွက်ပေးကြရသည်။
အပြင်ဘက်ကနေလှမ်းကြည့်နေတာတော့ အလင်းကို ဘာတွေမေးနေကြသလဲမသိပါ။ အလင်းကလည်း ဘာမေးမေး ခေါင်းပဲရမ်းနေသည်။သူဘာမှမမှတ်မိတော့ဘူးထင်ပါရဲ့။
"မလွန်း....ရောင်စဉ်က ကျွန်မတို့ကိုမေ့သွားပြီထင်တယ်နော်"
"နောက်ကျရင်တော့ ပြန်ကောင်းလာမှာပါ...သူအကုန်လုံးကို မရက်စက်လောက်ပါဘူး"
ဟုတ်ပါရဲ့။ဒီကလေးက ရက်စက်တတ်တဲ့ကလေးမှမဟုတ်တာ။အခုလိုပုံစံနဲ့တော့ တစ်သက်လုံးချန်ထားခဲ့မှာမဟုတ်ဘူး။
"သနားပါတယ်..လင်းလေးက စိတ်ထားကောင်းတဲ့ကလေး"
"ဟုတ်တယ်..အလင်းက စိတ်ထားကောင်းတဲ့ကလေးပါ..ကျွန်မကသာရက်စက်ခဲ့တာ..တစ်ခုတွေးမိတယ် သူသာအခုအတိတ်မမေ့ဘူးဆိုရင် ကျွန်မကိုမုန်းနေမလားမသိဘူး..သူ့အပေါ်စိတ်ဒဏ်ရာပေးခဲ့တာက မနင်းမနောပဲ..သူခွင့်မလွှတ်လောက်ဘူး"
"သူ့အကြောင်းကို လွန်းညကအသိဆုံးဖြစ်မှာပါ...သူ့မှာဘယ်သူ့ကိုခွင့်မလွှတ်ဘူးဆိုတဲ့ အတွေးမျိုးရှိမှာမဟုတ်ပါဘူး"
ဆရာဝန်တွေထွက်သွားကြတော့ သခင်တို့အားလုံးပြန်ဝင်လိုက်ကြသည်။
"အလင်း မမကိုမှတ်မိလားဟင်"
"ဘယ်သူလဲမသိဘူး..ကျွန်မ မမှတ်မိဘူး"
"သခင့်ကိုရောသိလား"
သခင်။သခင်။ဒီနာမည်ကို နားထဲမှာပံ့တင်ထပ်လာသည်။သခင်ဆိုတဲ့အသံကိုကြောက်သည်။ဒီနာမည်ကို စိတ်ထဲမှာ အကြိမ်ကြိမ်ရေရွတ်မိသလိုခံစားနေရသည်။အား..ခေါင်းတွေမူးလာလိုက်တာ။သခင်ဆိုတာ ကိုယ့်အတွက်ဘယ်လိုဖြစ်တည်မှုလည်းမသိပေမဲ့ စိတ်ထဲမှာအရမ်းကိုတုန်လှုပ်လာခဲ့သည်။
"အား..မသိဘူး..ကျွန်မမကြားချင်ဘူး..သခင်ဆိုတဲ့သူကိုကျွန်မကြောက်တယ်..သခင့်ကိုကြောက်တယ်"
သူကအရူးတစ်ယောက်လိုအော်ဟစ်သောင်းကျန်ပစ်နေသည်။သခင် သူ့ကိုကြည့်ရင်းဝမ်းနည်းလာမိသည်။
"ဘာမှမဟုတ်ဘူးနော် သမီးလေး..ဘာမှမတွေးနဲ့နော်..သခင်ဆိုတာ ဘယ်သူမှမဟုတ်ဘူးနော်"
အလင်းဖေဖေက ဖျောင်းဖျပေးကာ သူ့သမီးကိုဖက်ထား၏။ အခုထိ ကလေးငယ်ပုံစံဟာကြောက်ကြောက်လန့်လန့်ရှိနေသေးသည်။
'ကလေးရယ် မမကမင်းအတွက်မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ခုထက်ပိုနေခဲ့တာပဲ...အတိတ်မေ့နေတာတောင် မမကမင်းအပေါ်မကောင်းခဲ့ဘူးဆိုတာတော့ သိနေခဲ့တာပဲ'
"ဖေဖေ..ကျွန်မနာမည်ကဘယ်သူလဲဟင်"
ဘေးနားမှာရှိတဲ့လူတွေကိုတစ်ချက်မှမကြည့်ဘဲ သူ့အဖေလို့ ထင်တဲ့သူကိုသာတွယ်ကပ်နေသည်။
"လင်းရောင်စဉ်နွယ်လေ သမီးရဲ့"
"ဟင်...နာမည်ကြီးကလှလည်းမလှဘူး"
ကလေးတစ်ယောက်လိုစူပုတ်ကာပြောနေသောသူ့စကားကြားကြောင့် စိတ်ညစ်နေတဲ့ကြားမှရယ်မိပြန်သည်။အခြားသူများလည်းသခင့်နည်းတူရယ်နေကြ၏။
"လှပါတယ် သမီးလေးနာမည်က"
သူကတော့ စူပုတ်ပုတ်လုပ်နေသေးသည်။
"ကျွန်မ ဘယ်တော့မှမှတ်ဉာဏ်တွေပြန်ရမှာလဲဟင်...ဘာလို့အခုလိုဖြစ်သွားတာလဲ"
"သမီးလေး မတော်တဆမှုဖြစ်သွားတာလေ..မှတ်ဉာဏ်တွေက ခဏပဲမေ့တာပါသမီးလေးရဲ့..နောက်ကျရင် ပြန်ကောင်းလာမှာနော်"
"မေမေကရောဟင်"
"သမီးမေမေကသမီးငယ်ငယ်လေးကတည်းကဆုံးသွားတာလေ သမီးရဲ့"
"ဪ"
"ရောင်စဉ် ငါ့ကိုသိလားဟင်"
ခေါင်းရမ်းမိပြန်သည်။ဘယ်လူတစ်ယောက်၊ဘာတစ်ခုကိုမှ မမှတ်မိတာပါ။
"အလင်း..ဘာမှမဖြစ်ဘူးနော်..နောက်ကျရင် မှတ်ဉာဏ်တွေပြန်ရမှာပါ"
သူ့မျက်လုံးတွေကအခြားသူတွေထက်နူးညံ့လိုက်တာ။သူ့မျက်လုံးတွေမှာတစ်ခုခုရှိနေပုံပဲ။ကိုယ်ဟာ အတိတ်မေ့နေတဲ့သူတစ်ယောက်ဖြစ်နေတာတောင် သူကိုတော့ရင်းနှီးနေမိသည်။
"အစ်မက ကျွန်မနဲ့အရင်တုန်းကသိဖူးတာလား"
ကိုယ်မေးလိုက်တော့ ချက်ချင်းပြန်မဖြေပါ။တစ်ခုခုကိုဝမ်းနည်းသွားပုံဖြစ်သွား၏။
"မမနဲ့ အလင်းနဲ့ကအိမ်နီးချင်းလေ..ငယ်ငယ်လေးကတည်းကခင်လာကြတာလေ"
"အလင်း ဆိုတာ ကျွန်မကိုခေါ်တာလား"
"ဟုတ်တယ်လေ မမက အလင်းလို့ပဲခေါ်တာလေ..အလင်းလို့ခေါ်တာမမတစ်ယောက်ပဲရှိတာလေ"
"ဪ"
သခင်၊အလင်း စတဲ့နာမည်တွေဟာ ခေါင်းထဲ ပလူပျံလာ၏။သခင်၊သခင် အစရှိတဲ့အမည်နာမတွေ။ခေါ်သံတွေဟာ နားထဲအထပ်ထပ်ကြားနေရသည်။ပြီးတော့ ခပ်စမ်းစိမ်းမျက်ဝန်းတွေ။နူးညံ့ခြင်းမရှိတဲ့မျက်လုံးတွေ။ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်းမသိပေမဲ့ အတွေးအာရုံထဲဝင်ရောက်လာ၏။
"အား.. မမြင်ချင်ဘူး..မတွေးချင်ဘူး.. သခင့်ကိုကြောက်တယ်..သခင့်ကိုကြောက်တယ်"
"ဘာမှမဖြစ်ဘူးလေကလေးရဲ့..ဘယ်ကသခင်မှလည်းမရှိဘူးနော်..ထပ်ပြီးသူ့အကြောင်းမတွေးနဲ့နော်"
ကိုယ့်အကြောင်းကိုမတွေးနဲ့လို့ရင်နာနာနဲ့ပြောနေရသည်။ကလေးရေ..မမရင်တွေနာလိုက်တာ။မမကမင်းကို မကောင်းဆိုးဝါးလိုခြောက်လန့်နေမိတာပါပဲလား။
"ကျွန်မကို သခင်နဲ့ဝေးရာကိုခေါ်သွားပေးပါနော်..ကျွန်မသခင့်ကိုကြောက်တယ်"
သခင့်ကိုဖက်တွယ်ကာ သခင့်ကိုကြောက်တဲ့အကြောင်းတွေပြောနေသည်။
မင်းတကယ်ကြောက်နေတဲ့ သခင်ဆိုတာ ကိုယ်မှန်းသိရင် ဘယ်လိုများတုံ့ပြန်မှာလဲ ကလေးရယ်။
"ကျွန်မကို မိန်းမတစ်ယော်က အငြိုးတွေနဲ့ကြည့်နေတယ်..အဲ့ဒါသခင်ဆိုတဲ့လူလားဟင်..ကျွန်မကြောက်တယ်"
ကိုယ်လေးကိုကြုံ့ကာ သခင့်ကိုတိုးတိုးဖက်ကာ ငိုနေသည်။ကိုယ့်ကြောင့် ရခဲ့တဲ့စိတ်ဒဏ်ရာတွေဟာ သိပ်ကိုများခဲ့တာပဲ။
မင်းမှတ်ဉာဏ်တွေပြန်ရသွားရင် မမကိုမုန်းနေမှာလားကလေးရယ်။ဒီလိုဆိုရင် တစ်သက်လုံးအတိတ်မေ့ပေးပါကေလးရယ်။မမမင်းမုန်းရင်ခံနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။
"ကျွန်မကိုဖက်ထားပါနော်"
"အင်း မမဖက်ထားပေးတယ်နော်..ဘာမှမကြောက်နဲ့နော်..မမကမင်းအနားမှာအမြဲရှိနေမှာမို့ မကြောက်နဲ့နော်"
ဦးလေးဟာ အခုထိဘာမှဝင်မပြောသေးပါ။သူ့သမီးအတွက်သိပ်ကိုခံစားနေရပုံပါပဲ။ကိုယ့်အပြစ်ကြောင့် အခုလိုဖြစ်ထားရတာဆိုတော့ ဦးလေးကိုလည်းအားနာမိသလို ရင်မဆိုင်ရဲဖြစ်နေသေးချိန် ကလေးက ကိုယ့်နာမည်ကိုအလန့်တကြားဖြစ်နေတော့ပိုတောင်ဆိုးသေးသည်။
***
"ဦးလေး..ကျွန်မခွင့်တစ်လထပ်ရသေးတယ်..အလင်းလည်းဆေးရုံကဆင်းရပြီမို့...ကျွန်မသူနဲ့အနီးကပ်ရှိချင်တယ်..သူနဲ့နေခဲ့တဲ့အိမ်လေးမှာ သူ့ကိုကျွန်မနဲ့အတူထားနိုင်မလား"
"သမီးလေးကနေချင်တယ်ဆိုရင်တော့ ခေါ်သွားပေါ့သမီးရယ်...သူမနေချင်ရင်တော့ ဦးလည်း မတတ်နိုင်ဘူးပေါ့"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဦးလေး...ကျွန်မသူ့ကိုမှတ်ဉာဏ်ပြန်ရအောင်ကြိုးစားမှာပါ"
***
"အစ်မ... အစ်မကဆရာဝန်ပေါ့နော်"
"အင်းလေ အလင်းရဲ့...ဘာလို့မေးတာလဲ"
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး..အစ်မကလှတယ်လေ..ဆရာဝန်ဆိုတော့ပိုပြီးတင့်တယ်တာပေါ့..အစ်မနဲ့ ဆရာဝန်အလုပ်လိုက်ဖက်တယ်"
သခင်သူ့ကိုပြုံးကြည့်နေမိသည်။
စိတ်ထဲလည်းဝမ်းနည်းရပြန်သည်။
အရင်လို'သခင်'ဆိုတဲ့နာမည်အစား 'အစ်မ'ဆိုတဲ့နာမ်စားကဝင်လာခဲ့သည်။
အစ်မဆိုတဲ့နာမည်နဲ့အသားမကျသေးဘူးကလေးရယ်။
'တစ်ချိန်ချိန်တော့ မမကိုသခင်လို့ပြန်ခေါ်မယ်မဟုတ်လားဟင်'
"ကျွန်မကအခုကျောင်းနားထားရတာပေါ့နော်"
"အင်းလေ..အလင်း နေပြန်ကောင်းမှပြန်တက်ရမှာပေါ့"
"အခုလည်းကောင်းတာပါပဲ... ဘာမှ,မှဖြစ်မနေတာ"
သခင်သူ့ကိုသနားစွာတစ်ချက်ကြည့်လိုက်မိ၏။သူလည်း ဘာကိုသဘောပေါက်သွားမှန်းမသိမျက်နှာကချက်ချင်းညှိုးကျသွား၏။
"ဟူး..ဟုတ်သားပဲ အတိတ်မေ့နေတာကို ဘယ်လိုစာသင်လို့ရပါ့မလဲ"
"အလင်းက နောက်ဆုံးနှစ်ရောက်နေပြီလေ...အဲ့ဒါကြောင့် နေပြန်ကောင်း ခဏပဲတက်ရမှာပါ..စိတ်မပူနဲ့နော်"
"ကျွန်မကို အလင်းလို့မခေါ်ပါနဲ့..အဲ့လိုခေါ်ရင်ကျွန်မခေါင်းတွေကိုကိုက်လာလို့..ပြီးတော့ သခင်ဆိုတဲ့နာမည်တွေပါကြားလာရတယ်..ကျွန်မကြောက်လို့ပါ"
"အင်းပါ..မမမခေါ်တော့ဘူးနော်..ကလေးလို့ပဲခေါ်မယ်. ရတယ်မလား"
"ဟုတ်"
"အစ်နာမည်ကဘာလဲဟင်"
"ဟို..လွန်း...လွန်းညပါ"
သခင်အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ဖြေနေရ၏။
"ဪ နာမည်ကနှစ်လုံးထဲလား"
"အင်း"
ကိုယ့်ေရှ့ကလွန်းညဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးဟာ လှလိုက်တာ။ဘယ်လိုလှလို့လှမှန်းမသိအောင်ကိုလှပါသည်။သူ့မျက်ဝန်းနဲ့ ဆံပင်ရှည်တွေကတစ်ရောင်တည်း၊တစ်ထပ်တည်းဖြစ်နေသည်။လူလား၊နတ်သမီးလားမသဲကွဲတော့။လူဆိုရင်လည်း ဒီလောက်ထိတော့မလှသင့်ဘူးမလား။
သူ့မျက်လုံးတွေဟာနူးညံ့လှပတဲ့အညိုရောင်အဆင်းရှိ၏။ဘာကြောင့်မှန်းမသိ။သူ့မျက်လုံးကိုကြည့်မိတိုင်း ရင်းနှီးတဲ့ခံစားချက်ကိုရနေသည်။သို့သော်ကြာကြာမကြည့်မိပါ။သူ့မျက်လုံးတွေက ကိုယ့်အတွေးထဲကမြင်မြင်နေရတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ဆင်တူသည်။
အစကသူများလားလို့ သံသယဝင်မိသေး၏။သို့သော်လည်း မဖြစ်နိုင်ပါ။ခေါင်းထဲမှာပေါ်ပေါ်လာတဲ့ မျက်ဝန်းညိုညိုတွေက အငြိုးတွေအမုန်းတွေပြည့်နေတဲ့မျက်ဝန်းမျိုးဖြစ်ပြီး အခုမြင်နေရတဲ့ မျက်ဝန်းတွေက သူနဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်ပြီးနူးညံ့နေသည်။
4.3.2024
#သခင်
နောက်ရက်တွေကျရင် နေ့တိုင်း updateမမျှော်ကြပါနဲ့ဦးရှင်💙
"သမီးေလး"
'ဒါငါ့အေဖလား...ငါ့ကိုသမီးလို႔ေခၚေနတာဆိုေတာ့...ဘာတစ္ခုမွကိုအမွတ္မရေတာ့ဘူး...ငါ့နာမည္ကေရာ ဘာလဲ'
"ကြၽန္မအေဖလား"
ကိုယ့္ရဲ႕အေဖလို႔ထင္ရတဲ့လူႀကီးကိုေမးလိုက္၏။
"ဟုတ္တယ္ေလ သမီးေလးရဲ႕..ေဖေဖကသမီးေဖေဖေလ"
"ဪ...ေတာင္းပန္ပါတယ္ေဖေဖ..ကြၽန္မဘာမွမမွတ္မိေတာ့လို႔...ကြၽန္မနာမည္ကအစမမွတ္မိေတာ့တာ"
"လူနာ႐ွင္ေတြ အျပင္ခဏထြက္ေပးပါ....လူနာကိုစမ္းသပ္စရာေလးေတြ႐ွိလို႔ပါ"
အနားမွာ အလင္းေဖေဖတစ္ေယာက္သာက်န္ခဲ့သည္။သခင္နဲ႔အတူ လူနာလာေမးၾကတဲ့သူေတြအားလုံးအျပင္ခဏထြက္ေပးၾကရသည္။
အျပင္ဘက္ကေနလွမ္းၾကည့္ေနတာေတာ့ အလင္းကို ဘာေတြေမးေနၾကသလဲမသိပါ။ အလင္းကလည္း ဘာေမးေမး ေခါင္းပဲရမ္းေနသည္။သူဘာမွမမွတ္မိေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။
"မလြန္း....ေရာင္စဥ္က ကြၽန္မတို႔ကိုေမ့သြားၿပီထင္တယ္ေနာ္"
"ေနာက္က်ရင္ေတာ့ ျပန္ေကာင္းလာမွာပါ...သူအကုန္လုံးကို မရက္စက္ေလာက္ပါဘူး"
ဟုတ္ပါရဲ႕။ဒီကေလးက ရက္စက္တတ္တဲ့ကေလးမွမဟုတ္တာ။အခုလိုပုံစံနဲ႔ေတာ့ တစ္သက္လုံးခ်န္ထားခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး။
"သနားပါတယ္..လင္းေလးက စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ကေလး"
"ဟုတ္တယ္..အလင္းက စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ကေလးပါ..ကြၽန္မကသာရက္စက္ခဲ့တာ..တစ္ခုေတြးမိတယ္ သူသာအခုအတိတ္မေမ့ဘူးဆိုရင္ ကြၽန္မကိုမုန္းေနမလားမသိဘူး..သူ႕အေပၚစိတ္ဒဏ္ရာေပးခဲ့တာက မနင္းမေနာပဲ..သူခြင့္မလႊတ္ေလာက္ဘူး"
"သူ႕အေၾကာင္းကို လြန္းညကအသိဆုံးျဖစ္မွာပါ...သူ႕မွာဘယ္သူ႕ကိုခြင့္မလႊတ္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး႐ွိမွာမဟုတ္ပါဘူး"
ဆရာဝန္ေတြထြက္သြားၾကေတာ့ သခင္တို႔အားလုံးျပန္ဝင္လိုက္ၾကသည္။
"အလင္း မမကိုမွတ္မိလားဟင္"
"ဘယ္သူလဲမသိဘူး..ကြၽန္မ မမွတ္မိဘူး"
"သခင့္ကိုေရာသိလား"
သခင္။သခင္။ဒီနာမည္ကို နားထဲမွာပံ့တင္ထပ္လာသည္။သခင္ဆိုတဲ့အသံကိုေၾကာက္သည္။ဒီနာမည္ကို စိတ္ထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရ႐ြတ္မိသလိုခံစားေနရသည္။အား..ေခါင္းေတြမူးလာလိုက္တာ။သခင္ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ဘယ္လိုျဖစ္တည္မႈလည္းမသိေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာအရမ္းကိုတုန္လႈပ္လာခဲ့သည္။
"အား..မသိဘူး..ကြၽန္မမၾကားခ်င္ဘူး..သခင္ဆိုတဲ့သူကိုကြၽန္မေၾကာက္တယ္..သခင့္ကိုေၾကာက္တယ္"
သူကအ႐ူးတစ္ေယာက္လိုေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္ပစ္ေနသည္။သခင္ သူ႕ကိုၾကည့္ရင္းဝမ္းနည္းလာမိသည္။
"ဘာမွမဟုတ္ဘူးေနာ္ သမီးေလး..ဘာမွမေတြးနဲ႔ေနာ္..သခင္ဆိုတာ ဘယ္သူမွမဟုတ္ဘူးေနာ္"
အလင္းေဖေဖက ေဖ်ာင္းဖ်ေပးကာ သူ႕သမီးကိုဖက္ထား၏။ အခုထိ ကေလးငယ္ပုံစံဟာေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔႐ွိေနေသးသည္။
'ကေလးရယ္ မမကမင္းအတြက္မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ခုထက္ပိုေနခဲ့တာပဲ...အတိတ္ေမ့ေနတာေတာင္ မမကမင္းအေပၚမေကာင္းခဲ့ဘူးဆိုတာေတာ့ သိေနခဲ့တာပဲ'
"ေဖေဖ..ကြၽန္မနာမည္ကဘယ္သူလဲဟင္"
ေဘးနားမွာ႐ွိတဲ့လူေတြကိုတစ္ခ်က္မွမၾကည့္ဘဲ သူ႕အေဖလို႔ ထင္တဲ့သူကိုသာတြယ္ကပ္ေနသည္။
"လင္းေရာင္စဥ္ႏြယ္ေလ သမီးရဲ႕"
"ဟင္...နာမည္ႀကီးကလွလည္းမလွဘူး"
ကေလးတစ္ေယာက္လိုစူပုတ္ကာေျပာေနေသာသူ႕စကားၾကားေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ၾကားမွရယ္မိျပန္သည္။အျခားသူမ်ားလည္းသခင့္နည္းတူရယ္ေနၾက၏။
"လွပါတယ္ သမီးေလးနာမည္က"
သူကေတာ့ စူပုတ္ပုတ္လုပ္ေနေသးသည္။
"ကြၽန္မ ဘယ္ေတာ့မွမွတ္ဉာဏ္ေတြျပန္ရမွာလဲဟင္...ဘာလို႔အခုလိုျဖစ္သြားတာလဲ"
"သမီးေလး မေတာ္တဆမႈျဖစ္သြားတာေလ..မွတ္ဉာဏ္ေတြက ခဏပဲေမ့တာပါသမီးေလးရဲ႕..ေနာက္က်ရင္ ျပန္ေကာင္းလာမွာေနာ္"
"ေမေမကေရာဟင္"
"သမီးေမေမကသမီးငယ္ငယ္ေလးကတည္းကဆုံးသြားတာေလ သမီးရဲ႕"
"ဪ"
"ေရာင္စဥ္ ငါ့ကိုသိလားဟင္"
ေခါင္းရမ္းမိျပန္သည္။ဘယ္လူတစ္ေယာက္၊ဘာတစ္ခုကိုမွ မမွတ္မိတာပါ။
"အလင္း..ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္..ေနာက္က်ရင္ မွတ္ဉာဏ္ေတြျပန္ရမွာပါ"
သူ႕မ်က္လုံးေတြကအျခားသူေတြထက္ႏူးညံ့လိုက္တာ။သူ႕မ်က္လုံးေတြမွာတစ္ခုခု႐ွိေနပုံပဲ။ကိုယ္ဟာ အတိတ္ေမ့ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာေတာင္ သူကိုေတာ့ရင္းႏွီးေနမိသည္။
"အစ္မက ကြၽန္မနဲ႔အရင္တုန္းကသိဖူးတာလား"
ကိုယ္ေမးလိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖပါ။တစ္ခုခုကိုဝမ္းနည္းသြားပုံျဖစ္သြား၏။
"မမနဲ႔ အလင္းနဲ႔ကအိမ္နီးခ်င္းေလ..ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကခင္လာၾကတာေလ"
"အလင္း ဆိုတာ ကြၽန္မကိုေခၚတာလား"
"ဟုတ္တယ္ေလ မမက အလင္းလို႔ပဲေခၚတာေလ..အလင္းလို႔ေခၚတာမမတစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတာေလ"
"ဪ"
သခင္၊အလင္း စတဲ့နာမည္ေတြဟာ ေခါင္းထဲ ပလူပ်ံလာ၏။သခင္၊သခင္ အစ႐ွိတဲ့အမည္နာမေတြ။ေခၚသံေတြဟာ နားထဲအထပ္ထပ္ၾကားေနရသည္။ၿပီးေတာ့ ခပ္စမ္းစိမ္းမ်က္ဝန္းေတြ။ႏူးညံ့ျခင္းမ႐ွိတဲ့မ်က္လုံးေတြ။ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္းမသိေပမဲ့ အေတြးအာ႐ုံထဲဝင္ေရာက္လာ၏။
"အား.. မျမင္ခ်င္ဘူး..မေတြးခ်င္ဘူး.. သခင့္ကိုေၾကာက္တယ္..သခင့္ကိုေၾကာက္တယ္"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူးေလကေလးရဲ႕..ဘယ္ကသခင္မွလည္းမ႐ွိဘူးေနာ္..ထပ္ၿပီးသူ႕အေၾကာင္းမေတြးနဲ႔ေနာ္"
ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုမေတြးနဲ႔လို႔ရင္နာနာနဲ႔ေျပာေနရသည္။ကေလးေရ..မမရင္ေတြနာလိုက္တာ။မမကမင္းကို မေကာင္းဆိုးဝါးလိုေျခာက္လန္႔ေနမိတာပါပဲလား။
"ကြၽန္မကို သခင္နဲ႔ေဝးရာကိုေခၚသြားေပးပါေနာ္..ကြၽန္မသခင့္ကိုေၾကာက္တယ္"
သခင့္ကိုဖက္တြယ္ကာ သခင့္ကိုေၾကာက္တဲ့အေၾကာင္းေတြေျပာေနသည္။
မင္းတကယ္ေၾကာက္ေနတဲ့ သခင္ဆိုတာ ကိုယ္မွန္းသိရင္ ဘယ္လိုမ်ားတုံ႔ျပန္မွာလဲ ကေလးရယ္။
"ကြၽန္မကို မိန္းမတစ္ေယာ္က အၿငိဳးေတြနဲ႔ၾကည့္ေနတယ္..အဲ့ဒါသခင္ဆိုတဲ့လူလားဟင္..ကြၽန္မေၾကာက္တယ္"
ကိုယ္ေလးကိုၾကဳံ႕ကာ သခင့္ကိုတိုးတိုးဖက္ကာ ငိုေနသည္။ကိုယ့္ေၾကာင့္ ရခဲ့တဲ့စိတ္ဒဏ္ရာေတြဟာ သိပ္ကိုမ်ားခဲ့တာပဲ။
မင္းမွတ္ဉာဏ္ေတြျပန္ရသြားရင္ မမကိုမုန္းေနမွာလားကေလးရယ္။ဒီလိုဆိုရင္ တစ္သက္လုံးအတိတ္ေမ့ေပးပါကေလးရယ္။မမမင္းမုန္းရင္ခံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။
"ကြၽန္မကိုဖက္ထားပါေနာ္"
"အင္း မမဖက္ထားေပးတယ္ေနာ္..ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔ေနာ္..မမကမင္းအနားမွာအၿမဲ႐ွိေနမွာမို႔ မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္"
ဦးေလးဟာ အခုထိဘာမွဝင္မေျပာေသးပါ။သူ႕သမီးအတြက္သိပ္ကိုခံစားေနရပုံပါပဲ။ကိုယ့္အျပစ္ေၾကာင့္ အခုလိုျဖစ္ထားရတာဆိုေတာ့ ဦးေလးကိုလည္းအားနာမိသလို ရင္မဆိုင္ရဲျဖစ္ေနေသးခ်ိန္ ကေလးက ကိုယ့္နာမည္ကိုအလန္႔တၾကားျဖစ္ေနေတာ့ပိုေတာင္ဆိုးေသးသည္။
***
"ဦးေလး..ကြၽန္မခြင့္တစ္လထပ္ရေသးတယ္..အလင္းလည္းေဆး႐ုံကဆင္းရၿပီမို႔...ကြၽန္မသူနဲ႔အနီးကပ္႐ွိခ်င္တယ္..သူနဲ႔ေနခဲ့တဲ့အိမ္ေလးမွာ သူ႕ကိုကြၽန္မနဲ႔အတူထားႏိုင္မလား"
"သမီးေလးကေနခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေခၚသြားေပါ့သမီးရယ္...သူမေနခ်င္ရင္ေတာ့ ဦးလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဦးေလး...ကြၽန္မသူ႕ကိုမွတ္ဉာဏ္ျပန္ရေအာင္ႀကိဳးစားမွာပါ"
***
"အစ္မ... အစ္မကဆရာဝန္ေပါ့ေနာ္"
"အင္းေလ အလင္းရဲ႕...ဘာလို႔ေမးတာလဲ"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး..အစ္မကလွတယ္ေလ..ဆရာဝန္ဆိုေတာ့ပိုၿပီးတင့္တယ္တာေပါ့..အစ္မနဲ႔ ဆရာဝန္အလုပ္လိုက္ဖက္တယ္"
သခင္သူ႕ကိုျပဳံးၾကည့္ေနမိသည္။
စိတ္ထဲလည္းဝမ္းနည္းရျပန္သည္။
အရင္လို'သခင္'ဆိုတဲ့နာမည္အစား 'အစ္မ'ဆိုတဲ့နာမ္စားကဝင္လာခဲ့သည္။
အစ္မဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔အသားမက်ေသးဘူးကေလးရယ္။
'တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ မမကိုသခင္လို႔ျပန္ေခၚမယ္မဟုတ္လားဟင္'
"ကြၽန္မကအခုေက်ာင္းနားထားရတာေပါ့ေနာ္"
"အင္းေလ..အလင္း ေနျပန္ေကာင္းမွျပန္တက္ရမွာေပါ့"
"အခုလည္းေကာင္းတာပါပဲ... ဘာမွ,မွျဖစ္မေနတာ"
သခင္သူ႕ကိုသနားစြာတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိ၏။သူလည္း ဘာကိုသေဘာေပါက္သြားမွန္းမသိမ်က္ႏွာကခ်က္ခ်င္းညိႇဳးက်သြား၏။
"ဟူး..ဟုတ္သားပဲ အတိတ္ေမ့ေနတာကို ဘယ္လိုစာသင္လို႔ရပါ့မလဲ"
"အလင္းက ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေရာက္ေနၿပီေလ...အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေနျပန္ေကာင္း ခဏပဲတက္ရမွာပါ..စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္"
"ကြၽန္မကို အလင္းလို႔မေခၚပါနဲ႔..အဲ့လိုေခၚရင္ကြၽန္မေခါင္းေတြကိုကိုက္လာလို႔..ၿပီးေတာ့ သခင္ဆိုတဲ့နာမည္ေတြပါၾကားလာရတယ္..ကြၽန္မေၾကာက္လို႔ပါ"
"အင္းပါ..မမမေခၚေတာ့ဘူးေနာ္..ကေလးလို႔ပဲေခၚမယ္. ရတယ္မလား"
"ဟုတ္"
"အစ္နာမည္ကဘာလဲဟင္"
"ဟို..လြန္း...လြန္းညပါ"
သခင္အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ေျဖေနရ၏။
"ဪ နာမည္ကႏွစ္လုံးထဲလား"
"အင္း"
ကိုယ့္ေ႐ွ႕ကလြန္းညဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဟာ လွလိုက္တာ။ဘယ္လိုလွလို႔လွမွန္းမသိေအာင္ကိုလွပါသည္။သူ႕မ်က္ဝန္းနဲ႔ ဆံပင္႐ွည္ေတြကတစ္ေရာင္တည္း၊တစ္ထပ္တည္းျဖစ္ေနသည္။လူလား၊နတ္သမီးလားမသဲကြဲေတာ့။လူဆိုရင္လည္း ဒီေလာက္ထိေတာ့မလွသင့္ဘူးမလား။
သူ႕မ်က္လုံးေတြဟာႏူးညံ့လွပတဲ့အညိဳေရာင္အဆင္း႐ွိ၏။ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။သူ႕မ်က္လုံးကိုၾကည့္မိတိုင္း ရင္းႏွီးတဲ့ခံစားခ်က္ကိုရေနသည္။သို႔ေသာ္ၾကာၾကာမၾကည့္မိပါ။သူ႕မ်က္လုံးေတြက ကိုယ့္အေတြးထဲကျမင္ျမင္ေနရတဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ႔ဆင္တူသည္။
အစကသူမ်ားလားလို႔ သံသယဝင္မိေသး၏။သို႔ေသာ္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ေခါင္းထဲမွာေပၚေပၚလာတဲ့ မ်က္ဝန္းညိဳညိဳေတြက အၿငိဳးေတြအမုန္းေတြျပည့္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး အခုျမင္ေနရတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြက သူနဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ၿပီးႏူးညံ့ေနသည္။
4.3.2024
#သခင္
ေနာက္ရက္ေတြက်ရင္ ေန႔တိုင္း updateမေမွ်ာ္ၾကပါနဲ႔ဦး႐ွင္💙