Demon ngrysi vetullat dhe eci drejt e në dritare të shikonte se çfarë bëhej se nga vinin ato zhurma.
- Demion na kane rrethuar.
Tha Aleksandra duke hyr brenda ne dhome.
- E shohh! Merre Ruelin dhe shko lart.
Tha ai kur pa që personat që kishte punsuar të qëndronin jashtë shtëpis që supuzohej të lajmronin ata tashmë ishin në tokë të vdekur.
- Lajmrova Uvjesinn që të sjell përforcime.
Tha ajo duke kapur Ruelin.
- Shko lart dhe fshiu diku, po më kërkojn mu do mundohem të bëj diçka,nëse e shoh që nuk mund te bej gje do dërzohem.
- Por ...
- Nëse jan për mua atëherë nuk më bëjn gjë tani për tani ata më dojn të gjallë.
Aleksandra:Do dal nga dera mbrapa..
- Jo mos dil andej.
Tha ai por Aleksandra tashmë dol nga ajo dhom. Tashmë personat vetëm po mundoheshin të hynin.
- Po hy unë.
U dëgjua një zë dhe Demion u ulë në karrige dhe morri armen. Kur dera u hapë hyri personi që mbante armen në dorë duke shpresuar se po i drejtohej Demios por jo nuk ishte ashtu. Demion po qendronte pas dere,i cili menjëher si e pa personin e goditi nga mbrapa,duke bërë që aii të bie në tokë
- Mbrapa mbrapa..
Dëgjoi aii një zë,diçka nuk ishte në rregull pasi personat tani nuk po mundoheshin të hynin brenda.
- Dreqq!
Tha ai duke shtrënguar nofullën pasi e kuptoj që Aleksandra kishte provuar të dilte nga mbrapa, menjëherë vrapoj për tek ataa. Kur mbërriti pa Aleksandran që ishte në tokë por Rueli nuk ishte aty.
*
(Matilda)
- Kjo është.
Thash kur mbërritëm ku tashmë ishte bërë mbrëmje, sot ishta tërë ditën me Marianon.
- Po,eja hyr.
Tani që po mi tregonte Mariano këto vende e ndjeja që doja edhe më shumë të shikoja vende të tilla.
- Gjithë këto ushqimee.
Thash tekaa shikoja llojet e ndryshme të ushqimeve që ishin aty.
- Në mbrëmje këtu është shumë më qetë se sa ditën,prandaj është shumë më mirë që erdhëm tani.
Tha ai teksa ne ecnim ende duke shikuar ushqimet.
- Atëherë do ende që të shikosh vendin apo po e përfundojm me këtë takim.
- Ç'thua sigurisht që dua të shikoj vendin më shumë.
- Pra pranon për një takim tjetër.
.
- Atëhere sii shkoj.
Pyetën ato të dyja menjëherë si hyra në dhomë. Ngrita kokën dhe shikova ato dyja, bëra një fytyrë të mërzitur ku kjo bëri që ato të ngrysin vetullat.
- A ndodhi diçkaa.
Tha ajo dhe buzët e mia smund të rrinin pa formuar një buzëqeshjee.
- Shkoi shumë mirë.
- E dijja pasi qëndruat deri tani sëbashku.
Tha Adel dhe unë u ula.
- Para se të fillosh të tregosh se çfarë ndodhi më thuaj se a do dilni prap.
Pyeti Liza dhe unë pohova me kokë.
- Kur...
- Nuk e di për të ishte në rregull edhe nesër që të dilnim por..
- Nesër?
- Po,por nesër dua të dal me ju.
- Përse me ne,dëshiron të dëgjosh bisedat e njejta çdoherë ngrindjet tonaa,dyqanet me rroba.
- Po pra dëshiron të qëndrosh me Lizan që të bezdis vazhdimisht.
I shikova dhe ngrita supet lartë pasi nuk dija se çfarë të bëja.
- Ndoshta..
Fjala ime ndaloi kur më bëri telefonii.
- Alo.
- Jam unë Mariano,e di që nuk e ke shikuar numrin qe ta dhash prandaj të thërrita që ta ruash tanii..
Unë;Hahaahha në rregull.
.
- Ishte aii.
Tha Adel dhe unë pohova me kokë.
- Ma kërkoi numrin tim dhe ja dhash,prandaj më thërriti që të ruaja numrin e tij.
- Ju patjetër duhet të dilnii.
Tha ajo dhe unë u shtrita në shtratë.
.
Të nesërmen kur u zgjova Liza dhe Adel ishin zgjuar më herët duke më lën mua vetëm një shënim.
-Liza dhe unë kishim një punë,dhe besoj se do vonohemi,kështu që mos na prit e as mos na thërrit.-
- Hhh.
Shfryva frymën pasii e dija se përse e kishin bërë këtë. Kur u ngrita bëra një dush të ngrohtë kjo më bëri shumë mirë në atë mëngjes të bukur. kur dola në ballkon po shikoja vendin e bukur atë pamje që kisha përballë.
- Nuk më besohet që ato dyja ma bën këtë.
Thash dhe morra telefonin. Nuk i thërrita ato por vendosa ta thërras Marianon. Por kur kapa telefonin në fillim kisha dyshimee por përfundoi duke më thërritur ai.
- Alo.
- Po Mariano.
- Mos të zgjova.
Tha ai dhe unë bëra një buzëqeshje.
- Jo jo...
- thërrita të të pyes se a je e lirë sot që të dalim.
Tha ai dhe unë nuk ju përgjigja menjëherë..
- Atëherë.
- Po po jam.
- Atëherë po të pres poshtë.
- Në rregull.
Thash dhe mbylla telefonin,këtë herë nuk po mundohesha të rregullohesha shumë,pasi do ishte më mirë diçka më e thjeshtë.
Dhe kur zbrita,në fillim nuk e pash atë por kur dola nga hoteli, pash Marianon që mbante dy biçikleta.
- Përsee këtoo.
- Sot do shkojm shumë më larg dhe po të ecim ashtu si dje sdo mbërrim kurrë pastaj po të merria veturën ti nuk do hypje prandaj morra këto.
Tha ai dhe unë qeshaa.
- Vërtetë e ke.
- Poo...Eja merre njërën.
Tha ai dhe unë qesha duke shkuar tek aii.
*
*
- ÇDREQINN TË THASHH...
U dëgjua zëri i nevrikosur i Demios dhe sytë që kishin marrë tjetër ngjyrë nga ajo nevozisëm që po ndjente tani.
- SII NUK DËGJON NJËHERË,ÇFARË TË THA MENDJA.
Tha ai dhe Aleksandra e shikonte.
- Mendovaa se..
- NUK MENDOVEE FAREE KJO ËSHTË,TË THASH MOS DIL,TI E PE QE ATA PO NA RRETHONIN SII DREQINN MENDOVE TË DILJEE.
Tha ai duke gjuajtur të gjith gjërat që ishin në tavolinën përballë tij.
- Hhhh..
Shfryu frymën pasi po mundohej të qetësohej por e kotë.
- Nëse e ka ndonjë nga armikët e tu atëherë do të të thërrasin për të shkëmbyer Ruelin me atë që dëshirojnn.
- Sapo të gjejmë Ruelin,ti nuk do qëndrosh këtu..
Tha ai duke shikuar Aleksandrën.
- Nuk është fajii im...
- NËSE E THUA EDHE NJË FJALË NUK E DI ÇFARE DO TE NDODH PASTAJ!
Tha aii dhe morrë menjëherë telefonin kur e thërriti një nga personat e tij, kur dol nga ajo dhomë tani ishte vetëm Aleksandra dhe Uvjesi.
- Hhh nuk po më pëlqen kjo.
- Përsee..
Tha Aleksandra me duart e mbeshtetur ne divan.
- Si përse,aii është sii i çmendur,nëse e kupton që...
- Që..?
- Kjo që je duke bërë,nuk më pëlqen...Nëse e kupton Demio tii je e mbaruar.
- Aii sdo më bëj asgjë, le të friksohet, le ta di se si është ta humbë djalin e tij. Pastaj aii ishte duke na lën për atë budallaçe Matildën përse brengoset tani.
Tha ajo teksa tregonte se përse ajo nuk ishte aq e shqetësuar.
- Tii vazhdo me planë mos u shqetëso për më shumë,..
(Matilda)
- Nuk ishte një ide e keq kjo.
Thash teksa ngasia biçikletën...
- E dija që do të të pëlqente.
- Atëherë ku do shkojm sot.
- Sot kam vendosur dy vende që janë në të njejtin vend.
Tha ai dhe unë ngrita njërën vetullë.
- Interesantee.
Thash dhe ai qeshii.
- Po por smund të të tregoj se ku..
- Të mbërrijm sa më shpejt praa.
Thash dhe ktheva kokën nga ai.
- Të bëjm gara deri në atë dyqanin aty.
Thash teksa lija mbrapa Marianin.
- Kjo nuk quhet garë...
Tha ai duke më mbërritur.
.
Dhe vendi ku Mariano kishte vendosur të shkonim ishte Pallati Mbretëror..
- Ky është Pallati mbretëror...
Tha ai ku tani nuk ishim të ulur në biçikleta,në fakt po ecnin duke i mbajtur ato.
- Je gati të mësosh për këtë pallat.
Tha ai dhe unë buzëqesha.
- Është rezidenca zyrtare e familjes mbretërore spanjolle në qytetin e Madridit, megjithëse tani përdoret vetëm për ceremoni shtetërore.Ku ky pallat përmban 3,418 dhoma.
Tha ai dhe unë ktheva kokën nga ai.
- Është pallati mbretëror më i madh që funksionon.
- Woww.
Thash teksa e shikoja dhe e dëgjoja Marianon.
- Ndërsa ky kopshtë quhet koshti Sabatini është pjesë e pallatit mbretëror i cili u hapë për publikun nga mbreti Juan Carlos I në vitin 1978.
- E përse u emërua kështu.
- Morri emrin e Francesso Sabatin një arkitektë Italian i shekullit 18-të i cili projektoi vendin e sallat mbretërore e kështuu me rrallë.
Tha ai teksa ecnim nëpër atë kopshtë të bukur.
- Të themë të drejtën po të vije ti në vendin tim unë nuk do të dija të tregoja çdo gjë kështu si ti.
- Më pëlqen historia prandaj,për çdo gjë që ka diçka historike,më pëlqen të dijë.
- Vërtetë.
- Babi im ishte profesor i Historis,nga ai dhe filloi e gjithë kjo interesim për historit e vendeve të ndryshme....Kjo është diçka që pëlqej të bëj por jo ta kem si profesion.
Tha ai dhe unë e shikova, të them të drejtën po më pëlqente Mariano, ishte kaq i qetë dhe nuk kishte diçka të keqe që të mos e duash atë.
- Po ju çka pëlqeni të bëni përpos punës që keni.