Po ecia pas Demion por ende mendjen e kisha aty se çfarë ndodhi pak më parë.
Ndërsa Demion ndoshta as që po e mendonte këtë gjë por ja ku isha unë që po vdes nga zjarri brenda. Kur Demon shkoi të bisedoi me Z.Josef unë nuk hyra brenda sepse ai më njeh dhe po të më shoh atëher do i tregoj prinderve gjë që do bëhet e madhe e gjithe kjo gje pastaj. Por edhe duke e pritur Demion keshtu jashtë tek dera, vazhdimisht po lutesha që askush të mos më shoh ketu.
Por mesa duket lutjet e mia su pranuan këtë herë kur pash personin që erdh drejt meje e po më buzëqeshte.
- Dhe çfarë na bën këtu një bukuroshe si ti.
Tha ai duke ardh tek unë.
- Largohu Fabio!
Thash duke mos e shikuar.
- Ku të largohem,kjo është shtëpia ime.
Tha ai duke fryer tymin e cigares tek unë.
- Pa me thuaj çfarë do këtu?
Me pyeti duke prekur flokët e mia. Por në atë moment dol Demion dhe qesh une qe ia largova shpejt doren Fabios. Demion shikoj Fabio dhe kapi dorën time duke më tërhequr nga ai.
- Wow tani kjo po qe më habit. Matilda, ti të qëndrosh me këtë njeri.
- Të shkojm.
Tha Demion dhe te dy u larguam nga Fabio i cili ma shikonte. Kur hyrëm në veturë këtë herë Demion ishte ai që po pyeste.
- Si e njeh Fabion?
- Sikur the që e kaluara ime nuk të intereson.
Thash duke shikuar rrugen ndërsa ai ktheu kokën nga unë.
- E di se kush është ai në të vërtet.
- Po e di.
Asnjëri nga ne nuk tha asgjë më dhe kur mbëritëm unë shkova në dhomë. Duke lene ate qe ndodhi aty, nuk folem me shume dhe as une nuk e mendova.
.
Të nesërmen mesa duket puna e Demios dhe Leonil kishte shkuar mirë, prandaj dhe nuk kishte shumë çfarë të bënte.
Mirelda po rrinte me Ruelin ndërsa Demion po qëndronte e po rregullonte oborrin jashtë. Dhe ja ku isha unë që po pikturoja,mirëpo sepaku po merrem me diçka qe me pelqen, por kur ta perfundoj kete pikturë atehere çdo gjë mandej do marrë fund, as Deimon sdo e shoh...Këtë ndjenj kisha prandaj nuk isha një që rrija tërë orët të pikturoja. Nga ato mendime syte më shkuan tek Demon që hyri duke larguar maicen e tij ku tani mund të shija perseri tatuazhet e tij dhe trupin e tij edhe pse smë pëlqej tatuazhet Demios prap mirë i rrinin. Pash që në fytyrën e tij u formua një gjysëm buzëqeshje gjë që më bëri të largoja sytë nga ai pasi e dija që ishte i tepërt aii shikim që po i bëja. Pastaj Çdreqin po bëj...leviza koken nga keto shikime qe po beja dhe shikova nga piktura.
.
Tashmë ishte bër mbrëmje dhe kur zbrita shkallëve pash Demon që po drejtohej për të jashte por në dorë nuk mbante çelsat e veturës, po dilte të ecte? e di që këtë gjë ai e pëlqen, çdoherë e ka pëlqyer.
- Demion?
Thash dha ai kur hapi derën ktheu kokën nga unë.
- Del të ecësh?
- Jo.
- Mos gënje! E di që pëlqen të dalësh të ecësh në mbrëmje.
Thash dhe ai ngrysi vetullat dhe më shikoj.
- Dhe nga e di ti këtë gjë.
Tha ai dhe une u ndala per pak sekonda e habitur.
- Epo të kam parë.
Thash dhe ai më shikoj, ishte një shikim që kërkonte shumë përgjigjie.
- Praa mund të vi.
Thash pasi ai dol por nuk mbylli derën.
- Hhh lepurushe ty smund të të them jo.
Tha ai dhe unë qesha.
- E di që do dëgjojë prap zërin tënd kur të vi keshtu qe ta perfundojme me kete ecje.
Tha ai dhe unë largova atë buzëqeshje. Mirëpo në atë ecie teksa hapat e tane ishin të barabart ne nuk thonim asgjë.Ndoshta të dy po mendonin për gjërat e ndryshme dhe ndoshta ishim të dy ose vetëm unë që friksohesha të flisia për të kaluaren tonë. Ajo ecie vërtet zgjati ndosht 1-orë, ashtu ndoshta ndonjëher duke shikuar njërin-tjetrin,por Demion ishte ai që rrinte shumë më shumë i menduar prandaj nuk doja ta largoja nga ato mendime.Por as të vazhdoja kështu smunda.
- Sot mbrëmja duket shumë e bukur.
- Hhh.
Shfryu frymën ai dhe unë e shikova.
- Mirë që sëpaku njëri nga ne mendon kështu.
- Përse nuk të duket e bukur kjo natë.
- Çdo natë është njësoj për mua,por duket qe sytë e tu shohin gjëra të bukura.
- Atëherë merri sytë e mi dhe shikoje këtë që po shoh unë.
Thash dhe ai më shikoj.Sa doja ta përqafoja, u bëra të flisja por ndalova kur pash një veturë në shtëpi.
- Po prisje dikë.
Thash duke hyrë brenda ne shtepi dhe sytë më shkuan tek Luna që ishte në tokë me gjak..
- Luna!
- Më në fund erdh Demon.
Dëgjova një zë dhe ngrita kokën, tek shkallët pash një vajzë teksa në dorë mbante armë.
- Ti vrave Lunën?
Thash e zemeruar.
- Kujdes se me çfarë toni flet me mua..
- Përse e vrave??
Thash duke shkuar tek ajo.
- A duhet të të vras edhe ty? Si mendon, duhet?
- Aleksandra!
E shikova e habitur dhe e shikova tani me më shumë vëmendje kur degjova zerin e Demion qe e therriti, kishte një trup të bukur sikur të mos kishte lindur kurrë. Disa flokë ngjyrë të zeza e një fytyr të bukur. Nuk kishte asgjë që smund ta pëlqeje tek ajo. Duket që edhe ajo mirret me punë si Demon pasi mban armë në dorë dhe nuk kishte një veshje police dmth që kjo eshte një mafioze.
- Pse vrave Lunenn??
Megjithate sme intereson a eshte apo seshte mafia kjo vrau Lunen timee.
- Demion e di që unë nuk rri ne një shtëpi ku ka kafshë.
- Atëhere ta largoje dhe jo ta vrisje.
- Më fal por kush je ti?
- Matilda!
- Ohh pra ti qenke ajo që përgjigjjesh nëpër telefona të huaj.
Tha ajo dhe unë shikova Demon.
- Nuk e dija që do vije sot.
Tha Demion duke e shikuar ate, nuk po i thoshte asgje per ate qe kishte bere.
- Përfundova punët më herët.
Tha ajo dhe unë po i shikoja ata të dy.
- Pa më thua çfarë do kjo këtu dhe kush është.
Tha ajo dhe Demion më shikoj, mirëpo unë nuk i dëgjova pasi shkova tek Luna.
Unë:Më vjen keq.
Thash duke e morrë, ishte ende e vogel, si mund ta vras, se kuptojj.
.
Smë pëlqente që tani ajo...E dija që zemra ime menjëher do e urrente atë.Mendova duke e shikuar ate qe hyri në dhomën e Demios.Kjo më bëri të ndjej diçka brenda dhe ishte diçka që shkaktonte dhimbje.
Hyra në dhomë dhe rash në shtrat.Duke e ditur që ajo kishte hyrë në dhomën e Demios.Frymarja mu shpejtua duke shtrënguar nofullën. Spo mund as të mendoja diçka me shumë. Por më e keqja këtu eshte se smund të bëj asgjë...ASGJË.
.
Të them sa u zgjova si të them kur tërë mbremjen nuk ka fjetur.
Kur zbrita pash Aleksandrën ku tani në rrezet e diellit e shikoja më mirë. Dhe po ishte prap e bukur! Shumë madje!
Mendova unë dhe morra një gotë.
- Shoh se jeni e nevrikosur me mua. Më vjen keq për ate qe bera por më pengon aroma e kafshëve,dhe kur hyra nuk e pash se çfar ishte vetëm shkrepa armën.
Tha ajo duke ushqyer Ruelin i cili tani dukej edhe më i lumtur. Mirëpo unë nuk thash asgjë vetëm e shikova.
- Demiion më tha që je duke u marr ti me pikturë.
- Po!
- Shumë mirë atëherë, shpresoj ta përfundosh sa më shpejt.
Tha ajo, çfarë ndodhi me të tani me këto sjellje të buta, mos unë gabova, mos vallë po mendoj çdo gjë negative për të vetëm sepse po xhelozoj.
.
Po rrija ulur pasi kisha kohë që po mirresha me pikturë. Mirëpo smund të rrija ulur pasi dëgjova disa zëra jashtë.
Dhe kur u ngrita pash Demion,Alaksandrën dhe Ruel jashtë. Të dy ishin ulur ndërsa Ruel po luante aty në tokë.
Kryqëzova krahët dhe po i shikoja, e di që nëse kështu vazhdon unë nuk do mund të qëndroj këtu me. Kur Aleksandra kapi dorën e Demion menjëher ngrysa vetullat edhe pse keto sjelljet e mia ishin te kota fare pasi nuk kam pse te xhelozoj për jetën që ai tashmë ka me tjetër kë.
Por Demon largoi dorën e saj dhe u ngrit nga aty dukej i nevrikosur pasi ata të dy po flisnin.
Ndërsa unë u largova dhe morra prap brushën që të pikturoja që të largoja pak mendjen nga ata. Por kur Demiin hyri brenda unë nuk ngrita kokën ta shikoja ai u ul dhe unë mundohesha të mos e shikoja.
- Hhh!
Shfryu ai frymën dhe u ngrit perseri ne kembe mendova se do dilte nga dhoma mirëpo ai erdh tek unë, ai po qëndronte afër meje duke shikuar pikturën.
- U bë një kohë që po mirresh me këtë gjë dhe ende nuk e ke mbaruar.
- Të kam thën që nuk është kaq e thjesht të pikturosh kete.
Thash dhe ai vendosi dorën në nofullën time dhe ktheu kokën time nga ai, sytë tanë kontaktuan menjeher me njërit-tjetrit.
- Ndodhi diçka?
- Po mi ngrit nervat!
Tha ai dhe unë ngrita njërën vetull.
- Pse? nuk bëra asgjë!
- Në fakt ke diçka ti që nuk po e kuptoj.
- Çdo të thuash?
- Seç kam një ndjenjë që ke diçka për t'më thëne, diçka qe nuk e di?
- E ke gabim, nuk ka asgje.
Thash duke larguar dorën e tij. Dhe në atë moment hyri Aleksandra.
- Demion.
Tha ajo dhe unë vazhdova të pikturoja.
- Çdo bësh për punën që kishim në plan.
- Të thash do pres Leonil derisa të vjen.
- Po përse të presim atë kur unë mund të bëj punën e ti.
- Dhe punën tënde kush do e bëj, ti e di që unë nuk marrë njerez tjerë në punët e mia.
- Kemi znj.Matildën.
Tha ajo duke kthyer kokën nga unë dhe më buzëqeshi.
- Më vjen keq por unë nuk ju ndihmoj në punët tuaj.
- Ti tashmë po e bën.
- kjo është vetëm një pikturë,ndryshe nga punët e tjera si transporte e me vrasje,drog,a nga ta dij unë.
- Shiko e dashur,këto gjëra që ti the as vetë ne sdo të lejonim që ti t'i bëje sepse nuk je e denjë në këtë punë.
Tha ajo dhe unë ngrita njërën vetullë.
- Por ne këtë punë nuk do bësh diçka të madhe.Prandaj dhe po të them.
- Dhe çfarë pune qenka kjo.
- Pra qenke e interesuar.
- Vetëm dua ta di çfarë dëshironi që të bëj unë dhe atëher do tregoj nëse jam apo nuk jam.
- Aleksandra nuk kemi nevoje per te .Të thash që do presim Leonil kaq.
Tha ai dhe unë lash brushën dhe eca tek ata.
- Jo le të më tregoj se çfarë do që të bëj.
- Do shkojm në një klub pasi puna e Leonil është më e ndërlikuar do e bëj unë ndërsa ti...
- Aleksandra.
Tha ai dhe ajo e shikoj.
- Të thash kjo punë do bëhet kur vjen Leonil.
Tha ai dhe ajo ngrysi vetullat.
- Mund të na lësh vetëm për pak.
Me tha mua dhe unë pohova me kokë, dola mirëpo nuk e mbylla derën plotësisht dhe nuk u largova nga aty. Epoo më interesonte se çfarë do flisnin.
- Ti e di që Leonil nuk vjen edhe 3-4 ditë. Dhe aii që ti kërkon do largohet pas 2-ditëve. Kur do e bëjm këtë punë hëë.
- Pse po brengosesh ti për punët e mia.
- Shiko unë kam bashkpunuar me ty që të punojm e të fitojm nga kjo gjë.
- Po dhe deri tani çdo gjë ka shkuar mirë.
- Po pra prandaj që kjo te shkoj mirë duhet ta bejm para se te vi Leonil.
- Për këtë të thash jo.
- Mos vallë po e mbron atë.
- Jo, skam pse ta mbroj!
- Nuk po duket keshtu.
- Shiko ajo nuk është për këto lloj punësh, prandaj më mirë të pres se sa të shkoj diçka keq.
- Ajo sdo bëj asgjë që të shkoj keq.
- Aleksandra! Ti di sepse ke punuar dhe punon ajo nuk di as çfare duhet te bej.
- Demon, nuk dua që ta humbasesh këtë gjë, do shkojm nesër.
- Ajo nuk është për këto punë, ti je prandaj të kam zgjedh ty, po ashtu ajo do thote jo!
Tha ai dhe unë kryqëzova krahët. Hhhh mendon që unë sdo mund të bëj atë që duhet, pandaj dhe ka zgjedh ate! U largova nga aty dhe shkova në kuzhin, Aleksandra dol dhe shkoi lart ndërsa Demion po vinte drejt për në kuzhin. Dhe kur hyri më pa mua ul por nuk tha asgjë ndërsa unë po e shikoja.
- A di çka!
Thash dhe ai ktheu kokën nga unë.
- Do pranoj, do bej ate pune!