သခင်လည်းတစ်နေ့တစ်နေ့ငေးငေးငိုငိုင်နဲ့သာဖြတ်သန်းမိနေသည်။သူ့ကိုအနိုင်ပိုင်းပြီးထွက်လာခဲ့ပေမဲ့ပျော်ရွှင်မှုတစ်စက်ကလေးမှမရခဲ့ပါ။
သူငယ်ချင်းကိုပြောပြမိတော့ သူ့ကိုချစ်နေတာနေမှာပေါ့တဲ့။မဖြစ်နိုင်ဘူးမလား။သခင်ကသူ့ကိုသိပ်ကိုမုန်းနေတာလေ။သခင့်မေမေကိုသေစေခဲ့တဲ့သူလေ။သခင့်ကိုငယ်ငယ်လေးကတည်းကအမေခေါ်စရာမရှိအောင်လုပ်ခဲ့တဲ့သူ။သူ့ကိုချစ်မိတယ်ဆိုရင် ကိုယ်ဟာရူးနေလို့ပဲဖြစ်မှာပေါ့။
"လွန်း"
"ဟဲ့ လွန်း"
"ဘာလဲ ဆောင်း..ဘာလို့အတင်းခေါ်နေရတာလဲ"
ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်မို့ဆောင်းရဲ့ခပ်စူးစူးအော်သံကြောင့်လန့်သွားမိ၏။
"နင်ကမှငါခေါ်တာမကြားတာဟ"
"ဘာလဲ"
"ထမင်းစားရအောင် ..ငါခူးပြီးပြီ"
"ငါမစားတော့ဘူး"
"မစားလို့ရမလားဟ..နင်အခုတလောအစားအသောက်ပုံမမှန်ဘူးနော်"
"ငါစားချင်စိတ်မရှိလို့ပါ"
"နင်လွမ်းနာကျနေမလား..ပြောလိုက်ရင်ကျဝန်မခံချင်ဘူး"
"တော်စမ်းပါဆောင်းရယ်..ငါကဘာကိစ္စသူ့ကိုလွမ်းရမှာလဲ"
"ဒါတော့လွမ်းမလွမ်းဆိုတာ နင်အသိဆုံးဖြစ်မှာပေါ့"
"ပေါက်ကရတွေ တော်စမ်းဆောင်း"
ဆောင်းကိုမျက်စောင်းထိုးလိုက်၏။ဘာမှန်းမသိဘဲ ဇွတ်ကိုထိုကလေးဆီတွန်းပို့တတ်သည်။
"အေးပါဟယ်..မပြောတော့ပါဘူး...ဒါနဲ့လေ..ဟိုနေ့ကသူ့ကိုကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့တွေ့လိုက်တယ်ဟ"
"ဘယ်မှာလဲ"
သေစမ်း။ဆောင်းရဲ့မချိုမချဉ်အပြုံးကြောင့်မေးမိတာမှားသွားပြီဆိုတာသိလိုက်သည်။ကိုယ်လည်း ယောင်ပြီးထွက်သွားခဲ့တာပါ။
"စိတ်မဝင်စားဘူး စိတ်မဝင်စားဘူးနဲ့..သူပဲ"
"တော်တော့ နင်မပြောချင်မပြောနဲ့ ငါကဒီအတိုင်းယောင်ပြီးမေးလိုက်မိတာ"
"ယောင်တယ်ဆိုမှတော့ စိတ်ထဲစွဲနေလို့ပေါ့..ဟိဟိ
စတာပါ..ငါဆက်ပြောမယ်..သူကအဲ့ဒီကောင်လေးကို မောင်လို့ခေါ်တာနော်..ဟဲ့ သူရည်းစားရသွားပြီထင်တယ်"
သခင်ရယ်ချင်စိတ်ကိုထိန်းထားရသည်။ကိုယ့်ကိုစိတ်ပူပါစေဆိုတဲ့စိတ်နဲ့အားကြိုးမာန်တတ်ပြောနေရှာသည်။
တကယ်တော့ အဲ့ဒီမောင်ဆိုတဲ့ကောင်လေးက သူ့ရည်းစားမဟုတ်မှန်း သခင်သိပြီးသားပါ။
ဒါကြောင့်မို့လည်း ဘာမှမခံစားရသလားဆိုတာတော့ မသိတော့ပါ။
"ဟုတ်ချင်ဟုတ်မှာပေါ့"
ကိုယ့်အဖြေကြောင့် ဆောင်းမှာကြောင်တောင်တောင်လေးဖြစ်သွားသည်။သူထင်က ကိုယ်ကသဝန်တိုသွားမယ်ပေါ့။
"နင်ဘာမှမခံစားရဘူးလား"
"ဘာခံစားရမှာလဲ"
"သူရည်းစားရသွားမှာကိုလေ"
"မခံစားရပါဘူး"
"မဟုတ်သေးပါဘူး လွန်းရယ်...ငါ့မျက်စိထဲတော့ နင်လည်းသူ့ကိုစိတ်ဝင်စားနေတဲ့ပုံပါပဲ"
"နင်ကငါ့ထက်သိနေရအောင်..သူနဲ့ငါနဲ့အကြောင်းဘယ်လောက်သိလို့လဲ"
"နင်ငါ့အိမ်ရောက်ကတည်းကမှိုင်နေတာတွေကဘာလဲ...နင်သူ့ကိုသတိရနေတာပဲမလား"
"ဝေးသေးလို့ ဆောင်းရယ်..ငါလားသူ့ကိုသတိရမှာ"
တကယ်တော့ အချိန်တိုင်းလိုလိုသူ့အကြောင်းတွေးနေမိတာပါ။ဘာအကြောင်းရယ်လို့ရေရာရာမတွေးမိပေမဲ့ တွေးလိုက်တိုင်းကသူဖြစ်နေခဲ့တာပါ။ဒါကိုသတိရလို့ဆိုပြီးခေါင်းစဉ်မတတ်လိုဘူး။
"အေးပါ..နင်ပြောသလိုပဲပေါ..တစ်ခုတော့သတိပေးထားမယ်နော်..တစ်ချို့အရာတွေကနောက်ကျလို့မကောင်းဘူးဟ. ဥပမာ ကိုယ့်ခံစားချက်ကိုမသိတာတို့ပေါ့ဟာ"
"တော်ပါဆောင်းရယ် နင်ဆိုလိုချင်တာငါသိတယ်..ဘယ်တော့မှအဲ့လိုဖြစ်လာမှာလည်းမဟုတ်ဘူး"
ဆောင်းကတော့ သက်ပြင်းအရှည်ကြီးကိုချနေသည်။
"ထမင်းလိုက်စားနော် လွန်း"
"အင်း အင်း"
မစားချင်ပေမဲ့ငြင်းမနေမိတော့ပါ။ခုနကလည်းထမင်းမစားဘူးငြင်းရာကနေ စကားစတွေရှည်သွားခဲ့တာမလား။
"လာလေ သွားမယ်"
ဆောင်းက တစ်ယောက်တည်းသမားမို့ အားမနာရပါ။သူ့မိဘတွေလည်းမရှိတော့သလို အမျိုးသားချင်းလည်းမရှိတဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသမီးဖြစ်သည်။ဒါ့ကြောင့်မို့ ဆောင်းအိမ်မှာ နေခဲ့တဲ့တစ်လျှောက်လုံး အထူးတလည်အားနာနေရမည့်သူမရှိခဲ့ပါ။
***
"အစ်မ ..အစ်မ"
တော်ပါသေးရဲ့ ထိုအစ်မက အပြင်ဘက်မှာရှိတုန်းနဲ့ကျနေလို့သာပေါ့။မဟုတ်ရင် လူခေါ်ရတာအလုပ်တစ်လုပ်ဖြစ်ဦးမည်။
"ဪ...ညီမလေး ..ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ...လွန်းဆီလာတာလား"
"မဟုတ်ဘူး အစ်မ..သခင့်ဆီလာတာမဟုတ်ပါဘူး"
"ဪ ဒါဆို ဘာလို့လဲ ညီမရဲ့..ခဏနော် မမတံခါးဖွင့်လိုက်ဦးမယ်"
"တံခါးဖွင့်မနေပါနဲ့ လင်းလည်းအထဲထိမဝင်တော့ဘူးလေ"
"ဪ အင်းပါ"
"သခင့်ဖေဖေနေမကောင်းဖြစ်နေတယ်..အဲ့ဒါသခင့်ကိုလာခဲ့ဖို့ပြောပေးပါနော်...သခင့်ဖုန်းကိုဆက်တော့လည်းမရလို့ ဒီအထိလာလိုက်တာပါ"
ဆောင်းချယ်ရီစိတ်ထဲ ဒီလောက်ချစ်ရာကောင်မလေးကို သခင်ကပြန်မချစ်ဘူးဆိုတာ မယုံနိုင်ဖြစ်နေသည်။
"သူအိမ်ထဲမှာရှိတယ်ကလေး..တွေ့သွားပါလား"
"မတွေ့တော့ပါဘူး...အစ်မကပဲ ပြောပေးပါနော်..ဒါနဲ့လေ ...သခင့်ဖေဖေက အရမ်းကြီးနေမကောင်းတာမျိုးတော့မဟုတ်ပါဘူး..ရိုးရိုးတန်းတန်းဖျားရုံပါပဲ ...တော်ကြာ သခင်အရမ်းစိတ်ပူနေမှာစိုးလို့ပါ"
"အင်းပါ မမပြောလိုက်မယ်နော် ကလေး"
"ဟုတ်..ကျေးဇူးပါနော်...ပြန်လိုက်ပါဦးမယ်"
"အွန်းပါ အွန်းပါ"
***
"လွန်း"
"ဟင်"
"ခုနက ရောင်စဉ်လေးလာသွားသေးတယ်"
"ဘာလုပ်လာတာလဲသူက"
"နင့်ေဖဖေနေမကောင်းလို့တဲ့ ..နင့်ကိုလာခဲ့ဖို့ပြောတာ. ဖုန်းဆက်တာလည်းမရလို့တဲ့"
ချက်ချင်းပင်သခင်စိုးရိမ်သွား၏။ဖေဖေ့ကိုပစ်ထားမိခဲ့သလိုလည်းဖြစ်သွားခဲ့တာကို။
"ရိုးရိုးနေမကောင်းတာပါတဲ့..စိတ်မပူဖို့လည်းပြောလိုက်သေးတယ်"
"ငါဒါဆိုဖေဖေဆီသွားလိုက်ဦးမယ်"
"အခုလား"
"အင်းပေါ့"
"အေးပါ ငါလိုက်ပို့မယ်လေ"
"ရတယ်ဆောင်း ငါဘာသာပဲသွားတော့မယ်"
***
"ဖေဖေ နေမကောင်းဘူးဆို"
သခင်က အိမ်နေရင်းအဝတ်အစားနဲ့ပဲရောက်လာသည်။သူ့အဖေကို စိုးရိမ်သွားခဲ့တယ်ထင်ပါရဲ့။
"သိပ်မဖျားပါဘူးသမီးရယ်...သမီးလေး အိမ်ပြန်လာတော့လေ"
"ဦးဦး လင်းပြန်ဦးမယ်နော်"
"အေးအေး သမီး"
သခင်နဲ့သခင့်ဖေဖေစကားပြောစေရန်ရှောင်ထွက်လာခဲ့သည်။သခင့်ကိုမြင်ချင်သေးပေမဲ့ သခင်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖို့ကိုအားငယ်နေမိသည်။သခင့်ကိုလည်းနှုတ်မဆက်ခဲ့ပါ။သခင်နဲ့ပင်မျက်လုံးချင်းမဆုံခဲ့ပါ။သခင့်စိတ်ထဲ ဘယ်လိုထင်မလဲမသိပေမဲ့ သခင့်ကိုအနေမခက်စေချင်သလို ကိုယ်တိုင်လည်းအနေမခက်စေရန်သာဖြစ်သည်။
"သမီး ..ရောင်စဉ်လေးကိုနှုတ်မဆက်လိုက်ဘူးလား"
ဖေဖေ့စကားကိုမကြားဟန်ဆောင်လိုက်သည်။တကယ်တော့ ဖေဖေကသခင့်ကို ဖြစ်ခဲ့သမျှကိစ္စတွေအတွက်ဆူမယ်ထင်ထားပေမဲ့ လုံးဝမဆူခဲ့ပါ။အိမ်မပြန်ဖြစ်ခဲ့တာလည်း ဖေဖေနဲ့အတိုက်အခံလုပ်ရမှာစိုး၍မပြန်ဖြစ်ခဲ့တာပါ။
"ဖေဖေ...နေမကောင်းတာကြာပြီလား"
"ဒီနေ့ရောမှ ၃ရက်ပဲရှိပါသေးတယ်"
"၃ရက်တောင်ရှိသွားပြီလား"
"ရောင်စဉ်လေးကအရင်ရက်တွေကဖေဖေ့ကို ညစောင့်ပြီးအိပ်ပေးတယ်သမီးရဲ့"
"ဪ"
"သမီးဒီနေ့မပြန်တော့ဘူး ဖေဖေ့ကိုညစောင့်အိပ်ပေးမယ်"
"အေးပါ သမီးရယ်"
ဖေဖေကထူထူထောင်ထောင်မလို့တော်ပါသေးရဲ့။လူကြီးဆိုတော့ ဖျားတာနာတာတော့ရှိတာပါပဲ။ကိုယ်လည်း ဖေဖေ့ကိုပစ်ထားသလိုဖြစ်သွားခဲ့တယ်။ဖြစ်ခဲ့သမျှကိစ္စတွေမှာဖေဖေကကိုယ့်ဘက်မှာမရှိခဲ့တာကြောင့်လည်းစိတ်ဆိုးခဲ့မိသေး၏။အခုတော့စိတ်ဆိုးတာတွေဘာတွေမရှိတော့ပါ။အခုေလာေလာဆယ်ပြန်ေနဖို့မရှိေသးေပမဲ့ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်အိမ်တော့ပြန်နေရမှာပါပဲ။
***
"ဦးဦးဖို့ ကြက်သားစွပ်ပြုတ်လာပို့တာဦးဦး စားလိုက်ဦးနော်"
" ဒုက္ခရှာလို့ သမီးရယ်"
"ရပါတယ် ဦးဦးရဲ့ ဒုက္ခမများပါဘူး.."
"သမီးပြန်တော့မယ်နော်..ဒီနေ့ညတော့လာမအိပ်တော့ဘူး...စွပ်ပြုတ်က စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားလိုက်တယ်နော်"
"အေးပါသမီးရယ် အေးပါ"
သခင်ကကိုယ့်ကိုကြည့်နေသလိုခံစားရပေမဲ့
ပြန်တော့မကြည့်မိပါ။ကိုယ့်ကိုမြင်မှသခင်ကမျက်နှာလွှဲသွားရင်ခံရခက်ပေဦးမည်။သခင့်ကိုမြင်ေနရက်သိနေရက်နဲ့မသိချင်ယောင်မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ရတာဟာနေရခက်လှသည်။သခင့်စိတ်ထဲဘယ်လိုနေလဲမသိပေမဲ့
ကိုယ့်အတွက်တော့တကယ်ကိုအဆင်မပြေဖြစ်တာပါ။သခင့်ဖေဖေကလည်းနေရခက်မှာစိုးလို့ထင်ပါရဲ့ သခင့်အကြောင်းကိုထည့်မပြောပါ။
ဒီနေ့တော့သခင့်မျက်နှာလေးကိုမြင်ခဲ့ရသည်မို့ ကျေနပ်ခဲ့ရပါတယ်သခင်ရယ်။
"ဖေဖေ..သူကဟိုအိမ်ကိုပြန်မအိပ်ဘူးလား"
"ဖေဖေနေမကောင်းကတည်းက မပြန်ဖြစ်တာသမီးရဲ့"
"ဪ...ဖေဖေ စွပ်ပြုတ်သောက်တော့မလား...သွားယူလိုက်တော့မယ်နော်"
"အင်းအင်း..ယူရင်လည်းယူခဲ့လေ"
မီးဖိုချောင်ထဲကစားပွဲပေါ်မှာ စွပ်ပြုတ်ပန်းကန်လေးရယ်၊၄ဆင့်ချိုင့်လေးတစ်လုံးရယ်ကိုတွေ့ရသည်။ ချိုင့်ေတွကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ထမင်းကတစ်ဆင့်၊ကြက်သားချက်ကတစ်ဆင့်၊ကန်စွန်းရွက်ကြော်နဲ့အားလူးကြော်ကတစ်ဆင့်ထဲထည့်ထားကာ ကျန်တစ်ဆင့်မှာ ချဉ်ဟင်းထည့်ထားသည်။
ဒါသခင့်အတွက် သူယူလာမှန်းအလိုလိုသိသည် ။
တကယ်ဆိုကိုယ့်အတွက်ပါယူလာကြောင်းကိုပြောမသွားခဲ့ပါ။ပြီးတော့ မသိချင်ယောင်မမြင်ချင်ယောင်လည်းဆောင်လိုက်သေးသည်။မနက်ကတည်းက သခင့်ကိုမြင်ရဲ့သားနဲ့တစ်ချက်ကလေးမှသူမကြည့်ခဲ့ပါ။အခုလည်း ဘာထူးလို့လဲ။ဖေဖေ့ကိုသာစကားတွေပြောသွားပြီးကိုယ့်ကိုတော့မသိချင်ယောင်ဆောင်နေသည်။သူ ပြောင်းလဲသွားတာများလား။
****
ဘာရယ်မဟုတ် ဟိုဘက်အိမ်ကိုလှမ်းကြည့်မိတော့ သူ့အခန်းလေးက မီးရောင်မှိန်မှိန်လေးကိုမြင်နေရသည် ။သူဒီအချိန်ထိမအိပ်သေးတာများလား။
'အိပ်ရေးရောမှန်ရဲ့လား'
အို..ဘုရားရေ။သူ့အတွက်တွေးပူနေတာလား။ဒါလုံးဝမဖြစ်သင့်တာပဲ။သူဘာဖြစ်ဖြစ်သခင်နဲ့လုံးဝမဆိုင်တဲ့ကိစ္စပဲကို။
'ငါကသာသူ့အကြောင်းတွေးနေတာ သူကငါ့အကြောင်းတွေးပါ့မလား'
ထပ်ပြီးဘုရားတမိပြန်သည်။ခုနမှသူ့အကြောင်းမတွေးဖို့သတိပေးထားပြီးပြီမဟုတ်လား။အခုထပ်ပြီးတွေးမိပြန်သည်။
'အို..မဖြစ်တော့ပါဘူး..အိပ်တော့မှပါ"
မအိပ်ချင်သေးပေမဲ့ အိပ်ဖို့သာကြိုးစားလိုက်သည်။မဟုတ်ရင်ဘယ်အထိ အတွေးတွေဟာနက်နဲနေဦးလိမ့်မလဲဆိုတာမသိနိုင်ပါ။
***
"သခင်..အိပ်နေပြီလားဟင်.."
"ကျွန်မသခင့်ကိုလွမ်းလိုက်တာသခင်ရယ်"
"ကျွန်မကိုမုန်းနေတုန်းပဲလားဟင်"
"ကျွန်မတော့ သခင့်ကိုချစ်နေတုန်းပဲသခင်ရယ်"
သခင့်အခန်းလေးရှိရာကိုငေးရင်း စကားလုံးအချို့ကိုပြောနေမိသည်။ သခင်တော့မကြားခဲ့ဘူး။
သခင့်ဆီကဘာကိုမှမမျှော်လင့်ချင်တော့ပါဘူးသခင်ရယ်။သခင်နဲ့အတူ ဒီတစ်မိုးအောက်ထဲမှာပဲရှိနေခွင့်ရနေတာကိုပဲ ကျေနပ်ပါတော့မယ်သခင်ရယ်။
တစ်ခါတွေးဖူးတယ်လေသခင်ရဲ့။သခင်ဟာ ဘယ်တော့မှ ကိုယ့်ဆီကိုမကြွေကျမဲ့ကြယ်ကလေးဆိုတာကိုလေ။ဒါပေမဲ့လေသခင်ရယ်..ဘယ်သူ့ဆီကိုမှမကြွေလိုက်ပါနဲ့နော်။သခင့်ကိုလှလှပပလေးငေးကြည့်ချင်လို့ပါ။
"သခင် ကျွန်မသခင့်ကိုသိပ်ချစ်တာပဲ"
27.2.2024
#သခင်
သခင္လည္းတစ္ေန႔တစ္ေန႔ေငးေငးငိုငိုင္နဲ႔သာျဖတ္သန္းမိေနသည္။သူ႕ကိုအႏိုင္ပိုင္းၿပီးထြက္လာခဲ့ေပမဲ့ေပ်ာ္႐ႊင္မႈတစ္စက္ကေလးမွမရခဲ့ပါ။
သူငယ္ခ်င္းကိုေျပာျပမိေတာ့ သူ႕ကိုခ်စ္ေနတာေနမွာေပါ့တဲ့။မျဖစ္ႏိုင္ဘူးမလား။သခင္ကသူ႕ကိုသိပ္ကိုမုန္းေနတာေလ။သခင့္ေမေမကိုေသေစခဲ့တဲ့သူေလ။သခင့္ကိုငယ္ငယ္ေလးကတည္းကအေမေခၚစရာမ႐ွိေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့သူ။သူ႕ကိုခ်စ္မိတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ဟာ႐ူးေနလို႔ပဲျဖစ္မွာေပါ့။
"လြန္း"
"ဟဲ့ လြန္း"
"ဘာလဲ ေဆာင္း..ဘာလို႔အတင္းေခၚေနရတာလဲ"
ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္မို႔ေဆာင္းရဲ႕ခပ္စူးစူးေအာ္သံေၾကာင့္လန္႔သြားမိ၏။
"နင္ကမွငါေခၚတာမၾကားတာဟ"
"ဘာလဲ"
"ထမင္းစားရေအာင္ ..ငါခူးၿပီးၿပီ"
"ငါမစားေတာ့ဘူး"
"မစားလို႔ရမလားဟ..နင္အခုတေလာအစားအေသာက္ပုံမမွန္ဘူးေနာ္"
"ငါစားခ်င္စိတ္မ႐ွိလို႔ပါ"
"နင္လြမ္းနာက်ေနမလား..ေျပာလိုက္ရင္က်ဝန္မခံခ်င္ဘူး"
"ေတာ္စမ္းပါေဆာင္းရယ္..ငါကဘာကိစၥသူ႕ကိုလြမ္းရမွာလဲ"
"ဒါေတာ့လြမ္းမလြမ္းဆိုတာ နင္အသိဆုံးျဖစ္မွာေပါ့"
"ေပါက္ကရေတြ ေတာ္စမ္းေဆာင္း"
ေဆာင္းကိုမ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္၏။ဘာမွန္းမသိဘဲ ဇြတ္ကိုထိုကေလးဆီတြန္းပို႔တတ္သည္။
"ေအးပါဟယ္..မေျပာေတာ့ပါဘူး...ဒါနဲ႔ေလ..ဟိုေန႔ကသူ႕ကိုေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕လိုက္တယ္ဟ"
"ဘယ္မွာလဲ"
ေသစမ္း။ေဆာင္းရဲ႕မခ်ိဳမခ်ဥ္အျပဳံးေၾကာင့္ေမးမိတာမွားသြားၿပီဆိုတာသိလိုက္သည္။ကိုယ္လည္း ေယာင္ၿပီးထြက္သြားခဲ့တာပါ။
"စိတ္မဝင္စားဘူး စိတ္မဝင္စားဘူးနဲ႔..သူပဲ"
"ေတာ္ေတာ့ နင္မေျပာခ်င္မေျပာနဲ႔ ငါကဒီအတိုင္းေယာင္ၿပီးေမးလိုက္မိတာ"
"ေယာင္တယ္ဆိုမွေတာ့ စိတ္ထဲစြဲေနလို႔ေပါ့..ဟိဟိ
စတာပါ..ငါဆက္ေျပာမယ္..သူကအဲ့ဒီေကာင္ေလးကို ေမာင္လို႔ေခၚတာေနာ္..ဟဲ့ သူရည္းစားရသြားၿပီထင္တယ္"
သခင္ရယ္ခ်င္စိတ္ကိုထိန္းထားရသည္။ကိုယ့္ကိုစိတ္ပူပါေစဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔အားႀကိဳးမာန္တတ္ေျပာေန႐ွာသည္။
တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီေမာင္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက သူ႕ရည္းစားမဟုတ္မွန္း သခင္သိၿပီးသားပါ။
ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ဘာမွမခံစားရသလားဆိုတာေတာ့ မသိေတာ့ပါ။
"ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မွာေပါ့"
ကိုယ့္အေျဖေၾကာင့္ ေဆာင္းမွာေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးျဖစ္သြားသည္။သူထင္က ကိုယ္ကသဝန္တိုသြားမယ္ေပါ့။
"နင္ဘာမွမခံစားရဘူးလား"
"ဘာခံစားရမွာလဲ"
"သူရည္းစားရသြားမွာကိုေလ"
"မခံစားရပါဘူး"
"မဟုတ္ေသးပါဘူး လြန္းရယ္...ငါ့မ်က္စိထဲေတာ့ နင္လည္းသူ႕ကိုစိတ္ဝင္စားေနတဲ့ပုံပါပဲ"
"နင္ကငါ့ထက္သိေနရေအာင္..သူနဲ႔ငါနဲ႔အေၾကာင္းဘယ္ေလာက္သိလို႔လဲ"
"နင္ငါ့အိမ္ေရာက္ကတည္းကမိႈင္ေနတာေတြကဘာလဲ...နင္သူ႕ကိုသတိရေနတာပဲမလား"
"ေဝးေသးလို႔ ေဆာင္းရယ္..ငါလားသူ႕ကိုသတိရမွာ"
တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္တိုင္းလိုလိုသူ႕အေၾကာင္းေတြးေနမိတာပါ။ဘာအေၾကာင္းရယ္လို႔ေရရာရာမေတြးမိေပမဲ့ ေတြးလိုက္တိုင္းကသူျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။ဒါကိုသတိရလို႔ဆိုၿပီးေခါင္းစဥ္မတတ္လိုဘူး။
"ေအးပါ..နင္ေျပာသလိုပဲေပါ..တစ္ခုေတာ့သတိေပးထားမယ္ေနာ္..တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြကေနာက္က်လို႔မေကာင္းဘူးဟ. ဥပမာ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကိုမသိတာတို႔ေပါ့ဟာ"
"ေတာ္ပါေဆာင္းရယ္ နင္ဆိုလိုခ်င္တာငါသိတယ္..ဘယ္ေတာ့မွအဲ့လိုျဖစ္လာမွာလည္းမဟုတ္ဘူး"
ေဆာင္းကေတာ့ သက္ျပင္းအ႐ွည္ႀကီးကိုခ်ေနသည္။
"ထမင္းလိုက္စားေနာ္ လြန္း"
"အင္း အင္း"
မစားခ်င္ေပမဲ့ျငင္းမေနမိေတာ့ပါ။ခုနကလည္းထမင္းမစားဘူးျငင္းရာကေန စကားစေတြ႐ွည္သြားခဲ့တာမလား။
"လာေလ သြားမယ္"
ေဆာင္းက တစ္ေယာက္တည္းသမားမို႔ အားမနာရပါ။သူ႕မိဘေတြလည္းမ႐ွိေတာ့သလို အမ်ိဳးသားခ်င္းလည္းမ႐ွိတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးျဖစ္သည္။ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ ေဆာင္းအိမ္မွာ ေနခဲ့တဲ့တစ္ေလွ်ာက္လုံး အထူးတလည္အားနာေနရမည့္သူမ႐ွိခဲ့ပါ။
***
"အစ္မ ..အစ္မ"
ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ထိုအစ္မက အျပင္ဘက္မွာ႐ွိတုန္းနဲ႔က်ေနလို႔သာေပါ့။မဟုတ္ရင္ လူေခၚရတာအလုပ္တစ္လုပ္ျဖစ္ဦးမည္။
"ဪ...ညီမေလး ..ဘာကိစၥ႐ွိလို႔လဲ...လြန္းဆီလာတာလား"
"မဟုတ္ဘူး အစ္မ..သခင့္ဆီလာတာမဟုတ္ပါဘူး"
"ဪ ဒါဆို ဘာလို႔လဲ ညီမရဲ႕..ခဏေနာ္ မမတံခါးဖြင့္လိုက္ဦးမယ္"
"တံခါးဖြင့္မေနပါနဲ႔ လင္းလည္းအထဲထိမဝင္ေတာ့ဘူးေလ"
"ဪ အင္းပါ"
"သခင့္ေဖေဖေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္..အဲ့ဒါသခင့္ကိုလာခဲ့ဖို႔ေျပာေပးပါေနာ္...သခင့္ဖုန္းကိုဆက္ေတာ့လည္းမရလို႔ ဒီအထိလာလိုက္တာပါ"
ေဆာင္းခ်ယ္ရီစိတ္ထဲ ဒီေလာက္ခ်စ္ရာေကာင္မေလးကို သခင္ကျပန္မခ်စ္ဘူးဆိုတာ မယုံႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။
"သူအိမ္ထဲမွာ႐ွိတယ္ကေလး..ေတြ႕သြားပါလား"
"မေတြ႕ေတာ့ပါဘူး...အစ္မကပဲ ေျပာေပးပါေနာ္..ဒါနဲ႔ေလ ...သခင့္ေဖေဖက အရမ္းႀကီးေနမေကာင္းတာမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး..႐ိုး႐ိုးတန္းတန္းဖ်ား႐ုံပါပဲ ...ေတာ္ၾကာ သခင္အရမ္းစိတ္ပူေနမွာစိုးလို႔ပါ"
"အင္းပါ မမေျပာလိုက္မယ္ေနာ္ ကေလး"
"ဟုတ္..ေက်းဇူးပါေနာ္...ျပန္လိုက္ပါဦးမယ္"
"အြန္းပါ အြန္းပါ"
***
"လြန္း"
"ဟင္"
"ခုနက ေရာင္စဥ္ေလးလာသြားေသးတယ္"
"ဘာလုပ္လာတာလဲသူက"
"နင့္ေဖေဖေနမေကာင္းလို႔တဲ့ ..နင့္ကိုလာခဲ့ဖို႔ေျပာတာ. ဖုန္းဆက္တာလည္းမရလို႔တဲ့"
ခ်က္ခ်င္းပင္သခင္စိုးရိမ္သြား၏။ေဖေဖ့ကိုပစ္ထားမိခဲ့သလိုလည္းျဖစ္သြားခဲ့တာကို။
"႐ိုး႐ိုးေနမေကာင္းတာပါတဲ့..စိတ္မပူဖို႔လည္းေျပာလိုက္ေသးတယ္"
"ငါဒါဆိုေဖေဖဆီသြားလိုက္ဦးမယ္"
"အခုလား"
"အင္းေပါ့"
"ေအးပါ ငါလိုက္ပို႔မယ္ေလ"
"ရတယ္ေဆာင္း ငါဘာသာပဲသြားေတာ့မယ္"
***
"ေဖေဖ ေနမေကာင္းဘူးဆို"
သခင္က အိမ္ေနရင္းအဝတ္အစားနဲ႔ပဲေရာက္လာသည္။သူ႕အေဖကို စိုးရိမ္သြားခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ႕။
"သိပ္မဖ်ားပါဘူးသမီးရယ္...သမီးေလး အိမ္ျပန္လာေတာ့ေလ"
"ဦးဦး လင္းျပန္ဦးမယ္ေနာ္"
"ေအးေအး သမီး"
သခင္နဲ႔သခင့္ေဖေဖစကားေျပာေစရန္ေ႐ွာင္ထြက္လာခဲ့သည္။သခင့္ကိုျမင္ခ်င္ေသးေပမဲ့ သခင္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖို႔ကိုအားငယ္ေနမိသည္။သခင့္ကိုလည္းႏႈတ္မဆက္ခဲ့ပါ။သခင္နဲ႔ပင္မ်က္လုံးခ်င္းမဆုံခဲ့ပါ။သခင့္စိတ္ထဲ ဘယ္လိုထင္မလဲမသိေပမဲ့ သခင့္ကိုအေနမခက္ေစခ်င္သလို ကိုယ္တိုင္လည္းအေနမခက္ေစရန္သာျဖစ္သည္။
"သမီး ..ေရာင္စဥ္ေလးကိုႏႈတ္မဆက္လိုက္ဘူးလား"
ေဖေဖ့စကားကိုမၾကားဟန္ေဆာင္လိုက္သည္။တကယ္ေတာ့ ေဖေဖကသခင့္ကို ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကိစၥေတြအတြက္ဆူမယ္ထင္ထားေပမဲ့ လုံးဝမဆူခဲ့ပါ။အိမ္မျပန္ျဖစ္ခဲ့တာလည္း ေဖေဖနဲ႔အတိုက္အခံလုပ္ရမွာစိုး၍မျပန္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
"ေဖေဖ...ေနမေကာင္းတာၾကာၿပီလား"
"ဒီေန႔ေရာမွ ၃ရက္ပဲ႐ွိပါေသးတယ္"
"၃ရက္ေတာင္႐ွိသြားၿပီလား"
"ေရာင္စဥ္ေလးကအရင္ရက္ေတြကေဖေဖ့ကို ညေစာင့္ၿပီးအိပ္ေပးတယ္သမီးရဲ႕"
"ဪ"
"သမီးဒီေန႔မျပန္ေတာ့ဘူး ေဖေဖ့ကိုညေစာင့္အိပ္ေပးမယ္"
"ေအးပါ သမီးရယ္"
ေဖေဖကထူထူေထာင္ေထာင္မလို႔ေတာ္ပါေသးရဲ႕။လူႀကီးဆိုေတာ့ ဖ်ားတာနာတာေတာ့႐ွိတာပါပဲ။ကိုယ္လည္း ေဖေဖ့ကိုပစ္ထားသလိုျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကိစၥေတြမွာေဖေဖကကိုယ့္ဘက္မွာမ႐ွိခဲ့တာေၾကာင့္လည္းစိတ္ဆိုးခဲ့မိေသး၏။အခုေတာ့စိတ္ဆိုးတာေတြဘာေတြမ႐ွိေတာ့ပါ။အခုေလာေလာဆယ္ျပန္ေနဖို႔မ႐ွိေသးေပမဲ့ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အိမ္ေတာ့ျပန္ေနရမွာပါပဲ။
***
"ဦးဦးဖို႔ ၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္လာပို႔တာဦးဦး စားလိုက္ဦးေနာ္"
" ဒုကၡ႐ွာလို႔ သမီးရယ္"
"ရပါတယ္ ဦးဦးရဲ႕ ဒုကၡမမ်ားပါဘူး.."
"သမီးျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္..ဒီေန႔ညေတာ့လာမအိပ္ေတာ့ဘူး...စြပ္ျပဳတ္က စားပြဲေပၚမွာတင္ထားလိုက္တယ္ေနာ္"
"ေအးပါသမီးရယ္ ေအးပါ"
သခင္ကကိုယ့္ကိုၾကည့္ေနသလိုခံစားရေပမဲ့
ျပန္ေတာ့မၾကည့္မိပါ။ကိုယ့္ကိုျမင္မွသခင္ကမ်က္ႏွာလႊဲသြားရင္ခံရခက္ေပဦးမည္။သခင့္ကိုျမင္ေနရက္သိေနရက္နဲ႔မသိခ်င္ေယာင္မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတာဟာေနရခက္လွသည္။သခင့္စိတ္ထဲဘယ္လိုေနလဲမသိေပမဲ့
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့တကယ္ကိုအဆင္မေျပျဖစ္တာပါ။သခင့္ေဖေဖကလည္းေနရခက္မွာစိုးလို႔ထင္ပါရဲ႕ သခင့္အေၾကာင္းကိုထည့္မေျပာပါ။
ဒီေန႔ေတာ့သခင့္မ်က္ႏွာေလးကိုျမင္ခဲ့ရသည္မို႔ ေက်နပ္ခဲ့ရပါတယ္သခင္ရယ္။
"ေဖေဖ..သူကဟိုအိမ္ကိုျပန္မအိပ္ဘူးလား"
"ေဖေဖေနမေကာင္းကတည္းက မျပန္ျဖစ္တာသမီးရဲ႕"
"ဪ...ေဖေဖ စြပ္ျပဳတ္ေသာက္ေတာ့မလား...သြားယူလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္"
"အင္းအင္း..ယူရင္လည္းယူခဲ့ေလ"
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကစားပြဲေပၚမွာ စြပ္ျပဳတ္ပန္းကန္ေလးရယ္၊၄ဆင့္ခ်ိဳင့္ေလးတစ္လုံးရယ္ကိုေတြ႕ရသည္။ ခ်ိဳင့္ေတြကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထမင္းကတစ္ဆင့္၊ၾကက္သားခ်က္ကတစ္ဆင့္၊ကန္စြန္း႐ြက္ေၾကာ္နဲ႔အားလူးေၾကာ္ကတစ္ဆင့္ထဲထည့္ထားကာ က်န္တစ္ဆင့္မွာ ခ်ဥ္ဟင္းထည့္ထားသည္။
ဒါသခင့္အတြက္ သူယူလာမွန္းအလိုလိုသိသည္ ။
တကယ္ဆိုကိုယ့္အတြက္ပါယူလာေၾကာင္းကိုေျပာမသြားခဲ့ပါ။ၿပီးေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္မျမင္ခ်င္ေယာင္လည္းေဆာင္လိုက္ေသးသည္။မနက္ကတည္းက သခင့္ကိုျမင္ရဲ႕သားနဲ႔တစ္ခ်က္ကေလးမွသူမၾကည့္ခဲ့ပါ။အခုလည္း ဘာထူးလို႔လဲ။ေဖေဖ့ကိုသာစကားေတြေျပာသြားၿပီးကိုယ့္ကိုေတာ့မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္။သူ ေျပာင္းလဲသြားတာမ်ားလား။
****
ဘာရယ္မဟုတ္ ဟိုဘက္အိမ္ကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ သူ႕အခန္းေလးက မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေလးကိုျမင္ေနရသည္ ။သူဒီအခ်ိန္ထိမအိပ္ေသးတာမ်ားလား။
'အိပ္ေရးေရာမွန္ရဲ႕လား'
အို..ဘုရားေရ။သူ႕အတြက္ေတြးပူေနတာလား။ဒါလုံးဝမျဖစ္သင့္တာပဲ။သူဘာျဖစ္ျဖစ္သခင္နဲ႔လုံးဝမဆိုင္တဲ့ကိစၥပဲကို။
'ငါကသာသူ႕အေၾကာင္းေတြးေနတာ သူကငါ့အေၾကာင္းေတြးပါ့မလား'
ထပ္ၿပီးဘုရားတမိျပန္သည္။ခုနမွသူ႕အေၾကာင္းမေတြးဖို႔သတိေပးထားၿပီးၿပီမဟုတ္လား။အခုထပ္ၿပီးေတြးမိျပန္သည္။
'အို..မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး..အိပ္ေတာ့မွပါ"
မအိပ္ခ်င္ေသးေပမဲ့ အိပ္ဖို႔သာႀကိဳးစားလိုက္သည္။မဟုတ္ရင္ဘယ္အထိ အေတြးေတြဟာနက္နဲေနဦးလိမ့္မလဲဆိုတာမသိႏိုင္ပါ။
***
"သခင္..အိပ္ေနၿပီလားဟင္.."
"ကြၽန္မသခင့္ကိုလြမ္းလိုက္တာသခင္ရယ္"
"ကြၽန္မကိုမုန္းေနတုန္းပဲလားဟင္"
"ကြၽန္မေတာ့ သခင့္ကိုခ်စ္ေနတုန္းပဲသခင္ရယ္"
သခင့္အခန္းေလး႐ွိရာကိုေငးရင္း စကားလုံးအခ်ိဳ႕ကိုေျပာေနမိသည္။ သခင္ေတာ့မၾကားခဲ့ဘူး။
သခင့္ဆီကဘာကိုမွမေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးသခင္ရယ္။သခင္နဲ႔အတူ ဒီတစ္မိုးေအာက္ထဲမွာပဲ႐ွိေနခြင့္ရေနတာကိုပဲ ေက်နပ္ပါေတာ့မယ္သခင္ရယ္။
တစ္ခါေတြးဖူးတယ္ေလသခင္ရဲ႕။သခင္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္ဆီကိုမေႂကြက်မဲ့ၾကယ္ကေလးဆိုတာကိုေလ။ဒါေပမဲ့ေလသခင္ရယ္..ဘယ္သူ႕ဆီကိုမွမေႂကြလိုက္ပါနဲ႔ေနာ္။သခင့္ကိုလွလွပပေလးေငးၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ။
"သခင္ ကြၽန္မသခင့္ကိုသိပ္ခ်စ္တာပဲ"
27.2.2024
#သခင္