အဖျားမပျောက်သေးသဖြင့်ဒီနေ့လည်းကျောင်းမသွားနိုင်ပါခဲ့ပါ။
ဖူးမြတ်နဲ့မောင်ကအခုညနေအိမ်လာမယ်လို့ဖုန်းဆက်ပြောထားသည်။
ဖူးမြတ်လာတာကိစ္စမရှိပေမဲ့ မောင်ရောပါလာမှာကိုတော့မနှစ်သက်ပါ။ မောင်ကကိုယ့်ကိုစိတ်ဝင်စားနေတာဖြစ်တဲ့အတွက် သခင်ရိပ်မိသွားမှာစိုးရိမ်မိပါသည်။
တွေးတောနေရင်းမောင့်ဆီမှဖုန်းဝင်လာသည်။
"ဟဲလို"
"လင်း ငါတို့နင့်အိမ်ရှေ့ရောက်ပြီ..တံခါးလာဖွင့်ပေးဦး"
"ဪ..အေးအေး...လာမယ်ခဏစောင့်"
"အင်းအင်း"
လူကလမ်းမလျှောက်ချင်ပေမဲ့ ကိုယ်မသွားလို့လည်းဖြစ်မှမဖြစ်တာပဲ။ဒီအိမ်မှာ သခင်နဲ့လင်းနှစ်ယောက်ပဲရှိတာမလား။
"လာ..ဝင်လေမောင်"
ဖူးမြတ်က ဝင်လာပေမဲ့မောင်ကရပ်ကန်ရပ်ကန်လုပ်နေသည်။
"လင်း..ဒီအိမ်မှာ နင့်ရယ်မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရယ်...နှစ်ယောက်တည်းနေတာလား"
"အေးလေ..ဘာလို့လဲ"
"ငါစိတ်မချလို့ပါ"
"ဟီး"
ဖူးမြတ်ဆီကရယ်သံကြောင့်မျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။
"ဘာမှစိတ်ချစရာမရှိဘူး..လာအိမ်ထဲဝင်ရအောင်"
"ဖူးမြတ် ငါ့ဖို့မုန့်ပါလား"
"နေမကောင်းတာတောင် မုန့်ကိုအမှတ်ရသေးတယ်နော်"
"နေမကောင်းလို့ပဲအမှတ်ရတာပေါ့"
ဖူးမြတ်ကတစ်ခါရောက်ဖူးပြီးသားမို့ အထူးအဆန်းတော့ဖြစ်မနေတော့ပေမဲ့ မောင်ကတော့ နေရာအနှံ့မျက်စိကစားနေသည်။
"လင်း ...နင်ကလည်းဖျားတာမှနှစ်ရက်ရှိသေးတယ်..ပိန်သွားလိုက်တာ"
မောင်ကပြောပြောဆိုဆို နှဖူးပေါ်လက်တင်လိုက်သည်။ထိုအချိန်မှာပဲ အပေါ်ထပ်မှသခင်ဆင်းလာတုန်းနှင့်ကျနေသည်။
ချက်ချင်းပူထူသွားပြီးမောင့်လက်ကိုပင်ဖယ်ပစ်ဖို့တွေးမိလိုက်သေး၏။သို့သော်ထို့သို့မလုပ်ဖြစ်လိုက်ပါ။
သခင်မြင်သွားခဲ့တာပဲ။သို့ပေမဲ့သခင်က ချက်ချင်းပင်အရေးမစိုက်ဟန်အကြည့်လွှဲသွားသည်။အင်းလေ..သခင့်ဆီကဘာများမျှော်လင့်မိလိုက်ပါလိမ့်။သဝန်တိုခံချင်မှုကိုလား။တကယ်ရူးကြောင်ကြောင်နိုင်တာပဲ။
"လင်း..နင်စားဖို့ငါတို့နှစ်ေယာက်အသီးတွေဝယ်လာခဲ့တာ..စားဖြစ်အောင်စားနော်"
"ဘာလို့်ဝယ်လာတာလည်းမောင်ရာ..ဒုက္ခရှာလို့"
"ငါရောဝယ်လာတာပါနော်"
"တကယ်ပါပဲ စကားကိုအကျအနကောက်နေသေးတယ်"
ဖူးမြတ်ကချက်ချင်းလင်းဘေးနားအတင်းကပ်လာသည်။ပြီးတော့ နား နားသို့ကပ်ကာတိုးတိုးလေးပြောသည်။
"နင့်မမကနင့်ကို နေမကောင်းဖြစ်တာပြုစုပေးရဲ့လား"
"သခင်က အဲ့လိုတော့လုပ်ပေးပါတယ်"
ဝတ်ကျေတန်းကျေဆိုတာကိုတော့မပြောလိုက်ပါ။
"လင်း..ခုန အစ်မကနင်နဲ့အတူနေတဲ့အစ်မလား"
"အင်း"
"ချောတာတော့တော်တော်ချောတယ်နော်"
စိတ်ထဲမှာသဝန်တိုမှုလေးဖြတ်ပြေးသွားသည်။ကိုယ့်ကိုသဘောကျမှန်းသိနေတဲ့လူတစ်ယောက်ဆီကတောင် သခင့်အလှကိုချီးကျူးခြင်းအပေါ် သဝန်တိုနေတာတော့ လွန်သည်မဟုတ်လား။ဒါပေမဲ့မရပ်တန့်နိုင်ဘူး။သခင့်ကို လူတိုင်းနဲ့သဝန်တိုသည်။
ဒါပေမဲ့ တရားဝင်သဝန်တိုခွင့်မှရှိမနေခဲ့။
"အင်း"
"ဒါပေမဲ့ နင်လောက်တော့မလှပါဘူးသူက"
"မဟုတ်တာ သခင်ကပိုလှတာပါ"
သူအမှတ်ယူချင်လို့သာကိုယ့်ကိုလှတယ်လို့ပြောချင်ပြောနေပေမဲ့ သခင့်လောက်ကိုယ်ဟာမလှဘူးဆိုတာကတော့ငြင်းလို့မရတဲ့အမှန်တရားပါ။သခင့်ေလာက်မေပြာနဲ့သခင့်တစ်ဝက်ပင်မလှတာပါ။
"ငါ့မျက်စိထဲမှာတော့ နင်ကအလှဆုံးပဲ"
"ငါ့မျက်လုံးထဲလည်း သခင်ကအလှဆုံးပဲ"
တကယ်ပဲ သခင်ဟာအလှဆုံးပါ။သခင့်အလှကယဉ်သလိုလိုရှိပေမဲ့ အရိုင်းဆန်သည်။တစ်ခါတလေအေးချမ်းတဲ့အလှမျိုးဖြစ်သလို။တစ်ခါတလေကျ ပူလောင်တဲ့အလှမျိုးဖြစ်သည်။ပုံစံအမျိုးမျိုး၊အလှအမျိုးမျိုးပြောင်းယူနိုင်တဲ့သခင်က ကိုယ့်မျက်လုံးထဲမှာတော့ တကယ်အလှဆုံးပါ။
"သူ့နာမည်ကသခင်လား"
"နင့်မလည်းစပ်စုလိုက်တာ"
ဖူးမြတ်ဝင်ကပြောတော့မောင်ကရယ်လေသည်။ကိုယ်သာ သခင့်ကိုမချစ်ခဲ့ဘူးဆိုရင်၊တကယ်လို့ သခင်နဲ့သာမဆုံစည်းခဲ့ဘူးဆိုရင် မောင့်ကိုပင်ချစ်သွားမလားမသိပါ။မောင်ကတကယ်ဆို အချောအလှစာရင်းဝင်တဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်ပါ။ရုပ်ချောချော အသံကောင်းကောင်းနဲ့ ဂစ်တာတီးတတ်ဆိုတော့ ကောင်မလေးတွေကမောင့်ကိုဆိုသဘောကျကြသည်။
"သခင့်နာမည်က လွန်းညသခင်လေ"
သခင့်နာမည်လေးပြောလိုက်ရတာကအစသဝန်တိုနေမိသည်။တကယ်ပဲ သခင့်စက်ကွင်းကနေမလွှတ်မြောက်နိုင်လောက်တော့ဘူးထင်ပါရဲ့။
"လင်းရာ..သခင်လို့ခေါ်တာကြီးကကျမမိုက်ပါဘူး..မသိရင် နင်ကပဲ သူရဲ့ဘာလိုလိုနဲ့"
သူပြောတဲ့ဘာလိုလိုဆိုတာ သခင့်ရဲ့အစေအပါးသဘောမျိုးပြောချင်တာဖြစ်သည်။သူပြောတာလည်းဟုတ်သလိုလိုပါပဲ။ဒါပေမဲ့ အပြည့်အဝတော့မှန်မနေဘူး။ကိုယ်ဟာ သခင့်ရဲ့အစေအပါးဆိုရင်တောင် သခင့်အချစ်ကိုခစားနေတဲ့အစေအပါးပဲဖြစ်မှာပါ။
"သခင်ဆိုတာ လူတိုင်းမခေါ်တဲ့နာမည်လေ...ဒါကြောင့်မို့ငါခေါ်တာ"
"သူကကျနင့်ကိုဘယ်လိုခေါ်လဲ"
"ဘယ်လိုမှမခေါ်ဘူး"
"မဟုတ်သေးပါဘူး..တစ်ခုခုတော့ခေါ်ရမှာပေါ့ဟ"
"နင်ရယ်ငါရယ်ပဲပြောတာသခင်က"
လင်းတို့အခြေအနေကိုသိနေတဲ့ ဖူးမြတ်ကတော့ ဘာမှဝင်မပြောဘဲငြိမ်နေသည်။သူသာ သခင့်ကိုကိုယ်ကချစ်နေမှန်းမသိရင် ဝင်ပြောမှသေချာသည်။
"သူကနင့်ကိုတစ်ခုခုေပြာချင်လို့ခေါ်ရင် နင်လို့ခေါ်တာလား"
"နာမည်ခေါ်တာပေါ့ဟ"
"အေးလေ..ငါလည်းအဲ့ဒါမေးတာပဲကို"
"အလင်းလို့ခေါ်တာ...အခုတော့မခေါ်တော့ဘူး နာမည်အပြည့်အစုံပဲခေါ်တော့တာ"
မောင်ကချက်ချင်းငြိမ်ကျသွားသည်။တစ်ခုရှိသေးတာကမောင်ကလူကဲခတ်လည်းတော်သည်။ကိုယ်ထင်သလို မောင်တွေးနေတာမဟုတ်ပါစေနဲ့လို့သာဆုတောင်းနေမိသည်။
"ငါခေါ်ချင်တုန်းကကျ မခေါ်ခိုင်းခဲ့ဘူးနော်...သူကကျခေါ်ခွင့်ရှိတယ်"
"မင်းမြတ်မောင်ရယ်..ဟိုကသူ့ကိုငယ်ငယ်လေးကတည်းခေါ်လာတာလေ..နင်နဲ့ဘယ်တူပါ့မလဲ"
ဖူးမြတ်ကဝင်ပြောပေးပေမဲ့စိတ်သက်သာရာမရခဲ့ပါ။ဘာကြောင့်ဆို မောင့်ရဲ့စူးစမ်းသလိုအကြည့်ကြောင့်ဖြစ်သည်။
"လင်း...ငါနင့်အိမ်စာတွေရေးပေးထားတယ်နော်"
"အေးပါ..ကျေးဇူးပဲမောင်"
"ပြန်ရအောင်လေ...ဘာမှသာမဟုတ်တာ တော်တော်ကြာနေပြီ"
ဖူးမြတ်ကတမင်ပြန်ဖို့ပြောတာဖြစ်နိုင်သည်။
"ဪ..အေးပါ နင်ပြန်ချင်လည်းပြန်ရအောင်လေ"
"ရောင်စဉ်..ပြန်တော့မယ်နော်"
"အင်းအင်း...အပြင်ဘက်ထိတော့လိုက်မပို့တော့ဘူး.. ငါသိပ်လမ်းမလျှောက်ချင်လို့"
"ပြန်ပြီနော်လင်း"
"အင်းအင်း"
ပြန်သွားတဲ့သူငယ်ချင်းတွေကိုလိုက်မကြည့်မိဘဲ သခင့်ကိုသာရှာဖွေနေမိသည်။ သခင့်ကိုမြင်နေရရင်စိတ်ကျေနပ်မိသည်။ကုန်ကုန်ပြောရရင် သခင်စိတ်ဆိုးနေတယ်ဆိုရင်တောင် သခင့်မျက်နှာလေးကိုတော့ အမြဲမြင်ချင်ခဲ့သည်။ဒါကြောင့်မို့ သခင့်ကိုရှာနေမိတာ ဆန်းတော့မဆန်းလှပါဘူး။
"ဖူးမြတ်"
"ဘာတုန်း"
"လင်းက ဟိုမိန်းကလေးကိုသဘောကျနေတာထင်တယ်"
"မဖြစ်နိုင်ပါဘူး"
"ငါ အဲ့ဒီအစ်မကိုလှတယ်လို့ပြောတုန်းက လင်းမျက်လုံးကိုသေချာတွေ့လိုက်တယ်..သဝန်တိုသွားတဲ့မျက်လုံးတွေ ငါသေချာသိတယ်"
"ကဲပါ တွေးမနေနဲ့..ဘာမှမဟုတ်တာကို"
"မဟုတ်ဘဲလားဟ... လင်းကိုငါကချစ်နေတာလေ"
"နင်ပြောတာဟုတ်ချင်လည်း ဟုတ်မှာပေါ့"
မောင်ကဘာမှပြန်မပြောတော့ဘဲ ရှေ့ကိုသာကြည့်နေသည်။စိတ်မကောင်းပေမဲ့ မတတ်နိုင်ပါ။သူ့မှာလည်းသူ့ခံစားချက်နဲ့သူ ဟိုတစ်ယောက်မှာလည်းသူခံစားချက်နဲ့သူမလား။
***
သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ပြောနေတဲ့စကားတွေကိုသခင်အကုန်ကြားခဲ့သည်။သခင်ကိုယ်တိုင် လိုလိုလားလားနဲ့ နားစွင့်ခဲ့တာပါ။နောက်ပြီး ထိုစကားတွေကြားပြီး ပြုံးမိသွားေသးသလားဆိုတာတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ပင်သတိမထားမိပါ။
သခင့်ကိုရက်စက်တယ်လို့ သူကပြောတယ်။သူပြောသလို သခင်ကရက်စက်တယ်ဆိုရင်တောင် အလုံးစုံတော့ဥပေက္ခာမပြုခဲ့ဘူး။မဟုတ်ဘူး ဥပေက္ခာမပြုရက်ခဲ့တာပါ။
20.2.2024
#သခင်
သခင်နဲ့အလင်းနဲ့စကားပြောတဲ့အခန်းတွေကနည်းပါတယ်နော်။ဘာလို့ဆို သခင်က အလင်းကိုစကားမပြောလို့ပါ😓
အဖ်ားမေပ်ာက္ေသးသျဖင့္ဒီေန႔လည္းေက်ာင္းမသြားႏိုင္ပါခဲ့ပါ။
ဖူးျမတ္နဲ႔ေမာင္ကအခုညေနအိမ္လာမယ္လို႔ဖုန္းဆက္ေျပာထားသည္။
ဖူးျမတ္လာတာကိစၥမ႐ွိေပမဲ့ ေမာင္ေရာပါလာမွာကိုေတာ့မႏွစ္သက္ပါ။ ေမာင္ကကိုယ့္ကိုစိတ္ဝင္စားေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ သခင္ရိပ္မိသြားမွာစိုးရိမ္မိပါသည္။
ေတြးေတာေနရင္းေမာင့္ဆီမွဖုန္းဝင္လာသည္။
"ဟဲလို"
"လင္း ငါတို႔နင့္အိမ္ေ႐ွ႕ေရာက္ၿပီ..တံခါးလာဖြင့္ေပးဦး"
"ဪ..ေအးေအး...လာမယ္ခဏေစာင့္"
"အင္းအင္း"
လူကလမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္ေပမဲ့ ကိုယ္မသြားလို႔လည္းျဖစ္မွမျဖစ္တာပဲ။ဒီအိမ္မွာ သခင္နဲ႔လင္းႏွစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတာမလား။
"လာ..ဝင္ေလေမာင္"
ဖူးျမတ္က ဝင္လာေပမဲ့ေမာင္ကရပ္ကန္ရပ္ကန္လုပ္ေနသည္။
"လင္း..ဒီအိမ္မွာ နင့္ရယ္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရယ္...ႏွစ္ေယာက္တည္းေနတာလား"
"ေအးေလ..ဘာလို႔လဲ"
"ငါစိတ္မခ်လို႔ပါ"
"ဟီး"
ဖူးျမတ္ဆီကရယ္သံေၾကာင့္မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္သည္။
"ဘာမွစိတ္ခ်စရာမ႐ွိဘူး..လာအိမ္ထဲဝင္ရေအာင္"
"ဖူးျမတ္ ငါ့ဖို႔မုန္႔ပါလား"
"ေနမေကာင္းတာေတာင္ မုန္႔ကိုအမွတ္ရေသးတယ္ေနာ္"
"ေနမေကာင္းလို႔ပဲအမွတ္ရတာေပါ့"
ဖူးျမတ္ကတစ္ခါေရာက္ဖူးၿပီးသားမို႔ အထူးအဆန္းေတာ့ျဖစ္မေနေတာ့ေပမဲ့ ေမာင္ကေတာ့ ေနရာအႏွံ႔မ်က္စိကစားေနသည္။
"လင္း ...နင္ကလည္းဖ်ားတာမွႏွစ္ရက္႐ွိေသးတယ္..ပိန္သြားလိုက္တာ"
ေမာင္ကေျပာေျပာဆိုဆို ႏွဖူးေပၚလက္တင္လိုက္သည္။ထိုအခ်ိန္မွာပဲ အေပၚထပ္မွသခင္ဆင္းလာတုန္းႏွင့္က်ေနသည္။
ခ်က္ခ်င္းပူထူသြားၿပီးေမာင့္လက္ကိုပင္ဖယ္ပစ္ဖို႔ေတြးမိလိုက္ေသး၏။သို႔ေသာ္ထို႔သို႔မလုပ္ျဖစ္လိုက္ပါ။
သခင္ျမင္သြားခဲ့တာပဲ။သို႔ေပမဲ့သခင္က ခ်က္ခ်င္းပင္အေရးမစိုက္ဟန္အၾကည့္လႊဲသြားသည္။အင္းေလ..သခင့္ဆီကဘာမ်ားေမွ်ာ္လင့္မိလိုက္ပါလိမ့္။သဝန္တိုခံခ်င္မႈကိုလား။တကယ္႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္တာပဲ။
"လင္း..နင္စားဖို႔ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္အသီးေတြဝယ္လာခဲ့တာ..စားျဖစ္ေအာင္စားေနာ္"
"ဘာလို႔္ဝယ္လာတာလည္းေမာင္ရာ..ဒုကၡ႐ွာလို႔"
"ငါေရာဝယ္လာတာပါေနာ္"
"တကယ္ပါပဲ စကားကိုအက်အနေကာက္ေနေသးတယ္"
ဖူးျမတ္ကခ်က္ခ်င္းလင္းေဘးနားအတင္းကပ္လာသည္။ၿပီးေတာ့ နား နားသို႔ကပ္ကာတိုးတိုးေလးေျပာသည္။
"နင့္မမကနင့္ကို ေနမေကာင္းျဖစ္တာျပဳစုေပးရဲ႕လား"
"သခင္က အဲ့လိုေတာ့လုပ္ေပးပါတယ္"
ဝတ္ေက်တန္းေက်ဆိုတာကိုေတာ့မေျပာလိုက္ပါ။
"လင္း..ခုန အစ္မကနင္နဲ႔အတူေနတဲ့အစ္မလား"
"အင္း"
"ေခ်ာတာေတာ့ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတယ္ေနာ္"
စိတ္ထဲမွာသဝန္တိုမႈေလးျဖတ္ေျပးသြားသည္။ကိုယ့္ကိုသေဘာက်မွန္းသိေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ဆီကေတာင္ သခင့္အလွကိုခ်ီးက်ဴးျခင္းအေပၚ သဝန္တိုေနတာေတာ့ လြန္သည္မဟုတ္လား။ဒါေပမဲ့မရပ္တန္႔ႏိုင္ဘူး။သခင့္ကို လူတိုင္းနဲ႔သဝန္တိုသည္။
ဒါေပမဲ့ တရားဝင္သဝန္တိုခြင့္မွ႐ွိမေနခဲ့။
"အင္း"
"ဒါေပမဲ့ နင္ေလာက္ေတာ့မလွပါဘူးသူက"
"မဟုတ္တာ သခင္ကပိုလွတာပါ"
သူအမွတ္ယူခ်င္လို႔သာကိုယ့္ကိုလွတယ္လို႔ေျပာခ်င္ေျပာေနေပမဲ့ သခင့္ေလာက္ကိုယ္ဟာမလွဘူးဆိုတာကေတာ့ျငင္းလို႔မရတဲ့အမွန္တရားပါ။သခင့္ေလာက္မေျပာနဲ႔သခင့္တစ္ဝက္ပင္မလွတာပါ။
"ငါ့မ်က္စိထဲမွာေတာ့ နင္ကအလွဆုံးပဲ"
"ငါ့မ်က္လုံးထဲလည္း သခင္ကအလွဆုံးပဲ"
တကယ္ပဲ သခင္ဟာအလွဆုံးပါ။သခင့္အလွကယဥ္သလိုလို႐ွိေပမဲ့ အ႐ိုင္းဆန္သည္။တစ္ခါတေလေအးခ်မ္းတဲ့အလွမ်ိဳးျဖစ္သလို။တစ္ခါတေလက် ပူေလာင္တဲ့အလွမ်ိဳးျဖစ္သည္။ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳး၊အလွအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းယူႏိုင္တဲ့သခင္က ကိုယ့္မ်က္လုံးထဲမွာေတာ့ တကယ္အလွဆုံးပါ။
"သူ႕နာမည္ကသခင္လား"
"နင့္မလည္းစပ္စုလိုက္တာ"
ဖူးျမတ္ဝင္ကေျပာေတာ့ေမာင္ကရယ္ေလသည္။ကိုယ္သာ သခင့္ကိုမခ်စ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္၊တကယ္လို႔ သခင္နဲ႔သာမဆုံစည္းခဲ့ဘူးဆိုရင္ ေမာင့္ကိုပင္ခ်စ္သြားမလားမသိပါ။ေမာင္ကတကယ္ဆို အေခ်ာအလွစာရင္းဝင္တဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါ။႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာ အသံေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဂစ္တာတီးတတ္ဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးေတြကေမာင့္ကိုဆိုသေဘာက်ၾကသည္။
"သခင့္နာမည္က လြန္းညသခင္ေလ"
သခင့္နာမည္ေလးေျပာလိုက္ရတာကအစသဝန္တိုေနမိသည္။တကယ္ပဲ သခင့္စက္ကြင္းကေနမလႊတ္ေျမာက္ႏိုင္ေလာက္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။
"လင္းရာ..သခင္လို႔ေခၚတာႀကီးကက်မမိုက္ပါဘူး..မသိရင္ နင္ကပဲ သူရဲ႕ဘာလိုလိုနဲ႔"
သူေျပာတဲ့ဘာလိုလိုဆိုတာ သခင့္ရဲ႕အေစအပါးသေဘာမ်ိဳးေျပာခ်င္တာျဖစ္သည္။သူေျပာတာလည္းဟုတ္သလိုလိုပါပဲ။ဒါေပမဲ့ အျပည့္အဝေတာ့မွန္မေနဘူး။ကိုယ္ဟာ သခင့္ရဲ႕အေစအပါးဆိုရင္ေတာင္ သခင့္အခ်စ္ကိုခစားေနတဲ့အေစအပါးပဲျဖစ္မွာပါ။
"သခင္ဆိုတာ လူတိုင္းမေခၚတဲ့နာမည္ေလ...ဒါေၾကာင့္မို႔ငါေခၚတာ"
"သူကက်နင့္ကိုဘယ္လိုေခၚလဲ"
"ဘယ္လိုမွမေခၚဘူး"
"မဟုတ္ေသးပါဘူး..တစ္ခုခုေတာ့ေခၚရမွာေပါ့ဟ"
"နင္ရယ္ငါရယ္ပဲေျပာတာသခင္က"
လင္းတို႔အေျခအေနကိုသိေနတဲ့ ဖူးျမတ္ကေတာ့ ဘာမွဝင္မေျပာဘဲၿငိမ္ေနသည္။သူသာ သခင့္ကိုကိုယ္ကခ်စ္ေနမွန္းမသိရင္ ဝင္ေျပာမွေသခ်ာသည္။
"သူကနင့္ကိုတစ္ခုခုေျပာခ်င္လို႔ေခၚရင္ နင္လို႔ေခၚတာလား"
"နာမည္ေခၚတာေပါ့ဟ"
"ေအးေလ..ငါလည္းအဲ့ဒါေမးတာပဲကို"
"အလင္းလို႔ေခၚတာ...အခုေတာ့မေခၚေတာ့ဘူး နာမည္အျပည့္အစုံပဲေခၚေတာ့တာ"
ေမာင္ကခ်က္ခ်င္းၿငိမ္က်သြားသည္။တစ္ခု႐ွိေသးတာကေမာင္ကလူကဲခတ္လည္းေတာ္သည္။ကိုယ္ထင္သလို ေမာင္ေတြးေနတာမဟုတ္ပါေစနဲ႔လို႔သာဆုေတာင္းေနမိသည္။
"ငါေခၚခ်င္တုန္းကက် မေခၚခိုင္းခဲ့ဘူးေနာ္...သူကက်ေခၚခြင့္႐ွိတယ္"
"မင္းျမတ္ေမာင္ရယ္..ဟိုကသူ႕ကိုငယ္ငယ္ေလးကတည္းေခၚလာတာေလ..နင္နဲ႔ဘယ္တူပါ့မလဲ"
ဖူးျမတ္ကဝင္ေျပာေပးေပမဲ့စိတ္သက္သာရာမရခဲ့ပါ။ဘာေၾကာင့္ဆို ေမာင့္ရဲ႕စူးစမ္းသလိုအၾကည့္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
"လင္း...ငါနင့္အိမ္စာေတြေရးေပးထားတယ္ေနာ္"
"ေအးပါ..ေက်းဇူးပဲေမာင္"
"ျပန္ရေအာင္ေလ...ဘာမွသာမဟုတ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ"
ဖူးျမတ္ကတမင္ျပန္ဖို႔ေျပာတာျဖစ္ႏိုင္သည္။
"ဪ..ေအးပါ နင္ျပန္ခ်င္လည္းျပန္ရေအာင္ေလ"
"ေရာင္စဥ္..ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္"
"အင္းအင္း...အျပင္ဘက္ထိေတာ့လိုက္မပို႔ေတာ့ဘူး.. ငါသိပ္လမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္လို႔"
"ျပန္ၿပီေနာ္လင္း"
"အင္းအင္း"
ျပန္သြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလိုက္မၾကည့္မိဘဲ သခင့္ကိုသာ႐ွာေဖြေနမိသည္။ သခင့္ကိုျမင္ေနရရင္စိတ္ေက်နပ္မိသည္။ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ သခင္စိတ္ဆိုးေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္ သခင့္မ်က္ႏွာေလးကိုေတာ့ အၿမဲျမင္ခ်င္ခဲ့သည္။ဒါေၾကာင့္မို႔ သခင့္ကို႐ွာေနမိတာ ဆန္းေတာ့မဆန္းလွပါဘူး။
"ဖူးျမတ္"
"ဘာတုန္း"
"လင္းက ဟိုမိန္းကေလးကိုသေဘာက်ေနတာထင္တယ္"
"မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး"
"ငါ အဲ့ဒီအစ္မကိုလွတယ္လို႔ေျပာတုန္းက လင္းမ်က္လုံးကိုေသခ်ာေတြ႕လိုက္တယ္..သဝန္တိုသြားတဲ့မ်က္လုံးေတြ ငါေသခ်ာသိတယ္"
"ကဲပါ ေတြးမေနနဲ႔..ဘာမွမဟုတ္တာကို"
"မဟုတ္ဘဲလားဟ... လင္းကိုငါကခ်စ္ေနတာေလ"
"နင္ေျပာတာဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္မွာေပါ့"
ေမာင္ကဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ေ႐ွ႕ကိုသာၾကည့္ေနသည္။စိတ္မေကာင္းေပမဲ့ မတတ္ႏိုင္ပါ။သူ႕မွာလည္းသူ႕ခံစားခ်က္နဲ႔သူ ဟိုတစ္ေယာက္မွာလည္းသူခံစားခ်က္နဲ႔သူမလား။
***
သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေျပာေနတဲ့စကားေတြကိုသခင္အကုန္ၾကားခဲ့သည္။သခင္ကိုယ္တိုင္ လိုလိုလားလားနဲ႔ နားစြင့္ခဲ့တာပါ။ေနာက္ၿပီး ထိုစကားေတြၾကားၿပီး ျပဳံးမိသြားေသးသလားဆိုတာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပင္သတိမထားမိပါ။
သခင့္ကိုရက္စက္တယ္လို႔ သူကေျပာတယ္။သူေျပာသလို သခင္ကရက္စက္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ အလုံးစုံေတာ့ဥေပကၡာမျပဳခဲ့ဘူး။မဟုတ္ဘူး ဥေပကၡာမျပဳရက္ခဲ့တာပါ။
20.2.2024
#သခင္
သခင္နဲ႔အလင္းနဲ႔စကားေျပာတဲ့အခန္းေတြကနည္းပါတယ္ေနာ္။ဘာလို႔ဆို သခင္က အလင္းကိုစကားမေျပာလို႔ပါ😓