"နွယ်ကလေး မမဇွန် မနက်ဖြန်ကျရင် အိမ်ပြောင်းရတော့မယ်နော်"
လင်းကိုယ်တိုင် မမဇွန်ဟာ ဖေဖေငှားထားတဲ့လူဆိုတာသိကြောင်းကိုပြောပြခဲ့၏။ ဒီအတွက်မမဇွန်ဟာ အခုဒီအလုပ်ကိုလုပ်စရာမလိုတော့ကြောင်း သဘောပေါက်သွားခဲ့သည်။ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ။လင်းကိုယ်တိုင်မမဇွန်ကိုအစ်မတစ်ယောက်လိုခင်နေမိပြီ။ထွက်သွားရင်တကယ်စိတ်ကောင်းမှာမဟုတ်တော့ပါ။
"မပြောင်းပါနဲ့လားမမဇွန် "
"ဘာလို့လဲ နွယ်ကလေးရဲ့..မမဇွန်ကအစကတည်းက အလုပ်အတွက်လာခဲ့တာလေ..ဒါပေမဲ့ နွယ်ကလေးကိုတော့ တကယ်ခင်သွားတာပါ"
"လင်းလည်းမမဇွန်ကိုခင်လို့လေ..ဒါကြောင့်မို့ ဒီအိမ်မှာနေစေချင်လို့ပြောတာပါ"
"မမဇွန်ကအစကတည်းက နွယ်ကလေးဖေဖေက အတင်းအကူအညီတောင်းလို့သာလက်ခံခဲ့ရတာနွယ်ကလေးရဲ့..တကယ်တော့ မမမှာလည်း အခြားကိစ္စလေးတွေရှိသေးတယ်လေ"
ငွေရလို့လက်ခံခဲ့တာမဟုတ်တာတော့ လင်းကိုယ်တိုင်လည်းခန့်မှန်းမိ၏။မမဇွန်ကအတော်အသင့်ငွေကြေးပြည့်စုံတဲ့သူထဲကဖြစ်မှန်း သူသုံးတဲ့ပစ္စည်းတွေကိုကြည့်ရင်ပင်သိနိုင်သည်။
"ဒါဆိုမမဇွန်ကတကယ်ပြောင်းမှာပေါ့နော်"
"နွယ်ကလေးဖေဖေကို အစကတည်းကအချိန်အကြာကြီးတော့ အဆင်မပြေမှန်းပြောခဲ့ပြီးသားပါ...အခုလိုမြန်မြန်အဆုံးသတ်သွားမယ်လို့တော့မထင်ထားခဲ့ဘူး...မမဇွန်လည်း ဒီနှစ်ပြီးရင်ဘွဲ့ယူရတော့မှာဆိုတော့..ဘွဲ့ရပြီးရင် မမလုပ်ချင်ခဲ့တဲ့ကော်ဖီဆိုင်လေးဖွင့်ရဖို့အခုကတည်းက ပြင်ဆင်ထားမှဖြစ်တော့မယ်နွယ်ကလေးရဲ့...ဒါကြောင့်မို့ နွယ်ကလေးနဲ့ မမဆက်နေချင်လည်းနေလို့မရဘူးလေနော်..မမဇွန်လည်း နွယ်ကလေးကိုသံယောဇဉ်ရှိနေပြီပဲ ဘယ်ခွဲချင်ပါ့မလဲ"
မမဇွန်ရဲ့ရင်ထဲကလာတဲ့စကားတွေမှန်းသိသာပါသည်။သူ့ဘက်ကလည်း လင်းကိုတကယ်ခင်မှန်းသိသည်။ဒါကြောင့်မို့လည်းသူထွက်သွားမှာကိုတားခဲ့တာပါ။သို့သော်အခုေတာ့ဖြင့် ဆက်ပြီးမတားရက်တော့ပါ။
"ဒါဆိုလည်း မမဇွန် လင်းဆီမကြာမကြာလာလည်ပါနော်"
"လာမှာပေါ့ နွယ်ကလေးရဲ့..စိတ်ချနော် မမဇွန် နွယ်ကလေးဆီ မကြာမကြာလာလည်မယ် ဟုတ်ပြီလား"
"ဟုတ်ကဲ့"
"ကဲပါ ငိုမနေနဲ့လေ နွယ်ကလေးရဲ့...မမဇွန်ကဘယ်စိတ်ကောင်းပါ့မလဲ..မမဇွန်လည်း ခဏခဏလာလည်မှာပဲဟာ"
"ဟုတ် မငိုပါဘူး"
အရမ်းဝမ်းနည်လာသဖြင့် မထင်မှတ်ဘဲငိုမိသွားခဲ့၏။
သခင့်အပေါ်မှာထားတဲ့၁၅၀၀ဆိုတဲ့ အချစ်တွေမဆိုထားနှင့် မိတ်ဆွေလို ညီအစ်မလို သဘောထားတဲ့၅၂၈ချစ်ခြင်းတွေမှာတောင် ဝမ်းနည်းပူဆွေးရတယ်မလား။သတ္တဝါတွေမှာ သံယောဇဉ်ဆိုတဲ့ကြိုးလေးချည်နှောင်မိသွားရင် အလိုလိုပူလောင်ရတော့တာပါပဲလား။ဒါကြောင့်မို့ ဘုရားရှင်က သံယောဇဉ်ကြိုးတွေဖြတ်ဖို့ဟောခဲ့တာဖြစ်မည်။
***
ဝရန်တာမှာထွက်ရင်းလေညှင်းခံနေမိသည်။ဒီနေရာလေးက အရင်ရက်ေတွတုန်းကသခင်ရှိနေကျနေရာလေးပါပဲ။
နောက်ဆုံးတော့လည်း ဒီအိမ်လေးထဲမှာသခင်နဲ့နှစ်ယောက်တည်းကျန်ခဲ့တော့တာပါပဲလား။မမဇွန် ထွက်သွားခြင်းအပေါ်သခင်ကဘာမှမမေးခဲ့သလို ကိုယ့်ဘက်ကလည်းဘာမှမပြောပြခဲ့ပါ။
နွေညရဲ့အပူဒဏ်ကိုသက်သာလို့သက်သာငြား ဝရန်တာမှာထွက်ပြီးလေညှင်းခံနေမိခြင်းဖြစ်၏။ တဖြူးဖြူးတိုက်ခတ်နေတဲ့ သဘာဝလေနုအေးက မျက်နှာကိုတိုးဝှေ့ကျီစယ်သဖြင့် အအေးဓာတ်ကိုခံစားရပေမဲ့ စိတ်အစုံ
ကိုတော့တစ်စက်ကလေးမှအအေးဓာတ်ပေးနိုင်စွမ်းမရှိခဲ့ပါ။
သခင့်အပေါ်မှာထားတဲ့ အချစ်တွေဟာ မီးတောက်တစ်ခုပမာ တရိပ်ရိပ်တိုးလာပေမဲ့ သခင့်ဆီကပြန်ရနေတာက အေးစက်စက်အပြုအမူတွေ၊အငြိုးအတေးနဲ့အမုန်းတရားတွေသာဖြစ်ခဲ့သည်။
အခုတော့ဖြင့်လက်မခံချင်တဲ့အမှန်တရားတစ်ခုကိုလက်ခံစပြုလာမိသည်။ဒါဟာ သခင်က ကိုယ့်ကိုဘယ်တော့မှပြန်ချစ်မလာနိုင်ဘူးဆိုတဲ့အမှန်တရားပဲ။အချစ်နဲ့အမုန်းဆန့်ကျင့်ဘက်အရာနှစ်ခုဟာ ဘယ်လိုမှတစ်သားတည်းကျလိမ့်မည်မဟုတ်။အမြဲဆန့်ကျင့်ဘက်သာဖြစ်နေလိမ့်မည်။
ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ယုံကြည်နေမိတဲ့အမှန်တရားတစ်ခုတော့ အမြဲရှိ၏။ဒါဟာ
သခင့်ကို အမြဲချစ်နေပါမည်ဆိုတဲ့ ယုံကြည်ချက်ပဲ။တစ်ချိန်ချိန်မှာ သခင့်ကို စိတ်နာချင်နာမိလိမ့်မည်။သို့သော် မုန်းမှာလည်းမဟုတ်သလို မချစ်တော့မှာလည်းမဟုတ်ပေ။ဘယ်လိုအကြောင်းအရာကြောင့်ပဲဖြစ်ပါစေ သခင့်အပေါ်မှာရှိနေတဲ့ အချစ်တွေကိုတော့ ဖျက်ဆီးပစ်လိမ့်မယ်မဟုတ်။
***
ဘယ်တုန်းကမှမမြည်ခဲ့ဖူးတဲ့Ringtoneသံကြောင့်နှလုံးခုန်ရပ်မတပ်ပင်ဖြစ်သွားရသည်။ သခင့်ဖုန်းနံပတ် တစ်ခုတည်းအတွက်သာထားထားတဲ့ ringtoneဖြစ်တဲ့အတွက် သခင့်ဆီကမှလွှဲပြီးအခြားဘယ်သူ့ဆီကမှမဖြစ်နိုင်ပါ။
ခုန်နေတဲ့နှလုံးပေါ်ကိုလက်ကလေးဖိလိုက်ရင်း contactsမှာပေါ်နေတဲ့ သခင်ဆိုနဲ့ဖုန်းလေးကိုကိုင်လိုက်သည်။
"ဟဲလို...သခင်"
"သခင်..ကြားရလားဟင်"
"ဟဲလို..သခင်"
တစ်ဖက်ကဘာမှပြန်ပြောသံမကြားရဖြင့် ရင်ထဲတွင်ထိတ်လန့်သွား၏။သခင်များတစ်ခုခုဖြစ်နေလို့လားဆိုတဲ့အတွေးကရုတ်တရက်ဝင်လာသည်။
"သခင်..ကြားရလားဟင်..တစ်ခုခုပြန်ပြောပါဦးသခင်ရယ်"
မကြာလိုက်ပါ။သခင့်ဘက်ကဖုန်းချသွားသည်။
ချက်ချင်းပဲပြန်ခေါ်လိုက်သည်။သို့သော် တစ်ဖက်မှ ဆက်သွယ်မှုဧရိယာပြင်ပဆိုတဲ့အသံသာပြန်ရခဲ့သည်။အထပ်ထပ်အခါခါခေါ်သော်လည်း တစ်ဖက်ကပြန်ဖြေသံဟာထိုအတိုင်းသာ။
အချိန်ကညနေ၆နာရီ။ဘယ်တုန်းကမှ ဒီလောက်ထိအပြင်မှာ မနေဖူးတဲ့သခင့်ကြောင့် ပိုပြီးစိတ်ပူရပြန်သည်။
"သခင် တစ်ခုခုဖြစ်နေတာတော့မဟုတ်ဘူးမလားဟင်"
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ဖြေသိမ့်နေပေမဲ့ စိုးရိမ်စိတ်ကလျော့မသွားတဲ့အပြင်ပိုတိုးလာသည်။
"သခင်..ဖုန်းပြန်ခေါ်ပါနော်"
"တစ်ခုခုဖြစ်လို့လားဟင်"
"သခင် အခုဘယ်ဆီရောက်နေတာလဲ...ကျွန်မလိုက်လာခဲ့ရမလားဟင်"
"သခင် တစ်ခုခုတော့ပြန်ပြောပါနော်..စိတ်ပူလို့ပါသခင်ရယ်"
ဖြေသူမဲ့နေတဲ့ဖုန်းလေးဆီသို့ messagesတွေအဆက်မပျက်ပို့လိုက်သည်။သို့သော် တစ်ဖက်ကတော့ seenလည်းမပြသလို အကြောင်းလည်းမပြန်ခဲ့ပါ။
ခဏကြာတော့ messagesမှစာဝင်သံကြားလိုက်ရသည်။ကျနေတဲ့မျက်ရည်များကို သုတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဖုန်းလေးကိုကြည့်လိုက်သည်။သခင့်ဆီမှ ခပ်တိုတို စာလေးတစ်ကြောင်းသာဖြစ်သည်။
"ဒီနေ့ည ပြန်မလာဖြစ်ဘူး"
သခင့်ဆီအကြောင်းပြန်ဖို့ စာရိုက်နေတဲ့လက်ကလေးက သခင့်ဆီကနောက်ထပ်ပို့လာတဲ့စာလေးတစ်ကြောင်းကြောင့်အလိုလိုရပ်တန့်သွားခဲ့သည်။
"ဖုန်းလည်းမဆက်နဲ့ စာလည်းမပို့နဲ့တော့"
ဘာကြောင့်ပြန်မလာဖြစ်တာလည်းဆိုတာကတော့ သခင်ဖြစ်နေလို့ကိုမေးစရာမလိုတဲ့မေးခွန်းပါ။သခင့်လောက် စည်းစနစ်ရှိတဲ့မိန်းမမျိုးမတွေ့ဖူးသေးပါ။ဒါကြောင့်မို့ ဒီညမပြန်ဖြစ်တာဟာ အကြောင်းတစ်ခုခုရှိလို့သာဖြစ်မယ်ဆိုတာ အလိုလိုသိပါသည်။
***
သခင်မရှိတဲ့ ဒီညချမ်းဟာ အသက်မဲ့နေသလိုပါပဲလား။တကယ်လို့များ ဘဝမှာသခင်သာအပြီးတိုင်ထွက်သွားခဲ့ရင် ဘယ်လိုအင်အားနဲ့များရပ်တည်ရပါ့မလဲ။
"သခင်မရှိတဲ့တစ်ညတာလေးတောင်မနေတတ်တော့ပါဘူးသခင်ရယ်....မဖြစ်နိုင်ပေမဲ့ တောင်းဆိုချင်မိတယ်သခင်ရယ်...ကျွန်မအနားကနေဘယ်တော့မှထွက်မသွားဖို့ကို"
***
"မင်း..ထတော့"
"ဟင်..ဟင် သခင်လားဟင်"
ရင်းနီးသလိုရှိတဲ့အသံကြောင့် စမ်းတဝါးဝါးနဲ့မျက်လုံးကိုဖွင့်လိုက်တော့ တကယ်ပဲ သခင့်ကိုမြင်နေရသည်။ ဒါအိပ်မက်လား၊တကယ်လားဆိုတာကိုမေဝခွဲတတ်ေတာ့ပါ။
သခင်ပြောတော့ဒီနေ့ပြန်မလာတော့ဘူးဆို အခုဘယ်လိုဖြစ်ပြီးပြန်လာတာလဲ။ဒါမှမဟုတ် နောက်တစ်နေ့ကိုရောက်သွားတာလား။
"အား..ကျွတ်ကျွတ်"
အတင်းအားယူထလိုက်တော့ခေါင်းတစ်ခုလုံးမူးဝေသွားသည်။ထို့နောက်ခန္ဓာကိုယ်မှထိုင်းမှိုင်းမှုကိုခံစားရသည်။မသင်္ကာ၍နှဖူးပေါ်ကိုလက်တင်ကာ စမ်းလိုက်တော့ ကိုယ်တွေပူနေသည်။ပြီးတော့ အခုရောက်နေတာက အိပ်ရာ မဟုတ်ဘဲ ဧည့်ခန်းဖြစ်နေသည်။
"မင်း ညကဒီလိုအိပ်လိုက်တာလား"
"မထင်မှတ်ဘဲ အိပ်ပျော်သွားတာထင်ပါတယ်..."
"မင်း ဖျားနေတာလား"
"ကိုယ်တွေတော့ပူနေတယ်သခင်"
"မင်းညက အအေးပက်သွားတာနေမှာပေါ့..ကိုယ့်အခန်းကိုယ်မှသွားမအိပ်ဘဲ"
သခင်ကစိတ်ပူနေတာလား။ဟင့်အင်မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။သခင်က ကိုယ့်ကိုစိတ်ပူပေးမဲ့သူမျိုးမှမဟုတ်တာ။
"မင်းအခန်းမင်းသွားတော့လေ...ပြီးရင် ဆေးလာပေးလှည့်မယ်..ပြန်မအိပ်သွားနဲ့ဦး"
သခင့်နှုတ်ဖျားက အမိန့်ဆန်ဆန်စကားဆိုပေမဲ့ ဒီတစ်ခါတော့ထူးခြားစွာနဲ့နွေးထွေးသလိုခံစားရသည်။ သခင်ရယ်..သခင့်ဆီကဂရုစိုက်မှုလေးနည်းနည်းရရင်တောင် ဒီလူကသိပ်ကိုပျော်နေရပါပြီ။
"ဟုတ်ကဲ့"
မထချင်ထချင်နဲ့ အားယူထရင်းအခန်းဆီကိုသွားခဲ့ရသည်။
ကုတင်ပေါ်ရောက်ရောက်ချင်းပဲ လှဲလိုက်မိသည်။သေချာတာကတော့ တော်တော်ကိုနေမကောင်းဖြစ်နေတယ်ဆိုတာပါပဲ။
"ထတော့..ဆေးေသာက်ရအောင်"
"ဟုတ်"
ခပ်ဖြေးဖြေးထရင်း ခေါင်းကိုနံရံမှာမှီထားလိုက်သည်။
"ဆန်ပြုတ်အရင်သောက်လိုက်...ပြီးရင်ဒီဆေးတွေသောက်လိုက်"
ဆန်ပြုတ်မကြိုက်ကြောင်းတော့ ပြောမနေချင်တော့ပါ။သခင်ကိုယ်တိုင် တိုက်တာမို့ အဆိပ်ဆိုရင်တောင်သောက်ဖြစ်လိမ့်မည်။
သခင်က ဆန်ပြုတ်သောက်တာကအစမျက်တောင်မခတ်လိုက်ကြည့်နေတာမို့ မေနတတ်ဖြစ်လာရသည်။
ဆန်ပြုတ်သောက်ပြီး ဆေးတွေကိုသောက်ရန်ပြင်လိုက်သည်။တစ်လုံးချင်းသောက်ရင် ခဏခဏခါးနေမှာမို့ တစ်ခါတည်းအကုန်မော့လိုက်သည်။ဆေးကြောက်သူပီပီ ဒါဟာလည်းသိပ်ကိုခက်ခဲလွန်းသည်။
"မင်း ပြန်လှဲချင်လှဲနေ...နဖူးပေါ်တင်ဖို့ အဝတ်စိုသွားယူလိုက်ဦးမယ်"
သိပ်မကြာလိုက်ပါ။ရေဇလုံတစ်ခုကိုယူလာပြီး ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။
နှဖူးပေါ်ကျလာတဲ့ အိစက်စက်လက်ဖဝါးများကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး အေးစက်သလိုဖြစ်သွားရသည်။သခင့်ဆီက ဒီလိုမျိုးမမျှော်လင့်ခဲ့တာကြောင့်လည်းပါသည်။
"သခင့်လက်လေးတွေကနူးညံ့လိုက်တာ..သခင်သာ ဆရာဝန်ဖြစ်သွားရင် အခြားလူနာတွေအပေါ်ကိုအခုလိုဂရုစိုက်ပေးရမှာပေါ့နော်...သခင့်ကို ဆရာဝန်တစ်ယောက်အနေနဲ့ေတွးကြည့်ရတာ ပထမဆုံးမနာခြင်းပဲ"
သခင်က မနှစ်သက်စွာကြည့်သည်။
ပြောသင့်မပြောသင့်စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ ပြောမိလိုက်သည်။သခင်စိတ်ဆိုးသွားရင်လည်း စိတ်ဆိုးနိုင်သည်။
"သခင်"
"စကားများနေတာရပ်တော့..မင်းကိုစေတနာရှိလို့လုပ်ပေးနေတာမဟုတ်ဘူးနော်"
နဖူးပေါ်ကိုအေးစက်စက်အထိအတွေ့ရပြန်သည်။ဒီတစ်ခါတော့သခင့်လက်ဖဝါးလေးမဟုတ်တော့။
"ရပြီ"
ထရန်ပြင်နေတဲ့ သခင့်လက်ကလေးကိုဆွဲထားလိုက်သည်။ဒီတစ်ခါတော့ သခင်က
ဆွဲမဖြုတ်ခဲ့ဘူး။
"သခင်...ကျွန်မနားမှာ ခဏလေးဖြစ်ဖြစ်ရှိနေပေးလို့ရမလားဟင်...မနေ့ညကလည်း သခင်မရှိဘူးဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ အရမ်းကိုစိတ်ေချာက်ချားခဲ့တာပါ"
"ငါမအားဘူး..မင်းကိုအဖော်လုပ်မပေးနိုင်ဘူး..မင်းကိုဘယ်လိုသဘောထားတယ်ဆိုတာမင်းသိပါတယ်"
သခင်က လက်ကိုဖြုတ်ချလိုက်သည်။
"သခင် နောက်တစ်ခါတော့ ကျွန်မကိုဒီအိမ်မှာတစ်ယောက်တည်းမထားခဲ့ပါနဲ့နော်"
ကိုယ့်စကားတွေဟာ သခင့်အတွက်အရာမဝင်မှန်းသိပေမဲ့ အရှက်မရှိတောင်းဆိုခဲ့မိသည်။
"သခင်...ခဏလေးပါ"
အခန်းဝထိရောက်နေပြီဖြစ်တဲ့သခင့်ကို ဟန့်တားမိပြန်သည်။သခင်က လှည့်မကြည့်ပေမဲ့ ရပ်တန့်ပေး၏။
"ကျွန်မ အခုလိုဖျားနေရင် သခင်ကအမြဲတမ်းဆေးတိုက်ပေးမှာမလားဟင်..ဒါဆို ကျွန်မအမြဲတမ်းပဲဖျားချင်တော့တယ်သခင်ရယ်"
ဒီတစ်ခါတော့ တကယ်ပဲထွက်သွားခဲ့သည်။သခင့်မျက်နှာဘယ်လိုဘယ်ပုံရှိနေမယ်ဆိုတာတော့မခန့်မှန်းတတ်ပါ။အရင်လိုအလိုမကျစွာစူပုတ်နေမလား၊အံကိုကြိတ်နေမလား၊ရှက်ရွံ့နေမလားမသိပါ။ လင်းကတော့ဒီစကားတွေပြောလိုက်ရလို့ကျေနပ်မိသည်။
"သခင့်ကိုချစ်နေတာတွေက ရပ်တန့်လို့မရတော့ပါဘူးသခင်ရယ်"
18.2.2024
#သခင်
"ႏြယ္ကေလး မမဇြန္ မနက္ျဖန္က်ရင္ အိမ္ေျပာင္းရေတာ့မယ္ေနာ္"
လင္းကိုယ္တိုင္ မမဇြန္ဟာ ေဖေဖငွားထားတဲ့လူဆိုတာသိေၾကာင္းကိုေျပာျပခဲ့၏။ ဒီအတြက္မမဇြန္ဟာ အခုဒီအလုပ္ကိုလုပ္စရာမလိုေတာ့ေၾကာင္း သေဘာေပါက္သြားခဲ့သည္။ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ။လင္းကိုယ္တိုင္မမဇြန္ကိုအစ္မတစ္ေယာက္လိုခင္ေနမိၿပီ။ထြက္သြားရင္တကယ္စိတ္ေကာင္းမွာမဟုတ္ေတာ့ပါ။
"မေျပာင္းပါနဲ႔လားမမဇြန္ "
"ဘာလို႔လဲ ႏြယ္ကေလးရဲ႕..မမဇြန္ကအစကတည္းက အလုပ္အတြက္လာခဲ့တာေလ..ဒါေပမဲ့ ႏြယ္ကေလးကိုေတာ့ တကယ္ခင္သြားတာပါ"
"လင္းလည္းမမဇြန္ကိုခင္လို႔ေလ..ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီအိမ္မွာေနေစခ်င္လို႔ေျပာတာပါ"
"မမဇြန္ကအစကတည္းက ႏြယ္ကေလးေဖေဖက အတင္းအကူအညီေတာင္းလို႔သာလက္ခံခဲ့ရတာႏြယ္ကေလးရဲ႕..တကယ္ေတာ့ မမမွာလည္း အျခားကိစၥေလးေတြ႐ွိေသးတယ္ေလ"
ေငြရလို႔လက္ခံခဲ့တာမဟုတ္တာေတာ့ လင္းကိုယ္တိုင္လည္းခန္႔မွန္းမိ၏။မမဇြန္ကအေတာ္အသင့္ေငြေၾကးျပည့္စုံတဲ့သူထဲကျဖစ္မွန္း သူသုံးတဲ့ပစၥည္းေတြကိုၾကည့္ရင္ပင္သိႏိုင္သည္။
"ဒါဆိုမမဇြန္ကတကယ္ေျပာင္းမွာေပါ့ေနာ္"
"ႏြယ္ကေလးေဖေဖကို အစကတည္းကအခ်ိန္အၾကာႀကီးေတာ့ အဆင္မေျပမွန္းေျပာခဲ့ၿပီးသားပါ...အခုလိုျမန္ျမန္အဆုံးသတ္သြားမယ္လို႔ေတာ့မထင္ထားခဲ့ဘူး...မမဇြန္လည္း ဒီႏွစ္ၿပီးရင္ဘြဲ႕ယူရေတာ့မွာဆိုေတာ့..ဘြဲ႕ရၿပီးရင္ မမလုပ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးဖြင့္ရဖို႔အခုကတည္းက ျပင္ဆင္ထားမွျဖစ္ေတာ့မယ္ႏြယ္ကေလးရဲ႕...ဒါေၾကာင့္မို႔ ႏြယ္ကေလးနဲ႔ မမဆက္ေနခ်င္လည္းေနလို႔မရဘူးေလေနာ္..မမဇြန္လည္း ႏြယ္ကေလးကိုသံေယာဇဥ္႐ွိေနၿပီပဲ ဘယ္ခြဲခ်င္ပါ့မလဲ"
မမဇြန္ရဲ႕ရင္ထဲကလာတဲ့စကားေတြမွန္းသိသာပါသည္။သူ႕ဘက္ကလည္း လင္းကိုတကယ္ခင္မွန္းသိသည္။ဒါေၾကာင့္မို႔လည္းသူထြက္သြားမွာကိုတားခဲ့တာပါ။သို႔ေသာ္အခုေတာ့ျဖင့္ ဆက္ၿပီးမတားရက္ေတာ့ပါ။
"ဒါဆိုလည္း မမဇြန္ လင္းဆီမၾကာမၾကာလာလည္ပါေနာ္"
"လာမွာေပါ့ ႏြယ္ကေလးရဲ႕..စိတ္ခ်ေနာ္ မမဇြန္ ႏြယ္ကေလးဆီ မၾကာမၾကာလာလည္မယ္ ဟုတ္ၿပီလား"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ကဲပါ ငိုမေနနဲ႔ေလ ႏြယ္ကေလးရဲ႕...မမဇြန္ကဘယ္စိတ္ေကာင္းပါ့မလဲ..မမဇြန္လည္း ခဏခဏလာလည္မွာပဲဟာ"
"ဟုတ္ မငိုပါဘူး"
အရမ္းဝမ္းနည္လာသျဖင့္ မထင္မွတ္ဘဲငိုမိသြားခဲ့၏။
သခင့္အေပၚမွာထားတဲ့၁၅၀၀ဆိုတဲ့ အခ်စ္ေတြမဆိုထားႏွင့္ မိတ္ေဆြလို ညီအစ္မလို သေဘာထားတဲ့၅၂၈ခ်စ္ျခင္းေတြမွာေတာင္ ဝမ္းနည္းပူေဆြးရတယ္မလား။သတၱဝါေတြမွာ သံေယာဇဥ္ဆိုတဲ့ႀကိဳးေလးခ်ည္ေႏွာင္မိသြားရင္ အလိုလိုပူေလာင္ရေတာ့တာပါပဲလား။ဒါေၾကာင့္မို႔ ဘုရား႐ွင္က သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြျဖတ္ဖို႔ေဟာခဲ့တာျဖစ္မည္။
***
ဝရန္တာမွာထြက္ရင္းေလညႇင္းခံေနမိသည္။ဒီေနရာေလးက အရင္ရက္ေတြတုန္းကသခင္႐ွိေနက်ေနရာေလးပါပဲ။
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ဒီအိမ္ေလးထဲမွာသခင္နဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့ေတာ့တာပါပဲလား။မမဇြန္ ထြက္သြားျခင္းအေပၚသခင္ကဘာမွမေမးခဲ့သလို ကိုယ့္ဘက္ကလည္းဘာမွမေျပာျပခဲ့ပါ။
ေႏြညရဲ႕အပူဒဏ္ကိုသက္သာလို႔သက္သာျငား ဝရန္တာမွာထြက္ၿပီးေလညႇင္းခံေနမိျခင္းျဖစ္၏။ တျဖဴးျဖဴးတိုက္ခတ္ေနတဲ့ သဘာဝေလႏုေအးက မ်က္ႏွာကိုတိုးေဝွ႔က်ီစယ္သျဖင့္ အေအးဓာတ္ကိုခံစားရေပမဲ့ စိတ္အစုံ
ကိုေတာ့တစ္စက္ကေလးမွအေအးဓာတ္ေပးႏိုင္စြမ္းမ႐ွိခဲ့ပါ။
သခင့္အေပၚမွာထားတဲ့ အခ်စ္ေတြဟာ မီးေတာက္တစ္ခုပမာ တရိပ္ရိပ္တိုးလာေပမဲ့ သခင့္ဆီကျပန္ရေနတာက ေအးစက္စက္အျပဳအမူေတြ၊အၿငိဳးအေတးနဲ႔အမုန္းတရားေတြသာျဖစ္ခဲ့သည္။
အခုေတာ့ျဖင့္လက္မခံခ်င္တဲ့အမွန္တရားတစ္ခုကိုလက္ခံစျပဳလာမိသည္။ဒါဟာ သခင္က ကိုယ့္ကိုဘယ္ေတာ့မွျပန္ခ်စ္မလာႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့အမွန္တရားပဲ။အခ်စ္နဲ႔အမုန္းဆန္႔က်င့္ဘက္အရာႏွစ္ခုဟာ ဘယ္လိုမွတစ္သားတည္းက်လိမ့္မည္မဟုတ္။အၿမဲဆန္႔က်င့္ဘက္သာျဖစ္ေနလိမ့္မည္။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္ေနမိတဲ့အမွန္တရားတစ္ခုေတာ့ အၿမဲ႐ွိ၏။ဒါဟာ
သခင့္ကို အၿမဲခ်စ္ေနပါမည္ဆိုတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္ပဲ။တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သခင့္ကို စိတ္နာခ်င္နာမိလိမ့္မည္။သို႔ေသာ္ မုန္းမွာလည္းမဟုတ္သလို မခ်စ္ေတာ့မွာလည္းမဟုတ္ေပ။ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ပါေစ သခင့္အေပၚမွာ႐ွိေနတဲ့ အခ်စ္ေတြကိုေတာ့ ဖ်က္ဆီးပစ္လိမ့္မယ္မဟုတ္။
***
ဘယ္တုန္းကမွမျမည္ခဲ့ဖူးတဲ့Ringtoneသံေၾကာင့္ႏွလုံးခုန္ရပ္မတပ္ပင္ျဖစ္သြားရသည္။ သခင့္ဖုန္းနံပတ္ တစ္ခုတည္းအတြက္သာထားထားတဲ့ ringtoneျဖစ္တဲ့အတြက္ သခင့္ဆီကမွလႊဲၿပီးအျခားဘယ္သူ႕ဆီကမွမျဖစ္ႏိုင္ပါ။
ခုန္ေနတဲ့ႏွလုံးေပၚကိုလက္ကေလးဖိလိုက္ရင္း contactsမွာေပၚေနတဲ့ သခင္ဆိုနဲ႔ဖုန္းေလးကိုကိုင္လိုက္သည္။
"ဟဲလို...သခင္"
"သခင္..ၾကားရလားဟင္"
"ဟဲလို..သခင္"
တစ္ဖက္ကဘာမွျပန္ေျပာသံမၾကားရျဖင့္ ရင္ထဲတြင္ထိတ္လန္႔သြား၏။သခင္မ်ားတစ္ခုခုျဖစ္ေနလို႔လားဆိုတဲ့အေတြးက႐ုတ္တရက္ဝင္လာသည္။
"သခင္..ၾကားရလားဟင္..တစ္ခုခုျပန္ေျပာပါဦးသခင္ရယ္"
မၾကာလိုက္ပါ။သခင့္ဘက္ကဖုန္းခ်သြားသည္။
ခ်က္ခ်င္းပဲျပန္ေခၚလိုက္သည္။သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္မွ ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပဆိုတဲ့အသံသာျပန္ရခဲ့သည္။အထပ္ထပ္အခါခါေခၚေသာ္လည္း တစ္ဖက္ကျပန္ေျဖသံဟာထိုအတိုင္းသာ။
အခ်ိန္ကညေန၆နာရီ။ဘယ္တုန္းကမွ ဒီေလာက္ထိအျပင္မွာ မေနဖူးတဲ့သခင့္ေၾကာင့္ ပိုၿပီးစိတ္ပူရျပန္သည္။
"သခင္ တစ္ခုခုျဖစ္ေနတာေတာ့မဟုတ္ဘူးမလားဟင္"
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေျဖသိမ့္ေနေပမဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ကေလ်ာ့မသြားတဲ့အျပင္ပိုတိုးလာသည္။
"သခင္..ဖုန္းျပန္ေခၚပါေနာ္"
"တစ္ခုခုျဖစ္လို႔လားဟင္"
"သခင္ အခုဘယ္ဆီေရာက္ေနတာလဲ...ကြၽန္မလိုက္လာခဲ့ရမလားဟင္"
"သခင္ တစ္ခုခုေတာ့ျပန္ေျပာပါေနာ္..စိတ္ပူလို႔ပါသခင္ရယ္"
ေျဖသူမဲ့ေနတဲ့ဖုန္းေလးဆီသို႔ messagesေတြအဆက္မပ်က္ပို႔လိုက္သည္။သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္ကေတာ့ seenလည္းမျပသလို အေၾကာင္းလည္းမျပန္ခဲ့ပါ။
ခဏၾကာေတာ့ messagesမွစာဝင္သံၾကားလိုက္ရသည္။က်ေနတဲ့မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ဖုန္းေလးကိုၾကည့္လိုက္သည္။သခင့္ဆီမွ ခပ္တိုတို စာေလးတစ္ေၾကာင္းသာျဖစ္သည္။
"ဒီေန႔ည ျပန္မလာျဖစ္ဘူး"
သခင့္ဆီအေၾကာင္းျပန္ဖို႔ စာ႐ိုက္ေနတဲ့လက္ကေလးက သခင့္ဆီကေနာက္ထပ္ပို႔လာတဲ့စာေလးတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္အလိုလိုရပ္တန္႔သြားခဲ့သည္။
"ဖုန္းလည္းမဆက္နဲ႔ စာလည္းမပို႔နဲ႔ေတာ့"
ဘာေၾကာင့္ျပန္မလာျဖစ္တာလည္းဆိုတာကေတာ့ သခင္ျဖစ္ေနလို႔ကိုေမးစရာမလိုတဲ့ေမးခြန္းပါ။သခင့္ေလာက္ စည္းစနစ္႐ွိတဲ့မိန္းမမ်ိဳးမေတြ႕ဖူးေသးပါ။ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီညမျပန္ျဖစ္တာဟာ အေၾကာင္းတစ္ခုခု႐ွိလို႔သာျဖစ္မယ္ဆိုတာ အလိုလိုသိပါသည္။
***
သခင္မ႐ွိတဲ့ ဒီညခ်မ္းဟာ အသက္မဲ့ေနသလိုပါပဲလား။တကယ္လို႔မ်ား ဘဝမွာသခင္သာအၿပီးတိုင္ထြက္သြားခဲ့ရင္ ဘယ္လိုအင္အားနဲ႔မ်ားရပ္တည္ရပါ့မလဲ။
"သခင္မ႐ွိတဲ့တစ္ညတာေလးေတာင္မေနတတ္ေတာ့ပါဘူးသခင္ရယ္....မျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့ ေတာင္းဆိုခ်င္မိတယ္သခင္ရယ္...ကြၽန္မအနားကေနဘယ္ေတာ့မွထြက္မသြားဖို႔ကို"
***
"မင္း..ထေတာ့"
"ဟင္..ဟင္ သခင္လားဟင္"
ရင္းနီးသလို႐ွိတဲ့အသံေၾကာင့္ စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔မ်က္လုံးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ တကယ္ပဲ သခင့္ကိုျမင္ေနရသည္။ ဒါအိပ္မက္လား၊တကယ္လားဆိုတာကိုမေဝခြဲတတ္ေတာ့ပါ။
သခင္ေျပာေတာ့ဒီေန႔ျပန္မလာေတာ့ဘူးဆို အခုဘယ္လိုျဖစ္ၿပီးျပန္လာတာလဲ။ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္တစ္ေန႔ကိုေရာက္သြားတာလား။
"အား..ကြၽတ္ကြၽတ္"
အတင္းအားယူထလိုက္ေတာ့ေခါင္းတစ္ခုလုံးမူးေဝသြားသည္။ထို႔ေနာက္ခႏၶာကိုယ္မွထိုင္းမိႈင္းမႈကိုခံစားရသည္။မသကၤာ၍ႏွဖူးေပၚကိုလက္တင္ကာ စမ္းလိုက္ေတာ့ ကိုယ္ေတြပူေနသည္။ၿပီးေတာ့ အခုေရာက္ေနတာက အိပ္ရာ မဟုတ္ဘဲ ဧည့္ခန္းျဖစ္ေနသည္။
"မင္း ညကဒီလိုအိပ္လိုက္တာလား"
"မထင္မွတ္ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာထင္ပါတယ္..."
"မင္း ဖ်ားေနတာလား"
"ကိုယ္ေတြေတာ့ပူေနတယ္သခင္"
"မင္းညက အေအးပက္သြားတာေနမွာေပါ့..ကိုယ့္အခန္းကိုယ္မွသြားမအိပ္ဘဲ"
သခင္ကစိတ္ပူေနတာလား။ဟင့္အင္မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။သခင္က ကိုယ့္ကိုစိတ္ပူေပးမဲ့သူမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ။
"မင္းအခန္းမင္းသြားေတာ့ေလ...ၿပီးရင္ ေဆးလာေပးလွည့္မယ္..ျပန္မအိပ္သြားနဲ႔ဦး"
သခင့္ႏႈတ္ဖ်ားက အမိန္႔ဆန္ဆန္စကားဆိုေပမဲ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ထူးျခားစြာနဲ႔ေႏြးေထြးသလိုခံစားရသည္။ သခင္ရယ္..သခင့္ဆီကဂ႐ုစိုက္မႈေလးနည္းနည္းရရင္ေတာင္ ဒီလူကသိပ္ကိုေပ်ာ္ေနရပါၿပီ။
"ဟုတ္ကဲ့"
မထခ်င္ထခ်င္နဲ႔ အားယူထရင္းအခန္းဆီကိုသြားခဲ့ရသည္။
ကုတင္ေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ လွဲလိုက္မိသည္။ေသခ်ာတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။
"ထေတာ့..ေဆးေသာက္ရေအာင္"
"ဟုတ္"
ခပ္ေျဖးေျဖးထရင္း ေခါင္းကိုနံရံမွာမွီထားလိုက္သည္။
"ဆန္ျပဳတ္အရင္ေသာက္လိုက္...ၿပီးရင္ဒီေဆးေတြေသာက္လိုက္"
ဆန္ျပဳတ္မႀကိဳက္ေၾကာင္းေတာ့ ေျပာမေနခ်င္ေတာ့ပါ။သခင္ကိုယ္တိုင္ တိုက္တာမို႔ အဆိပ္ဆိုရင္ေတာင္ေသာက္ျဖစ္လိမ့္မည္။
သခင္က ဆန္ျပဳတ္ေသာက္တာကအစမ်က္ေတာင္မခတ္လိုက္ၾကည့္ေနတာမို႔ မေနတတ္ျဖစ္လာရသည္။
ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ၿပီး ေဆးေတြကိုေသာက္ရန္ျပင္လိုက္သည္။တစ္လုံးခ်င္းေသာက္ရင္ ခဏခဏခါးေနမွာမို႔ တစ္ခါတည္းအကုန္ေမာ့လိုက္သည္။ေဆးေၾကာက္သူပီပီ ဒါဟာလည္းသိပ္ကိုခက္ခဲလြန္းသည္။
"မင္း ျပန္လွဲခ်င္လွဲေန...နဖူးေပၚတင္ဖို႔ အဝတ္စိုသြားယူလိုက္ဦးမယ္"
သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ေရဇလုံတစ္ခုကိုယူလာၿပီး ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။
ႏွဖူးေပၚက်လာတဲ့ အိစက္စက္လက္ဖဝါးမ်ားေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး ေအးစက္သလိုျဖစ္သြားရသည္။သခင့္ဆီက ဒီလိုမ်ိဳးမေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာေၾကာင့္လည္းပါသည္။
"သခင့္လက္ေလးေတြကႏူးညံ့လိုက္တာ..သခင္သာ ဆရာဝန္ျဖစ္သြားရင္ အျခားလူနာေတြအေပၚကိုအခုလိုဂ႐ုစိုက္ေပးရမွာေပါ့ေနာ္...သခင့္ကို ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတြးၾကည့္ရတာ ပထမဆုံးမနာျခင္းပဲ"
သခင္က မႏွစ္သက္စြာၾကည့္သည္။
ေျပာသင့္မေျပာသင့္စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ေျပာမိလိုက္သည္။သခင္စိတ္ဆိုးသြားရင္လည္း စိတ္ဆိုးႏိုင္သည္။
"သခင္"
"စကားမ်ားေနတာရပ္ေတာ့..မင္းကိုေစတနာ႐ွိလို႔လုပ္ေပးေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္"
နဖူးေပၚကိုေအးစက္စက္အထိအေတြ႕ရျပန္သည္။ဒီတစ္ခါေတာ့သခင့္လက္ဖဝါးေလးမဟုတ္ေတာ့။
"ရၿပီ"
ထရန္ျပင္ေနတဲ့ သခင့္လက္ကေလးကိုဆြဲထားလိုက္သည္။ဒီတစ္ခါေတာ့ သခင္က
ဆြဲမျဖဳတ္ခဲ့ဘူး။
"သခင္...ကြၽန္မနားမွာ ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္႐ွိေနေပးလို႔ရမလားဟင္...မေန႔ညကလည္း သခင္မ႐ွိဘူးဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ အရမ္းကိုစိတ္ေခ်ာက္ခ်ားခဲ့တာပါ"
"ငါမအားဘူး..မင္းကိုအေဖာ္လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး..မင္းကိုဘယ္လိုသေဘာထားတယ္ဆိုတာမင္းသိပါတယ္"
သခင္က လက္ကိုျဖဳတ္ခ်လိုက္သည္။
"သခင္ ေနာက္တစ္ခါေတာ့ ကြၽန္မကိုဒီအိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္းမထားခဲ့ပါနဲ႔ေနာ္"
ကိုယ့္စကားေတြဟာ သခင့္အတြက္အရာမဝင္မွန္းသိေပမဲ့ အ႐ွက္မ႐ွိေတာင္းဆိုခဲ့မိသည္။
"သခင္...ခဏေလးပါ"
အခန္းဝထိေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့သခင့္ကို ဟန္႔တားမိျပန္သည္။သခင္က လွည့္မၾကည့္ေပမဲ့ ရပ္တန္႔ေပး၏။
"ကြၽန္မ အခုလိုဖ်ားေနရင္ သခင္ကအၿမဲတမ္းေဆးတိုက္ေပးမွာမလားဟင္..ဒါဆို ကြၽန္မအၿမဲတမ္းပဲဖ်ားခ်င္ေတာ့တယ္သခင္ရယ္"
ဒီတစ္ခါေတာ့ တကယ္ပဲထြက္သြားခဲ့သည္။သခင့္မ်က္ႏွာဘယ္လိုဘယ္ပုံ႐ွိေနမယ္ဆိုတာေတာ့မခန္႔မွန္းတတ္ပါ။အရင္လိုအလိုမက်စြာစူပုတ္ေနမလား၊အံကိုႀကိတ္ေနမလား၊႐ွက္႐ြံ႕ေနမလားမသိပါ။ လင္းကေတာ့ဒီစကားေတြေျပာလိုက္ရလို႔ေက်နပ္မိသည္။
"သခင့္ကိုခ်စ္ေနတာေတြက ရပ္တန္႔လို႔မရေတာ့ပါဘူးသခင္ရယ္"
18.2.2024
#သခင္