Unicode
ဒီနေ့ဟာသခင်နဲ့အတူတူအိမ်အသစ်လေးကိုစရောက်တဲ့နေ့လေးဖြစ်၍ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားမိပါသည်။သခင်နဲ့အတူနှစ်ယောက်တည်းနေရမဲ့အဖြစ်ဟာ ကိုယ့်အတွက်တော့ပျော်ရမှာလား၊ ဝမ်းနည်းရမှာလားဝေခွဲမရပါ။
အခန်းထဲကိုပစ္စည်းတွေချပြီး ဧည့်ခန်းမှာနားနေသောသခင့်ကို စကားပြောချင်ပေမဲ့မရဲတင်းပါ။သခင်က ကိုယ့်ကိုတစ်လမ်းလုံးစကားမှမပြောခဲ့တာ။ဒါပေမဲ့ မခေါ်လို့လည်းနေလို့ရမည်မဟုတ်။တစ်အိမ်ထဲမှာလူနှစ်ယောက်ပဲရှိတာ သခင့်ကိုမှမခေါ်ရင်ခေါ်စရာလူကမရှိ။ကိုယ်တိုင်ကလည်းသခင်နဲ့ပတ်သက်ချင်နေတာဆိုပိုမှန်လိမ့်မည်။
"သခင်"
လင်းမရဲတရဲခေါ်လိုက်သည်။
သခင်ကတစ်ချင်မော့ကြည့်၏။
"အိမ်ကအသစ်ဆိုတော့ အိမ်သစ်တက်ရဦးမှာပေါ့နော်"
"ဘာမင်္ဂလာမှရှိလာစရာအကြောင်းလည်းမရှိတာမို့ ဘာအိမ်သစ်မှတက်စရာမလိုဘူး"
"အင်းပါ သခင်ကမလိုအပ်ဘူးဆိုရင်လည်းမလုပ်ပါဘူး"
"နေဦး"
လင်း သခင့်နားကနေထွက်သွားမည်အပြု
သခင့်ရဲ့ဟန့်တားသံကြောင့် လှမ်းနေတဲ့ခြေလှမ်းတွေရပ်တန့်သွားမိသည်။
"ဘာများလဲသခင်"
"အိပ်ခန်းကတစ်ခန်းစီအိပ်မှာနော်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ"
"နောက်ပြီး ထမင်းဟင်းကိုယ့်ဘာသာချင်နော် ...ငါကတော့ချက်မကျွေးနိုင်ဘူး"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ ..လင်း ကိုယ့်ဘာသာဝယ်စားမှာပါ"
လင်းအခုအချိန်ထိ ထမင်းပင်မချက်ဖူးသေးပါ။အဆိုးဆုံးပြောရရင် ကြက်ဥပင်ဘယ်လိုပြုတ်ရမယ်မသိသေး။သခင်ကတော့အရာရာမှာထက်မြက်သူပီပီ အကုန်လုပ်တတ်သည်။
"မင်းအဖေက မင်းကိုအိမ်ထောင်ကျ ချပေး
တတ်တယ်နော်..ထမင်းဟင်းချက်တတ်အောင်ကျ သင်မပေးထားဘူးလား...မင်းကရောဒါတွေလုပ်ဖို့စိတ်ကူးမရှိဘူးလား...ငါ့နေရာမှာယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့သာမင်းရကြည့် မင်းအခုလိုမျိုးထမင်းဟင်းမချက်တတ်ဘဲနေလို့ရမယ်မထင်နဲ့"
ယောက်ျားတစ်ယောက်ဆိုရင်ရော ယူခဲ့မယ်လို့ထင်ခဲ့တာလား။သခင်ဖြစ်နေလို့လက်ထပ်ခဲ့တာ သခင်မှမသိဘဲ။
"သခင်က လင်းကိုထမင်းဟင်းချက်တတ်စေချင်လို့လား"
"ဟုတ်တယ်"
"ဒါဆိုချက်ပါ့မယ်"
"မင်းကိုစေတနာပါလို့တော့မဟုတ်ဘူးနော် မင်းကိုပင်ပန်းစေချင်လို့"
"အင်းပါ သခင်ကပင်ပန်းစေချင်တယ်ဆိုတော့လည်း ပင်ပန်းခံရုံပေါ့"
"တောက်"
သခင်ကသူ့ကိုရွှဲ့ပြောတယ်လို့ထင်သွားတာထင်ပါရဲ့။တောက်တစ်ချက်ခေါက်ကာထွက်သွားသည်။
**
"ရောင်စဉ်...မင်းမြတ်မောင်ကနင့်ကိုကြိုက်နေတာထင်တယ်နော် ဟိဟိ"
"ပေါက်ကရတွေ..သူကငါ့ကိုဘာလို့ကြိုက်ရမှာလဲ"
"နင့်ကိုကြိုက်နေတာအသိသာကြီး..နင်သာမသိရင်မသိမယ်..ဘေးကငါတို့ကသိနေတယ်ဟ"
"တော်ပါ...သူနဲ့ငါကသူငယ်ချင်းပဲ..သူ့ဆီမှ
ဂစ်တာတီးသင်နေလို့ သူနဲ့ရင်းနှီးနေလို့ နင်တို့ထင်နေတာပါ"
"ဒီလောက်တော့အကဲခတ်တတ်ပါတယ်ဟ....သူနင့်ကိုကြိုက်နေတာပါ..နင်ကရောပြန်မကြိုက်ဘူးလား"
"မကြိုက်ပါဘူး"
"တမောင်မောင်နဲ့ကို"
"အဲ့ဒါသူ့နာမည်အရှည်မခေါ်ချင်လို့ တစ်လုံးပဲခေါ်လိုက်တာလျှောက်တွေးမနေနဲ့ "
"အေးပါ အေးပါ"
ဖူးမြတ်ကိုတောင် သခင်နဲ့လက်ထပ်တဲ့အကြောင်းမပြောခဲ့တာပါ။သူသာသခင်နဲ့လက်ထပ်ထားမှန်းသိရင် အခုလိုစနေမှာမဟုတ်တာသေချာသည်။
"မောင်က လာမှာတော့ဟုတ်ရဲ့လား"
"လာမှာပါ သေချာပြောထားတာကို"
မောင့်ကိုစောင့်ရင်းကော်ဖီသောက်နေရသည်မှာတစ်ဝက်ပင်ကုန်တော့မည်။နောက်ကျတတ်သူ မောင်ကတော့အခုထိပင်ပေါ်မလာသေး။
"ရောင်စဉ်...ဟိုမှာ နင့်မမ မဟုတ်လား"
"ဘယ်သူလဲ ...သခင်လား"
"အေးဟုတယ် ကြည့်လိုက်...ဘေးကလူကအချောပဲ..သူ့ရည်းစားထင်တယ်နော်"
ဖူးမြတ်ညွှန်ပြရာဆီကြည့်လိုက်တော့
လင်းတို့ဆိုင်ထဲကိုဝင်လာတဲ့သခင်နဲ့အတူအမျိုးသားတစ်ယောက်။ စတိုးဆိုင်မှာတွေခဲ့တဲ့တစ်ယောက်တော့မဟုတ်။သခင်ကို့လှမ်းကြည့်နေတုန်းသခင်က ကိုယ့်ကိုမြင်သွား
သဖြင့် သခင့်ကိုပြုံးပြလိုက်သည်။သို့ပေမဲ့သခင်ဟာ ချက်ချင်းပဲအကြည့်လွှဲသွားသည်။ဒီခံစားချက်ဟာ အောင့်သက်သက်တော့နိုင်လှသည်။
"နင့်မမကမာနကြီးတယ်နော်"
"ဘာလို့အဲ့လိုထင်ရတာလဲနင်က"
"နင့်ကိုမြင်တာတောင်မနှုတ်ဆက်ဘူးလေ"
"သခင့်ကအဲ့လိုပါပဲ မာနကြီးတယ်ရယ်တော့မဟုတ်ပါဘူး...သူ့ဘာသာအေးအေးဆေးဆေးနေတတ်တာပါ"
"လင်း...ဖူးမြတ် စောင့်နေရတာကြာပြီလား"
သခင့်ကိုသာလှမ်းလှမ်းကြည့်နေမိသဖြင့်မောင်ရောက်လာတာကိုပင်မသိလိုက်ပါ။သခင်ကတော့သူနဲ့အတူပါလာတဲ့သူနဲ့ စကားပြောများပြောနေသည်။ကိုယ့်ဘက်ကိုပင်တစ်ချက်မကြည့်ပါ။
"ကြာပေါ့"
"အေးပါ ငါနည်းနည်းနောက်ကျသွားတယ်"
"များများနောက်ကျတာပါနော်"
"လင်း နင်ကငြိမ်လှချည်လား"
အခုထိစကားဝင်မပြောသေးသဖြင့် မောင်ကမေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။လင်းဘယ်သူ့ကိုမှစကားပြောချင်စိတ်ရှိမနေပါ။ဖြစ်နိုင်ရင် အိမ်ကိုသာပြန်ချင်မိတော့သည်။
"မောင် နင်မုန့်စားဦးမှာလား"
"စားမှာပေါ့ဟ"
"စားမှာဆိုမြန်မြန်မှာလေ"
"အင်းပါ..ဘာလဲစောင့်ရတာပျင်းနေပြီလား"
"ဆိုပါတော့"
"ဒါဆို ငါမစားတော့ပါဘူး..ငါလည်းသိပ်မဆာဘူးလေ...နင့်ကိုတွေ့ချင်လို့သာ လာခဲ့တာ"
မောင့်စကားကြောင့် ဘေးနားကထိုင်နေတဲ့ဖူးမြတ်က လက်မောင်းကိုမသိမသာဆွဲဆိတ်လိုက်သည်။သူပြောတာမှန်တယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းကို ပြောချင်နေတာပဲဖြစ်သည်။
"ညနေကျရင်လည်း နင့်ဆီကိုရောင်စဉ်
ကလာဦးမှာပဲမဟုတ်လား"
"အဲ့ဒါကသူကဂစ်တာပဲတီးတာဟ...စကားမှကောင်းကောင်းမပြောရတာ"
သူတို့ပြောတာတွေလည်းအာရုံမရပါ။သူတို့လည်းပြောချင်ရာပြောနေကြသလို ကိုယ်လည်းကြည့်ချင်ရာကြည့်သည်။ကိုယ်ကြည့်တာကတော့သခင်တို့ကိုပါပဲ။
"အဟွတ်ဟွတ်"
ဘယ်လိုကနေဘယ်လိုဖြစ်ပြီးသီးသွားသလဲမသိပါ။သေချာတာကတော့စိတ်နဲ့လူနဲ့မကပ်တာကြောင့်ပဲဖြစ်မည်။
"လင်း..ရရဲ့လား"
သီးသွားတာမျက်ရည်ပင်ဝဲသွားသည်။မောင်က သူ့လက်ကိုင်ပဝါကိုယူကာလင်းမျက်ရည်စများကိုသုတ်ပေးသည်။ရင်ထဲရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်မိသဖြင့် ဘေးဘီကိုကြည့်မိတော့ ကိုယ့်ကို စူးစူးရဲရဲကြည့်နေသောသခင့်မျက်ဝန်းတွေနဲ့ဆုံသည်။စိတ်ထဲ၌သခင်အထင်အမြင်လွှဲမှားသွားမှာစိုးရိမ်မိလိုက်၏။ထို့ကြောင့် မောင့်လက်ကိုမသိမသာရှောင်တိမ်းလိုက်သည်။
"ရတယ်မောင် ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
"အင်းအင်း...နင်ကလည်းသတိထားမှပေါ့ ကလေးလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့ကို"
"သွားရအောင်လေ....နင်ဘာမှမစားတော့ရင်လည်း"
"နင်ညနေကျရင်တော့တကယ်လာမှာပါနော်"
"လာမှာပါ ဖူးမြတ်ရောပါမှာ"
"အေးပါ"
"ဖူးမြတ် ငါရှင်းလိုက်တော့မယ်...ဒီနေ့တော့ငါပဲရှင်းလိုက်မယ် နင့်ကိုငါဝယ်ကျွေးတာ"
"သဘောသဘော"
ပေါင်းသင်းလာတာကြာပြီဖြစ်တာမလို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်အားနာစရာမလိုသဖြင့်သူလည်းငြင်းမနေပါ။လင်းလည်းသူဝယ်ကျွေးတဲ့အခါမျိုးဆို မငြင်းမိပါ။
ပိုက်ဆံရှင်းအပြီးဆိုင်ကထွက်ခါနီးသခင့်ကိုကြည့်လိုက်တော့သခင်က ကိုယ့်ကိုကြည့်မနေပါ။တကယ်ပဲ ဘယ်လိုစိတ်နဲ့များသခင်ကြည့်နေမှာကိုမျှော်လင့်ရဲပါလိမ့်။သခင်ဟာ ဘယ်တုန်းကမှကိုယ့်အကြောင်းကိုအာရုံမထားခဲ့တာပါ။
မသိလိုက်တာက ဆိုင်ထဲကထွက်သွားတဲ့ကောင်မလေးကို သခင်ငေးကြည့်နေခဲ့တယ်ဆိုတာကိုပေါ့။
****
"သခင် ထမင်းစားချင်စားတော့လေ....လင်းချက်ထားတယ်...ဟင်းကတော့ သိပ်မချက်တတ်သေးလို့ လက်ဖက်သုပ်နဲ့ ကြက်ဥကြော်ရယ်ပဲရှိတယ်..နောက်နေ့တွေကျရင်တော့ ဟင်းချက်နည်းကြည့်ပြီးချက်မှာပါ"
မရဲတရဲနဲ့လူကိုလာပြောနေတဲ့ကောင်မလေးကို တစ်ချက်မော့ကြည့်လိုက်သည်။ လက်မှာလည်းဆီပူစင်ထားလို့ထင်ပါရဲ့ အနီစက်ကလေးတွေ။တကယ်ပဲ ကြက်ဥကိုတောင် သေချာမကြော်တတ်ဘူးထင်ပါရဲ့။
"မစားချင်ဘူး...နောက်ရက်တွေ
လည်း မင်းတစ်ယောက်စာပဲချက်ချင်ချက်...ငါဖို့မချက်နဲ့"
"ဘာလို့လဲ သခင်"
"မင်းချက်တာ မစားချင်လို့"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ"
ဘာပြောပြောမျက်နှာငယ်လေးနဲ့ မျက်လွှာချသွားပုံက သူများတွေအတွက်တော့ ဂရုဏာသက်ချင်စရာကောင်းချင်ကောင်းနေလိမ့်မည်။သခင့်အတွက်တော့ လုံးဝမုန်းချင်စရာပါ။သူဘာလုပ်လုပ်ကိုမုန်းနေမိတာ။
"သခင်နဲ့မနက်ကကော်ဖီဆိုင်မှာတွေ့တဲ့သူက ဘယ်သူလဲဟင်"
"မင်းအလုပ်မဟုတ်ပါဘူး..ငါပြောထားမယ် မင်းငါ့ကို အကြောင်းအရင်းမရှိဘဲစကားလာမပြောနဲ့...မင်းနဲ့စကားပြောရတာ စိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်းလို့..ငါ့ဘာသာတစ်ယောက်တည်းနေပါရစေ"
"သခင်နဲ့နှစ်ယောက်တည်းရှိတာလေ သခင်ရယ်..သခင့်ကိုစကားမပြောလို့ ဘယ်သူ့ကိုသွားပြောရမလဲ"
"အဲ့ဒါငါနဲ့မဆိုင်ဘူး..ငါပြောထားပြီးသားနော်..ငါ့ကိုဘာစကားမှလာမပြောနဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ"
သခင်ကကိုယ် ချက်တာမစားသဖြင့် ကိုယ်လည်းစားချင်စိတ်မရှိလို့မစားခဲ့ပါ။ ညနေကမှ ဝယ်လာတဲ့ဟင်းချက်နည်းစာအုပ်လေးကလည်းလိုအပ်တော့မှာမဟုတ်။အစကတည်းကသခင့်ဆီကအမှတ်ယူချင်လို့သာ ဟင်းချင်ဖို့ကြိုးစားကြည့်ချင်ခဲ့တာပါ။အခုတော့ ဒါတွေဟာ လိုအပ်တော့မှာမဟုတ်။
**
"ဂျိမ်း......ဂျိမ်း..."
အဆက်မပြတ်မိုးခြိမ်းသံများကြောင့် နားနှစ်ဖက်ကိုလက်ဖြင့်အတင်းပိတ်ထားမိသည်။အရင်တုန်းကမိုးခြိမ်းရင် ဖေဖေ့ဆီအပြေးသွားနေကျဖြစ်သည်။အခုလည်းမိုးတွေစရွာတော့ သခင့်ဆီကိုသွားခဲ့ပါသေးတယ်။ဒါပေမဲ့ သခင့်ဆီကတုံ့ပြန်စကားက
'မနေရဲလည်းနေရဲအောင်နေ ငါ့အခန်းထဲလုံးဝမထားနိုင်ဘူး'တဲ့ ။
"ဂျိန်း..."
"အမေ့"
"ဂျိန်း..ဂျိန်း"
ဒီအသံတွေကိုအရမ်းကြောက်မိပါသည်။ဘယ်လိုမှရင်မဆိုင်ရဲပါ။အဆက်မပြတ်သောမိုးခြိမ်းသံတွေအကြား ကြောက်စိတ်ဟာလည်းဘယ်လိုမှတားဆီးမရခဲ့။နားနှစ်ဖက်ကိုသာခပ်တင်းတင်းပိတ်ရင်း ခုတင်လေးအောက်မှာ စောင်လေးကိုခြုံရင်းဝင်နေခဲ့လိုက်သည်။
တကယ်တော့သခင်လည်းညကဖြောင့်ဖြောင့်အိပ်မရခဲ့ပါ။မိုးကလည်း မနက်၆နာရီထိခြိမ်းရင်းရွာရင်းရွာခဲ့သည်။သခင်ဟာ မိုးခြိမ်းသံကိုလုံးဝမကြောက်တတ်တဲ့လူမျိုးဖြစ်သည်။ဒါပေမဲ့ ဘာကိုတွေးပူနေမှန်းမသိအောင် အိပ်မရဖြစ်ခဲ့သည်။
နာရီအားဖြင့်မနက်၈နာရီ။ဒီအချိန်ဆို ထိုကလေးကျောင်းသွားတဲ့အချိန်သာဖြစ်သည်။အခုတော့ဖြင့်အရိပ်မယောင်တောင်မတွေ့ရသေး။မသင်္ကာသဖြင့် အခန်းတံခါးကိုခေါက်တော့ပြန်ထူးသံကိုမကြားရ။ဒါနဲ့ပဲတံခါးကိုဖွင့်လိုက်တော့ အလွယ်တကူပဲပွင့်သွားသည်။
အခန်းထဲကြည့်တော့လည်းမတွေ့။ ရေးချိုးခန်း၊အိမ်သာ၊မီးဖိုချောင်အစရှိသဖြင့်ရှာတော့လည်းမတွေ့ရပါ။နောက်ဆုံးသူ့အခန်းထဲကိုသာ ပြန်ဝင်ကြည့်လိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ်မှာစောင်ကရှိမနေ။စိတ်ထင်တာနဲ့ ကုတင်အောက်ကိုကြည့်လိုက်မိသည်။မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့်စိတ်ထဲ၌ သနားသလိုလို စိတ်မကောင်းသလိုလို ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်အပြစ်တင်သလိုခံစားလိုက်ရသည်။
ခုတင်အောက်ကလေးမှာ နားနှစ်ဖက်ကိုအုပ်ရင်း စောင်ပုံကြားထဲမှာအိပ်ပျော်နေသော ကောင်မလေး။တကယ်တော့
သူဟာ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက မိုးခြိမ်းသံကိုလန့်သွားခဲ့တာပါ။ညတစ်ညမှာမိုးအကြီးအကျယ်ရွာကာမိုးကြိုးတွေပစ်သဖြင့် အသည်းအသန်အလန့်စွဲသွားခဲ့သည်။ထိုအချိန်ကတည်းကမိုးခြိမ်းသံများကိုရင်မဆိုင်ရဲဖြစ်ခဲ့ရတာ။သခင်ဟာ ဒါတွေကိုသိပါရက်နဲ့ ပစ်ထားမိခဲ့သည်။
သူ့ကိုအသာအယာပုတ်နိုးလိုက်သည်။
"လင်းရောင်စဉ်နွယ်..ထတော့"
တစ်ခွန်းပဲနိုးလိုက်ပေမဲ့ချက်ချင်းနိုးလာသည်။
"ဟင်..သခင်"
"မင်းကျောင်းမသွားဘူးလား"
ထိုအခါမှ ခုတင်အောက်ကနေအတင်းထကာ ဖုန်းကိုကြည့်နေသည်။
"၈နာရီကျော်နေပြီပဲ...မမီတော့ပါဘူး"
လင်းကတော့သခင့်ကိုရည်ရွယ်ပြောလိုက်ခြင်းတော့မဟုတ်။မိမိဘာသာတစ်ယောက်တည်းရေရွတ်နေခြင်းသာ။
"မီတဲ့အချိန်တွေမင်းကမတက်တော့ဘူးလား"
"မတက်တော့ပါဘူး.….တစ်ရက်တစ်လေ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
သခင်ကဘာမှပြန်မပြောတော့။ထွက်သွားရန်ဟန်ပြုနေသည် ။ထိုစဉ် သခင့်လက်အားလှမ်းဆွဲထားလိုက်မိသည်။
"သခင် လင်းကိုလာနှိုးတာလားဟင်"
သခင့်ကသူ့လက်ကိုကိုင်ထားသောလက်အားဖြုတ်ချလိုက်သည်။နောက်တော့မနှစ်မြို့သလို အကြည့်ဖြင့်ကြည့်ကာ
"ငါ့အသားကို မထိစမ်းနဲ့..မင်းကိုရွံ့လို့"
ဒါပဲပြောပြီး အခန်းထဲမှထွက်သွားသည်။ကျန်ခဲ့သူမှာတော့ မျက်ရည်မခိုင်စွာကျရပြန်သည်။သခင်ဟာ တကယ်ပဲစကားလုံးတွေနဲ့ အပြုအမူတွေနဲ့နှိပ်စက်လွန်းပါသည်။
"သခင် ..သခင့်ကိုချစ်မိနေတာသေချာနေပါပြီ...လင်းလေ သခင့်ဆီကဥပေက္ခာတွေကိုလည်းအရမ်းကြောက်နေမိပါပြီ..သခင့်ဆီကအမုန်းတွေကိုလည်းမလိုချင်ဘူး...သခင့်စကားကြမ်းကြမ်းတွေကိုလည်း နားထောင်နိုင်စွမ်းမရှိဘူး ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဟင်"
21.1.2024
#သခင်
Zawgyi
ဒီေန႔ဟာသခင္နဲ႔အတူတူအိမ္အသစ္ေလးကိုစေရာက္တဲ့ေန႔ေလးျဖစ္၍ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္႐ွားမိပါသည္။သခင္နဲ႔အတူႏွစ္ေယာက္တည္းေနရမဲ့အျဖစ္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ေပ်ာ္ရမွာလား၊ ဝမ္းနည္းရမွာလားေဝခြဲမရပါ။
အခန္းထဲကိုပစၥည္းေတြခ်ၿပီး ဧည့္ခန္းမွာနားေနေသာသခင့္ကို စကားေျပာခ်င္ေပမဲ့မရဲတင္းပါ။သခင္က ကိုယ့္ကိုတစ္လမ္းလုံးစကားမွမေျပာခဲ့တာ။ဒါေပမဲ့ မေခၚလို႔လည္းေနလို႔ရမည္မဟုတ္။တစ္အိမ္ထဲမွာလူႏွစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတာ သခင့္ကိုမွမေခၚရင္ေခၚစရာလူကမ႐ွိ။ကိုယ္တိုင္ကလည္းသခင္နဲ႔ပတ္သက္ခ်င္ေနတာဆိုပိုမွန္လိမ့္မည္။
"သခင္"
လင္းမရဲတရဲေခၚလိုက္သည္။
သခင္ကတစ္ခ်င္ေမာ့ၾကည့္၏။
"အိမ္ကအသစ္ဆိုေတာ့ အိမ္သစ္တက္ရဦးမွာေပါ့ေနာ္"
"ဘာမဂၤလာမွ႐ွိလာစရာအေၾကာင္းလည္းမ႐ွိတာမို႔ ဘာအိမ္သစ္မွတက္စရာမလိုဘူး"
"အင္းပါ သခင္ကမလိုအပ္ဘူးဆိုရင္လည္းမလုပ္ပါဘူး"
"ေနဦး"
လင္း သခင့္နားကေနထြက္သြားမည္အျပဳ
သခင့္ရဲ႕ဟန္႔တားသံေၾကာင့္ လွမ္းေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြရပ္တန္႔သြားမိသည္။
"ဘာမ်ားလဲသခင္"
"အိပ္ခန္းကတစ္ခန္းစီအိပ္မွာေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ"
"ေနာက္ၿပီး ထမင္းဟင္းကိုယ့္ဘာသာခ်င္ေနာ္ ...ငါကေတာ့ခ်က္မေကြၽးႏိုင္ဘူး"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ..လင္း ကိုယ့္ဘာသာဝယ္စားမွာပါ"
လင္းအခုအခ်ိန္ထိ ထမင္းပင္မခ်က္ဖူးေသးပါ။အဆိုးဆုံးေျပာရရင္ ၾကက္ဥပင္ဘယ္လိုျပဳတ္ရမယ္မသိေသး။သခင္ကေတာ့အရာရာမွာထက္ျမက္သူပီပီ အကုန္လုပ္တတ္သည္။
"မင္းအေဖက မင္းကိုအိမ္ေထာင္က် ခ်ေပး
တတ္တယ္ေနာ္..ထမင္းဟင္းခ်က္တတ္ေအာင္က် သင္မေပးထားဘူးလား...မင္းကေရာဒါေတြလုပ္ဖို႔စိတ္ကူးမ႐ွိဘူးလား...ငါ့ေနရာမွာေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔သာမင္းရၾကည့္ မင္းအခုလိုမ်ိဳးထမင္းဟင္းမခ်က္တတ္ဘဲေနလို႔ရမယ္မထင္နဲ႔"
ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဆိုရင္ေရာ ယူခဲ့မယ္လို႔ထင္ခဲ့တာလား။သခင္ျဖစ္ေနလို႔လက္ထပ္ခဲ့တာ သခင္မွမသိဘဲ။
"သခင္က လင္းကိုထမင္းဟင္းခ်က္တတ္ေစခ်င္လို႔လား"
"ဟုတ္တယ္"
"ဒါဆိုခ်က္ပါ့မယ္"
"မင္းကိုေစတနာပါလို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူးေနာ္ မင္းကိုပင္ပန္းေစခ်င္လို႔"
"အင္းပါ သခင္ကပင္ပန္းေစခ်င္တယ္ဆိုေတာ့လည္း ပင္ပန္းခံ႐ုံေပါ့"
"ေတာက္"
သခင္ကသူ႕ကို႐ႊဲ႕ေျပာတယ္လို႔ထင္သြားတာထင္ပါရဲ႕။ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ကာထြက္သြားသည္။
**
"ေရာင္စဥ္...မင္းျမတ္ေမာင္ကနင့္ကိုႀကိဳက္ေနတာထင္တယ္ေနာ္ ဟိဟိ"
"ေပါက္ကရေတြ..သူကငါ့ကိုဘာလို႔ႀကိဳက္ရမွာလဲ"
"နင့္ကိုႀကိဳက္ေနတာအသိသာႀကီး..နင္သာမသိရင္မသိမယ္..ေဘးကငါတို႔ကသိေနတယ္ဟ"
"ေတာ္ပါ...သူနဲ႔ငါကသူငယ္ခ်င္းပဲ..သူ႕ဆီမွ
ဂစ္တာတီးသင္ေနလို႔ သူနဲ႔ရင္းႏွီးေနလို႔ နင္တို႔ထင္ေနတာပါ"
"ဒီေလာက္ေတာ့အကဲခတ္တတ္ပါတယ္ဟ....သူနင့္ကိုႀကိဳက္ေနတာပါ..နင္ကေရာျပန္မႀကိဳက္ဘူးလား"
"မႀကိဳက္ပါဘူး"
"တေမာင္ေမာင္နဲ႔ကို"
"အဲ့ဒါသူ႕နာမည္အ႐ွည္မေခၚခ်င္လို႔ တစ္လုံးပဲေခၚလိုက္တာေလွ်ာက္ေတြးမေနနဲ႔ "
"ေအးပါ ေအးပါ"
ဖူးျမတ္ကိုေတာင္ သခင္နဲ႔လက္ထပ္တဲ့အေၾကာင္းမေျပာခဲ့တာပါ။သူသာသခင္နဲ႔လက္ထပ္ထားမွန္းသိရင္ အခုလိုစေနမွာမဟုတ္တာေသခ်ာသည္။
"ေမာင္က လာမွာေတာ့ဟုတ္ရဲ႕လား"
"လာမွာပါ ေသခ်ာေျပာထားတာကို"
ေမာင့္ကိုေစာင့္ရင္းေကာ္ဖီေသာက္ေနရသည္မွာတစ္ဝက္ပင္ကုန္ေတာ့မည္။ေနာက္က်တတ္သူ ေမာင္ကေတာ့အခုထိပင္ေပၚမလာေသး။
"ေရာင္စဥ္...ဟိုမွာ နင့္မမ မဟုတ္လား"
"ဘယ္သူလဲ ...သခင္လား"
"ေအးဟုတယ္ ၾကည့္လိုက္...ေဘးကလူကအေခ်ာပဲ..သူ႕ရည္းစားထင္တယ္ေနာ္"
ဖူးျမတ္ၫႊန္ျပရာဆီၾကည့္လိုက္ေတာ့
လင္းတို႔ဆိုင္ထဲကိုဝင္လာတဲ့သခင္နဲ႔အတူအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္။ စတိုးဆိုင္မွာေတြခဲ့တဲ့တစ္ေယာက္ေတာ့မဟုတ္။သခင္ကို႔လွမ္းၾကည့္ေနတုန္းသခင္က ကိုယ့္ကိုျမင္သြား
သျဖင့္ သခင့္ကိုျပဳံးျပလိုက္သည္။သို႔ေပမဲ့သခင္ဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲအၾကည့္လႊဲသြားသည္။ဒီခံစားခ်က္ဟာ ေအာင့္သက္သက္ေတာ့ႏိုင္လွသည္။
"နင့္မမကမာနႀကီးတယ္ေနာ္"
"ဘာလို႔အဲ့လိုထင္ရတာလဲနင္က"
"နင့္ကိုျမင္တာေတာင္မႏႈတ္ဆက္ဘူးေလ"
"သခင့္ကအဲ့လိုပါပဲ မာနႀကီးတယ္ရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး...သူ႕ဘာသာေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္တာပါ"
"လင္း...ဖူးျမတ္ ေစာင့္ေနရတာၾကာၿပီလား"
သခင့္ကိုသာလွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနမိသျဖင့္ေမာင္ေရာက္လာတာကိုပင္မသိလိုက္ပါ။သခင္ကေတာ့သူနဲ႔အတူပါလာတဲ့သူနဲ႔ စကားေျပာမ်ားေျပာေနသည္။ကိုယ့္ဘက္ကိုပင္တစ္ခ်က္မၾကည့္ပါ။
"ၾကာေပါ့"
"ေအးပါ ငါနည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္"
"မ်ားမ်ားေနာက္က်တာပါေနာ္"
"လင္း နင္ကၿငိမ္လွခ်ည္လား"
အခုထိစကားဝင္မေျပာေသးသျဖင့္ ေမာင္ကေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။လင္းဘယ္သူ႕ကိုမွစကားေျပာခ်င္စိတ္႐ွိမေနပါ။ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အိမ္ကိုသာျပန္ခ်င္မိေတာ့သည္။
"ေမာင္ နင္မုန္႔စားဦးမွာလား"
"စားမွာေပါ့ဟ"
"စားမွာဆိုျမန္ျမန္မွာေလ"
"အင္းပါ..ဘာလဲေစာင့္ရတာပ်င္းေနၿပီလား"
"ဆိုပါေတာ့"
"ဒါဆို ငါမစားေတာ့ပါဘူး..ငါလည္းသိပ္မဆာဘူးေလ...နင့္ကိုေတြ႕ခ်င္လို႔သာ လာခဲ့တာ"
ေမာင့္စကားေၾကာင့္ ေဘးနားကထိုင္ေနတဲ့ဖူးျမတ္က လက္ေမာင္းကိုမသိမသာဆြဲဆိတ္လိုက္သည္။သူေျပာတာမွန္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္ေနတာပဲျဖစ္သည္။
"ညေနက်ရင္လည္း နင့္ဆီကိုေရာင္စဥ္
ကလာဦးမွာပဲမဟုတ္လား"
"အဲ့ဒါကသူကဂစ္တာပဲတီးတာဟ...စကားမွေကာင္းေကာင္းမေျပာရတာ"
သူတို႔ေျပာတာေတြလည္းအာ႐ုံမရပါ။သူတို႔လည္းေျပာခ်င္ရာေျပာေနၾကသလို ကိုယ္လည္းၾကည့္ခ်င္ရာၾကည့္သည္။ကိုယ္ၾကည့္တာကေတာ့သခင္တို႔ကိုပါပဲ။
"အဟြတ္ဟြတ္"
ဘယ္လိုကေနဘယ္လိုျဖစ္ၿပီးသီးသြားသလဲမသိပါ။ေသခ်ာတာကေတာ့စိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္တာေၾကာင့္ပဲျဖစ္မည္။
"လင္း..ရရဲ႕လား"
သီးသြားတာမ်က္ရည္ပင္ဝဲသြားသည္။ေမာင္က သူ႕လက္ကိုင္ပဝါကိုယူကာလင္းမ်က္ရည္စမ်ားကိုသုတ္ေပးသည္။ရင္ထဲ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္း ျဖစ္မိသျဖင့္ ေဘးဘီကိုၾကည့္မိေတာ့ ကိုယ့္ကို စူးစူးရဲရဲၾကည့္ေနေသာသခင့္မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ဆုံသည္။စိတ္ထဲ၌သခင္အထင္အျမင္လႊဲမွားသြားမွာစိုးရိမ္မိလိုက္၏။ထို႔ေၾကာင့္ ေမာင့္လက္ကိုမသိမသာေ႐ွာင္တိမ္းလိုက္သည္။
"ရတယ္ေမာင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
"အင္းအင္း...နင္ကလည္းသတိထားမွေပါ့ ကေလးလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ကို"
"သြားရေအာင္ေလ....နင္ဘာမွမစားေတာ့ရင္လည္း"
"နင္ညေနက်ရင္ေတာ့တကယ္လာမွာပါေနာ္"
"လာမွာပါ ဖူးျမတ္ေရာပါမွာ"
"ေအးပါ"
"ဖူးျမတ္ ငါ႐ွင္းလိုက္ေတာ့မယ္...ဒီေန႔ေတာ့ငါပဲ႐ွင္းလိုက္မယ္ နင့္ကိုငါဝယ္ေကြၽးတာ"
"သေဘာသေဘာ"
ေပါင္းသင္းလာတာၾကာၿပီျဖစ္တာမလို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အားနာစရာမလိုသျဖင့္သူလည္းျငင္းမေနပါ။လင္းလည္းသူဝယ္ေကြၽးတဲ့အခါမ်ိဳးဆို မျငင္းမိပါ။
ပိုက္ဆံ႐ွင္းအၿပီးဆိုင္ကထြက္ခါနီးသခင့္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့သခင္က ကိုယ့္ကိုၾကည့္မေနပါ။တကယ္ပဲ ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔မ်ားသခင္ၾကည့္ေနမွာကိုေမွ်ာ္လင့္ရဲပါလိမ့္။သခင္ဟာ ဘယ္တုန္းကမွကိုယ့္အေၾကာင္းကိုအာ႐ုံမထားခဲ့တာပါ။
မသိလိုက္တာက ဆိုင္ထဲကထြက္သြားတဲ့ေကာင္မေလးကို သခင္ေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေပါ့။
****
"သခင္ ထမင္းစားခ်င္စားေတာ့ေလ....လင္းခ်က္ထားတယ္...ဟင္းကေတာ့ သိပ္မခ်က္တတ္ေသးလို႔ လက္ဖက္သုပ္နဲ႔ ၾကက္ဥေၾကာ္ရယ္ပဲ႐ွိတယ္..ေနာက္ေန႔ေတြက်ရင္ေတာ့ ဟင္းခ်က္နည္းၾကည့္ၿပီးခ်က္မွာပါ"
မရဲတရဲနဲ႔လူကိုလာေျပာေနတဲ့ေကာင္မေလးကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ လက္မွာလည္းဆီပူစင္ထားလို႔ထင္ပါရဲ႕ အနီစက္ကေလးေတြ။တကယ္ပဲ ၾကက္ဥကိုေတာင္ ေသခ်ာမေၾကာ္တတ္ဘူးထင္ပါရဲ႕။
"မစားခ်င္ဘူး...ေနာက္ရက္ေတြ
လည္း မင္းတစ္ေယာက္စာပဲခ်က္ခ်င္ခ်က္...ငါဖို႔မခ်က္နဲ႔"
"ဘာလို႔လဲ သခင္"
"မင္းခ်က္တာ မစားခ်င္လို႔"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ"
ဘာေျပာေျပာမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ မ်က္လႊာခ်သြားပုံက သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့ ဂ႐ုဏာသက္ခ်င္စရာေကာင္းခ်င္ေကာင္းေနလိမ့္မည္။သခင့္အတြက္ေတာ့ လုံးဝမုန္းခ်င္စရာပါ။သူဘာလုပ္လုပ္ကိုမုန္းေနမိတာ။
"သခင္နဲ႔မနက္ကေကာ္ဖီဆိုင္မွာေတြ႕တဲ့သူက ဘယ္သူလဲဟင္"
"မင္းအလုပ္မဟုတ္ပါဘူး..ငါေျပာထားမယ္ မင္းငါ့ကို အေၾကာင္းအရင္းမ႐ွိဘဲစကားလာမေျပာနဲ႔...မင္းနဲ႔စကားေျပာရတာ စိတ္႐ႈပ္ဖို႔ေကာင္းလို႔..ငါ့ဘာသာတစ္ေယာက္တည္းေနပါရေစ"
"သခင္နဲ႔ႏွစ္ေယာက္တည္း႐ွိတာေလ သခင္ရယ္..သခင့္ကိုစကားမေျပာလို႔ ဘယ္သူ႕ကိုသြားေျပာရမလဲ"
"အဲ့ဒါငါနဲ႔မဆိုင္ဘူး..ငါေျပာထားၿပီးသားေနာ္..ငါ့ကိုဘာစကားမွလာမေျပာနဲ႔"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ"
သခင္ကကိုယ္ ခ်က္တာမစားသျဖင့္ ကိုယ္လည္းစားခ်င္စိတ္မ႐ွိလို႔မစားခဲ့ပါ။ ညေနကမွ ဝယ္လာတဲ့ဟင္းခ်က္နည္းစာအုပ္ေလးကလည္းလိုအပ္ေတာ့မွာမဟုတ္။အစကတည္းကသခင့္ဆီကအမွတ္ယူခ်င္လို႔သာ ဟင္းခ်င္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ခဲ့တာပါ။အခုေတာ့ ဒါေတြဟာ လိုအပ္ေတာ့မွာမဟုတ္။
**
"ဂ်ိမ္း......ဂ်ိမ္း..."
အဆက္မျပတ္မိုးၿခိမ္းသံမ်ားေၾကာင့္ နားႏွစ္ဖက္ကိုလက္ျဖင့္အတင္းပိတ္ထားမိသည္။အရင္တုန္းကမိုးၿခိမ္းရင္ ေဖေဖ့ဆီအေျပးသြားေနက်ျဖစ္သည္။အခုလည္းမိုးေတြစ႐ြာေတာ့ သခင့္ဆီကိုသြားခဲ့ပါေသးတယ္။ဒါေပမဲ့ သခင့္ဆီကတုံ႔ျပန္စကားက
'မေနရဲလည္းေနရဲေအာင္ေန ငါ့အခန္းထဲလုံးဝမထားႏိုင္ဘူး'တဲ့ ။
"ဂ်ိန္း..."
"အေမ့"
"ဂ်ိန္း..ဂ်ိန္း"
ဒီအသံေတြကိုအရမ္းေၾကာက္မိပါသည္။ဘယ္လိုမွရင္မဆိုင္ရဲပါ။အဆက္မျပတ္ေသာမိုးၿခိမ္းသံေတြအၾကား ေၾကာက္စိတ္ဟာလည္းဘယ္လိုမွတားဆီးမရခဲ့။နားႏွစ္ဖက္ကိုသာခပ္တင္းတင္းပိတ္ရင္း ခုတင္ေလးေအာက္မွာ ေစာင္ေလးကိုျခဳံရင္းဝင္ေနခဲ့လိုက္သည္။
တကယ္ေတာ့သခင္လည္းညကေျဖာင့္ေျဖာင့္အိပ္မရခဲ့ပါ။မိုးကလည္း မနက္၆နာရီထိၿခိမ္းရင္း႐ြာရင္း႐ြာခဲ့သည္။သခင္ဟာ မိုးၿခိမ္းသံကိုလုံးဝမေၾကာက္တတ္တဲ့လူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ဒါေပမဲ့ ဘာကိုေတြးပူေနမွန္းမသိေအာင္ အိပ္မရျဖစ္ခဲ့သည္။
နာရီအားျဖင့္မနက္၈နာရီ။ဒီအခ်ိန္ဆို ထိုကေလးေက်ာင္းသြားတဲ့အခ်ိန္သာျဖစ္သည္။အခုေတာ့ျဖင့္အရိပ္မေယာင္ေတာင္မေတြ႕ရေသး။မသကၤာသျဖင့္ အခန္းတံခါးကိုေခါက္ေတာ့ျပန္ထူးသံကိုမၾကားရ။ဒါနဲ႔ပဲတံခါးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ အလြယ္တကူပဲပြင့္သြားသည္။
အခန္းထဲၾကည့္ေတာ့လည္းမေတြ႕။ ေရးခ်ိဳးခန္း၊အိမ္သာ၊မီးဖိုေခ်ာင္အစ႐ွိသျဖင့္႐ွာေတာ့လည္းမေတြ႕ရပါ။ေနာက္ဆုံးသူ႕အခန္းထဲကိုသာ ျပန္ဝင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ကုတင္ေပၚမွာေစာင္က႐ွိမေန။စိတ္ထင္တာနဲ႔ ကုတင္ေအာက္ကိုၾကည့္လိုက္မိသည္။ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္စိတ္ထဲ၌ သနားသလိုလို စိတ္မေကာင္းသလိုလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အျပစ္တင္သလိုခံစားလိုက္ရသည္။
ခုတင္ေအာက္ကေလးမွာ နားႏွစ္ဖက္ကိုအုပ္ရင္း ေစာင္ပုံၾကားထဲမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေကာင္မေလး။တကယ္ေတာ့
သူဟာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မိုးၿခိမ္းသံကိုလန္႔သြားခဲ့တာပါ။ညတစ္ညမွာမိုးအႀကီးအက်ယ္႐ြာကာမိုးႀကိဳးေတြပစ္သျဖင့္ အသည္းအသန္အလန္႔စြဲသြားခဲ့သည္။ထိုအခ်ိန္ကတည္းကမိုးၿခိမ္းသံမ်ားကိုရင္မဆိုင္ရဲျဖစ္ခဲ့ရတာ။သခင္ဟာ ဒါေတြကိုသိပါရက္နဲ႔ ပစ္ထားမိခဲ့သည္။
သူ႕ကိုအသာအယာပုတ္ႏိုးလိုက္သည္။
"လင္းေရာင္စဥ္ႏြယ္..ထေတာ့"
တစ္ခြန္းပဲႏိုးလိုက္ေပမဲ့ခ်က္ခ်င္းႏိုးလာသည္။
"ဟင္..သခင္"
"မင္းေက်ာင္းမသြားဘူးလား"
ထိုအခါမွ ခုတင္ေအာက္ကေနအတင္းထကာ ဖုန္းကိုၾကည့္ေနသည္။
"၈နာရီေက်ာ္ေနၿပီပဲ...မမီေတာ့ပါဘူး"
လင္းကေတာ့သခင့္ကိုရည္႐ြယ္ေျပာလိုက္ျခင္းေတာ့မဟုတ္။မိမိဘာသာတစ္ေယာက္တည္းေရ႐ြတ္ေနျခင္းသာ။
"မီတဲ့အခ်ိန္ေတြမင္းကမတက္ေတာ့ဘူးလား"
"မတက္ေတာ့ပါဘူး.….တစ္ရက္တစ္ေလ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
သခင္ကဘာမွျပန္မေျပာေတာ့။ထြက္သြားရန္ဟန္ျပဳေနသည္ ။ထိုစဥ္ သခင့္လက္အားလွမ္းဆြဲထားလိုက္မိသည္။
"သခင္ လင္းကိုလာႏိႈးတာလားဟင္"
သခင့္ကသူ႕လက္ကိုကိုင္ထားေသာလက္အားျဖဳတ္ခ်လိုက္သည္။ေနာက္ေတာ့မႏွစ္ၿမိဳ႕သလို အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္ကာ
"ငါ့အသားကို မထိစမ္းနဲ႔..မင္းကို႐ြံ႕လို႔"
ဒါပဲေျပာၿပီး အခန္းထဲမွထြက္သြားသည္။က်န္ခဲ့သူမွာေတာ့ မ်က္ရည္မခိုင္စြာက်ရျပန္သည္။သခင္ဟာ တကယ္ပဲစကားလုံးေတြနဲ႔ အျပဳအမူေတြနဲ႔ႏွိပ္စက္လြန္းပါသည္။
"သခင္ ..သခင့္ကိုခ်စ္မိေနတာေသခ်ာေနပါၿပီ...လင္းေလ သခင့္ဆီကဥေပကၡာေတြကိုလည္းအရမ္းေၾကာက္ေနမိပါၿပီ..သခင့္ဆီကအမုန္းေတြကိုလည္းမလိုခ်င္ဘူး...သခင့္စကားၾကမ္းၾကမ္းေတြကိုလည္း နားေထာင္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိဘူး ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟင္"
21.1.2024
#သခင္