Unicode
၃နှစ်ခန့်ကြာသော်
"ဖေဖေ လင်းဒီနေ့တက္ကသိုလ်စတက်ရမှာ နောက်မကျချင်ဘူး လိုက်ပို့တော့နော်"
လင်းကတော့ပြင်ဆင်ပြီးနေပြီး ဖေဖေကတော့အခုထိ ခပ်နှေးနှေးလုပ်နေသဖြင့် လင်းနောက်ကျမှာပူပန်နေမိသည်။
"အင်းပါ သမီးလေးရယ်...အခုပဲပို့မလို့ပါ"
"ဟုတ်ဖေဖေ..နောက်ရက်တွေကျလင်းဘာသာသွားမယ်....ဖူးမြတ်လည်းအဖော်ပါတယ်လေ"
"သမီးသဘောပါ..ကဲကဲ အခုတော့သွားရအောင်နော်"
"ဟုတ်"
လင်းဖေဖေကကျောင်းရှေ့ထိလိုက်ပို့သည်။
ဖူးမြတ်ကိုလည်းကျောင်းအပြင်မှာစောင့်မယ်လို့ပြောထားသဖြင့် ကျောင်းဝန်းထဲမဝင်ဘဲအပြင်မှာဘဲစောင့်နေလိုက်သည်။ဖေဖေ့ကိုတော့ပြန်လွှတ်လိုက်သည်။
"ရောင်စဉ်..နင်ကစောလှချည်လား"
"စောရမယ်..ဒါနဲ့နင်မမယုနဲ့လာတာလား"
ခဏကြာတော့ကားပေါ်မှမမယုဆင်းလာသည်။
"နှစ်ယောက်စလုံးလိုက်ပို့ရဦးမလား...လင်းတို့ကအခုမှစရောက်ဖူးတာဆိုတော့ နေရာတွေသိမှာမဟုတ်သေးဘူး မမပဲလိုက်ပို့ပေးမယ်"
"ကောင်းတာပေါ့ မမယုရဲ့"
"လင်းလေးရောဖူးမြတ်ရော မေဂျာတူဆိုတော့အဖော်ရတာပေါ့..တော်ပါသေးရဲ့...မဟုတ်ရင် အဖော်သစ်တွေရှာနေရဦးမှာ"
"ဟုတ်ပါ့ မမယုရယ် လင်းတို့နှစ်ယောက်ကံကောင်းသွားတာ.. မမယုနဲ့လည်းမေဂျာတူတော့စာမသိရင်မမယုကိုမေးမယ်နော်"
"မမယုလားစာတွေမှတ်မိမှာ..သူကအပျင်းရယ်..ဘာမှမှတ်ထားမှာမဟုတ်ဘူး"
"မမယုက ဉာဏ်ကောင်းတယ်မဟုတ်လား..မှတ်မိမှာပါ..နော်..မမယု"
မမယုကတော့ရယ်သည်။မမယုနာမည်က ယုယစိမ်း။မမယုကအတော်လေးလှသည်။လှဆိုကျောင်းမှာလည်းqueenရခဲ့တာကိုး။အသားဖြူဖြူ ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်နှင့်ခန္ဓာကိုယ်လည်းလှသည်။မရှည်လွန်းမပုလွန်းတဲ့အရပ်နဲ့ ခါးကျော်ကျော်ဆံပင်များကြောင့်မြင်သူတိုင်းငေးရသည့်အလှမျိုးဖြစ်သည်။မမယုမှာသခင်နဲ့တူတဲ့အချက်တစ်ချက်ရှိလေသည်။တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နေတတ်ခြင်းပဲ။မမယုက သိကျွမ်းတဲ့သူများနဲ့သာအနည်းငယ်ဖော်ရွေသည်။ဘေးသူစိမ်းဆိုပြုံးတောင်မပြတတ်။ဒါပေမဲ့ လင်းကိုတော့မမယုက သူ့ညီမလိုပင်ခင်မင်ပါသည်။
"မမသိတာဆိုပြောပြမှာပေါ့လင်းရဲ့"
"လျှောက်ပြောနေတာ မမယုကဖြင့် သူ့ရည်းစားမွေးနေ့တောင်သူမမှတ်ဘူး...ကို ထက်မာန်ကြီးသနားပါတယ်"
ဖူးမြတ်ကမမယုကိုစသဖြင့် မမယုရှက်သွားတယ်ထင်ပါရဲ့။မျက်နှာရဲနေသည်။
"ကလေးတွေနော်..ပေါက်ကရတွေ..တော်တော့..လာ အခန်းနေရာလိုက်ရှာမယ်"
မမယုမှာရည်းစားရှိသည်။မမယုနဲ့လင်းကအတော်လေးရင်းနှီးတယ်ပဲပြောရမယ်။လင်းနဲ့ခင်တာဆို လင်း၆တန်းလောက်ကတည်းကဖြစ်သည်။ဖူးမြတ်ဆီအလည်သွားရင်းကနေ မမယုနဲ့ခင်ခဲ့သည်။မမယုကိုလင်း ခင်လည်းခင်သလိုချစ်လည်းချစ်၏။မမယုမှာရည်းစားရှိမှန်းသိတဲ့နေ့ကတောင်မမယုကိုစနောက်နေသေးသည်။လင်းစိတ်ထဲဘာမှမဖြစ်ခဲ့ပါ။ဒါပေမဲ့ သခင့်အကြောင်းကိုတွေးလိုက်တော့ရင်ထဲအောင့်သက်သက်ဖြစ်မိ၏။သခင့်မှာရည်းစားရှိလာရင်ရော။သေချာပေါက် လင်းနှမြောမိမှာပဲ။အတွေးနဲ့ပင် သခင့်ကိုရည်းစားမရှိစေချင်ပါ။ငယ်ငယ်လေးကတည်းကသိကျွမ်းလာတာကြောင့်ပဲလားတော့
မပြောတတ်ပါ။သခင့်အနားမှာလင်းကလွဲပြီးဘယ်သူမှမရှိစေချင်သလို မချစ်စေချင်ပါ။တစ်ခါတရံဒီလိုမျိုးထူးဆန်းတဲ့စိတ်အခြေအနေတွေဖြစ်နေတတ်တာကိုကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ပင်အံ့ဩရသည် ။ဘာဖြစ်နေသလဲဆိုပြီးဆန်းစစ်ရင်လည်းအဖြေဟာမထွက်ပါ။
"လင်း ဘာတွေတွေးနေတာ..သွားရအောင်လေ"
"ဟုတ်မမယု..လာဖူးမြတ်"
လင်းဖူးမြတ်လက်တစ်ဖက်ကိုတွဲကာမမယုနောက်ကလိုက်လာလိုက်သည်။
***
"ဖေဖေ..သခင့်ဆီသွားမလို့"
"အင်းအင်းသမီး...သိပ်မကြာနဲ့ဦးနော်"
"ဟုတ်"
ဖေဖေ့ကိုသတိပေးပြီးတာနဲ့သခင့်အိမ်ဘက်တန်းထွက်လာလိုက်သည်။
သခင်ကဒီအချိန်ဆိုစာဖတ်တာပဲဖြစ်ဖြစ်သီချင်းနားထောင်တာပဲဖြစ်ဖြစ်လုပ်တတ်သည်။လင်းအကြံတစ်ခုရလိုက်သည်။ဒီနေ့ကျောင်းမှာသူငယ်ချင်းကောင်လေးတစ်ယောက်ရလိုက်သည်။သူကဂစ်တာလည်းတီးတတ်သည်။လင်းအကြံကတော့နောက်မှသူကိုဂစ်တာတီးသင်ခိုင်းပြီး သခင့်ကိုသီချင်းဆိုပြမည်။စိတ်သာကူးနေတာပါ။သခင်ကလင်းသီချင်းဆိုပြရင်တောင်နားထောင်မဲ့လူမှမဟုတ်တာ။
"သခင်"
"ဪ...လာလေအလင်း"
"သခင်အားတယ်မလားဟင်"
"ဘာလို့လဲ မမအားပါတယ်"
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး..သခင်မအားရင် လင်းလာတာအနှောက်အယှက်ဖြစ်မှာစိုးလို့ပါ"
"ရပါတယ် မဖြစ်ပါဘူး"
"ဒီနေ့လင်းနဲ့ဖူးမြတ်ကျောင်းမှာသူငယ်ချင်းကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ခင်ခဲ့တယ်"
"အွန်း"
"သူကဂစ်တာလည်းတီးတတ်ကြတယ်..နောက်မှလင်းသူကိုသင်ခိုင်းရမယ်"
"အွန်း"
သခင်ကထိုကဲ့သို့သောလူစားမျိုးပါ။လင်းဘက်ကဘယ်လောက်ပဲစကားတွေပြောပြော အင်း..အွန်းလောက်သာပြန်ပြောချင်ပြောသည်။လင်းကသာသခင့်အကြောင်းတွေကိုစိတ်ဝင်စားသလောက် သခင်ကတော့လင်းအကြောင်းကိုနည်းနည်းလေးမှစိတ်မဝင်စားခဲ့ပါ။ လင်းကလည်းအမှတ်မရှိပါ။ဘာအကြောင်းဖြစ်ဖြစ်သခင့်ကိုသာပြောပြချင်နေမိသည်။
"ဒူ..ဒူ"
သခင်ဟာဖုန်းကိုကြည့်ရင်းပြုံးလိုက်သည်။သခင့်ဟာအပြုံးအရယ်မရှိတာတော့မဟုတ်။သို့သော်ပြုံးခဲသည်။ရယ်ခဲသည်။ဒါပေမဲ့အခုတော့ဖြင့်အပြုံးတွေဟာလှပလို့နေသည်။လင်းသိချင်လိုက်တာ။သခင့်ကိုပြုံးအောင်လုပ်နိုင်တဲ့သူဟာဘယ်သူလဲဆိုတာကို။သေချာတကတော့ အခုဖုန်းဆက်တဲ့ပိုင်ရှင်
ကြောင့်သာဖြစ်လိမ့်မည်။
"ဟဲလို..."
သခင်ဟာဖုန်းကို ခပ်ဝေးဝေးမှာသွားပြောသည်။စပ်စုချင်ပေမဲ့စပ်စုလို့မရခဲ့ပါ။
သခင်ဘာစာအုပ်တွေဖတ်သလဲဆိုတာသိချင်မိ၍သခင့်စာအုပ်များကိုကြည့်ချင်မိသည် ။သို့သော်သခင်ကသူ့ပစ္စည်းတွေကိုင်ရင်မကြိုက်ပေ။သို့သော်အမှတ်မရှိတဲ့လင်းဟာ စာအုပ်လေးတစ်အုပ်ကိုယူကြည့်လိုက်မိသည်။
"အကြင်သူသည်"
ထိုစာအုပ်လေးရဲ့အတွင်းဘက်ကိုလှန်ကြည့်လိုက်တော့ အထဲမှာရေးထားတဲ့စာလေးကြောင့်လင်းရင်ထဲတစ်မျိုးဖြစ်သွားရသည်။
"လွန်းအတွက် မောင်ရဲ့ ချစ်လက်ဆောင်"
ဟူသောစာတန်းလေးပင်ဖြစ်၏။ထိုစာစုလေးဟာ ဘယ်လိုအဓိပ္ပာယ်မှန်း လင်းသိသည်။မောင်ဆိုတဲ့အသုံးအနှုန်းရယ်။ချစ်လက်ဆောင်ဆိုတဲ့စကားလေးရယ် ။ဒါတွေဟာချစ်သူတွေမှသုံးတာမလား။ဒါဆိုသခင့်မှာ...။
ဒါဆိုခုနကဖုန်းဆက်တဲ့သူကေမာင်
ဆိုတဲ့သူပေါ့။ဟင့်အင်။ မရှိရဘူး။သခင့်မှာချစ်ရမဲ့သူမရှိရဘူး။
စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ပဲလျှောက်ကြည့်ရင်းနဲ့ စားပွဲထောင့်စွန်းလေးမှာတင်ထားတဲ့အရာလေးကိုထပ်တွေ့မိပြန်သည်။အသည်းပုံ ရင်ထိုးလေး။လင်းထိုပစ္စည်းလေးကိုကြည့်ရင်းဝမ်းနည်းလာမိသည်။အသည်းပုံအလယ်မှာ"mg"ဆိုတဲ့ စာတန်းလေးကြောင့်ပဲဖြစ်၏။
ဒါဆိုသခင့်ရဲ့အသည်းနှလုံးဟာ မောင်ဆိုတဲ့သူပေါ့။လင်းမနာလိုလိုက်တာ။ဘာကြောင့်မှန်းမသိမောင်ဆိုတဲ့လူကိုမုန်းလိုက်တာ။
သခင့်အချစ်တွေရနေတဲ့အဲ့ဒီလူကိုမုန်းလိုက်တာ။လင်းစိတ်တိုတိုဖြင့် လက်ထဲကပစ္စည်းလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ရင်ထိုးမှာပါတဲ့အပ်ကလက်ကိုထိုးမိပြီးသွေးများပင်စို့လာသည်။ထိုအခါမှလင်းလည်းသတိထားမိတော့သည်။
"လင်းရောင်စဉ်နွယ်...မင်းလက်ထဲကဟာကိုချစမ်း"
ချစမ်းဟုဆိုပေမဲ့သခင်က လက်ထဲမှဆွဲယူသွားသည်။လင်းလက်လည်းအတော်ကိုစူးမိသွားတာ။သွေးမျာပင်တော်တော်ထွက်နေသည်။သခင်ကတော့ကိုယ့်လက်ကဒဏ်ရာကိုဂရုမစိုက်ပါ။သူ့ပစ္စည်းကိုကိုင်လို့စိတ်ဆိုးနေသည်။
"မင်းကို ငါ့ပစ္စည်းတွေမထိဖို့ပြောထားတယ်မလား..မင်းမှာအသိတရားမပါလာဘူးလား"
"လင်းက လင်းကဒီတိုင်းပဲကိုင်ကြည့်လိုက်တာပါ"
"မင်းဟာလေ..ငါမကြိုက်တာတွေသိပ်လုပ်တာပဲ..ငါ့ကိုငယ်ငယ်ကတည်းကဒုက္ခပေးလာတာ..အခုရောဘယ်အထိဒုက္ခပေးနေမှာလဲ"
သခင်ကသူစိတ်ဆိုးတိုင်းလင်းကငယ်ငယ်ကတည်းကဒုက္ခပေးကြောင်းအမြဲပြောသည်။ဘယ်လိုပေးခဲ့တာလည်းဆိုတာကျမေးရင်
တောင်ပြောမပြခဲ့ပါ။လင်း သိတတ်စအရွယ်ကတည်းကသခင့်ကိုကြီးကြီးမားမားဒုက္ခမျိုးမပေးမိပါ။
မနေနိုင်လို့ဖေဖေကစပြီးတစ်အိမ်လုံးကိုမေးကြည့်တော့လည်း ဘာမှမပြောပြကြပါ။သေချာတာကတော့လင်းကပဲသခင့်အတွက်အနှောက်အယှက်ဖြစ်နေတာနေမှာပါ။
"လင်းကိုဘယ်လိုဒုက္ခမျိုးပေးဖူးလို့လဲ..ပေးဖူးရင်ပြောပြပါလို့ပြောတော့ သခင်ပြောမပြဘူး...အခုလည်း သခင့်ပစ္စည်းကိုကိုင်ကြည့်ရုံ
ပါပဲ...သခင့်ပစ္စည်းကဘာမှထိခိုက်မသွားပါဘူး..လင်းလက်ကိုသာ အပ်စူးသွားခဲ့တာပါ"
သူ့လက်ကိုကြည့်လိုက်တော့ သွေးများအတော်ပင်ရဲနေသည်။
"မင်းဘာသာစပ်စုပြီးကိုင်တာလေ..မင်းဖြစ်တာမင်းခံပေါ့..ဘာလဲ ငါကသနားပေးရဦးမှာလား"
"သခင် လင်းကိုအဲ့လောက်တောင်မုန်းတာလား...မုန်းတယ်ဆိုရင်လည်းမုန်းတဲ့အကြောင်းပြောပါ..လင်း သခင့်ဆီမလာတော့ပါဘူး"
"ဟုတ်တယ်မုန်းတယ်..မလာနဲ့"
"ကောင်းပါပြီ...လင်း သခင့်ဆီမလာတော့ပါဘူး"
လင်း သခင့်အိမ်ထဲကနေမျက်ရည်များဖြင့်လှည့်ထွက်လာခဲ့သည်။သခင်ဟာဒီလောက်တောင်ရက်စက်တယ်လား။သခင်ဟာ အကြောင်းမဲ့ရက်စက်မှာတော့မဟုတ်ဘူးမလား။ကိုယ်မသိသေးတဲ့အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့်သာဖြစ်မှာပါ။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လင်း သခင့်ကိုမမုန်းနိုင်ခဲ့ပါဘူး ။သခင်ကမုန်းနေရင်တောင်မှပေါ့။
10.1.2024
#သခင်
Zawgyi
၃ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာ္
"ေဖေဖ လင္းဒီေန႔တကၠသိုလ္စတက္ရမွာ ေနာက္မက်ခ်င္ဘူး လိုက္ပို႔ေတာ့ေနာ္"
လင္းကေတာ့ျပင္ဆင္ၿပီးေနၿပီး ေဖေဖကေတာ့အခုထိ ခပ္ေႏွးေႏွးလုပ္ေနသျဖင့္ လင္းေနာက္က်မွာပူပန္ေနမိသည္။
"အင္းပါ သမီးေလးရယ္...အခုပဲပို႔မလို႔ပါ"
"ဟုတ္ေဖေဖ..ေနာက္ရက္ေတြက်လင္းဘာသာသြားမယ္....ဖူးျမတ္လည္းအေဖာ္ပါတယ္ေလ"
"သမီးသေဘာပါ..ကဲကဲ အခုေတာ့သြားရေအာင္ေနာ္"
"ဟုတ္"
လင္းေဖေဖကေက်ာင္းေ႐ွ႕ထိလိုက္ပို႔သည္။
ဖူးျမတ္ကိုလည္းေက်ာင္းအျပင္မွာေစာင့္မယ္လို႔ေျပာထားသျဖင့္ ေက်ာင္းဝန္းထဲမဝင္ဘဲအျပင္မွာဘဲေစာင့္ေနလိုက္သည္။ေဖေဖ့ကိုေတာ့ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။
"ေရာင္စဥ္..နင္ကေစာလွခ်ည္လား"
"ေစာရမယ္..ဒါနဲ႔နင္မမယုနဲ႔လာတာလား"
ခဏၾကာေတာ့ကားေပၚမွမမယုဆင္းလာသည္။
"ႏွစ္ေယာက္စလုံးလိုက္ပို႔ရဦးမလား...လင္းတို႔ကအခုမွစေရာက္ဖူးတာဆိုေတာ့ ေနရာေတြသိမွာမဟုတ္ေသးဘူး မမပဲလိုက္ပို႔ေပးမယ္"
"ေကာင္းတာေပါ့ မမယုရဲ႕"
"လင္းေလးေရာဖူးျမတ္ေရာ ေမဂ်ာတူဆိုေတာ့အေဖာ္ရတာေပါ့..ေတာ္ပါေသးရဲ႕...မဟုတ္ရင္ အေဖာ္သစ္ေတြ႐ွာေနရဦးမွာ"
"ဟုတ္ပါ့ မမယုရယ္ လင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကံေကာင္းသြားတာ.. မမယုနဲ႔လည္းေမဂ်ာတူေတာ့စာမသိရင္မမယုကိုေမးမယ္ေနာ္"
"မမယုလားစာေတြမွတ္မိမွာ..သူကအပ်င္းရယ္..ဘာမွမွတ္ထားမွာမဟုတ္ဘူး"
"မမယုက ဉာဏ္ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား..မွတ္မိမွာပါ..ေနာ္..မမယု"
မမယုကေတာ့ရယ္သည္။မမယုနာမည္က ယုယစိမ္း။မမယုကအေတာ္ေလးလွသည္။လွဆိုေက်ာင္းမွာလည္းqueenရခဲ့တာကိုး။အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ႏွင့္ခႏၶာကိုယ္လည္းလွသည္။မ႐ွည္လြန္းမပုလြန္းတဲ့အရပ္နဲ႔ ခါးေက်ာ္ေက်ာ္ဆံပင္မ်ားေၾကာင့္ျမင္သူတိုင္းေငးရသည့္အလွမ်ိဳးျဖစ္သည္။မမယုမွာသခင္နဲ႔တူတဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္႐ွိေလသည္။တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေနတတ္ျခင္းပဲ။မမယုက သိကြၽမ္းတဲ့သူမ်ားနဲ႔သာအနည္းငယ္ေဖာ္ေ႐ြသည္။ေဘးသူစိမ္းဆိုျပဳံးေတာင္မျပတတ္။ဒါေပမဲ့ လင္းကိုေတာ့မမယုက သူ႕ညီမလိုပင္ခင္မင္ပါသည္။
"မမသိတာဆိုေျပာျပမွာေပါ့လင္းရဲ႕"
"ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ မမယုကျဖင့္ သူ႕ရည္းစားေမြးေန႔ေတာင္သူမမွတ္ဘူး...ကို ထက္မာန္ႀကီးသနားပါတယ္"
ဖူးျမတ္ကမမယုကိုစသျဖင့္ မမယု႐ွက္သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။မ်က္ႏွာရဲေနသည္။
"ကေလးေတြေနာ္..ေပါက္ကရေတြ..ေတာ္ေတာ့..လာ အခန္းေနရာလိုက္႐ွာမယ္"
မမယုမွာရည္းစား႐ွိသည္။မမယုနဲ႔လင္းကအေတာ္ေလးရင္းႏွီးတယ္ပဲေျပာရမယ္။လင္းနဲ႔ခင္တာဆို လင္း၆တန္းေလာက္ကတည္းကျဖစ္သည္။ဖူးျမတ္ဆီအလည္သြားရင္းကေန မမယုနဲ႔ခင္ခဲ့သည္။မမယုကိုလင္း ခင္လည္းခင္သလိုခ်စ္လည္းခ်စ္၏။မမယုမွာရည္းစား႐ွိမွန္းသိတဲ့ေန႔ကေတာင္မမယုကိုစေနာက္ေနေသးသည္။လင္းစိတ္ထဲဘာမွမျဖစ္ခဲ့ပါ။ဒါေပမဲ့ သခင့္အေၾကာင္းကိုေတြးလိုက္ေတာ့ရင္ထဲေအာင့္သက္သက္ျဖစ္မိ၏။သခင့္မွာရည္းစား႐ွိလာရင္ေရာ။ေသခ်ာေပါက္ လင္းႏွေျမာမိမွာပဲ။အေတြးနဲ႔ပင္ သခင့္ကိုရည္းစားမ႐ွိေစခ်င္ပါ။ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကသိကြၽမ္းလာတာေၾကာင့္ပဲလားေတာ့
မေျပာတတ္ပါ။သခင့္အနားမွာလင္းကလြဲၿပီးဘယ္သူမွမ႐ွိေစခ်င္သလို မခ်စ္ေစခ်င္ပါ။တစ္ခါတရံဒီလိုမ်ိဳးထူးဆန္းတဲ့စိတ္အေျခအေနေတြျဖစ္ေနတတ္တာကိုကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပင္အံ့ဩရသည္ ။ဘာျဖစ္ေနသလဲဆိုၿပီးဆန္းစစ္ရင္လည္းအေျဖဟာမထြက္ပါ။
"လင္း ဘာေတြေတြးေနတာ..သြားရေအာင္ေလ"
"ဟုတ္မမယု..လာဖူးျမတ္"
လင္းဖူးျမတ္လက္တစ္ဖက္ကိုတြဲကာမမယုေနာက္ကလိုက္လာလိုက္သည္။
***
"ေဖေဖ..သခင့္ဆီသြားမလို႔"
"အင္းအင္းသမီး...သိပ္မၾကာနဲ႔ဦးေနာ္"
"ဟုတ္"
ေဖေဖ့ကိုသတိေပးၿပီးတာနဲ႔သခင့္အိမ္ဘက္တန္းထြက္လာလိုက္သည္။
သခင္ကဒီအခ်ိန္ဆိုစာဖတ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္သီခ်င္းနားေထာင္တာပဲျဖစ္ျဖစ္လုပ္တတ္သည္။လင္းအၾကံတစ္ခုရလိုက္သည္။ဒီေန႔ေက်ာင္းမွာသူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရလိုက္သည္။သူကဂစ္တာလည္းတီးတတ္သည္။လင္းအၾကံကေတာ့ေနာက္မွသူကိုဂစ္တာတီးသင္ခိုင္းၿပီး သခင့္ကိုသီခ်င္းဆိုျပမည္။စိတ္သာကူးေနတာပါ။သခင္ကလင္းသီခ်င္းဆိုျပရင္ေတာင္နားေထာင္မဲ့လူမွမဟုတ္တာ။
"သခင္"
"ဪ...လာေလအလင္း"
"သခင္အားတယ္မလားဟင္"
"ဘာလို႔လဲ မမအားပါတယ္"
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး..သခင္မအားရင္ လင္းလာတာအေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါ"
"ရပါတယ္ မျဖစ္ပါဘူး"
"ဒီေန႔လင္းနဲ႔ဖူးျမတ္ေက်ာင္းမွာသူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ခင္ခဲ့တယ္"
"အြန္း"
"သူကဂစ္တာလည္းတီးတတ္ၾကတယ္..ေနာက္မွလင္းသူကိုသင္ခိုင္းရမယ္"
"အြန္း"
သခင္ကထိုကဲ့သို႔ေသာလူစားမ်ိဳးပါ။လင္းဘက္ကဘယ္ေလာက္ပဲစကားေတြေျပာေျပာ အင္း..အြန္းေလာက္သာျပန္ေျပာခ်င္ေျပာသည္။လင္းကသာသခင့္အေၾကာင္းေတြကိုစိတ္ဝင္စားသေလာက္ သခင္ကေတာ့လင္းအေၾကာင္းကိုနည္းနည္းေလးမွစိတ္မဝင္စားခဲ့ပါ။ လင္းကလည္းအမွတ္မ႐ွိပါ။ဘာအေၾကာင္းျဖစ္ျဖစ္သခင့္ကိုသာေျပာျပခ်င္ေနမိသည္။
"ဒူ..ဒူ"
သခင္ဟာဖုန္းကိုၾကည့္ရင္းျပဳံးလိုက္သည္။သခင့္ဟာအျပဳံးအရယ္မ႐ွိတာေတာ့မဟုတ္။သို႔ေသာ္ျပဳံးခဲသည္။ရယ္ခဲသည္။ဒါေပမဲ့အခုေတာ့ျဖင့္အျပဳံးေတြဟာလွပလို႔ေနသည္။လင္းသိခ်င္လိုက္တာ။သခင့္ကိုျပဳံးေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့သူဟာဘယ္သူလဲဆိုတာကို။ေသခ်ာတကေတာ့ အခုဖုန္းဆက္တဲ့ပိုင္႐ွင္
ေၾကာင့္သာျဖစ္လိမ့္မည္။
"ဟဲလို..."
သခင္ဟာဖုန္းကို ခပ္ေဝးေဝးမွာသြားေျပာသည္။စပ္စုခ်င္ေပမဲ့စပ္စုလို႔မရခဲ့ပါ။
သခင္ဘာစာအုပ္ေတြဖတ္သလဲဆိုတာသိခ်င္မိ၍သခင့္စာအုပ္မ်ားကိုၾကည့္ခ်င္မိသည္ ။သို႔ေသာ္သခင္ကသူ႕ပစၥည္းေတြကိုင္ရင္မႀကိဳက္ေပ။သို႔ေသာ္အမွတ္မ႐ွိတဲ့လင္းဟာ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကိုယူၾကည့္လိုက္မိသည္။
"အၾကင္သူသည္"
ထိုစာအုပ္ေလးရဲ႕အတြင္းဘက္ကိုလွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာေရးထားတဲ့စာေလးေၾကာင့္လင္းရင္ထဲတစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားရသည္။
"လြန္းအတြက္ ေမာင္ရဲ႕ ခ်စ္လက္ေဆာင္"
ဟူေသာစာတန္းေလးပင္ျဖစ္၏။ထိုစာစုေလးဟာ ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္မွန္း လင္းသိသည္။ေမာင္ဆိုတဲ့အသုံးအႏႈန္းရယ္။ခ်စ္လက္ေဆာင္ဆိုတဲ့စကားေလးရယ္ ။ဒါေတြဟာခ်စ္သူေတြမွသုံးတာမလား။ဒါဆိုသခင့္မွာ...။
ဒါဆိုခုနကဖုန္းဆက္တဲ့သူေကမာင္
ဆိုတဲ့သူေပါ့။ဟင့္အင္။ မ႐ွိရဘူး။သခင့္မွာခ်စ္ရမဲ့သူမ႐ွိရဘူး။
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ပဲေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ စားပြဲေထာင့္စြန္းေလးမွာတင္ထားတဲ့အရာေလးကိုထပ္ေတြ႕မိျပန္သည္။အသည္းပုံ ရင္ထိုးေလး။လင္းထိုပစၥည္းေလးကိုၾကည့္ရင္းဝမ္းနည္းလာမိသည္။အသည္းပုံအလယ္မွာ"mg"ဆိုတဲ့ စာတန္းေလးေၾကာင့္ပဲျဖစ္၏။
ဒါဆိုသခင့္ရဲ႕အသည္းႏွလုံးဟာ ေမာင္ဆိုတဲ့သူေပါ့။လင္းမနာလိုလိုက္တာ။ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိေမာင္ဆိုတဲ့လူကိုမုန္းလိုက္တာ။
သခင့္အခ်စ္ေတြရေနတဲ့အဲ့ဒီလူကိုမုန္းလိုက္တာ။လင္းစိတ္တိုတိုျဖင့္ လက္ထဲကပစၥည္းေလးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ရင္ထိုးမွာပါတဲ့အပ္ကလက္ကိုထိုးမိၿပီးေသြးမ်ားပင္စို႔လာသည္။ထိုအခါမွလင္းလည္းသတိထားမိေတာ့သည္။
"လင္းေရာင္စဥ္ႏြယ္...မင္းလက္ထဲကဟာကိုခ်စမ္း"
ခ်စမ္းဟုဆိုေပမဲ့သခင္က လက္ထဲမွဆြဲယူသြားသည္။လင္းလက္လည္းအေတာ္ကိုစူးမိသြားတာ။ေသြးမ်ာပင္ေတာ္ေတာ္ထြက္ေနသည္။သခင္ကေတာ့ကိုယ့္လက္ကဒဏ္ရာကိုဂ႐ုမစိုက္ပါ။သူ႕ပစၥည္းကိုကိုင္လို႔စိတ္ဆိုးေနသည္။
"မင္းကို ငါ့ပစၥည္းေတြမထိဖို႔ေျပာထားတယ္မလား..မင္းမွာအသိတရားမပါလာဘူးလား"
"လင္းက လင္းကဒီတိုင္းပဲကိုင္ၾကည့္လိုက္တာပါ"
"မင္းဟာေလ..ငါမႀကိဳက္တာေတြသိပ္လုပ္တာပဲ..ငါ့ကိုငယ္ငယ္ကတည္းကဒုကၡေပးလာတာ..အခုေရာဘယ္အထိဒုကၡေပးေနမွာလဲ"
သခင္ကသူစိတ္ဆိုးတိုင္းလင္းကငယ္ငယ္ကတည္းကဒုကၡေပးေၾကာင္းအၿမဲေျပာသည္။ဘယ္လိုေပးခဲ့တာလည္းဆိုတာက်ေမးရင္
ေတာင္ေျပာမျပခဲ့ပါ။လင္း သိတတ္စအ႐ြယ္ကတည္းကသခင့္ကိုႀကီးႀကီးမားမားဒုကၡမ်ိဳးမေပးမိပါ။
မေနႏိုင္လို႔ေဖေဖကစၿပီးတစ္အိမ္လုံးကိုေမးၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာမွမေျပာျပၾကပါ။ေသခ်ာတာကေတာ့လင္းကပဲသခင့္အတြက္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေနတာေနမွာပါ။
"လင္းကိုဘယ္လိုဒုကၡမ်ိဳးေပးဖူးလို႔လဲ..ေပးဖူးရင္ေျပာျပပါလို႔ေျပာေတာ့ သခင္ေျပာမျပဘူး...အခုလည္း သခင့္ပစၥည္းကိုကိုင္ၾကည့္႐ုံ
ပါပဲ...သခင့္ပစၥည္းကဘာမွထိခိုက္မသြားပါဘူး..လင္းလက္ကိုသာ အပ္စူးသြားခဲ့တာပါ"
သူ႕လက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသြးမ်ားအေတာ္ပင္ရဲေနသည္။
"မင္းဘာသာစပ္စုၿပီးကိုင္တာေလ..မင္းျဖစ္တာမင္းခံေပါ့..ဘာလဲ ငါကသနားေပးရဦးမွာလား"
"သခင္ လင္းကိုအဲ့ေလာက္ေတာင္မုန္းတာလား...မုန္းတယ္ဆိုရင္လည္းမုန္းတဲ့အေၾကာင္းေျပာပါ..လင္း သခင့္ဆီမလာေတာ့ပါဘူး"
"ဟုတ္တယ္မုန္းတယ္..မလာနဲ႔"
"ေကာင္းပါၿပီ...လင္း သခင့္ဆီမလာေတာ့ပါဘူး"
လင္း သခင့္အိမ္ထဲကေနမ်က္ရည္မ်ားျဖင့္လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။သခင္ဟာဒီေလာက္ေတာင္ရက္စက္တယ္လား။သခင္ဟာ အေၾကာင္းမဲ့ရက္စက္မွာေတာ့မဟုတ္ဘူးမလား။ကိုယ္မသိေသးတဲ့အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္သာျဖစ္မွာပါ။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လင္း သခင့္ကိုမမုန္းႏိုင္ခဲ့ပါဘူး ။သခင္ကမုန္းေနရင္ေတာင္မွေပါ့။
10.1.2024
#သခင္