" ស៊ូ ស៊ូកាន់ដៃបងអោយជាប់ កុំលែងណា" ថេយ៍កំពុងកាន់ដៃស៊ូយ៉ុងផង ឯដៃម្ខាងទៀតកំពុងតែការពារខ្លួនពីសត្រូវ ដែលចង់មកវាយពួកគេ
" បងថេយ៍ ខ្ញុំខ្លាចណាស់ អា... កុំចូល ចេញទៅ" ស៊ូយ៉ុងកំពុងភ័យផង ដៃកំពុងក្រវីដាវមិនដឹងណាណីទេ ខ្លាចតែសត្រូវចូលមក ។ កំពុងភ័យចុះភ័យឡើង ស៊ូយ៉ុងក៏របូតដៃចេញពីថេយ៍
" បងថេយ៍ បងថេយ៍ " ដោយភាពវឹកវរផង ធ្វើអោយស៊ូយ៉ុងមិនអាចកាន់ដៃថេយ៍វិញទេ ហើយត្រូវទាហានដែលកំពុងប្រយុទ្ធគ្នា រុញចុះឡើងក៏ឃ្លាតពីថេយ៍ទៅមិនដឹងដល់ណាទេ
" វើយ!! បាត់ស៊ូយ៉ុងដៃ ស៊ូ ស៊ូឯងនៅណា" ថេយ៍ដោយដៃម្ខាងទូទាយពេក ក៏ងាកមើលបាត់ប្អូនគេ មិនដឹងតាំងពីពេលណា ថេយ៍ក៏ប្រឹងរកដែល។ ថេយ៍រកចុះឡើងក៏ប្រទះឃើញជុងហ្គុកប្រយុទ្ធជាមួយនិងនរណាម្នាក់ដូចជាមេទ័ព។ ពេលប្រយុទ្ធសុខៗ មេទ័ពនិងក៏ធ្លាក់ពីលើសេះ ហើយត្រូវបានជុងហ្គុកមានព្រៀបលើ
" ល្អណាស់ អ្នកប្រុសខ្ញុំខ្លាំងណាស់ ដាក់វាទៅអ្នកប្រុស" ថេយ៍កំពុងមើលពីជ្រុងម្ខាង ហើយអរលើកមេដៃអោយជុងហ្គុក
"ហើុយ!!! អ្នកប្រុសជុងហ្គុកប្រយ័ត្ន..." ថេយ៍កំពុងមើលសុខៗ ស្រាប់តែឃើញមាននរណាម្នាក់លើកព្រួញតម្រង់មកជុងហ្គុក មើលទៅជុងហ្គុកមិនបានចាប់អារម្មណ៍នោះទេ
" ជ្រុច...អាក់" ថេយ៍ រត់ទៅរុញជុងហ្គុកចេញពីព្រួញដែលកំពុងហោះមក
"ថេយ៍ .... អាក៎" ជុងហ្គុកហៅឈ្មោះថេយ៍ ព្រោះឃើញថេយ៍ជាអ្នករុញខ្លួនកុំអោយព្រួញត្រូវចំណុចសំខាន់ តែនៅតែត្រូវដើមដៃខាងឆ្វេងដដែរ តែក៏ល្អជាងត្រូវខ្លួនដែរ
" ពួកឯងចាប់ពួកវាមក " មេទ័ពខ្លាកំណាចកាលបើឃើញជុងហ្គុកត្រូវហើយ ណាមួយកូនទាហានខ្លួនក៏មកជួយដែរក៏បញ្ជាអោយចាប់ពួកជុងហ្គុកទៅ ( ជុងហ្គុកនិងមេទ័ពខ្លាកំណាច ប្រយុទ្ធគ្នានៅកន្លែងឆ្ងាយពីកូនទាហានផ្សេងទៀត)
" អ្នកប្រុសក្រោករួចទេ" ថេយ៍និងជុងហ្គុកអង្គុយនៅលើដីដដែលព្រោះថេយ៍រុញជុងហ្គុក អម្បាញ់មិញដួលនៅដី
" មិនអីទេ យើងអាចរត់បាន" ជុងហ្គុកនាយរឹងមាំត្រូវព្រួញប៉ុណ្ណឹងអាចទ្រាំបាន
" ចឹងខ្ញុំរាប់1ដល់3 ពួកយើងក្រោកហើយរត់ទៅក្រោយទាំងអស់គ្នា" ពួកកូនទាហាននគរខាងជើងក៏ដើរមករកបន្តិចម្តងៗ
" ចឹង 1 2 3 រត់" ថេយ៍ដៃម្ខាងសូកចូលចន្លោះដៃខាងស្តាំរបស់ជុងហ្គុក ចំណែកដៃម្ខាងទៀតរបស់ថេយ៍កាន់ដៃមួយក្ដាប់ ។ ពេលរាប់ដល់បីថេយ៍បាច់ដីទាំងនោះទៅពួកទាហានដែលរកមកចាប់ពួកគេ ឃើញឱកាសល្អថេយ៍លើកជុងហ្គុក រត់ទៅខាងក្រោយដែលគ្មានទាហានរបស់នគរខាងជើង។ ពួកគេក៏រត់ចូលព្រៃបាត់ ដើម្បីគេចពីពួកទាហានដែលនៅតែមកតាមពីក្រោយ
" វើយ!!! ចង្រៃមែន បើមានឱកាសក្រោយយើងនិងស្លាប់ឯង ចន ជុងហ្គុក" ជីសុង(មេទ័ពខ្លាកំណាច ) មិនសុខចិត្តនិងលទ្ធផលដែលអោយពួកជុងហ្គុករត់បាន
________
+ ចំណែកឯស៊ូយ៉ុងដែលបានបែកចេញពីថេយ៍វិញ ក៏បានរត់ចុះឡើងក៏មកឃើញសុីនហាកំពុងប្រយុទ្ធនិងសត្រូវ ក្នុងនោះដែរជុងគីក៏កំពុងប្រយុទ្ធជាមួយសត្រូវដូចគ្នា។
" ហឹស... ឆាប់ដកទ័ពចេញទៅ បើមិនចង់អោយយើងសម្លាប់ឯង" ជុងគីលើកដៃទៅភ្ជង់ក របស់មេទ័ពម្នាក់របស់បគរខាងជើងដែលបានដួលក្នុងការប្រយុទ្ធនេះ
" សម្លាប់យើងទៅ យើងមិនដកថយទេ នគរខាងត្បូងត្រូវតែជាចំណុះរបស់នគរខាងជើង ហាស៎ ហាស..." មេទ័ពនោះនៅតែមិនខ្លាចរអាក្នុងការស្លាប់ ស៊ូស្លាប់ដើម្បីជាតិ
" សម្តីខ្លាំងណាស់ណ៎ យើងនិងកាត់កឯង" សុីនហាបម្រុងនិងកាត់ហើយតែ
" អ្នកប្រុស ជួយខ្ញុំផង" សម្លេងរបស់ស៊ូយ៉ុងបន្លឺឡើង ដោយមានកូនទាហាន តាមមើលការស្លៀកពាក់ដូចជាទាហាននគរខាងជើង កំពុងឈរនៅពីក្រោយដោយមានកាំបិតភ្ជង់ក ទៀតផង ។ មុនដំបូងទាហានម្នាក់និងក៏មិនដឹងត្រូវជួយមេទ័ពរបស់គេយ៉ាងមិចដែរ តែទាហាននោះក្រលែកឃើញស៊ូយ៉ុងពួននៅម្ខាងក្នុងសម្លៀកបំពាក់ទាហានខាងត្បូង ក៏ចាប់មកគំរាមទៅ។ សុីនហានិងជុងគីក៏ភាំងដែល មិចក៏ស៊ូយ៉ុងគេនៅទីនេះ
" ឆាប់ដោះលែង បើមិនចង់អោយទាហានពួកឯងស្លាប់"
" ឯងដោះលែងគេសិនទៅ យើងនិងដោះលែងមេទ័ពឯងដែរ " ជុងគីចាប់លើកមេទ័ពនោះមកគម្រាមដែរ
" បាន អ្ហាក៎" ទាហាននោះបម្រុងនិងព្រមហើយ តែមានគ្រាប់ព្រួយហោះមកចំក្បាលទាហាននិងក៏ជួលស្លាប់ទៅ ចំណែកឯស៊ូយ៉ុងភ័យពេកក៏សន្លប់បាត់ទៅ
" អូនស៊ូ " សុីនហារត់ទៅរកស៊ូយ៉ុង
" នេះ មើលវាផង" ជុងគីបោះមេទ័ពនោះទៅអោយកូនទាហានដែលមកជួយពួកគេ ហើយក៏រត់ទៅរកស៊ូយ៉ុង
" អូនស៊ូយ៉ាងមិចទៅហើយ សន្លប់ហើយ" សុីនហាលើកក្បាលស៊ូយ៉ុងដាក់ដើមដៃ
" ម៉ោះ យើងបីគេទៅវិញ" ជុងគីរកមកបម្រុងនិងបីស៊ូយ៉ុង
" មិនបាច់ទេ យើងបីទៅបាន " សុីនហាមិនចង់អោយជុងគីប៉ះក៏នាយជាអ្នកលើកទៅតែម្តង។ ជុងគីមិនដឹងធ្វើមិចក៏បានតែទៅតាម
សង្គ្រាមក៏បានបញ្ចប់ ដោយនគរខាងត្បូងជាអ្នកឈ្នះ ព្រាបតាមព្រៃខាងកើត និង ខាងលិច ត្រូវបានសុងហេ សុងហូ ណាមជូន និងយ៉ុងហ្គី កំចាត់អស់ហើយ។ ក្នុងសង្គ្រាមទាហានរបស់នគរទាំងពីរស្លាប់និងរបួសក៏មិនតិចដែរ។ ពួកគេក៏ទៅប្រជុំគ្នានៅបន្ទាយវិញ ដើម្បីធ្វើការអបអរនិងចូលរួមរំលែកទុក្ខដល់ទាហានដែលពាលីជីវិត ។
______
+ បន្ទាយនគរខាងត្បូង
" ពេលនេះសង្គ្រាមរបស់យើងទទួលបានជោគជ័យហើយ ខ្ញុំនិងស្នើសុំព្រះអង្គអោយអំណោយខ្លះៗ ទៅលើកការខំប្រឹងអ្នកទាំងអស់គ្នា ចំណែកឯអ្នកពាលីជីវិតទាំងអស់យើងនិងបញ្ចូលសពទៅកាន់គ្រួសារហើយអោយអំណោយអោយាមស្របមួយ" យ៉ុងហ្គីចេញមកនិយាយពីការយកឈ្នះសង្គ្រាម
" បងជូនឯណា ជុងគីនិងសុីនហានោះ ក្រែងសង្គ្រាមឈ្នះហើយមិចក៏មិនមកអបអរដែល ឬគ៏ពួកគេត្រូវរបួស" សុងហេសួរព្រោះយ៉ុងហ្គីនិយាយមួយសន្ទុះហើយតែមិនឃើញចេញមកទេ ( ជុងគីនិងសុីនហា ពួកគេយកឈ្នះមុនទើបសុងហេមិនដឹង ចំណែកឯពួកគេទាំងពីបន្ទាប់ពី បីស៊ូយ៉ុងមកដល់បន្ទាយហើយក៏ប្រញាប់ចូលជំរុំដើម្បីហៅគ្រូពេទ្យមកពិនិត្យ ទើបមិនបានចូលរួមនិងគេ)
" បងឃើញពួកគេនៅចាំមុខជំរុំមិនដឹងនរណាត្រូវរបួសទេ ទើបពួកគេទាំងពីរនៅខាងមុខនោះ" ណាមជូន
" ហើយចុះបងជុងហ្គុកនោះ ក៏មិនឃើញគាត់ដែរ" សុងហូក៏លើកឡើង
" អឹម មែនហើយ បងក៏មិនឃើញដែរ ជុងហ្គុកមានបញ្ហាអីទេដឹង" ណាមជូន
" លោកមេទ័ព លោកមេទ័ព ទាហានរបស់យើងបានរកឃើញសេះរបស់មេទ័ពចន តែមិនឃើញមេទ័ពចនទេទាន" ទាហានម្នាក់រត់មកយ៉ាងលឿន ដើម្បីរាយការណ៍ពីស្ថានភាពដែលគេបានដើរមើលតាមកន្លែងប្រយុទ្ធក្រែងមានទាហានរបស់ខ្លួនណាមានរបួសតែក្រែងគ្មានអ្នកដឹង តែក៏ប្រទះឃើញសេះរបស់ជុងហ្គុកនៅតែឯងមិនឃើញម្ចាស់សេះ
" ចុះអ្នកផ្សេងមានបានឃើញមេទ័ពចន ជុងហ្គុក នៅជំរុំទេ" យ៉ុងហ្គីស្រែកសួរ ក្រែងមានទាហានណាបានដឹង
" មិនឃើញទេ / ឯងមានឃើញទេ / អត់ទេ / ខ្ញុំក៏ដែរ" ចម្លើយដែលបានពីទាហានទាំងអស់សុទ្ធតែមិនឃើញ
" ឆាប់ចាប់ទាហានខ្លះដើររកមេទ័ពចន ជុងហ្គុកភ្លាម" យ៉ុងហ្គីបញ្ជាឡើង
" បងយ៉ុង ខ្ញុំសុំទៅរកដែរ ខ្ញុំនៅមានកម្លាំងមិនអីទេ" ណាមជូនលើកឡើង ព្រោះគេមិនមានរបួសខ្លាំងទេ
" ខ្ញុំសុំទៅដែរ បងយ៉ុង " សុងហេក៏លើកខ្លួនឯងឡើងដូចគ្នា
" ល្អ ពួកឯងទៅចុះគ្នា គ្នាច្រើនឆាប់បានរកឃើញ បើមានដំណឹងអ្វីឬបញ្ហាអ្វីឆាប់រាយការណ៍មក" យ៉ុងហ្គីក៏អនុញ្ញាត
" ខ្ញុំ.. ខ្ញុំ" សុងហូក៏លើកចង់ទៅជួយដែរ
" ឯងមិនបាច់ទេ សុងហូ ឯងត្រូវរបួសហើយ ទៅព្យាបាលសិនទៅ" យ៉ុងហ្គីក៏និយាយ តាមស្ថានភាពដែលសុងហូជួបគឺរបួស ដោយត្រូវដាវរបស់សត្រូវ ត្រូវដៃខាងស្តាំ
" បាទ ចឹងក៏បានដែរ"
" បងយ៉ុង ចឹងពួកខ្ញុំចេញទៅហើយមើលទៅមេឃជិតល្ងាចហើយ "
" អឹម" យ៉ុងហ្គីងក់ក្បាល ណាមជូន និង សុងហេ ក៏ចេញទៅជាមួយទាហានខ្លះៗ
" អ្នកទាំងអស់គ្នា អាចសម្រាកបាន នឿយហត់ហើយ" យ៉ុងហ្គី បែបមកប្រាប់ទាហានដែលនៅសល់អោយសម្រាកបាន
" មោះ បងនាំឯងទៅជួបគ្រូពេទ្យ" យ៉ុងហ្គី ក៏ជួយគ្រាសុងហូទៅរកពេទ្យ
_____
+ ជំរុំ
សុីនហា និង ជុងគីបានដើរចុះឡើងរកចាំគ្រូពេទ្យប្រាប់ពីអ្នកជំងឺនៅខាងក្នុង ។ គ្រូពេទ្យក៏ចេញមក
" ពេទ្យ ពេទ្យ គេយ៉ាងមិចទៅហើយ " ពួកគេទាំងពីរក៏សួរដំណាលគ្នា ព្រោះពួកគេបារម្ភមិនចាញ់គ្នាទេ អ្នកជំងឺគ្មាននរណាក្រៅពីស៊ូយ៉ុងនោះទេ
" អ្នកជំងឺមិនអីទេ គ្រាន់តែសន្លប់ប៉ុណ្ណោះ បន្តិចទៀតនិងដឹងខ្លួនហើយ ខ្ញុំថាអ្នកដែលត្រូវខ្លាំងគឺលោកមេទ័ពទាំងពីរទេ លោកមេទ័ពទាំងពីរទៅលាងរបួសសិនទៅ" គ្រូពេទ្យក៏លើកឡើង តាមមើលអ្នកជំងឺខាងក្នុងត្តឹមតែសន្លប់ទេ ឯអ្នកបារម្ភវិញគឺសាច់សុទ្ធតែស្នាមដាវដែរសល់ពីការប្រយុទ្ធ
" ឯងទៅលាងមុនទៅ" សុីនហាដេញអោយជុងគីទៅមុន
" ឯងនិង ទៅមុនទៅ យើងទៅមើលស៊ូយ៉ុងសិន" ជុងគីក៏ប្រកែក
" អត់ទេ ឯងនិង.."
" ឯងក៏ដូចគ្នាដែរ"
" បានហើយ លោកមេទ័ពចាំខ្ញុំលាងរបួសនៅទីនេះទាំងពីរនាក់អោយល្អទេ" ពេទ្យក៏លើកដំណោះស្រាយឡើង
" យូរហើយមិននិយាយ ខានពេលឈ្លោះគ្នាទៅកើត" ជុងគីក៏និយាយឡើងហើយដើរចូលទៅក្នុងជំរុំ
" ពិតមែនហើយ" សុីនហាក៏បន្ទូលបន្ត
" យី... ប្រាប់ហើយនៅថាឯងខុសទៀត" ពេទ្យក៏និយាយឡើងដោយហួសចិត្ត ខំរកពិធីដោះស្រាយអោយហើយនៅតែថាគេខុសទៀត
" នៅនិយាយអីទៀត ចូលមក" សុីនហា
" ទៅ ហើយ ទៅហើយ បាទ" ពេទ្យក៏ដើរចូល
______
+ ក្នុងព្រៃ
ថេយ៍និងជុងហ្គុកវិញ បានរត់គេចពីទាហាននគរខាងជើង ចូលក្នុងព្រៃរាងជ្រៅដែល ទើបទាហានទាំងនោះតាមមិនទាន់ ។
ពួកគេរត់ទៅដល់មាត់ជ្រោះមួយទើបឈប់សម្រាកព្រោះមិនឃើញទាហានមកតាមទៀត។
" អ្នកប្រុសយើងរត់ផុតហើយ អ្នកប្រុស ហើយ!! អ្នកប្រុសយ៉ាងមិចទៅហើយ" ថេយ៍គ្រាជុងហ្គុកម្ខាងហើយមើលក្រោយអោយប្រាកដថាគ្មានអ្នកតាមមក ទើបបែរមុខមកវិញឃើញជុងហ្គុកទន់ខ្លួនបាត់ហើយ ចំណែកឯព្រួញនៅដៃខាងឆ្វេងជាប់ដដែរ មិនទាន់ដកទេ ខ្លាចដកហើយឈាមចេញមកកាន់តែច្រើន
" អ្នកប្រុសមិនអីទេ មែនទេ?" ថេយ៍ទម្លាក់ជុងហ្គុកអោយអង្គុយផ្អែកនិងដើមឈើជិតនិងសិន
" មិនអីទេ ឯងជួយដកព្រួញសិនទៅ " ជុងហ្គុកនិយាយទាំងមាត់គេស្លេកស្លាំងអស់ហើយ អោយសារអស់ឈាមច្រើនពេក
" ខ្ញុំ ... ខ្ញុំមិនហ៊ានដកទេ អ្នកប្រុស" ថេយ៍ឆ្លេឆ្លាណាស់មិនហ៊ានដក
" យើងជឿឯង យើងមានថ្នាំនេះ ដកព្រួញហើយ ចាំយកវាដាក់លើរបួសហើយចាំយកក្រណាត់មករុំមក " ជុងហ្គុកចាប់ផ្តើមនិយាយខ្សោយទៅខ្សោយទៅហើយ បើមិនដកព្រួយទប់ឈាមទេ គេអាចនិងស្លាប់ដោយសារអស់ឈាមមិនខាន
" មិនអីទ ថេយ៍ ឯងអាចធ្វើបាន ឯងអាចធ្វើបាន ស៊ូ ស៊ូ " ថេយ៍ក៏ចាត់ការតាមអ្វីដែរជុងហ្គុកប្រាប់។ ថេយ៍ដោះខោអាវទាហានចេញព្រោះវាធ្ងន់ណាស់ ថេយ៍ហែកក្រណាត់អាវគេបន្តិច ( ថេយ៍ពាក់អាវការចង់រត់មាមពីរជាន់នោះពីក្នុងខោអាវទាហាន) ធ្វើរួច។ ជុងហ្គុកក៏សន្លប់បាត់ស្មារតី។ ចំណែកថេយ៍ស្ទាប់ក្បាលជុងហ្គុកទើបដឹងថា អ្នកប្រុសគេក្តៅខ្លួន។ ថេយ៍យកក្រណាត់អាវដែលនៅសល់យកទៅជ្រលក់ទឹកជ្រោះដែលនៅជិតនិង ។ ថេយ៍នៅអាវសមួយជាន់ទៀត។
" កម្តៅដូចជាមិនអន់សោះ" ថេយ៍ជ្រលក់ទឹកជូតពីរ បីដងហើយ ( ថេយ៍ដោះអាវទាហានជុងហ្គុកចេញហើយ នៅសល់តែអាវសរដូចថេយ៍ចឹង)
( របៀបអាវបែបនេះ)
" រងា រងាណាស់" ជុងហ្គុកមមើនិយាយ ទាំងដៃអោនខ្លួនបញ្ជាក់ថាគេរងាខ្លាំង
" មែនហើយ បង្កាត់ភ្លើង បង្កាត់ភ្លើងសិនទើបអ្នកប្រុសមិនសូវរងា" ថេយ៍ចាប់ផ្តើមប្រមូលឈើយកមកបង្កាត់ភ្លើង ព្រោឥឡូវជិតយប់ហើយ បង្កាត់ភ្លើងអាចដេញសត្វសាហាវបាន
" អ្នកប្រុសបាត់រងារខ្លះទេ " ថេយ៍មកសួរជុងហ្គុក
" រងារ ... រងារ" បបូរមាត់ជុងហ្គុកញ័រអស់ហើយ
" ធ្វើយ៉ាងមិចទៅ គិត គិត.. អាថេយ៍គិត មែនហើយ អោបអាចបន្ថយការរងាបាន " ថេយ៍ដើរចុះឡើងគិតរកវិធី គិតចុះឡើងថេយ៍ក៏នឹកឃើញវិធី ថារកធ្វើហើយ
" មិនអាចទេ យើងមិចនិងអាចអោបអ្នកប្រុសបានទៅ " ពេលចូលរកទៅអោប ថេយ៍ក៏គិតថាមិនសម ខ្លាចជូងហ្គុកក្រោកមកថាអោយគេ ព្រោះជុងហ្គុកមិនចូលចិត្តអោយនរណាអោបខ្លួនទេ បើសូម្បីតែខោអាវមិនអោយគេរៀបចំផង
" ហើុយ!!! ស្លាប់ក៏ស្លាប់ទៅ ជួយមនុស្សសិន ចាំគិតទៀត" ថេយ៍ក៏ចូលមកអង្គុយជិតជុងហ្គុក ដាក់ដៃម្ខាងទៅខាងក្រោយជុងហ្គុក ដៃម្ខាងទៅចាប់ក្បាលជុងហ្គុកមកផ្អែកលើស្មាគេ ហើយយកស្លឹកឈើខ្លះមកធ្វើជាភួយដណ្តប់ដើម្បីបាត់រងារខ្លះ បូករួមនិងការអោបរបស់ថេយ៍ មើលទៅជុងហ្គុកអន់រងារខ្លះហើយ។ អង្គុយយូរទៅ ពួកគេទាំងពីរគេងលក់ទៅដោយសារទើបធហវើសង្គ្រាមហត់ផង។
_______
+ បន្ទាយ (ពេលព្រឹក)
ការចាត់ចែងរបស់មេទ័ពមីនទៅលើកូនទាហានក៏បានរួចរាល់។ ចំណែកឯនគរខាងជើងត្រូវសងមកខាងនគរខាងត្បូងដោយជញ្ជូនមាសប្រាក់ មកសងថ្លៃខូចខាត់ជារៀងរាល់ឆ្នាំ រយះពេល10ឆ្នាំ ជាការពិន័យ។ ឯទាហានទាំងអស់ត្រូវបានស្តេចអនុញ្ញាតអោយទៅលេងស្រុកកំណើតបាន ជាការអគុណសម្រាប់ការខិតខំប្រឹងប្រែង។ ចំណែកឯពួកយ៉ុងហ្គីត្រូវបានទៅរាជវាំងវិញថ្ងៃនេះ តែដោយសារតែរកជុងហ្គុកមិនទាប់ឃើញ ទើបចាំជុងហ្គុកសិន។
" ជុងគី ឯងមិនអីទេហែស៎ សុំទោសយប់មិញបងរវល់ពេកទើបមិនបានមកសួរ " យ៉ិងហ្គីចូលមកមើលជុងគីមិនបានចាប់អារម្មណ៍នរណានៅក្នុងនិងខ្លះទេ។ ចំណែកឯសុងហូនៅសម្រាកសិន មិនបានមកទេ
" ខ្ញុំមិនអីទេ បង" ជុងគីងើបពីគេងមិញ ក៏ឆ្លើយ
" ហើយចុះមិចក៏សុីនហានៅទីនេះដែរ ហើយនៅអាល្អិតនេះទៀត " យ៉ុងហ្គីសួរព្រោះសុីនហានិងជុងគីមិនត្រូវគ្នា តែអាចគេងនៅក្នុងជំរុំតែមួយ ពិតជាអភូតហេតុមែន
" សុីនហាគេរបួសទើបនៅទីនេះសិនទៅ ចំណែកឯស៊ូយ៉ុងវិញខ្ញុំឃើញគេពេលមានសង្គ្រាម មិនដឹងគេមកតាមណាទេ" ជុងគី
" អឹម ... " សុ៏នហាក៏ក្រោកឡើង
" ណែក អ្វីៗសន្តិភាពហើយ ឯងអាចទៅវិញបាន" យ៉ុងហ្គីនិយាយសុីនហា មើលទៅសង្គ្រាមលើកនេះអាចអោយពួកគេនិយាយគ្នាបានវិញហើយ
" អត់ទេ ខ្ញុំចាំស៊ូយ៉ុងងើបសិនបានទៅជាមួយគេ" សុីនហាក្រោកហើយក៏មកមើលស៊ូយ៉ុងដែលសន្លប់មិនទាន់ភ្ញាក់
" គេទៅក៏ត្រូវទៅជាមួយយើងដែរ" ជុងគី និយាយទៅសុីនហាដែលនៅជិតស៊ូយ៉ុង តែសុីនហាមិនខ្លាចទេមានតែទឹកមុខឌឺថែម
" បានហើយ ធំអស់ហើយនៅឈ្លោះគ្នាទៀត អ៎... មែន ជុងគី ឯងដឹងទេ ថាជុងហ្គុកបានបាត់ខ្លួន ទាហានឃើញតែសេះរបស់ជុងហ្គុកទេ" យ៉ុងហ្គី
" មិចក៏មានរឿងចឹង ចុះឥឡូវយ៉ាងមិចហើយបងយ៉ុង" ជុងគីពិតជាភ្ញាក់ផ្អើលមែន យប់មិញរវល់តែរឿងស៊ូយ៉ុង និងអស់កម្លាំងផងក៏គេងទៅមិនបានគិតអី។ សុីនហាក៏ភ្ញាក់ផ្អើលដែល ទោះមិនត្រូវគ្នាក៏ធ្លាប់ធ្វើសង្គ្រាមជាមួយគ្នាដែរ
" មិនទាន់រកឃើញទេ តែបងអោយណាមជូននិង សុងហេទៅរកហើយ ពេលរកឃើញពួកគេនិងមកវិញកុំបារម្ភអី សម្រាកសិនទៅមើលទៅពួកឯងក៏បានរបួសដែរ" យ៉ុងហ្គីនិងពួកគេក៏សំដៅដល់សុីនហាដែរ
" ពួកនៅទីនេះហើយ ចាំបងអោយគេយកអាហារមកអោយពួកឯង"
" អរគុណបងយ៉ុង" ជុងគី
" អរគុណបង" សុីនហា យ៉ិងហ្គីញញឹមហើយក៏ចេញទៅ
" ស៊ូ ស៊ូហា កាលអូនងើបហាស៎ មិចក៏គេងយូរម្ល៉េះ ដឹងបងបារម្ភអត់" សុីនហាបែរមកនិយាយជាមួយស៊ូយ៉ុង
" មិចក៏ឯងនិយាយជាមួយស៊ូយ៉ុង អូន បង សិ្នទ្ធស្នាលម្ល៉េះ ឯងត្រូវជាស្អីនិងគេ" ជុងគី
" យើងស្រលាញ់ស៊ូយ៉ុង ប៉ុណ្ណឹងបានទេ" សុីនហាបែរមកនិយាយជាមួយជុងគីដោយទឹកមុខប្រាកដប្រជា
" ឯង...." ជុងគីគាំង មិនចង់ជឿថាសុីនហា៊ននិយាយបែបនេះសោះ
" យើងដឹងថាអារម្មណ៍ឯងគិតលើស៊ូយ៉ិងយ៉ាងមិច?" សុីនហាងើបមកនិយាយតទល់និងជុងគី
" ទេ ...ហិស... ទេ .. ឯងនិយាយអីនិង ដឹងអារម្មណ៍យើងស្អី គួរអោយចង់សើចណាស់ ឯងគិតថាយើងស្រលាញ់ស៊ូយ៉ុងមែនទេ ហិ ...ហិ.. អត់ទេ មើលមាត់យើង អត់ទេ មិនដែល ហើយក៏មិនសូម្បីគិត " ជុងគីដោយមិនចង់ចាញ់ក៏និយាយបែបនេះចង់មក
" កុំបានតែមាត់ចឹង ធ្វើតាមសម្តីផង " សុ៏នហាមិនខ្វល់ថាជុងគីស្រលាញ់ស៊ូយ៉ុងឬក៏អត់ទេ តែឥឡូវជុងគីចេញមកបញ្ជាក់ច្បាស់ៗហើយ ទោះបីគេដឹងថាស៊ូយ៉ិងស្រលាញ់ជុងគី តែឥឡូវគេប្រាកដហើយ
ចំណែកឯ អ្នកដែលសន្លប់វិញ ភ្នែករបស់ស៊ូយ៉ុងមានទឹកអ្វីហូរចេញពីកន្ទុយភ្នែកគេ។
_______
To Be Continue