ထွက်သွားတဲ့ကျောပြင်သေးသေးလေးကိုသာငေးနေမိပေမဲ့ကျွန်တော်မတားနိုင်ခဲ့ဘူး....
ဟိုးအဝေးကပုံရိပ်လေး...တဖြည်းဖြည်းလွင့်ပျယ်ပျောက်ကွယ်သွားတာလေးကိုဘဲအမှတ်မထင်ငေးနေမိသည်....
ကျွန်တော်ရူးနေပြီထင်တယ်...
ကောင်လေးသိပ်ဆိုးတာလဲ.....
ကောင်လေးကိုငေးနေမိတာ...ကားမောင်းတဲ့driverဦးလေးကြီးကျွန်တော့်နာမည်အော်ခေါ်မှဘဲသတိပြန်ဝင်မိသည့်အဖြစ်....
'ဆရာ....'
'ဗျာ....ကျွန်တော့်ကိုခေါ်တာလား.
.?'
'အင်း...ဆရာကိုခေါ်နေတာကြာနေပြီ..'
'ဆောရီး...ကျွန်တော်ဒီနေ့စိတ်နဲ့လူနဲ့မကပ်သလိုဖြစ်နေလို့...ဒါနဲ့စောနက....'
'စိတ်ချပါဆရာ...ကျွန်တော်မမလေးကိုပြန်မပြောပါဘူး....'
'အင်း....ကျေးဇူး... ဟူး....'
ဦးလေးနဲ့ ကားအပြင်ဘက်မှာစကားရပ်ပြောနေချိန်မှာဘဲအမှတ်မထင်ဝင်လာတဲ့လက်သီးတချက်....
'ခင်ဗျားအသက်ရှင်နေသေးတာဘဲ!!'
'ခွပ်....'
'ဟာ...ဆရာ...အဆင်ပြေရဲ့လား? '
'ပြေတယ်...ပြေတယ်....ဒီမှာ...ကောင်လေး...မင်းဘာလုပ်တာလဲ..?'
'ထိုးလိုက်တာလေ...မကျေနပ်လို့.....ခင်ဗျားဗျာ.....!တောက်!!!'
'မင်းဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲ..?မင်းကိုငါမသိဘူးနော်..မင်းနဲ့ငါနဲ့ရန်ငြိုးရှိလို့လား..?
'ရန်ငြိုးရယ်တော့မရှိပေမဲ့....ခင်ဗျားကြောင့်ဝေးခံစားခဲ့ရတာတွေအတွက်....'
'ဝေးလေပြေနဲ့မင်းနဲ့ကသိကြတာလား...?'
'အဲ့တာတွေခင်ဗျားသိချင်ရင်ကိုယ်တိုင်စဉ်းစားကြည့်ပေါ့....မကူညီပေးနိုင်တာအတွက်တော့sorryဘဲ....တကယ်တော့ခင်ဗျားကံကောင်းသွားတယ်မှတ်ပါ...ဒီလက်သီးတချက်နဲ့တော့မကျေနပ်နိုင်ပေမဲ့လို့ပေါ့.....အကယ်လို့များအတိတ်မှာခင်ဗျားသာကျွန်တော့်ကျေးဇူးရှင်မဖြစ်ခဲ့ရင်ခင်ဗျားကိုဒီနေရာမှာတင်ကားနဲ့တိုက်သတ်ပြစ်တယ်....'
'ဘာလဲ..?ဘာတွေလဲ...?ဘာကိုငါကမင်းရဲ့ကျေးဇူးရှင်လဲ...?မင်းဘာတွေပြောနေတာလဲ....?ဘာလို့ငါကရောဘာမှမမှတ်မိနေရတာလဲ...?'
'တခုမှတ်ထားပါ....ခင်ဗျားကိုအချိန်နှစ်ပတ်ပေးမယ်...အဲ့အချိန်အတွင်းမှာခင်ဗျားဝေးကိုလာမတွေ့ရဘူး...သေချာလေးစဉ်းစားပေါ့..ခင်ဗျားဘာတွေမေ့နေလဲဆိုတာ.....အဲ့နှစ်ပတ်ကျော်လို့မှခင်ဗျားဘက်ကတစ်ခုခုထူးမလာရင်ကျွန်တော်ဝေးကိုခင်ဗျားဘဝထဲကအပြီးအပိုင်ဆွဲထုတ်သွားတော့မှာ.....နောက်ဆုံး..အနေနဲ့...တချိန်ကကျေးဇူးရှင်ဖြစ်ခဲ့ဘူးတာကိုထောက်ထားပြီး..ကျွန်တော့်ဘက်ကအခွင့်အရေးပေးနေတာမို့...ခင်ဗျားအကောင်းဆုံးကြိုးစားပေးပေါ့......'
မျက်ရည်တွေအပြည့်နဲ့ကောင်လေးကကျွန်တော့်နားနားကိုကပ်ပြီးသတိပေးသွားခဲ့သေးသည်....အဲ့တာက....
'သူ့မှာအချိန်သိပ်မရှိတော့ဘူး...'တဲ့.....
ဝေး......သူ.....
အဲ့တခဏကျွန်တော့်ကမ္ဘာကြီးကမှောင်မိုက်သွားသလိုပင်....
ဘာဆိုဘာမှတွေးတောလို့မရခဲ့ဘူး...
နောက်တော့သူထွက်မသွားခင်ကျွန်တော့်လက်ထဲကိုပါဆယ်ထုပ်လေးတစ်ထုပ်ထည့်ခဲ့ပေးခဲ့တယ်....
ပါဆယ်ထုပ်လေးကိုကိုင်ပြီးအဲ့နေရာမှာတင်ငိုင်ပြီးရပ်နေခဲ့မိတော့သည်....
'မောင်......'
'......'
'မောင်...မောင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ..?'
'အာ....အင်း.....ခင်တောင်ပြန်ရောက်နေပြီလား...?'
'အင်း....ခုလေးတင်ဘဲ....မောင်...လက်ထဲကဘာကြီးလဲ..?'
'အာ....အသိတစ်ယောက်နဲ့တွေ့လို့.....သူကအမှတ်တရဆိုပြီးမောင့်ကိုပေးသွားတာ...'
'အော်....စောနကထွက်သွားတဲ့တစ်ယောက်လား...?'
'အင်း....'
'ခင်...အဲ့လက်ဆောင်လေးကြည့်လို့...'
'မောင်တို့နောက်မှတူတူဖွင့်ကြည့်ကြရအောင်လေ....လာ..ခုတော့ပြန်ကြရအောင်...မောင့်ကိုပြောပြပါဦး..ဆရာဝန်ကြီးကဘာပြောသေးလဲ...?'
'အာ..ဘာမှတော့ထွေထွေထူးထူးတော့မဟုတ်ပါဘူးမောင်....ဒီတိုင်း............................................................................................................................................................................'
ဘေးကမိန်းမဖြစ်သူကလမ်းတလျှောက်စကားတွေပြောနေပေမဲ့သူ့ရဲ့စိတ်တွေကတော့ဆေးရုံမှာကျန်ခဲ့လေပြီ.....
တကယ်ဘဲငါကဘယ်သူများလဲ..?
....
အိမ်ပြန်ရောက်ပြီးတာနဲ့ဝေးရဲ့အသိတစ်ယောက်စီကရခဲ့တဲ့ပါဆယ်ထုပ်လေးကိုဖွင့်ကြည့်မိသည်....
တစ်အုပ်ကphoto albumလေး...နောက်တစ်အုပ်ကတော့diaryလေး....
photo albumလေးကိုဖွင့်ကြည့်မိတော့ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေပင်ပြူးကျယ်သွားရသည်...
ရိုက်ထားတဲ့ပုံတိုင်းမှာကျွန်တော်ကပါနေခဲ့သည်....
ပုံတိုင်းမှာဝေးလဲပါသလိုကျွန်တော်လဲပါသည်....
ပုံတော်တော်များများမှာဝေးရဲ့တစ်ယောက်တည်းပုံလေးတွေကိုတွေ့ရတတ်သည်..
ပုံတွေကိုငေးနေမိရင်းအမှတ်မထင်ဘဲပုံလေးတစ်ပုံကalbumကြားထဲကနေထွက်ကျလာခဲ့သည်....
ဒ...ဒါ....ဒီပုံလေးက... သားငယ်ငယ်ကပုံနဲ့တကယ်ဘဲတပုံစံတည်း...ပြီးတော့...ဒီနေရာနဲ့...ဒီအချိန်တွေ....
(ဝေးနော်...မရဘူး...လာ...အခန်းပြန်မယ်....
ဟင့်အင်းနော်မောင်...ဝေးကသားနဲ့ရေကစားဦးမှာ.....
အိုး....မရပါဘူး....မောင်စိတ်မချဘူး...လာ...မောင်နဲ့ပြန်လိုက်ခဲ့.....
ဟာ...မောင်ကလဲ....
ဝေးမောင့်ကိုစောစောစီးစီးဆံပင်မွှေးတွေပြောင်စေချင်တာလားကွာ...ဝတ်ထားတာလေးတွေကိုလဲကြည့်ဦး...မောင်တော့အူတိုရလွန်းလို့ရူးတော့မှာဘဲ...ဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီလေးကလဲ...အင်း...တော်တော့ကိုတိုတယ်နော်...
မောင်ကလဲ..သာမာန်ဘဲဟာကို....
မသိဘူး...မဆော့ရဘူးဆိုမဆော့ရဘူး....လာ...မောင်တို့အခန်းထဲမှာဘဲရေသွားကူးကြမယ်....
ဟမ်...
အဟမ်း....ဝေး....အနုကြမ်းနဲ့ခေါ်နေတာကိုမလိုက်ဘူးဆိုရင်...ခုဒီမှာတင်ဘဲကြမ်းပြစ်လိုက်ရမလား....အဟင်းဟင်း....
ခင်ဗျား....လူယုတ်မာကြီးဘဲ...အကြံဆိုးနဲ့....ခစ်..ခစ်....)
နားထဲမှာပြန်ကြားယောင်လာရတဲ့စကားတွေကိုမယုံနိုင်ခဲ့ဘူး...
ပုံတွေတပုံပြီးတပုံကြည့်မိတယ်....
ပုံလေးတွေရဲ့အနောက်ကစာလေးတွေကိုလဲဖတ်မိသည်...
အကြောင်းအရာလေးတွေကိုစုံလို့...
ခပ်သော့သော့လေးတွေနဲ့ရေးထားပုံအရသေချာပါသည်...ဒါကောင်လေးရဲ့လက်ရေးပင်....ကိုယ်မသိပါဘူးဆိုတဲ့သူတစ်ယောက်ကိုဘာကြောင့်များသးလက်ရေးပါလို့အတပ်ပြောနိုင်သလဲတော့ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လဲအဖြေရှာဆဲပင်....
ကျွန်တော်နဲ့သူစတွေ့ခဲ့တဲ့အချိန်ကပုံဟောင်းလေးတွေရယ်....
မောင့်ကိုချစ်လို့ခိုးရိုက်ထားပါတယ်ဆိုတဲ့ပုံလေးတွေရယ်....
မောင်ရယ်လိုက်ရင်လပြည့်ဝန်းလိုဘဲခန့်ညားပါတယ်ဆိုတဲ့ပုံလေးတွေကအစ
မောင်စိတ့ဆိုးရင်ဇီးကွက်အိုကြီးနဲ့တူတယ်ဆိုတဲ့ပုံလေးတွေရော...
သားလေးလူ့လောကကိုရောက်လာခဲ့ပြီဆိုတဲ့ပုံလေးတွေနဲ့စာလေးတွေကိုကြည့်ပြီးကျွန်တော့်ရင်ထဲစို့တက်လာခဲ့သည်....
တချိန်တည်းမှာဘဲကောင်လေးရဲ့diaryလေးကိုဖွင့်ဖတ်မိတော့diaryလေးထဲမှာရေးထားတဲ့စာသားလေးတွေကကျွန်တော့်ရင်ကိုမီးစနဲထိုးနေသယောင်..
ထိုစာအုပ်လေးထဲမျာသူနဲ့ကျွန်တော်စတွေ့တအြချိန်ကစလို့car accidentဖြစ်ခဲ့တဲ့အချိန်ထိရေးသားထားခဲ့သည်..
ကောင်လေးရေးထားတဲ့စာသားထဲမှာ သူရင်အနာဆုံးကကားထဲကနေထွက်သွားတဲ့မောင့်ကိုမတားခဲ့နိုင်ခဲ့တာနောင်တရမိပါတယ်တဲ့...
ထိုစာအုပ်လေးရဲ့အဆုံးမှာတော့ကောင်လေးကကျွန်တော့်ပုံတူလေးကိုဆွဲထားလေသည်...
စာအုပ်ရဲ့နောက်ဆုံးအဆုံးသတ်စာသားလေးက...
'ငါမောင့်ကိုသိပ်လွမ်းနေခဲ့တာ...'တဲ့....
'ဝေးရယ် .....😢'
ကျွန်တော်သူ့စာအုပ်ကလေးနဲ့ပုံလေးတွေကိုပိုက်ပြီးထိုင်ငိုမိသည်....
'မောင်ရေ.....မောင်...မအိပ်သေးဘူးလား...?ညနက်နေပြီလေ..'
အခန်းပြင်ဘက်ကနေတံခါးခေါက်ပြီးအော်နေတဲ့သူမ...
ခက်မြန်မြန်စာအုပ်ကလေးကိုလုံခြုံတဲ့နေရာတစ်ခုမှာသိမ်းဆည်းရင်းအခန်းထဲကနေခပ်သုတ်သုတ်ထွက်လာလိုက်သည်....
'မောင်...ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ...?'
'အင်း....စာဖတ်နေတာ...ဇာန်ဝင်သွားလို့...'
'အော်.....အိပ်ရအောင်လေမောင်....'
'အင်း....ခင်အိပ်လိုက်တော့နော်...မောင်သားနဲ့သွားအိပ်မလို့...မပြန်ခင်လေး...'
'အာ...အင်း...ဒါဆိုလဲပြီးရော...good night မောင်...'
'အင်း....Good n'ght...'
နောက်တော့ကျွန်တော်သားအခန်းထဲကိုဝင်ပြီးသားဘေးမှာကပ်အိပ်မိသည်...
အတွေးမျိုးစုံနဲ့ပေါ့
စာအုပ်ကလေးကိုဖတ်ပြီးတဲ့နောက်မှာကျွန်တော်သံသယဝင်တာတွေကိုဖြေရှင်းပြစ်ဖို့ဆုံးဖြတ်ချက်ချခဲ့သည်.....
.....
........
ဒီနေ့တော်အလျှင်လိုစွာနဲ့အိမ်က ကားသမားကိုတောင်မခေါ်တော့ဘဲကိုယ်တိုင်ကားမောင်းကာဆေးရုံကိုပြေးထွက်ခဲ့သည်....
ဆေးစစ်ချက်အဖြေရပြီတဲ့လေ....
ဆေးရုံရောက်ရောက်ချင်းကျွန်တော်ပြေးသွားမိသာကောင်လေးရှိရာအခန်းစီ....
'ဝုန်း!!'ကနဲတံခါးဖွင့်သံနဲ့အတူကျွန်တော်အခန်းထဲကိုပြေးဝင်မိတော့ကျွန်တော့်ကိုကြောင်ပြီးကြည့်နေတဲ့ကြီးမြ....
'ကြီးမြ....'
'အမလေး...မြတ်စွာဘုရား......မင်း...မင်း....သားငယ်လေးရဲ့...'
'အခုချိန်မှာကျွန်တော့်ကိုမေးစရာတွေရှိနေမယ်ဆိုတာသိပါတယ်...ဒါပေမဲ့ကျွန်တော်အရင်ဆုံးဝေးနဲ့တွေ့လို့ရမလား....'
'....'
'ရမလားကြီးမြ....'
'ရ..ရပါတယ်.... မင်းကသူ့ခင်ပွန်းဘဲ...ကြီးမြအပြင်ကနေစောင့်နေပေးပါ့မယ်....'
'ကျေးဇူး...ကျေးဇူးကြီးမြ....'
'အေး..အေး....'
အခန်းတံခါးပိတ်သံကြားတာနဲ့ကျွန်တော်ခပ်မြန်မြန်ဘဲအခန်းထောင့်ချိုးဘက်ကိုကွေ့ဝင်သွားမိသည်.....
ဝေး...ဝေး....သူ..သူအရမ်းကိုပိန်ကျသွားခဲ့တာဘဲ...
ရင်ဘတ်နဲ့လက်တွေမှာသွယ်တန်းတပ်ဆင်ထားတဲ့ပိုက်တွေကိုကျွန်တော်မကြိုက်လိုက်တာဗျာ...
အိပ်ပျော်နေပုံရတဲ့ဝေးလက်ကလေးကိုင်ကာ သူ့မျက်နှာလေးကိုငေးနေမိသည်....
ဝေး....မောင်တောင်းပန်ပါတယ်....မောင့်ဘဝရဲ့အရေးအကြီးဆုံးသောမင်းကိုမေ့နေခဲ့မိလို့...
မောင်ဒီနေ့ဘဲသိလိုက်ရတာ...
ခင်ခက်ခက်နဲ့သားကသွေးသားတော်စပ်မှုမရှိဘူးတဲ့ဝေး...နောက်ပြီး...မောင်နဲ့ကြ99.99%....ပြီးတော့သေချာပေါက်...ဝေး...ကလေးလေးနဲ့သားကလဲ99.99%တဲ့....
မောင်....မောင်....မောင်သူလှည့်စားခဲ့တာတွေမသိခဲ့ဘူး...
မောင်သူ့ရဲ့နယ်ရုပ်တရုပ်ဖြစ်နေခဲ့မှန်းမသိခဲ့ဘူး..
သူမဘာရည်ရွယ်ချက်တွေများရှိလို့မောင်တို့အပေါ်ခုလိုလုပ်ရက်ခဲ့တာလဲလဲမောင်မသိဘူး..
မောင့်အပြစ်ကခွင့်မလွှတ်နိုင်မှန်းသိပေမဲ့မောင်....မောင်...မောင်....မောင်မင်းစီကနေတောအတ္တကြီးကြီးနဲ့ခွင့်လွှတ်မှုတော့ရချင်မိတယ်ဝေး...
မောင်တောင်းပန်ပါတယ်ကလေးရယ်...မောင်....မောင်လေ....မင်းမှန်းမသိခဲ့လိုမောင်မင်းနဲ့ပြန်တွေ့ချိန်မှာလဲစကားရိုင်းရိုင်းတွေပြောခဲ့မိတယ်...ဝေးကိုမောင့်ရဲ့အဝေးကိုမောင်ကိုယ်တိုင်နှင်ထုတ်ခဲ့မိတယ်...
ဒါပေမဲ့မော်အရှက်မဲ့စွာနဲ့ပြန်တောင်းဆိုပါရစေဝေး...
မောင့်ကိုဝေး...အင့်....ဝေးဘေးမှာဘဲနေခွင့်ပေးပါကလေးရယ်....တသက်လုံး..တဘဝလုံး...မခွဲမခွာဘဲ...
စိတ်ထဲမှာစကားလုံးတွေစီတန်းပြီးပြောနေမိပေမဲ့အပြင်မှာတော့ကောင်လေးရဲ့လက်ကလေးကိုသာခပ်ဖွဖွကိုင်ရင်းငိုကြွေးနေမိသည်.......
'အကို......အကိုလား....?အကိုငိုနေတာလား...?'
မျက်လုံးတို့ကဗလာမဲ့စွာကျွန်တော်ရှိရာကိုကြည့်နေပေမဲ့ကျွန်တော့်ကိုခေါ်လိုက်တာကအကိုတဲ့....
'ကိုရဝေ.....ကိုရဝေလား...?ဘာလို့အသံမပေးတာလဲဟင်.....?'
'ဝေး........အင့်~~~~~'
'ဟင်........မောင်........မောင်လား....?'
လွတ်နေတဲ့လက်တဖက်နဲ့ကျွန်တော်ရှိရာကိုလက်လှမ်းနေတဲ့သူ့ရဲ့နောက်တဖက်ကိုကျွန်တော့်ပါးပေါ်တင်ပေးမိတော့သူကသူ့လက်ကလေးတွေနဲ့ဖွဖွလေးတွေ့ထိပြန်သည်.....
'ဝေး......ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲကွာ..?'
'မငိုပါနဲ့မောင်ရယ်.....ဝေးကခဏတာအမြင်အာရုံကွယ်တာပါ.....ညဘက်တွေဆိုကောင်းကောင်းမမြင်ရပေမဲ့နေ့ဘက်တွေဆိုမြင်ရပါတယ်မောင်ရယ်.....ဟ..ဟ...'
ရယ်သံလေးစွက်ကာပြောပေမဲ့ဝေးဟာသတွေကကျွန်တော်ရယ်ဖို့သာမစွမ်းသာနိုင်ခဲ့ဘူးလေ....
ဝေးရဲ့ခပ်ဖျော့ဖျော့ကိုယ်လေးကိုရင်ခွင်ထဲထည့်ဖက်ထားတော့သူလေးကမရုန်းဘဲကျွန်တော့်ပုခုံးပေါ်ကိုခေါင်းလေးတင်ကာငြိမ်နေလေရဲ့....
'ဝေး.....'
'မောင်.....မောင်ကဘဘ်လိုကနေဘဘ်လိုရောက်လာတာလဲ..?မောင်ကခုလိုကြီးရုတ်တရက်ပြောင်းလဲသွားတော့ဝေးတောင်လန့်ချင်လိုက်တာ......'
'ဝေး....မောင်ဒီနေ့ကစပြီးဝေဂအနားမှာဘဲနေပါရစေ......'
'ခ..ခဏလေးနေပါဦးမောင်ရယ်....'
ဝေးကကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲကနေထွက်ပြီးအဝေးတနေရာကိုငေးကာသက်ပြင်းချလိုက်သည်.....
'ဝေး.....ဝေးဘာဖြစ်လို့လဲ...?'
'ငါ့ကိုမသနားပါနဲ့မောင်...'
'ဟမ်..ဝေးဘာတွေပြောနေတာလဲ..?'
'ငါမောင်သနားတာကိုမလိုချင်ဆုံးဘဲ....'
'မဟုတ်ဘူးဝေး...မောင်က....အဲ့သဘောမျိုးနဲ့ပြောတာမဟုတ်....'
'ဘာသဘောနဲ့ဘဲဖြစ်ဖြစ်ပါမောင်.....ဝေးအစထဲကဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးသားပါ....'
'ဝေးဘာတွေပြောနေတာလဲ..?မောင်နားလည်အောင်လဲရှင်းပြပါဦး...?'
'ငါမောင့်ကိုစွန့်လွှတ်လိုက်တော့မယ်.....'
'ဘာ...ဘာရယ်...!!'
'ငါမောင့်ကိုတွယ်ကပ်မနေသင့်တော့ဘူးလေ....'
'မဟုတ်ဘူး..ဝေး...ဝေး....မင်းဘာတွေပြောနေတာလဲ....?ဘာကိုမင်းကစွန့်လွှတ်တာလဲ...?မောင့်ကိုမင်းချစ်တယ်ဆို....'
'အင်း...ချစ်တယ်...သိပ်ချစ်တာပေါ့..ပြောမပြတတ်အောင်ဘဲ..ဒါပေမဲ့....မောင်...ငါ..ငါအပြစ်မဲ့တဲ့ကလေးတစ်ယောက်ကိုတော့ဖအေမဲ့မဖြစ်စေချင်ဘူးလေ...'
'ဟမ်...မင်းပြောတာကခင်ခက်ခက်ရဲ့ဗိုက်ထဲကကလေးကိုလား..?မောင်ဂရုမစိုက်ဘူး...မောင်သူ့ကိုချစ်လဲမချစ်ဘူး...'
'ခုမှမောင်ငါ့ကိုဒါတွေလာပြောနေတော့ရောဘာထူးမှာလဲမောင်...မောင်စခဲ့တဲ့ဇာတ်လမ်းကိုမောင်ဘဲအဆုံးသတ်ပေးရမှာပေါ့....မောင်တို့ဇာတ်လမ်းမှာဝေးဗီလိန်မလုပ်ချင်တော့ဘူး......'
'ဝေး.......'
'ဝေးမှာမောင်နဲ့ပြောစရာစကားမရှိတော့ဘူး....နောက်ဝေးစီထပ်လာမတွေ့ပါနဲ့တော့...မောင့်ဘဝနဲ့မောင်ပျော်အောင်သာနေပါ...ဝေးဘဝနဲ့ဝေးလဲခုပျော်နေပါပြီ...........'
'မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲဝေး.....အစတုန်းကကြငါဖယ်ထုတ်တာတောင်တွယ်ကပ်နေတဲ့မင်းကခုကြဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ..?ဘာလဲ..အားကိုးရှိနေလို့လား...?'
'မောင်ထင်ချင်သလိုထင်နိုင်တယ်...ငါပင်ပန်းနေပြီမောင်...ငါနားချင်ပြီ....'
'မင်းငါမေးတာကိုအရင်ဖြေ...အဲ့တာဟိုကောင့်ကြောင့်မလား....?ဟိုကောင်ရဝေကြောင့်မလား...?'
'ကိုရဝေကလူကောင်းပါ....မောင်သူ့ကိုဘာမှအပြစ်တင်စရာမလိုဘူး...'
'ဘာလို့မင်းကအဲ့ကောင်ဘက်ကနာနေရတာလဲ...?'
'မောင်နဲ့ရန်ဖြစ်ဖို့ငါ့မှာအားမရှိဘူးမောင်....ငါတကယ်ပင်ပန်းနေတာ.....ဝေးနားချင်ပြီ....အ့...မောင်...ဘာလုပ်တာလဲ..လွှတ်...ငါ့လက်နာနေပြီ....အွန့်..အွင်း...'
'တော်တော့မောင်....ငါ့ကိုခုလိုမလုပ်ပါနဲ့...'
'ဟင်း...အင်း...'
'မောင်....တော်...အွန့်....'
'အရမ်းမအော်နဲ့နော်......ဘေးခန်းကလူတွေကြားကုန်လိမ့်မယ်......'
မောင်ကဝေးကိုယ်ကိုနမ်းရှုပ်ရင်းတချက်တချက်ကိုက်ပြန်ပါသေးသည်......
ဝေးအကျီလက်အောက်ကိုလျှိုကာသူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့လဲပွတ်သပ်ပြန်သေးသည်......
နောက်တော့ဝေးအကျီကြယ်သီးတို့အားလက်နဲ့တချက်တည်းဆွဲဖြဲလိုက်တဲ့မောင်.....
ဝေးကိုယ်ပေါ်မှာတပ်ထားတဲ့စက်တွေရောဝေးလက်ပေါ်ကဆေးပိုက်တွေရောကမောင့်ရဲ့ရန်မူခြင်းကိုခံလိုက်ရတော့သည်..
'အ့...နာတယ်...မောင်....တော်ပါတော့...ဝေးမကြိုက်ဘူး....မောင်.....'
'မောင်မင်းကိုပိုင်တယ်ဝေး.....'
နောက်တော့မောင့်ရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေဝေးရဲ့ဗိုက်နားနယ်ကျွံလာတော့သည်...
'ဒါ...ဒီခွဲရာလေးက....သားကိုမွေးထုတ်ခဲ့တာလားဝေးရယ်...မွ.......'
မောင်ကဝေးကိုယ်အနှံ့ကိုအနမ်းတွေနဲ့ခြယ်လှယ်တယ်....ဝေးနာကြင်မှုတွေကိုလစ်လျူရှုပြီးမောင့်သာယာရာကိုခရီးဆက်ရှာသည်.......
'မောင်........ခုလိုမလုပ်ပါနဲ့.....'
'ဝေး...........ဟင်း...........'
ဒီလိုနဲ့နာကြင်မှုပင်လယ်ကိုသာယာမှုကင်းစွာဝေးသိပ်ချစ်ရတဲ့မောင်နဲ့အတူလက်ပစ်ကူးခဲ့ရတော့သည်......
ပထမကရုန်းကန်ခဲ့ပေမဲ့နောက်ကျရုန်းကန်ဖို့အားတွေပင်မရှိတော့....
ခုချိန်မှာဝေးဟာမောင်ရဲ့နယ်ရုပ်တရုပ်လိုမောင်ခိုင်းရာကိုအလိုမတူလဲဖြည့်ဆည်းပေးနေရသည်.....
ရင်ဘတ်ထဲကမောဟိုက်ာလပေမဲ့သတိကပ်အောင်နေမိခဲ့သည်.......
တော်သေးသည်...မောင့်ပံဒရီပ်ကိုသေသေချာချာမမြင်ရတာ...
မဟုတ်ရင်မောင့်ကိုသူမုန်းမိမည်ထင်သည်....
'မုန်း...လိုက်.......တာ...........'
နှုတ်ကနေရုတ်တရက်ထွက်သွားတဲ့စကားကြောင့်မောင့်ရဲ့လှုပ်၇ှားမှုတွေရပ်တန့်သွားခဲ့တော့သည်....
ဝေးမျက်နှာကိုလက်တဖက်နဲ့ဆွဲညှစ်ထားပြီးမောင်စကားတွေပြောနေပေမဲ့ဘာတွေပြောနေမှန်းနားထဲမှာမကြားမိတော့....
မောင့်လက်တွေကြားအတင်းရုန်းဖယ်ပြီးကိုယ်ကိုသာဘေးတစောင်းလေးထားပြီးကွေးနေမိသည်...
'ဝေး.....မင်းဘာပြောလိုက်တာလဲလို့...?ဟမ်.....'
စိတ်ကိုအတတ်နိုင်ဆုံးလျှော့ချကာဝေးမျက်လုံးတွေမှေးစင်းလာရသည်..........
မောင်....တောင်းပန်ပါတဘ်....နောက်မှဘဲစကားဆက်ပြောကြတာပေါ့...
'ဝေး..မောင်မေးနေတယ်လေ...မင်းဘာပြောလိုက်တာလဲလို့...?မင်းမုန်းတယ်လိုပြောလိုက်တာလား....?'
'ဟင်း..........အင်း.....'
ကျွန်တော်ပြောတာကိုမကြားသယောင်လျစ်လျူရှုကာခန္ဓာကိုယ်လေးကိုသာပုစွန်တုပ်သဖွယ်ကွေးထားပြန်သည်....
ကျွန်တော့်ကိုမသိချင်ယောင်ဆောင်နေသောသူလေးကိုစိတ်တိုစွာသူ့ကိုယ်လေးအားတဖက်ဆွဲလှန်မိတော့ကိုင်ကြည့်မိတာကကျစ်ကျစ်တောက်ပူနေတဲ့ပုခုံးသားလေးတွေ...
'ဝေး.....ဝေး..'
ထိုခဏကျွန်တော်မှားမှန်းသိလိုက်ရသည်....
စိတ်လွတ်စွာနဲ့အားအင်မဲ့နေတဲ့ကောင်လေးကိုအလိုမတူဘဲအတင်းအကြပ်ဆက်ဆံခဲ့တဲ့အပြင်ခုကောင်လေးကိုသတိလစ်အောင်ထိကိုပါ.........
တောက်.......!!!ငါ...ငါ....ဘာတွေလုပ်ခဲ့မိတာလဲ....?
'ဝေး..ဝေး....ဝေး....ထပါဦးကလေးရယ်....'
လက်ကလေးကိုဆုပ်ကိုင်ပေးမိပေမဲ့အားပျော့လျော့ရဲစွာနဲ့ကျွန်တော့်လက်ထဲကနေမွေ့ယာပေါ်ကိုပြုတ်ကျသွားတဲ့သေးသွယ်သွယ်လက်ကလေး.....
ကိုယ်အပူချိန်တွေတဖြည်းဖြည်းတက်လာပြီးအသက်ရှူသန်တွေမမှန်တော့တာကြောင့်ကျွန်တော်ခပ်မြန်မြန်ဘဲအဝတ်မကပ်တော့တဲ့ကောင်လေးကိုစောင်နဲ့အထပ်ထပ်ပတ်ကာပွေ့ချီပြီးအခန်းပြင်ပြေးထွက်ခဲ့တော့သည်........
အပြင်ရောက်တော့ကြီးမြင့်ရယ်....ရဝေဆိုသူရယ်ကိုတွေ့တော့သည်....
'ဝေး....ဝေး....ဒါကဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ..?ခင်ဗျားဝေးကိုဘာလုပ်လိုက်တာလဲ...?'
'မင်းဖယ်နေစမ်း....ငါ...ငါဆရာဝန်စီသွားမလို့.....'
ဝေးကျန်းမာရေးကအဓိကမို့ရဝေလဲဖယ်ပေးလိုက်ကာဆရာဖြစ်သူနောက်ကသာခပ်မြန်မြန်ပြေးလိုက်သွားတော့သည်......
လမ်းမှာအဝေးရဲ့ဆရာဝန်ကြီးနဲ့တွေ့ပြီးဝေးသတိမရှိတော့တာကိုသိတော့ချက်ချင်းဘဲအရေးပေါ်အခန်းထဲကိုခေါ်သွားခဲ့တော့သည်.....
တစ်နာရီရှိပြီ....ဝေးအဲ့အခန်းထဲဝင်သွားတာ.....ကျွန်တော်လဲဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမလဲမသိတော့....သိတဲ့ဘုရားစာတွေလဲဝေးကိုစိုးရိမ်စိတ်ကြောင့်အတွေးထဲဝယ်ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်ပင်....
ခဏအကြာမှာတော့အရေးပေါ်ခန်းထဲကနေဆရာဝန်လေးတယောက်ထွက်လာတော့သည်...
ရဝေကရှေ့ဆုံးကနေစီးကာမေးတော့ကျွန်တော်လဲထိုင်နေရာနေရာကနေဘဲနားစွင့်နေမိသည်....
'DOCTOR.....ဝေးအခြေအနေလေး....'
'ဟို..အင်း....လူနာကအဖျားအရမ်းကြီးပြီးသတိလစ်သွားတာ...ပြီးတော့ခန္ဓာကိုယ်မှာလဲ...အညိုအမဲတွေစွဲနေတယ်....ခန္ဓာကိုယ်ကတခြားပြင်ပဒဏ်ရာတွေအရတစ်ယောက်ယောက်ကအတင်းအကြပ်လိင်ဆက်ဆံခံထားခဲ့ရပုံဘဲ.....'
'ဗျာ..........!'
'ခုတော့အဖျားကျဆေးရောလိုအပ်တာတွေပါသွင်းပေးထားပါတဘ်.....နောက်ခါကြအခုလိုမဖြစ်စေဖို့သတိထားပါ.....'
'မျိုး.......မောင်.....မောင်.....!!!မင်း....မင်း!!!မင်းဘာခွေးဇာတ်ခင်းတာလဲ.....?!!!!'
ရဝေထိုးမဲ့လက်သီးချက်တွေကိုကျွန်တော်မရှောင်မိ...ဒီတိုင်းသာကြိတ်ခံမိသည်......
'ဘာလို့လဲ..?ဘာလို့ဒဏ်ရာတွေနဲ့နာကြင်မှုတွေနဲ့သူ့ကိုမှခုလိုမင်းကလုပ်ရက်ရတာလဲ...?ဟမ်...မင်း...မင်းကိုသတ်ပြစ်မှာ..မင်းကိုခုဘဲသေအောင်သတ်မှာ...'
'ဟာ..မလုပ်နဲ့လေ..ဒီမှာ...တယောက်ယောက်လာဆွဲကြပါဦး....'
ဆရာဝန်လေးကအော်ခေါ်တော့အနီးနားကဆရာမလေးတွေကရောက်လာပြီးရဝေနဲ့မောင်ကိုဆွဲကြတာပေါ့...
မောင်ကတော့စိတ်လွတ်နေတဲ့လူတယောက်လိုပင်....
ရဝေကတော့လက်ထဲကပန်းအိုးနဲ့မောင့်ကိုရိုက်ဖို့ဟန်ပြင်နေတော့သည်...
'ဒါဘာဖြစ်နေကြတာလဲဗျ......ဟာ....ဖေ..ဖေကဒီမှာဘာလုပ်နေတာလဲ...?ဖေ....ဖေ....ဖေ..သားပြောတာကြားလား..?'
'သား.............'
'အင်း...ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲဖေရာ..မျက်နှာမှာလဲထိုးကြိတ်ရာတွေနဲ့.....'
'သားချောင်းသာမှာကယ်ပေးခဲ့တဲ့သားသဘောကျတဲ့သူ့ကိုမှတ်မိရဲ့လား...?'
'အင်း...အကို့ကိုလား...?မှတ်မိတာပေါ့ဖေရာ...ဘာဖြစ်လို့လဲ..?'
'သူ....သူက...ဖေ့ရဲ့ခင်ပွန်း....သားကိုလူ့လောကကြီးထဲကိုခေါ်ပေးခဲ့တဲ့သားရဲ့ပါးဘဲ........'
'ဗျာ....................!!!'
'သူ...သူခုဖေ့ကြောင့်အရေးပေါ်ခန်းထဲမှာ........သား...သားရယ်......မင်းရဲ့ပါးကိုကယ်ပါဦးကွာ....သူ..သူဖေ့ကြောင့်နဲ့.............'
'..................'
သားဖြစ်သူမှာတော့ပြောစရာစကားတို့ပျောက်ရှခဲ့ရသည်.....
'ဒါ..ဒါကို....ဘယ်လိုလုပ်လက်ခံရမှာလဲ....???ဖေဘာတွေပြောနေတာလဲ..?'
တုန်ရီစွာနဲ့ဖေ့ကိုမေးတော့ဖေကသူ့အကျီအိတ်ထဲကခေါက်ထည့်ထားတဲ့စာရွက်ကလေးလေးရွက်ကိုထုတ်ပြတော့သည်......
DNA...သူကmommyနဲ့ကြ0%ပေမဲ့အကိုနဲ့ဖေနဲ့ကြ.....99.99%တဲ့....
ဒါ.............ဒါကြီးက..........................
'ဖေ......................သား......သားက............'
'ဝေးလေပြေနဲ့ဖေတို့ရဲ့သွေးသားပါသား.........ဖေ....ဖေတောင်းပန်ပါတယ်.....ဖေ....ဖေ...........ဖေဝေးကိုခုလိုထိဖြစ်ဖို့မရည်ရွယ်ပါဘူး.....ဖေ.......'
'ဖေ.....ဖေ....ဟာ...ဖေကြီး....ဖေ....ဖေ...သတိထားပါဦး...ဖေ....ဆရာမ...ဖေ့ကိုကျွန်တော့်ဆေးပေးဆောင်ကိုခေါ်သွားပေးပါဦး.....ဖေ..ဖေကြီး....အင့်...ဖေ့......'
သတိလစ်သွားတဲ့ဖေကြီးနောက်လိုက်ဖို့ကြံရွယ်မိပေမဲ့နောက်ဘက်ကနေလက်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်တဲ့လူကြောင့်လူကတဖက်ကိုယိုင်သွားရသည်.........
'ခင်ဗျား...ခင်ဗျားဒါဘာလုပ်တာလဲ..ကျွန်တော့်လက်ကိုလွှတ်....'
နောက်တော့သူကကျွန်တော့်ပုခုံးပေါ်ကအကျီကိုလျှောချရင်းတစုံတခုကိုအတည်ပြုရှာသည်......
'အ..အမှတ်...မင်း....မင်းက..တကယ်ဘဲ...'
'.......'
'ပေါက်စ...မင်း..မင်း........မင်းတကယ်ဘဲအသက်ရှင်နေသေးတာလား...?အီး....ဝေးသာသိရင်ဘယ္လောက်များဝမ်းသာလိုက်မလဲကွာ..........အီး...ဟီး.........'
-------------------
To be continued
နက်ဖြန် final upရှိပါမယ်ရှင့်....
Next chapter spoilers....hee..hee
-------------------------------
Zawgyi
ထြက္သြားတဲ့ေက်ာျပင္ေသးေသးေလးကိုသာေငးေနမိေပမဲ့ကၽြန္ေတာ္မတားနိုင္ခဲ့ဘူး....
ဟိုးအေဝးကပုံရိပ္ေလး...တျဖည္းျဖည္းလြင့္ပ်ယ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာေလးကိုဘဲအမွတ္မထင္ေငးေနမိသည္....
ကၽြန္ေတာ္႐ူးေနၿပီထင္တယ္...
ေကာင္ေလးသိပ္ဆိုးတာလဲ.....
ေကာင္ေလးကိုေငးေနမိတာ...ကားေမာင္းတဲ့driverဦးေလးႀကီးကၽြန္ေတာ့္နာမည္ေအာ္ေခၚမွဘဲသတိျပန္ဝင္မိသည့္အျဖစ္....
'ဆရာ....'
'ဗ်ာ....ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚတာလား.
.?'
'အင္း...ဆရာကိုေခၚေနတာၾကာေနၿပီ..'
'ေဆာရီး...ကၽြန္ေတာ္ဒီေန႔စိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္သလိုျဖစ္ေနလို႔...ဒါနဲ႔ေစာနက....'
'စိတ္ခ်ပါဆရာ...ကၽြန္ေတာ္မမေလးကိုျပန္မေျပာပါဘူး....'
'အင္း....ေက်းဇူး... ဟူး....'
ဦးေလးနဲ႔ ကားအျပင္ဘက္မွာစကားရပ္ေျပာေနခ်ိန္မွာဘဲအမွတ္မထင္ဝင္လာတဲ့လက္သီးတခ်က္....
'ခင္ဗ်ားအသက္ရွင္ေနေသးတာဘဲ!!'
'ခြပ္....'
'ဟာ...ဆရာ...အဆင္ေျပရဲ့လား? '
'ေျပတယ္...ေျပတယ္....ဒီမွာ...ေကာင္ေလး...မင္းဘာလုပ္တာလဲ..?'
'ထိုးလိုက္တာေလ...မေက်နပ္လို႔.....ခင္ဗ်ားဗ်ာ.....!ေတာက္!!!'
'မင္းဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ..?မင္းကိုငါမသိဘူးေနာ္..မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ရန္ၿငိဳးရွိလို႔လား..?
'ရန္ၿငိဳးရယ္ေတာ့မရွိေပမဲ့....ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ေဝးခံစားခဲ့ရတာေတြအတြက္....'
'ေဝးေလေျပနဲ႔မင္းနဲ႔ကသိၾကတာလား...?'
'အဲ့တာေတြခင္ဗ်ားသိခ်င္ရင္ကိုယ္တိုင္စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့....မကူညီေပးနိုင္တာအတြက္ေတာ့sorryဘဲ....တကယ္ေတာ့ခင္ဗ်ားကံေကာင္းသြားတယ္မွတ္ပါ...ဒီလက္သီးတခ်က္နဲ႔ေတာ့မေက်နပ္နိုင္ေပမဲ့လို႔ေပါ့.....အကယ္လို႔မ်ားအတိတ္မွာခင္ဗ်ားသာကၽြန္ေတာ့္ေက်းဇူးရွင္မျဖစ္ခဲ့ရင္ခင္ဗ်ားကိုဒီေနရာမွာတင္ကားနဲ႔တိုက္သတ္ျပစ္တယ္....'
'ဘာလဲ..?ဘာေတြလဲ...?ဘာကိုငါကမင္းရဲ့ေက်းဇူးရွင္လဲ...?မင္းဘာေတြေျပာေနတာလဲ....?ဘာလို႔ငါကေရာဘာမွမမွတ္မိေနရတာလဲ...?'
'တခုမွတ္ထားပါ....ခင္ဗ်ားကိုအခ်ိန္ႏွစ္ပတ္ေပးမယ္...အဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာခင္ဗ်ားေဝးကိုလာမေတြ႕ရဘူး...ေသခ်ာေလးစဥ္းစားေပါ့..ခင္ဗ်ားဘာေတြေမ့ေနလဲဆိုတာ.....အဲ့ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္လို႔မွခင္ဗ်ားဘက္ကတစ္ခုခုထူးမလာရင္ကၽြန္ေတာ္ေဝးကိုခင္ဗ်ားဘဝထဲကအၿပီးအပိုင္ဆြဲထုတ္သြားေတာ့မွာ.....ေနာက္ဆုံး..အေနနဲ႔...တခ်ိန္ကေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ခဲ့ဘူးတာကိုေထာက္ထားၿပီး..ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကအခြင့္အေရးေပးေနတာမို႔...ခင္ဗ်ားအေကာင္းဆုံးႀကိဳးစားေပးေပါ့......'
မ်က္ရည္ေတြအျပည့္နဲ႔ေကာင္ေလးကကၽြန္ေတာ့္နားနားကိုကပ္ၿပီးသတိေပးသြားခဲ့ေသးသည္....အဲ့တာက....
'သူ႔မွာအခ်ိန္သိပ္မရွိေတာ့ဘူး...'တဲ့.....
ေဝး......သူ.....
အဲ့တခဏကၽြန္ေတာ့္ကမၻာႀကီးကေမွာင္မိုက္သြားသလိုပင္....
ဘာဆိုဘာမွေတြးေတာလို႔မရခဲ့ဘူး...
ေနာက္ေတာ့သူထြက္မသြားခင္ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကိုပါဆယ္ထုပ္ေလးတစ္ထုပ္ထည့္ခဲ့ေပးခဲ့တယ္....
ပါဆယ္ထုပ္ေလးကိုကိုင္ၿပီးအဲ့ေနရာမွာတင္ငိုင္ၿပီးရပ္ေနခဲ့မိေတာ့သည္....
'ေမာင္......'
'......'
'ေမာင္...ေမာင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ..?'
'အာ....အင္း.....ခင္ေတာင္ျပန္ေရာက္ေနၿပီလား...?'
'အင္း....ခုေလးတင္ဘဲ....ေမာင္...လက္ထဲကဘာႀကီးလဲ..?'
'အာ....အသိတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕လို႔.....သူကအမွတ္တရဆိုၿပီးေမာင့္ကိုေပးသြားတာ...'
'ေအာ္....ေစာနကထြက္သြားတဲ့တစ္ေယာက္လား...?'
'အင္း....'
'ခင္...အဲ့လက္ေဆာင္ေလးၾကည့္လို႔...'
'ေမာင္တို႔ေနာက္မွတူတူဖြင့္ၾကည့္ၾကရေအာင္ေလ....လာ..ခုေတာ့ျပန္ၾကရေအာင္...ေမာင့္ကိုေျပာျပပါဦး..ဆရာဝန္ႀကီးကဘာေျပာေသးလဲ...?'
'အာ..ဘာမွေတာ့ေထြေထြထူးထူးေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေမာင္....ဒီတိုင္း............................................................................................................................................................................'
ေဘးကမိန္းမျဖစ္သူကလမ္းတေလၽွာက္စကားေတြေျပာေနေပမဲ့သူ႔ရဲ့စိတ္ေတြကေတာ့ေဆး႐ုံမွာက်န္ခဲ့ေလၿပီ.....
တကယ္ဘဲငါကဘယ္သူမ်ားလဲ..?
....
အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးတာနဲ႔ေဝးရဲ့အသိတစ္ေယာက္စီကရခဲ့တဲ့ပါဆယ္ထုပ္ေလးကိုဖြင့္ၾကည့္မိသည္....
တစ္အုပ္ကphoto albumေလး...ေနာက္တစ္အုပ္ကေတာ့diaryေလး....
photo albumေလးကိုဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးေတြပင္ျပဴးက်ယ္သြားရသည္...
ရိုက္ထားတဲ့ပုံတိုင္းမွာကၽြန္ေတာ္ကပါေနခဲ့သည္....
ပုံတိုင္းမွာေဝးလဲပါသလိုကၽြန္ေတာ္လဲပါသည္....
ပုံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေဝးရဲ့တစ္ေယာက္တည္းပုံေလးေတြကိုေတြ႕ရတတ္သည္..
ပုံေတြကိုေငးေနမိရင္းအမွတ္မထင္ဘဲပုံေလးတစ္ပုံကalbumၾကားထဲကေနထြက္က်လာခဲ့သည္....
ဒ...ဒါ....ဒီပုံေလးက... သားငယ္ငယ္ကပုံနဲ႔တကယ္ဘဲတပုံစံတည္း...ၿပီးေတာ့...ဒီေနရာနဲ႔...ဒီအခ်ိန္ေတြ....
(ေဝးေနာ္...မရဘူး...လာ...အခန္းျပန္မယ္....
ဟင့္အင္းေနာ္ေမာင္...ေဝးကသားနဲ႔ေရကစားဦးမွာ.....
အိုး....မရပါဘူး....ေမာင္စိတ္မခ်ဘူး...လာ...ေမာင္နဲ႔ျပန္လိုက္ခဲ့.....
ဟာ...ေမာင္ကလဲ....
ေဝးေမာင့္ကိုေစာေစာစီးစီးဆံပင္ေမႊးေတြေျပာင္ေစခ်င္တာလားကြာ...ဝတ္ထားတာေလးေတြကိုလဲၾကည့္ဦး...ေမာင္ေတာ့အူတိုရလြန္းလို႔႐ူးေတာ့မွာဘဲ...ဝတ္ထားတဲ့ေဘာင္းဘီေလးကလဲ...အင္း...ေတာ္ေတာ့ကိုတိုတယ္ေနာ္...
ေမာင္ကလဲ..သာမာန္ဘဲဟာကို....
မသိဘူး...မေဆာ့ရဘူးဆိုမေဆာ့ရဘူး....လာ...ေမာင္တို႔အခန္းထဲမွာဘဲေရသြားကူးၾကမယ္....
ဟမ္...
အဟမ္း....ေဝး....အႏုၾကမ္းနဲ႔ေခၚေနတာကိုမလိုက္ဘူးဆိုရင္...ခုဒီမွာတင္ဘဲၾကမ္းျပစ္လိုက္ရမလား....အဟင္းဟင္း....
ခင္ဗ်ား....လူယုတ္မာႀကီးဘဲ...အႀကံဆိုးနဲ႔....ခစ္..ခစ္....)
နားထဲမွာျပန္ၾကားေယာင္လာရတဲ့စကားေတြကိုမယုံနိုင္ခဲ့ဘူး...
ပုံေတြတပုံၿပီးတပုံၾကည့္မိတယ္....
ပုံေလးေတြရဲ့အေနာက္ကစာေလးေတြကိုလဲဖတ္မိသည္...
အေၾကာင္းအရာေလးေတြကိုစုံလို႔...
ခပ္ေသာ့ေသာ့ေလးေတြနဲ႔ေရးထားပုံအရေသခ်ာပါသည္...ဒါေကာင္ေလးရဲ့လက္ေရးပင္....ကိုယ္မသိပါဘူးဆိုတဲ့သူတစ္ေယာက္ကိုဘာေၾကာင့္မ်ားသးလက္ေရးပါလို႔အတပ္ေျပာနိုင္သလဲေတာ့ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လဲအေျဖရွာဆဲပင္....
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူစေတြ႕ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကပုံေဟာင္းေလးေတြရယ္....
ေမာင့္ကိုခ်စ္လို႔ခိုးရိုက္ထားပါတယ္ဆိုတဲ့ပုံေလးေတြရယ္....
ေမာင္ရယ္လိုက္ရင္လျပည့္ဝန္းလိုဘဲခန္႔ညားပါတယ္ဆိုတဲ့ပုံေလးေတြကအစ
ေမာင္စိတ့ဆိုးရင္ဇီးကြက္အိုႀကီးနဲ႔တူတယ္ဆိုတဲ့ပုံေလးေတြေရာ...
သားေလးလူ႔ေလာကကိုေရာက္လာခဲ့ၿပီဆိုတဲ့ပုံေလးေတြနဲ႔စာေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီးကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲစို႔တက္လာခဲ့သည္....
တခ်ိန္တည္းမွာဘဲေကာင္ေလးရဲ့diaryေလးကိုဖြင့္ဖတ္မိေတာ့diaryေလးထဲမွာေရးထားတဲ့စာသားေလးေတြကကၽြန္ေတာ့္ရင္ကိုမီးစနဲထိုးေနသေယာင္..
ထိုစာအုပ္ေလးထဲမ်ာသူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္စေတြ႕တၾအခ်ိန္ကစလို႔car accidentျဖစ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ထိေရးသားထားခဲ့သည္..
ေကာင္ေလးေရးထားတဲ့စာသားထဲမွာ သူရင္အနာဆုံးကကားထဲကေနထြက္သြားတဲ့ေမာင့္ကိုမတားခဲ့နိုင္ခဲ့တာေနာင္တရမိပါတယ္တဲ့...
ထိုစာအုပ္ေလးရဲ့အဆုံးမွာေတာ့ေကာင္ေလးကကၽြန္ေတာ့္ပုံတူေလးကိုဆြဲထားေလသည္...
စာအုပ္ရဲ့ေနာက္ဆုံးအဆုံးသတ္စာသားေလးက...
'ငါေမာင့္ကိုသိပ္လြမ္းေနခဲ့တာ...'တဲ့....
'ေဝးရယ္ .....😢'
ကၽြန္ေတာ္သူ႔စာအုပ္ကေလးနဲ႔ပုံေလးေတြကိုပိုက္ၿပီးထိုင္ငိုမိသည္....
'ေမာင္ေရ.....ေမာင္...မအိပ္ေသးဘူးလား...?ညနက္ေနၿပီေလ..'
အခန္းျပင္ဘက္ကေနတံခါးေခါက္ၿပီးေအာ္ေနတဲ့သူမ...
ခက္ျမန္ျမန္စာအုပ္ကေလးကိုလုံျခဳံတဲ့ေနရာတစ္ခုမွာသိမ္းဆည္းရင္းအခန္းထဲကေနခပ္သုတ္သုတ္ထြက္လာလိုက္သည္....
'ေမာင္...ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ...?'
'အင္း....စာဖတ္ေနတာ...ဇာန္ဝင္သြားလို႔...'
'ေအာ္.....အိပ္ရေအာင္ေလေမာင္....'
'အင္း....ခင္အိပ္လိုက္ေတာ့ေနာ္...ေမာင္သားနဲ႔သြားအိပ္မလို႔...မျပန္ခင္ေလး...'
'အာ...အင္း...ဒါဆိုလဲၿပီးေရာ...good night ေမာင္...'
'အင္း....Good n'ght...'
ေနာက္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္သားအခန္းထဲကိုဝင္ၿပီးသားေဘးမွာကပ္အိပ္မိသည္...
အေတြးမ်ိဳးစုံနဲ႔ေပါ့
စာအုပ္ကေလးကိုဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာကၽြန္ေတာ္သံသယဝင္တာေတြကိုေျဖရွင္းျပစ္ဖို႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့သည္.....
.....
........
ဒီေန႔ေတာ္အလၽွင္လိုစြာနဲ႔အိမ္က ကားသမားကိုေတာင္မေခၚေတာ့ဘဲကိုယ္တိုင္ကားေမာင္းကာေဆး႐ုံကိုေျပးထြက္ခဲ့သည္....
ေဆးစစ္ခ်က္အေျဖရၿပီတဲ့ေလ....
ေဆး႐ုံေရာက္ေရာက္ခ်င္းကၽြန္ေတာ္ေျပးသြားမိသာေကာင္ေလးရွိရာအခန္းစီ....
'ဝုန္း!!'ကနဲတံခါးဖြင့္သံနဲ႔အတူကၽြန္ေတာ္အခန္းထဲကိုေျပးဝင္မိေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေနတဲ့ႀကီးျမ....
'ႀကီးျမ....'
'အမေလး...ျမတ္စြာဘုရား......မင္း...မင္း....သားငယ္ေလးရဲ့...'
'အခုခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးစရာေတြရွိေနမယ္ဆိုတာသိပါတယ္...ဒါေပမဲ့ကၽြန္ေတာ္အရင္ဆုံးေဝးနဲ႔ေတြ႕လို႔ရမလား....'
'....'
'ရမလားႀကီးျမ....'
'ရ..ရပါတယ္.... မင္းကသူ႔ခင္ပြန္းဘဲ...ႀကီးျမအျပင္ကေနေစာင့္ေနေပးပါ့မယ္....'
'ေက်းဇူး...ေက်းဇူးႀကီးျမ....'
'ေအး..ေအး....'
အခန္းတံခါးပိတ္သံၾကားတာနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ခပ္ျမန္ျမန္ဘဲအခန္းေထာင့္ခ်ိဳးဘက္ကိုေကြ႕ဝင္သြားမိသည္.....
ေဝး...ေဝး....သူ..သူအရမ္းကိုပိန္က်သြားခဲ့တာဘဲ...
ရင္ဘတ္နဲ႔လက္ေတြမွာသြယ္တန္းတပ္ဆင္ထားတဲ့ပိုက္ေတြကိုကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္လိုက္တာဗ်ာ...
ရင္ဘတ္နဲ႔လက္ေတြမွာသြယ္တန္းတပ္ဆင္ထားတဲ့ပိုက္ေတြကိုကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္လိုက္တာဗ်ာ
အိပ္ေပ်ာ္ေနပုံရတဲ့ေဝးလက္ကေလးကိုင္ကာ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုေငးေနမိသည္....
ေဝး....ေမာင္ေတာင္းပန္ပါတယ္....ေမာင့္ဘဝရဲ့အေရးအႀကီးဆုံးေသာမင္းကိုေမ့ေနခဲ့မိလို႔...
ေမာင္ဒီေန႔ဘဲသိလိုက္ရတာ...
ခင္ခက္ခက္နဲ႔သားကေသြးသားေတာ္စပ္မွုမရွိဘူးတဲ့ေဝး...ေနာက္ၿပီး...ေမာင္နဲ႔ၾက99.99%....ၿပီးေတာ့ေသခ်ာေပါက္...ေဝး...ကေလးေလးနဲ႔သားကလဲ99.99%တဲ့....
ေမာင္....ေမာင္....ေမာင္သူလွည့္စားခဲ့တာေတြမသိခဲ့ဘူး...
ေမာင္သူ႔ရဲ့နယ္႐ုပ္တ႐ုပ္ျဖစ္ေနခဲ့မွန္းမသိခဲ့ဘူး..
သူမဘာရည္ရြယ္ခ်က္ေတြမ်ားရွိလို႔ေမာင္တို႔အေပၚခုလိုလုပ္ရက္ခဲ့တာလဲလဲေမာင္မသိဘူး..
ေမာင့္အျပစ္ကခြင့္မလႊတ္နိုင္မွန္းသိေပမဲ့ေမာင္....ေမာင္...ေမာင္....ေမာင္မင္းစီကေနေတာအတၱႀကီးႀကီးနဲ႔ခြင့္လႊတ္မွုေတာ့ရခ်င္မိတယ္ေဝး...
ေမာင္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကေလးရယ္...ေမာင္....ေမာင္ေလ....မင္းမွန္းမသိခဲ့လိုေမာင္မင္းနဲ႔ျပန္ေတြ႕ခ်ိန္မွာလဲစကားရိုင္းရိုင္းေတြေျပာခဲ့မိတယ္...ေဝးကိုေမာင့္ရဲ့အေဝးကိုေမာင္ကိုယ္တိုင္ႏွင္ထုတ္ခဲ့မိတယ္...
ဒါေပမဲ့ေမာ္အရွက္မဲ့စြာနဲ႔ျပန္ေတာင္းဆိုပါရေစေဝး...
ေမာင့္ကိုေဝး...အင့္....ေဝးေဘးမွာဘဲေနခြင့္ေပးပါကေလးရယ္....တသက္လုံး..တဘဝလုံး...မခြဲမခြာဘဲ...
စိတ္ထဲမွာစကားလုံးေတြစီတန္းၿပီးေျပာေနမိေပမဲ့အျပင္မွာေတာ့ေကာင္ေလးရဲ့လက္ကေလးကိုသာခပ္ဖြဖြကိုင္ရင္းငိုေႂကြးေနမိသည္.......
'အကို......အကိုလား....?အကိုငိုေနတာလား...?'
မ်က္လုံးတို႔ကဗလာမဲ့စြာကၽြန္ေတာ္ရွိရာကိုၾကည့္ေနေပမဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚလိုက္တာကအကိုတဲ့....
'ကိုရေဝ.....ကိုရေဝလား...?ဘာလို႔အသံမေပးတာလဲဟင္.....?'
'ေဝး........အင့္~~~~~'
'ဟင္........ေမာင္........ေမာင္လား....?'
လြတ္ေနတဲ့လက္တဖက္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ရွိရာကိုလက္လွမ္းေနတဲ့သူ႔ရဲ့ေနာက္တဖက္ကိုကၽြန္ေတာ့္ပါးေပၚတင္ေပးမိေတာ့သူကသူ႔လက္ကေလးေတြနဲ႔ဖြဖြေလးေတြ႕ထိျပန္သည္.....
'ေဝး......ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲကြာ..?'
'မငိုပါနဲ႔ေမာင္ရယ္.....ေဝးကခဏတာအျမင္အာ႐ုံကြယ္တာပါ.....ညဘက္ေတြဆိုေကာင္းေကာင္းမျမင္ရေပမဲ့ေန႔ဘက္ေတြဆိုျမင္ရပါတယ္ေမာင္ရယ္.....ဟ..ဟ...'
ရယ္သံေလးစြက္ကာေျပာေပမဲ့ေဝးဟာသေတြကကၽြန္ေတာ္ရယ္ဖို႔သာမစြမ္းသာနိုင္ခဲ့ဘူးေလ....
ေဝးရဲ့ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကိုယ္ေလးကိုရင္ခြင္ထဲထည့္ဖက္ထားေတာ့သူေလးကမ႐ုန္းဘဲကၽြန္ေတာ့္ပုခုံးေပၚကိုေခါင္းေလးတင္ကာၿငိမ္ေနေလရဲ့....
'ေဝး.....'
'ေမာင္.....ေမာင္ကဘဘ္လိုကေနဘဘ္လိုေရာက္လာတာလဲ..?ေမာင္ကခုလိုႀကီး႐ုတ္တရက္ေျပာင္းလဲသြားေတာ့ေဝးေတာင္လန႔္ခ်င္လိုက္တာ......'
'ေဝး....ေမာင္ဒီေန႔ကစၿပီးေဝဂအနားမွာဘဲေနပါရေစ......'
'ခ..ခဏေလးေနပါဦးေမာင္ရယ္....'
ေဝးကကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲကေနထြက္ၿပီးအေဝးတေနရာကိုေငးကာသက္ျပင္းခ်လိုက္သည္.....
'ေဝး.....ေဝးဘာျဖစ္လို႔လဲ...?'
'ငါ့ကိုမသနားပါနဲ႔ေမာင္...'
'ဟမ္..ေဝးဘာေတြေျပာေနတာလဲ..?'
'ငါေမာင္သနားတာကိုမလိုခ်င္ဆုံးဘဲ....'
'မဟုတ္ဘူးေဝး...ေမာင္က....အဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ေျပာတာမဟုတ္....'
'ဘာသေဘာနဲ႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္ပါေမာင္.....ေဝးအစထဲကဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးသားပါ....'
'ေဝးဘာေတြေျပာေနတာလဲ..?ေမာင္နားလည္ေအာင္လဲရွင္းျပပါဦး...?'
'ငါေမာင့္ကိုစြန႔္လႊတ္လိုက္ေတာ့မယ္.....'
'ဘာ...ဘာရယ္...!!'
'ငါေမာင့္ကိုတြယ္ကပ္မေနသင့္ေတာ့ဘူးေလ....'
'မဟုတ္ဘူး..ေဝး...ေဝး....မင္းဘာေတြေျပာေနတာလဲ....?ဘာကိုမင္းကစြန႔္လႊတ္တာလဲ...?ေမာင့္ကိုမင္းခ်စ္တယ္ဆို....'
'အင္း...ခ်စ္တယ္...သိပ္ခ်စ္တာေပါ့..ေျပာမျပတတ္ေအာင္ဘဲ..ဒါေပမဲ့....ေမာင္...ငါ..ငါအျပစ္မဲ့တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ဖေအမဲ့မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ...'
'ဟမ္...မင္းေျပာတာကခင္ခက္ခက္ရဲ့ဗိုက္ထဲကကေလးကိုလား..?ေမာင္ဂ႐ုမစိုက္ဘူး...ေမာင္သူ႔ကိုခ်စ္လဲမခ်စ္ဘူး...'
'ခုမွေမာင္ငါ့ကိုဒါေတြလာေျပာေနေတာ့ေရာဘာထူးမွာလဲေမာင္...ေမာင္စခဲ့တဲ့ဇာတ္လမ္းကိုေမာင္ဘဲအဆုံးသတ္ေပးရမွာေပါ့....ေမာင္တို႔ဇာတ္လမ္းမွာေဝးဗီလိန္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး......'
'ေဝး.......'
'ေဝးမွာေမာင္နဲ႔ေျပာစရာစကားမရွိေတာ့ဘူး....ေနာက္ေဝးစီထပ္လာမေတြ႕ပါနဲ႔ေတာ့...ေမာင့္ဘဝနဲ႔ေမာင္ေပ်ာ္ေအာင္သာေနပါ...ေဝးဘဝနဲ႔ေဝးလဲခုေပ်ာ္ေနပါၿပီ...........'
'မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲေဝး.....အစတုန္းကၾကငါဖယ္ထုတ္တာေတာင္တြယ္ကပ္ေနတဲ့မင္းကခုၾကဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ..?ဘာလဲ..အားကိုးရွိေနလို႔လား...?'
'ေမာင္ထင္ခ်င္သလိုထင္နိုင္တယ္...ငါပင္ပန္းေနၿပီေမာင္...ငါနားခ်င္ၿပီ....'
'မင္းငါေမးတာကိုအရင္ေျဖ...အဲ့တာဟိုေကာင့္ေၾကာင့္မလား....?ဟိုေကာင္ရေဝေၾကာင့္မလား...?'
'ကိုရေဝကလူေကာင္းပါ....ေမာင္သူ႔ကိုဘာမွအျပစ္တင္စရာမလိုဘူး...'
'ဘာလို႔မင္းကအဲ့ေကာင္ဘက္ကနာေနရတာလဲ...?'
'ေမာင္နဲ႔ရန္ျဖစ္ဖို႔ငါ့မွာအားမရွိဘူးေမာင္....ငါတကယ္ပင္ပန္းေနတာ.....ေဝးနားခ်င္ၿပီ....အ့...ေမာင္...ဘာလုပ္တာလဲ..လႊတ္...ငါ့လက္နာေနၿပီ....အြန႔္..အြင္း...'
'ေတာ္ေတာ့ေမာင္
'ေတာ္ေတာ့ေမာင္....ငါ့ကိုခုလိုမလုပ္ပါနဲ႔...'
'ဟင္း...အင္း...'
'ေမာင္....ေတာ္...အြန႔္....'
'အရမ္းမေအာ္နဲ႔ေနာ္......ေဘးခန္းကလူေတြၾကားကုန္လိမ့္မယ္......'
ေမာင္ကေဝးကိုယ္ကိုနမ္းရွုပ္ရင္းတခ်က္တခ်က္ကိုက္ျပန္ပါေသးသည္......
ေဝးအက်ီလက္ေအာက္ကိုလၽွိုကာသူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔လဲပြတ္သပ္ျပန္ေသးသည္......
ေနာက္ေတာ့ေဝးအက်ီၾကယ္သီးတို႔အားလက္နဲ႔တခ်က္တည္းဆြဲျဖဲလိုက္တဲ့ေမာင္.....
ေဝးကိုယ္ေပၚမွာတပ္ထားတဲ့စက္ေတြေရာေဝးလက္ေပၚကေဆးပိုက္ေတြေရာကေမာင့္ရဲ့ရန္မူျခင္းကိုခံလိုက္ရေတာ့သည္..
'အ့...နာတယ္...ေမာင္....ေတာ္ပါေတာ့...ေဝးမႀကိဳက္ဘူး....ေမာင္.....'
'ေမာင္မင္းကိုပိုင္တယ္ေဝး.....'
ေနာက္ေတာ့ေမာင့္ရဲ့ႏွုတ္ခမ္းေတြေဝးရဲ့ဗိုက္နားနယ္ကၽြံလာေတာ့သည္...
'ဒါ...ဒီခြဲရာေလးက....သားကိုေမြးထုတ္ခဲ့တာလားေဝးရယ္...မြ.......'
ေမာင္ကေဝးကိုယ္အႏွံ့ကိုအနမ္းေတြနဲ႔ျခယ္လွယ္တယ္....ေဝးနာၾကင္မွုေတြကိုလစ္လ်ဴရွုၿပီးေမာင့္သာယာရာကိုခရီးဆက္ရွာသည္.......
ေဝးနာၾကင္မွုေတြကိုလစ္လ်ဴရွုၿပီးေမာင့္သာယာရာကိုခရီးဆက္ရွာသည္
'ေမာင္........ခုလိုမလုပ္ပါနဲ႔.....'
'ေဝး...........ဟင္း...........'
ဒီလိုနဲ႔နာၾကင္မွုပင္လယ္ကိုသာယာမွုကင္းစြာေဝးသိပ္ခ်စ္ရတဲ့ေမာင္နဲ႔အတူလက္ပစ္ကူးခဲ့ရေတာ့သည္
ဒီလိုနဲ႔နာၾကင္မွုပင္လယ္ကိုသာယာမွုကင္းစြာေဝးသိပ္ခ်စ္ရတဲ့ေမာင္နဲ႔အတူလက္ပစ္ကူးခဲ့ရေတာ့သည္......
ပထမက႐ုန္းကန္ခဲ့ေပမဲ့ေနာက္က်႐ုန္းကန္ဖို႔အားေတြပင္မရွိေတာ့....
ခုခ်ိန္မွာေဝးဟာေမာင္ရဲ့နယ္႐ုပ္တ႐ုပ္လိုေမာင္ခိုင္းရာကိုအလိုမတူလဲျဖည့္ဆည္းေပးေနရသည္.....
ရင္ဘတ္ထဲကေမာဟိုက္ာလေပမဲ့သတိကပ္ေအာင္ေနမိခဲ့သည္.......
ေတာ္ေသးသည္...ေမာင့္ပံဒရီပ္ကိုေသေသခ်ာခ်ာမျမင္ရတာ...
မဟုတ္ရင္ေမာင့္ကိုသူမုန္းမိမည္ထင္သည္....
'မုန္း...လိုက္.......တာ...........'
ႏွုတ္ကေန႐ုတ္တရက္ထြက္သြားတဲ့စကားေၾကာင့္ေမာင့္ရဲ့လွုပ္၇ွားမွုေတြရပ္တန႔္သြားခဲ့ေတာ့သည္....
ေဝးမ်က္ႏွာကိုလက္တဖက္နဲ႔ဆြဲညႇစ္ထားၿပီးေမာင္စကားေတြေျပာေနေပမဲ့ဘာေတြေျပာေနမွန္းနားထဲမွာမၾကားမိေတာ့....
ေမာင့္လက္ေတြၾကားအတင္း႐ုန္းဖယ္ၿပီးကိုယ္ကိုသာေဘးတေစာင္းေလးထားၿပီးေကြးေနမိသည္...
'ေဝး.....မင္းဘာေျပာလိုက္တာလဲလို႔...?ဟမ္.....'
စိတ္ကိုအတတ္နိုင္ဆုံးေလၽွာ့ခ်ကာေဝးမ်က္လုံးေတြေမွးစင္းလာရသည္..........
ေမာင္....ေတာင္းပန္ပါတဘ္....ေနာက္မွဘဲစကားဆက္ေျပာၾကတာေပါ့...
'ေဝး..ေမာင္ေမးေနတယ္ေလ...မင္းဘာေျပာလိုက္တာလဲလို႔...?မင္းမုန္းတယ္လိုေျပာလိုက္တာလား....?'
'ဟင္း..........အင္း.....'
ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကိုမၾကားသေယာင္လ်စ္လ်ဴရွုကာခႏၶာကိုယ္ေလးကိုသာပုစြန္တုပ္သဖြယ္ေကြးထားျပန္သည္....
ကၽြန္ေတာ့္ကိုမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာသူေလးကိုစိတ္တိုစြာသူ႔ကိုယ္ေလးအားတဖက္ဆြဲလွန္မိေတာ့ကိုင္ၾကည့္မိတာကက်စ္က်စ္ေတာက္ပူေနတဲ့ပုခုံးသားေလးေတြ...
'ေဝး.....ေဝး..'
ထိုခဏကၽြန္ေတာ္မွားမွန္းသိလိုက္ရသည္....
စိတ္လြတ္စြာနဲ႔အားအင္မဲ့ေနတဲ့ေကာင္ေလးကိုအလိုမတူဘဲအတင္းအၾကပ္ဆက္ဆံခဲ့တဲ့အျပင္ခုေကာင္ေလးကိုသတိလစ္ေအာင္ထိကိုပါ.........
ေတာက္.......!!!ငါ...ငါ....ဘာေတြလုပ္ခဲ့မိတာလဲ....?
'ေဝး..ေဝး....ေဝး....ထပါဦးကေလးရယ္....'
လက္ကေလးကိုဆုပ္ကိုင္ေပးမိေပမဲ့အားေပ်ာ့ေလ်ာ့ရဲစြာနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကေနေမြ႕ယာေပၚကိုျပဳတ္က်သြားတဲ့ေသးသြယ္သြယ္လက္ကေလး.....
ကိုယ္အပူခ်ိန္ေတြတျဖည္းျဖည္းတက္လာၿပီးအသက္ရွူသန္ေတြမမွန္ေတာ့တာေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ခပ္ျမန္ျမန္ဘဲအဝတ္မကပ္ေတာ့တဲ့ေကာင္ေလးကိုေစာင္နဲ႔အထပ္ထပ္ပတ္ကာေပြ႕ခ်ီၿပီးအခန္းျပင္ေျပးထြက္ခဲ့ေတာ့သည္........
အျပင္ေရာက္ေတာ့ႀကီးျမင့္ရယ္....ရေဝဆိုသူရယ္ကိုေတြ႕ေတာ့သည္....
'ေဝး....ေဝး....ဒါကဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ..?ခင္ဗ်ားေဝးကိုဘာလုပ္လိုက္တာလဲ...?'
'မင္းဖယ္ေနစမ္း....ငါ...ငါဆရာဝန္စီသြားမလို႔.....'
ေဝးက်န္းမာေရးကအဓိကမို႔ရေဝလဲဖယ္ေပးလိုက္ကာဆရာျဖစ္သူေနာက္ကသာခပ္ျမန္ျမန္ေျပးလိုက္သြားေတာ့သည္......
လမ္းမွာအေဝးရဲ့ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ေတြ႕ၿပီးေဝးသတိမရွိေတာ့တာကိုသိေတာ့ခ်က္ခ်င္းဘဲအေရးေပၚအခန္းထဲကိုေခၚသြားခဲ့ေတာ့သည္.....
တစ္နာရီရွိၿပီ....ေဝးအဲ့အခန္းထဲဝင္သြားတာ.....ကၽြန္ေတာ္လဲဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမလဲမသိေတာ့....သိတဲ့ဘုရားစာေတြလဲေဝးကိုစိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္အေတြးထဲဝယ္ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ပင္....
ခဏအၾကာမွာေတာ့အေရးေပၚခန္းထဲကေနဆရာဝန္ေလးတေယာက္ထြက္လာေတာ့သည္...
ရေဝကေရွ႕ဆုံးကေနစီးကာေမးေတာ့ကၽြန္ေတာ္လဲထိုင္ေနရာေနရာကေနဘဲနားစြင့္ေနမိသည္....
'DOCTOR.....ေဝးအေျခအေနေလး....'
'ဟို..အင္း....လူနာကအဖ်ားအရမ္းႀကီးၿပီးသတိလစ္သြားတာ...ၿပီးေတာ့ခႏၶာကိုယ္မွာလဲ...အညိဳအမဲေတြစြဲေနတယ္....ခႏၶာကိုယ္ကတျခားျပင္ပဒဏ္ရာေတြအရတစ္ေယာက္ေယာက္ကအတင္းအၾကပ္လိင္ဆက္ဆံခံထားခဲ့ရပုံဘဲ.....'
'ဗ်ာ..........!'
'ခုေတာ့အဖ်ားက်ေဆးေရာလိုအပ္တာေတြပါသြင္းေပးထားပါတဘ္.....ေနာက္ခါၾကအခုလိုမျဖစ္ေစဖို႔သတိထားပါ.....'
'မ်ိဳး.......ေမာင္.....ေမာင္.....!!!မင္း....မင္း!!!မင္းဘာေခြးဇာတ္ခင္းတာလဲ.....?!!!!'
ရေဝထိုးမဲ့လက္သီးခ်က္ေတြကိုကၽြန္ေတာ္မေရွာင္မိ...ဒီတိုင္းသာႀကိတ္ခံမိသည္......
'ဘာလို႔လဲ..?ဘာလို႔ဒဏ္ရာေတြနဲ႔နာၾကင္မွုေတြနဲ႔သူ႔ကိုမွခုလိုမင္းကလုပ္ရက္ရတာလဲ...?ဟမ္...မင္း...မင္းကိုသတ္ျပစ္မွာ..မင္းကိုခုဘဲေသေအာင္သတ္မွာ...'
'ဟာ..မလုပ္နဲ႔ေလ..ဒီမွာ...တေယာက္ေယာက္လာဆြဲၾကပါဦး....'
ဆရာဝန္ေလးကေအာ္ေခၚေတာ့အနီးနားကဆရာမေလးေတြကေရာက္လာၿပီးရေဝနဲ႔ေမာင္ကိုဆြဲၾကတာေပါ့...
ေမာင္ကေတာ့စိတ္လြတ္ေနတဲ့လူတေယာက္လိုပင္....
ရေဝကေတာ့လက္ထဲကပန္းအိုးနဲ႔ေမာင့္ကိုရိုက္ဖို႔ဟန္ျပင္ေနေတာ့သည္...
'ဒါဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲဗ်......ဟာ....ေဖ..ေဖကဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ...?ေဖ....ေဖ....ေဖ..သားေျပာတာၾကားလား..?'
'သား.............'
'အင္း...ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲေဖရာ..မ်က္ႏွာမွာလဲထိုးႀကိတ္ရာေတြနဲ႔.....'
'သားေခ်ာင္းသာမွာကယ္ေပးခဲ့တဲ့သားသေဘာက်တဲ့သူ႔ကိုမွတ္မိရဲ့လား...?'
'အင္း...အကို႔ကိုလား...?မွတ္မိတာေပါ့ေဖရာ...ဘာျဖစ္လို႔လဲ..?'
'သူ....သူက...ေဖ့ရဲ့ခင္ပြန္း....သားကိုလူ႔ေလာကႀကီးထဲကိုေခၚေပးခဲ့တဲ့သားရဲ့ပါးဘဲ........'
'ဗ်ာ....................!!!'
'သူ...သူခုေဖ့ေၾကာင့္အေရးေပၚခန္းထဲမွာ........သား...သားရယ္......မင္းရဲ့ပါးကိုကယ္ပါဦးကြာ....သူ..သူေဖ့ေၾကာင့္နဲ႔.............'
'..................'
သားျဖစ္သူမွာေတာ့ေျပာစရာစကားတို႔ေပ်ာက္ရွခဲ့ရသည္.....
'ဒါ..ဒါကို....ဘယ္လိုလုပ္လက္ခံရမွာလဲ....???ေဖဘာေတြေျပာေနတာလဲ..?'
တုန္ရီစြာနဲ႔ေဖ့ကိုေမးေတာ့ေဖကသူ႔အက်ီအိတ္ထဲကေခါက္ထည့္ထားတဲ့စာရြက္ကေလးေလးရြက္ကိုထုတ္ျပေတာ့သည္......
DNA...သူကmommyနဲ႔ၾက0%ေပမဲ့အကိုနဲ႔ေဖနဲ႔ၾက.....99.99%တဲ့....
ဒါ.............ဒါႀကီးက..........................
'ေဖ......................သား......သားက............'
'ေဝးေလေျပနဲ႔ေဖတို႔ရဲ့ေသြးသားပါသား.........ေဖ....ေဖေတာင္းပန္ပါတယ္.....ေဖ....ေဖ...........ေဖေဝးကိုခုလိုထိျဖစ္ဖို႔မရည္ရြယ္ပါဘူး.....ေဖ.......'
'ေဖ.....ေဖ....ဟာ...ေဖႀကီး....ေဖ....ေဖ...သတိထားပါဦး...ေဖ....ဆရာမ...ေဖ့ကိုကၽြန္ေတာ့္ေဆးေပးေဆာင္ကိုေခၚသြားေပးပါဦး.....ေဖ..ေဖႀကီး....အင့္...ေဖ့......'
သတိလစ္သြားတဲ့ေဖႀကီးေနာက္လိုက္ဖို႔ႀကံရြယ္မိေပမဲ့ေနာက္ဘက္ကေနလက္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္တဲ့လူေၾကာင့္လူကတဖက္ကိုယိုင္သြားရသည္.........
'ခင္ဗ်ား...ခင္ဗ်ားဒါဘာလုပ္တာလဲ..ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုလႊတ္....'
ေနာက္ေတာ့သူကကၽြန္ေတာ့္ပုခုံးေပၚကအက်ီကိုေလၽွာခ်ရင္းတစုံတခုကိုအတည္ျပဳရွာသည္......
'အ..အမွတ္...မင္း....မင္းက..တကယ္ဘဲ...'
'.......'
'ေပါက္စ...မင္း..မင္း........မင္းတကယ္ဘဲအသက္ရွင္ေနေသးတာလား...?အီး....ေဝးသာသိရင္ဘေယႅာက္မ်ားဝမ္းသာလိုက္မလဲကြာ..........အီး...ဟီး.........'
-------------------
To be continued
နက္ျဖန္ final upရွိပါမယ္ရွင့္....
နက္ျဖန္ final upရွိပါမယ္ရွင့္
Next chapter spoilers....hee..hee
-------------------------------