နှစ်...လ...ရက်တွေသာအလီလီပြောင်းသွားခဲ့ပေမဲ့ကျွန်တော်မောင်နဲ့သားအပေါ်ထားတဲ့ချစ်စိတ်ကတော့တစက်ကလေးမှလျော့မသွားခဲ့ပါဘူးမောင်....
18နှစ်ဆိုတဲ့အချိန်ကာလတစ်ခုထိမောင်များတနေ့ဝေးစီပြန်လာမလားလို့မျှော်လင့်တကြီးစောင့်ခဲ့မိပါတယ်....ဒါပေမဲ့.....
လောကကြီးကရက်စက်လိုက်တာမောင်ရယ်....မောင်နဲ့သားကဝေးစီပြန်မလာနိုင်တော့ဘူးဆိုတာကိုရဝေပြောပြလို့လက်မခံနိုင်ပေမဲ့လက်ခံလိုက်ရတယ်....
မောင်....ငါလေ....မောင်နဲ့သားအကြောင်းကြားပြီးနောက်ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်အကြိမ်ကြိမ်သတ်သေဖို့ကြိုးစားခဲ့တယ်....မောင်တို့မရှိဘဲနဲ့ကျုပ်မှအသက်မရှင်နိုင်ဘဲမောင်ရယ်....
ကြီးကြီးမြင့်နဲ့ကိုရဝေသာအချိန်မှီမတားခဲ့ရင်ငါအခုချိန်မှာမောင်နဲ့သားကိုတွေ့နေရလောက်ပြီမဟုတ်လား......
အတွေးလွန်နေရင်းချည်ယက်နေမိတာအပ်ကအသားထဲစိုက်ဝင်မှသတိပြန်ဝင်တဲ့ကျွန်တော်...
'အ့.....'
'ဝေး....ဝေးဘာဖြစ်သွားသေးလဲ...?ဟမ်....ကိုယ့်ကိုပြောပါဦး....'
သွေးအနည်းငယ်ထွက်ရုံလေးရှပေမဲ့ဘေးကနေပြူးပြူးပြာပြာနဲ့အသဲအသန်ဖြစ်နေတဲ့သူကြောင့်လူကကြောင်တောင်တောက်ပင်ဖြစ်သွားရသည်.....
'ဝေး....နာသွားလေားလို့...???အရမ်းနာသွားတယ့ထင်တယ်...ကျစ်....ကိုယ့်ဝေးကအသံတောင်မထွက်တော့ဘူး....'
'အမ်...မ...မဟုတ်...မနာပါဘူး...'
'တော်ပြီကွာ...နောက်ဆိုဝေးလိုချင်ရင်ကိုယ်အဲ့ချည်ထိုးပန်းထိုးတွေကိုယ်တိုင်လိုက်ဝယ်ပေးမယ်...ဝေးကိုယ်တိုင်မထိုးနဲ့တော့ကွာ....တော်ကြာခုလိုထပ်ဖြစ်ရင်ကိုယ်....'
'ကိုရဝေ....'
'ဗျာ....'
'ဝေးကိုမောင်ခေါ်သလိုမခေါ်နဲ့လို့ပြောထားတယ်မို့လား...ဘယ်လောက်ဘဲကျွန်တော်တို့ချင်းရင်နှီးနေပါစေဝေးကိုမောင်ခေါ်သလိုတော့မခေါ်ပါနဲ့...ဝေးမကြိုက်ဘူးအကို....'
'အာ....အင်း....ကိုယ်..ကိုယ်နောက်ဆင်ခြင်ပါ့မယ်...'
ကျွန်တော့်ပြောစကားကြောင့်အကိုမျက်နှာပျက်သွားတာသိပေမဲ့လဲမတတ်နိုင်...မောင်မရှိတော့ရင်တောင်မောင်ဝေးကိုအမြတ်တနိုးခေါ်နေကြနာမ်စားလေးကိုတော့မောင့်မူပိုင်နာမ်စားလေးအဖြစ်တသက်လုံးသိမ်းထားချင်မိတာကဝေးဆန္ဒမို့....
'လေပြေ....ညနေလဲစောင်းနေပြီ....အပြင်မှာလေအေးတွေအရမ်းတိုက်နေတာ...ပြန်ဖျားနေပါဦးမယ်...ကိုယ်တို့အထဲဝင်ကြရအောင်နော်....'
'အင်း....ဒါပေမဲ့....အင့်....'
'ဟမ်...ဒီအကျီက...'
'အကို့အတွက်ဝေးထိုးပေးထားတာ.....'
'ဗျာ.....အင့်...ဟင့်..အဟီး.....ကလေးငယ်လေး....'
'အကို.....ဘာလုပ်တာလဲ...?အင့်...ဖက်ထားတာအသက်ရှူကြပ်နေပြီ..... အင့်...'
'အာ...ကိုယ်အရမ်းဝမ်းသာလွန်းလို့ပါ.....ကလေးအပင်ပန်းခံပြီးထိုးထားတဲ့ဒီအဝတ်ကလေးက ကိုယ့်အတွက်တဲ့....အင့်..အီး...ဟီး...'
'အကို...ခင်ဗျားဟာလေ...ကျွန်တော့်ကိုကြမငိုဖို့အမြဲချော့တဲ့ခင်ဗျားကကိုယ်တိုင်ကဿလေးလိုတဗြဲဗြဲငိုတတ်တာဘဲလား...?ခစ်..ခစ်...'
'ဟာ.....လေပြေက ကိုယ့်ကိုရယ်တာလား....??'
'ဟီး....အကို့ပုံကရယ်ချင်စရာကိုး....ကဲ....တော်မတော်လေးဝတ်ကြည့်ပါဦး....ဝေးမှန်းပြီးလုပ်ထားတာ....'
'အိုကေဗျာ..........အဲ...အဟမ်း...ဘယ်လိုလဲ..အကိုခန့်ရဲ့လား...?'
'အွန်း....တော်သေးတာပေါ့...ကွက်တိဖြစ်သွားလို့....ဒါတောင်...အင်း...ပုခုံးနဲ့...လည်ပင်းနားကနည်းနည်းလေးတော့ပွသေး...'
'မွ...'
'အယ်....အကို...ဝေး...ဝေးပါးကို....'
'ဘယ်လိုလေးလဲကွာ....လူကောင်သေးသေးလေးနဲ့အကို့ကိုခုန်စွခုန်စွနဲ့အကျီဆိုက်လိုက်တိုင်းနေတာ....အသဲယားလာလို့...ဟီး....'.
'ခင်ဗျား...ကဲဟာ...အင့်...အင့်..'
'ဟား...ဟား...ကလေးငယ်လေးရိုက်တာကပန်းနဲ့ပေါက်သလိုပါဘဲလား....ဟ..ဟ...'
'ဝေးက ငလေးမဟုတ်တော့ဘူးနော်...အကိုလာမပြောင်နဲ့..'
'ဒီလူကောင်ပုတုကလေးကအသက်သုံးဆယ်ကျော်လို့ပြောရင်ဘယ်သူကယုံမှာမို့လဲ...ကိုယ့်မျက်စိထဲတော့မင်းက ကလေးအူကြူကွေးလေးဘဲ.....'
'အကိုနော်.....အင့်....ဟာ...မပြေးနဲ့လေ....လာ..လာခဲ့ပါ.....'
'အိုး...ရပ်လိုက်ရင်အရိုက်ခံရမှာပေါ့.....ဟီး...'
'အသားနာမှာကြောက်ရင်အစတည်းကဝေးကိုမစနဲ့လေ....လာခဲ့လို့...မပြေးနဲ့ဗျာ...'
'ဟားဟားဟား....'
'အကို့...ရတယ်လေ...ခင်ဗျားကိုအမိဖမ်းပြမယ်....မိလို့ကတော့အသေထုပြစ်မှာအကို့ကို....'
'အိန်း.....ကြောက်လိုက်တာ....'
'အကိုနော်...တွေ့မယ်....လာပြီဗျာ....'
ဒီလိုနဲ့အကိုကပြေးလိုက်ကျွန်တော်ကနောက်ကလိုက်လိုက်နဲ့နောက်ဆုံးကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ကြီးပေါက်ထွက်မတတ်အောင့်လာပြီးမြေပေါ်ကိုခွေခွေလေးလဲကျသွားတော့မှအကိုလဲအလောတကြီးကျွန်တော့်နားပြေးလာတော့သည်.....
မြေပေါ်မှာလဲကျနေတဲ့ကျွန်တော့်ကိုအကိုကသူ့ပေါင်ပေါ်ပွေ့တင်ရင်းကျွန်တော့်နာမည်ကိုအကြိမ်ကြိမ်ခေါ်ရှာသည်.....
ကြားပေမဲ့ကျွန်တော့်မှာပြန်ထူးဖို့တောင်အားမရှိ....အကို့ကိုကျွန်တော်အဆင်ပြေကြောင်းမရှိရှိသမျှအားနဲ့ပြုံးပြရသည်....
မျက်လုံးကပွင့်နေပေမဲ့အမြင်အာရုံကတော့ဝေးဝါးလို့နေသည်.....
'ဝေးလေပြေ.....ကလေး~~~~~~'
အသက်ရှူမဝလို့အသက်ကိုခပ်ပြင်းပြင်းတချက်ရှူမိသည့်တခဏအကို့စီကနေဝေးနာမည်ခေါ်သံကိုကြားမိသည်........
ကြိုးစားပြီးသတိရှိအောင်နေပေမဲ့ရင်ဘတ်ထဲကနေစူးအောင့်လာတဲ့နာကြင်မှဒကြောင့်ကျွန်တော်လောကကြီးနဲ့ခဏတာအဆက်ပြတ်ခဲ့ရတော့သည်........
'ဝေး!!!!!!'
..............
........................
'ကြီးကြီးမြ..ကြီးကြီးမြ!!!'
'ဟေ...အေး....လာပြီ..လာပြီ.....ဟယ်...မောင်ရဝေ...ဒါကဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ...?'
'ဝေး...ဝေး...ဝေးကိုကယ်ပါဦး.....ကျွန်..ကျွန်တော်....ကျွန်တော့်ကြောင့်....'
'သားငယ်.......သားငယ်ကိုအရင်ချပါဦး...လာ..လာ....'
'ဝေး....ဝေး...ကိုယ့်ကိုမျက်စိဖွင့်ကြည့်ပါဦး.....'
'မောင်ရဝေ....ရော့...ဆေး....ဒါ...နှလုံးအားဆေးလေးတိုက်လိုက်ဦး....'
'ဟုတ်ကဲ့....ဒါပေမဲ့ကြီးမြ..ဝေးကသတိလစ်နေတာဆိုတော့ဆေးက......'
'အာ..အဲ့တာတော့ဟုတ်သား.....အဲ့တာဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ....?ကြီးမေဆေးကိုကြိတ်ပြီးဖျော်ပေးရမလား....?'
'မလုပ်နဲ့ကြီးမြ....နှလုံးဆေးတွေကအစတည်းကခါးတာ...ခုလိုဆိုပိုခါးလိမ့်မယ်...ကလေးကဆေးခါးတွေဆိုသိပ်ကြောက်တတ်တာကြီးမြလဲသိမှာပေါ့...'
'အင်း..ဒါဆိုဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ...?'
'ခဏ....ကျွန်တော်ဝေးကိုထူလိုက်မယ်....'
'အင်း...'
ဝေးကိုကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာကျွန်တေ့်ကိုယ်ပေါ်မှီခိုင်းထားမိသည်....နောက်တော့ကြီးမြစီကဆေးယူကာကျွန်တော့်ပါးစပ်နဲ့ကိုက်ပြီးဝေးပါးစပ်ထဲထည့်..နောက်တော့ရေပါငုံပြီးသေချာထည့်တိုက်ပေးလိုက်သည်.........
'အယ်....ဒါက..'
'ကောင်းကောင်းသောက်သားဘဲ.......ကြီးမြ...ဝေးကိုကြည့်ပါဦး...'
'အမ်..အေး....'
'ကြီးမြ.....ဝေးသက်သာလာမယ်မဟုတ်လားဟင်.......'
'သက်သာလာမှာပါကွယ်....'
'ဝေး...'
ချစ်ရသူလက်ကလေးကိုခပ်ဖွဖွဆုပ်ကိုင်ကာတိုးဖွဖွခေါ်မိပေမဲ့ကျွန်တော်သိပ်ချစ်ရတဲ့လူသားလေးကတော့အိပ်မောကျလို့နေသည်....
'ကလေးလေး..အကြာကြီးတော့မအိပ်နဲ့နော်.....ကိုယ်ကကလေးလေးအသံမကြားရရင်ပျင်းနေမှာ....'
'မောင်ရဝေ....'
'ဗျာ....'
'မင်း....သားငယ်လေးကိုသိပ်ချစ်တာကို..ဘာလို့လက်မထပ်တာလဲ...?မင်းသာဆိုကြီမြအနေလဲဖြောင့်သလိုအသေလဲဖြောင့်မှာ....'
'ကြီးမြ..ဘာတွေပြောနေတာလဲ..?ကြီးမြဗျာ....ပေါက်တတ်ကရဘာလို့သေစကားတွေပြောနေရတာလဲ...?'
'ကြီးမြအသက်ကိုမင်းကဘယ်လောက်များထင်နေတုန်းလူလေးရဲ့..ဟဟ..ဒီ၈၆နှစ်ကိုအပျိုလေးများထင်နေတာလား..?'
'ကြီးမြရာ...ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်...'
'ကြီးမြအကောင်းပြောတာ....သားငယ်ရဲ့ခင်ပွန်းဆုံးပါးသွားတည်းကမင်းကဘဲအရာရာကိုဦးစီပြီးသစ္စာရှိရှိနဲ့သားငယ်လေးကိုစောင့်ရှောက်ပေးတာမလား...?ခုသားငယ်မှာကလဲအားကိုးစရာဆိုလို့မင်းနဲ့ကြီးကြီးဘဲရှိတာလေ..အကယ်၍ကြီးမြပြောသလိုများဖြစ်ခဲ့ရင်မင်းသာသားငယ်ဘေးနားမှာရှိခဲ့ရင်ကြီးမေတကယ်သေရတာစိတ်ဖြောင့်မှာ....မင်းလဲသားငယ်အပေါ်မှာသံယောဇဉ်ရှိတယ်မဟုတ်လား...?'
'တ..တကယ်တော့ကျွန်တော်ယောကျ်ားတစ်ယောက်အနေနဲ့မရှက်တမ်းးဝန်ခံရရင်ကျွန်တော်..ဝေးလေပြေဆိုတဲ့လူသားလေးကိုတနေ့ထက်တနေ့သံယောဇဉ်တွယ်ပြီးချစ်မိခဲ့တယ်ကြီးမေ..ဒါက..ကျွန်တော့်အနေနဲ့မဖြစ်သင့်တဲ့ကိစ္စဖြစ်ပေမဲ့ဆရာမရှိတဲ့နောက်ပိုင်းဝေးအပေါ်သနားပြီး...နောက်တော့...'
'ဒါဆိုလဲဘာလို့အချိန်ဆွဲနေသေးတာလဲကွယ်....'
'ကျွန်တော်...ကျွန်တော်...ဆရာ့အပေါ်...သစ္စာမဖောက်ချင်ဘူး...ဆရာက...ဝေးကိုသိပ်ချစ်တာ........ကျွန်တော်သာသူချစ်ရတဲ့သူကိုလက်ထပ်လိုက်တာကိုသိရင်ဆရာစိတ်ကောင်းမှာမဟုတ်ဘူး...'
'ဒါကလဲတပိုင်းပေမဲ့..တို့လိုလူတွေကအသက်ဆက်၇ှင်ရဦးမှာမလား..အနာဂတ်ရှိသေးတဲ့မင်းတို့ကဒီလိုဘဲတသက်လုံးနေသွားတော့မှာလား...သေချာစဉ်းစားကြည့်ဦးပေါ့.....'
'..........'
'ကြားလားမောင်ရဝေ.....'
'ဟုတ်...ဟုတ်ကဲ့......'
'အင်း.......ဒါဆိုကြီးမြမီးဖိုထဲသွားလိုက်ဦးမယ်.......သားငယ်နိုးလာရင်တစ်ခုခုစားဖို့ပြင်လိုက်ဦးမယ်...'
'ဟုတ်ကဲ့ကြီးမြ....'
ကြီးမြထွက်သွားတော့မှကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲကဝေးကိုကြည့်ရင်းကျွန်တော်ဝေးလက်ကလေးကိုင်ရင်းတီးတိုးစကားဆိုမိသည်......
'အကယ်၍..ကိုယ်မင်းကိုသာလက်ထပ်ခွင့်တောင်းခဲ့ရင်တကယ်ဘဲဝေးကလက်ခံပါ့မလား..ကိုယ့်ကိုအခွင့်ရေးသမားလို့တွေးလိုက်ရင်ကိုယ်တော့........ဝေးရယ်..ကိုယ်မင်းနဲ့တကယ်ဘဲမဝေးချင်ဘူး....ပြီဂတော့..ဒီနှလုံးသားလေး....ဝေးရင်ဘတ်ထဲကနှလုံးသားလေးသာ..ကိုယ့်အတွက်ဘဲခုန်ပေးရင်ကောင်းမှာဘဲကွာ...မင်းနှလုံးသားထဲမှာနေရာအပြည့်မဟုတ်တောင်နည်းနည်းလေးဘဲဖြစ်ဖြစ်ကိုယ့်ကိုနေရာလေးပေးနိုင်မလား.......?ကလေးရယ်....ကိုယ်တော့မင်းကြောင့်နဲ့ရူးတော့မှာဘဲ............'
..................
.............................
'ဟင့်အင်း....မလုပ်နဲ့.........မသွားနဲ့..........အဲ့အဝေးကိုထွက်မသွားနဲ့ကလေး...ဟင့်အင်း.......'
'မောင်.....မောင်...ထ...ထဦး....မောင်.....'
'ဟမ်.....ခင်...အင်း....'
'မောင်ဘာဖြစ်တာလဲ...?'
'ဟင့်အင်း...အိမ်..အိမ်မက်..အိမ်မက်ဆိုးမက်လို့.........'
'ရေသောက်လိုက်ဦးမောင်.........'
'အင်း..ကျေးဇူးခင်.........'
'အဆင်ပြေလား...?'
'အင်း....ခင်အိပ်လေ....မနက်ကြလေယာဉ်စီးပီဲးမြန်မာပြည်ပြန်၇ဦးမယ်မလား.....?'
'အင်း.....ဒါဆိုအိပ်တော့မယ်နော်.....'
'အင်း....'
ကျွန်တော့်ရဲ့ကြ်ငသူသက်ထားခင်ကတော့တဖက်ကိုလှည့်ကာအိပ်သွားပေမဲ့ကျွန်တော့်မှာတော့စောနကအိမ်မက်ကိုဘဲထပ်ခါထပ်ခါတွေးနေမိသည်.......
အဝတ်ဖြူတွေကိုဝတ်ထားတဲ့လူသားလေးတစ်ယောက်ကကျွန်တော့်ကိုအဝေးတနေရာကနေလက်ယက်ခေါ်တာကြောင့်ထိုလူသားလေးခေါ်ရာကိုလိုက်သွားခဲ့တယ်...အတူတူရယ်ဖူးခဲ့တယ်...အတူတူပျော်ဖူးခဲ့တယ်..အတူတူအချိန်တွေကုန်ဆုံးခဲ့တယ်ထင်ပါ့.....ကျွန်တော့်တို့နှစ်ယောက်တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်မခွဲခွာနိုင်သလိုခံစားချက်မျိုး....သူကကျွန်တော့်ကိုမောင်လို့ခေါ်သလိုကျွန်တော်ကလဲသူ့ကိုကလေးလို့ခေါ်ခဲ့တယ်....နေ့တိုင်းလိုလိုအိမ်မက်အကြောင့်အရာတွေကအတူတူပေမဲ့ဒီနေ့ညမှာတော့အဲ့လူသားလေးကျွန်တော့်ကိုခေါ်သွားခဲ့တဲ့နေရာကချောက်ကမ်းပါးတစ်ခုနားကို........
ကျွန်တော်သူ့စီခြေတစ်လှမ်းလှမ်းတိုင်းအမြဲလိုလိုသူနဲ့တစ်လှမ်းနီးကပ်သွားပေမဲ့ဒီနေ့တော့ကျွန်တော့်ခြေလှမ်းတွေသူ့စီလှမ်းတိုင်းအဲ့အရေအတွက်အတိုင်းထိုလူသားလေးကချောက်ကမ်းပါးစီကိုဦးတည်သွားတာကြောင့်ကျွနေ်တာ့်ခြေလှမ်းတွေဆက်မလှမ်းနိုင်တော့အောင်ကိုကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်နေမိသည်......
'မောင်.......'
'ကလေးလေး........ဘာလို့ဒီနေ့မောင့်ဘေးနားမလာရတာလဲ...?'
ကျွန်တော်မေးတော့သူဖြေတာကသူကျွနေ်တာ့်ကိုအရမ်းကြောက်တယ်တဲ့.......
နောက်တော့ဘယ်ကနေမှန်းမသိလက်ထဲကိုရောက်လာတဲ့သေနတ်တစ်လက်.......
ကျွန်တော့်စိတ်အလိုဆန္ဒမပါဘဲကျွန်တော်သေနတ်နဲ့ချိန်ရွယ်မိတာကအဝေးတနေရာမှာရပ်နေတဲ့လူသားလေးစီ..
အမြဲတမ်းသေချာမမြင်ရတဲ့ထိုလူသားလေးရဲ့မျက်နှာကိုဒီနေ့တော့သေချာလေးတွေ့လိုက်ရတယ်....
ကောင်လေးတစ်ယောက်...မျက်ဝန်းမှာလဲဝမ်းနည်းမျက်ရည်တွေအပြည့်နဲ့ပေမဲ့ကျွန်တော့်ကိုတော့ပြုံးပြရှာတဲ့ကောင်လေး....
(ဒီကောင်လေးကဘယ်သူလဲ...?အိမ်မက်ထဲမှာပေမဲ့အရမ်းရင်းနှီးတယ်လို့ခံစားရတဲ့ဒီလူသားလေးကတကယ်ဘဲ.......)
ထိုအချိန်မှာဘဲမောင်းတံကတက်သွားပြီးကျည်တတောင့်ကပြောင်းဝကနေလွတ်လပ်စွာထွက်ခွာသွားတော့သည်..........
'ဒိုင်း...!!!'
ဟင့်အင်း....မလုပ်နဲ့.........မသွားနဲ့..........အဲ့အဝေးကိုထွက်မသွားနဲ့ကလေး...ဟင့်အင်း.......!!
မောင်တမင်လုပ်တာမဟုတ်ဘူး.....မောင်..မောင်မင်းကိုသတ်တာမဟုတ်ဘူး...ကလေး......!!!
...
....
ဒါပါဘဲ...ကျွန်တော့်အိမ်မက်လေးက.....
ဘယ်ကမှန်းမသိတဲ့ကောင်လေးကြောင့်ဘာရယ်မသိတဲ့ခံစားချက်ကြီး..ရင်ဘတ်ထဲမှာတင်းကြပ်ကြပ်နဲ့.....
ဟင်း......တကယ်ပါဘဲ......
ဘာမှတွေးမနေတော့ဘဲအတင်းသာကြိတ်မှိတ်အိပ်မိတော့သည်....
နက်ဖြန်သားနဲ့တွေ့ဖို့မြန်မာနိုင်ငံကိုပြန်ရတော့မှာဘဲလေ...ပျော်ပျော်နေလိုက်စမ်း....
ဒီလိုနဲ့နောက်ဆုံးကျွန်တော်လဲအိပ်ပျော်သွားခဲ့ရတော့သည်...
...............
နောက်တနေ့နေ့လည်၂နာရီမှာတော့ကျွန်တော်နဲ့ခင်တို့ရန်ကုန်ကိုရောက်ခဲ့တော့သည်.......
'ဖေဖေ.........!!'
'ဟော...ဟိုမှာမောင့်သား....'
'သား......'
ကျွန်တော်တို့သားအဖမတွေ့ရတာ၅နှစ်ကျော်မှာကျွန်တော့်သားကတော်တော်လေးကိုအရွယ်ရောက်လာတာဘဲ.....
'မား......ပြန်လာတာကြိုဆိုပါတဘ်....'
ကျွန်တော့်ကိုဖက်လဲတကင်းကြိုဆိုတဲ့သားကသူ့အမေကိုတော့ခုချိန်ထိကြောက်နေတုန်းပင်......
'ကဲ...လာ...အချိန်လဲမလင့်တော့ဘူး...သွားရအောင်...လာခင်...သား...သွားကြမယ်....'
'ဟုတ်ကဲ့မောင်...'
ကျွနေ်တာ်နဲ့သားကသာမရပ်တန်းစကားတွေပြောနေပေမဲ့သားကလဲအမေဖြစ်သူကိုစကားစမပြောသလိုအမေကလဲသားကိုစကားမပြော...သူ့ဟာသူနဲ့ကိုယ့်ဟာကိုယ်လိုပင်....
တကယ်ပါဘဲ..ငယ်ငယ်ကတည်းကနေခုချိန်ထိကိုအနေစိမ်းနေကြတုန်းလား...သားအမိချင်းကို...ဟင်း....မဖြစ်သေးပါဘူး...တစ်ခုခုတော့စီစဉ်ရမယ်...သူတို့ချင်းရင်းနှီးမှုရအောင်....
'သား....'
'ဗျာ...ဖေဖေ...'
'ငါ့သားကဆယ်တန်းလဲall Dနဲ့အောင်ထားတာ...ပြီးတော့ဖေတက်စေချင်တဲ့ဆေးကျောင်းသားကြီးလဲဖြစ်လာပြီဆိုတော့ဖေသားကိုခရီးတစ်ခုခေါ်သွားမယ်ကွာ.....ဖေတို့မိသားစုbeachကိုသွားကြမယ်....သားကရေကူးရတာအရမ်းကြိုက်တယ်မလား....?'
'တ..တကယ်လားဖေ.....'
'ဒါပေါ့..ခင်..မောင်တို့တူတူသွားကြမယ်မလား....?'
'မောင့်သဘောလေ...မောင်သွားချင်ရင်လဲသွားကြတာပေါ့....'
'အင်း....ဒါဆို...မနက်ဖြန်ကြချောင်းသာသွားကြတာပေါ့....'
'ရေး....!!'
...
ဒီလိုနဲ့ကျွန်တော်တို့မိသားစုချောင်းသာကိုဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့်ရောက်ခဲ့ရတော့သည်....
..............
..........................
'လေပြေ....လာလေ...စိတ်ပြေလက်ပျောက်လမ်းထွက်လျှောက်ရအောင်လား...?'
'ကျွန်တော်မူးနေတာဘဲသိတယ်အကို....ကျွန်တော့်စိတ်တွေကြည်မနေဘူး.....'
'ဒါကြောင့်ကိုယ်ကကလေးနားလို့ရအောင်ဒီကိုခေါ်လာတာလေ,....လေကောင်းလေသန့်လဲရတဘ်..ရှုခင်းလေးကလဲလှတယ်..ကဲ...ပြီးတော့..ကိုယ့်ရဲ့ဟောဒီ့ကmodelလေးကလဲလှတယ်....ဒီကPhotographerလေးကလဲphotoလှလှလေးရိုက်ပေးဖို့readyဘဲနော်....ဟ..ဟ...'
'အကိုကတော့လုပ်ပြီ...'
'လာပါ..လမ်းလျှောက်ရအောင်နော်.....တနေကုန်ကလေးကလှဲနေရင်အညောင်းမိလိမ့်မယ်....'
'အင်း...အင်း....လိုက်ခဲ့မယ်....ကြီးမေ...သား..'
'လိုက်သွားပါတော်....ကြီးမေအခန်းထဲမှာနေပြီးခဏအိပ်လိုက်ဦးမယ်.....'
'ဟုတ်.....အကို....သွားရ.....'
'ရော့..ကလေးလေး.....အပြင်မှာပင်လယ်လေတွေကြောင့်ကလေးဖျားဦးမယ်...ဒါ..ဒီခြုံထည်လေးခြုံထားနော်...'
'ဟုတ်....'
'လာ....သွားရအောင်...'
'အွန်း....'
ဒီလိုနဲ့ဝေးအကိုရဝေနဲ့အတူပင်လယ်ဘက်လမ်းလျှောက်ထွက်ခဲ့တော့သည်....
ပင်လယ်ကြီးကအရမ်းလှတာဘဲ....
တကယ့်ကိုသက်ဝင်ပန်းချီကားတစ်ချက်လိုပင်.....
'လေပြေ.......သဘောကျရဲ့လား...?'
'အင်း.........'
'ကလေးလမ်းလျှောက်ရတာပင်ပန်းရင်ပြောနော်.....ကိုယ်တို့ပြန်ကြမယ်.....'
'ဟုတ်......'
'ဒါနဲ့..ကိုယ်လေ..ကလေးကိုတကယ်လေးလေးနက်နက်ပြောချင်တာလေးရှိတယ်.......အဲ့တာ......'
ဝေးကိုလက်ထပ်ခွင့်တောင်းမလို့ပြင်ထားပေမဲ့တိုက်ဆိုင်စွာနဲ့ဝင်လာတဲ့လဒတစ်ယောက်ရဲ့ဖုန်းကြောင့်ဝေးကိုခဏဆိုကာခွင့်တောင်းရင်းအဝေးတနေရာမှာစကားသွားပြောရတော့သည်......
'လေပြေ......ကိုယ်အခန်းထဲကိုပြန်ပို့ပေးခဲ့မယ်...'
'ဟမ်.....ဘာလို့လဲ..?'
'ကိုယ်ရုံးကအလုပ်ကိစ္စတစ်ခုကြောင့်ရန်ကုန်ပြန်သွားရမယ်....ဒါပေမဲ့ကိုယ်မနက်ဖြန်ကြအမှီပြန်လာမှာပါ....'
'ဝေးကြောင့်နဲ့အကိုပင်ပန်းရပြန်ပြီ...'
'မဟုတ်ပါဘူး....ထားပါ....ကိုယ်မရှိတဲ့ဒီအတွင်းလေပြေအစားကောင်းကောင်းစားပြီးသေချာအိပ်နော်.....ကိုယ်အလုပ်ပြီးတာနဲ့လေပြေ့စီကိုအပြေးပြန်လာခဲ့မယ်...'
'အင်း....'
'လာ...ကိုယ်မင်းကိုအခန်းထဲပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်.......'
'ကျွန်တော်ခဏလောက်ဒီမှာနေချင်သေးတယ်..အကိုသွားနှင့်ပါ....ပြီးရင်သေချာပေါက်အခန်းထဲပြန်မှာပါ....စိတ်မပူနဲ့နော်.....'
'ဒါပေမဲ့.....အင်းပါ...ဒါဆိုခဏနေကြပြန်လိုက်နော်...အပြင်မှာအကြာကြီးမနေနဲ့..ကိုယ်မကြာဘူးသွားပြီးမြန်မြန်ပြန်လာခဲ့မယ်...'
'အင်း...ဒါနဲ့အကို.....'
'ဗျာ....'
'ကျွန်တော့်ကိုစောနကပြောမယ်ဆိုတာ....'
'အာ...ကိုယ်ပြန်လာမှပြောတော့မယ်.....'
'အင်း..'
'ဒါဆိုကိုယ်သွားပြီနော်......မွ...'
'ဟောဗျာ....အကို......'
'ကိုယ့်ညီလေးကိုအသဲယားလို့နဖူးလေးကိုနမ်းတာကိုဗျာ......'
'အကိုကတော့လေ.....ဟ..ဟ....'
'အဲ့လိုလေးဘဲရယ်နေပါကလေးရယ်...မင်းအပြုံးတွေကပင်လယ်ကြီးရဲ့အလှထက်တောင်သဘာဝဆန်ပြီးလှပလွန်းလို့....'
'ဗျာ....'
'ကိုယ်သွားပြီ.....'
ဆံပင်လေးကိုအနည်းငယ်ဖွပြီးနှုတ်ဆက်တော့ကောင်လေးကအလှပဆုံးပြုံးပြပြန်သည်....
ကျေးဇူးပါဝေး....မင်းအပြုံးတွေကိုယ့်အပေါ်စွန့်ကြဲပေးလို့...
...
.....
ကိုရဝေထွက်သွားတော့အနီးအနားလေးကိုဘဲလမ်းပတ်လျှောက်မိသည်.....
လေကအရမ်းတိုက်တော့ကိုယ်ပေါ်ကမာဖလာလေးကိုတင်းနေအောင်ဆွဲစုပ်ကိုင်ထားမိသည်...
'အဲ.....ဖယ်...ဖယ်ဦးရှေ့က.....'
ဘယ်ကမှန်းမသိလာတဲ့စက်ဘီးတစီးကြောင့်ထိုစက်ဘီးကိုကြောင်ကြည့်နေချိန်မှာဘဲကျွန်တော့်ကိုယ်လေးတဖက်ကိုတွန်းဆွဲခြင်းခံလိုက်ရတော့သည်.....
'အ့.....'
လဲကျတော့ထိုလူ့ရဲ့လက်ပေါ်မှာမို့ကျွန်တော်အထိမနာခဲ့....
'ဟေ့....မင်းစက်ဘီးတစ်စီးလုံးလာတာကိုမမြင်ဘူးလား...?ငါသာမကယ်ရင်မင်းတော့......ဟေ့....ငါမင်းကိုကယ်လိုက်တာကျေးဇူးတင်စကားလေးတောင်မပြောတော့ဘူးလား...?ဟေ့...ခေါင်းလေးဘာလေးမော့ပါဦး....'
ဒီအသံ..ဒါ..ဒါက....
ကျွန်တော်သူရှိရာဘက်ကိုလှည့်ကြည့်မိတော့ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေပင်ပြူးကျယ်သွားရသည်....
'မော....င်.........မောင်~~~'
'က.....ကလေး......မင်း...မင်း.........မင်းက..........အိမ်မက်ထဲက..........
'မောင်....~~~~မောင်.....~~~~~မောင်....ဟ့....မောင်...က..................အ....အသက်...အ့.......ရှင်.........အ့.....'
'ဟေ့...ဟေ့...ဘာဖြစ်တာလဲ...?ကောင်လေး....ဟိတ်...ဟာ...'
'အ့...ဟ့......'
ရင်ဘတ်ကလေးဖိကာအံကြိတ်ထားတဲ့ကောင်လေးကနာကြင်မှုဝေဒနာကိုအံကြိတ်ပြီးသီးခံနေသယောင်.....
'ဟေ့....မင်း...မင်းအဆင်ပြေရဲ့လား....'
'အင့်..........ဟင့်.......'
'ဒုက္ခဘဲ......ဟင်း....ဒီတိုင်းလဲထားခဲ့လို့လဲမဖြစ်...ဒီကောင်လေးဘဘ္မှာနေလဲဆိုတာလဲခုလိုပုံနဲ့မေးရမှာမဟုတ်ဘူး....သူ့ကိုခဏနားခိုင်းပြီးမှမေးရမယ်.....'
ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ဘဲဆုံးဖြတ်ချက်ချကာကျွန်တော်ကောင်လေးကိုပွေ့ချီရင်းအခန်းဘက်ကိုသာပြန်လာခဲ့မိသည်.....
'ဖေ........ဘယ်တွေသွား..အဲ...ဖေ့လက်ထဲက....'
'သား..သားရှိတာနဲ့အတော်ဘဲ...ဖေလဲဘာလုပ်ရမလဲမသိလို့သားကဆရာဝန်ဆိုတော့သိမလားဆိုပြီးအခန်းထဲနားရအောင်ခေါ်လာတာ....ဖေအပြင်သွားရင်ဒီကောင်လေးစက်ဘီးတိုက်မလိုဖြစ်တာကိုဝင်ကယ္ရင်းခုအဲ့လိုဖြစ်သွားတာဘဲ.....'
'လာ...လာ...ကုတင်ပေါ်ကိုတင်လိုက်..ကျွန်တော်ကြည့်ပေးမယ်.....'
....
.....
'အကို...အကို.....သတိရှိရဲ့လား.....'
'ဟင့်..........'
'ရင်ဘတ်အောင့်နေတာလား....?ကျွန်တော်ကဆရာဝန်တော့မဖြစ်သေးပေမဲ့ဆေးကောင်းသားတစ်ယောက်ပါ...အကို့ကိုကြည့်ပေးမယ်နော်...အကို....ကျွန်တော်အကို့ကိုစမ်းသပ်ကြည့်ပေးမယ်နော်.....'
'သား.....ဘာဖြစ်တာလဲ....?'
'နှလုံးခုန်နှုန်းတွေမမှန်ဘူးဖေ.....'
'အဲ့တော့.....'
'ဖေ...သားအိတ်ရဲ့ရှေ့ဘက်ခြမ်းမှာoxygen တက်တဲ့ဆေးရှိတယ်..အဲ့တာလေးယူပေးလို့ရလား...?'
'အင်း.........ဒါ..ဒါလေးလား...?'
'အင်း......အကို..ကျွန်တော်ဆေးလေးထိုးပေးမယ်နော်.......'
ဆေးထိုးပြီးခဏကြာတော့ကုတင်ပေါ်ကကောင်လေးကခဏတော့ငြိမ်သွားရှာသည်.....
'သား....သူဘာဖြစ်တာလဲ...?သေသွားပြီလား...?'
'မဟုတ်တာ......သူခဏအိပ်ပျော်သွားတာ...'
'အဲ့ကောင်လေးကဘာဖြစ်တာလဲသားသိလား...?'
'သူအမောဖောက်သလိုဖြစ်ခဲ့တာဖေ.....ပြီးတော့ဒီလက်တလျှောက်ကအပ်ပေါက်ရာတွေ....လက်ချောင်းထိပ်လေးတွေမည်းနေတာတွေတွေ့လား....?'
'အင်း...သူဆေးသုံးနေတာလား...?'
'မဟုတ်ဘူးဖေ....ကျွန်တော်ဒီလိုcaseမျိုးဆရာပြောတာကြားဖူးတယ်...ကြည့်ရတာ.....Myocardial Infarctionဖြစ်တာများလား....?'
'အဲ့တာက.....'
'နှလုံးကြွက်သား ပုပ်တာဟာ လုံလောက်တဲ့ အာဟာရဓါတ်တွေ၊ အောက်ဆီဂျင်တွေကို နှလုံးက မရတော့လို့ဖြစ်တာပါ။ ဘာကြောင့် မရတော့တာလဲဆိုရင် အောက်ဆီဂျင် သယ်လာတဲ့ သွေးကြောတွေက တစ်နေရာမှာ ကျဉ်းနေတာ၊ သွေးကြောပိတ်နေတာ ဆိုရင် လိုအပ်တဲ့နေရာကို အချိန်မီ မရောက်နိုင်တာ (ဒါမှမဟုတ်) လုံးဝကို မရောက်နိုင်တော့တာ ဖြစ်သွားနိုင်တယ်ဖေ။ အဲ့ဒီအခါ နှလုံးကြွက်သားတွေ ပုပ်သွားတော့တာ.....
သနားလိုက်တာဖေရယ်....အကိုကအသက်ငယ်ငယ်လေးနဲ့ကို........'
'ဟုတ်ပါ့နော်....'
'အင်း.....ဟင်း........'
'သား....ဟိုမှာနိုးလာပြီထင်တယ်.......?'
'အကို..အကိုဘယ်လိုနေလဲ...နေရသက်သာရဲ့လား...?'
'ကောင်လေး.....မင်းအဆင်ပြေရဲ့လား...?'
'ဟင့်..အင့်...မောင်...မောင်ရယ်....'
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ကောင်လေးကရှိုက်ကြီးတငင်ငိုကာကျွန်တော့်ကိုပြေးဖက်တော့သည်....
ကောင်လေးငိုတာကိုကြည့်ပြီးကျွန်တော်လဲဝမ်းနည်းမိပါတယ်....ဒါပေမဲ့မျက်ရည်တော့ကျမလာခဲ့ဘူး...
'ကောင်လေး....ကိုယ်ကမင်းရဲ့မောင်မဟုတ်ဘူး...'
'မညာပါနဲ့မောင်ရဲ့.....မောင်တခြားသူတွေကိုအရူးလုပ်ရင်သာရမယ်..ဒါပေမဲ့ဝေဂကိုတော့မောင်အရူးလုပ်လို့မရဘူးမောင်....မောင်ဘာလို့ဒီနှစ်တွေအတွင်းဝေးစီပြန်မလာခဲ့တာလဲဟမ်...ဝေးကိုစိတ်ဆိုးတယ်ဆိုလဲပြောပါမောင်...မောင်နောက်ဆိုမောင်မကြိုက်တာမှန်သမျှမလုပ်တော့ပါဘူး...'
'မဟုတ်ဘူး...မင်းမှားနေပြီ...ငါ့ကိုလွှတ်...ငါမင်းကိုမသိဘူး...'
'ဟင့်အင်း...ဝေးလွှတ်လိုက်ရင်တခါမောင်ကထက်ပြီးဝေဂကိုထားသွားဦးမှာ......'
'ငါမင်းကိုပြောနေတယ်လွှတ်လို့.......ဘယ်သူမှန်းမသိတဲ့တစိမ်းတယောက်ကိုစေတနာနဲ့အခန်းထဲထိခေါ်လာပြီးဆေးကုပေးတာနဲ့တင်မင်းငါ့ကိုကျေးဇူးတင်သင့်တယ်......ခုငါ့ကိုလွှတ်တော့..ငါ့မိန်းမတွေ့သွားရင်မကောင်းဘူး...'
'မိန်း.....မိန်းးး..မ......မောင့်မှာ....ဝေးအပြင်...ဟင့်.....'
'ဘာဝေးလဲ...?ဘာကိုမောင်လဲ....?မင်းပြောနေတာတွေငါမသိဘူး...မင်းသွားတော့..အခန်းထဲကထွက်တော့...'
'မောင့်...မောင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ...?'
'ဖေ....'
'သား...အသာနေ....မင်းသွားတော့.......'
'မောင့်.....ဝေးမောင့်အနားကနေမသွားဘူး.....'
'ငါ့လက်ကိုလွှတ်လို့ပြောနေတယ်နော်......လွှတ်!!'
'ဟင့်အင်း...ဟင့်အင်း....'
'ဖေရယ်...တော်ပါတော့....!!!'
'ဟာကွာ.....တောက်!!ခွမ်း....!!!'
စိတ်တိုတိုနဲ့အနီးကပန်းအိုးကိုချခွဲလိုက်ောတ့ကြောက်လန့်တကြားနဲ့သူ့နားနှစ်ဖက်သူအုပ်ရင်းကြမ်းပေါ်မှာစောင့်ကြောင့်ကလေးထိုင်ပြန်သည်...
'အကို....အကိုရရဲ့လား...?ဟာ..ခြေထောက်မှာသွေးတွေ.....'
'မလုပ်နဲ့..ကြောက်တယ်..အင့်....ဟင့်......'
'ဖေ....ဖေ...အကို့ခြေထောက်မှာ......'
'ကျစ်.........'
'ဖေသူ့ကိုသေချာလေးပြောပြပေးလေ...ဖေခုလိုအကြမ်းကြီးမလုပ်ပါနဲ့.....ကျွန်တော်အပြင်မှာဒါတွေရှင်းဖို့Maidတစ်ယောက်သွားရှာလိုက်ဦးမယ်....ဖေအကို့ြေခထောက်ကိုကြည့်ပေးထားနော်.......'
'ဟာ...'
'ဖေလုပ်ခဲ့တာမလား...?'
'အင်း....ကြည့်လိုက်မယ်.....ဟင်း...'
'အိုကေ.....ဒါဆိုသွားပြီ.....'
...
'ကောင်လေး...ငါ...ငါလွန်သွားတယ်....ငါ...တောင်းပန်ပါတယ်....'
'.................'
'ခု...မင်းခြေထောက်မှာသွေးတွေထွက်နေတယ်...ကိုယ်သုတ်ပေးမယ်နော်.....'
'ဟင့်အင်း....မ..မလာနဲ့.....မလုပ်နဲ့.....မလုပ်ကြပါနဲ့....'
'ကောင်လေး....ကိုယ်ပါ..ကိုယ့်ကိုမကြောက်ပါနဲ့...'
'တောင်းပန်ပါတယ်....မောင်နဲ့သားကိုကျွန်တော့်ဘဝထဲကနေခေါ်မထုတ်သွားပါနဲ့.....ဟင့်....'
'ကောင်လေး....'
'ဟင့်...အင့်.....မလုပ်နဲ့....မလုပ်ပါနဲ့.......'
'ဝေး.........'
ကျွနေ်တာ်ဝေးလို့ခေါ်လိုက်ောတ့ငိုနေတဲ့ကောင်လေးကကျွန်တော့်ကိုမော့ကြည့်လာသည်...
'မောင်.......မောင်ဝေးခြေထောက်ကိုသန့်ပေးမို့....နော်.......ဝေး......'
'မောင်....~~~~~~~'
'အင်း......မောင်....ဝေးရဲ့မောင်.....'
'ဝေးကိုမထားသွားပါနဲ့...နောက်တစ်ခေါက်ထပ်ပြီး.....အင့်....'
'အင်း..................'
----------------------------------
----------------------------------------
To be continued
Zawgyi
ႏွစ္...လ...ရက္ေတြသာအလီလီေျပာင္းသြားခဲ့ေပမဲ့ကၽြန္ေတာ္ေမာင္နဲ႔သားအေပၚထားတဲ့ခ်စ္စိတ္ကေတာ့တစက္ကေလးမွေလ်ာ့မသြားခဲ့ပါဘူးေမာင္....
18ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကာလတစ္ခုထိေမာင္မ်ားတေန႔ေဝးစီျပန္လာမလားလို႔ေမၽွာ္လင့္တႀကီးေစာင့္ခဲ့မိပါတယ္....ဒါေပမဲ့.....
ေလာကႀကီးကရက္စက္လိုက္တာေမာင္ရယ္....ေမာင္နဲ႔သားကေဝးစီျပန္မလာနိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာကိုရေဝေျပာျပလို႔လက္မခံနိုင္ေပမဲ့လက္ခံလိုက္ရတယ္....
ေမာင္....ငါေလ....ေမာင္နဲ႔သားအေၾကာင္းၾကားၿပီးေနာက္ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္အႀကိမ္ႀကိမ္သတ္ေသဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တယ္....ေမာင္တို႔မရွိဘဲနဲ႔က်ဳပ္မွအသက္မရွင္နိုင္ဘဲေမာင္ရယ္....
ႀကီးႀကီးျမင့္နဲ႔ကိုရေဝသာအခ်ိန္မွီမတားခဲ့ရင္ငါအခုခ်ိန္မွာေမာင္နဲ႔သားကိုေတြ႕ေနရေလာက္ၿပီမဟုတ္လား......
အေတြးလြန္ေနရင္းခ်ည္ယက္ေနမိတာအပ္ကအသားထဲစိုက္ဝင္မွသတိျပန္ဝင္တဲ့ကၽြန္ေတာ္...
'အ့.....'
'ေဝး....ေဝးဘာျဖစ္သြားေသးလဲ...?ဟမ္....ကိုယ့္ကိုေျပာပါဦး....'
ေသြးအနည္းငယ္ထြက္႐ုံေလးရွေပမဲ့ေဘးကေနျပဴးျပဴးျပာျပာနဲ႔အသဲအသန္ျဖစ္ေနတဲ့သူေၾကာင့္လူကေၾကာင္ေတာင္ေတာက္ပင္ျဖစ္သြားရသည္.....
'ေဝး....နာသြားေလားလို႔...???အရမ္းနာသြားတယ့ထင္တယ္...က်စ္....ကိုယ့္ေဝးကအသံေတာင္မထြက္ေတာ့ဘူး....'
'အမ္...မ...မဟုတ္...မနာပါဘူး...'
'ေတာ္ၿပီကြာ...ေနာက္ဆိုေဝးလိုခ်င္ရင္ကိုယ္အဲ့ခ်ည္ထိုးပန္းထိုးေတြကိုယ္တိုင္လိုက္ဝယ္ေပးမယ္...ေဝးကိုယ္တိုင္မထိုးနဲ႔ေတာ့ကြာ....ေတာ္ၾကာခုလိုထပ္ျဖစ္ရင္ကိုယ္....'
'ကိုရေဝ....'
'ဗ်ာ....'
'ေဝးကိုေမာင္ေခၚသလိုမေခၚနဲ႔လို႔ေျပာထားတယ္မို႔လား...ဘယ္ေလာက္ဘဲကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်င္းရင္ႏွီးေနပါေစေဝးကိုေမာင္ေခၚသလိုေတာ့မေခၚပါနဲ႔...ေဝးမႀကိဳက္ဘူးအကို....'
'အာ....အင္း....ကိုယ္..ကိုယ္ေနာက္ဆင္ျခင္ပါ့မယ္...'
ကၽြန္ေတာ့္ေျပာစကားေၾကာင့္အကိုမ်က္ႏွာပ်က္သြားတာသိေပမဲ့လဲမတတ္နိုင္...ေမာင္မရွိေတာ့ရင္ေတာင္ေမာင္ေဝးကိုအျမတ္တနိုးေခၚေနၾကနာမ္စားေလးကိုေတာ့ေမာင့္မူပိုင္နာမ္စားေလးအျဖစ္တသက္လုံးသိမ္းထားခ်င္မိတာကေဝးဆႏၵမို႔....
'ေလေျပ....ညေနလဲေစာင္းေနၿပီ....အျပင္မွာေလေအးေတြအရမ္းတိုက္ေနတာ...ျပန္ဖ်ားေနပါဦးမယ္...ကိုယ္တို႔အထဲဝင္ၾကရေအာင္ေနာ္....'
'အင္း....ဒါေပမဲ့....အင့္....'
'ဟမ္...ဒီအက်ီက...'
'အကို႔အတြက္ေဝးထိုးေပးထားတာ.....'
'ဗ်ာ.....အင့္...ဟင့္..အဟီး.....ကေလးငယ္ေလး....'
'အကို.....ဘာလုပ္တာလဲ...?အင့္...ဖက္ထားတာအသက္ရွူၾကပ္ေနၿပီ..... အင့္...'
'အာ...ကိုယ္အရမ္းဝမ္းသာလြန္းလို႔ပါ.....ကေလးအပင္ပန္းခံၿပီးထိုးထားတဲ့ဒီအဝတ္ကေလးက ကိုယ့္အတြက္တဲ့....အင့္..အီး...ဟီး...'
'အကို...ခင္ဗ်ားဟာေလ...ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကမငိုဖို႔အျမဲေခ်ာ့တဲ့ခင္ဗ်ားကကိုယ္တိုင္ကႆေလးလိုတျဗဲျဗဲငိုတတ္တာဘဲလား...?ခစ္..ခစ္...'
'ဟာ.....ေလေျပက ကိုယ့္ကိုရယ္တာလား....??'
'ဟီး....အကို႔ပုံကရယ္ခ်င္စရာကိုး....ကဲ....ေတာ္မေတာ္ေလးဝတ္ၾကည့္ပါဦး....ေဝးမွန္းၿပီးလုပ္ထားတာ....'
'အိုေကဗ်ာ..........အဲ...အဟမ္း...ဘယ္လိုလဲ..အကိုခန္႔ရဲ့လား...?'
'အြန္း....ေတာ္ေသးတာေပါ့...ကြက္တိျဖစ္သြားလို႔....ဒါေတာင္...အင္း...ပုခုံးနဲ႔...လည္ပင္းနားကနည္းနည္းေလးေတာ့ပြေသး...'
'မြ...'
'အယ္....အကို...ေဝး...ေဝးပါးကို....'
'ဘယ္လိုေလးလဲကြာ....လူေကာင္ေသးေသးေလးနဲ႔အကို႔ကိုခုန္စြခုန္စြနဲ႔အက်ီဆိုက္လိုက္တိုင္းေနတာ....အသဲယားလာလို႔...ဟီး....'.
'ခင္ဗ်ား...ကဲဟာ...အင့္...အင့္..'
'ဟား...ဟား...ကေလးငယ္ေလးရိုက္တာကပန္းနဲ႔ေပါက္သလိုပါဘဲလား....ဟ..ဟ...'
'ေဝးက ငေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္...အကိုလာမေျပာင္နဲ႔..'
'ဒီလူေကာင္ပုတုကေလးကအသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္လို႔ေျပာရင္ဘယ္သူကယုံမွာမို႔လဲ...ကိုယ့္မ်က္စိထဲေတာ့မင္းက ကေလးအူၾကဴေကြးေလးဘဲ.....'
'အကိုေနာ္.....အင့္....ဟာ...မေျပးနဲ႔ေလ....လာ..လာခဲ့ပါ.....'
'အိုး...ရပ္လိုက္ရင္အရိုက္ခံရမွာေပါ့.....ဟီး...'
'အသားနာမွာေၾကာက္ရင္အစတည္းကေဝးကိုမစနဲ႔ေလ....လာခဲ့လို႔...မေျပးနဲ႔ဗ်ာ...'
'ဟားဟားဟား....'
'အကို႔...ရတယ္ေလ...ခင္ဗ်ားကိုအမိဖမ္းျပမယ္....မိလို႔ကေတာ့အေသထုျပစ္မွာအကို႔ကို....'
'အိန္း.....ေၾကာက္လိုက္တာ....'
'အကိုေနာ္...ေတြ႕မယ္....လာၿပီဗ်ာ....'
ဒီလိုနဲ႔အကိုကေျပးလိုက္ကၽြန္ေတာ္ကေနာက္ကလိုက္လိုက္နဲ႔ေနာက္ဆုံးကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ႀကီးေပါက္ထြက္မတတ္ေအာင့္လာၿပီးေျမေပၚကိုေခြေခြေလးလဲက်သြားေတာ့မွအကိုလဲအေလာတႀကီးကၽြန္ေတာ့္နားေျပးလာေတာ့သည္.....
ေျမေပၚမွာလဲက်ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုအကိုကသူ႔ေပါင္ေပၚေပြ႕တင္ရင္းကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚရွာသည္.....
ၾကားေပမဲ့ကၽြန္ေတာ့္မွာျပန္ထူးဖို႔ေတာင္အားမရွိ....အကို႔ကိုကၽြန္ေတာ္အဆင္ေျပေၾကာင္းမရွိရွိသမၽွအားနဲ႔ျပဳံးျပရသည္....
မ်က္လုံးကပြင့္ေနေပမဲ့အျမင္အာ႐ုံကေတာ့ေဝးဝါးလို႔ေနသည္.....
'ေဝးေလေျပ.....ကေလး~~~~~~'
အသက္ရွူမဝလို႔အသက္ကိုခပ္ျပင္းျပင္းတခ်က္ရွူမိသည့္တခဏအကို႔စီကေနေဝးနာမည္ေခၚသံကိုၾကားမိသည္........
ႀကိဳးစားၿပီးသတိရွိေအာင္ေနေပမဲ့ရင္ဘတ္ထဲကေနစူးေအာင့္လာတဲ့နာၾကင္မွဒေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ေလာကႀကီးနဲ႔ခဏတာအဆက္ျပတ္ခဲ့ရေတာ့သည္........
'ေဝး!!!!!!'
..............
........................
'ႀကီးႀကီးျမ..ႀကီးႀကီးျမ!!!'
'ေဟ...ေအး....လာၿပီ..လာၿပီ.....ဟယ္...ေမာင္ရေဝ...ဒါကဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ...?'
'ေဝး...ေဝး...ေဝးကိုကယ္ပါဦး.....ကၽြန္..ကၽြန္ေတာ္....ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္....'
'သားငယ္.......သားငယ္ကိုအရင္ခ်ပါဦး...လာ..လာ....'
'ေဝး....ေဝး...ကိုယ့္ကိုမ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ပါဦး.....'
'ေမာင္ရေဝ....ေရာ့...ေဆး....ဒါ...ႏွလုံးအားေဆးေလးတိုက္လိုက္ဦး....'
'ဟုတ္ကဲ့....ဒါေပမဲ့ႀကီးျမ..ေဝးကသတိလစ္ေနတာဆိုေတာ့ေဆးက......'
'အာ..အဲ့တာေတာ့ဟုတ္သား.....အဲ့တာဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ....?ႀကီးေမေဆးကိုႀကိတ္ၿပီးေဖ်ာ္ေပးရမလား....?'
'မလုပ္နဲ႔ႀကီးျမ....ႏွလုံးေဆးေတြကအစတည္းကခါးတာ...ခုလိုဆိုပိုခါးလိမ့္မယ္...ကေလးကေဆးခါးေတြဆိုသိပ္ေၾကာက္တတ္တာႀကီးျမလဲသိမွာေပါ့...'
'အင္း..ဒါဆိုဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ...?'
'ခဏ....ကၽြန္ေတာ္ေဝးကိုထူလိုက္မယ္....'
'အင္း...'
ေဝးကိုကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲထည့္ကာကၽြန္ေတ့္ကိုယ္ေပၚမွီခိုင္းထားမိသည္....ေနာက္ေတာ့ႀကီးျမစီကေဆးယူကာကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္နဲ႔ကိုက္ၿပီးေဝးပါးစပ္ထဲထည့္..ေနာက္ေတာ့ေရပါငုံၿပီးေသခ်ာထည့္တိုက္ေပးလိုက္သည္.........
'အယ္....ဒါက..'
'ေကာင္းေကာင္းေသာက္သားဘဲ.......ႀကီးျမ...ေဝးကိုၾကည့္ပါဦး...'
'အမ္..ေအး....'
'ႀကီးျမ.....ေဝးသက္သာလာမယ္မဟုတ္လားဟင္.......'
'သက္သာလာမွာပါကြယ္....'
'ေဝး...'
ခ်စ္ရသူလက္ကေလးကိုခပ္ဖြဖြဆုပ္ကိုင္ကာတိုးဖြဖြေခၚမိေပမဲ့ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့လူသားေလးကေတာ့အိပ္ေမာက်လို႔ေနသည္....
'ကေလးေလး..အၾကာႀကီးေတာ့မအိပ္နဲ႔ေနာ္.....ကိုယ္ကကေလးေလးအသံမၾကားရရင္ပ်င္းေနမွာ....'
'ေမာင္ရေဝ....'
'ဗ်ာ....'
'မင္း....သားငယ္ေလးကိုသိပ္ခ်စ္တာကို..ဘာလို႔လက္မထပ္တာလဲ...?မင္းသာဆိုႀကီျမအေနလဲေျဖာင့္သလိုအေသလဲေျဖာင့္မွာ....'
'ႀကီးျမ..ဘာေတြေျပာေနတာလဲ..?ႀကီးျမဗ်ာ....ေပါက္တတ္ကရဘာလို႔ေသစကားေတြေျပာေနရတာလဲ...?'
'ႀကီးျမအသက္ကိုမင္းကဘယ္ေလာက္မ်ားထင္ေနတုန္းလူေလးရဲ့..ဟဟ..ဒီ၈၆ႏွစ္ကိုအပ်ိဳေလးမ်ားထင္ေနတာလား..?'
'ႀကီးျမရာ...ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္...'
'ႀကီးျမအေကာင္းေျပာတာ....သားငယ္ရဲ့ခင္ပြန္းဆုံးပါးသြားတည္းကမင္းကဘဲအရာရာကိုဦးစီၿပီးသစၥာရွိရွိနဲ႔သားငယ္ေလးကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးတာမလား...?ခုသားငယ္မွာကလဲအားကိုးစရာဆိုလို႔မင္းနဲ႔ႀကီးႀကီးဘဲရွိတာေလ..အကယ္၍ႀကီးျမေျပာသလိုမ်ားျဖစ္ခဲ့ရင္မင္းသာသားငယ္ေဘးနားမွာရွိခဲ့ရင္ႀကီးေမတကယ္ေသရတာစိတ္ေျဖာင့္မွာ....မင္းလဲသားငယ္အေပၚမွာသံေယာဇဥ္ရွိတယ္မဟုတ္လား...?'
'တ..တကယ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔မရွက္တမ္းးဝန္ခံရရင္ကၽြန္ေတာ္..ေဝးေလေျပဆိုတဲ့လူသားေလးကိုတေန႔ထက္တေန႔သံေယာဇဥ္တြယ္ၿပီးခ်စ္မိခဲ့တယ္ႀကီးေမ..ဒါက..ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔မျဖစ္သင့္တဲ့ကိစၥျဖစ္ေပမဲ့ဆရာမရွိတဲ့ေနာက္ပိုင္းေဝးအေပၚသနားၿပီး...ေနာက္ေတာ့...'
'ဒါဆိုလဲဘာလို႔အခ်ိန္ဆြဲေနေသးတာလဲကြယ္....'
'ကၽြန္ေတာ္...ကၽြန္ေတာ္...ဆရာ့အေပၚ...သစၥာမေဖာက္ခ်င္ဘူး...ဆရာက...ေဝးကိုသိပ္ခ်စ္တာ........ကၽြန္ေတာ္သာသူခ်စ္ရတဲ့သူကိုလက္ထပ္လိုက္တာကိုသိရင္ဆရာစိတ္ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး...'
'ဒါကလဲတပိုင္းေပမဲ့..တို႔လိုလူေတြကအသက္ဆက္၇ွင္ရဦးမွာမလား..အနာဂတ္ရွိေသးတဲ့မင္းတို႔ကဒီလိုဘဲတသက္လုံးေနသြားေတာ့မွာလား...ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ဦးေပါ့.....'
'..........'
'ၾကားလားေမာင္ရေဝ.....'
'ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့......'
'အင္း.......ဒါဆိုႀကီးျမမီးဖိုထဲသြားလိုက္ဦးမယ္.......သားငယ္နိုးလာရင္တစ္ခုခုစားဖို႔ျပင္လိုက္ဦးမယ္...'
'ဟုတ္ကဲ့ႀကီးျမ....'
ႀကီးျမထြက္သြားေတာ့မွကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲကေဝးကိုၾကည့္ရင္းကၽြန္ေတာ္ေဝးလက္ကေလးကိုင္ရင္းတီးတိုးစကားဆိုမိသည္......
'အကယ္၍..ကိုယ္မင္းကိုသာလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းခဲ့ရင္တကယ္ဘဲေဝးကလက္ခံပါ့မလား..ကိုယ့္ကိုအခြင့္ေရးသမားလို႔ေတြးလိုက္ရင္ကိုယ္ေတာ့........ေဝးရယ္..ကိုယ္မင္းနဲ႔တကယ္ဘဲမေဝးခ်င္ဘူး....ၿပီဂေတာ့..ဒီႏွလုံးသားေလး....ေဝးရင္ဘတ္ထဲကႏွလုံးသားေလးသာ..ကိုယ့္အတြက္ဘဲခုန္ေပးရင္ေကာင္းမွာဘဲကြာ...မင္းႏွလုံးသားထဲမွာေနရာအျပည့္မဟုတ္ေတာင္နည္းနည္းေလးဘဲျဖစ္ျဖစ္ကိုယ့္ကိုေနရာေလးေပးနိုင္မလား.......?ကေလးရယ္....ကိုယ္ေတာ့မင္းေၾကာင့္နဲ႔႐ူးေတာ့မွာဘဲ............'
..................
.............................
'ဟင့္အင္း....မလုပ္နဲ႔.........မသြားနဲ႔..........အဲ့အေဝးကိုထြက္မသြားနဲ႔ကေလး...ဟင့္အင္း.......'
'ေမာင္.....ေမာင္...ထ...ထဦး....ေမာင္.....'
'ဟမ္.....ခင္...အင္း....'
'ေမာင္ဘာျဖစ္တာလဲ...?'
'ဟင့္အင္း...အိမ္..အိမ္မက္..အိမ္မက္ဆိုးမက္လို႔.........'
'ေရေသာက္လိုက္ဦးေမာင္.........'
'အင္း..ေက်းဇူးခင္.........'
'အဆင္ေျပလား...?'
'အင္း....ခင္အိပ္ေလ....မနက္ၾကေလယာဥ္စီးပီဲးျမန္မာျပည္ျပန္၇ဦးမယ္မလား.....?'
'အင္း.....ဒါဆိုအိပ္ေတာ့မယ္ေနာ္.....'
'အင္း....'
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ၾက္ငသူသက္ထားခင္ကေတာ့တဖက္ကိုလွည့္ကာအိပ္သြားေပမဲ့ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ေစာနကအိမ္မက္ကိုဘဲထပ္ခါထပ္ခါေတြးေနမိသည္.......
အဝတ္ျဖဴေတြကိုဝတ္ထားတဲ့လူသားေလးတစ္ေယာက္ကကၽြန္ေတာ့္ကိုအေဝးတေနရာကေနလက္ယက္ေခၚတာေၾကာင့္ထိုလူသားေလးေခၚရာကိုလိုက္သြားခဲ့တယ္...အတူတူရယ္ဖူးခဲ့တယ္...အတူတူေပ်ာ္ဖူးခဲ့တယ္..အတူတူအခ်ိန္ေတြကုန္ဆုံးခဲ့တယ္ထင္ပါ့.....ကၽြန္ေတာ့္တို႔ႏွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္မခြဲခြာနိုင္သလိုခံစားခ်က္မ်ိဳး....သူကကၽြန္ေတာ့္ကိုေမာင္လို႔ေခၚသလိုကၽြန္ေတာ္ကလဲသူ႔ကိုကေလးလို႔ေခၚခဲ့တယ္....ေန႔တိုင္းလိုလိုအိမ္မက္အေၾကာင့္အရာေတြကအတူတူေပမဲ့ဒီေန႔ညမွာေတာ့အဲ့လူသားေလးကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚသြားခဲ့တဲ့ေနရာကေခ်ာက္ကမ္းပါးတစ္ခုနားကို........
ကၽြန္ေတာ္သူ႔စီေျခတစ္လွမ္းလွမ္းတိုင္းအျမဲလိုလိုသူနဲ႔တစ္လွမ္းနီးကပ္သြားေပမဲ့ဒီေန႔ေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြသူ႔စီလွမ္းတိုင္းအဲ့အေရအတြက္အတိုင္းထိုလူသားေလးကေခ်ာက္ကမ္းပါးစီကိုဦးတည္သြားတာေၾကာင့္ကၽြနေ္တာ့္ေျခလွမ္းေတြဆက္မလွမ္းနိုင္ေတာ့ေအာင္ကိုေၾကာက္ရြံ့တုန္လွုပ္ေနမိသည္......
'ေမာင္.......'
'ကေလးေလး........ဘာလို႔ဒီေန႔ေမာင့္ေဘးနားမလာရတာလဲ...?'
ကၽြန္ေတာ္ေမးေတာ့သူေျဖတာကသူကၽြနေ္တာ့္ကိုအရမ္းေၾကာက္တယ္တဲ့.......
ေနာက္ေတာ့ဘယ္ကေနမွန္းမသိလက္ထဲကိုေရာက္လာတဲ့ေသနတ္တစ္လက္.......
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အလိုဆႏၵမပါဘဲကၽြန္ေတာ္ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ရြယ္မိတာကအေဝးတေနရာမွာရပ္ေနတဲ့လူသားေလးစီ..
အျမဲတမ္းေသခ်ာမျမင္ရတဲ့ထိုလူသားေလးရဲ့မ်က္ႏွာကိုဒီေန႔ေတာ့ေသခ်ာေလးေတြ႕လိုက္ရတယ္....
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္...မ်က္ဝန္းမွာလဲဝမ္းနည္းမ်က္ရည္ေတြအျပည့္နဲ႔ေပမဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ျပဳံးျပရွာတဲ့ေကာင္ေလး....
(ဒီေကာင္ေလးကဘယ္သူလဲ...?အိမ္မက္ထဲမွာေပမဲ့အရမ္းရင္းႏွီးတယ္လို႔ခံစားရတဲ့ဒီလူသားေလးကတကယ္ဘဲ.......)
ထိုအခ်ိန္မွာဘဲေမာင္းတံကတက္သြားၿပီးက်ည္တေတာင့္ကေျပာင္းဝကေနလြတ္လပ္စြာထြက္ခြာသြားေတာ့သည္..........
'ဒိုင္း...!!!'
ဟင့္အင္း....မလုပ္နဲ႔.........မသြားနဲ႔..........အဲ့အေဝးကိုထြက္မသြားနဲ႔ကေလး...ဟင့္အင္း.......!!
ေမာင္တမင္လုပ္တာမဟုတ္ဘူး.....ေမာင္..ေမာင္မင္းကိုသတ္တာမဟုတ္ဘူး...ကေလး......!!!
...
....
ဒါပါဘဲ...ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မက္ေလးက.....
ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ေကာင္ေလးေၾကာင့္ဘာရယ္မသိတဲ့ခံစားခ်က္ႀကီး..ရင္ဘတ္ထဲမွာတင္းၾကပ္ၾကပ္နဲ႔.....
ဟင္း......တကယ္ပါဘဲ......
ဘာမွေတြးမေနေတာ့ဘဲအတင္းသာႀကိတ္မွိတ္အိပ္မိေတာ့သည္....
နက္ျဖန္သားနဲ႔ေတြ႕ဖို႔ျမန္မာနိုင္ငံကိုျပန္ရေတာ့မွာဘဲေလ...ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနလိုက္စမ္း....
ဒီလိုနဲ႔ေနာက္ဆုံးကၽြန္ေတာ္လဲအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ရေတာ့သည္...
...............
ေနာက္တေန႔ေန႔လည္၂နာရီမွာေတာ့ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ခင္တို႔ရန္ကုန္ကိုေရာက္ခဲ့ေတာ့သည္.......
'ေဖေဖ.........!!'
'ေဟာ...ဟိုမွာေမာင့္သား....'
'သား......'
ကၽြန္ေတာ္တို႔သားအဖမေတြ႕ရတာ၅ႏွစ္ေက်ာ္မွာကၽြန္ေတာ့္သားကေတာ္ေတာ္ေလးကိုအရြယ္ေရာက္လာတာဘဲ.....
'မား......ျပန္လာတာႀကိဳဆိုပါတဘ္....'
ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖက္လဲတကင္းႀကိဳဆိုတဲ့သားကသူ႔အေမကိုေတာ့ခုခ်ိန္ထိေၾကာက္ေနတုန္းပင္......
'ကဲ...လာ...အခ်ိန္လဲမလင့္ေတာ့ဘူး...သြားရေအာင္...လာခင္...သား...သြားၾကမယ္....'
'ဟုတ္ကဲ့ေမာင္...'
ကၽြနေ္တာ္နဲ႔သားကသာမရပ္တန္းစကားေတြေျပာေနေပမဲ့သားကလဲအေမျဖစ္သူကိုစကားစမေျပာသလိုအေမကလဲသားကိုစကားမေျပာ...သူ႔ဟာသူနဲ႔ကိုယ့္ဟာကိုယ္လိုပင္....
တကယ္ပါဘဲ..ငယ္ငယ္ကတည္းကေနခုခ်ိန္ထိကိုအေနစိမ္းေနၾကတုန္းလား...သားအမိခ်င္းကို...ဟင္း....မျဖစ္ေသးပါဘူး...တစ္ခုခုေတာ့စီစဥ္ရမယ္...သူတို႔ခ်င္းရင္းႏွီးမွုရေအာင္....
'သား....'
'ဗ်ာ...ေဖေဖ...'
'ငါ့သားကဆယ္တန္းလဲall Dနဲ႔ေအာင္ထားတာ...ၿပီးေတာ့ေဖတက္ေစခ်င္တဲ့ေဆးေက်ာင္းသားႀကီးလဲျဖစ္လာၿပီဆိုေတာ့ေဖသားကိုခရီးတစ္ခုေခၚသြားမယ္ကြာ.....ေဖတို႔မိသားစုbeachကိုသြားၾကမယ္....သားကေရကူးရတာအရမ္းႀကိဳက္တယ္မလား....?'
'တ..တကယ္လားေဖ.....'
'ဒါေပါ့..ခင္..ေမာင္တို႔တူတူသြားၾကမယ္မလား....?'
'ေမာင့္သေဘာေလ...ေမာင္သြားခ်င္ရင္လဲသြားၾကတာေပါ့....'
'အင္း....ဒါဆို...မနက္ျဖန္ၾကေခ်ာင္းသာသြားၾကတာေပါ့....'
'ေရး....!!'
...
ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုေခ်ာင္းသာကိုဆိုင္းမဆင့္ဗုံမဆင့္ေရာက္ခဲ့ရေတာ့သည္....
..............
..........................
'ေလေျပ....လာေလ...စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္လမ္းထြက္ေလၽွာက္ရေအာင္လား...?'
'ကၽြန္ေတာ္မူးေနတာဘဲသိတယ္အကို....ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြၾကည္မေနဘူး.....'
'ဒါေၾကာင့္ကိုယ္ကကေလးနားလို႔ရေအာင္ဒီကိုေခၚလာတာေလ,....ေလေကာင္းေလသန႔္လဲရတဘ္..ရွုခင္းေလးကလဲလွတယ္..ကဲ...ၿပီးေတာ့..ကိုယ့္ရဲ့ေဟာဒီ့ကmodelေလးကလဲလွတယ္....ဒီကPhotographerေလးကလဲphotoလွလွေလးရိုက္ေပးဖို႔readyဘဲေနာ္....ဟ..ဟ...'
'အကိုကေတာ့လုပ္ၿပီ...'
'လာပါ..လမ္းေလၽွာက္ရေအာင္ေနာ္.....တေနကုန္ကေလးကလွဲေနရင္အေညာင္းမိလိမ့္မယ္....'
'အင္း...အင္း....လိုက္ခဲ့မယ္....ႀကီးေမ...သား..'
'လိုက္သြားပါေတာ္....ႀကီးေမအခန္းထဲမွာေနၿပီးခဏအိပ္လိုက္ဦးမယ္.....'
'ဟုတ္.....အကို....သြားရ.....'
'ေရာ့..ကေလးေလး.....အျပင္မွာပင္လယ္ေလေတြေၾကာင့္ကေလးဖ်ားဦးမယ္...ဒါ..ဒီျခဳံထည္ေလးျခဳံထားေနာ္...'
'ဟုတ္....'
'လာ....သြားရေအာင္...'
'အြန္း....'
ဒီလိုနဲ႔ေဝးအကိုရေဝနဲ႔အတူပင္လယ္ဘက္လမ္းေလၽွာက္ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္....
ပင္လယ္ႀကီးကအရမ္းလွတာဘဲ....
တကယ့္ကိုသက္ဝင္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်က္လိုပင္.....
'ေလေျပ.......သေဘာက်ရဲ့လား...?'
'အင္း.........'
'ကေလးလမ္းေလၽွာက္ရတာပင္ပန္းရင္ေျပာေနာ္.....ကိုယ္တို႔ျပန္ၾကမယ္.....'
'ဟုတ္......'
'ဒါနဲ႔..ကိုယ္ေလ..ကေလးကိုတကယ္ေလးေလးနက္နက္ေျပာခ်င္တာေလးရွိတယ္.......အဲ့တာ......'
ေဝးကိုလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းမလို႔ျပင္ထားေပမဲ့တိုက္ဆိုင္စြာနဲ႔ဝင္လာတဲ့လဒတစ္ေယာက္ရဲ့ဖုန္းေၾကာင့္ေဝးကိုခဏဆိုကာခြင့္ေတာင္းရင္းအေဝးတေနရာမွာစကားသြားေျပာရေတာ့သည္......
'ေလေျပ......ကိုယ္အခန္းထဲကိုျပန္ပို႔ေပးခဲ့မယ္...'
'ဟမ္.....ဘာလို႔လဲ..?'
'ကိုယ္႐ုံးကအလုပ္ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ရန္ကုန္ျပန္သြားရမယ္....ဒါေပမဲ့ကိုယ္မနက္ျဖန္ၾကအမွီျပန္လာမွာပါ....'
'ေဝးေၾကာင့္နဲ႔အကိုပင္ပန္းရျပန္ၿပီ...'
'မဟုတ္ပါဘူး....ထားပါ....ကိုယ္မရွိတဲ့ဒီအတြင္းေလေျပအစားေကာင္းေကာင္းစားၿပီးေသခ်ာအိပ္ေနာ္.....ကိုယ္အလုပ္ၿပီးတာနဲ႔ေလေျပ့စီကိုအေျပးျပန္လာခဲ့မယ္...'
'အင္း....'
'လာ...ကိုယ္မင္းကိုအခန္းထဲျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္.......'
'ကၽြန္ေတာ္ခဏေလာက္ဒီမွာေနခ်င္ေသးတယ္..အကိုသြားႏွင့္ပါ....ၿပီးရင္ေသခ်ာေပါက္အခန္းထဲျပန္မွာပါ....စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္.....'
'ဒါေပမဲ့.....အင္းပါ...ဒါဆိုခဏေနၾကျပန္လိုက္ေနာ္...အျပင္မွာအၾကာႀကီးမေနနဲ႔..ကိုယ္မၾကာဘူးသြားၿပီးျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့မယ္...'
'အင္း...ဒါနဲ႔အကို.....'
'ဗ်ာ....'
'ကၽြန္ေတာ့္ကိုေစာနကေျပာမယ္ဆိုတာ....'
'အာ...ကိုယ္ျပန္လာမွေျပာေတာ့မယ္.....'
'အင္း..'
'ဒါဆိုကိုယ္သြားၿပီေနာ္......မြ...'
'ေဟာဗ်ာ....အကို......'
'ကိုယ့္ညီေလးကိုအသဲယားလို႔နဖူးေလးကိုနမ္းတာကိုဗ်ာ......'
'အကိုကေတာ့ေလ.....ဟ..ဟ....'
'အဲ့လိုေလးဘဲရယ္ေနပါကေလးရယ္...မင္းအျပဳံးေတြကပင္လယ္ႀကီးရဲ့အလွထက္ေတာင္သဘာဝဆန္ၿပီးလွပလြန္းလို႔....'
'ဗ်ာ....'
'ကိုယ္သြားၿပီ.....'
ဆံပင္ေလးကိုအနည္းငယ္ဖြၿပီးႏွုတ္ဆက္ေတာ့ေကာင္ေလးကအလွပဆုံးျပဳံးျပျပန္သည္....
ေက်းဇူးပါေဝး....မင္းအျပဳံးေတြကိုယ့္အေပၚစြန႔္ၾကဲေပးလို႔...
...
.....
ကိုရေဝထြက္သြားေတာ့အနီးအနားေလးကိုဘဲလမ္းပတ္ေလၽွာက္မိသည္.....
ေလကအရမ္းတိုက္ေတာ့ကိုယ္ေပၚကမာဖလာေလးကိုတင္းေနေအာင္ဆြဲစုပ္ကိုင္ထားမိသည္...
'အဲ.....ဖယ္...ဖယ္ဦးေရွ႕က.....'
ဘယ္ကမွန္းမသိလာတဲ့စက္ဘီးတစီးေၾကာင့္ထိုစက္ဘီးကိုေၾကာင္ၾကည့္ေနခ်ိန္မွာဘဲကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေလးတဖက္ကိုတြန္းဆြဲျခင္းခံလိုက္ရေတာ့သည္.....
'အ့.....'
လဲက်ေတာ့ထိုလူ႔ရဲ့လက္ေပၚမွာမို႔ကၽြန္ေတာ္အထိမနာခဲ့....
'ေဟ့....မင္းစက္ဘီးတစ္စီးလုံးလာတာကိုမျမင္ဘူးလား...?ငါသာမကယ္ရင္မင္းေတာ့......ေဟ့....ငါမင္းကိုကယ္လိုက္တာေက်းဇူးတင္စကားေလးေတာင္မေျပာေတာ့ဘူးလား...?ေဟ့...ေခါင္းေလးဘာေလးေမာ့ပါဦး....'
ဒီအသံ..ဒါ..ဒါက....
ကၽြန္ေတာ္သူရွိရာဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးေတြပင္ျပဴးက်ယ္သြားရသည္....
'ေမာ....င္.........ေမာင္~~~'
'က.....ကေလး......မင္း...မင္း.........မင္းက..........အိမ္မက္ထဲက..........
'ေမာင္....~~~~ေမာင္.....~~~~~ေမာင္....ဟ့....ေမာင္...က..................အ....အသက္...အ့.......ရွင္.........အ့.....'
'ေဟ့...ေဟ့...ဘာျဖစ္တာလဲ...?ေကာင္ေလး....ဟိတ္...ဟာ...'
'အ့...ဟ့......'
ရင္ဘတ္ကေလးဖိကာအံႀကိတ္ထားတဲ့ေကာင္ေလးကနာၾကင္မွုေဝဒနာကိုအံႀကိတ္ၿပီးသီးခံေနသေယာင္.....
'ေဟ့....မင္း...မင္းအဆင္ေျပရဲ့လား....'
'အင့္..........ဟင့္.......'
'ဒုကၡဘဲ......ဟင္း....ဒီတိုင္းလဲထားခဲ့လို႔လဲမျဖစ္...ဒီေကာင္ေလးဘဘၼွာေနလဲဆိုတာလဲခုလိုပုံနဲ႔ေမးရမွာမဟုတ္ဘူး....သူ႔ကိုခဏနားခိုင္းၿပီးမွေမးရမယ္.....'
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ဘဲဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ကာကၽြန္ေတာ္ေကာင္ေလးကိုေပြ႕ခ်ီရင္းအခန္းဘက္ကိုသာျပန္လာခဲ့မိသည္.....
'ေဖ........ဘယ္ေတြသြား..အဲ...ေဖ့လက္ထဲက....'
'သား..သားရွိတာနဲ႔အေတာ္ဘဲ...ေဖလဲဘာလုပ္ရမလဲမသိလို႔သားကဆရာဝန္ဆိုေတာ့သိမလားဆိုၿပီးအခန္းထဲနားရေအာင္ေခၚလာတာ....ေဖအျပင္သြားရင္ဒီေကာင္ေလးစက္ဘီးတိုက္မလိုျဖစ္တာကိုဝင္ကယ္ရင္းခုအဲ့လိုျဖစ္သြားတာဘဲ.....'
'လာ...လာ...ကုတင္ေပၚကိုတင္လိုက္..ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေပးမယ္.....'
....
.....
'အကို...အကို.....သတိရွိရဲ့လား.....'
'ဟင့္..........'
'ရင္ဘတ္ေအာင့္ေနတာလား....?ကၽြန္ေတာ္ကဆရာဝန္ေတာ့မျဖစ္ေသးေပမဲ့ေဆးေကာင္းသားတစ္ေယာက္ပါ...အကို႔ကိုၾကည့္ေပးမယ္ေနာ္...အကို....ကၽြန္ေတာ္အကို႔ကိုစမ္းသပ္ၾကည့္ေပးမယ္ေနာ္.....'
'သား.....ဘာျဖစ္တာလဲ....?'
'ႏွလုံးခုန္ႏွုန္းေတြမမွန္ဘူးေဖ.....'
'အဲ့ေတာ့.....'
'ေဖ...သားအိတ္ရဲ့ေရွ႕ဘက္ျခမ္းမွာoxygen တက္တဲ့ေဆးရွိတယ္..အဲ့တာေလးယူေပးလို႔ရလား...?'
'အင္း.........ဒါ..ဒါေလးလား...?'
'အင္း......အကို..ကၽြန္ေတာ္ေဆးေလးထိုးေပးမယ္ေနာ္.......'
ေဆးထိုးၿပီးခဏၾကာေတာ့ကုတင္ေပၚကေကာင္ေလးကခဏေတာ့ၿငိမ္သြားရွာသည္.....
'သား....သူဘာျဖစ္တာလဲ...?ေသသြားၿပီလား...?'
'မဟုတ္တာ......သူခဏအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ...'
'အဲ့ေကာင္ေလးကဘာျဖစ္တာလဲသားသိလား...?'
'သူအေမာေဖာက္သလိုျဖစ္ခဲ့တာေဖ.....ၿပီးေတာ့ဒီလက္တေလၽွာက္ကအပ္ေပါက္ရာေတြ....လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေလးေတြမည္းေနတာေတြေတြ႕လား....?'
'အင္း...သူေဆးသုံးေနတာလား...?'
'မဟုတ္ဘူးေဖ....ကၽြန္ေတာ္ဒီလိုcaseမ်ိဳးဆရာေျပာတာၾကားဖူးတယ္...ၾကည့္ရတာ.....Myocardial Infarctionျဖစ္တာမ်ားလား....?'
'အဲ့တာက.....'
'ႏွလုံးႂကြက္သား ပုပ္တာဟာ လုံေလာက္တဲ့ အာဟာရဓါတ္ေတြ၊ ေအာက္ဆီဂ်င္ေတြကို ႏွလုံးက မရေတာ့လို႔ျဖစ္တာပါ။ ဘာေၾကာင့္ မရေတာ့တာလဲဆိုရင္ ေအာက္ဆီဂ်င္ သယ္လာတဲ့ ေသြးေၾကာေတြက တစ္ေနရာမွာ က်ဥ္းေနတာ၊ ေသြးေၾကာပိတ္ေနတာ ဆိုရင္ လိုအပ္တဲ့ေနရာကို အခ်ိန္မီ မေရာက္နိုင္တာ (ဒါမွမဟုတ္) လုံးဝကို မေရာက္နိုင္ေတာ့တာ ျဖစ္သြားနိုင္တယ္ေဖ။ အဲ့ဒီအခါ ႏွလုံးႂကြက္သားေတြ ပုပ္သြားေတာ့တာ.....
ေနာက္ဆက္တြဲဆိုးက်ိဳးေတြ အေနနဲ႔ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္နိုင္ေသးလဲဆိုရင္.....။ ။
ႏွလုံး အေမာေဖာက္တာ၊
ႏွလုံးခုန္ျမန္လာၿပီး စည္းခ်က္မမွန္ ခုန္ခ်င္သလိုခုန္ေတာ့တာ၊
ေနာက္ဆုံး ႏွလုံးရပ္ၿပီး အသက္ေသဆုံးတဲ့ အထိကို ဆိုးဆိုးဝါးဝါးျဖစ္နိုင္တယ္ေဖ.....
သနားလိုက္တာေဖရယ္....အကိုကအသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ကို........'
'ဟုတ္ပါ့ေနာ္....'
'အင္း.....ဟင္း........'
'သား....ဟိုမွာနိုးလာၿပီထင္တယ္.......?'
'အကို..အကိုဘယ္လိုေနလဲ...ေနရသက္သာရဲ့လား...?'
'ေကာင္ေလး.....မင္းအဆင္ေျပရဲ့လား...?'
'ဟင့္..အင့္...ေမာင္...ေမာင္ရယ္....'
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ေကာင္ေလးကရွိုက္ႀကီးတငင္ငိုကာကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပးဖက္ေတာ့သည္....
ေကာင္ေလးငိုတာကိုၾကည့္ၿပီးကၽြန္ေတာ္လဲဝမ္းနည္းမိပါတယ္....ဒါေပမဲ့မ်က္ရည္ေတာ့က်မလာခဲ့ဘူး...
'ေကာင္ေလး....ကိုယ္ကမင္းရဲ့ေမာင္မဟုတ္ဘူး...'
'မညာပါနဲ႔ေမာင္ရဲ့.....ေမာင္တျခားသူေတြကိုအ႐ူးလုပ္ရင္သာရမယ္..ဒါေပမဲ့ေဝဂကိုေတာ့ေမာင္အ႐ူးလုပ္လို႔မရဘူးေမာင္....ေမာင္ဘာလို႔ဒီႏွစ္ေတြအတြင္းေဝးစီျပန္မလာခဲ့တာလဲဟမ္...ေဝးကိုစိတ္ဆိုးတယ္ဆိုလဲေျပာပါေမာင္...ေမာင္ေနာက္ဆိုေမာင္မႀကိဳက္တာမွန္သမၽွမလုပ္ေတာ့ပါဘူး...'
'မဟုတ္ဘူး...မင္းမွားေနၿပီ...ငါ့ကိုလႊတ္...ငါမင္းကိုမသိဘူး...'
'ဟင့္အင္း...ေဝးလႊတ္လိုက္ရင္တခါေမာင္ကထက္ၿပီးေဝဂကိုထားသြားဦးမွာ......'
'ငါမင္းကိုေျပာေနတယ္လႊတ္လို႔.......ဘယ္သူမွန္းမသိတဲ့တစိမ္းတေယာက္ကိုေစတနာနဲ႔အခန္းထဲထိေခၚလာၿပီးေဆးကုေပးတာနဲ႔တင္မင္းငါ့ကိုေက်းဇူးတင္သင့္တယ္......ခုငါ့ကိုလႊတ္ေတာ့..ငါ့မိန္းမေတြ႕သြားရင္မေကာင္းဘူး...'
'မိန္း.....မိန္းးး..မ......ေမာင့္မွာ....ေဝးအျပင္...ဟင့္.....'
'ဘာေဝးလဲ...?ဘာကိုေမာင္လဲ....?မင္းေျပာေနတာေတြငါမသိဘူး...မင္းသြားေတာ့..အခန္းထဲကထြက္ေတာ့...'
'ေမာင့္...ေမာင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ...?'
'ေဖ....'
'သား...အသာေန....မင္းသြားေတာ့.......'
'ေမာင့္.....ေဝးေမာင့္အနားကေနမသြားဘူး.....'
'ငါ့လက္ကိုလႊတ္လို႔ေျပာေနတယ္ေနာ္......လႊတ္!!'
'ဟင့္အင္း...ဟင့္အင္း....'
'ေဖရယ္...ေတာ္ပါေတာ့....!!!'
'ဟာကြာ.....ေတာက္!!ခြမ္း....!!!'
စိတ္တိုတိုနဲ႔အနီးကပန္းအိုးကိုခ်ခြဲလိုက္ောတ့ေၾကာက္လန႔္တၾကားနဲ႔သူ႔နားႏွစ္ဖက္သူအုပ္ရင္းၾကမ္းေပၚမွာေစာင့္ေၾကာင့္ကေလးထိုင္ျပန္သည္...
'အကို....အကိုရရဲ့လား...?ဟာ..ေျခေထာက္မွာေသြးေတြ.....'
'မလုပ္နဲ႔..ေၾကာက္တယ္..အင့္....ဟင့္......'
'ေဖ....ေဖ...အကို႔ေျခေထာက္မွာ......'
'က်စ္.........'
'ေဖသူ႔ကိုေသခ်ာေလးေျပာျပေပးေလ...ေဖခုလိုအၾကမ္းႀကီးမလုပ္ပါနဲ႔.....ကၽြန္ေတာ္အျပင္မွာဒါေတြရွင္းဖို႔Maidတစ္ေယာက္သြားရွာလိုက္ဦးမယ္....ေဖအကို႔ျေခေထာက္ကိုၾကည့္ေပးထားေနာ္.......'
'ဟာ...'
'ေဖလုပ္ခဲ့တာမလား...?'
'အင္း....ၾကည့္လိုက္မယ္.....ဟင္း...'
'အိုေက.....ဒါဆိုသြားၿပီ.....'
...
'ေကာင္ေလး...ငါ...ငါလြန္သြားတယ္....ငါ...ေတာင္းပန္ပါတယ္....'
'.................'
'ခု...မင္းေျခေထာက္မွာေသြးေတြထြက္ေနတယ္...ကိုယ္သုတ္ေပးမယ္ေနာ္.....'
'ဟင့္အင္း....မ..မလာနဲ႔.....မလုပ္နဲ႔.....မလုပ္ၾကပါနဲ႔....'
'ေကာင္ေလး....ကိုယ္ပါ..ကိုယ့္ကိုမေၾကာက္ပါနဲ႔...'
'ေတာင္းပန္ပါတယ္....ေမာင္နဲ႔သားကိုကၽြန္ေတာ့္ဘဝထဲကေနေခၚမထုတ္သြားပါနဲ႔.....ဟင့္....'
'ေကာင္ေလး....'
'ဟင့္...အင့္.....မလုပ္နဲ႔....မလုပ္ပါနဲ႔.......'
'ေဝး.........'
ကၽြနေ္တာ္ေဝးလို႔ေခၚလိုက္ောတ့ငိုေနတဲ့ေကာင္ေလးကကၽြန္ေတာ့္ကိုေမာ့ၾကည့္လာသည္...
'ေမာင္.......ေမာင္ေဝးေျခေထာက္ကိုသန႔္ေပးမို႔....ေနာ္.......ေဝး......'
'ေမာင္....~~~~~~~'
'အင္း......ေမာင္....ေဝးရဲ့ေမာင္.....'
'ေဝးကိုမထားသြားပါနဲ႔...ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ၿပီး.....အင့္....'
'အင္း..................'
----------------------------------
----------------------------------------
To be continued