"Room service"
" ဒီအခန်းက မခေါ်ထား"
အခန်းတံခါး ပွင့်လာတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် ထွန်းမြတ်က သူတို့ကိုတွေ့တာနဲ့ တံခါးကိုချက်ချင်း ပြန်ပိတ်မည်အလုပ် ဗျူဟာ
လက်နဲ့ ပြန်တွန်းထုတ်လိုက်သည်။
အပြင်မှာရပ်နေတဲ့
မိုတယ်က မန်နေဂျာနဲ့ ဝန်ထမ်း နှစ်
ယောက်ကို အထဲပေးမဝင်ပဲ ဘုန်းပြည့် တံခါးပိတ်ချလိုက်သည်။
အခန်းထဲကိုဘုန်းပြည့်နဲ့သူ ဝင်ရောက်ချိန် ထွန်းမြတ်က မျက်နှာအပျက်ပျက်နဲ့ ခြေလှမ်းတွေနောက်ဆုတ်သွားလျက်။
ဗျူဟာ စိတ်လောစွာ
အခန်းထဲမှာ ပထမဦးဆုံး မျက်လုံးတွေ
ကို အလုပ်ပေးပြီး ရှာလိုက်မိတာကနေစင်ဟန်။
ကုတင်ပေါ်မှာ မျက်လုံးတွေမှိတ်ထားပြီး ပက်လက်လှဲနေလျက်ရှိတဲ့ နေစင်ဟန်။ ကျောင်းကနေထွက်သွားတဲ့အတိုင်း
အပေါ်ရောအောက်ရော အဝတ်အစား
တွေ မပျက်ယွင်းပဲ ကိုယ်ပေါ်မှာ ဒီအ
တိုင်းရှိနေတာကိုမြင်မှ သူစိတ်အေး
သွားရတာက အတိုင်းထက်အလွန်။
"နေစင်ဟန် "
ဘုန်းပြည့်က ကုတင်ပေါ်တက်သွားပြီး
ပုခုံးကိုကိုင်ကာ နှိုးနေပေမဲ့နေစင်ဟန်က မျက်လုံးတွေလုံးဝမပွင့်လာ။ပကတိ အိပ်ပျော်နေတဲ့သူလို။နေစင်ဟန်
ဒီကောင်ဆီက တစ်ခုခုတော့ထိသွား
ပြီဆိုတာ သူသိလိုက်ပြီ။
"သူကိုယ်တိုင်သဘောတူပြီး လိုက်လာတာ မင်းတို့အထင်မလွဲနဲ့ "
" မင်းသူ့ကိုဘာလုပ်ထားတာလဲ ခေါ်လို့မရဘူး "
မျက်နှာ အပျက်ပျက်နဲ့ ထွန်းမြတ်ကို
ဘုန်းပြည့် ကုတင်ပေါ်ကနေ လှမ်းအော်သည်။
"သူ ခေါင်းနည်းနည်းမူးနေလို့အိပ်ပျော်
သွားတာဖြစ်မယ် အဲဒါကြောင့်ငါထိုင်
စောင့်ပေးနေတာ မကြာခင် ပြန်နိုးလာ
လိမ့်မယ်။မင်းတို့ရောက်လာပြီဆို
တော့ ငါ ငါသွားတော့မယ်"
ကျက်သရေမရှိတဲ့ ကောင်က ကုတင်
ဘေးစားပွဲပေါ်က ဖုန်းကိုယူ သူ့အိတ်
ကိုယူပြီး ကမန်းကတမ်းထွက်သွားဖို့
လုပ်နေချိန်ဗျူဟာ သူပိတ်ရပ်ထားတဲ့ အခန်းအဝင်ဝနားကနေ ထွန်းမြတ်ဖြတ်လာတာနဲ့ ခြေထောက်ကိုခံလိုက်တော့
ကြမ်းပြင်ပေါ် ကျသည်။
"သူ့ကို ငါထိတောင်မထိရသေးဘူးမင်းတို့ထင်သလိုမဟုတ်ဘူး"
ထွန်းမြတ်က ဗျူဟာကို ကြောက်လန့်နေသည်ကို ထိန်းပြီး မျက်နှာပျက်ယွင်း
စွာနဲ့ကြမ်းပြင်ပေါ်က ကုန်းထမလို့လုပ်ပြီးဘေးက သူ့ဖုန်းကိုကောက်နေချိန် ။
"အားး"
ထွန်းမြတ်ရဲ့ နာကျင်စွာအော်
ဟစ်လိုက်တဲ့အသံ။ ထွန်းမြတ်ရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်ကို ဗျူဟာ သူ့ခြေ
ထောက်တစ်ဖက်နဲ့ တက်နင်းထားခြင်းပင်။
"မင်းဘာလုပ်ထားလဲ အမှန်အတိုင်းပြော"
" ငါဘာမှ မလုပ်ဘူး...အားး ငါ့လက်"
" ဗျူဟာ "
ကုတင်ပေါ်က ဘုန်းပြည့်က သူ့ကိုလှမ်းခေါ်သည်။
" ဘာမှတော့မဖြစ်ထားဘူးထင်တယ်
ဒါပေမယ့် လုံးဝခေါ်လို့မရဘူး
နေစင်ဟန် သတိလစ်နေတယ်"
ကုတင်ပေါ်က နေစင်ဟန်ကို သူပြန်
ကြည့်မိချိန် ထွန်းမြတ်က ကြမ်းပြင်
ပေါ်ကနေကုန်းရုန်းထပြီး ထွက်ပြေးမ
လို့လုပ်ပေမယ့် ဗျူဟာက လွယ်ကူစွာပင်
ထွန်းမြတ်ရဲ့လည်ပင်းကိုညစ်ကာ
နံရံမှာကပ်ပြီး ပိတ်ရပ်ထားလိုက်သည်။
" နေစင်ဟန်ကို အပြင်ခေါ်ထုတ်သွား"
သူပြောလိုက်တာနဲ့ ဘုန်းပြည့်က
နေစင်ဟန်ကိုကုတင်ပေါ်ကနေထူမပြီး
သူ့ကျောပေါ် အချိန်ယူတင်ကာ ကုန်းပိုးလိုက်သည်။
နေစင်ဟန်ကိုကုန်းပိုးထားတဲ့ ဘုန်းပြည့်က ဗျူဟာအနားရောက်လာချိန်။
"အလွန်အကျွံ မဖြစ်စေနဲ့ ဟေ့ရောင်"
မျက်နှာပျက်ယွင်းထိတ်လန့်နေတဲ့
ထွန်းမြတ်ကိုကြည့်ပြီး ပြောကာ ဘုန်းပြည့်ကနေစင်ဟန်ကို ကုန်းပိုးလျက် အခန်း
ထဲကနေ ထွက်သွားသည်။
ဘုန်းပြည့် ပုခုံးပေါ်မှာခေါင်းငိုက်ကျပြီးပါသွားတဲ့ ကောင်လေးရဲ့မျက်နှာကို သူအနီးကပ်တစ်ချက်မြင်လိုက်ရချိန်...။
ထွန်းမြတ် လည်ပင်းကိုညှစ်ထားတဲ့
သူ့လက်တွေ ပို၍တင်းကြပ်သွားရသည်။
ဘုန်းပြည့် ဗျူဟာကို မလွန်စေနဲ့လို့မှာ
သွားရတာကတော့ အလယ်တန်းလောက်
ထဲက သင်တန်းတက်ထားတဲ့ဗျူဟာရဲ့ ကိုယ်ခံပညာ၊ဝါရင့်နေတဲ့ တိုက်ခိုက်
စွမ်းရည်ကိုသိနေလို့ဖြစ်သည်။ ထွန်းမြတ်
က ဗျူဟာနဲ့ယှဉ်ရင် လူကောင် သိပ်
မကွာ ဒါပေမယ့် ဗျူဟာလက်ထဲမှာ
ထွန်းမြတ်နံရံမှာကပ်ကာလည်ပင်းညစ်ခံထားရပြီးအသက်ရှုကြပ်ကာဘယ်လို
မှ မရုန်းနိုင်။ အင်အားသုံးစရာတောင်
မလိုပဲ လူ့ခန္ဓာကိုယ်မှာဘယ်လိုနေရာကိုထိရင် ဘယ်လိုအထိနာမလဲ ဆိုတာဗျူဟာက ကောင်းကောင်းသိနေသည်။
"မင်း မင်းတို့ သူ့ကိုပြန်ခေါ်သွားပြီမဟုတ်လား ငါဘာမှ မလုပ်ထားဘူး
ငါ့ကိုအခုလွှတ်ပေး"
ရုန်းနေတဲ့ ထွန်းမြတ်ရဲ့လည်ပင်းကို ဗျူဟာ ပိုပြီးချုပ်ထားလိုက်လျက်။
"ငါ အသက်ရှူကျပ်နေပြီ ဗျူဟာပိုင် "
" မင်းသူ့ကို ဒီနေရာ ဒီအခန်းထဲ ဘယ်
လိုခေါ်လာတာလဲ"
" သူ့ဘာသာ သဘောတူပြီးလိုက်လာ
တာလို့ ငါပြောပြီးပြီလေ"
သူ့လည်ပင်းကိုညှစ်ထားတဲ့လက်
အားကြောင့်ထွန်းမြတ် မျက်နှာတစ်ခု
လုံးနီရဲတက်လာပြီး အသက်ရှုရခက်ခဲစွာနဲ့။
" ဆေး ဆေးထိပြီး သူမူးဝေနေတုန်း
အခန်းထဲခေါ်သွင်းလိုက်တာ။
။ ဒါပေမယ့် ဒီကောင်က အရမ်းသတိ
ကြီးတယ် မာတယ်လို့ပြောရမယ် အသိ
ဝင်မြန်တယ်ခြေယိုင်နေတာတောင်ကုန်း
ရုန်းထပြီးအခန်းထဲကနေပြန် ထွက်ဖို့
လုပ်နေလို့အိပ်ဆေးကျွေးလိုက်တာ။အဲဒါကြောင့်သူသတိမေ့နေတာ "
" ငါ ငါတစ်ကယ် တစ်ခြားဘာမှမလုပ်
ထားဘူး။ သူမေ့ပြီးအိပ်ပျော်သွားရုံပဲ တကယ်ပြောတာ"
ဗျူဟာ သူ့လက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်တဲ့
အချိန် ထွန်းမြတ်က သူ့လည်ပင်းသူ
ကိုင်ပြီး အသက်ပုံမှန်ပြန်ရှု၍မောဟိုက်နေသည်။ ထွန်းမြတ်လက်ထဲက
ဖုန်းကို ဗျူဟာ ဆွဲယူလိုက်လျက်။
"Passwordပြော"
ထိတ်လန့်သွားတဲ့ ထွန်းမြတ်မျက်လုံးတွေ။
"ငါ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်မေးနေတုန်း
ပြောလိုက်"
ထွန်းမြတ်ဖုန်းကို ဗျူဟာ ဖွင့်လိုက်ပြီး
ရှာဖွေကာကြည့်နေချိန် တွေ့လိုက်ရသောဗီဒီယိုဖိုင် တွေ။ထိပ်ဆုံးမှာနေစင်ဟန်
။သူ့မျက်လုံးတွေပင့်သက်သွားရသည်။
ကုတင်ပေါ်မှာ
သတိမေ့နေတဲ့ နေစင်ဟန်ရဲ့ အင်္ကျီ
ကြယ်သီးတွေကပွင့်ဟလျက် ရင်ဘတ်
သားတွေကိုထပ်ခါပွတ်သပ်နေတဲ့
ထွန်းမြတ်ရဲ့လက်။ အပေါ်ပိုင်းကလွဲပြီး
တစ်ခြားတော့မပါ။videoကအတိုပဲ။
နေစင်ဟန်မျက်နှာကပါနေသည်။
သီးသန့်အယ်ဘမ်ထဲမှာ တစ်ခြား ကောင်လေးတွေနဲ့videoတွေလည်းရှိနေတယ်။
အများစုကခိုးရိုက်ထားတာလို့ပဲထင်သည်။တခြားဟာတွေသူဖွင့်မကြည့်။
သူတောင်းစားက သူတို့မရောက်ခင်
လက်ကမြင်းထားတာပဲ ။
ဘာတွေကြံစည်ထားတာလဲ။သူတို့သာ ရောက်လာတာမမြန်ရင်။
" ဗျူဟာပိုင် ငါ ငါတစ်ကယ်အစကသူနဲ့ စကားပြောချင်လို့ပဲ ခေါ်လာခဲ့တာ။ မင်းလည်းသိတယ်မလား။ ယောက်ျားတွေ
ပဲလေ ကိုယ့်အရှေ့မှာ နေစင်ဟန်လို
ကောင်လေးတစ်ယောက် မှောက်ရက်
လဲနေတာကိုဘယ်သူကဒီအတိုင်း အလှကြည့်နေနိုင်မလဲ ငါကိုင်ကြည့်ရုံလေးပဲ
တစ်ကယ် ဘာမှမလုပ်ခဲ့ဘူး "
သူ့ဖုန်းကိုရှာနေတဲ့ ဗျူဟာအရှေ့မှာ
ထွန်းမြတ်က မျက်နှာသွေးမရှိအောင်
ဖြစ်နေပြီ။
ဖုန်းထဲကို ဗျူဟာဆက်ရှာရာ ထွန်းမြတ် ကောင်လေးတချို့ရဲ့ ဗီဒီယိုဖိုင်တွေကိုရောင်းစားနေတဲ့conversationတွေကို
ပါ တွေ့လိုက်ရသည်။နေစင်ဟန်ကို
ခေါ်လာတဲ့ အကြောင်းအရင်းကို သူ
သိသွားပြီ။
ဒီကောင်က ဒီအတိုင်းရိုးရိုးတဏှာထ
တဲ့အဆင့်မဟုတ်ဘူးပဲ။
အရောက်မြန်လို့သာပဲ။တစ်ကယ်
အသိမြန်လို့။
" ဗျူဟာပိုင် ငါ ငါ"
နေစင်ဟန်ကို ရိုက်ထားတဲ့ ဗီဒီယို ကို
သူဖျက်ပြီးrestore ပြန်လုပ်လို့မရ
အောင်ပါသေချာစစ်ပြီးဖျက်လိုက်ပြီးမှ
ဖုန်းပြန်ပေးဖို့စိတ်မချနေတာမလို့ အခန်း
ထဲတစ်ချက်ကြည့်ပြီးဖုန်းကိုကြမ်းပြင်
ပေါ်ပစ်ချကာ ကုတင်ဘးကခုံကို
ကောက်ကိုင်ပြီးဖုန်းscreenကို
အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာဖြစ်အောင်ထုခွဲလိုက်သည်။
" မင်းဘာလုပ်တာလဲ ဗျူဟာပိုင်
ငါ့ဖုန်းတော့ သွားပြီ ။မင်းငါ့ကို ဒီလို
လုပ်လို့မရဘူး မင်းကိုငါရဲတိုင်မယ်"
ထွန်းမြတ်ရဲ့အော်ဟစ်သံနဲ့ ကျက်သရေ
မရှိတဲ့ မျက်နှာက သူရုတ်ရုတ်သဲသဲ
မဖြစ်ချင်လို့ လက်သီး မသုံးဘူးလို့
ဆုံးဖြတ်ထားတာကိုပျက်ပြားသွားစေသည်။
" တခြားကောင်တွေကို မင်းဘယ်လိုပဲ
လုပ်လုပ်ငါ စိတ်မဝင်စားဘူး"
ထွန်းမြတ်ရဲ့ အင်္ကျီ ကော်လံကို ဗျူဟာ ဆွဲကိုင်လိုက်သည်။
"မင်းလိုကောင်ကများရာရာစစ"
ဗျူဟာ
အားထည့်ပြီးထိုးလိုက်သည့် လက်သီးတစ်ချက်တည်းနှင့်ပင် ထွန်းမြတ် ဘေးကနံရံပေါ် လက်ထောက်ကာ မျက်နှာ လည်ထွက် သည်။
" ကျောင်းထွက်လိုက်"
"ဘာ"
" ကိုယ့်အသိစိတ်ဓာတ်နဲ့ကိုယ် ကျောင်းပြောင်းလိုက် ငါ့အကြောင်းမင်းသိ
တယ်မလား။ ဒီကိစ္စကို
ဒီမှာပဲ အဆုံးသတ်လိုက်မယ်။ အခု
ချိန်ကစပြီး နေစင်ဟန်နဲ့မင်းကမသိ
တဲ့သူတွေပဲ။မင်းအေးအေးဆေးဆေး အသက်ဆက်ရှင်ချင်ရင် နောက်တစ်
ခါ မင်းအရိပ်ကိုတောင် ငါ့အရှေ့လာ
မပြမိစေနဲ့"
ထွန်းမြတ်မျက်နှာက ထိတ်လန့်နေတဲ့
အရိပ်တွေ ပျောက်ကွယ်သွားလျက်
နှုတ်ခမ်းထောင့်မှာသွေးထွက်နေတဲ့ထွန်းမြတ်က ခံရခက်နေသလို သဘော
တကျရယ်ပြီးဆက်တိုက်လှောင်ပြုံးပြုံးသည်။
" မင်းနဲ့နေစင်ဟန်က အဲ့လောက်တောင် ရင်းရင်းနှီးနှီး သိကြရင်လဲ
နေစင်ဟန်က ငါ့ကိုပြောပြတာမဟုတ်ဘူး
။ ဗျူဟာပိုင်ဆိုတဲ့ မင်းနဲ့ ပတ်သက်
နေမှန်းသိရင် ငါမလုပ်ခဲ့ဘူး။
မင်းတို့မှာ ငွေဆိုတဲ့အပြင်းဆုံးအာဏာ
က ရှိနေတာပဲ ငါကဘာစကားကို
ဆက်ပြောရဲမှာလဲ"
ထွန်းမြတ်က ခံရခက်နေသလို ဗျူဟာကို အငြိုးထားသလို ပြောလျက် စူးစိုက်ကြည့်နေသည်ကို
ဗျူဟာ မျက်နှာတည်နှင့်ပင်
ရှင်းစရာရှိတာ ရှင်းပြီးပြီ
ဒီလိုကောင်မျိုးနဲ့ စကားဆက်ပြော
စရာမရှိတာမလို့။
ဗျူဟာ ထွန်းမြတ်ကိုကျောခိုင်းကာ
ကုတင်ပေါ်မှာရှိနေတဲ့နေစင်ဟန်ရဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကိုယူပြီး
အခန်းထဲကထွက်ဖို့အလုပ်။
"နေစင်ဟန်ကိုငါ အိပ်ဆေးတစ်ခုတည်း ကျွေးထားတာမဟုတ်ဘူး"
တံခါးနား အရောက်
သူ့ခြေလှမ်းတွေ ရပ်တန့်သွားရသည်။
" မင်း ဘာစကားလဲ"
" တစ်ဖက်ကမတောင်းဆိုပဲကိုင်နေ
ရင်ငါ့ ဗီဒီယို တွေကရောင်းစားဖို့
ဘယ်လို ယုတ္တိရှိမှာလဲ။သူစိတ်ကြွလာမဲ့ အချိန်ကိုထိုင်စောင့်နေတာ အခုလိုမျိုးအဖျက်တွေရောက်လာလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်
ထင်မလဲ။ တကယ်နှမြောစရာပဲ
နေစင်ဟန်ကအရမ်းဆင်နေတော့ စျေးတင်ရင်တောင် ငါ အများကြီးရမှာ "
ခြေလှမ်းကြဲတွေနဲ့ ဗျူဟာ ထွန်းမြတ်
အနားပြန်သွားကာ ထွန်းမြတ်ရဲ့ အင်္ကျီ
ကိုဆွဲရင်းနောက်တစ်ချက်ထပ်ထိုးလိုက်သည်။ပြီးတာနဲ့အားပြင်းပြင်းနဲ့ နောက်
ထပ်တချက်။
ပါးစပ်ထဲက သွေးစတွေထွက်လာတဲ့
ထွန်းမြတ်က အကြောက်အလန့်မရှိတော့သလိုနဲ့ ဗျူဟာ ဒေါသထွက်နေတာကို လှောင်ပြုံးနေလျက်ပင်။
"မကြာခင် သူစိတ်ထလာလိမ့်မယ်။
ငါ့ဘက်က နှစ်ဦးသဘောတူ မဟုတ်တဲ့သူတွေဆိုရင်အဆုံးထိတော့မသွားပါဘူး။
ငါလျှော့ပြီးတိုက်ထားပေးတယ်။မတော်
တဆ ပြောရဲဆိုရဲတဲ့ကောင်နဲ့တွေ့ရင်
ဂျေးထဲတော့မအောင်းချင်ဘူးလေ။
hand jobလောက်ပဲ လုပ်မလို့။
သူကိုယ်တိုင်နိုးလာပြီးကိုယ့်ဘာသာ
မဖြေလျော့နိုင်ရင် သူ့ကိုဖြေရှင်းပေး
မှရမယ် မဟုတ်ရင်သူ့လိုလူပျိုလေး
အတွက် ပြဿနာရှိတယ် အဟက် "
"မင်းပါးစပ်ပေါက်ကို ပိတ်ထား"
သူ ဒေါသထွက်နေတာကိုမြင်ချင်လို့
ထွန်းမြတ်ကဆွနေမှန်းသိပေမဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မထိန်းနိုင်တော့။ ထွန်းမြတ်
ပါးစပ်ကနေတခွန်းမှထပ်မထွက်လာနိုင်အောင် ဆက်တိုက်ထိုးကြိတ်အပြီး
ထွန်းမြတ် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ
မထနိုင်အောင် ဖြစ်နေခဲ့ပြီ။
---------------------
ထွနိးမြတ်ကို စိတ်တိုင်းကျ ထိုးကြိတ်
အပြီး ဗျူဟာ အခန်းအပြင်ကိုထွက်လာတော့ မိုတယ်မန်နေဂျာနဲ့ ထပ်ပြီးစကား
ပြောလိုက်ရသည်။
မိုတယ်က ချောင်ကျတဲ့နေရာမှာ။သူတို့
ဒီမိုတယ်ကိုရောက်ဖို့ ကျောင်းကနေ
မစ်နစ်နှစ်ဆယ်လောက်မောင်းခဲ့ရသည်။
နေစင်ဟန်က မှတ်ပုံတင်မပါပဲ ထွန်း
မြတ်ကိုအခန်းယူဝင်ခွင့်ပေးခဲ့တာမလို့
သူတို့ဘက်ကလည်းများများစားစား
ရစ်မနေတော့ပဲ အလိုက်သင့်ပင်
အဆင်ပြေပြေ ဖြေရှင်းနိုင်ခဲ့သည် ။
"နေစင် သတိမရလာသေးဘူးဘယ်လို
လုပ်မလဲ သူအိမ်ကိုပြန်ပို့မှာလား"
" ဒီအတိုင်းဘယ်လိုလုပ်ပြီး ပြန်ပို့
လို့ရမှာလဲ"
" အဲ့ဒါဆိုဘယ်လိုလုပ်မလဲ ဘယ်ကို
ခေါ်သွားမှာလဲ"
သူ့ကားဘေးမှာ သူနဲ့ဘုန်းပြည့်ရပ်နေရင်း ။
ဗျူဟာ စိတ်လေးစွာနဲ့ပဲ ကားမောင်းသူ
ဘက်ကနေ ကားထဲဝင်ထိုင်လိုက်တော့ အနောက်ခန်းမှာ လှဲနေပြီးမေ့နေဆဲဖြစ်တဲ့ နေစင်ဟန်ကို ကားမှန်ကပဲတချက်ကြည့်ပြီး မောင်းထွက်ဖို့ ပြင်လိုက်သည်။
" ဘယ်ကိုခေါ်သွားမှာလဲ ဟရောင်"
"မင်းကွန်ဒို"
"ဟမ်"
ဘုန်းပြည့်က အံ့သြနေသော်လည်း
ဘာမှမပြော။သူ့မှာလည်း နေရာလွတ်
တွေရှိပေမယ့် အိမ်ကလွဲပြီးအပြင်မှာ
တစ်ခါတစ်လေတောင်မှထွက်မနေဖြစ်။
အခုအချိန်မှာ အပျော်အပါးမက်ပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ်
တစ်ယောက်တည်းအပြင်ထွက်နေ
လေ့ရှိတဲ့ဒီကောင့်ကွန်ဒို
က အသင့်တော်ဆုံးပဲ။
---------------------
ကွန်ဒို မြေညီထပ်ကိုရောက်ပြီး
ကားပေါ်ကဆင်းတာနဲ့သူ့ကား
အနောက်ကနေမောင်းလာတဲ့
နေစင်ဟန်ဆိုင်ကယ်ကို ပြနိ
မောင်းလာပေးတဲ့မိုတယ်ကဝန်ထမ်း။
သော့ပြန်ယူပြီးတော့ ဗျူဟာ ဝန်ထမ်းကောင်လေးကို မုန့်ဖိုးပေးပြီးပြန်လွှတ်
လိုက်သည်။
ဘုန်းပြည့်ကအနောက်ခန်းက ကားတံခါး
ဖွင့်ပြီးနေစင်ဟန်ကိုထူမဖို့လုပ်သည်။
ပြီးတာနဲ့ ထပ်ပြီး မနိုင်တနိုင် ကုန်းပိုးဖို့
လုပ်နေသည်မို့ သူစိတ်မရှည်စွာနဲ့ ဘုန်း
ပြည့်ကိုဖယ် ထုတ်လိုက်ပြီး နေစင်ဟန်
ကို သူ့ကျောပေါ်တင်ဖို့ လုပ်လိုက်သည်။
အနုအယွသူဌေးသား ဘုန်းပြည့်က သူနဲ့မတိမ်းမယိမ်းနေစင်ဟန် ခန္ဓာကိုယ် ကို
သယ်ဖို့သိပ်အားမရှိနေတာမလို့သူ
စိတ်မရှည်ခြင်းပင်။
" ဘာရပ်ကြည့်နေတာလဲ နည်းနည်း
ပါးပါး ကူညီလေ"
" ငါတော့တကယ် သိချင်နေပြီ။
နေစင်ဟန်နဲ့မင်း ဘယ်လိုပတ်သက်
နေကြတယ်ဆိုတာ"
သိချင်စိတ်များနေတဲ့
ဘုန်းပြည့်ကို သူဘာမှ ပြန်မပြောပဲ
နေစင်ဟန် သူ့ကျောပေါ်အပြည့်အဝ
ရောက်တာနဲ့ နေစင်ဟန်ကို ဗျူဟာ
ကျောပိုးပြီး သူတို့ ဓါတ်လှေကားထဲ
ဝင်လာခဲ့ကြသည်။
သူ့ကွန်ဒို အခန်းတံခါးကိုဖွင့်အပြီး
ဘုန်းပြည့်က ဧည့်သည်အခန်းထဲ နေစင်
ဟန်ကို နေရာချပေးသည်။
ကုတင်ပေါ် တင်အပြီး သတိမရလာ
သေးတဲ့ နေစင်ဟန်
ကို ဘုန်းပြည့်က စောင်ခြုံပေးနေ
တုန်း သူအခန်းထဲကနေ ထွက်လာ
ခဲ့လိုက်သည်။
အခန်းပြင်ကိုရောက်တာနဲ့ စိတ်က
လေးပင်နေလျက်ပင်။ထွန်းမြတ်
ပြောလိုက်တာတွေက အမှန်တွေပဲ
လား။နေစင်ဟန် ကိုဆေးဘယ်နှစ်မျိုးတောင် တိုက်လိုက်တာလဲ။
ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ ဆရာဝန်ခေါ်ရ
မလား။ ဒီကိစ္စကို ဆရာဝန်က ဖြေရှင်းနိုင်လား။
တခဏအကြာ
အခန်းတခါးဖွင့်သံအနောက်မှာ
ဘုန်းပြည့်ကထပ်ထွက်လာသည်။
"နေစင် ဘာဖြစ်နေလဲမသိဘူးဟရောင်"
" ဘာဖြစ်နေလို့လဲ"
"ငါခေါ်နှိုးတော့လည်း တစ်အင်းအင်းနဲ့ ချွေးစေးတွေလည်းပြန်နေတယ် မျက်လုံးတွေကတော့မပွင့်လာဘူး ဘာလို့အခုထိသတိမေ့နေတာလဲ ဟိုကောင်ဘာလုပ်ထားလို့လဲ ငါမေးတော့လဲမင်းကမဖြေဘူး
။ငါတို့ ဆရာဝန်ခေါ်လိုက်ရင်
ကောင်းမလား "
" မခေါ်နဲ့"
" ဘာဖြစ်လို့လဲ"
အသံကျယ်နဲ့
အလျင်စလိုတားမြစ်ရင်း
ဘုန်းပြည့်ကို သူချက်ချင်း ဘာမှထပ်မ
ဖြေနိုင်။
တကယ်ခေါင်းခဲနေရပြီ။
" သူ့ဘာသာ သတိရလာလိမ့်မယ်
ထားထားလိုက်"
" ဖြစ်ပါ့မလား"
"ဖြစ်တယ်"
အလိုမကျသလို ဘုန်းပြည့်သူ့ကို
ကြည့်ရင်း ထမင်းစားခန်းထဲဝင်သွားသည်။
ပြဿနာပဲ။ တကယ့်ပြဿနာပဲ။
"ငါနေစင်ကို ရေတိုက်ကြည့်လိုက်အုံးမယ်"
ထမင်းစားခန်းထဲကနေ
ရေဘူးနဲ့ဖနိခွက်ယူပြီး ပြန်ထွက်
လာတဲ့ဘုန်းပြည့်က အခန်းထဲပြန်ဝင်ဖို့လုပ်နေပြီ။
ဗျူဟာ ခေါင်းခဲလွန်းစွာနဲ့ သူ့လက်ကို
ဆံပင်ထဲထိုးထည့်ကာ ပါးစပ်ကလေ
ပူ တစ်ချက်မှုတ်ထုတ်ရင်း ။
"ဘုန်းပြည့်"
သူ့အသံက အနည်းငယ်တော့ လေးပင်
နေလိမ့်မည်။
"ငါလုပ်လိုက်မယ် မင်းနေစင်ဟန်နိုး
လာရင်စားဖို့ တခုခုသွားလုပ်လိုက်"
"ဒယ်လီနဲ့မှာပေးလိုက်မယ်လေ ငါ
ခေါက်ဆွဲပဲပြုတ်တတ်တာ"
"သူဘာမှစားနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး ခေါက်ဆွဲပဲပြုတ်လိုက်"
" အဲ့တာဆိုရင်တော့ ခေါက်ဆွဲဘူးတိုက် အောက်ဆင်းဝယ်မှရမယ် ငါ့မှာကုန်နေတယ်"
"အေး သွားဝယ်လိုက်"
" martကအနီးအနားမှာပဲ ဟျောင့် သိပ်တော့မကြာလောက်ဘူး"
ပိုက်ဆံအိတ်ကိုယူ
ဖိနပ်စီးပြီး တံခါးဖွင့်ကာ ဘုန်းပြည့်ထွက်သွားသည်။
ဆိုင်ကနီးပေမဲ့ အပြင်တစ်ခါထွက်စျေးတစ်ခါဝယ်ရင် ပေရှည်တဲ့ ဘုန်းပြည့်က တော်ရုံပြန်မရောက်ဘူးဆိုတာသူသိသည်။
လိုရမယ်ရ
အချိန်ကြာအောင် ဘုန်းပြည့်ကို
နှင်လိုက်တာက ကွန်ဒိုအပြင်ထိပါ
ရောက်သွားပြီ။နေစင်ဟန်နဲ့သူနှစ်
ယောက်ထဲကျန်သည်။မထူးတော့။
ဗျူဟာ စိတ်တွေလေးလံရင်း
သက်ပြင်းချကာရေဘူးနဲ့ဖန်ခွက်ယူပြီး
နေစင်ဟန် ရှိနေတဲ့ အခန်းထဲသို့ဝင်လာပြီး တံခါးကိုလော့ချကာပိတ်လိုက်သည်။
ကုတင်ပေါ်ကနေစင်ဟန် က မျက်လုံး
တွေမှိတ်ထားပြီး လူကမလှုပ်နိုင်ပေမဲ့
ဘုန်းပြည့်ပြောတဲ့အတိုင်းပဲ မျက်နှာမှာ
ချွေးစေးတွေအတော်ထွက်နေပြီ။
ဒီကောင်တော့ ချွေးထွက်နေတာမြင်
တာကိုစောင်ပြန်မဖယ်ပေးခဲ့ဘူး။
သူအမြန်ပင် နေစင်ဟန် အနားသွားပြီး
ကုတင်ပေါ်တက်ထိုင်ကာနေစင်ဟန်
ကို ခြုံထားပေးတဲ့စောင်ကိုဖယ်ရင်း
နေစင်ဟန်ကိုသေချာကြည့်လိုက်သည်။
မျက်နှာပေါ်နဲ့ လည်ပင်းသား တစ်လျှောက်မှာ စို့နေပြီဖြစ်တဲ့ချွေးစေးတွေ။
မျက်ခွံတွေ တစ်ချက်တချက်ဖြည်းဖြည်းလှုပ်နေသည်။ ဒါပေမယ့်မျက်လုံးမပွင့်လာနိုင်။
သတိရလာဖို့ကို အတင်းရုန်းကန်နေရ
တဲ့သူလိုမျိုး လက်တွေပါ တစ်ချက်
လှုပ်လာလိုက်ငြိမ်ကျသွားလိုက်နဲ့
မျက်လုံးတွေကလုံးဝမဖွင့်နိုင်ပဲ အသံခပ်တိုးတိုး ညီးညူနေသည်။သူဆက်မကြည့်နိုင်။
ဘယ်နှစ်မျိုးတောင် တစ်ခါထဲထိခဲ့
တာလဲ။
နေစင်ဟန် အိပ်ဆေးအရှိန်ကြောင့်
လူကမျက်လုံးမဖွင့်နိုင်တာကို မသိစိတ်
က အတင်းရုန်းကန်နေတာ။သူပြောတာ
ကိုကြားရဲ့လားသတိရှိနေလား မရှိ
နေလား သူမသိပေမဲ့။
"မင်း ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူး သတိရလာရင်အိမ်ပြန်ပို့ပေးမယ်။အတင်းရုန်းကန်မနေနဲ့"
ခပ်တိုးတိုးပြောရင်း
ကုတင်ဘေး သစ်ရှူးထုပ်ထဲက တစ်ရွက်
ကိုယူလိုက်ပြီး ဗျူဟာ နေစင်ဟန် မျက်နှာပေါ်ကချွေးစေးတွေကို အသာယာ
သုတ်ပေးနေလိုက်သည်။
သူ့လက်တွေကနေစင်ဟန် ရဲ့လည်ပင်း
သားတွေဆီရောက်ချိန်
နေစင်ဟန် ကညီးညူသံကျယ်လာပြီး
လူးလွန့်ကာ အတော်အမင်း နေရခက်
နေပုံနဲ့ အသက်ရှုမြန်ကာ ချွေးစေးတွေပို၍ပြန်လာသည်။
"ဟေ့ရောင် သတိထားအုံး
နေစင်ဟန် "
သူခေါင်းခဲစွာဖြင့်နေစင်ဟန် ရဲ့
ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ပြောနေ
ပေမယ့်နေစင်ဟန် က ဘယ်လိုမှအသိ
မဝင်လာနိုင်။ မျက်လုံးမဖွင့်နိုင်။
ခန္ဓာကိုယ်ဆီက အိပ်ဆေးနဲ့အတူ
တစ်ခြားဆေးအရှိန်က
သူ့ကို ဆန့်ကျင်ဘက်တွန်းအားလို ဒုက္ခ
ပေးနေသည်။
"နေစင်ဟန် ငါပြောနေတာကြားလား
သတိထားအုံး မင်းမျက်လုံးတွေဖွင့်"
ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို သူလှုပ်ခါလိုက်သည့်
တိုင် နေစင်ဟန်က မျက်လုံးတွေပိတ်
လျက်ပင် အသက်ရှုသံတော်တော်
လေးပြင်းလာပြီး မျက်နှာတွေ လက်တွေချက်ချင်း ပူတက်လာကာ နှုတ်က
ပါးစပ်ဟရုံခပ်တိုးတိုး
ညီးညူနေသည်။
"ဘာလဲ ဘာပြောတာလဲ သေချာပြော"
သူသေချာမကြားရတာမလို့နေစင်ဟန်နှုတ်ခမ်းအနားတိုးကပ်ရချိန်။
"အောင့် တယ်"
ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ပူးကပ်ထားလျက် ခါးအောက်ပိုင်း တနေရာကို ဖိလာတဲ့
နေစင်ဟန်ရဲ့လက်။
ဗျူဟာ မျက်နှာလွန်စွာပျက်လျက်
နေစင်ဟန်အနားကပြန်ခွာလိုက်သည်။
"ဟရောင် မျက်လုံးဖွင့် မင်းယောက်ျား
မဟုတ်လား။ခဏလေးအားတင်းလိုက်
အခုချက်ချင်းနိုးလာစမ်း"
သူ့ရှေ့ကကောင်လေး ပုခုံးကိုထပ်မံ
ဆုပ်ကိုင်ကာ ဗျူဟာ ပြောနေပေမယ့်
အချည်းနှီးသာ။
နေစင်ဟန်တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးတွေထပ်
ထွက်နေတာကလည်း တာဝေးကနေ ပြေးလာတဲ့သူအတိုင်းပင်။သူထပ်ခါသုတ်
ပေးနေလည်းမရ။လုံးဝ သွားပြီ။
ဒီအတိုင်းလွှတ်ထားလို့ မရတော့ဘူး။
နေစင်ဟန်ကိုတစ်ယောက်ယောက်
ကူညီမှရတော့မယ် ဆိုတာ ဗျူဟာ
လက်ခံလိုက်ရတာနဲ့တစ်ပြိုင်နက်။
အခုနေစင်ဟန် အနားမှာရှိနေတာဆို
လို့သူတစ်ယောက်ထဲ။ဘုန်းပြည့်ကိုချက်ချင်းပြန်လာခိုင်းလို့ရတယ်။ ဒါ
ပေမယ့် ဘုန်းပြည့်ကသူ့ကောင်လေးရှိတယ်။ ဘယ်လိုမှခိုင်းလို့မဖြစ်။ ပြီးတော့နည်း နည်းလေးမှ ပေးလည်းမထိနိုင်။ဒီအကြောင်းတွေကိုဘယ်သူမှလည်း
သိလို့မဖြစ်ဘူး။
နောက်ဆုံးတစ်ခုထဲကျန်တဲ့လမ်းကို
သူ စဉ်းစားမိသွားချိန် အမူအယာကို
ထိန်းနိုင်တဲ့သူနဲ့မတူအောင်ထိတ်လန့်စွာနဲ့
နေစင်ဟန် ဘေးမှာထိုင်နေရာကနေ
ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီး မတ်တပ်ထရပ်
မိသွားသည်။နေစင်ဟန်ကိုလည်း
မျက်နှာလွှဲလိုက်မိတဲ့အထိ။
တစ်ချက်လေး စဉ်းစားမိသွားတာ
တောင် ကိုယ့်ကိုကိုယ်ရေထချိုးချင်
လောက်အောင်မသတီတော့တဲ့အထိပဲ။
။သူကဘာလို့။ မိုးပြိုရင်တောင်
မဖြစ်နိုင်မဲ့ကိစ္စပဲ။သူက သူကလေ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ကို ဖြေ
လျှော့ပေးရမဲ့ကိစ္စ။ဘယ်လိုတောင်
သောက်တစ်လွဲ ပြဿနာလဲ။
လုံလောက်ပြီ။ ဒီလောက်အထိကူညီ
ခဲ့တာ လုံလောက်နေပြီ။ ဒါတော့ လုံးဝပဲ။လုံးဝ လုံးဝ နေက အနောက်အရပ်ကထွက် ရင်တောင် မဖြစ်နိုင်ဘူး။ဆောရီးပဲ နေစင်ဟန်။ငါက ကောင်းတဲ့သူမဟုတ်ဘူး။
သူမျက်နှာလွှဲနေလျက်အတိုင်းပင်
နေစင်ဟန်ကို လုံးဝပြန်မကြည့်တော့ဘဲ အခန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်တော့မည်အပြု။
"ခွမ်း!!"
ကုတင်ပေါ် မှာတင်ထားတဲ့ရေဘူးဘေးကဖန်ခွက်က လူးလွန့်လာတဲ့ နေစင်ဟန်
လက်မောင်းနဲ့ထိပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ပြုတ်ကျသည်။
ကုတင်ပေါ်ကသူကတော့ သူဘေးမှာ
ရှိတုန်းကလိုမဟုတ်ပဲ ပကတိငြိမ်ကျသွားလျက်။ရုန်းကန်စရာ အားအင်တွေမရှိတော့သလို။
ပြီးတော့
မျက်လုံးတွေမှိတ်ထားတဲ့ နေစင်ဟန်
မျက်နှာပေါ်မှာကျနေတဲ့ မျက်ရည်တွေ။တောက်လျှောက်ကိုကျနေတာ။သူ
ဘယ်လိုလုပ်ပြီးကုတင်ပေါ်ပြန်ရောက်
သွားပြီးနေစင်ဟန် မျက်နှာပေါ်က
မျက်ရည်တွေကို သုတ်ပေးလိုက်မိမှန်း
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တောင် မခန့်မှန်းနိုင်။
ပါးစပ်မှလည်း"မငိုနဲ့"ဟု ခပ်တိုးတိုး
ပြောလိုက်မိသည်။
"နေစင်ဟန် ငါ့ကိုကြည့် သတိရှိ
သလောက်ငါ့ကိုကြည့်ပြီးမင်းပါးစပ်ကစကားပြောစမ်း မင်းကိုယ်တိုင်သဘော
တူမှငါလုပ်ပေးမယ်"
"ကူ ညီ ပါ "
နှုတ်ခမ်းတွေကဖွင့်ဟရုံ။စကားတွေ
ကတိုးလျစွာ အားယူပြောရလျက်။
အချိန်ယူမနေတော့ပဲ မျက်နှာလွှဲကာ
အကြည့်တွေကိုကုတင်ခေါင်းရင်း
ဆီပို့ပြီး
နေစင်ဟန်ရဲ့ ဘောင်းဘိီ ကြယ်သီးကိုသူ ဖြုတ်လိုက်သည်။ဇစ်ကိုပါ ဆွဲချပြီးတဲ့
အခါမှာတော့ သူဘယ်လိုမှ သက်သက်သာသာမရှိတာမို့ ဘေးက
စောင်ကိုယူပြီးနေစင်ဟန် အောက်ပိုင်း
ကို ခြုံပေးလိုက်သည်။
တစ်ထပ်တည်းကျန်တဲ့ အထဲက
ဘောင်းဘီကိုအောက် ရောက်အောင်
ဆွဲချအပြီးကုတင်ခေါင်းရင်းကိုပဲကြည့်လျက် သူကိုယ်တိုင် အသက်ကို
ခပ်ပြင်းပြင်းရှူချလိုက်ရသည်။
စိတ်ကိုလျှော့။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်နေစင်ဟန်
က သူတို့သူငယ်ချင်းလိုဖြစ်နေပြီ
သူ့ထပ်လည်းငယ်တော့သူ့ညီလေးပဲ။straightတွေမှာလည်း သူငယ်ချင်း
တွေအချင်းချင်း ဖလှယ်ပြီးလက်နဲ့ပဲ
ဒီလိုလုပ်ပေးကြတာတွေ ရှိတယ်တဲ့။
အခုဖြစ်နေတာက သာယာမှုမဟုတ်ဘူး
။အရေးပေါ်ကျန်းမာရေးပဲ။
ငါမင်းကို အသားယူတာ အခွင့်အရေး
ယူတာ မဟုတ်ဘူးနော်။မင်းကိုသက်သာအောင်ကူညီတာ။ မင်းကိုယ်တိုင် ငါ့ကိုအကူအညီတောင်းတာ။
ဗျူဟာအသက်ကို ပုံမှန်မရှူရဲအောင်
ဖြစ်နေပြီး သူ့လက်ကိုနေစင်ဟန်
ခါးအောက်ပိုင်းကစောင်ထဲသို့လျှိုဝင်၍
နေစင်ဟန်ကို ဒုက္ခပေးနေတဲ့ဆီကိုထိကိုင်လိုက်မိချိန် တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်း
သွားပြီး ကျင်တက်သွားရသလိုပင်။
အခုအချိန်မှာ သူ့စိတ်ထဲက
ခံစားနေရတာတွေကိုဥပက္ခာပြုလျက်
လုပ်ပေးသင့်တာကို ရှေ့ဆက်လိုက်သည်။
အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ ခေါင်းရင်းကိုမျက်နှာလွှဲထားတဲ့ သူ့အကြည့်က
နေစင်ဟန်မျက်နှာပေါ်ကို ကျရောက်သွားလျက်နေစင်ဟန် ချွေးစေးတွေသိပ်
မထွက်တော့တာကို သတိပြုမိသွားသည်။
အသက်ရှုမှန်လာတဲ့နေစင်ဟန် အခြေအနေကိုကြည့်ရင်း ချက်ချင်းပဲသင်တန်းကို
အပြေးသွားပြီးပြိုင်ဘက်ကိုမသေမရှင်
ကိုင်ပေါက်ပစ်ချင်လောက်အောင်
ယောက်ကျားလေးတစ်ယောက်ကို
ထိတွေ့နေရသည့် ဆိုးရွားလွန်းစွာခံရ
ခက်သည့်သူ့ခံစားချက်ကိုတစ်ခဏဘေးဖယ်ထားနိုင်ခဲ့သည်။နေစင်ဟန် ကိူခံရသက်သာစေချင်သည့် စိတ်ကြောင့်
လည်းပါမယ်ထင်သည်။
စောင်အောက်ကသူ့လက်ထဲမှာ စွန်းထင်သွားသည့်အရည်ကြည်တွေကို ခံစားမိ
လိုက်ချိန် နေစင်ဟန်က ခပ်တိုးတိုး
ညီးညူနေတာတွေ မရှိတော့ပဲ ငြိမ်ကျသွားသည်။
အဆင်ပြေသွားပြီထင်တယ်။
ကုတင်ဘေးက သစ်ရှူးထုတ်ကို
လှမ်းယူပြီးအရွက်ပေါင်း များစွာထုတ်
ကာနေစင်ဟန်ရဲ့ ဗိုက်ပေါ်ကိုပါ
ပေသွားလား စောင်အောက်ကနေပဲလက်လျှိုကာသုတ်ပေး သူ့လက်ကို အထပ်ထပ်အခါခါသုတ်ပေး အပြီး
အမှိုက်ပုံးမှာ ပစ်မလို့လုပ်ပြီးမှ ဘုန်းပြည့် မြင်သွားမှာစိုး၍ သူ့ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်
ထဲ သုံးပြီးသားသစ်ရှူးတွေကိုထိုးထည့်
လိုက်သည်။
ဦးနှောက်က အချက်ပြတဲ့အတိုင်းသာ
ခပ်မြန်မြန်လုပ်နေတာ သူတစ်ကယ်
လူက သူ့စိတ်ကိုသူချက်ချင်းပြန်မခေါ်
နိုင် ဖြစ်နေသည်။လုံးဝစိတ်နဲ့လူနဲ့မကပ်သလိုခံစားချက်ကြီး ဖြစ်နေသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် သူခံစားမိလိုက်တာက
သူ့ခန္ဓာကိုယ်ဆီက တစ်စုံတစ်ရာ
ပြောင်းလဲမှု။
စိတ်နဲ့ကိုယ်မကပ်အောင် ဖြစ်နေလို့ အထင်မှားတာဆိုပြီးငုံ့ကြည့်လိုက်မိ
ချိန် သူ အံ့သြထိတ်လန့်လွန်းစွာနဲ့ နေစင်ဟန် ဘေးမှာ ထိုင်နေရာကနေ ကုတင်ဘေးကိုပြေးဆင်းမိတဲ့အထိ။
ကုတင်ပေါ်ကနေစင်ဟန် ကတော့
အေးငြိမ်းစွာ အနားယူနေခဲ့ပြီ။
နေစင်ဟန် ငြိမ်ကျသွားတာ သေချာ
အောင် တစ်ချက်ပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး
အခန်းတံခါးကိုဖွင့်ပြီး ခပ်မြန်မြန်ထွက်လာတဲ့သူ့ကို ဘုန်းပြည့်က အပြင်က တံခါးဖွင့်ဝင်လာကာခေါက်ဆွဲထုပ်ကိုင်ပြီးစီးကြိုသည်။
"ဗျူဟာ မင်းမျက်နှာ ဘာဖြစ်နေ
တာလဲ နေစင်ဘယ်လိုနေလဲ "
" သူသက်သာသွားပြီ။သူနိုးလာရင်
မင်းနဲ့ဆန်းဆက်ခေါ်လာပေးတာလို့ပြောလိုက်။ငါ့နာမည်လုံးဝမဟနဲ့ ငါပြန်ပြီ"
" ဗျူဟာ ဟေ့ရောင်"
ခပ်မြန်မြန်ထွက်လာတဲ့သူ့ကိုအနောက်က လှမ်း ခေါ်နေတဲ့ ဘုန်းပြည့်။
ဓာတ်လှေကားထဲ ဘယ်လိုဝင်လာလဲ
မြေညီထပ်က သူ့ကားထဲဘယ်လို
ပြန်ရောက်ခဲ့လဲ။ကားအထဲရောက်ချိန်
သူမောဟိုက်လွန်းကာ လက်ရှိဖြစ်နေ
တဲ့သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ခံစားချက်ထက်
သူ့ စိတ်ထဲကခံစားချက်က အဆပေါင်း
များစွာဆိုးရွားနေသည်။
နေစင်ဟန် ပျောက်သွားတာကိုသူ
လိုက်ရှာခဲ့တာက နေစင်ဟန် ဆန်းဆက်မဟုတ်ပဲ တခြားသူအနောက်ပါသွားပြီး
သူ့ အစီအစဥ်တွေပျက်မှာစိုးလိူ့ ဒုက္ခ
ရောက်နေတာကို ကူညီခဲ့တာ
အကုန်လုံးက သူ့ညီအတွက်ပဲ သန့်သန့်
လေးဖြစ်စေချင်လို့။။ထွန်းမြတ်ကို
ရစရာမရှိအောင်ထိုးခဲ့တာက သူ့ညီ
တောင်မထိရသေးပဲ ထိခဲ့လို့။အခုလည်း ဘယ်လိုမှမတတ်နိုင်ပဲ။
ကားစတီယာရင်ကို ဗျူဟာဒေါသနဲ့
ခပ်ကြမ်းကြမ်းထုလိုက်သည်။
စိတ်ကိုအေးအေးထား။သူကလူငယ်ပဲ။
စိတ်လှုပ်ရှားတာလွန်နေပြီ။ခွန်အားရှိပြီး တက်ကြွနေတဲ့အရွယ် အသားချင်းထိ
တော့ ခန္ဓာဗေဒရဲ့ဓါတ်သဘောတွေ
အရ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကမှားယွင်းပြီး
အလိုလိုတုန့်ပြန်မိသွားတာပဲ။
ဟုတ်တယ်။အဲ့ဒီအတိုင်းပဲ။သူ့ဆီမှာ
အခုဖြစ်နေတာလောက် မှားယွင်းတာ
ဘာကိစ္စမှမရှိတော့ဘူး။
*******************
"Room service"
" ဒီအခန္းက မေခၚထား"
အခန္းတံခါး ပြင့္လာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ထြန္းျမတ္က သူတို႔ကိုေတြ႕တာနဲ႔ တံခါးကိုခ်က္ခ်င္း ျပန္ပိတ္မည္အလုပ္ ဗ်ဴဟာ
လက္နဲ႔ ျပန္တြန္းထုတ္လိုက္သည္။
အျပင္မွာရပ္ေနတဲ့
မိုတယ္က မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ဝန္ထမ္း ႏွစ္
ေယာက္ကို အထဲေပးမဝင္ပဲ ဘုန္းျပည့္ တံခါးပိတ္ခ်လိုက္သည္။
အခန္းထဲကိုဘုန္းျပည့္နဲ႔သူ ဝင္ေရာက္ခ်ိန္ ထြန္းျမတ္က မ်က္ႏွာအပ်က္ပ်က္နဲ႔ ေျခလွမ္းေတြေနာက္ဆုတ္သြားလ်က္။
ဗ်ဴဟာ စိတ္ေလာစြာ
အခန္းထဲမွာ ပထမဦးဆုံး မ်က္လုံးေတြ
ကို အလုပ္ေပးၿပီး ႐ွာလိုက္မိတာကေနစင္ဟန္။
ကုတင္ေပၚမွာ မ်က္လုံးေတြမွိတ္ထားၿပီး ပက္လက္လွဲေနလ်က္႐ွိတဲ့ ေနစင္ဟန္။ ေက်ာင္းကေနထြက္သြားတဲ့အတိုင္း
အေပၚေရာေအာက္ေရာ အဝတ္အစား
ေတြ မပ်က္ယြင္းပဲ ကိုယ္ေပၚမွာ ဒီအ
တိုင္း႐ွိေနတာကိုျမင္မွ သူစိတ္ေအး
သြားရတာက အတိုင္းထက္အလြန္။
"ေနစင္ဟန္ "
ဘုန္းျပည့္က ကုတင္ေပၚတက္သြားၿပီး
ပုခုံးကိုကိုင္ကာ ႏိႈးေနေပမဲ့ေနစင္ဟန္က မ်က္လုံးေတြလုံးဝမပြင့္လာ။ပကတိ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့သူလို။ေနစင္ဟန္
ဒီေကာင္ဆီက တစ္ခုခုေတာ့ထိသြား
ၿပီဆိုတာ သူသိလိုက္ၿပီ။
"သူကိုယ္တိုင္သေဘာတူၿပီး လိုက္လာတာ မင္းတို႔အထင္မလြဲနဲ႔ "
" မင္းသူ႕ကိုဘာလုပ္ထားတာလဲ ေခၚလို႔မရဘူး "
မ်က္ႏွာ အပ်က္ပ်က္နဲ႔ ထြန္းျမတ္ကို
ဘုန္းျပည့္ ကုတင္ေပၚကေန လွမ္းေအာ္သည္။
"သူ ေခါင္းနည္းနည္းမူးေနလို႔အိပ္ေပ်ာ္
သြားတာျဖစ္မယ္ အဲဒါေၾကာင့္ငါထိုင္
ေစာင့္ေပးေနတာ မၾကာခင္ ျပန္ႏိုးလာ
လိမ့္မယ္။မင္းတို႔ေရာက္လာၿပီဆို
ေတာ့ ငါ ငါသြားေတာ့မယ္"
က်က္သေရမ႐ွိတဲ့ ေကာင္က ကုတင္
ေဘးစားပြဲေပၚက ဖုန္းကိုယူ သူ႕အိတ္
ကိုယူၿပီး ကမန္းကတမ္းထြက္သြားဖို႔
လုပ္ေနခ်ိန္ဗ်ဴဟာ သူပိတ္ရပ္ထားတဲ့ အခန္းအဝင္ဝနားကေန ထြန္းျမတ္ျဖတ္လာတာနဲ႔ ေျခေထာက္ကိုခံလိုက္ေတာ့
ၾကမ္းျပင္ေပၚ က်သည္။
"သူ႕ကို ငါထိေတာင္မထိရေသးဘူးမင္းတို႔ထင္သလိုမဟုတ္ဘူး"
ထြန္းျမတ္က ဗ်ဴဟာကို ေၾကာက္လန္႔ေနသည္ကို ထိန္းၿပီး မ်က္ႏွာပ်က္ယြင္း
စြာနဲ႔ၾကမ္းျပင္ေပၚက ကုန္းထမလို႔လုပ္ၿပီးေဘးက သူ႕ဖုန္းကိုေကာက္ေနခ်ိန္ ။
"အားး"
ထြန္းျမတ္ရဲ႕ နာက်င္စြာေအာ္
ဟစ္လိုက္တဲ့အသံ။ ထြန္းျမတ္ရဲ႕ လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဗ်ဴဟာ သူ႕ေျခ
ေထာက္တစ္ဖက္နဲ႔ တက္နင္းထားျခင္းပင္။
"မင္းဘာလုပ္ထားလဲ အမွန္အတိုင္းေျပာ"
" ငါဘာမွ မလုပ္ဘူး...အားး ငါ့လက္"
" ဗ်ဴဟာ "
ကုတင္ေပၚက ဘုန္းျပည့္က သူ႕ကိုလွမ္းေခၚသည္။
" ဘာမွေတာ့မျဖစ္ထားဘူးထင္တယ္
ဒါေပမယ့္ လုံးဝေခၚလို႔မရဘူး
ေနစင္ဟန္ သတိလစ္ေနတယ္"
ကုတင္ေပၚက ေနစင္ဟန္ကို သူျပန္
ၾကည့္မိခ်ိန္ ထြန္းျမတ္က ၾကမ္းျပင္
ေပၚကေနကုန္း႐ုန္းထၿပီး ထြက္ေျပးမ
လို႔လုပ္ေပမယ့္ ဗ်ဴဟာက လြယ္ကူစြာပင္
ထြန္းျမတ္ရဲ႕လည္ပင္းကိုညစ္ကာ
နံရံမွာကပ္ၿပီး ပိတ္ရပ္ထားလိုက္သည္။
" ေနစင္ဟန္ကို အျပင္ေခၚထုတ္သြား"
သူေျပာလိုက္တာနဲ႔ ဘုန္းျပည့္က
ေနစင္ဟန္ကိုကုတင္ေပၚကေနထူမၿပီး
သူ႕ေက်ာေပၚ အခ်ိန္ယူတင္ကာ ကုန္းပိုးလိုက္သည္။
ေနစင္ဟန္ကိုကုန္းပိုးထားတဲ့ ဘုန္းျပည့္က ဗ်ဴဟာအနားေရာက္လာခ်ိန္။
"အလြန္အကြၽံ မျဖစ္ေစနဲ႔ ေဟ့ေရာင္"
မ်က္ႏွာပ်က္ယြင္းထိတ္လန္႔ေနတဲ့
ထြန္းျမတ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာကာ ဘုန္းျပည့္ကေနစင္ဟန္ကို ကုန္းပိုးလ်က္ အခန္း
ထဲကေန ထြက္သြားသည္။
ဘုန္းျပည့္ ပုခုံးေပၚမွာေခါင္းငိုက္က်ၿပီးပါသြားတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကို သူအနီးကပ္တစ္ခ်က္ျမင္လိုက္ရခ်ိန္...။
ထြန္းျမတ္ လည္ပင္းကိုညႇစ္ထားတဲ့
သူ႕လက္ေတြ ပို၍တင္းၾကပ္သြားရသည္။
ဘုန္းျပည့္ ဗ်ဴဟာကို မလြန္ေစနဲ႔လို႔မွာ
သြားရတာကေတာ့ အလယ္တန္းေလာက္
ထဲက သင္တန္းတက္ထားတဲ့ဗ်ဴဟာရဲ႕ ကိုယ္ခံပညာ၊ဝါရင့္ေနတဲ့ တိုက္ခိုက္
စြမ္းရည္ကိုသိေနလို႔ျဖစ္သည္။ ထြန္းျမတ္
က ဗ်ဴဟာနဲ႔ယွဥ္ရင္ လူေကာင္ သိပ္
မကြာ ဒါေပမယ့္ ဗ်ဴဟာလက္ထဲမွာ
ထြန္းျမတ္နံရံမွာကပ္ကာလည္ပင္းညစ္ခံထားရၿပီးအသက္႐ႈၾကပ္ကာဘယ္လို
မွ မ႐ုန္းႏိုင္။ အင္အားသုံးစရာေတာင္
မလိုပဲ လူ႕ခႏၶာကိုယ္မွာဘယ္လိုေနရာကိုထိရင္ ဘယ္လိုအထိနာမလဲ ဆိုတာဗ်ဴဟာက ေကာင္းေကာင္းသိေနသည္။
"မင္း မင္းတို႔ သူ႕ကိုျပန္ေခၚသြားၿပီမဟုတ္လား ငါဘာမွ မလုပ္ထားဘူး
ငါ့ကိုအခုလႊတ္ေပး"
႐ုန္းေနတဲ့ ထြန္းျမတ္ရဲ႕လည္ပင္းကို ဗ်ဴဟာ ပိုၿပီးခ်ဳပ္ထားလိုက္လ်က္။
"ငါ အသက္႐ွဴက်ပ္ေနၿပီ ဗ်ဴဟာပိုင္ "
" မင္းသူ႕ကို ဒီေနရာ ဒီအခန္းထဲ ဘယ္
လိုေခၚလာတာလဲ"
" သူ႕ဘာသာ သေဘာတူၿပီးလိုက္လာ
တာလို႔ ငါေျပာၿပီးၿပီေလ"
သူ႕လည္ပင္းကိုညႇစ္ထားတဲ့လက္
အားေၾကာင့္ထြန္းျမတ္ မ်က္ႏွာတစ္ခု
လုံးနီရဲတက္လာၿပီး အသက္႐ႈရခက္ခဲစြာနဲ႔။
" ေဆး ေဆးထိၿပီး သူမူးေဝ
ေနတုန္းအခန္းထဲေခၚသြင္းလိုက္တာ
။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္က အရမ္းသတိႀကီးတယ္ မာတယ္လို႔ေျပာရမယ္ အသိဝင္ျမန္တယ္ေျခယိုင္ေနတာေတာင္ကုန္း
႐ုန္းထၿပီးအခန္းထဲကေနျပန္ ထြက္ဖို႔
လုပ္ေနလို႔အိပ္ေဆးေကြၽးလိုက္တာ။အဲဒါေၾကာင့္သူသတိေမ့ေနတာ "
" ငါ ငါတစ္ကယ္ တစ္ျခားဘာမွမလုပ္
ထားဘူး။ သူေမ့ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြား႐ုံပဲ တကယ္ေျပာတာ"
ဗ်ဴဟာ သူ႕လက္ကို လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့
အခ်ိန္ ထြန္းျမတ္က သူ႕လည္ပင္းသူ
ကိုင္ၿပီး အသက္ပုံမွန္ျပန္႐ႈ၍ေမာဟိုက္ေနသည္။ ထြန္းျမတ္လက္ထဲက
ဖုန္းကို ဗ်ဴဟာ ဆြဲယူလိုက္လ်က္။
"Passwordေျပာ"
ထိတ္လန္႔သြားတဲ့ ထြန္းျမတ္မ်က္လုံးေတြ။
"ငါ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေမးေနတုန္း
ေျပာလိုက္"
ထြန္းျမတ္ဖုန္းကို ဗ်ဴဟာ ဖြင့္လိုက္ၿပီး
႐ွာေဖြကာၾကည့္ေနခ်ိန္ ေတြ႕လိုက္ရေသာဗီဒီယိုဖိုင္ ေတြ။ထိပ္ဆုံးမွာေနစင္ဟန္
။သူ႕မ်က္လုံးေတြပင့္သက္သြားရသည္။
ကုတင္ေပၚမွာ
သတိေမ့ေနတဲ့ ေနစင္ဟန္ရဲ႕ အက်ႌ
ၾကယ္သီးေတြကပြင့္ဟလ်က္ ရင္ဘတ္
သားေတြကိုထပ္ခါပြတ္သပ္ေနတဲ့
ထြန္းျမတ္ရဲ႕လက္။ အေပၚပိုင္းကလြဲၿပီး
တစ္ျခားေတာ့မပါ။videoကအတိုပဲ။
ေနစင္ဟန္မ်က္ႏွာကပါေနသည္။
သီးသန္႔အယ္ဘမ္ထဲမွာ တစ္ျခား ေကာင္ေလးေတြနဲ႔videoေတြလည္း႐ွိေနတယ္။
အမ်ားစုကခိုး႐ိုက္ထားတာလို႔ပဲထင္သည္။တျခားဟာေတြသူဖြင့္မၾကည့္။
သူေတာင္းစားက သူတို႔မေရာက္ခင္
လက္ကျမင္းထားတာပဲ ။
ဘာေတြၾကံစည္ထားတာလဲ။သူတို႔သာ ေရာက္လာတာမျမန္ရင္။
" ဗ်ဴဟာပိုင္ ငါ ငါတစ္ကယ္အစကသူနဲ႔ စကားေျပာခ်င္လို႔ပဲ ေခၚလာခဲ့တာ။ မင္းလည္းသိတယ္မလား။ ေယာက်္ားေတြ
ပဲေလ ကိုယ့္အေ႐ွ႕မွာ ေနစင္ဟန္လို
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေမွာက္ရက္
လဲေနတာကိုဘယ္သူကဒီအတိုင္း အလွၾကည့္ေနႏိုင္မလဲ ငါကိုင္ၾကည့္႐ုံေလးပဲ
တစ္ကယ္ ဘာမွမလုပ္ခဲ့ဘူး "
သူ႕ဖုန္းကို႐ွာေနတဲ့ ဗ်ဴဟာအေ႐ွ႕မွာ
ထြန္းျမတ္က မ်က္ႏွာေသြးမ႐ွိေအာင္
ျဖစ္ေနၿပီ။
ဖုန္းထဲကို ဗ်ဴဟာဆက္႐ွာရာ ထြန္းျမတ္ ေကာင္ေလးတခ်ိဳ႕ရဲ႕ video fileေတြကိုေရာင္းစားေနတဲ့conversationေတြကို
ပါ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ေနစင္ဟန္ကို
ေခၚလာတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို သူ
သိသြားၿပီ။
ဒီေကာင္က ဒီအတိုင္း႐ိုး႐ိုးတဏွာထ
တဲ့အဆင့္မဟုတ္ဘူးပဲ။
အေရာက္ျမန္လို႔သာပဲ။တစ္ကယ္
အသိျမန္လို႔။
" ဗ်ဴဟာပိုင္ ငါ ငါ"
ေနစင္ဟန္ကို ႐ိုက္ထားတဲ့ ဗီဒီယို ကို
သူဖ်က္ၿပီးrestore ျပန္လုပ္လို႔မရ
ေအာင္ပါေသခ်ာစစ္ၿပီးဖ်က္လိုက္ၿပီးမွ
ဖုန္းျပန္ေပးဖို႔စိတ္မခ်ေနတာမလို႔ အခန္း
ထဲတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးဖုန္းကိုၾကမ္းျပင္
ေပၚပစ္ခ်ကာ ကုတင္ဘးကခုံကို
ေကာက္ကိုင္ၿပီးဖုန္းscreenကို
အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာျဖစ္ေအာင္ထုခြဲလိုက္သည္။
" မင္းဘာလုပ္တာလဲ ဗ်ဴဟာပိုင္
ငါ့ဖုန္းေတာ့ သြားၿပီ ။မင္းငါ့ကို ဒီလို
လုပ္လို႔မရဘူး မင္းကိုငါရဲတိုင္မယ္"
ထြန္းျမတ္ရဲ႕ေအာ္ဟစ္သံနဲ႔ က်က္သေရ
မ႐ွိတဲ့ မ်က္ႏွာက သူ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ
မျဖစ္ခ်င္လို႔ လက္သီး မသုံးဘူးလို႔
ဆုံးျဖတ္ထားတာကိုပ်က္ျပားသြားေစသည္။
" တျခားေကာင္ေတြကို မင္းဘယ္လိုပဲ
လုပ္လုပ္ငါ စိတ္မဝင္စားဘူး"
ထြန္းျမတ္ရဲ႕ အက်ႌ ေကာ္လံကို ဗ်ဴဟာ ဆြဲကိုင္လိုက္သည္။
"မင္းလိုေကာင္ကမ်ားရာရာစစ"
ဗ်ဴဟာ
အားထည့္ၿပီးထိုးလိုက္သည့္ လက္သီးတစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ပင္ ထြန္းျမတ္ ေဘးကနံရံေပၚ လက္ေထာက္ကာ မ်က္ႏွာ လည္ထြက္ သည္။
" ေက်ာင္းထြက္လိုက္"
"ဘာ"
" ကိုယ့္အသိစိတ္ဓာတ္နဲ႔ကိုယ္ ေက်ာင္းေျပာင္းလိုက္ ငါ့အေၾကာင္းမင္းသိ
တယ္မလား။ ဒီကိစၥကို
ဒီမွာပဲ အဆုံးသတ္လိုက္မယ္။ အခု
ခ်ိန္ကစၿပီး ေနစင္ဟန္နဲ႔မင္းကမသိ
တဲ့သူေတြပဲ။မင္းေအးေအးေဆးေဆး အသက္ဆက္႐ွင္ခ်င္ရင္ ေနာက္တစ္
ခါ မင္းအရိပ္ကိုေတာင္ ငါ့အေ႐ွ႕လာ
မျပမိေစနဲ႔"
ထြန္းျမတ္မ်က္ႏွာက ထိတ္လန္႔ေနတဲ့
အရိပ္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားလ်က္
ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မွာေသြးထြက္ေနတဲ့ထြန္းျမတ္က ခံရခက္ေနသလို သေဘာ
တက်ရယ္ၿပီးဆက္တိုက္ေလွာင္ျပဳံးျပဳံးသည္။
" မင္းနဲ႔ေနစင္ဟန္က အဲ့ေလာက္ေတာင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိၾကရင္လဲ
ေနစင္ဟန္က ငါ့ကိုေျပာျပတာမဟုတ္ဘူး
။ ဗ်ဴဟာပိုင္ဆိုတဲ့ မင္းနဲ႔ ပတ္သက္
ေနမွန္းသိရင္ ငါမလုပ္ခဲ့ဘူး။
မင္းတို႔မွာ ေငြဆိုတဲ့အျပင္းဆုံးအာဏာ
က ႐ွိေနတာပဲ ငါကဘာစကားကို
ဆက္ေျပာရဲမွာလဲ"
ထြန္းျမတ္က ခံရခက္ေနသလို ဗ်ဴဟာကို အၿငိဳးထားသလို ေျပာလ်က္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို
ဗ်ဴဟာ မ်က္ႏွာတည္ႏွင့္ပင္
႐ွင္းစရာ႐ွိတာ ႐ွင္းၿပီးၿပီ
ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးနဲ႔ စကားဆက္ေျပာ
စရာမ႐ွိတာမလို႔။
ဗ်ဴဟာ ထြန္းျမတ္ကိုေက်ာခိုင္းကာ
ကုတင္ေပၚမွာ႐ွိေနတဲ့ေနစင္ဟန္ရဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုယူၿပီး
အခန္းထဲကထြက္ဖို႔အလုပ္။
"ေနစင္ဟန္ကိုငါ အိပ္ေဆးတစ္ခုတည္း ေကြၽးထားတာမဟုတ္ဘူး"
တံခါးနား အေရာက္
သူ႕ေျခလွမ္းေတြ ရပ္တန္႔သြားရသည္။
" မင္း ဘာစကားလဲ"
" တစ္ဖက္ကမေတာင္းဆိုပဲကိုင္ေန
ရင္ငါ့ ဗီဒီယို ေတြကေရာင္းစားဖို႔
ဘယ္လို ယုတၱိ႐ွိမွာလဲ။သူစိတ္ႂကြလာမဲ့ အခ်ိန္ကိုထိုင္ေစာင့္ေနတာ အခုလိုမ်ိဳးအဖ်က္ေတြေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္
ထင္မလဲ။ တကယ္ႏွေျမာစရာပဲ
ေနစင္ဟန္ကအရမ္းဆင္ေနေတာ့ ေစ်းတင္ရင္ေတာင္ ငါ အမ်ားႀကီးရမွာ "
ေျခလွမ္းႀကဲေတြနဲ႔ ဗ်ဴဟာ ထြန္းျမတ္
အနားျပန္သြားကာ ထြန္းျမတ္ရဲ႕ အက်ႌ
ကိုဆြဲရင္းေနာက္တစ္ခ်က္ထပ္ထိုးလိုက္သည္။ၿပီးတာနဲ႔အားျပင္းျပင္းနဲ႔ ေနာက္
ထပ္တခ်က္။
ပါးစပ္ထဲက ေသြးစေတြထြက္လာတဲ့
ထြန္းျမတ္က အေၾကာက္အလန္႔မ႐ွိေတာ့သလိုနဲ႔ ဗ်ဴဟာ ေဒါသထြက္ေနတာကို ေလွာင္ျပဳံးေနလ်က္ပင္။
"မၾကာခင္ သူစိတ္ထလာလိမ့္မယ္။
ငါ့ဘက္က ႏွစ္ဦးသေဘာတူ မဟုတ္တဲ့သူေတြဆိုရင္အဆုံးထိေတာ့မသြားပါဘူး။
ငါေလွ်ာ့ၿပီးတိုက္ထားေပးတယ္။မေတာ္
တဆ ေျပာရဲဆိုရဲတဲ့ေကာင္နဲ႔ေတြ႕ရင္
ေဂ်းထဲေတာ့မေအာင္းခ်င္ဘူးေလ။
hand jobေလာက္ပဲ လုပ္မလို႔။
သူကိုယ္တိုင္ႏိုးလာၿပီးကိုယ့္ဘာသာ
မေျဖေလ်ာ့ႏိုင္ရင္ သူ႕ကိုေျဖ႐ွင္းေပး
မွရမယ္ မဟုတ္ရင္သူ႕လိုလူပ်ိဳေလး
အတြက္ ျပႆနာ႐ွိတယ္ အဟက္ "
"မင္းပါးစပ္ေပါက္ကို ပိတ္ထား"
သူ ေဒါသထြက္ေနတာကိုျမင္ခ်င္လို႔
ထြန္းျမတ္ကဆြေနမွန္းသိေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ ထြန္းျမတ္
ပါးစပ္ကေနတခြန္းမွထပ္မထြက္လာႏိုင္ေအာင္ ဆက္တိုက္ထိုးႀကိတ္အၿပီး
ထြန္းျမတ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ
မထႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။
---------------------
ထြနိးျမတ္ကို စိတ္တိုင္းက် ထိုးႀကိတ္
အၿပီး ဗ်ဴဟာ အခန္းအျပင္ကိုထြက္လာေတာ့ မိုတယ္မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ထပ္ၿပီးစကား
ေျပာလိုက္ရသည္။
မိုတယ္က ေခ်ာင္က်တဲ့ေနရာမွာ။သူတို႔
ဒီမိုတယ္ကိုေရာက္ဖို႔ ေက်ာင္းကေန
မစ္နစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေမာင္းခဲ့ရသည္။
ေနစင္ဟန္က မွတ္ပုံတင္မပါပဲ ထြန္း
ျမတ္ကိုအခန္းယူဝင္ခြင့္ေပးခဲ့တာမလို႔
သူတို႔ဘက္ကလည္းမ်ားမ်ားစားစား
ရစ္မေနေတာ့ပဲ အလိုက္သင့္ပင္
အဆင္ေျပေျပ ေျဖ႐ွင္းႏိုင္ခဲ့သည္ ။
"ေနစင္ သတိမရလာေသးဘူးဘယ္လို
လုပ္မလဲ သူအိမ္ကိုျပန္ပို႔မွာလား"
" ဒီအတိုင္းဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ျပန္ပို႔
လို႔ရမွာလဲ"
" အဲ့ဒါဆိုဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဘယ္ကို
ေခၚသြားမွာလဲ"
သူ႕ကားေဘးမွာ သူနဲ႔ဘုန္းျပည့္ရပ္ေနရင္း ။
ဗ်ဴဟာ စိတ္ေလးစြာနဲ႔ပဲ ကားေမာင္းသူ
ဘက္ကေန ကားထဲဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ အေနာက္ခန္းမွာ လွဲေနၿပီးေမ့ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ေနစင္ဟန္ကို ကားမွန္ကပဲတခ်က္ၾကည့္ၿပီး ေမာင္းထြက္ဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။
" ဘယ္ကိုေခၚသြားမွာလဲ ဟေရာင္"
"မင္းကြန္ဒို"
"ဟမ္"
ဘုန္းျပည့္က အံ့ၾသေနေသာ္လည္း
ဘာမွမေျပာ။သူ႕မွာလည္း ေနရာလြတ္
ေတြ႐ွိေပမယ့္ အိမ္ကလြဲၿပီးအျပင္မွာ
တစ္ခါတစ္ေလေတာင္မွထြက္မေနျဖစ္။
အခုအခ်ိန္မွာ အေပ်ာ္အပါးမက္ၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္
တစ္ေယာက္တည္းအျပင္ထြက္ေန
ေလ့႐ွိတဲ့ဒီေကာင့္ကြန္ဒို
က အသင့္ေတာ္ဆုံးပဲ။
---------------------
ကြန္ဒို ေျမညီထပ္ကိုေရာက္ၿပီး
ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႔သူ႕ကား
အေနာက္ကေနေမာင္းလာတဲ့
ေနစင္ဟန္ဆိုင္ကယ္ကို ျပနိ
ေမာင္းလာေပးတဲ့မိုတယ္ကဝန္ထမ္း။
ေသာ့ျပန္ယူၿပီးေတာ့ ဗ်ဴဟာ ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးကို မုန္႔ဖိုးေပးၿပီးျပန္လႊတ္
လိုက္သည္။
ဘုန္းျပည့္ကအေနာက္ခန္းက ကားတံခါး
ဖြင့္ၿပီးေနစင္ဟန္ကိုထူမဖို႔လုပ္သည္။
ၿပီးတာနဲ႔ ထပ္ၿပီး မႏိုင္တႏိုင္ ကုန္းပိုးဖို႔
လုပ္ေနသည္မို႔ သူစိတ္မ႐ွည္စြာနဲ႔ ဘုန္း
ျပည့္ကိုဖယ္ ထုတ္လိုက္ၿပီး ေနစင္ဟန္
ကို သူ႕ေက်ာေပၚတင္ဖို႔ လုပ္လိုက္သည္။
အႏုအယြသူေဌးသား ဘုန္းျပည့္က သူနဲ႔မတိမ္းမယိမ္းေနစင္ဟန္ ခႏၶာကိုယ္ ကို
သယ္ဖို႔သိပ္အားမ႐ွိေနတာမလို႔သူ
စိတ္မ႐ွည္ျခင္းပင္။
" ဘာရပ္ၾကည့္ေနတာလဲ နည္းနည္း
ပါးပါး ကူညီေလ"
" ငါေတာ့တကယ္ သိခ်င္ေနၿပီ။
ေနစင္ဟန္နဲ႔မင္း ဘယ္လိုပတ္သက္
ေနၾကတယ္ဆိုတာ"
သိခ်င္စိတ္မ်ားေနတဲ့
ဘုန္းျပည့္ကို သူဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ
ေနစင္ဟန္ သူ႕ေက်ာေပၚအျပည့္အဝ
ေရာက္တာနဲ႔ ေနစင္ဟန္ကို ဗ်ဴဟာ
ေက်ာပိုးၿပီး သူတို႔ ဓါတ္ေလွကားထဲ
ဝင္လာခဲ့ၾကသည္။
သူ႕ကြန္ဒို အခန္းတံခါးကိုဖြင့္အၿပီး
ဘုန္းျပည့္က ဧည့္သည္အခန္းထဲ ေနစင္
ဟန္ကို ေနရာခ်ေပးသည္။
ကုတင္ေပၚ တင္အၿပီး သတိမရလာ
ေသးတဲ့ ေနစင္ဟန္
ကို ဘုန္းျပည့္က ေစာင္ျခဳံေပးေန
တုန္း သူအခန္းထဲကေန ထြက္လာ
ခဲ့လိုက္သည္။
အခန္းျပင္ကိုေရာက္တာနဲ႔ စိတ္က
ေလးပင္ေနလ်က္ပင္။ထြန္းျမတ္
ေျပာလိုက္တာေတြက အမွန္ေတြပဲ
လား။ေနစင္ဟန္ ကိုေဆးဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးေတာင္ တိုက္လိုက္တာလဲ။
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ဆရာဝန္ေခၚရ
မလား။ ဒီကိစၥကို ဆရာဝန္က ေျဖ႐ွင္းႏိုင္လား။
တခဏအၾကာ
အခန္းတခါးဖြင့္သံအေနာက္မွာ
ဘုန္းျပည့္ကထပ္ထြက္လာသည္။
"ေနစင္ ဘာျဖစ္ေနလဲမသိဘူးဟေရာင္"
" ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ"
"ငါေခၚႏိႈးေတာ့လည္း တစ္အင္းအင္းနဲ႔ ေခြၽးေစးေတြလည္းျပန္ေနတယ္ မ်က္လုံးေတြကေတာ့မပြင့္လာဘူး ဘာလို႔အခုထိသတိေမ့ေနတာလဲ ဟိုေကာင္ဘာလုပ္ထားလို႔လဲ ငါေမးေတာ့လဲမင္းကမေျဖဘူး
။ငါတို႔ ဆရာဝန္ေခၚလိုက္ရင္
ေကာင္းမလား "
" မေခၚနဲ႔"
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
အသံက်ယ္နဲ႔
အလ်င္စလိုတားျမစ္ရင္း
ဘုန္းျပည့္ကို သူခ်က္ခ်င္း ဘာမွထပ္မ
ေျဖႏိုင္။
တကယ္ေခါင္းခဲေနရၿပီ။
" သူ႕ဘာသာ သတိရလာလိမ့္မယ္
ထားထားလိုက္"
" ျဖစ္ပါ့မလား"
"ျဖစ္တယ္"
အလိုမက်သလို ဘုန္းျပည့္သူ႕ကို
ၾကည့္ရင္း ထမင္းစားခန္းထဲဝင္သြားသည္။
ျပႆနာပဲ။ တကယ့္ျပႆနာပဲ။
"ငါေနစင္ကို ေရတိုက္ၾကည့္လိုက္အုံးမယ္"
ထမင္းစားခန္းထဲကေန
ေရဘူးနဲ႔ဖနိခြက္ယူၿပီး ျပန္ထြက္
လာတဲ့ဘုန္းျပည့္က အခန္းထဲျပန္ဝင္ဖို႔လုပ္ေနၿပီ။
ဗ်ဴဟာ ေခါင္းခဲလြန္းစြာနဲ႔ သူ႕လက္ကို
ဆံပင္ထဲထိုးထည့္ကာ ပါးစပ္ကေလ
ပူ တစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္ရင္း ။
"ဘုန္းျပည့္"
သူ႕အသံက အနည္းငယ္ေတာ့ ေလးပင္
ေနလိမ့္မည္။
"ငါလုပ္လိုက္မယ္ မင္းေနစင္ဟန္ႏိုး
လာရင္စားဖို႔ တခုခုသြားလုပ္လိုက္"
"ဒယ္လီနဲ႔မွာေပးလိုက္မယ္ေလ ငါ
ေခါက္ဆြဲပဲျပဳတ္တတ္တာ"
"သူဘာမွစားႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး ေခါက္ဆြဲပဲျပဳတ္လိုက္"
" အဲ့တာဆိုရင္ေတာ့ ေခါက္ဆြဲဘူးတိုက္ ေအာက္ဆင္းဝယ္မွရမယ္ ငါ့မွာကုန္ေနတယ္"
"ေအး သြားဝယ္လိုက္"
" martကအနီးအနားမွာပဲ ေဟ်ာင့္ သိပ္ေတာ့မၾကာေလာက္ဘူး"
ပိုက္ဆံအိတ္ကိုယူ
ဖိနပ္စီးၿပီး တံခါးဖြင့္ကာ ဘုန္းျပည့္ထြက္သြားသည္။
ဆိုင္ကနီးေပမဲ့ အျပင္တစ္ခါထြက္ေစ်းတစ္ခါဝယ္ရင္ ေပ႐ွည္တဲ့ ဘုန္းျပည့္က ေတာ္႐ုံျပန္မေရာက္ဘူးဆိုတာသူသိသည္။
လိုရမယ္ရ
အခ်ိန္ၾကာေအာင္ ဘုန္းျပည့္ကို
ႏွင္လိုက္တာက ကြန္ဒိုအျပင္ထိပါ
ေရာက္သြားၿပီ။ေနစင္ဟန္နဲ႔သူႏွစ္
ေယာက္ထဲက်န္သည္။မထူးေတာ့။
ဗ်ဴဟာ စိတ္ေတြေလးလံရင္း
သက္ျပင္းခ်ကာေရဘူးနဲ႔ဖန္ခြက္ယူၿပီး
ေနစင္ဟန္ ႐ွိေနတဲ့ အခန္းထဲသို႔ဝင္လာၿပီး တံခါးကိုေလာ့ခ်ကာပိတ္လိုက္သည္။
ကုတင္ေပၚကေနစင္ဟန္ က မ်က္လုံး
ေတြမွိတ္ထားၿပီး လူကမလႈပ္ႏိုင္ေပမဲ့
ဘုန္းျပည့္ေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ မ်က္ႏွာမွာ
ေခြၽးေစးေတြအေတာ္ထြက္ေနၿပီ။
ဒီေကာင္ေတာ့ ေခြၽးထြက္ေနတာျမင္
တာကိုေစာင္ျပန္မဖယ္ေပးခဲ့ဘူး။
သူအျမန္ပင္ ေနစင္ဟန္ အနားသြားၿပီး
ကုတင္ေပၚတက္ထိုင္ကာေနစင္ဟန္
ကို ျခဳံထားေပးတဲ့ေစာင္ကိုဖယ္ရင္း
ေနစင္ဟန္ကိုေသခ်ာၾကည့္လိုက္သည္။
မ်က္ႏွာေပၚနဲ႔ လည္ပင္းသား တစ္ေလွ်ာက္မွာ စို႔ေနၿပီျဖစ္တဲ့ေခြၽးေစးေတြ။
မ်က္ခြံေတြ တစ္ခ်က္တခ်က္ျဖည္းျဖည္းလႈပ္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္မ်က္လုံးမပြင့္လာႏိုင္။
သတိရလာဖို႔ကို အတင္း႐ုန္းကန္ေနရ
တဲ့သူလိုမ်ိဳး လက္ေတြပါ တစ္ခ်က္
လႈပ္လာလိုက္ၿငိမ္က်သြားလိုက္နဲ႔
မ်က္လုံးေတြကလုံးဝမဖြင့္ႏိုင္ပဲ အသံခပ္တိုးတိုး ညီးညဴေနသည္။သူဆက္မၾကည့္ႏိုင္။
ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးေတာင္ တစ္ခါထဲထိခဲ့
တာလဲ။
ေနစင္ဟန္ အိပ္ေဆးအ႐ွိန္ေၾကာင့္
လူကမ်က္လုံးမဖြင့္ႏိုင္တာကို မသိစိတ္
က အတင္း႐ုန္းကန္ေနတာ။သူေျပာတာ
ကိုၾကားရဲ႕လားသတိ႐ွိေနလား မ႐ွိ
ေနလား သူမသိေပမဲ့။
"မင္း ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး သတိရလာရင္အိမ္ျပန္ပို႔ေပးမယ္။အတင္း႐ုန္းကန္မေနနဲ႔"
ခပ္တိုးတိုးေျပာရင္း
ကုတင္ေဘး သစ္႐ွဴးထုပ္ထဲက တစ္႐ြက္
ကိုယူလိုက္ၿပီး ဗ်ဴဟာ ေနစင္ဟန္ မ်က္ႏွာေပၚကေခြၽးေစးေတြကို အသာယာ
သုတ္ေပးေနလိုက္သည္။
သူ႕လက္ေတြကေနစင္ဟန္ ရဲ႕လည္ပင္း
သားေတြဆီေရာက္ခ်ိန္
ေနစင္ဟန္ ကညီးညဴသံက်ယ္လာၿပီး
လူးလြန္႔ကာ အေတာ္အမင္း ေနရခက္
ေနပုံနဲ႔ အသက္႐ႈျမန္ကာ ေခြၽးေစးေတြပို၍ျပန္လာသည္။
"ေဟ့ေရာင္ သတိထားအုံး
ေနစင္ဟန္ "
သူေခါင္းခဲစြာျဖင့္ေနစင္ဟန္ ရဲ႕
ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ေျပာေန
ေပမယ့္ေနစင္ဟန္ က ဘယ္လိုမွအသိ
မဝင္လာႏိုင္။ မ်က္လုံးမဖြင့္ႏိုင္။
ခႏၶာကိုယ္ဆီက အိပ္ေဆးနဲ႔အတူ
တစ္ျခားေဆးအ႐ွိန္က
သူ႕ကို ဆန္႔က်င္ဘက္တြန္းအားလို ဒုကၡ
ေပးေနသည္။
"ေနစင္ဟန္ ငါေျပာေနတာၾကားလား
သတိထားအုံး မင္းမ်က္လုံးေတြဖြင့္"
ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို သူလႈပ္ခါလိုက္သည့္
တိုင္ ေနစင္ဟန္က မ်က္လုံးေတြပိတ္
လ်က္ပင္ အသက္႐ႈသံေတာ္ေတာ္
ေလးျပင္းလာၿပီး မ်က္ႏွာေတြ လက္ေတြခ်က္ခ်င္း ပူတက္လာကာ ႏႈတ္က
ပါးစပ္ဟ႐ုံခပ္တိုးတိုး
ညီးညဴေနသည္။
"ဘာလဲ ဘာေျပာတာလဲ ေသခ်ာေျပာ"
သူေသခ်ာမၾကားရတာမလို႔ေနစင္ဟန္ႏႈတ္ခမ္းအနားတိုးကပ္ရခ်ိန္။
"ေအာင့္ တယ္"
ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ပူးကပ္ထားလ်က္ ခါးေအာက္ပိုင္း တေနရာကို ဖိလာတဲ့
ေနစင္ဟန္ရဲ႕လက္။
ဗ်ဴဟာ မ်က္ႏွာလြန္စြာပ်က္လ်က္
ေနစင္ဟန္အနားကျပန္ခြာလိုက္သည္။
"ဟေရာင္ မ်က္လုံးဖြင့္ မင္းေယာက်္ား
မဟုတ္လား။ခဏေလးအားတင္းလိုက္
အခုခ်က္ခ်င္းႏိုးလာစမ္း"
သူ႕ေ႐ွ႕ကေကာင္ေလး ပုခုံးကိုထပ္မံ
ဆုပ္ကိုင္ကာ ဗ်ဴဟာ ေျပာေနေပမယ့္
အခ်ည္းႏွီးသာ။
ေနစင္ဟန္တစ္ကိုယ္လုံး ေခြၽးေတြထပ္
ထြက္ေနတာကလည္း တာေဝးကေန ေျပးလာတဲ့သူအတိုင္းပင္။သူထပ္ခါသုတ္
ေပးေနလည္းမရ။လုံးဝ သြားၿပီ။
ဒီအတိုင္းလႊတ္ထားလို႔ မရေတာ့ဘူး။
ေနစင္ဟန္ကိုတစ္ေယာက္ေယာက္
ကူညီမွရေတာ့မယ္ ဆိုတာ ဗ်ဴဟာ
လက္ခံလိုက္ရတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္။
အခုေနစင္ဟန္ အနားမွာ႐ွိေနတာဆို
လို႔သူတစ္ေယာက္ထဲ။ဘုန္းျပည့္ကိုခ်က္ခ်င္းျပန္လာခိုင္းလို႔ရတယ္။ ဒါ
ေပမယ့္ ဘုန္းျပည့္ကသူ႕ေကာင္ေလး႐ွိတယ္။ ဘယ္လိုမွခိုင္းလို႔မျဖစ္။ ၿပီးေတာ့နည္း နည္းေလးမွ ေပးလည္းမထိႏိုင္။ဒီအေၾကာင္းေတြကိုဘယ္သူမွလည္း
သိလို႔မျဖစ္ဘူး။
ေနာက္ဆုံးတစ္ခုထဲက်န္တဲ့လမ္းကို
သူ စဥ္းစားမိသြားခ်ိန္ အမူအယာကို
ထိန္းႏိုင္တဲ့သူနဲ႔မတူေအာင္ထိတ္လန္႔စြာနဲ႔
ေနစင္ဟန္ ေဘးမွာထိုင္ေနရာကေန
ကုတင္ေပၚကဆင္းၿပီး မတ္တပ္ထရပ္
မိသြားသည္။ေနစင္ဟန္ကိုလည္း
မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္မိတဲ့အထိ။
တစ္ခ်က္ေလး စဥ္းစားမိသြားတာ
ေတာင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေရထခ်ိဳးခ်င္
ေလာက္ေအာင္မသတီေတာ့တဲ့အထိပဲ။
။သူကဘာလို႔။ မိုးၿပိဳရင္ေတာင္
မျဖစ္ႏိုင္မဲ့ကိစၥပဲ။သူက သူကေလ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ကို ေျဖ
ေလွ်ာ့ေပးရမဲ့ကိစၥ။ဘယ္လိုေတာင္
ေသာက္တစ္လြဲ ျပႆနာလဲ။
လုံေလာက္ၿပီ။ ဒီေလာက္အထိကူညီ
ခဲ့တာ လုံေလာက္ေနၿပီ။ ဒါေတာ့ လုံးဝပဲ။လုံးဝ လုံးဝ ေနက အေနာက္အရပ္ကထြက္ ရင္ေတာင္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ေဆာရီးပဲ ေနစင္ဟန္။ငါက ေကာင္းတဲ့သူမဟုတ္ဘူး။
သူမ်က္ႏွာလႊဲေနလ်က္အတိုင္းပင္
ေနစင္ဟန္ကို လုံးဝျပန္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ အခန္းထဲကေန ျပန္ထြက္ေတာ့မည္အျပဳ။
"ခြမ္း!!"
ကုတင္ေပၚ မွာတင္ထားတဲ့ေရဘူးေဘးကဖန္ခြက္က လူးလြန္႔လာတဲ့ ေနစင္ဟန္
လက္ေမာင္းနဲ႔ထိၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚျပဳတ္က်သည္။
ကုတင္ေပၚကသူကေတာ့ သူေဘးမွာ
႐ွိတုန္းကလိုမဟုတ္ပဲ ပကတိၿငိမ္က်သြားလ်က္။႐ုန္းကန္စရာ အားအင္ေတြမ႐ွိေတာ့သလို။
ၿပီးေတာ့
မ်က္လုံးေတြမွိတ္ထားတဲ့ ေနစင္ဟန္
မ်က္ႏွာေပၚမွာက်ေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ။ေတာက္ေလွ်ာက္ကိုက်ေနတာ။သူ
ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးကုတင္ေပၚျပန္ေရာက္
သြားၿပီးေနစင္ဟန္ မ်က္ႏွာေပၚက
မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးလိုက္မိမွန္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ မခန္႔မွန္းႏိုင္။
ပါးစပ္မွလည္း"မငိုနဲ႔"ဟု ခပ္တိုးတိုး
ေျပာလိုက္မိသည္။
"ေနစင္ဟန္ ငါ့ကိုၾကည့္ သတိ႐ွိ
သေလာက္ငါ့ကိုၾကည့္ၿပီးမင္းပါးစပ္ကစကားေျပာစမ္း မင္းကိုယ္တိုင္သေဘာ
တူမွငါလုပ္ေပးမယ္"
"ကူ ညီ ပါ "
ႏႈတ္ခမ္းေတြကဖြင့္ဟ႐ုံ။စကားေတြ
ကတိုးလ်စြာ အားယူေျပာရလ်က္။
အခ်ိန္ယူမေနေတာ့ပဲ မ်က္ႏွာလႊဲကာ
အၾကည့္ေတြကိုကုတင္ေခါင္းရင္း
ဆီပို႔ၿပီး
ေနစင္ဟန္ရဲ႕ ေဘာင္းဘိီ ၾကယ္သီးကိုသူ ျဖဳတ္လိုက္သည္။ဇစ္ကိုပါ ဆြဲခ်ၿပီးတဲ့
အခါမွာေတာ့ သူဘယ္လိုမွ သက္သက္သာသာမ႐ွိတာမို႔ ေဘးက
ေစာင္ကိုယူၿပီးေနစင္ဟန္ ေအာက္ပိုင္း
ကို ျခဳံေပးလိုက္သည္။
တစ္ထပ္တည္းက်န္တဲ့ အထဲက
ေဘာင္းဘီကိုေအာက္ ေရာက္ေအာင္
ဆြဲခ်အၿပီးကုတင္ေခါင္းရင္းကိုပဲၾကည့္လ်က္ သူကိုယ္တိုင္ အသက္ကို
ခပ္ျပင္းျပင္း႐ွဴခ်လိုက္ရသည္။
စိတ္ကိုေလွ်ာ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေနစင္ဟန္
က သူတို႔သူငယ္ခ်င္းလိုျဖစ္ေနၿပီ
သူ႕ထပ္လည္းငယ္ေတာ့သူ႕ညီေလးပဲ။straightေတြမွာလည္း သူငယ္ခ်င္း
ေတြအခ်င္းခ်င္း ဖလွယ္ၿပီးလက္နဲ႔ပဲ
ဒီလိုလုပ္ေပးၾကတာေတြ ႐ွိတယ္တဲ့။
အခုျဖစ္ေနတာက သာယာမႈမဟုတ္ဘူး
။အေရးေပၚက်န္းမာေရးပဲ။
ငါမင္းကို အသားယူတာ အခြင့္အေရး
ယူတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။မင္းကိုသက္သာေအာင္ကူညီတာ။ မင္းကိုယ္တိုင္ ငါ့ကိုအကူအညီေတာင္းတာ။
ဗ်ဴဟာအသက္ကို ပုံမွန္မ႐ွဴရဲေအာင္
ျဖစ္ေနၿပီး သူ႕လက္ကိုေနစင္ဟန္
ခါးေအာက္ပိုင္းကေစာင္ထဲသို႔လွ်ိဳဝင္၍
ေနစင္ဟန္ကို ဒုကၡေပးေနတဲ့ဆီကိုထိကိုင္လိုက္မိခ်ိန္ တစ္ကိုယ္လုံး ေတာင့္တင္း
သြားၿပီး က်င္တက္သြားရသလိုပင္။
အခုအခ်ိန္မွာ သူ႕စိတ္ထဲက
ခံစားေနရတာေတြကိုဥပကၡာျပဳလ်က္
လုပ္ေပးသင့္တာကို ေ႐ွ႕ဆက္လိုက္သည္။
အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေခါင္းရင္းကိုမ်က္ႏွာလႊဲထားတဲ့ သူ႕အၾကည့္က
ေနစင္ဟန္မ်က္ႏွာေပၚကို က်ေရာက္သြားလ်က္ေနစင္ဟန္ ေခြၽးေစးေတြသိပ္
မထြက္ေတာ့တာကို သတိျပဳမိသြားသည္။
အသက္႐ႈမွန္လာတဲ့ေနစင္ဟန္ အေျခအေနကိုၾကည့္ရင္း ခ်က္ခ်င္းပဲသင္တန္းကို
အေျပးသြားၿပီးၿပိဳင္ဘက္ကိုမေသမ႐ွင္
ကိုင္ေပါက္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္
ေယာက္က်ားေလးတစ္ေယာက္ကို
ထိေတြ႕ေနရသည့္ ဆိုး႐ြားလြန္းစြာခံရ
ခက္သည့္သူ႕ခံစားခ်က္ကိုတစ္ခဏေဘးဖယ္ထားႏိုင္ခဲ့သည္။ေနစင္ဟန္ ကိူခံရသက္သာေစခ်င္သည့္ စိတ္ေၾကာင့္
လည္းပါမယ္ထင္သည္။
ေစာင္ေအာက္ကသူ႕လက္ထဲမွာ စြန္းထင္သြားသည့္အရည္ၾကည္ေတြကို ခံစားမိ
လိုက္ခ်ိန္ ေနစင္ဟန္က ခပ္တိုးတိုး
ညီးညဴေနတာေတြ မ႐ွိေတာ့ပဲ ၿငိမ္က်သြားသည္။
အဆင္ေျပသြားၿပီထင္တယ္။
ကုတင္ေဘးက သစ္႐ွဴးထုတ္ကို
လွမ္းယူၿပီးအ႐ြက္ေပါင္း မ်ားစြာထုတ္
ကာေနစင္ဟန္ရဲ႕ ဗိုက္ေပၚကိုပါ
ေပသြားလား ေစာင္ေအာက္ကေနပဲလက္လွ်ိဳကာသုတ္ေပး သူ႕လက္ကို အထပ္ထပ္အခါခါသုတ္ေပး အၿပီး
အမိႈက္ပုံးမွာ ပစ္မလို႔လုပ္ၿပီးမွ ဘုန္းျပည့္ ျမင္သြားမွာစိုး၍ သူ႕ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္
ထဲ သုံးၿပီးသားသစ္႐ွဴးေတြကိုထိုးထည့္
လိုက္သည္။
ဦးေႏွာက္က အခ်က္ျပတဲ့အတိုင္းသာ
ခပ္ျမန္ျမန္လုပ္ေနတာ သူတစ္ကယ္
လူက သူ႕စိတ္ကိုသူခ်က္ခ်င္းျပန္မေခၚ
ႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။လုံးဝစိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္သလိုခံစားခ်က္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ သူခံစားမိလိုက္တာက
သူ႕ခႏၶာကိုယ္ဆီက တစ္စုံတစ္ရာ
ေျပာင္းလဲမႈ။
စိတ္နဲ႔ကိုယ္မကပ္ေအာင္ ျဖစ္ေနလို႔ အထင္မွားတာဆိုၿပီးငုံ႔ၾကည့္လိုက္မိ
ခ်ိန္ သူ အံ့ၾသထိတ္လန္႔လြန္းစြာနဲ႔ ေနစင္ဟန္ ေဘးမွာ ထိုင္ေနရာကေန ကုတင္ေဘးကိုေျပးဆင္းမိတဲ့အထိ။
ကုတင္ေပၚကေနစင္ဟန္ ကေတာ့
ေအးၿငိမ္းစြာ အနားယူေနခဲ့ၿပီ။
ေနစင္ဟန္ ၿငိမ္က်သြားတာ ေသခ်ာ
ေအာင္ တစ္ခ်က္ျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီး
အခန္းတံခါးကိုဖြင့္ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ထြက္လာတဲ့သူ႕ကို ဘုန္းျပည့္က အျပင္က တံခါးဖြင့္ဝင္လာကာေခါက္ဆြဲထုပ္ကိုင္ၿပီးစီးႀကိဳသည္။
"ဗ်ဴဟာ မင္းမ်က္ႏွာ ဘာျဖစ္ေန
တာလဲ ေနစင္ဘယ္လိုေနလဲ "
" သူသက္သာသြားၿပီ။သူႏိုးလာရင္
မင္းနဲ႔ဆန္းဆက္ေခၚလာေပးတာလို႔ေျပာလိုက္။ငါ့နာမည္လုံးဝမဟနဲ႔ ငါျပန္ၿပီ"
" ဗ်ဴဟာ ေဟ့ေရာင္"
ခပ္ျမန္ျမန္ထြက္လာတဲ့သူ႕ကိုအေနာက္က လွမ္း ေခၚေနတဲ့ ဘုန္းျပည့္။
ဓာတ္ေလွကားထဲ ဘယ္လိုဝင္လာလဲ
ေျမညီထပ္က သူ႕ကားထဲဘယ္လို
ျပန္ေရာက္ခဲ့လဲ။ကားအထဲေရာက္ခ်ိန္
သူေမာဟိုက္လြန္းကာ လက္႐ွိျဖစ္ေန
တဲ့သူ႕ခႏၶာကိုယ္က ခံစားခ်က္ထက္
သူ႕ စိတ္ထဲကခံစားခ်က္က အဆေပါင္း
မ်ားစြာဆိုး႐ြားေနသည္။
ေနစင္ဟန္ ေပ်ာက္သြားတာကိုသူ
လိုက္႐ွာခဲ့တာက ေနစင္ဟန္ ဆန္းဆက္မဟုတ္ပဲ တျခားသူအေနာက္ပါသြားၿပီး
သူ႕ အစီအစဥ္ေတြပ်က္မွာစိုးလိူ႕ ဒုကၡ
ေရာက္ေနတာကို ကူညီခဲ့တာ
အကုန္လုံးက သူ႕ညီအတြက္ပဲ သန္႔သန္႔
ေလးျဖစ္ေစခ်င္လို႔။။ထြန္းျမတ္ကို
ရစရာမ႐ွိေအာင္ထိုးခဲ့တာက သူ႕ညီ
ေတာင္မထိရေသးပဲ ထိခဲ့လို႔။အခုလည္း ဘယ္လိုမွမတတ္ႏိုင္ပဲ။
ကားစတီယာရင္ကို ဗ်ဴဟာေဒါသနဲ႔
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းထုလိုက္သည္။
စိတ္ကိုေအးေအးထား။သူကလူငယ္ပဲ။
စိတ္လႈပ္႐ွားတာလြန္ေနၿပီ။ခြန္အား႐ွိၿပီး တက္ႂကြေနတဲ့အ႐ြယ္ အသားခ်င္းထိ
ေတာ့ ခႏၶာေဗဒရဲ႕ဓါတ္သေဘာေတြ
အရ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကမွားယြင္းၿပီး
အလိုလိုတုန္႔ျပန္မိသြားတာပဲ။
ဟုတ္တယ္။အဲ့ဒီအတိုင္းပဲ။သူ႕ဆီမွာ
အခုျဖစ္ေနတာေလာက္ မွားယြင္းတာ
ဘာကိစၥမွမ႐ွိေတာ့ဘူး။