"မိတ္ထီလာကံဝယ်...ဖားကောက်ခဲ့ပါ့မယ်
ဗျိုင်းရှေ့ကပျံကာပျံကာရယ်....
မိုးစောစောချုပ်လို့အိပ်ပါကွယ်သားငယ်လေးရယ်....အိပ်ပါတော့ကွယ်..ကြောင်ကြီးကိုက်လိမ့်မယ်...အိပ်ရာကနိုးရင်...ဖေကြီးစီသွားကြမယ်..
မျက်စိမှိတ်ထားကွယ်....
ဖေကြီးစီသွားဖို့အိပ်ပါကွယ်....."
ကလေးရုပ်လေးတစ်ရုပ်ကိုလက်ကပွေ့ပိုက်ရင်းအခန်းတွင်းဝယ်တောင်နဲ့မြောက်ကိုမရပ်မနားလမ်းလျှောက်လိုက်သီချင်းဆိုလိုက်လက်ထဲကအရုပ်ကလေးကိုကြည့်ကာမလိုက်နဲ့အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ဖြူဥဥကောင်ငယ်လေးကိုကြည့်ပြီးအခန်းပြင်ဘက်မှာတိတ်တဆိတ်ငိုကြွေးနေတဲ့သူနှစ်ဦးလဲရှိတာပေါ့.....
မေမြင့်ကပထမကသခင်လေးကိုထမင်းလာပို့တာဖြစ်ပေမဲ့သူမခုတော့သူယူလာတဲ့ထမင်းပန်းကန်လေးကိုကျွန်တော့်လက်ထဲထည့်ပြီးတရှုံ့ရှုံ့ငိုကာပြေးထွက်သွားတော့သည်....
မျက်ရည်တွေဝဲနေပေမဲ့ကျွန်တော်လဲအတတ်နိုင်ဆုံးစိတ်ထိန်းကာလက်တစ်ဖက်နဲ့ကျလုဆဲဆဲမျက်ရည်တွေကိုသုတ်ဖယ်မိသည်....
'ဒေါက်...ဒေါက်....သခင်လေး'
'ရှူး......သားအိပ်နေလို့....ရှူး...'
လက်ထဲကအရုပ်လေးကိုမချဘဲကျွန်တော့်ကိုတိတ်တိတ်ကလေးနေဖို့ပြောတဲ့သခင်လေးကိုကြည့်ပြီးကျွန်တော်စိတ်မကောင်းလိုက်တာဗျာ.....
သို့ပေမဲ့အတတ်နိုင်ဆုံးငိုသံမပါအောင်အသံကိုထိန်းကာသခင်လေးအားထမင်းစားဖို့ချော့ခေါ်ရသည်.....
'သခင်လေး.....'
'ဟင်......'
'သားကအိပ်သွားပြီမလား...?ကုတင်ပေါ်ချသိပ်လိုက်လေနော်....သခင်လေးကညစာလေးစားရဦးမယ်လေ...'
'ဟွန်း....မစားချင်သေးဘူး....'
'မစားလို့ဘယ်ရမလဲသခင်လေးရဲ့...သခင်လေးကမစားရင်နေမကောင်းဖြစ်ပြီးအိပ်ယာထဲလဲတော့သားကိုဘယ်သူကြည့်မှာလဲ...?သခင်လေးကသားလေးကိုပြစ်ထားမလို့လား
..?'
'ဟင့်အင်း....ကျုပ်ကကျုပ်သားလေးကိုသိပ်ချစ်တာကို....လုပ်စရာလား...'
'ဒါဆိုရင်လဲသခင်လေးကနေကောင်းပြီးသားနဲ့ဆော့လို့ရအောင်အားရှိအောင်ထမင်းစားရမယ်နော်...ဟုတ်လား...'
'အင်း...အင်း....စားဆိုတော့လဲစားရတော့မှာပေါ့....ဒါပေမဲ့...'
'ဒါပေမဲ့ဘာဖြစ်လို့လဲသခင်လေး...?'
'သားကချီထားရဦးမှာ....ချလို့မရဘူးလေ....ခုမှအိပ်တာဆိုတော့နိုးသွားလိမ့်မယ်....'
'ဒါဆိုလဲသခင်လေးကသားကိုချီထားလေ....ကျွန်တော်ခွံကြွေးမယ်လေနော်....'
'အင်း....အင်း....'
'ပါးစပ်ကလေးဟပါဦးသခင်လေးရဲ့....'
'အာ.....'
'ထမင်းလုပ်လေးလာပါပြီဗျာ...'
'ဟီး......'
'ေဟာ....သခင်လေးကသဘောကျနေတာလား...?'.
'ကိုရဝေ....'
'ဗျာ...'.
'ဝေးကလိမ်မာတယ်မလား...?'
'အင်း......လိမ်မာတာပေါ့....'
'ဝေးလေ...ဝေးကကိုရဝေတို့သောက်ခိုင်းတဲ့ဆေးတွေလဲသောက်တယ်လေ....'
'အင်း....'
'ထမင်းတွေလဲစားတယ်လေ....'
'ဟုတ်တာပေါ့....'
'နောက်ဆိုးလဲမဆိုးဘူးလေ..ဟုတ်တယ်မလားဟင်...?ပြောစကားနားထောင်တယ်လေ...ဟင့်...အင့်..'
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့စောနကရယ်ရယ်မောမောပြောနေတဲ့သခင်လေးကတအင့်အင့်၇ှိုက်ကာငိုပြန်တာကြောင့်ကျွန်တော့်မှာဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ပေးရမလဲမသိဖြစ်ခဲ့ရသည်...
'သခင်လေး......မငိုပါနဲ့တော့နော်....'
'ဟင့်..ကိုရဝေ....အင့်.....'
'.....'
'ဒါပေမဲ့.....ဒါပေမဲ့...မောင်ကဝေးလိမ်မာပြနေတာကိုဘာလို့ခုထိဝေးစီပြန်မလာသေးတာလဲဟင်...'
'ဟို...အဲ့တာ..အဲ့တာက....'
'ဒီတခေါက်ဖုန်းလာရင်ပြောပေးနော်...ဝေးလိမ်မာနေပါပြီလို့...အဲ့အလုပ်တွေပြီးရင်လေ..မြန်မြန်အဲ့အဝေးကြီးကနေဝေးတို့စီပြန်လာဖို့ဆက်ဆက်ပြောပေးနော်...ကိုရဝေ...'.
'ဟို....'
'ဝေးကိုစိတ်မကောက်ပါနဲ့တော့လို့...ဝေးလိမ်မာနေပါပြီမို့ဝေးစီကိုမောင့်ကိုပြန်ခေါ်ပေးပါလားဗျာ....အီး..ဟီး...ဟင့်....'
'အင်းပါ..ကျွန်တော်ဒီတခေါက်ဖုန်းလာရင်ပြောလိုက်ပါ့မယ်....သခင်လေးကလိမ်မာကြောင့်သက်သေပြဖို့အတွက်ဒီထမင်းလေးတော့ကုန်အောင်စားရမယ်နော်......'
'အင်း...အင်း.....'
'ကဲ..အာ...ဒီမှာနောက်တစ်လုပ်....'
'အာ......'
ထမင်းကိုဝါးလိုက်...လက်ထဲကကလေးရုပ်လေးကိုပြုံးပြီးကြည့်လိုက်နဲ့တယောက်တည်းအလုပ်ရှုပ်နေတဲ့သခင်လေးဝေးကိုကြည့်ရင်းစိတ်မကောင်းဖြစ်မိတာကတော့ကျွန်တော်ပါ...
ဆရာနဲ့သားစိတ်ကြောင့်ယဉ်ယဉ်လေးရူးသွားသလိုဖြစ်နေတဲ့သခင်လေးကိုညာပြောမိတဲ့ကျွန်တော်မှားလားဟင်.....
ဟုတ်ပါတယ်...ကျွန်တော်သခင်လေးကိုညာခဲ့ပါတယ်....ဆရာအသက်ရှင်နေပါသေးတယ်လို့...
တိုင်းတပါးကိူရောက်နေခဲ့တာလို့လဲညာခဲ့တော့သခင်လေးကအဲ့တုန်းကျွန်တော့်ကိုပြုံးပြီးပြောရှာတယ်...မောင်စိတ်ဆိုးပြေတဲ့တနေ့ အလုပ်တွေပြီးတဲ့တနေ့ဝေး တို့သားအဖစီသူ့ဘာသာပြန်လာပါလိမ့်မယ်တဲ့.....
ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်သခင်လေးရယ်....ကျွန်တော်ဒီလိုမှမညာခဲ့ရင်တကယ်တမ်းခံစားရမဲ့သခင်လေးကိုကျွန်တော်တို့မကြည့်နိုင်လို့ပါ.....ခုတောင်သခင်လေးကကျန်းမာရေးမကောင်းရတဲ့အထဲဆရာနဲ့သားစိတ်ကြောင့်အားတင်းပြီးနေနေရတာမလား...
လောကကြီးရယ်....ခင်ဗျားကအပြစ်မဲ့တဲ့သူတွေအပေါ်သိပ်ရက်စက်တာဘဲလား.....?
ပေါက်ကနဲကြွေကျသွားတဲ့ကျွန်တော်မျက်ဝန်းနားကမျက်ရည်စက်တွေကိုကျွန်တော်မသုတ်ဖယ်မိတော့..ဒီတခေါက်တော့လွတ်လပ်စွာနဲ့မင်းတို့ကိုကျဆင်းခွင့်ပြုလိုက်ပါ့မယ်..
ဘေးနားကကြည့်နေရတဲ့ကျွန်တော်တို့တောင်သခင်လေးကိုကြည့်ပြီးဒီလောက်ခံစားရရင်...သခင်လေးသာတနေ့...အမှန်တရားကိုရှာတွေ့သွားရင်......သခင်လေးခံနိုင်ပါ့မလား.....😟
...........
..............
'ဟင်း...အင်း....မ..မလုပ်နဲ့....မလုပ်နဲ့.....ကလေး...ကလေး...,......!!!!အား....!!!'
ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေဖွင့်ကြည့်မိတော့မြင်လိုက်ရတာကမျက်နှာကြပ်ဖြူဖြူတချက်.....
မောဟိုက်နေတဲ့ရင်အစုံကြောင့်အသက်ကိုတတ်နိုင်သမျှခပ်နှေးနှေးရှူကြည့်ရင်းအနီးပတ်ဝန်းကျင်ကိုမျက်စိဝေ့ကာစူးစမ်းကြည့်မိသည်.......
လက်ကိုအနည်းငယ်လှုပ်မိတော့အောင့်ကနဲဖြစ်သွားတာကြောင့်သေချာကြည့်မိတော့မှစည်းနှောင်ထားတဲ့ပတ်တီးဖွေဖွေးနဲ့အတူအကြောထဲကိုထိုးစိုက်ထားတဲ့ဆေးပိုက်တစ်ချောင်း......
ဒါ..ဒီနေရာက....
ရုတ်တရက်ထလိုက်တာကြောင့်မိုက်ခနဲဖြစ်သွားပေမဲ့လဲသူ့စိတ်ထဲမှာလူတစ်ယောက်ကိုသာတွေးနေမိသည်...
ဘဘ်သူမှန်းမသိတဲ့အိမ်မက်ထဲကဖြူလွှလွှပုံရိပ်လေးတစ်ခု.....နောက်ပြီးသူလေးလက်ထဲမှာပွေ့ထားတဲ့ကလေးလေးတစ်ယောက်........
အဝေးကနေထိုလူသားလေးရှိရာကိုပြေးသွားချင်ပေမဲ့နောက်ဘက်ကနေတစ်ခုခုကလှုပ်မရအောင်ဆွဲထားပြန်သည်....
အတင်းရုန်းထွက်ကာပြေးမိပေမဲ့လဲကျွန်တော်တစ်လှမ်းလှမ်းလိုက်တိုင်းသူနဲ့ဝေးဝေးသွားတာကြောင့်ကျွန်တော့်ခြေလှမ်းတွေပင်ရှေ့ဆက်ရန်ကြောက်ရွံ့နေမိသည်...
သူသတိထားမိတာကဟိုးအဝေးကပုံရိပ်ကလေးကိုခေါ်မိတဲ့နာမ်စားလေးတစ်ခုသာ
'ကလေး'ဆိုပြီးခေါ်မိတိုင်းနူးနူးညံ့ညံ့ပြုံးပြတတ်တဲ့ကျွန်တော်မမှတ်မိနိုင်တဲ့သူ....
သူလေးကကျွန်တော့်ကိုခေါ်တဲ့နာမ်စားလေးကလဲ....'မောင်'တဲ့
ဘယ်သူလဲ....တကယ်ဘဲ....မင်းကဘယ်သူလဲ...?
ဘာလို့ငါကဘာဆိုဘာမှမမှတ်မိရတာလဲ..?
ကျွန်တော်သိတာကထိုလူသားလေးနဲ့ကျွန်တော်သိပ်ကိုရင်းနှီးခဲ့တာ.....
အား!!တကယ်စဉ်းစားမရဘူး.....!!
ထိုအချိန်မှာဘဲကျွန်တော့်မျက်လုံးအစုံကိုဆွဲဆောင်လိုက်တာကဘေးကစားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ခေါက်ဓားလေးတစ်ခု.....
(မောင်..ဒါလေးက....
ဒါလေးကမောင်အမြဲဆောင်နေကြလေကလေးရဲ့....
အဲ့တာလေးက....
ခေါက်ဓားလေးလေကလေး....အင့်..ဒါလေးကိုမောင်လက်ဆောင်ပေးမယ်...
ဟာဗျာ....ဘာလို့လဲ....အဲ့တာကြီးကိုကျုပ်ကဘာလုပ်ရမှာလဲမောင်ရာ...
မောင်ကကလေးတို့အနားမှာအချိန်ပြည့်ရှိမနေနိုင်ဘူးလေ...ဒီတော့...မောင်မရှိရင်ကလေးကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ကာကွယ်နိုင်ရအောင်လို့....အန္တရာယ်ဆိုတာကကြိုခန့်မှန်းလို့မှမရတာ....မောင်ကကလေးကိုဘာမှအဖြစ်မခံနိုင်တာကလေးလဲသိတယ်ဟုတ်.......
အင်း...သိပါတဘ်မောင်၇◌ယ်...မောင်ကသိမ်းဆိုလဲသိမ်းထားပါ့မယ်..ဒါပေမဲ့ကျွန်တော်ယုံတယ်..မောင်သာရှိနေရင်ကျွန်တော်တို့စီဘယ်အန္တရာယ်မှလာရဲမှာမဟုတ်ဘူး...ဘာလို့ဆိုမောင်ကကျွန်တော့်နဲ့သားရဲ့herculeဘဲဟာ...
ဟားဟား....ဟုတ်ပါပြီကွာ....)
ဒီစကားတွေ..ဒီစကားတွေ.....ငါပြန်မှိတ်မိပေမဲ့..တကယ်ဘဲမင်းကဘဘ်သူလဲငါစဉ်းစားမရဘူး....
'ဟော.....နိုးလာပြီလား...?'
ကျွန်တော့်ရှေ့ခြေစုံလာရပ်တဲ့လူတစ်ယောက်ကြောင့်ကျွန်တော်သူဘယ်သူလဲသိရအောင်မော့ကြည့်မိသည်....
မိန်းကလေးတစ်ယောက်....ကျွန်တော့်ကိုသေချာလေးစူးစိုက်ကြည့်နေတယ်....
'မောင်.......'
သူမနှုတ်ကနေကျွန်တော့်ကိုခေါ်လိုက်တဲ့နာမ်စားလေးတစ်ခုကြောင့်ကျွန်တော့်စိတ်တွေဇဝေဇဝါဖြစ်ခဲ့ရသည်........
သူမက..တကယ်ဘဲ...ငါ့အိမ်မက်ထဲကသူလား...?
'မင်း...မင်းက.......'
'အိုး....မောင်ကကျွန်မကိုမမှတ်မိတော့ဘူးလား....?'
'Sorryပါ...ငါ့စိတ်ထဲမှာအရာရာကရှုပ်ထွေးနေတယ်....တကယ်ဘဲမင်းပြောပြနိုင်မလား...?မင်းကဘဘ္သူလဲ..ပြီးတော့...ငါကရော...ဘယ်သူလဲဆိုတာ......?'
မိန်းကလေးငယ်ကကောင်လေးမသိအောင်တဖက်ကနေမချိတင်ကဲလေးပြုံးမိတယ်..ပြီးတော့မှမျက်နှာပေါ်ဝမ်းနည်းရိပ်တွေသမ်းနေတဲ့မျက်နှဦမျိုးဖြစ်အောင်ဟန်ဆောင်လုပ်ယူရင်းကုတင်ပေါ်ကကောင်လေးဘေးဝင်ထိုင်လိုက်သည်...
ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်ရင်းကောင်လေးအကျီစလေးကိုလက်ကလေးနဲ့ခပ်ဖွဖွဆါဲကာမရဲတရဲပြောလာတာက
'မောင်..ကျွန်မကမောင်တရားဝင်လက်ထပ်ယူထားတဲ့မောင့်ဇနီးလေ...ခင်ခက်ခက်ပါမောင်...နောက်ပြီးမောင်နဲ့တို့စီမှာကလေးလေးတစ်ဘောက်လဲရှိသေးတယ်လေ...သားလေးကိုရောမောင်မှတ်မိသေးလား...?'
'ဒါဆိုငါ့အိမ်မက်ထဲကလူကမင်းလား...?'
'အိုး..မောင်ကကျွန်မကိုအိမ်မက်ထဲမှာတွေ့လိုက်တာလား...?'
'အင်း....ဟုတ်သလိုဘဲ....'
'အင်း...မောင့်ကိုချစ်လိုက်တာ..တို့ကိုမေ့မသွားလို့....'
ရုတ်တရက်ကျွန်တော့်ကိုလာဖက်ပေမဲ့ကျွန်တော်သူမကိုတော့ပြန်ဖက်ပေးဖို့မေ့လျော့နေခဲ့သည်...
သူမပြောပုံအရကျွနေ်တာ်တို့ကလင်မယားတွေဆိုပေမဲ့ကျွန်တော်နဲ့သူမကြားမှာတစိမ်းဆန်နေသယောင်........
'မောင်..ကလေးကိုကြည့်လို့ရမလား...?'
'ခဏနော်..သားကိုမောင့်စီခေါ်လာပေးမယ်....ဟေး....သားကိုခေါ်ခဲ့ပါဦး...'
'ဟုတ်ကဲ့ပါမမလေး....ဒီမှာပါ....'
'သားငယ်က.....'
'အင်း...အိပ်ပျော်နေတာလေမောင်...ကလေးကဒီရက်ပိုင်းတအားအဖျားတွေတက်နေတာ....ကျွန်မမှာကလေးကိုပြုစုလိုက်မောင့်စီပြေးလိုက်နဲ့ဖက်ဖက်ကိုမောရော.....ဟူး..ခုတော့မောင်လဲသတိရလာောတ့တော်သေးတာပေါ့.....'
'အင်း.....မင်းပင်ပန်းသွားရပြီ..'
'ဟက်..ရပါတယ်မောင်ရယ်.......'
'ခင်ခက်ခက်...'
'ခင်လေးလို့ဘဲအရင်လိုခေါ်လေ..ဒါမှမဟုတ်လဲမောင်ခေါ်နေကြအတိုင်းကလေးလို့ခေါ်လဲရပါတယ်မောင်......'
'အင်း.....ခင်.....'
'ရှင်...'
'မောင့်ကိုသားကိုချီခွင့်ပေးပါလား...?'
'အင်း....ချီလေ....ခင်ခဏဆရာဝန်ကြီးနဲ့သွားတွေ့လိုက်ဦးမယ်...'
'အင်း......သွားလေ....'
ကျွန်တော့်လက်ထဲသားကိုထည့်ကာအဝေးကိုကျောခိုင်းထါက်သွားတဲ့သူမကိုကြည့်နေမိသည်....
တစ်ခုခုမှားနေမှန်းသိပေမဲ့ဘယ်အရာကမှားယွင်းနေမှန်းကျွန်တော်မတွေးမိခဲ့ဘူး...
လက်ထဲကအိပ်ပျော်နေတဲ့သားငယ်လေးကိုကြည့်ပြီးကျွန်တော့်မျက်လုံးထဲကနေမဖိတ်ခေါ်ဘဲသူ့အလိုလိုမျက်ရည်တွေကျနေမိသည်...
ဘာလို့ရယ်မသိဝမ်းနည်းနေမိတာကြောင့်သားငယ်လေးကိုပွေ့ဖက်ရင်ကျွန်တော်တိတ်တိတ်ကလေးငိုကြွေးနေမိသည်....
နောက်တော့ကျွန်တော်သားရဲ့ခေါင်းပေါ်ကကျွတ်နေတဲ့ဆံပင်စလေးသုံးချောင်းကိုဆွဲယူပြီးဘေးနားကtissueထဲထညိ့သိမ်းထားလိုက်သည်...
ခဏကြာတော့သူမပြန်ရောက်လာပြီးကျွနေ်တာ့်ကိုစကားတွေပြော....ဆန်ပြုတ်တိုက်...ဆေးတိုက်ပြီးသားကိုခေါ်ကာအိမ်ပြန်သွားတော့သည်...
နောက်ဆုံးတော့ကျွနေ်တာ်စောင့်နေတဲ့အချိန်ကိုရောက်ခဲ့ပြီလေ....
ကျွန်တော့်ကိုညစောင့်ပေးတဲ့nurseကောင်လေးကိုအကူအညီတောင်းကကျွန်တော့်ဆံပင်နဲ့ကလေးရဲ့ဆံပင်တို့အားDNAစစ်ပေးဖို့အကူအညီတောင်းမိတော့သည်.....
ဒီresultလေးထွက်လာပြီးရင်တော့အရာရာကရှင်းလင်းသွားမယ်ထင်ပါရဲ့...
........
................
'မမလေး....မမလေးပြောတဲ့အတိုင်းအဲလူကDNAစစ်ခိုင်းတယ်လေ...'
'ဟက်...ဘယ်လောက်ဘဲစစ်စစ်သူ့သွေးသားဘဲဟာ..မတူစရာလား...?ဟားဟား..ဒါတွေသိနေလို့အဲ့ကောင်နဲ့၇တဲ့သူ့သွေးသားကိုမသတ်ဘဲအသက်ရှင်ခွင့်ပေးခဲ့တာခုတော့ရွေးချယ်မှုမှန်ခဲ့တာဘဲ.....'
'Congratulationsမမလေး....'
'ဟက်...နင်ကြည့်နေလိုက်..အဲ့မျိုးမောင်မောင်ဆိုတဲ့လူငါ့လက်ခုပ်ထဲကရေဖြစ်လာစေရမယ်....နောက်ဆုံး....သူသိပ်ချစ်လှပါချည်ရဲ့ဆိုတဲ့အဲ့ကောင်လေးကိုသူ့လက်နဲ့ဘဲကိုယ်တိုင်ပြန်သတ်မိတဲ့အခါဘဘ္လိုဖြစ်မလဲဆိုတာငါစောင့်ကြည့်ချင်နေပြီ..ဟားဟား....ငါ့အမထားထက်ထက်ကိုသူတို့လှည့်စားခဲ့သလိုမျိုး..မမထားခံစားခဲ့ရတာထက်ပိုခံစားစေရမယ်လို့ငါအာမခံတယ်.....'
စားပွဲပေါ်ကအလှဓာတ်ပုံလေးကိုလက်နဲ့အသာအယာတို့ထိမိသည်...
'မမထား...ညီမလေးတော်တယ်မလား...?မမကိုသေအောင်သတ်ပြစ်ခဲ့တဲ့သူတို့ကိုညီမလေးသေတာထက်ပိုပြီးခံစားရအောင်လုပ်နိုင်တော့မယ်....ဟားဟား...တွေးရင်းနဲ့တောင်တော်တော်ပျော်ရတဘ်...အဟက်....'
ဟားဟားဟား......
................
.......................
resultနောက်ဆူံးတော့ထွက်လာခဲ့ပြီ...
ကလေးနဲ့ကျွနေ်တာ်နဲ့တော်စပ်မှုကတကယ်ဘဲသူမပြောသလို99.99%တဲ့...
ဒါဆိုသူမပြောတာအမှန်တွေပေါ့.......
'မောင်........'
'ဟင်.....အော်...ခင်....လာလေ....'
'ဘာတွေအသဲအသန်စဉ်းစားနေတာလဲ..?'
'မဟုတ်ပါဘူး...ခင်လာခေါ်မဲ့အချိန်ကိုစောင့်နေတာ....'
'အင်း....အထုပ်တွေလဲသိမ်းပြီးပြီဆိုတော့သွားရအောင်လေမောင်....'
'အင်း.....'
'လာ...ခင့်ကိုတွဲလေ...'
'အင်း....ဒါနဲ့....သားရော....'
'သားကအရမ်းငိုနေလို့....အပြင်မှာကလေးထိန်းနဲ့ထားခဲ့တယ်...လာ..သွားရအောင်လေ...'
'အင်း.....'
..........
....................
'ခုဖွင့်ပေး..တံခါးကို....ဝေးနေကောင်းတယ်..အဲ့ဆေးရုံကိုမသွားချင်ဘူးလို့...ဟင့်....'
'သားငယ်လေးကလိမ်မာပါတယ်.....'
'ဝေးသားကအိမ်မှာကျန်ခဲ့တယ်လေ..ဟင့်.....သားငိုနေတော့မှာ.......'
'သခင်လေး....ရောက်တော့မှာနော်...ခဏလေးဘဲ....သားလေးကအိပ်နေလို့စိတ်ချလို့ရပါတဘ်....'
'ဟုတ်ပါတယ်သားရယ်....'
'ဟင့်အင်း....ကားကိုခုရပ်...ဟင့်..အင့်....'
'သခင်လေး...'
'ကားကိုခုမရပ်ရင်ဝေးကားပေါ်ကနေခုန်ချလိုက်မှာနော်......'
ဆေးရုံဝန်းနားမဝင်ခင်မှာဘဲကားကိုရပ်ပေးတော့ကားရပ်တာနဲ့တပြိုင်နက်ကားတံခါးဖွင့်ကာကားပေါ်ကနေဆင်းပြေးတာကြီးမြင့်တောင်မမှီလိုက်......
'ကြီးမြင့်...လုပ်ပါဦး...'
'အေး..သားကားရပ်ချည်..ကြီးမေနောက်ကလိုက်လိုက်မယ်...'
'ဟုတ်ကဲ့.....'
...
....
ဝေးရောက်နေတဲ့နေရာကကားတွေလဲများပြီးလူတွေလဲအရမ်းကြပ်တာကြောင့်ဘယ်သွားလို့သွားရမှန်းမသိ....
လူတွေကြားဟိုတိုးဒီဝေ့နဲ့တနေရာအရောက်.....ကလေးငယ်လေးတစ်ယောက်ရဲ့အော်သံကျယ်ကြီးကိုကြားလိုက်ရသည်....
ဒီအသံ.........ဒီအသံက.....
အသံလာရာဘက်ကိုကြည့်မိတော့ကျွန်တော့်ရပ်နေတဲ့တဖက်ရဲ့လမ်းဘက်မှာ....
အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ချီထားတဲ့ကလေးငယ်လေးကအော်နေတာ.....
ကလေးတချက်အော်ငိုတိုင်းကျွနေ်တာ့်ရင်ဘတ်တွေအောင့်လိုက်တာများတဆစ်ဆစ်ဘဲ
'သား...အင့်...သားငယ်လေးလား.....ဟင့်......'
ကလေးလေးကအဆက်မပြတ်အော်ငိုလေကျွန်တော်ထိုနေရာကနေကလေးလေးရှိရာကိုပြေးသွားလေလေပေါ့...
ဒါပေမဲ့လူကအရမ်းကြပ်တော့ကလေးလေးရှီတဲ့နေရာကိုမရောက်နိုင်ခဲ့ဘူး.....
'သားငယ်.....ဘဘ်ကိုပြေးနေတာလဲ..?'
'လွှတ်ပါ..ကျွန်တော့်ကို........ကျွန်တော့်ကလေးလေးငိုနေပြီ....ဝေးသားလေးငိုနေပြီ....'
'...သားငယ်...'
'ကလေးကဗိုက်ဆာနေပြီကြီးမေရဲ့....ဝေးသားလေးဗိုက်ဆာနေပြီ...ဝေးကလေးကိုဝေးနို့တိုက်ပါရစေနော်....'
'သားငယ်....သားနားကြားမှားတာနေမှာပါ....'
'ဟင့်အင်း..ကျွနေ်တာ့်သားလေးငိုနေတာ....ဒီမှာ..ကြီးမေ..ဝေးကိုကြည့်ပါဦး...ဝေးလက်ကိုလွှတ်နော်....ဝေးသွားမှရမယ်.......မဟုတ်ရင်ဝေးသားလေးနဲ့ဝေး...ဝေးသွားရလိမ့်မယ်...အင့်.......လွှတ်ပေးကြပါဗျာ....'
ကောင်လေးလက်ညှိုးထိုးရာကိုကြည့်မိတော့တကယ့်ကိုသခင်ငယ်လေးအရွယ်လောက်ရှိတဲ့ကလေးလေးတစ်ယောက်ပင်..ဒါပေမဲ့သခင်ငယ်လေးမှမဟုတ်ဘဲ...သခင်ငယ်လေးကဆုံးသွားပြီလေ....
ကျွန်မအတ္တကြီကြီးနဲ့သခင်လေးလက်ကိုလွှတ်မပေးမိပါ.....
'မောင်...........မောင်..........ဟို..........မှာ.......'
သားငယ်ပြောရာဘက်နောက်တခေါက်ကြည့်မိတော့မိန်းမတစ်ယောက်ကိုတွဲထွက်လာတဲ့လူတစ်ယောက်...ကလေးချီထားတဲ့ကောင်မလေးနဲ့ကြည့်ရတာတဖွဲ့တည်းပင်ထင်ရသည်...
သူတို့အားလုံးကားပေါ်ကိုတက်သွားကြသည်........
'ဟာ...သားငယ်.........'
ကျွန်မအတွေးလွန်နေချိန်မှာဘဲကျွန်မလက်ထဲကနေအတင်းရဒန်းကန်ကာထွက်ပြေးသွားတဲ့သားငယ်...
'သားငယ်..ဝေး.....!!'
ဝေးလေးကစောနကထွက်သွားတဲ့ကားနောက်ကိုအပြေးလိုက်ရှာသည်....
'မောင်.....သား.....ဝေးကိုမထားခဲ့ပါနဲ့....!!!'
'...သခင်လေး...!!!'
'သားငယ်..ပြေးမလိုက်ပါနဲ့တော့...'
'ဟင့်..အင့်...ဝေးကိုမထားခဲ့ကြပါနဲ့.......အ့.....'
ပြေးနေရင်းနဲ့ခြေခေါက်ကာချော်လဲကျသွားပေမဲ့နာနေတဲ့ခြေထောက်ကိုပြန်ထောက်ကာပြေးလိုက်ဖို့လုပ်နေပေမဲ့ခုတော့ကားလေးကဟိုးအဝေးတနေရာကိုလွတ်လပ်စွာခရီးနှင်ရှာနေပြီလေ.....
'သားငယ်...အဆင်ပြေရဲ့လား....အိုး..ခြေထောက်မှာလဲသွေးတွေနဲ့....'
'သခင်လေး...ကျွန်တော်ချီမယ်နော်.....'
'ဟင့်အင်း...ဟိုမှာ.....မောင်....သား...သားငယ်....က.....................'
'သခင်လေးအမြင်မှားတာပါ.....'
'သူတို့...ထွက်သွား...ကြပြီ......ဝေး.....ဝေးကို...ထား..သွား......ဟ့..........အ့.......နာ...နာလိုက်တာ..................ဒီရင်...ဘတ်...ကြီး......က....'
'သခင်လေး..သခင်လေး.....စိတ်ကိုလျှော့..အသက်ကိုပုံမှန်ရှူနော်...ကြီးမြင့်...'
'ဟေ...'
'ကျွန်တော်သခင်လေးကိုပွေ့ပြီးအရင်ခေါ်သွားနှင့်မယ်..ကြီးမေနောက်ကနေဖြည်းဖြည်းလိုက်ခဲ့နော်.....'
'အေး..အေးပါကွယ်...ဟင့်..သားငယ်..အားတင်းထားနော်.....သားလေးရယ်....'
ကြီးမြင့်ကိုမှာစရာရှိတာမှာပြီးတာနဲ့ကျွန်တော်လဲသခင်လေးကိုပွေ့ကာခပ်မြန်မြန်ပင်ဆေးရုံထဲပြေးဝင်မိသည်......
'သခင်လေး....သတိကပ်နေနော်...ကျွန်တော်ခေါ်တာကြားရလား...သခင်လေး..'
သခင်လေးကတော့ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲမှာမျက်လုံးလေးတွေတင်းတင်းမှိတ်ရင်းရင်ဘတ်ကအကျီစကလေးကိုတင်းတင်းစုပ်ထားလေသည်.....
အမောဖောက်နေတဲ့ကြားကနေတအင့်အင့်ရှိုက်ငိုကာ'မောင်'ဆိုတဲ့နာမ်စားလေးကိုလဲခေါ်မိသလို..'သားငယ်'လို့လဲတတွတ်တွတ်ခေါ်ခဲ့ပြန်ပါသေးသည်.......
ဒီလိုနဲ့အဲ့နေ့ကသခင်လေးအခြေအနေမဟန်တာကြောင့်ဆေးရုံသာတင်လိုက်ရတော့သည်....
တဖက်မှာလဲကားရဲ့အနောက်ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်လုပ်နေတဲ့ကလေးငယ်လေးကြောင့်မောင်တစ်ယောက်မနေနိုင်တော့ဘဲသားငယ်လေးရှိရာကိုကြည့်မိတော့...လူတစ်ယောက်..ကောင်လေးတစ်ယောက်ကိုရင်ခွင်ထဲပွေ့ကာဆေးရုံထဲပြေးဝင်သွားတဲ့မြင်ကွင်းလေး....
အဝေဂကနေတော့ဘယ်သူဘဘ်ဝါမှန်းမသိပေမဲ့ထိုရင်ခွင်ထဲကကောင်လေးကိုကြည့်ပြီးသူ့အလိုလိုမျက်ရည်ကျမိပြန်သည်.....
သားကလဲထိုမြင်ကွင်းလေးကိုသာငေးကြည့်နေပြန်သည်.....
ရှိုက်သံလေးတွေထွက်နေပေမဲ့မငိုတော့......
အဝေဂတနေရာကိုသာတွေတွေလေးငေးနေပြန်သည်...
ကျွန်တော့်နည်းတူပေါ့...
'မောင်..ဘာတွေကြည့်နေတာလဲ..?ဟော..မောင်ငိုနေတာလား..?'
'အင်း....ဒီလိုဘဲ....စောနကဆေးရုံဝန်းထဲပြေးဝင်သွားတဲ့ကောင်လေးကိုကြည့်နေတာ......သူပွေ့ထားတဲ့ကောင်လေးကဘာဖြစ်တာလဲမသိပါဘူးခင်ရယ်..အဲ့ကောင်လေးကိုကြည့်ပီဲးဘာရယ်မဟုတ်ဝမ်းနည်းသွားလို့..'
'အော..ဆေးရုံဆိုမှတော့မောင်၇◌ယ်နေမကောင်းတာဘဲဖြစ်မှာပေါ့.....ထားပါအပိုတွေအတွက်ခေါင်းထဲထည့်မနေနဲ့...မောင်ခေါင်းကိုက်နေမယ်....မောင်ခဏလောက်မှေးနေရင်မှေးလေ........'
'အင်း.....'
'ပေ့......အင်း...ပလပ်..ပလပ်...'
သားငယ်နှုတ်ကနေထွက်လာတဲ့စကားလေး....
ပေ့...တကယ်ကိုရင်းနှီးတဲ့စကားလေး......
နောက်တော့သားငယ်လေးကနှုတ်ခမ်းတွေကိုသပ်ကာလက်သေးသေးလေးတွေနဲ့အဝေးတနေရာကပုံရိပ်လေးကိုလက်လှမ်းသယောင်....
ခင်ကချီလိုက်တော့သားကငြိမ်နေရှာတယ်.....
'အိပ်တော့...ကလေးဆိုတာအိပ်ရတယ်....လိမ်မာတယ်....'
ခင်ပြောလိုက်တော့သားလေးရင်ခွင်ထဲမှာငြိမ်နေရှာတယ်..နောက်တော့အိပ်ပျော်သွားတဲ့ကလေးငယ်.....
'ခင်...'
'ရှင်...'
'ပေ့ဆိုတာက....'
'အော်..အင်း..အဟင်း...ဘာမှမဟုတ်ဘူး..သားကစကားသင်ခါစဆိုောတ့လျှောက်ခေါ်တာ...မောင့်ကိုခေါ်တာလဲဖြစ်နိုင်တာဘဲလေ...'
'အင်း..အင်း..ဟုတ်မှာပေါ့...'
'ကဲ..မောင်လဲခဏအိပ်တော့....ခင်အိမ်ရောက်ရင်နှိုးလိုက်မယ်....'
'အင်း....'
သားကိုသတိထားပြီးကြည့်မိတော့ခင့်ရင်ခွင်ထဲကသားကတခစ်ခစ်နဲ့ရယ်နေပြန်သည်....
အိပ်နေရင်းနဲ့ပေါ့...
နေ့တိုင်းအငိုမတိတ်တဲ့ကလေးလေးကစောနကပုံရိပ်လေးတစ်ခုကြောင့်အငိုတိတ်သွားတဲ့အပြင်ခုလဲတခစ်ခစ်နဲ့၇◌ယ်နေသေးတယ်....
တကယ်ဘဲ....ဘာကြောင့်များလဲ...?
.....
..............
'ကြီးမြင့်....အဆင်ပြေရဲ့လား..?အဝတ်တွေရော...'
'အင်း..လဲခဲ့ပေးလိုက်တဘ်ကွယ်....သားငယ်လေးကိုကြည့်ပီဲးသနားလိုက်တာကွယ်...စောနကကလေးလေးကိုကြည့်ပြီးသားငယ်လို့အော်ခေါ်နေ၇ှာတယ်လေ.....ပြီးတော့လဲကလေးကိုသူနို့တိုက်ရဦးမှာတဲ့....အဲတုန်းကကြီးမေသတိမထားခဲ့မိဘူး...သားငယ်ရင်ဘတ်ကနေနို့ရည်တွေကျနေခဲ့တာကို.........ဟင်း...သားငယ်ရင်ဘတ်ကနေခုနို့ရည်တွေကျနေပေမဲ့စိတ်မကောင်းစရာကကလေးငယ်..သခင်လေးကမရှိတော့ဘူးလေ.....ဒါကြောင့်ကြီးမြင့်ဆရာ့ကိုအကူအညီတောင်းပြီးနို့ခန်းဆေးထိုးခိုင်းလိုက်တဘ်သား....'
'အင်း.......သခင်လေးကသနားစရာကောင်းလိုက်တာ..ဟင့်..ကျွန်တော်ဘာလုပ်ပေးရမလဲတောင်မသိတော့ဘူးဗျာ...သေသွားတဲ့ကျွနေ်တာ့်ဆရာနဲ့သားငယ်လေးကိုပြန်ခေါ်ပေးလို့ရရင်ကောင်းမှာဘဲနော်ကြီးမြင့်..ဟင့်....'
'ဟင်း...ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှကလဲအကောင်းလို့ဘဲမှတ်ယူဖြေသိမ့်ရမှာပေါ့သားရယ်....'
ကုတင်ပေါ်မှာတိတ်ဆိတ်စွာလဲလျောင်းနေတဲ့ကောင်ငယ်လေးကိုကြည့်ပီဲးကြီဂမြင့်နဲ့ရဝေမှာစိတ်မကောင်းဖြစ်ရုံသာတတ်နိုင်ောတ့သည်....
ခုချိန်သူတို့လုပ်ပေးနိုင်တာကောင်လေးကိုစောင့်ေ၇ှာက်ပေးရုံကလွဲပီဲးတခြားဘာမှမှမလုပ်ပေးနိုင်ဘဲလေ......
လက်မလျှော့လိုက်ပါနဲ့သခင်လေးရယ်....
ကျွန်တော်နဲ့ကြီးမြင့်သခင်လေးအနားမှာရှိပါသေးတယ်....
သခင်လေးအားတင်းထားရမယ်နော်......
------------------------
To be continued
Zawgyi
"မိတၳီလာကံဝယ္...ဖားေကာက္ခဲ့ပါ့မယ္
ဗ်ိဳင္းေရွ႕ကပ်ံကာပ်ံကာရယ္....
မိုးေစာေစာခ်ဳပ္လို႔အိပ္ပါကြယ္သားငယ္ေလးရယ္....အိပ္ပါေတာ့ကြယ္..ေၾကာင္ႀကီးကိုက္လိမ့္မယ္...အိပ္ရာကနိုးရင္...ေဖႀကီးစီသြားၾကမယ္..
မ်က္စိမွိတ္ထားကြယ္....
ေဖႀကီးစီသြားဖို႔အိပ္ပါကြယ္....."
ကေလး႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္ကိုလက္ကေပြ႕ပိုက္ရင္းအခန္းတြင္းဝယ္ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ကိုမရပ္မနားလမ္းေလၽွာက္လိုက္သီခ်င္းဆိုလိုက္လက္ထဲကအ႐ုပ္ကေလးကိုၾကည့္ကာမလိုက္နဲ႔အလုပ္ရွုပ္ေနတဲ့ျဖဴဥဥေကာင္ငယ္ေလးကိုၾကည့္ၿပီးအခန္းျပင္ဘက္မွာတိတ္တဆိတ္ငိုေႂကြးေနတဲ့သူႏွစ္ဦးလဲရွိတာေပါ့.....
ေမျမင့္ကပထမကသခင္ေလးကိုထမင္းလာပို႔တာျဖစ္ေပမဲ့သူမခုေတာ့သူယူလာတဲ့ထမင္းပန္းကန္ေလးကိုကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲထည့္ၿပီးတရွုံ႔ရွုံ႔ငိုကာေျပးထြက္သြားေတာ့သည္....
မ်က္ရည္ေတြဝဲေနေပမဲ့ကၽြန္ေတာ္လဲအတတ္နိုင္ဆုံးစိတ္ထိန္းကာလက္တစ္ဖက္နဲ႔က်လုဆဲဆဲမ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ဖယ္မိသည္....
'ေဒါက္...ေဒါက္....သခင္ေလး'
'ရွူး......သားအိပ္ေနလို႔....ရွူး...'
လက္ထဲကအ႐ုပ္ေလးကိုမခ်ဘဲကၽြန္ေတာ့္ကိုတိတ္တိတ္ကေလးေနဖို႔ေျပာတဲ့သခင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီးကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ.....
သို႔ေပမဲ့အတတ္နိုင္ဆုံးငိုသံမပါေအာင္အသံကိုထိန္းကာသခင္ေလးအားထမင္းစားဖို႔ေခ်ာ့ေခၚရသည္.....
'သခင္ေလး.....'
'ဟင္......'
'သားကအိပ္သြားၿပီမလား...?ကုတင္ေပၚခ်သိပ္လိုက္ေလေနာ္....သခင္ေလးကညစာေလးစားရဦးမယ္ေလ...'
'ဟြန္း....မစားခ်င္ေသးဘူး....'
'မစားလို႔ဘယ္ရမလဲသခင္ေလးရဲ့...သခင္ေလးကမစားရင္ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီးအိပ္ယာထဲလဲေတာ့သားကိုဘယ္သူၾကည့္မွာလဲ...?သခင္ေလးကသားေလးကိုျပစ္ထားမလို႔လား
..?'
'ဟင့္အင္း....က်ဳပ္ကက်ဳပ္သားေလးကိုသိပ္ခ်စ္တာကို....လုပ္စရာလား...'
'ဒါဆိုရင္လဲသခင္ေလးကေနေကာင္းၿပီးသားနဲ႔ေဆာ့လို႔ရေအာင္အားရွိေအာင္ထမင္းစားရမယ္ေနာ္...ဟုတ္လား...'
'အင္း...အင္း....စားဆိုေတာ့လဲစားရေတာ့မွာေပါ့....ဒါေပမဲ့...'
'ဒါေပမဲ့ဘာျဖစ္လို႔လဲသခင္ေလး...?'
'သားကခ်ီထားရဦးမွာ....ခ်လို႔မရဘူးေလ....ခုမွအိပ္တာဆိုေတာ့နိုးသြားလိမ့္မယ္....'
'ဒါဆိုလဲသခင္ေလးကသားကိုခ်ီထားေလ....ကၽြန္ေတာ္ခြံေႂကြးမယ္ေလေနာ္....'
'အင္း....အင္း....'
'ပါးစပ္ကေလးဟပါဦးသခင္ေလးရဲ့....'
'အာ.....'
'ထမင္းလုပ္ေလးလာပါၿပီဗ်ာ...'
'ဟီး......'
'ေဟာ....သခင္ေလးကသေဘာက်ေနတာလား...?'.
'ကိုရေဝ....'
'ဗ်ာ...'.
'ေဝးကလိမ္မာတယ္မလား...?'
'အင္း......လိမ္မာတာေပါ့....'
'ေဝးေလ...ေဝးကကိုရေဝတို႔ေသာက္ခိုင္းတဲ့ေဆးေတြလဲေသာက္တယ္ေလ....'
'အင္း....'
'ထမင္းေတြလဲစားတယ္ေလ....'
'ဟုတ္တာေပါ့....'
'ေနာက္ဆိုးလဲမဆိုးဘူးေလ..ဟုတ္တယ္မလားဟင္...?ေျပာစကားနားေထာင္တယ္ေလ...ဟင့္...အင့္..'
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ေစာနကရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာေနတဲ့သခင္ေလးကတအင့္အင့္၇ွိုက္ကာငိုျပန္တာေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ့္မွာဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ေပးရမလဲမသိျဖစ္ခဲ့ရသည္...
'သခင္ေလး......မငိုပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္....'
'ဟင့္..ကိုရေဝ....အင့္.....'
'.....'
'ဒါေပမဲ့.....ဒါေပမဲ့...ေမာင္ကေဝးလိမ္မာျပေနတာကိုဘာလို႔ခုထိေဝးစီျပန္မလာေသးတာလဲဟင္...'
'ဟို...အဲ့တာ..အဲ့တာက....'
'ဒီတေခါက္ဖုန္းလာရင္ေျပာေပးေနာ္...ေဝးလိမ္မာေနပါၿပီလို႔...အဲ့အလုပ္ေတြၿပီးရင္ေလ..ျမန္ျမန္အဲ့အေဝးႀကီးကေနေဝးတို႔စီျပန္လာဖို႔ဆက္ဆက္ေျပာေပးေနာ္...ကိုရေဝ...'.
'ဟို....'
'ေဝးကိုစိတ္မေကာက္ပါနဲ႔ေတာ့လို႔...ေဝးလိမ္မာေနပါၿပီမို႔ေဝးစီကိုေမာင့္ကိုျပန္ေခၚေပးပါလားဗ်ာ....အီး..ဟီး...ဟင့္....'
'အင္းပါ..ကၽြန္ေတာ္ဒီတေခါက္ဖုန္းလာရင္ေျပာလိုက္ပါ့မယ္....သခင္ေလးကလိမ္မာေၾကာင့္သက္ေသျပဖို႔အတြက္ဒီထမင္းေလးေတာ့ကုန္ေအာင္စားရမယ္ေနာ္......'
'အင္း...အင္း.....'
'ကဲ..အာ...ဒီမွာေနာက္တစ္လုပ္....'
'အာ......'
ထမင္းကိုဝါးလိုက္...လက္ထဲကကေလး႐ုပ္ေလးကိုျပဳံးၿပီးၾကည့္လိုက္နဲ႔တေယာက္တည္းအလုပ္ရွုပ္ေနတဲ့သခင္ေလးေဝးကိုၾကည့္ရင္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာကေတာ့ကၽြန္ေတာ္ပါ...
ဆရာနဲ႔သားစိတ္ေၾကာင့္ယဥ္ယဥ္ေလး႐ူးသြားသလိုျဖစ္ေနတဲ့သခင္ေလးကိုညာေျပာမိတဲ့ကၽြန္ေတာ္မွားလားဟင္.....
ဟုတ္ပါတယ္...ကၽြန္ေတာ္သခင္ေလးကိုညာခဲ့ပါတယ္....ဆရာအသက္ရွင္ေနပါေသးတယ္လို႔...
တိုင္းတပါးကိူေရာက္ေနခဲ့တာလို႔လဲညာခဲ့ေတာ့သခင္ေလးကအဲ့တုန္းကၽြန္ေတာ့္ကိုျပဳံးၿပီးေျပာရွာတယ္...ေမာင္စိတ္ဆိုးေျပတဲ့တေန႔ အလုပ္ေတြၿပီးတဲ့တေန႔ေဝး တို႔သားအဖစီသူ႔ဘာသာျပန္လာပါလိမ့္မယ္တဲ့.....
ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္သခင္ေလးရယ္....ကၽြန္ေတာ္ဒီလိုမွမညာခဲ့ရင္တကယ္တမ္းခံစားရမဲ့သခင္ေလးကိုကၽြန္ေတာ္တို႔မၾကည့္နိုင္လို႔ပါ.....ခုေတာင္သခင္ေလးကက်န္းမာေရးမေကာင္းရတဲ့အထဲဆရာနဲ႔သားစိတ္ေၾကာင့္အားတင္းၿပီးေနေနရတာမလား...
ေလာကႀကီးရယ္....ခင္ဗ်ားကအျပစ္မဲ့တဲ့သူေတြအေပၚသိပ္ရက္စက္တာဘဲလား.....?
ေပါက္ကနဲေႂကြက်သြားတဲ့ကၽြန္ေတာ္မ်က္ဝန္းနားကမ်က္ရည္စက္ေတြကိုကၽြန္ေတာ္မသုတ္ဖယ္မိေတာ့..ဒီတေခါက္ေတာ့လြတ္လပ္စြာနဲ႔မင္းတို႔ကိုက်ဆင္းခြင့္ျပဳလိုက္ပါ့မယ္..
ေဘးနားကၾကည့္ေနရတဲ့ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာင္သခင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီးဒီေလာက္ခံစားရရင္...သခင္ေလးသာတေန႔...အမွန္တရားကိုရွာေတြ႕သြားရင္......သခင္ေလးခံနိုင္ပါ့မလား.....😟
...........
..............
'ဟင္း...အင္း....မ..မလုပ္နဲ႔....မလုပ္နဲ႔.....ကေလး...ကေလး...,......!!!!အား....!!!'
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးေတြဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ျမင္လိုက္ရတာကမ်က္ႏွာၾကပ္ျဖဴျဖဴတခ်က္.....
ေမာဟိုက္ေနတဲ့ရင္အစုံေၾကာင့္အသက္ကိုတတ္နိုင္သမၽွခပ္ေႏွးေႏွးရွူၾကည့္ရင္းအနီးပတ္ဝန္းက်င္ကိုမ်က္စိေဝ့ကာစူးစမ္းၾကည့္မိသည္.......
လက္ကိုအနည္းငယ္လွုပ္မိေတာ့ေအာင့္ကနဲျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့မွစည္းေႏွာင္ထားတဲ့ပတ္တီးေဖြေဖြးနဲ႔အတူအေၾကာထဲကိုထိုးစိုက္ထားတဲ့ေဆးပိုက္တစ္ေခ်ာင္း......
ဒါ..ဒီေနရာက....
႐ုတ္တရက္ထလိုက္တာေၾကာင့္မိုက္ခနဲျဖစ္သြားေပမဲ့လဲသူ႔စိတ္ထဲမွာလူတစ္ေယာက္ကိုသာေတြးေနမိသည္...
ဘဘ္သူမွန္းမသိတဲ့အိမ္မက္ထဲကျဖဴလႊလႊပုံရိပ္ေလးတစ္ခု.....ေနာက္ၿပီးသူေလးလက္ထဲမွာေပြ႕ထားတဲ့ကေလးေလးတစ္ေယာက္........
အေဝးကေနထိုလူသားေလးရွိရာကိုေျပးသြားခ်င္ေပမဲ့ေနာက္ဘက္ကေနတစ္ခုခုကလွုပ္မရေအာင္ဆြဲထားျပန္သည္....
အတင္း႐ုန္းထြက္ကာေျပးမိေပမဲ့လဲကၽြန္ေတာ္တစ္လွမ္းလွမ္းလိုက္တိုင္းသူနဲ႔ေဝးေဝးသြားတာေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြပင္ေရွ႕ဆက္ရန္ေၾကာက္ရြံ့ေနမိသည္...
သူသတိထားမိတာကဟိုးအေဝးကပုံရိပ္ကေလးကိုေခၚမိတဲ့နာမ္စားေလးတစ္ခုသာ
'ကေလး'ဆိုၿပီးေခၚမိတိုင္းႏူးႏူးညံ့ညံ့ျပဳံးျပတတ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိနိုင္တဲ့သူ....
သူေလးကကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚတဲ့နာမ္စားေလးကလဲ....'ေမာင္'တဲ့
ဘယ္သူလဲ....တကယ္ဘဲ....မင္းကဘယ္သူလဲ...?
ဘာလို႔ငါကဘာဆိုဘာမွမမွတ္မိရတာလဲ..?
ကၽြန္ေတာ္သိတာကထိုလူသားေလးနဲ႔ကၽြန္ေတာ္သိပ္ကိုရင္းႏွီးခဲ့တာ.....
အား!!တကယ္စဥ္းစားမရဘူး.....!!
ထိုအခ်ိန္မွာဘဲကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးအစုံကိုဆြဲေဆာင္လိုက္တာကေဘးကစားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ေခါက္ဓားေလးတစ္ခု.....
(ေမာင္..ဒါေလးက....
ဒါေလးကေမာင္အျမဲေဆာင္ေနၾကေလကေလးရဲ့....
အဲ့တာေလးက....
ေခါက္ဓားေလးေလကေလး....အင့္..ဒါေလးကိုေမာင္လက္ေဆာင္ေပးမယ္...
ဟာဗ်ာ....ဘာလို႔လဲ....အဲ့တာႀကီးကိုက်ဳပ္ကဘာလုပ္ရမွာလဲေမာင္ရာ...
ေမာင္ကကေလးတို႔အနားမွာအခ်ိန္ျပည့္ရွိမေနနိုင္ဘူးေလ...ဒီေတာ့...ေမာင္မရွိရင္ကေလးကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ကာကြယ္နိုင္ရေအာင္လို႔....အႏၲရာယ္ဆိုတာကႀကိဳခန႔္မွန္းလို႔မွမရတာ....ေမာင္ကကေလးကိုဘာမွအျဖစ္မခံနိုင္တာကေလးလဲသိတယ္ဟုတ္.......
အင္း...သိပါတဘ္ေမာင္၇◌ယ္...ေမာင္ကသိမ္းဆိုလဲသိမ္းထားပါ့မယ္..ဒါေပမဲ့ကၽြန္ေတာ္ယုံတယ္..ေမာင္သာရွိေနရင္ကၽြန္ေတာ္တို႔စီဘယ္အႏၲရာယ္မွလာရဲမွာမဟုတ္ဘူး...ဘာလို႔ဆိုေမာင္ကကၽြန္ေတာ့္နဲ႔သားရဲ့herculeဘဲဟာ...
ဟားဟား....ဟုတ္ပါၿပီကြာ....)
ဒီစကားေတြ..ဒီစကားေတြ.....ငါျပန္မွိတ္မိေပမဲ့..တကယ္ဘဲမင္းကဘဘ္သူလဲငါစဥ္းစားမရဘူး....
တကယ္ဘဲမင္းကဘဘ္သူလဲငါစဥ္းစားမရဘူး
'ေဟာ.....နိုးလာၿပီလား...?'
ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ေျခစုံလာရပ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္သူဘယ္သူလဲသိရေအာင္ေမာ့ၾကည့္မိသည္....
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္....ကၽြန္ေတာ့္ကိုေသခ်ာေလးစူးစိုက္ၾကည့္ေနတယ္....
'ေမာင္.......'
သူမႏွုတ္ကေနကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚလိုက္တဲ့နာမ္စားေလးတစ္ခုေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြဇေဝဇဝါျဖစ္ခဲ့ရသည္........
သူမက..တကယ္ဘဲ...ငါ့အိမ္မက္ထဲကသူလား...?
'မင္း...မင္းက.......'
'အိုး....ေမာင္ကကၽြန္မကိုမမွတ္မိေတာ့ဘူးလား....?'
'Sorryပါ...ငါ့စိတ္ထဲမွာအရာရာကရွုပ္ေထြးေနတယ္....တကယ္ဘဲမင္းေျပာျပနိုင္မလား...?မင္းကဘဘ္သဴလဲ..ၿပီးေတာ့...ငါကေရာ...ဘယ္သူလဲဆိုတာ......?'
မိန္းကေလးငယ္ကေကာင္ေလးမသိေအာင္တဖက္ကေနမခ်ိတင္ကဲေလးျပဳံးမိတယ္..ၿပီးေတာ့မွမ်က္ႏွာေပၚဝမ္းနည္းရိပ္ေတြသမ္းေနတဲ့မ်က္ႏွဦမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ဟန္ေဆာင္လုပ္ယူရင္းကုတင္ေပၚကေကာင္ေလးေဘးဝင္ထိုင္လိုက္သည္...
ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္ရင္းေကာင္ေလးအက်ီစေလးကိုလက္ကေလးနဲ႔ခပ္ဖြဖြဆါဲကာမရဲတရဲေျပာလာတာက
'ေမာင္..ကၽြန္မကေမာင္တရားဝင္လက္ထပ္ယူထားတဲ့ေမာင့္ဇနီးေလ...ခင္ခက္ခက္ပါေမာင္...ေနာက္ၿပီးေမာင္နဲ႔တို႔စီမွာကေလးေလးတစ္ေဘာက္လဲရွိေသးတယ္ေလ...သားေလးကိုေရာေမာင္မွတ္မိေသးလား...?'
'ဒါဆိုငါ့အိမ္မက္ထဲကလူကမင္းလား...?'
'အိုး..ေမာင္ကကၽြန္မကိုအိမ္မက္ထဲမွာေတြ႕လိုက္တာလား...?'
'အင္း....ဟုတ္သလိုဘဲ....'
'အင္း...ေမာင့္ကိုခ်စ္လိုက္တာ..တို႔ကိုေမ့မသြားလို႔....'
႐ုတ္တရက္ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာဖက္ေပမဲ့ကၽြန္ေတာ္သူမကိုေတာ့ျပန္ဖက္ေပးဖို႔ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္
႐ုတ္တရက္ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာဖက္ေပမဲ့ကၽြန္ေတာ္သူမကိုေတာ့ျပန္ဖက္ေပးဖို႔ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္...
သူမေျပာပုံအရကၽြနေ္တာ္တို႔ကလင္မယားေတြဆိုေပမဲ့ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူမၾကားမွာတစိမ္းဆန္ေနသေယာင္........
'ေမာင္..ကေလးကိုၾကည့္လို႔ရမလား...?'
'ခဏေနာ္..သားကိုေမာင့္စီေခၚလာေပးမယ္....ေဟး....သားကိုေခၚခဲ့ပါဦး...'
'ဟုတ္ကဲ့ပါမမေလး....ဒီမွာပါ....'
'သားငယ္က.....'
'အင္း...အိပ္ေပ်ာ္ေနတာေလေမာင္...ကေလးကဒီရက္ပိုင္းတအားအဖ်ားေတြတက္ေနတာ....ကၽြန္မမွာကေလးကိုျပဳစုလိုက္ေမာင့္စီေျပးလိုက္နဲ႔ဖက္ဖက္ကိုေမာေရာ.....ဟူး..ခုေတာ့ေမာင္လဲသတိရလာောတ့ေတာ္ေသးတာေပါ့.....'
'အင္း.....မင္းပင္ပန္းသြားရၿပီ..'
'ဟက္..ရပါတယ္ေမာင္ရယ္.......'
'ခင္ခက္ခက္...'
'ခင္ေလးလို႔ဘဲအရင္လိုေခၚေလ..ဒါမွမဟုတ္လဲေမာင္ေခၚေနၾကအတိုင္းကေလးလို႔ေခၚလဲရပါတယ္ေမာင္......'
'အင္း.....ခင္.....'
'ရွင္...'
'ေမာင့္ကိုသားကိုခ်ီခြင့္ေပးပါလား...?'
'အင္း....ခ်ီေလ....ခင္ခဏဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔သြားေတြ႕လိုက္ဦးမယ္...'
'အင္း......သြားေလ....'
ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲသားကိုထည့္ကာအေဝးကိုေက်ာခိုင္းထါက္သြားတဲ့သူမကိုၾကည့္ေနမိသည္....
တစ္ခုခုမွားေနမွန္းသိေပမဲ့ဘယ္အရာကမွားယြင္းေနမွန္းကၽြန္ေတာ္မေတြးမိခဲ့ဘူး...
လက္ထဲကအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့သားငယ္ေလးကိုၾကည့္ၿပီးကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးထဲကေနမဖိတ္ေခၚဘဲသူ႔အလိုလိုမ်က္ရည္ေတြက်ေနမိသည္...
ဘာလို႔ရယ္မသိဝမ္းနည္းေနမိတာေၾကာင့္သားငယ္ေလးကိုေပြ႕ဖက္ရင္ကၽြန္ေတာ္တိတ္တိတ္ကေလးငိုေႂကြးေနမိသည္....
ေနာက္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္သားရဲ့ေခါင္းေပၚကကၽြတ္ေနတဲ့ဆံပင္စေလးသုံးေခ်ာင္းကိုဆြဲယူၿပီးေဘးနားကtissueထဲထညိ့သိမ္းထားလိုက္သည္...
ခဏၾကာေတာ့သူမျပန္ေရာက္လာၿပီးကၽြနေ္တာ့္ကိုစကားေတြေျပာ....ဆန္ျပဳတ္တိုက္...ေဆးတိုက္ၿပီးသားကိုေခၚကာအိမ္ျပန္သြားေတာ့သည္...
ေနာက္ဆုံးေတာ့ကၽြနေ္တာ္ေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္ကိုေရာက္ခဲ့ၿပီေလ....
ကၽြန္ေတာ့္ကိုညေစာင့္ေပးတဲ့nurseေကာင္ေလးကိုအကူအညီေတာင္းကကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္နဲ႔ကေလးရဲ့ဆံပင္တို႔အားDNAစစ္ေပးဖို႔အကူအညီေတာင္းမိေတာ့သည္.....
ဒီresultေလးထြက္လာၿပီးရင္ေတာ့အရာရာကရွင္းလင္းသြားမယ္ထင္ပါရဲ့...
........
................
'မမေလး....မမေလးေျပာတဲ့အတိုင္းအဲလူကDNAစစ္ခိုင္းတယ္ေလ...'
'ဟက္...ဘယ္ေလာက္ဘဲစစ္စစ္သူ႔ေသြးသားဘဲဟာ..မတူစရာလား...?ဟားဟား..ဒါေတြသိေနလို႔အဲ့ေကာင္နဲ႔၇တဲ့သူ႔ေသြးသားကိုမသတ္ဘဲအသက္ရွင္ခြင့္ေပးခဲ့တာခုေတာ့ေရြးခ်ယ္မွုမွန္ခဲ့တာဘဲ.....'
'Congratulationsမမေလး....'
'ဟက္...နင္ၾကည့္ေနလိုက္..အဲ့မ်ိဳးေမာင္ေမာင္ဆိုတဲ့လူငါ့လက္ခုပ္ထဲကေရျဖစ္လာေစရမယ္....ေနာက္ဆုံး....သူသိပ္ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ့ဆိုတဲ့အဲ့ေကာင္ေလးကိုသူ႔လက္နဲ႔ဘဲကိုယ္တိုင္ျပန္သတ္မိတဲ့အခါဘဘႅိဳျဖစ္မလဲဆိုတာငါေစာင့္ၾကည့္ခ်င္ေနၿပီ..ဟားဟား....ငါ့အမထားထက္ထက္ကိုသူတို႔လွည့္စားခဲ့သလိုမ်ိဳး..မမထားခံစားခဲ့ရတာထက္ပိုခံစားေစရမယ္လို႔ငါအာမခံတယ္.....'
စားပြဲေပၚကအလွဓာတ္ပုံေလးကိုလက္နဲ႔အသာအယာတို႔ထိမိသည္...
'မမထား...ညီမေလးေတာ္တယ္မလား...?မမကိုေသေအာင္သတ္ျပစ္ခဲ့တဲ့သူတို႔ကိုညီမေလးေသတာထက္ပိုၿပီးခံစားရေအာင္လုပ္နိုင္ေတာ့မယ္....ဟားဟား...ေတြးရင္းနဲ႔ေတာင္ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ရတဘ္...အဟက္....'
ဟားဟားဟား......
................
.......................
resultေနာက္ဆူံးေတာ့ထြက္လာခဲ့ၿပီ...
ကေလးနဲ႔ကၽြနေ္တာ္နဲ႔ေတာ္စပ္မွုကတကယ္ဘဲသူမေျပာသလို99.99%တဲ့...
ဒါဆိုသူမေျပာတာအမွန္ေတြေပါ့.......
'ေမာင္........'
'ဟင္.....ေအာ္...ခင္....လာေလ....'
'ဘာေတြအသဲအသန္စဥ္းစားေနတာလဲ..?'
'မဟုတ္ပါဘူး...ခင္လာေခၚမဲ့အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနတာ....'
'အင္း....အထုပ္ေတြလဲသိမ္းၿပီးၿပီဆိုေတာ့သြားရေအာင္ေလေမာင္....'
'အင္း.....'
'လာ...ခင့္ကိုတြဲေလ...'
'အင္း....ဒါနဲ႔....သားေရာ....'
'သားကအရမ္းငိုေနလို႔....အျပင္မွာကေလးထိန္းနဲ႔ထားခဲ့တယ္...လာ..သြားရေအာင္ေလ...'
'အင္း.....'
..........
....................
'ခုဖြင့္ေပး..တံခါးကို....ေဝးေနေကာင္းတယ္..အဲ့ေဆး႐ုံကိုမသြားခ်င္ဘူးလို႔...ဟင့္....'
'သားငယ္ေလးကလိမ္မာပါတယ္.....'
'ေဝးသားကအိမ္မွာက်န္ခဲ့တယ္ေလ..ဟင့္.....သားငိုေနေတာ့မွာ.......'
'သခင္ေလး....ေရာက္ေတာ့မွာေနာ္...ခဏေလးဘဲ....သားေလးကအိပ္ေနလို႔စိတ္ခ်လို႔ရပါတဘ္....'
'ဟုတ္ပါတယ္သားရယ္....'
'ဟင့္အင္း....ကားကိုခုရပ္...ဟင့္..အင့္....'
'သခင္ေလး...'
'ကားကိုခုမရပ္ရင္ေဝးကားေပၚကေနခုန္ခ်လိုက္မွာေနာ္......'
ေဆး႐ုံဝန္းနားမဝင္ခင္မွာဘဲကားကိုရပ္ေပးေတာ့ကားရပ္တာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ကားတံခါးဖြင့္ကာကားေပၚကေနဆင္းေျပးတာႀကီးျမင့္ေတာင္မမွီလိုက္......
'ႀကီးျမင့္...လုပ္ပါဦး...'
'ေအး..သားကားရပ္ခ်ည္..ႀကီးေမေနာက္ကလိုက္လိုက္မယ္...'
'ဟုတ္ကဲ့.....'
...
....
ေဝးေရာက္ေနတဲ့ေနရာကကားေတြလဲမ်ားၿပီးလူေတြလဲအရမ္းၾကပ္တာေၾကာင့္ဘယ္သြားလို႔သြားရမွန္းမသိ....
လူေတြၾကားဟိုတိုးဒီေဝ့နဲ႔တေနရာအေရာက္.....ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ေအာ္သံက်ယ္ႀကီးကိုၾကားလိုက္ရသည္....
ဒီအသံ.........ဒီအသံက.....
အသံလာရာဘက္ကိုၾကည့္မိေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ရပ္ေနတဲ့တဖက္ရဲ့လမ္းဘက္မွာ....
အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ခ်ီထားတဲ့ကေလးငယ္ေလးကေအာ္ေနတာ.....
ကေလးတခ်က္ေအာ္ငိုတိုင္းကၽြနေ္တာ့္ရင္ဘတ္ေတြေအာင့္လိုက္တာမ်ားတဆစ္ဆစ္ဘဲ
'သား...အင့္...သားငယ္ေလးလား.....ဟင့္......'
ကေလးေလးကအဆက္မျပတ္ေအာ္ငိုေလကၽြန္ေတာ္ထိုေနရာကေနကေလးေလးရွိရာကိုေျပးသြားေလေလေပါ့...
ဒါေပမဲ့လူကအရမ္းၾကပ္ေတာ့ကေလးေလးရွီတဲ့ေနရာကိုမေရာက္နိုင္ခဲ့ဘူး.....
'သားငယ္.....ဘဘ္ကိုေျပးေနတာလဲ..?'
'လႊတ္ပါ..ကၽြန္ေတာ့္ကို........ကၽြန္ေတာ့္ကေလးေလးငိုေနၿပီ....ေဝးသားေလးငိုေနၿပီ....'
'...သားငယ္...'
'ကေလးကဗိုက္ဆာေနၿပီႀကီးေမရဲ့....ေဝးသားေလးဗိုက္ဆာေနၿပီ...ေဝးကေလးကိုေဝးနို႔တိုက္ပါရေစေနာ္....'
'သားငယ္....သားနားၾကားမွားတာေနမွာပါ....'
'ဟင့္အင္း..ကၽြနေ္တာ့္သားေလးငိုေနတာ....ဒီမွာ..ႀကီးေမ..ေဝးကိုၾကည့္ပါဦး...ေဝးလက္ကိုလႊတ္ေနာ္....ေဝးသြားမွရမယ္.......မဟုတ္ရင္ေဝးသားေလးနဲ႔ေဝး...ေဝးသြားရလိမ့္မယ္...အင့္.......လႊတ္ေပးၾကပါဗ်ာ....'
ေကာင္ေလးလက္ညႇိုးထိုးရာကိုၾကည့္မိေတာ့တကယ့္ကိုသခင္ငယ္ေလးအရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ကေလးေလးတစ္ေယာက္ပင္..ဒါေပမဲ့သခင္ငယ္ေလးမွမဟုတ္ဘဲ...သခင္ငယ္ေလးကဆုံးသြားၿပီေလ....
ကၽြန္မအတၱႀကီႀကီးနဲ႔သခင္ေလးလက္ကိုလႊတ္မေပးမိပါ.....
'ေမာင္...........ေမာင္..........ဟို..........မွာ.......'
သားငယ္ေျပာရာဘက္ေနာက္တေခါက္ၾကည့္မိေတာ့မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုတြဲထြက္လာတဲ့လူတစ္ေယာက္...ကေလးခ်ီထားတဲ့ေကာင္မေလးနဲ႔ၾကည့္ရတာတဖြဲ႕တည္းပင္ထင္ရသည္...
သူတို႔အားလုံးကားေပၚကိုတက္သြားၾကသည္........
'ဟာ...သားငယ္.........'
ကၽြန္မအေတြးလြန္ေနခ်ိန္မွာဘဲကၽြန္မလက္ထဲကေနအတင္းရဒန္းကန္ကာထြက္ေျပးသြားတဲ့သားငယ္...
'သားငယ္..ေဝး.....!!'
ေဝးေလးကေစာနကထြက္သြားတဲ့ကားေနာက္ကိုအေျပးလိုက္ရွာသည္....
'ေမာင္.....သား.....ေဝးကိုမထားခဲ့ပါနဲ႔....!!!'
'...သခင္ေလး...!!!'
'သားငယ္..ေျပးမလိုက္ပါနဲ႔ေတာ့...'
'ဟင့္..အင့္...ေဝးကိုမထားခဲ့ၾကပါနဲ႔.......အ့.....'
ေျပးေနရင္းနဲ႔ေျခေခါက္ကာေခ်ာ္လဲက်သြားေပမဲ့နာေနတဲ့ေျခေထာက္ကိုျပန္ေထာက္ကာေျပးလိုက္ဖို႔လုပ္ေနေပမဲ့ခုေတာ့ကားေလးကဟိုးအေဝးတေနရာကိုလြတ္လပ္စြာခရီးႏွင္ရွာေနၿပီေလ.....
'သားငယ္...အဆင္ေျပရဲ့လား....အိုး..ေျခေထာက္မွာလဲေသြးေတြနဲ႔....'
'သခင္ေလး...ကၽြန္ေတာ္ခ်ီမယ္ေနာ္.....'
'ဟင့္အင္း...ဟိုမွာ.....ေမာင္....သား...သားငယ္....က.....................'
'သခင္ေလးအျမင္မွားတာပါ.....'
'သူတို႔...ထြက္သြား...ၾကၿပီ......ေဝး.....ေဝးကို...ထား..သြား......ဟ့..........အ့.......နာ...နာလိုက္တာ..................ဒီရင္...ဘတ္...ႀကီး......က....'
'သခင္ေလး..သခင္ေလး.....စိတ္ကိုေလၽွာ့..အသက္ကိုပုံမွန္ရွူေနာ္...ႀကီးျမင့္...'
'ေဟ...'
'ကၽြန္ေတာ္သခင္ေလးကိုေပြ႕ၿပီးအရင္ေခၚသြားႏွင့္မယ္..ႀကီးေမေနာက္ကေနျဖည္းျဖည္းလိုက္ခဲ့ေနာ္.....'
'ေအး..ေအးပါကြယ္...ဟင့္..သားငယ္..အားတင္းထားေနာ္.....သားေလးရယ္....'
ႀကီးျမင့္ကိုမွာစရာရွိတာမွာၿပီးတာနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လဲသခင္ေလးကိုေပြ႕ကာခပ္ျမန္ျမန္ပင္ေဆး႐ုံထဲေျပးဝင္မိသည္......
'သခင္ေလး....သတိကပ္ေနေနာ္...ကၽြန္ေတာ္ေခၚတာၾကားရလား...သခင္ေလး..'
သခင္ေလးကေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာမ်က္လုံးေလးေတြတင္းတင္းမွိတ္ရင္းရင္ဘတ္ကအက်ီစကေလးကိုတင္းတင္းစုပ္ထားေလသည္.....
အေမာေဖာက္ေနတဲ့ၾကားကေနတအင့္အင့္ရွိုက္ငိုကာ'ေမာင္'ဆိုတဲ့နာမ္စားေလးကိုလဲေခၚမိသလို..'သားငယ္'လို႔လဲတတြတ္တြတ္ေခၚခဲ့ျပန္ပါေသးသည္.......
ဒီလိုနဲ႔အဲ့ေန႔ကသခင္ေလးအေျခအေနမဟန္တာေၾကာင့္ေဆး႐ုံသာတင္လိုက္ရေတာ့သည္....
တဖက္မွာလဲကားရဲ့အေနာက္ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္လုပ္ေနတဲ့ကေလးငယ္ေလးေၾကာင့္ေမာင္တစ္ေယာက္မေနနိုင္ေတာ့ဘဲသားငယ္ေလးရွိရာကိုၾကည့္မိေတာ့...လူတစ္ေယာက္..ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုရင္ခြင္ထဲေပြ႕ကာေဆး႐ုံထဲေျပးဝင္သြားတဲ့ျမင္ကြင္းေလး....
အေဝဂကေနေတာ့ဘယ္သူဘဘ္ဝါမွန္းမသိေပမဲ့ထိုရင္ခြင္ထဲကေကာင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီးသူ႔အလိုလိုမ်က္ရည္က်မိျပန္သည္.....
သားကလဲထိုျမင္ကြင္းေလးကိုသာေငးၾကည့္ေနျပန္သည္.....
ရွိုက္သံေလးေတြထြက္ေနေပမဲ့မငိုေတာ့......
အေဝဂတေနရာကိုသာေတြေတြေလးေငးေနျပန္သည္...
ကၽြန္ေတာ့္နည္းတူေပါ့...
'ေမာင္..ဘာေတြၾကည့္ေနတာလဲ..?ေဟာ..ေမာင္ငိုေနတာလား..?'
'အင္း....ဒီလိုဘဲ....ေစာနကေဆး႐ုံဝန္းထဲေျပးဝင္သြားတဲ့ေကာင္ေလးကိုၾကည့္ေနတာ......သူေပြ႕ထားတဲ့ေကာင္ေလးကဘာျဖစ္တာလဲမသိပါဘူးခင္ရယ္..အဲ့ေကာင္ေလးကိုၾကည့္ပီဲးဘာရယ္မဟုတ္ဝမ္းနည္းသြားလို႔..'
'ေအာ..ေဆး႐ုံဆိုမွေတာ့ေမာင္၇◌ယ္ေနမေကာင္းတာဘဲျဖစ္မွာေပါ့.....ထားပါအပိုေတြအတြက္ေခါင္းထဲထည့္မေနနဲ႔...ေမာင္ေခါင္းကိုက္ေနမယ္....ေမာင္ခဏေလာက္ေမွးေနရင္ေမွးေလ........'
'အင္း.....'
'ေပ့......အင္း...ပလပ္..ပလပ္...'
သားငယ္ႏွုတ္ကေနထြက္လာတဲ့စကားေလး....
ေပ့...တကယ္ကိုရင္းႏွီးတဲ့စကားေလး......
ေနာက္ေတာ့သားငယ္ေလးကႏွုတ္ခမ္းေတြကိုသပ္ကာလက္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔အေဝးတေနရာကပုံရိပ္ေလးကိုလက္လွမ္းသေယာင္....
ခင္ကခ်ီလိုက္ေတာ့သားကၿငိမ္ေနရွာတယ္.....
'အိပ္ေတာ့...ကေလးဆိုတာအိပ္ရတယ္....လိမ္မာတယ္....'
ခင္ေျပာလိုက္ေတာ့သားေလးရင္ခြင္ထဲမွာၿငိမ္ေနရွာတယ္..ေနာက္ေတာ့အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ကေလးငယ္.....
'ခင္...'
'ရွင္...'
'ေပ့ဆိုတာက....'
'ေအာ္..အင္း..အဟင္း...ဘာမွမဟုတ္ဘူး..သားကစကားသင္ခါစဆိုောတ့ေလၽွာက္ေခၚတာ...ေမာင့္ကိုေခၚတာလဲျဖစ္နိုင္တာဘဲေလ...'
'အင္း..အင္း..ဟုတ္မွာေပါ့...'
'ကဲ..ေမာင္လဲခဏအိပ္ေတာ့....ခင္အိမ္ေရာက္ရင္ႏွိုးလိုက္မယ္....'
'အင္း....'
သားကိုသတိထားၿပီးၾကည့္မိေတာ့ခင့္ရင္ခြင္ထဲကသားကတခစ္ခစ္နဲ႔ရယ္ေနျပန္သည္....
အိပ္ေနရင္းနဲ႔ေပါ့...
ေန႔တိုင္းအငိုမတိတ္တဲ့ကေလးေလးကေစာနကပုံရိပ္ေလးတစ္ခုေၾကာင့္အငိုတိတ္သြားတဲ့အျပင္ခုလဲတခစ္ခစ္နဲ႔၇◌ယ္ေနေသးတယ္....
တကယ္ဘဲ....ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ...?
.....
..............
'ႀကီးျမင့္....အဆင္ေျပရဲ့လား..?အဝတ္ေတြေရာ...'
'အင္း..လဲခဲ့ေပးလိုက္တဘ္ကြယ္....သားငယ္ေလးကိုၾကည့္ပီဲးသနားလိုက္တာကြယ္...ေစာနကကေလးေလးကိုၾကည့္ၿပီးသားငယ္လို႔ေအာ္ေခၚေန၇ွာတယ္ေလ.....ၿပီးေတာ့လဲကေလးကိုသူနို႔တိုက္ရဦးမွာတဲ့....အဲတုန္းကႀကီးေမသတိမထားခဲ့မိဘူး...သားငယ္ရင္ဘတ္ကေနနို႔ရည္ေတြက်ေနခဲ့တာကို.........ဟင္း...သားငယ္ရင္ဘတ္ကေနခုနို႔ရည္ေတြက်ေနေပမဲ့စိတ္မေကာင္းစရာကကေလးငယ္..သခင္ေလးကမရွိေတာ့ဘူးေလ.....ဒါေၾကာင့္ႀကီးျမင့္ဆရာ့ကိုအကူအညီေတာင္းၿပီးနို႔ခန္းေဆးထိုးခိုင္းလိုက္တဘ္သား....'
'အင္း.......သခင္ေလးကသနားစရာေကာင္းလိုက္တာ..ဟင့္..ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ေပးရမလဲေတာင္မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ...ေသသြားတဲ့ကၽြနေ္တာ့္ဆရာနဲ႔သားငယ္ေလးကိုျပန္ေခၚေပးလို႔ရရင္ေကာင္းမွာဘဲေနာ္ႀကီးျမင့္..ဟင့္....'
'ဟင္း...ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမၽွကလဲအေကာင္းလို႔ဘဲမွတ္ယူေျဖသိမ့္ရမွာေပါ့သားရယ္....'
ကုတင္ေပၚမွာတိတ္ဆိတ္စြာလဲေလ်ာင္းေနတဲ့ေကာင္ငယ္ေလးကိုၾကည့္ပီဲးႀကီဂျမင့္နဲ႔ရေဝမွာစိတ္မေကာင္းျဖစ္႐ုံသာတတ္နိုင္ောတ့သည္....
ခုခ်ိန္သူတို႔လုပ္ေပးနိုင္တာေကာင္ေလးကိုေစာင့္ေ၇ွာက္ေပး႐ုံကလြဲပီဲးတျခားဘာမွမွမလုပ္ေပးနိုင္ဘဲေလ......
လက္မေလၽွာ့လိုက္ပါနဲ႔သခင္ေလးရယ္....
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ႀကီးျမင့္သခင္ေလးအနားမွာရွိပါေသးတယ္....
သခင္ေလးအားတင္းထားရမယ္ေနာ္......
------------------------
To be continued