Chapter 38
Pinauwi rin ako ni Tita kagabi, dahil may trabaho pa raw ako bukas. At kaya naman nila dito, pumayag na rin ako, dahil may mga aayusin pa nga sa office.
Kahit mabigat ang loob ay pinilit ko paring magtrabaho, ngayong araw ay ang paglipat namin sa production team. Ito rin ang unang araw ng trabaho ko rito, kaya kailangan kong magtrabaho ng maayos.
So far, I've done several things already. Taking care of scripts, revision, asking for approvals and such. The work is not that exhausting, but the walk. Expect ko na ito dahil nasa production ako, leg work talaga.
I sighed deeply before opening the door, Caden's eyes quickly darted on me. He is eating an apple, wearing his hospital clothes. And his hair is a bit messy, now that he is not wearing any suits or attractive clothes. He looks so pale.
Bakas ang gulat sa mukha nito nang makita akong papasok ng private room niya. I tried to smile at him at umupo sa upuan sa gilid nito.
"Bakit hindi kapa umuwi agad? Hindi kaba pagod?" salubong niya, umiling ako.
Ipinakita ko ang duffle bag na dala, may mga laman iyong gamit ko. Kumunot ang noo niya.
"Dito ako matutulog." sagot ko. Mas lalong nag salubong ang kilay nito.
"Why? You're tired from work. You don't need to sleep here, it's uncomfortable." marahan niyang pag kukumbinsi saakin.
"Nabigyan ka na ng gamot?" pag iiba ko. His forehead creased because of my stubbornness.
"Yara." he said in his low voice.
"Isang linggo ka raw dito, hindi laging nandito sila Tita. Gabi lang kita mapupuntahan, dahil may trabaho ko. So please, let me sleep here."
"But you're tired." pagpupumilit niya, bumuntong hininga ako.
Ngayon ko lang siya mababantayan, maalagaan. Dahil hindi ko nagawa dati, gusto kong bumawi at gagawin ko lahat ng pwede kong gawin ngayon.
"I'm not tired."
"You need to rest,"
"This is my rest!"
Natahimik ito sa huli kong sinabi, tumayo ako at ipinatong ang dalang bag sa upuan bago lumapit sa kanya. Nagtiim bagang ako at umiwas ng tingin.
"Kahit umuwi ako, hindi rin ako makakapag pahinga ng maayos. Dahil ikaw ang iisipin ko, so please, let me rest and sleep here." I muttered gently, he stared at me for a few seconds before finally nodding.
He reached for my hands and pulled me closer to him. I hugged him.
"Nakainom ka na ng gamot?" tanong ko muli.
"Yeah..."
Ganoon na nga ang mga sumunod na araw, papasok ako sa trabaho ng maaga. Dadaan lang ako ng bahay sandali, tapos ay pupunta na ng ospital.
Minsan ay nalalate ako ng punta, naaabutan ko pa siyang gising. Inaantay niya raw ako, ayoko namang napupuyat siya kaya ang sabi ko ay wag niya na ako antayin. Dahil, babalik at babalik naman ako, kahit tulog na siya.
He insisted that I sleep beside him, pero syempre hindi ako pumayag. Hospital pa rin ito, hindi hotel. Paano pag may pumasok na doctor o nurse? So I always sleep on the couch.
Binuksan ko ang pinto at dilim lamang ang sumalubong saakin, the lights outside the glass window is the only light inside the room.
It's already twelve midnight, nag overtime ako sa trabaho dahil sobrang dami ng gagawin at may hahabulin pa ako bukas. Tinawagan ko si Caden, na wag niya na akong antayin at matulog na siya.
He said I should sleep in my house tonight, pero dito pa rin ako dinala ng mga paa ko. Inilapag ko ang bag sa couch at lumapit sa kanya. Dahan-dahan akong umupo sa gilid ng kama nito.
I caressed his black healthy hair, I smiled painfully as I watched him sleep. Mukha siyang maamo ngayon dahil tulog siya.
"Admiring my beauty?" natigil ang kamay ko nang mag salita siya, dumilat ito at tumingin saakin.
"Bakit gising ka pa?"
"I can't sleep,"
Kumunot ang noo ko. "Bakit? Epekto ba ng meds?"
"I don't think so, pero parang alam ko na anong magpapatulog sa akin."
"Ano?"
Halos mapasigaw ako nang hilahin niya ako sa pagkakaupo at ihiniga sa tabi niya. Ikinulong ako nito sa braso niya.
"Caden!" I shouted in my whisper.
"Let's sleep, together." aniya. Uminit ang pisngi ko, sinubukan ko pang kumawala sa yakap niya pero hindi ko man lang siyang maigalaw.
Akala ko ba may sakit 'to?
"Baka may papasok na nurse!"
"Tapos na nila akong bigyan ng gamot, bukas na sila babalik."
He hugged me tighter, I pouted my lips. I felt him kiss my temple, he fixed the comforter so I could also go in.
Ilang segundo kaming natahimik,
"What are you plans for the wedding?" natigilan ako sa tanong nito. Sa dami ng nangyayari nito mga nakaraang araw, hindi pa ulit iyon sumagi sa isip ko.
"Pwedeng mag pagaling ka muna? Iyon muna ang isipin natin." sagot ko.
Ramdam ko ang pag galaw nito sa sinabi ko, his hug loosened so he could look at me.
"I'll get better in the meantime, we should also plan for the wedding."
I couldn't look him in the eyes, so I wandered my eyes around the room. He blocked my vision so I could look at him.
"Pag magaling kana talaga, mag paplano na tayo."
"Why not now?"
"It's not a priority right now! Aanhin ko ang kasal kung may sakit ang pakakasalan ko?"
Nagmulto ang ngiti sa labi nito, the amusement in his eyes showed up. Kumunot ang noo ko, may nakakatawa ba sa sinabi ko?
"H-Hindi ako magpapakasal sa may sakit..." habol ko pa,
Tumango tango ito. "Alright, I'll recover then we'll get married."
"Baka palitan mo ako pag hindi ako gumaling." bulong nito, kinurot ko ang tiyan niya.
Kinabukasan ay maaga akong naka out sa trabaho, kaya maaga rin akong nakapunta ng ospital. It's only around 7:00 pm, when I got there.
Nasa labas na ako ng pinto nang narating ko si Tita Anica at Caden na nagtatalo. Caden was just casually leaning against the bed, Tito Wancho is sitting on the couch. I can clearly see them on the small glass of the door.
Halos hindi nila ako napansin dahil sa init ng sagutan nila.
"No! Mom!"
"You heard what Doc Morian said! Hindi ka gagaling agad kung dito ka lang!"
Nakakrus ang braso ni Caden sa dibdib, habang problemadong nakatingin sa ina.
"I will not go back to New York, for the meantime! I can heal here! Bakit kailangan doon pa?!" He exclaimed.
Natigilan ako, pupunta siya ng New York?
"Mas magagaling ang doctor doon at mas advance ang gamutan! Hindi ba gusto mong gumaling agad? This is also for you! We want you healed as much as possible!" maluha luhang saad ni Tita, napatayo na ito dahil sa pagtatalo nilang dalawa.
Bumuntong hininga si Caden at yumuko.
"It's just three years! Tuloy-tuloy na pag galing! You need to be operated! Pagkatapos noon mabilis ka namang gagaling, anak!" Tuloy nito, si Tito ay nakaupo lang at mukhang malalim rin ang iniisip.
Ooperahan si Caden? Three years of what? Rest? Recovery? Parang may dumagan sa puso ko.
Ganito nanaman? Babalik nanaman sa ganito?
"Mom, I can be operated on here.... I don't need to go..." he stopped and gathered his strength. "I have a wedding to prepare..." he is almost pleading.
Nangilid ang luha ko, at tumingin sa kanya ng mariin. Pati sila Tita ay natigilan at napaiwas ng tingin. No one, wants to hinder the preparations of wedding from him. Kahit sila Tita, hindi masabi ng diretso sa kanya na hindi iyon ang mahalaga ngayon.
They don't want to burst his bubble, because something might happen to him.
I want to marry him, that's not a doubt anymore. But then, this thing happened. His life is at stake again! As much as I want to be with him already, I cannot risk his life.
Not this, again. Hindi ako makakapayag na ako nanaman ang dahilan kung bakit may mangyayari nanaman kay Caden. I can't be a hinder to his recovery.
If this relationship distracts him to what's more important, which is his healing, then I would choose to cancel this engagement.
Why do I feel that everytime I get close to him? The more I push him to the edge? I always endanger his life, whatever position I'm in. I am always the cause of the bad things that's happening to him.
How can he marry me? How can he spend his life with someone like me?
"I-I can't leave Yara here..."
Tita turned her back and started sobbing. Yumuko ako bago tuluyang umatras papalayo. Nagsimula na akong maglakad paalis at wala nang balak na magpakita pa kay Caden ngayon.
Ngayong araw ang pag discharged kay Caden, matapos ang mainit na sagutan nila Tita kahapon ay hindi naman na nasundan. Dahil hindi na rin nagsasalita si Caden.
Hindi ko alam kung anong tumatakbo sa isip niya, kung papayag ba siya o maiiwan talaga siya rito.
Dahil kung ako, ayoko siyang umalis. Pero iyon ang kailangan, kaya iyon ang dapat gawin. Kung kailangan ako pa ang pumilit sa kanya na umalis gagawin ko.
Itinupi ko ang huling damit at nilagay sa maliit na maleta nito. Andito na ang lahat ng gamit na idinala para sa isang linggo niya rito.
Bumaling ako sa kanya, nakaupo ito sa kama at nakabihis na rin. Ang kamay ay nasa magkabilang bulsa ng pants. Nakasuot ito ng puting longsleeve polo at itim na slack. His hair is still a bit messy, maybe because he just got out of the shower.
Bumuntong hininga ako. His thoughts are in deep wander. Lumapit ako rito at huminto sa harap niya. Halos pantay lang mata namin dahil nakaupo ito sa kama, kay mabilis kong nahuli ito.
Iniyukom ko ang kamao at inipon lahat ng lakas.
"Let's cancel the engagement." I said, determine.
Shock was evident on his face, but the pain was showing more. He became stiff because of what I said. His hands reached for mine, ngunit bago niya pa iyon nagawa, natanggal ko na muna ang singsing at inilagay sa kamay niya.
Gulat niya iyong tiningnan, his mouth is slightly parted trying to find the right words to say.
Lumipat ang tingin niya sa akin, unti-unti itong umiling. "N-No... Yara... This—"
"This is the best for you." putol ko.
He matched my cold stares with his pleading eyes, he looks so lost and pained right now. I am not breaking up with him, I just want to postpone this and make him focus on his recovery.
Ngunit ang mga tingin niya ay gumuguhit sa puso ko, his expression is enough to know that he doesn't want to do this.
He grabbed both of my arms to make me look at him. "Yara... Hindi ito ang paraan... Hindi kailangan ganito..."
"Kung hindi kita papaalisin, kung hindi ititigil ang kasal na 'to. Hindi ka aalis, paano ka gagaling?" halos hindi na lumabas ang mga salita sa bibig ko.
I am trying to stand still, and to stand with my decision. Kahit umiyak siya ngayon, hindi niya mapapabago ang isip ko.
Muli itong umiling-iling. "Pwede naman ako rito!"
"Hindi sigurado ang resulta ng operasyon mo rito! Mas safe ka kung sa ibang bansa ka papagamot! Ilang taon lang naman Caden, tatlo lang 'yon!"
"Tatlo?! Sa loob ng tatlong taon na iyon hindi ako makakauwi! I-Iiwan kita. Iiwan na naman k-kita..." his voice was in so much pain and devastation.
Parang napupunit ang puso ko sa sinabi niya, alam ko iyon. Matagal kong pinag isipan ito, pero ito pa rin ang desisyon ko.
"M-Mabilis lang ang tatlong taon..." mariin kong sabi at pumikit.
Humigpit ang hawak nito sa braso ko. His eyes started to water, I can already feel his hands trembling against his grasped.
"That would feel like forever... pwede namang dito nalang. Papakasal pa tayo diba? Bakit ka nakikipag hiwalay?" his voice almost broke, tears started flowing down his cheeks.
This is the first time I saw him cry, in front of me. I felt the lump in my throat as tears also filled my eyes.
"H-Hindi ako nakikipag hiwalay sayo... G-Gusto ko lang, mag focus ka sa pag papagaling mo." pilit kong maging mahinahon.
He is just staring at me while his tears are still flowing, I tried to wipe it with my trembling hands.
"Bakit gusto mo magkalayo tayo? Mas kailangan nga kita, e." he said like a child.
Mas lalong bumibigat ang dagan sa dibdib ko. I couldn't watch him like this. He looks so devastated and lost. I made him like this.
"P-Please... Yara, wag ganito... Wag naman g-ganito.." yumuko na ito at nagmamakaawa.
My shoulders are shaking, and my chest is moving up and down.
I will just be a hinder to his recovery, kaya dito lang ako. Kapag nandoon ako, wala siyang ibang iisipin kundi kasal. I want him to focus on himself.
Pilit kong tinanggal ang pagkahawak niya sa akin, at nagawa ko iyon dahil wala na rin siyang lakas. Bago pa ako tuluyang lamunin na nararamdaman at bawiin lahat ng sinabi ko naglakad na ako palabas ng kwarto.
Rinig ko ang sigaw niya, pero nagpatuloy ako sa paglalakad. Mabibilis ang bawat hakbang ko, lalo na't ramdam ko ang pagsunod niya sa akin. Halos maputol ang hininga ko nang muntik niya pang maabutan ang elevator.
Napa sandal ako sa gilid, nanginginig na ang balikat ko sa kapipigil ng luha. Kinagat ko ang ibabang labi para hindi iyon tumuloy. Pumikit ako ng mariin at hinilamos ang kamay sa mukha.
Ang sakit. Ang sakit Yara, ang sakit-sakit mo!
Halos hilahin ko ng sarili palabas ng elevator nang marating ko ang parking lot. Halos tumakbo ako dahil sigurado akong hahabulin pa rin ako ni Caden. Hindi siya hihinto ng ganito lang, hindi siya agad papayag.
Sa sobrang tigas ng bungo nun, alam ko nang walang makakapag pabago ng isip niya.
So, if I need to go to the extreme, I'll do it.
At halos ang magtagis ang panga ko nang bago pa ako tuluyang makapasok ng sasakyan ay may humablot na sa kamay ko. Humugot at naglabas ako ng malalim na hininga.
"Hindi pa tayo tapos mag usap. Why are you running away?! Or is this really your plan?!" his voice raised, and the tension was very evident.
Ganyan nga Caden, magalit ka na lang sa akin. Para wala ka nang rason na hindi ako iwan dito. Hinarap ko siya ng buong lakas ng loob. Wala ng kahit akong maipinta sa mukha ko.
Marahas kong binawi ang kamay ko. "So, what if I am?" pag sakay ko sa kanya.
Kitang-kita ko ang panlulumo sa mata niya, ni hindi niya na ulit nabawi pa ang kamay ko. Naka awang ang labi nito at wala ng mahugot na kahit anong salita.
Binasa nito ang ibabang labi at iniwas ang tingin. "N-No... you won't run away... You can't." matigas niyang saad, determinado na mali ang nasa isip niya. Alam niyang hindi ko siya kayang iwan.
Totoo naman Caden, ikaw naman ang laging nang iiwan sa ating dalawa.
I chuckle without humor, my eyes were already trembling because of extreme emotions.
"Alam mo pala... bakit hindi mo ako mapagkatiwalaan na kaya kitang antayin?"
Humugot ito ng malalim na hininga at parang hirap na hirap na, itinuon niya sa aking ang namumula niyang mata galing sa pag iyak. "T-Tatlong taon akong mawawala... hindi kita mauuwi rito! How can you wait that long for a sick person to comeback—"
"Caden makinig ka!" putol ko dahil hindi ko gusto ang mga sinasabi niya.
"Tatlong taon lang 'yon! Kaya kong mag antay. Naantay nga kita ng apat na taon diba? Nakahanap ba ako ng iba? Hindi naman! Ano pa ngayon? Kaya kitang antayin, kahit ilang taon payan!" natigilan ito at nalimog ang mata niya.
"Lima? Sampung taon? Wala akong pakialam, mag aantay ako Caden. Basta babalik ka... bumalik ka sa akin.." my voice almost broke.
Ngunit umiling-iling ito at tinaggal ang tingin sa akin. A-Ano? Hindi siya naniniwala sa akin? Wala siyang tiwala na mahal ko siya at kaya ko siyang antayin?
"You're just saying this so I will go away..." masakit niyang konklusyon. Ako ngayong ang napa awang ang labi.
Napa lunok ako sa paratang niya. "K-Kaya nga... pinapaalis na kita diba? Hindi naman ako nakikipag break sayo, gusto ko lang na magpagamot ka ng maayos at itigil muna ang kasal!"
"You think that will work huh?! You think nothing will change after I get back?!"
Napa atras ako at tumango-tango, nagtagis ang panga ko. "W-Wala kang tiwala sa akin..." galargar kong konklusyon.
Ayaw niya akong iwan kasi wala siyang tiwala sa akin.
Gumuhit ang panibagong sakit sa kanya, parang may napunto ako na ayaw niyang marinig o maisip ko.
Bago pa siya makapag salita tumungo na ako sa kotse at binuksan na ang pinto. Ngunit papasok pa lang ang sa loob marahas niya ng hinawakan ang pinto para hindi ko masara pag sakay ko.
Pagod akong tumingin sa kanya.
"T-That's not what I mean... babe..." nagmamakaawa niya.
Pasensya ka na Caden, buo na ang desisyon ko. "Kung iyan ang iniisip mo bahala ka. Hindi kita pinipilit na magtiwala sa a-akin..."
Ihinilamos niya ang kamay sa mukha kasama ng mga luha niya, parang sirang-sira na siya ngayon.
"Aalis na ako Caden bitawan mo ang pinto!"
"Bakit ang dali-dali sayong saktan ako?! Bakit ang dali lang sayo na iparamdam sa akin na hindi mo ako mahal?!" his voice thundered, and his words stuck my heart.
Hot tears pulled in my eyes. Ang dali kong iparamdam sa kanya na hindi ko siya mahal? Hindi ba pagmamahal sa kanya itong sinasakripisyo ko ang sarili kong kasiyahan sa pangalawang pagkakataon dahil mas mahalaga siya sa akin?!
Kulang pa ba 'to? Kulang pa ba ang paraan ng pagmamahal ko? K-Kasi bakit hindi niya nararamdaman?
"D-Do you want to break up with me?" hamon ko sa kanya dahil wala naman ng patutunguhan ito.
Nanlaki ang mata niya. "What? No!"
Huminga ako ng malamin at tumango-tango. Sige, Caden. Ito lang ang alas ko sayo, ito lang ang mapanghahawakan ko na babalikan mo pa ako. Kasi tayo pa rin.
"Balikan mo ako pag magaling ka na. Aantayin kita, at pagbalik mo... pakakasalan na kita."
Iyon ang huli kong sinabi kay Caden bago ako tuluyang nakawala sa kanya. Iniwan ko siya sa parking at pinaharurot ko ang sasakyan para masigurado na hindi niya na ako masusundan. Pasensya ka na Caden, masakit ngayon pero pasasalamatan mo ako. Pasensya ka na... kung ganito ako magmahal.
Pinangako ko na kung magpapagamot siya, pag uwi niya ay papakasal kami agad. Bumuntong hininga ako, habang diretso ang mata sa daan.Tuluyan nang nagtuluan ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan, hindi ko na naitago ang hikbi ko. Nanginginig ang hawak ko sa manibela.
Nandidilim ang paningin ko at medyo madilim rin ang langit. Natigil lang ako sa iniisip nang bigla nalang may tumawag sa akin. Nakita ko ang pag flash nun sa screen ng sasakyan, unknown number.
Kumunot ang noo ko, wala sana akong balak sagutin. Pero may humahatak sa akin na sumagot, baka rin sa ospital at kung ano ang nangyari kay Caden.
Walang alinlangan ko na itong sinagot, noong una ay walang nagsasalita kaya mas lalo akong nagtaka. "Hello?" tanong ko.
"Yara this is Castiel." pakilala niya, nabosesan ko nga ito.
"C-Castiel? Why is there a problem—"
Bago ko pa man matapos ang sasabihin, ay may bumangga na sa sasakyan ko. Nanlaki ang mata ko dahil malakas iyon, at sa lakas nga ay pumagilid ang sasakyan ko at bumangga sa pader.
Ang buong pangyayari ay napakabilis, the sudden turn of my car made me dizzy. And when it hit the wall, my head already hit the sides. The airbag crushed into my chest, as I heard the glass crash.
Ang pagkaumpog ng ulo ko ay naging dahilan para tuluyan akong mawala sa wisyo. Naririnig ko pa rin ang boses ni Castiel sa kabilang linya, ngunit hindi na ako makapag salita. Gustuhin ko man, hindi ko na kaya.
My lids became heavy, as my senses started to fly from me. I felt hot blood run from my head to my face.
"Yara!"
"Yara! Answer me if you're still conscious!"
"Don't cut the call!"
Wala na akong malay sa paligid, my vision was already blurry. All I heard was my emergency alarm and the sudden opening of my door. I felt a hand snaking around me, getting me out of the car.