Het was akelig stil in Cynthia's kantoor toen Matt en Kim op de stoelen gingen zitten. Melody ging achter hen staan en leunde tegen de boekenkast. Jesper en Langeveld bleven vlak voor de deur staan.
Cynthia schoof een paar van haar planten opzij en sloot de rode map die op haar bureau lag, waarna ze hen aankeek. 'Matt, wat hebben deze twee jongedames gedaan?'
'Ze...' De man keek over zijn schouder naar Melody. 'Ze weigerden naar me te luisteren en toen besloten ze me aan te vallen.'
'Dat is niet waar,' protesteerde Kim. 'Jij wilde haar niet naar binnen laten!'
'Een iemand tegelijk,' zei Cynthia streng. De lange vrouw vrouw legde haar handen op elkaar. 'Wat hebben ze met hun gaven gedaan?'
'Zij stuurde een slang op me af.' Hij wees naar Kim. 'En zij... zij probeerde me te vermoorden.'
Melody klemde haar kaken op elkaar. Ze had hem met geen vinger aangeraakt. Als ze hem had willen vermoorden, had hij wel wat meer gevoeld.
'Oké, oké.' Cynthia's blik gleed naar Kim. 'En wat is er volgens jou gebeurd?'
'Hij wilde Melody niet het lokaal in laten, terwijl haar gave niet gevaarlijker is dan die van mij. Hij vond dat ze helemaal alleen moest zitten. Dat is toch niet eerlijk?'
'Ik snap dat je daar boos over bent, maar heb je je gave gebruikt?'
'Ja, maar niet expres! En Melody heeft hem niet eens aangeraakt.'
'Dat is niet waar,' protesteerde Matt.
'Matt, ik heb jouw kant van het verhaal gehoord.' Cynthia's blik gleed terug naar Kim. 'Dus je hebt de controle verloren?'
'Ja, maar Melody heeft me geholpen om de slang weg te krijgen.'
'Hoe heb je dat gedaan Melody?'
'Ik heb haar alleen verteld hoe het moet. Ze heeft het zelf gedaan.' Melody wierp een korte blik richting Jesper die een wenkbrauw optrok.
'Waarom zien je handen er dan zo uit?'
'Omdat...' Hoe ging ze dit uitleggen? Ze voelde de ogen van iedereen op haar gericht zijn. 'Omdat ik de slang heb weggeduwd.'
'Ze heeft me echt geholpen,' vertelde Kim. 'Matt liegt.'
'Er is een makkelijke manier om achter de waarheid te komen,' zei Jesper kalm. Hij liep langs Langeveld heen en haalde zijn mobiel uit zijn zak en zette een geluidsopname-app aan. 'Mag ik van iedereen de volledige naam?'
Nadat iedereen zijn naam had verteld, keek hij de ruimte rond. 'Dit is vanaf nu een officieel onderzoek. Jullie zijn niet tot medewerking verplicht, maar liegen of mij tegenwerken is strafbaar. Begrijpen jullie dat?'
'Ja,' zei Matt ongeduldig. 'Kun je haar niet direct arresteren? Je ziet toch dat ze haar gave op me gebruikt? Haar haren zijn nog steeds donker gekleurd.'
Kim keek Melody aan. Ze friemelde nerveus aan de mouw van haar sweater.
'Melody, je bent niet verplicht om mee te werken, maar mag ik in jouw herinneringen kijken om de beschuldigingen te bevestigen?' Jespers mondhoeken kropen een klein beetje omhoog.
'Natuurlijk.' Ze moest een glimlach onderdrukken.
Hij leunde over de tafel en pakte haar arm vast. 'Dit kan pijnlijk zijn.'
Ijspegels schoten bijna direct haar hoofd binnen. 'Hallo Melody. Ik weet dat hij liegt, maar ik moet in je hoofd kijken voor het geval we dit officieel willen maken. Kun je me laten zien wat er echt gebeurd is?'
Ze knikte en liet hem zien hoe Matt tegen hen gesproken had en Kim de controle had verloren, waarna ze de slang voor haar had gedood. De stilte in het kantoor om haar heen voelde dreigend. Iedereen keek haar gespannen aan alsof ze Jesper dit nog nooit hadden zien doen. Waarschijnlijk was dat ook niet zo, realiseerde ze zich. Voor hen was dit niet zo normaal als voor haar.
Jesper liet haar hand los en greep naar de handboeien die aan zijn riem hingen.
Er verscheen een tevreden glimlach op Matt zijn gezicht. 'Ik zei het toch.'
'Dat is niet wat er gebeurd is,' piepte Kim. Ze zag eruit alsof ze elk moment in tranen uit kon barsten.
'Herinneringen liegen niet.' De niverial stapte om de tafel heen. 'Matthew Snellbaker, je staat onder arrest wegens het verhinderen van een onderzoek.'
De lach gleed van het gezicht van de man. 'Dit moet een misve-'
'Opstaan,' commandeerde Jesper. 'Als ik om versterking moet vragen, zit je nog dieper in de problemen.'
De man kwam langzaam overeind. 'Zo bedoelde ik het niet.'
'Dat deed je wel.' Jesper klikte de handboeien om zijn polsen. 'Er is geen excuus voor valse beschuldigingen.'
'Ze heeft mijn nicht proberen te vermoorden. Ze is een monster. Je kunt haar niet zomaar hier laten zitten. Ze dood nog iemand!'
'Ze wordt niet verdacht van de moordpoging op Colette.' Hij griste zijn telefoon van tafel en duwde de man het kantoor uit.
Melody keek hem met open mond na. 'Dat verklaart een hoop,' mompelde ze toen.
'Wie is Colette?' Kim keek verward de ruimte rond.
'Een oud niverial die nu als beveiliger werkt.' Melody zuchtte. 'Iemand besloot dat ze dood moest en er gingen geruchten dat ik er bij betrokken was.'
'Maar dat was je niet, toch?'
'Nee, ik geloof dat het iets vanuit de georganiseerde misdaad was. Maar omdat mijn gave me dingen laat zeggen die ik niet meen, was het makkelijk om het op mij te schuiven.'
'Ik denk dat ik het snap,' zei Kim zacht. Het geluid van haar bevende stem was het enige wat de stille ruimte vulde.
Melody liep naar haar toe en ging in de stoel naast haar zitten. 'Je hoeft niet bang te zijn. Hij wist dat Matt loog.'
'Ja? Ik dacht dat...' Een snik ontsnapte uit haar mond. '...hij ons zou arresteren.'
'Dat gebeurt niet zomaar,' Melody glimlachte zwakjes.
'Maar het is jou wel overkomen. Toen jij de controle steeds verloor, arresteerden ze je wel.'
'Dat was anders, Kim.' Ze legde haar vingers op de arm van haar vriendin. 'Ik heb keuzes gemaakt en mezelf in situaties geplaatst die daarvoor zorgden. Dat is waarom mijn zaak zo ingewikkeld is. Jij hoeft daar niet bang voor te zijn. Volgende maand heb je je gave onder controle en dan gaat dit nooit meer gebeuren.'
Cynthia knikte langzaam. 'Ik denk dat het duidelijk is dat jullie Matt niet hebben aangevallen. Wat zeg jij?' Haar ogen gingen richting Langeveld, die met een verbaasde uitdrukking in de deuropening stond, alsof hij nog steeds niet helemaal begreep wat er zojuist gebeurd was.
'Corvee voor beiden en het daarbij laten,' zei hij na een korte stilte.
'Akkoord.' Cynthia keek hen aan. 'Jullie kunnen gaan. Laat het niet nogmaals gebeuren.'