Na de les gave beheersing, keerde Melody's leven al snel terug naar het normale ritme. Het was bijna saai te noemen. Niet dat ze dat erg was. Na alles was saai een heerlijk woord. Al was ze nog steeds niet naïef genoeg om te geloven dat het zo zou blijven. Zelfs niet toen ze samen met haar nieuwe vrienden in de kantine een serie keken.
'Summers heb je een momentje.' Een stem trok haar ogen van het scherm.
Matt stond naast hun tafel. In zijn handen hield hij een grote doos en een gele envelop. 'Je hebt post.' Hij zette de doos gehaast op de tafel en schuifelde achteruit.
'Bedankt,' ze glimlachte naar hem, maar hij was al weg.
'Hij is echt bang voor je,' zei Quinten. nieuwsgierig naar de doos keek.
'Helaas wel.' Melody tilde de envelop van de doos en keek naar het pakketje. Wie had haar nu weer wat gestuurd? Zaten haar vrienden hier achter? 'Heeft een van jullie een mes?'
Jorge overhandigde haar een bot broodmes. Ze forceerde het met grote halen door de tape en trok de doos open. Boven op een paars papier lag een wit kaartje. Bedankt voor uw bestelling Dominique Hauwell, stond er met sierlijke letters op geschreven.
Melody glimlachte. 'Ik denk dat mijn vrienden me spullen hebben gestuurd.'
'Dat is zo gaaf.' Kim sprong overeind en stapte dichterbij. 'Wat zit er in?'
'Ik heb geen idee.' Ze vouwde het beige papier aan de kant en werd begroet door een hele hoop kleine pakjes. Ze vouwde het eerste open. 'Oh geurkaarsen.'
'Kaarsen?' Quinten fronste 'Zijn aanstekers niet verboden?'
Melody lachte zacht en plaatste de kaars in de tafel. 'Ik heb geen idee.'
Samen maakten ze de rest van de pakjes open. Naast nog meer lichtsnoeren kwamen ook houten bordjes en fotolijstjes tevoorschijn. Het hoogtepunt was een grote blauwe vaas met nepbloemen.
'Wauw,' zei Melody toen ze alle spullen op de tafel. Toen keek ze naar Kim die ogen zo groot als schoteljes had.
'Sturen jouw vrienden dit zomaar?'
'Niet allemaal, alleen Dominqiue.' Ze stopte de kaarsen terug in de doos. 'Jij mag ook wel een paar kaarsen en een lichtsnoer pakken.'
'Weet je het zeker?'
'Ja, dit past nooit allemaal in mijn kamer.'
'Bedankt.' Kim glimlachte breed.
'Willen jullie ook?' Ze keek de jongens aan.
'Ja, doe maar een roze,' lachtte Quiten hoofdschuddend.
'Nee dank je,' zei Jorge.
'Zullen we deze spullen wegzetten?' Kim zette de vaas terug in de doos.
'Dat kunnen we wel doen.' Melody vouwde de doos dicht en ze namen afscheid van de jongens, waarna ze richting hun kamers liepen.
'Weet je,' zei Kim toen ze door de stille gang liepen. 'Ik had je niet zo aardig verwacht.'
'Ik ben blij dat ik meeval,' zei Melody met een glimlach.
'Ja, op het nieuws deden ze alsof...'
'Ik een monster was,' maakte Melody haar zin af. Een zucht ontsnapte uit haar mond.
Kim knikte. 'Maar dat klopt niet.'
'Eerlijk gezegd zit er een kern van waarheid in.' Melody zette de vaas op de kast. 'Ik heb iemand gedood. Ookal is het een ongeluk, geen mens heeft het recht om een leven te nemen.'
'Maar dat maakt je niet een monster.'
'Nee.' Melody glimlachte. 'Wat ik probeer te zeggen is dat de lijn tussen mensen en monsters niet zo groot is.'
'Dat is waar.' Kim keek haar aan. 'Maar jij bent niet eng.'
'Gelukkig niet,' grinnikte Melody. 'Nou, zullen we deze puinhoop opruimen en de serie afkijken?'
'Ja.' Kim pakte de papieren van de grond en propte ze terug in de doos.
Melody hing de decoraties op. Haar kamer zag er direct een stuk gezelliger uit. De lichtjes en kaarsen maakten het een stuk huiselijker. Ze maakte een foto die ze naar Dominique appte, waarna ze terug naar de kantine liepen.
Pas toen het tien uur was, keerde ze terug naar haar kamer. Toen ze naar binnen stapte en op haar bed ging zitten, zag ze de ongeopende envelop die nu op haar nachtkastje lag. Ze was hem in haar enthousiasme helemaal vergeten. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Straks had Dominique haar een hele begeleidende brief gestuurd en had ze hem gewoon genegeerd. Dat zou wel iets voor haar zijn.
Snel peuterde ze het stuk tape waarmee hij was dichtgeplakt los en trok een A4 eruit. Waarschijnlijk was dit niet van haar vriendin. Ze zou nooit zo'n lange brief schrijven.
Ze vouwde het papier open en keek naar de weinige tekst die bovenaan het vel stond. Misschien was het toch wel van haar.
Haar ogen scanden over de eerste regel en de glimlach brak van haar gezicht.
Beste Muis,
Denk je echt dat het bij Louis eindigt? Denk je echt dat de duisternis jouw vrij kan maken? Denk je dat we niet weten wat je hebt gedaan? Het was geen ongeluk.
Maar als je zo graag wilt doen alsof, kunnen we een afspraak maken. Jij houdt dat mondje van je en wij laten je met rust. Zorg ervoor dat we je niet zelf het zwijgen op moeten leggen. We weten je te vinden.
Melody voelde hoe de kleur uit haar gezicht wegtrok. De geluiden op de gang leken stil te vallen en het donkere terrein buiten was een grote leegte. Ze was hier alleen. Wat als ze hier binnen waren? Wat als een van de docenten of begeleiders bij hen hoorde? Hoe lang kon ze nog blijven acteren? Of was het al te laat. Het onderzoek liep al. En als de eerste gearresteerd werd...
Als ze wisten dat ze haar mond niet had gehouden...
Een goudkleurig voorwerp rolde uit de envelop en landde op haar schoot. Ze pakte het op. Tussen haar bevende vingertoppen rustte een kogel.
Nee, dit mocht niet gebeuren. Melody hapte naar adem. De kogel ontsnapte uit haar hand en landde met een zachte tik op het laminaat. Daar bleef hij liggen.
Ze staarde er na, in de hoop dat hij zou verdwijnen. Dit mocht niet echt zijn. Dit zou niet gebeuren. Ze zouden haar toch beschermen? Ze was hier toch veilig?
Had Tristia gelogen? Was ze te naïef geweest? Of was ze iets belangrijks vergeten?
Paniekerig keek Melody om zich heen. Op de gang klonk het geluid van voetstappen en buiten dansden schaduwen. Was ze hier wel alleen? Hoe wist ze dat er niemand voor de deur van haar kamer stond? Wie zou haar hier eigenlijk beschermen? Het oude hekwerk?De slaperige beveiliger? Was dit wel een veilige plek? Of was het een kooi?
Het raam hield haar binnen, maar het zou geen kogels tegenhouden. Ook de beveiliger zou haar niet laten gaan, maar niverials zou hij niet tegenhouden. Als ze haar wisten te vinden, dan wisten ze haar te doden. Het besef raakte haar als een kogel. Haar trillende handen grepen zich vast aan de rand van het bed, maar de dekens gaven geen grip.
Tranen stroomden over haar wangen. 'Help,' smeekte ze naar de duisternis. 'Help me alsjeblieft!'
Ze haalde schokkend adem, terwijl ze de stroom van gedachten die door haar hoofd spookten in bedwang probeerde te houden. Ze moest iets doen. Bel Jacob, herinnerde ze zich.
Ze zocht met haar hand op het bed tot ze haar telefoon gevonden had. Haar vingers tikten ongecontroleerd tegen het scherm. Het lukte haar door de waas van tranen amper om Jacobs naam te vinden. Was hij wel wakker? Wat als hij niet opnam? Ze had geen idee wie ze anders moest bellen. Ging ze dood? Was dit hoe haar verhaal eindigde?
Er klonk een zachte klik gevolgd door een vertrouwde lage stem. 'Jacob Haldane.'
'Met Melody,' piepte ze. Ze liet de brief tussen haar vingers wegglippen en op haar schoot vallen. Schaduwen trokken zich samen onder haar huid, maar hoe graag ze ze ook vrij wilde laten, ze konden haar niet beschermen. Dit was te groot voor haar alleen.
'Wat is er aan de hand?'
'Er... ik...' Haal adem.
'Melody, rustig. Waar ben je?'
'I-ik zit op mijn...' ze nam een teug lucht, 'k-kamer.' Ze was gewoon hier. Ze ademde nog, dus ze leefde
'Wat is er aan de hand.'
'Ik heb een dreigbrief gekregen. Er zat een kogel in. Ik...' Meer kreeg ze niet uit haar mond.
'Rustig, ik ga je helpen,' zei hij kalm. 'Kun je voorlezen wat er in de brief staat.'
'Ja,' ze vouwde haar vingers om de rand van het papier. 'Beste muis,' zei ze zacht, voor ze de rest van de woorden oplas.
Het bleef lang stil aan de andere kant. 'En ze hebben een kogel meegestuurd,' vroeg Jacobs stem uiteindelijk.
'Ja.'
'Kun je de brief en kogel voor me bewaren? Ik ga ervoor zorgen dat Jesper morgenochtend naar je toe komt om de brief op te halen. Als we nu hals over kop naar je toe komen, denken ze direct dat het om de brief gaat. Lukt het je om tot de ochtend te wachten.'
'Jawel,' zei ze, al had ze geen idee hoe ze de nacht moest overleven. Hoe kon ze hier nog slapen? Als er nu iemand kwam, was ze machteloos. Als iemand naar haar bevende stem had geluisterd, was er geen morgen meer.
'Het komt goed, Melody,' beloofde Jacob. 'Niemand gaat je pijn doen.'
Ze wilde hem zo graag geloven, maar dat kon ze niet meer.