'Welkom mevrouw Summers,' groette een zware stem haar bij de ingang van de trainingszaal. Het waren die drie woorden die een rilling over haar rug lieten lopen. Instinctief veerde ze achteruit. Een zacht scheldwoord ontsnapte over haar lippen. Pas toen zag ze het kleine mannetje wat haar aankeek. Hij leek in de verste verten niet op Louis met zijn felrode haar. Hij leek amper intimiderend in zijn beige broek en iets te grote blauwe trui.
'Zulke taal gebruiken we hier niet Summers.'
'Sorry ik dacht dat u iemand anders was,' zei ze snel.
'Maakt dat het oké? Hebben ze je het Niverium niet beter geleerd?'
'Ik weet het, sorry meneer.' Ze keek naar de grond. Ze was nog geen tien seconden in het lokaal en had haar negatieve reputatie onbedoeld bevestigd. Melody had niet verwacht dat ze zo weinig hoefde te acteren.
'Laat het me niet meer horen.' Zijn ogen gingen naar Kim. 'Hallo mevrouw Elk.'
'Goedemorgen meneer Langeveld,' groette ze braaf terug waarna ze op het gammele bankje aan de kant van de zaal liep. 'Schrok je?'
'Een beetje,' gaf Melody toe. Ze forceerde een glimlach. Er was geen reden om bang te zijn. Louis was hier niet. De docent noemde haar alleen Mevrouw Summers omdat hij niet wist hoe anderen die naam gebruikten. Hij kon het niet weten. 'Gebruikt hij altijd achternamen?'
Kim knikte. 'Tenzij je jezelf in de problemen hebt gewerkt, dan gebruikt hij je hele naam.'
'Geweldig,' verzuchtte ze. Misschien zou dit wel de enige les zijn waar ze niet hoefde te acteren. Als hij telkens zo deed zou ze nog eens echt losgeslagen worden.
Ze perste haar lippen op elkaar en keek toe hoe een meisje van een jaar of vijftien en twee jongens van rond de achttien de ruimte in liepen. Daarna deed Langeveld de deur dicht en liep hun richting uit. Zijn voetstappen galmden door de grote trainingszaal. Het geluid maakte Melody nerveus.
'Goedemorgen allemaal.' Zijn groene ogen gleden over de leerlingen en bleven hangen bij Melody. 'Jullie hebben vast al gezien dat we een nieuwe leerling hebben. Jullie hebben vast al het een en ander over Summers gehoord, maar ik verwacht dat jullie haar met gepast respect behandelen. Wat buiten dit gebouw gebeurd is niet belangrijk. Iedereen verdient een kans...'
...om te vechten, maakte Melody de zin in haar hoofd af. Waar ze hem eerder had gehoord, wist ze niet. Maar degene die het zei, had geen goede bedoelingen.
'...dus geef die haar,' vulde Langeveld hemzelf aan. 'Ze is hier omdat ze geen controle over haar gave heeft. Dus ze is niet anders dan jullie. Is dat duidelijk?'
'Ja meneer,' mompelde de kleine klas.
'Dan staat die afspraak vast. Jullie mogen gaan opwarmen' Hij zette liep haar richting uit. 'Summers, ik neem aan dat je al eerder gave beheersing hebt gehad?'
'Nee,' bekende ze, hopend dat Lucas hetzelfde had geschreven.
Er verscheen een frons op zijn gezicht. 'Dat is toch een vak op het Niverium?'
'Ja, maar mijn docent was bang voor me. Dus ik werd in een kleine groep geplaatst, maar de docent was daar nooit bij.'
'Dat verklaart een hoop.' Hij nam haar in zich op. 'Het lijkt me beter dat je vandaag toekijkt. Vrijdag middag na de lessen kan ik je de basis leren.'
'Oké meneer,' zei ze, ze hoorde de zachte trilling in haar stem. Waarom maakte dit haar zo nerveus? Waar was ze bang voor? Hij was gewoon een docent. Er was geen enkele reden om hem niet te vertrouwen.
Langeveld draaide zich om naar de rest van de leerlingen. Hij klapte in zijn handen. 'Mag ik jullie aandacht. We gaan beginnen met de les.'
Zodra de ruimte stil viel vertelde hij over de training die ze gingen doen. Melody verloor al snel haar aandacht. Haar ogen dwaalden door de ruimte. Het leek hier veel op het niverium. Langs de muur waren zelfs ruimtes gemaakt, maar het waren geen simulatoren. Het waren meer een soort hokjes die open aan de voorkant waren. Waarschijnlijk om ervoor te zorgen dat gaven niet het hele lokaal door werden geslingerd.
Haar vermoeden werd bevestigd toen de anderen overeind kwamen en naar de ruimtes liepen. Kim schonk haar een nerveuze glimlach voor ze in een van de hokjes ging zitten. Ze friemelde nerveus met een lok die uit haar paardenstaart was gevallen alsof ze net zo nerveus was als Melody. Was haar gave echt zo gevaarlijk?
Langeveld leek in elk geval niet bezorgd. Hij liep langs de hokjes. 'Iedereen rug recht en neem een paar diepe ademteugen. Focus je op je kracht.' De man liep door de zaal. 'Kim, hou je ogen open. Je kunt een gave niet besturen als je niet ziet wat je doet.
Melody schonk haar nieuwe vriendin een kleine glimlach. Het was vreemd om naar haar angstige gezicht te kijken. Op het Niverium had ze zich zo alleen gevoeld met haar kracht. Misschien hoorde ze hier wel echt thuis. Haar gave paste hier in elk geval wel.
Nee, ze had de controle over haar kracht. Ze was niet bang voor de schaduwen en ze zou niemand onbedoeld pijn doen. Zelfs wat ze met Louis had gedaan, was een bewuste keuze geweest. Vroeger had ze hier thuis gehoord, maar nu niet meer.
'Heel goed, roep jullie gaven op. Denk erom ik wil concentratie. Spelen doen jullie maar in de andere lessen.' De stem van Langeveld klonk bijna monotoon, alsof hij dit al duizenden keren had gedaan. Alleen zijn snel heen en weer schietende ogen vertelden dat hij op zijn hoede was. 'Focus Kim.'
'Ik probeer het.' In Kims handen verscheen een donkere sliert. Het deed Melody denken aan haar eigen gave, maar de duisternis kreeg al snel vorm. Een kroop tussen haar vingers weg. Ze klemde haar kaken stevig op elkaar en drukte haar handen tegen de grond. Alsof ze het liefst hard wilde wegrennen.
Maar hoe hard ze haar handpalmen ook in de mat onder haar duwde, er kwamen meer slierten tussen haar vingers vandaan. Donkere slangen kropen over haar schoot en langs haar armen. Langzaam kropen ze richting de uitgang van het hokje. Er brandden tranen in Kims ogen, ze had haar kaken stevig op elkaar gedrukt. Een zacht piep geluid ontsnapte uit haar mond.
De docent draaide zich met een ruk om. 'Kim denk erom... controle!'
'Het lukt niet,' piepte Kim. 'Haal ze weg alsjeblieft.'
Een aantal van de anderen stopten met hun gaven.
'Iedereen het lokaal verlaten,' riep de man. 'Jules, je weet toch wel hoe je gave stopt, kom op.'
Langzaam slenterde iedereen naar de uitgang. Ze leken niet onder de indruk door de slangen, alsof dit al de duizendste keer was dat dit gebeurde. Misschien was het ook wel.
Melody voelde kou zich over haar huid verspreiden. Ze haatte de gedachte dat dit niet de eerste keer was. De eenzaamheid, de duisternis de controle, het niet weten of je iemand pijn had gedaan. Ze zouden Kim hier gewoon achterlaten. Het was wreed.
Ze kwam overeind en liep naar Kim toen. Kim, sluit je ogen en haal rustig adem.'
'Summers, waar ben je mee bezig? Wegwezen!' Langevelds stem galmde door de ruimte.
Maar Melody liep naar haar nieuwe vriendin toe. Kleine fladeren schaduw vormden zich in haar handpalmen. Ze duwde haar vingers tegen de koude schubben van de slangen. Bijna direct vielen ze uit een.
'Melody ga weg, ik ben gevaarlijk,' riep Kim.
'Het is oké, je gaat niemand pijn doen. Je bent oké. Haal rustig adem.' Ze ging op haar knieën zitten.
Kim keek haar met betraande ogen, voor ze haar ogen sloot. Ze nam een schokkerige ademteug.
'Goezo, je gave is net als water. Als je er een groot rotsblok in gooit, spat het alle kanten uit. Probeer het rustig de andere kant op te duwen.'
'Hoe doe ik dat?'
'Stel je voor dat al de slangen naar achter kruipen. Duw ze voorzichtig die richting uit en beweeg je handen mee.'
Kim bewoog haar trillende handen een klein beetje richting de achterkant van het hokje. Langzaam kropen de overgebleven slangen weg bij haar voeten. Ze had haar ogen nog steeds op elkaar geperst.
Melody duwde de schaduwen terug haar huid in en pakte Kims vingers vast.
Ze bewoog ze verder richting de muur achter hen. De slangen volgden het gebaar. 'Kijk eens wat je aan het doen bent?'
Kim opende haar ogen voorzichtig. 'Zijn ze weg?'
'Nee, kijk, ze zitten allemaal achter je. Wil je ze weg hebben?'
'Alsjeblieft!' Kim keek nerveus achter haar.
'Stel je maar voor dat ze in stof uit elkaar vallen.'
'Moet ik ook iets met mijn handen doen?'
'Je kunt het proberen, maar kleine bewegingen. Als jij voorzichtig bent is je gave dat ook.' Melody liet haar vingers los.
Kim kneep haar handen langzaam tot vuisten. De slangen sisten luid en schoten wild heen en weer voor ze krompen en er niks meer van ze over was.
'Perfect,' zei Melody met een glimlach. 'Ik wist wel dat je het kon.'
Kim keek met grote ogen naar de plek waar de slangen hadden gekropen. 'Hoe weet je hoe je het beheerst?'
'Ik ken een paar trucjes.' Melody kwam overeind en veegde haar handen af aan haar broek. Het hielp niet om de lichtgrijze kleur van haar vingertoppen te krijgen.
'Melody Summers.' Een hand vouwde zich om haar arm. 'Waar ben je mee bezig?'
Ze draaide zich met een ruk om. Langeveld staarde naar haar grijze vingers. 'Ik...'
'Ben je gebeten?'
'Nee,' zei ze gehaast. Ze veegde haar vingers nogmaals langs haar broek.
'Waarom zijn je vingers dan donker?'
'Ik heb een van de slangen aangeraakt, maar ik denk dat er niks aan de hand is. Ze worden alweer normaal.'
Hij pakte haar pols vast en keek aandachtig naar haar vingers. Toen gleden zijn ogen naar het litteken op haar onderarm. 'Doe je vaker zulke roekeloze dingen?'
'Nee, meneer,' ze trok haar pols los.
'Dan is dit niet het moment om er mee te beginnen. Ik wil dit soort dingen nooit meer zien. Is dat duidelijk?'
'Ja meneer.' Ze beet op haar lip. Ze moest inderdaad voorzichtiger zijn, maar niet omdat ze gebeten had kunnen worden.'Ik doe niet aan tweede kansen. Als je je niet aan mijn regels kunt houden, is het hier klaar.' De ogen van Langeveld schoten naar de leerlingen in de deuropening. 'Hé, de les is nog niet afgelopen. Terug naar jullie plek.'