ခြံတံခါးရှေ့မှာ ဆိုက်ရောက်လာတဲ့
ဗျူဟာရဲ့ကားကို မြင်တာနဲ့ အလုပ်
သမားက ခြံတံခါးဖွင့်ပေးပြီး ဗျူဟာ
ခြံထဲကိုကားမောင်း ဝင်လာခဲ့သည်။
ခြံထဲမှာ ရပ်ထားတဲ့သူ့အဖေရဲ့ကားကို
တွေ့တော့
အဖေနဲ့အမေ ရောက်နှင့်ပြီဖြစ်ကြောင်း
သိလိုက်သည်။
အိမ်ရှေ့ဆင်ဝင်အောက်မှာရပ်လိုက်
တာနဲ့ဗျူဟာ ကိုကား တံခါးဖွင့်ပေး
သည့်ဒေါ်လေးမြိုင်
" သူဌေးနဲ့ သူဌေးကတော် ရောက်
နေပါပြီ ။ ဥက္ကဋ္ဌကလည်း ထမင်း
စားဖို့ စောင့်နေပါတယ် "
အလုပ်သမားတွေထဲမှာလုပ်သက်
အကြာဆုံးဖြစ်ပြီးအသက်အကြီးဆုံးမို့
အိမ်တော်ထိန်းလိုဖြစ်နေတဲ့ ဒေါ်လေး
မြိုင်က ဗျူဟာကို တရိုတသေနဲ့ပြောရင်း
" ဘာဖြစ်လို့ နောက်ကျနေတာပါလဲ
သခင်လေး ဟိုဘက်က သူတွေက
အရင်ရောက်နေနှင့်ကြတယ်။ဒေါ်စိုး
ယုမော်ရဲ့သားနဲ့စကားတွေပြောရင်း
ဥက္ကဋ္ဌက သဘောတွေကျနေတယ်"
ဒီဘက်ခေတ်အခေါ်နှင့်မအပ်စပ်တာမို့
မခေါ်နဲ့လို့တား၍လည်းမရ။
ဗျူဟာကိုငယ်ငယ်လေးထဲက
သခင်လေးလို့ခေါ်ခဲ့သူဒေါ်လေးမြိုင်။
" တမင်သက်သက် နောက်ကျမှ
လာတာ။ သူတို့နော်က်ကျရင် စောင့်စရာ
မလိုပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ နောက်ကျရင်
တော့ စောင့်နေရတဲ့ သူတို့အခြေအနေ
သူတို့သိအောင်"
ဒေါ်လေးမြိုင်က ဥက္ကဋ္ဌကြီးရဲ့အိမ်က
လူယုံ အိမ်တော်ထိန်း ဖြစ်ပေမယ့်လည်း ဗျူဟာအမေဒေါ် ခိုင်နီလာရဲ့အမိန့်ကို
နာခံသူလည်းဖြစ်ပြီးငယ်ငယ်လေးထဲက ဗျူဟာကိုထိန်းခဲ့သူလည်းဖြစ်သည်။
ဥက္ကဋ္ဌကြီးရဲ့ ဧကရီအသစ်ကိုလည်း
မနှစ်သက်သူမို့ဗျူဟာကိုပဲ
ဥက္ကဌကြီးရဲ့ တဦးတည်းသော မြေး
အဖြစ်မြင်သူဖြစ်သည်။
တစ်နည်းအားဖြင့်ပြောရရင် ဗျူဟာ
အမေရဲ့ဘက်တော်သား
ခြံထဲမှာဒီအိမ်ကအလုပ်သမားတွေနဲ့
ပုံမှန်ပဲဝတ်ထားပေမဲ့အိမ်ကို
ကြည့်ရှုပေးနေသည့်ဦးပိုင်ဦးရဲ့
ဘော်ဒီဂတ်တွေပါရှိသည်။
ကျယ်ဝန်းလှတဲ့အိမ်ရဲ့
ထမင်းစားခန်းထဲကို ဗျူဟာဝင်လာ
တော့ စားပွဲရှည်ထိပ်မှာထိုင်နေတဲ့
ဥက္ကဋ္ဌကြီးနဲ့ ဘေးတဖက်မှာတော့
ဗျူဟာအဖေနဲ့အမေ ဒီဘက်မှာတော့
ဆန်းဆက်မှူးရဲ့အဘွား၊အဖေနဲ့အမေ
ရယ်ဆန်းဆက်မှူးရယ်။
ဆန်းဆက်က ဗျူဟာဝင်လာတာကို
မကြည့်သလို ဗျူဟာကလည်း
ဆန်းဆက်ကို ဒီနေရာမှာ မရှိသလို။
" လမ်းမှာကားတွေ ပိတ်နေလို့ကျွန်တော် နည်းနည်းနောက်ကျသွားတယ်
ဦးပိုင်ဦးခင်ဗျ really sorry"
" ရောက်လာရင်ရပြီ ထမင်းစားဖို့
မင်းကိုပဲအားလုံးစောင့်နေတာ ထိုင်
ဗျူဟာ"
"ဟုတ်ကဲ့"
သူ့အမေ ဒေါ်ခိုင်နီလာ ဘေးမှာ ဗျူဟာ
ဝင်ထိုင်လိုက်မလို့လုပ်ချိန်။
"အဟမ်း ဟမ်း"
ဥက္ကဋ္ဌကြီးအနားက ဥက္ကဋ္ဌကြီး
ကတော်ဒေါ်တင့်တင့်ရီ ရဲ့ဟန့်သံ။
"သား ဒီမှာထိုင်"
သူ့ကို အရေးတယူနှုတ်ဆက်စကား
မဆိုပဲ ဒေါ်ခိုင်နီလာဘေးမှာ ဗျူဟာ
ဝင်ထိုင်ချိန် ဒေါ်တင့်တင့်ရီ မျက်နှာပျက်သွားသည်။
ဆန်းဆက်ရဲ့အမေဒေါ် စိုးယုမော်သည်လည်းထပ်တူပင်။
" မိသားစုတွေ စုံစုံညီညီ ထမင်းလက်
ဆုံမစားရတာ ကြာလို့ အကုန်လုံးကို
ဖိတ်လိုက်တာ ကဲ လူဆုံပြီဆိုတော့
စားလိုက်ကြရအောင်"
"အဖေပြောသလိုပဲ လူစုံတက်စုံထမင်း
မစားရတာ ကြာပြီ အဖေတွေ့ချင်တာနဲ့ နောက်လည်းအချိန်မရွေးခေါ်လိုက်
ပါ"
ဥက္ကဋ္ဌကြီး ကျန်းမာရေးကောင်း
လျက်စိတ်ကြည်လင်နေတာကို
မြင်တော့ဗျူဟာအဖေဦးထင်ပိုင်
ကလည်းသူ့အဖေစိတ်တိုင်းကျဖြစ်
စေချင်နေသည်။
" အစ်ကိုပြောတာ မှန်တာပေါ့။
မိသားစုတွေကိုယ်စီ အလုပ်မအားကျ
တာအခုလိုမျိုးအဖေက သားတွေ
ချွေးမတွေမြေးတွေနဲ့ ထမင်းလက်ဆုံ
စားဖို့စီစဥ်တော့ စည်စည်ကားကား
လေးဖြစ်တာပေါ့'"
ဆန်းဆက်အဖေကျော်ဦးမြင့်သူရဲ့စကားသံ။
"အေး ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီလိုပဲပိတ်ရက်တွေ
ငါ ခေါ်တဲ့အချိန်ဆိုရင် လူစုံအောင်စီစဥ်လိုက်ကြ။ ဒီလိုပဲ အဖေတို့စည်းစည်း
လုံးလုံးနဲ့ရှေ့ဆက်မြင်ချင်တယ်"
" ဟုတ်ကဲ့ပါအဖေ!!"
သားနှစ်ယောက်ရဲ့ပြိုင်တူအဖြေ။
သားနှစ်ယောက်က အဆင်ပြေပြေရှိသော်လည်း ဥက္ကဋ္ဌကြီးရဲ့ဇနီးနဲ့ချွေးမနှစ်ယောက်ကတော့ဒီထမင်းဝိုင်းမှာ ဘယ်
လိုမှမတတ်နိုင်၍ မျက်နှာချင်းဆိုင်
ထိုင်နေရလျက်။
"ကဲလူစုံပြီဆိုတော့စားကြတော့"
ဦးပိုင်ဦးခွင့်ပြုလိုက်သည်နှင့်အားလုံး
က ထမင်းပန်းကန်ဘေးကဇွန်းနှင့်
ခရင်းကိုကိုင်လိုက်ကြသည်။
" ဗျူဟာနဲ့ ဆန်းဆက် နဲ့က တစ်ကျောင်းတည်းပဲမလား "
"ဟုတ်ကဲ့ အဖေ!!!"
ချွေးမနှစ်ယောက် ပြိုင်တူဖြေမိသွားပြီး
တယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်လျက် မျက်နှာလွှဲလိုက်ကြသည်။
"ကောင်းတယ် ညီအကိုတွေသင့်
သင့်မြတ်မြတ် စည်းစည်းလုံးလုံး
နဲ့ကျောင်းတက်ကြပြီး ဒီထက်ပိုတော်
အတွေးအခေါ်တွေပိုရင့်ကျက်အောင်
ပညာယူကြ ငါ့မြေးတွေကလူတော်တွေပဲ"
"ဟုတ်ကဲ့ ဥက္ကဠ"
ဆန်းဆက်ရဲ့အဖြေ။
ဗျူဟာကတော့ စားလက်စထမင်း
ပန်းကန်ကိုသာအာရုံထားလျက်။
" ဆန်းဆက် မြေးလေးက မင်းအဘိုးကို ဥက္ကဋ္ဌလို့ခေါ်နေတုန်းပဲလားကွယ်
ကိုယ့်အဘိုးပဲ အခုထိအဘိုးလို့မခေါ်
ရဲသေးဘူးလားဒီကောင်လေး ငယ်
ငယ်တုန်းကတော့ ခေါ်ရဲ့သားနဲ့ "
အမေဖြစ်သူဒေါ်တင့်တင့်ရီရဲ့လေသံ
နောက်ကိုလိုက်လျက်ဒေါ်စိုးယုမော်ကပါ။
" ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ ကလေး
ဆိုတော့ ခေါ်ရဲတာပေါ့။အခုသိတတ်လာတော့ သူ့စိတ်ထဲမှာ အဖေ့ကို သူ့အဘိုး
ဆိုတာထက် သူလေးစားရတဲ့သူ ရိုသေ
ရတဲ့သူလို့ပဲ ခံယူထားတော့ မခေါ်ရဲ
ဘူးဖြစ်နေတာ"
ဒေါ်စိုးယုမော်စကားကိုဒေါ်ခိုင်နီလာက
ထမင်းပန်းကန်ကိုပဲကြည့်ရင်းနှုတ်ခမ်း
လှုပ်ရုံပြုံးလိုက်သည်။
" ကိုယ့်အဘိုးကို အဘိုးလို့ ခေါ်မှပေါ့
ဆန်းဆက် ဘာမခေါ် ရဲစရာရှိလဲ "
" အဘိုးလို့ ခေါ်ဖို့ ကျွန်တော်တို့
ဥက္ကဠကြီးက အရမ်းအရွယ်တင်
သေးတယ်လေ အဲဒါကြောင့်ပါ "
ဦးပိုင်ဦး ရဲ့ သဘောတကျရယ်သံက
ထမင်းဝိုင်းကို လွှမ်းမိုးသွားသည်။
"ဒီကောင်လေးကို အဲ့တာတွေသဘောကျတာ"
ဥက္ကဋ္ဌကြီးနဲ့အတူလိုက်ပြီး သဘော
မကျနိုင်သူတွေကတော့ ဗျူဟာနဲ့
သူ့အမေဒေါ်ခိုင်နီလာနှစ်ယောက်ထဲပင်။
"ဗျူဟာပိုင်"
"ဗျာ "
" အစီအစဥ် ပြောင်းလိုက်တာဘယ်လိုလဲ ဒီမှာကျောင်းတက်ရတာ အဆင်ပြေလား"
"ပြေပါတယ်"
" သားက သက်သက်မာရဲ့ သမီးလေးနဲ့လည်း တစ်ကျောင်းတည်းပဲလေ အဖေ သူငယ်ချင်းတွေ အတူတူတက်ရတာပေါ့"
"ဟုတ်လား ကိုလင်းဝေနဲ့မသက်သက်
မာရဲ့သမီးလေးလား နာမည်လေးက
ဘယ်သူလဲ အဖေမေ့သွားလို့"
"ဝတ်ရည်ဦးပါအဖေ"
"ကောင်းတာပေါ့ အဲဒီ ကောင်မလေး
ကခပ်ချောချောလေးနဲ့ပညာတော်တဲ့
ကလေးမလေးပဲ စကားပြောတာ
လည်းလူကြီးသူမတွေကို ယဥ်ကျေးတယ်
အဖေကတော့သဘောကျတယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ အဖေ"
ဒေါ်ခိုင်နီလာကိုကြည့်ပြီး
အဓိပ္ပါယ်ပါပါပြော လိုက်တဲ့ ဥက္ကဌကြီးရဲ့စကားကို ဒေါ်ခိုင်နီလာက
အပြုံးလေးနဲ့ထောက်ခံရင်းဘေးက
ဗျူဟာကို ကျေနပ်စွာစောင်းငဲ့ကြည့်
လိုက်သည်။
မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေတဲ့
ဒေါ် စိုးယုမော်နဲ့ဆန်းဆက်ကလည်း
ဘာမှဝင်မပြောပဲအသံတိတ်နေလျက်
ပင်ထမင်းဝိုင်းကစကားသံတွေတိတ်သွားသည်။
--------------
ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာပေါ်မှာ ဗျူဟာ
နဲ့ဒေါ်ခိုင်နီလာ ထိုင်နေစဉ် ဆန်းဆက်
လည်း တစ်ဘက်မှာ ဝင်ထိုင်လာသည်။
" ထိုင်စရာနေရာတွေ အများကြီးရှိတာပဲ မင်းတစ်ခြားကိုသွားလိုက်လို့ရမလား "
" ငါကဒီမှာပဲထိုင်ချင်တာလေ
ဘာပြဿနာရှိလို့လဲ တစ်ဝိုင်းထဲတောင်
ထမင်းအတူတူ စားခဲ့ပြီးပြီပဲ။
ကျနော် ထိုင်လို့ရတယ်မလား အန်တီနီလာ"
ဒေါ်ခိုင်နီလာက ဆန်းဆက်ကို
ကြည့်ရင်းအသာပြုံးလိုက်သည်။
"ဒေါ်လေးမြိုင်ကျွန်တော့် ကိုလည်း
ဖျော်ရည်တစ်ခွက်"
စားပွဲပေါ်က သစ်သီးဗန်းထဲက
ပန်းသီးတစ်စိတ်ကို ဆန်းဆက် ခရင်းနဲ့ လှမ်းထိုးပြီးစားရင်း ပြောလိုက်သည်။
ရပ်နေသည့်
ဒေါ်လေးမြိုင်က မျက်နှာတည်နှင့်ပင်
ဘေးက
အကူ မိန်းကလေးကိုအမူအရာပြ
ကာသွားယူခိုင်းလိုက်သည်။
ဆန်းဆက် ဘေးမှာလာ ဝင်ထိုင်တဲ့
ဒေါ်စိုးယုမော်။
" ဒေါ်လေးမြိုင် ဒီမှာဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ
အဖေအနားမှာstand by ရှိနေသင့်တာမဟုတ်ဘူးလား"
"ငါပဲ ခေါ်ထားတာ အဖေ့အနားမှာ
သူ့သား နှစ်ယောက်နဲ့ ဒေါ်တင့်ထားရီ
ပါရှိနေတာပဲ"
ဒေါ်ခိုင်နီလာရဲ့ စကားကို ဒေါ်စိုးယုမော်မသိမသာ မျက်နှာမဲ့လိုက်သည်။
အိမ်အပြင်မြက်ခင်းပြင်ကစားပွဲဝိုင်းမှာ
ဦးပိုင်ဦးကသားနှစ်ယောက်နဲ့အတူ
ဒေါ်တင့်ထားရီနဲ့ပါထိုင်ရင်းဦးပိုင်ဦး
ကြိုက်တဲ့ လက်ဖက်ရေနွေးကြမ်းသောက်ကာ စကားပြောလျက်ရှိနေသည်လေ။
" ဒေါ်လေးမြိုင်"
" ဟုတ်ကဲ့ မနီလာ"
" အိမ်အလယ်မှာချိတ်ထားတဲ့
သဘင်သည်မင်းသမီး ပန်းချီကားက ဘယ်ကိုရောက်သွားတာလဲ"
"အဲ့တာ ဒေါ်တင့်ထားရီက ဖြုတ်ထား
လိုက် ဆိုပြီး အမိန့်ပေးလို့ စတိုခန်းထဲမှာ သိမ်းထားလိုက်ရတယ်မနီလာ"
"အမေ့ကို ရှင်မရိုမသေနဲ့ဘယ်လို
ခေါ်လိုက်တာလဲဒေါ်လေးမြိုင်"
ဒေါ်စိုးယုမော်စကားကိုဒေါ်လေးမြိုင်က
မသိကျေးကျွန်ပြုလျက်
" အဲ့ဒီပန်းချီကားက ဒီအိမ်မှာချိတ်
ထားတာ အနှစ်နှစ်ဆယ်ကျော်ပြီ အမေအကြိုက်ဆုံးပန်းချီကားပဲ"
"အဘွားရဲ့ နှစ်ပတ်လည်နေ့ရောက်တော့မယ်မလား အမေ"
"ဟုတ်ပါတယ် သခင်လေး"
ဗျူဟာကို ဒေါ်လေးမြိုင် သခင်လေး
လို့ ခေါ်လိုက်သည်ကို ဆန်းဆက်ကရ
ယ်ချင်နေသည့် မျက်နှာနှင့်။
"အဲဒီပန်းချီကားကိုကျွန်မပြန်ရင် ထည့်ပေးလိုက်ပါအဖေ့ကိုခွင့်တောင်းလိုက်မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ မနီလာ"
"အမေတို့ အဘိုးနဲ့အဘွားဆီသွား
ရအောင် ဆန်းဆက်"
ဒေါ်စိုးယုမော်ကဧည့်ခန်းကနေ
အပြင်ကိုထထွက်သွားသည်။
ဆန်းဆက်က သူ့အမေနောက်ကို
လိုက်မလို့လုပ်ပြီးမှ။
"ကျွန်တော်တို့ အန်တီနီလာကတော့ အမြဲကျက်သရေရှိပြီးလှနေတာပဲဗျာ"
အသာပြုံးလျက်။
" အဲ့တာကြောင့် ကျွန်တော်တို့
အန်ကယ်နဲ့လူတကာအားကျရအောင်
အရမ်းလိုက်ဖက်နေတာဖြစ်မယ်နော်"
ပြုံး၍ပြောရင်းပင် ဆန်းဆက် ဆိုဖာ
ပေါ်ကနေထ၍ သူ့အမေနောက်လိုက်ကာ
အိမ်အပြင်ကိုထွက်သွားသည်။
လက်သီးကိုခပ်တင်းတင်းဆုပ်လိုက်မိပြီး ဗျူဟာ ဆန်းဆက် အနောက် လိုက်မလို့အလုပ် ဒေါ်ခိုင်နီလာကအလျင်အမြန်ပင် ဗျူဟာလက်ကိုကိုင်၍ တားလိုက်သည်။
"ကောင်လေးကငယ်ငယ်တုန်းကလို
မဟုတ်တော့ဘူး သတိထား။
သူ့သားရဲ့စိတ်ဓါတ်ကိုသူ့အမေ
ကိုယ်တိုင်ကဖျက်စီးလိုက်ပြီ"
------------
ဘာလိုလိုနဲ့ ကျောင်းဖွင့်တာရက်
သတ္တပတ်ပင် ကုန်ဆုံးသွားလေပြီ။
"" သက်သာရဲ့လား ဝင့် မူးနေသေးလား"
"အင်း အပြင်ထွက်လာတော့
နည်းနည်းတော့ ခေါင်းမူးတာသက်သာ
သွားပြီ"
"အချိုရည် သောက်လိုက်အုံး"
"အွန်း"
ဆန်းဆက် စိတ်ပူစွာဖြင့် ဘေးနားမှာထိုင်ရင်း ဝတ်ရည်ကိုတစ်ကြည့်ြကည့်။
အတန်းထဲမှာ မူးတယ်လို့ဖုန်းဆက်လာတာကြောင့် အလျင်အမြန်ပင် ကျောင်းဆောင်အပြင်ကခုံတန်းတွေဆီ
သို့ခေါ်လာခဲ့ရခြင်း။
နဂိုရောဂါအခံ ရှိသူမို့လို့ နည်းနည်းလေးတောင်မှ အမှားခံလို့မရ။
"သက်သာရဲ့လား ကျောင်းဆေးခန်းသွားလိုက်မလား"
" အဲ့လောက်မလိုပါဘူး ရင်ဘတ်ထဲကရုတ်တရက်ကြီးအောင့်"
" ရင်ဘက်အောင့်တယ် ဘယ်လိုဖြစ်
လို့လဲ ဆေးခန်းသွားရအောင် ။မဟုတ်ဘူးအခုထတခါတည်းကျောင်းကနေပြန်လိုက်တော့မယ် ဆေးရုံသွားရအောင်"
"ဆန်း"
မတ်တပ်ထရပ်ပြီး စိတ်ပူနေပုံ
အလျင်စလိုဖြစ်နေတဲ့ ဆန်းဆက်ကြောင့် ဝတ်ရည် လက်ထဲကpocari
sweatဘူးကိုချပြီး ။
" အဲလောက်မလိုပါဘူး ရတယ်
ငါခဏနားလိုက်ရင်
သက်သာသွားမှာ"
" ဘာသက်သာတာလဲ ဆေး
တွေရောပုံမှန်သောက်ရဲ့လား ဝင့်"
"ပုံမှန်"
"ဝတ်ရည်ဦး"
တင်းမာနေတဲ့ခေါ်သံကြောင့် ဝတ်ရည်နဲ့ ဆန်းဆက် အနောက်တို့ပြိုင်သူ လှည့်လိုက်မိသည်။
ဝတ်ရည်တို့ ရှိနေတဲ့ ထိုင်ခုံတွေအနား
ကိူ ခပ်မြန်မြန်လျှောက်လာနေတဲ့ဗျူဟာ။
ဝတ်ရည်လည်း ထရပ်မိသွားရသည်
"ဗျူဟာ"
" ဒီမှာဘာလုပ်နေတာလဲ အတန်း
မတက်ဘူးလား"
ထုံစံအတိုင်း ဆန်းဆက်ကိုမမြင်သ
လို ပုံစံချိုးထားတဲ့ ဗျူဟာကြောင့်
ဝတ်ရည် အလိုမကျဖြစ်ရရင်း။
"ငါ ခေါင်းနည်းနည်းမူးလို့ အတန်း
ထဲမှာမနေပဲ အပြင်မှာလာထိုင်တာ ဆန်းဆက်ကအဖော်လုပ်ပေးနေတာ"
မျက်နှာပျက်သွားတဲ့ ဗျူဟာ။
" မင်းမူးနေတယ်ဆိုရင် ငါ့ကို
ဖုန်းဆက်ခေါ်လိုက်ပေါ့"
" အခုသက်သာသွားပြီမလား
သွားရအောင်"
ဝတ်ရည် လက်ကိုခပ်ကြမ်းကြမ်း
ဆွဲပြီးခေါ်သွားတဲ့ဗျူဟာနဲ့အပြိုင်
နောက်တစ်ဖက်ကို ဆန်းဆက်က
ပြန်ဆွဲထားလိုက်သည်။
ဆန်းဆက်ကို တည်တင်းကာ ပြန်ကြည့်လိုက်သည့် ဗျူဟာ။
"ဝတ်ရည် နေမကောင်းဘူး
ဆေးခန်းပို့ရင်ပို့ပေးလိုက်"
ဆန်းဆက် ဝတ်ရည်ရဲ့ လက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်တာနဲ့ ဘာမှပြန်မပြော ပဲ ဗျူဟာဝတ်ရည်ကို ဆွဲခေါ်သွားသည်။
တစ်ယောက်ထဲကျန်ခဲ့တဲ့နေရာ မှာပဲ
ဆန်းဆက် အဓိပ္ပါယ်ပါပါနှင့် ပြုံးလိုက်လျက်။
----------
" ဗျူဟာ နေအုံးလေ ဗျူဟာ"
ဝတ်ရည်ရဲ့ လက်ကောက်ဝတ် ကို
ကိုင်ပြီးအတငိးဆွဲခေါ်လာတဲ့ ဗျူဟာ
ကြောင့်ဝတ်ရည် ကျန်ခဲ့တဲ့ဆန်းဆက်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး ပါလာခဲ့ရသည်။
" ဗျူဟာ ငါ့လက်နာနေပြီ"
ကားပါကင်ဆီ ရောက်မှ ဗျူဟာက
လက်ကိုလွှတ်ပေးသည်။
" ဘယ်လိုဖြစ်လို့အတင်းဆွဲခေါ်လာတာလဲ ဆန်းဆက်ကို အားနာစရာ နင်"
" မင်းကို ဆန်းဆက်မှူးနဲ့ တတွဲတွဲမနေနဲ့လို့ ဘယ်နှစ်ခါပြောထားရမလဲဝတ်ရည်"
" နင်ပြောတိုင်းငါကနင့်စကား
နားထောင်ရမှာလား"
"အိမ်ပြန်ပို့ပေးမယ် မင်းအိတ်ကို တစ်ယောက်ယောက်ကို လာပို့ခိုင်းလိုက်"
"ဗျူဟာ"
" ငါနှစ်ခါမပြောချင်ဘူး"
ဝတ်ရည် အဲလိုမကျပေမယ့်လည်း မျက်နှာက တင်းနေပြီး ဒေါသထွက်နေပုံရတဲ့ ဗျူဟာကြောင့် စိတ်လျှော့လိုက်ရသည်။
ဆန်းဆက်နဲ့တွဲတွေ့ရင် လုံးဝမကြိုက်
သည့် ဗျူဟာစကားနားထောင်ချင်လို့တော့မဟုတ် ဒီအကြောင်းအမေ့ဆီပြန်ရောက်သွားမှာစိုး၍သာ ဆန်းဆက်ရဲ့ အဘွားနဲ့အမေကိုလုံးဝမကြည်သည့် ဝတ်ရည်အမေကအိမ်မှာ ဆန်းဆက် အကြောင်းတောင်တစ်ခွန်းအပြောမခံ
ဝတ်ရည် တစ်ကယ်ပဲစိတ်ညစ်နေရပြီ။
အတန်းလည်း ဆက်မတက်ချင်တော့တာမို့ ပြန်ဖို့ပဲစဉ်းစားလိုက်ရသည်။
သူငယ်ချင်းတယောက်ကိုအတန်းထဲ
ကနေအိတ်ယူလာခိုင်းပြီးတာနဲ့ဝတ်ရည် ဗျူဟာရဲ့ ကားထဲကိုဝင်လိုက်သည်။
ဗျူဟာကတော့ ကျောင်းထဲကနေ
တရှိန်ထိုးမောင်းထွက်သွားတာအရှိန်ကမြန်လွန်းလို့ဝတ်ရည် စိတ်တိုစွာနဲ့ပဲ။
တစ်လမ်းလုံး
နှစ်ယောက်လုံးဘာမှမပြောဖြစ်ကြ။
ဝတ်ရည် အိမ်နားအရောက်မှာ
ဗျူဟာက ကားကိုလမ်းဘေး ထိုး
ရပ်လိုက်သည်။
" နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ ဗျူဟာ တချိန်လုံး နင့်ဒေါသနင့်စိတ်ချည်းပဲ"
" ငါဒေါသထွက်နေတာကိုတော့
မင်းသိသေးတယ်ပေါ့"
" ဗျူဟာ"
" နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ နင်နဲ့ငါက
သူငယ်ချင်းဖြစ်နေတယ်ဆိုတာနဲ့ပဲ ငါကဆန်းဆက်နဲ့ ခင်မင်ရင်းနှီးခွင့်တောင်
မရှိတော့ဘူးလား။
နင်သိထားဖို့က နင်နဲ့မတွေ့ခင်ထဲက
ဆန်းဆက်နဲ့ငါက အရင် သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်ကြတာ။ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး မခေါ်ပြောပဲနေလို့ရမှာလဲ"
"သူငယ်ချင်း ဟုတ်လား ငါတို့ကသူငယ်ချင်းတွေလား"
"ဗျူဟာ"
" ငါတို့အခြေအနေကသူငယ်ချင်းတွေ
ဟုတ်မဟုတ်မင်းကိုယ်တိုင်သိမှာပါ ဝတ်ရည်။မင်းတို့ဟာက ပုံမှန်ခေါ်ပြော
တာထာက်ကိုကျော်နေပြီ အခုကျောင်းမှာဘာတွေ ပြောနေကြတယ်သိလား ။
ဝတ်ရည်ဦးက လူကြီးချင်းသဘော
တူထားတဲ့ ဗျူဟာပိုင်အနားကိုမကပ်ပဲ
ဆန်းဆက်မှူးအနားမှာ ကြီးပဲတွေ့နေ
ရတယ်တဲ့"
"နင်နဲ့ငါနဲ့ကို ဘယ်တုန်းကလူကြီး
ချင်းသဘောတူထားလိုက်တာလဲ"
"ဝတ်ရည်"
" ပြောရမယ်ဆိုရင် မိဘတွေက
ခင်မင်လို့လူကြီးတွေသူတို့ဘာသာ
စကားစထားရုံလောက်ပဲရှိတာ အတည်တကျကြီးပြောထားတာ
မရှိသလို ငါ့ဘက်က သဘောတူထား
တာမျိုးလည်းမရှိဘူး။
မိန်းကလေးတစ်ယောက် ကိုနင်
အဲ့ဒီလိုပြောပိုင်ခွင့်မရှိဘူး"
"အဲ့တာဆိုရင် အတည်တကျဖြစ်
အောင် စီစဥ်ကြတာပေါ့"
"ဗျူဟာ"
ဝတ်ရည် ပြောစရာစကားမဲ့သွားလျက်။
"နင် ငါ့ကိုဘာလို့ လိုချင်တာလဲ"
ကားအရှေ့ကိုသာကြည့်နေသည့်
ဗျူဟာက တည်တင်းနေသည့် မျက်နှာတစက်လေးမှ မလျော့သွားပဲ
တစ်ခဏကြာသည်အထိ အသံတိတ်နေလျက်ပင်။
"ငါသာ နင်နဲ့ အခြေအနေချင်းတူတဲ့ အထက်တန်းမိသားစုကမဟုတ်ရင်
နင်ငါ့ကိုအခုလို လိုလိုချင်ချင်ဖြစ်နေမှာမဟုတ်ဘူး "
" မင်းခေါင်းထဲကို အဲဒီအတွေးတွေ
ဘယ်သူရိုက်သွင်းလိုက်တာလဲ"
" ဘယ်သူကမှရိုက်မသွင်းဘူးနင့်လုပ်ရပ်တွေကိုကသက်သေပြနေတာ "
" မင်းထင်ချင်သလိုထင် ငါတစ်ခါတည်းအပြတ်ပြောလိုက်မယ်ဆန်းဆက်မှူးနဲ့
မင်းကို နောက်ထပ်တစ်ခါတစ်တွဲတွဲ
ထပ်မတွေ့ချင်ဘူး။ ပြီးမှငါသတိ
မပေးထားဘူးလို့မပြောနဲ့"
"ဗျူဟာပိုင်"
ဝတ်ရည် သည်းခံနေတာတွေကုန်သွားပြီးဒေါသတွေ ထွက်ချင်လာရသည်။
ဗျူဟာကို ဝတ်ရည် သူငယ်ချင်း
သံယောဇဥ်ကအပြည့်ရှိသည်။
သူ့ရဲ့အထက်စီးဆန်တဲ့အကျင့်တွေ
အပြုအမူတွေကိုလည်း အမြဲ
နားလည်ပေးခဲ့ပေမဲ့
"ငါ့အမေကနင့်ဆီမှာငါ့ကိုအပ်ထား
တယ်ဆိုတိုင်း နင် ငါ့အပေါ်မှာ အဲဒီလို ချုပ်ကိုင်လို့ မရဘူး။
တချိန်လုံးနင့်စိတ်နင့်ဒေါသကြီးပဲ။
နင်ငါ့ကို အဲဒီလောက်ထိ နင့်စိတ်တိုင်းကျချုပ်ချယ်နေရအောင်ငါ ရှင်းရှင်းပဲပြော
လိုက်မယ် နင်နဲ့ငါကဘာမှပတ်သက်မှု
ရှိတာမဟုတ်ဘူး"
" ငါမင်းကို စိတ်ပူလို့ပြောနေရတာ
တစ်ခြားသူဆိုရင် ငါအဲဒီလောက်ထိ
မဖြစ်နေဘူး အဲဒီကပ်ပါးအမျိုးအနွယ်
ကကောင် ဖြစ်နေလို့ ငါတို့မိသားစု
ကို မျက်မုန်းကျိုးနေတဲ့အဲ့ဒီအမျိုး
အနွယ်က ဆန်းဆက်မှူးဖြစ်
နေလို့"
"အဲ့တာနင်တို့မိသားစုပြသနာလေ
ဆန်းဆက်နဲ့ဘာဆိုင်လဲ ဆန်းဆက်မှာ
နင့်ကိုဘာမှမကျေနပ်တဲ့စိတ်မရှိဘူး
။နင်ကမြေးအရင်းဖြစ်သလို အားလုံး
ထဲမှာမျက်နှာသာအပေးခံရ လုပ်ပိုင်
ခွင့်တွေအားလုံးကလည်း နင့်ဆီမှာပါ
။သူ့အမေကြောင့်သာဒီကျောင်းမှာ စီးပွားရေးကိုတက်နေရတာဆန်းဆက်
ကသူ့ဝါသနာကလွဲပြီး ဘာမှစိတ်
ဝင်စားတာမဟုတ်ဘူး။
ဆန်းဆက်မှာ ဘာလောဘမှမရှိသလို
အဲဒီလိုစိတ်ဓာတ်မျိုးလည်းမရှိဘူး
ဗျူဟာ နင့်စိတ်နဲ့မနှိုင်း"
" ငါတို့ မိသားစုပြသနာကို
မင်းမသိချင်ပါနဲ့။အစထဲကငါ့အဘိုး
သာ သူ့အဖေကိုသနားပြီးငယ်ငယ်
ထဲက မမွေးစားခဲ့ရင်
ဒီအကောင်အခုချိန် ဘာမှမဟုတ်ဘူး"
" နင့်စကားတွေအရမ်းလွန်နေပြီဗျူဟာ"
"ဆင်းတော့ အိမ်နားရောက်နေပြီ လမ်းလျှောက်သွားလိုက်တော့
ငါပြောထားတာတွေကို မမေ့နဲ့
ဝတ်ရည် ငါ့အကြောင်း မင်းသိပါတယ်"
ဝတ်ရည် အသံတိတ်သွားလျက်
ဗျူဟာကို တခဏစိုက်ကြည့်ပြီး
ကားပေါ်ကဆင်းသွားသည်။
ကားထဲမှာကျန်ခဲ့တဲ့အချိန်
ဗျူဟာ ဒေါသထွက်စွာနဲ့ကား
စတီယာရင်ကို လက်သီးနဲ့ထိုးလျက်။
ဘယ်နေရာကနေစပြီးလွဲနေတာလဲ။
ဝတ်ရည်ကို ဒီလိုမျိုး ထုတ်ပြောဖို့
စိတ်ကူးမရှိ တန်ဖိုးထားလို့တောင် ကိုယ့်ဘက်က အရင်ဖွင့်ပြောပြီးအဆင့်
တက်မလို့ အချိန်ယူပြင်ဆင်နေတုန်းပဲရှိသေးသည်။
ဝတ်ရည် သူ့ကိုအထင်လွဲသွားပြီ။
သူတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ
ဒီထက်ပိုပြီးအရေးမပါတဲ့အရှုပ်တွေ
ကိုဝင်လာခွင့်မပြုနိုင်ဘူး
ဆက်ပြီးအချိန်ဆွဲလို့မရတော့ဘူး။
-------------
" ငါတစ်ကယ် လုပ်အားပေးထဲ
မဝင်ချင်ဘူးအင်ကြင်း ကျောင်းစာပျက်တယ် ငါ့အလုပ်တွေလည်းရှိသေးတယ် "
" လုပ်ပါဟာ ငါ့ရဲ့ဘုန်းလေးနဲ့
နီးစပ်ဖို့က ဒီတစ်နည်းပဲရှိတော့တယ်
နေစင်လုပ်ပါနော်"
နောက်ဆုံးအတန်းချိန် ပြီးတာနဲ့
နေစင်က်ု အင်ကြင်း အားကစားရုံ
ထဲ အတင်းဆွဲခေါ်လာပြီး ဘုန်းပြည့်
သော်တို့ဘောလီဘောclubထဲမှာ လုပ်အားပေးဝင်လုပ်ဖို့ အကူအညီ
တောင်းနေသည်။
ငြင်းလို့လည်းမကောင်း။
အင်ကြင်းပွင့်က သူငယ်ချင်းဆိုတာ
ထက်ကိုယ့်အဖေအလုပ်ရှင်ရဲ့ သမီး
မဟုတ်လား။အင်ကြင်းကတစ်ယောက်တည်းလည်းသူမရဲ။သူ့သူငယ်ချင်း
ကောင်မလေးတွေထက်နေစင်ကိုပဲပိုပြီးခင်တွယ်ရှာသူမို့။
" သူတို့ကဘာလို့ လုပ်အားပေး လိုတာလဲ "
နေစင် မေးတာကိုပြန်မဖြေပဲ အင်ကြင်းက ဘုန်းပြည့်သော် ရှိနေတဲ့နေရာ ဆီ
ဆွဲခေါ်လာသည်။
အားကစားရုံထဲမှာ ရှိနေတဲ့ဝတ်စုံပြည့်
နဲ့အသင်းသားတွေ။
ဘုန်းပြည့်သော်ကနေစင်ကို တွေ့တာနဲ့။
"နေစင်ဟန်ပဲ ရှင်းသန့်တောင် မင်းအကြောင်း ပြောပြနေသေးတယ်
ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ"
ရှင်းသန့်သူကနေစင်အကြောင်း
ပြောတယ်ဆိုပါလား။
" ဟိုင်း... ဘုန်း တို့ကိုမှတ်မိလား"
အင်ကြင်းကဝင်ပြောလိုက်တော့။
"မင်းက"
"မနေ့ညကပဲcbမှာ စကားပြောထား
တယ်လေ "
"အင်ကြင်း ဆိုတာလား"
"ဟုတ်တယ် အင်ကြင်းပွင့်"
"သိပြီ"
"ဘုန်းတို့ ဘော်လီဘောclubကလုပ်အားပေးထဲ ဝင်မလို့ပြောထားတာလေ အဲ့တာ"
"မှတ်မိပြီဟုတ်တယ်မနေ့ညက
ပြောထားတာ နှစ်ယောက်လုံးဝင်မှာလား"
"ဟုတ်တယ် နှစ်ယောက်လုံး"
"နေစင်ဟန်က လုပ်အားပေးမလုပ်ပဲနဲ့ ကျွန်တော်တို့ အဖွဲ့ထဲမဝင်ချင်ဘူးလား အရပ်လည်းရှိတာပဲ"
"မဝင်ဘူး"
နေစင် ချက်ချင်းပင် ခပ်ပြတ်ပြတ် ပြောလိုက်တော့ ဘုန်းပြည့်သော်က
ရယ်လျက်
"ဟိုမှာ ခေါင်းဆောင်ရှိတယ်နော်
အဲ့အကိုဆီမှာစာရင်းသွားပေးလိုက်
နှစ်ယောက်လုံးကို ကြိုဆိုပါတယ်"
"အိုကေ ဘုန်း"
အင်ကြင်းရဲ့ တက်ကြွမှုနဲ့ ခေါင်းဆောင် ဆီမှာ စာရင်းပေးနေတုန်း
နားနေခန်းထဲကနေ ထွက်လာတဲ့သူ။
ရှင်းသန့်သူ။
အမယ် ဒီကောင်အားကစားဝတ်စုံ
နဲ့မိုက်နေတာ။
"သူက ဘယ်လိုရောက်နေတာလဲ
ဘယ်သူနဲ့မှ စကားမပြောပဲနဲ့ "
ထုံးစံ အတိုင်း ရှင်းသန့်သူက
နေစင်တို့ကိုကြည့်လျက် ဘာမှမပြောပဲ
တခြားသူတွေနဲ့သွေးပူလေ့ကျင့်နေသည်။
အင်ကြင်းကတော့ ယူလာတဲ့
အအေးဘူးကို ဘုန်းပြည့်သော်ကို
သွားပြေးတိုက်နေပြီး ဘုန်းပြည့်သော်ကလက်ခံပြီး သောက်လိုက်သော်လည်း
အကြည့်တွေက ရှင်းသန့်သူဆီ
မှာသာ။ရှင့်းသန့်သူကလည်း
ဘုန်းပြည့်သော်ရဲ့အကြည့်တွေကို
မျက်နှာရဲလျက်ရှက်နေသလိုပင်။
ဒီကောင် ဘုန်းပြည့်သော်ခေါ်လို့
လာတာပဲဖြစ်ရမယ်။
ဒါကို အပျော်လွန် နေတဲ့
အင်ကြင်းကမမြင်။နေစင်စဥ်းစား
ရခက်သွားသည်။
ခေါင်းဆောင်ကတစ်ဘက်ခါ
တစ်နေ့ထဲကျတဲ့သူ့
အမျိုးသမီးရဲ့မွေးနေ့နဲ့wedding anni
နေ့ဖြစ်ပြီးparty dinnerလုပ်မှာမို့
အသင်းသားတွေအားလုံးအဖွဲ့စတင်တဲ့
အနေနဲ့ရင်းနှီးမှု ရှိအောင် အကုန်လုံး
လာရမယ်အကုန်ပွဲတက်လို့ရတယ်
ဆိုပြီး ဖော်ရွေစွာဖိတ်နေသညိ။
အင်ကြင်း စိတ်ကျေနပ်အောင်
လုပ်အားပေးထဲ ဝင်လိုက်တာ
နေစင်မှာအချိန်မရှိ။ သူတို့ခေါ်တဲ့
အချိန် လာချင်မှလည်းလာနိုင်မယ်။
ယောကျာ်းလေးအချင်းချင်းဝင်မဲ့ဝင်လုပ်အားပေးလုပ်စရာလား
အသင်းသားပဲလုပ်မှာပေါ့။ဒါပေမဲ့
နေစင်မှာအားကစားဘက်ကိုအချိန်
မပေးနိုင်ဘူး ဒီကျောင်းကိုဘယ်လို
တက်နေရတာလဲ letcureဘက်ကိုနည်းနည်းမှလစ်ဟင်းမခံနိုင် ညနေပိုင်း
အလုပ်ရှိရင်သွားရသေးတယ်။
ဆက်ဆံရေး ကောင်းတဲ့
ဘုန်းပြည်သော်နဲ့အတူ အင်ကြင်းက
နေစင်ကို ခေါ်နေသော်လည်းပဲ
မလိုက်ဘူးလို့ငြင်းနေတုန်းပင်
ဘူဖေး ဆိုသောအချက်ကြောင့်
နေစင် စိတ်ဝင်စားသွားရသည်။
******************
ျခံတံခါးေ႐ွ႕မွာ ဆိုက္ေရာက္လာတဲ့
ဗ်ဴဟာရဲ႕ကားကို ျမင္တာနဲ႔ အလုပ္
သမားက ျခံတံခါးဖြင့္ေပးၿပီး ဗ်ဴဟာ
ျခံထဲကိုကားေမာင္း ဝင္လာခဲ့သည္။
ျခံထဲမွာ ရပ္ထားတဲ့သူ႕အေဖရဲ႕ကားကို
ေတြ႕ေတာ့
အေဖနဲ႔အေမ ေရာက္ႏွင့္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း
သိလိုက္သည္။
အိမ္ေ႐ွ႕ဆင္ဝင္ေအာက္မွာရပ္လိုက္
တာနဲ႔ဗ်ဴဟာ ကိုကား တံခါးဖြင့္ေပး
သည့္ေဒၚေလးၿမိဳင္
" သူေဌးနဲ႔ သူေဌးကေတာ္ ေရာက္
ေနပါၿပီ ။ ဥကၠ႒ႀကီးကလည္း ထမင္း
စားဖို႔ ေစာင့္ေနပါတယ္ "
အလုပ္သမားေတြထဲမွာလုပ္သက္
အၾကာဆုံးျဖစ္ၿပီးအသက္အႀကီးဆုံးမို႔
အိမ္ေတာ္ထိန္းလိုျဖစ္ေနတဲ့ ေဒၚေလး
ၿမိဳင္က ဗ်ဴဟာကို တ႐ိုတေသနဲ႔ေျပာရင္း
" ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္က်ေနတာပါလဲ
သခင္ေလး ဟိုဘက္က သူေတြက
အရင္ေရာက္ေနႏွင့္ၾကတယ္။ေဒၚဝင္း
ယုေမာ္ရဲ႕သားနဲ႔စကားေတြေျပာရင္း
ဥကၠ႒က သေဘာေတြက်ေနတယ္"
ဒီဘက္ေခတ္အေခၚႏွင့္မအပ္စပ္တာမို႔
မေခၚနဲ႔လို႔တား၍လည္းမရ။
ဗ်ဴဟာကိုငယ္ငယ္ေလးထဲက
သခင္ေလးလို႔ေခၚခဲ့သူေဒၚေလးၿမိဳင္။
" တမင္သက္သက္ ေနာက္က်မွ
လာတာ။ သူတို႔ေနာ္က္က်ရင္ ေစာင့္စရာ
မလိုေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေနာက္က်ရင္
ေတာ့ ေစာင့္ေနရတဲ့ သူတို႔အေျခအေန
သူတို႔သိေအာင္"
ေဒၚေလးၿမိဳင္က ဥကၠ႒ႀကီးရဲ႕အိမ္က
လူယုံ အိမ္ေတာ္ထိန္း ျဖစ္ေပမယ့္လည္း ဗ်ဴဟာအေမေဒၚ ခိုင္နီလာရဲ႕အမိန္႔ကို
နာခံသူလည္းျဖစ္ၿပီးငယ္ငယ္ေလးထဲက ဗ်ဴဟာကိုထိန္းခဲ့သူလည္းျဖစ္သည္။
ဥကၠ႒ႀကီးရဲ႕ ဧကရီအသစ္ကိုလည္း
မႏွစ္သက္သူမို႔ဗ်ဴဟာကိုပဲ
ဥကၠဌႀကီးရဲ႕ တဦးတည္းေသာ ေျမး
အျဖစ္ျမင္သူျဖစ္သည္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ ဗ်ဴဟာ
အေမရဲ႕ဘက္ေတာ္သား
ျခံထဲမွာဒီအိမ္ကအလုပ္သမားေတြနဲ႔
ပုံမွန္ပဲဝတ္ထားေပမဲ့အိမ္ကို
ၾကည့္႐ႈေပးေနသည့္ဦးပိုင္ဦးရဲ႕
ေဘာ္ဒီဂတ္ေတြပါ႐ွိသည္။
က်ယ္ဝန္းလွတဲ့အိမ္ရဲ႕
ထမင္းစားခန္းထဲကို ဗ်ဴဟာဝင္လာ
ေတာ့ စားပြဲ႐ွည္ထိပ္မွာထိုင္ေနတဲ့
ဥကၠ႒ႀကီးနဲ႔ ေဘးတဖက္မွာေတာ့
ဗ်ဴဟာအေဖနဲ႔အေမ ဒီဘက္မွာေတာ့
ဆန္းဆက္မႉးရဲ႕အဘြား၊အေဖနဲ႔အေမ
ရယ္ဆန္းဆက္မႉးရယ္။
ဆန္းဆက္က ဗ်ဴဟာဝင္လာတာကို
မၾကည့္သလို ဗ်ဴဟာကလည္း
ဆန္းဆက္ကို ဒီေနရာမွာ မ႐ွိသလို။
" လမ္းမွာကားေတြ ပိတ္ေနလို႔ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္
ဦးပိုင္ဦးခင္ဗ် really sorry"
" ေရာက္လာရင္ရၿပီ ထမင္းစားဖို႔
မင္းကိုပဲအားလုံးေစာင့္ေနတာ ထိုင္
ဗ်ဴဟာ"
"ဟုတ္ကဲ့"
သူ႕အေမ ေဒၚခိုင္နီလာ ေဘးမွာ ဗ်ဴဟာ
ဝင္ထိုင္လိုက္မလို႔လုပ္ခ်ိန္။
"အဟမ္း ဟမ္း"
ဥကၠ႒ႀကီးအနားက ဥကၠ႒ႀကီး
ကေတာ္ေဒၚတင့္တင့္ရီ ရဲ႕ဟန္႔သံ။
"သား ဒီမွာထိုင္"
သူ႕ကို အေရးတယူႏႈတ္ဆက္စကား
မဆိုပဲ ေဒၚခိုင္နီလာေဘးမွာ ဗ်ဴဟာ
ဝင္ထိုင္ခ်ိန္ ေဒၚတင့္တင့္ရီ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။
ဆန္းဆက္ရဲ႕အေမေဒၚ ဝင္းယုေမာ္သည္လည္းထပ္တူပင္။
" မိသားစုေတြ စုံစုံညီညီ ထမင္းလက္
ဆုံမစားရတာ ၾကာလို႔ အကုန္လုံးကို
ဖိတ္လိုက္တာ ကဲ လူဆုံၿပီဆိုေတာ့
စားလိုက္ၾကရေအာင္"
"အေဖေျပာသလိုပဲ လူစုံတက္စုံထမင္း
မစားရတာ ၾကာၿပီ အေဖေတြ႕ခ်င္တာနဲ႔ ေနာက္လည္းအခ်ိန္မေ႐ြးေခၚလိုက္
ပါ"
ဥကၠ႒ႀကီး က်န္းမာေရးေကာင္း
လ်က္စိတ္ၾကည္လင္ေနတာကို
ျမင္ေတာ့ဗ်ဴဟာအေဖဦးထင္ပိုင္
ကလည္းသူ႕အေဖစိတ္တိုင္းက်ျဖစ္
ေစခ်င္ေနသည္။
" အစ္ကိုေျပာတာ မွန္တာေပါ့။
မိသားစုေတြကိုယ္စီ အလုပ္မအားက်
တာအခုလိုမ်ိဳးအေဖက သားေတြ
ေခြၽးမေတြေျမးေတြနဲ႔ ထမင္းလက္ဆုံ
စားဖို႔စီစဥ္ေတာ့ စည္စည္ကားကား
ေလးျဖစ္တာေပါ့'"
ဆန္းဆက္အေဖဦးျမင့္သူရဲ႕စကားသံ။
"ေအး ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီလိုပဲပိတ္ရက္ေတြ
ငါ ေခၚတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ လူစုံေအာင္စီစဥ္လိုက္ၾက။ ဒီလိုပဲ အေဖတို႔စည္းစည္း
လုံးလုံးနဲ႔ေ႐ွ႕ဆက္ျမင္ခ်င္တယ္"
" ဟုတ္ကဲ့ပါအေဖ!!"
သားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ၿပိဳင္တူအေျဖ။
သားႏွစ္ေယာက္က အဆင္ေျပေျပ႐ွိေသာ္လည္း ဥကၠ႒ႀကီးရဲ႕ဇနီးနဲ႔ေခြၽးမႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ဒီထမင္းဝိုင္းမွာ ဘယ္
လိုမွမတတ္ႏိုင္၍ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
ထိုင္ေနရလ်က္။
"ကဲလူစုံၿပီဆိုေတာ့စားၾကေတာ့"
ဦးပိုင္ဦးခြင့္ျပဳလိုက္သည္ႏွင့္အားလုံး
က ထမင္းပန္းကန္ေဘးကဇြန္းႏွင့္
ခရင္းကိုကိုင္လိုက္ၾကသည္။
" ဗ်ဴဟာနဲ႔ ဆန္းဆက္ နဲ႔က တစ္ေက်ာင္းတည္းပဲမလား "
"ဟုတ္ကဲ့ အေဖ!!!"
ေခြၽးမႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူေျဖမိသြားၿပီး
တေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္လ်က္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ၾကသည္။
"ေကာင္းတယ္ ညီအကိုေတြသင့္
သင့္ျမတ္ျမတ္ စည္းစည္းလုံးလုံး
နဲ႔ေက်ာင္းတက္ၾကၿပီး ဒီထက္ပိုေတာ္
အေတြးအေခၚေတြပိုရင့္က်က္ေအာင္
ပညာယူၾက ငါ့ေျမးေတြကလူေတာ္ေတြပဲ"
"ဟုတ္ကဲ့ ဥကၠဠ"
ဆန္းဆက္ရဲ႕အေျဖ။
ဗ်ဴဟာကေတာ့ စားလက္စထမင္း
ပန္းကန္ကိုသာအာ႐ုံထားလ်က္။
" ဆန္းဆက္ ေျမးေလးက မင္းအဘိုးကို ဥကၠ႒လို႔ေခၚေနတုန္းပဲလားကြယ္
ကိုယ့္အဘိုးပဲ အခုထိအဘိုးလို႔မေခၚ
ရဲေသးဘူးလားဒီေကာင္ေလး ငယ္
ငယ္တုန္းကေတာ့ ေခၚရဲ႕သားနဲ႔ "
အေမျဖစ္သူေဒၚတင့္တင့္ရီရဲ႕ေလသံ
ေနာက္ကိုလိုက္လ်က္ေဒၚဝင္းယုေမာ္ကပါ။
" ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကေလး
ဆိုေတာ့ ေခၚရဲတာေပါ့။အခုသိတတ္လာေတာ့ သူ႕စိတ္ထဲမွာ အေဖ့ကို သူ႕အဘိုး
ဆိုတာထက္ သူေလးစားရတဲ့သူ ႐ိုေသ
ရတဲ့သူလို႔ပဲ ခံယူထားေတာ့ မေခၚရဲ
ဘူးျဖစ္ေနတာ"
ေဒၚစိုးယုေမာ္စကားကိုေဒၚခိုင္နီလာက
ထမင္းပန္းကန္ကိုပဲၾကည့္ရင္းႏႈတ္ခမ္း
လႈပ္႐ုံျပဳံးလိုက္သည္။
" ကိုယ့္အဘိုးကို အဘိုးလို႔ ေခၚမွေပါ့
ဆန္းဆက္ ဘာမေခၚ ရဲစရာ႐ွိလဲ "
" အဘိုးလို႔ ေခၚဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔
ဥကၠဠႀကီးက အရမ္းအ႐ြယ္တင္
ေသးတယ္ေလ အဲဒါေၾကာင့္ပါ "
ဦးပိုင္ဦး ရဲ႕ သေဘာတက်ရယ္သံက
ထမင္းဝိုင္းကို လႊမ္းမိုးသြားသည္။
"ဒီေကာင္ေလးကို အဲ့တာေတြသေဘာက်တာ"
ဥကၠ႒ႀကီးနဲ႔အတူလိုက္ၿပီး သေဘာ
မက်ႏိုင္သူေတြကေတာ့ ဗ်ဴဟာနဲ႔
သူ႕အေမေဒၚခိုင္နီလာႏွစ္ေယာက္ထဲပင္။
"ဗ်ဴဟာပိုင္"
"ဗ်ာ "
" အစီအစဥ္ ေျပာင္းလိုက္တာဘယ္လိုလဲ ဒီမွာေက်ာင္းတက္ရတာ အဆင္ေျပလား"
"ေျပပါတယ္"
" သားက သက္သက္မာရဲ႕ သမီးေလးနဲ႔လည္း တစ္ေက်ာင္းတည္းပဲေလ အေဖ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတူတူတက္ရတာေပါ့"
"ဟုတ္လား ကိုလင္းေဝနဲ႔မသက္သက္
မာရဲ႕သမီးေလးလား နာမည္ေလးက
ဘယ္သူလဲ အေဖေမ့သြားလို႔"
"ဝတ္ရည္ဦးပါအေဖ"
"ေကာင္းတာေပါ့ အဲဒီ ေကာင္မေလး
ကခပ္ေခ်ာေခ်ာေလးနဲ႔ပညာေတာ္တဲ့
ကေလးမေလးပဲ စကားေျပာတာ
လည္းလူႀကီးသူမေတြကို ယဥ္ေက်းတယ္
အေဖကေတာ့သေဘာက်တယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အေဖ"
ေဒၚခိုင္နီလာကိုၾကည့္ၿပီး
အဓိပၸါယ္ပါပါေျပာ လိုက္တဲ့ ဥကၠဌႀကီးရဲ႕စကားကို ေဒၚခိုင္နီလာက
အျပဳံးေလးနဲ႔ေထာက္ခံရင္းေဘးက
ဗ်ဴဟာကို ေက်နပ္စြာေစာင္းငဲ့ၾကည့္
လိုက္သည္။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနတဲ့
ေဒၚ စိုးယုေမာ္နဲ႔ဆန္းဆက္ကလည္း
ဘာမွဝင္မေျပာပဲအသံတိတ္ေနလ်က္
ပင္ထမင္းဝိုင္းကစကားသံေတြတိတ္သြားသည္။
--------------
ဧည့္ခန္းထဲက ဆိုဖာေပၚမွာ ဗ်ဴဟာ
နဲ႔ေဒၚခိုင္နီလာ ထိုင္ေနစဥ္ ဆန္းဆက္
လည္း တစ္ဘက္မွာ ဝင္ထိုင္လာသည္။
" ထိုင္စရာေနရာေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတာပဲ မင္းတစ္ျခားကိုသြားလိုက္လို႔ရမလား "
" ငါကဒီမွာပဲထိုင္ခ်င္တာေလ
ဘာျပႆနာ႐ွိလို႔လဲ တစ္ဝိုင္းထဲေတာင္
ထမင္းအတူတူ စားခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။
က်ေနာ္ ထိုင္လို႔ရတယ္မလား အန္တီနီလာ"
ေဒၚခိုင္နီလာက ဆန္းဆက္ကို
ၾကည့္ရင္းအသာျပုံးလိုက္သည္။
"ေဒၚေလးၿမိဳင္ကြၽန္ေတာ့္ ကိုလည္း
ေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္"
စားပြဲေပၚက သစ္သီးဗန္းထဲက
ပန္းသီးတစ္စိတ္ကို ဆန္းဆက္ ခရင္းနဲ႔ လွမ္းထိုးၿပီးစားရင္း ေျပာလိုက္သည္။
ရပ္ေနသည့္
ေဒၚေလးၿမိဳင္က မ်က္ႏွာတည္ႏွင့္ပင္
ေဘးက
အကူ မိန္းကေလးကိုအမူအရာျပ
ကာသြားယူခိုင္းလိုက္သည္။
ဆန္းဆက္ ေဘးမွာလာ ဝင္ထိုင္တဲ့
ေဒၚစိုးယုေမာ္။
" ေဒၚေလးၿမိဳင္ ဒီမွာဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ
အေဖအနားမွာstand by ႐ွိေနသင့္တာမဟုတ္ဘူးလား"
"ငါပဲ ေခၚထားတာ အေဖ့အနားမွာ
သူ႕သား ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေဒၚတင့္တင့္ရီ
ပါ႐ွိေနတာပဲ"
ေဒၚခိုင္နီလာရဲ႕ စကားကို ေဒၚစိုးယုေမာ္မသိမသာ မ်က္ႏွာမဲ့လိုက္သည္။
အိမ္အျပင္ျမက္ခင္းျပင္ကစားပြဲဝိုင္းမွာ
ဦးပိုင္ဦးကသားႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ
ေဒၚတင့္တင့္ရီနဲ႔ပါထိုင္ရင္းဦးပိုင္ဦး
ႀကိဳက္တဲ့ လက္ဖက္ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ကာ စကားေျပာလ်က္႐ွိေနသည္ေလ။
" ေဒၚေလးၿမိဳင္"
" ဟုတ္ကဲ့ မနီလာ"
" အိမ္အလယ္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့
သဘင္သည္မင္းသမီး ပန္းခ်ီကားက ဘယ္ကိုေရာက္သြားတာလဲ"
"အဲ့တာ ေဒၚတင့္တင့္ရီက ျဖဳတ္ထား
လိုက္ ဆိုၿပီး အမိန္႔ေပးလို႔ စတိုခန္းထဲမွာ သိမ္းထားလိုက္ရတယ္မနီလာ"
"အေမ့ကို ႐ွင္မ႐ိုမေသနဲ႔ဘယ္လို
ေခၚလိုက္တာလဲေဒၚေလးၿမိဳင္"
ေဒၚစိုးယုေမာ္စကားကိုေဒၚေလးၿမိဳင္က
မသိေက်းကြၽန္ျပဳလ်က္
" အဲ့ဒီပန္းခ်ီကားက ဒီအိမ္မွာခ်ိတ္
ထားတာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ အေမအႀကိဳက္ဆုံးပန္းခ်ီကားပဲ"
"အဘြားရဲ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ေရာက္ေတာ့မယ္မလား အေမ"
"ဟုတ္ပါတယ္ သခင္ေလး"
ဗ်ဴဟာကို ေဒၚေလးၿမိဳင္ သခင္ေလး
လို႔ ေခၚလိုက္သည္ကို ဆန္းဆက္ကရ
ယ္ခ်င္ေနသည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္။
"အဲဒီပန္းခ်ီကားကိုကြၽန္မျပန္ရင္ ထည့္ေပးလိုက္ပါအေဖ့ကိုခြင့္ေတာင္းလိုက္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ မနီလာ"
"အေမတို႔ အဘိုးနဲ႔အဘြားဆီသြား
ရေအာင္ ဆန္းဆက္"
ေဒၚစိုးယုေမာ္ကဧည့္ခန္းကေန
အျပင္ကိုထထြက္သြားသည္။
ဆန္းဆက္က သူ႕အေမေနာက္ကို
လိုက္မလို႔လုပ္ၿပီးမွ။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ အန္တီနီလာကေတာ့ အၿမဲက်က္သေရ႐ွိၿပီးလွေနတာပဲဗ်ာ"
အသာျပဳံးလ်က္။
" အဲ့တာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔
အန္ကယ္နဲ႔လူတကာအားက်ရေအာင္
အရမ္းလိုက္ဖက္ေနတာျဖစ္မယ္ေနာ္"
ျပဳံး၍ေျပာရင္းပင္ ဆန္းဆက္ ဆိုဖာ
ေပၚကေနထ၍ သူ႕အေမေနာက္လိုက္ကာ
အိမ္အျပင္ကိုထြက္သြားသည္။
လက္သီးကိုခပ္တင္းတင္းဆုပ္လိုက္မိၿပီး ဗ်ဴဟာ ဆန္းဆက္ အေနာက္ လိုက္မလို႔အလုပ္ ေဒၚခိုင္နီလာကအလ်င္အျမန္ပင္ ဗ်ဴဟာလက္ကိုကိုင္၍ တားလိုက္သည္။
"ေကာင္ေလးကငယ္ငယ္တုန္းကလို
မဟုတ္ေတာ့ဘူး သတိထား။
သူ႕သားရဲ႕စိတ္ဓါတ္ကိုသူ႕အေမ
ကိုယ္တိုင္ကဖ်က္စီးလိုက္ၿပီ"
------------
ဘာလိုလိုနဲ႔ ေက်ာင္းဖြင့္တာရက္
သတၱပတ္ပင္ ကုန္ဆုံးသြားေလၿပီ။
"" သက္သာရဲ႕လား ဝင့္ မူးေနေသးလား"
"အင္း အျပင္ထြက္လာေတာ့
နည္းနည္းေတာ့ ေခါင္းမူးတာသက္သာ
သြားၿပီ"
"အခ်ိဳရည္ ေသာက္လိုက္အုံး"
"အြန္း"
ဆန္းဆက္ စိတ္ပူစြာျဖင့္ ေဘးနားမွာထိုင္ရင္း ဝတ္ရည္ကိုတစ္ၾကည့္ျကည့္။
အတန္းထဲမွာ မူးတယ္လို႔ဖုန္းဆက္လာတာေၾကာင့္ အလ်င္အျမန္ပင္ ေက်ာင္းေဆာင္အျပင္ကခုံတန္းေတြဆီ
သို႔ေခၚလာခဲ့ရျခင္း။
နဂိုေရာဂါအခံ ႐ွိသူမို႔လို႔ နည္းနည္းေလးေတာင္မွ အမွားခံလို႔မရ။
"သက္သာရဲ႕လား ေက်ာင္းေဆးခန္းသြားလိုက္မလား"
" အဲ့ေလာက္မလိုပါဘူး ရင္ဘတ္ထဲက႐ုတ္တရက္ႀကီးေအာင့္"
" ရင္ဘက္ေအာင့္တယ္ ဘယ္လိုျဖစ္
လို႔လဲ ေဆးခန္းသြားရေအာင္ ။မဟုတ္ဘူးအခုထတခါတည္းေက်ာင္းကေနျပန္လိုက္ေတာ့မယ္ ေဆး႐ုံသြားရေအာင္"
"ဆန္း"
မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး စိတ္ပူေနပုံ
အလ်င္စလိုျဖစ္ေနတဲ့ ဆန္းဆက္ေၾကာင့္ ဝတ္ရည္ လက္ထဲကpocari
sweatဘူးကိုခ်ၿပီး ။
" အဲေလာက္မလိုပါဘူး ရတယ္
ငါခဏနားလိုက္ရင္
သက္သာသြားမွာ"
" ဘာသက္သာတာလဲ ေဆး
ေတြေရာပုံမွန္ေသာက္ရဲ႕လား ဝင့္"
"ပုံမွန္"
"ဝတ္ရည္ဦး"
တင္းမာေနတဲ့ေခၚသံေၾကာင့္ ဝတ္ရည္နဲ႔ ဆန္းဆက္ အေနာက္တို႔ၿပိဳင္သူ လွည့္လိုက္မိသည္။
ဝတ္ရည္တို႔ ႐ွိေနတဲ့ ထိုင္ခုံေတြအနား
ကိူ ခပ္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္လာေနတဲ့ဗ်ဴဟာ။
ဝတ္ရည္လည္း ထရပ္မိသြားရသည္
"ဗ်ဴဟာ"
" ဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ အတန္း
မတက္ဘူးလား"
ထုံစံအတိုင္း ဆန္းဆက္ကိုမျမင္သ
လို ပုံစံခ်ိဳးထားတဲ့ ဗ်ဴဟာေၾကာင့္
ဝတ္ရည္ အလိုမက်ျဖစ္ရရင္း။
"ငါ ေခါင္းနည္းနည္းမူးလို႔ အတန္း
ထဲမွာမေနပဲ အျပင္မွာလာထိုင္တာ ဆန္းဆက္ကအေဖာ္လုပ္ေပးေနတာ"
မ်က္ႏွာပ်က္သြားတဲ့ ဗ်ဴဟာ။
" မင္းမူးေနတယ္ဆိုရင္ ငါ့ကို
ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္ေပါ့"
" အခုသက္သာသြားၿပီမလား
သြားရေအာင္"
ဝတ္ရည္ လက္ကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္း
ဆြဲၿပီးေခၚသြားတဲ့ဗ်ဴဟာနဲ႔အၿပိဳင္
ေနာက္တစ္ဖက္ကို ဆန္းဆက္က
ျပန္ဆြဲထားလိုက္သည္။
ဆန္းဆက္ကို တည္တင္းကာ ျပန္ၾကည့္လိုက္သည့္ ဗ်ဴဟာ။
"ဝတ္ရည္ ေနမေကာင္းဘူး
ေဆးခန္းပို႔ရင္ပို႔ေပးလိုက္"
ဆန္းဆက္ ဝတ္ရည္ရဲ႕ လက္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္တာနဲ႔ ဘာမွျပန္မေျပာ ပဲ ဗ်ဴဟာဝတ္ရည္ကို ဆြဲေခၚသြားသည္။
တစ္ေယာက္ထဲက်န္ခဲ့တဲ့ေနရာ မွာပဲ
ဆန္းဆက္ အဓိပၸါယ္ပါပါႏွင့္ ျပဳံးလိုက္လ်က္။
----------
" ဗ်ဴဟာ ေနအုံးေလ ဗ်ဴဟာ"
ဝတ္ရည္ရဲ႕ လက္ေကာက္ဝတ္ ကို
ကိုင္ၿပီးအတငိးဆြဲေခၚလာတဲ့ ဗ်ဴဟာ
ေၾကာင့္ဝတ္ရည္ က်န္ခဲ့တဲ့ဆန္းဆက္ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး ပါလာခဲ့ရသည္။
" ဗ်ဴဟာ ငါ့လက္နာေနၿပီ"
ကားပါကင္ဆီ ေရာက္မွ ဗ်ဴဟာက
လက္ကိုလႊတ္ေပးသည္။
" ဘယ္လိုျဖစ္လို႔အတင္းဆြဲေခၚလာတာလဲ ဆန္းဆက္ကို အားနာစရာ နင္"
" မင္းကို ဆန္းဆက္မႉးနဲ႔ တတြဲတြဲမေနနဲ႔လို႔ ဘယ္ႏွစ္ခါေျပာထားရမလဲဝတ္ရည္"
" နင္ေျပာတိုင္းငါကနင့္စကား
နားေထာင္ရမွာလား"
"အိမ္ျပန္ပို႔ေပးမယ္ မင္းအိတ္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လာပို႔ခိုင္းလိုက္"
"ဗ်ဴဟာ"
" ငါႏွစ္ခါမေျပာခ်င္ဘူး"
ဝတ္ရည္ အဲလိုမက်ေပမယ့္လည္း မ်က္ႏွာက တင္းေနၿပီး ေဒါသထြက္ေနပုံရတဲ့ ဗ်ဴဟာေၾကာင့္ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ရသည္။
ဆန္းဆက္နဲ႔တြဲေတြ႕ရင္ လုံးဝမႀကိဳက္
သည့္ ဗ်ဴဟာစကားနားေထာင္ခ်င္လို႔ေတာ့မဟုတ္ ဒီအေၾကာင္းအေမ့ဆီျပန္ေရာက္သြားမွာစိုး၍သာ ဆန္းဆက္ရဲ႕ အဘြားနဲ႔အေမကိုလုံးဝမၾကည္သည့္ ဝတ္ရည္အေမကအိမ္မွာ ဆန္းဆက္ အေၾကာင္းေတာင္တစ္ခြန္းအေျပာမခံ
ဝတ္ရည္ တစ္ကယ္ပဲစိတ္ညစ္ေနရၿပီ။
အတန္းလည္း ဆက္မတက္ခ်င္ေတာ့တာမို႔ ျပန္ဖို႔ပဲစဥ္းစားလိုက္ရသည္။
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကိုအတန္းထဲ
ကေနအိတ္ယူလာခိုင္းၿပီးတာနဲ႔ဝတ္ရည္ ဗ်ဴဟာရဲ႕ ကားထဲကိုဝင္လိုက္သည္။
ဗ်ဴဟာကေတာ့ ေက်ာင္းထဲကေန
တ႐ွိန္ထိုးေမာင္းထြက္သြားတာအ႐ွိန္ကျမန္လြန္းလို႔ဝတ္ရည္ စိတ္တိုစြာနဲ႔ပဲ။
တစ္လမ္းလုံး
ႏွစ္ေယာက္လုံးဘာမွမေျပာျဖစ္ၾက။
ဝတ္ရည္ အိမ္နားအေရာက္မွာ
ဗ်ဴဟာက ကားကိုလမ္းေဘး ထိုး
ရပ္လိုက္သည္။
" နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဗ်ဴဟာ တခ်ိန္လုံး နင့္ေဒါသနင့္စိတ္ခ်ည္းပဲ"
" ငါေဒါသထြက္ေနတာကိုေတာ့
မင္းသိေသးတယ္ေပါ့"
" ဗ်ဴဟာ"
" နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ နင္နဲ႔ငါက
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာနဲ႔ပဲ ငါကဆန္းဆက္နဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင့္ေတာင္
မ႐ွိေတာ့ဘူးလား။
နင္သိထားဖို႔က နင္နဲ႔မေတြ႕ခင္ထဲက
ဆန္းဆက္နဲ႔ငါက အရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ၾကတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး မေခၚေျပာပဲေနလို႔ရမွာလဲ"
"သူငယ္ခ်င္း ဟုတ္လား ငါတို႔ကသူငယ္ခ်င္းေတြလား"
"ဗ်ဴဟာ"
" ငါတို႔အေျခအေနကသူငယ္ခ်င္းေတြ
ဟုတ္မဟုတ္မင္းကိုယ္တိုင္သိမွာပါ ဝတ္ရည္။မင္းတို႔ဟာက ပုံမွန္ေခၚေျပာ
တာထာက္ကိုေက်ာ္ေနၿပီ အခုေက်ာင္းမွာဘာေတြ ေျပာေနၾကတယ္သိလား ။
ဝတ္ရည္ဦးက လူႀကီးခ်င္းသေဘာ
တူထားတဲ့ ဗ်ဴဟာပိုင္အနားကိုမကပ္ပဲ
ဆန္းဆက္မႉးအနားမွာ ႀကီးပဲေတြ႕ေန
ရတယ္တဲ့"
"နင္နဲ႔ငါနဲ႔ကို ဘယ္တုန္းကလူႀကီး
ခ်င္းသေဘာတူထားလိုက္တာလဲ"
"ဝတ္ရည္"
" ေျပာရမယ္ဆိုရင္ မိဘေတြက
ခင္မင္လို႔လူႀကီးေတြသူတို႔ဘာသာ
စကားစထား႐ုံေလာက္ပဲ႐ွိတာ အတည္တက်ႀကီးေျပာထားတာ
မ႐ွိသလို ငါ့ဘက္က သေဘာတူထား
တာမ်ိဳးလည္းမ႐ွိဘူး။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ကိုနင္
အဲ့ဒီလိုေျပာပိုင္ခြင့္မ႐ွိဘူး"
"အဲ့တာဆိုရင္ အတည္တက်ျဖစ္
ေအာင္ စီစဥ္ၾကတာေပါ့"
"ဗ်ဴဟာ"
ဝတ္ရည္ ေျပာစရာစကားမဲ့သြားလ်က္။
"နင္ ငါ့ကိုဘာလို႔ လိုခ်င္တာလဲ"
ကားအေ႐ွ႕ကိုသာၾကည့္ေနသည့္
ဗ်ဴဟာက တည္တင္းေနသည့္ မ်က္ႏွာတစက္ေလးမွ မေလ်ာ့သြားပဲ
တစ္ခဏၾကာသည္အထိ အသံတိတ္ေနလ်က္ပင္။
"ငါသာ နင္နဲ႔ အေျခအေနခ်င္းတူတဲ့ အထက္တန္းမိသားစုကမဟုတ္ရင္
နင္ငါ့ကိုအခုလို လိုလိုခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာမဟုတ္ဘူး "
" မင္းေခါင္းထဲကို အဲဒီအေတြးေတြ
ဘယ္သူ႐ိုက္သြင္းလိုက္တာလဲ"
" ဘယ္သူကမွ႐ိုက္မသြင္းဘူးနင့္လုပ္ရပ္ေတြကိုကသက္ေသျပေနတာ "
" မင္းထင္ခ်င္သလိုထင္ ငါတစ္ခါတည္းအျပတ္ေျပာလိုက္မယ္ဆန္းဆက္မႉးနဲ႔
မင္းကို ေနာက္ထပ္တစ္ခါတစ္တြဲတြဲ
ထပ္မေတြ႕ခ်င္ဘူး။ ၿပီးမွငါသတိ
မေပးထားဘူးလို႔မေျပာနဲ႔"
"ဗ်ဴဟာပိုင္"
ဝတ္ရည္ သည္းခံေနတာေတြကုန္သြားၿပီးေဒါသေတြ ထြက္ခ်င္လာရသည္။
ဗ်ဴဟာကို ဝတ္ရည္ သူငယ္ခ်င္း
သံေယာဇဥ္ကအျပည့္႐ွိသည္။
သူ႕ရဲ႕အထက္စီးဆန္တဲ့အက်င့္ေတြ
အျပဳအမူေတြကိုလည္း အၿမဲ
နားလည္ေပးခဲ့ေပမဲ့
"ငါ့အေမကနင့္ဆီမွာငါ့ကိုအပ္ထား
တယ္ဆိုတိုင္း နင္ ငါ့အေပၚမွာ အဲဒီလို ခ်ဳပ္ကိုင္လို႔ မရဘူး။
တခ်ိန္လုံးနင့္စိတ္နင့္ေဒါသႀကီးပဲ။
နင္ငါ့ကို အဲဒီေလာက္ထိ နင့္စိတ္တိုင္းက်ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနရေအာင္ငါ ႐ွင္း႐ွင္းပဲေျပာ
လိုက္မယ္ နင္နဲ႔ငါကဘာမွပတ္သက္မႈ
႐ွိတာမဟုတ္ဘူး"
" ငါမင္းကို စိတ္ပူလို႔ေျပာေနရတာ
တစ္ျခားသူဆိုရင္ ငါအဲဒီေလာက္ထိ
မျဖစ္ေနဘူး အဲဒီကပ္ပါးအမ်ိဳးအႏြယ္
ကေကာင္ ျဖစ္ေနလို႔ ငါတို႔မိသားစု
ပိုင္ဆိုင္သမွ်ကို မ်က္မုန္းက်ိဳးေနတဲ့အဲ့ဒီအမ်ိဳးအႏြယ္က ဆန္းဆက္မႉးျဖစ္
ေနလို႔"
"အဲ့တာနင္တို႔မိသားစုျပသနာေလ
ဆန္းဆက္နဲ႔ဘာဆိုင္လဲ ဆန္းဆက္မွာ
နင့္ကိုဘာမွမေက်နပ္တဲ့စိတ္မ႐ွိဘူး
။နင္ကေျမးအရင္းျဖစ္သလို အားလုံး
ထဲမွာမ်က္ႏွာသာအေပးခံရ လုပ္ပိုင္
ခြင့္ေတြအားလုံးကလည္း နင့္ဆီမွာပါ
။သူ႕အေမေၾကာင့္သာဒီေက်ာင္းမွာ စီးပြားေရးကိုတက္ေနရတာဆန္းဆက္
ကသူ႕ဝါသနာကလြဲၿပီး ဘာမွစိတ္
ဝင္စားတာမဟုတ္ဘူး။
ဆန္းဆက္မွာ ဘာေလာဘမွမ႐ွိသလို
အဲဒီလိုစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးလည္းမ႐ွိဘူး
ဗ်ဴဟာ နင့္စိတ္နဲ႔မႏိႈင္း"
" ငါတို႔ မိသားစုျပသနာကို
မင္းမသိခ်င္ပါနဲ႔။အစထဲကငါ့အဘိုး
သာ သူ႕အေဖကိုသနားၿပီးငယ္ငယ္
ထဲက မေမြးစားခဲ့ရင္
ဒီအေကာင္အခုခ်ိန္ ဘာမွမဟုတ္ဘူး"
" နင့္စကားေတြအရမ္းလြန္ေနၿပီဗ်ဴဟာ"
"ဆင္းေတာ့ အိမ္နားေရာက္ေနၿပီ လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္ေတာ့
ငါေျပာထားတာေတြကို မေမ့နဲ႔
ဝတ္ရည္ ငါ့အေၾကာင္း မင္းသိပါတယ္"
ဝတ္ရည္ အသံတိတ္သြားလ်က္
ဗ်ဴဟာကို တခဏစိုက္ၾကည့္ၿပီး
ကားေပၚကဆင္းသြားသည္။
ကားထဲမွာက်န္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္
ဗ်ဴဟာ ေဒါသထြက္စြာနဲ႔ကား
စတီယာရင္ကို လက္သီးနဲ႔ထိုးလ်က္။
ဘယ္ေနရာကေနစၿပီးလြဲေနတာလဲ။
ဝတ္ရည္ကို ဒီလိုမ်ိဳး ထုတ္ေျပာဖို႔
စိတ္ကူးမ႐ွိ တန္ဖိုးထားလို႔ေတာင္ ကိုယ့္ဘက္က အရင္ဖြင့္ေျပာၿပီးအဆင့္
တက္မလို႔ အခ်ိန္ယူျပင္ဆင္ေနတုန္းပဲ႐ွိေသးသည္။
ဝတ္ရည္ ကိုယ့္ကိုအထင္လြဲသြားၿပီ။
ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ
ဒီထက္ပိုၿပီးအေရးမပါတဲ့အ႐ႈပ္ေတြ
ကိုဝင္လာခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး ကိုယ္
ဆက္ၿပီးအခ်ိန္ဆြဲလို႔မရေတာ့ဘူး။
-------------
" ငါတစ္ကယ္ လုပ္အားေပးထဲ
မဝင္ခ်င္ဘူးအင္ၾကင္း ေက်ာင္းစာပ်က္တယ္ ငါ့အလုပ္ေတြလည္း႐ွိေသးတယ္ "
" လုပ္ပါဟာ ငါ့ရဲ႕ဘုန္းေလးနဲ႔
နီးစပ္ဖို႔က ဒီတစ္နည္းပဲ႐ွိေတာ့တယ္
ေနစင္လုပ္ပါေနာ္"
ေနာက္ဆုံးအတန္းခ်ိန္ ၿပီးတာနဲ႔
ေနစင္က္ု အင္ၾကင္း အားကစား႐ုံ
ထဲ အတင္းဆြဲေခၚလာၿပီး ဘုန္းျပည့္
ေသာ္တို႔ေဘာလီေဘာclubထဲမွာ လုပ္အားေပးဝင္လုပ္ဖို႔ အကူအညီ
ေတာင္းေနသည္။
ျငင္းလို႔လည္းမေကာင္း။
အင္ၾကင္းပြင့္က သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ
ထက္ကိုယ့္အေဖအလုပ္႐ွင္ရဲ႕ သမီး
မဟုတ္လား။အင္ၾကင္းကတစ္ေယာက္တည္းလည္းသူမရဲ။သူ႕သူငယ္ခ်င္း
ေကာင္မေလးေတြထက္ေနစင္ကိုပဲပိုၿပီးခင္တြယ္႐ွာသူမို႔။
" သူတို႔ကဘာလို႔ လုပ္အားေပး လိုတာလဲ "
ေနစင္ ေမးတာကိုျပန္မေျဖပဲ အင္ၾကင္းက ဘုန္းျပည့္ေသာ္ ႐ွိေနတဲ့ေနရာ ဆီ
ဆြဲေခၚလာသည္။
အားကစား႐ုံထဲမွာ ႐ွိေနတဲ့ဝတ္စုံျပည့္
နဲ႔အသင္းသားေတြ။
ဘုန္းျပည့္ေသာ္ကေနစင္ကို ေတြ႕တာနဲ႔။
"ေနစင္ဟန္ပဲ ႐ွင္းသန္႔ေတာင္ မင္းအေၾကာင္း ေျပာျပေနေသးတယ္
ဘာကိစၥ႐ွိလို႔လဲ"
႐ွင္းသန္႔သူကေနစင္အေၾကာင္း
ေျပာတယ္ဆိုပါလား။
" ဟိုင္း... ဘုန္း တို႔ကိုမွတ္မိလား"
အင္ၾကင္းကဝင္ေျပာလိုက္ေတာ့။
"မင္းက"
"မေန႔ညကပဲcbမွာ စကားေျပာထား
တယ္ေလ "
"အင္ၾကင္း ဆိုတာလား"
"ဟုတ္တယ္ အင္ၾကင္းပြင့္"
"သိၿပီ"
"ဘုန္းတို႔ ေဘာ္လီေဘာclubကလုပ္အားေပးထဲ ဝင္မလို႔ေျပာထားတာေလ အဲ့တာ"
"မွတ္မိၿပီဟုတ္တယ္မေန႔ညက
ေျပာထားတာ ႏွစ္ေယာက္လုံးဝင္မွာလား"
"ဟုတ္တယ္ ႏွစ္ေယာက္လုံး"
"ေနစင္ဟန္က လုပ္အားေပးမလုပ္ပဲနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႕ထဲမဝင္ခ်င္ဘူးလား အရပ္လည္း႐ွိတာပဲ"
"မဝင္ဘူး"
ေနစင္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဘုန္းျပည့္ေသာ္က
ရယ္လ်က္
"ဟိုမွာ ေခါင္းေဆာင္႐ွိတယ္ေနာ္
အဲ့အကိုဆီမွာစာရင္းသြားေပးလိုက္
ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ႀကိဳဆိုပါတယ္"
"အိုေက ဘုန္း"
အင္ၾကင္းရဲ႕ တက္ႂကြမႈနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ ဆီမွာ စာရင္းေပးေနတုန္း
နားေနခန္းထဲကေန ထြက္လာတဲ့သူ။
႐ွင္းသန္႔သူ။
အမယ္ ဒီေကာင္အားကစားဝတ္စုံ
နဲ႔မိုက္ေနတာ။
"သူက ဘယ္လိုေရာက္ေနတာလဲ
ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမေျပာပဲနဲ႔ "
ထုံးစံ အတိုင္း ႐ွင္းသန္႔သူက
ေနစင္တို႔ကိုၾကည့္လ်က္ ဘာမွမေျပာပဲ
တျခားသူေတြနဲ႔ေသြးပူေလ့က်င့္ေနသည္။
အင္ၾကင္းကေတာ့ ယူလာတဲ့
အေအးဘူးကို ဘုန္းျပည့္ေသာ္ကို
သြားေျပးတိုက္ေနၿပီး ဘုန္းျပည့္ေသာ္ကလက္ခံၿပီး ေသာက္လိုက္ေသာ္လည္း
အၾကည့္ေတြက ႐ွင္းသန္႔သူဆီ
မွာသာ။႐ွင့္းသန္႔သူကလည္း
ဘုန္းျပည့္ေသာ္ရဲ႕အၾကည့္ေတြကို
မ်က္ႏွာရဲလ်က္႐ွက္ေနသလိုပင္။
ဒီေကာင္ ဘုန္းျပည့္ေသာ္ေခၚလို႔
လာတာပဲျဖစ္ရမယ္။
ဒါကို အေပ်ာ္လြန္ ေနတဲ့
အင္ၾကင္းကမျမင္။ေနစင္စဥ္းစား
ရခက္သြားသည္။
ေခါင္းေဆာင္ကတစ္ဘက္ခါ
တစ္ေန႔ထဲက်တဲ့သူ႕
အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ေမြးေန႔နဲ႔wedding anni
ေန႔ျဖစ္ၿပီးparty dinnerလုပ္မွာမို႔
အသင္းသားေတြအားလုံးအဖြဲ႕စတင္တဲ့
အေနနဲ႔ရင္းႏွီးမႈ ႐ွိေအာင္ အကုန္လုံး
လာရမယ္အကုန္ပြဲတက္လို႔ရတယ္
ဆိုၿပီး ေဖာ္ေ႐ြစြာဖိတ္ေနသညိ။
အင္ၾကင္း စိတ္ေက်နပ္ေအာင္
လုပ္အားေပးထဲ ဝင္လိုက္တာ
ေနစင္မွာအခ်ိန္မ႐ွိ။ သူတို႔ေခၚတဲ့
အခ်ိန္ လာခ်င္မွလည္းလာႏိုင္မယ္။
ေယာက်ာ္းေလးအခ်င္းခ်င္းဝင္မဲ့ဝင္လုပ္အားေပးလုပ္စရာလား
အသင္းသားပဲလုပ္မွာေပါ့။ဒါေပမဲ့
ေနစင္မွာအားကစားဘက္ကိုအခ်ိန္
မေပးႏိုင္ဘူး ဒီေက်ာင္းကိုဘယ္လို
တက္ေနရတာလဲ letcureဘက္ကိုနည္းနည္းမွလစ္ဟင္းမခံႏိုင္ ညေနပိုင္း
အလုပ္႐ွိရင္သြားရေသးတယ္။
ဆက္ဆံေရး ေကာင္းတဲ့
ဘုန္းျပည္ေသာ္နဲ႔အတူ အင္ၾကင္းက
ေနစင္ကို ေခၚေနေသာ္လည္းပဲ
မလိုက္ဘူးလို႔ျငင္းေနတုန္းပင္
ဘူေဖး ဆိုေသာအခ်က္ေၾကာင့္
ေနစင္ စိတ္ဝင္စားသြားရသည္။
******************