Daar zat ze dan, weggedoken in haar jas, terwijl ze het geluid van sirenes probeerde te negeren. Het galmde nu al minutenlang door de straten. Hopelijk zou het niet lang duren voordat de bus kwam, want het glazen bushokje bood weinig bescherming tegen de wind en nog minder tegen nieuwsgierige ogen.
Wat waren de niverials nu aan het doen? Vertelde Cynthia aan Jacob wat ze had beweerd over het redden van haar leven? Waren Richard en Lucas in gesprek over de dreigbrief en hoe ze gisteren nog samen koffie hadden gedronken? Zou de oud niverials spijt hebben dat hij zijn gave niet vaker op haar handen had gebruikt? Zou hij zich verraden voelen?
Waarschijnlijk wel. De hele club was vast in de war over hoe ze lid had kunnen worden. Hoe ze niks door hadden gehad. Melody zou willen dat ze hen kon vertellen dat ze er spijt van had. Maar ze kon niet terug en wat waren de woorden waard? Niemand gaf om wat ze beweerde, ze zagen alleen haar gave. Het was haar meerdere keren verteld. Ze had het gezien. Waarom hoopte ze nog steeds dat iemand anders was?
Een rode bus kwam de hoek om rijden. Melody dwong zichzelf om op te staan. Haar lichaam voelde zwaar. Het voertuig kwam voor haar tot stilstand en de deuren gleden sissend open. Ze forceerde de laatste glimlach die ze nog over had. 'Goedemiddag.'
'Hallo, waar gaat de reis heen?'
'De eindbestemming.' Ze haalde haar portemonnee uit haar zak en overhandigde een biljet. 'Alsjeblieft.' De man pakte een kaartje en schoof dat samen met het wisselgeld haar richting uit. Hij keek door de open deur naar buiten. 'Wat zijn al die sirenes?'
'Ik denk dat ze naar iemand op zoek zijn.'
'Ah,' hij drukte op een knopje waardoor de deuren dicht klapten. 'Dan moeten we hier maar snel weg. Straks springt er nog een crimineel in mijn bus.' Hij lachte, dus waarschijnlijk was het een grapje.
Ze gaf hem een klein knikje en liep naar de achterbank. Ze nam plaats op een van de donkerrode stoelen en trok haar knieën op. Ze keek door het raam naar de wereld die langzaam in beweging kwam. De huizen van de woonwijk liet ze achter zich, samen met het geluid van de sirenes. Haar ogen dwaalden naar het bord vooraan de bus. Eindbestemming: Avervoord stond er in donkerode letters. Waar Avervoord lag wist ze niet, maar de bus deed er anderhalf uur over om er te komen. Zou het ver genoeg zijn om aan de niverials te ontsnappen? Misschien zouden ze uitrekenen waar ze heen kon gaan. Misschien ...
Stop, vertelde ze zichzelf. Het had geen zin om erover na te denken. Ze maakte zichzelf alleen maar gek. Ze kon de komende minuten beter gebruiken om wat te slapen. Ze was moe. Melody perste haar ogen dicht. Misschien was alles voorbij als ze wakker werd. Kon ze niet wakker worden in een andere wereld? Of een paar jaar terug in de tijd? Alles zou zoveel beter zijn. Ze wilde niets liever dan naar een plek waar het nog goed was, al was het maar voor een dag.
Toen Melody wakker werd, zat ze nog steeds in de bus. Er waren geen groene weilanden met vlinders en felle zonnestralen. Het was niet op een magische wijze goed gekomen en ze haatte het. Ookal was een magische oplossing waarschijnlijk te veel gevraagd. Met een zucht keek ze naar het grauwe landschap van weilanden. De muziek van de buschauffeur schalde zacht door het voertuig heen. Ze was een van de weinige andere passagiers. Er zat een bejaard koppel voorin, maar dat was het.
Het liedje werd abrupt onderbroken door een stem. 'We onderbreken ons programma voor een nieuwsflits.' Er klonk een zacht deuntje voor de stem van de nieuwslezer de bus vulde. De chauffeur zette zijn radio harder. 'De niverials zijn in Hoverdam opzoek naar M. Summers. De zeventienjarige begaafde wordt in verband gebracht met de moord op Louis Hauxwell. De niverials geven aan dat de verdachte zich in een kantoorpand heeft bevonden en daar vermoedelijk twee mensen heeft bedreigd. Onze verslaggever Patricia Esnard is nu op de locatie. Kun je ons vertellen wat er gaande is Patricia?'
Melody hield haar adem in. Wat wisten ze al? Hadden ze door dat ze de bus had genomen?
'Ja Tabitha, ik sta nu voor een afgezette straat en het is hier heel erg druk. Het hele kantoorpand is ontruimd en zowel de politie als niverials zijn bezig met het ondervragen van getuigen. Wat er precies is gebeurd is nog onduidelijk, maar het lijkt erop dat er niemand gewond is geraakt. Een woordvoorder van de niverials heeft aangegeven dat er geen direct gevaar is voor de bewoners van Hoverdam. Het gaat vermoedelijk om een gerichte aanval .'
'Bedankt Patricia. Wat moeten mensen doen als ze de verdachte tegenkomen?'
'Er wordt dringend geadviseerd om M. Summers niet zelf te benaderen. Neem direct contact op met het alarmnummer en dan zullen de niverials op een gepaste wijze ingrijpen.'
Melody liet haar hoofd op haar knieën rusten, terwijl ze de woorden probeerde buiten te sluiten. Opeens was wat ze had gedaan een aanval. Ze had hen niet eens aangeraakt. Alles wat ze had gewild was om hulp vragen. Dit was niet eerlijk.
Niet alles in het leven is eerlijk, zou haar moeder vast hebben geantwoord. Alleen haar moeder was hier niet. Die zat waarschijnlijk thuis terwijl ze stamelend naar hetzelfde nieuwsbericht luisterde. Zou ze zich afvragen hoe haar dochter ooit zoiets ergs had kunnen doen? Misschien had ze de moord proberen weg te praten als een ongeluk. Zou ze dat nog steeds doen nu er nieuws over een gerichte aanval was?
Melody beet op haar lip. Het was niet echt. En toch haatte ze zichzelf erom. Een trieste glimlach verscheen op haar gezicht. Ze haatte zichzelf om iets wat ze niet gedaan had. Ze was echt een puinhoop geworden.
Haar ogen dwaalden naar het bord vooraan de bus. Nog een paar minuten en ze waren in Hoverdam. Dan hoefde ze in elk geval niet meer naar het nieuws te luisteren. Misschien moest ze dan ook direct wat anders aantrekken. Als Richard en Colette de niverials een beschrijving hadden gegeven, kwam die vast op het nieuws. Dan zou iedereen direct weten wie ze was.
Ze opende haar rugzak en keek naar de weinige kledingstukken die ze er slordig in had gepropt. Ze nam zichzelf voor om haar jas te verwisselen voor een donkerblauw vest. Het was er eigenlijk te koud voor, maar ze was niet in de positie om aan het weer te denken. De frisse herfstlucht zou haar niet vermoorden, de niverials misschien wel.
Zodra ze bij de eindbestemming waren, haaste Melody zich de bus uit. Hoverdam bleek een klein stadje te zijn. De plattegrond die op het verouderde busstation hing vertelde haar dat er geen eens een treinstation was. Ze wisselde haar kleding in een kleine steeg, voor ze richting het centrum liep. 'Welkom in je nieuwe thuis Summer,' fluisterde ze. Vanaf vandaag zou ze hier een manier moeten vinden om te overleven.
Ze liep langs een grote bibliotheek. In de ramen hingen blauwe flyers die een of andere lichtshow aankondigden. Toen ze de hoek omstapte om de winkelstraat te verkennen struikelde ze bijna over de benen van een man in een lange jas die tegen de muur zat. Aan zijn voeten lag een stapel kranten. 'Sorry.'
De man keek op. Hij had een verwilderde baard en scheve tanden. Waarschijnlijk was hij dakloos, net als haar. 'Kan gebeuren,' hij schonk haar een glimlach. 'Ben je verdwaald?'
'Eum ...' Ze keek om zich heen. Ze kende de weg niet, maar of ze echt verdwaald was?
'Ik neem aan dat dat een ja was.' De zwerver kwam overeind. 'Ik kan je de weg wel laten zien. Ik heb toch niks beters te doen.'
Aarzelend keek ze hem aan. Normaal gesproken zou ze nee zeggen, maar hij leek het te menen. Misschien was hij in de war? 'Oké,' zei ze zacht. Als hij haar aanviel kon ze haar gave gebruiken. Ze werd er toch al van beschuldigd, dus het maakte weinig uit als ze het echt deed.
'Je hebt geluk dat je verdwaald bent. Dan heb je veel om te vinden.'
Oké, deze man was echt in de war. 'Dat is waar,' zei ze om hem niet tegen te spreken. Ze had geen idee wat ze kon vinden. Het leek eerder alsof iedereen haar probeerde te vinden.