"အကို ဒီကဒ်က"
"လှိုင်းက ကော်ဖီတွေ ကိတ်လေးတွေသဘောကျတယ်မလား"
"အဲ့ကိုသွားကြည့်လိုက် အလုပ်သမားလိုတယ်ပြောလာလို့"
"ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်မှ မုန့်မလုပ်တတ်တာ အဆင်ပြေပါ့မလား"
"ကိစ္စမရှိပါဘူး အဲ့ပိုင်ရှင်က ကိုယ့်အသိလေ။ အလုပ်လုပ်ရင်း တစ်ခါတည်းသင်ပေးဖို့ အကိုပြောပေးထားတယ်။"
"ဗျာ တကယ်လား။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်အကို ကျွန်တော့်ကြောင့် အလုပ်ရှုပ်စေရပြီ"
"မလိုပါဘူးလှိုင်းရဲ့ အကိုလည်းမင်းကို ကိုယ့်ညီလေးလိုခင်လို့ပါ။ အဆင်မပြေမှာလည်းမကြောက်နဲ့ ဆိုင်ရှင်က သဘောကောင်းတယ်"
"လှိုင်းလိုလူတော်လူကောင်းလေးကိုလည်း ဘယ်သူမဆိုသဘောကျမှာပဲ။ စိတ်ညစ်စရာတွေမေ့ပြီး ကြိုးစားလုပ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော်တကယ်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ ကျေးဇူးပါအကို"
* * * * * * * * * *
၄နှစ်ခန့်ကြာပြီးနောက်
လူအနည်းငယ်သာရှိတဲ့ မှတ်တိုင်ငယ်လေးမှာ လိုင်းကားတစ်စီးထိုးရပ်လာပြီး ကောင်လေးတစ်ယောက်သာဆင်းလာခဲ့တယ်။ နီညိုရောင်ယောပုဆိုးလေးနဲ့ ကာကီရောင် လည်ကတုံးလေးကိုသပ်ရပ်စွာဝတ်လို့ ရွှေရောင်ကိုင်းနဲ့ မျက်မှန်လေးအသာပင့်တင့်ပုံက မြင်သူတိုင်းငေးမောစရာပင်။
ရိုးရှင်းတဲ့ ဘေးလွယ်အိတ်လေးလွယ်ကာ အနက်ရောင်ကတ္တီပါဖိနပ်လေးက ခြေဖမိုးဖွေးဖွေးလေးနဲ့ လွန်စွာ ပနံသင့်လို့။ နားကြပ်တစ်ဖက်မှ သီချင်းဖွင့်နားထောင်နေရင်း လမ်းသွယ်တစ်ခုသို့ကွေ့ဝင်သွားသည်။
မှတ်တိုင်ကနေ ဆိုင်ကိုသွားဖို့ လမ်းအတော်လျှောက်ရတယ်။ လမ်းမကြီးတိုင်းသွားလို့ရပေမယ့် ကားတွေလူတွေ အတော်ရှုပ်တာမို့ လူရှင်းတဲ့ကြားလမ်းလေးက အမြဲသွားဖြစ်တယ်။
နားကြပ်မှ ရင်ဂိုရဲ့တောင်ပံပါရင်မင်းဆီကို သီချင်းလေးနားဆင်လို့လျှောက်လာရင်း ရုပ်တရက်ကောင်းကင်ကိုမော့ကြည့်မိတော့ လေယျာဥ်တစ်ဆင်းပျံသန်းသွားတာတွေ့ရတယ်။ဟုတ်သား ဒီနားမှာလေယာဥ်ကွင်းရှိနေတာပဲ။ Daily Lifeကထွက်လိုက်ရပြီးမကြာခင် အကိုမှော်ဝင်တေး နိုင်ငံခြားသွားတဲ့သတင်းကိုကြားရတယ် အဲ့နောက်ပိုင်းလုံးဝမတွေ့ကြရတော့ဘူး။
ဆိုင်ရှေ့ရောက်တော့ Closeဆိုတဲ့စာတန်းလေးကြောင့် အလန့်တကြားဆိုင်ထဲဝင်လာတော့ လူတစ်ယောက်မှမရှိ တိတ်ဆိတ်နေလေရဲ့။ ဒါပေမယ့်တစ်ဆိုင်လုံးကို ဘောလုံးတွေနဲ့အလှဆင်ထားလို့ သိရသလောက်တော့ တစ်နေ့စာဌားရမ်းတဲ့ ပါတီတွေလည်းမရှိပါဘူး။ အတွေးတို့နဲ့ တစ်လှမ်းချင်းဝင်လာစဥ်
"'ဖောင်း ဖောင်း´ Happy Birthday ကိုကို"
"Happy Birthdayပါ ဒီရေလှိုင်း"
"25နှစ်ပြည့်မွေးနေ့မှာပျော်ရွှင်ပါစေနော်အကို"
ဆုတောင်းစကားဆိုရင်း ဆိုင်အနောက်က အလန့်တကြားထွက်လာသောလူငါးဦး။ ပါလေရာခွေးပေါက်လေးရယ် ဆိုင်ရှင်ကြီး အန်ကယ်ထွန်းကကိတ်မုန့်ကြီးကိုင်လို့။ အကိုဝဿန်ဦးရယ် ဆိုင်ကကလေးနှစ်ယောက်ရယ်။
"ဒီလိုတွေမလုပ်ပေးပါနဲ့ဆိုဗျာ အလုပ်ရှုပ်ရပြီ"
"ကိုကိုကလည်းဗျာ ချစ်တဲ့သူတွေကအမှတ်တရလုပ်ပေးတာ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာလက်ခံမှပေါ့"
"ဟုတ်သားပဲ လှိုင်းရယ် အကိုတို့အဲ့လောက်အလုပ်မရှုပ်ပါဘူး"
"အကိုဝဿန်အလုပ်မသွားရဘူးလား"
"မလိုပါဘူး မန်နေဂျာတစ်ယောက်ပဲ ကြိုက်တဲ့အချိန်သွားမှာပေါ့"
"ရလားအဲ့လို"
"ပြုတ်သွားမှာပေါ့"
"ဟား ဟား ဟား"
ကျွန်တော်ကံကောင်းတယ်လို့ပြောရမယ်။ အနားမှာ မိတ်ဆွေကောင်းတွေရှိပြီး အမြဲအကူအညီပေးကြလို့ပေါ့။ နောက်ပိုင်းကျွန်တော့်ရဲ့ သာမာန်ဘဝလေးက နေ့ရက်တိုင်းပျော်ဖို့ကောင်းလာတယ်။
ကော်ဖီဆိုင်မှာလုပ်ရတယ်ဆိုပေမယ့် လစာကောင်းကောင်းရလို့အဆင်ပြေတယ်။ အပိုဝင်ငွေအတွက် ညဘက်တွေလည်းစာလိုက်ပြသေး၏။
"နေပါအုံးဗျ အရသာရှိတဲ့မုန့်တွေအများကြီးလုပ်တဲ့ဆိုင်မှာ ဘာလို့ကျွန်တော့်မွေးနေ့ကိတ်က အဲ့လောက်ရုပ်ဆိုးနေရတာလဲ"
"ဘာဗျကိုကို။ဟန့် ဒီမွေးနေ့ရှင်ကတော့"
"ဟား ဟား ဟား"
နှစ်တိုင်းကိုယ့်မွေးနေ့ကိတ်ကို ကိုယ်တိုင်လုပ်ပေးနေပေမယ့် အခုချိန်ထိ ပုံမလာတဲ့ကိတ်ကြောင့်အမြဲအစခံနေရတဲ့ အင်ဂျင်နီယာပေါက်စရယ်ပါ။
"ကျွန်တော့်စေတနာတွေထည့်ထားတဲ့ ချစ်ခြင်းအပြည့်ကိတ်လေးကိုအဲ့လိုမပြောပါနဲ့။ လူကစက်ပစ္စည်းတွေလောက်သိတာ ဒီလိုကိတ်လေးအတွက် အတော်ကြိုးစားထားတာဗျ"
"ဟုတ်လား။ သေချာကြည့်စားမှ တော်ကြာ မူလီတွေ သံချောင်းတွေပါလာအုံးမယ်"
"ဟောဗျာ"
"ဟားဟားဟား ဟုတ်ပါ့ငါတို့လည်း သတိထားပြီးစားရမယ်"
မွေးနေ့ပွဲကို နေ့တစ်ဝက်သာလုပ်ပြီး ညနေဘက်ဆိုင်ပြန်ဖွင့်လိုက်တယ်။ ယူနီဖောင်းလေးလဲလို့ လုပ်ငန်းစရင်း အခုတော့ အရသာရှိတဲ့မုန့်လေးတွေလုပ်ရရင်ကို ကျေနပ်နေမိတော့၏။
ဆိုင်ပိတ်ချိန်က ၉နာရီဆိုပေမယ့် ကိုယ့်အတွက်အလုပ်ချိန်က ၆နာရီအထိသာ။ နောက်ပိုင်းကို အချိန်းပိုင်းကလေးနဲ့ပဲဆိုင်ဆက်ဖွင့်တယ်။ အချိန်က ၆နာရီကျော်ပြီမို့ နှုတ်ဆက်ကာ အလုပ်ဆင်းခဲ့လိုက်တယ်။
ပြန်နေကျလမ်းက အရင်လိုလူရှင်းကာ တိတ်ဆိတ်လျက်ပင်။ အရှေ့အနည်းငယ်ဆက်လျှောက်လို့ ကွေ့လိုက်ရင် မှတ်တိုင်ရောက်တော့မည်။ ထိုစဥ်ရုတ်တရက် အနားကို အနက်ရောင်Minivanကားတစ်စီးရပ်လာပြီး အနက်ဝတ်နဲ့ လူသုံးယောက်ဆင်းလာတယ်။
"ငါတို့နဲ့လိုက်ခဲ့"
"ဟေ့ကောင်Bossက အကြမ်းမဖတ်ရဘူးလို့ မှာလိုက်တယ်နော်"
"ကိစ္စလေးရှိလို့ ကျွန်တော်တို့နဲ့ လိုက်ခဲ့ပေးပါ"
ဒီရေလှိုင်းအရှေ့မှ အချင်းချင်းတိုင်ပတ်နေသော သူတွေကိုနားမလည်သလိုသာကြည့်နေလိုက်သည်။ လူကောင်ကြီးကြီးတွေဖြစ်ပြီး တစ်ယောက်ကနေကာမျက်မှန်တပ်လို့ တစ်ယောက်က ကတုံးနဲ့ နောက်တစ်ယောက်ကတက်တူးတွေအပြည့်။ ရုပ်ကြမ်းကြီးတွေနဲ့ ဘယ်လိုမှလူကောင်းပုံတွေမပေါ်။
"အေးဆေးမလိုက်ရင် ကျွန်တော်တို့ အကြမ်းနည်းသုံးရပါလိမ့်မယ်"
"ဘာလို့လိုက်ရမှာလည်း။ ငါကလူကောင်းတစ်ယောက် ဘာအပြစ်မှလည်းမလုပ်ထားဘူး။ ဘာအရှုပ်အရှင်းမှလည်းမရှိဘူးနော်"
"အေးဆေးမလိုက်ရင်တော့ အတင်းခေါ်ပါတော့မယ်"
ကြေငြာချက်ထုတ်ပြီး ကတုံးနဲ့တစ်ယောက်မှ အလျင်အမြန်ဆွဲလို့ ပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်လေရဲ့။
"ဘာလုပ်တာလဲ လွှတ် မလိုက်ဘူး ကယ်ကြအုံး ဒီမှာပြန်ပေးဆွဲနေလို့"
"အ အား ကိုက်တယ်ဟ"
အတင်းရုန်းနေကာ အားအကုန်နဲ့ ကိုက်နေသောသူကြောင့် ကားပေါ်အခုထိမတင်နိုင်သေး။
"လွှတ်ဗျာ ကယ်ကြပါအုံး ဒီမှာလူဆိုးတွေလာဖမ်းနေလို့ပါ"
"ကတုံးမင်းအမြန်လာ သူအော်နေတာနဲ့ တခြားသူတွေသိတော့မယ်"
"မင်းအဖေက အသေရုန်းနေတာ မနည်းထိန်းနေရတာဟ"
"လွှတ် ဟိုခ ခဏလေး ပုဆိုးကျွတ်တော့မှာမို့ ခဏလေးအောက်ချပေး"
"ဥာဏ်မများနဲ့ ဒါမျိုးလုပ်လို့မရဘူး"
"မဟုတ်ပါဘူးဗျာ တကယ်ပြောနေတာ ခဏလေးပဲနော် ပြီးမှပြန်ဖမ်းနော်"
ကားနားရောက်မှ ပုဆိုးပြင်ဝတ်မယ်ဆိုလို့ အောက်ချပေးတော့ လှစ်ကနဲထွက်ပြေးသွားတာမို့ အမြန်လိုက်ဖမ်းရပြန်သည်။
"လွှတ်ပေးပါ ကျွန်တော့်ကိုလွှတ်"
"မဖြစ်တော့ဘူး လူတွေရောက်လာလိမ့်မယ် မေ့ဆေးပေးလိုက်တော့ ပြီးမှBossကို အကျိုးအကြောင်းပြန်ပြောလိုက်မယ်"
"မ မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ ရှိတာအကုန်ပေးပါ့မယ် လွှတ်ပေးပါနော်"
"လွှတ်ပေး အွန်း"
ပြောနေတာကို လျစ်လျူရူလို့ လက်ကိုင်ပဝါနဲ့ မျက်နှာလာအုပ်လေ၏။ ပြင်းထန်လှသောအနံ့ကြောင့် လူကအသက်ရူကျပ်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် အခုထိတော့မမေ့သေး။
"အား အဟွန့် အဟွန့် အားအသေသတ်နေတာလား ခင်ဗျားတို့ ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ"
"ဟေ့ယောင် မင်းဟာကဘာမှားနေတာလဲ မေ့လဲမသွားဘူး"
"အင်း နေအုံး ခဏလေး"
မျက်မှန်တပ်ထားသောတစ်ယောက်မှ ကားပေါ်မှ ပုလင်းကိုတစ်ချက်စစ်ဆေးကြည့်နေပြီး
"သွားပြီ မေ့ဆေးပုလင်းနဲ့ အရက်ပြန်နဲ့မှားယူလာမိတယ်"
သေစမ်းအဲ့ဒါကြောင့်ဒီအနံ့ရင်းနှီးနေပါတယ်လို့။ ပြင်းလွန်းလို့ အနံ့ကနှာခေါင်းတင်မဟုတ်ပဲ ဦးနှောက်ထိရောက်သွားလို့ လူကမူးမေ့ချင်သလိုဖြစ်နေပြီ။အပြင်ကလေကို မနည်းရူနေရပြီး ခေါင်းကမူးနောက်လာလို့မလှုပ်နိုင်သေးချိန် အခွင့်ကောင်းယူကာ ကားပေါ်ချီတင်ခံရသည်။
ကားတင်ပြေးမှု အောင်မြင်စွာလုပ်ဆောင်နိုင်ပြီးချိန် ဖြတ်သွားဖြတ်လာဆိုင်ကယ်တစ်စီး အနားလာရပ်ကာ ထိုပေါ်မှ လူနှစ်ယောက်ကအခြေအနေကိုသေချာကြည့်လာကြပြီး
"ဘာဖြစ်နေကြတာလဲဗျ"
"ဟို သူငယ်ချင်းပါ နေလို့မကောင်းလို့ ဆေးခန်းသွားပြမလို့"
"ဪ ဟုတ်ကဲ့ Sorryနော်အကိုတို့ပုံကထူးဆန်းနေလို့ပါ"
ယုတ္တိမရှိတာကို အလွယ်လေးယုံလို့ သွားတော့ရန်ပြင်နေတာကြောင့် နောက်နေသောခေါင်းကို တစ်ချက်ခါထုတ်ရင်း လည်ချောင်းရှင်းလို့ အားယူကာထလိုက်ပြီး
"နေပါအုံး ကျွန်တော့်ကိုကယ်ပါ ဒီလူတွေဖမ်းထားလို့ ကယ်ပါအုံးဗျ"
ဘယ်လောက်မှ မဝေးသေးတာကို ကြားတဲ့ပုံမပေါ်သောနားလေးတို့မှ လှည့်တောင်မကြည့်ဘဲ ထွက်သွားတော့တယ်။ တစ်ဖန်မျှော်လင့်ချက်မဲ့သွားလို့ တစ်ဖက်လှည့်ကြည့်တော့ ရုပ်ကြမ်းကြီးတွေက မခို့တရို့အပြုံးတွေနဲ့ လှောင်နေကြ၏။ ထိုစဥ် အဝေးမှ ကားတစ်စီးဦးတည်လာနေတာတွေ့လို့ အကူအညီတောင်းရန် အားယူထားလိုက်ပြီး
"ဖယ် လွှတ် ကယ်ကြပါအုံးဗျ လူဆိုးတွေဖမ်းနေလို့ပါ"
ဘာမှတောင်မလုပ်ရသေးဘဲ အတင်းပြန်လာဆွဲပြီး တစ်ယောက်တည်းရုန်းကာ အော်နေသူကြောင့် ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိ။ မထူးတော့ နောက်တစ်ခေါက် ကားပေါ်သို့ထမ်းတင်တော့ မရမကရုန်းကန်လာသည်။
ကံကောင်းစွာ ရုပ်ရင်းဆန်ခက်ဖြစ်နေတုန်း အစောကလှမ်းမြင်ရသောကားက အနားကိုရောက်တော့ ရပ်လာပြီး ကားမှန်ချလာကာ မောင်းနှင်လာသူက
"ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ"
"ကျေးဇူးပြုပြီး ကယ်ပါ ဒီလူတွေမတရား ဖမ်းခေါ်နေလို့"
"အို အဲ့လိုလား။ လာ တက်ခဲ့"
တောင်းတဲ့အကူအညီကို အလွယ်တကူလက်ခံလို့ သူ့ကားပေါ်တက်ခိုင်းတယ်။ ဟိုလူတွေမှာတော့ အမှုဖြစ်မှာဆိုးလို့လားပဲ ဖိုက်တင်ပလေးလာမယ်ထင်ပေမယ့် မယုံနိုင်လောက်အောင်ငြိမ်နေကြလေရဲ့။ ဘာဖြစ်ဖြစ်လွတ်ဖို့ကအရေးကြီးတာမို့ ထိုလူ့ကားပေါ်သာအမြန်တက်လိုက်လာတော့သည်။
"ကျေးဇူးပါဗျ ယုံပါ့မလားမသိပေမယ့် သူတို့တကယ် ကျွန်တော့်ကိုပြန်ပေးဆွဲနေတာ"
"ဟုတ်လား"
"အင်း"
အံ့သြခြင်းမေးမြန်းလာခြင်းမရှိဘဲ အရှေ့ကိုသာကြည့်လို့ ကားမောင်းနေသူကြောင့် စိတ်ထဲတစ်မျိုးဖြစ်လာသည်။
"ရပါပြီ။ ကျွန်တော့်ကို ဒီမှာပဲချပေးပါလား"
"မလောပါနဲ့ ရောက်မှမရောက်သေးတာ အိမ်ရောက်မှချပေးမယ်"
"ဘာကိုပြောတာလဲဗျ"
ပြန်ပြောမလာဘဲ နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက်မှ မသိမသာပြုံးလို့ အရှိန်တင်မောင်းလိုက်သည်။ ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့အခြေအနေကြောင့် စိုးရိမ်လာပြီး ထိုလူအားသေချာကြည့်မိတော့ သူ့ရဲ့အသံ အပြုံးစကားပြောပုံက ရင်းနှီးနေသလို။ နှာတံဆင်းဆင်းမှ မှည့်လေးကအစတစ်စုံတစ်ယောက်နဲ့အတော်လေးတူသည်။
"ခင်ဗျားဘယ်သူလဲ ဘယ်ကိုမောင်းနေတာလဲ။ ကျွန်တော် ဒီမှာပဲဆင်းမယ် ကားရပ်ပေးပါဗျ"
"ဘာလုပ်ရမှာလဲ။ကားရပ်ရမှာလား ခင်ဗျားမေးတာဖြေရမှာလား"
"ကားရပ်"
အော်ကာပြောတော့ ချက်ချင်းပဲကားကိုလမ်းဘေးထိုးရပ်လိုက်သည်။ သို့သော် လော့တွေချထားလို့ ဖွင့်ကာဆင်းမရ။
"တံ တံခါးဖွင့်ပေး"
"ရောက်တော့မယ်လို့ပြောနေတာကို ခင်ဗျားဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ"
လူနေအိမ်ရယ်လို့မရှိဘဲ မြေကွက်လွတ်နဲ့ကွင်းပြင်ပြင်များရှိရာ လမ်းမကြီးထက် ဘေးထိုးရပ်ထားသောကားအတွင်း ဒီရေလှိုင်းတစ်ယောက် လူစိမ်းတစ်ယောက်နဲ့တိုင်ပတ်နေ၏။ ထိုလူစိမ်းမှစိုက်ကြည့်ကာ အနားကပ်လာရင်း
"ဘယ်လောက်မှမကြာတာကို ခင်ဗျားကမမှတ်မိဘူးပေါ့။ ထားပါ နောက်ကျ သိလိမ့်မယ် အခုတော့လိုက်ခဲ့"
"ကျွန် ကျွန်တော်တို့ကသိလို့လား"
"ဒေါသထွက်အောင်လာမလုပ်နဲ့တော့ ဇီးကွက်။ ခေါ်တဲ့နေရာကို အေးဆေးလိုက်ခဲ့"
"ဇီး ဇီးကွက်။မ မဟုတ်မှ မင်း မင်းက"
"အို သတိရသွားပြီလား"
"မာန်ရိပ်သွေး"
"ဟက် ဟား ဟား။ ဟား ဟား ဟား"
အားပါးတရ လှောင်ကာရီနေပြီး ကားစက်ပြန်နိုးလို့တစ်ဖန်မောင်းထွက်သွားသည်။ အခြေနေကဘာမှန်းမသိ ဘယ်ကိုသွားနေမှန်းလည်းမသိ။
မမှတ်မိအောင်ပြောင်းလဲသွားသူမှာ ထိုင်နေတာတောင် မြင့်မားတဲ့အရပ်က လိုတာထက်ပိုရှည်နေတာသိသာသည်။မေးရိုးထင်းထင်းနဲ့ခေါက်တင်ထားတဲ့အိင်္ကျီလက်တို့မှ အကြောဖြိုင်ဖြိုင်ထလို့ အရွယ်ရောက်တဲ့အားသန်သောယောကျာ်းတစ်ယောက်ဆိုတာဖော်ပြနေတယ်။
ဖွံ့ဖြိုးလာသော ခန္ဓာကိုယ်ကအရင်လိုမဟုတ်တော့ပဲ ကြွက်သားအပြည့်နဲ့ဆိုတာ ဖြုတ်ထားသောကြယ်သီးတွေမှမြင်ရတဲ့ ရင်အုပ်ကျယ်ကျယ်တို့ကနေသိနိုင်သည်။ မပြောင်းလဲတာကအနက်ဝမ်းဆက် ကိုသာဝတ်ထားပြီး သူ့အသားအရေနဲ့လည်းအတော်လေးလိုက်ဖက်လို့နေတယ်။
ကားရပ်လိုက်သည်နှင့် အလိုလိုပွင့်သွားသော မြင့်မားတဲ့ခြံတံခါးအားဖြတ်သန်းမောင်းဝင်လာသည်။ အိမ်ဆီရောက်ရန် အတော်ပင်မောင်းဝင်ရပြီး ခြံတွင်းရေကူးကန် ဘန်ဂလို ဂိုဒေါင်တွေမှမနည်းရှိနေ၏။
"ရောက်ပြီဆင်း"
"မင်း ငါ့ကိုဘယ်ခေါ်လာတာလဲ"
"ကျုပ်အိမ်"
"အရင်အိမ်မှာ မနေဘူးလား"
"ဘယ်မှာနေနေပေါ့ ဆင်းလို့ပြောနေရင် ဆင်းလိုက်"
အချိုးကိုကအရင်တုန်းကအတိုင်း နည်းနည်းမှ မပြောင်းသွားဘူး။ တစ်ချိန်ကထိုစောက်ကလေးဆိုတာငြင်းစရာကိုမလို။
အဆင့်သင့်ဖွင့်ပေးလာသောတံခါးမှဆင်းလို့ အိမ်တွင်းဝင်သွားလေ၏။ ဝင်ဝင်ချင်းမြင်ရသည်က ကိုယ်ရဲ့တစ်အိမ်စာလောက်ရှိတဲ့ ဧည့်ခန်းအတွင်းရုပ်ထုများနဲ့အလှဆင်ထားသည်။
ဧည့်ခန်းအားကျော်ဖြတ်လို့ ကြောင်လိမ်လှေကားဆီ တက်ရန်ပြင်နေသူအား
"မင်းဘာကိစ္စခေါ်လာတာလဲ။ ပြောစရာရှိအမြန်ပြော မိုးချုပ်တော့မယ် ငါပြန်ရအုံးမယ်"
"ဘာအရူးကွက်တွေနင်းနေတာလဲ ကိုဒီရေလှိုင်း။ ကျုပ်နဲ့ခင်ဗျားနဲ့ကြား အကြွေးရှိတာမေ့သွားပြီလား"
"အကြွေး ဘာအကြွေးလဲ"
"ဟမ့် ကျုပ်အသက်၁၉နှစ်ပြည့်ပြီးပြီ။ မေ့နေပုံထောက်ရင် ခင်ဗျားတက်လုပ်ခံဖို့ မပြင်ရသေးဘူးပေါ့"
"မာန်ရိပ်သွေး။ မင်းအရွယ်ကရင့်ကျက်သင့်နေပြီနော် မဟုတ်တမ်းတရားတွေပြောမနေနဲ့တော့"
"ကျုပ်အတွက် အပြောသက်သက်ပဲဆိုတာမရှိဘူး။ လုပ်မယ်ပြောရင်တကယ်လုပ်တယ် ခင်ဗျားမယုံရင်သက်သေပြမယ် လာ"
"ငါ့ ငါ့ကိုလွှတ် မင်းအဲ့လိုလုပ်လို့မရဘူး။ ငါ့စကားနားထောင်ပါနော်"
အော်ကာရုန်းနေသူကို လျစ်လျူရူ့လို့ လှေကားတိုင်းတက်ကာသွား၍ အခန်းတစ်ခုအတွင်းသို့ဝင်သွားသည်။
"မာန်ရိပ်သွေးရေ ငါတောင်းပန်ပါတယ်။ မင်းအဲ့တုန်းက နောက်နေတာမှတ်လားဟင်။ ငါပြောတာနားထောင်လေကွာ နော်"
"အခုချိန်ထိ ခင်ဗျားစောက်စကားများတုန်းပဲ"
"အင့်"
ငြင်သာမှုတစ်စက်မှမရှိဘဲ ကုတင်ပေါ်ပစ်ချလိုက်ပုံက မွေ့ယာသာမရှိရင် တစ်ကိုယ်လုံး ကျိုးကြေလောက်သည်။
"တကယ်မလုပ်ပါနဲ့ စဥ်းစားပါအုံး။ အရင်ဆုံး ငါပြောတာနားထောင်ပေးလေ။"
"ဘာလဲ အမြန်ပြော"
"ငါကိုအခွင့်အရေးလေးပေးပါလား။ မဟုတ်လည်းရွေးချယ်ခွင့်လေးဖြစ်ဖြစ်"
"ကောင်းပြီလေ"
"တကယ်လား"
"တကယ်ပေါ့ လုပ်နေတုန်း ရပ်ဖို့ပြောရင်ရပ်ပေးမယ်။ သုံးမယ့်ကွန်ဒုံးလည်း ခင်ဗျားကြိုက်တဲ့ဟာရွေး Positionလည်း ခင်ဗျားကြိုက်သလိုနေ"
"ဘာ ဘာတွေပြောနေတာလဲ"
"တော်ရုံလူတွေကျုပ်နဲ့လုပ်ရင် အဲ့လိုအခွင့်ရေးမရှိဘူး။ ခင်ဗျားမို့ပေးတာ ဘာလဲမကြိုက်ဘူးလား"
"မဟုတ်ဘူးလေ ငါပြောတာက အချိန်ရွေ့ပေးပြီး စဥ်းစားဖို့နဲ့ တခြားဟာလုပ်ခိုင်းတာဖြစ်ဖြစ်"
"ဥပမာ ငါသန့်ရှင်းရေးလည်းလုပ်ပေးမယ်။ မင်းစားဖို့လည်းချက်ပေးမယ်လေ။ ဒါမှမဟုတ် မုန့်လိုက်ကြွေးခိုင်းတာတို့ တစ်ခုခုဝယ်ပေးခိုင်းတာတို့ အဲ့တာမျိုးတွေကိုပြောတာ"
"ခင်ဗျား စောက်ခွက်တော့တကယ်ပြောင်တယ်နော်"
"ငါတကယ်ပြောနေတာ မာန်ရိပ်"
"အချိန်ကြာတယ် အိပ်ယာပေါ်ပဲရောက်နေပြီ ကျုပ်အောက်ကိုဝင်လိုက်တော့။ သိပ်မကြာဘူး ဖင်ခံပြီး ပြီးသွားလိမ့်မယ် အချိန်လာမဆွဲနဲ့"
"ငါမလုပ် အင့်"
သူကအစတည်းကအဲ့လိုလူမျိုးပဲ ဘယ်သူပြောတာမှနားမထောင် ဘာကိုမှဂရုမစိုက်ပဲ လုပ်ချင်တာရအောင်လုပ်ပြီး လိုချင်တာရအောင်ယူတဲ့သူ။
ပြင်းထန်တဲ့ အနမ်းကြမ်းတွေနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးဝါးမစားရုံတမယ် စုပ်နေကိုက်နေတာက လွန်ခဲ့တဲ့ငါးနှစ်ကအတွေ့အကြုံထက်ပိုဆိုးတယ်။ ခွန်အားကြီးတဲ့သားရဲကောင်လို ပုံစံကြောင့်ရုန်းလည်းမထူး။ အထိတွေ့ကြမ်းကြမ်းတွေ့ကြောင့် အသိစိတ်လွတ်သွားသည်အထိ။
"အားဟ့ မလုပ်နဲ့။ အဲ့နေရာကို အဲ့လိုမလုပ်နဲ့"
သတိထားမိချိန် ကိုယ်ပေါ်မှာအဝတ်လုံးဝမရှိတော့ဘဲ နယ်ကျွံကာဝင်လာတဲ့ လက်ချောင်းတွေကြောင့် အလန့်တကြားတားမိသည်။
"မာန်ရိပ်သွေး ငါ့ကိုသေချာကြည့်စမ်းပါ။ မင်း မင်းငါ့ကိုဘယ်လိုမြင်လဲ"
"အင်း စောက်ရမ်းလှလာတယ်။ ပြီးတော့ခုနက ခင်ဗျားဆီကအသံက နားထောင်လို့ကောင်းတယ်"
"ငါပြောချင်တာ အဲ့လိုမဟုတ်ဘူး။ ဒါကို မင်းချစ်တဲ့သူနဲ့ပဲ လုပ်သင့်တာလေ။ ငါကမင်းအတွက်အဲ့လိုမှမဟုတ်တာ"
"ချစ်မှ -ိုးရတယ်လို့ခင်ဗျား ကိုဘယ်သူပြောလဲ"
"ဒါပေမယ့်"
"ထပ်မပြောနဲ့တော့ ကျုပ်ဒါကို ဘယ်ချိန်ထဲက လုပ်ချင်နေလဲ ခင်ဗျားသိတယ်"
"ခင်ဗျားကယောကျာ်းတစ်ယောက်ပဲ အများကြီးမနစ်နာပါဘူး ဟုတ်တယ်မလား။ ကျုပ်ဆန္ဒကိုသာဖြည့်ပေးလိုက် အဲ့အစားခင်ဗျားကြိုက်တာ တောင်းလို့ရတယ်"
"ငါဘာမှမလိုချင်ဘူး အဲ့အစားငါ့ကိုအခုလွှတ်ပေး။ မင်းတကယ့် လူယုတ်မာနဲ့တူနေပြီဆိုတာသိလား မာန်ရိပ်သွေး"
"အဲ့လူယုတ်မာရဲ့အရသာကိုမြည်းကြည့်လိုက်ပါ။ ခင်ဗျားငြင်းနေတာကနေ ညည်းနေတဲ့ အသံပြောင်းသွားအောင်လုပ်ပေးမယ်"
တစ်ဖက်ရဲ့ တောင်းပန်တားဆီးမှုကို ဂရုစိုက်ပုံမပေါ်ပေ။ သိသိသာသာ ကွာဟနေသောခွန်အားကိုသုံးနေပုံက အကြမ်းဖက်တယ်လို့တောင်ဆိုနိုင်သည်။နောက်တော့ ဒီရေလှိုင်းရဲ့အဝတ်ကင်းနေသောကိုယ်လေးအား အပေါ်မှအုပ်မိုး၍စိတ်ကြိုက်ခြယ်လှယ်လေတော့သည်။
"အကို ဒီကဒ္က"
"လိႈင္းက ေကာ္ဖီေတြ ကိတ္ေလးေတြသေဘာက်တယ္မလား"
"အဲ့ကိုသြားၾကည့္လိုက္ အလုပ္သမားလိုတယ္ေျပာလာလို႔"
"ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္မွ မုန္႔မလုပ္တတ္တာ အဆင္ေျပပါ့မလား"
"ကိစၥမရိွပါဘူး အဲ့ပိုင္ရွင္က ကိုယ့္အသိေလ။ အလုပ္လုပ္ရင္း တစ္ခါတည္းသင္ေပးဖို႔ အကိုေျပာေပးထားတယ္။"
"ဗ်ာ တကယ္လား။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္အကို ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ အလုပ္ရႈပ္ေစရၿပီ"
"မလိုပါဘူးလိႈင္းရဲ့ အကိုလည္းမင္းကို ကိုယ့္ညီေလးလိုခင္လို႔ပါ။ အဆင္မေျပမွာလည္းမေၾကာက္နဲ႔ ဆိုင္ရွင္က သေဘာေကာင္းတယ္"
"လိႈင္းလိုလူေတာ္လူေကာင္းေလးကိုလည္း ဘယ္သူမဆိုသေဘာက်မွာပဲ။ စိတ္ညစ္စရာေတြေမ့ၿပီး ႀကိဳးစားလုပ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ ေက်းဇူးပါအကို"
* * * * * * * * * *
၄ႏွစ္ခန္႔ၾကာၿပီးေနာက္
လူအနည္းငယ္သာရိွတဲ့ မွတ္တိုင္ငယ္ေလးမွာ လိုင္းကားတစ္စီးထိုးရပ္လာၿပီး ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သာဆင္းလာခဲ့တယ္။ နီညိုေရာင္ေယာပုဆိုးေလးနဲ႔ ကာကီေရာင္ လည္ကတံုးေလးကိုသပ္ရပ္စြာဝတ္လို႔ ေရႊေရာင္ကိုင္းနဲ႔ မ်က္မွန္ေလးအသာပင့္တင့္ပံုက ျမင္သူတိုင္းေငးေမာစရာပင္။
ရိုးရွင္းတဲ့ ေဘးလြယ္အိတ္ေလးလြယ္ကာ အနက္ေရာင္ကတၲီပါဖိနပ္ေလးက ေျခဖမိုးေဖြးေဖြးေလးနဲ႔ လြန္စြာ ပနံသင့္လို႔။ နားၾကပ္တစ္ဖက္မွ သီခ်င္းဖြင့္နားေထာင္ေနရင္း လမ္းသြယ္တစ္ခုသို႔ေကြ့ဝင္သြားသည္။
မွတ္တိုင္ကေန ဆိုင္ကိုသြားဖို႔ လမ္းအေတာ္ေလ်ွာက္ရတယ္။ လမ္းမႀကီးတိုင္းသြားလို႔ရေပမယ့္ ကားေတြလူေတြ အေတာ္ရႈပ္တာမို႔ လူရွင္းတဲ့ၾကားလမ္းေလးက အၿမဲသြားျဖစ္တယ္။
နားၾကပ္မွ ရင္ဂိုရဲ့ေတာင္ပံပါရင္မင္းဆီကို သီခ်င္းေလးနားဆင္လို႔ေလ်ွာက္လာရင္း ရုပ္တရက္ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ေလယ်ာဥ္တစ္ဆင္းပ်ံသန္းသြားတာေတြ့ရတယ္။ဟုတ္သား ဒီနားမွာေလယာဥ္ကြင္းရိွေနတာပဲ။ Daily Lifeကထြက္လိုက္ရၿပီးမၾကာခင္ အကိုေမွာ္ဝင္ေတး ႏိုင္ငံျခားသြားတဲ့သတင္းကိုၾကားရတယ္ အဲ့ေနာက္ပိုင္းလံုးဝမေတြ့ၾကရေတာ့ဘူး။
ဆိုင္ေရ႔ွေရာက္ေတာ့ Closeဆိုတဲ့စာတန္းေလးေၾကာင့္ အလန္႔တၾကားဆိုင္ထဲဝင္လာေတာ့ လူတစ္ေယာက္မွမရိွ တိတ္ဆိတ္ေနေလရဲ့။ ဒါေပမယ့္တစ္ဆိုင္လံုးကို ေဘာလံုးေတြနဲ႔အလွဆင္ထားလို႔ သိရသေလာက္ေတာ့ တစ္ေန့စာဌားရမ္းတဲ့ ပါတီေတြလည္းမရိွပါဘူး။ အေတြးတို႔နဲ႔ တစ္လွမ္းခ်င္းဝင္လာစဥ္
"'ေဖာင္း ေဖာင္း´ Happy Birthday ကိုကို"
"Happy Birthdayပါ ဒီေရလိႈင္း"
"25ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန့မွာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေနာ္အကို"
ဆုေတာင္းစကားဆိုရင္း ဆိုင္အေနာက္က အလန္႔တၾကားထြက္လာေသာလူငါးၪီး။ ပါေလရာေခြးေပါက္ေလးရယ္ ဆိုင္ရွင္ႀကီး အန္ကယ္ထြန္းကကိတ္မုန္႔ႀကီးကိုင္လို႔။ အကိုဝႆန္ၪီးရယ္ ဆိုင္ကကေလးႏွစ္ေယာက္ရယ္။
"ဒီလိုေတြမလုပ္ေပးပါနဲ႔ဆိုဗ်ာ အလုပ္ရႈပ္ရၿပီ"
"ကိုကိုကလည္းဗ်ာ ခ်စ္တဲ့သူေတြကအမွတ္တရလုပ္ေပးတာ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာလက္ခံမွေပါ့"
"ဟုတ္သားပဲ လိႈင္းရယ္ အကိုတို႔အဲ့ေလာက္အလုပ္မရႈပ္ပါဘူး"
"အကိုဝႆန္အလုပ္မသြားရဘူးလား"
"မလိုပါဘူး မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ပဲ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္သြားမွာေပါ့"
"ရလားအဲ့လို"
"ျပဳတ္သြားမွာေပါ့"
"ဟား ဟား ဟား"
ကြၽန္ေတာ္ကံေကာင္းတယ္လို႔ေျပာရမယ္။ အနားမွာ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြရိွၿပီး အၿမဲအကူအညီေပးၾကလို႔ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ သာမာန္ဘဝေလးက ေန့ရက္တိုင္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းလာတယ္။
ေကာ္ဖီဆိုင္မွာလုပ္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ လစာေကာင္းေကာင္းရလို႔အဆင္ေျပတယ္။ အပိုဝင္ေငြအတြက္ ညဘက္ေတြလည္းစာလိုက္ျပေသး၏။
"ေနပါအံုးဗ် အရသာရိွတဲ့မုန္႔ေတြအမ်ားႀကီးလုပ္တဲ့ဆိုင္မွာ ဘာလို႔ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန့ကိတ္က အဲ့ေလာက္ရုပ္ဆိုးေနရတာလဲ"
"ဘာဗ်ကိုကို။ဟန္႔ ဒီေမြးေန့ရွင္ကေတာ့"
"ဟား ဟား ဟား"
ႏွစ္တိုင္းကိုယ့္ေမြးေန့ကိတ္ကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ေပးေနေပမယ့္ အခုခ်ိန္ထိ ပံုမလာတဲ့ကိတ္ေၾကာင့္အၿမဲအစခံေနရတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာေပါက္စရယ္ပါ။
"ကြၽန္ေတာ့္ေစတနာေတြထည့္ထားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းအျပည့္ကိတ္ေလးကိုအဲ့လိုမေျပာပါနဲ႔။ လူကစက္ပစၥည္းေတြေလာက္သိတာ ဒီလိုကိတ္ေလးအတြက္ အေတာ္ႀကိဳးစားထားတာဗ်"
"ဟုတ္လား။ ေသခ်ာၾကည့္စားမွ ေတာ္ၾကာ မူလီေတြ သံေခ်ာင္းေတြပါလာအံုးမယ္"
"ေဟာဗ်ာ"
"ဟားဟားဟား ဟုတ္ပါ့ငါတို႔လည္း သတိထားၿပီးစားရမယ္"
ေမြးေန့ပြဲကို ေန့တစ္ဝက္သာလုပ္ၿပီး ညေနဘက္ဆိုင္ျပန္ဖြင့္လိုက္တယ္။ ယူနီေဖာင္းေလးလဲလို႔ လုပ္ငန္းစရင္း အခုေတာ့ အရသာရိွတဲ့မုန္႔ေလးေတြလုပ္ရရင္ကို ေက်နပ္ေနမိေတာ့၏။
ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္က ၉နာရီဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္အလုပ္ခ်ိန္က ၆နာရီအထိသာ။ ေနာက္ပိုင္းကို အခ်ိန္းပိုင္းကေလးနဲ႔ပဲဆိုင္ဆက္ဖြင့္တယ္။ အခ်ိန္က ၆နာရီေက်ာ္ၿပီမို႔ ႏႈတ္ဆက္ကာ အလုပ္ဆင္းခဲ့လိုက္တယ္။
ျပန္ေနက်လမ္းက အရင္လိုလူရွင္းကာ တိတ္ဆိတ္လ်က္ပင္။ အေရ႔ွအနည္းငယ္ဆက္ေလ်ွာက္လို႔ ေကြ့လိုက္ရင္ မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့မည္။ ထိုစဥ္ရုတ္တရက္ အနားကို အနက္ေရာင္Minivanကားတစ္စီးရပ္လာၿပီး အနက္ဝတ္နဲ႔ လူသံုးေယာက္ဆင္းလာတယ္။
"ငါတို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့"
"ေဟ့ေကာင္Bossက အၾကမ္းမဖတ္ရဘူးလို႔ မွာလိုက္တယ္ေနာ္"
"ကိစၥေလးရိွလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ့ေပးပါ"
ဒီေရလိႈင္းအေရ႔ွမွ အခ်င္းခ်င္းတိုင္ပတ္ေနေသာ သူေတြကိုနားမလည္သလိုသာၾကည့္ေနလိုက္သည္။ လူေကာင္ႀကီးႀကီးေတျြဖစ္ၿပီး တစ္ေယာက္ကေနကာမ်က္မွန္တပ္လို႔ တစ္ေယာက္က ကတံုးနဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ကတက္တူးေတြအျပည့္။ ရုပ္ၾကမ္းႀကီးေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမွလူေကာင္းပံုေတြမေပၚ။
"ေအးေဆးမလိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အၾကမ္းနည္းသံုးရပါလိမ့္မယ္"
"ဘာလို႔လိုက္ရမွာလည္း။ ငါကလူေကာင္းတစ္ေယာက္ ဘာအျပစ္မွလည္းမလုပ္ထားဘူး။ ဘာအရႈပ္အရွင္းမွလည္းမရိွဘူးေနာ္"
"ေအးေဆးမလိုက္ရင္ေတာ့ အတင္းေခၚပါေတာ့မယ္"
ေၾကျငာခ်က္ထုတ္ၿပီး ကတံုးနဲ႔တစ္ေယာက္မွ အလ်င္အျမန္ဆြဲလို႔ ပုခံုးေပၚထမ္းတင္ေလရဲ့။
"ဘာလုပ္တာလဲ လႊတ္ မလိုက္ဘူး ကယ္ၾကအံုး ဒီမွာျပန္ေပးဆြဲေနလို႔"
"အ အား ကိုက္တယ္ဟ"
အတင္းရုန္းေနကာ အားအကုန္နဲ႔ ကိုက္ေနေသာသူေၾကာင့္ ကားေပၚအခုထိမတင္ႏိုင္ေသး။
"လႊတ္ဗ်ာ ကယ္ၾကပါအံုး ဒီမွာလူဆိုးေတြလာဖမ္းေနလို႔ပါ"
"ကတံုးမင္းအျမန္လာ သူေအာ္ေနတာနဲ႔ တျခားသူေတြသိေတာ့မယ္"
"မင္းအေဖက အေသရုန္းေနတာ မနည္းထိန္းေနရတာဟ"
"လႊတ္ ဟိုခ ခဏေလး ပုဆိုးကြၽတ္ေတာ့မွာမို႔ ခဏေလးေအာက္ခ်ေပး"
"ဥာဏ္မမ်ားနဲ႔ ဒါမ်ိဳးလုပ္လို႔မရဘူး"
"မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ တကယ္ေျပာေနတာ ခဏေလးပဲေနာ္ ၿပီးမျွပန္ဖမ္းေနာ္"
ကားနားေရာက္မွ ပုဆိုးျပင္ဝတ္မယ္ဆိုလို႔ ေအာက္ခ်ေပးေတာ့ လွစ္ကနဲထြက္ေျပးသြားတာမို႔ အျမန္လိုက္ဖမ္းရျပန္သည္။
"လႊတ္ေပးပါ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလႊတ္"
"မျဖစ္ေတာ့ဘူး လူေတြေရာက္လာလိမ့္မယ္ ေမ့ေဆးေပးလိုက္ေတာ့ ၿပီးမွBossကို အက်ိဳးအေၾကာင္းျပန္ေျပာလိုက္မယ္"
"မ မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ရိွတာအကုန္ေပးပါ့မယ္ လႊတ္ေပးပါေနာ္"
"လႊတ္ေပး အြန္း"
ေျပာေနတာကို လ်စ္လ်ူရူလို႔ လက္ကိုင္ပဝါနဲ႔ မ်က္ႏွာလာအုပ္ေလ၏။ ျပင္းထန္လွေသာအနံ႔ေၾကာင့္ လူကအသက္ရူက်ပ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အခုထိေတာ့မေမ့ေသး။
"အား အဟြန္႔ အဟြန္႔ အားအေသသတ္ေနတာလား ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ"
"ေဟ့ေယာင္ မင္းဟာကဘာမွားေနတာလဲ ေမ့လဲမသြားဘူး"
"အင္း ေနအံုး ခဏေလး"
မ်က္မွန္တပ္ထားေသာတစ္ေယာက္မွ ကားေပၚမွ ပုလင္းကိုတစ္ခ်က္စစ္ေဆးၾကည့္ေနၿပီး
"သြားၿပီ ေမ့ေဆးပုလင္းနဲ႔ အရက္ျပန္နဲ႔မွားယူလာမိတယ္"
ေသစမ္းအဲ့ဒါေၾကာင့္ဒီအနံ႔ရင္းႏွီးေနပါတယ္လို႔။ ျပင္းလြန္းလို႔ အနံ႔ကႏွာေခါင္းတင္မဟုတ္ပဲ ၪီးေနွာက္ထိေရာက္သြားလို႔ လူကမူးေမ့ခ်င္သလိုျဖစ္ေနၿပီ။အျပင္ကေလကို မနည္းရူေနရၿပီး ေခါင္းကမူးေနာက္လာလို႔မလႈပ္ႏိုင္ေသးခ်ိန္ အခြင့္ေကာင္းယူကာ ကားေပၚခ်ီတင္ခံရသည္။
ကားတင္ေျပးမႈ ေအာင္ျမင္စြာလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၿပီးခ်ိန္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာဆိုင္ကယ္တစ္စီး အနားလာရပ္ကာ ထိုေပၚမွ လူႏွစ္ေယာက္ကအေျခအေနကိုေသခ်ာၾကည့္လာၾကၿပီး
"ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲဗ်"
"ဟို သူငယ္ခ်င္းပါ ေနလို႔မေကာင္းလို႔ ေဆးခန္းသြားျပမလို႔"
"ဪ ဟုတ္ကဲ့ Sorryေနာ္အကိုတို႔ပံုကထူးဆန္းေနလို႔ပါ"
ယုတၲိမရိွတာကို အလြယ္ေလးယံုလို႔ သြားေတာ့ရန္ျပင္ေနတာေၾကာင့္ ေနာက္ေနေသာေခါင္းကို တစ္ခ်က္ခါထုတ္ရင္း လည္ေခ်ာင္းရွင္းလို႔ အားယူကာထလိုက္ၿပီး
"ေနပါအံုး ကြၽန္ေတာ့္ကိုကယ္ပါ ဒီလူေတြဖမ္းထားလို႔ ကယ္ပါအံုးဗ်"
ဘယ္ေလာက္မွ မေဝးေသးတာကို ၾကားတဲ့ပံုမေပၚေသာနားေလးတို႔မွ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ ထြက္သြားေတာ့တယ္။ တစ္ဖန္ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မဲ့သြားလို႔ တစ္ဖက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ရုပ္ၾကမ္းႀကီးေတြက မခို႔တရို႔အၿပံဳးေတြနဲ႔ ေလွာင္ေနၾက၏။ ထိုစဥ္ အေဝးမွ ကားတစ္စီးၪီးတည္လာေနတာေတြ့လို႔ အကူအညီေတာင္းရန္ အားယူထားလိုက္ၿပီး
"ဖယ္ လႊတ္ ကယ္ၾကပါအံုးဗ် လူဆိုးေတြဖမ္းေနလို႔ပါ"
ဘာမွေတာင္မလုပ္ရေသးဘဲ အတင္းျပန္လာဆြဲၿပီး တစ္ေယာက္တည္းရုန္းကာ ေအာ္ေနသူေၾကာင့္ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ။ မထူးေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ ကားေပၚသို႔ထမ္းတင္ေတာ့ မရမကရုန္းကန္လာသည္။
ကံေကာင္းစြာ ရုပ္ရင္းဆန္ခက္ျဖစ္ေနတုန္း အေစာကလွမ္းျမင္ရေသာကားက အနားကိုေရာက္ေတာ့ ရပ္လာၿပီး ကားမွန္ခ်လာကာ ေမာင္းႏွင္လာသူက
"ဘာေတျြဖစ္ေနတာလဲ"
"ေက်းဇူးျပဳျပီး ကယ္ပါ ဒီလူေတြမတရား ဖမ္းေခၚေနလို႔"
"အို အဲ့လိုလား။ လာ တက္ခဲ့"
ေတာင္းတဲ့အကူအညီကို အလြယ္တကူလက္ခံလို႔ သူ႔ကားေပၚတက္ခိုင္းတယ္။ ဟိုလူေတြမွာေတာ့ အမႈျဖစ္မွာဆိုးလို႔လားပဲ ဖိုက္တင္ပေလးလာမယ္ထင္ေပမယ့္ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ၿငိမ္ေနၾကေလရဲ့။ ဘာျဖစ္ျဖစ္လြတ္ဖို႔ကအေရးႀကီးတာမို႔ ထိုလူ႔ကားေပၚသာအျမန္တက္လိုက္လာေတာ့သည္။
"ေက်းဇူးပါဗ် ယံုပါ့မလားမသိေပမယ့္ သူတို႔တကယ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္ေပးဆြဲေနတာ"
"ဟုတ္လား"
"အင္း"
အံ့ၾသျခင္းေမးျမန္းလာျခင္းမရိွဘဲ အေရ႔ွကိုသာၾကည့္လို႔ ကားေမာင္းေနသူေၾကာင့္ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးျဖစ္လာသည္။
"ရပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီမွာပဲခ်ေပးပါလား"
"မေလာပါနဲ႔ ေရာက္မွမေရာက္ေသးတာ အိမ္ေရာက္မွခ်ေပးမယ္"
"ဘာကိုေျပာတာလဲဗ်"
ျပန္ေျပာမလာဘဲ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္မွ မသိမသာၿပံဳးလို႔ အရိွန္တင္ေမာင္းလိုက္သည္။ ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့အေျခအေနေၾကာင့္ စိုးရိမ္လာၿပီး ထိုလူအားေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ သူ႔ရဲ့အသံ အၿပံဳးစကားေျပာပံုက ရင္းႏွီးေနသလို။ ႏွာတံဆင္းဆင္းမွ မွည့္ေလးကအစတစ္စံုတစ္ေယာက္နဲ႔အေတာ္ေလးတူသည္။
"ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ ဘယ္ကိုေမာင္းေနတာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီမွာပဲဆင္းမယ္ ကားရပ္ေပးပါဗ်"
"ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ကားရပ္ရမွာလား ခင္ဗ်ားေမးတာေျဖရမွာလား"
"ကားရပ္"
ေအာ္ကာေျပာေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲကားကိုလမ္းေဘးထိုးရပ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေလာ့ေတြခ်ထားလို႔ ဖြင့္ကာဆင္းမရ။
"တံ တံခါးဖြင့္ေပး"
"ေရာက္ေတာ့မယ္လို႔ေျပာေနတာကို ခင္ဗ်ားဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ"
လူေနအိမ္ရယ္လို႔မရိွဘဲ ေျမကြက္လြတ္နဲ႔ကြင္းျပင္ျပင္မ်ားရိွရာ လမ္းမႀကီးထက္ ေဘးထိုးရပ္ထားေသာကားအတြင္း ဒီေရလိႈင္းတစ္ေယာက္ လူစိမ္းတစ္ေယာက္နဲ႔တိုင္ပတ္ေန၏။ ထိုလူစိမ္းမွစိုက္ၾကည့္ကာ အနားကပ္လာရင္း
"ဘယ္ေလာက္မွမၾကာတာကို ခင္ဗ်ားကမမွတ္မိဘူးေပါ့။ ထားပါ ေနာက္က် သိလိမ့္မယ္ အခုေတာ့လိုက္ခဲ့"
"ကြၽန္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကသိလို႔လား"
"ေဒါသထြက္ေအာင္လာမလုပ္နဲ႔ေတာ့ ဇီးကြက္။ ေခၚတဲ့ေနရာကို ေအးေဆးလိုက္ခဲ့"
"ဇီး ဇီးကြက္။မ မဟုတ္မွ မင္း မင္းက"
"အို သတိရသြားၿပီလား"
"မာန္ရိပ္ေသြး"
"ဟက္ ဟား ဟား။ ဟား ဟား ဟား"
အားပါးတရ ေလွာင္ကာရီေနၿပီး ကားစက္ျပန္ႏိုးလို႔တစ္ဖန္ေမာင္းထြက္သြားသည္။ အေျခေနကဘာမွန္းမသိ ဘယ္ကိုသြားေနမွန္းလည္းမသိ။
မမွတ္မိေအာင္ေျပာင္းလဲသြားသူမွာ ထိုင္ေနတာေတာင္ ျမင့္မားတဲ့အရပ္က လိုတာထက္ပိုရွည္ေနတာသိသာသည္။ေမးရိုးထင္းထင္းနဲ႔ေခါက္တင္ထားတဲ့အိက်ႌလက္တို႔မွ အေၾကာၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ထလို႔ အရြယ္ေရာက္တဲ့အားသန္ေသာေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ဆိုတာေဖာ္ျပေနတယ္။
ဖြံ႔ၿဖိဳးလာေသာ ခႏၶာကိုယ္ကအရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ပဲ ႂကြက္သားအျပည့္နဲ႔ဆိုတာ ျဖဳတ္ထားေသာၾကယ္သီးေတြမျွမင္ရတဲ့ ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္တို႔ကေနသိႏိုင္သည္။ မေျပာင္းလဲတာကအနက္ဝမ္းဆက္ ကိုသာဝတ္ထားၿပီး သူ႔အသားအေရနဲ႔လည္းအေတာ္ေလးလိုက္ဖက္လို႔ေနတယ္။
ကားရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ အလိုလိုပြင့္သြားေသာ ျမင့္မားတဲ့ၿခံတံခါးအားျဖတ္သန္းေမာင္းဝင္လာသည္။ အိမ္ဆီေရာက္ရန္ အေတာ္ပင္ေမာင္းဝင္ရၿပီး ၿခံတြင္းေရကူးကန္ ဘန္ဂလို ဂိုေဒါင္ေတြမွမနည္းရိွေန၏။
"ေရာက္ၿပီဆင္း"
"မင္း ငါ့ကိုဘယ္ေခၚလာတာလဲ"
"က်ဳပ္အိမ္"
"အရင္အိမ္မွာ မေနဘူးလား"
"ဘယ္မွာေနေနေပါ့ ဆင္းလို႔ေျပာေနရင္ ဆင္းလိုက္"
အခ်ိဳးကိုကအရင္တုန္းကအတိုင္း နည္းနည္းမွ မေျပာင္းသြားဘူး။ တစ္ခ်ိန္ကထိုေစာက္ကေလးဆိုတာျငင္းစရာကိုမလို။
အဆင့္သင့္ဖြင့္ေပးလာေသာတံခါးမွဆင္းလို႔ အိမ္တြင္းဝင္သြားေလ၏။ ဝင္ဝင္ခ်င္းျမင္ရသည္က ကိုယ္ရဲ့တစ္အိမ္စာေလာက္ရိွတဲ့ ဧည့္ခန္းအတြင္းရုပ္ထုမ်ားနဲ႔အလွဆင္ထားသည္။
ဧည့္ခန္းအားေက်ာ္ျဖတ္လို႔ ေၾကာင္လိမ္ေလွကားဆီ တက္ရန္ျပင္ေနသူအား
"မင္းဘာကိစၥေခၚလာတာလဲ။ ေျပာစရာရိွအျမန္ေျပာ မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္ ငါျပန္ရအံုးမယ္"
"ဘာအရူးကြက္ေတြနင္းေနတာလဲ ကိုဒီေရလိႈင္း။ က်ဳပ္နဲ႔ခင္ဗ်ားနဲ႔ၾကား အေႂကြးရိွတာေမ့သြားၿပီလား"
"အေႂကြး ဘာအေႂကြးလဲ"
"ဟမ့္ က်ဳပ္အသက္၁၉ႏွစ္ျပည့္ၿပီးၿပီ။ ေမ့ေနပံုေထာက္ရင္ ခင္ဗ်ားတက္လုပ္ခံဖို႔ မျပင္ရေသးဘူးေပါ့"
"မာန္ရိပ္ေသြး။ မင္းအရြယ္ကရင့္က်က္သင့္ေနၿပီေနာ္ မဟုတ္တမ္းတရားေတြေျပာမေနနဲ႔ေတာ့"
"က်ဳပ္အတြက္ အေျပာသက္သက္ပဲဆိုတာမရိွဘူး။ လုပ္မယ္ေျပာရင္တကယ္လုပ္တယ္ ခင္ဗ်ားမယံုရင္သက္ေသျပမယ္ လာ"
"ငါ့ ငါ့ကိုလႊတ္ မင္းအဲ့လိုလုပ္လို႔မရဘူး။ ငါ့စကားနားေထာင္ပါေနာ္"
ေအာ္ကာရုန္းေနသူကို လ်စ္လ်ူရူ႔လို႔ ေလွကားတိုင္းတက္ကာသြား၍ အခန္းတစ္ခုအတြင္းသို႔ဝင္သြားသည္။
"မာန္ရိပ္ေသြးေရ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္။ မင္းအဲ့တုန္းက ေနာက္ေနတာမွတ္လားဟင္။ ငါေျပာတာနားေထာင္ေလကြာ ေနာ္"
"အခုခ်ိန္ထိ ခင္ဗ်ားေစာက္စကားမ်ားတုန္းပဲ"
"အင့္"
ျငင္သာမႈတစ္စက္မွမရိွဘဲ ကုတင္ေပၚပစ္ခ်လိုက္ပံုက ေမြ့ယာသာမရိွရင္ တစ္ကိုယ္လံုး က်ိဳးေၾကေလာက္သည္။
"တကယ္မလုပ္ပါနဲ႔ စဥ္းစားပါအံုး။ အရင္ဆံုး ငါေျပာတာနားေထာင္ေပးေလ။"
"ဘာလဲ အျမန္ေျပာ"
"ငါကိုအခြင့္အေရးေလးေပးပါလား။ မဟုတ္လည္းေရြးခ်ယ္ခြင့္ေလးျဖစ္ျဖစ္"
"ေကာင္းၿပီေလ"
"တကယ္လား"
"တကယ္ေပါ့ လုပ္ေနတုန္း ရပ္ဖို႔ေျပာရင္ရပ္ေပးမယ္။ သံုးမယ့္ကြန္ဒံုးလည္း ခင္ဗ်ားႀကိဳက္တဲ့ဟာေရြး Positionလည္း ခင္ဗ်ားႀကိဳက္သလိုေန"
"ဘာ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ"
"ေတာ္ရံုလူေတြက်ဳပ္နဲ႔လုပ္ရင္ အဲ့လိုအခြင့္ေရးမရိွဘူး။ ခင္ဗ်ားမို႔ေပးတာ ဘာလဲမႀကိဳက္ဘူးလား"
"မဟုတ္ဘူးေလ ငါေျပာတာက အခ်ိန္ေရြ့ေပးၿပီး စဥ္းစားဖို႔နဲ႔ တျခားဟာလုပ္ခိုင္းတာျဖစ္ျဖစ္"
"ဥပမာ ငါသန္႔ရွင္းေရးလည္းလုပ္ေပးမယ္။ မင္းစားဖို႔လည္းခ်က္ေပးမယ္ေလ။ ဒါမွမဟုတ္ မုန္႔လိုက္ေႂကြးခိုင္းတာတို႔ တစ္ခုခုဝယ္ေပးခိုင္းတာတို႔ အဲ့တာမ်ိဳးေတြကိုေျပာတာ"
"ခင္ဗ်ား ေစာက္ခြက္ေတာ့တကယ္ေျပာင္တယ္ေနာ္"
"ငါတကယ္ေျပာေနတာ မာန္ရိပ္"
"အခ်ိန္ၾကာတယ္ အိပ္ယာေပၚပဲေရာက္ေနၿပီ က်ဳပ္ေအာက္ကိုဝင္လိုက္ေတာ့။ သိပ္မၾကာဘူး ဖင္ခံၿပီး ၿပီးသြားလိမ့္မယ္ အခ်ိန္လာမဆြဲနဲ႔"
"ငါမလုပ္ အင့္"
သူကအစတည္းကအဲ့လိုလူမ်ိဳးပဲ ဘယ္သူေျပာတာမွနားမေထာင္ ဘာကိုမွဂရုမစိုက္ပဲ လုပ္ခ်င္တာရေအာင္လုပ္ၿပီး လိုခ်င္တာရေအာင္ယူတဲ့သူ။
ျပင္းထန္တဲ့ အနမ္းၾကမ္းေတြနဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုးဝါးမစားရံုတမယ္ စုပ္ေနကိုက္ေနတာက လြန္ခဲ့တဲ့ငါးႏွစ္ကအေတြ့အႀကံဳထက္ပိုဆိုးတယ္။ ခြန္အားႀကီးတဲ့သားရဲေကာင္လို ပံုစံေၾကာင့္ရုန္းလည္းမထူး။ အထိေတြ့ၾကမ္းၾကမ္းေတြ့ေၾကာင့္ အသိစိတ္လြတ္သြားသည္အထိ။
"အားဟ့ မလုပ္နဲ႔။ အဲ့ေနရာကို အဲ့လိုမလုပ္နဲ႔"
သတိထားမိခ်ိန္ ကိုယ္ေပၚမွာအဝတ္လံုးဝမရိွေတာ့ဘဲ နယ္ကြၽံကာဝင္လာတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြေၾကာင့္ အလန္႔တၾကားတားမိသည္။
"မာန္ရိပ္ေသြး ငါ့ကိုေသခ်ာၾကည့္စမ္းပါ။ မင္း မင္းငါ့ကိုဘယ္လိုျမင္လဲ"
"အင္း ေစာက္ရမ္းလွလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ခုနက ခင္ဗ်ားဆီကအသံက နားေထာင္လို႔ေကာင္းတယ္"
"ငါေျပာခ်င္တာ အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး။ ဒါကို မင္းခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ပဲ လုပ္သင့္တာေလ။ ငါကမင္းအတြက္အဲ့လိုမွမဟုတ္တာ"
"ခ်စ္မွ -ိုးရတယ္လို႔ခင္ဗ်ား ကိုဘယ္သူေျပာလဲ"
"ဒါေပမယ့္"
"ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့ က်ဳပ္ဒါကို ဘယ္ခ်ိန္ထဲက လုပ္ခ်င္ေနလဲ ခင္ဗ်ားသိတယ္"
"ခင္ဗ်ားကေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ပဲ အမ်ားႀကီးမနစ္နာပါဘူး ဟုတ္တယ္မလား။ က်ဳပ္ဆႏၵကိုသာျဖည့္ေပးလိုက္ အဲ့အစားခင္ဗ်ားႀကိဳက္တာ ေတာင္းလို႔ရတယ္"
"ငါဘာမွမလိုခ်င္ဘူး အဲ့အစားငါ့ကိုအခုလႊတ္ေပး။ မင္းတကယ့္ လူယုတ္မာနဲ႔တူေနၿပီဆိုတာသိလား မာန္ရိပ္ေသြး"
"အဲ့လူယုတ္မာရဲ့အရသာကိုျမည္းၾကည့္လိုက္ပါ။ ခင္ဗ်ားျငင္းေနတာကေန ညည္းေနတဲ့ အသံေျပာင္းသြားေအာင္လုပ္ေပးမယ္"
တစ္ဖက္ရဲ့ ေတာင္းပန္တားဆီးမႈကို ဂရုစိုက္ပံုမေပၚေပ။ သိသိသာသာ ကြာဟေနေသာခြန္အားကိုသံုးေနပံုက အၾကမ္းဖက္တယ္လို႔ေတာင္ဆိုႏိုင္သည္။ေနာက္ေတာ့ ဒီေရလိႈင္းရဲ့အဝတ္ကင္းေနေသာကိုယ္ေလးအား အေပၚမွအုပ္မိုး၍စိတ္ႀကိဳက္ျခယ္လွယ္ေလေတာ့သည္။