"ဘာတွေကြည့်နေတာလဲ"
စာအုပ်ကိုကြည့်နေတာ အတော်ကြာနေသည်မို့ ပုစ္ဆာရွေးနေရင်းမှ မေးလိုက်မိသည်။
"အစားကွင်းစက်တဲ့"
"သိပ္ပံဘာသာလား"
"မြက်ပင်က နေရောင်ခြည်ကြောင့်ရှင်သန်တယ်။ ယုန်ကမြက်ကိုစားတယ်။ ဝံပုလွေက ယုန်ကိုစားဖို့ချောင်းနေတယ်"
"ခင်ဗျားစဥ်းစားကြည့် အဲ့တာအစာကွင်းစက်လား"
"မင်း ဘာပေါက်ကရမေးအုံးမို့လဲ"
စာပြလာတဲ့သက်တမ်းတစ်လျှောက် ဒီကျောင်းသားနဲ့တွေ့မှ မဖြေနိုင်တဲ့မေးခွန်းတွေ ရှိလို့လာတယ်။ သူ့ကိုကြောက်တဲ့အထဲ အဲဒါတွေလည်းပါတယ်။
"ထပ်စဥ်းစားရင် ဝံပုလွေကို ကျားတွေခြင်္သေ့တွေကစားမယ် အဲ့ကျားနဲ့ခြင်္သေ့တွေကိုက လူတွေက စားလို့ရတယ်"
စလာပြီပေါက်ကရ သူပဲစားအဲ့ဟာတွေ။
"နေကလည်းအစာကွင်းစက်မှာပါတယ်။ အဲ့နေကဘာစားတာလဲ"
လာကြည့်လှည့်ပါလား အန်တီနွေ။ စကားသိပ်မပြောရှာတဲ့ အန်တီသားကို။
"ကြည့်နေပြန်ပြီ ဇီးကွက်ရုပ်နဲ့။ ဘာဖြစ်ချင်လို့လဲ ခင်ဗျားပုံက"
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး။ မင်းကိုစာသင်ပေးရတာ ငါပါပညာဆန်းတွေရတယ်လို့"
"ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်"
"အန်တီအနှောင့်အယှက်ဖြစ်သွားလား"
"ဘာလို့ဖြစ်ရမှာလဲ အန်တီရဲ့။ သားကိုပြောစရာရှိလို့လား"
"ဒီမှာ သားအိပ်ရင်လဲဖို့ဝတ်စုံ"
မိုးပြာရောင်ပိုးသား Pajamas ပေးလို့ပြောလာသည်။
"ရပါတယ် အန်တီနွေရဲ့။ သားဒါနဲ့ပဲအိပ်လို့ရပါတယ်"
"ညစ်ပတ်လိုက်တာ"
အနောက်ကထွက်လာသော ကျက်သတုံးလေးရဲ့အသံဖြစ်သည်။ကိုယ့်ဘက်က ခံရပေါင်းလည်း များလှပြီ။
"ဝတ်လိုက်ပါသားရဲ့။ မင်းညီလေးတွက်ဝယ်ပေး ထားတာ ဒါမျိုးတွေမဝတ်တော့ အန်တီဆီမှာအပိုကြီးလိုဖြစ်နေရော။"
"သားသာဝတ်ရင် အန်တီကတောင်ကျေးဇူးတင်မှာမို့ အားမနာနဲ့ဝတ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့ကျေးဇူးပါအန်တီ"
* * * * * * * * * * * * * * * * *
ညဥ့်နက်ချိန် အကုန်အိပ်နေကြပြီမို့ပတ်ဝန်းကျင်က တိတ်ဆိတ်လျက်။ အခန်းတံခါးဆီ အရိပ်တစ်ခုလှမ်းလာနေပြီး တံခါးလက်ကိုင်လှည့်လို့ ဖွင့်ကြည့်တော့ အလွယ်တကူပွင့်သွားသည်။
"အို သတိမဲ့လိုက်တာ"
ကုတင်ဆီကိုလှမ်းသွားပြီး အိပ်စက်နေသူဘေး ဝင်ထိုင်လိုက်သည့်တိုင်လှုပ်ရှားမှုတိုင်းကအသံတစ်ချက်မထွက်။
"ဒီလိုမျိုးမှိတ်ထားရင် ခင်ဗျားမျက်လုံး ဝိုင်းဝိုင်းကြီးတွေ မတွေ့ရတော့ဘူးလေ"
မျက်လုံးတို့မှ နှုတ်ခမ်းတွေဆီအကြည့်ရောက် အသာယာ တို့ထိမိသည်။
"အိကျိအိကျိနဲ့။ ဒါတွေနဲ့ သူ့လင်ကိုကျ လှအောင်ရီပြတယ်။ ငါနဲ့ကျ လေဖြတ်နေသလားမှတ်တယ်"
အအိပ်မက်ပေမဲ့ အိပ်ယာအပြောင်းအလဲမို့ မကြာမကြာနိုးနေမိတယ်။ အခုလည်း ဘေးဘက်ကစကားသံလို ကြားနေရလို့ မျက်လုံးဖွင့်ဖို့ကြိုးစားစဥ် နှုတ်ခမ်းပေါ်မှ စိုစွတ်သောအထိတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ အလန့်တကြားဖွင့်ကြည့်မိတော့ နှုတ်ခမ်းချင်းလာထိနေသည့်လူကို အလျင်အမြန်တွန်းထုတ်လို့ ထလိုက်ပြီး
"ဘာ ဘာလုပ်တာလဲ မာန်ရိပ်သွေး"
"ပုံပြင်ထဲကလိုလေ sleeping beautyက မင်းသားလေးနမ်းရင်နိုးလာတယ်။ အဲဒါကြောင့်စမ်းကြည့်တာ"
"နိုးလာသားပဲ sleeping owlကြီးက"
"ဘာ ရူးနေတာလားမင်းက"
"နိုးရင်လည်းထ လိုက်ခဲ့သွားမယ်"
"ဘယ်ကိုလဲ"
"မေးတာဖြေအုံးလေ"
ဘာမှပြန်မဖြေဘဲ အောက်ဆင်းသွားသူနောက် အပြေးလေးလိုက်လို့မေးရသည်။ လှည့်တောင်ကြည့်မလာဘဲ ခြံထဲဆင်းသွားပြီး ဆိုင်ကယ်ထုတ်လာလို့
"ဘာလုပ်တာလဲအဲဒါ။ ဒီအချိန်ကြီး ဆိုင်ကယ်က ဘာလုပ်မို့လည်း"
"လျှောက်စီးမို့"
"ရူး ရူးနေပြီလား။ ညဥ့်နက်နေပြီလေ မာန်ရိပ်သွေး"
"လိုက်ခဲ့။ မလိုက်ရင်လည်းသွားတော့မယ်"
"မသွားရဘူးလေ။ မသွားနဲ့နော်"
"လိုက်ရင်တက် မဟုတ်ရင် အပိုတွေမပြောနဲ့"
"မသွားရဘူးဆိုဟာ။ မင်း မင်းတော့လိုက် လိုက်မယ် ငါလိုက်မယ်"
တားလို့ရမယ့်ပုံကမပေါ်တော့တာမို့ လိုက်ဖို့ပြောရသည်။ တစ်ယောက်တည်းသွားခိုင်းဖို့က စိတ်မချနိုင်။ တစ်ခုခုဆို သူထွက်သွားတာသိတာ ကိုယ်တစ်ယောက်တည်းမို့။
"မိုးချုပ်နေပြီ အဝေးကြီး မသွားနဲ့နော်"
"ခင်ဗျားကဇီးကွက်ပဲ ညဘက်အပြင်ထွက်တာ ဘာဖြစ်လဲ"
"ဘာဇီးကွက်လည်း မင်း။ အာ အဲဒါဆိုလို့ မျက်မှန် မျက်မှန်ကျန်ခဲ့ပြီ ငါသွားယူ"
"ယူမနေနဲ့ မောင်းမှာကကျုပ်။ အနောက်ကလိုက်စီးမှာပဲ ကန်းနေလည်းကိစ္စမရှိဘူး"
"ပြောပြန်ပြီ မင်းတော့"
"ရော့ တံခါးအရင်သွားဖွင့်"
ပေးလာသောသော့ကိုယူလိုက်ပြီး တံခါးဆီသာ ဆောင့်အောင့်ကာထွက်လာသူမှာ တစ်ဖက်ကသူ့အားကြည့်၍ ပြုံးနေသည့်ရှားပါးအပြုံးအားမမြင်လိုက်။
"ဘာကိစ္စအဲ့လောက်ကြာနေတာလဲ"
"သော့အပေါက်ကပိတ်နေတယ်ထင်တယ်။ အမ် ဟုတ်မှ မင်းသော့မှားယူလာတာလား"
သော့လေးဖွင့်တာ အာရုံစိုက်နေပုံများ သော့ကမျက်လုံးထဲဝင်တော့မယ်။ စိတ်မရှည်လို့ အနားသွားကြည့်တော့ သော့ကလောက်ကို ပြောင်းပြန်ကိုင်လို့ထိုးနေသူ။
"ခင်ဗျားနဲ့တော့ဗျာ"
အခုထိတိုင်ပတ်နေသူလက်ထဲက သော့ကိုယူလို့ ကိုယ့်ဟာကိုဖွင့်ကာ ထွက်လာလိုက်ရတယ်။
"ခင်ဗျားဆိုင်ကယ်မစီးဖူးဘူးလား"
"ငါမှမမောင်းတတ်တာ"
"မောင်းတာပြောတာမဟုတ်ဘူး။ အနောက်လိုက်စီးဖူးလားမေးတာ။"
"ဟမ် ဘာလို့လဲ"
"ဟာ့ တုံးတာများ လန်ထွက်နေရောပဲ"
"မင်း အဲ့လိုတွေမပြောပါနဲ့။ တစ်ချက်တစ်ချက် အရှိုက်လာထိတယ်"
"အရှိုက်ထိရအောင် ခင်ဗျားကဘော်လီဝတ်လို့လား"
"ဟမ် ဘာတွေပြောနေတာလဲ။ အခုရော ဘာဖြစ်လို့လည်း"
"ဆိုင်ကယ်လိုက်စီးပြီး အရှေ့ကလူကိုမစင်ကိုင်သလိုကိုင်နေရင်မသာပေါ်သွားလိမ့်မယ် နားလည်လား"
ပြန်ပြောမနေတော့ဘဲ သူ့ခါးကိုသေချာဖက်လိုက်၏။ အစကဖက်ရုံဖက်ထားပေမဲ့ မောင်းနေတဲ့အရှိန်ကြောင့် မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီးတင်းနေအောင် ဖက်ထားရတယ်။ အရှိန်လျှော့ဖို့ အော်ပြောနေပေမဲ့ ကြားရဲ့လားတောင်မသိ လုံးဝအဖတ်မလုပ်။
"ရောက်ပြီ"
"မင်းဒီ ဒီနေရာက"
"ကလပ်လေ ဆင်း"
"ဘာဆင်းလဲ ဘာလုပ်ရမှာလဲ။ မသွားနဲ့ပြန်မယ်"
"ဘယ်ကိုပြန်မှာလဲ။ ဒီကိုလာဖို့ထွက်လာတာ။ ပြန်ပြောမနေနဲ့ ဆင်း လိုက်ခဲ့"
"ဒီကိုလာတာ။ မင်း မင်းအသက်ကဘယ်လောက်မို့လဲ။ မဝင်ရဘူးနော်"
လက်မောင်းကို အတင်းဆွဲထားပြီး ဆိုင်ဆီကို ဂြိုလ်ကြည့် ကြည့်နေလို့ နှုတ်ခမ်းကတစ်တောင်လောက်ဆူနေသေး။ ဘယ်လိုဟာလေးလဲမသိ။ အဲ့လိုလူက ကိုယ့်ကိုပြောလိုက်ရင်အသက်မပြည့်ဘူးဆိုတာအမြဲပါတယ်။
"ပြီးတော့မင်းငါ့ကိုကြည့်လေ ဒီပုံစံကြီးနဲ့သွားလို့မကောင်းဘူးလေနော်"
ညအိပ်ဝတ်စုံနဲ့ ကတ္တီပါဖိနပ်စီးထားသူကို မာန်ရိပ်သွေး တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး
"ဒါဆိုနေခဲ့ ပြန်လာခဲ့မယ်"
"မင်းလည်းမသွားရဘူးဆိုကွာ"
"ကိစ္စရှိလို့လာတာ ပြီးတာနဲ့ပြန်လာခဲ့မယ်။ စောင့်နေဒီမှာ"
"မာန် မာန်လေးအမြန်ပြန်လာနော်"
မျက်လုံးဝိုင်းကြီးတွေနဲ့ အသနားခံသလိုပြောလာပုံ ကြောင့် ကိုယ်တိုင်တောင်မသိလိုက်ဘဲ ခေါင်းညိတ်လိုက်မိ၏။
"ငါ့ကောင်ရေ ဟိုကို တစ်ချက်ရှိုးလိုက်"
"ဝိုး Cute typeလေးဟ"
အထဲမှထွက်လာသော အုပ်စုဆီမှာ ကိုယ့်ဆီဦးတည်ကာ လာနေပြီး ခံစားချက်တို့ကမကောင်း။
"ဟေ့ အိမ်ပြန်ဖို့လမ်းပျောက်နေလို့လား"
ပုံစံတွေကိုက ထောင့်မကျိုးကြသူတွေမို့ ပြန်ပြောချင်စိတ်တို့ကမရှိ။
"ချေတယ်ဟ နာမည်လေးတော့ပြောပြပါလား"
"နင်တို့ကလည်းဟယ် ဒီလောက်ဖြစ်နေတာကို မရောစမ်းနဲ့တော့"
"ဒီတိုင်းငါတို့က အလှလေးနဲ့ရင်းနှီးချင်ယုံကို။ ဆံပင်တိုတို ပိန်းပိန်းပါးပါးလေးနဲ့ကွာ။ ငါ့အကြိုက်ပဲ"
အဖွဲ့ထဲကပါလာတဲ့ မိန်းကလေးနဲ့ ပြောနေကြတဲ့ စကားအသွားအလာအရ တစ်ခုခုတော့လွဲနေပြီ။
"ဒီမှာ မင်းတို့ကလေ တဏှာသာရူးနေတာ အထီးလားအမလားတောင်မခွဲတတ်ဘူးလား ဟမ်"
"ဘယ်လို ယောကျာ်းလေးလား"
အရင်တုန်းက မိန်းကလေးနဲ့ဆင်တယ်လို့ အပြောခံရပေမဲ့ မိန်းမနဲ့မှားတာတော့ ဒါပထမဆုံးပဲ။ အဝတ်အစားကြောင့်ပဲလားမသိ။ အရှေ့ကသူတွေကတော့ ဆွံ့အနေလို့ မိန်းကလေးတွေကလည်းပြုံးစိစိနဲ့။
နောက်တော့ သူတို့အနောက်တွင်အစက အေးဆေးရပ်နေသူတစ်ယောက်က ရုတ်တရက်အနားရောက်လာပြီး
"ခင်ဗျားက တကယ်ယောကျာ်းလေးလား"
"ဘာကိစ္စငါကမင်းတို့ကို လိမ်ရမှာလဲ"
တွေ့မရှောင် စမူကြောင်တဲ့ကောင်တွေရဲ့ ရိုးရာမပြတ်တဲ့ အနှောင့်အယှတ်ကို မှော်ဝင်တေး အနောက်ကသာကြည့်နေလိုက်သည်။ ယောကျာ်းလေးဟုဆိုလာသော ပိုးဟပ်ဖြူလေးမှာ အစောတည်းကကိုယ့်အာရုံကို ဖမ်းစားထားပြီးသား။ သူအရှေ့ကို အလိုလိုရောက်သွားလို့အစိတ်အပိုင်းတွေကို အနီးကပ် ကြည့်နေမိသည်။
ဘေးနှစ်ဖက်ကနေ ဆိုင်ကယ်ကိုလက်ထောက်လျက် မျက်နှာကလာကပ်တော့မယ့်ပုံ။ ဘာမှဆက်မပြောပဲအကြာကြီးလာစိုက်ကြည့်နေတယ်။ နောက်ပိုင်းဘာကိစ္စဒီလိုလူတွေချည်းတွေ့နေရလည်းမသိဘူး။
"ကျွန်တော်နဲ့ တွဲရအောင်"
"ဘာ"
"ဟေ့ မှော်ဝင် တကယ်ကြီးလားကွာ မင်း"
"ခင်ဗျားလေးကို သဘောကျတယ်။ တွဲရအောင်လို့။"
ဘာပြန်ပြောရမလဲမသိလို့ကြည့်နေမိစဥ်ရုတ်တရက် ပါးကိုနမ်းဖို့ပြင်လာသူ။ ဘယ်လိုတုံ့ပြန်ရမလဲဆိုတာဦးနှောက်ကတွေးမရ မလှုပ်ဘဲရပ်နေမိတယ်။
"-ီးလုပ်နေကြတာလားအဲ့တာက"
အနောက်မှထွက်လာသောအသံကြားရာဆီ လှည့်ကြည့်ချိန်တောင် မရလိုက်။ မှော်ဝင်တစ်ယောက် အရှိန်ပြင်းပြင်းတွန်းထုတ်ခံရလို့ အနောက်ကိုယိုင်သွားသည်။
"မင်းကိစ္စလား ဘာဝင်ရှုပ်တာလဲ"
"အို ငါ့ရဲ့ဆရာကိုတော်သလင်းမဟုတ်ဘဲ မိတ်လိုက်ချင်လို့ -ီးရဲနေတဲ့ခွေးရူးကနှောင့်ယှတ်နေတာလေ။ ဘာဖြစ်လဲ ဝင်ပါတော့"
"ဘာစောက်စကားပြောတာလဲ ဟမ်"
"မှော်ဝင် သူနဲ့သွားမရှုပ်နဲ့။ အဲဒါ ဒီကလပ်ပိုင်ရှင်ရဲ့တူ။ သာမာန်လူတွေမဟုတ်ဘူး ဇယားတွေနဲ့ဟ"
"ငါလည်းမင်းကို စိတ်မဝင်စားဘူး။ ဒါပေမယ့်မင်းသိဖို့က အနောက်ကမင်းဆရာက မကြာခင်ခွေးရူးရဲ့မယားဖြစ်လာစေရမယ်ဆိုတာပဲ"
"ဒီ ငါ-ိုးမသားကတော့"
ပြောပြီးထွက်သွားသူနောက် လိုက်ဖို့ပြင်နေသည်မို့ အတင်းဆွဲကာ တားလိုက်ရသည်။ဒါကို ကိုယ့်အား မကျေနပ်နပ်သလိုလာကာကြည့်ပြီး
"ဘာလဲခင်ဗျားက အနမ်းမခံလိုက်ရလို့ နှမြောနေတာလား"
"မင်းဘာစကားတွေပြောနေပြန်ပြီလဲ။ ငါက"
"ရွှတ်"
ရုတ်တရက်အနမ်းခံလိုက်ရသောပါးကြောင့် ဆက်ပြောမယ့်စကားတို့ ရပ်တန့်လျက်။ ဆက်ပြီးကျန်တဲ့ပါး နဖူး မျက်နှာတစ်ခုလုံးကို အပြင်းအထန်နမ်းလာပြန်သည်။
"ဘာလုပ်တာလဲ အင့် တော်တော့။ ရပ်တော့လို့ မာန်ရိပ်သွေး"
"ခံချင်တယ်မှတ်လား။ နမ်းပေးရမှာပေါ့ အနမ်းမြင်တာနဲ့ဘုရားတနေရအောင်နမ်းပေးမယ်"
"မင်းမှားနေပြီ တော်တော့ပြန်မယ်။ ဒါတွေကမင်းခေါ်လာလို့ဖြစ်တာ။ ထပ်ပြီးမဟုတ်တာတွေမလုပ်နဲ့တော့"
စိုက်ပဲကြည့်လာပြီး ပြန်မပြောတော့ဘဲ ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်လိုက်သည်မို့ အနောက်ကလိုက်တက်တော့ ချက်ချင်းမောင်းထွက်သွားတယ်။
"ဘာလုပ်အုံးမို့လဲ"
"ဝယ်စရာရှိလို့"
၂၄နာရီ mart တစ်ခုထဲဝင်သွားလို့ အနောက်ကလိုက်သွားလိုက်သည်။
"ဒီမှာ ကွတ်ကီးတွေအများကြီးပဲ"
"ဝယ်မို့လား ယူလေ"
"မင်းအတင်းခေါ်လာတာ ပိုက်ဆံပါမလာဘူး"
"ကျုပ်မှာပါတယ်"
"ဒါ ဒါဆိုပြန်ပေးမယ်နော်"
မုန့်ယူရင်းလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဆေးလိပ်ဘူးဝယ်ရန် ပြင်နေသည်မို့အနားကို အမြန်ပြန်သွားလိုက်ရပြီး
"မင်း ဘာလုပ်ပြန်ပြီလဲအဲဒါ"
"ခင်ဗျားကိစ္စလား ဒါဝယ်ဖို့ကျုပ်လာတာ"
"မ မရဘူး။ မဝယ်ရဘူး။ အသက်ကဘယ်လောက်မို့လို့ ဆေးလိပ်သောက်မှာလဲ။"
"ဒီမှာခင်ဗျ အသက်မပြည့်သေးတဲ့သူကို ဆေးလိပ်တို့အရက်တို့ရောင်းရင် အပြစ်ရှိတယ်နော်"
မဆီမဆိုင် ကောင်တာကလူကို နှုတ်သီးချွန်ချွန်နဲ့ ရန်တွေ့နေသူ။ အဖိုးကြီးအိုလိုပဲလိုက်ပြောနေတာ။ သူ့ကိုယ်သူဘာများထင်နေလဲ။
"ဒီနိုင်ငံမှာဒါမျိုးမရှိဘူး ခင်ဗျားအပိုတွေလုပ်မနေနဲ့"
"မရှိလည်းမင်းမသောက်ရဘူး။ ဆေးလိပ်အစား သကြားလုံးစားမလား ငါဝယ်ကျွေးမယ်"
"ကောင်းပြီလေ သွားယူ"
"အင်းခဏစောင့် မဝယ်နဲ့နော်"
သူပြောတာ ဘာကိစ္စနားထောင်ရမှာလဲ။ နောက်ပိုင်းအရောပေးတော့ တော်တော်လေးရောင့်တက်လာတယ်။သူပြန်မရောက်မလာခင် ဆေးလိပ်ဘူးသုံးဘူးဝယ်ထားလိုက်လေတယ်။
ဘာဝယ်ပေးရမလဲ။ တော်ကြာမကြိုက်ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ဒါတွေကဝယ်စားနေကျ သူကြိုက်ပါ့မလား။
အမ် ဒီဘက်မှာလည်း သကြားလုံးတွေရှိပါလား။ ဘူးလေးတွေနဲ့။ စာသေချာမမြင်ရပေမဲ့ ကြည့်ရတာစျေးကြီးတဲ့ အကောင်းစားတွေထင်တယ်။ ဒါတွေပဲဝယ်လိုက်မယ်။
ပြူးပြဲပြီးကြည့်နေလိုက်တာ။အူကြောင်ကြောင်နဲ့ စိတ်ဝင်စားဖို့တော့ကောင်းသား။ ခင်ဗျားကိုစရတာစွဲလမ်းနေပြီထင်တယ်။
"စောက်ရမ်းကြာတယ်"
"တအားကြာသွားလို့လား"
"ဘာလဲအဲ့ဒါက"
ငွေရှင်းဖို့ပေးလိုက်တော့ မြင်လိုက်ရတဲ့အရာကြောင့် ဝန်ထမ်းကောင်လေးမှ ပြုံးပြုံးစိစိနဲ့ကြည့်လာသလို ကိုယ်တိုင်လည်း အံ့သြသွားသည်။
"ဟင် ဘာကိုလဲ"
"ခင်ဗျားယူလာတဲ့ အဲ့ဘူးတွေကိုပြောတာ"
"မင်းအတွက်လေ"
"ဪ"
ငါ-ိုး ဆေးလိပ်ဝယ်တော့ကျတားတယ် ကွန်ဒုံးဘူးတွေကိုတော့ငါ့အတွက်ဝယ်လာတယ်။ ဒီလူကတော့ ဘာလုပ်စေချင်နေတာလဲ။ သူနဲ့ပတ်သတ်ရင်ဘာမှန်းမသိတဲ့ခံစားချက်တွေနဲ့ တကယ်မရိုးရဘူးဘဲ။
"အကို ဒါကလေ"
"ဘာမှမပြောနဲ့ထားလိုက် အဲ့တာပဲထည့်။"
ပုံမှန်မဟုတ်ဘူးလို့ ခံစားရပေမယ့် ကိုယ်တော်ချောကတော့ ကျေနပ်နေပုံပေါ်နေတာကို။ ပြန်လာတဲ့တလျှောက်လုံးလည်း အရှိန်လျှော့ဖို့ပြောရသေးတယ်။ ဘဝမှာ ဒီအချိန်ကြီး အပြင်မှာရှိနေတာ ပထမဆုံးအကြိမ်ပင်။
"တံခါးပြန်သွားပိတ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါခင်ဗျ အမိန့်တော်မြတ်အတိုင်းပါ"
သူ့ကိုခိုင်းတော့ ရွဲ့ပြီးပြောလာလို့ မျက်စောင်းကထိုးသွားသေး။စောက်သည်းတော့ယားလာပြီ ဒီအဖိုးကြီးပေါက်စကို။
"ဘာလုပ်နေပြန်တာလဲခင်ဗျား။ ပိတ်ပြီးရင်လည်း လာတော့လေ"
"ခဏလေး ငါပိုက်ကိုထင်တယ် ခလုပ်တိုက်မိလို့ ဘေးကပ်မလိုက်အုံးမယ် ခဏနော်"
အမှောင်ထဲ ကုန်းကုန်းကွကွနဲ့လိုက်စမ်းနေပြီး ခဏကြာတော့ တစ်ခုခုကို ကောက်ကိုင်လိုက်၏။ သူကောက်လိုက်တဲ့အရာကိုမြင်ပြီး ဘာလှမ်းပြောရမယ်မသိ။
ဘယ်လိုကြီးလဲ ပိုက်ကလည်းတမျိုးပဲ ပြောင်ချောချောနဲ့။ လေးလည်းလေးနေသလိုပဲ
"ခင်ဗျား။ လွှင့်ပစ်လိုက်"
"ဟမ်"
"-ီးပဲ။ ခင်ဗျားလက်ထဲကဟာကို အဝေးကိုအမြန်ပစ်လိုက်လို့ပြောနေတယ်"
ပြောနေတာကို အူကြောင်ကြောင်နဲ့ကြည့်နေသေးလို့ စိတ်မရှည်တော့ပဲ သူ့လက်ထဲကမြွေကို အမြန်ပြေးယူလိုက်ရပြီး ခြံထောင့်ရှိခြုံဘက်ထဲ လွှင့်ပစ်လိုက်ရသည်။
"ဘယ်သူတွေလဲ ဘာဖြစ်လို့လဲ"
အော်လိုက်တဲ့အသံကျယ်သွားလို့ ခြံစောင့်နဲ့ နွေခတ်ငြိမ်းတို့ထွက်လာကြသည်။
"သ သခင်လေး။ ဘာဖြစ်လို့လဲဗျ"
"ခြံထဲဆင်းတုန်းမြွေတွေ့လို့ ခင်ဗျားမနက်တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ရှင်းလိုက်အုံး"
"ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့"
"သားတို့ဘာဖြစ်တာလဲ"
"ဘာမှမဟုတ်ဘူး။ ပြန်အိပ်တော့မာမီ"
"အား...."
အိမ်ထဲဝင်ရန်ပြင်စဥ် အသံကြားရာကြည့်တော့ မြက်ခင်းရေပန်းမှ ရေများပန်းထွက်လျက် ထိုကြားထဲမှာတော့ အသံရှင်။
နောက်တော့ တစ်ကိုယ်လုံးရေရွှဲရွှဲစိုလို့ ဇီးကွက်တစ်ကောင် အနားရောက်လာသည်။
"လှိုင်းလေး သား ဘယ်လိုဖြစ်တာလည်း"
"ဟို ခြံသော့လေ သားခုနက ယောင်ပြီးပစ်မိလိုက်တယ်ထင်တယ်။ သွားရှာတာ အဲဒါ ရေတွေကထွက်လာရော"
"ကြည့်ရတာ ရေဖွင့်တဲ့ဘားကို ခလုတ်တိုက်မိသွားတာထင်တယ်မမကြီး"
"ဖြစ်ရလေသားရယ်။ အန်တီနွေ အဝတ်လဲဖို့ ယူလာပေးမယ်။ အခန်းထဲသွားနှင့်တော့"
သော့က အိင်္ကျီကြယ်သီးနဲ့ ညှိလို့တန်းလန်းဖြစ်နေပြီး ရေစိုနေတဲ့ဇီးကွက်ကိုကြည့်ကာ ဒီလူမျက်မှန်မပါရင်မဖြစ်တော့ကြောင်း မာန်ရိပ်သိလိုက်သည်။
"အမယ်လေး အမေ့"
ရေချိုးခန်းမှ ပုဆိုးတစ်ထည်နှင့်ထွက်လာတော့ ကုတင်ပေါ် ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသူကြောင့် ဒီရေလှိုင်းလန့်ကာ အော်လိုက်၏။
"ဟမ် မာန်ရိပ်သွေး လန့်သွားတာပဲကွာ မင်းကလည်း။ အသံလဲမပေးဘူး"
"အရောင်လေးလှသားပဲ"
"ဘာကြီး အသားအရောင်ကို ပြောတာလား"
"နို့သီးခေါင်းကိုပြောတာ"
ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ ပြောလာတာကြောင့် ကြက်သည်းတွေတောင်ထလာလို့ ရင်ဘက်ကို လက်နဲ့အမြန်ကွယ်လိုက်ရတယ်။
"ခင်ဗျားအဝတ်လဲဖို့လာပေးတာ သွားတော့မယ်"
"သကြားလုံးဘူးတွေရော ယူသွားအုံးလေ"
"သိမ်းထားလိုက် လိုရင်ခင်ဗျားဆီက လာယူမယ်"
"ငါကဘာလို့သိမ်း"
"ဆက်မပြောနဲ့ အမြန်သွားမှရမယ်။ ခင်ဗျားကို ကြည့်ရင်းစိတ်ပါလာလို့ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး"
"ဘာ ဘာတွေပေါက်ကရတွေပြောပြန်ပြီလည်း။ ကလေးဖြစ်ပြီး အသက်တောင်မပြည့်သေးဘူး မင်းက"
"အသက်မပြည့်ဘူး အသက်မပြည့်ဘူးနဲ့။ ကြည့်နေ ကျုပ်အသက်ပြည့်တာနဲ့ အရင်ဆုံးခင်ဗျားကို အမုန်းကြိတ်ပြမယ်"
"မိုက်ရိုင်းလိုက်တာ။ မင်းအသက်၁၄နှစ်ပဲရှိသေးတယ်နော်။ ကလေးက ကလေးစကားပြောမာန်ရိပ်သွေး"
"၁၄နှစ်သားလည်း -ီးနဲ့ဗျ"
တစ်ယောက်မှာတော့ ၁၄နှစ်သားရဲ့ ပြတ်သားသောစကားအောက် နားမလည်နိုင်စွာ ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့်ကျန်ခဲ့သည်။
"ဘာေတြၾကည့္ေနတာလဲ"
စာအုပ္ကိုၾကည့္ေနတာ အေတာ္ၾကာေနသည္မို႔ ပုစၧာေရြးေနရင္းမွ ေမးလိုက္မိသည္။
"အစားကြင္းစက္တဲ့"
"သိပၸံဘာသာလား"
"ျမက္ပင္က ေနေရာင္ျခည္ေၾကာင့္ရွင္သန္တယ္။ ယုန္ကျမက္ကိုစားတယ္။ ဝံပုေလြက ယုန္ကိုစားဖို႔ေခ်ာင္းေနတယ္"
"ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္ အဲ့တာအစာကြင္းစက္လား"
"မင္း ဘာေပါက္ကရေမးအံုးမို႔လဲ"
စာျပလာတဲ့သက္တမ္းတစ္ေလ်ွာက္ ဒီေက်ာင္းသားနဲ႔ေတြ့မွ မေျဖႏိုင္တဲ့ေမးခြန္းေတြ ရိွလို႔လာတယ္။ သူ႔ကိုေၾကာက္တဲ့အထဲ အဲဒါေတြလည္းပါတယ္။
"ထပ္စဥ္းစားရင္ ဝံပုေလြကို က်ားေတျြခေသၤ့ေတြကစားမယ္ အဲ့က်ားနဲ႔ျခေသၤ့ေတြကိုက လူေတြက စားလို႔ရတယ္"
စလာၿပီေပါက္ကရ သူပဲစားအဲ့ဟာေတြ။
"ေနကလည္းအစာကြင္းစက္မွာပါတယ္။ အဲ့ေနကဘာစားတာလဲ"
လာၾကည့္လွည့္ပါလား အန္တီေနြ။ စကားသိပ္မေျပာရွာတဲ့ အန္တီသားကို။
"ၾကည့္ေနျပန္ၿပီ ဇီးကြက္ရုပ္နဲ႔။ ဘာျဖစ္ခ်င္လို႔လဲ ခင္ဗ်ားပံုက"
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ မင္းကိုစာသင္ေပးရတာ ငါပါပညာဆန္းေတြရတယ္လို႔"
"ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္"
"အန္တီအေနွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားလား"
"ဘာလို႔ျဖစ္ရမွာလဲ အန္တီရဲ့။ သားကိုေျပာစရာရိွလို႔လား"
"ဒီမွာ သားအိပ္ရင္လဲဖို႔ဝတ္စံု"
မိုးျပာေရာင္ပိုးသား Pajamas ေပးလို႔ေျပာလာသည္။
"ရပါတယ္ အန္တီေနြရဲ့။ သားဒါနဲ႔ပဲအိပ္လို႔ရပါတယ္"
"ညစ္ပတ္လိုက္တာ"
အေနာက္ကထြက္လာေသာ က်က္သတံုးေလးရဲ့အသံျဖစ္သည္။ကိုယ့္ဘက္က ခံရေပါင္းလည္း မ်ားလွၿပီ။
"ဝတ္လိုက္ပါသားရဲ့။ မင္းညီေလးတြက္ဝယ္ေပး ထားတာ ဒါမ်ိဳးေတြမဝတ္ေတာ့ အန္တီဆီမွာအပိုႀကီးလိုျဖစ္ေနေရာ။"
"သားသာဝတ္ရင္ အန္တီကေတာင္ေက်းဇူးတင္မွာမို႔ အားမနာနဲ႔ဝတ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ေက်းဇူးပါအန္တီ"
* * * * * * * * * * * * * * * * *
ညဥ့္နက္ခ်ိန္ အကုန္အိပ္ေနၾကၿပီမို႔ပတ္ဝန္းက်င္က တိတ္ဆိတ္လ်က္။ အခန္းတံခါးဆီ အရိပ္တစ္ခုလွမ္းလာေနၿပီး တံခါးလက္ကိုင္လွည့္လို႔ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အလြယ္တကူပြင့္သြားသည္။
"အို သတိမဲ့လိုက္တာ"
ကုတင္ဆီကိုလွမ္းသြားၿပီး အိပ္စက္ေနသူေဘး ဝင္ထိုင္လိုက္သည့္တိုင္လႈပ္ရွားမႈတိုင္းကအသံတစ္ခ်က္မထြက္။
"ဒီလိုမ်ိဳးမိွတ္ထားရင္ ခင္ဗ်ားမ်က္လံုး ဝိုင္းဝိုင္းႀကီးေတြ မေတြ့ရေတာ့ဘူးေလ"
မ်က္လံုးတို႔မွ ႏႈတ္ခမ္းေတြဆီအၾကည့္ေရာက္ အသာယာ တို႔ထိမိသည္။
"အိက်ိအိက်ိနဲ႔။ ဒါေတြနဲ႔ သူ႔လင္ကိုက် လွေအာင္ရီျပတယ္။ ငါနဲ႔က် ေလျဖတ္ေနသလားမွတ္တယ္"
အအိပ္မက္ေပမဲ့ အိပ္ယာအေျပာင္းအလဲမို႔ မၾကာမၾကာႏိုးေနမိတယ္။ အခုလည္း ေဘးဘက္ကစကားသံလို ၾကားေနရလို႔ မ်က္လံုးဖြင့္ဖို႔ႀကိဳးစားစဥ္ ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွ စိုစြတ္ေသာအထိေတြ့ကို ခံစားလိုက္ရသည္။ အလန္႔တၾကားဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းလာထိေနသည့္လူကို အလ်င္အျမန္တြန္းထုတ္လို႔ ထလိုက္ၿပီး
"ဘာ ဘာလုပ္တာလဲ မာန္ရိပ္ေသြး"
"ပံုျပင္ထဲကလိုေလ sleeping beautyက မင္းသားေလးနမ္းရင္ႏိုးလာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္စမ္းၾကည့္တာ"
"ႏိုးလာသားပဲ sleeping owlႀကီးက"
"ဘာ ရူးေနတာလားမင္းက"
"ႏိုးရင္လည္းထ လိုက္ခဲ့သြားမယ္"
"ဘယ္ကိုလဲ"
"ေမးတာေျဖအံုးေလ"
ဘာမျွပန္မေျဖဘဲ ေအာက္ဆင္းသြားသူေနာက္ အေျပးေလးလိုက္လို႔ေမးရသည္။ လွည့္ေတာင္ၾကည့္မလာဘဲ ၿခံထဲဆင္းသြားၿပီး ဆိုင္ကယ္ထုတ္လာလို႔
"ဘာလုပ္တာလဲအဲဒါ။ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဆိုင္ကယ္က ဘာလုပ္မို႔လည္း"
"ေလ်ွာက္စီးမို႔"
"ရူး ရူးေနၿပီလား။ ညဥ့္နက္ေနၿပီေလ မာန္ရိပ္ေသြး"
"လိုက္ခဲ့။ မလိုက္ရင္လည္းသြားေတာ့မယ္"
"မသြားရဘူးေလ။ မသြားနဲ႔ေနာ္"
"လိုက္ရင္တက္ မဟုတ္ရင္ အပိုေတြမေျပာနဲ႔"
"မသြားရဘူးဆိုဟာ။ မင္း မင္းေတာ့လိုက္ လိုက္မယ္ ငါလိုက္မယ္"
တားလို႔ရမယ့္ပံုကမေပၚေတာ့တာမို႔ လိုက္ဖို႔ေျပာရသည္။ တစ္ေယာက္တည္းသြားခိုင္းဖို႔က စိတ္မခ်ႏိုင္။ တစ္ခုခုဆို သူထြက္သြားတာသိတာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းမို႔။
"မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ အေဝးႀကီး မသြားနဲ႔ေနာ္"
"ခင္ဗ်ားကဇီးကြက္ပဲ ညဘက္အျပင္ထြက္တာ ဘာျဖစ္လဲ"
"ဘာဇီးကြက္လည္း မင္း။ အာ အဲဒါဆိုလို႔ မ်က္မွန္ မ်က္မွန္က်န္ခဲ့ၿပီ ငါသြားယူ"
"ယူမေနနဲ႔ ေမာင္းမွာကက်ဳပ္။ အေနာက္ကလိုက္စီးမွာပဲ ကန္းေနလည္းကိစၥမရိွဘူး"
"ေျပာျပန္ၿပီ မင္းေတာ့"
"ေရာ့ တံခါးအရင္သြားဖြင့္"
ေပးလာေသာေသာ့ကိုယူလိုက္ၿပီး တံခါးဆီသာ ေဆာင့္ေအာင့္ကာထြက္လာသူမွာ တစ္ဖက္ကသူ႔အားၾကည့္၍ ၿပံဳးေနသည့္ရွားပါးအၿပံဳးအားမျမင္လိုက္။
"ဘာကိစၥအဲ့ေလာက္ၾကာေနတာလဲ"
"ေသာ့အေပါက္ကပိတ္ေနတယ္ထင္တယ္။ အမ္ ဟုတ္မွ မင္းေသာ့မွားယူလာတာလား"
ေသာ့ေလးဖြင့္တာ အာရံုစိုက္ေနပံုမ်ား ေသာ့ကမ်က္လံုးထဲဝင္ေတာ့မယ္။ စိတ္မရွည္လို႔ အနားသြားၾကည့္ေတာ့ ေသာ့ကေလာက္ကို ေျပာင္းျပန္ကိုင္လို႔ထိုးေနသူ။
"ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ"
အခုထိတိုင္ပတ္ေနသူလက္ထဲက ေသာ့ကိုယူလို႔ ကိုယ့္ဟာကိုဖြင့္ကာ ထြက္လာလိုက္ရတယ္။
"ခင္ဗ်ားဆိုင္ကယ္မစီးဖူးဘူးလား"
"ငါမွမေမာင္းတတ္တာ"
"ေမာင္းတာေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ အေနာက္လိုက္စီးဖူးလားေမးတာ။"
"ဟမ္ ဘာလို႔လဲ"
"ဟာ့ တံုးတာမ်ား လန္ထြက္ေနေရာပဲ"
"မင္း အဲ့လိုေတြမေျပာပါနဲ႔။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အရိႈက္လာထိတယ္"
"အရိႈက္ထိရေအာင္ ခင္ဗ်ားကေဘာ္လီဝတ္လို႔လား"
"ဟမ္ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။ အခုေရာ ဘာျဖစ္လို႔လည္း"
"ဆိုင္ကယ္လိုက္စီးၿပီး အေရ႔ွကလူကိုမစင္ကိုင္သလိုကိုင္ေနရင္မသာေပၚသြားလိမ့္မယ္ နားလည္လား"
ျပန္ေျပာမေနေတာ့ဘဲ သူ႔ခါးကိုေသခ်ာဖက္လိုက္၏။ အစကဖက္ရံုဖက္ထားေပမဲ့ ေမာင္းေနတဲ့အရိွန္ေၾကာင့္ မ်က္လံုးစံုမိွတ္ၿပီးတင္းေနေအာင္ ဖက္ထားရတယ္။ အရိွန္ေလ်ွာ့ဖို႔ ေအာ္ေျပာေနေပမဲ့ ၾကားရဲ့လားေတာင္မသိ လံုးဝအဖတ္မလုပ္။
"ေရာက္ၿပီ"
"မင္းဒီ ဒီေနရာက"
"ကလပ္ေလ ဆင္း"
"ဘာဆင္းလဲ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ မသြားနဲ႔ျပန္မယ္"
"ဘယ္ကိုျပန္မွာလဲ။ ဒီကိုလာဖို႔ထြက္လာတာ။ ျပန္ေျပာမေနနဲ႔ ဆင္း လိုက္ခဲ့"
"ဒီကိုလာတာ။ မင္း မင္းအသက္ကဘယ္ေလာက္မို႔လဲ။ မဝင္ရဘူးေနာ္"
လက္ေမာင္းကို အတင္းဆြဲထားၿပီး ဆိုင္ဆီကို ၿဂိဳလ္ၾကည့္ ၾကည့္ေနလို႔ ႏႈတ္ခမ္းကတစ္ေတာင္ေလာက္ဆူေနေသး။ ဘယ္လိုဟာေလးလဲမသိ။ အဲ့လိုလူက ကိုယ့္ကိုေျပာလိုက္ရင္အသက္မျပည့္ဘူးဆိုတာအၿမဲပါတယ္။
"ၿပီးေတာ့မင္းငါ့ကိုၾကည့္ေလ ဒီပံုစံႀကီးနဲ႔သြားလို႔မေကာင္းဘူးေလေနာ္"
ညအိပ္ဝတ္စံုနဲ႔ ကတၲီပါဖိနပ္စီးထားသူကို မာန္ရိပ္ေသြး တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ဒါဆိုေနခဲ့ ျပန္လာခဲ့မယ္"
"မင္းလည္းမသြားရဘူးဆိုကြာ"
"ကိစၥရိွလို႔လာတာ ၿပီးတာနဲ႔ျပန္လာခဲ့မယ္။ ေစာင့္ေနဒီမွာ"
"မာန္ မာန္ေလးအျမန္ျပန္လာေနာ္"
မ်က္လံုးဝိုင္းႀကီးေတြနဲ႔ အသနားခံသလိုေျပာလာပံု ေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ေတာင္မသိလိုက္ဘဲ ေခါင္းညိတ္လိုက္မိ၏။
"ငါ့ေကာင္ေရ ဟိုကို တစ္ခ်က္ရိႈးလိုက္"
"ဝိုး Cute typeေလးဟ"
အထဲမွထြက္လာေသာ အုပ္စုဆီမွာ ကိုယ့္ဆီၪီးတည္ကာ လာေနၿပီး ခံစားခ်က္တို႔ကမေကာင္း။
"ေဟ့ အိမ္ျပန္ဖို႔လမ္းေပ်ာက္ေနလို႔လား"
ပံုစံေတြကိုက ေထာင့္မက်ိဳးၾကသူေတြမို႔ ျပန္ေျပာခ်င္စိတ္တို႔ကမရိွ။
"ေခ်တယ္ဟ နာမည္ေလးေတာ့ေျပာျပပါလား"
"နင္တို႔ကလည္းဟယ္ ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတာကို မေရာစမ္းနဲ႔ေတာ့"
"ဒီတိုင္းငါတို႔က အလွေလးနဲ႔ရင္းႏွီးခ်င္ယံုကို။ ဆံပင္တိုတို ပိန္းပိန္းပါးပါးေလးနဲ႔ကြာ။ ငါ့အႀကိဳက္ပဲ"
အဖြဲ႔ထဲကပါလာတဲ့ မိန္းကေလးနဲ႔ ေျပာေနၾကတဲ့ စကားအသြားအလာအရ တစ္ခုခုေတာ့လြဲေနၿပီ။
"ဒီမွာ မင္းတို႔ကေလ တဏွာသာရူးေနတာ အထီးလားအမလားေတာင္မခြဲတတ္ဘူးလား ဟမ္"
"ဘယ္လို ေယာက်ာ္းေလးလား"
အရင္တုန္းက မိန္းကေလးနဲ႔ဆင္တယ္လို႔ အေျပာခံရေပမဲ့ မိန္းမနဲ႔မွားတာေတာ့ ဒါပထမဆံုးပဲ။ အဝတ္အစားေၾကာင့္ပဲလားမသိ။ အေရ႔ွကသူေတြကေတာ့ ဆြံ႔အေနလို႔ မိန္းကေလးေတြကလည္းၿပံဳးစိစိနဲ႔။
ေနာက္ေတာ့ သူတို႔အေနာက္တြင္အစက ေအးေဆးရပ္ေနသူတစ္ေယာက္က ရုတ္တရက္အနားေရာက္လာၿပီး
"ခင္ဗ်ားက တကယ္ေယာက်ာ္းေလးလား"
"ဘာကိစၥငါကမင္းတို႔ကို လိမ္ရမွာလဲ"
ေတြ့မေရွာင္ စမူေၾကာင္တဲ့ေကာင္ေတြရဲ့ ရိုးရာမျပတ္တဲ့ အေနွာင့္အယွတ္ကို ေမွာ္ဝင္ေတး အေနာက္ကသာၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ေယာက်ာ္းေလးဟုဆိုလာေသာ ပိုးဟပ္ျဖဴေလးမွာ အေစာတည္းကကိုယ့္အာရံုကို ဖမ္းစားထားၿပီးသား။ သူအေရ႔ွကို အလိုလိုေရာက္သြားလို႔အစိတ္အပိုင္းေတြကို အနီးကပ္ ၾကည့္ေနမိသည္။
ေဘးႏွစ္ဖက္ကေန ဆိုင္ကယ္ကိုလက္ေထာက္လ်က္ မ်က္ႏွာကလာကပ္ေတာ့မယ့္ပံု။ ဘာမွဆက္မေျပာပဲအၾကာႀကီးလာစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္ပိုင္းဘာကိစၥဒီလိုလူေတြခ်ည္းေတြ့ေနရလည္းမသိဘူး။
"ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ တြဲရေအာင္"
"ဘာ"
"ေဟ့ ေမွာ္ဝင္ တကယ္ႀကီးလားကြာ မင္း"
"ခင္ဗ်ားေလးကို သေဘာက်တယ္။ တြဲရေအာင္လို႔။"
ဘာျပန္ေျပာရမလဲမသိလို႔ၾကည့္ေနမိစဥ္ရုတ္တရက္ ပါးကိုနမ္းဖို႔ျပင္လာသူ။ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္ရမလဲဆိုတာၪီးေနွာက္ကေတြးမရ မလႈပ္ဘဲရပ္ေနမိတယ္။
"-ီးလုပ္ေနၾကတာလားအဲ့တာက"
အေနာက္မွထြက္လာေသာအသံၾကားရာဆီ လွည့္ၾကည့္ခ်ိန္ေတာင္ မရလိုက္။ ေမွာ္ဝင္တစ္ေယာက္ အရိွန္ျပင္းျပင္းတြန္းထုတ္ခံရလို႔ အေနာက္ကိုယိုင္သြားသည္။
"မင္းကိစၥလား ဘာဝင္ရႈပ္တာလဲ"
"အို ငါ့ရဲ့ဆရာကိုေတာ္သလင္းမဟုတ္ဘဲ မိတ္လိုက္ခ်င္လို႔ -ီးရဲေနတဲ့ေခြးရူးကေနွာင့္ယွတ္ေနတာေလ။ ဘာျဖစ္လဲ ဝင္ပါေတာ့"
"ဘာေစာက္စကားေျပာတာလဲ ဟမ္"
"ေမွာ္ဝင္ သူနဲ႔သြားမရႈပ္နဲ႔။ အဲဒါ ဒီကလပ္ပိုင္ရွင္ရဲ့တူ။ သာမာန္လူေတြမဟုတ္ဘူး ဇယားေတြနဲ႔ဟ"
"ငါလည္းမင္းကို စိတ္မဝင္စားဘူး။ ဒါေပမယ့္မင္းသိဖို႔က အေနာက္ကမင္းဆရာက မၾကာခင္ေခြးရူးရဲ့မယားျဖစ္လာေစရမယ္ဆိုတာပဲ"
"ဒီ ငါ-ိုးမသားကေတာ့"
ေျပာၿပီးထြက္သြားသူေနာက္ လိုက္ဖို႔ျပင္ေနသည္မို႔ အတင္းဆြဲကာ တားလိုက္ရသည္။ဒါကို ကိုယ့္အား မေက်နပ္နပ္သလိုလာကာၾကည့္ၿပီး
"ဘာလဲခင္ဗ်ားက အနမ္းမခံလိုက္ရလို႔ ႏွေျမာေနတာလား"
"မင္းဘာစကားေတြေျပာေနျပန္ၿပီလဲ။ ငါက"
"ရႊတ္"
ရုတ္တရက္အနမ္းခံလိုက္ရေသာပါးေၾကာင့္ ဆက္ေျပာမယ့္စကားတို႔ ရပ္တန္႔လ်က္။ ဆက္ၿပီးက်န္တဲ့ပါး နဖူး မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးကို အျပင္းအထန္နမ္းလာျပန္သည္။
"ဘာလုပ္တာလဲ အင့္ ေတာ္ေတာ့။ ရပ္ေတာ့လို႔ မာန္ရိပ္ေသြး"
"ခံခ်င္တယ္မွတ္လား။ နမ္းေပးရမွာေပါ့ အနမ္းျမင္တာနဲ႔ဘုရားတေနရေအာင္နမ္းေပးမယ္"
"မင္းမွားေနၿပီ ေတာ္ေတာ့ျပန္မယ္။ ဒါေတြကမင္းေခၚလာလို႔ျဖစ္တာ။ ထပ္ၿပီးမဟုတ္တာေတြမလုပ္နဲ႔ေတာ့"
စိုက္ပဲၾကည့္လာၿပီး ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္လိုက္သည္မို႔ အေနာက္ကလိုက္တက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေမာင္းထြက္သြားတယ္။
"ဘာလုပ္အံုးမို႔လဲ"
"ဝယ္စရာရိွလို႔"
၂၄နာရီ mart တစ္ခုထဲဝင္သြားလို႔ အေနာက္ကလိုက္သြားလိုက္သည္။
"ဒီမွာ ကြတ္ကီးေတြအမ်ားႀကီးပဲ"
"ဝယ္မို႔လား ယူေလ"
"မင္းအတင္းေခၚလာတာ ပိုက္ဆံပါမလာဘူး"
"က်ဳပ္မွာပါတယ္"
"ဒါ ဒါဆိုျပန္ေပးမယ္ေနာ္"
မုန္႔ယူရင္းလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဆးလိပ္ဘူးဝယ္ရန္ ျပင္ေနသည္မို႔အနားကို အျမန္ျပန္သြားလိုက္ရၿပီး
"မင္း ဘာလုပ္ျပန္ၿပီလဲအဲဒါ"
"ခင္ဗ်ားကိစၥလား ဒါဝယ္ဖို႔က်ဳပ္လာတာ"
"မ မရဘူး။ မဝယ္ရဘူး။ အသက္ကဘယ္ေလာက္မို႔လို႔ ေဆးလိပ္ေသာက္မွာလဲ။"
"ဒီမွာခင္ဗ် အသက္မျပည့္ေသးတဲ့သူကို ေဆးလိပ္တို႔အရက္တို႔ေရာင္းရင္ အျပစ္ရိွတယ္ေနာ္"
မဆီမဆိုင္ ေကာင္တာကလူကို ႏႈတ္သီးခြၽန္ခြၽန္နဲ႔ ရန္ေတြ့ေနသူ။ အဖိုးႀကီးအိုလိုပဲလိုက္ေျပာေနတာ။ သူ႔ကိုယ္သူဘာမ်ားထင္ေနလဲ။
"ဒီႏိုင္ငံမွာဒါမ်ိဳးမရိွဘူး ခင္ဗ်ားအပိုေတြလုပ္မေနနဲ႔"
"မရိွလည္းမင္းမေသာက္ရဘူး။ ေဆးလိပ္အစား သၾကားလံုးစားမလား ငါဝယ္ေကြၽးမယ္"
"ေကာင္းၿပီေလ သြားယူ"
"အင္းခဏေစာင့္ မဝယ္နဲ႔ေနာ္"
သူေျပာတာ ဘာကိစၥနားေထာင္ရမွာလဲ။ ေနာက္ပိုင္းအေရာေပးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေရာင့္တက္လာတယ္။သူျပန္မေရာက္မလာခင္ ေဆးလိပ္ဘူးသံုးဘူးဝယ္ထားလိုက္ေလတယ္။
ဘာဝယ္ေပးရမလဲ။ ေတာ္ၾကာမႀကိဳက္ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဒါေတြကဝယ္စားေနက် သူႀကိဳက္ပါ့မလား။
အမ္ ဒီဘက္မွာလည္း သၾကားလံုးေတြရိွပါလား။ ဘူးေလးေတြနဲ႔။ စာေသခ်ာမျမင္ရေပမဲ့ ၾကည့္ရတာေစ်းႀကီးတဲ့ အေကာင္းစားေတြထင္တယ္။ ဒါေတြပဲဝယ္လိုက္မယ္။
ျပဴးၿပဲျပီးၾကည့္ေနလိုက္တာ။အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေတာ့ေကာင္းသား။ ခင္ဗ်ားကိုစရတာစြဲလမ္းေနၿပီထင္တယ္။
"ေစာက္ရမ္းၾကာတယ္"
"တအားၾကာသြားလို႔လား"
"ဘာလဲအဲ့ဒါက"
ေငြရွင္းဖို႔ေပးလိုက္ေတာ့ ျမင္လိုက္ရတဲ့အရာေၾကာင့္ ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးမွ ၿပံဳးၿပံဳးစိစိနဲ႔ၾကည့္လာသလို ကိုယ္တိုင္လည္း အံ့ၾသသြားသည္။
"ဟင္ ဘာကိုလဲ"
"ခင္ဗ်ားယူလာတဲ့ အဲ့ဘူးေတြကိုေျပာတာ"
"မင္းအတြက္ေလ"
"ဪ"
ငါ-ိုး ေဆးလိပ္ဝယ္ေတာ့က်တားတယ္ ကြန္ဒံုးဘူးေတြကိုေတာ့ငါ့အတြက္ဝယ္လာတယ္။ ဒီလူကေတာ့ ဘာလုပ္ေစခ်င္ေနတာလဲ။ သူနဲ႔ပတ္သတ္ရင္ဘာမွန္းမသိတဲ့ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ တကယ္မရိုးရဘူးဘဲ။
"အကို ဒါကေလ"
"ဘာမွမေျပာနဲ႔ထားလိုက္ အဲ့တာပဲထည့္။"
ပံုမွန္မဟုတ္ဘူးလို႔ ခံစားရေပမယ့္ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကေတာ့ ေက်နပ္ေနပံုေပၚေနတာကို။ ျပန္လာတဲ့တေလ်ွာက္လံုးလည္း အရိွန္ေလ်ွာ့ဖို႔ေျပာရေသးတယ္။ ဘဝမွာ ဒီအခ်ိန္ႀကီး အျပင္မွာရိွေနတာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ပင္။
"တံခါးျပန္သြားပိတ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ် အမိန္႔ေတာ္ျမတ္အတိုင္းပါ"
သူ႔ကိုခိုင္းေတာ့ ရြဲ႔ၿပီးေျပာလာလို႔ မ်က္ေစာင္းကထိုးသြားေသး။ေစာက္သည္းေတာ့ယားလာၿပီ ဒီအဖိုးႀကီးေပါက္စကို။
"ဘာလုပ္ေနျပန္တာလဲခင္ဗ်ား။ ပိတ္ၿပီးရင္လည္း လာေတာ့ေလ"
"ခဏေလး ငါပိုက္ကိုထင္တယ္ ခလုပ္တိုက္မိလို႔ ေဘးကပ္မလိုက္အံုးမယ္ ခဏေနာ္"
အေမွာင္ထဲ ကုန္းကုန္းကြကြနဲ႔လိုက္စမ္းေနၿပီး ခဏၾကာေတာ့ တစ္ခုခုကို ေကာက္ကိုင္လိုက္၏။ သူေကာက္လိုက္တဲ့အရာကိုျမင္ၿပီး ဘာလွမ္းေျပာရမယ္မသိ။
ဘယ္လိုႀကီးလဲ ပိုက္ကလည္းတမ်ိဳးပဲ ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာနဲ႔။ ေလးလည္းေလးေနသလိုပဲ
"ခင္ဗ်ား။ လႊင့္ပစ္လိုက္"
"ဟမ္"
"-ီးပဲ။ ခင္ဗ်ားလက္ထဲကဟာကို အေဝးကိုအျမန္ပစ္လိုက္လို႔ေျပာေနတယ္"
ေျပာေနတာကို အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ၾကည့္ေနေသးလို႔ စိတ္မရွည္ေတာ့ပဲ သူ႔လက္ထဲကေႁမြကို အျမန္ေျပးယူလိုက္ရၿပီး ၿခံေထာင့္ရိွၿခံဳဘက္ထဲ လႊင့္ပစ္လိုက္ရသည္။
"ဘယ္သူေတြလဲ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
ေအာ္လိုက္တဲ့အသံက်ယ္သြားလို႔ ၿခံေစာင့္နဲ႔ ေနြခတ္ၿငိမ္းတို႔ထြက္လာၾကသည္။
"သ သခင္ေလး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်"
"ၿခံထဲဆင္းတုန္းေႁမြေတြ့လို႔ ခင္ဗ်ားမနက္တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ရွင္းလိုက္အံုး"
"ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့"
"သားတို႔ဘာျဖစ္တာလဲ"
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ျပန္အိပ္ေတာ့မာမီ"
"အား...."
အိမ္ထဲဝင္ရန္ျပင္စဥ္ အသံၾကားရာၾကည့္ေတာ့ ျမက္ခင္းေရပန္းမွ ေရမ်ားပန္းထြက္လ်က္ ထိုၾကားထဲမွာေတာ့ အသံရွင္။
ေနာက္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုးေရရႊဲရႊဲစိုလို႔ ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ အနားေရာက္လာသည္။
"လိႈင္းေလး သား ဘယ္လိုျဖစ္တာလည္း"
"ဟို ၿခံေသာ့ေလ သားခုနက ေယာင္ၿပီးပစ္မိလိုက္တယ္ထင္တယ္။ သြားရွာတာ အဲဒါ ေရေတြကထြက္လာေရာ"
"ၾကည့္ရတာ ေရဖြင့္တဲ့ဘားကို ခလုတ္တိုက္မိသြားတာထင္တယ္မမႀကီး"
"ျဖစ္ရေလသားရယ္။ အန္တီေနြ အဝတ္လဲဖို႔ ယူလာေပးမယ္။ အခန္းထဲသြားႏွင့္ေတာ့"
ေသာ့က အိက်ႌၾကယ္သီးနဲ႔ ၫွိလို႔တန္းလန္းျဖစ္ေနၿပီး ေရစိုေနတဲ့ဇီးကြက္ကိုၾကည့္ကာ ဒီလူမ်က္မွန္မပါရင္မျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္း မာန္ရိပ္သိလိုက္သည္။
"အမယ္ေလး အေမ့"
ေရခ်ိဳးခန္းမွ ပုဆိုးတစ္ထည္ႏွင့္ထြက္လာေတာ့ ကုတင္ေပၚ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသူေၾကာင့္ ဒီေရလိႈင္းလန္႔ကာ ေအာ္လိုက္၏။
"ဟမ္ မာန္ရိပ္ေသြး လန္႔သြားတာပဲကြာ မင္းကလည္း။ အသံလဲမေပးဘူး"
"အေရာင္ေလးလွသားပဲ"
"ဘာႀကီး အသားအေရာင္ကို ေျပာတာလား"
"ႏို႔သီးေခါင္းကိုေျပာတာ"
ရုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ေျပာလာတာေၾကာင့္ ၾကက္သည္းေတြေတာင္ထလာလို႔ ရင္ဘက္ကို လက္နဲ႔အျမန္ကြယ္လိုက္ရတယ္။
"ခင္ဗ်ားအဝတ္လဲဖို႔လာေပးတာ သြားေတာ့မယ္"
"သၾကားလံုးဘူးေတြေရာ ယူသြားအံုးေလ"
"သိမ္းထားလိုက္ လိုရင္ခင္ဗ်ားဆီက လာယူမယ္"
"ငါကဘာလို႔သိမ္း"
"ဆက္မေျပာနဲ႔ အျမန္သြားမွရမယ္။ ခင္ဗ်ားကို ၾကည့္ရင္းစိတ္ပါလာလို႔ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး"
"ဘာ ဘာေတြေပါက္ကရေတြေျပာျပန္ၿပီလည္း။ ကေလးျဖစ္ၿပီး အသက္ေတာင္မျပည့္ေသးဘူး မင္းက"
"အသက္မျပည့္ဘူး အသက္မျပည့္ဘူးနဲ႔။ ၾကည့္ေန က်ဳပ္အသက္ျပည့္တာနဲ႔ အရင္ဆံုးခင္ဗ်ားကို အမုန္းႀကိတ္ျပမယ္"
"မိုက္ရိုင္းလိုက္တာ။ မင္းအသက္၁၄ႏွစ္ပဲရိွေသးတယ္ေနာ္။ ကေလးက ကေလးစကားေျပာမာန္ရိပ္ေသြး"
"၁၄ႏွစ္သားလည္း -ီးနဲ႔ဗ်"
တစ္ေယာက္မွာေတာ့ ၁၄ႏွစ္သားရဲ့ ျပတ္သားေသာစကားေအာက္ နားမလည္ႏိုင္စြာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္က်န္ခဲ့သည္။