Dat een groepje anti-begaafden zomaar een wildvreemde zouden helpen, had Melody niet verwacht. Zelfs nu ze drie weken na hun eerste ontmoeting een schoolgebouw in liep, durfde ze het nog niet te geloven.
Eva liep breed lachend naast haar. Ze praatte luid, maar de meeste woorden gleden langs Melody heen. '...hebben we een potje. Dus over huur hoef je je ook geen zorgen te maken,' ratelde ze. 'Wat zeg je er van?'
'Je hebt geen idee hoe dankbaar ik ben.' Melody glimlachte nerveus. Ze was hier niet klaar voor. Ook al had ze al een paar gesprekken met directeur gehad, het voelde te goed om waar te zijn. Misschien was het dat ook wel. Maar voor nu stond Melody zichzelf toen om te geloven dat het goed kon komen.
'Daar is mevrouw Morger,' zei Eva. Ze wees door de aula naar een vrouw in een pak. De dame had donker haar dat in dreadlocks over haar schouders hing. Het vormde een vreemd contrast met haar verzorgde uiterlijk.
'Hallo Eva, Hallo...' Morger keek haar onderzoekend aan. 'Jij moet Summer zijn, niet?'
'Ja mevrouw,' ze schudde haar hand.
'Ik ben blij dat je er bent. Eva heeft me al veel over je vertelt.'
'Zeker,' bevestigde Eva. 'Heb je nog iets nodig of zal ik jullie maar alleen laten?'
'Ik red me wel,' beloofde Melody. 'Bedankt voor je hulp.'
'Geen probleem. Veel succes op school!'
'Bedankt,' zei Melody nogmaals. Waarschijnlijk de honderdste keer de afgelopen weken dat ze het woord gebruikte, maar ze had geen idee hoe ze het anders moest verwoorden. En Eva, had echt geen idee wat ze voor haar aan het doen was. Op een of andere manier had ze iemand zonder papieren, iemand zonder identiteit op een school gekregen die haar niet als leerling zou mogen hebben.
En toch liep Melody nu door de kleurrijke gangen achter Eva aan. De felgekleurde kluisjes deden haar aan haar basisschool denken.
'Ik stel voor dat we even in een kantoortje gaan zitten om alles te bespreken,' besloot Morger. Ze liep met stevige passen een trap op en sloeg een kleine gang in.
Melody knikte en volgde haar door de gang naar een kantoor. Het voelde vreemd om weer in een normale school te staan. Het was al veel te lang geleden dat ze les had gehad. Ze had nooit gedacht dat het haar zo blij zou maken, maar ze kon niet wachten. Voor het eerst in tijden kon ze weer jong zijn. Ze wist niet eens of ze nog wel wist hoe dat moest na alles wat ze had gedaan.
Ze namen plaats in een warm kantoor dat haar iets te veel aan haar oude school deed denken. Mevrouw Morger ging tegenover haar zitten en lachte breed. 'Ik ben je mentor voor het komende jaar. Omdat je in een uitzonderlijke situatie zit, wilde ik even met je praten voor we je in het diepe gooien. Zijn er bepaalde dingen waarbij je hulp nodig hebt?'
'Ik denk het niet.'' Ze zou niet weten wat ze nog zou moeten vragen. Ze was al dankbaar dat ze hier zat.
'Oké,' Morger glimlachte. 'Ik snap dat je liever niet over je thuissituatie praat, dus daar ga ik niet van je vragen. Maar op het moment dat er iets is waar je begeleiding bij nodig hebt, dan mag je het me altijd laten weten. Ik wil het beste voor jou en ik wil dat je je opleiding goed kan afronden.'
'Bedankt, dat betekent veel voor me.' Dit was echt, herinnerde ze zichzelf. Ze kreeg een tweede, nee zelfs derde kans. Zomaar, vanuit het niets.
'Wij zijn blij dat we je kunnen helpen.' De vrouw duwde haar mondhoeken nog verder omhoog. Het moest pijn doen om zo breed te lachen. 'Ik denk dat de directeur dit ook al heeft besproken, maar we hebben wel papierwerk nodig voordat je met officiële examens mee mag doen, maar we hebben een steunpunt en die willen vast wel met je kijken hoe je je paspoort terug kan krijgen.'
'Dat zou fijn zijn.' Melody voelde een kriebelend gevoel in haar maag. Het zou haar nooit lukken om een paspoort te krijgen. Summer bestond niet. Alleen Summers, maar die was hier niet welkom.
Ze probeerde er niet aan te denken. Over een paar maanden zou ze daar wel iets op verzinnen. Er was vast wel een omweg, iets. Desnoods zorgde ze ervoor dat ze een jaar bleef zitten. Ze kon niet vastzitten. Dat was geen optie.
'Maak je er maar niet al te druk over,' zei de vrouw alsof ze haar gedachten kon lezen. 'Het komt echt wel goed.'
'Dat weet ik.'
Dat wist ze helemaal niet.
'Goed.' Morger keek haar aan. 'Heb je nog vragen voor mij?'
Wanneer kwamen de niverials voorlichting geven? Was het mogelijk om zonder papieren af te studeren als ze het lang genoeg uitstelde? Was dit wel een goed idee? 'Nee niet echt.'
De vrouw gaf haar een knikje en schoof een papier naar haar toe, waarna ze de vakken uitlegde. Gelukkig was het meeste niet heel anders dan wat Melody al gehad had. Het was fijn want ze wist niet of ze school aan haar lijst met zorgen wilde toevoegen.
Ongeveer een half uur later bracht de vrouw haar naar lokaal 3.01. Toen ze op de deur klopte, voelde Melody een vreemde kriebel in haar maag. Was na alles wat ze had meegemaakt dit het gene waar ze bang voor was? Ze had zoveel ergere dingen overleeft, maar misschien was ze diep van binnen toch nog dat kleine meisje dat graag geaccepteerd wilde worden. Schattig.
Mevrouw Morger opende de deur en ze liepen naar binnen. Direct kwam het geroezemoes van de klas hen tegemoet. 'Goedemorgen allemaal,' zei de docent. 'Mag ik jullie aandacht?'
Het duurde even voor de klas stil viel, nieuwsgierige ogen keken hun richting uit. Zouden ze haar herkennen?
'Dit is jullie nieuwe klasgenoot, Summer. Ik hoop dat jullie haar van harte welkom heten.' De vrouw keek haar aan. 'Wil je wat over jezelf vertellen?'
Melody knikte en keek de ruimte rond. Iedereen kende elkaar al. Er bij horen zou lastig worden. 'Ik ben Summer, ik ben zeventien en ik ben een poosje geleden naar deze stad verhuisd.'
Mevrouw Morgen knikte tevreden. 'Ik wens je veel succes en als er iets is dan hoor ik het wel.' Ze zwaaide naar de klas en liep het lokaal uit. Direct vulde luidt gepraat de ruimte.
Melody keek de klas rond opzoek naar een lege tafel. Toen zag ze hoe een meisje een van de tafels van voor in het lokaal pakte en naast die van haar schoof. Glimlachend wenkte ze haar.
Melody liep naar hen toe en ging zitten. 'Bedankt.'
'Geen probleem. Ik ben Leonie.' Ze nam haar in zich op. 'Heb je al boeken?'
'Ik ben voorzien.' Melody klopte op haar rugzak.
'Dat is fijn, bij ons duurde het een maand voor onze boeken binnenkwamen, toch Hanna?' Ze keek naar het meisje dat aan de andere kant naast haar zat.
'Ja het duurde voor eeuwig.' Hanna keek op van het schrift waarin ze aan het tekenen was. 'Waarom kom je eigenlijk halverwege het jaar bij ons in de klas?'
'Ik ben een poosje niet naar school geweest door mijn thuissituatie,' legde ze uit.
'Oh wat was er dan?' Hanna keek haar aan.
'Gewoon gedoe.' Ze haalde haar schouders op. Ze wilde het liever niet uitleggen. Ze schaamde zich al genoeg voor de leugen.
Gelukkig begrepen de meiden de hint. 'Heb je het rooster voor deze maand al bekeken?' veranderde Leonie het onderwerp.
'Nee, ik heb het vijf minuten geleden gekregen.'
'Serieus? Dat is echt stom. Hadden ze het niet eerder kunnen geven?'
'Ik weet het niet, het is school. En alles is ook een beetje op het laatste moment geregeld.'
'Je moet het straks echt bekijken,' vond Hannah. 'Je bent op het beste moment n-'
'Dames, ik snap dat er heel veel te bespreken valt, maar kunnen jullie daarmee wachten tot de pauze? We hebben nog steeds een biologieles,' onderbrak de stem van de docent hen.
Melody wierp een nerveuze blik naar voren. Het voelde weer net als vroeger. En ze wist nog niet of dat een goed ding was.