Na weer een lange dag kom ik eindelijk thuis van school. De hele dag was ik al afwezig. De tijd tikte langzaam voorbij. Het was een wonder dat ik deze dag overleefd heb.
Mijn gedachten zitten nog altijd bij hem.
Wie is hij?
Wat wilt hij van me?
De vragen stromen mijn hoofd weer in.
'Okay, Mila' zeg ik tegen mezelf.
'We gaan vanavond gewoon weer werken. Gezellig. Even je gedachten ergens anders'
Ik kon wel doodsbang thuis blijven maar dan zou ik er zelf ook niks mee opschieten.
Het is het eind van de middag en ik pak mijn fiets.
Na een tijdje fietsen kom ik aan bij de winkel. Snel loop ik naar binnen.
Roy begroet me vriendelijk en vraagt hoe mijn dag was.
'Goed' zeg ik nogal kortaf en loop meteen door naar het magazijn.
Ik merk dat het buiten steeds donkerder wordt en begin zenuwachtig te worden.
Er is niemand meer in de winkel en ik zie Roy naar achteren lopen.
Snel pak ik mijn mobiel.
2 ongelezen berichten in 2 gesprekken.
Ik besluit om ze te openen.
Mama: Ik ben om 8 uur weg, spoedvergadering. Eten ligt in magnetron, kusjes.
Ook dat nog eens. Alleen thuis vanavond. Lily is bij haar vriend vannacht.
Dan open ik het andere bericht. Een onbekend nummer.
Ik heb je gewaarschuwd, Mon Amora.
Mijn mobiel valt op de grond.
Paniek. Dit is niet goed.
Hoe komt hij aan mijn nummer?
Ik kijk om me heen. Niemand is te zien.
Plots hoor ik een knal en de lampen beginnen te flikkeren.
'Roy?' roep ik angstig.
Met korte stappen loop ik richting het magazijn. Daar liep Roy zojuist nog heen.
De deur gaat piepend open. Mijn lichaam beeft en ik probeer moedig in mijn schoenen te staan.
Dan sla ik een gil uit.
Daar ligt Roy, op de grond. Zijn nek zit onder het bloed. Het lijkt wel alsof hij dood is.
'Nee' fluister ik.
Rode roosblaadjes liggen verspreid over zijn lichaam. Ik buk me naar hem toe.
'Alsjeblieft wees niet dood' zeg ik en probeer zijn pols te voelen.
Maar op dat moment word ik weggetrokken. Een hand plaatst zich op mijn mond.
'Alsjeblieft, gil niet. Je weet hoe dat de vorige keer uitpakte'
Ik voel mezelf hevig beven. Angst neemt mijn lichaam over. Een traan glijdt over mijn gezicht.
De hand op mijn mond is opeens weg en ik voel dat niemand me meer vasthoudt.
Voordat ik ook maar kan zuchten van opluchting zie ik iemand opeens voor me staan.
Hij.
Ik kijk hem verbaasd aan.
Wie had ooit gedacht dat de man die mij al 2 nachten de stuipen op het lijf jacht, een ontzettend knap iemand zou zijn?
Zijn grijze ogen lijken we in mijn ziel te boren. Hij blijft me maar aanstaren. Eindelijk kan zijn gezicht goed zien. Wow, dit had ik zeker niet verwacht.
Hou je hoofd erbij Mila. Deze man probeert iets met je, maar wat?
Ik deins rustig naar achteren.
Elke stap die ik zet wordt gevolgd door hem.
Ineens staat hij dan toch weer recht voor me. Ik probeer nog een stap naar achteren te zetten maar een muur houdt me tegen.
'Ik wil je geen pijn doen, mijn liefste. Dat weet je toch?' hoor ik hem zeggen.
'Laat me met rust' zeg ik vastbesloten.
Hij geeft me een grijns.
'Dat kan ik helaas niet doen, mijn liefste. We zijn nu eenmaal voor elkaar gemaakt'
Bij dat laatste woord springen zijn ogen open.
Voor een moment heerst er een dodelijke stilte.
Hij blijft me maar in mijn ogen kijken.
'Als je het maar herinnert' zegt hij plotseling.
Ik probeer mijn tranen tegen te houden. Nog nooit heb ik me zo bang gevoeld.
'Huil niet, mijn liefste. Alles komt goed' zegt hij met een zachte stem.
Met beleid veegt hij mijn tranen weg. Zijn handen voelen zo koud maar toch ook weer betrouwbaar.
'Als je maar doet wat ik zeg dan zal er niks met je gebeuren' zegt hij uiteindelijk.
Ik knik zachtjes.
'Goedzo' zegt hij en geeft me een kus op mijn wang.
Voordat ik ook maar iets kan zeggen is hij al verdwenen.
Zo snel als ik kan ren ik naar achteren. Waar ik Roy zijn lichaam vond.
'Oh nee'
Zijn lichaam was weg. Zelfs het bloed op de grond was verdwenen.
In paniek ren ik naar buiten, grijp mijn fiets en fiets zo snel als ik kan richting huis.
Ik kom thuis en doe alle sloten dicht. Dan storm ik naar mijn kamer en doe ook daar alle deuren en ramen op slot.
Angst neemt mijn gedachten over.
En dat was precies wat hij waarschijnlijk wilde.
Op dat moment gaat mijn telefoon.
Iemand met een onbekend telefoonnummer.
'Hallo?'
'Hey Mila, ik vroeg me af, waar ben je opeens? Je zou nu moeten werken'
Roy zijn stem.
'Roy?' vraag ik verbaasd. 'Maar?'
'Maar wat?' hoor ik hem zeggen.
'Ik zag je net nog op de grond liggen en, en je was volledig onder het bloed. En en' Ik begin te hyperventileren.
'Okay, Mila, ik weet niet wat je allemaal zegt maar blijf rustig. Ik geloof dat er iets aan de hand is met je. Geef me een paar minuten, ik kom eraan' zegt Roy en hangt op.
Ik laat me vallen op mijn bed. Wees alsjeblieft snel hier.
Ik schrik op van de deurbel.
Zou Roy zo snel hier zijn?
Door de harde regen zie ik een figuur voor de voordeur staan. De persoon belt nog een keer aan en loopt dan terug naar een auto die voor de deur geparkeerd staat.
Heeft Roy zo'n bak van een auto?
Ik loop naar beneden en open de voordeur. Iets in me zegt dat ik dit niet moet doen.
Doei voorgevoel, ik stap gewoon die auto in!
Ik pak het handvat van de autodeur vast.
'Doe het niet' hoor ik opeens iemand schreeuwen.
Op dat moment zie ik Roy aankomen fietsen.
'Shit'
Ik draai me om naar Roy. 'Fiets weg!' roep ik hem na en begin keihard te rennen.
De bestuurder van de auto ziet dat ook en drukt vol op het gas.
Ik ren achter Roy aan die gelukkig naar een weg fietst waar alleen voetgangers en fietsers mogen komen.
Natuurljk regent het keihard en alles is zeiknat.
Opeens stopt Roy bij een huis. Terwijl hij om zich heen kijkt pakt hij sleutels uit zijn jaszak.
Hij loopt naar de voordeur toe en doet deze open.
Dit zal vast Roy's huis zijn.
'Ik geloof dat we hier wel veilig zijn' zegt Roy als hij de deur achter zich dicht doet.
'Dus, Mila, Wat gebeurd hier? Wie was dat?' hoor ik hem vragen.
'Dat, was mijn geweldige stalker' zeg ik zuchtend.
'En ik heb zo'n vermoeden dat hij niet helemaal menselijk is'
--------
Vergeet niet:
Vote
Comment
Fan
etc.
Thanks for all the support <3
xxx