In een lange, prachtige jurk liep ik van een grote trap af. Deze was gemaakt van goud en een rode loper was hierover heen gelegd. De zaal waar ik me bevond was zo groot. Alle muren leken wel van goud te zijn gemaakt. Het plafond was ook zo hoog. Ik had geen idee waar ik was. Het leek wel een kasteel. Ook hing er een gigantische kroonluchter. Ik keek mijn ogen uit. Nog nooit had ik zo'n prachtige ruimte gezien.
Ik liep verder de trap af en merkte dat ik niet alleen was. Er stond een kleine groep mensen aan het eind van de trap. Ze leken wel voor mij een buiging te maken.
Uiteindelijk stond ik beneden. Een meisje gekleed in een uniform stapte naar voren. Ze gebaarde me dat ik haar moest volgen.
We liepen door naar een volgende kamer. Daar stond een grote eettafel met aan beide kanten een stoel opgesteld.
'Alstublieft, gaat u hier zitten'
Het dienstmeisje verliet de kamer weer terwijl ik ging zitten op de aangewezen stoel.
Ik bleef recht vooruit staren. Voor een moment sloot ik mijn ogen.
Plots voelde ik een hand mijn wang strelen.
'Mon Amora' zei de stem.
Mijn ogen springen open.
Het was maar een droom. Gewoon een droom vol fantasie.
Het was niks
Voor een moment gaat mijn hart te keer. Het leek alsof er iets in mijn kamer bewoog.
Snel doe ik een licht aan.
Ik haal gerust adem. Alles in de kamer stond gewoon als normaal.
Ik zucht en draai me weer om.
Dit zal verder een droomloze nacht worden.
Zachtjes open ik mijn ogen. Het harde geloei van mijn wekker gaat af.
7:15 staat er op mijn telefoon. Ik heb nog even om in bed te blijven liggen en sluit mijn ogen weer.
'Mila!' hoor ik opeens een bekende stem roepen.
Ik probeer het te negeren.
'MILAAAAA!' roept de stem weer.
Snel spring ik op uit bed.
'Wat?' schreeuw ik terug.
'Het is bijna 8 uur! Hoelaat begin je ook al weer?' roept de welbekende stem terug.
Het is mijn oudere zus Lily die even de hele buurt wakker maakt.
'Half 9?' antwoord ik zuchtend.
'Schiet op! Ik rij om kwart over 8 weg!' zegt Lily geïrriteerd.
Zo snel als ik kan sprint ik naar beneden. Snel smeer ik wat brood en stop het in mijn schooltas.
Daarna ren ik weer de trap naar mijn kamer op. Ik grijp snel een broek en een shirt. Ik kijk snel op mijn bureau. Deze is wonderbaarlijk een keer opgeruimd. Ik grijp mijn agenda en wat boeken en prop deze snel in mijn tas erbij.
Ik wil me omdraaien maar iets trekt mijn aandacht.
Op mijn bureau staat een rode roos.
Waar komt dat opeens vandaan?
Ik lijk wel in gedachten te zijn verzonken als opeens iemand me roept.
Natuurlijk, Lily.
Zonder ook maar in de spiegel te kijken liep ik naar beneden.
'Tjeetje, Mila. Wat zie jij er slecht uit'
'Dankjewel eh'
Samen lopen we de deur uit. Ik stap in Lily's knalrode auto en samen rijden we weg.
Eenmaal aangekomen op de parkeerplaats van school zie ik Sophie al staan, één van mijn beste vriendinnen. Ik wacht tot Lily de auto heeft stilgezet en spring daarna de auto uit.
Ik zie Sophie al zwaaien en loop haar richting op.
'Bofkont ben jij zeg!' zegt ze.
'Hoe bedoel je?' vraag ik haar.
Ze zucht. 'Een superawesome zus die je gewoon even naar school brengt in haar vet coole auto!'
'Okay, als je een keer mee wilt rijden, van mij mag je' zeg ik haar.
Een grote glimlach verschijnt op haar gezicht.
'Maar niet vandaag!' wijs ik haar toe.
Samen lopen we pratend de school binnen. Precies wanneer de bel gaat zitten Sophie en ik op onze vaste plekken bij het geweldige vak geschiedenis.
'Heb je Ashton al gezien vandaag?' vraagt Sophie me opeens.
'Nee, hoezo?' antwoord ik terug.
'Hij is zo hot' zegt ze met een dromerige stem.
Wauw Sophie, altijd aan jongens denken.
'Hot damn zeker. Vanwaar deze informatie?' vraag ik nogal nonchalant.
'Ik heb misschien zijn nummer gefixt' zegt ze op een onschuldige toon.
'Ohoo! Jij fixer. Dus vertel eens, wanneer is jullie eerste date?'
'Mila en Sophie. Hoe vaak moet ik het nog zeggen? Mond dicht terwijl ik aan het woord ben!' hoor ik opeens de docent naar ons toe roepen.
Met een rood hoofd verschuil ik me in het boek wat voor me op tafel ligt.
Ik hoor Sophie zachtjes giechelen.
Nog voordat ik zelf in lachen uitbarst, gaat de deur van het lokaal opeens open.
Een vrouw, waarschijnlijk onze studiebegeleider, staat samen met een meisje in de deuropening.
'Dames en heren, jullie krijgen een nieuwe leerling! Haar naam is Abegale Dawson en is helemaal vanuit de andere kant van het land hierheen verhuisd!' begint de vrouw opeens te praten.
Praten? Eerder schreeuwen.
Het meisje lijkt van mijn leeftijd. Logisch, aangezien we allemaal in deze klas 16 of 17 jaar zijn.
Ze begint de klas rond te kijken. Haar bleke huid past perfect bij haar bordeaux rode haar. Ze had echt een uiterlijk om jaloers op te zijn.
Dan valt me opeens iets op.
Haar stormgrijze ogen.
Alle herinneringen van gisteravond kwamen opeens terug.
Fietsen
Donker
Een stem
'Mijn engel'
'Mon Amora'
'Mijn liefste'
Duisternis
Hoe ben ik in godsnaam thuisgekomen? Wie was de man die me aansprak? Wat wilde hij?
Allerlei vragen dwarrelen door mijn hoofd. Het lijkt alsof ik gek word.
Het is Sophie's stem die me weer uit mijn gedachten haalt.
'Mila? Hallo?'
'Huh wat?' vraag ik verward.
'Of je even kunt opschuiven. Dan kan Abegale naast je komen zitten' Sophie kijkt me doordringend aan.
'Abegale?'
Ik zit er met mijn hoofd echt niet bij.
'Ja, dat ben ik dus' hoor ik een onbekende meisjesstem zeggen.
'Noem me maar Abby' zegt het meisje.
Sophie staat op en geeft me een zorgvuldige blik.
Abby gaat op de plek van Sophie zitten.
Dit meen je toch niet. Mij en Sophie uit elkaar halen?
De rest van de les zeg ik niet veel tegen Abby. Alleen het hoognodige. Ik doe niet eens de moeite om aardig te blijven. Mijn gedachten blijven steeds afdwalen naar afgelopen avond.
Het was donker en ik zag niet veel.
Zijn ogen.
Zijn stormgrijze ogen die opeens veranderen naar bloedrood.
Had ik het me verbeeld?
Mijn gedachten worden verstoort door de bel. Ik zucht even diep in en loop direct naar Sophie.
'Op naar de volgende hel' hoor ik Sophie zuchtend zeggen.
Moet ik het haar vertellen van afgelopen nacht?
Wat als ze me voor gek verklaard? Of erger: ze me niet meer wilt spreken?
Ik besluit om het voor me te houden. Het was waarschijnlijk allemaal maar verbeelding.
Het is pauze en ik en Sophie zitten samen met 3 andere vriendinnen van ons: Emma, Samantha en Elianne. We kennen elkaar al een paar jaar en het is altijd gezellig. Het enige probleem is dat we sinds dit jaar niet meer bij elkaar in de klas zitten. Gelukkig zien we elkaar met de pauzes.
Ik kijk in mijn tas. Topleven, geen eten bij me.
'Ik ga even wat eten halen' zeg ik tegen de rest.
'Zal ik meelopen?' vraagt Emma.
'Nee hoor, ik kan dit wel zelf' zeg ik lachend en loop weg
'Mila was het toch?' hoor ik een meisjesstem achter me zeggen. Ik draai me om en zie Abby voor me staan.
'Ja, jij bent to-' Voordat ik ook maar mijn zin kan afmaken begint Abby te praten.
'Ja, het nieuwe meisje, je weet wel' zegt ze.
Toen keek Abby me opeens heel serieus aan. "Ik ben hier niet om even gezellig met je te kletsen Mila, je moet goed naar me luisteren, vertrouw niemand, wees op je hoede en pas alsjeblieft goed op. Je wilt niet de verkeerde mensen achter je aan hebben'
'Ik begrijp je niet?'
'Ik heb al te veel gezegd' Abby kijkt benauwd achter zich en loopt angstig weg.
Ik blijf verbaasd achter.
De wind blaast me bijna weg terwijl ik naar huis loop. Ja, loop want mijn band was nog steeds lek en mijn geweldige zus Lily is er al vandoor gegaan met de auto.
Na dat ene gesprek met Abby in de pauze heb ik haar niet meer gezien. Volgens de docenten was ze 'ziek naar huis gegaan'
Ik kan mijn hoofd er even niet meer bijhouden. Heeft de gebeurtenis van gisteravond wat met de waarschuwing van Abby te maken?
Eindelijk ben ik thuis en gooi mijn tas zuchtend op de tafel.
'Is er iets lieverd?' hoor ik mijn moeder opeens vragen. Ze zit op de bank te werken achter haar laptop.
'Nee, mam, alles gaat goed' zeg ik zo geloofwaardig.
'Weet je het zeker?' vraagt ze.
'JA MAM' zeg ik en ren hard naar boven.
'Amora'
Het is midden in de nacht en ik spring op uit mijn bed.
Weer dat gefluister.
Ik probeer het te negeren.
Meer stemmen.
'Mila'
'Milena'
Ik schrik op uit het bed en doe het licht aan.
Ik scan mijn kamer snel.
Opeens springt het raam open.
Mijn hart gaat tekeer.
Ik loop mijn bed uit om het raam dicht te doen. Snel stap ik mijn bed weer in en ga slapen.
'Mijn liefste' hoor ik plots een stem zeggen. Een wel erg bekende stem.
Ik keek recht voor me uit. Weer zat ik in een prachtige zaal aan een lange tafel. Er was verder niemand.
Opeens voel ik een hand naar mijn hand glijden. Ik probeer achterom te kijken wie het is maar mijn zicht wordt geblokkeerd door een andere hand.
'Alsjeblieft, wacht nog even met je ogen open doen' hoor ik een welbekende stem zeggen.
De hand voor mijn ogen verdwijnt.
Voor mij op de tafel liggen prachtige juwelen. Een gouden ketting met zwarte tinten en een paar oorbellen in dezelfde kleuren.
Ik kijk rond in de zaal om de man te zien die deze juwelen aan mij cadeau geeft.
Maar het lijkt wel alsof hij in een flits verdween.
Ik kijk opnieuw naar de ketting die voor me ligt.
'Vind je ze mooi?' het leek wel een stem van een engel.
Toch wist ik beter. Het was wel zijn stem.
'Ze zijn lang niet zo prachtig als jou' hoor ik hem zeggen.
Ik draai me om. Opnieuw zie ik niemand.
'Kom alsjeblieft met me mee'
Dan staat hij opeens voor me. Gekleed in een prachtig, zwart pak en kijkt hij me met zijn grijze ogen doordringend aan. Zijn gezicht kan ik niet goed zien door het masker wat hij er overheen draagt. Wel zie ik zijn donkere haren. Hij zag er zo perfect uit.
'Alsjeblieft' zegt hij en steekt zijn hand naar me uit.
'Nee' is mijn antwoord.
Hij zucht. 'Dat zal je duur komen te staan'
In een seconde staat hij dicht naast me. Ik voel zijn warmte en begin zelf bang te worden.
'Je zal van mij zijn' hoor ik hem zeggen.
Voordat ik het weet voel ik een verschrikkelijke pijn in mijn nek.
Duisternis valt.
Verschrikt open ik mijn ogen. Het eerste zonlicht schijnt al in mijn kamer.
Deze droom. Hij leek zo echt.
Van slapen komt er toch niet meer van en ik besluit om naar beneden te gaan.
Ik kijk verbaast naar de tafel. Daar staat een rode roos.
'Mila' staat er op het kaartje geschreven.
Ik pak het kaartje eruit en loop verder naar de keuken.
Nog voordat ik de keuken inloop, werp ik nog even een blik naar de spiegel.
Ik gil.
Voor een moment stond er iemand achter me.
Ik kijk snel achter me.
Niemand te zien.
Ik wist wel zeker dat hij het was. Hij bestond echt en zou me niet met rust laten.
-----------
A/N
Hallo allemaal!
Volgende hoofdstuk zal ik zeker deze week al plaatsen! No worries!
Vergeet niet:
Vote
Comment
Fan
etc...
Bedankt voor al jullie votes, reads en comments! ♡♡♡♡ Dit stimuleert me echt om verder te schrijven! :D