#lobbie New York University
<<ថាមិច?>>សម្លេងរបស់ជីមីនបានបន្លឺឡើងយ៉ាងខ្លាំងព្រោតែភ្ងាក់ផ្អើលគេក៏បានបន្ត<<ពេលខ្លះខ្ញុំក៏ធ្លាប់មានអារម្មណ៍បែបនេះដែរ តែមិមនឹកស្មានសោះថាវាអាចក្លាយជាការពិត>>
ថេយ៉ុងបាននិយាយរឿងយប់មិញអោយជីមីនស្តាប់អស់គ្មានសល់ ប៉ុន្តែអ្វីដែលគេមិនដឹងនោះគឺមានសិស្សស្រីម្នាក់ដែលបានពួនស្តាប់ពួកគេតាំងពីពេលណាក៏មិនដឹង គ្រាន់តែដឹងរឿងភ្លាមសិស្សស្រីម្នាក់នោះបានរស់ទៅថ្នាក់រៀនយ៉ាងលឿន
<<ពួកឯងចង់ដឹងរឿងទេ?>>សិស្សម្នាក់នោះបានស្រែកទៅកាន់អ្នកដទៃទៀតដែលនៅក្នុងថ្នាក់រៀន
<<រឿងអីទៅៗEmily>>អ្នកទាំងគ្នាសុទ្ធតែពួកចង់ដឹងរឿងគេដូច្នេះគឺត្រូវគ្នាណាស់
សិស្សស្រីម្នាក់នោះមិនចាំយូរក៏បានប្រាប់រឿងដែលគេឮទៅកាន់អ្នគតាំងនោះគ្មាមសល់ ធ្វើអោយពួកគេក៏ភ្ងាក់មិនស្ទើរដែរ តែក៏សប្នាយចិត្តដែលដឹងពីចំណុងអាក្រក់របស់ថេយ៍ព្រោះពួកគេម្នាក់សុទ្ធច្រណែននឹងថេយ៍
នៅពេលនោះថេយ៍និងជីមីនក៏បានដើរចូលមកក្នុងថ្នាក់វិញ
<<hey! Aliceឯងដឹងទេថាក្នុងថ្នាក់យើងពពួកក្មេងគ្មានម៉ែគ្មានឪ ហាស ហាស ព្រះអើយគួរអោយសង្វេកណាស់>>Emileបាននិយាយឌឺដងអោយថេយ៍ ពេលនោះជីមីនក៏យល់ស្ថានការ
<<ថេយ៍ហាស!យើងមិនដឹងទេថានៅក្នុងសាលានេះមានពួកមាត់ស្អុយរលួយច្រើនយ៉ាងនេះសោះ ឯងគិតចឹងគេ នៅបនរទេសមានការអប់រំល្អ សាលាក៏ល្អ តែចៃដន្យដែលសិស្សចរិតថោកទាប ហាស!ហាស!គួរអោយបាក់មុខណាស់>>ជីមីនឌឺវិញល្មមចុកអួលៗដែរ
<<ឯងថាអោយអ្នកណា!អាកូនអាស៊ី!>>សិស្សស្រីម្នាក់នោះបានតម៉ាត់
<<យើងបានថាអោយឯងទេ បានជាហែងហក់មកព្រូសដាក់យើងបែបនេះ អរ!ឬក៏មាត់ឯងស្អុយរលូយហើយចរិកថោកទាប ហាស!ហាស!>>និយាយត្រឹមនេះសិស្សស្រីម្នាក់នោះមុខឡើងក្រហមដោយសេចក្តីខឹងស្រលោត គេមិននិយាយអ្វីទេ តែបែរជាដើរទៅអង្គុយ ហើយបានបន្សល់ទុកស្នាមញញឹមទាំងពិសពុល
តើវាគិតចង់ធ្វើស្អី?
នៅពេលនោះស្រាប់តែ
<<ត្រឺ ត្រឺ>>សម្លេងទូរស័ព្ទរបស់ជីមីនបានបន្លឺឡើង ជីមីនបានរត់ចេញទៅក្រៅបន្ទប់រៀនយ៉ាងលឿនព្រោះនោះជាម៉ាក់ប៉ាសំណព្វចិត្តរបស់គេ
<<អាឡូ!កូនមីនហាស!សុខសប្បាយទេកូន?>>ម៉ាក់ប៉ារបស់ជីមីនគឺជាអ្នកដែលស្រឡាញ់កូនស្មើជីវិត ពេលខ្លះស្រឡាញ់ខ្លាំងពេកអាចធ្វើអោយកូនខូច ហើយមិនរឹងមាំដូចក្មេងដទៃធ្វើតាមតែចិត្តចង់
<<ព្រះអើយ!ម៉ាក់ប៉ានេះកូនទើបតែមកទីនេះបានពីរ បីថ្ងៃទេណាម៉ាក់ប៉ា ហើយអ្នកទាំងពីរក៏នឹកកូនហើយឬ?>>ជីមីនហួសចិត្ត
<<កូននេះ!ប៉ាម៉ាក់កុំថាឡើងបាត់កូន2-3ថ្ងៃទោះបាត់កូនតែ2-3ម៉ោងក៏នឹកដែរដឹងទេកូន>>ម៉ាក់ជីមីន
<<បាទៗម៉ាក់កូនដឹងហើយ ចុះម៉ាក់ប៉ាខលមកកូនមានរឿងអ្វីឆាប់ចូលសាច់រឿងមកណាព្រោះកូនដល់ម៉ោងរៀនហើយ>>ជីមីន
<<ក៏បានៗគឺចេះទេណាកូន កូនកុំខឹងម៉ាក់និងប៉ាអីណាព្រោះតែពួកយើងនឹកកូនពេក ទើប...>>និយាយដល់ត្រឹមនេះក៏ឈប់បន្តិច
<<ទើបយ៉ាងមិចទៅម៉ាក់?>>ជីមីនទ្រាំមិនបានទេព្រោះចង់ដឹងភ្លាមៗ
<<គឺប៉ាម៉ាក់បានមកលេងកូនណាកូនពេលនេះកំពុងនៅក្នុងapartment របស់កូនណាកូន>>
<<ព្រះអើយ!ប៉ា!ម៉ាក់!នេះមិហួសហេតុពេកទេឬ?កូនធំហើយមិចក៏ប៉ាម៉ាក់នៅមកតាមកូនដូចក្មេងបៀមដៃបែបនេះ?>>ជីមីននិយាយទាំងហួសចិត្ត
<<កូនកុំខឹងម៉ាក់និងប៉ាអីណា គ្រាន់តែពួកយើងនឹកកូនសោះខុសដែរឬ?>>និយាយដល់ត្រឹមនេះម៉ាក់របស់ជីមីនក៏រាងអួយដើមក៏ ទើបជីមីនខ្ជិលរញ៉រញ៉ៃច្រើន
<<ក៏បានម៉ាក់កូនមិនខឹងអ្នកទាំងពីរទេ!>>ជីមីនចាក់បណ្តោយ
<<កូនល្អណាស់!ចឹងជួបគ្នាល្ងាចនេះពេលចេញពីរៀនណាកូន នៅfive star restaurant bye my dear!>>មិនទាន់ចប់សេចក្តីផងក៏គាត់ចុចបិតបាត់ព្រោះខ្លាចជីមីនតវាទៀត
<<ម៉ាក់!ម៉ាក់!ព្រះអើយម៉ាក់!បិទបាត់ហើយ>>ជីមីននិយាយហើយក៏ប្រយ៉ាប់រត់ចូលថ្នាក់បាត់ទៅ
<<មានការអ្វីមែនជីមីន?>>ថេយ៉ុងក៏ឆ្ងល់ដែរ
<<គឺម៉ាក់ប៉ារបស់យើងមកទីនេះ ដើម្បីមកមើលយើង ហើយថែមទាំងហៅយើងទៅញាំបាយពេលល្ងាចជាមួយពួកគាត់ទៀត អីចឹងល្ងាចនេះយើងត្រូវចេញទៅមុនហើយណាថេយ៍ ថ្ងៃនេះឯងត្រូវទៅវិញម្នាក់ឯងហើយណាថេយ៍ បើមានការអ្វីខលមកយើងមកណាថេយ៍កុំខ្លាចចិត្តយើងអី!>>ជីមីន
<<okay okayកុំបារម្ភអីណាយើងអាចមានបញ្ហាអ្វីទៅហាសជីមីន?>>ថេយ៉ុងនិយាយទាំងហួសចិត្តនឹងមិត្តដែលហួងហែងគេខ្លាំងពេក
#ដល់ម៉ោងចេញទៅផ្ទះ
ជីមីនគ្រាន់តែឮកណ្តឹងភ្លាមគេក៏រត់ចេញទៅយ៉ាងលឿនដោយគ្រាន់តែនិយាយទៅកាន់ថេយ៉ុង
<<bye bye! take care tae tae!>>ហើយក៏ចេញទៅបាត់ទៅថេយ៉ុងបានត្រឹមមើលគេហើយញញឹមហួសចិត្តតែឯង
ពេលនោះគេមិនបានចាំអារម្មណ៍ទេ ថាមានពួកស្រីប៉ុន្មាននាក់កុំតែសម្លឹងមកគេធ្វើដូចគេជាចំណីរបស់ពួកវាហើយ
<<នេះជាឱកាសរបស់ពួកយើងហើយវើយ!>>សិស្សស្រីម្នាក់និយាយ
ថាអីចេះខុសថេយ៉ុងដើរចេញដល់ជណ្តើរយន្តមួយកំពុងត្រៀមចូលប្រអប់ជណ្តើរ ស្រាប់តែមានអ្វីម្យ៉ាងមកវាយសំពតក្បាលគេមួយទំហឹងរហូតគេបាត់បង់ស្មារតីភ្លាមៗ ហើយពេលនោះជាឱកាសល្អរបស់ពួកនោះណាស់ព្រោះទីនោះស្ងាត់គ្មានមនុស្សទេ ថេយ៍គេចេញរាងយឺតជាងអ្នកដទៃបន្តិចព្រោះខ្លាចមានមនុស្សច្រើនពិបាកចាំជណ្តើរយន្ត
ពេលគេដឹងខ្លួនមកវិញស្រាប់តែឃើញថាខ្លួននៅកំពុងអង្គុយនៅមុខមនុស្សស្រី5នាក់ដែលមានទឹកមុខប្លែកៗហើយថែមទាំងនៅលើដំបូលសាលាទៀតផង គេបាននឹងនរបន្តិចក៏ចាប់ផ្តើមរាវរកទូរស័ព្ទដើម្បីខលទៅជីមីនប៉ុន្តែ
<<ឯងកំពុងរករបស់នេះមែនទេ?>>ពួកវាមិននិយាយច្រើនទេក៏បានទម្លាក់ទូរស័ព្ទថេយ៍ពីលើអគារនោះមក
<<ហ្ហឹក ហ្ហឹក ពួកចង់ធ្វើស្អីយើង? យើងធ្វើអីខុសទៅបានពួកឯងធ្វើដាក់យើងបែបនេះ?>>ថេយ៉ុងសួរទាំងភ័យខ្លាច
<<ឯងខុសដែលឯងកើតមកគ្មានម៉ែឪ ជាកូនអាស៊ីតែបែរជាទទួលបានការយកចិត្តទុកដាក់ពីរលោកគ្រូអ្នកគ្រូទៅវិញ តើងឯងនេះជាស្អីទើបហ៊ានមកធ្វើខ្លួនល្អជាងយើង>>សិស្សស្រីម្នាក់បាននិយាយតំណាងអោយអ្នកដទៃទៀត
<<បើយើងខុសអោយយើងសុំទោសផង សូមកុំធ្វើបាបយើងអី!ដោះលែងយើងទៅ!!>>ថេយ៉ុងអង្វរកពួកគេទាំងសេចក្តីភ័យខ្លាច
<<ហើយឯងជាស្អីទើបយើងត្រូវស្តាប់តាមឯង!>>និយាយចប់ពួកវាក៏បានព្រួតគ្នាវាយថេយ៍យកតែម្តង ថេយ៍ឈឺទាំងចិត្តនិងកាយ គេគ្មានសមត្ថភាពក៏ដៃវីទេ មានតែទ្រាំអោយពួកវាវាយយ៉ាងគួរអោយសង្វែក
មានម្នាក់ទះកំភ្លៀងថេយ៍ ម្នាក់ទៀតក៏បោចសក់ ពួកនេះមិនមែនជាមនុស្សទេ វាអាក្រក់ជាងសត្វធាតុទៀត ថេយ៍ធ្វើអ្វីមិនបានទេបានត្រឹមបិទភ្នែកហើយសុំអោយពេលវេលានេះកន្កងផុតទៅអោយលឿនបំផុតព្រោះពេលនេះគ៏ឈឺស្ពឹកអស់ពេញខ្លួនទៅហើយ
#ភូមិគ្រឹះហ្វារីណូ
<<ចម្កែកណាស់ពេលនេះម៉ោងជិត7យប់ទៅហើយថេយ៍នៅមិនត្រឡប់វិញទៀត ទូរស័ព្ទវិញក៏មិនលើក>>
ជុងហ្គុកអង្គុយចាំទាំងមិនស្រួលក្នុងចិត្ត គេក៏បានសម្រេចចិត្តខលទៅជីមីនតែម្តង
<<អាឡូ!ជីមីន តើថេយ៍នៅជាមួយទេ?>>ជុងហ្គុក
<<អាឡូ!លោកជុងអត់ទេ ថ្ងៃនេះខ្ញុំមានការប្រញាប់មកផ្ទះមុនទើបមិនបាននៅកំដរគេដើរ! យ៉ាងលោកជុងថេយ៍មិនទាន់មកវិញទៀតមែនទេ>>ជីមីននិយាយទាំងក្នុងចិត្តវិញក៏ពិបាកមិនចាញ់ជូងហ្គុកដែរ មិនយ៉ាងមិនទេតែជីមីនចេះតែមានអារម្មណ៍ថាមិនស្រួលក្នុងចិត្តសោះដែលអោយថេយ៍នៅម្នាក់ឯង
<<មែនហើយ គេមិនទាន់មកវិញទេ!តើងគេមានមិត្តភក្តិផ្សេងទៀតទេ ក្រៅពីឯង?>>ជុងហ្គុក
<<គ្មានទេ>>និយាយដល់ត្រឹមនេះគេក៏នកឃើញហេតុការណ៍កាលពីថ្ងៃមិញនេះ<<ចប់ហើយលោកជុង ពេលនេះថេយ៍ប្រាកដជាមានគ្រោះថ្នាក់ហើយបើតាមខ្ញុំស្មាន ព្រោះថ្ងៃមិញពួកយើងមានជម្លេះទាស់សម្តីបន្តិចបន្តួចនឹងពួកនៅក្នុងថ្នាក់ ពួកវាជាអ្នកចាញ់ហើយធ្វើមុនប្លែកៗ>>និយាយចប់ត្រឹមនេះគេក៏បានដឹងថាអ្នកម្ខាងទៀតបានបិទទូរស័ព្ទបាត់តាំងពីពេលណា ទាំងជីមីននិងជុងហ្គុកបានទៅរកថេយ៍រាងៗខ្លួនព្រោះពួកគេដឹងច្បាស់ណាស់ថាក្មេងម្នាក់ទន់ខ្សោយដល់ថ្នាក់ណា
#lobbie New York University
ពេលជុងហ្គុកមកដល់សាលាភ្លាមក៏បានរត់ចូលទៅបន្ទប់របស់នាយកសាលាយ៉ាងលឿនហើយក៏បានសួរនាំពីបន្ទប់រៀនរបស់ថេយ៍ថាតើគេរៀនបន្ងែមម៉ោងឬយ៉ាងមិច?
<<ជុងហ្គុកហាសយើងប្រាប់ចុះសាលាយើងមិនតែទុកសិស្សនៅយូរដល់ណាស់នេះទេវើយ ពួកគេតែម៉ោង5-6ក៏នាំគ្នាត្រឡប់ទៅផ្ទះអស់ហើយពេលនេះម៉ោង8ទៅហើយ>>yoongi
<<ចុះឯណាថេយ៍?ហេតុអីថេយ៍មិនទាន់មកវិញទៀត?>>ជុងហ្គុកសួរទាំងច្រលោត
<<ត្រជាក់ចិត្តសិនទៅអាជុង គេអាចទៅដើរលេងជាមួមិត្តភក្តិហើយភ្លេចប្រាប់ឯងក៏ថាបាន>>yoongi
<<មិត្តភក្តិហេស?ឯងដឹងទេ តាំងពីគេមកទីនេះគេគ្មានមិត្តភក្តីឯណាក្រៅពីជីមីនទេ តែថ្ងៃនេះជីមីនបានត្រឡប់ទៅវិញតាំងពីម៉ោង5 តែបែរតែបាត់ស្រមោលថេយ៍ទៅវិញ>>ជុងហ្គុកក្តៅស្លឹកត្រចៀក
<<ថាមិច?>>yoongiភ្ញាក់ក្រញេញខ្លួនព្រោះចម្លែង គេមិននិយាយអ្វីច្រើនទេ គេក៏បាននាំមុខជុងហ្គុកទៅបន្ទប់មើលកាំមេរ៉ាសុវត្ថិភាព
<<នោះម៉ោង5:30ថេយ៍បានចេញមកចាំជណ្តើរយន្ត>>yoongiនិយាយតាមអ្វីដែលវានឃើញពីក្នុងកាំមេរ៉ា បន្ទាប់មករូបភាពទាំងអស់ក៏បានបង្ហាញពីពេលពួកនោះធ្វើសកម្មភាព
<<ព្រះអើយ!>>ពូសន្តិសុខភ្ញាក់បិទភ្នែកខ្លួនឯងព្រោះមិនអាចទទួលយកទង្វើស្មោគស្រោកនោះបានទេ
<<បន្ទប់ដាក់កៅអីនិងតុចាស់ៗនោះនៅឯណា?>>ជុងហ្គុកបានស្រែកមួយទំហឹងធ្វើអោយពូសន្តិសុខកាន់តែខ្លាច
<<នៅជាន់ទី10រួចទៅខាងឆ្វេងដៃ>>yoongiនិយាយប្រាប់ជុងហ្គុក ឮបែបនេះជុងហ្គុកក៏រត់ទៅយ៉ាងលឿន គេដឹងថាថេយ៍ខ្លាចប៉ុណ្ណាហើយ តែគេក៏ខឹងខ្លួនឯងដែលបណ្តាលអោយថេយ៍ក្លាយជាបែបនេះ គេសឹងតែក្លាយជាមនុស្សឆ្កួតទៅហើយ yoongiឃើញបែបនេះក៏រត់ទៅតាមជុងហ្គុកដូចគ្នា ក្នុងចិត្តមានអារម្មណ៍ថាខុស ខ្លួនជានាយកមួយទាំងមូលតែបែរជាមិនអាចគ្រប់គ្រងសិស្សអោយបានល្អ បណ្តាលងោយមានរឿងធំយ៉ាងនេះឡើង ពេលនេះគ្រប់គ្នាកំពុងតែបន្ទោសខ្លួនឯងព្រោះមើលថែថេយ៍មិនបានល្អ
<<ព្រះអើយថេយ៍!>>ជុងហ្គុកដែលសឹងតែឆ្កួតសឹងតែជា នោះរត់បណ្តើរឧទានឈ្មោះរបស់ថេយ៍បណ្តើរ ក្នុងចិត្តបានតែសុំអោយថេយ៍មិនកើតអីតែប៉ុណ្ណោះ
To be continue