ေလာက ႀကီးထဲမွာ လူခ်င္းအတူတူ
အသက္႐ွဴ ပံုခ်င္း အတူတူ
ဒီကမၻာေျမ ႀကီး ေပၚမွာ ေမြးဖြား လာ ခဲ့ ရတာခ်င္း အတူတူပါပဲ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ေမြး ကတည္းက ေျပာင္းလဲမရတဲ့ ျဖစ္တည္ျခင္းေတြ
အေနအထားေတြ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘိုးေဘးဘီဘင္ေတြ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကတဲ့
အလႊာဆိုတဲ့ ခြဲျခား မႈ စည္းမ်ဥ္းႀကီးက
ဘယ္စာအုပ္ ဘယ္အဘိဓာန္မွာမွျပ ဌာန္းမထား ဘဲ
သားစဥ္ေျမးဆက္ တေလ်ွာက္ လက္ဆင့္ကမ္းယူလာခဲ့ၾကတဲ့ logic တစ္ခုအျဖစ္ ေခါင္းထဲ စြဲေနၾကတာဘာ့ေၾကာင့္ မ်ားပါလဲ
အလႊာဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္ႂကြယ္ဝျခင္းေတြကိုသာ ကိုယ္ စားျပဳႏိုင္ေပမယ့္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဝဲဘက္ရင္အံုက ႏွလံုးသား နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥေတြၾကားမွာ
အလႊာ ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့လ်ွင္ေတာ့
ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွလံုးသား အပါအဝင္ တစ္ဘဝ လံုးကိုပါ အဆိပ္ သင့္ေစႏိုင္တဲ့ အနၱရာယ္ မ်ားတဲ့ ေဘာင္မဝင္ဘဲ အ႐ိုးစြဲေနတဲ့ တရားမဝင္ဥပေဒတစ္ခု ျဖစ္သြားၿပီ မဟုတ္လား...
.... .... .... .... ..... .... ..... .....
"Cheer!"
ဂုဏ္ျပဳသံ ေတြက နာမည္ႀကီးတဲ့ club တစ္ခု ၏ VIP ဝိုင္း တစ္ခု ဆီမွ ထြက္ေပၚလာခဲ့ သည္။
ဂုဏ္ျပဳ ခံ ရသူ ကာယကံ ႐ွင္က ေတာ့ ခပ္ဖူးဖူး ႏႈတ္ခမ္းေလး ေတြ လႈပ္ရံု ေလး ျပံဳးျပ ကာ လက္ထဲ မွ ယမကာ ခြက္လွလွ ေလး ကို လႈပ္ ရမ္း လ်ွက္ အေ႐ွ႕မွဂုဏ္ျပဳေနေသာ ဖန္ခြက္ ေလးေတြဆီသို႔ အသာအယာထိခတ္လိုက္သည္။
အ႐ိုင္းဆန္တဲ့ ေမွးက်ဥ္းက်ဥ္း မ်က္ဝန္းတစ္စံု၏ အခိုးေတြေဝေနပံုက ယမကာေၾကာင့္လား
သူ႔ရဲ႕႐ွိရင္းစြဲ ဆြဲအားေတြေၾကာင့္ လား မွိန္ပ်ပ်မီးေရာင္ေအာက္ မွာ ပတ္ပတ္လည္ မွအာရံုေတြ၏ စတည္းခ်ရာ အၾကည့္ေပါင္းစံုေတြက ထိုမ်က္ဝန္းေတြကိုေတာ့ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ျခင္းသိပ္မ႐ွိၾက
ၾကည့္လိုက္ လ်ွင္ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္သည့္ လ်ိႈ့ဝွက္ ေထာက္ေခ်ာက္ ဆူးခြၽန္ေသးေသးေလးေတြ ျမႇဳပ္ထားသလို
ထိုမ်က္ဝန္းေတြက လြတ္လမ္းမ႐ွိ
ကာလာေဖာက္ထားေသာ ဆံပင္ေတြကိုအေျပာင္သိမ္းကာ အနီရဲရဲ ဝတ္စံုႏွင့္ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ အေရာင္ရင့္ရင့္ေတြ က ဘယ္လိုမွ မွိန္က်သြားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္
သည္ ညအတြက္ႏွင္းဆီေရာင္ေတြ ခေနတဲ့ သူဟာ သည္ရပ္ ဝန္းရဲ႕ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ ျဖစ္ ပါလိမ့္မည္။
Vshape ပံု သ႑န္ coat ေၾကာင့္ လစ္လပ္ေနတဲ့ အသားစိုင္ေတြဟာ ထိမိကိုင္မလ်ွင္ပင္ အရာႀကီးႀကီးေတြ ထင္ကာ ထိခိုက္မိသြားေတာ့မည့္ အလား
လစ္လပ္ေနတဲ့ အသားစိုင္ေတြအေပၚမွာ ေနာက္ဆံုး ထြက္ limited edition ဆြဲႀကိဳး ေလးက ေတာက္ေလာက္မႈေတြ၏ အားျဖည့္ ေလာင္စာ ေလးအလား
ပတ္ပတ္လည္ ၏ အာရံုေတြမွာ သည္မီးပြားေလး လာစင္မွာကို အေတာ္ေလး တြန္႔ဆုတ္ေနၾကသလို
တခ်ိဳ႕က ေမ်ွာ္ လင့္ ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြႏွင့္
"Congratulations! ပါ project ေအာင္ျမင္သြားတဲ့ အတြက္"
ခပ္စူးစူး မ်က္ဝန္းေတြ က ေဘးမွ လူကို ဟန္ပါပါ ေစာင္းငဲ့ ၾကည့္ လာေတာ့ နားတစ္ဖက္ မွနားဆြဲ ေလးက လႈတ္ယမ္းသြားရသည္။
"ဘယ္တုန္းက က်႐ွံုး ဖူးလို႔လဲ"
ေအးစက္စက္ ေမးလာေသာ ေမးခြန္းအတြက္ တစ္ဖက္လူမွာ ခ်က္ခ်င္းေျဖဆိုဖို႔ အေျဖတို႔ ႐ွိမေနဟန္
အနည္းငယ္ မ်ွတံု႔ဆိုင္းသြားတဲ့ ဟန္အမူအရာကို ခ်က္ခ်င္းျပန္ထိန္းလိုက္ကာ
"အာ..ေအာင္ျမင္ၿပီးရင္း ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ CEO အတြက္ ကြၽန္ေတာ္က ထပ္ဆင့္ဂုဏ္ျပဳ တာပါဗ်ာ အဟြန္း.."
ေလာကႀကီးက သည္လိုပါပဲ
ေငြ မ်ား တရားႏိုင္ဆိုသည့္ အတိုင္း
သူ႔ကို ေငြေၾကာင့္ ပဲ လူေတြက ေမာ္ မၾကည့္ ရဲၾကတာ
ေငြေၾကာင့္ ပဲ အမွားေတြက အမွန္ျဖစ္ကုန္တာ
CEO Park Jimin ဟုအမည္ၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ သူ႔ေနာက္က ကပ္ပါလာသည့္ ပိုင္ဆိုင္ မႈ ဂုဏ္ ျဒပ္ ေတြက လူကိုမျမင္ခင္ ႀကိဳတင္မိတ္ဆက္ၾကတာမ်ိဳး
သည္ဘဝ သည္အေျခအေန ကို သူသိပ္ႀကိဳက္ သည္ ။
သည္ေနရာတြင္ ရပ္ တည္ဖို႔ ႀကိဳးစား ခဲ့ ရ စေတးပစ္ခဲ့ ရသည့္ အရာေတြသည္ မနည္းမေနာ
သူ႔ဘဝ၏ အစိတ္အပိုင္းေတာ္ေတာ္ မ်ား မ်ား ငယ္စဥ္ဘဝ လြတ္လပ္ မႈ
သူ႔ရဲ႕ အႀကီးမားဆံုး ေသာ ႏွလံုးသားေရးရာေတြအထိ အလဲအထပ္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
အေၾကာင္းအရင္း သည္ သူေငြကိုႀကိဳက္လို႔
သူေငြ ကို အရမ္း ႀကိဳက္လြန္းသည္။
ေငြမ႐ွိသည့္ ဘဝသည္ အရာရာေနာက္ မွာ ခ်ည္း
ေငြေၾကာင့္ လက္ညိဳး ၫြန္ရာ အားလံုးကို သူရခဲ့သည္။
သူ႔ဘဝမွာ ေငြ ႐ွိသည္။
ပညာ႐ွိသည္ ။
တစ္ေလာကလံုး မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာ အ႐ွိန္အဝါ ေတြႏွင့္ အနၱရာယ္ မ်က္ႏွာေလးကိုပိုင္ဆိုင္ထားသည္။
ဘာေတြ ထပ္လို ဦးမလဲ
ဒါေတြေၾကာင့္ သူဆိုတာ သည္ေလာက မွာ မသိသူမ႐ွိေလာက္ေအာင္ မင္းမူ ႏိုင္ေနခဲ့သည္။
"ေနာက္လာမယ့္ project ေတြအတြက္လည္း အားျဖည့္ ကူညီ ၾကပါဦး"
မ်က္ခံုးတန္းတစ္ဖက္ကို ဟန္ပါပါပင့္တင္ ၿပီး ေျပာ လိုက္ေတာ့ သူႏွင့္အတူ ထိုင္ေနသူမ်ားက
"ပါရ မွာေပါ့
ဒီေလာက္ ေတာ္တဲ့ CEO ႀကီး႐ွိေနပါလ်ွက္ နဲ႔ မပါဘူးဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔သိပ္ မိုက္မဲ ရာက်ေတာ့ မွာ ေပါ့ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား"
ေဘးမွေရခ်ိန္ကိုက္ေနသည့္ လူမ်ားက လည္း ထိုလူ ၏ စကားကိုေရာေယာင္ လိုက္ပါ ေထာက္ခံလ်ွက္
သည္ေလာက ၏ ဘုရင္တစ္ပါး အဖို႔ စကား အသြား အလာေတြသည္ ဘယ္ကို သြားၿပီး ဘယ္ကို ဦးတည္ ေနမွန္းသိေသာ္ လည္း ဒါေတြကို သူဂ႐ုမစိုက္တတ္
ေခြးေဟာင္တိုုင္း ေခါင္းေထာင္ ၾကည့္မိလ်ွင္အိပ္ေရးပ်က္တတ္တာမို႔
ပါးပါးေလး ျပံဳးကာ လက္က်န္ယမကာကို ေမာ့ လိုက္ၿပီး
"ျပန္ေတာ့မယ္ ဆက္ၿပီး ေပ်ာ္ၾကပါ
အားလံုးအတြက္ စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္"
"ေနပါဦး CEOရယ္
CEO အတြက္ သိပ္ပ်င္းစရာေကာင္း ေနလို႔လား
ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေပ်ာ္ ေလးေတြ ဖန္တီးေပးရမလား"
"မလိုဘူး က်ဳပ္မွာ အဲေလာက္အခ်ိန္ေတြေပါ မေနဘူး Mr. Chen "
အသက္အရြယ္ မတိမ္းမယိမ္း ႐ွိေနၾကတဲ့ သူတို႔သည္ ရာထူး ဂုဏ္သိမ္ ပိုင္ဆိုင္ႂကြယ္ ဝမႈဆိုတဲ့ စည္း ေသးေသးေလး တစ္ခု ႏွင့္သာပိုင္းျခားမထား ခဲ့ပါက လူငယ္ေတြ အေပါင္းအသင္းေတြ အျဖစ္ သည္ေနရာတြင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စကားေျပာႏိုင္ၾကေပလိမ့္မည္ထင္သည္။
"Jimin!"
ထိုင္ခံုမွ ရပ္ လိုက္ေတာ့ လက္တစ္ဖက္ ကို လာေရာက္ လွမ္းကိုင္ လိုက္သည့္ လက္ေတြေၾကာင့္ မ်က္ခံုးတန္းေတြ က အလိုမက်စြာတြန္႔ခ်ိဳးၿပီး စိုက္ၾကည့္ လာသည့္ မ်က္ဝန္းေတြ က စူးစူးရဲရဲ
အသနားခံေနသည့္ မ်က္ဝန္းေတြ သည္ သနားခ်င္စရာမေကာင္း လွစြာ ကိုင္ထား သည့္ လက္တစ္ဖက္ကို ခပ္ဆပ္ဆပ္ ပုတ္ခ်လိုက္ရင္း
"ဒီေနရာက မင္း ရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ေတြကို ေျဖ႐ွင္း ေနရမယ့္ ေနရာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ မင္း သေဘာေပါက္သင့္တယ္"
"ဘာ့လို႔လဲ
ဘာျဖစ္ေနလို႔ လဲ
သူက ဘာေကာင္းေနလို႔မေမ့နိုင္ရတာလဲ"
ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာေတာ့ မည့္ ေျခလွမ္းေတြ က ရပ္တန္႔သြား ရသလို တိတ္ဆိတ္သြားသည့္ အခန္းထဲမွ အာရံုေတြသည္ ပို၍ ပို၍ သူ႔ အေပၚသက္ေရာက္လာၾကသည္။
ျပင္း႐ွ႐ွ အသက္႐ွဴ သံေတြဟာ တိတ္ဆိတ္ေနေသာပတ္ဝန္းက်င္မွာ ႀကီးစိုးလာခဲ့သည္။
"ငါ့အေၾကာင္းေတြ ေပးသိရေလာက္ေအာင္ မင္းက ငါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္တုန္းက ေဘာင္ဝင္ ခဲ့လို႔လဲ
မင္းမွာ အဲလို အခြင့္ အေရး ဘယ္ေတာ့မွ ႐ွိလာ မွာ မဟုတ္ဘူး"
ေျပာၿပီး လွည့္ ထြက္သြား တဲ့ ေက်ာျပင္ငယ္ဟာ ပတ္ပတ္လည္ မွ ေဝဖန္မႈေတြ တီးတိုးစကားသံေတြ ကို ဂ႐ုမစိုက္စြာ ထို ရပ္ဝန္းကို ေက်ာခိုင္းပစ္ခဲ့သည္။
ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်၍ က်န္ရစ္ခဲ့ သူအား ေဘးမွ မိတ္ေဆြ အေပါင္း အသင္းေတြက ႏွစ္သိမ့္မႈေတြ ျပဳလ်ွက္ က်န္ခဲ့ ၾကသည္။
"ဟူး... ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲ စိတ္႐ႈတ္ေနရတာလား"
အေဆာက္အဦး အျပင္ဘက္ကို ထြက္လာေတာ့ ဝန္ထမ္း ေကာင္ေလး က ဦး ၫႊတ္လာကာ
"ကား အငွါး ေမာင္း ေပးမယ့္ သူေရာက္ပါၿပီ အစ္ကို "
"Ok"
သည္ေနရာသည့္ သူ႔လို လုပ္ငန္း႐ွင္တစ္ေယာက္အတြက္စိမ္းသက္မေနခဲ့
တစ္ခါတစ္ရံ ကားေမာင္းျပန္ဖို႔ ရန္အတြက္ အဆင္မေျပေသာ ေနရက္မ်ားတြင္ Jimin ယာယီ ကားေမာင္းေပးရန္ စီစဥ္ ခိုင္းတတ္သည္။
သည္ေန႔သည္ အလြန္အကြၽံ မူးေနခဲ့ ျခင္းမ႐ွိေသာ္လည္း စိတ္တို႔သည္ မၾကည္လင္
ဘာအေၾကာင္းရယ္ျဖင့္ ေခါင္းစဥ္ေတြက တပ္မရ
သူကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္းခ်င္စိတ္လည္း မ႐ွိပါ
ကားတံခါးကို လွပ္ ၿပီး ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးမွ သူ႔ကိုဝင္ထိုင္ေစသည္။
သူဝင္ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ အေ႐ွ႕မွ အငွါး driver ေလးသည္ cap အနက္ကို ေဆာင္းၿပီး ထိုင္ေနခဲ့ကာ ေမာင္းႏွင္ရန္အသင့္႐ွိေနခဲ့သည္။
အေၾကာင္းအရင္း မ႐ွိ လွ စြာ driver ေလး ၏ hoodie ႏွင့္ cap ၾကားမွ လည္ ဂုတ္သား ေလးကို စိုက္ၾကည့္ ေနမိသည္။
"လူႀကီးမင္း အဆင္သင္ျ့ဖစ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ ေမာင္းပါေတာ့မယ္"
ထြက္ေပၚလာ တဲ့ အသံေၾကာင့္ အေတြး စမ်ား အခ်ိတ္အဆက္ မမိေတာ့ ေပါင္ေပၚတင္ထားသည့္ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြႏွင့္ လည္ပင္းမွ Adam's apple ေလးက လႈတ္႐ွားသြား ရကာ စိတ္ရဲ႕ ေခတၱခဏ မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္သြား ခ်င္းကို ေဖာ္က်ဴ းေနခဲ့ သည္။
သိပ္ရင္းႏွီးတယ္
သို႔ေသာ္ ထို အသံပိုင္႐ွင္ က ဘယ္လိုမွ ျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္
"အင္း ေမာင္းလို႔ရၿပီ"
အေတြးေတြ သည္ ေမွးစက္ကာ လိုက္ပါလာမည္ဟု ႀကိဳတင္ေတြး ဆခဲ့ေသာ္ လည္း အလုပ္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့
သူ႔ရဲ႕ အာရံုေတြသည္ သူ႔ဆီတြင္႐ွိမေနခဲ့
Driver seat မွ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ထံ သို႔သာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။
မီးပြိဳင့္ မိေနခ်ိန္တြင္ပင္ ကားေမာင္းေနေသာ တစ္စြန္းတစ္စ ျမင္ေနရသည့္ လက္ေကာက္ဝတ္ ေလး မွ ခတ္႐ႈတ္႐ႈတ္ေရးျခစ္ထား သည့္ အရာမ်ား ကို ျမင္လိုက္ ရသည္ ႏွင့္ သူ႔အသက္႐ွဴ သံေတြသည္ အတိုင္းအဆမ႐ွိ ျမန္လာခဲ့ေတာ့သည္။
အိမ္ေ႐ွ႕ေရာက္သည္ႏွင့္ ကားကိုျခံထဲ သြင္း လိုက္ၿပီး ထိုေကာင္ ေလး က တံခါး ကို ဖြင့္ လာေပးခဲ့သည္။
Mask အုပ္ထားသည္ မို႔ မ်က္ႏွာကိုသဲသဲ ကြဲကြဲမျမင္ရ
"အ"
ကား ထဲမွ ထြက္လာသည္ႏွင့္ နက္ေစြ႔ေစြ႔ ခနၶာကိုယ္ ထက္သို႔ ယိုင္က်လာသည့္ သည္ေန႔ည ၏ ခပ္ရဲရဲ ႏွင္းဆီပြင့္ေလး
ျပန္ၿပီး ထိန္းမတ္ ေပး လိုက္ကာ ျဖည္လႊတ္လိုက္ေသာ္ လည္း ခါးထက္ ရစ္ပတ္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီနီေလး ၏ လက္ေတြက ျမဲျမံစြာ လႊတ္ေပးလာျခင္း မ႐ွိခဲ့
"ဒီတိုင္းပဲ ေနေတာ့ မွာလား"
ထပ္မံထြက္က်လာသည့္ ဒုတိယစကားတစ္ခြန္းမွာ ႏွင္းဆီနီေလး ၏ လက္ေတြသည္ driver ေလး၏maskဆီသို႔ လ်ွင္ျမန္စြာ ေရာက္႐ွိသြားေလၿပီ
"ခင္ဗ်ား!"
ေပၚထြက္လာသည့္ မ်က္ႏွာ အစိတ္အပိုင္း ေတြသည္ ႏွင္းဆီေလး ကို အသက္႐ွဴဖို႔ ေမ့သြား သည္အထိ ခဲေတာင့္သြားေစသည္။
မ်က္ဝန္းအိမ္မွ မဖိတ္ေခၚဘဲေရာက္လာခဲ့့သည့္ အရာေတြသည္ ႏွင္းဆီေလး ၏ ပါးျပင္ထက္ တြင္ တစ္ခဏခ်င္းပင္ စိုစြတ္သြားရသည္။
အေ႐ွ႕မွ အနက္ေရာင္ ပံုရိပ္ေလးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ေပြ႔ဖက္ကာ ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္ လိုက္ၿပီး
"ငယ္...ငယ္ ကို႔ဆီျပန္လာတာ မဟုတ္လား"
ရင္ခြင္ထဲ မွ ထြက္ကာ အေ႐ွ႕မွ လူသား၏ လက္ မ်ားကိုကုိင္ၾကည့္ကာ မ်က္ႏွာ ေတြ အထိ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ထိေတြ႔ ေနမိသည္။
မ်က္ဝန္း ဝိုင္းႀကီး ေတြ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးေတြ ဒါေတြ အားလံုး သူသိခဲ့သည့္အရာအားလံုးက သူရင္းနီးၿပီးသား
သူအပိုင္ေတြ မဟုတ္လား
ေသခ်ာေအာင္ ထိေတြ ့ စစ္ေဆးေနမိသည္။
ပါးျပင္ေပၚထိေတြ႔ ေနေသာလက္ေတြ၏ လက္ေကာက္ ဝတ္ေတြ ဆီ လာေရာက္ ဟန္႔တား လိုက္တဲ့ သန္မာေသာ လက္တစ္စံုေၾကာင့္ အႏွီးလူသား ရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြကို စိုက္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ပကတိ႐ိုး႐ွင္းေနတဲ့ အၾကည့္ေတြက ႏွင္းဆီေလး ကို ေလွာင္ေျပာင္ျပေနသည္ႏွင့္မျခားနား
မဟုတ္ဘူး....သူ႔ရဲ႕ ငယ္က သူ႔ကို ဘယ္တုန္းက မွ သည္လို ခပ္စိမ္းစိမ္းအၾကည့္ ေတြႏွင့္ ၾကည့္ခဲ့ ဖူးျခင္းမ႐ွိခဲ့
"ခင္ ဗ်ား ဘာေတြေျပာေနတာလဲ
လူမွားေနၿပီထင္တယ္
ခင္ဗ်ားကို ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး"
မသိဘူးတဲ့
ျဖစ္ႏိုင္ ပါသည္။ သူ႔ရဲ႕ တစ္ဦးတည္း ေသာ ငယ္ ဟာ သည္ကမၻာႀကီး ေပၚမွာ ႐ွိမွ မ႐ွိေတာ့ဘဲ
သူ႔မ်က္စိေ႐ွ႕မွာ ပဲ ေလာ ကႀကီက ထြက္ခြာသြား ခဲ့သည္ မဟုတ္လား
ပါးေပၚက လက္ေတြကို ဖယ္႐ွား လိုက္ကာ မ်က္ရည္ေတြကို ဖိပြတ္သုတ္လိုက္သည္။
လြန္ခဲ့သည့္ နာရီ ပိုင္းက ႏွင္းဆီအေရာင္ေတြသည္ ႏြမ္းက်သြားခဲ့ ရသည္က ႐ုတ္တရက္ဆန္ဆန္မို႔ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ေတြသည္႐ွိမေန
ျပင္ဆင္ခ်ိန္မ႐ွိေလာက္ေအာင္ ငယ္ ဆိုေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ က Jimin ဘဝ၏ အစိတ္ အပိုင္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို လႊမ္းမိုးထား ႏိုင္ခဲ့သည္။
ရက္စက္လိုက္တာ ငယ္ရယ္...
သူ႔ကို မွ ထားပစ္ခဲ့ ရတယ္လို႔
အထီးက်န္ရတာေတြသိပ္မုန္းတတ္သည့္ သူ႔ကို မွ ထားပစ္ႏိုင္ခဲ့ တဲ့ငယ္ဟာ သိပ္ဆိုးလြန္းသူပါ။
"ခင္ ဗ်ားအဆင္ေျပရဲ႕လား"
"အား...အဆင္ေျပပါတယ္ "
တစ္စံုတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခြၽတ္စြတ္တူသည့္ ထိုလူသား ကို မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ေနလ်ွက္မွ အေတြးေတြသည္ တစ္ေက်ာ့ျပန္လည္လာ ရသည္။
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္ ခြင့္ျပဳ ပါဦး"
လွည့္ထြက္သြားေသာ ေျခလွမ္းေတြမွာ ေတြ ေဝတုန္႔ဆိုင္း ျခင္းေတြမ႐ွိစြာ အနား မွ ထြက္သြား ေနသူေက်ာျပင္ က်ယ္ႀကီးကို ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနမိသည္။
ငယ္ ကသူ႔ကို ဘယ္တုန္းက မွ ထားရစ္ခဲ့ သူမဟုတ္
"ခဏ...ခဏေလာက္ ေနပါ ဦး"
Jimin ၏ ဟန္႔တား မႈေၾကာင့္ အေနာက္သို႔ ခပ္ေစာင္းေစာင္း လွည့္ ၾကည့္ လာေသာ မ်က္ဝန္းေတြသည္ အေတာ္ ေလးပင္တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ႐ွိေနခဲ့သည္။
"အိမ္ထဲ ဝင္ပါဦးလား တစ္ခုခု ေသာက္ပါဦးလား"
ငယ္....နဲ႔သိပ္တူတဲ့ သူကို ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ဆြဲထားခ်င္မိသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ့အလုပ္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥေတြကို သိပ္ဦးစားမေပးတတ္ဘူး"
"Sorry ကိုေလာသြားတယ္
မင္း အဲ club မွာပဲ အလုပ္လုပ္ တာမဟုတ္လား"
"မေျပာတတ္ဘူး
ကြၽန္ေတာ္က ေငြရရင္ ရသလို ၾကံဳတဲ့ အလုပ္ လုပ္လိုက္တာပဲ"
"အကူညီ လိုရင္ ဆက္သြယ္ လိုက္ပါ
ဒါက ငါ့ရဲ႕ ကတ္"
ကမ္းေပးလာေသာ business crd ကို မယူဘဲ မ်က္ဝန္းေတြ ကို စူးစိုက္ၾကည့္ လာသည့္ ေကာင္ေလး ဟာ တကယ့္ကို နားလည္ရခက္ လွပါသည္။
"ကို႔အိမ္က တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လိုက္ပို႔ခိုင္း.."
"မလိုဘူး"
ထို႔ေနာက္ ခပ္ေထ့ေထ့ ျပံဳးၾကည့္ လာကာ လက္ထဲမွ ကတ္ကို လက္ဖဝါး ေတြ ႏွင့္ ပြတ္တိုက္ ဆြဲယူသြား ၿပီး အိမ္ျပင္သို႔ ထြက္ခြာသြား ေတာ့သည္။
တျဖည္းျဖည္း ေဝး၍ ေက်ာျပင္ က်ယ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ အထိ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
"မင္းက မသိေစခ်င္ဘူး ဆိုေတာ့
ကို..ကဆက္ၿပီး မသိသလိုေနေပးပါ့မယ္
ငယ္"
ဆိုးလ္ ၿမိဳ႕၏ လမ္းမႀကီး ထက္ လူသြား လမ္းေပၚမွာ ေလးပင္ စြာ ေလ်ွာက္သြား ေနေသာ အနက္ေရာင္ ပံုရိပ္ေလးက လက္ထဲမွ Business crd ကို လက္ဆစ္ေတြျဖဴ ေဖ်ာ့လာ သည္အထိ က်စ္က်စ္ ပါေအာင္ ဆုပ္ထား လ်ွက္
"ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလိုက္တာ
မ်က္ရည္ေတြေတာင္ က်ေတာ့မလို႔
Park Jimin ရယ္ ခင္ဗ်ား တတ္ပဲ တတ္ႏိုင္လြန္းတယ္"
16.4.23