..maar nu is toch echt het moment.
ik blijf nog even op de bank zitten, starend voor me uit en denkend aan alles wat fout kan gaan. ik kan niet alleen zijn, dat lukt me gewoon niet. Dan heb ik niemand die me onder controle kan houden met editten, naar buiten gaan, eten en uberhaupt om motivatie te geven om uit bed te komen. ik ga denk ik na al dit wel even naar mijn ouders en broers.
*ding dong, ding dong*
ik schud de gedachtens van me af en loop naar de voordeur. voordat ik de deur open zucht ik nog even diep in en uit en zet een kleine glimlach op mijn gezicht.
''hey'' zeg ik tegen carolijn.
''waarom duurde dat nou weer zo lang?'' vraagt ze boos en ze loopt langs me naar binnen. ik zucht en doe de deur dicht.
als ik de woonkamer in loop zie ik haar al op de bank zitten op haar telefoon.
'''hey schatje, kan ik hier vanavond slapen, ik ga uit hier in de buurt en kan je me dan ook gelijk ophalen? ik ga waarschijnlijk wel wat drinken.'' vraagt ze me op haar liefste toon om me over te halen. die toon ken ik als de beste, die gebruikt ze altijd wanneer ze iets van me wil. ookal heb ik met moeite meerdere malen 'nee' gezegd.
''um, nou ik wou eigenlijk iets zeggen.'' zeg ik tegen haar en ga naast haar op de bank zitten. ze kijkt op van haar telefoon en legt die naast haar.
''um, nou.. ik ben zegmaar.. um niet heel aangetrokken meer tot je. en um.. dus wil ik het uitmaken.'' zeg ik voorzichtig en krab een beetje aan mijn hoofd. ik weet niet echt hoe ik me moet gedragen.
''wat?'' is het enige wat haar mond verlaat.
''je behandeld me gewoon niet hoe je zou moeten. je wilt dingen van me die ik je niet kan geven en dat weet je. je weet dat ik het lastig vind om nee te zeggen, want dat heb ik je letterlijk zo vaak verteld, en je maakt er gebruik van. je vraagt teveel van me, maar je weet blijkbaar niet dat ik niet alles kan geven want je luistert nooit naar me.'' zeg ik snel en gestrest.
ze geeft me een blik die ik nog nooit eerder heb gezien en wordt er een beetje bang van. maar ze staat op en loopt de deur uit. ik kijk haar na en wanneer ik de deur die het hoor vallen zucht diep uit voor de zoveelste keer.
maar ik besluit niet te gaan piekeren en iets te gaan doen, dus ik app mijn moeder.
-U
hey mam, kan ik even langskomen?
-mam
sorry lieverd, pa en ik zijn een weekendje weg weet je nog? bel als er iets is!
ik sluit mijn ogen en zucht weer uit. tuurlijk, dat moet ook precies nu gebeuren
en om eerlijk te zijn heb ik ook geen zin om naar hun te gaan. ik zit maar met 1 iemand in mijn hoofd en dat is rob. ik app hem wel, hij heeft toch nog wel de grootste kater ever dus die zal vast wel bereikbaar zijn.
- U
hey rob, kan ik effe lanskomen?
rob reageert bijna gelijk
- Robbie
ja tuurlijk
ik trek al snel mijn schoenen aan en rij naar rob, het is zo'n 30 minuten rijden dus zo erg is het niet.
Wanneer ik onderweg ben naar Rob blijven mijn gedachtes naar carolijn gaan.
Hoezo ging het zo makkelijk? En waarom liep ze gelijk weg? En nooit dat ze me hier zo makkelijk mee weg laat komen, ze heeft vast nog wel iets gepland staan om haar revenge te halen.
Maar met al deze gedachtes ben ik al wel snel bij Rob aangekomen het is ongeveer 16:20. Ik zet mijn auto op de parkeerplaats voor zijn flat en loop dan de lift in. Ik druk op het knopje maar er gebeurt niks, ik druk nog een keer maar weer gebeurt er niks.
Ik zucht weer, ik kan wel janken. Dan maar de trap. Wanneer ik boven aankom merk ik ook dat ik eigenlijk zo ongelofelijk moe ben, ik denk dat ik in 1 van de komende dagen echt een soort burn-out krijg want dit gaat echt niet meer. Er loopt snel een traan langs mijn wang maar haal die snel weg met de mouw van mijn jas.
Ik loop naar Rob zijn voordeur en bel aan, er wordt snel open gedaan.
"Hey maatje." Zegt hij, ik loop al snel naar hem toe en laat me in een knuffel vallen. Hij knuffelt me stevig terug en het voelt goed, in de armen van mijn beste maatje. En waarschijnlijk ook de persoon die ik leuk vindt..
ook komen alle emoties van de laatste dagen eruit.
POV Rob:
"Gaat het matt?" Vraag ik bezorgd aan de jongen in mijn armen. Ik voel dat hij zijn hoofd schud op mijn schouder.
Ik laat hem los maar hou een arm om zijn middel om hem te ondersteunen, en neem hem mee naar de woonkamer. Er gaan een paar tranen over zijn wangen en ik kan zien dat hij aardig moe is.
Ik zet hem langzaam op de bank en loop daarna naar de keuken om water voor hem te pakken.
Ik geef hem het water en ga bij hem zitten. Hij neemt een paar slokjes en kalmeert al een beetje.
Hij blijft voor zich uit staren en zegt niks.
"Matt?" Zeg ik voorzichtig, hij kijkt me aan, nou ja meer staart naar me, maar zegt nog steeds niks. "Wat is gebeurd?" Vraag ik en leg een hand op zijn schouder.
"Ik heb het uitgemaakt met mijn vriendin, Maar het is een slechte keuze." Zegt hij zachtjes terwijl er meer tranen over zijn wangen rollen.
"Hoezo?" Vraag ik wanneer ik een traan van zijn wang veeg.
"Ik kan niet alleen zijn rob. Ik zou liever door deze pijn gaan door haar dan dat ik alleen ben. Het is een slechte keuze dat ik het heb uitgemaakt, want nu ben ik alleen. Niemand die op me kan letten of ik eet, of ik genoeg slaap, of hoe lang ik spendeer met editten en überhaupt motivatie te geven om uit bed te komen." Zegt hij snikkend, terwijl er nog meer tranen vallen.
"Nee Matthy, het is geen slechte keuze. Kijk hoe je erbij zit. Dat komt door haar, je wilt niet terug, je wilt gewoon iemand hebben die er voor je is. Ze heeft je kapot gemaakt." Zeg ik. Hij zucht diep uit en barst weer in tranen uit. Ik ga dichterbij hem zitten en omhels hem.
"Het komt goed, maatje.." zeg ik zachtjes, hij trekt zijn benen op en kruipt dichter tegen me aan.
POV Matthy:
"Dank je rob" zeg ik na een tijdje, nog steeds in zijn armen gedoken. Hij heeft wel gelijk. "Voor wat?" Vraagt hij aan mij en strijkt met zijn handen door mijn haren heen. "Voor dit." Zeg ik simpel, ik wil er ook niet teveel woorden aan vuil leggen. Hij grinnikt, "tuurlijk, gister was je er voor mij dus nu ben ik er ook voor jou. En dat zal ik ook altijd doen" hij is even stil, "dus.. je kan hier blijven zolang je wilt. Al is het een week, al is het een maand al is het langer dan dat. Of we gaan naar jou huis als je dat liever wilt, dan blijf ik daar tot je wilt dat ik een eind op rot." Lacht hij.
Ik grinnik mee en zeg "dank je, we blijven hier wel denk ik." Zeg ik, wetende dat de jongens morgen ook een 'verrassingsfeestje' voor Rob houden. Hij is morgen niet jarig maar wanneer de video uitkomt wel, dus nemen we het alvast op. Het is een dag vol verrassingen dus dat vindt hij vast leuk.
"Is goed. Zullen we eten bestellen en dan naar bed? Je bent kapot." Zegt hij bezorgd. Ik knik en hij pakt zijn telefoon erbij, hij gaat maar thuisbezorgd en drukt op mijn favoriete sushi restaurant. Het brengt een kleine glimlach op mijn gezicht wetende dat hij weet wat ik lekker vindt.
Nadat de sushi is bestelt zitten we nog steeds bij elkaar, ik lig aan het lange stuk van de bank en hij ligt met zijn hoofd op mijn borstkas en op zijn telefoon aan het kijken. Best fijn eigenlijk, zo heb ik nooit echt gelegen met carolijn.
Mijn ogen vallen bijna dicht wanneer ik de deurbel hoor. Ik voel de warmte van Robs lichaam van me weg glijden en zucht gelijk diep uit. Ik blijf nog even liggen en sluit mijn ogen, maar wanneer Rob de kamer weer in loopt met de tas vol sushi ga ik al snel rechtop zitten. Hij lacht en zet de tas op de bijzettafeltjes en loopt naar de keuken om een paar bordjes en bakjes te pakken voor de sojasaus.
"Eetsmakelijk" zegt hij met een grote glimlach, het maakt me blij.
"Eetsmakelijk" zeg ik terug. En we beginnen te eten. We zetten een film aan en we praten gewoon een beetje, het is fijn. Eindelijk een moment waar ik niet aan alles denk en gewoon in het moment kan leven.
Eindelijk een beetje rust.
Na het eten gaan we naar bed. We poetsen onze tanden, kleden ons om en gaan liggen. Het is simpel..
eindelijk.
Rust en simpel.
Alles wat ik zocht op dit moment, ookal is het voor even. Ik kan er echt van genieten.
"Slaaplekker Matt" zegt Rob, en slaat een arm om mijn middel heen.
"Slaaplekker Rob" zeg ik terug en laat hem zijn gang gaan, ik ben al comfortabel wanneer ik bij hem ben dus het boeit me niet hoe we nou liggen.
^______1680 woorden_____^
Heey, mensjes. Ik weet niet wat ik moet zeggen, het laatste stukje is iets wat ik heb geschreven wannee ik echt niet aan het opletten was en heel disorientated was dus het kan heel raar zijn. Het is nu bijna 01:00 in de nacht dus ga het ook niet meer checken.
Fijne daggg