instagram: siladhikayeleri
tiktok: silassen
oscar and the Wolf - your choice
Yaklaşık beş dakika süren ölüm sessizliğini küçük çocuk bozdu. "Allie'nin yerini kesin olarak dünyada saptadık." deyip bir ekran açtı.
"Henüz nerede olduğunu çözemiyoruz ama dünyanın her bir yanına onu aramak için gerekli ekipleri çıkarmalıyız." dedi. Vallahi ne yalan söyleyeyim çocuk benden küçüktü ama benden daha zeki olduğu konusunda emindik.
"Aeron tek başına yeterli değil." deyince "Tek başıma değilim ki." dedi sinsice gülerek. Karnını dirsekleyince kolumu tuttu. "Ben bu işin neresindeyim?" Kızıl kadın atılacakken Akın araya girdi.
"Biz meleklerin sonsuz gücü şu gördüğün yerle sınırlı." dedi. "Dünyaya indiğimizde hiçbir insana buradaki gücümüzü gösteremeyiz, kullanamayız." diye devam etti.
"Burada ben mi devreye giriyorum?" diye emin olmak için sorduğumda "Evet." dedi.
"Sen sadece benim gözüm kulağım olacaksın. Bizim erişemediğimiz yerlere ulaşacaksın." deyince "Bu zor." dedim.
"Benimde gücümün erişemediği, tutunamadığım yerler var." deyip devam ettim. "Hem bir şeytanı siz bulamıyorsanız ben nasıl bulacağım?" diye titreyen sesimle konuşurken boğazımı temizledim. Evet onlardan korkuyordum ama bu kadar belli etmese miydim ki acaba? Güldüm kendi kendime. Onlar bir melekti, ben neyden bahsediyordum? Belki kafamın içini bile okuyorlardı.
Odada yankılanan kalın bir sesle oraya döndüm. Micheal'dı bu. "Bu bir görev." dedi tane tane. "Dünyanın dört bir yanına dağılmış olan hastalığı tedavi ettiğimizi düşün." diye devam etti. "Aeron haklı. Burada bizim sözümüz geçer ama öteki tarafta işler farklı." kaşlarımı kaldırıp elimi çenemin altına koydum.
Öteki taraf?
Acaba asıl öteki tarafın burası olduğundan haberleri var mıydı acaba? Komik gelmişti istemsizce.
Onlar hala beni kabullenmeye çalışırken aralarında bir tartışmaya tutulmuşlardı. Aslına bakarsanız, şu an olduğum durumdan daha garip bir durumla karşı karşıya gelemezdim.
İnancım sonsuzdu ve bana göre neye inandığım değil nasıl inandığım önemliydi. Hiçbir zaman bir melekle tanışma hayali kurmamıştım veya şeytandan korkmamıştım. Onların varlığından bile kesin değildim, daha doğrusu hiçkimse kesin değildi. Sadece insanlar, manevi olarak kalben bir yaratıcıya ve onun yarattığını düşündüğü şeylere inanıyordu.
Hatırlıyorum da küçükken köpeğim ölmüştü. Daha beş yaşlarındaydım ve ölümün daha ne olduğunu bilmediğim yaştaydım. Üzülmemiştim, uyuyor sanmıştım sadece. Babam işte, annem markete gitmişti o zaman. Annemin gelmesi yirmi dakika bile olsa bem yirmi dakika boyunca ölü bir köpeğin başında bekleyip uyanarak benimle oynamasını beklemiştim.
Annem hemen anlamıştı tabii. Çok yaşlıydı Köpük çünkü. Ben doğmadan önce bile vardı. Annem ile babamın ilk evladı Köpüş'tü. Bana sarıldığını hatırlıyorum. Günler günleri kovalarken bir gün sormuştum, 'Anne Köpüş nerede? Artık gelsin de oynayalım. Çok sıkıldım ben.' dediğimde annem bana, 'Melek oldu o.' demişti.
İlk kez bir meleğin varlığını bu şekilde öğrenmiştim.
Şimdiyse buradayım. Burada Tanrının melekleri var. Peki ben bu işün neresindeydim?
Michael, ki artık burada saygısızlık edeceğim son kişiydi. Saçmalamayın, bir baş melekle dalaşacak değildim. Henüz o kadar yürek yememiştim, bana bakıyordu. Derin bakışları üstümdeydi, neyi inceliyordu? Daha önce birini öldürüp öldürmediğimi falan mı?
Tedirginlikle gözlerimi ondan kaçırdım ve Akın'a döndüm. "Akın..." diye mırıldandığımda A'albiel "Akın mı?" dedi kafası karışmışcasına. "Evet." dedim. "Akın o." gülümsedi. "Bir insanın sans lakap takmasına izin mi veriyorsun yoksa?" diye sorduğunda "Lakap değil ki." dedim. "Bu onun ismi."
"Her neyse." diye geçiştirdi beni ve "Benimle misin?" diye sordu. "Eğer bizimle değilsen de bunu söyleme çünkü benimlesin." güldüm.
"Bana seçenek şansı bırakmıyorsun." dedim. "Evet." dedi. "Çünkü tek seçeneğin olmak istiyorum."
O gün hayatımın tümden değişeceğinden bir haberdim.
Kelebek tüm gün uçtu, uçtu, uçtu..Çocukların burnuna kondu ve fırtınaya koyulup kayboldu.