«កូនហ្គុក!ហេតុអ្វីបានកូនមកនៅទីនេះវិញ?»ស្ត្រីម្នាក់បានស្រែកហៅឈ្មោះកូនរបស់ខ្លួនលាយឡំជាមួយអារម្មណ៍ភ័យៗ។
«ម៉ាក់!!»ជុងហ្គុកឮបែបនេះក៏បានបន្លឺនាមជាម្តាយចេញមកដោយភ្ងាក់ផ្អើលបន្តិច ម៉ាក់របស់ជុងហ្គុកឃើញបែបនេះគាត់ក៏រត់មកអោបគេមួយទំហឹងរួចបន្លឺ
ឡើង
«ព្រះអើយ!នេះកូនទៅត្រូវនឹងអ្វីមកបាននេះជាបានជាដៃកូនចេញឈាមច្រើនយ៉ាងនេះ?»
«គឺកូនមិនប្រយ័ត្នទើបជ្រុលដៃទៅមុតនឹងដែកគោល»
«យាប់ណាស់កូនឯងនេះ!ចូលចិត្តធ្វើអោយម៉ាក់បារម្ភរាល់លើក»ទោះបីជាជុងហ្គុកជាក្មេងឆាត និងរឹងមាំយ៉ាងណាក៏ដោយក៏ក្នុងចិត្តម្ដាយកូនតែនៅជាក្មេងដែលគាត់ត្រូវមើលថែរហូតមួយជីវិតរបស់គាត់ដដែលនេះហើយជាទឹកចិត្តដ៏ធំធេងដែលពុំអាចកាត់ថ្លៃបានរបស់ម្ដាយគ្រប់រូបនៅលើសកលលោកនេះ ខុសអីតែម៉ាក់ប៉ារបស់ថេយ៍។
ថេយ៍ឈរមើលម៉ាក់កូនគេទាំងពីរនាក់ហើយក៏លួចតូចចិត្តនឹងវាសនារបស់ខ្លួនដោយមិនដែលទទួលបានភាពកក់ក្តៅពីម៉ាក់ប៉ារបស់គេម្ដងណាឡើយតាំងពីមានវត្តមាននៅលើលោកនេះមក។
«ព្រះអើយ!តើគេជានរណាទៅ?កូនស្គាល់គេមែនទេកូន?តើគេទៅត្រូវនឹងអ្វីមក?ហេតុអីមានរបួសខ្លាំងយ៉ាងនេះ?»បន្ទាប់ពីបន្ទោសកូនអស់ចិត្ត គាត់ក៏បានបែរទៅមើលមុខថេយ៍ ហើយបន្លឺឡើងទាំងស្លុតចិត្ត
មុននេះគាត់មិនបានចាប់អារម្មណ៍នឹងថេយ៍ទេព្រោះគាត់បារម្ភពីកូនពេកទើបពេលនេះគាត់ភ្ងាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។
ជុកហ្គុកមិនទាន់តបនឹងម៉ាក់របស់គេផងស្រាប់តែត្រូវបានថេយ៍និយាយកាត់«អ្នកមីង!ខ្ញុំត្រូវត្រឡប់ទៅវិញហើយ!ជម្រាបលាអ្នកមីង!ហើយខ្ញុំអរគុណបងប្រុសខ្លាំងណាស់ដែលបងបានជួយខ្ញុំ!»និយាយរួចថេយ៍បានឪនមុខបន្តិច ទុកជាការគោរព ហើយក៏ចេញពីកន្លែងនោះបាត់ទៅ។
រឺង!!!រឺង!!!
សម្លេងម៉ោងរោទិ៍ដាស់អ្នកដែលកំពុងគេងយ៉ាងស្គប់ស្គល់ឲ្យក្រោកឡើងដើម្បីចាប់ផ្ដើមថ្ងៃថ្មីនៃជីវិត។
ក្មេងប្រុសមានរាងស្តើង បបូរមាត់ពណ៌ស៊ីជម្ពូរ សក់ខ្មៅក្រឹប បានបើកភ្នែកបន្តិចបង្ហាញអោយឃើញកែវភ្នែកដ៏ស្រស់ស្អាតនិងមានភាពទាក់ទាញជាទីបំផុតរបស់គេ ហើយគេបានបែរពត់ពែនខ្លួនបន្តិចរួចក៏បន្លឺឡើងតិចៗ«នេះខ្ញុំយល់សុបិន្តឃើញគេទៀតហើយហេតុអីបានជាខ្ញុំចេះតែនឹកដល់គេបែបនេះ?រឿងនោះបានកន្លងហួសទៅយូរណាស់ហើយ ខ្ញុំក៏គ្មានសង្ឃឹមថានឹងបានជួបគេម្តងទៀតដែរ!ហឹម!យ៉ាងណាក៏ដោយវាគ្រាន់តែជាសុបិន្តប៉ុណ្ណោះ ឈប់គិតទៀតទៅ!»
បន្ទាប់ពីគិតហើយថេយ៉ុងក៏ក្រោកឡើងដើរទៅបន្ទប់ទឹកដើម្បីសម្អាតខ្លួន ហើយក៏រៀបចំខ្លួនទៅរៀន។
ពេលនេះថេយ៍គេជានិស្សិតឆ្នាំទី2នៅមហាវិទ្យាល័យមួយនៃទីក្រុងសេអ៊ូល ហើយក៏គួរកត់សម្គាល់ផងដែរថាសិស្សដែលបានរៀននៅទីនេះសុទ្ធតែជាកូនអ្នកសម្បូរសប្បាយមានលុយចាយមិនចេះអស់ និយាយអោយស្រួលស្តាប់ទៅ សាលានេះគឺជាសាលារបស់កូនអ្នកមាន កូនអ្នកធំលំដាប់ប្រទេស មានទ្រព្យសម្បត្តិហូរហៀរខុសអីតែថេយ៉ុងគ្រួសាររបស់គេមិនសូវជាមានជីវភាពធូរធារប៉ុន្មានទេ គេអាចចូលរៀនសាលានេះ ក៏ព្រោះតែគេទទួលបានអាហារូបករណ៍
100%ពីខាងសាលាព្រោះគេជាសិស្សឆ្នើមប្រចាំសាលាគេតែងរៀនបានពិន្ទុខ្ពស់ជាងគេ ដូចនេះគេមិនចាំបាច់ចំណាយលុយសូម្បីតែមួយរៀល។
រយៈពេល2ឆ្នាំកន្លងមកនេះគ្មានអ្នកណាអាច
យកឈ្នះថេយ៍ក្នុងការសិក្សារបស់គេបានទេ ព្រោះតែគេប្រឡងបាន100ពិន្ទុស្ទើរតែគ្រប់
មុខវិជ្ជាទៅហើយ ដូច្នេះអ្នកណាដែលចង់យកឈ្នះថេយ៍ប្រហែលជាត្រូវពិបាកបន្តិចហើយ នេះក៏ជាហេតុដែលថេយ៍បានរៀនfreeកន្លងមកដែរ។
ដោយសារតែគេរៀនពូកែបែបទើបមានសិស្សមួយចំនួនបានច្រណែននឹងគេយ៉ាងខ្លាំងព្រោះថេយ៍តែងតែទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍និងកោតសរសើរពីសំណាក់លោកគ្រូអ្នកគ្រូស្ទើរតែមួយសាលាទៅហើយ រួមទាំងនាយកសាលាផងដែរ។
សេចក្តីច្រណែនឈ្នានីសដែលសិស្សមួយចំនួនមានទៅលើថេយ៍តែងជំរុញចិត្តអោយពួកគេលើកយកចំណុចខ្សោយរបស់ថេយ៍យកមកលេងសើចរហូត គឺរឿងដែលថេយ៍ជាកូនអ្នកក្រ ប៉ាម៉ាក់គ្មានលទ្ធភាពអោយថេយ៍មានរបស់ល្អៗប្រើនឹងគេ ប៉ុន្តែថេយ៍គេមិនដែលខ្វល់ពីសម្តីរបស់អ្នកទាំងអស់នោះទេ តែផ្ទុយទៅវិញវាមានតែធ្វើអោយថេយ៍ខំប្រឹងលើសដើមនូវក្នុងការរៀនសូត្រព្រោះនេះហើយជាគោលដៅចម្បងរបស់ថេយ៍ គេមិនមែនជាកូនអ្នកមានចង់ធ្វើអ្វីបានស្រាច់តែចិត្តឡើយ គឺត្រូវទាមទារការព្យាយាមនិងលះបង់យ៉ាងខ្លាំងទើបគេអាចបានអ្វីដែរគេចង់បានយកមកគ្រប់គ្រង។
រាល់ពេលដែលពួកគេធ្វើបាបថេយ៍ម្តងៗ ថេយ៍មិនដែលតមាត់នឹងពួកគេទេ មានតែស្ងាត់មាត់ហើយដើរចេញព្រោះវាមានប្រយោជន៍អ្វីទៅដែលទៅតមាត់ជាមួយមនុស្សបែបនេះ?ថេយ៍យកពេលទៅរៀនសូត្រយកចំណេះដឹងថ្មីដាក់ខ្លួនវិញល្អជាងនិយាយជាមួយមនុស្សអាត្មានិយមដូចជាពួកគេទាំងនោះដែរ។
រាល់ថ្ងៃនេះថេយ៍មិនដែលចំណេញពេលវេលាអត់ប្រយោជន៍នោះទេ ព្រោះសម្រាប់គេវេលាពិតជាមានតម្លៃបំផុត រាល់ការងារដែលគេបានធ្វើ គ្រប់យ៉ាងដែលគេធ្វើក្នុងមួយថ្ងៃៗសុទ្ធតែត្រូវបានកំណត់យ៉ាងច្បាស់លាស់ព្រោះតែគេជាមនុស្សដែលមានក្តីស្រមៃខ្ពស់។
គេចង់ក្លាយជាអ្នកនិពន្ធដ៏ល្បីល្បាញម្នាក់ហើយមានការទទួលស្គាល់ស្នាដៃរបស់គេពីសំណាក់មនុស្សគ្រប់វ័យទាំងអស់មិនថាមនុស្សចាស់ ក្មេង វ័យកណ្តាលឬវ័យជំទង់នេះទេ។ហេតុនេះហើយទើបថេយ៍ត្រូវកំណត់គោលដៅអោយបានច្បាស់លាស់ដើម្បីទទួលបានជោគជ័យតាម
បំណងប្រាថ្នា។
គេជាមនុស្សម៉ត់ចត់នឹងការងារ នឹងគោរពវេលាបានល្អបំផុត ដូច្នេះហើយវាមិនចម្លែកទេដែលគេតែងតែទទួលបានលទ្ធផលល្អលើគ្រប់យ៉ាងដែរគេបានធ្វើមិនថាការរៀនសូត្រ ឬការធ្វើការងារក្រៅម៉ោងក៏ដោយ ទោះជាគេធ្វើរឿងជាច្រើនក្នុងពេលតែមួយក៏គេនៅតែទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងពីលោកគ្រូអ្នកគ្រូនិងថៅកែផងដែរ។
សម្រាប់ថេយ៍ការសម្រេចក្តីស្រមៃរបស់ខ្លួនអាចនឹងងាយស្រួលណាស់ព្រោះគេជាមនុស្សមានស្នាដៃនិងសមត្ថភាពខ្ពស់ ប៉ុន្តែឧបសគ្គដែលធំបំផុតរបស់គេគឺម៉ាក់ប៉ារបស់គេ។
ម៉ាក់ប៉ារបស់ថេយ៍មិនដែរចាប់អារម្មណ៍នឹងថេយ៍ឡើយមិនថាថេយ៍រៀនពូកែឬក៏អត់ទេ ព្រោះថានៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគាត់តែងតែចង់អោយថេយ៍ឈប់រៀនទៅ ហើយយកពេលទៅធ្វើការពេញម៉ោងវិញ ដើម្បីបានចំណូលច្រើនសម្រាប់ពួកគាត់យកទៅលេងល្បែងទៀតព្រោះថាពួកគេលេងល្បែងជំពាក់គេរុំកោះ អាណិតតែថេយ៍ទេព្រោះគេជាអ្នកទៅរកលុយដើរសងអ្នកដែលម៉ាក់ប៉ាគេជំពាក់វិញ។
នេះក៏ជាហេតុដែលជំរុញអោយថេយ៍គាត់ខំរៀនយកលេខមួយប្រចាំសាលាដែរ ព្រោះបើគេមិនបានលេខមួយទេ គេដឹងច្បាស់ណាស់ថាម៉ាក់ប៉ាគេនឹងអោយគេឈប់រៀនព្រោះពួកគាត់គ្មានសមត្ថភាពអោយថេយ៍រៀនតទៀតទេ។
ដូច្នេះហើយថេយ៍គាត់ក៏បានខំរៀនអោយអស់ពីសមត្ថភាពហើយក៏ទៅធ្វើការក្រៅម៉ោងសម្រាប់ជួយជីវភាពគ្រួសារផងដែរ ពេលខ្លះគេធ្វើការហួសកម្លាំងពេករហូតដល់សន្លប់បាត់ស្មារតីក៏មានព្រោះតែគេមិនចង់បោះបង់ការសិក្សាចោលទេ ការសិក្សាជាស្ពានសម្រាប់ជូនថេយ៍ធ្វើដំណើរទៅកាន់ក្តីសុបិន្តរបស់គេបានដូច្នេះគេហ៊ានធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដើម្បីវាដោយមិនត្អូញត្អែរសូម្បីតែមួយម៉ាត់។
ក្រៅពីការរៀនសូត្រនិងធ្វើការក្រៅម៉ោង ថេយ៍ក៏បានឆ្លៀតពេលសម្រាប់សរសេររឿងខ្លះដែរ ពោលគឺគេបានចាប់ផ្តើមសរសេរសៀវភៅចាប់តាំងពីពេលនេះបណ្តើរៗទៅហើយ...។
To be continue