𝖹𝖺𝗐𝗀𝗒𝗂
ေရခ်ိဳးခန္း၏ေဘစင္အေရွ႕၌ သြားတိုက္ေနပါသည့္ထယ္ေယာင္း ။
ညတုန္းက ဇာတ္ကားၾကည့္ေကာင္းသြား၍ ဒီေန႕မနက္ကို ခါတိုင္းထက္ အိပ္ရာထေနာက္က်ကာ မ်က္လုံးကို မနည္းအားတင္းဖြင့္ထားရသည္ ။
သြားတိုက္ၿပီးသည့္အခါ ေရပိုက္ကိုဖြင့္၍ မ်က္ႏွာကိုေရႏွင့္သစ္ခ်မွ အနည္းငယ္ လန္းဆန္းသြားရသည္ ။
မ်က္လုံးမ်ားက အနည္းငယ္ မို႔အစ္အစ္ႏွင့္ ေခြလိမ္လိမ္ဆံႏြယ္တို႔က မၿဖီးသင္ရေသးေသာေၾကာင့္ ပိုမိုပြေယာင္းေနသည္ ။
ႏြေရာသီျဖစ္၍ တီရွပ္အျဖဴေရာင္လက္ျပတ္တစ္ထည္ႏွင့္ ဒူးအထက္ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ကိုသာဝတ္ဆင္အိပ္ျဖစ္သည္ ။
သူတို႔ဆိုးလ္ၿမိဳ႕၏ရာသီဥတုမွာ ေဆာင္းတြင္းဆိုလည္းအရမ္းေအးလြန္းၿပီး ႏြေတြင္းဆိုလွ်င္လည္း ေနစရာမရွိေအာင္ ပူအိုက္လြန္းလွသည္ ။
" တင္လ္...ေတာင္..."
မနက္ခင္း တစ္ကိုယ္ရည္သန့္ရွင္းေရး လုပ္ေဆာင္ၿပီးသည္ႏွင့္ ရွပ္ကြက္ေလးကို စတိုင္ပန္အညိုေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ထဲ ထည့္ဝတ္၍ ရွပ္လက္ကိုတံေတာင္ဆစ္အထိေခါက္တင္ထားသည့္ ထယ္ေယာင္းသည္ ေဆး႐ုံသို႔မသြားခင္ မနက္စာအတြက္ နို႔တစ္ခြက္ႏွင့္ ေပါင္မုန့္မီးကင္လုပ္ေနစဥ္ ၾကားလိုက္ရသည့္လူေခၚဘဲလ္သံေၾကာင့္ ေခါင္းေလးေထာင္သြားရသည္ ။
မနက္ခင္းပိုင္းကို သူ႕ထံလာတတ္သူလည္း မရွိေသာေၾကာင့္ ေတြးဆဆႏွင့္ပင္ မီးဖိုေခ်ာင္မွတဆင့္ ဧည့္ခန္းကိုျဖတ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕တံခါးေပါက္အား ေသာ့သြားေရာက္ဖြင့္ေပးလိုက္လွ်င္ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းသားမွာ အနည္းငယ္ ပြင့္ဟသြားရသည္ ။
" မဂ္လာပါ... ေဒါက္တာကင္မ္... "
အနက္ေရာင္ Suitႏွင့္ သူေဌးဂြၽန္သည္ ဟြန္းေလးကိုေပြ႕ခ်ီထားလ်က္ ထယ္ေယာင္းကို ဦးၫႊတ္ႏႈတ္ဆက္လွ်င္ ထယ္ေယာင္းလည္း ေယာင္နနႏွင့္ ဦးျပန္ၫႊတ္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရသည္ ။
" ဟြန္းေလးက... ေဒါက္တာကင္မ္ကို... ေတြ႕ခ်င္ေနတာ..."
" အာ.. အိမ္ထဲဝင္ပါဦးဗ်... အာေညာ္.. ဟြန္းေလး..."
ထိုအခါမွ ထယ္ေယာင္းသည္ သူေဌးဂြၽန္ကိုအိမ္ထဲဖိတ္ေခၚရန္သတိရကာ ဟြန္းေလးကိုေတာ့ အၿပဳံးလွလွေလးႏွင့္ႏႈတ္ဆက္လိုက္လွ်င္ ဟြန္းေလး၏မ်က္လုံးေလးမွာ သိသိသာသာ အေရာင္ေတာက္သြားသည္ ။
ကေလးငယ္၏အမူအရာေလးေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းမွာ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာၿပဳံးမိသြားသည္ ။
ထယ္ေယာင္း၏ အိမ္ထဲသို႔ ခပ္တည္တည္ပင္ဝင္လာပါသည့္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ။
" ေဒါက္တာက... ေဆး႐ုံကို မသြားေလာက္ေသးဘူးထင္လို႔ ေဒါက္တာရဲ႕အိမ္ကိုပဲ လာခဲ့လိုက္တာ..."
" ဟုတ္ကဲ့... ထိုင္ပါဦး.. သူေဌးဂြၽန္... မနက္စာကေရာ.. ဘာစားခဲ့ၿပီးၿပီလဲ..."
" ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့.. မစားရေသးပါဘူး... ဟြန္းေလးကိုေတာ့.. မစၥယိုဝန္းက ေကြၽးၿပီးပါၿပီ..."
" ကြၽန္ေတာ္က ေကာ္ဖီမေသာက္တတ္လို႔... ဟို.. နို႔ေတာ့ရွိတယ္.."
" ဒီလို မလုပ္ဘဲနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အျပင္က ဆိုင္တစ္ခုခုမွာ.. တစ္ခုခုသြားေသာက္ၾကမလား... ေဒါက္တာကင္မ္.. ၿပီးရင္ ေဒါက္တာကို ေဆး႐ုံျပန္လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္.. ဟြန္းေလးကိုလည္း အဘိုးဆီကို ခဏလိုက္ပို႔ေပးရင္းနဲ႕...."
သူေဌးဂြၽန္၏စကားမွာ အက်ိဳးအေၾကာင္းသင့္သည့္အျပင္ ဧည့္သည္ကို ဧည့္ခံရန္အတြက္ ထယ္ေယာင္း၏အိမ္မွာလည္း ထူးထူးျခားျခား မရွိ၍ ေခါင္းညိတ္လက္ခံလိုက္သည္ ။
" ဒါဆို... ခဏေလးေစာင့္ေပးပါ.. သူေဌးဂြၽန္.. ကြၽန္ေတာ္ အိတ္ေလးသြားယူလိုက္ဦးမယ္... ခဏေနာ္ ဟြန္းေလး... ဦးဦးျပန္လာမယ္..."
ဟြန္းေလးသည္ ေခါင္းေသးေသးေလးကို ႏွစ္ခ်က္ဆက္တိုက္ညိတ္ျပလာလွ်င္ ထယ္ေယာင္းမွာ အသည္းယားစြာႏွင့္ ဟြန္းေလး၏ေခါင္းလုံးလုံးေလးကို အသာယာပြတ္သပ္ေပးမိသြားသည္ ။
အခန္းတြင္းသို႔ဝင္သြားသည့္ ေဒါက္တာကင္မ္၏ေနာက္ေက်ာထံသို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္လုံး၏အၾကည့္မွာ ကပ္ၿငိပါသြားရင္း သိပ္ပင္မၾကာ အေပၚဝတ္ကုတ္တစ္ထည္ထပ္၍ အညိုေရာင္ လက္ဆြဲအိတ္ကိုဆြဲကိုင္၍ ျပန္ထြက္လာပါေသာ ေဒါက္တာကင္မ္ ။
" သြားၾကရေအာင္ဗ်..."
ထယ္ေယာင္း၏အခန္းထဲကေန အတူတူထြက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ဓာတ္ေလွကားအေရွ႕မွာရပ္ေစာင့္ေနစဥ္ ဟြန္းေလးကို ခ်ီေပြ႕ထားသည္မွာ အခ်ိန္တစ္ခုၾကာေနၿပီျဖစ္သည့္သူေဌးဂြၽန္ေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္း ေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိလွ်င္ သူေဌးဂြၽန္ကေတာ့ တည္တန့္သည့္မ်က္ႏွာထားႏွင့္သာရပ္ေနေသာ္လည္း ဟြန္းေလးကေတာ့ ထယ္ေယာင္းကို သူ႕၏မ်က္ဝန္းဝိုင္းဝိုင္းေလးမ်ားႏွင့္ ေတာက္ပစြာၾကည့္ေနသည္ ။
" ကြၽန္ေတာ္... ဟြန္းေလးကို တစ္လွည့္ခ်ီေပးမယ္ေလ.. သူေဌးဂြၽန္..."
" ဗ်ာ..."
" ဟြန္းေလး... ဦးဦးဆီ.. ခဏလာခ်င္လား..."
သူေဌးဂြၽန္၏တုံ႕ျပန္မႈပင္မရခင္ ဟြန္းေလးထံလက္ေလးဆန့္တန္းေပးလိုက္သည့္အခါ အေစာတည္းက ထယ္ေယာင္းထံလာခ်င္ေနေသာ ဟြန္းေလးမွာ မ်က္လုံးေလး အေရာင္လဲ့သြားလ်က္ လက္ေသးေသးေလးႏွစ္ဖက္ကို ကမ္းလင့္ေပးလာသည္ ။
" ဒါဆို.. ကြၽန္ေတာ္က ေဒါက္တာ့ရဲ႕အိတ္ကိုကိုင္ေပးမယ္..."
ကေလးကိုလႊဲေျပာင္းခ်ီယူလိုက္သည့္အခါ ပုံမွန္ထက္ ပိုနီးကပ္သြားရသည့္ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုမွာ တစ္ဦး၏ကိုယ္သင္းရနံ႕ကို တစ္ဦးကရႈရွိုက္မိသည္အထိ ။
သူေဌးဂြၽန္က ထယ္ေယာင္း၏ အညိုေရာင္လက္ဆြဲအိတ္ကို လက္လႊဲယူလိုက္ၿပီး ဓာတ္ေလွကားခလုတ္ကိုႏွိပ္ေပးသည္ ။
ဓာတ္ေလွကားစီးေတာ့လည္း သူေဌးဂြၽန္က ထယ္ေယာင္း၏ေဘးမွာ ေနရာယူထား၍ အနည္းငယ္ အေနခက္သည့္စိတ္အစဥ္ကို ရင္ခြင္ထဲက ဟြန္းေလးကိုသာ ေခ်ာ့ျမႇူရင္းအာ႐ုံလြဲလိုက္သည္ ။
" အာရီးဂူး.. ဟြန္းေလးကလည္း... အညိုေရာင္ ဝတ္ထားတာပဲ.. ဦးဦးကလည္း အညိုေရာင္ပဲ..."
ထယ္ေယာင္း၏စကားေၾကာင့္ ဟြန္းေလးသည္႐ႊင္ျမဴးရိပ္က သိသိသာသာပင္ထင္ဟပ္လာကာ သူ႕အေဖကိုလည္း လက္ညိုးေသးေသးေလးႏွင့္ၫႊန္ျပသည္ ။
" အင္း.. Daddyကက်... အနက္ေရာင္...."
ဟြန္းေလးကို သူေဌးဂြၽန္က သုံးႏႈန္းတိုင္း Daddyဟုသာ သုံးႏႈန္းသည္အား ထယ္ေယာင္းမွာ နားရည္ဝေန၍ ထိုနာမ္စားပင္ သုံးႏႈန္းလိုက္သည္ ။
အနည္းငယ္ ေတာင့္တင္းသြားသည့္ ေဂ်ာင္ဂု၏ခႏၶာကိုယ္ ။
ေဒါက္တာကင္မ္ကေတာ့ သားကိုသာေခ်ာ့ျမႇူကာ ဓာတ္ေလွကားက ေျမညီထပ္ေရာက္၍ပြင့္သြားသည့္အခါ အေရွ႕ကေန အရင္ထြက္သြား၍ ေဂ်ာင္ဂုသည္ သူ႕၏ေျခတံရွည္ရွည္တို႔ကိုအသုံးျပဳရင္း အမွီလိုက္ယွဥ္ေလွ်ာက္လမ္းလိုက္သည္ ။
သူေဌးဂြၽန္၏ ကိုယ္ေရးအရာရွိသည္ မနက္ခင္းပိုင္း အလုပ္ scheduleမ်ားအတြက္ မနက္တည္းက အိမ္ေတာ္သို႔ေရာက္လာရၿပီး သူေဌးဂြၽန္က ေဒါက္တာကင္မ္ဆီကို လာေတြ႕သည့္ေတာက္ေလွ်ာက္လည္း လိုက္ပါခဲ့ရသည္ ။
အခုကိုလည္း ေဒါက္တာကင္မ္က ဂြၽန္ဂ်ဴဟြန္းကိုေပြ႕ခ်ီ၍ သူေဌးဂြၽန္ကေတာ့ လက္ဆြဲအိတ္အညိုေရာင္ကိုကိုင္ဆြဲကာ အတူတူယွဥ္တြဲ ထြက္လာသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည့္အခါ သူသည္ အနည္းငယ္ ေၾကာင္အသြားရသည္ ။
သူေဌးဂြၽန္က ေဒါက္တာကင္မ္ရဲ႕လက္ဆြဲအိတ္ကို ဆြဲလာေပးတာလို႔ေတာ့ သူ႕ကိုမေျပာနဲ႕ေနာ္..။
" ဆယ္ဟိုရွီ... DNA Cafeကို ေမာင္းပို႔ခိုင္းလိုက္ပါ..."
" ဟုတ္ကဲ့... သူေဌးဂြၽန္..."
အံ့အားသင့္စိတ္ကိုလည္း မ်က္ႏွာထက္မျပရဲဘဲ အေနာက္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္ဟေပးရန္ ဆယ္ဟို လက္လွမ္းလိုက္ေပမယ့္ သူေဌးဂြၽန္က ဦးသြားလ်က္ တံခါးကိုအသင့္ဆြဲဖြင့္ေပးကာ ေဒါက္တာကင္မ္တို႔ကို အရင္တက္ေစသည္ ။
ၿပီးမွ သူေဌးဂြၽန္ကဝင္ထိုင္လိုက္လွ်င္ ဆယ္ဟိုလည္း အခ်ိန္ဆြဲမေနဘဲ အေရွ႕ခန္းက ကားေမာင္းသူ၏ေဘးမွာေနရာယူလိုက္ရင္း DNA Cafeဆီသို႔ ေမာင္းပို႔ခိုင္းလိုက္ေတာ့သည္ ။
.
.
.
𝖬𝖺𝗋𝗋𝗂𝖾𝖽 𝖶𝗂𝗍𝗁 𝖠 𝖱𝗂𝖼𝗁 𝖬𝖺𝗇
DNA Cafeသည္ Golden Time၏မ်ားစြာေသာ စီးပြားေရးအခြဲမ်ားေအာက္က ဆိုင္ခြဲတစ္ခုျဖစ္သည္ ။
ထို႔ေၾကာင့္ သူေဌးဂြၽန္ ဆိုင္ကိုလာမည့္အေၾကာင္းကို ဆိုင္မန္ေနဂ်ာအား လွမ္းအေၾကာင္းၾကားထားသည့္အတြက္ မန္ေနဂ်ာသည္ ဆိုင္အတြင္း ဧည့္သည္ရွင္းထားရင္း ဝန္ထမ္းမ်ားကိုလည္း အသင့္ရပ္ေစာင့္ခိုင္းထားသည္ ။
" Daddyဆီ လာေတာ့ေလ... ဟြန္းေလး.. ေဒါက္တာဦးဦး ေညာင္းေနလိမ့္မယ္..."
" ရတယ္... သူေဌးဂြၽန္.. ကြၽန္ေတာ္ မေညာင္းပါဘူး.. ဟြန္းေလးကို ကြၽန္ေတာ္ပဲခ်ီသြားလိမ့္မယ္..."
ကားထက္ကေနဆင္းၿပီး ထယ္ေယာင္းေပၚကေန ဆင္းခ်င္ပုံမရေသးေသာ ဟြန္းေလးေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းကပင္ ဟြန္းေလးကိုခ်ီေပြ႕ကာ သူေဌးဂြၽန္ႏွင့္ယွဥ္တြဲလွမ္းလိုက္ရင္း Cafe၏မွန္တံခါးေပါက္ကို အသင့္ဖြင့္ေပးထားေသာ တာဝန္ရွိသူတစ္ဦးႏွင့္အတူ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီမွာ တန္းစီရပ္ေစာင့္ေနၾကသည့္ တူညီဝတ္စုံမ်ားႏွင့္ဝန္ထမ္းမ်ားေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ေလးတြန့္သြားရသည္ ။
" မဂ္လာပါ... DNA Cafeကေန.. ႀကိဳဆိုပါတယ္..."
သံၿပိဳင္ႏႈတ္ဆက္ၾကသည့္ မန္ေနဂ်ာႏွင့္အတူ ဝန္ထမ္းမ်ားေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းမွာ အထူးတဆန္းႏွင့္ မ်က္ေတာင္ေလးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ ။
ဒီဆိုင္က ဝန္ေဆာင္မႈ အေတာ္ေလးျမင့္တာပဲ..။
" ဘယ္ခုံမွာ.. ထိုင္ရင္အဆင္ေျပမလဲ... ေဒါက္တာကင္မ္..."
လူအမ်ား၏ဦးက်ိဳးမႈႏွင့္ အသားက်ေနၿပီျဖစ္သည့္ သူေဌးဂြၽန္ကေတာ့ ထူးထူးေထြေထြ အေရးစိုက္ျခင္းမရွိ ။
" ဒီဘက္နားက.. စားပြဲမွာပဲ... ထိုင္လိုက္မယ္ေလ... သူေဌးဂြၽန္.."
" ဟုတ္ကဲ့... "
သူေဌးဂြၽန္၏ဦးေဆာင္မႈႏွင့္အတူ စားပြဲဝိုင္းတစ္ခုဆီ ဦးတည္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူေဌးဂြၽန္သည္ ထယ္ေယာင္းထိုင္ရန္အတြက္ ထိုင္ခုံကိုဆြဲထုတ္ေပးလာသည္ ။
" ဒီမွာ ထိုင္ပါ...."
" ကြၽန္ေတာ္ အဆင္ေျပပါတယ္..."
ထိုင္ခုံကိုအသင့္ဆြဲထုတ္ထားေပးရင္း ထယ္ေယာင္းကို အတည္လိုက္ႀကီးသာၾကည့္ေနသည့္သူေဌးဂြၽန္ေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းလည္း အားနာစြာႏွင့္ပင္ဝင္ထိုင္လိုက္ရသည္ ။
ထိုအခ်ိန္၌ Cafe၏မွန္တံခါးထက္မွာ Closedဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကိုေျပာင္းလဲခ်ိတ္ဆြဲခံလိုက္ရသည္ကိုေတာ့ ထယ္ေယာင္းဟာ သတိမမူမိ ။
ဒီေလာက္ အျပင္အဆင္ေကာင္းၿပီး ဝန္ေဆာင္မႈလည္းေျပျပစ္ေကာင္းမြန္သည့္ဆိုင္အတြင္း စားသုံးသူဧည့္သည္တစ္ေယာက္မွ်မရွိသည္ကိုသာ ေဝ့ဝဲအကဲခတ္ရင္း ဒြိဟျဖစ္ေနသည္ ။
" ေဒါက္တာကင္မ္က.. ေကာ္ဖီမေသာက္ဘူးဆိုေတာ့.. ဘာမ်ား သုံးေဆာင္မလဲ.. "
" ကြၽန္ေတာ္က စေတာ္ဘယ္ရီမစ္ရွိုက္တစ္ခြက္ဆိုရပါၿပီ.. ဟြန္းေလးကေရာ... ဘာစားမလဲ..."
ဟြန္းေလးသည္ ဆိုင္ဝန္ထမ္းတစ္ဦးက ယူေဆာင္လာေပးေသာ Menu Cardထဲကေန အရသာအစုံႏွင့္အလွဆင္ထားသည့္ ကိတ္ေသးေသးေလးေတြကို ၫႊန္ျပလာသည္ ။
" ဒါစားမွာလား... ဟြန္းေလးက... သူေဌးဂြၽန္ကေရာ..."
" ကြၽန္ေတာ္က.. ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ပဲ...."
အမွာစာလက္ခံၿပီးသြားသည့္ ဆိုင္ဝန္ထမ္းမွာ သူေဌးဂြၽန္တို႔ကို ဦးၫႊတ္ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားသည္ ။
ဆိုင္၏မန္ေနဂ်ာမွာလည္း ထိုစားပြဲဝိုင္းအနားသို႔ အႏွောင့္အယွက္သြားမေပးရဲဘဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေနသာ မသိမသာ စနည္းနာေနသည္ ။
" ေဒါက္တာက... စေတာ္ဘယ္ရီအရသာကို... ႀကိဳက္တာလား..."
" ဟုတ္ကဲ့... စေတာ္ဘယ္ရီကိုႀကိဳက္ေတာ့.. ဘာစားစား စေတာ္ဘယ္ရီအရသာကိုေ႐ြးတာက အက်င့္လိုေတာင္ျဖစ္သြားတယ္..."
" ဟုတ္..."
တစ္ေယာက္မွာ စီးပြားေရးနယ္ပယ္၊ တစ္ေယာက္မွာ ေဆးေလာကနယ္ပယ္ျဖစ္သည့္အတြက္ အလုပ္ကိစၥအေၾကာင္းလည္း စကားလက္ဆုံေျပာလို႔မရဘဲ စကားဝိုင္းက တစ္ခြန္းစႏွစ္ခြန္းစျဖင့္ တိတ္ဆိတ္မႈကႀကီးစိုးေနသည္သာမ်ားသည္ ။
ႏွစ္ဦးသားလုံးက အေနေအးသည့္အတြက္ပိုဆိုးသည္ ။
ထယ္ေယာင္းက လူမႈဆက္ဆံေရးမဆိုးဟူေသာ္လည္း သူေဌးဂြၽန္ကိုက် အရွိန္အဝါတစ္မ်ိဳး အလိုလိုခံစားေနရကာ အျခားမိတ္ေဆြေတြလိုမ်ိဳး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးလည္းမဆိုရဲ ။
" ဉီးဉီး... လုပ္ေပးမယ္...."
ထယ္ေယာင္း၏ခႏၶာကိုယ္ထက္ကေန မဆင္းေသာ ဟြန္းေလးအား ကိတ္ေသးေသးေလးေတြေရာက္လာသည့္အခါ ထယ္ေယာင္းသည္ ဇြန္းေလးကိုဟြန္းေလးလက္ထဲ ဂ႐ုတစိုက္ထည့္ေပးရင္း စားရလြယ္ကူေအာင္လုပ္ေပးသည္ ။
" ဉီးဉီး.. ခြံ႕ေပးရမလား..."
ထယ္ေယာင္းကိုတြယ္တာၿပီး ရင္းႏွီးစျပဳလာေသာဟြန္းေလးမွာ မ်က္ႏွာေလး ႐ႊင္လန္း၍ ထယ္ေယာင္းခြံ႕ေကြၽးသည္ကိုလည္းစားသည္၊ ထယ္ေယာင္းကိုလည္း သူ႕လက္ေသးေသးေလးႏွင့္ ျပန္ခြံ႕ေကြၽးေသးသည္ ။
" ေပသြားၿပီ.. "
ဟြန္းေလးႏွင့္ ရယ္ရယ္ေမာေမာပင္ အဖြဲ႕က်ေနပါေသာ ေဒါက္တာကင္မ္ကို ေဂ်ာင္ဂုသည္စိုက္ၾကည့္ေနမိရင္း ဟြန္းေလးေၾကာင့္ ကိတ္မုန့္ခရင္မ္အနည္းငယ္ေပက်ံသြားသည့္ အသည္းပုံသ႑ာန္ ႏႈတ္ခမ္းပါးဆီသို႔ အၾကည့္ဆင္းသက္သြားရလွ်င္ ေဂ်ာင္ဂုကိုေမာ္ၾကည့္လာေသာ ေဒါက္တာကင္မ္၏မ်က္ဝန္းႏွင့္ဆုံသည္ ။
" အာ... ကိတ္စားၾကည့္မလား... သူေဌးဂြၽန္..."
အၾကည့္ခ်င္း မေတာ္တဆ ဆုံစည္းသြားရလွ်င္ ထယ္ေယာင္းသည္ မတုံ႕ျပန္တတ္စြာ ေလာကြတ္လုပ္မိလိုက္သည့္အခါ သူေဌးဂြၽန္က ေခါင္းအသာယမ္းျငင္းဆန္ကာ အၾကည့္ျပန္လြဲသြားခဲ့ရင္း ေအးေအးလူလူပင္ ေကာ္ဖီခြက္ကို ေကာက္ယူေသာက္သုံးသည္ ။
Cafeမွာ အခ်ိန္ကုန္ဆုံးၿပီးေနာက္ ထယ္ေယာင္းကို ေဆး႐ုံသို႔လိုက္ပို႔ခဲ့ပါသည့္ သူေဌးဂြၽန္..။
" မနက္ျဖန္က်ရင္.. ကြၽန္ေတာ္ ထမင္းစားဖိတ္ထားတာကို.. မေမ့ဘူးမလား.. ေဒါက္တာ..."
" အာ.. မေမ့ပါဘူးဗ်..."
" ကြၽန္ေတာ္က ကားႀကိဳလႊတ္လိုက္ပါ့မယ္... ၿပီးေတာ့ ဖုန္းဆက္ၿပီးလည္း အသိေပးပါ့မယ္..."
" ဟုတ္ကဲ့... "
" ဟြန္းေလး... ေဒါက္တာဦးဦးကို... ႏႈတ္ဆက္လိုက္ဦး..."
သူေဌးဂြၽန္က ထယ္ေယာင္းကို စကားဆိုၿပီးမွ သူျပန္ခ်ီေပြ႕ထားေသာဟြန္းေလးကို ငုံ႕ၾကည့္ရင္း စကားဆိုလိုက္လွ်င္ ဟြန္းေလးသည္ ထယ္ေယာင္းႏွင့္ခြဲခြာရမည္ကိုသိလိုက္၍ သိပ္မ႐ႊင္မလန္းဟန္ပန္ႏွင့္ပင္ လက္ေလးေဝ့ယမ္းႏႈတ္ဆက္လာသည္ ။
" တာ့တာပါဗ်... ေနာက္မွေတြ႕မယ္ေနာ္.. ဟြန္းေလး..."
" ဒါဆို.. ကြၽန္ေတာ့္ကို သြားခြင့္ျပဳပါဦး..."
" ဟုတ္ကဲ့... ေကာင္းေကာင္းသြားပါဗ်..."
ကားအေနာက္ခန္းမွာ ျပန္ဝင္ထိုင္၍ ထိုသားအဖႏွစ္ေယာက္ စီးနင္းသြားသည့္ဇိမ္ခံကားက တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ထြက္ခြာသြားမွ ထယ္ေယာင္းသည္ တစ္စုံတစ္ရာကိုသတိရလိုက္သည္ ။
" ေနပါဦး... ဉကၠဌႀကီးဆီ.. ဟြန္းေလးကို ပို႔ေပးမယ္ေျပာတာ... မပို႔ေပးေတာ့ဘူးလား?...."
.
.
.
𝖬𝖺𝗋𝗋𝗂𝖾𝖽 𝖶𝗂𝗍𝗁 𝖠 𝖱𝗂𝖼𝗁 𝖬𝖺𝗇
𝖲𝖺𝗇𝖽𝗂 𝖡𝖾𝖺𝗋
𝖳𝖺𝖾𝗄𝗈𝗈𝗄 𝖬𝖺𝗄𝖾𝗌 𝖬𝖾 𝖧𝖺𝗉𝗉𝗒.
𝖴𝗇𝗂𝖼𝗈𝖽𝖾
ရေချိုးခန်း၏ဘေစင်အရှေ့၌ သွားတိုက်နေပါသည့်ထယ်ယောင်း ။
ညတုန်းက ဇာတ်ကားကြည့်ကောင်းသွား၍ ဒီနေ့မနက်ကို ခါတိုင်းထက် အိပ်ရာထနောက်ကျကာ မျက်လုံးကို မနည်းအားတင်းဖွင့်ထားရသည် ။
သွားတိုက်ပြီးသည့်အခါ ရေပိုက်ကိုဖွင့်၍ မျက်နှာကိုရေနှင့်သစ်ချမှ အနည်းငယ် လန်းဆန်းသွားရသည် ။
မျက်လုံးများက အနည်းငယ် မို့အစ်အစ်နှင့် ခွေလိမ်လိမ်ဆံနွယ်တို့က မဖြီးသင်ရသေးသောကြောင့် ပိုမိုပွယောင်းနေသည် ။
နွေရာသီဖြစ်၍ တီရှပ်အဖြူရောင်လက်ပြတ်တစ်ထည်နှင့် ဒူးအထက်ဘောင်းဘီတစ်ထည်ကိုသာဝတ်ဆင်အိပ်ဖြစ်သည် ။
သူတို့ဆိုးလ်မြို့၏ရာသီဥတုမှာ ဆောင်းတွင်းဆိုလည်းအရမ်းအေးလွန်းပြီး နွေတွင်းဆိုလျှင်လည်း နေစရာမရှိအောင် ပူအိုက်လွန်းလှသည် ။
" တင်လ်...တောင်..."
မနက်ခင်း တစ်ကိုယ်ရည်သန့်ရှင်းရေး လုပ်ဆောင်ပြီးသည်နှင့် ရှပ်ကွက်လေးကို စတိုင်ပန်အညိုဖျော့ဖျော့ထဲ ထည့်ဝတ်၍ ရှပ်လက်ကိုတံတောင်ဆစ်အထိခေါက်တင်ထားသည့် ထယ်ယောင်းသည် ဆေးရုံသို့မသွားခင် မနက်စာအတွက် နို့တစ်ခွက်နှင့် ပေါင်မုန့်မီးကင်လုပ်နေစဥ် ကြားလိုက်ရသည့်လူခေါ်ဘဲလ်သံကြောင့် ခေါင်းလေးထောင်သွားရသည် ။
မနက်ခင်းပိုင်းကို သူ့ထံလာတတ်သူလည်း မရှိသောကြောင့် တွေးဆဆနှင့်ပင် မီးဖိုချောင်မှတဆင့် ဧည့်ခန်းကိုဖြတ်ပြီး အိမ်ရှေ့တံခါးပေါက်အား သော့သွားရောက်ဖွင့်ပေးလိုက်လျှင် သူ့နှုတ်ခမ်းသားမှာ အနည်းငယ် ပွင့်ဟသွားရသည် ။
" မဂ်လာပါ... ဒေါက်တာကင်မ်... "
အနက်ရောင် Suitနှင့် သူဌေးဂျွန်သည် ဟွန်းလေးကိုပွေ့ချီထားလျက် ထယ်ယောင်းကို ဦးညွှတ်နှုတ်ဆက်လျှင် ထယ်ယောင်းလည်း ယောင်နနနှင့် ဦးပြန်ညွှတ်နှုတ်ဆက်လိုက်ရသည် ။
" ဟွန်းလေးက... ဒေါက်တာကင်မ်ကို... တွေ့ချင်နေတာ..."
" အာ.. အိမ်ထဲဝင်ပါဦးဗျ... အာညော်.. ဟွန်းလေး..."
ထိုအခါမှ ထယ်ယောင်းသည် သူဌေးဂျွန်ကိုအိမ်ထဲဖိတ်ခေါ်ရန်သတိရကာ ဟွန်းလေးကိုတော့ အပြုံးလှလှလေးနှင့်နှုတ်ဆက်လိုက်လျှင် ဟွန်းလေး၏မျက်လုံးလေးမှာ သိသိသာသာ အရောင်တောက်သွားသည် ။
ကလေးငယ်၏အမူအရာလေးကြောင့် ထယ်ယောင်းမှာ နှစ်ခြိုက်စွာပြုံးမိသွားသည် ။
ထယ်ယောင်း၏ အိမ်ထဲသို့ ခပ်တည်တည်ပင်ဝင်လာပါသည့် သားအဖနှစ်ယောက် ။
" ဒေါက်တာက... ဆေးရုံကို မသွားလောက်သေးဘူးထင်လို့ ဒေါက်တာရဲ့အိမ်ကိုပဲ လာခဲ့လိုက်တာ..."
" ဟုတ်ကဲ့... ထိုင်ပါဦး.. သူဌေးဂျွန်... မနက်စာကရော.. ဘာစားခဲ့ပြီးပြီလဲ..."
" ကျွန်တော်ကတော့.. မစားရသေးပါဘူး... ဟွန်းလေးကိုတော့.. မစ္စယိုဝန်းက ကျွေးပြီးပါပြီ..."
" ကျွန်တော်က ကော်ဖီမသောက်တတ်လို့... ဟို.. နို့တော့ရှိတယ်.."
" ဒီလို မလုပ်ဘဲနဲ့ ကျွန်တော်တို့ အပြင်က ဆိုင်တစ်ခုခုမှာ.. တစ်ခုခုသွားသောက်ကြမလား... ဒေါက်တာကင်မ်.. ပြီးရင် ဒေါက်တာကို ဆေးရုံပြန်လိုက်ပို့ပေးပါ့မယ်.. ဟွန်းလေးကိုလည်း အဘိုးဆီကို ခဏလိုက်ပို့ပေးရင်းနဲ့...."
သူဌေးဂျွန်၏စကားမှာ အကျိုးအကြောင်းသင့်သည့်အပြင် ဧည့်သည်ကို ဧည့်ခံရန်အတွက် ထယ်ယောင်း၏အိမ်မှာလည်း ထူးထူးခြားခြား မရှိ၍ ခေါင်းညိတ်လက်ခံလိုက်သည် ။
" ဒါဆို... ခဏလေးစောင့်ပေးပါ.. သူဌေးဂျွန်.. ကျွန်တော် အိတ်လေးသွားယူလိုက်ဦးမယ်... ခဏနော် ဟွန်းလေး... ဦးဦးပြန်လာမယ်..."
ဟွန်းလေးသည် ခေါင်းသေးသေးလေးကို နှစ်ချက်ဆက်တိုက်ညိတ်ပြလာလျှင် ထယ်ယောင်းမှာ အသည်းယားစွာနှင့် ဟွန်းလေး၏ခေါင်းလုံးလုံးလေးကို အသာယာပွတ်သပ်ပေးမိသွားသည် ။
အခန်းတွင်းသို့ဝင်သွားသည့် ဒေါက်တာကင်မ်၏နောက်ကျောထံသို့ သားအဖနှစ်ယောက်လုံး၏အကြည့်မှာ ကပ်ငြိပါသွားရင်း သိပ်ပင်မကြာ အပေါ်ဝတ်ကုတ်တစ်ထည်ထပ်၍ အညိုရောင် လက်ဆွဲအိတ်ကိုဆွဲကိုင်၍ ပြန်ထွက်လာပါသော ဒေါက်တာကင်မ် ။
" သွားကြရအောင်ဗျ..."
ထယ်ယောင်း၏အခန်းထဲကနေ အတူတူထွက်ခဲ့ပြီးနောက် ဓာတ်လှေကားအရှေ့မှာရပ်စောင့်နေစဥ် ဟွန်းလေးကို ချီပွေ့ထားသည်မှာ အချိန်တစ်ခုကြာနေပြီဖြစ်သည့်သူဌေးဂျွန်ကြောင့် ထယ်ယောင်း စောင်းငဲ့ကြည့်မိလျှင် သူဌေးဂျွန်ကတော့ တည်တန့်သည့်မျက်နှာထားနှင့်သာရပ်နေသော်လည်း ဟွန်းလေးကတော့ ထယ်ယောင်းကို သူ့၏မျက်ဝန်းဝိုင်းဝိုင်းလေးများနှင့် တောက်ပစွာကြည့်နေသည် ။
" ကျွန်တော်... ဟွန်းလေးကို တစ်လှည့်ချီပေးမယ်လေ.. သူဌေးဂျွန်..."
" ဗျာ..."
" ဟွန်းလေး... ဦးဦးဆီ.. ခဏလာချင်လား..."
သူဌေးဂျွန်၏တုံ့ပြန်မှုပင်မရခင် ဟွန်းလေးထံလက်လေးဆန့်တန်းပေးလိုက်သည့်အခါ အစောတည်းက ထယ်ယောင်းထံလာချင်နေသော ဟွန်းလေးမှာ မျက်လုံးလေး အရောင်လဲ့သွားလျက် လက်သေးသေးလေးနှစ်ဖက်ကို ကမ်းလင့်ပေးလာသည် ။
" ဒါဆို.. ကျွန်တော်က ဒေါက်တာ့ရဲ့အိတ်ကိုကိုင်ပေးမယ်..."
ကလေးကိုလွှဲပြောင်းချီယူလိုက်သည့်အခါ ပုံမှန်ထက် ပိုနီးကပ်သွားရသည့်ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုမှာ တစ်ဦး၏ကိုယ်သင်းရနံ့ကို တစ်ဦးကရှုရှိုက်မိသည်အထိ ။
သူဌေးဂျွန်က ထယ်ယောင်း၏ အညိုရောင်လက်ဆွဲအိတ်ကို လက်လွှဲယူလိုက်ပြီး ဓာတ်လှေကားခလုတ်ကိုနှိပ်ပေးသည် ။
ဓာတ်လှေကားစီးတော့လည်း သူဌေးဂျွန်က ထယ်ယောင်း၏ဘေးမှာ နေရာယူထား၍ အနည်းငယ် အနေခက်သည့်စိတ်အစဥ်ကို ရင်ခွင်ထဲက ဟွန်းလေးကိုသာ ချော့မြှူရင်းအာရုံလွဲလိုက်သည် ။
" အာရီးဂူး.. ဟွန်းလေးကလည်း... အညိုရောင် ဝတ်ထားတာပဲ.. ဦးဦးကလည်း အညိုရောင်ပဲ..."
ထယ်ယောင်း၏စကားကြောင့် ဟွန်းလေးသည်ရွှင်မြူးရိပ်က သိသိသာသာပင်ထင်ဟပ်လာကာ သူ့အဖေကိုလည်း လက်ညိုးသေးသေးလေးနှင့်ညွှန်ပြသည် ။
" အင်း.. Daddyကကျ... အနက်ရောင်...."
ဟွန်းလေးကို သူဌေးဂျွန်က သုံးနှုန်းတိုင်း Daddyဟုသာ သုံးနှုန်းသည်အား ထယ်ယောင်းမှာ နားရည်ဝနေ၍ ထိုနာမ်စားပင် သုံးနှုန်းလိုက်သည် ။
အနည်းငယ် တောင့်တင်းသွားသည့် ဂျောင်ဂု၏ခန္ဓာကိုယ် ။
ဒေါက်တာကင်မ်ကတော့ သားကိုသာချော့မြှူကာ ဓာတ်လှေကားက မြေညီထပ်ရောက်၍ပွင့်သွားသည့်အခါ အရှေ့ကနေ အရင်ထွက်သွား၍ ဂျောင်ဂုသည် သူ့၏ခြေတံရှည်ရှည်တို့ကိုအသုံးပြုရင်း အမှီလိုက်ယှဥ်လျှောက်လမ်းလိုက်သည် ။
သူဌေးဂျွန်၏ ကိုယ်ရေးအရာရှိသည် မနက်ခင်းပိုင်း အလုပ် scheduleများအတွက် မနက်တည်းက အိမ်တော်သို့ရောက်လာရပြီး သူဌေးဂျွန်က ဒေါက်တာကင်မ်ဆီကို လာတွေ့သည့်တောက်လျှောက်လည်း လိုက်ပါခဲ့ရသည် ။
အခုကိုလည်း ဒေါက်တာကင်မ်က ဂျွန်ဂျူဟွန်းကိုပွေ့ချီ၍ သူဌေးဂျွန်ကတော့ လက်ဆွဲအိတ်အညိုရောင်ကိုကိုင်ဆွဲကာ အတူတူယှဥ်တွဲ ထွက်လာသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည့်အခါ သူသည် အနည်းငယ် ကြောင်အသွားရသည် ။
သူဌေးဂျွန်က ဒေါက်တာကင်မ်ရဲ့လက်ဆွဲအိတ်ကို ဆွဲလာပေးတာလို့တော့ သူ့ကိုမပြောနဲ့နော်..။
" ဆယ်ဟိုရှီ... DNA Cafeကို မောင်းပို့ခိုင်းလိုက်ပါ..."
" ဟုတ်ကဲ့... သူဌေးဂျွန်..."
အံ့အားသင့်စိတ်ကိုလည်း မျက်နှာထက်မပြရဲဘဲ အနောက်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်ဟပေးရန် ဆယ်ဟို လက်လှမ်းလိုက်ပေမယ့် သူဌေးဂျွန်က ဦးသွားလျက် တံခါးကိုအသင့်ဆွဲဖွင့်ပေးကာ ဒေါက်တာကင်မ်တို့ကို အရင်တက်စေသည် ။
ပြီးမှ သူဌေးဂျွန်ကဝင်ထိုင်လိုက်လျှင် ဆယ်ဟိုလည်း အချိန်ဆွဲမနေဘဲ အရှေ့ခန်းက ကားမောင်းသူ၏ဘေးမှာနေရာယူလိုက်ရင်း DNA Cafeဆီသို့ မောင်းပို့ခိုင်းလိုက်တော့သည် ။
.
.
.
𝖬𝖺𝗋𝗋𝗂𝖾𝖽 𝖶𝗂𝗍𝗁 𝖠 𝖱𝗂𝖼𝗁 𝖬𝖺𝗇
DNA Cafeသည် Golden Time၏များစွာသော စီးပွားရေးအခွဲများအောက်က ဆိုင်ခွဲတစ်ခုဖြစ်သည် ။
ထို့ကြောင့် သူဌေးဂျွန် ဆိုင်ကိုလာမည့်အကြောင်းကို ဆိုင်မန်နေဂျာအား လှမ်းအကြောင်းကြားထားသည့်အတွက် မန်နေဂျာသည် ဆိုင်အတွင်း ဧည့်သည်ရှင်းထားရင်း ဝန်ထမ်းများကိုလည်း အသင့်ရပ်စောင့်ခိုင်းထားသည် ။
" Daddyဆီ လာတော့လေ... ဟွန်းလေး.. ဒေါက်တာဦးဦး ညောင်းနေလိမ့်မယ်..."
" ရတယ်... သူဌေးဂျွန်.. ကျွန်တော် မညောင်းပါဘူး.. ဟွန်းလေးကို ကျွန်တော်ပဲချီသွားလိမ့်မယ်..."
ကားထက်ကနေဆင်းပြီး ထယ်ယောင်းပေါ်ကနေ ဆင်းချင်ပုံမရသေးသော ဟွန်းလေးကြောင့် ထယ်ယောင်းကပင် ဟွန်းလေးကိုချီပွေ့ကာ သူဌေးဂျွန်နှင့်ယှဥ်တွဲလှမ်းလိုက်ရင်း Cafe၏မှန်တံခါးပေါက်ကို အသင့်ဖွင့်ပေးထားသော တာဝန်ရှိသူတစ်ဦးနှင့်အတူ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီမှာ တန်းစီရပ်စောင့်နေကြသည့် တူညီဝတ်စုံများနှင့်ဝန်ထမ်းများကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်လေးတွန့်သွားရသည် ။
" မဂ်လာပါ... DNA Cafeကနေ.. ကြိုဆိုပါတယ်..."
သံပြိုင်နှုတ်ဆက်ကြသည့် မန်နေဂျာနှင့်အတူ ဝန်ထမ်းများကြောင့် ထယ်ယောင်းမှာ အထူးတဆန်းနှင့် မျက်တောင်လေးပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် ။
ဒီဆိုင်က ဝန်ဆောင်မှု အတော်လေးမြင့်တာပဲ..။
" ဘယ်ခုံမှာ.. ထိုင်ရင်အဆင်ပြေမလဲ... ဒေါက်တာကင်မ်..."
လူအများ၏ဦးကျိုးမှုနှင့် အသားကျနေပြီဖြစ်သည့် သူဌေးဂျွန်ကတော့ ထူးထူးထွေထွေ အရေးစိုက်ခြင်းမရှိ ။
" ဒီဘက်နားက.. စားပွဲမှာပဲ... ထိုင်လိုက်မယ်လေ... သူဌေးဂျွန်.."
" ဟုတ်ကဲ့... "
သူဌေးဂျွန်၏ဦးဆောင်မှုနှင့်အတူ စားပွဲဝိုင်းတစ်ခုဆီ ဦးတည်လိုက်ပြီးနောက် သူဌေးဂျွန်သည် ထယ်ယောင်းထိုင်ရန်အတွက် ထိုင်ခုံကိုဆွဲထုတ်ပေးလာသည် ။
" ဒီမှာ ထိုင်ပါ...."
" ကျွန်တော် အဆင်ပြေပါတယ်..."
ထိုင်ခုံကိုအသင့်ဆွဲထုတ်ထားပေးရင်း ထယ်ယောင်းကို အတည်လိုက်ကြီးသာကြည့်နေသည့်သူဌေးဂျွန်ကြောင့် ထယ်ယောင်းလည်း အားနာစွာနှင့်ပင်ဝင်ထိုင်လိုက်ရသည် ။
ထိုအချိန်၌ Cafe၏မှန်တံခါးထက်မှာ Closedဆိုသည့် ဆိုင်းဘုတ်လေးကိုပြောင်းလဲချိတ်ဆွဲခံလိုက်ရသည်ကိုတော့ ထယ်ယောင်းဟာ သတိမမူမိ ။
ဒီလောက် အပြင်အဆင်ကောင်းပြီး ဝန်ဆောင်မှုလည်းပြေပြစ်ကောင်းမွန်သည့်ဆိုင်အတွင်း စားသုံးသူဧည့်သည်တစ်ယောက်မျှမရှိသည်ကိုသာ ဝေ့ဝဲအကဲခတ်ရင်း ဒွိဟဖြစ်နေသည် ။
" ဒေါက်တာကင်မ်က.. ကော်ဖီမသောက်ဘူးဆိုတော့.. ဘာများ သုံးဆောင်မလဲ.. "
" ကျွန်တော်က စတော်ဘယ်ရီမစ်ရှိုက်တစ်ခွက်ဆိုရပါပြီ.. ဟွန်းလေးကရော... ဘာစားမလဲ..."
ဟွန်းလေးသည် ဆိုင်ဝန်ထမ်းတစ်ဦးက ယူဆောင်လာပေးသော Menu Cardထဲကနေ အရသာအစုံနှင့်အလှဆင်ထားသည့် ကိတ်သေးသေးလေးတွေကို ညွှန်ပြလာသည် ။
" ဒါစားမှာလား... ဟွန်းလေးက... သူဌေးဂျွန်ကရော..."
" ကျွန်တော်က.. ကော်ဖီတစ်ခွက်ပဲ...."
အမှာစာလက်ခံပြီးသွားသည့် ဆိုင်ဝန်ထမ်းမှာ သူဌေးဂျွန်တို့ကို ဦးညွှတ်နှုတ်ဆက်ထွက်ခွာသွားသည် ။
ဆိုင်၏မန်နေဂျာမှာလည်း ထိုစားပွဲဝိုင်းအနားသို့ အနှောင့်အယှက်သွားမပေးရဲဘဲ ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေသာ မသိမသာ စနည်းနာနေသည် ။
" ဒေါက်တာက... စတော်ဘယ်ရီအရသာကို... ကြိုက်တာလား..."
" ဟုတ်ကဲ့... စတော်ဘယ်ရီကိုကြိုက်တော့.. ဘာစားစား စတော်ဘယ်ရီအရသာကိုရွေးတာက အကျင့်လိုတောင်ဖြစ်သွားတယ်..."
" ဟုတ်..."
တစ်ယောက်မှာ စီးပွားရေးနယ်ပယ်၊ တစ်ယောက်မှာ ဆေးလောကနယ်ပယ်ဖြစ်သည့်အတွက် အလုပ်ကိစ္စအကြောင်းလည်း စကားလက်ဆုံပြောလို့မရဘဲ စကားဝိုင်းက တစ်ခွန်းစနှစ်ခွန်းစဖြင့် တိတ်ဆိတ်မှုကကြီးစိုးနေသည်သာများသည် ။
နှစ်ဦးသားလုံးက အနေအေးသည့်အတွက်ပိုဆိုးသည် ။
ထယ်ယောင်းက လူမှုဆက်ဆံရေးမဆိုးဟူသော်လည်း သူဌေးဂျွန်ကိုကျ အရှိန်အဝါတစ်မျိုး အလိုလိုခံစားနေရကာ အခြားမိတ်ဆွေတွေလိုမျိုး ပေါ့ပေါ့ပါးပါးလည်းမဆိုရဲ ။
" ဉီးဉီး... လုပ်ပေးမယ်...."
ထယ်ယောင်း၏ခန္ဓာကိုယ်ထက်ကနေ မဆင်းသော ဟွန်းလေးအား ကိတ်သေးသေးလေးတွေရောက်လာသည့်အခါ ထယ်ယောင်းသည် ဇွန်းလေးကိုဟွန်းလေးလက်ထဲ ဂရုတစိုက်ထည့်ပေးရင်း စားရလွယ်ကူအောင်လုပ်ပေးသည် ။
" ဉီးဉီး.. ခွံ့ပေးရမလား..."
ထယ်ယောင်းကိုတွယ်တာပြီး ရင်းနှီးစပြုလာသောဟွန်းလေးမှာ မျက်နှာလေး ရွှင်လန်း၍ ထယ်ယောင်းခွံ့ကျွေးသည်ကိုလည်းစားသည်၊ ထယ်ယောင်းကိုလည်း သူ့လက်သေးသေးလေးနှင့် ပြန်ခွံ့ကျွေးသေးသည် ။
" ပေသွားပြီ.. "
ဟွန်းလေးနှင့် ရယ်ရယ်မောမောပင် အဖွဲ့ကျနေပါသော ဒေါက်တာကင်မ်ကို ဂျောင်ဂုသည်စိုက်ကြည့်နေမိရင်း ဟွန်းလေးကြောင့် ကိတ်မုန့်ခရင်မ်အနည်းငယ်ပေကျံသွားသည့် အသည်းပုံသဏ္ဍာန် နှုတ်ခမ်းပါးဆီသို့ အကြည့်ဆင်းသက်သွားရလျှင် ဂျောင်ဂုကိုမော်ကြည့်လာသော ဒေါက်တာကင်မ်၏မျက်ဝန်းနှင့်ဆုံသည် ။
" အာ... ကိတ်စားကြည့်မလား... သူဌေးဂျွန်..."
အကြည့်ချင်း မတော်တဆ ဆုံစည်းသွားရလျှင် ထယ်ယောင်းသည် မတုံ့ပြန်တတ်စွာ လောကွတ်လုပ်မိလိုက်သည့်အခါ သူဌေးဂျွန်က ခေါင်းအသာယမ်းငြင်းဆန်ကာ အကြည့်ပြန်လွဲသွားခဲ့ရင်း အေးအေးလူလူပင် ကော်ဖီခွက်ကို ကောက်ယူသောက်သုံးသည် ။
Cafeမှာ အချိန်ကုန်ဆုံးပြီးနောက် ထယ်ယောင်းကို ဆေးရုံသို့လိုက်ပို့ခဲ့ပါသည့် သူဌေးဂျွန်..။
" မနက်ဖြန်ကျရင်.. ကျွန်တော် ထမင်းစားဖိတ်ထားတာကို.. မမေ့ဘူးမလား.. ဒေါက်တာ..."
" အာ.. မမေ့ပါဘူးဗျ..."
" ကျွန်တော်က ကားကြိုလွှတ်လိုက်ပါ့မယ်... ပြီးတော့ ဖုန်းဆက်ပြီးလည်း အသိပေးပါ့မယ်..."
" ဟုတ်ကဲ့... "
" ဟွန်းလေး... ဒေါက်တာဦးဦးကို... နှုတ်ဆက်လိုက်ဦး..."
သူဌေးဂျွန်က ထယ်ယောင်းကို စကားဆိုပြီးမှ သူပြန်ချီပွေ့ထားသောဟွန်းလေးကို ငုံ့ကြည့်ရင်း စကားဆိုလိုက်လျှင် ဟွန်းလေးသည် ထယ်ယောင်းနှင့်ခွဲခွာရမည်ကိုသိလိုက်၍ သိပ်မရွှင်မလန်းဟန်ပန်နှင့်ပင် လက်လေးဝေ့ယမ်းနှုတ်ဆက်လာသည် ။
" တာ့တာပါဗျ... နောက်မှတွေ့မယ်နော်.. ဟွန်းလေး..."
" ဒါဆို.. ကျွန်တော့်ကို သွားခွင့်ပြုပါဦး..."
" ဟုတ်ကဲ့... ကောင်းကောင်းသွားပါဗျ..."
ကားအနောက်ခန်းမှာ ပြန်ဝင်ထိုင်၍ ထိုသားအဖနှစ်ယောက် စီးနင်းသွားသည့်ဇိမ်ခံကားက တရွေ့ရွေ့ထွက်ခွာသွားမှ ထယ်ယောင်းသည် တစ်စုံတစ်ရာကိုသတိရလိုက်သည် ။
" နေပါဦး... ဉက္ကဌကြီးဆီ.. ဟွန်းလေးကို ပို့ပေးမယ်ပြောတာ... မပို့ပေးတော့ဘူးလား?...."
.
.
.
𝖬𝖺𝗋𝗋𝗂𝖾𝖽 𝖶𝗂𝗍𝗁 𝖠 𝖱𝗂𝖼𝗁 𝖬𝖺𝗇
𝖲𝖺𝗇𝖽𝗂 𝖡𝖾𝖺𝗋
𝖳𝖺𝖾𝗄𝗈𝗈𝗄 𝖬𝖺𝗄𝖾𝗌 𝖬𝖾 𝖧𝖺𝗉𝗉𝗒.