"ថ្ងៃនេះមិនបាច់ចាំយើងទេ"ជុងហ្គុកនិយាយប្រាប់អ្នកដែលលុតជង្គង់នៅលើពូកដើម្បីអោយស្មើរកម្ពស់គេងាយស្រួលកិបឡេវអាវអោយនាយតាមបញ្ជា គិតៗទៅនេះកន្លងមកបួន ប្រាំថ្ងៃទៅហើយដែលគេឃុំថេយ៉ុងទុកក្នុងផេនហោស៏នេះដោយមិនបានផ្តល់ដំណឹងទៅកាន់អ្នកផ្ទះសូម្បីតែបន្តិច
"លោកទៅណាមែនទេ? "គេចោទសួរទាំងដែលលួចគិតរួចហើយថាជុងហ្គុកច្បាស់ជាមិនពេញចិត្ត កាលដែលខ្លួនសួរនាំពីរឿងផ្ទាល់ខ្លួននាយ ប៉ុន្តែគេគ្រាន់តែបារម្ភតែប៉ុណ្ណោះហើយក៏អន់ខ្លាចនាយខ្លះៗដែរព្រោះតាំងតែពីថ្ងៃដែលជុងហ្គុកចាប់គេមកធ្វើបាបបានតែមួយថ្ងៃគត់ ថ្ងៃបន្តបន្ទាប់ទៀតក៏គ្រាន់តែសម្តីអាក្រក់កាយវិការគ្រោតគ្រាតតែប៉ុណ្ណោះបើសិនជាថេយ៉ុងសម្របហើយស្តាប់តាមនោះគ្រប់យ៉ាងច្បាស់ជាមិនអី
"មានការងារ"ជុងហ្គុកឆ្លើយប្រាប់អ្នកដែលកិបលេវអាវអោយគេរួច ទើបអោនទៅថើបថ្ពាល់នាយតូចមួយដង្ហើមទើបចាកចេញទៅបាត់បន្សល់ទុកអោយនាយតូចមុខក្រហមតែតព្រោះមិនទាន់ទម្លាប់នឹងកាយវិការដែលជុងហ្គុកតែងតែថើបថ្ពាល់គេរាល់ពេលមុននិងមកពីធ្វើការបាន គេខឹងខ្លួនឯងដែលគ្រាន់តែជុងហ្គុកល្អដាក់តិចតួចប៉ុណ្ណឺងក៏ប្រែមកជាចុះសម្រុងជាមួយនាយយ៉ាងឆាប់រហ័សទាំងដែរមិនទាន់ដឹងច្បាស់ថាគេធ្វើបែបនេះមានបំណងអ្វី
"ធ្វើទៅព្រោះស្រលាញ់ ឬក៏ចង់ឈ្នះខ្ងុំអោយប្រាកដទៅ"
----------------------
"យ៉ាងម៉េចហើយការងារដែលយើងអោយធ្វើ? "ចូលមកដល់ខាងក្នុងឡានសម្លេងធ្ងន់ៗរបស់គេក៏ចោទសួរទៅកាន់មនុស្សជំនិតដែលកំពុងបញ្ជាចង្កូតឡានសម្តៅទៅក្រុមហ៊ុន
"មិនមាននរណាដឹងនោះទេថាតារាម៉ូឌែលម្នាក់នោះបាត់ទៅណា ហើយអ្វីដែលចម្លែកប៉ុន្មានថ្ងៃនេះអ្នកប្រុសធំក៏មិនបានចូលភូមិគ្រិះឬក៏ទៅក្រុមហ៊ុនដូចគ្នា ភាគច្រើនគឺអោយប៊េនជាអ្នកចាត់ចែងការងារជំនួសគាត់ទាំងអស់"ហានវ៉ូលរៀបរាប់ផងបញ្ជាចង្កូតផង តែឆ្លៀតលួចមើលចាហ្វាយដែលអង្គុយចាំស្តាប់នឹងកៅអីខាងក្រោយមិនមាត់មិនកអ្វី
"យើងគិតហើយថាប្រាកដជាបែបនេះ"ជុងហ្គុកងក់ក្បាលតិចៗក្រោយដឹងថាអ្វីដែលគេស្មានទុកវាត្រឹមត្រូវ មើលទៅគួរតែខលទៅលេងបងប្រុសខ្លះហើយ
ទឺង!!!
សម្លេងសារលោតឡើងលើអេក្រង់ទូរស័ព្ទតម្រូវអោយជុងហ្គុកត្រូវបើកមើល ហើយពេលដែលអានសារចប់បបូរមាត់ក៏រំញោចជាស្នាមញញឹមយ៉ាងស្រស់មិនដែលឃើញពីមុនមក ធ្វើអោយហានវ៉ូលដែលងាកមើលតាមកញ្ចក់ឡានភ្ញាក់ព្រើតស្មានតែខ្មោចលងជាន់ហ្វ្រាំងឡានលាន់ង៉ក់
"ចង្រៃយ៏ វាស្អីឯងអាហានវ៉ូល!! "អ្នកកម្លោះគំហកឡើងដោយភាពម៉ួម៉ៅក្រោយក្បាលបុកនឹងកញ្ចក់ក្បែរនោះព្រោះកូនចៅដ៏សែនសង្ហាររបស់នាយជាន់ហ្វ្រាំងឡើងចង់ដាច់
"ឆ្កែ...ឆ្កែរត់កាត់ឡានមុននេះទើបឈប់ សុំទោសចាហ្វាយ"ហានវ៉ូលសើចញឹមៗដាក់អ្នកដែលសង្គ្រឺតធ្មេញដាក់គេ ហើយក៏បើកឡានបន្តតាមពិតគ្មានឆ្កែមកពីណាទេ តែគេភ្ញាក់ព្រោះបានឃើញស្នាមញញឹមលើផ្ទៃមុខចាហ្វាយកម្លោះមុននេះទៅវិញទេ ធ្វើការជាមួយជុងហ្គុកមកយូរហើយស្គាល់ចិត្តចាហ្វាយច្បាស់ជានរណាទាំងអស់មិនដែលឃើញចាហ្វាយញញឹមស្រស់អស់ពីបេះដូងដោយគ្រាន់តែក្រលេកឃើញសារទូរស័ព្ទដូចពេលមុននេះឡើយ រយពាន់ខែឆ្នាំមិនដែលឃើញទេច្បាស់ណាស់....
"ចាហ្វាយកំពុងតែមានស្នេហាហើយ!!! " ហានវ៉ូលគិតក្នុងចិត្តទើបសើចចេញមកអត់មិនអោយជុងហ្គុកដែលអង្គុយមើលការងារខាងក្រោយងើបមុខមកមើលដោយជ្រួញចិញ្ចើមឆ្ងល់ ដែលសុខៗកូនចៅជំនិតស្រាប់តែសើចដូចឈ្នះឆ្នោតបានរាប់លាន
"យើងប្រហែលជាត្រូវបន្ថយការងារឯងខ្លះហើយ មិនចឹងឆ្កួតកូនចៅមួយមិនខានឡើយ"ជុងហ្គុកខ្សឹបតិចៗបែរមកមើលឯកសារការងារគេវិញ
---------------------------------------
ផ្ទះលំហែមាត់សមុទ្រ
សម្លេងទ្វារបន្ទប់បើកឡើង ពាំនាំអ្នកកម្លោះរូបសង្ហារមាននាមជាកូនប្រុសច្បងនៃដេវីនសុនចូលមកជាមួយថាសអាហារក្នុងដៃនិងប្រអប់ថ្នាំក្នុងដៃម្ខាងទៀតហើយក្រោយពេលបិតទ្វារស្រួលបួលហើយ ទើបដាក់ខ្លួនអង្គុយលើពូកសម្លឹងមើលអ្នកដែលអោបជង្គង់លើពូកធ្វើមុខស្ងួតចែស ឯជើងក៏មានរបួសព្រោះតែព្យាយាមរត់ចេញតែក៏ជាន់អំបែងមុតជើងហើយត្រូវយ៉ុនហ្គីបីមកផ្ទះលំហែវិញដដែល
"អូនរឹងទទឹងនឹងយើងធ្វើអី? ឃើញទេថាឈឺខ្លួនទទេរ"គេនិយាយថ្នមៗដោយសម្លេងស្រទន់ ចាប់ជើងដែលរបួសអ្នកខាងនោះមកមើលដោយកាយវិការថ្នាក់ថ្នម នេះបើនិយាយប្រាប់គេច្បាស់ជាគ្មាននរណាជឿឡើយថាមនុស្សចិត្តត្រជាក់ សម្តីមិនរាប់ញាតិដូចជាយ៉ុនហ្គី ដេវីនសុននិងចេះថ្នាក់ថ្នមលួងលោមនរណានោះ គេសុខចិត្តដាក់ខ្លួនអង្វរក លន់តួសព្វគ្រប់ដាក់ជីមីនដែលជាអ្នកដំបូង ព្រោះអី?ក៏ព្រោះតែស្រលាញ់នោះអី!
"កុំប៉ះខ្ងុំ!! "សម្លេងអណ្តឺតអណ្តកព្រមទាំងព្យាយាមដកជើងចេញពីការប៉ះពាល់របស់អ្នកខាងនោះ គេខឹង គេឈឺចិត្តមិននឹកស្មានថាយ៉ុនហ្គីពិតជាពង្រត់គេមកកោះព័ទ្ធដោយសមុទ្រតែពីរនាក់តាមសម្តីមែន ហើយថែមទាំងបញ្ចេញព័ត៏មានថាគេផ្អាកការងារទៀតគិតទៅមើល គេគួរខឹងឬអត់!! តែក៏សំណាងម្យ៉ាងដែលគេមិនបានដាក់ច្រវ៉ាក់ខ្លួនដូចអ្វីដែលនាយបាននិយាយនៅថ្ងៃនោះ
"យើងដឹងថាអូនខឹងយើង...តែបើទុកបែបនេះវាច្បាស់ជាឆ្លងមេរោគ"គេនៅតែចចេសចង់លាងរបួសអោយព្រោះជីមីនគិតតែបដិសេធមិនព្រមអោយប៉ះសោះ ទាំងដែលគេបារម្ភស្ទើរប្រេះទ្រូងពេលឃើញជើងសុតតែរបួសរបស់អ្នកខាងនោះ
"ប្រាប់ថាកុំប៉ះ!! "រើផងស្រែកផងតែអ្នកខាងនោះមិនខ្ចីចាញ់ចាប់ជើងគេជាប់ដូចកាវ ចាក់អាកុលលើសំឡីយកមកផ្តិតលើរបួសថ្នមៗព្រមទាំងភ្លុំអោយថែមទៀត
"ធ្វើបែបនេះធ្វើអី? លោកគិតថាធ្វើចឹងហើយខ្ងុំនឹងចិត្តទន់ដាក់បន្ទាប់ពីទង្វើស្មោគគ្រោកដែលលោកប្រព្រឹត្តដាក់ខ្ងុំចឹងឬ? "គេចោទសួរទៅកាន់អ្នកដែលលាងរបួសអោយគេយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់មិនតបតនឹងគេ ហើយសុខៗក៏ស្រាប់តែចាប់អោនថើបខ្នងជើងគេថើរៗធ្វើអោយអ្នកខាងនោះភ្ញាក់ព្រើត មិននឹកស្មានថាយ៉ុនហ្គីហ៊ានដល់ថ្នាក់នេះឡើយ មនុស្សដែលមិនធ្លាប់អោនគោរពនរណាក្រៅពីឪពុកម្តាយកំពុងតែបន្ទាបខ្លួនអង្វរកពីជីមីនចឹងឬ?
"យើងសុំទោស "គេពោលខ្សឹបៗរុំរបួសអោយជីមីនយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ពេលរួចរាល់ក៏ដាក់មុខត្រដុសលើជើងស្រលូនទាំងគូរដោយអារម្មណ៏ស្រលាញ់ហើយដឹងកំហុស ព្រោះចាប់មកមិនមែនមកដាក់ទោសឬខឹងស្អប់ តែចាប់មកព្រោះមិនចង់អោយជីមីនចេញឆ្ងាយពីគេប៉ុណ្ណោះ
"លោកថាលោកស្រលាញ់ខ្ងុំ លោកសុំទោសខ្ងុំ បើចឹងដោះលែងខ្ងុំទៅ"ជីមីនសម្រួលអារម្មណ៏យកដៃជូតទឹកភ្នែកចេញព្យាយាមដកជើងចេញ តែអ្នកខាងនោះមិនព្រមទាញអោយជីមីនអង្គុយលើគ្រែសំយុងជើងទាំងគូរចុះក្រោម ចំណែកគេក៏ដាក់ខ្លួនអង្គុយក្បែរគ្រែផ្ទាល់ដីដាក់មុខសង្ហារលើកើយលើភ្លៅនាយតូច កាយវិការគេធ្វើអោយនាយតូចហាក់ជ្រួលច្របល់ អារម្មណ៏ចម្លែកៗមកផ្តុំនៅត្រង់ចំណុចពោះមុខក៏ក្រហមដូចផ្លែប៉ោម
"យើងអាចអោយអូនគ្រប់យ៉ាងអោយតែអូនចង្អុល អូននិយាយថាចង់ យើងច្បាស់ជាយកវាមកអូនតែរឿងដែលដោះលែងអូន យើងធ្វើមិនបានទេ"
"លោកយ៉ុន... "
"ម្តង....អូនផ្តល់ឱកាសអោយយើងតែម្តងក៏បានហើយយើងនឹងធ្វើអោយអូនឃើញថាអូននឹងមិនស្តាយក្រោយដែលសេពគប់ជាមួយយើងឡើយ"អ្នកកម្លោះលួងលោមចេញពីចិត្ត ថើបភ្លៅអ្នកខាងនោះថើរៗសុំឱកាសអោយគេបើកចិត្ត តែបន្តិចក៏នាយអស់ចិត្តដែរ ព្រោះចិត្តស្រលាញ់ខ្លាំងរហូតដល់បរិយាយមិនអស់ ស្រលាញ់ខ្លាំងដល់ថ្នាក់អាត្មានិយមពង្រត់គេមកទីនេះតែពីរនាក់ ស្រលាញ់ខ្លាំងដល់ថ្នាក់បិតភ្នែកស្តាប់ពាក្យស្អប់ ពាក្យបដិសេធដែលជីមីនស្រែកអោយជាច្រើនដង តែគេមិនដែលខឹងស្អប់ព្រោះអារម្មណ៏ស្រលាញ់វាលើសលុបរហូតដល់ស្អប់មិនកើតទៅហើយ
---------------------------------------
ហានវ៉ូលសឹងតែចាប់អូសជុងហ្គុកទៅរកគ្រូដេញខ្មោចចេញទៅហើយ ព្រោះមានអារម្មណ៏ថាអ្នកដែលអង្គុយក្នុងអូហ្វីសដូចមិនមែនជាចាហ្វាយយ៉ាងម៉េចក៏មិនដឹង អោយតែលឺសម្លេងទឺងលោតឡើងចាំតែសង្កេតមើលមុខទៅអោយដូចគ្រាប់ជីត្រូវទឹកយ៉ាងចឹង វាខុសប្លែកពីរាល់ដងដែលញញឹមក៏មិនសូម្បីតែញញឹមផង
(សារអ្នកណាអើយ.....><)
កំពុងអង្គុយវិភាគមុខចាហ្វាយសម្លេងគោះទ្វារក៏បន្លឺឡើងជុងហ្គុករហ័សបិតទូរស័ព្ទទឹកមុខក៏ប្រែមកជាស្មើរវិញអោយសញ្ញាទៅហានវ៉ូលទៅបើកទ្វារ ទើបឃើញថាជាថេយ៉ុងដែលឈរពាក់ម៉ាសអោយអោបប្រអប់បាយជាប់ទ្រូងផង
"អ៊ៅ...ថេយ៉ុង..."ហានវ៉ូលរហ័សបើកទ្វារអោយធំដើម្បីអោយគេបានចូលក្នុង ដោយមានជុងហ្គុកចងចិញ្ចើមមើលនាយតូចមិនដាក់ភ្នែក
"មកធ្វើស្អី? "
"គឺ.... ខ្ងុំលឺបងហានវ៉ូលនិយាយថាលោកមួយរយ:នេះមិនសូវញ៉ាំអាហារថ្ងៃត្រង់ទើបចេញយកមកអោយលោក ខ្ងុំផ្ញើរសារសួរលោកតាំងតែពីព្រឹកលោកតែមិនឃើញលោកតបសោះ" សម្តីអាល្អិតធ្វើអោយកូនចៅជំនិតបើកភ្នែកធំៗផ្គុំហេតុការណ៏ទាំងអស់ចូលគ្នា
"អ៏.... បានន័យថាថេយ៉ុងជាអ្នកឆាតមកព្រឹកមិញពេលដែលចាហ្វាយចុះមកខាងក្រោមឬក៏អត់? "
"អាហានវ៉ូល!! "
"ហេតុអីក៏បងដឹង? "ថេយ៉ុងចងចិញ្ចើមស្របពេលជំនិតក៏អង្អែលចង្ការសើចស្រស់ដាក់អ្នកជាចាហ្វាយដែលក្តាប់ក្រដាសឯកសារស្ទើរតែខ្ទេចលែងសល់សភាពដើម សង្គ្រឺតធ្មេញបែបគម្រាមថាតែហ៊ានផ្តេសផ្តាសដឹងតែមិនរស់ហើយ
"តែប៉ុណ្ណេះចប់របស់អាហានវ៉ូលហើយចាហ្វាយ.... "ជំនិតកម្លោះសើចញឹមៗដាក់ចាហ្វាយទុកអោយថេយ៉ុងឈរឆ្ងល់មើលទៅជុងហ្គុកដែលម៉ួម៉ៅឡើងក្រហមមុខស្របពេលហានវ៉ូលក៏ញញឹមដាក់ចាហ្វាយវិញ
"ថេយ៉ុងចង់ដឹងហ្អេសថាម៉េចក៏បងដឹង? "
"ត្រូវហើយ.... "
"បងដឹងព្រោះ.... "
"ឃ្លានបាយហើយ ឯណាបាយយើងក្រែងថាមកអោយម៉េចមិនយកមក!! "ជុងហ្គុកគោះតុផាំងៗកាត់សម្តីសន្ទនារបស់អ្នកទាំងពីរ
"ចាំខ្ងុំរៀបអោយ....រាល់ដងមិនឃើញឃ្លានចឹងផងចម្លែកណាស់"ប្រយោគចុងក្រោយថេយ៉ុងក៏បន្លឺតិចៗសម្លក់មុខអ្នកដែលសុខៗក៏បង្ខំៗមើលទៅក៏ដូចជាមិនបានឃ្លានបាយអីណាស់ណាផង
"ចំណែកឯង ទៅពិនិត្យព្រលាននិងជើងហោះហើរត្រួតពិនិត្យការហោះចូលនិងហោះចេញថ្ងៃនេះមករាយការណ៏អោយយើង អ៏...កុំភ្លេចបញ្ជូនគម្រូគម្រោងម៉ូតយន្តហោះដែលទើបតែច្នៃមកអោយយើងផង"ហានវ៉ូលចំហរមាត់សឹងលេបយន្តហោះចូលបានក្រោយអ្នកជាចាហ្វាយដាក់ការងារផ្ទួនៗប្រុងជាន់កគេអោយលានអណ្តាតដាច់ខ្យល់តែម្តងហ្អី
"ប៉ុន្តែចាហ្វាយ... "
"បើមិនហើយឯងងាប់! "
"ទៅ...ទៅហើយចាហ្វាយ"នាយជំនិតបើកទ្វាររត់ត្រុយញាប់ជើងស្មេរ គិតខុសណាស់ដែលទៅគម្រាមចាហ្វាយមានឯណាចុងក្រោយធ្ងន់ក
"លោកធ្វើបាបគាត់ម្ល៉េស? "
"កូនចៅយើង យើងប្រើមិនបាន? "ជុងហ្គុកងាកមកស្រែកដាក់ថេយ៉ុងដែលភ្ញាក់ព្រើត កំពុងម៉ួម៉ៅផងចេញមុខការពារទៀត
"តែលោកក៏គួរតែអាណិតគាត់ ស្មាននេះមិនទាន់បាយទឹកផងត្រូវបន្ទាន់ការងារ-"
"បើអាណិតវាយកបាយនេះទៅអោយវាទៅចឹង!!!"គេគំហកឡើងរុញប្រអប់បាយដែលថេយ៉ុងបើកមុននេះសឹងធ្លាក់ពីលើតុធ្វើការដៃក៏ក្តាប់ជាប់ឡើងញ័រតតាត់
"តែខ្ងុំយកមកអោយលោក.... "
"ក្រែងបារម្ភពីវាណាស់មិនចឹង! យកអោយវាទៅយើងមិនស៊ី! "គេស្រែកផាំងៗងើបឈរប្រុងដើរចេញពីអូហ្វីសខ្លាចទប់កំហឹងដែលហៀបផ្ទុះមិនជាប់
"តែ...តែខ្ងុំធ្វើវាអោយលោកណា"នាយតូចរហ័សអោបដៃគេជាប់ព្យាយាមនិយាយដោយសម្លេងស្រទន់ៗ គេដឹងថាជុងហ្គុកកំពុងខឹង តែខឹងហើយមិនងាយបាត់ដូច្នេះមិនថាយ៉ាងណាត្រូវលួងអោយគេត្រជាក់សិនបើទោះបីជាមិនដឹងថាគេកំពុងម៉ួម៉ៅរឿងអីក៏ដោយ
"........ "
"សុតតែជាម្ហូបលោកចូលចិត្ត ញ៉ាំបន្តិចក៏បានណា....ខ្ងុំបារម្ភខ្លាចលោកឈឺទើបយកមក"គេអោបដៃជុងហ្គុកជាប់ សម្លឹងមើលនាយម៉ក់ៗ
"......... "
"បើលោកមិនញ៉ាំខ្ងុំទុកនៅទីនេះក៏បាន លោកបោះចោលក៏ស្រេចចិត្តខ្ងុំទៅវិញហើយ"ចង្កេះតូចត្រូវទាញទៅអោបជាប់ពេលបម្រុងបែរខ្លួនចាកចេញធ្វើអោយខ្នងរបស់ថេយ៉ុងប៉ះនឹងទ្រូងហាប់ណែនរបស់ជុងហ្គុក
"ជុង.... "
"ទៅរៀបបាយទៅ.... "និយាយហើយគេក៏ដកដៃចេញដើរមកអង្គុយលើសាឡុងទុកអោយថេយ៉ុងឈរភាំងពេលឃើញអារម្មណ៏ជុងហ្គុកប្រែប្រួលលឿនជាងអាកាសធាតុទៅទៀត
"គាត់ស្ត្រសការងារពេកទេដឹង? "ថេយ៉ុងលួចគិតតែក៏មិនហ៊ានសួរច្រើនប្រញាប់រៀបចំបាយអោយគេយ៉ាងលឿនវីវរម៉ួម៉ៅទៀតឡើងមកគេមិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េចទេ
----------------------------
ម៉ួម៉ៅរឿងការងារ ឬមួយក៏ម៉ួម៉ៅរឿងហានវ៉ូល ឬម៉ួម៉ៅរឿងផ្សេង??