"ថាម៉េច?អរគុណច្រើនដែលបានផ្តល់ដំណឹង"ឡាយរ៉ាដាក់ទូរស័ព្ទចុះបែរមកមើលគ្រប់គ្នាដែលចាំស្តាប់ដំណឹងរបស់ថេយ៉ុងថាបានទៅដល់សាលាឬនៅ
"ខាងសាលាទាក់ទងមកប្រាប់ថាមិនបានឃើញថេយ៉ុងនៅឯព្រលាននោះទេ"សម្តីរបស់ឡាយរ៉ាធ្វើអោយគ្រប់គ្នាភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង បើថេយ៉ុងមិនបាននៅព្រលានតើគេទៅណាទៅ?
"គេទៅណារបស់គេទៅ"អ្នកស្រីអេរៀលបន្លឺឡើងដោយក្តីបារម្ភពេញទ្រូង បាត់ដំណឹងគេស្ងាត់ច្រៀបចឹងមិនអោយគាត់ភ័យបានយ៉ាងម៉េច?
"ចាំបងទៅរកកូនដោយខ្លួនឯង"លោកជេតលួងលោមប្រពន្ធអោយស្ងប់ចិត្តសិនទើបងាកមកសុំអនុញ្ញាតលោកម្ចាស់ និងលោកជំទាវ មុននឹងងើបចេញទៅតាមរកកូនពេលឃើញថាពួកគាត់អនុញ្ញាតហើយ
"ចាំខ្ងុំជួយចុះ"អេដវឺត និងឡាយរ៉ាក៏ប្រញាប់អោនលាម្តាយហើយចាកចេញទៅជាមួយលោកជេតដើម្បីតាមរកថេយ៉ុង ចំណែកអ្នកស្រីអេរៀលក៏មានម៉ាដាមអេបេល៏នៅអង្គុយលួងកុំអោយគាត់បារម្ភពេក
"មិនអីទេណា ថេយ៉ុងច្បាស់ជាមិនអីទេ"
"គេមិនមែនជាមនុស្សទៅណាមកណាមិនចេះប្រាប់ឪពុកម្តាយបែបនេះពីមុនមកទេ ខ្ងុំបារម្ភណាស់"
"ចម្លែក ក្រែងខាងព្រលានយន្តហោះផ្តល់ព័ត៏មានមកថាថេយ៉ុងឡើងយន្តហោះហើយតើ ហេតុអីក៏ពេលនេះថាមិនមានអ្នកដំណើរឈ្មោះថេយ៉ុងទៅវិញ"យ៉ុនហ្គីទម្លាក់ទូរស័ព្ទចុះក្រោយទាក់ទងទៅខាងអ្នកប្រចាំការនៅទីនោះ គេក៏ផ្តល់ព័ត៏មានថា ថេយ៉ុងបានCheck-in រួចរាល់ហើយ ប្រាកដជាមានអ្វីមិនស្រួលមិនខានឡើយ
"ទាក់ទងទៅជុងហ្គុកល្អទេបងប្រុស? "ហូសុកសួរឡើងមកស្របពេលដែលលោកអាន់ឌ្រេក៏គ្រវីក្បាលបដិសេធ
"បើទាក់ទងទៅក៏មិនបានអ្វីមកវិញដដែល ក្រែងគេក៏តាមរកក្មួយថេយ៏ដូចគ្នាមិនចឹង? "
"លោកប៉ានិយាយត្រូវ ម្យ៉ាងបើអោយជុងហ្គុកដឹងនោះរឿងដែលយើងលាក់គេក៏នឹងបែកធ្លាយទៅតាម យល់ល្អមិនបាច់ផ្តល់ដំណឹងអោយល្អជាង"យ៉ុនហ្គីនិយាយតិចៗងាកមកសុំការអនុញ្ញាតពីលោកប៉ាហើយអ្នកម៉ាក់ទើបអូសហូសុកចេញទៅខាងក្រៅដើម្បីតាមរកអ្នកដែលបានបាត់ខ្លួនទៅដូចគ្នា
តើបាត់ទៅឯណាទៅថេយ៉ុង??
-------------
ជុងហ្គុកឈរកិបឡេវអាវនៅមុខទូរកញ្ចក់សម្លឹងមើលអ្នកដែលអង្គុយអោនមុខចុះនៅលើគ្រែដៃនៅជាប់ចំណងមិនទាន់ស្រាយនៅឡើយ អ្នកកម្លោះដកដង្ហើមធំទើបដើរមកអង្គុយលើពូកក្បែរស្រាយចំណងចេញអោយថេយ៉ុងថ្នមៗ
"នៅទីនេះហាមគិតចង់រត់ទៅណា បើហ៊ានរត់ឯងមានរឿងជាមួយយើងមិនខានទេ"ស្រាយបណ្តើរគេក៏និយាយគម្រាមបណ្តើរ ទើបងើបទៅបើកតុក្បែរនោះយកហ្វូម៉ាត (ថ្នាំលាបលើរបួសឬស្នាម) មកលាបលើកដៃដែលមានស្នាមជាំនោះតិចៗ
"សភាពខ្ងុំពេលនេះរត់ទៅណាបានទៀតឬ? "ថេយ៉ុងសួរចម្អកឡើងមកដោយទឹកមុខខ្សោះ លេខទំនាក់ទំនង ទូរស័ព្ទឬវ៉ាលិខោអាវក៏គ្មានចង់អោយគេរត់ទៅតាមណាកើតទៅ?ម្យ៉ាងគេឈឺខ្លួនមិនទាន់បាត់ផងរត់ទៅណារួច?
"ល្ងាចយើងមកវិញ មានការអីខលទៅរកយើងទៅ"គេជ្រើសមិនចាប់អារម្មណ៏ពីពាក្យរបស់ថេយ៉ុងមុននេះ ហើយដកទូរស័ព្ទមកហុចអោយអ្នកដែលធ្វើមុខផ្អើលៗដាក់គេ
"យ៉ាងម៉េច? "
"លោកមិនខ្លាចខ្ងុំខលទៅប្រាប់គ្រប់គ្នាទេឬ? "
"ប្រាប់ក៏មិនបានអ្វីមកវិញ យ៉ាងច្រើនយើងចាប់មកម្តងទៀតហើយក៏... "
"ទៅធ្វើការទៅ! "មិនអោយជុងហ្គុកនិយាយចប់ទាន់ ថេយ៉ុងរហ័សដេញអោយនាយទៅធ្វើការ មើលទៅប្រហែលជាគ្មានឱកាសរត់មែនហើយគេមិនចង់ឈឺខ្លួនដូចកាលម្សិលមិញទៀតទេ
"ខ្ងុំអាចទាក់ទងទៅម៉ាក់ប៉ាខ្ងុំបានទេ? ខ្ងុំមិនចង់អោយគ្រប់គ្នាបារម្ភឡើយ"ឃើញគេងើបប្រុងដើរចេញទើបរហ័សសួរឡើងក្រែងលោនាយចិត្តល្អអោយគេបានទាក់ទងទៅគ្រួសារដែរ
"តាមចិត្តឯង... "ជុងហ្គុកបើកទ្វារចាកចេញទាំងមិនងាកក្រោយ ទុកអោយថេយ៉ុងនៅអង្គុយក្តាប់ទូរស័ព្ទលើពូកដោយភាពស្ទាក់ស្ទើរគេគួរប្រាប់ម៉ាក់ប៉ាគេថាម៉េច?កុហកគាត់ឬក៏ប្រាប់តាមត្រង់?
ភ្នែកមូលៗរបស់នាយតូចសម្លឹងមើលទ្វារដែលហើបសារជាថ្មីដោយវត្តមានរបស់ជុងហ្គុកត្រលប់មកវិញជាមួយថាសបបរ ទឹកហើយនឹងថ្នាំនេះនាយជាអ្នកធ្វើទៀតហើយហ្អេស? គេចាំបានថាពេលដែលភ្ញាក់ឡើងជុងហ្គុកកំពុងបីគេទៅងូតទឹកបាត់ទៅហើយ សរុបគេងើបលឿនជាងខ្លួនទៀតឬ?
"កុំភ្លេចបបរហើយថ្នាំ ថ្ងៃបន្តិចហានវ៉ូលយកបាយមកអោយហើយ"សម្តីសោះកក្រោះគ្មានភាពទន់ភ្លន់ ទឹកមុខក៏មាំមិន សូម្បីតែមានស្នាមញញឹមអោយថេយ៉ុងបានឃើញសូម្បីតែម្តង តែកាយវិការរបស់គេពេលខ្លះក៏អត់មិនអោយដុំសាច់ក្នុងប្រអប់ទ្រូងឆ្វេងរបស់នាយតូចលោតញាប់នោះទេ
"តែខ្ងុំ...អ្អឹម.. "នាយល្អិតបើកភ្នែកដោយភាពភ្ញាក់ផ្អើលពេលត្រូវអ្នកខាងនោះអោនមកចាប់ថើបភ្លាមៗមិនអោយដំណឹងមុន ប៉ុន្តែការថើបលើកនេះមិនកម្រោល មិនបង្ខំដូចជារាល់ដងរហូតដល់ថេយ៉ុងត្រូវទន់ខ្លួនល្អូកទៅតាមការថើបរបស់អ្នកខាងនោះ
ប្រអប់ដៃក្រាស់លើកមកទ្រចង្ការគេអោយងើយឡើងងាកស្រួលក្នុងការថើប ស្របពេលប្រអប់ដៃម្ខាងទៀតក៏សសៀរមកលូកចូលក្នុងអាវសឺមីដែលថេយ៉ុងកំពុងពាក់អង្អែលច្របាច់សាច់ត្រគាកគេទៅមក បង្អូសទៅខ្នងរលោងស្រិលមួយនោះ សន្សឹមផ្តេកខ្លួនកម្លោះតូចទៅលើពូកដោយមានគេនៅជ្រុបមុខថើបបង្អូសពីបបូរមាត់ចុះមកថ្ពាល់ទើបថយមកកាន់ដល់កញ្ចឹងកនឹងឆ្អឹងដងកាំបិត បន្សល់ស្នាមបន្ថែមនៅលើកញ្ចឹងកនោះកាន់តែច្រើនរហូតដល់ថេយ៉ុងរបូតសម្លេងនោះចេញមក ទើបគេសង្ងំបឺតករបស់នាយតូចអស់មួយសន្ទុះធំទើបងើបមុខមកថើបថ្ពាល់ទន់ៗនោះជាច្រើនខ្សឺតទើបងើបឡើងមកវិញសម្រួលខោអាវអោយស្រួលបួលហើយបើកទ្វារចេញទៅបាត់ ទុកអោយអ្នកដែលងើបអង្គុយលើពូករហ័សយកដៃមកក្រសោបថ្ពាល់ទាំងខាងរបស់ខ្លួនដែលឡើងក្រហមក្តៅមុខភាយៗតែម្តង បេះដូងក៏លោតញាប់ស្ទើរផ្ទុះចេញមកក្រៅពេលឃើញកាយវិការរបស់ជុងហ្គុកបែបនេះ តែក៏អត់នឹងឆ្ងល់មិនបានថាគេធ្វើបែបនេះធ្វើអីក្រែងស្អប់ខ្លួនណាស់មិនចឹង ចង់លេងសើចអារម្មណ៏គេហើយក៏ធ្វើហីដូចអ្នកដែលគេធ្លាប់ធ្វើដាក់កាលសេពគប់គ្នាចឹងឬ?
"លោកធ្វើបែបនេះមានបំណងអីទៀតទៅ?"
------------------
"បានដំណឹងពីថេយ៉ុងដែរទេ? "យ៉ុនហ្គីងាកមកសួរហូសុកក្រោយឃើញប្អូនទម្លាក់ទូរស័ព្ទចុះបន្ទាប់ពីឡាយរ៉ាខលមកប្រាប់ពីដំណឹងរបស់ថេយ៉ុង
"លោកអ៊ំជេត និងអ្នកផ្សេងទៀតមិនទាន់បានដំណឹងពីថេយ៉ុងនៅឡើយទេ"
"បើចឹងតាមរកបន្តសិនទៅ "
"ឈប់សិន....បងមិនមានអារម្មណ៏ថាចម្លែកទេឬ? "
"ចម្លែកស្អីរបស់ឯង? "
"ថេយ៉ុងបាត់ខ្លួននៅឯព្រលាន ហើយចំណែកជុងហ្គុកទាំងម្សិលមិញនិងថ្ងៃនេះក៏មិនឃើញមកអុកឡុកសួររកថេយ៉ុងដូចរាល់ដង បងមិនគិតថាជាគេដែលនាំថេយ៉ុងទៅទេឬ? "
"វាអាចជារឿងចៃដន្យទេដឹង បើជុងហ្គុកមិនទាន់ដឹងថាថេយ៉ុងត្រូវចេញក្រៅប្រទេសផងចាប់បានដោយរបៀបណា"
"តែខ្ងុំថាតេរទៅសួរក៏មិនទាស់ខុសអ្វីដែរបង "យ៉ុនហ្គីសម្លឹងមើលមុខប្អូនប្រុសដែលហុចទូរស័ព្ទមកអោយទើបសម្រេចចិត្តខលទៅលេខជុងហ្គុកសាកមើល ហើយគេក៏ទទួលពិតមែន
(បងមានការអី?)
"ជុងហ្គុក...ឯងរកឃើញថេយ៉ុងឬនៅ? "
(................)
"ហាឡូ? "យ៉ុនហ្គីជ្រួញចិញ្ចើមពេលដែលមិនលឺអ្នកខាងនោះតបអ្វី
(មិនទាន់ឃើញទេ បងមានអ្វីឬ?)
"គ្មានអីទេ "យ៉ុនហ្គីបិតទូរស័ព្ទទើបងាកមកមើលហូសុកដែលកំពុងយកដៃមកប៉ះច្រមុះខ្លួនឯង
"បងថាប្លែកទេ?សម្លេងគេថេរល្អណាស់ មិនខឹងមិនម៉ួម៉ៅដូចលើកមុន"យ៉ុនហ្គីងក់ក្បាលយល់ស្របព្រោះគេក៏មានអារម្មណ៏បែបនេះដូចគ្នា
"អ្វីដែលសំខាន់ពេលនេះបើថេយ៉ុងមិននៅជាមួយជុងហ្គុក ចឹងគេបាត់ទៅណា? "ហូសុកបន្លឺឡើងធ្វើអោយយ៉ុនហ្គីដែលស្ងាត់អស់មួយស្របក់ក៏នឹកឃើញអ្វីម្យ៉ាងឡើងមក
"ទៅសួរហានវ៉ូលទៅ បងមិនជឿថាជុងហ្គុកមិនដឹងរឿងដែលថេយ៉ុងគេបាត់ខ្លួនឡើយ"
"បើចឹងឆាប់ទៅបងប្រុស.... "ពីរនាក់បងប្អូនរហ័សឡើងឡានបំណងចេញទៅភូមិគ្រិះវិញហើយក៏លួចខលទៅហានវ៉ូលអោយមកជួបពួកគេពេលចប់ការងារពេលល្ងាចដូចគ្នា ព្រោះវាមិនសមហេតុផលឡើយដែលសុខៗថេយ៉ុងស្រាប់តែបាត់ខ្លួនយ៉ាងគ្មានដំណឹងដោយជុងហ្គុកមិនស្វះស្វែងតាមរកនោះ
---------------
"Aish....ម៉េចក៏ខ្ពស់ខ្លាំងម្ល៉េស? "ថេយ៉ុងតោងបង្កាន់ដៃក្បែរអាងហែលទឹកអើតមើលទៅខាងក្រោម គ្រាន់តែអោនមុខចុះគេក៏ស្រៀវឆ្អឹងខ្នងបាត់ទៅហើយ ចង់បើកទ្វាររត់ក៏មិនកើតព្រោះបុគ្គលិកខាងក្រោមច្បាស់ជារាយការណ៏ទៅជុងហ្គុកបើសិនជាគេរត់ទៅនោះ
អាល្អិតដើរទាំងយកដៃខ្ទប់ចង្កេះព្រោះឈឺមិនទាន់បាត់ ដើរចូលមកអង្គុយលើកៅអីក្បែរនោះវិញទើបទាញទូរស័ព្ទមកបើកដើម្បីផ្ញើរសារទៅកាន់ម្តាយប្រាប់កុំអោយគាត់បារម្ភហើយគេនៅកន្លែងសុវត្ថិភាព តែក៏មិនបានប្រាប់គាត់ឡើយថានៅឯណានោះឡើយ គេមិនចង់អោយជុងហ្គុកចាប់បានហើយកម្រោលចូលទៀតនោះឡើយដូច្នេះហើយសម្របតាមនាយមួយរយ:សិនល្អបំផុត ចាំរកឱកាសរត់តាមក្រោយក៏បាន
----------
"ថេយ៉ុងទាក់ទងមកមែនទេម៉ាក់?មិនអីទេ ចាំខ្ងុំសាកសួរហានវ៉ូលល្ងាចនេះក្រែងលោគេបានដំណឹងពីកន្លែងស្នាក់របស់ថេយ៉ុងទៅចុះ"យ៉ុនហ្គីដែលទើបនឹងចេញពីភូមិគ្រិះបំណងសម្តៅទៅកន្លែងធ្វើការ ដោយមិនភ្លេចអោយមនុស្សជំនិតតាមរកថេយ៉ុងដូចគ្នា តែស្រាប់តែម្តាយទាក់ទងមកប្រាប់ថាថេយ៉ុងផ្ញើរសារមកគាត់និងម៉ាក់ប៉ាគេប្រាប់កុំអោយបារម្ភ តែគ្រប់គ្នាមិនទាន់ទុកចិត្តដរាបណាមិនទាន់ដឹងថាគេទៅនៅឯណានោះ
"មីន?? "បើកទ្វារអូហ្វីសមក អារម្មណ៏ដែលស្ត្រេសមកប៉ុន្មានថ្ងៃក៏ប្រែមកជាត្រេកអរពេលឃើញមនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់អង្គុយលើសាឡុងក្នុងបន្ទប់ធ្វើការគេ
"លោកអគ្គនាយក"តារាម៉ូឌែលមានឈ្មោះបោះសម្លេង ជីមីន សឺរ៉ានណូ ងើបឈរអោនគំនាប់គេដោយទឹកមុខធម្មតាកាយវិការគេសាងជាភាពមិនពេញចិត្តដល់អ្នកដែលត្រូវគេអោនគោរពខ្លាំងណាស់
"យើងគិតថាអូននឹងមិនមករកយើងទៅហើយ"យ៉ុនហ្គីបម្រុងចូលមកក្បែរតែក៏ត្រូវអ្នកខាងនោះរុញឯកសារមួយសន្លឹកមក
"ខ្ងុំមកសុំផ្តាច់កុងត្រាជាអ្នកដើរម៉ូតគ្រឿងពេជ្រអោយលោកបន្ត ជួយស៊ីញ៉េអោយផង"គ្រាន់តែលឺចប់យ៉ុនហ្គីរហ័សបើកសឺមីខ្លាញ់ក្តាមនោះមកមើលហើយក៏ឃើញថាជាក្រដាសសុំផ្តាច់កុងត្រាពិតមែន
"ហេតុអីចាំបាច់ធ្វើដល់ថ្នាក់នេះ?ស្អប់មុខយើងដល់ម្លឹងឬ?យើងបកស្រាយប្រាប់អូនអស់ហើយថាយើងនឹងទទួលខុសត្រូវលើអូន...ហេតុអី"
"ខ្ងុំមិនត្រូវការ! ហើយខ្ងុំក៏មិនរួមការងារជាមួយអ្នកដែលមកបំពានខ្ងុំដូចគ្នា"ជីមីនញ័រមាត់ទទ្រើកសម្លក់មុខយ៉ុនហ្គីស្ទើរស្រក់ទឹកភ្នែកខ្លួនឯង គ្រប់យ៉ាងរវាងអ្នកទាំងពីរប្រែក្លាយជារញ៉េរញ៉ៃតាំងតែពីពេលដែលយ៉ុនហ្គីយល់ច្រលំទៅលើទំនាក់ទំនងរបស់ជីមីនទៅនឹងមនុស្សប្រុសម្នាក់ តែនាយបែរជាមិនស្តាប់ការបកស្រាយរបស់គេថែមទាំងបង្ខំគេនៅយប់នោះទាំងដែលមិនធ្លាប់ពោលពាក្យថាស្រលាញ់ខ្លួនសូម្បីតែម្តង សុខៗក៏ប្រចណ្ឌគេឥតហេតុផលហើយមកធ្វើបាបគេចឹងឬ?
"មីន... "
"កុំមកហៅខ្ងុំ បើទទួលខុសត្រូវទាំងដែរមិនស្រលាញ់ខ្ងុំ ដូច្នេះមិនចាំបាច់ព្រោះខ្ងុំមិនត្រូវការ! "គេបង្វែរខ្លួនចាកចេញតែអ្នកខាងនោះក៏ពាំងមិនអោយចេញទៅណាបាន
"ចុះបើយើងប្រាប់ថាយើងពេញចិត្តអូន? ហើយកាលដែលធ្វើទៅគ្រប់យ៉ាងព្រោះយើងហួងហែងអូន...អូននឹងយល់ពីយើងទេ? "អ្នកកម្លោះស្រវាចាប់អោបចង្កេះគេជាប់និយាយសារភាពចេញមក មិនដែលឡើយដែលយ៉ុនហ្គី ដេវីនសុនចាប់អារម្មណ៏ឬមានទំនាក់ទំនងពិសេសជាមួយនរណាតែសម្រាប់មនុស្សក្នុងរង្វង់ដៃនាយពេលនេះ ជាមនុស្សតែម្នាក់ដែលគេពេញចិត្តហើយគេក៏គ្មានថ្ងៃបាត់បង់អ្នកដែលខ្លួនកំពុងអោបពេលនេះឡើយ
"...... "
"យើងស្រលាញ់អូន....យើងធ្វើដល់ថ្នាក់នេះហើយអូននៅមិនយល់ទៀតហ្អេស? "
"តែខ្ងុំមិនបានស្រលាញ់លោកឡើយ យ៉ុនហ្គី"ជីមីនបេះដៃដែលរឹតចង្កេះខ្លួនចេញតែអ្នកខាងនោះក៏មិនព្រមចាញ់រឹតគេជាប់ដូចពស់ថ្លាន់ មុននឹងត្រូវគេលើកអោយទៅអង្គុយលើតុធ្វើការដោយមានអ្នកកម្លោះរូបសង្ហារនៅឈរនៅចន្លោះជើង
"បើចឹងយើងនឹងធ្វើអោយអូនស្រលាញ់យើង ព្រោះយើងនឹងមិនបណ្តោយអោយអូនធ្លាក់ទៅលើដៃអ្នកផ្សេងទៀតក្រៅពីយើងឡើយ"
"កុំមកធ្វើចរឹកឆ្កួតបែបនេះ លែងខ្ងុំទៅលោកយ៉ុន!! "
"យើងសុខចិត្តដាក់ច្រវ៉ាក់ឃុំអូនក្នុងបន្ទប់ ក៏មិនអោយអូនទៅណាឆ្ងាយពីយើងដែរ"