Merhabalar yeni bölümle geldim. Uzun bir ara oldu bizim için fakat anca yazabildim. Bölüme neredeyse bir ay önce başladım daha sonra bir kısmı silindi, sınavlarım başladı derken sonunda buradayım.
Lütfen yorumlarınızı eksik etmeyin beni motive eden şey sizin yorumlarınız.
Keyifli okumalar 🍂
2 Hafta sonra
Bir hafta önce donanımlı ve bize yakın olan bir hastaneye Cv mi göndermiş bugünde iş görüşmesi için çağırılmıştım. Sorulan sorulara sakinlikle ve açık cevaplar vermiş deneyimlerinden bahsetmiştim. Beni arayacaklarını söyleyerek sıradaki kişiyi içeri almışlardı. Emindim ki benden önce gelen ve benden sonra gelecek olan kişilere de aynısını söyleyeceklerdi ancak içimizden sadece birkaç kişi istediğini alabilecekti.
Seri adımlarla hastaneden çıktığımda karşımda Hazan'ı buldum. Her zaman giydiği takım elbiselerinden kurtulmuş ve üstüne bej renginde boyunlu bir kazak geçirmişti. Altında siyah kot ve bot vardı. Üstünde ise sonbahar mevsimine uygun bir kaban vardı. Giydiği şeyleri herhangi bir mağaza da görüp belki beğenmezdim ancak onun üstünde çok şık duruyordu bu kıyafetler. Adımlarım ona doğru yaklaşırken aklıma bize geldikleri akşam onu öpmem gelmişti. Her aklıma gelişinde yanaklarım kırmızının en koyu tonlarına bürünüyor, üstünde adeta bir kor varmışcasına yanıyordu. Derin nefesler alarak kendimi sakinleştirip havaların soğuması dan dolayı üşüyen ellerimi yanaklarımın üzerine bastırdım.
Kızarıklığın bir nebze olsun geçtiğini düşünürken yanına ulaşmıştım. Yaslandığı kaputtan kalkıp bana birkaç adım yaklaştı.Bu sayede aramızdaki mesafe de azalmış oldu. Son zamanlarda olduğu gibi onu görünce sıklaşan nefesim tekrar rayından çıkmış ve saatlerce koşup bir anda duran bir kişinin nefesi gibi derinleşmişti. Bu bile benim için iyi bir durumdu. Zira ara ara aldığım nefesi geri vermeyi unutmuyor değildim. 'Onu gördüğünde nefesim kesiliyor demiyor da.' diyen iç sesim bende bir gülme isteği yaratmıştı. Bu isteği durduramayıp kıkırdadığımda Hazan da bana ayak uydururcasına tebessüm etmişti.
"Merhaba." Neşeli bir sesle ona selam verdiğimde aynı şekilde karşılık vermiş ve bir anda bana sarılmıştı. "Merhaba Sevda. Nasılsın? Nasıl geçti görüşmen?" Kalın ve sıcak kolları arasındayken sorduğu sorulara açıkçası pek kulak verememiştim. Anın tadını çıkarmak istercesine gözlerimi saniyelik olsa da kapatmış ve kokusunu solumuştum. Saçlarımın arasında soluklarını hissettiğimde gözlerim hızla açılmış daha sonra da sakince kolları arasından sıyrılmıştım. Az daha kalsaydım zaten kolları arasından bayıldığım için çıkamayacaktım.
Yüzüne baktığımda ışıl ışıl parlayan gözlerle bana baktığını gördüm. Ve her zaman olduğu gibi güzel bir şekilde gülümsüyordu. Acaba herkese karşı mı böyle diye düşünmeden edemedim bir an. Muhtemelen bu güler yüzlülüğünü annesinden almıştı çünkü onunda böylesine güzel bir gülümsemesi ve enerjisi vardı.
Ne ara onun hâl ve hareketlerini bu kadar dikkatli inceleyecek bir hâle düştüğümü bilmiyordum ancak onun bu hallerine alışmıştım. Güzel bir alışmaydı benim için. Ona karşı duygusal bir şeyler beslediğimin zaten farkındaydım ancak bu kadar kısa bir sürede olması beni şaşırtıyordu. Çünkü benim bildiğim Sevda flörtten öteye geçmeyen hatta onu bile hayatında bir kere yaşamış bir insandı. Önceliği hep işi, okulu ve özgürlüğü olmuş birini hayatına alacağında bu özgürlüğün kısıtlanacağını düşünmüştü. Fakat şimdi bu duyguların hiçbiri yoktu. Karşımda bana ve yaptıklarıma saygı duyan ve beni teyzesine karşı savunan bir adam vardı.
Önümden çekilip arabaya geçmem için işaret ettiğinde hızlıca arabaya binip yola çıkmıştık. "Nasıl geçti görüşmen?" Başını kısa bir an için bana döndürüp bu sorusunu sormuştu. Muhtemelen sarılırken sorduğu sorulardan biri buydu.
"Normal bir görüşmeydi. Rahat olmaya çalışarak cevapladım soruları. Önceki iş deneyiminden bahsettim. Okul puanımı ve başarımı göz önünde bulundururlarsa muhtemelen kabul edilir. Tabi benden iyi biri de çıkabilir karşılarına." Dediklerimi onaylar bir biçimde sallayıp kırmızı ışıkta durdu.
"Ağabeyin bahsetmişti bana okuduğun üniversite ve başarıdan. Dediğine göre çok çalışkan bir öğrenciymişsin ve başarında oldukça iyiymiş. Güveniyorum ben sana kaparsın bu işi." Söyledikleri içimde bir şeylerin harekete geçmesine sebep olmuştu sanki. Bana güvendiğini söylemesi benim için çok güzel bir şeydi.
"Hayırlısı neyse o olsun." Dediğimde yeşil yanmış ve araba tekrar harekete geçmişti.
"Seni çok sevdiğim bir restorana götüreceğim. Umarım yemekleri seversin." İş görüşmesinden sonra onunla yemek için sözleşmiştik.
"İnşAllah yemekler güzeldir yoksa aç kalırım." Dediğim de dudaklarından güzel bir kahkaha çıkmıştı. "Eminim ki beğeneceksin." Dediğinde konuşmamız son bulmuş ve araba da çalan şarkı sessizliğimize eşlik ediyordu.
Yirmi dakikalık yolun sonunda güzel bir restoranın önünde durmuştur. Hazan arabasını valeye bıraktı ve içeri geçtik. Cam kenarı güzel bir masaya rezervasyon yaptırmıştı önceden. Aslında daha çok geceleri dolu olurdu bu tarz yerler fakat öğle saatlerinde bile bu kadar dolu olmasının sebebi Hazan'ın da söylediği gibi yemeklerinin güzel olmasına bağlıydı. Kalabalık olmasına rağmen pek fazla ses yoktu içeride. İnsanlar sakinlikle yemeklerini yiyor arka fonda slow bir şarkı çalıyordu.
Gelen garson siparişlerimizi alıp yanımızdan uzaklaştığı da bu sefer yanımıza şık giyinimli, orta yaşlı bir bey gelmişti. "Hazan seni buralarda görmeyi özlemişim evlat." Diyerek ona sarıldığında Hazan da ona aynı sıcaklıkla karşılık vermişti. Ondan ayrılıp bana doğru döndüğünde kendini tanıttı. "Ben Metin Yılmaz. Buranın sahibiyim hoşgeldiniz." Derken elimi sıkmıştı. "Hoşbulduk Metin Bey. Sevda bende." Dedikten sonra memnun bir ifadeyle başını sallamıştı. "Afferim evlat çok nazik bir hanım bulmuşsun." Dedikten sonra masaların birinden bir adam seslenmiş ve hızlıca müsade isteyip gitmişti yanımızdan. Arkadaş olduğumuzu söyleyememiştim bile. Hazan da öyle bir çabaya girmemişti!
Metin Bey gittikten hemen sonra siparişlerimiz gelmiş ve yemeklerimizi bırakmıştı. Ben yemeğin tadına bakarken Hazan'ın da gözleri üzerimden çekilmiyor ve mimiklerini gözden kaçırmamak için dikkatle beni izliyordu. Ağzımdaki parçayı yutup suyumdan bir yudum aldım. "Gerçekten dediğin kadar varmış. Yemekler çok güzel." Dediklerimle ben demiştim der gibi gülümseyip önüne döndü ve yemeğine devam etti. Sakince yediğimiz yemekten sonra tatlılarımız gelmişti.
"Sevda" Hazan'ın seslenmesiye dikkatimi tadı şahane olan tatlıdan çekip ona verdim. "Efendim"
" Seninle bir şeyi konuşmak istiyorum." Dediğinde ciğerlerime derin bir nefes çektim. Ancak yine veremediğim anlardan biriydi. Aklımda ne söyleyeceği dönüp durmaya başladığında kafamdaki tilkiler olumsuz ihtimaller üzerinde toplanmıştı. Gözlerim gözleri ve dudakları arasında mekik dokuyor ve ağzından çıkacak tek bir kelimeyi kaçırmak istemiyordum.
"Tabi, söyle lütfen." Dediğimde içine koca bir nefes çekti. Gözlerim göğsünün şişmesine sonra inmesine şahit olurken kulaklarım ağzından çıkacak kelimeyi bekliyordu. Ancak o söyleyeceği şeyi söyleyemeden tiz bir ses doldurdu kulaklarımızı. Seda gelmişti. Uzun sayılabilecek bir zamandır görmüyordum ve tam da böyle bir zamanda gelmesi şans mıydı kader miydi bilmiyordum.
"Hazan nasılsın?" Derken hiç bir rahatsızlık duymadan boş sandalyelerden birine geçip oturdu.
"İyiyim de... Sevdayla önemli bir şey konuşacaktık."
"Ya konuşursunuz sonra. Hem sen beni özlemedin mi?" Dudaklarını büke büke küçük bir çocuk gibi konuşması sinir kat sayılarımı arttırıyordu. Önemli bir şey konulacaktık ve böyle izin almadan dalması hiç hoş değildi.
"Seda biz kalkıyoruz. Sevda ile yalnız kalmak istiyorum. Ayrıca seni özlemek için bir sebebim olduğunu da düşünmüyorum."
Ağzından çıkan her kelimeyle Seda'nın yüzü renkten renge girmiş ve düşmüştü. Hazan'ın sözleriyle içimdeki sinirin yatışmasına sebep olurken restorandan çıkmak için ayaklanmıştım.
Biz masadan uzaklaşırken Seda da toparlanıyordu. Hazan hesabı ödeyip geldi ve çıkışa doğru ilerlemeye başladık. "Kusura bakma seni de kaldırdım ama rahatsız görünüyordun orada." "Pek memnun olduğum söylenemezdi açıkçası." dediğimde küçük bir tebessüm sundu.
Arabaya binip mahalleye doğru yol aldığımızda ikimizden de çıt çıkmıyordu. Arabanın radyosundan duyulan kısık sesli müzik arabadaki sessizliği kırarken kulaklarımızın pasını siliyordu. Sezen Aksu'yu hep sevmiştim zaten ve şuanda en sevdiğim parçalarından biri olan zalim çalıyordu.
Yarin gözü yüksekte
Benim bir kuru aşkım var
Düşmanlarım nispette be hey kara vicdanlı yar
Yağdı saçlarıma genç yaşımda
Lapa lapa kar
Zalim senin allahın yok
Araba mahalleye giden yokuşu çıkarken arka koltuğa bıraktığım kabanımı giyip düğmesini kapattım. Hazan arabasını bizim evin önünde durup bana döndüğünde bende kemerden kurtulup ona doğru döndüm. "Konuşacaktık ama başka sefere kaldı o. Onun içinde bir plan yapmamız gerekiyor sanırım." Derken muzipçe gülümsüyordu. "Öyle olacak gibi. Sonra haberleşiriz onun için."dediğimde gülümsemesi büyümüştü.
"Tamam o zaman mesaj atarım ben sana." Dediğinde onayladım onu. "Görüşürüz o zaman.
"Görüşürüz Sevda." Arabadan inip kapıyı kapattığım da Hazan da benimle beraber inmişti. Eve doğru adımladığım sırada kapıdan ağabeyim çıkmış ve gözleri ben ve Hazan'ın üstünde odaklanmıştı.
Bölüm sonuuu.
Bölüm hakkındaki düşüncelerinizi alayım.👉
Hazan ve Sevda hakkındaki düşüncelerinizi paylaşırsanız mutlu olurum.