UNICODE
ညစာစားပွဲပြီးတဲ့နောက်မှာ ရှဟိုင်ရွန်က ကျန်းထျန်တို့အိမ်ကို အရင်သွားလိုက်သည်။
သူမမိဘတွေ အိမ်ထဲဝင်လာတာတွေ့တဲ့အခါမှာ ဆိုဖာပေါ်တွင် အိမ်ဆောက်သည့်အတုံးလေးတွေနှင့် ဆော့ကစားနေသော ရှမန်မန်လေးဟာ မျက်လုံးတွေတောက်ပသွားပြီး လှည့်လိုက်သည့်အတွက် ခလုတ်တိုက်မိသွားသည်။
သူမ၏ လက်တိုတိုလေးများသည် ရှဟိုင်ရွန် ၏ ခြေသလုံးကြွက်သားများကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး သူမ၏မျက်နှာလေးဖြင့် ပျော်ရွှင်စွာ ပွတ်သပ်လိုက်သည်။
"မန်မန်"
ရှဟိုင်ရွန်က သူမကိုပွေ့ချီလိုက်ပြီး
"သမီး ဒီနေ့ ကောင်းကောင်းနေရဲ့လား?ချူယီကောကောရဲ့ စကားကိုရော နားထောင်ရဲ့လား"
ရှမန်မန်လေးက သူမလက်ချောင်းလေးတွေကို ကိုက်ရင်း ရုတ်တရက်ပြောလိုက်သည်။
"ချူယီ..."
ရှဟိုင်ရွန် အေးခဲသွားခဲ့သည်။
ကလေးမလေးက မျက်လုံးကို မှိတ်လိုက်ပြီး
"ချူယီ!"
အသံက ပိုကျယ်လာခဲ့သည်။
အိုးရန်မန်မန်သည် အနောက်တွင် ရပ်နေကာ လုံးဝ ထိတ်လန့်သွားပြီး စကားမပြောနိုင်တော့ပေ။
လျန်ရှန့်က ကျော်ပြောလိုက်သည်။
"မန်မန်က စကားပြောနိုင်တယ်၊ချူယီကောနာမည်ကို တစ်နေ့လည်လုံးခေါ်နေတာ၊သား နားတွေ ကန်းလုနီးပါးဖြစ်နေရင်တောင် ကြားနိုင်သေးတယ်"
ရှမန်မန်: "ချူယီ၊ချူယီ၊ချူယီ!"
ရှဟိုင်ရွန် :"....."
သူ့သမီးက နောက်ဆုံးတော့စကားပြောနိုင်ခဲ့ပြီ ဒယ်ဒီမဟုတ်ဘဲ တခြားကောင်လေးတစ်ယောက်ရဲ့ နာမည်ကိုပေါ့။
သူ အရမ်းပျော်တယ်၊ ဒါပေမယ့်လည်း နည်းနည်း တော့ရှုပ်ထွေးနေတုန်းပဲ။
"ကောင်းပြီ အိမ်အရင်ပြန်ရအောင် ဒီနေ့အတွက်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊နောက်နေ့ကျ သားအတွက် အန်ကယ်လက်ဆောင်ပြင်ထားမယ် လာယူဦးနော်"
သူပြုံးလိုက်ပြီး သူ့မျက်လုံးတွေက ရှဟိုင်ရွန်လက်ထဲက ကလေးမလေးဆီကျရောက်သွားခဲ့သည်။သူ အသံတိုးတိုးလေးဖြင့်
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အန်ကယ်ရှ၊ဂရုစိုက်ပြီးပြန်ပါ"
သူမပြန်ရတော့မယ်ဆိုတာ ကြားသည့်အခါမှာ ပြုံးနေသည့် ကလေးမလေးက ချက်ချင်းပဲ မျက်နှာလွဲသွားခဲ့သည်။
သူမလေးက ဝမ်းနည်းပူဆွေးသွားကာ သူ့ကို ပွေ့ဖက်ဖို့ လှမ်းရှာသည်။
သူက သူမလက်ချောင်းလေးကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး
တည်ငြိမ်တဲ့အသံလေးဖြင့် နူးနူးညံ့လေးပြောလိုက်သည်။
"မန်မန်က နေခဲ့ချင်လို့လား။နောက်အပတ်ကျ မန်မန်လာချင်ရင် ထပ်လာလို့ရသေးတယ်လေ"
မန်မန်က သူမခေါင်းလေးကိုရမ်းလိုက်ပြီး
"ချူယီ....."
သူ့သမီး၏ တုံ့ဆိုင်းနေသောအမူအရာကိုကြည့်ရင်း ရှဟိုင်ရွန် စိတ်ထဲမှာ အနည်းငယ်ခံစားလိုက်ရသည်။သူ့သမီးရဲ့ နူးညံ့သည့်ဆံပင်လေးတွေကို ထိလိုက်ပြီးနောက်မှာ သူက သူမလေးကို လင်းမိသားစုကနေ ခေါ်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။သူမလေးက ရှဟိုင်ရွန်ရဲ့ ပခုံးပေါ်မှာ မှီနေရင်း ညအမှောင်ထဲမှာ သူ့ပုံရိပ်လေးပျောက်ကွယ်သွားသည့်အထိ သူ့ကို ကြည့်နေခဲ့သည်။
ရှမန်မန်လေးရဲ့ ဦးနှောက်ဖွံ့ဖြိုးမှုသည် တခြားသာမန်ကလေးတွေထက် နှေးကွေးသည်။သူမ လေးနှစ်အရွယ်တွင် တချို့စကားလုံးအနည်းငယ်ကိုသာပြောနိုင်ခဲ့ပြီး ငါးနှစ်အရွယ်တွင်တော့ အတားအဆီးမရှိဘဲ လူအများနှင့် လုံးဝဆက်သွယ်နိုင်ခဲ့သည်။သူမ သူငယ်တန်းရောက်တဲ့အခါ မှာ တခြားကလေးတွေက သုံးလေးခါလောက်နှင့်သင်ယူနိုင်ပေမယ့် သူမကတော့ အကြိမ်နှစ်ဆယ်လောက် ကြိုးစားခဲ့ရသည်။
ကျောင်းဆင်းတဲ့တစ်ခုသောညနေခင်းမှာ သူမလေးရဲ့မိဘတွေက လူမှုဆက်ဆံရေးအတွက် အပြင်ထွက်ဖို့လိုသည့်အတွက် ကလေးမလေးကိုကျောင်းကြိုဖို့ လင်းချူယီက သူငယ်တန်းကို ရောက်လာခဲ့သည်။
၁၃ နှစ်သား ကောင်ငယ်လေးသည် သပ်ရပ်သော ကျောင်းဝတ်စုံကို ၀တ်ဆင်ထားပြီး ပါးလွှာဖြောင့်စင်းကာ နက်မှောင်သောဆံပင်အောက်တွင် သူ့အသားအရေက နွေးထွေးဖြူစင်ကာ ကျောက်စိမ်းနှင့်တူသော နွေးထွေးသည့် သူ့မျက်လုံးလေးများက တောက်ပနေခဲ့သည်။
သူက သဘောထားကြီးစွာဖြင့် တံခါးနားမှာ တိတ်တဆိတ်စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့သည်။
ပထမဆုံး ကျောင်းလာကြိုသည့် ဖိုးဖိုး၊ဖွားဖွားတွေရောက်လာကြသည်။သူတို့ဟာ ဒီလိုကြည့်ကောင်းသည့်ကလေးမျိုးကို မမြင်ဖူးသည့်အတွက်သူ့ကို တစ်ကြိမ်ထက်ပိုပြီး မကြာခဏ လှည့်လှည့်ကြည့်ကြသည်။
ကျောင်းခေါင်းလောင်းထိုးသည်နှင့် တံခါးပွင့်လာပြီး ကလေးတွေက အတွင်းကနေ တန်းစီနေကြသည်။အကြည့်တစ်ချက်နှင့်တင် လူအုပ်ရဲ့အလယ်မှာ လမ်းလျှောက်နေသော ကလေးမလေးကို သူမြင်လိုက်သည်။
ကလေးမလေးသည် အနီရောင်အင်္ကျီနှင့် အဖြူရောင် ယူနီဖောင်းစကပ်ကို ၀တ်ဆင်ထားပြီး ကျောင်းလွယ်အိတ် သေးသေးလေးကို သူမကျောနောက်မှာလွယ်ထားကာ သူမခေါင်းပေါ်က ပိုနီတေး သေးသေးလေးနှစ်ခုက သူမလမ်းလျှောက်တိုင်းအနည်းငယ် လှုပ်ခါသွားပြီး သူမ၏ ပျော့ပျောင်းသော ဆံပင်များက သူမလေး၏ သန့်ရှင်းသည့်မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးကို ဖြတ်သွားသည်။
"မန်မန်"
ဆယ်ကျော်သက်လေး၏ အသံက နိုက်တင်ဂေးလိုမျိုး သန့်ရှင်းနူးညံ့ပေသည်။
ရှမန်မန်လေးက သူမခေါင်းကို မော့လိုက်သည့်အခါ သူမလေး၏လှပသည့် မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးက ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းပေါ်လာခဲ့သည်။
သူခေါင်းကိုငုံ့လိုက်ပြီး သူမလေးကို အမြန် ပွေ့ချီလိုက်သည်။
ကားက ဖြေးညှင်းစွာစထွက်သည့်အခါမှာ သူက သူမလေးရဲ့ကျောင်းလွယ်အိတ်ကိုချွတ်ပေးလိုက်ပြီး သူမကိုရေတိုက်သည့်အခါမှာ သူမလေးက တစ်ငုံသောက်လိုက်သည်။
"အန်ကယ်နဲ့ အန်တီက ဒီနေ့ အိမ်ပြန်နောက်ကျမှာမို့ မန်မန်က ကိုကိုတို့အိမ်ကို အရင်လိုက်ခဲ့နော်"
ရှမန်မန်လေးဟာ ကျန်းထျန်တို့အိမ်တွင် မကြာခဏနေလေ့ရှိဖြစ်သည်။ကျန်းထျန် သည် ကလေးမလေးကို သက်တောင့်သက်သာရှိစေမည့် အခန်းကိုပင် သူမလေးအတွက်ပြင်ဆင်ပေးထားခဲ့သည်။
သူမလေးက မျက်တောင်ခတ်လိုက်ပြီး ဘာမှပြန်မပြောခဲ့ပေ။
သူက အနည်းငယ် ငုံ့ကာ တိုးတိုးလေး မေးလိုက်သည်။
"မန်မန် မပျော်ဘူးလား?"
ဒီကလေးမလေးက သူ့မျက်စိရှေ့မှာတင် ကြီးပျင်းလာတာဖြစ်၍ သူမပျော်နေလား ဝမ်းနည်းနေလားဆိုတာကို သူ အကြည့်တစ်ချက်နှင့်ပင်ပြောနိုင်ပေသည်။
မန်မန်က သူမခေါင်းလေးကိုမော့လိုက်ပြီး
"သမီးက အရူးလား?"
သူမလေး ရုတ်တရက်မေးလိုက်သည့်အတွက် သူလန့်သွားခဲ့သည်။
သူမြန်မြန်ပဲ သတိပြန်ဝင်လာပြီး နူးညံ့စွာမေးလိုက်သည်။
"ဘယ်သူကပြောတာလဲ?"
မန်မန်၏ ပါးစပ်လေးက ဟစိဟစိ ဖြစ်သွားပြီး သူမ၏အသံလေးသည် ချည်သကြားလုံးလေးလိုမျိုး နူးညံ့ပျော့ပျောင်းသည်။
"ဆရာမကပြောတာ ဆရာမက ပြောတာ မန်မန်က အရူးတဲ့ မဟုတ်ရင် ဘယ်လိုလုပ် 12 ခါလောက် ကြိုးစားနေစရာလိုမှာလဲတဲ့"
သူ့မျက်လုံးများက မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်ဖြစ်သွားပြီး လှပသော သူ့လက်ချောင်းများက သူမလေး၏ နှာသီးဖျားလေးကို အသာအယာ ပုတ်လိုက်သည်။
"မန်မန်က အရူးမဟုတ်ပါဘူး"
သူမ ခေါင်းလေးကို ငုံ့ထားပြီး သူမမျက်လုံးများက ရှုပ်ထွေးနေပြီး
"ဒါဆို ဆရာမနဲ့ အတန်းဖော်တွေက ဘာလို့ ဒီလိုပြောတာလဲ?"
သူက ခပ်ဖျော့ဖျော့ ပြုံးလိုက်ပြီး
"မန်မန်က အရူးမဟုတ်ပါဘူး မန်မန်လေးက တခြားသူတွေထက် နည်းနည်းလေးပိုနှေးနေရုံပါ"
မန်မန်က အသံတိုးတိုးလေးဖြင့်
"ဘာလို့လဲ..."
သူက သူမခေါင်းလေးကို ထိလိုက်ပြီး
"ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဘုရားသခင်က မန်မန့်ကို မြန်မြန်အရွယ်မရောက်စေချင်လို့လေ"
သူမ နားလည်သွားပုံပေါ်သည်။
သူတိုးတိုးလေးရယ်လိုက်ပြီး
"မန်မန်က ဉာဏ်ကောင်းဖို့ မလိုပါဘူး မန်မန်သာ ဉာဏ်ကောင်းရင် စာတွေကိုဘယ်လိုဖတ်ရမလဲဆိုတာ သင်ပေးဖို့ ကိုကို့ကို မလိုအပ်တော့ဘူးလေ"
ဒါကိုကြားတဲ့အခါမှာ မူလက အထီးကျန်နေသော ကလေးမလေးဟာ ရုတ်တရက်ပြုံးလာခဲ့သည်။
ထိုနေ့ပြီး ဒုတိယမြောက်အပတ်မှာ ရှမန်မန်ရဲ့အတန်းပိုင် ဆရာမဟာ ပြောင်းသွားခဲ့သည်။ဆရာမအသစ်က ငယ်ရွယ်ပြီး ကလေးမျက်နှာလေးနှင့် ပြုံးပြုံး သေးသေးလေး တွေလည်းရှိသည်။မန့်မန့် အတွက် အထူးသီးသန့် အနေနဲ့သူမဟာ စိတ်ရှည်သည်းခံပြီး 100% စောင့်ရှောက်မှုပေးခဲ့သည်။
မန်မန်လေးဟာ သူမကို အရမ်းအရမ်းကို ကြိုက်သည်။
ဆရာမကို တွေ့တဲ့ ပထမဆုံးနေ့ကစပြီး သူမလေးဟာ ဆရာမကိုကောင်းတဲ့စကားလုံး အမျိုးမျိုးနဲ့ ချီးကျူးပါတော့သည်။တစ်ခါ နှစ်ခါဆိုရင်တော့ ဒါက အဆင်ပြေသေးသည်။အချိန်တွေကြာလာတာနှင့် အမျှ နားထောင်ရတာ ပထမဆုံးနေ့ကလောက် အရသာမရှိတော့ဘူး။
မန်မန်ဟာ တုံ့ပြန်မှုနှေးကွေးပေမဲ့လည်း အရူးမဟုတ်ပါဘူး။သူမဟာ သူနားထောင်ရပျင်းနေပြီဆိုတာကို ရှင်းရှင်းလင်း ခံစားမိပါသည်။သူမလေးဟာ သူမမျက်လုံးတွေကို လှိမ့်လိုက်ပြီး သူ့လက်ထဲက စာအုပ်ကို ဆွဲချလိုက်သည်။
ဒါက စက္ကန့်အနည်းငယ်ပဲ ကြာလိုက်သည်။
စာအုပ်ကို သူမလက်အနောက်မှာ ဝှက်လိုက်ပြီး
ကဗျာရွတ်သလိုပြောလိုက်သည်။
"သမီးက ကိုကို့လိုမျိုးဖြစ်လာချင်လို့ ကြိုးကြိုးစားစား စာလေ့လာနေတာ"
ငယ်ရွယ်တဲ့ရှမန်မန်ရဲ့ နှလုံးသားလေးထဲမှာ သူဟာ သူမအဖေတောင် မယှဉ်နိုင်သည့် နတ်ဘုရားတစ်ပါးဖြစ်သည်။
သူဟာ သူမလေးနောက်နေတယ်လို့ထင်လိုက်ပြီး သူမကို တစ်ယောက်ထဲထားခဲ့လိုက်သည်။တစ်ကယ်တော့ ကလေးမလေးဟာ နောက်နေတာမဟုတ်ပါဘူး။ထိုအချိန်မှစ၍ သူမသည် စနောက်ခဲ့သည့်အချိန်များကို နှမြောခဲ့ပြီး သိသာထင်ရှားသော လွယ်ကူသည့်အရာများကို သင်ယူရန် အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားခဲ့သော်လည်း သူမအတွက်မူ ဒါတွေက အယ်လ်ပိုင်းဂဏန်းသင်္ချာနှင့် ကဗျာတွေလိုမျိုး ခက်ခဲနေခဲ့သည်။
ကောင်းဖူကနေ ရလဒ်တွေထွက်လာခဲ့သည်။ဂဏန်းသင်္ချာစမ်းသပ်မှုတွင် မန်မန်သည် အနီရောင်ပန်းပွင့်လေးငါးပွင့်ကို ရရှိခဲ့သည်။သူမလေးသည် ကလေးတစ်ယောက်လို စာရွက်လေးကို အိတ်ကပ်ထဲတွင် သေသေသပ်သပ်ခေါက်ထည့်လိုက်ပြီး ပထမတန်းကျောင်းရှိရာကနေ အလယ်တန်းကျောင်းသို့ အမြန်ပြေးကာ ကျောင်းတံခါးအပြင်ဘက်တည့်တည့်တွင် စောင့်နေလိုက်သည်။
အဲဒီနေ့က ကားပေါ်မှာ ထီးမပါခဲ့ဘူး။ဒရိုက်ဘာက သူမလေး နေမကောင်းဖြစ်မည်ကို စိုးရိမ်သဖြင့် ပြန်ခေါ်ရန် တွေးနေမိသည်။မန်မန် က ခေါင်းခါလိုက်ပြီး ခေါင်းမာမာနဲ့ ရပ်နေလိုက်သည်။
ဒရိုက်ဘာဟာ ရွေးချယ်စရာမရှိတော့ဘဲ သူ့ကုတ်အင်္ကျီကိုချွတ်ကာ မန့်မန့်ခေါင်းပေါ် ဆောင်းပေးထားလိုက်တော့သည်။
"အန်ကယ်၊အန်ကယ်က ဒီလောက်တောင်ရေတွေစိုနေတာ ဒီတိုင်းဆို ဖျားသွားလိမ့်မယ်"
ဒရိုက်ဘာက ပြုံးလိုက်ပြီး
"အန်ကယ်က ကျန်းမာရေးကောင်းတယ် လွယ်လွယ်နဲ့ မဖျားပါဘူး"
သူမလေးက မျက်တောင်ခတ်လိုက်ပြီး သူ့အင်္ကျီထောင့်နားက ဆွဲလိုက်ပြီး
"ကားပေါ်ပြန်တက်ရအောင်"
"သမီးစောင့်နေတာမဟုတ်ဘူးလား?"
သူမပြောလိုက်သည်။
"သမီးက အန်ကယ်ဖျားသွားမှာကြောက်လို့။သမီးကသူများကို ဒုက္ခရောက်အောင်မလုပ်သင့်ဘူးလေ"
သူမလေးရဲ့မျက်လုံးတွေက လိမ္မာပါးနပ်ပြီး လေသံကလည်း ရိုးသားသည်။ဒရိုက်ဘာရဲ့ အပြုံးက နွေးထွေးလာခဲ့သည်။ဒရိုင်ဘာက သူမကို ကားပေါ်တက်ခိုင်းခါနီးမှာ ကျောင်းတံခါး ပွင့်သွားခဲ့သည်။ခဏကြာတော့ အိုးရန်က ချူယီနှင့် ပြုံးပြီးစကားပြောရင်းထွက်လာခဲ့သည်။
ရှမန်မန်၏ မျက်လုံးလေးတွေဟာ တောက်ပလာပြီး ဒရိုက်ဘာရဲ့လက်ကိုဖြုတ်လိုက်ပြိး သူ့ဆီသို့ ပြေးသွားခဲ့သည်။သူမသည် အလွန်စိုးရိမ်နေခဲ့ပြီး ပျော်ရွှင်မှုအပြည့်ဖြင့် ချူယီ အား သူမ၏အောင်မြင်မှုများကို ပြသချင်ခဲ့သည်။သူမလေးဟာ ချော်နေသော ခြေဖဝါးများကို သတိမထားမိဘဲ မြေပေါ်သို့လဲကျသွားခဲ့သည်။
သူမ အိတ်ကပ်ထဲမှ စာရွက်လေးသည် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနှင့် ချော်ထွက်သွားပြီး မကြာမီမှာပဲ မိုးစိုသွားခဲ့သည်။
ရှမန်မန်လေးက စာရွက်ပါးပါးလေးကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး လက်ရေးက မှုန်ဝါးနေကာ အနီရောင် ပန်းပွင့်လေးဟာ မိုးရေကြောင့် စွန်းထင်း နေခဲ့ပြီး အထက်ဖော်ပြပါ အကြောင်းအရာကိုပင် သူမ သေချာ မခွဲခြားနိုင်တော့ပေ။သူမ ထိတ်လန့်သွားခဲ့ပြီး နောက်စက္ကန့်တွင် မျက်ရည်ပေါက်များ ကျလာခဲ့သည်။
"မန်မန်"
သူက ခြေလှမ်းအကြီးကြီးဖြင့် ရောက်ရှိလာပြီးသူမကို အေးစက်နေတဲ့ မြေပြင်ပေါ်ကနေ လှမ်းထူလိုက်သည်။
သူမအဝတ်အစားတွေက ညစ်ပတ်နေကာ ဒူးလေးတွေစုတ်ပြဲနေပြီး သူမရဲ့ သေးငယ်ပြီး ငိုနေသည့် မျက်နှာလေးက သနားစရာကောင်းနေခဲ့သည်။
"နာနေလား?"
သူ့လက်တစ်ဖက်က သူမအတွက် ထီးမိုးပေးထားပြီး နောက်လက်တစ်ဖက်က လက်ကိုင်ပုဝါကို လှမ်းယူလိုက်သည်။
မန်မန်က ဆက်ငိုနေခဲ့သည်။
သူကသူမလေးကိုဖက်ထားပြီး သူမကျောလေးကို ပုတ်ပေးနေကာ
"မန်မန် မငိုနဲ့တော့"
"ငါ ကိုင်ပေးထားမယ်"
အိုးရန် ရောက်လာပြီး ထီးကို ကိုင်ထားပေးလိုက်သည်။
သူသည် မိန်းမငယ်လေး၏ မျက်နှာပေါ်ရှိ အညစ်အကြေးများကို လက်ကိုင်ပုဝါဖြင့် သေချာသုတ်ပေးကာ သန့်ရှင်းသည့် အဝတ်စလေးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။သူက သူမလေးရဲ့ဒူးဒဏ်ရာကို ဂရုတစိုက်နဲ့ ကုသပေးသည်။ဒဏ်ရာက မပြင်းထန်ပေမဲ့ အရေပြားက ကွဲသွားသည့်အတွက် ဒါက ဆယ်ကျော်သက်လေးကို ဆိုးဆိုးရွားရွား ခံစားသွားစေလောက်အောင်ပင် ပြုလုပ်နိုင်သည်။
သူ့ရှေ့က ကလေးမလေးက သူ့ပြုစုစောင့်ရှောက်တာခံရင်း ကြီးပြင်းလာတာဖြစ်သည်။သူငယ်ငယ်ကတည်းက သူ ဘယ်လောက်ဒဏ်ရာရရ ဒီလို မခံစားခဲ့ရပါဘူး။
ခဏကြာတဲ့အခါမှာ သူက သူ့ကျောင်းယူနီဖောင်းအင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်ပြီး သူမလေးကို သေချာ ထုတ်ပိုးထားလိုက်သည်။သူ့ရဲ့ သွယ်လျသော လက်ချောင်းထိပ်များက သူမလေးရဲ့ နဖူးပေါ်ရှိ ဆံပင်များကို သပ်တင်ပေးလိုက်ရင်း
"မန်မန်ဘာလို့ ကိုကို့ဆီရုတ်တရက်ရောက်လာရတာလဲ?"
သူ မမေးတာပဲ ကောင်းပါတယ် သူ မေးလိုက်တဲ့အခါမှာ သူမက အလွန်ဝမ်းနည်းစွာပဲ ငိုတော့သည်။
ရှမန်မန်လေးရဲ့ နှာခေါင်းသည်နီနေပြီး နှစ်ကြိမ် လောက်ရှိုက်ပြီးနောက်မှာ စုတ်ပြဲနေသော စာသားမှတ်တမ်းကို သူ့ဆီလှမ်းပေးလိုက်သည်။
"မန်မန်၊မန်မန်က အနီရောင်ပန်းပွင့်လေးတွေရခဲ့တယ် ဆရာမလီကပြောတယ် မန်မန်က အရမ်းဉာဏ်ကောင်းတယ်တဲ့ မန်မန်က ကိုကို့ကို ပြချင်ခဲ့တာ..."
ဒါပေမဲ့....
အခုတော့ ဘာမှမရှိတော့ဘူး။
တည်ငြိမ်နေသည့် သူ့မျက်နှာမှာ သူ့မျက်လုံးလေးတွေကတော့ အနည်းငယ် အံ့အားသင့်သွားခဲ့သည်။
သူမလေးရဲ့စိတ်ထဲမှာ သူ့ကို သဘောကျသလောက် သူမ ပျော်ရွှင်မှုတွေကို သူနဲ့အတူဝေမျှချင်ပေမယ့် သူမလေးကဘာမဆို ကောင်းကောင်းလုပ်နိုင်ဖို့ မိုက်မဲလွန်းနေသေးသည်။
မန်မန်က မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ သူမနှုတ်ခမ်းလေးကို ဖွဖွကိုက်ရင်း ငိုရှိုက်နေခဲ့သည်။
သူ အသက်ပြင်းပြင်းရှုလိုက်ပြီး မိုးမိသွားလို့ လက်ထဲမှာ ရေစိုသွားသည့် စာရွက်ကို သူ့လက်ထဲရောက်အောင် ဖြည်းဖြည်းချင်း ယူလိုက်သည်။တချို့နေရာတွေက မှုန်ဝါးနေပေမယ့် ဝက်ဝံလို ကောက်ကွေးသည့် သူမလက်ရေးလေးကို သူမှတ်မိနေသေးသည်၊ ဒါက နည်းနည်း လေးတော့ရုပ်ဆိုးပေမယ့် သေသေချာချာ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ရေးထားတယ်ဆိုတာသေချာပေသည်။
သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကွေးညွှတ်သွားပြီး သူမလေးကို ကြည့်လိုက်သည်။
"မန်မန်က အရမ်းတော်မှန်း ကိုကိုသိပါတယ်"
ကောင်းကင်က ကြည်လင်လာပြီး တိမ်မည်းတွေ ကင်းစင်သွားကာ နေက ကမ္ဘာမြေကြီးဆီ ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။ဆယ်ကျော်သက်လေးဟာနွေးထွေးသော နွေဦးကဲ့သို့ ပြုံးပျော်နေခဲ့သည်။သူမ မငိုတော့ဘဲ သူမ၏ အတွင်းစိတ်က မကျေမနပ်ဖြစ်တာတွေက သူ့အပြုံးတွေကြောင့် လွယ်လွယ်ကူကူပဲ ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။
"မန်မန်က ကိုကို့ကို ပထမဆုံးလာပြောပြတဲ့အတွက် ကိုကိုအရမ်းပျော်တယ်"
သူ ထပ်ပေါင်းပြီးပြောလိုက်သည်။
"ဒါပေမဲ့ နောက်ခါကျ မန်မန်ဒီလိုမျိုး မပြေးရဘူးနော်"
မန်မန်က သူမမျက်ရည်တွေကို လက်လေးနဲ့သုတ်ရင်း ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
သူငယ်တန်းကျောင်းက အားလပ်ရက်ပေးပြီး ရှ မိဘတွေကလည်း နိုင်ငံခြားသို့ ခရီးထွက်သွားသောအခါ ရှမန်မန်လေး သည် ကျန်းထျန်တို့အိမ်တွင်ပဲ နေခဲ့ရသည်။
လူအိုကြီးလင်းနှင့် ဆယ်ကျော်သက်လင်း တို့ကသူမကို အရမ်းအရမ်းကို ကြိုက်နှစ်သက်ကြသည်။အထူးသဖြင့် သူမအား အချစ်ရဆုံး ကလေးကလေးတစ်ယောက်အဖြစ် ဆက်ဆံတတ်သည့်လင်းဆွေ့ကျိုးပေါ့။သူမလေးက နာခံမှုရှိပြီး ဉာဏ်ကောင်းသူဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ သူမလေးသည် ချစ်စရာကောင်းပြီး လိမ္မာပါးနပ်သေးသည်။အရေးကြီးဆုံးက သူမလေးက သူ့သမီးထက် ပိုတော်နေတာပဲ။
သူ(ချူယီ)ပိုပြီး သတိထားလာလေ ပိုစိတ်မချလေဖြစ်လာပြီး သူအဖေအိုကြီးရဲ့ မျက်လုံးတွေကို လုံးဝ မကြည့်ရဲတော့ဘူး။
အားလပ်ရက် ပထမနေ့တွင် ချင်းချင်း သည်သူမသူငယ်ချင်းအနည်းငယ်နှင့် အပြင်ထွက်၍ဆော့ကစားချင်သည့်အတွက် လင်းဆွေ့ကျိုးက သူမ လုံခြုံမှုအတွက် လျန်ရှန့် နှင့် အိုးရန်တို့ကို သူမနောက်သို့လိုက်ခိုင်းခဲ့ပြီး အရပ်ဝတ် ကိုယ်ရံတော် အနည်းငယ်လည်း ထည့်ပေးလိုက်သေးသည်။
ဒီနေ့မှာတော့ ကျန်းထျန်တို့လင်မယားနှစ်ယောက်၊ မန်မန် နှင့် သတင်းကြည့်နေသော ချူယီသာ အိမ်မှာရှိကြသည်။
တိုင်းပြည်အရေးကို အတော်လေး ဂရုစိုက်တတ်တဲ့ သူမသားကို ကြည့်လိုက်ရင်း ဆိုဖာပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေပြီး Weibo သုံးနေသော ကျန်းထျန် က အရမ်းဝမ်းနည်းသွားခဲ့သည်။ဒီကလေးက အသက်ပိုကြီးလာတာနှင့် ပိုရင့်ကျက်လာပုံရသည်။
သူမ ပါးစပ်ထဲက ဖရဲစေ့အရေခွံကို ထွေးထုတ်လိုက်ပြီး
"လိုင်း ပြောင်းလိုက်"
ချူယီက အနောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး
"သားဒါကို အပြီးထိကြည့်လို့မရဘူးလား?"
သူသည် ယခုအခါ အမေရိကန်နှင့် တရုတ်ကြား ကုန်သွယ်ရေး ပြဿနာများကို စိုးရိမ်နေပြီး ဒါနဲ့ပတ်သတ်ပြီးသူ အမြဲတမ်း စိုးရိမ်နေခဲ့တာဖြစ်သည်။
ကျန်းထျန် : " မားမားက ဝက်ဝံလေးတွေ သွားတာလာတာကို ကြည့်ချင်တာ။သားမားမားအတွက် channel ပြောင်းပေးလို့မရဘူးလား?
မားမား တကယ်ကို ဝက်ဝံလေးတွေ သွားတာလာတာကို ကြည့်ချင်တာပါ"
အဲ့လိုမျိုး သုံးခေါက်လောက် သူမ ပြောနေလိုက်သည်။
ချူယီဟာ ကူကယ်ရာမဲ့စွာနဲ့ ရိမုဒ်ကို ယူပြီး channel ပြောင်းပေးလိုက်ရတော့သည်။
ကျန်းထျန်က ကျေနပ်စွာနဲ့ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ထိုအချိန်မှာပဲ သူမသားက အပေါ်ထပ်ကို တက်သွားတာကို သူမ မြင်လိုက်ရသည်။
"ချူယီ၊သား ဒါကို မားမား နဲ့အတူ ကြည့်သင့်တယ်"
သူ ရပ်လိုက်ပြီး
"သား ကာတွန်းကား မကြိုက်ဘူး"
ကျန်းထျန် က သိပ်စိတ်မ၀င်စားတဲ့ပုံစံဖြင့်
"မားမား ဂရုမစိုက်ဘူး၊သား ဒါကို မားမားနဲ့အတူ လိုက်ကြည့်ရမယ်!"
သူ သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး ပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။
မန်မန်နဲ့ အတူ အရုပ်ဆက်တိုင်း ကစားပေးနေသော လင်းဆွေ့ကျိုးသည် သူ့ နား နားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။
"မင်းမာမီက ကိုင်တွယ်ဖို့ ပိုပိုပြီး ခက်ခဲလာပြီ"
သူက သဘောတူစွာနဲ့ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"မန်မန်က ချိုမြိန်တဲ့ သကြားလုံးလေးလို မာမီကို ကိုင်တွယ်နိုင်ပါတယ်၊မန်မန် ချိုမြိန်တဲ့ သကြားလုံးလေးလို မာမီကို မစွန့်လွှတ်ချင်ဘူး"
မန်မန် လေးသည် ချစ်သူတစ်ယောက်လိုမျိုး ကျန်းထျန် ထံသို့ ပြေးသွားပြီး သူမ၏ လက်ဖောင်းဖောင်းလေးတွေက ကျန်းထျန်လည်ပင်းကို ဖက်လိုက်ပြီး သူမ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်သည်။
သူမကလေးများဆီမှ အနမ်းမခံရတာ ကြာပြီဖြစ်သော ကျန်းထျန်သည် မျက်ရည်ကျလုမတတ်ဖြစ်သွားခဲ့သည်။
"မန်မန်ကတကယ့်ကို ချိုမြိန်တဲ့ သကြားလုံးလေးပဲ၊နးအနာဂတ်ကျရင် မားမားတို့မိသားစုထဲကို လက်ထပ်ပြီး ဇနီးမယားအဖြစ် မဝင်ချင်ဘူးလား?"
မန်မန်က သူမလက်သည်းလေးကို ကိုက်လိုက်သည်။
ကျန်းထျန်က သူမလေးရဲ့ ဖရဲသီးစေ့လိုခေါင်းလုံးလုံးလေးကို ထိလိုက်ပြီး
"မန်မန်က အနာဂတ်ကျရင် လျန်ရှန့်ကို လက်ထပ်ချင်လား?"
အချိန်အတော်ကြာ စဉ်းစားပြီးနောက်မှာ သူမ ချက်ချင်း ငြင်းလိုက်သည်။
"မဟုတ်ဘူး လျန်ရှန့်က အရူးလေ၊ ဟေး မန်မန် သမီး ချူယီကို လက်ထပ်ပါလား၊ ချူယီက ဉာဏ်ကောင်းတယ်"
မန်မန်က သူမအောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်လိုက်ပြီး
"ဒါပေမဲ့ မန်မန်ကလည်း အရူးပဲကို"
"ကောင်းပြီ"
ကျန်းထျန် သူမလက်ကို ဝေ့ရမ်းလိုက်ပြီး
"ငါတို့အိမ်မှာ ဉာဏ်ကောင်းတဲ့သူက တစ်ယောက်ထဲရှိတာပဲ"
"......."
".........."
ကလေးမလေးက ပြင်းပြင်းထန်ထန် တွေးနေတာကို မြင်လိုက်ရတဲ့အခါမှာ သူ ထပ်ပြီး ထိုင်မနေနိုင်တော့ဘဲ
"မားမား အန်ကယ်ရှသာသိရင် သူ သားကို ရိုက်လိမ့်မယ်"
အစကတည်းက သူ့ကို ခွင့်လွှတ်ဖို့ ရည်ရွယ်ခဲ့တာကြောင့် အကြောင်းအရာက မြန်မြန်ပဲပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။လင်းဆွေ့ကျိုးက ရုတ်တရက် ဝင်ပြောလိုက်သည်။
"အဆင်ပြေတယ် သူ မရိုက်ရဲပါဘူး"
သူမရိုက်ရဲဘူး။
ပေါ့ပေါ့ပါးပါး စကားလေးသုံးလုံးသာဖြစ်ပေမဲ့လည်း လေးနက်ဟန်ဆောင်နေကြသည်။
ထိုနေ့က လူကြီးတွေက စနောက်နေရုံသာဖြစ်ပေမဲ့လည်း ရှမန်မန်လေးရဲ့ အနက်ရှိုင်းဆုံးနှလုံးသားထဲမှာတော့ ဒါကို အတည်လို့ ထင်မှတ်သွားခဲ့သည်။
အချိန်တွေကမြန်မြန်ပဲကုန်သွားခဲ့ကာ ရှမန်မန်လေးသည် အသက် 13 နှစ်တွင် အလယ်တန်းကျောင်းသို့ ဝင်ရောက်ခဲ့သည်။
သူမလေးဟာ ဉာဏ်မထက်သည့်အတွက် အရည်အချင်းရှိသော အလယ်တန်းကျောင်းများကိုမတက်ရောက်နိုင်သည်မှာ သဘာဝပင်ဖြစ်သည်။ရှဟိုင်ရွန်သည် သူ့သမီးလေး ကျောင်းမှာ အနိုင်ကျင့်ခံရမည်ကို ကြောက်ရွံ့နေခဲ့သည်။
ထို့ကြောင့် သူသည် ကိုယ်ပိုင်အထက်တန်းကျောင်းတစ်ခုအား ရွေးချယ်ခဲ့ပြီး သူမလေး အလယ်တန်း၊အထက်တန်းကျောင်းတက်စဉ် အနိုင်ကျင့်မခံရဖို့သေချာစေရန် သူမ၏ကျောင်းတစ်ခုလုံးကို ထောက်ပံ့ခဲ့သည်။
ရှမန်မန်လေးသည် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်သေးသွယ်ပြီး အကျင့်စာရိတ္တကောင်းမွန်ကာ၊ သူမ၏ အသားအရည်သည် အဖြူနှင့် အနီရောင် ရောယှက်နေပြီး သူမ၏ မျက်တောင်များကဖျပ်ဖျပ်ခတ်နေကာ သူမ၏ မျက်လုံးလေးများသည် ကြည်လင်သန့်ရှင်းနေသည်။အတန်းဖော်တွေရော ဆရာမရော သူမကို သဘောကျကြပေမယ့် တချို့က သူမလေးကို သဘောကျကြသလို တချို့ကလည်း သူမလေးကို မုန်းကြသည်။
ပစ္စည်းယူခြင်းကိုအမည်ခံပြီး ရှမန်မန်ကို သူမ အတန်းဖော်များစွာက ကျောင်း၏သိုလှောင်ခန်းတွင် သော့ခတ်ထားခဲ့သည်။
သိုလှောင်ခန်းသည် ပဉ္စမထပ်၏ အတွင်းဘက်အကျဆုံးအခန်းဖြစ်ပြီး မှောင်ပြီး ကျဉ်းမြောင်းကာ ဘေးနှစ်ဖက်စလုံးမှာ ပျက်စီးနေသည့်စင်များကို စုပုံထားသည်။
ကျောင်းဝန်ထမ်းတွေမှလွဲ၍ ဤအခန်းသို့ လူအနည်းငယ်သာ လာကြသည်။ ယခုအချိန်တွင် သူမသည် အမှောင်ထဲတွင် ပိတ်မိနေသော တစ်ဦးတည်းသော သူဖြစ်သည်။
ရှမန်မန်သည် စိတ်ထဲတွင် အနည်းငယ် ကြောက်ရွံ့နေမိသည်။သူမ ဖန်ခွက်ပေါ် ခြေဖျားထောက်လိုက်ပြီး အပြင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။မည်သူမျှမရှိသော လူသွားလမ်းတွင် သူမ၏ပုံရိပ်လေးတစ်ဝက်ကိုပင် မမြင်နိုင်ပေ။
သူမဝမ်းဗိုက်က တင်းမာလာပြီး ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်း ပူနွေးလာသည်ကိုခံစားလိုက်ရပြီး အရည်စီးကြောင်းများက သူမခန္ဓာကိုယ်အောက်သို့ စီးဆင်းသွားကြသည်။
သူမ တင်ပါးနောက်က သွေးတွေကို သုတ်လိုက်သည်။
ရှမန်မန်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေဟာ တဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီး သူမဦးနှောက်က ဗလာကျင်းနေခဲ့သည်။
ရုတ်တရက်ပဲ ပြတ်သားသည့် ဖုန်းမြည်သံက တိတ်ဆိတ်မှုကို ဖြိုခွင်းလိုက်သည်။
ထိုအချိန်မှသာ သူမသည် သူမ၏ ဆဲလ်ဖုန်းကို ကိုင်ဆောင်ထားဆဲဖြစ်ကြောင်း သတိရလိုက်ပြီး ပန်းရောင် ဆဲလ်ဖုန်းကို အိတ်ကပ်ထဲမှ ထုတ်ယူလိုက်သည်။ ခေါ်ဆိုသူ ID သည် ပထမနှင့် ဒုတိယစကားလုံးများကိုသာ ရှင်းလင်းစွာပြသထားသည်။
ဖုန်းက ချိတ်ဆက်သွားပြီး မန်မန်ကအသံသေးသေးလေးဖြင့်
"ဟယ်လို...."
မိုက်ကရိုဖုန်းမှတစ်ဆင့်ထွက်လာသော လူငယ်လေး၏အသံသည် တော်တော်လေး နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းသည်။
"မန်မန်ကျောင်းဆင်းပြီလား"
သူ့အသံကိုကြားလိုက်ရသည့်အချိန်တွင် မန်မန်၏မျက်လုံးများသည် ရုတ်တရက်နီရဲလာခဲ့ပြီး
"ဝူး ကိုကို"
စက္ကန့်အနည်းငယ်လောက် တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့သည်။
သူ့လေသံက လေးနက်လာပြီး
"တစ်ယောက်တစ်ယောက်က မင်းကို အနိုင်ကျင့်ခဲ့တာလား?"
ရှမန်မန်က သူမလျှာကို ကိုက်လိုက်ပြီး အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း မျက်ရည်တွေကို ထိန်းကာ
"မန်မန် ဗိုက်နာတယ်၊ပြီးတော့ သွေးတွေလည်းထွက်နေတယ်၊ မဟုတ်ဘူး၊ အခု မန်မန်ကို ဘယ်သူမှ ဂရုမစိုက်ကြဘူး။"
သူမ နောက်တစ်ခေါက် ငိုချလုနီးပါးဖြစ်သွားပြန်သည်။
သူ့လေသံကတုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့် ဖြည်းညှင်းစွာ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်
"မန်မန်အခု ဘယ်မှာလဲ?"
"ကျောင်းသိုလှောင်ခန်းမှာ"
"ကိုကို့ကို စောင့်နိုင်တယ်မလား?"
ရှမန်မန် က ဒါကို အာရုံစိုက်လိုက်သည်။
ခဏကြာတော့ ဖုန်းလက်ခံရရှိတဲ့ ကျောင်းဝန်ထမ်းက တံခါးကိုဖွင့်ပြီး အခန်းထဲမှာ ရှမန်မန်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။အဘွားကြီးက စိတ်သက်သာရာရသွားပြီး ညည်းညူဖို့ မမေ့ဘဲနှင့်
"ဒီကလေးက အရမ်းဂရုမစိုက်တတ်တာပဲ ဘာကြောင့်လဲ?ကံကောင်းလို့ပေါ့ ငါအလုပ်နောက်ကျနေလို့ မဟုတ်ရင် ကျောင်းမှာဘယ်သူမှရှိမှာမဟုတ်ဘူး၊ မင်းတစ်ညလုံးပိတ်ခံထားရလိမ့်မယ်။"
သူမက ခေါင်းလေးကို ငုံ့လိုက်ပြီး ဘာမှပြန်မပြောခဲ့ပေ။
အဘွားကြီးက သူမ ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်နေသည်ကို မြင်လိုက်သဖြင့်
"အိမ်ပြန်တော့မင်းမိသားစုတွေ စိတ်ပူနေလိမ့်မယ်" ဟု ဆက်ပြောလိုက်သည်။
ရှမန်မန်သည် သူမ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လိုက်ပြီး သူမတင်ပါးနောက်ကို သူမလက်လေးနှင့်ဖုံးပြီး လေလိုအမြန်နှုန်းဖြင့် ပြေးထွက်သွားတော့သည်။
ကျောင်းဆင်းသွားတာကြာပြီဆိုတော့ စာသင်ခန်းတံခါးတွေကိုလည်း သော့ခတ်ထားကြသည်။သူမလေးဟာကျောင်းပေါက်ဝမှာ နံရံကို ကျောမှီပြီး တစ်ယောက်တည်း ရပ်နေခဲ့သည်။သူမ ဗိုက်က အရမ်းနာနေတာကြောင့် သူမကောင်းကောင်းတောင် မရပ်နိုင်ဘူး။
"မန်မန်"
သူမတွေဝေနေချိန်မှာတော့ တစ်စုံတစ်ယောက်က သူမကို ခေါ်နေတာကို ကြားလိုက်ရသည်။သူမ မျက်တောင်လေးတွေ အနည်းငယ်လှုပ်သွားပြီး အသံလာရာကို ဂရုတစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
နေဝင်ချိန်၏ အလင်းရောင်အောက်တွင် သူမထံသို့ ရောက်ရှိလာသော အမျိုးသားလေးသည် ကောင်းချီးပေးခံထားရသော ကြော့ရှင်းမှုနှင့်ပြေပြစ်သော သူ့မျက်လုံးများသည် မာနကြီးမှုကြောင့် အနည်းငယ် ခပ်တန်းတန်းဖြစ်နေခဲ့သည်။သူမဆီလျှောက်လာပြီးနောက်မှာ သူမတစ်ကိုယ်လုံးသည် သူ့ပုံရိပ်အောက်မှာ လုံးလုံးလျားလျား ဖုံးလွှမ်းသွားခဲ့သည်။
လင်းချူယီကို မြင်လိုက်သည့်အခိုက်တွင် သူမ၏ အတွင်းစိတ်ထဲက ကြောက်ရွံ့မှုများ အပြည့်အ၀ ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။
"ချူယီ၊နာတယ်..."
ရှမန်မန်မော့ကြည့်လိုက်သည့်အခါ သူ့မျက်နှာက မကျေမနပ်ဖြစ်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
"ထနိုင်လား"
သူကသူမကို ဆွဲထူလိုက်သည်။
သူ့လက်ဖဝါးက ခွန်အားတွေဖြင့် ရှမန်မန်သည်ဖြည်းညှင်းစွာ ထရပ်လိုက်သည်။
ချူယီသည် သွယ်လျသော လူကြီးတစ်ယောက်အဖြစ် ကြီးပျင်းလာပြီး ရှမန်မန်၏ အရပ် 150 cm သည် သူ့ရင်ဘတ်နားမှာ ဖြစ်သည့်တိုင်အောင် သူသည် သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို သူ့လက်မောင်းထဲမှာ လွယ်လွယ်ကူကူပဲ ပွေ့ထားနိုင်ဆဲဖြစ်သည်။
သူအောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး အကြည့်တစ်ချက်နှင့်တင် ကျောင်းယူနီဖောင်းစကပ်က သွေးတွေကို သတိပြုမိလိုက်သည်။
.....ဒါ သူမလေးကဒီအရွယ်တောင် ရောက်နေပြီပေါ့။
သူစိတ်သက်သာရာရသွားပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးက ကွေးတက်သွားကာ သူ့ကုတ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်ပြီးသူမလေး၏ပခုံးပေါ်ကို အုပ်ပေးလိုက်သည်။
"သွားစို့"
ရှမန်မန် က သူမမျက်လုံးလေးတွေကို ပွတ်သပ်လိုက်ပြီး ချူယီရဲ့ ဘေးကနေလိမ္မာပါးနပ်စွာ လိုက်သွားခဲ့သည်။
ကျောင်းဘေးက စူပါမားကတ် တံခါးနားမှာ ရပ်လိုက်ပြီး သူတစ်ယောက်တည်း ဝင်သွားခဲ့ကာအပြင်ထွက်လာတော့ သူ့လက်ထဲမှာ အိတ်အပိုတစ်ခု ပါလာခဲ့သည်။
"ရော့"
ရှမန်မန် က အိတ်ကိုယူပြီး စူးစမ်းချင်စိတ်ဖြင့် အတွင်းကို ကြည့်လိုက်သည်။
ကပ်ခွာများနှင့် အတွင်းခံအသစ်များဖြစ်သည်။
ချူယီရဲ့လေသံကို နူးညံ့နေဆဲဖြစ်ပြီး
"ဇီဗေဒ ဆရာက ဘယ်လိုသင်ပေးထားလဲဆိုတာ သိတယ်မလား?"
မန်မန်က ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"ဟိုမှာ အများသုံးအိမ်သာ မန်မန် သွားလိုက်၊ကိုကို ဒီမှာစောင့်နေမယ်။"
သူမ ညီးညူးလိုက်ပြီး အိမ်သာထဲကို ဝင်သွားလိုက်သည်။(ဗိုက်နာလို့ ညီးတာထင်ပါတယ်)
သူမပြန်ထွက်လာသည့်အခါမှာ သူက ခုနကတင်ဝယ်ထားတဲ့ ပဲနို့ပူပူလေးကို ကိုင်ရင်းစောင့်နေခဲ့သည်။
"ဒါသောက်ပြီးရင် မနာတော့ဘူး"
ရှမန်မန်က သူမပါးစပ်ကို မြည်းကြည့်လိုက်ပြီး သူမလျှာဖျားလေးကို တစ်လစ်ထုတ်လိုက်သည်။
"ပူတယ်"
သူမမှာ ကြောင်လိုမျိုးလျှာလေးရှိသည့်အတွက်အပူချိန်အနည်းငယ်ပင် မခံနိုင်ပေ။
ချူယီက ကူကယ်ရာမဲ့စွာပြောလိုက်သည်။
"ဖြေးဖြေးချင်းသောက်"
ရှမန်မန်သည် ချိုမြိန်သော အနီရောင်ရက်စွဲနှင့် ပဲနို့ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း သောက်လိုက်သည်။
"အခု ပိုကောင်းလာပြီမို့လား?"
"ဟုတ်တယ်" သူမခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"ပိုကောင်းလာပြီ"
"ဒါကောင်းတယ်"
သူစိတ်သက်သာရာရသွားပြီး သူ့ရဲ့အနက်ရောင်မျက်လုံးများက ပဲနို့ကိုဖြည်းဖြည်းချင်းသောက်နေသော ကလေးမလေးအား တိတ်တဆိတ်စိုက်ကြည့်နေသည်။ခဏလောက်ကြာတဲ့ အခါမှာ သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးတစ်ပွင့်ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။
ရှမန်မန်သည် ခဏလောက် အေးခဲသွားပြီး သူမမျက်နှာက နီမြန်းလာကာ ခေါင်းလေးကို ငုံ့ပြီး သူ့ကို ထပ်မကြည့်ဝံ့တော့ပေ။
ZAWGYI
ညစာစားပြဲၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ရွဟိုင္႐ြန္က က်န္းထ်န္တို႔အိမ္ကို အရင္သြားလိုက္သည္။
သူမမိဘေတြ အိမ္ထဲဝင္လာတာေတြ႕တဲ့အခါမွာ ဆိုဖာေပၚတြင္ အိမ္ေဆာက္သည့္အတုံးေလးေတြႏွင့္ ေဆာ့ကစားေနေသာ ရွမန္မန္ေလးဟာ မ်က္လုံးေတြေတာက္ပသြားၿပီး လွည့္လိုက္သည့္အတြက္ ခလုတ္တိုက္မိသြားသည္။
သူမ၏ လက္တိုတိုေလးမ်ားသည္ ရွဟိုင္႐ြန္ ၏ ေျခသလုံးႂကြက္သားမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး သူမ၏မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ပြတ္သပ္လိုက္သည္။
"မန္မန္"
ရွဟိုင္႐ြန္က သူမကိုေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီး
"သမီး ဒီေန႔ ေကာင္းေကာင္းေနရဲ႕လား?ခ်ဴယီေကာေကာရဲ႕ စကားကိုေရာ နားေထာင္ရဲ႕လား"
ရွမန္မန္ေလးက သူမလက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ကိုက္ရင္း ႐ုတ္တရက္ေျပာလိုက္သည္။
"ခ်ဴယီ..."
ရွဟိုင္႐ြန္ ေအးခဲသြားခဲ့သည္။
ကေလးမေလးက မ်က္လုံးကို မွိတ္လိုက္ၿပီး
"ခ်ဴယီ!"
အသံက ပိုက်ယ္လာခဲ့သည္။
အိုးရန္မန္မန္သည္ အေနာက္တြင္ ရပ္ေနကာ လုံးဝ ထိတ္လန႔္သြားၿပီး စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ေပ။
လ်န္ရွန္႔က ေက်ာ္ေျပာလိုက္သည္။
"မန္မန္က စကားေျပာႏိုင္တယ္၊ခ်ဴယီေကာနာမည္ကို တစ္ေန႔လည္လုံးေခၚေနတာ၊သား နားေတြ ကန္းလုနီးပါးျဖစ္ေနရင္ေတာင္ ၾကားႏိုင္ေသးတယ္"
ရွမန္မန္: "ခ်ဴယီ၊ခ်ဴယီ၊ခ်ဴယီ!"
ရွဟိုင္႐ြန္ :"....."
သူ႔သမီးက ေနာက္ဆုံးေတာ့စကားေျပာႏိုင္ခဲ့ၿပီ ဒယ္ဒီမဟုတ္ဘဲ တျခားေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ကိုေပါ့။
သူ အရမ္းေပ်ာ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္လည္း နည္းနည္း ေတာ့ရႈပ္ေထြးေနတုန္းပဲ။
"ေကာင္းၿပီ အိမ္အရင္ျပန္ရေအာင္ ဒီေန႔အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ေနာက္ေန႔က် သားအတြက္ အန္ကယ္လက္ေဆာင္ျပင္ထားမယ္ လာယူဦးေနာ္"
သူၿပဳံးလိုက္ၿပီး သူ႔မ်က္လုံးေတြက ရွဟိုင္႐ြန္လက္ထဲက ကေလးမေလးဆီက်ေရာက္သြားခဲ့သည္။သူ အသံတိုးတိုးေလးျဖင့္
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အန္ကယ္ရွ၊ဂ႐ုစိုက္ၿပီးျပန္ပါ"
သူမျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုတာ ၾကားသည့္အခါမွာ ၿပဳံးေနသည့္ ကေလးမေလးက ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ႏွာလြဲသြားခဲ့သည္။
သူမေလးက ဝမ္းနည္းပူေဆြးသြားကာ သူ႔ကို ေပြ႕ဖက္ဖို႔ လွမ္းရွာသည္။
သူက သူမလက္ေခ်ာင္းေလးကို လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး
တည္ၿငိမ္တဲ့အသံေလးျဖင့္ ႏူးႏူးညံ့ေလးေျပာလိုက္သည္။
"မန္မန္က ေနခဲ့ခ်င္လို႔လား။ေနာက္အပတ္က် မန္မန္လာခ်င္ရင္ ထပ္လာလို႔ရေသးတယ္ေလ"
မန္မန္က သူမေခါင္းေလးကိုရမ္းလိုက္ၿပီး
"ခ်ဴယီ....."
သူ႔သမီး၏ တုံ႔ဆိုင္းေနေသာအမူအရာကိုၾကည့္ရင္း ရွဟိုင္႐ြန္ စိတ္ထဲမွာ အနည္းငယ္ခံစားလိုက္ရသည္။သူ႔သမီးရဲ႕ ႏူးညံ့သည့္ဆံပင္ေလးေတြကို ထိလိုက္ၿပီးေနာက္မွာ သူက သူမေလးကို လင္းမိသားစုကေန ေခၚလာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။သူမေလးက ရွဟိုင္႐ြန္ရဲ႕ ပခုံးေပၚမွာ မွီေနရင္း ညအေမွာင္ထဲမွာ သူ႔ပုံရိပ္ေလးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္အထိ သူ႔ကို ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ရွမန္မန္ေလးရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈသည္ တျခားသာမန္ကေလးေတြထက္ ေႏွးေကြးသည္။သူမ ေလးႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ တခ်ိဳ႕စကားလုံးအနည္းငယ္ကိုသာေျပာႏိုင္ခဲ့ၿပီး ငါးႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ေတာ့ အတားအဆီးမရွိဘဲ လူအမ်ားႏွင့္ လုံးဝဆက္သြယ္ႏိုင္ခဲ့သည္။သူမ သူငယ္တန္းေရာက္တဲ့အခါ မွာ တျခားကေလးေတြက သုံးေလးခါေလာက္ႏွင့္သင္ယူႏိုင္ေပမယ့္ သူမကေတာ့ အႀကိမ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။
ေက်ာင္းဆင္းတဲ့တစ္ခုေသာညေနခင္းမွာ သူမေလးရဲ႕မိဘေတြက လူမႈဆက္ဆံေရးအတြက္ အျပင္ထြက္ဖို႔လိုသည့္အတြက္ ကေလးမေလးကိုေက်ာင္းႀကိဳဖို႔ လင္းခ်ဴယီက သူငယ္တန္းကို ေရာက္လာခဲ့သည္။
၁၃ ႏွစ္သား ေကာင္ငယ္ေလးသည္ သပ္ရပ္ေသာ ေက်ာင္းဝတ္စုံကို ၀တ္ဆင္ထားၿပီး ပါးလႊာေျဖာင့္စင္းကာ နက္ေမွာင္ေသာဆံပင္ေအာက္တြင္ သူ႔အသားအေရက ေႏြးေထြးျဖဴစင္ကာ ေက်ာက္စိမ္းႏွင့္တူေသာ ေႏြးေထြးသည့္ သူ႔မ်က္လုံးေလးမ်ားက ေတာက္ပေနခဲ့သည္။
သူက သေဘာထားႀကီးစြာျဖင့္ တံခါးနားမွာ တိတ္တဆိတ္ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့သည္။
ပထမဆုံး ေက်ာင္းလာႀကိဳသည့္ ဖိုးဖိုး၊ဖြားဖြားေတြေရာက္လာၾကသည္။သူတို႔ဟာ ဒီလိုၾကည့္ေကာင္းသည့္ကေလးမ်ိဳးကို မျမင္ဖူးသည့္အတြက္သူ႔ကို တစ္ႀကိမ္ထက္ပိုၿပီး မၾကာခဏ လွည့္လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။
ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းထိုးသည္ႏွင့္ တံခါးပြင့္လာၿပီး ကေလးေတြက အတြင္းကေန တန္းစီေနၾကသည္။အၾကည့္တစ္ခ်က္ႏွင့္တင္ လူအုပ္ရဲ႕အလယ္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ကေလးမေလးကို သူျမင္လိုက္သည္။
ကေလးမေလးသည္ အနီေရာင္အက်ႌႏွင့္ အျဖဴေရာင္ ယူနီေဖာင္းစကပ္ကို ၀တ္ဆင္ထားၿပီး ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ ေသးေသးေလးကို သူမေက်ာေနာက္မွာလြယ္ထားကာ သူမေခါင္းေပၚက ပိုနီေတး ေသးေသးေလးႏွစ္ခုက သူမလမ္းေလွ်ာက္တိုင္းအနည္းငယ္ လႈပ္ခါသြားၿပီး သူမ၏ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ ဆံပင္မ်ားက သူမေလး၏ သန႔္ရွင္းသည့္မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းေလးကို ျဖတ္သြားသည္။
"မန္မန္"
ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလး၏ အသံက ႏိုက္တင္ေဂးလိုမ်ိဳး သန႔္ရွင္းႏူးညံ့ေပသည္။
ရွမန္မန္ေလးက သူမေခါင္းကို ေမာ့လိုက္သည့္အခါ သူမေလး၏လွပသည့္ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးက ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းေပၚလာခဲ့သည္။
သူေခါင္းကိုငုံ႔လိုက္ၿပီး သူမေလးကို အျမန္ ေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။
ကားက ေျဖးညႇင္းစြာစထြက္သည့္အခါမွာ သူက သူမေလးရဲ႕ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကိုခြၽတ္ေပးလိုက္ၿပီး သူမကိုေရတိုက္သည့္အခါမွာ သူမေလးက တစ္ငုံေသာက္လိုက္သည္။
"အန္ကယ္နဲ႔ အန္တီက ဒီေန႔ အိမ္ျပန္ေနာက္က်မွာမို႔ မန္မန္က ကိုကိုတို႔အိမ္ကို အရင္လိုက္ခဲ့ေနာ္"
ရွမန္မန္ေလးဟာ က်န္းထ်န္တို႔အိမ္တြင္ မၾကာခဏေနေလ့ရွိျဖစ္သည္။က်န္းထ်န္ သည္ ကေလးမေလးကို သက္ေတာင့္သက္သာရွိေစမည့္ အခန္းကိုပင္ သူမေလးအတြက္ျပင္ဆင္ေပးထားခဲ့သည္။
သူမေလးက မ်က္ေတာင္ခတ္လိုက္ၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာခဲ့ေပ။
သူက အနည္းငယ္ ငုံ႔ကာ တိုးတိုးေလး ေမးလိုက္သည္။
"မန္မန္ မေပ်ာ္ဘူးလား?"
ဒီကေလးမေလးက သူ႔မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ႀကီးပ်င္းလာတာျဖစ္၍ သူမေပ်ာ္ေနလား ဝမ္းနည္းေနလားဆိုတာကို သူ အၾကည့္တစ္ခ်က္ႏွင့္ပင္ေျပာႏိုင္ေပသည္။
မန္မန္က သူမေခါင္းေလးကိုေမာ့လိုက္ၿပီး
"သမီးက အ႐ူးလား?"
သူမေလး ႐ုတ္တရက္ေမးလိုက္သည့္အတြက္ သူလန႔္သြားခဲ့သည္။
သူျမန္ျမန္ပဲ သတိျပန္ဝင္လာၿပီး ႏူးညံ့စြာေမးလိုက္သည္။
"ဘယ္သူကေျပာတာလဲ?"
မန္မန္၏ ပါးစပ္ေလးက ဟစိဟစိ ျဖစ္သြားၿပီး သူမ၏အသံေလးသည္ ခ်ည္သၾကားလုံးေလးလိုမ်ိဳး ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည္။
"ဆရာမကေျပာတာ ဆရာမက ေျပာတာ မန္မန္က အ႐ူးတဲ့ မဟုတ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ 12 ခါေလာက္ ႀကိဳးစားေနစရာလိုမွာလဲတဲ့"
သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ျဖစ္သြားၿပီး လွပေသာ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားက သူမေလး၏ ႏွာသီးဖ်ားေလးကို အသာအယာ ပုတ္လိုက္သည္။
"မန္မန္က အ႐ူးမဟုတ္ပါဘူး"
သူမ ေခါင္းေလးကို ငုံ႔ထားၿပီး သူမမ်က္လုံးမ်ားက ရႈပ္ေထြးေနၿပီး
"ဒါဆို ဆရာမနဲ႔ အတန္းေဖာ္ေတြက ဘာလို႔ ဒီလိုေျပာတာလဲ?"
သူက ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"မန္မန္က အ႐ူးမဟုတ္ပါဘူး မန္မန္ေလးက တျခားသူေတြထက္ နည္းနည္းေလးပိုေႏွးေန႐ုံပါ"
မန္မန္က အသံတိုးတိုးေလးျဖင့္
"ဘာလို႔လဲ..."
သူက သူမေခါင္းေလးကို ထိလိုက္ၿပီး
"ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဘုရားသခင္က မန္မန္႔ကို ျမန္ျမန္အ႐ြယ္မေရာက္ေစခ်င္လို႔ေလ"
သူမ နားလည္သြားပုံေပၚသည္။
သူတိုးတိုးေလးရယ္လိုက္ၿပီး
"မန္မန္က ဉာဏ္ေကာင္းဖို႔ မလိုပါဘူး မန္မန္သာ ဉာဏ္ေကာင္းရင္ စာေတြကိုဘယ္လိုဖတ္ရမလဲဆိုတာ သင္ေပးဖို႔ ကိုကို႔ကို မလိုအပ္ေတာ့ဘူးေလ"
ဒါကိုၾကားတဲ့အခါမွာ မူလက အထီးက်န္ေနေသာ ကေလးမေလးဟာ ႐ုတ္တရက္ၿပဳံးလာခဲ့သည္။
ထိုေန႔ၿပီး ဒုတိယေျမာက္အပတ္မွာ ရွမန္မန္ရဲ႕အတန္းပိုင္ ဆရာမဟာ ေျပာင္းသြားခဲ့သည္။ဆရာမအသစ္က ငယ္႐ြယ္ၿပီး ကေလးမ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ၿပဳံးၿပဳံး ေသးေသးေလး ေတြလည္းရွိသည္။မန႔္မန႔္ အတြက္ အထူးသီးသန႔္ အေနနဲ႔သူမဟာ စိတ္ရွည္သည္းခံၿပီး 100% ေစာင့္ေရွာက္မႈေပးခဲ့သည္။
မန္မန္ေလးဟာ သူမကို အရမ္းအရမ္းကို ႀကိဳက္သည္။
ဆရာမကို ေတြ႕တဲ့ ပထမဆုံးေန႔ကစၿပီး သူမေလးဟာ ဆရာမကိုေကာင္းတဲ့စကားလုံး အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ခ်ီးက်ဴးပါေတာ့သည္။တစ္ခါ ႏွစ္ခါဆိုရင္ေတာ့ ဒါက အဆင္ေျပေသးသည္။အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာႏွင့္ အမွ် နားေထာင္ရတာ ပထမဆုံးေန႔ကေလာက္ အရသာမရွိေတာ့ဘူး။
မန္မန္ဟာ တုံ႔ျပန္မႈေႏွးေကြးေပမဲ့လည္း အ႐ူးမဟုတ္ပါဘူး။သူမဟာ သူနားေထာင္ရပ်င္းေနၿပီဆိုတာကို ရွင္းရွင္းလင္း ခံစားမိပါသည္။သူမေလးဟာ သူမမ်က္လုံးေတြကို လွိမ့္လိုက္ၿပီး သူ႔လက္ထဲက စာအုပ္ကို ဆြဲခ်လိုက္သည္။
ဒါက စကၠန႔္အနည္းငယ္ပဲ ၾကာလိုက္သည္။
စာအုပ္ကို သူမလက္အေနာက္မွာ ဝွက္လိုက္ၿပီး
ကဗ်ာ႐ြတ္သလိုေျပာလိုက္သည္။
"သမီးက ကိုကို႔လိုမ်ိဳးျဖစ္လာခ်င္လို႔ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား စာေလ့လာေနတာ"
ငယ္႐ြယ္တဲ့ရွမန္မန္ရဲ႕ ႏွလုံးသားေလးထဲမွာ သူဟာ သူမအေဖေတာင္ မယွဥ္ႏိုင္သည့္ နတ္ဘုရားတစ္ပါးျဖစ္သည္။
သူဟာ သူမေလးေနာက္ေနတယ္လို႔ထင္လိုက္ၿပီး သူမကို တစ္ေယာက္ထဲထားခဲ့လိုက္သည္။တစ္ကယ္ေတာ့ ကေလးမေလးဟာ ေနာက္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သူမသည္ စေနာက္ခဲ့သည့္အခ်ိန္မ်ားကို ႏွေျမာခဲ့ၿပီး သိသာထင္ရွားေသာ လြယ္ကူသည့္အရာမ်ားကို သင္ယူရန္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း သူမအတြက္မူ ဒါေတြက အယ္လ္ပိုင္းဂဏန္းသခ်ၤာႏွင့္ ကဗ်ာေတြလိုမ်ိဳး ခက္ခဲေနခဲ့သည္။
ေကာင္းဖူကေန ရလဒ္ေတြထြက္လာခဲ့သည္။ဂဏန္းသခ်ၤာစမ္းသပ္မႈတြင္ မန္မန္သည္ အနီေရာင္ပန္းပြင့္ေလးငါးပြင့္ကို ရရွိခဲ့သည္။သူမေလးသည္ ကေလးတစ္ေယာက္လို စာ႐ြက္ေလးကို အိတ္ကပ္ထဲတြင္ ေသေသသပ္သပ္ေခါက္ထည့္လိုက္ၿပီး ပထမတန္းေက်ာင္းရွိရာကေန အလယ္တန္းေက်ာင္းသို႔ အျမန္ေျပးကာ ေက်ာင္းတံခါးအျပင္ဘက္တည့္တည့္တြင္ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
အဲဒီေန႔က ကားေပၚမွာ ထီးမပါခဲ့ဘူး။ဒ႐ိုက္ဘာက သူမေလး ေနမေကာင္းျဖစ္မည္ကို စိုးရိမ္သျဖင့္ ျပန္ေခၚရန္ ေတြးေနမိသည္။မန္မန္ က ေခါင္းခါလိုက္ၿပီး ေခါင္းမာမာနဲ႔ ရပ္ေနလိုက္သည္။
ဒ႐ိုက္ဘာဟာ ေ႐ြးခ်ယ္စရာမရွိေတာ့ဘဲ သူ႔ကုတ္အက်ႌကိုခြၽတ္ကာ မန႔္မန႔္ေခါင္းေပၚ ေဆာင္းေပးထားလိုက္ေတာ့သည္။
"အန္ကယ္၊အန္ကယ္က ဒီေလာက္ေတာင္ေရေတြစိုေနတာ ဒီတိုင္းဆို ဖ်ားသြားလိမ့္မယ္"
ဒ႐ိုက္ဘာက ၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"အန္ကယ္က က်န္းမာေရးေကာင္းတယ္ လြယ္လြယ္နဲ႔ မဖ်ားပါဘူး"
သူမေလးက မ်က္ေတာင္ခတ္လိုက္ၿပီး သူ႔အက်ႌေထာင့္နားက ဆြဲလိုက္ၿပီး
"ကားေပၚျပန္တက္ရေအာင္"
"သမီးေစာင့္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား?"
သူမေျပာလိုက္သည္။
"သမီးက အန္ကယ္ဖ်ားသြားမွာေၾကာက္လို႔။သမီးကသူမ်ားကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္မလုပ္သင့္ဘူးေလ"
သူမေလးရဲ႕မ်က္လုံးေတြက လိမၼာပါးနပ္ၿပီး ေလသံကလည္း ႐ိုးသားသည္။ဒ႐ိုက္ဘာရဲ႕ အၿပဳံးက ေႏြးေထြးလာခဲ့သည္။ဒ႐ိုင္ဘာက သူမကို ကားေပၚတက္ခိုင္းခါနီးမွာ ေက်ာင္းတံခါး ပြင့္သြားခဲ့သည္။ခဏၾကာေတာ့ အိုးရန္က ခ်ဴယီႏွင့္ ၿပဳံးၿပီးစကားေျပာရင္းထြက္လာခဲ့သည္။
ရွမန္မန္၏ မ်က္လုံးေလးေတြဟာ ေတာက္ပလာၿပီး ဒ႐ိုက္ဘာရဲ႕လက္ကိုျဖဳတ္လိုက္ၿပိး သူ႔ဆီသို႔ ေျပးသြားခဲ့သည္။သူမသည္ အလြန္စိုးရိမ္ေနခဲ့ၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအျပည့္ျဖင့္ ခ်ဴယီ အား သူမ၏ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကို ျပသခ်င္ခဲ့သည္။သူမေလးဟာ ေခ်ာ္ေနေသာ ေျခဖဝါးမ်ားကို သတိမထားမိဘဲ ေျမေပၚသို႔လဲက်သြားခဲ့သည္။
သူမ အိတ္ကပ္ထဲမွ စာ႐ြက္ေလးသည္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးႏွင့္ ေခ်ာ္ထြက္သြားၿပီး မၾကာမီမွာပဲ မိုးစိုသြားခဲ့သည္။
ရွမန္မန္ေလးက စာ႐ြက္ပါးပါးေလးကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး လက္ေရးက မႈန္ဝါးေနကာ အနီေရာင္ ပန္းပြင့္ေလးဟာ မိုးေရေၾကာင့္ စြန္းထင္း ေနခဲ့ၿပီး အထက္ေဖာ္ျပပါ အေၾကာင္းအရာကိုပင္ သူမ ေသခ်ာ မခြဲျခားႏိုင္ေတာ့ေပ။သူမ ထိတ္လန႔္သြားခဲ့ၿပီး ေနာက္စကၠန႔္တြင္ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ား က်လာခဲ့သည္။
"မန္မန္"
သူက ေျခလွမ္းအႀကီးႀကီးျဖင့္ ေရာက္ရွိလာၿပီးသူမကို ေအးစက္ေနတဲ့ ေျမျပင္ေပၚကေန လွမ္းထူလိုက္သည္။
သူမအဝတ္အစားေတြက ညစ္ပတ္ေနကာ ဒူးေလးေတြစုတ္ၿပဲေနၿပီး သူမရဲ႕ ေသးငယ္ၿပီး ငိုေနသည့္ မ်က္ႏွာေလးက သနားစရာေကာင္းေနခဲ့သည္။
"နာေနလား?"
သူ႔လက္တစ္ဖက္က သူမအတြက္ ထီးမိုးေပးထားၿပီး ေနာက္လက္တစ္ဖက္က လက္ကိုင္ပုဝါကို လွမ္းယူလိုက္သည္။
မန္မန္က ဆက္ငိုေနခဲ့သည္။
သူကသူမေလးကိုဖက္ထားၿပီး သူမေက်ာေလးကို ပုတ္ေပးေနကာ
"မန္မန္ မငိုနဲ႔ေတာ့"
"ငါ ကိုင္ေပးထားမယ္"
အိုးရန္ ေရာက္လာၿပီး ထီးကို ကိုင္ထားေပးလိုက္သည္။
သူသည္ မိန္းမငယ္ေလး၏ မ်က္ႏွာေပၚရွိ အညစ္အေၾကးမ်ားကို လက္ကိုင္ပုဝါျဖင့္ ေသခ်ာသုတ္ေပးကာ သန႔္ရွင္းသည့္ အဝတ္စေလးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။သူက သူမေလးရဲ႕ဒူးဒဏ္ရာကို ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ ကုသေပးသည္။ဒဏ္ရာက မျပင္းထန္ေပမဲ့ အေရျပားက ကြဲသြားသည့္အတြက္ ဒါက ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးကို ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား ခံစားသြားေစေလာက္ေအာင္ပင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္သည္။
သူ႔ေရွ႕က ကေလးမေလးက သူ႔ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တာခံရင္း ႀကီးျပင္းလာတာျဖစ္သည္။သူငယ္ငယ္ကတည္းက သူ ဘယ္ေလာက္ဒဏ္ရာရရ ဒီလို မခံစားခဲ့ရပါဘူး။
ခဏၾကာတဲ့အခါမွာ သူက သူ႔ေက်ာင္းယူနီေဖာင္းအက်ႌကို ခြၽတ္လိုက္ၿပီး သူမေလးကို ေသခ်ာ ထုတ္ပိုးထားလိုက္သည္။သူ႔ရဲ႕ သြယ္လ်ေသာ လက္ေခ်ာင္းထိပ္မ်ားက သူမေလးရဲ႕ နဖူးေပၚရွိ ဆံပင္မ်ားကို သပ္တင္ေပးလိုက္ရင္း
"မန္မန္ဘာလို႔ ကိုကို႔ဆီ႐ုတ္တရက္ေရာက္လာရတာလဲ?"
သူ မေမးတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ သူ ေမးလိုက္တဲ့အခါမွာ သူမက အလြန္ဝမ္းနည္းစြာပဲ ငိုေတာ့သည္။
ရွမန္မန္ေလးရဲ႕ ႏွာေခါင္းသည္နီေနၿပီး ႏွစ္ႀကိမ္ ေလာက္ရႈိက္ၿပီးေနာက္မွာ စုတ္ၿပဲေနေသာ စာသားမွတ္တမ္းကို သူ႔ဆီလွမ္းေပးလိုက္သည္။
"မန္မန္၊မန္မန္က အနီေရာင္ပန္းပြင့္ေလးေတြရခဲ့တယ္ ဆရာမလီကေျပာတယ္ မန္မန္က အရမ္းဉာဏ္ေကာင္းတယ္တဲ့ မန္မန္က ကိုကို႔ကို ျပခ်င္ခဲ့တာ..."
ဒါေပမဲ့....
အခုေတာ့ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။
တည္ၿငိမ္ေနသည့္ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ သူ႔မ်က္လုံးေလးေတြကေတာ့ အနည္းငယ္ အံ့အားသင့္သြားခဲ့သည္။
သူမေလးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ သူ႔ကို သေဘာက်သေလာက္ သူမ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြကို သူနဲ႔အတူေဝမွ်ခ်င္ေပမယ့္ သူမေလးကဘာမဆို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏိုင္ဖို႔ မိုက္မဲလြန္းေနေသးသည္။
မန္မန္က မ်က္လုံးေလးမွိတ္ကာ သူမႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဖြဖြကိုက္ရင္း ငိုရႈိက္ေနခဲ့သည္။
သူ အသက္ျပင္းျပင္းရႈလိုက္ၿပီး မိုးမိသြားလို႔ လက္ထဲမွာ ေရစိုသြားသည့္ စာ႐ြက္ကို သူ႔လက္ထဲေရာက္ေအာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ယူလိုက္သည္။တခ်ိဳ႕ေနရာေတြက မႈန္ဝါးေနေပမယ့္ ဝက္ဝံလို ေကာက္ေကြးသည့္ သူမလက္ေရးေလးကို သူမွတ္မိေနေသးသည္၊ ဒါက နည္းနည္း ေလးေတာ့႐ုပ္ဆိုးေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေရးထားတယ္ဆိုတာေသခ်ာေပသည္။
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြေကြးၫႊတ္သြားၿပီး သူမေလးကို ၾကည့္လိုက္သည္။
"မန္မန္က အရမ္းေတာ္မွန္း ကိုကိုသိပါတယ္"
ေကာင္းကင္က ၾကည္လင္လာၿပီး တိမ္မည္းေတြ ကင္းစင္သြားကာ ေနက ကမာၻေျမႀကီးဆီ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးဟာေႏြးေထြးေသာ ေႏြဦးကဲ့သို႔ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။သူမ မငိုေတာ့ဘဲ သူမ၏ အတြင္းစိတ္က မေက်မနပ္ျဖစ္တာေတြက သူ႔အၿပဳံးေတြေၾကာင့္ လြယ္လြယ္ကူကူပဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။
"မန္မန္က ကိုကို႔ကို ပထမဆုံးလာေျပာျပတဲ့အတြက္ ကိုကိုအရမ္းေပ်ာ္တယ္"
သူ ထပ္ေပါင္းၿပီးေျပာလိုက္သည္။
"ဒါေပမဲ့ ေနာက္ခါက် မန္မန္ဒီလိုမ်ိဳး မေျပးရဘူးေနာ္"
မန္မန္က သူမမ်က္ရည္ေတြကို လက္ေလးနဲ႔သုတ္ရင္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
သူငယ္တန္းေက်ာင္းက အားလပ္ရက္ေပးၿပီး ရွ မိဘေတြကလည္း ႏိုင္ငံျခားသို႔ ခရီးထြက္သြားေသာအခါ ရွမန္မန္ေလး သည္ က်န္းထ်န္တို႔အိမ္တြင္ပဲ ေနခဲ့ရသည္။
လူအိုႀကီးလင္းႏွင့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္လင္း တို႔ကသူမကို အရမ္းအရမ္းကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကသည္။အထူးသျဖင့္ သူမအား အခ်စ္ရဆုံး ကေလးကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဆက္ဆံတတ္သည့္လင္းေဆြ႕က်ိဳးေပါ့။သူမေလးက နာခံမႈရွိၿပီး ဉာဏ္ေကာင္းသူျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမေလးသည္ ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး လိမၼာပါးနပ္ေသးသည္။အေရးႀကီးဆုံးက သူမေလးက သူ႔သမီးထက္ ပိုေတာ္ေနတာပဲ။
သူ(ခ်ဴယီ)ပိုၿပီး သတိထားလာေလ ပိုစိတ္မခ်ေလျဖစ္လာၿပီး သူအေဖအိုႀကီးရဲ႕ မ်က္လုံးေတြကို လုံးဝ မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး။
အားလပ္ရက္ ပထမေန႔တြင္ ခ်င္းခ်င္း သည္သူမသူငယ္ခ်င္းအနည္းငယ္ႏွင့္ အျပင္ထြက္၍ေဆာ့ကစားခ်င္သည့္အတြက္ လင္းေဆြ႕က်ိဳးက သူမ လုံၿခဳံမႈအတြက္ လ်န္ရွန႔္ ႏွင့္ အိုးရန္တို႔ကို သူမေနာက္သို႔လိုက္ခိုင္းခဲ့ၿပီး အရပ္ဝတ္ ကိုယ္ရံေတာ္ အနည္းငယ္လည္း ထည့္ေပးလိုက္ေသးသည္။
ဒီေန႔မွာေတာ့ က်န္းထ်န္တို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္၊ မန္မန္ ႏွင့္ သတင္းၾကည့္ေနေသာ ခ်ဴယီသာ အိမ္မွာရွိၾကသည္။
တိုင္းျပည္အေရးကို အေတာ္ေလး ဂ႐ုစိုက္တတ္တဲ့ သူမသားကို ၾကည့္လိုက္ရင္း ဆိုဖာေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနၿပီး Weibo သုံးေနေသာ က်န္းထ်န္ က အရမ္းဝမ္းနည္းသြားခဲ့သည္။ဒီကေလးက အသက္ပိုႀကီးလာတာႏွင့္ ပိုရင့္က်က္လာပုံရသည္။
သူမ ပါးစပ္ထဲက ဖရဲေစ့အေရခြံကို ေထြးထုတ္လိုက္ၿပီး
"လိုင္း ေျပာင္းလိုက္"
ခ်ဴယီက အေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"သားဒါကို အၿပီးထိၾကည့္လို႔မရဘူးလား?"
သူသည္ ယခုအခါ အေမရိကန္ႏွင့္ တ႐ုတ္ၾကား ကုန္သြယ္ေရး ျပႆနာမ်ားကို စိုးရိမ္ေနၿပီး ဒါနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးသူ အၿမဲတမ္း စိုးရိမ္ေနခဲ့တာျဖစ္သည္။
က်န္းထ်န္ : " မားမားက ဝက္ဝံေလးေတြ သြားတာလာတာကို ၾကည့္ခ်င္တာ။သားမားမားအတြက္ channel ေျပာင္းေပးလို႔မရဘူးလား?
မားမား တကယ္ကို ဝက္ဝံေလးေတြ သြားတာလာတာကို ၾကည့္ခ်င္တာပါ"
အဲ့လိုမ်ိဳး သုံးေခါက္ေလာက္ သူမ ေျပာေနလိုက္သည္။
ခ်ဴယီဟာ ကူကယ္ရာမဲ့စြာနဲ႔ ရိမုဒ္ကို ယူၿပီး channel ေျပာင္းေပးလိုက္ရေတာ့သည္။
က်န္းထ်န္က ေက်နပ္စြာနဲ႔ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ထိုအခ်ိန္မွာပဲ သူမသားက အေပၚထပ္ကို တက္သြားတာကို သူမ ျမင္လိုက္ရသည္။
"ခ်ဴယီ၊သား ဒါကို မားမား နဲ႔အတူ ၾကည့္သင့္တယ္"
သူ ရပ္လိုက္ၿပီး
"သား ကာတြန္းကား မႀကိဳက္ဘူး"
က်န္းထ်န္ က သိပ္စိတ္မ၀င္စားတဲ့ပုံစံျဖင့္
"မားမား ဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊သား ဒါကို မားမားနဲ႔အတူ လိုက္ၾကည့္ရမယ္!"
သူ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။
မန္မန္နဲ႔ အတူ အ႐ုပ္ဆက္တိုင္း ကစားေပးေနေသာ လင္းေဆြ႕က်ိဳးသည္ သူ႔ နား နားကပ္ၿပီး တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။
"မင္းမာမီက ကိုင္တြယ္ဖို႔ ပိုပိုၿပီး ခက္ခဲလာၿပီ"
သူက သေဘာတူစြာနဲ႔ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"မန္မန္က ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ သၾကားလုံးေလးလို မာမီကို ကိုင္တြယ္ႏိုင္ပါတယ္၊မန္မန္ ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ သၾကားလုံးေလးလို မာမီကို မစြန႔္လႊတ္ခ်င္ဘူး"
မန္မန္ ေလးသည္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး က်န္းထ်န္ ထံသို႔ ေျပးသြားၿပီး သူမ၏ လက္ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြက က်န္းထ်န္လည္ပင္းကို ဖက္လိုက္ၿပီး သူမ ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းလိုက္သည္။
သူမကေလးမ်ားဆီမွ အနမ္းမခံရတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ က်န္းထ်န္သည္ မ်က္ရည္က်လုမတတ္ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
"မန္မန္ကတကယ့္ကို ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ သၾကားလုံးေလးပဲ၊နးအနာဂတ္က်ရင္ မားမားတို႔မိသားစုထဲကို လက္ထပ္ၿပီး ဇနီးမယားအျဖစ္ မဝင္ခ်င္ဘူးလား?"
မန္မန္က သူမလက္သည္းေလးကို ကိုက္လိုက္သည္။
က်န္းထ်န္က သူမေလးရဲ႕ ဖရဲသီးေစ့လိုေခါင္းလုံးလုံးေလးကို ထိလိုက္ၿပီး
"မန္မန္က အနာဂတ္က်ရင္ လ်န္ရွန႔္ကို လက္ထပ္ခ်င္လား?"
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ စဥ္းစားၿပီးေနာက္မွာ သူမ ခ်က္ခ်င္း ျငင္းလိုက္သည္။
"မဟုတ္ဘူး လ်န္ရွန႔္က အ႐ူးေလ၊ ေဟး မန္မန္ သမီး ခ်ဴယီကို လက္ထပ္ပါလား၊ ခ်ဴယီက ဉာဏ္ေကာင္းတယ္"
မန္မန္က သူမေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္လိုက္ၿပီး
"ဒါေပမဲ့ မန္မန္ကလည္း အ႐ူးပဲကို"
"ေကာင္းၿပီ"
က်န္းထ်န္ သူမလက္ကို ေဝ့ရမ္းလိုက္ၿပီး
"ငါတို႔အိမ္မွာ ဉာဏ္ေကာင္းတဲ့သူက တစ္ေယာက္ထဲရွိတာပဲ"
"......."
".........."
ကေလးမေလးက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေတြးေနတာကို ျမင္လိုက္ရတဲ့အခါမွာ သူ ထပ္ၿပီး ထိုင္မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ
"မားမား အန္ကယ္ရွသာသိရင္ သူ သားကို ႐ိုက္လိမ့္မယ္"
အစကတည္းက သူ႔ကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ခဲ့တာေၾကာင့္ အေၾကာင္းအရာက ျမန္ျမန္ပဲေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။လင္းေဆြ႕က်ိဳးက ႐ုတ္တရက္ ဝင္ေျပာလိုက္သည္။
"အဆင္ေျပတယ္ သူ မ႐ိုက္ရဲပါဘူး"
သူမ႐ိုက္ရဲဘူး။
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စကားေလးသုံးလုံးသာျဖစ္ေပမဲ့လည္း ေလးနက္ဟန္ေဆာင္ေနၾကသည္။
ထိုေန႔က လူႀကီးေတြက စေနာက္ေန႐ုံသာျဖစ္ေပမဲ့လည္း ရွမန္မန္ေလးရဲ႕ အနက္ရႈိင္းဆုံးႏွလုံးသားထဲမွာေတာ့ ဒါကို အတည္လို႔ ထင္မွတ္သြားခဲ့သည္။
အခ်ိန္ေတြကျမန္ျမန္ပဲကုန္သြားခဲ့ကာ ရွမန္မန္ေလးသည္ အသက္ 13 ႏွစ္တြင္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္။
သူမေလးဟာ ဉာဏ္မထက္သည့္အတြက္ အရည္အခ်င္းရွိေသာ အလယ္တန္းေက်ာင္းမ်ားကိုမတက္ေရာက္ႏိုင္သည္မွာ သဘာဝပင္ျဖစ္သည္။ရွဟိုင္႐ြန္သည္ သူ႔သမီးေလး ေက်ာင္းမွာ အႏိုင္က်င့္ခံရမည္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ေနခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ကိုယ္ပိုင္အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုအား ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ၿပီး သူမေလး အလယ္တန္း၊အထက္တန္းေက်ာင္းတက္စဥ္ အႏိုင္က်င့္မခံရဖို႔ေသခ်ာေစရန္ သူမ၏ေက်ာင္းတစ္ခုလုံးကို ေထာက္ပံ့ခဲ့သည္။
ရွမန္မန္ေလးသည္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ေသးသြယ္ၿပီး အက်င့္စာရိတၱေကာင္းမြန္ကာ၊ သူမ၏ အသားအရည္သည္ အျဖဴႏွင့္ အနီေရာင္ ေရာယွက္ေနၿပီး သူမ၏ မ်က္ေတာင္မ်ားကဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ေနကာ သူမ၏ မ်က္လုံးေလးမ်ားသည္ ၾကည္လင္သန႔္ရွင္းေနသည္။အတန္းေဖာ္ေတြေရာ ဆရာမေရာ သူမကို သေဘာက်ၾကေပမယ့္ တခ်ိဳ႕က သူမေလးကို သေဘာက်ၾကသလို တခ်ိဳ႕ကလည္း သူမေလးကို မုန္းၾကသည္။
ပစၥည္းယူျခင္းကိုအမည္ခံၿပီး ရွမန္မန္ကို သူမ အတန္းေဖာ္မ်ားစြာက ေက်ာင္း၏သိုေလွာင္ခန္းတြင္ ေသာ့ခတ္ထားခဲ့သည္။
သိုေလွာင္ခန္းသည္ ပၪၥမထပ္၏ အတြင္းဘက္အက်ဆုံးအခန္းျဖစ္ၿပီး ေမွာင္ၿပီး က်ဥ္းေျမာင္းကာ ေဘးႏွစ္ဖက္စလုံးမွာ ပ်က္စီးေနသည့္စင္မ်ားကို စုပုံထားသည္။
ေက်ာင္းဝန္ထမ္းေတြမွလြဲ၍ ဤအခန္းသို႔ လူအနည္းငယ္သာ လာၾကသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူမသည္ အေမွာင္ထဲတြင္ ပိတ္မိေနေသာ တစ္ဦးတည္းေသာ သူျဖစ္သည္။
ရွမန္မန္သည္ စိတ္ထဲတြင္ အနည္းငယ္ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနမိသည္။သူမ ဖန္ခြက္ေပၚ ေျခဖ်ားေထာက္လိုက္ၿပီး အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။မည္သူမွ်မရွိေသာ လူသြားလမ္းတြင္ သူမ၏ပုံရိပ္ေလးတစ္ဝက္ကိုပင္ မျမင္ႏိုင္ေပ။
သူမဝမ္းဗိုက္က တင္းမာလာၿပီး ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္း ပူေႏြးလာသည္ကိုခံစားလိုက္ရၿပီး အရည္စီးေၾကာင္းမ်ားက သူမခႏၶာကိုယ္ေအာက္သို႔ စီးဆင္းသြားၾကသည္။
သူမ တင္ပါးေနာက္က ေသြးေတြကို သုတ္လိုက္သည္။
ရွမန္မန္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြဟာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနၿပီး သူမဦးေႏွာက္က ဗလာက်င္းေနခဲ့သည္။
႐ုတ္တရက္ပဲ ျပတ္သားသည့္ ဖုန္းျမည္သံက တိတ္ဆိတ္မႈကို ၿဖိဳခြင္းလိုက္သည္။
ထိုအခ်ိန္မွသာ သူမသည္ သူမ၏ ဆဲလ္ဖုန္းကို ကိုင္ေဆာင္ထားဆဲျဖစ္ေၾကာင္း သတိရလိုက္ၿပီး ပန္းေရာင္ ဆဲလ္ဖုန္းကို အိတ္ကပ္ထဲမွ ထုတ္ယူလိုက္သည္။ ေခၚဆိုသူ ID သည္ ပထမႏွင့္ ဒုတိယစကားလုံးမ်ားကိုသာ ရွင္းလင္းစြာျပသထားသည္။
ဖုန္းက ခ်ိတ္ဆက္သြားၿပီး မန္မန္ကအသံေသးေသးေလးျဖင့္
"ဟယ္လို...."
မိုက္က႐ိုဖုန္းမွတစ္ဆင့္ထြက္လာေသာ လူငယ္ေလး၏အသံသည္ ေတာ္ေတာ္ေလး ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းသည္။
"မန္မန္ေက်ာင္းဆင္းၿပီလား"
သူ႔အသံကိုၾကားလိုက္ရသည့္အခ်ိန္တြင္ မန္မန္၏မ်က္လုံးမ်ားသည္ ႐ုတ္တရက္နီရဲလာခဲ့ၿပီး
"ဝူး ကိုကို"
စကၠန႔္အနည္းငယ္ေလာက္ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့သည္။
သူ႔ေလသံက ေလးနက္လာၿပီး
"တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္က မင္းကို အႏိုင္က်င့္ခဲ့တာလား?"
ရွမန္မန္က သူမလွ်ာကို ကိုက္လိုက္ၿပီး အသက္ျပင္းျပင္းရွဴရင္း မ်က္ရည္ေတြကို ထိန္းကာ
"မန္မန္ ဗိုက္နာတယ္၊ၿပီးေတာ့ ေသြးေတြလည္းထြက္ေနတယ္၊ မဟုတ္ဘူး၊ အခု မန္မန္ကို ဘယ္သူမွ ဂ႐ုမစိုက္ၾကဘူး။"
သူမ ေနာက္တစ္ေခါက္ ငိုခ်လုနီးပါးျဖစ္သြားျပန္သည္။
သူ႔ေလသံကတုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ျဖည္းညႇင္းစြာ တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္
"မန္မန္အခု ဘယ္မွာလဲ?"
"ေက်ာင္းသိုေလွာင္ခန္းမွာ"
"ကိုကို႔ကို ေစာင့္ႏိုင္တယ္မလား?"
ရွမန္မန္ က ဒါကို အာ႐ုံစိုက္လိုက္သည္။
ခဏၾကာေတာ့ ဖုန္းလက္ခံရရွိတဲ့ ေက်ာင္းဝန္ထမ္းက တံခါးကိုဖြင့္ၿပီး အခန္းထဲမွာ ရွမန္မန္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။အဘြားႀကီးက စိတ္သက္သာရာရသြားၿပီး ညည္းညဴဖို႔ မေမ့ဘဲႏွင့္
"ဒီကေလးက အရမ္းဂ႐ုမစိုက္တတ္တာပဲ ဘာေၾကာင့္လဲ?ကံေကာင္းလို႔ေပါ့ ငါအလုပ္ေနာက္က်ေနလို႔ မဟုတ္ရင္ ေက်ာင္းမွာဘယ္သူမွရွိမွာမဟုတ္ဘူး၊ မင္းတစ္ညလုံးပိတ္ခံထားရလိမ့္မယ္။"
သူမက ေခါင္းေလးကို ငုံ႔လိုက္ၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာခဲ့ေပ။
အဘြားႀကီးက သူမ ေၾကာက္႐ြံ႕ထိတ္လန႔္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္သျဖင့္
"အိမ္ျပန္ေတာ့မင္းမိသားစုေတြ စိတ္ပူေနလိမ့္မယ္" ဟု ဆက္ေျပာလိုက္သည္။
ရွမန္မန္သည္ သူမ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္လိုက္ၿပီး သူမတင္ပါးေနာက္ကို သူမလက္ေလးႏွင့္ဖုံးၿပီး ေလလိုအျမန္ႏႈန္းျဖင့္ ေျပးထြက္သြားေတာ့သည္။
ေက်ာင္းဆင္းသြားတာၾကာၿပီဆိုေတာ့ စာသင္ခန္းတံခါးေတြကိုလည္း ေသာ့ခတ္ထားၾကသည္။သူမေလးဟာေက်ာင္းေပါက္ဝမွာ နံရံကို ေက်ာမွီၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ရပ္ေနခဲ့သည္။သူမ ဗိုက္က အရမ္းနာေနတာေၾကာင့္ သူမေကာင္းေကာင္းေတာင္ မရပ္ႏိုင္ဘူး။
"မန္မန္"
သူမေတြေဝေနခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္က သူမကို ေခၚေနတာကို ၾကားလိုက္ရသည္။သူမ မ်က္ေတာင္ေလးေတြ အနည္းငယ္လႈပ္သြားၿပီး အသံလာရာကို ဂ႐ုတစိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
ေနဝင္ခ်ိန္၏ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ သူမထံသို႔ ေရာက္ရွိလာေသာ အမ်ိဳးသားေလးသည္ ေကာင္းခ်ီးေပးခံထားရေသာ ေၾကာ့ရွင္းမႈႏွင့္ေျပျပစ္ေသာ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားသည္ မာနႀကီးမႈေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ခပ္တန္းတန္းျဖစ္ေနခဲ့သည္။သူမဆီေလွ်ာက္လာၿပီးေနာက္မွာ သူမတစ္ကိုယ္လုံးသည္ သူ႔ပုံရိပ္ေအာက္မွာ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ဖုံးလႊမ္းသြားခဲ့သည္။
လင္းခ်ဴယီကို ျမင္လိုက္သည့္အခိုက္တြင္ သူမ၏ အတြင္းစိတ္ထဲက ေၾကာက္႐ြံ႕မႈမ်ား အျပည့္အ၀ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။
"ခ်ဴယီ၊နာတယ္..."
ရွမန္မန္ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ သူ႔မ်က္ႏွာက မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတာကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
"ထႏိုင္လား"
သူကသူမကို ဆြဲထူလိုက္သည္။
သူ႔လက္ဖဝါးက ခြန္အားေတြျဖင့္ ရွမန္မန္သည္ျဖည္းညႇင္းစြာ ထရပ္လိုက္သည္။
ခ်ဴယီသည္ သြယ္လ်ေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ႀကီးပ်င္းလာၿပီး ရွမန္မန္၏ အရပ္ 150 cm သည္ သူ႔ရင္ဘတ္နားမွာ ျဖစ္သည့္တိုင္ေအာင္ သူသည္ သူမတစ္ကိုယ္လုံးကို သူ႔လက္ေမာင္းထဲမွာ လြယ္လြယ္ကူကူပဲ ေပြ႕ထားႏိုင္ဆဲျဖစ္သည္။
သူေအာက္ကိုငုံ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီး အၾကည့္တစ္ခ်က္ႏွင့္တင္ ေက်ာင္းယူနီေဖာင္းစကပ္က ေသြးေတြကို သတိျပဳမိလိုက္သည္။
.....ဒါ သူမေလးကဒီအ႐ြယ္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီေပါ့။
သူစိတ္သက္သာရာရသြားၿပီး သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးက ေကြးတက္သြားကာ သူ႔ကုတ္အက်ႌကို ခြၽတ္လိုက္ၿပီးသူမေလး၏ပခုံးေပၚကို အုပ္ေပးလိုက္သည္။
"သြားစို႔"
ရွမန္မန္ က သူမမ်က္လုံးေလးေတြကို ပြတ္သပ္လိုက္ၿပီး ခ်ဴယီရဲ႕ ေဘးကေနလိမၼာပါးနပ္စြာ လိုက္သြားခဲ့သည္။
ေက်ာင္းေဘးက စူပါမားကတ္ တံခါးနားမွာ ရပ္လိုက္ၿပီး သူတစ္ေယာက္တည္း ဝင္သြားခဲ့ကာအျပင္ထြက္လာေတာ့ သူ႔လက္ထဲမွာ အိတ္အပိုတစ္ခု ပါလာခဲ့သည္။
"ေရာ့"
ရွမန္မန္ က အိတ္ကိုယူၿပီး စူးစမ္းခ်င္စိတ္ျဖင့္ အတြင္းကို ၾကည့္လိုက္သည္။
ကပ္ခြာမ်ားႏွင့္ အတြင္းခံအသစ္မ်ားျဖစ္သည္။
ခ်ဴယီရဲ႕ေလသံကို ႏူးညံ့ေနဆဲျဖစ္ၿပီး
"ဇီေဗဒ ဆရာက ဘယ္လိုသင္ေပးထားလဲဆိုတာ သိတယ္မလား?"
မန္မန္က ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"ဟိုမွာ အမ်ားသုံးအိမ္သာ မန္မန္ သြားလိုက္၊ကိုကို ဒီမွာေစာင့္ေနမယ္။"
သူမ ညီးညဴးလိုက္ၿပီး အိမ္သာထဲကို ဝင္သြားလိုက္သည္။(ဗိုက္နာလို႔ ညီးတာထင္ပါတယ္)
သူမျပန္ထြက္လာသည့္အခါမွာ သူက ခုနကတင္ဝယ္ထားတဲ့ ပဲႏို႔ပူပူေလးကို ကိုင္ရင္းေစာင့္ေနခဲ့သည္။
"ဒါေသာက္ၿပီးရင္ မနာေတာ့ဘူး"
ရွမန္မန္က သူမပါးစပ္ကို ျမည္းၾကည့္လိုက္ၿပီး သူမလွ်ာဖ်ားေလးကို တစ္လစ္ထုတ္လိုက္သည္။
"ပူတယ္"
သူမမွာ ေၾကာင္လိုမ်ိဳးလွ်ာေလးရွိသည့္အတြက္အပူခ်ိန္အနည္းငယ္ပင္ မခံႏိုင္ေပ။
ခ်ဴယီက ကူကယ္ရာမဲ့စြာေျပာလိုက္သည္။
"ေျဖးေျဖးခ်င္းေသာက္"
ရွမန္မန္သည္ ခ်ိဳၿမိန္ေသာ အနီေရာင္ရက္စြဲႏွင့္ ပဲႏို႔ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေသာက္လိုက္သည္။
"အခု ပိုေကာင္းလာၿပီမို႔လား?"
"ဟုတ္တယ္" သူမေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"ပိုေကာင္းလာၿပီ"
"ဒါေကာင္းတယ္"
သူစိတ္သက္သာရာရသြားၿပီး သူ႔ရဲ႕အနက္ေရာင္မ်က္လုံးမ်ားက ပဲႏို႔ကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းေသာက္ေနေသာ ကေလးမေလးအား တိတ္တဆိတ္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ခဏေလာက္ၾကာတဲ့ အခါမွာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ အၿပဳံးတစ္ပြင့္ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။
ရွမန္မန္သည္ ခဏေလာက္ ေအးခဲသြားၿပီး သူမမ်က္ႏွာက နီျမန္းလာကာ ေခါင္းေလးကို ငုံ႔ၿပီး သူ႔ကို ထပ္မၾကည့္ဝံ့ေတာ့ေ။