Warning....🔥
---------------
ដៃតូចក្តាប់កន្សែងញ័រទទ្រើក លើកមកជូតវាសលើករបស់អ្នកដែលចាប់ដៃខ្លួនជាប់មិនអោយកម្រើកទៅណាបានជាហេតុនាំអោយអ្នកដែលត្រូវគេចាប់អោបចង្កេះជាប់មិនអោយទៅណាចាប់ផ្តើមមិនស្រួលជួនជាពេលនេះនៅភូមិគ្រិះក៏មិនទាន់មាននរណា គេមិនអាចទុកចិត្តជុងហ្គុកបានឡើយ
"អឺ….ខ្ងុំ…ខ្ងុំជូតរួចហើយ អ្នកប្រុសសម្រាកទៅ"ថេយ៉ុងរើមួយអស់កម្លាំង គេចចេញពីរង្វង់ដៃគេ ហើយកាន់កន្សែងរត់ចេញទៅប៉ុន្តែសំណាងហាក់មិនបាននៅខាងគេព្រោះរត់មិនបានទាំងដល់មាត់ទ្វារផងកាយតូចក៏ត្រូវគេចាប់កញ្ឆក់អោយមកជិតវិញទើបលើកបីខ្លួនស្រាលល្ងើករបស់ថេយ៉ុងមកគ្រែវិញ ឯអ្នកដែលត្រូវគេលើកបីក៏រើបម្រាស់ស្រែកអោយនាយដាក់ចុះវិញ ទាំងបុកពោះភ័យសឹងថប់ដង្ហើមទៅហើយ
"រត់ទៅណា?យើងមិនទាន់អោយឯងទៅទេ"នាយអោនសម្លឹងមើលអ្នកដែលនៅក្រោមទ្រូងដែលកំពុងរើបម្រាស់រកតែចង់រត់ទើបចាប់សង្កត់គេជាប់មិនរើ សង្កត់ជង្គង់សងខាងទៅលើពូកក្បែរចង្កេះតូចកុំអោយនាយតូចគេចទៅណាបាន ឯកដៃតូចៗនោះក៏ត្រូវគេចាប់ផ្គួបឡើងទៅខាងលើផុតក្បាលដោយប្រើតែដៃម្ខាង
"អ្នកប្រុសចង់ធ្វើអី..លែងខ្ងុំ!! "គេព្យាយាមរើចេញដោយអារម្មណីភ័យខ្លាច គេខ្លាចពេលដែលនាយសម្លឹងមើលមកក្នុងក្រសែររាបស្មើរគ្មានបង្ហាញពីអារម្មណ៏អ្វីទាំងអស់ វាគួរអោយខ្លាចហើយគេមិនអាចស្មានត្រូវចិត្តគេបានថាគេកំពុងគិតអ្វីអោយប្រាកដឡើយ
"យើងមិនបានធ្វើអីទេ "គេឆ្លើយថាមិនបានធ្វើអ្វីប៉ុន្តែទង្វើខុសពីកាយវិការទាំងស្រុង នេះគេកំពុងតែទ្រោបពីលើនាយតូចណាមានដឹងខ្លួនឬក៏អត់?ហើយនៅមានមុខមកប្រកែកថាមិនបានធ្វើអ្វីទៀត
"កុំធ្វើអីផ្តេសផ្តាសអោយសោះមិនចឹង ខ្ងុំនឹងស្រែក! "ថេយ៉ុងនិយាយគម្រាមទាំងដែលការពិតគេភ័យស្ទើរគាំងនិយាយមិនចេញ ផ្ទុយពីអ្នកដែលត្រូវគម្រាមបានត្រឹមតែសើចដើមក សម្លឹងមើលអ្នកដែលកំពុងភ័យតែក៏ព្យាយាមធ្វើជាក្លាហាននិយាយគម្រាមគេ
"បើចឹងស្រែកទៅ…យើងអោយឯងស្រែកតាមចិត្ត"ថេយ៉ុងខាំមាត់សម្លក់ជុងហ្គុកទាំងរលីងរលោងរកយំ អាងតែខ្លាំងជាងហើយចង់ធ្វើអីក៏ស្រេចតែចិត្តនាយចឹងឬគិតថាគេមិនហ៊ានស្រែកមែនទេ?
"ហ្ហឹក…ជួយ..អ្ហឹម "កណ្តាប់ដៃរបស់នាយតូចលើកទៅគក់ទ្រូងរបស់ជុងហ្គុកលាន់មិនដាច់សូរពេលដែលខ្លួនស្រែកមិនទាន់ដឹងអីផងក៏ត្រូវគេអោនមកថើបបំបិតមាត់មិនអោយនិយាយអ្វី ការថើបមិនបានថ្នាក់ថ្នមតែវាជាការបង្ខំទៅវិញទេ
ថេយ៉ុងអោនមុខគេចទាំងទឹកភ្នែកសស្រាក់ពេលត្រូវគេចាប់ថើបទាំងកម្រោលមិនមានការថ្នាក់ថ្នម ហើយពេលដែលរើបែបនេះវាកាន់តែធ្វើអោយជុងហ្គុកម៉ួម៉ៅទៅវិញពេលដែលថេយ៉ុងគិតតែពីគេច ក្មេងម្នាក់នេះរឹងរូសពិតមែន
"នៅអោយស្ងៀមទៅ!! "
"ហ្ហឹក…លែងខ្ងុំទៅ អ្នកប្រុសស្រវឹងហើយ កុំធ្វើអីខ្ងុំអី"ថេយ៉ុងរំកិលខ្លួនចង់គេចតែហាក់គេចមិនផុតព្រោះត្រូវគេចាប់ដៃជាប់ព្រមជាមួយរាងកាយមាំទាំរបស់គេឃាំងខ្លួនជាប់ ទើបកម្លោះតូចរហ័សគេចមុខទៅម្ខាងពេកដែលនាយអោនមុខមកសារជាថ្មីធ្វើអោយជុងហ្គុកត្រូវថើបថ្ពាល់ដែលដាមដោយទឹកភ្នែកនោះជំនួសវិញ ព្រមទាំងចាប់បង្វែរមុខអ្នកដែលយំសសឹកតិចៗអោយបែរមកមើលគេ
"ប្រកែកធ្វើស្អី?ក្រែងស្រលាញ់យើងមិនចឹងឬ? "គេនិយាយឡើងដោយភាពជឿជាក់ពេលដែលខ្លួនគេកំពុងគាស់កកាយការពិតដែលថេយ៉ុងព្យាយាមលាក់មកបង្ហាញ ខណ:អ្នកដែលត្រូវបានគេចាប់បានការពិតក៏គ្មានអារម្មណ៏ថារំភើបដែរគេបានដឹងរឿង ព្រោះពេលនេះគេមានតែអារម្មណ៏ខឹងស្អប់ដែលកំពុងកើតមាននៅក្នុងខ្លួនទៅវិញទេ
"នរណាថា?ខ្ងុំមិនបានស្រលាញ់អ្នកប្រុសទេ!! "គេសុខចិត្តបដិសេធព្រោះជិនឆ្អន់នឹងទង្វើដែលនាយធ្វើដាក់ខ្លួនកន្លងមក ហើយសម្តីបដិសេធធ្វើអោយជុងហ្គុកប្តូរទឹកមុខមកជាមិនពេញចិត្តសម្លឹងមើលអ្នកដែលមាត់រឹងឆ្លើយក្បត់ពីចិត្តខ្លួនឯង គេដឹងការពិតអស់ហើយនៅចង់កុហកទៀតឬ?
"មិនបាច់មកធ្វើពុត…យើងដឹងអស់ហើយ!!"សម្លេងធ្ងន់ៗស្តាប់ហើយក៏ហាក់ធ្វើអោយនាយតូចរាងភាំងបន្តិច ដឹង?គេដឹងរឿងអី?
"….."
"តាមពិតឯងស្រលាញ់យើងមកប្រាំឆ្នាំពិតមែនឬ? ពូកែលាក់គ្រាន់បើ"ជុងហ្គុកអស់សំណើច សម្លឹងមើលថេយ៉ុងហើយសើចដើមកតិចៗតែវាបែរជាធ្វើអោយថេយ៉ុងគិតថានាយសើចចម្អកគេទៅវិញ
"ខ្ងុំមិនបានលាក់ ហើយនោះជារឿងអតីតកាល ព្រោះពេលនេះខ្ងុំមិនបានស្រលាញ់អ្នកប្រុសទៀតឡើយ" ថេយ៉ុងជូតប្រឹងរើចេញតែក៏ត្រូវធ្វើមុខរកយំពេលដៃដែលនាយកំពុងចាប់ត្រូវគេសង្កត់កាន់តែខ្លាំង នេះជុងហ្គុកផឹកអស់ប៉ុន្មានទៅ ម៉េចក៏ម្តងខឹងម្តងសើចបែបនេះ
"កុហក…តាមពិតឯងស្រលាញ់យើងទទួលស្គាល់ទៅគីម ថេយ៉ុង!! "
"ខ្ងុំមិនបានកុហក អ្នកប្រុសទេដែលកុហកខ្លួនឯង!! "ថេយ៉ុងតបទាំងអួលដើមក ប្រឹងសម្លឹងចូលមើលទៅអ្នកដែលខាំថ្គាមសម្លក់ខ្លួនទើបចោលប៉ុន្មានប្រយោគទៀតបញ្ឆេះអោយជុងហ្គុកម៉ួម៉ៅកាន់តែខ្លាំងឡើងថែមទៀត
"ហើយបើអ្នកប្រុសនៅតែមិនឈប់ធ្វើទង្វើអាក្រក់ៗបែបនេះដាក់ខ្ងុំទៀត ខ្ងុំនឹងរសាត់ប្រាស់ចាកអោយបាត់ពីមុខអ្នកប្រុសតែម្តង ខ្ងុំមិននៅ…អ្អា…លែង!!លែងខ្ងុំ!! "ថេយ៉ុងយំឡើងមកខ្លាំងកន្រ្តាក់ពើងខ្លួនរើ ពេលត្រូវគេអោនមកខាំញីញក់ត្រង់កញ្ចឹងករបស់ខ្លួនអោយខាំចេញជាស្នាមច្រើនកន្លែង កន្លែងខ្លះក៏មានឈាមរឹមៗថែមទៀត
"ហ្ហឹក… អ្នកប្រុសឆ្កួតហើយមែនដែរទេ?ប្រាប់ថាអោយលែងខ្ងុំ!! "ថេយ៉ុងយំសសឹក លើកដៃមករុញស្មារនាយចេញតែក៏ត្រូវគេចាប់សង្កត់ជាប់សារជាថ្មីម្តងទៀត
"និយាយមកថាឯងស្រលាញ់យើង និយាយមក!!"ជុងហ្គុកគំហកឡើងមកខឹងនឹងថេយ៉ុងឡើងក្រហមមុខអស់ គេខឹងដែលនាយតូចតែងតែប្រកែកទាំងដែលវាជាការពិត ក្រែងស្រលាញ់គេណាស់មិនចឹងឬ ពេលនេះមកយំយែកស្រែកថាមិនបានស្រលាញ់គេចឹងឬ?
"អ្នកប្រុសស្រវឹងហើយ…. ទៅសម្រាកទៅ"ថេយ៉ុងព្យាយាមសម្រួលអារម្មណ៏កុំអោយយំ ងើបមុខមកនិយាយដេញអោយជុងហ្គុកទៅសម្រាកបង្វែររឿងមិនចង់ឆ្លើយ
"យើងអោយឯងនិយាយ!!កុំបង្វែររឿង"
"ចុះអ្នកប្រុសស្រលាញ់ខ្ញុំទេ"សារនេះជុងហ្គុកជាអ្នកស្ងាត់វិញម្តង គេសម្លឹងមើលអ្នកដែលកំពុងយំដោយមិននិយាយអ្វីទាំងអស់ ក្រសែរភ្នែកស្ងប់ស្មើររបស់គេធ្វើអោយថេយ៉ុងបានត្រឹមបិទភ្នែកបង្ហូរទឹកភ្នែកស្ងាត់ៗ ព្រោះគេដឹងច្បាស់ថាចម្លើយបន្ទាប់ពីនេះប្រាកដជា
"អត់ទេ..." ជុងហ្គុកនិយាយឡើងមកដោយមិនមានការស្ទាក់ស្ទើរ ជាសម្តីដែលបំផ្លាញទឹកចិត្តរបស់អ្នកស្តាប់អស់ស្ទើរតែគ្មានចិត្តសល់ដើម្បីតស៊ូស្រលាញ់នាយបន្តទៀត កន្លងមកប្រាំឆ្នាំដែលស្រលាញ់មករហូតពិតជាគ្មានន័យដើម្បីអោយជុងហ្គុកមើលឃើញហើយអោយតម្លៃគេបន្តិចខ្លះទេហ្ហេស?
ហត់…គេហត់ខ្លាំងណាស់!!!
"ខ្ញុំក៏ដូចគ្នាពីមុនមែនតែពេលនេះមិនមែន ខ្ញុំស្អប់អ្នកប្រុស!"ថេយ៉ុងស្រែកដាក់ជុងហ្គុកទាំងអារម្មណ៏ឈឺចាប់ ស្រែកប្រាប់អោយនាយបានដឹងថាខ្លួនស្អប់គេ អោយបានឃើញថាគេនឹងមិនបន្តស្រលាញ់នាយអោយឈឺចាប់ខ្លួនឯងទៀតឡើយ
ជុងហ្គុកខាំថ្គាមសម្លឹងមើលអ្នកដែលស្រែកថាស្អប់គេទាំងកំហឹងបុកឡើងមកពេញទ្រូង គេខឹងពេលដែលថេយ៉ុងមិនបាននិយាយយល់ស្របហើយប្រាប់ថាស្រលាញ់ បែរជានិយាយពាក្យថាស្អប់ដាក់ទៅវិញ ទោះបីជាគេមិនបានស្រលាញ់ថេយ៉ុង តែកម្លោះតូចក៏គ្មានសិទ្ធមកស្រែកថាស្អប់គេកប់ៗមាត់បែបនេះឡើយ
"កុហក..ឯងស្រលាញ់យើង!!"
"ខ្ញុំមិនបានកុហក!! ខ្ញុំស្អប់អ្នកប្រុស..អ្អា!!"ថេយ៉ុងស្រែកយំទធាក់ឃជើងព្យាយាមរើចេញ ក្រោយត្រូវគេចាប់បង្ខំ ញីញក់រាងកាយខ្លួនយ៉ាងព្រៃផ្សៃមិនបានអាសូរដល់ទឹកភ្នែករបស់ថេយ៉ុងដែលហូរចេញស្ទើរតែក្លាយជាឈាមទៅហើយ បបូរមាត់ដែលធ្លាប់តែទន់មានពណ៏ផ្កាឈូកស្រាលស្រាប់តែប្រែមកជាមានស្នាមខាំ មានកំណកឈាមជាប់លើបបូរមាត់ កញ្ចឹងក បង្អូសទៅដល់ឆ្អឹងដងកាំបិតដែលធ្លាប់តែសស្អាតមិនមានស្នាមក៏ប្តូរមកជាមានស្នាមបឺតខាំ រហូតដល់កន្លែងខ្លះចេញឈាមក៏មាន កដៃតូចក៏មានស្នាមជាប់ព្រោះតែការចាប់សង្កត់ ឯថ្ពាល់ម៉ដ្ឋខៃក៏ដាមប្រតាកទៅដោយទឹកភ្នែកនៃភាពឈឺចាប់
ឈឺចាប់ដែលត្រូវមនុស្សមិនដែលមើលឃើញក្តីស្រលាញ់របស់គេ កំពុងតែជម្រិតបង្ខំគេទាំងដែលខ្លួនគ្មានកម្លាំងតស៊ូទៅគេវិញឈ្នះ
"ហ្ហឹក…ខ្ងុំស្អប់អ្នកប្រុស… ជុងហ្គុក ដេវីនសុនខ្ងុំស្អប់លោកខ្លាំងណាស់…" គេហត់នឹងរើព្រោះកាន់តែរើគេក៏កាន់តែទទួលបានភាពឈឺចាប់មកវិញ ព្រោះថេយ៉ុងដឹងច្បាស់ថាជុងហ្គុកនឹងមិនបញ្ឈប់វាត្រឹមនេះឡើយ
ជុងហ្គុកខាំធ្មេញបង្ហាញពីភាពក្តៅក្រហាយសម្លឹងមើលអ្នកដែលយំសសឹកនោះដោយភាពគ្រឺតខ្នាញ់ គ្រាន់តែដេកជាមួយគេវាលំបាកដល់ថ្នាក់នឹងឬ? ស្អប់នាយណាស់មែនដែរទេ?…បានតើ ចាំគេអាក្រក់អោយសមចិត្តស្អប់ដែលថេយ៉ុងស្រែកក្តែងៗដាក់ចុះ
"ល្អ…ស្រែកស្អប់យើងអោយបានលឺៗទៅ ហើយកុំមកអង្វរអោយយើងបន្ធូរដៃពេលក្រោយអោយសោះ!!"
*ឆ្វោក!!*
ខោអាវដែលមានលើរាងកាយរបស់នាយតូចត្រូវបានទាញកន្រ្តាក់ចេញរហូតដល់ដាច់រហែកសឹងតែក្លាយជាចម្រៀកកំណាត់ នាំអោយរាងកាយស្រស់ស្អាតត្រូវឡើងក្រហមដោយការកកិតនឹងខោអាវដែលត្រូវបានកន្រ្តាក់ចេញខ្លាំងៗ តាមដោយខោអាវរបស់ជុងហ្គុកដែលធ្លាក់ទៅនឹងក្បែរគ្រែ បង្ហាញរាងកាយមាំមួនហាប់ណែន ជាពិសេសទ្រូងដែលពោពេញទៅដោយសាច់ដុំតែកម្លោះតូចមិនបានយកពេលទៅសង្កេតមើលឡើងព្រោះរវល់តែយំ ហើយងាកមុខចេញព្រោះស្អប់មិនចង់ឃើញមុខអ្នកដែលជាន់ឈ្លីទាំងក្តីស្រលាញ់ទាំងរាងកាយគេឡើយ
ឃើញថេយ៉ុងងាកមុខចេញខាំមាត់យំ គេក៏កាន់តែខឹងគ្រឺតនឹងភាពរឹងរូសរបស់នាយតូចខ្លាំងឡើងៗជាលំដាប់
"អោយតែចរឹកខ្លាំងបែបនេះអោយបានយូរទៅ!! " គេប៉ះពាល់ ញាំញីរាងកាយដែលល្អស្អាតនោះទាំងដែលម្ចាស់វាព្យាយាមប្រកែក ព្យាយាមរុញចេញក៏គេមិនខ្វល់ ក្លិនក្រអូបដែលមានជាប់លើកាយរបស់នាយតូចធ្វើអោយគេពេញចិត្តជាខ្លាំង នាយគិតតែពីក្តីសុខរបស់ខ្លួនមិនបានដឹងឡើយថាអ្នកទើបនឹងជួបវាជាលើកដំបូងហើយដៃគូមិនបានថ្នាក់ថ្នមវាឈឺចាប់កម្រិតណានោះ
"ហ្ហឹក…ចេញ!!ចេញទៅ!!អ្អា..ហ្ហឹកៗ"ថេយ៉ុងរំកិលខ្លួនថយតែក៏ត្រូវគេចាប់ក្រព័ទ្ធដៃជាប់ ចាប់ញែកភ្លៅដែលពាសពេញដោយស្នាមខាំចេញពីគ្នា ទឹកមុខនាយស្មើរជាប់តែក៏បង្ហាញអោយបានឃើញថាជុងហ្គុកខឹងថេយ៉ុងមិនស្ទើរឡើយ ខឹងដែលក្មេងក្បាលរឹងហើយក៏គ្រឺតដែរគេដែលយំធ្វើដូចដែលដេកជាមួយគេវាជាកំហុសមួយយ៉ាងចឹង
"មិនអោយយើងប៉ះ ឯងអស្ចារ្យមកពីណាទៅ!! "
"អ្អា…ចេញទៅ! "ទឹកភ្នែកហូរចេញពីប្រឡង់ភ្នែកដូចទឹកបាក់ទំនប់ពេលគេមិនបានថ្នាក់ថ្នម ហើយថែមទាំងកម្រើកចង្កេះអុកខ្លាំងៗមិនបានខ្វល់ខ្វាយថាវាជាលើកដំបូងរបស់នាយតូចសូម្បីតែបន្តិច ខណ:កម្លោះតូចក៏បានត្រឹមតែយំ បញ្ចេញសម្លេងអាម៉ាសនោះមកដោយអារម្មណ៏ឈឺចាប់ទាំងផ្លូវកាយនិងផ្លូវចិត្ត
"អ្ហឺស… "ជុងហ្គុកងើយក្បាលមកក្រោយទើបអោនមកសម្លឹងមើលរាងកាយដែលមានពាសពេញដោយស្នាមជាំដោយសារស្នារដៃខ្លួន អ្នកកម្លោះរូបសង្ហារ ចំកោងខ្លួនមកជិតផ្ទៃមុខរបស់អ្នកដែលកំពុងយំដោយស្នាមញញឹមបែបសមចិត្តពេលឃើញទឹកភ្នែកដែលហូតចេញមកព្រោះគេជាដើមហេតុ
"ប្រឹងស្អប់យើងទៅ ឯងកាន់តែស្អប់…យើងកាន់តែអោបក្រសោបឯងទុកមិនអោយទៅណា នៅសម្លឹងមើលមកគ្នាទៅមកដោយភាពស្អប់បែបនេះហើយព្រោះពីវិនាទីនេះទៅ ឯងជារបស់យើង ជារបស់ជុងហ្គុក ដេវីនសុនយ៉ាងពេញសិទ្ធ"ស្របសម្តីនិយាយមកគេក៏កម្រើកចង្កេះជ្រៅៗអោយកម្លោះតូចស្រែកយំដោយភាពឈឺចាប់ នាយនឹងធ្វើអោយថេយ៉ុងចងចាំយប់មួយនេះរហូតទៅ យប់ដែលគេក្លាយមកជារបស់នាយយ៉ាងពេញសិទ្ធ
"អ្អា…ខ្ងុំ..មិនមែនជារបស់អ្នកប្រុស…ហ្ហឹក.. ហ្អាស..ឈឺណាស់ "វាអាចជាកំហុសដែលទៅពោលពាក្យបញ្ជួសកំហឹងនាយបែបនេះព្រោះចុងក្រោយជាថេយ៉ុងទៅវិញទេដែលទទួលរងភាពឈឺចាប់នោះ តែគេមិនបានខ្វល់ព្រោះគេត្រូវការបញ្ជាក់អោយនាយបានដឹងថាខ្លួនមិនមែនជាកម្មសិទ្ធនរណាឡើយ
"ល្អ!!..យើងនឹងចាំមើលថាឯងស៊ូបានដល់កម្រិតណា"ម្រាមដៃស្រលូនរបស់ជុងហ្គុកលូកមកស្រាក់និងម្រាមដៃរបស់នាយតូចយ៉ាងណែនព្រមទាំងកម្រើកចង្កេះលឿនទៅៗឥតអាក់ វាជាក្តីសុខដែលគេទទួលបាន តែសម្រាប់ថេយ៉ុងវាជាភាពឈឺចាប់មួយ ប្រៀបបាននឹងស្លាប់ទាំងរស់យ៉ាងចឹង
"ហ្អាស…ចាំទុកទៅ…ហ្ហឹក.. ថាខ្ញុំគ្មានសេសសល់ចិត្តស្រលាញ់លោកទៀតទេ!! "
"យើងច្បាស់ជាចាំវាទុក ព្រោះយើងក៏មិនបានអង្វរអោយឯងមកស្រលាញ់យើងដែរ!!"