Unicode
Y မြို့ လေဆိပ်။
မုရှောင်ခယ် သည် ချူဟန် ကို ပို့ဆောင်ရန် လေဆိပ်သို့ တစ်ဖန် ရောက်ရှိလာပြန်သည်။ မုရှောင်ခယ် သည် ချူဟန်ကို မျက်လုံးကြီးကြီးဖြင့် ကြည့်ကာ သူ့မျက်လုံးများသည် ချူဟန် ကို မကျေနပ်မှုများနှင့် ပြည့်နှက်နေသည်။
"နောက်တစ်ခေါက် ဘယ်တော့ပြန်လာမှာလဲ"
ချူဟန်သည် မျက်လုံးများဖြင့် အံ့ဩသွားကာ သူ့လက် ကို မြှောက်လိုက်သော်လည်း မုရှောင်ခယ်၏ မျက်နှာပေါ်ရှိ ပျော့ပျောင်းသော အသားအရေကို မထိမီချိန်တွင် မုရှောင်ခယ်သည်သူ့ခေါင်းကို နောက်ပြန်လှည့်ကာရှောင်လိုက်သောကြောင့် မုရှောင်ခယ် ၏ ပခုံးပေါ်၌ လက်ကို ညင်သာစွာ ချလိုက်ရကာ
အချိန်တော့ကြာအုံးမယ် "
မုရှောင်ခယ် သည် စိတ်ပျက်စွာဖြင့် ခေါင်းငုံ့ကာ ချူဟန် သည် သူ့ပုခုံးများကိုမ ညှစ်နိုင်တော့ပဲနောက်ဆုံးတွင် သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ညှစ်လိုက်သည်။
"ခဏနေပါဦး မင်းကြီးလာရင် ကိုယ်ပြန်လာခဲ့မယ်။
မုရှောင်ခယ် က သူ့ကို ပြန်ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး သူ့လက်နှစ် ဖက်ကို အကြိမ်အနည်းငယ် ပွတ်သပ်ကာ ခေါင်းကို မြှောက်ကာ ထိုယုံကြည်စိတ်ချရသော လက်မောင်းမှ ထွက်ကာ တောက်ပသော မျက်လုံးများဖြင့် ချူဟန်ကို စေ့စေ့ကြည့်ကာ
" လမ်းခရီးမှာဘေးကင်းပါစေ ကျွန်တော် ဒီမှာ ရှိတယ်ဆိုတာ သတိရပါနော် ကျွန်တော်ခင်များကို စောင့်နေမယ်"
ချူဟန်အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး သူ့ရင်ထဲက တွန်းအားအားလုံးကို တွန်းလှန်လိုက်ပြီး
"မင်းလည်း ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်ရမယ်၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ကာကွယ်ရမယ်။"
မုရှောင်ခယ်ဒီစကားကိုကြားတော့ သူ့မျက်ရည်တွေကျလုနီးပါးဖြစ်ပေမဲ့ သူပြန်ဆုပ်ကိုင်ထားတုန်းပဲ၊ သူက အသိုက်ကိုမခွာနိုင်တဲ့ ကြက်တစ်ကောင်လို ဖြစ်နေသည်။
ထိုအချိန်တွင် လေဆိပ်မှ လေယာဉ်တက်ရန် သတိပေးချက်တစ်ခုထွက်ပေါ်လာပြီး ချူဟန် သည် မုရှောင်ခယ်ကိုလွှတ်လိုက်ပြီး ဂိတ်ပေါက်ဝသို့ လှည့်ကြည့် လိုက်သည်။
သို့သော် ယခုတစ်ကြိမ်တွင် ချူဟန်သည် ယခင်ကထက် ပို၍ အချိန်ဆွဲနေခဲ့သည်။ တစ်လှမ်းချင်းသွားပြီးပြန်လှည့်ကြည့်လိုက် သည်။ ကလေးက အရင်အတိုင်းပဲ မတ်တပ်ရပ်ပြီး မထွက် ခင်အထိ သူ့ကို လုံးဝ မမြင်နိုင်တဲ့အထိ စောင့်နေတယ်။
မုရှောင်ခယ် သည် ချူဟန် ၏အကြည့်ကို သူ့လက်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဝှေ့ယမ်းပြီးအမြဲတမ်းတုံ့ပြန်သည်။
ဖြတ်သန်းခါနီးတွင် ချူဟန်သည် နောက်ဆုံးအကြိမ် အရုပ်သေးသေးလေးကို ငုံ့ကြည့်ကာ ပြတ်ပြတ်သားသား အဆက်အသွယ်ဖြတ်လိုက်သည်။
မုရှောင်ခယ်သည် သူ့လက်ကို ဖြည်းညှင်းစွာ ချလိုက်ပြီး ရုတ်တရက် သူ့နှလုံးသားထဲတွင် ဗလာကျင်းသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
"မုရှောင်ခယ်?!"
မုရှောင်ခယ်၏အနောက်ကနေထိတ်လန့်တုန်လှုပ်နေတဲ့ အသံ တစ်ခုထွက်လာပြီး သူ့ခေါင်းကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဒါ ဟာ Rong Yanzhe ပါပဲ။
မုရှောင်ခယ် မသိစိတ်က Rong Yanzhe နဲ့ ခပ်ဝေးဝေးမှာနေ ချင်ပေမယ့် Rong Yanzhe ထက် ပိုမြန်အောင် မတုံ့ပြန်နိုင် တာကြောင့် သူသည်ကျော်တက်ပြီး မုရှောင်ခယ် ရဲ့လက်မောင်းကိုလှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။
Rong Yanzhe သည် မုရှောင်ခယ် ၏ရှောင်ခြင်းကို ကျင့် သားရလာသောကြောင့် သူနှင့်တွေ့ဆုံတိုင်း
မုရှောင်ခယ် နှင့် အကွာအဝေးကို ကျဉ်းသွားစေမည့်နည်းလမ်းကို ဦးစွာ ရှာဖွေလိမ့်မည်။ ဒါကြောင့် အလေ့အကျင့်လုပ်ပြီး ပထမ ခြေလှမ်းကို လှမ်းလိုက်သည်။
"မင်းဒီမှာဘာလာလုပ်နေတာလဲ ဘယ်သွားမလို့လဲ?"
Rong Yanzhe သည် ဤနေရာသည် နိုင်ငံတကာ လေကြောင်းတစ်ခု၏ ဝင်ပေါက်ဖြစ်သည်ကို ရုတ်တရက် သိလိုက်ရပြီး ပို၍ပင် ကြောက်ရွံ့လာသည်။
"မင်း နိုင်ငံခြားသွားမလို့လား မင်းငါ့ကိုရှောင်နေမလို့လား?"
မုရှောင်ခယ်သည် သူ့လက်ကို ကယ်တင်ချင်သော်လည်း Rong Yanzhe ၏ ခွန်အားနှင့် မယှဉ်နိုင်ပေ။
"ဝမ်းကွဲ လွှတ်အုံး မင်းကြောင့် ရှောင်ခယ် နာကျင်နေတယ်!"
ဖူကျားယွီ သည် အနီးကပ်လိုက်လာပြီး မုရှောင်ခယ် ကိုကူညီရန် Rong Yanzhe ၏လက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။
Rong Yanzhe က ဖူကျားယွီ ကို စိုက်ကြည့်နေပေမယ့် သူလက်ကိုလွှတ်လိုက်ပါတယ် ။မုရှောင်ခယ် သည် သူတို့နှစ်ဦးသူ့ဆီရောက်လာမယ်ကိုမယုံနိုင်ပေ။
မုရှောင်ခယ် သည် သူတို့နှစ်ဦးကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး နောက် လှည့်ကာ လေဆိပ်အပြင်ဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့ သည်။ Rong Yanzhe သည် ၎င်းကိုမြင်သောအခါ မပြုံးပဲမနေနိုင်တော့ပေ။ နိုင်ငံခြားကို မပြေးဘူးလား။ Rong Yanzhe က နောက်က လိုက်လာပြီး
"ကောင်းပြီ ငါတို့နဲ့အတူညစာသွားစားရအောင်"
မုရှောင်ခယ်သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။
Rong Yanzhe ယခုလိုပုံကို သူယခင်ဘဝတွင် တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးပါ။သူသည် ခွေးအရေခွံအင်္ဂတေနှင့်တူပြီး မိမိကိုယ်ကို ဖြောင့်မတ်သော Rong မိသားစုမင်းသားနှင့် လုံးဝမတူပါ။
"ငါ့မှာ အလုပ်ရှိသေးတယ် မင်းနဲ့ ညစာစားမရဘူး"
မုရှောင်ခယ်က စာရိုက်လိုက်သည်။
Rong Yanzhe က အရမ်းမပျော်တော့ပဲ
"အားလပ်ရက်တုန်းက မင်းငါ့ကို မတွေ့ချင်ဘူးငါစိတ်မဆိုးဘူး မင်းငါ့ကို ဘာလို့စိတ်ဆိုးနေတာလဲ?"
မုရှောင်ခယ် က သူ့မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ထားလို့ မတတ်နိုင် လောက်အောင် သိသာထင်ရှားတဲ့ အဖြစ်မှန်တွေကိုသူပြောပြချင်တာ သူက Rong Yanzheကိုမမြင်ချင်ဘူး
ဒါပေမယ့် Rong Yanzhe ကို စိတ်မဆိုးစေရဆိုတဲ့ နိယာမ အရ မုရှောင်ခယ် က
"ကျွန်တော် အလုပ်နောက်ကျနေပြီမို့သွားတော့မယ်"
Rong Yanzhe သည် မုရှောင်ခယ်ကို မုအိမ်သို့ ပြန်မ တွေ့သည်မှာ တစ်နှစ်ကျော်ရှိပြီဟု သတိရကာ ခဏတာ အံ့အားသင့်သွားသည်။ Cao Chengli ၏ယခင်အဖြစ်အပျက်အပြင် Rong Yanzhe သည်
မုရှောင်ခယ်ကသူ၏မိသားစုနှင့်လမ်းခွဲခဲ့သည်ဟုလည်းခန့်မှန်းခဲ့သည်။
သို့သော် မုရှောင်ခယ်သည် နွေရာသီနဲ့ဆောင်းရာသီအားလပ်ရက်တွေမှာ...သူအလုပ်လုပ်ရလိမ့်မယ်လို့မထင်ထားခဲ့ဘူး။မုခိုင်က သူဝါသနာပါရာအလုပ်တွေနဲ့ပျော်နေသည်ကိုတွေးမိသော်လည်း
မုရှောင်ခယ်ကတော့ ထူးဆန်းတဲ့အလုပ်တွေကိုလုပ်နေမယ်လို့မတွေးမိခဲ့ဖူးဘူး။
"မင်းအဖေက မင်းကို စားဝတ်နေရေးစရိတ်တောင် မပေးဘူးလား၊ ငါနဲ့ပြန်လိုက်ခဲ့ မင်းကို သူတို့နဲ့ရှင်း ပေးမယ်။"
မုရှောင်ခယ် သည် Rong Yanzhe လက်ကို ခါ လိုက်သည် ။ သူက Rong Yanzhe ကိုကြည့်ပြီး ဒီလူဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ နားမလည်ဘူး
"မင်းငါ့ကိုကူညီဖို့ မလိုပါဘူး၊ ငါအဆင်ပြေနေတယ်၊ ငါသူတို့ကိုပြန်မတွေ့ချင်ဘူး"
မုရှောင်ခယ် သည် သူ့နောက်ကို အနီးကပ်လိုက်နေသော ဖူကျားယွီ ကို ကြည့်လိုက်သည်။ ဝမ်းကွဲနှစ်ယောက် အတူတကွရပ်နေသောကြောင့် ခပ်မြန်မြန်ကြည့်လိုက် သည်။ ဒါက တကယ်ကို မုရှောင်ခယ် ကိုအရမ်း ကမောက်ကမ ဖြစ်စေတယ်
" ငါ့နောက်ကိုထပ်လိုက်မနေနဲ့ ငါ ထပ်မပြောချင်ဘူး"
နောက်တော့ ညီအကိုနှစ်ယောက်ကို ပြေးပြီး စွန့်ပစ်လိုက်တယ်။
ဖူကျားယွီ သည် မုရှောင်ခယ်ပြေးထွက်သွားသည်ကို ကြည့်ပြီး Rong Yanzhe ကိုကြည့်လိုက်သည်။ Rong Yanzhe သည် ထိုအချိန်တွင် သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် ဒေါသအမျက် ထွက်နေသော်လည်းဖူကျားယွီ သည် Rong Yanzhe စိတ်ရှည်သည်ကို မြင်နိုင်သည်။ဒေါသထွက်လွယ်သော Rong Yanzhe အတွက်မူ မုရှောင်ခယ်အပေါ် ခံနိုင်ရည်မှာ အလွန် သည်းခံနေပုံရသည်။ ဖူကျားယွီက တုံ့ဆိုင်းနေပြီး အမြဲ မေးချင်နေတဲ့ စာကြောင်းကို
"ဝမ်းကွဲ မင်းပြောတာ မှန်တယ် ရှောင်ခယ်...."
Rong Yanzhe က ရုတ်တရက် မျက်နှာပြောင်းသွားပြီး
"ဆူညံမနေနဲ့"
ဖူကျားယွီ က မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ
"ဒါက တခြားသူဆို ရင် ငါမထိန်းနိုင်ပေမယ့် ကြီးလာရင် တစ်ယောက်တည်း ထားခဲ့လို့မရဘူး"
"သူ့ရဲ့ဘာအကြောင်းကိုမင်းကဂရုစိုက်တာလဲ အိမ်နီးချင်းကိုလား....အကို့ရဲ့ချစ်သူကိုအကြောင်းလား ဒါမှမဟုတ် crush အကြောင်းလား"
Rong Yanzhe ၏ စကားများသည် ပြတ်သားပြီး ပြောင်ပြောင်တင်းတင်းပင်။ သူနှင့် ဖူကျားယွီ တို့သည် လုံး ဝကွဲပြားသော ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးရှိသည်။ ဖူကျားယွိ သည် ကိုယ်ကျင့်တရားမြင့်မားသောနေရာတွင်ရပ်တည်နိုင်ရန် လူကြီးလူကောင်းအင်္ကျီကို ဝတ်ဆင်ခြင်းကို နှစ်သက် သော်လည်း Rong Yanzhe က ၎င်းအား အထင်အမြင်သေး ခဲ့သည်။ သူလိုချင်တာရဖို့အတွက် ပစ္စည်းတွေကို ဖယ်ထုတ်ဖို့ အကြမ်းတမ်းဆုံးနဲ့ အရိုးရှင်းဆုံးနည်းလမ်းကိုသုံးချင်ရင်သုံးမယ်။
ဖူကျားယွီသည် သူ့ရှေ့တွင် အမြဲတမ်း သာလွန်သော ခံစားချက်ရှိသည်။ သာလွန်မှုဟူသည် အတူတကွ ကြီးပြင်းလာခဲ့သည့် ဖူကျားယွီ နှင့် မု ညီအစ်ကိုများကြား က ချစ်ခင်တွယ်တာမှုအပေါ် မူတည်သော်လည်း ဖူကျားယွီ ကို မုရှောင်ခယ်က ဘာလို့ ပို၍ ချစ် မြတ်နိုးမိကြောင်း နားမလည်ပါ။ အခုတော့ အတူတကွ ကြီးပြင်းလာသော လူသည် သူ့ကို မသိသူ အနည်းစု အယောင်ဆောင်ဆုံးသူ ဖြစ်နေသည်။ မုရှောင်ခယ်လို လိမ္မာပါးနပ်သောကလေးသည်
ဖူကျားယွီ ၏လက်ရှိလုံ့လဝီရိယကြောင့်မည်သို့လှည့်စားနိုင် မည်နည်း။
ဖူကျားယွီသည် Rong Yanzhe ၏ စကားကြောင့် နာကျင် စွာ ထိုးနှက်ခံခဲ့ရပြီး အလွန်စိတ်မချမ်းသာဖြစ်သွားသည်။
"ငါနဲ့ ရှောင်ခယ် ကြားမှာ *နယ်စပ်ဖြတ်ကျော် အရေးယူမှု မရှိဘူး။ ဝမ်းကွဲ၊ မင်း သေသေချာချာ ပြောရင် ပိုကောင်းမယ်။"
(ညီအစ်ကိုဆက်ဆံရေးအပြင်မပိုဘူး)
"No မင်းပြောတာကိုငါကယုံရမှာလား"
Rong Yanzhe က ဖူကျားယွီ ကို အခွင့်အရေးမပေးခဲ့ပါဘူး။ ဖူကျားယွီ ကအခုမှ ငြိမ်နေလိုက်တာ
ဖူကျားယွီ က သူနဲ့ မုရှောင်ခယ် ကို စွက်ဖက်နေသေးရင် သူ ဘာမှ ဂရုမစိုက်ပါဘူး။
"ကျားယွီ Yanzhe မင်းတို့နှစ်ယောက် ဘာလို့ဒီမှာရှိနေ တာလဲ၊ ဝင်သွားတော့လေ!"
ရှယုကျန်းသည် Rong Yanzhe တို့ကိုရှာဖွေရန် လာခဲ့သည်။
Rong Yanzhe က လမ်းလျှောက်လာပြီး သူ့အမေဆီက သူ့ ID ကိုယူပြီး
"ငါမသွားတော့ဘူး၊ မင်းသွားလို့ရပြီ"
ရှယုကျန်း က အံ့အားသင့်သွားပြီး
"ဘာပြောနေတာ လဲ ကောင်လေး။ ချိန်းထားတာ မရှိဘူးမလား၊ အင်တာဗျူးသွားဖြေရမှာလေ နိုင်ငံခြားမှာ ကျောင်းတက်ဖို့ အစီအစဉ်မရှိဘူးလား?"
Rong Yanzhe က မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး သူ့အမေကို
နိုင်ငံခြားသွားချင်တာ အမေရဲ့မျှော်လင့်ချက်
ကျွန်တော့်ရဲ့ မျှော်လင့်ချက်မဟုတ်ဘူး။ နိုင်ငံခြားမှာနေဖို့ ကျွန်တော် ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးခဲ့ဖူးဘူး"
"ဒီအချိန်မှာ မင်းဘယ်လိုပြန်သွားမလဲ၊ မင်းမှာ နိုင်ငံခြား မှာ ကျောင်းတက်တဲ့ အတွေ့အကြုံတောင် မရှိရင် မင်းဘယ်လို ယှဉ်နိုင်မလဲ..."
" ရှမင်းဟန် နဲ့ မနှိုင်းယှဉ်ဘူးမဟုတ်လား? သူနဲ့ နှိုင်းယှဉ်ဖို့ လိုသေးလား? သူကမျက်နှာတောင် မပြရဲတဲ့ အမှိုက် အထက်တန်းကျောင်းက ဆရာတစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဘာလို့ သူ့နဲ့ ခိုင်းနှိုင်းနေမှာလဲ"
ရှယုကျန်း သည် ရုတ်တရက် ဒေါသထွက်နေသော Rong Yanzhe ကြောင့် ထိတ်လန့်သွားပြီး
"မဟုတ်ဘူး Yanzhe နိုင်ငံခြားမှာ ကျောင်းတက်ပြီး ကုမ္ပဏီကို တာဝန် ယူရမယ်လေ မင်းအဖေက မကြာသေးခင်ကမှပြောထားတာမင်းမသိဘူးလား။
ရှယုကျန်း က စကားများများပြောကာ တိတ်ဆိတ်သွားပြီး သူ့အကြည့်တွေက ဖူကျားယွီ ကို မသိစိတ်က စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ပြတ်ပြတ်သားသား ပြောရလျှင် သူမသည် ရှမင်းဟန် ကိုသာမက သူ့မ အမရဲ့၏သားကိုပါ စောင့်ကြည့်ရမည်။ဖူကျားယွီ လည်း ကုမ္ပဏီကို သိမ်းပိုက်ဖို့ စိတ်ကူးထားရင် သူတို့ Rong မိသားစုရဲ့ အခြေအနေက ပိုဆိုးသွားလိမ့်မယ်။
Rong Yanzhe က သူ့အမေရဲ့ နိုးကြားတဲ့အသွင်အပြင်ကို ကြည့်ပြီး စိတ်မရှည်သလို
"အမေ ကျွန်တော့်ရဲ့အစွမ်းအစကို မယုံဘူး လား၊
ကျွန်တော် မသွားဘူး"
Rong Yanzhe သည် ရှယုကျန်း လက်ကို ဆွဲထုတ်လိုက် သော်လည်း ရှယုကျန်းက မဖမ်းနိုင်ခဲ့ပေ။
ရှစုကျန်း က အချိန်အတော်ကြာအောင် စောင့်ခဲ့ပြီး ကလေးတွေနဲ့ ညီမတွေ လာနေတာကို မတွေ့တာကြောင့် သူမလည်း
"ဘာဖြစ်တာလဲ၊ Yanzhe ကရော?"
Rong Yanzhe ထွက်ခွာသွားသည့် လမ်းကြောင်းကို ကြည့် လိုက်တော့ ဖူကျားယွီ အနည်းငယ် စိတ်မသက်မသာ ခံစား လိုက်ရသည်။ သူ့အမေဘက်လှည့်ပြီး
"သူမသွားတော့ဘူး" လို့ ပြောပါတယ်။
"မသွားဘူးလား၊ အင်တာဗျူးမဖြေဘူးလား၊ ဘယ်လို့ မသွားတာလဲ"
ရှယုကျန်း က ထိတ်လန့်သွားပြီး
"အစ်မအကြီးဆုံး၊ ငါ သူ့ကိုလိုက်ရှာမယ်၊ မင်းအရင်ဆုံး လေယာဉ်ပေါ်တက် သင့်တယ်"
ရှစုကျန်းကအံ့အားသင့်သွားသည်။ သူမနှင့်သားဖြစ် သူတို့သည် အပန်းဖြေရန် အပြင်ထွက်ခဲ့ကြသည်။ အင်တာဗျူးအတွက် နိုင်ငံခြားကို သွားကြမဲ့ ညီမနဲ့ တူဖြစ်သူနဲ့အတူသွားကြမယ်၊ ဘာကြောင့်များ မှားသွားတာလဲ၊ ဒါပေမယ့် သူတို့ သားအမိက ဇာတ်ဆောင်တွေ ဖြစ်လာတယ်။
လေယာဉ်ပေါ်မှာတော့ ရှစုကျန်း က သူ့သားလေး စိတ်တွေဝေဝါးနေတာကိုတွေ့တော့
"ကျားယွီ ဘာဖြစ်နေ တာလဲ၊ အခုက ဘာဖြစ်သွားတာလဲ၊ Yanzhe က ဘာလို့ က ရုတ်တရက် စိတ်ပြောင်းသွားတာလဲ။"
ဖူကျားယွီ သည် ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်များကြားက ကိစ္စများ ကို သူ့မိဘများကို မည်သို့ပြောပြရမည်ကို မသိခဲ့ဘဲ သူ့အ မေက သူတို့အတွက် ပြဿနာကို
မဖြေရှင်းနိုင်ပေ။
"အမေ့ကိုပြောမရဘူးလား?"
ဖူကျားယွီက တုံ့ဆိုင်းစွာ ပြုံးလိုက်ပြီး
"အမေ၊ အဲဒါ ဘာ မှ ကြီးကြီးမားမား မဟုတ်ဘူး၊ အစ်ကိုဝမ်းကွဲ၊ သူ့စိတ်... အဲဒါကို မမြင်နိုင်ဘူး၊ မသိဘူး"
ရှစုကျန်း သည် ဤပြောဆိုချက်ကို မကျေနပ်ဘဲ သူ့ သားကို အချိန်အကြာကြီး စိုက်ကြည့်နေသည်။ အချိန် အတော်ကြာပြီးနောက် ရှစုကျန်း ရုတ်တရက်
"မင်း မုခိုင် နဲ့ အဆက်အသွယ်ရှိသေးလား"
ဖူကျားယွီ ၏ နောက်ကျောသည် အေးစက်နေပြီး
ရှစုကျန်းကို အံ့အားသင့်စွာ ကြည့်ရင်း သူ့အမေ ဘာသိခဲ့လို့လဲ
"မင်းရဲ့ ကောလိပ်ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲကို ထိခိုက်မှာကြောက်လို့ မင်းအဖေနဲ့ငါက မင်းရဲ့ကိစ္စတွေကို မျက်ကွယ်ပြုခဲ့တယ်။ အဲဒီတုန်းက မင်းအရမ်းကို လုံ့လဝီရိယရှိတယ်။ ရိုးရိုးသားသားပြောရရင် မင်းအဖေနဲ့ငါ အရမ်းရှက်တယ်။"
ဖူကျားယွီ သည် လှံနှင့် ဆေးထိုးအပ်များပေါ်တွင် ထိုင် နေသလို ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရကာ
"မေမေ၊ အဲဒါတွေ ပြီးသွားပါပြီ"
"အတိတ်က ပြီးသွားပြီ။ အခု မုခိုင် က ကောလိပ် တောင် မတက်သေးတော့၊ သူ မင်းနဲ့ ဆက်ဆံရေး သိပ်မရှိ တော့ဘူး။ မင်းအဖေနဲ့ ငါ စိတ်သက်သာရာ ရသွားတယ်
လို့ ရှစုကျန်း က ဖူကျားယွီ ရဲ့ မျက်လုံးတွေကို
"ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ မင်း သိပ်စိတ်မရှုပ်ခဲ့ရပါဘူး"
ဟု သတိပေးနေသကဲ့သို့ကြည့်လိုက်တယ်။
ဖူကျားယွီသည် ခဏတာ ဘာပြောရမှန်း မသိ သော်လည်း ရှက်စိတ်နှင့် မကျေမနပ် ဖြစ်နေသည်။မုခိုင် နဲ့သူပျော်နေခဲ့တာလေ သူ ဘာကိုစိတ်ရှုပ်ရမှာလဲ
"မုမိသားစုပုံစံက မမှန်ပေမယ့်..."
ဖူကျားယွီ အံ့အားသင့်သွားသော်လည်း...
"ဒါပေမယ့် မုရှောင်ခယ် က ယောက်ျားကောင်းတစ် ယောက်ပါ။ မင်းယောက်ျားလေးတွေကြိုက်ရင် စရိုက် ကောင်းသူတစ်ယောက်ကို ငါအမေက ရှာတွေ့နိုင်မယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။"
"အမေက... ရှောင်ခယ် ကိုဆိုလိုတာလား။"
ရှစုကျန်းက ပြုံးကာခေါင်းညိတ်ပြီး
"အခုချိန်ကစပြီး မု မိသားစုက မုရှောင်ခယ် စကားကို နားထောင်နေလိမ့်မယ်။ အမေရဲ့ အမြင်က မှားမှာ မဟုတ်ဘူး။"
ဖူကျားယွီ ဒီစကားကို နားထောင်ပြီးနောက် သူ စိတ်မ သက်မသာ ခံစားမိနေတုန်း
"မေမေ၊ ရှောင်ခယ် က အရမ်း ကောင်းတယ်၊ ဒါပေမယ့် သူ့မိသားစု နောက်ခံကြောင့် သူ့ကို ငါမဆုံးဖြတ်ချင်ဘူး
ရှစုကျန်းက ရယ်ပြီး
"ဒါဆို နောက်မှ ပြောကြည့် ရအောင်၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အခု မင်းက ငယ်သေးတယ်၊ မင်း ကောလိပ်မှာ မင်း ပိုကြိုက်တဲ့ တစ်ယောက်ကို ရှာတွေ့နိုင်တယ်"
လေဆိပ်မှထွက်ခွာပြီးနောက် မုရှောင်ခယ်သည်
ဖန်းယန် စတူဒီယိုသို့ တိုက်ရိုက်သွားခဲ့ပြီး ညနေ ၉ နာရီနီးပါးအထိ အလုပ်လုပ်ခဲ့ပြီး ရှီဟွား သို့ သူပြန်ရောက်ချိန် ၁၀ နာရီ နီးပါးရှိပြီဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ order ပို့ဆောင်ရန် နောက်ဆုံးနေ့ဖြစ်သည်။ အလုပ်များတဲ့နေ့ပြီးရင် နောက်ဆုံးမှာ ကောင်းကောင်းအနားယူနိုင်ပါတယ်။ ရေတွက်ပြီး သုံးလေးရက်ကြာရင် ကျောင်းစတက်ပြီး သနားစရာကောင်းတဲ့ သက်ကြီးရွယ်အို ခွေးတစ်ကောင် ဖြစ်လာလိမ့်မယ်။
မုရှောင်ခယ်သည် သူ၏ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေသော ခန္ဓာကိုယ်ကို ဓာတ်လှေကားထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး အိမ် တံခါးဝတွင် Rong Yanzhe ဟုခေါ်သော အရပ်ရှည်သော အမျိုးသားတစ်ဦး ကပ်လျက် ရှိနေသည်။
မုရှောင်ခယ်သည် ချက်ချင်းပင် မမောပန်းတော့ဘဲ ပြေး ရန် ခေါင်းကို လှည့်လိုက်သည်။
"မုရှောင်ခယ်! မင်းထွက်ပြေးရင် ငါမင်းရဲ့ကျောင်းကိုဒုက္ခ ရောက်အောင်လုပ်မယ်!"
မုရှောင်ခယ်သည် ရှုံးနိမ့်မှုကိုသာ ဝန်ခံနိုင်ခဲ့ပြီး Rong Yanzhe ကို ပြန်ကြည့်ကာ စာရိုက်ပြီး
"အရမ်းနောက်ကျနေ ပြီ၊ မင်းက ဘာလို့ ဒီမှာရှိနေတာလဲ"
Rong Yanzhe က သူ့ကို တံခါးဆီ ဆွဲခေါ်သွားပြီး
"တံခါး ဖွင့်ပါ"
မုရှောင်ခယ် က အဲဒါကို မဖွင့်ချင်ဘူး။ အိမ်မှာ လျှို့ဝှက်ချက် တွေ အများကြီးရှိတယ်၊ ဥပမာ အလုပ်ခုံတွေ၊ တိုက်ရိုက် အသံလွှင့်ကိရိယာတွေ၊ ချူဟန်က ထားခဲ့တဲ့ အဝတ်အစား တွေ၊ ချူဟန်က ကျန်ခဲ့တဲ့ ဖိနပ်တစ်ရံ။
များစွာသော အရာများကို ရှင်းရန် အချိန်မရမီတွင် ရူးသွပ်သော Rong Yanzhe ကို ဝင်ခွင့်မပြုရဲပေ။
"မဖွင့်ဘူး။"
မုရှောင်ခယ်ကသူ့မျက်နှာကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
Rong Yanzhe ၏သွားများ ယားယံလာပြီး သွားများကို အံကြိတ်ကာ မုရှောင်ခယ်ကို
"တံခါးဖွင့်!"
"မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ!"
"မင်းအတွက်စားစရာယူလာတာ!"
မုရှောင်ခယ်အံ့ဩလွန်းလို့ မေးရိုးပြုတ်ကျသွားတယ်။
"ငါ မင်းကို နောင်မှာ ပြုစုပျိုးထောင်ပေးတော့မယ်!"
.........................
Words - 3074
Have a nice day babes ✨✨❤
Zawgyi
Y ၿမိဳ႕ ေလဆိပ္။
မုေရွာင္ခယ္ သည္ ခ်ဴဟန္ ကို ပို႔ေဆာင္ရန္ ေလဆိပ္သို႔ တစ္ဖန္ ေရာက္ရွိလာျပန္သည္။ မုေရွာင္ခယ္ သည္ ခ်ဴဟန္ကို မ်က္လုံးႀကီးႀကီးျဖင့္ ၾကည့္ကာ သူ႕မ်က္လုံးမ်ားသည္ ခ်ဴဟန္ ကို မေက်နပ္မႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။
"ေနာက္တစ္ေခါက္ ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲ"
ခ်ဴဟန္သည္ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ အံ့ဩသြားကာ သူ႕လက္ ကို ျမႇောက္လိုက္ေသာ္လည္း မုေရွာင္ခယ္၏ မ်က္ႏွာေပၚရွိ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ အသားအေရကို မထိမီခ်ိန္တြင္ မုေရွာင္ခယ္သည္သူ႕ေခါင္းကို ေနာက္ျပန္လွည့္ကာေရွာင္လိုက္ေသာေၾကာင့္ မုေရွာင္ခယ္ ၏ ပခုံးေပၚ၌ လက္ကို ညင္သာစြာ ခ်လိဳက္ရကာ
အခ်ိန္ေတာ့ၾကာအုံးမယ္ "
မုေရွာင္ခယ္ သည္ စိတ္ပ်က္စြာျဖင့္ ေခါင္းငုံ႕ကာ ခ်ဴဟန္ သည္ သူ႕ပုခုံးမ်ားကိုမ ညွစ္နိုင္ေတာ့ပဲေနာက္ဆုံးတြင္ သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို ညွစ္လိုက္သည္။
"ခဏေနပါဦး မင္းႀကီးလာရင္ ကိုယ္ျပန္လာခဲ့မယ္။
မုေရွာင္ခယ္ က သူ႕ကို ျပန္ေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီး သူ႕လက္ႏွစ္ ဖက္ကို အႀကိမ္အနည္းငယ္ ပြတ္သပ္ကာ ေခါင္းကို ျမႇောက္ကာ ထိုယုံၾကည္စိတ္ခ်ရေသာ လက္ေမာင္းမွ ထြက္ကာ ေတာက္ပေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ခ်ဴဟန္ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ
" လမ္းခရီးမွာေဘးကင္းပါေစ ကြၽန္ေတာ္ ဒီမွာ ရွိတယ္ဆိုတာ သတိရပါေနာ္ ကြၽန္ေတာ္ခင္မ်ားကို ေစာင့္ေနမယ္"
ခ်ဴဟန္အသက္ျပင္းျပင္းရႉၿပီး သူ႕ရင္ထဲက တြန္းအားအားလုံးကို တြန္းလွန္လိုက္ၿပီး
"မင္းလည္း က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ရမယ္၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကာကြယ္ရမယ္။"
မုေရွာင္ခယ္ဒီစကားကိုၾကားေတာ့ သူ႕မ်က္ရည္ေတြက်လဳနီးပါးျဖစ္ေပမဲ့ သူျပန္ဆုပ္ကိုင္ထားတုန္းပဲ၊ သူက အသိုက္ကိုမခြာနိုင္တဲ့ ၾကက္တစ္ေကာင္လို ျဖစ္ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေလဆိပ္မွ ေလယာဥ္တက္ရန္ သတိေပးခ်က္တစ္ခုထြက္ေပၚလာၿပီး ခ်ဴဟန္ သည္ မုေရွာင္ခယ္ကိုလႊတ္လိုက္ၿပီး ဂိတ္ေပါက္ဝသို႔ လွည့္ၾကည့္ လိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္ ခ်ဴဟန္သည္ ယခင္ကထက္ ပို၍ အခ်ိန္ဆြဲေနခဲ့သည္။ တစ္လွမ္းခ်င္းသြားၿပီးျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ သည္။ ကေလးက အရင္အတိုင္းပဲ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး မထြက္ ခင္အထိ သူ႕ကို လုံးဝ မျမင္နိုင္တဲ့အထိ ေစာင့္ေနတယ္။
မုေရွာင္ခယ္ သည္ ခ်ဴဟန္ ၏အၾကည့္ကို သူ႕လက္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝွ႕ယမ္းၿပီးအၿမဲတမ္းတုံ႕ျပန္သည္။
ျဖတ္သန္းခါနီးတြင္ ခ်ဴဟန္သည္ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ အ႐ုပ္ေသးေသးေလးကို ငုံ႕ၾကည့္ကာ ျပတ္ျပတ္သားသား အဆက္အသြယ္ျဖတ္လိုက္သည္။
မုေရွာင္ခယ္သည္ သူ႕လက္ကို ျဖည္းညွင္းစြာ ခ်လိဳက္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ သူ႕ႏွလုံးသားထဲတြင္ ဗလာက်င္းသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
"မုေရွာင္ခယ္?!"
မုေရွာင္ခယ္၏အေနာက္ကေနထိတ္လန့္တုန္လႈပ္ေနတဲ့ အသံ တစ္ခုထြက္လာၿပီး သူ႕ေခါင္းကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒါ ဟာ Rong Yanzhe ပါပဲ။
မုေရွာင္ခယ္ မသိစိတ္က Rong Yanzhe နဲ႕ ခပ္ေဝးေဝးမွာေန ခ်င္ေပမယ့္ Rong Yanzhe ထက္ ပိုျမန္ေအာင္ မတုံ႕ျပန္နိုင္ တာေၾကာင့္ သူသည္ေက်ာ္တက္ၿပီး မုေရွာင္ခယ္ ရဲ႕လက္ေမာင္းကိုလွမ္းဆြဲလိုက္တယ္။
Rong Yanzhe သည္ မုေရွာင္ခယ္ ၏ေရွာင္ျခင္းကို က်င့္ သားရလာေသာေၾကာင့္ သူႏွင့္ေတြ႕ဆုံတိုင္း
မုေရွာင္ခယ္ ႏွင့္ အကြာအေဝးကို က်ဥ္းသြားေစမည့္နည္းလမ္းကို ဦးစြာ ရွာေဖြလိမ့္မည္။ ဒါေၾကာင့္ အေလ့အက်င့္လုပ္ၿပီး ပထမ ေျခလွမ္းကို လွမ္းလိုက္သည္။
"မင္းဒီမွာဘာလာလုပ္ေနတာလဲ ဘယ္သြားမလို႔လဲ?"
Rong Yanzhe သည္ ဤေနရာသည္ နိုင္ငံတကာ ေလေၾကာင္းတစ္ခု၏ ဝင္ေပါက္ျဖစ္သည္ကို ႐ုတ္တရက္ သိလိုက္ရၿပီး ပို၍ပင္ ေၾကာက္႐ြံ႕လာသည္။
"မင္း နိုင္ငံျခားသြားမလို႔လား မင္းငါ့ကိုေရွာင္ေနမလို႔လား?"
မုေရွာင္ခယ္သည္ သူ႕လက္ကို ကယ္တင္ခ်င္ေသာ္လည္း Rong Yanzhe ၏ ခြန္အားႏွင့္ မယွဥ္နိုင္ေပ။
"ဝမ္းကြဲ လႊတ္အုံး မင္းေၾကာင့္ ေရွာင္ခယ္ နာက်င္ေနတယ္!"
ဖူက်ားယြီ သည္ အနီးကပ္လိုက္လာၿပီး မုေရွာင္ခယ္ ကိုကူညီရန္ Rong Yanzhe ၏လက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။
Rong Yanzhe က ဖူက်ားယြီ ကို စိုက္ၾကည့္ေနေပမယ့္ သူလက္ကိုလႊတ္လိုက္ပါတယ္ ။မုေရွာင္ခယ္ သည္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသူ႕ဆီေရာက္လာမယ္ကိုမယုံနိုင္ေပ။
မုေရွာင္ခယ္ သည္ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေနာက္ လွည့္ကာ ေလဆိပ္အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့ သည္။ Rong Yanzhe သည္ ၎ကိုျမင္ေသာအခါ မၿပဳံးပဲမေနနိုင္ေတာ့ေပ။ နိုင္ငံျခားကို မေျပးဘူးလား။ Rong Yanzhe က ေနာက္က လိုက္လာၿပီး
"ေကာင္းၿပီ ငါတို႔နဲ႕အတူညစာသြားစားရေအာင္"
မုေရွာင္ခယ္သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
Rong Yanzhe ယခုလိုပုံကို သူယခင္ဘဝတြင္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါ။သူသည္ ေခြးအေရခြံအဂၤေတႏွင့္တူၿပီး မိမိကိုယ္ကို ေျဖာင့္မတ္ေသာ Rong မိသားစုမင္းသားႏွင့္ လုံးဝမတူပါ။
"ငါ့မွာ အလုပ္ရွိေသးတယ္ မင္းနဲ႕ ညစာစားမရဘူး"
မုေရွာင္ခယ္က စာရိုက္လိုက္သည္။
Rong Yanzhe က အရမ္းမေပ်ာ္ေတာ့ပဲ
"အားလပ္ရက္တုန္းက မင္းငါ့ကို မေတြ႕ခ်င္ဘူးငါစိတ္မဆိုးဘူး မင္းငါ့ကို ဘာလို႔စိတ္ဆိုးေနတာလဲ?"
မုေရွာင္ခယ္ က သူ႕မ်က္လုံးေတြကို မွိတ္ထားလို႔ မတတ္နိုင္ ေလာက္ေအာင္ သိသာထင္ရွားတဲ့ အျဖစ္မွန္ေတြကိုသူေျပာျပခ်င္တာ သူက Rong Yanzheကိုမျမင္ခ်င္ဘူး
ဒါေပမယ့္ Rong Yanzhe ကို စိတ္မဆိုးေစရဆိုတဲ့ နိယာမ အရ မုေရွာင္ခယ္ က
"ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္ေနာက္က်ေနၿပီမို႔သြားေတာ့မယ္"
Rong Yanzhe သည္ မုေရွာင္ခယ္ကို မုအိမ္သို႔ ျပန္မ ေတြ႕သည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ရွိၿပီဟု သတိရကာ ခဏတာ အံ့အားသင့္သြားသည္။ Cao Chengli ၏ယခင္အျဖစ္အပ်က္အျပင္ Rong Yanzhe သည္
မုေရွာင္ခယ္ကသူ၏မိသားစုႏွင့္လမ္းခြဲခဲ့သည္ဟုလည္းခန႔္မွန္းခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ မုေရွာင္ခယ္သည္ ႏြေရာသီနဲ႕ေဆာင္းရာသီအားလပ္ရက္ေတြမွာ...သူအလုပ္လုပ္ရလိမ့္မယ္လို႔မထင္ထားခဲ့ဘူး။မုခိုင္က သူဝါသနာပါရာအလုပ္ေတြနဲ႕ေပ်ာ္ေနသည္ကိုေတြးမိေသာ္လည္း
မုေရွာင္ခယ္ကေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့အလုပ္ေတြကိုလုပ္ေနမယ္လို႔မေတြးမိခဲ့ဖူးဘူး။
"မင္းအေဖက မင္းကို စားဝတ္ေနေရးစရိတ္ေတာင္ မေပးဘူးလား၊ ငါနဲ႕ျပန္လိုက္ခဲ့ မင္းကို သူတို႔နဲ႕ရွင္း ေပးမယ္။"
မုေရွာင္ခယ္ သည္ Rong Yanzhe လက္ကို ခါ လိုက္သည္ ။ သူက Rong Yanzhe ကိုၾကည့္ၿပီး ဒီလူဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ နားမလည္ဘူး
"မင္းငါ့ကိုကူညီဖို႔ မလိုပါဘူး၊ ငါအဆင္ေျပေနတယ္၊ ငါသူတို႔ကိုျပန္မေတြ႕ခ်င္ဘူး"
မုေရွာင္ခယ္ သည္ သူ႕ေနာက္ကို အနီးကပ္လိုက္ေနေသာ ဖူက်ားယြီ ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ဝမ္းကြဲႏွစ္ေယာက္ အတူတကြရပ္ေနေသာေၾကာင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ၾကည့္လိုက္ သည္။ ဒါက တကယ္ကို မုေရွာင္ခယ္ ကိုအရမ္း ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေစတယ္
" ငါ့ေနာက္ကိုထပ္လိုက္မေနနဲ႕ ငါ ထပ္မေျပာခ်င္ဘူး"
ေနာက္ေတာ့ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ကို ေျပးၿပီး စြန႔္ပစ္လိုက္တယ္။
ဖူက်ားယြီ သည္ မုေရွာင္ခယ္ေျပးထြက္သြားသည္ကို ၾကည့္ၿပီး Rong Yanzhe ကိုၾကည့္လိုက္သည္။ Rong Yanzhe သည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေဒါသအမ်က္ ထြက္ေနေသာ္လည္းဖူက်ားယြီ သည္ Rong Yanzhe စိတ္ရွည္သည္ကို ျမင္နိုင္သည္။ေဒါသထြက္လြယ္ေသာ Rong Yanzhe အတြက္မူ မုေရွာင္ခယ္အေပၚ ခံနိုင္ရည္မွာ အလြန္ သည္းခံေနပုံရသည္။ ဖူက်ားယြီက တုံ႕ဆိုင္းေနၿပီး အၿမဲ ေမးခ်င္ေနတဲ့ စာေၾကာင္းကို
"ဝမ္းကြဲ မင္းေျပာတာ မွန္တယ္ ေရွာင္ခယ္...."
Rong Yanzhe က ႐ုတ္တရက္ မ်က္ႏွာေျပာင္းသြားၿပီး
"ဆူညံမေနနဲ႕"
ဖူက်ားယြီ က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ
"ဒါက တျခားသူဆို ရင္ ငါမထိန္းနိုင္ေပမယ့္ ႀကီးလာရင္ တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့လို႔မရဘူး"
"သူ႕ရဲ႕ဘာအေၾကာင္းကိုမင္းကဂ႐ုစိုက္တာလဲ အိမ္နီးခ်င္းကိုလား....အကို႔ရဲ႕ခ်စ္သူကိုအေၾကာင္းလား ဒါမွမဟုတ္ crush အေၾကာင္းလား"
Rong Yanzhe ၏ စကားမ်ားသည္ ျပတ္သားၿပီး ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းပင္။ သူႏွင့္ ဖူက်ားယြီ တို႔သည္ လုံး ဝကြဲျပားေသာ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးရွိသည္။ ဖူက်ားယြိ သည္ ကိုယ္က်င့္တရားျမင့္မားေသာေနရာတြင္ရပ္တည္နိုင္ရန္ လူႀကီးလူေကာင္းအကၤ်ီကို ဝတ္ဆင္ျခင္းကို ႏွစ္သက္ ေသာ္လည္း Rong Yanzhe က ၎အား အထင္အျမင္ေသး ခဲ့သည္။ သူလိုခ်င္တာရဖို႔အတြက္ ပစၥည္းေတြကို ဖယ္ထုတ္ဖို႔ အၾကမ္းတမ္းဆုံးနဲ႕ အရိုးရွင္းဆုံးနည္းလမ္းကိုသုံးခ်င္ရင္သုံးမယ္။
ဖူက်ားယြီသည္ သူ႕ေရွ႕တြင္ အၿမဲတမ္း သာလြန္ေသာ ခံစားခ်က္ရွိသည္။ သာလြန္မႈဟူသည္ အတူတကြ ႀကီးျပင္းလာခဲ့သည့္ ဖူက်ားယြီ ႏွင့္ မု ညီအစ္ကိုမ်ားၾကား က ခ်စ္ခင္တြယ္တာမႈအေပၚ မူတည္ေသာ္လည္း ဖူက်ားယြီ ကို မုေရွာင္ခယ္က ဘာလို႔ ပို၍ ခ်စ္ ျမတ္နိုးမိေၾကာင္း နားမလည္ပါ။ အခုေတာ့ အတူတကြ ႀကီးျပင္းလာေသာ လူသည္ သူ႕ကို မသိသူ အနည္းစု အေယာင္ေဆာင္ဆုံးသူ ျဖစ္ေနသည္။ မုေရွာင္ခယ္လို လိမၼာပါးနပ္ေသာကေလးသည္
ဖူက်ားယြီ ၏လက္ရွိလုံ႕လဝီရိယေၾကာင့္မည္သို႔လွည့္စားနိုင္ မည္နည္း။
ဖူက်ားယြီသည္ Rong Yanzhe ၏ စကားေၾကာင့္ နာက်င္ စြာ ထိုးႏွက္ခံခဲ့ရၿပီး အလြန္စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္သြားသည္။
"ငါနဲ႕ ေရွာင္ခယ္ ၾကားမွာ *နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ အေရးယူမႈ မရွိဘူး။ ဝမ္းကြဲ၊ မင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာရင္ ပိုေကာင္းမယ္။"
(ညီအစ္ကိုဆက္ဆံေရးအျပင္မပိုဘူး)
"No မင္းေျပာတာကိုငါကယုံရမွာလား"
Rong Yanzhe က ဖူက်ားယြီ ကို အခြင့္အေရးမေပးခဲ့ပါဘူး။ ဖူက်ားယြီ ကအခုမွ ၿငိမ္ေနလိုက္တာ
ဖူက်ားယြီ က သူနဲ႕ မုေရွာင္ခယ္ ကို စြက္ဖက္ေနေသးရင္ သူ ဘာမွ ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။
"က်ားယြီ Yanzhe မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာလို႔ဒီမွာရွိေန တာလဲ၊ ဝင္သြားေတာ့ေလ!"
ရွယုက်န္းသည္ Rong Yanzhe တို႔ကိုရွာေဖြရန္ လာခဲ့သည္။
Rong Yanzhe က လမ္းေလွ်ာက္လာၿပီး သူ႕အေမဆီက သူ႕ ID ကိုယူၿပီး
"ငါမသြားေတာ့ဘူး၊ မင္းသြားလို႔ရၿပီ"
ရွယုက်န္း က အံ့အားသင့္သြားၿပီး
"ဘာေျပာေနတာ လဲ ေကာင္ေလး။ ခ်ိန္းထားတာ မရွိဘူးမလား၊ အင္တာဗ်ဴးသြားေျဖရမွာေလ နိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ အစီအစဥ္မရွိဘူးလား?"
Rong Yanzhe က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး သူ႕အေမကို
နိုင္ငံျခားသြားခ်င္တာ အေမရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဟုတ္ဘူး။ နိုင္ငံျခားမွာေနဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ့ဖူးဘူး"
"ဒီအခ်ိန္မွာ မင္းဘယ္လိုျပန္သြားမလဲ၊ မင္းမွာ နိုင္ငံျခား မွာ ေက်ာင္းတက္တဲ့ အေတြ႕အႀကဳံေတာင္ မရွိရင္ မင္းဘယ္လို ယွဥ္နိုင္မလဲ..."
" ရွမင္းဟန္ နဲ႕ မႏွိုင္းယွဥ္ဘူးမဟုတ္လား? သူနဲ႕ ႏွိုင္းယွဥ္ဖို႔ လိုေသးလား? သူကမ်က္ႏွာေတာင္ မျပရဲတဲ့ အမွိုက္ အထက္တန္းေက်ာင္းက ဆရာတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ဘာလို႔ သူ႕နဲ႕ ခိုင္းႏွိုင္းေနမွာလဲ"
ရွယုက်န္း သည္ ႐ုတ္တရက္ ေဒါသထြက္ေနေသာ Rong Yanzhe ေၾကာင့္ ထိတ္လန႔္သြားၿပီး
"မဟုတ္ဘူး Yanzhe နိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ကုမၸဏီကို တာဝန္ ယူရမယ္ေလ မင္းအေဖက မၾကာေသးခင္ကမွေျပာထားတာမင္းမသိဘူးလား။
ရွယုက်န္း က စကားမ်ားမ်ားေျပာကာ တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး သူ႕အၾကည့္ေတြက ဖူက်ားယြီ ကို မသိစိတ္က စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာရလွ်င္ သူမသည္ ရွမင္းဟန္ ကိုသာမက သူ႕မ အမရဲ႕၏သားကိုပါ ေစာင့္ၾကည့္ရမည္။ဖူက်ားယြီ လည္း ကုမၸဏီကို သိမ္းပိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးထားရင္ သူတို႔ Rong မိသားစုရဲ႕ အေျခအေနက ပိုဆိုးသြားလိမ့္မယ္။
Rong Yanzhe က သူ႕အေမရဲ႕ နိုးၾကားတဲ့အသြင္အျပင္ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မရွည္သလို
"အေမ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အစြမ္းအစကို မယုံဘူး လား၊
ကြၽန္ေတာ္ မသြားဘူး"
Rong Yanzhe သည္ ရွယုက်န္း လက္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ ေသာ္လည္း ရွယုက်န္းက မဖမ္းနိုင္ခဲ့ေပ။
ရွစုက်န္း က အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ခဲ့ၿပီး ကေလးေတြနဲ႕ ညီမေတြ လာေနတာကို မေတြ႕တာေၾကာင့္ သူမလည္း
"ဘာျဖစ္တာလဲ၊ Yanzhe ကေရာ?"
Rong Yanzhe ထြက္ခြာသြားသည့္ လမ္းေၾကာင္းကို ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ဖူက်ားယြီ အနည္းငယ္ စိတ္မသက္မသာ ခံစား လိုက္ရသည္။ သူ႕အေမဘက္လွည့္ၿပီး
"သူမသြားေတာ့ဘူး" လို႔ ေျပာပါတယ္။
"မသြားဘူးလား၊ အင္တာဗ်ဴးမေျဖဘူးလား၊ ဘယ္လို႔ မသြားတာလဲ"
ရွယုက်န္း က ထိတ္လန႔္သြားၿပီး
"အစ္မအႀကီးဆုံး၊ ငါ သူ႕ကိုလိုက္ရွာမယ္၊ မင္းအရင္ဆုံး ေလယာဥ္ေပၚတက္ သင့္တယ္"
ရွစုက်န္းကအံ့အားသင့္သြားသည္။ သူမႏွင့္သားျဖစ္ သူတို႔သည္ အပန္းေျဖရန္ အျပင္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ အင္တာဗ်ဴးအတြက္ နိုင္ငံျခားကို သြားၾကမဲ့ ညီမနဲ႕ တူျဖစ္သူနဲ႕အတူသြားၾကမယ္၊ ဘာေၾကာင့္မ်ား မွားသြားတာလဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ သားအမိက ဇာတ္ေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။
ေလယာဥ္ေပၚမွာေတာ့ ရွစုက်န္း က သူ႕သားေလး စိတ္ေတြေဝဝါးေနတာကိုေတြ႕ေတာ့
"က်ားယြီ ဘာျဖစ္ေန တာလဲ၊ အခုက ဘာျဖစ္သြားတာလဲ၊ Yanzhe က ဘာလို႔ က ႐ုတ္တရက္ စိတ္ေျပာင္းသြားတာလဲ။"
ဖူက်ားယြီ သည္ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္မ်ားၾကားက ကိစၥမ်ား ကို သူ႕မိဘမ်ားကို မည္သို႔ေျပာျပရမည္ကို မသိခဲ့ဘဲ သူ႕အ ေမက သူတို႔အတြက္ ျပႆနာကို
မေျဖရွင္းနိုင္ေပ။
"အေမ့ကိုေျပာမရဘူးလား?"
ဖူက်ားယြီက တုံ႕ဆိုင္းစြာ ၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"အေမ၊ အဲဒါ ဘာ မွ ႀကီးႀကီးမားမား မဟုတ္ဘူး၊ အစ္ကိုဝမ္းကြဲ၊ သူ႕စိတ္... အဲဒါကို မျမင္နိုင္ဘူး၊ မသိဘူး"
ရွစုက်န္း သည္ ဤေျပာဆိုခ်က္ကို မေက်နပ္ဘဲ သူ႕ သားကို အခ်ိန္အၾကာႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာၿပီးေနာက္ ရွစုက်န္း ႐ုတ္တရက္
"မင္း မုခိုင္ နဲ႕ အဆက္အသြယ္ရွိေသးလား"
ဖူက်ားယြီ ၏ ေနာက္ေက်ာသည္ ေအးစက္ေနၿပီး
ရွစုက်န္းကို အံ့အားသင့္စြာ ၾကည့္ရင္း သူ႕အေမ ဘာသိခဲ့လို႔လဲ
"မင္းရဲ႕ ေကာလိပ္ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲကို ထိခိုက္မွာေၾကာက္လို႔ မင္းအေဖနဲ႕ငါက မင္းရဲ႕ကိစၥေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက မင္းအရမ္းကို လုံ႕လဝီရိယရွိတယ္။ ရိုးရိုးသားသားေျပာရရင္ မင္းအေဖနဲ႕ငါ အရမ္းရွက္တယ္။"
ဖူက်ားယြီ သည္ လွံႏွင့္ ေဆးထိုးအပ္မ်ားေပၚတြင္ ထိုင္ ေနသလို ႐ုတ္တရက္ ခံစားလိုက္ရကာ
"ေမေမ၊ အဲဒါေတြ ၿပီးသြားပါၿပီ"
"အတိတ္က ၿပီးသြားၿပီ။ အခု မုခိုင္ က ေကာလိပ္ ေတာင္ မတက္ေသးေတာ့၊ သူ မင္းနဲ႕ ဆက္ဆံေရး သိပ္မရွိ ေတာ့ဘူး။ မင္းအေဖနဲ႕ ငါ စိတ္သက္သာရာ ရသြားတယ္
လို႔ ရွစုက်န္း က ဖူက်ားယြီ ရဲ႕ မ်က္လုံးေတြကို
"ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႕ မင္း သိပ္စိတ္မရႈပ္ခဲ့ရပါဘူး"
ဟု သတိေပးေနသကဲ့သို႔ၾကည့္လိုက္တယ္။
ဖူက်ားယြီသည္ ခဏတာ ဘာေျပာရမွန္း မသိ ေသာ္လည္း ရွက္စိတ္ႏွင့္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနသည္။မုခိုင္ နဲ႕သူေပ်ာ္ေနခဲ့တာေလ သူ ဘာကိုစိတ္ရႈပ္ရမွာလဲ
"မုမိသားစုပုံစံက မမွန္ေပမယ့္..."
ဖူက်ားယြီ အံ့အားသင့္သြားေသာ္လည္း...
"ဒါေပမယ့္ မုေရွာင္ခယ္ က ေယာက္်ားေကာင္းတစ္ ေယာက္ပါ။ မင္းေယာက္်ားေလးေတြႀကိဳက္ရင္ စရိုက္ ေကာင္းသူတစ္ေယာက္ကို ငါအေမက ရွာေတြ႕နိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။"
"အေမက... ေရွာင္ခယ္ ကိုဆိုလိုတာလား။"
ရွစုက်န္းက ၿပဳံးကာေခါင္းညိတ္ၿပီး
"အခုခ်ိန္ကစၿပီး မု မိသားစုက မုေရွာင္ခယ္ စကားကို နားေထာင္ေနလိမ့္မယ္။ အေမရဲ႕ အျမင္က မွားမွာ မဟုတ္ဘူး။"
ဖူက်ားယြီ ဒီစကားကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္ သူ စိတ္မ သက္မသာ ခံစားမိေနတုန္း
"ေမေမ၊ ေရွာင္ခယ္ က အရမ္း ေကာင္းတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕မိသားစု ေနာက္ခံေၾကာင့္ သူ႕ကို ငါမဆုံးျဖတ္ခ်င္ဘူး
ရွစုက်န္းက ရယ္ၿပီး
"ဒါဆို ေနာက္မွ ေျပာၾကည့္ ရေအာင္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခု မင္းက ငယ္ေသးတယ္၊ မင္း ေကာလိပ္မွာ မင္း ပိုႀကိဳက္တဲ့ တစ္ေယာက္ကို ရွာေတြ႕နိုင္တယ္"
ေလဆိပ္မွထြက္ခြာၿပီးေနာက္ မုေရွာင္ခယ္သည္
ဖန္းယန္ စတူဒီယိုသို႔ တိုက္ရိုက္သြားခဲ့ၿပီး ညေန ၉ နာရီနီးပါးအထိ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၿပီး ရွီဟြား သို႔ သူျပန္ေရာက္ခ်ိန္ ၁၀ နာရီ နီးပါးရွိၿပီျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ order ပို႔ေဆာင္ရန္ ေနာက္ဆုံးေန႕ျဖစ္သည္။ အလုပ္မ်ားတဲ့ေန႕ၿပီးရင္ ေနာက္ဆုံးမွာ ေကာင္းေကာင္းအနားယူနိုင္ပါတယ္။ ေရတြက္ၿပီး သုံးေလးရက္ၾကာရင္ ေက်ာင္းစတက္ၿပီး သနားစရာေကာင္းတဲ့ သက္ႀကီး႐ြယ္အို ေခြးတစ္ေကာင္ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။
မုေရွာင္ခယ္သည္ သူ၏ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို ဓာတ္ေလွကားထဲမွ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး အိမ္ တံခါးဝတြင္ Rong Yanzhe ဟုေခၚေသာ အရပ္ရွည္ေသာ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး ကပ္လ်က္ ရွိေနသည္။
မုေရွာင္ခယ္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ မေမာပန္းေတာ့ဘဲ ေျပး ရန္ ေခါင္းကို လွည့္လိုက္သည္။
"မုေရွာင္ခယ္! မင္းထြက္ေျပးရင္ ငါမင္းရဲ႕ေက်ာင္းကိုဒုကၡ ေရာက္ေအာင္လုပ္မယ္!"
မုေရွာင္ခယ္သည္ ရႈံးနိမ့္မႈကိုသာ ဝန္ခံနိုင္ခဲ့ၿပီး Rong Yanzhe ကို ျပန္ၾကည့္ကာ စာရိုက္ၿပီး
"အရမ္းေနာက္က်ေန ၿပီ၊ မင္းက ဘာလို႔ ဒီမွာရွိေနတာလဲ"
Rong Yanzhe က သူ႕ကို တံခါးဆီ ဆြဲေခၚသြားၿပီး
"တံခါး ဖြင့္ပါ"
မုေရွာင္ခယ္ က အဲဒါကို မဖြင့္ခ်င္ဘူး။ အိမ္မွာ လွ်ို႔ဝွက္ခ်က္ ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ ဥပမာ အလုပ္ခုံေတြ၊ တိုက္ရိုက္ အသံလႊင့္ကိရိယာေတြ၊ ခ်ဴဟန္က ထားခဲ့တဲ့ အဝတ္အစား ေတြ၊ ခ်ဴဟန္က က်န္ခဲ့တဲ့ ဖိနပ္တစ္ရံ။
မ်ားစြာေသာ အရာမ်ားကို ရွင္းရန္ အခ်ိန္မရမီတြင္ ႐ူးသြပ္ေသာ Rong Yanzhe ကို ဝင္ခြင့္မျပဳရဲေပ။
"မဖြင့္ဘူး။"
မုေရွာင္ခယ္ကသူ႕မ်က္ႏွာကို လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
Rong Yanzhe ၏သြားမ်ား ယားယံလာၿပီး သြားမ်ားကို အံႀကိတ္ကာ မုေရွာင္ခယ္ကို
"တံခါးဖြင့္!"
"မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ!"
"မင္းအတြက္စားစရာယူလာတာ!"
မုေရွာင္ခယ္အံ့ဩလြန္းလို႔ ေမးရိုးျပဳတ္က်သြားတယ္။
"ငါ မင္းကို ေနာင္မွာ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးေတာ့မယ္!"
.........................
Words - 3074
Have a nice day babes ✨✨❤