Sexual content alert! read at your own risk
Unicode
ပြတင်းပေါက်
_______________________
လေတစ်ချက်အခတ်တွင် မွှေးပျံ့သော ယင်းမာရနံ့က နှာဖျားဝဆီ လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ တိုးဝှေ့လာသည်။
ယုဂန်ဟာ မိမိတစ်ကိုယ်လုံးပြုတ်ကျနိုင်လောက်သည့် ကျယ်ဝန်းလှသော ပြတင်းပေါက်ဘောင်ကို လက်ထောက်ရင်း မိမိရှေ့တည့်တည့်ရှိ ယင်းမာပင်ကြီးမှ အကိုင်းအခတ်တို့ကို အမှုမဲ့စွာ ငေးဆွေးကြည့်နေမိသည်။
ညဘက်အချိန်မို့ ယင်းမာပင်မှ အရွက်တို့ဟာ စိမ်းစိမ်းစိုစိုမရှိ။ ထိုအစား မှောင်မိုက်ကျသော သစ်ရိပ်သစ်ခက်များနှင့် အရွက်တို့၏တရှဲရှဲမြည်သံကိုသာ ကြားရသည်။ ထို့အပြင် ပြတင်းပေါက်ကို အရွက်စိတ်စိတ်၊ အကိုင်းအလျှိုလျှိုတို့က ကွယ်နေလေရာ အပြင်ဘက်မြင်ကွင်းကို သေချာစွာမမြင်ရပေ။ သို့တိုင် သစ်ရွက်တို့၏ဟိုကြားဒီကြား လွပ်လပ်သည့်နေရာများတွင်တော့ စံအိမ်ခြံဝန်းအဝင်ဝကို လှမ်းမြင်နိုင်ကာ ခြံဝတွင် မီးတုတ်များနှင့် ရပ်စောင့်နေသည့် လုံခြုံရေးစစ်သည်များကို တွေ့ရသည်။
ထိုစစ်သည်များမှာ ရာဓဇတိုင်းစစ်သည်များဖြစ်၏။ သူတို့ရောက်ရှိနေသောနေရာမှာတော့ မင်းသားမင်းသိဒ္ဓာတ်၏ဩဇာခံ ရာဓဇတိုင်းအတွင်းမှမြို့စားတစ်ဦး၏ စံအိမ်တော်ဖြစ်သည်။
သူနှင့်မောင်သည် မိမိတို့၏ကတိတာဝန်အရ ရာဓဇတိုင်းဘက်သို့ ထွက်ခွာလာခဲ့ကာ လုပ်ကြံပေးရမည့် အတိုင်ပင်ခံအမတ်ကြီး၏မိဘမဲ့ကျောင်းဆီသို့ သွားရောက်ရမည်ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် အဆိုပါမိဘမဲ့ကျောင်းသည် ဝေးလံလှလေရာ သူတို့အနေနှင့် ယခုစံအိမ်တော်တွင် တစ်ညတာနားခိုပြီး မနက်ကျမှ လိုရာခရီး ရှေ့ဆက်ရမည်ဖြစ်သည်။
တည်းခိုသော စံအိမ်တော်ပိုင်ရှင်မြို့စားမင်းသည် မင်းသားမင်းသိဒ္ဓာတ်၏အမိန့်ကို ရရှိထားပြီးဖြစ်သည့်အပြင် မင်းသားအရုဏကိုလည်း ကြည်ညိုရင်းစွဲရှိသည့်အတွက် ဘုရင်တစ်ပါးနှယ် ခမ်းနားတင့်တယ်စွာကြိုဆိုခဲ့သည်။ နေရေးထိုင်ရေးအတွက်လည်း စံအိမ်တော်ရှိ အကောင်းဆုံးနှင့် အကျယ်ဆုံးအခန်းအား ပေးခဲ့သလို စားကောင်းသောက်ဖွယ်များနှင့်လည်း တည်ခင်းဧည့်ခံခဲ့သည်။
ဤသို့နှင့် အရုဏနှင့်ယုဂန်သည် ညနေခင်း ပွဲတော်စာ တည်ခင်းပြီးသည်နှင့် မိမိတို့နားခိုရာအခန်းတွင် ကိုယ်လက်သန့်စင်ရင်း အနားယူခဲ့ကြသည်။
ယုဂန်သည် အရင်ရေမိုးချိုးခဲ့၏။ နောက်မှ မောင်က ကိုယ်လက်သန့်စင်ခြင်းအမှုပြုနေလေရာ ယုဂန်သည်လည်း ပျင်းပျင်းရှိသည်နှင့် ပြတင်းပေါက်ဘေးသို့လာ၍ တစ်ကိုယ်တည်း အပြင်ဘက်သို့ ငေးကြည့်နေခဲ့သည်။
ထိုအချိန်တွင် ရုတ်တရက် ယုဂန်၏အနောက်ဘက်မှ နေ၍ နွေးထွေးစွာ ထွေးပွေ့ခြင်းကို ခံစားလိုက်ရသည်။
ယုဂန်သည် ထိုထွေးပွေ့မှုနှင့် အလွန်တရာနေသားကျနေပြီဖြစ်ရာ အနောက်ဘက်ရှိ ရင်ခွင်ထဲသို့ပြန်လည်မှီခိုလိုက်ရင်း
" ရေချိုးပြီးသွားပြီလား"
ဟု နူးညံ့စွာမေးသည်။
မောင့်၏သန်မာသောလက်နှစ်ဖက်က သူ၏ခါးသွယ်သွယ်ကို ပိုမိုတင်းကျပ်စွာ ရစ်ပတ်ချုပ်နှောင်လာသည်။ ထို့နောက် တိုးညှင်းလှပါသော အက်ရှရှအသံက နားထဲသို့ ဝါညက်စွာညက်တိုးဝင်လာသည်။
" အင်း။ ချိုးပြီးပြီ"
မောင်က သူ့ပခုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ကျလာ၏။ ထိုအခါ မောင့်၏ဖားလျားချထားသော ဆံနွယ်ကောက်ကောက်များက သူ့ပခုံးနှင့်ရင်ဘတ်ဆီ ရှုပ်ရှုပ်ပွပွ ကျဆင်းလာကာ ယုဂန်သည် မောင့်၏ဦးခေါင်းကို ပွတ်သပ်ပေးရန်အတွက် မောင့်၏ဆံပင်တို့ကို လက်ချောင်းများဖြင့် ထိုးဆွလိုက်သည်။ မောင့်ဆံပင်များက ရေစိုနေစမြဲဖြစ်သည်။
" ခေါင်းကို သေချာမသုတ်ဘူး မောင်ရယ်။ ရေစိုနေတုန်းပဲ"
ဆူပူသည့်နှယ် ခပ်ဆတ်ဆတ်ဆိုလိုက်သောအခါ မောင်က ခွေးကလေးတစ်ကောင်မှ သခင်ကို ဦးခေါင်းကလေးဖြင့် တိုးဝှေ့ပွတ်သပ်သည့်ပမာ သူ့ပခုံးပေါ် သို့ ခေါင်းဖြင့်ပိုမိုတိုးကပ်လာသည်။
"ယုဂန် သုတ်ပေး"
မောင် ဒီလိုဆိုမည်ဟု သူ,အထင်သားပါပင်။ ရေမချိုးခင်ကလည်း ရေတစ်ခါချိုးဖို့အရေး လှည့်ပတ်နေကာ " ယုဂန် ချိုးပေး" ဟု ပြောပါသေး၏။ ခါတိုင်း မောင်သူ့ကိုတွယ်ကပ်ပေမဲ့ ဒီလောက်မဟုတ်။ ဒီနေ့မှ သူ့အနားတွင် တောက်တဲ့တစ်ကောင်လို မလွှတ်တမ်းတွယ်ကပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။
" မောင်လေ ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး ချွဲပလဲသဲနေတာပဲ ဟမ်"
ထိုသို့ပြောလိုက်သောအခါ မောင့်အသံက ပိုလို့တောင် အက်ချွဲချွဲဖြစ်သွားကာ
" ယုဂန် မနေ့ညက မောင့်ကိုပစ်ထားတာကို"
ဟူ၍ နစ်နာသူလေသံနှင့်ဆိုလေသည်။
ဒရာမာခင်းတာကတော့ ရည်းစားဘဝထဲက ခုထက်ထိပါပင်။
" တစ်ညတည်းကို ပြောလို့မပြီးတော့ဘူး။ ဒရာမာချိုးချက်ကတော့လေ။ ကလေးကြီးကျနေတာပဲ"
" အဲ့သလိုလုပ်လို့မရဘူးလား"
" မရဘူး အဘိုးကြီးရဲ့။ ခင်ဗျားက အသက်၃၀ ကျော်နေပြီ။ ချစ်ဖို့မကောင်းတော့ဘူး"
ယုဂန် ထိုသို့ဆိုရင်း မောင်နှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်သောအခါ ဆူပုတ်ပုတ်ဖြစ်နေသော မောင့်မျက်နှာကိုတွေ့ရ၏။ မောင်က ထူထဲသောမျက်ခုံးတို့ကို တွန့်ချိုးနေကာ
" ယုဂန်လည်း အသက်၃၀ ပြည့်တော့မှာကို"
ဟု မကျေမနပ်ဆိုသည်။ ထိုအခါ ယုဂန်သည် သူ၏ခေါင်းကိုမော်လိုက်ကာ ခပ်မြင့်မြင့်စည်းနှောင်ထားသော ဆံပင်တို့ကို လက်ဖြင့်ဟန်ပါပါခါလိုက်သည်။
" ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်က အမြဲ၁၈နှစ်လေ။ မတူဘူး"
"သူကျတော့"
" ဟုတ်တယ်လေ။ ကျွန်တော်က အမြဲမောင့်ကလေးလေးမဟုတ်ဘူးလား ဟင် ဟင်"
အရှေ့သွားကြီးကြီးလေးနှစ်ချောင်း ပေါ်သည်အထိ ရွှင်ပျစွာပြုံးကာ မောင့်ရင်ဘတ်ကို လက်သီးဆုပ်ကလေးဖြင့် ထုရိုက်သော် မောင်တစ်ယောက် ခံနိုင်ပေရိုးလား။
မောင်ဟာ သူ့ကို နူးညံ့ဖျော့မှိန်စွာငေးမောကြည့်နေရင်းမှ သူ၏ချစ်စဖွယ်အပြုအမူအပေါ် သည်းမခံနိုင်တော့သည့်ပမာ နှစ်ခြိုက်စွာ ပြုံးရယ်သွားလေသည်။ တစ်ဆက်တည်းပင် သူ၏ပါးလေးကို အသာအယာဆွဲဖျစ်ကာ
" ဟုတ်ပါပြီ။ ဟုတ်ပါပြီ။ မောင့်ယုဂန်က ကလေးလေးပါ။ ကျေနပ်ပြီလား"
ရယ်သံတစ်ဝက်နှင့်ဆိုသည်။ ထိုအခါ ယုဂန်သည် ပါးကလေးနှစ်ဖက်မို့တက်အောင် ပြုံးရင်း ခေါင်းညိတ်ပြ၏။
ပြီးသည်နှင့် ယုဂန်၏အာရုံမှာ အဝတ်အစားမပါသော မောင့်၏အပေါ်ပိုင်းခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ ကျရောက်သွားလေသည်။
မောင်သည် ခါးအောက်ပိုင်းကိုသာ အဝတ်နှင့်ရစ်ပတ်ထားလေရာ အပေါ်ပိုင်းတွင်တော့ ဝမ်းဗိုက်ကြွက်သားများက အလိပ်လိပ်ထ,လျက် တောင့်တင်းလှသောရင်အုံ၊ ကျယ်ပြန့်လှသည့် ပခုံး၊ သန်မာလှသောလက်မောင်းတို့နှင့် သန်မာထွားကျိုင်းလှသော ယောက်ျားတစ်ဦး၏ပုံရိပ်ကို အတိအလင်းဖော်ကြူးပြသနေသည်။
မောင်သည် ကြမ်းတမ်းသော စစ်သည်တစ်ဦးပီပီ အလှအပရေးရာကို လုံးလုံးဂရုမစိုက်သော်ငြား စစ်ရေးလေ့ကျင့်မှုများကြောင့်လည်းကောင်း၊ တိုက်ခိုက်ရေးကို အားကစားပမာ နေ့တိုင်းလုပ်ဆောင်နေရ၍လည်းကောင်း ခန္ဓာကိုယ်ကို လေ့ကျင့်သလိုဖြစ်ကာ အလွန်တရာကြည့်ကောင်းပြီး ကြွက်သားတို့ဖြင့်ကျစ်လျစ်သန်မာသော ကိုယ်ထည်ကို ရရှိထားလေသည်။
အရင်က မဂေးသေးသော မင်းလွင်ဆိုလျှင်တော့ ထိုသို့သောယောက်ျားခန္ဓာကိုယ်ကို မြင်လျှင် အားကျစိတ်နှင့်အတူ လှသည်ဟုသာ တွေးမိမည်ဖြစ်သည်။
ယခုတော့ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကိုတောင် ချစ်၍ ယူထားပြီးဖြစ်သဖြင့် မိမိမြတ်နိုးသောယောက်ျားအပေါ် တပ်မက်စိတ်ဖြစ်သည်မှာ အံ့ဩစရာကိစ္စတော့မဟုတ်ပါချေ။
ယုဂန်သည် စိတ်၏စေ့ဆော်မှုအရ မိမိပိုင်သောယောက်ျား၏ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှ ကြွက်သားတို့ကို လက်ဖဝါးနုနုဖြင့် မထိတထိပွတ်သပ်လိုက်သည်။ မောင်ဟာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုနှစ်သက်သလို သူ့ဟာလည်း မောင့်ခန္ဓာကိုယ်ကို မစွဲလမ်းပါဟုဆိုလျှင် လိမ်ညာရာရောက်လိမ့်မည်။ သူ မောင့်ခန္ဓာကိုယ်ကို သဘောကျသည်။ မောင့်အထိအတွေ့တွေကိုလည်း နှစ်သက်သည်။ သူရော မောင်သည် ချစ်ခြင်းတရားအခြေခံပြီး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အပြန်အလှန်အားဖြင့် ရမ္မက်သဘောနှင့် ညှို့ငင်နိုင်စွမ်းရှိကြသည်သာ။
သို့ပေမဲ့လည်း အခုတော့ သူများအိမ်ရောက်နေသဖြင့် ထိန်းချုပ်ထားမှ ရမည်။
ညအထိအကောင်း၊ မနက်မှ ခရီးဆက်၍ သူလမ်းလျှောက်ပုံ မူမမှန်ဖြစ်နေလျှင် သူများတိုင်းပြည်က မြို့စားရှေ့မှာ ဘယ်လောက်တောင်အရှက်ကွဲလိုက်မည်လဲ။
ပြီးတော့ သူကအမတ်လေ။ ဂုဏ်သိက္ခာလေး ဘာလေး ဆည်ရဦးမည်။
"ကျွန်တော်လည်း ကြွက်သားတွေရအောင် လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်သင့်တယ်နော်။ အိမ်ပြန်ရောက်ရင် လုပ်ဦးမယ်"
ယုဂန်သည် သူ၏ညစ်ညမ်းသောစိတ်တို့ကို အလျင်အမြန်ဖယ်ရှားရန်အလို့ငှါ ကိုယ့်ကိုယ်ကို စကားလမ်းကြောင်းလွှဲလိုက်သည်။
မောင်ဟာတော့ သူ၏အတွေးတို့ကို မသိလိုက်သဖြင့် သူ့ကိုသာ ရွှန်းရွှန်းစားစားကြည့်နေရင်း
" ပြောတာပဲ။ အရင်ကလည်း မောင်နဲ့မနက်ပိုင်း လမ်းထလျှောက်မယ်လို့ပြောပြီး အိပ်ရာက မနိုးလို့မလုပ်ဘူးလေ"
ဟု ဆိုသည်။
ဒါကိုတော့ ယုဂန်မကျေနပ်ပေ။ မောင် အိပ်ရာထ,သည့်အချိန်က နေတောင်မထွက်သေး။ စက်နာရီအားဖြင့် ၅နာရီ ကျော်ကျော်မျှသာရှိဦးမည်။
ညပိုင်း လုပ်ဖြစ်၍ မနက်ပိုင်း ယုဂန်သူ့ရင်ခွင်ထဲနေပြီး ကပ်ချွဲတတ်သည့် နေ့မျိုးတွင်သာ မောင်က အိပ်ရာထဲကြာကြာနေသည်။ မဟုတ်လျှင် နေမထွက်ခင်ထ, တောစပ်တစ်ပတ်, ပတ်ပြေး၊ ပြီးလျှင် မရှိ,ရှိတဲ့အလုပ်ရှာလုပ်၊ လုပ်စရာမရှိလျှင် အစေခံများရှိလျက်နှင့် ကိုယ်တိုင်ထင်းထခွဲ၊ ပြီိးလျှင် ရေထချိုး။ ယုဂန်နိုးသည့်အချိန်ဆို မောင်က ကျန်းမာရေးနှင့်အညီ ကိုယ်လက်လှုပ်ရှားပြီး၍ ရေမိုးချိုးကာ တလက်လက်တောက်ပနေလေပြီ။ မနက်စာကိုတောင် အတူတူမစားလျှင် ယုဂန်စိတ်ဆိုးတတ်၍ စောင့်ဆိုင်းတတ်ခြင်းဖြစ်သည်။
ပြီးလျှင် မောင့်၏အံ့ဩစရာတစ်ချက်မှာ မောင်သည် အိပ်ရာကနိုးပြီးသည်နှင့် တစ်နေကုန် အိပ်ရာထက် မလှဲလျောင်းတော့ခြင်းဖြစ်သည်။ မောင်ဟာ တရေးတမောအိပ်စက်ခြင်းမရှိ။ ညအိပ်ချိန်ကလွဲ၊ အိပ်ရာပေါ် လှဲလေ့မရှိ။ ပြီးတော့ စဉ်းစားကြည့်စမ်း။ သူ့လုပ်သလိုလည်း ယုဂန်ကို လိုက်လုပ်စေချင်သေးသည်။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ,စိတ်ချမ်းသာအောင် သူ့အတိုင်း ယုဂန် အိပ်ရာလိုက်ထ,ဖူးပါသည်။ တစ်နေကုန်လုံး ငိုက်နေသည်မှာတော့ ယုဂန်တတ်နိုင်သည့်ကိစ္စလည်း မဟုတ်ပါချေ။ နောက်ပြီး ကိုယ်လက်လှုပ်ရှားရတာမျိုး ယုဂန်ကြိုက်တာမှ မဟုတ်ဘဲ။ သိပ်မလှုပ်ချင်လို့ အိပ်ရာပေါ်မှာတောင် ဒီတိုင်းလေးလှဲနေပြီး သူလုပ်သမျှ ခံနေသည့်ကိစ္စ မဟုတ်ပါလား။
ယုဂန်အတွက်တော့ သွားမယ်၊ စားမယ်၊ ပျော်မယ်၊ ပါးမယ်၊ sex လုပ်မယ် ဆိုသည့်ကိစ္စကလွဲ ကျန်တာအားလုံးကို တက်တက်ကြွကြွလုပ်ရန်ခဲယဉ်းသည်။
ဒါကျ မောင်က သူနှင့်ပြောင်းပြန်။ ရင်းနှီးသည့်သူများ၊ အထူးသဖြင့် ယုဂန်ဘေးကလွဲလျှင် ကျန်သည့်အချိန်တွင် မောင်က တက်တက်ကြွကြွ၊ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင် သိပ်မရှိပေ။ လူများသည့် ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲဆို ပိုဆိုး။ မောင့်ကို ထိုသို့သွားရန် အတင်းဆွဲခေါ်မှ ရသည်။ ခေတ်စကားနှင့်ဆိုလျှင်တော့ မောင်ဟာ လူစုလူဝေးမကြိုက်သည့် introvert ဟုဆိုရမည်။ နောက်ပြီး မောင်က အစီအစဉ်တကျနေတတ်ပြီး အချိန်ဇယားအတိုင်းလုပ်တတ်သည့် အကျင့်မျိုးရှိသည်။
"မောင်က အစောကြီးထတာလေ။ ကျွန်တော်ဘယ်လိုလုပ်ထ,နိုင်မလဲ"
" အဲ့လောက်လည်းမစောပါဘူး။ ယုဂန်ကိုက အိပ်ပုတ်ဖြစ်နေတာ"
အင်းပေါ့လေ။ အဲ့အချိန် အစေခံအစ၊ ဆပ်သွားဖူးအဆုံး တစ်အိမ်လုံးနိုးကာ ယုဂန်တစ်ယောက်ပဲ အိပ်နေသည်ဆိုတော့ ဘယ်စောသည်ထင်ပါ့မလဲ။ ဒီကမ္ဘာကလူတွေ စောစောစီးစီး ထပဲထ,နိုင်လွန်းသည်။
" ကျွန်တော်က ဉာဏ်သမားလေ။ ဉာဏ်သမားဆိုများ များများအိပ်မှ ဉာဏ်ကောင်းမှပေါ့"
သူ့စကားကြောင့် မောင် ခပ်ဟဟရယ်ကာ သူ့နှာဖျားလေးကို လက်မ၊ လက်ညှိုးကွေး၍ ဆွဲညှစ်သည်။
" ဆင်ခြေတွေ"
" ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော် တကယ် ကြွက်သားထွက်အောင်လုပ်တော့မှာပါဆို မယုံဘူးလား"
မောင် ရယ်ကျဲကျဲမျက်နှာနှင့် ခေါင်းခါသည်။
မယုံလည်း မယုံချင်စရာ။ စတွဲကတည်းက ထိုစကားပြောခဲ့သည်မှာ အခုဆို အကြိမ်တစ်ထောင်လောက်ရှိလောက်ပြီ။ မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ ယခု ယုဂန်အတည် ကတိပြုလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူလည်း လေ့ကျင့်ခန်းနည်းနည်းပါးပါးတော့ လိုက်လုပ်ရမည်။ တော်ကြာအသက်ကြီးလျှင် မောင်က ကြွက်သားကျစ်ကျစ်လျစ်လျစ်နှင့် တင်းရင်းကျန်ခဲ့ပြီး သူ့က လျော့တွဲချသည့်အရေခွံနှင့် အဘိုးကြီးအိုဖြစ်သွားလို့ မဖြစ်သေးပါချေ။
အခုတော့ အသက်၃၀ တောင်မပြည့်သေးသဖြင့် ခဏနေလိုက်ဦးမည်။ အသက်၄၀ ကျော်လျှင်တော့ သေချာပေါက် လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်မည်။ ကျန်းမာရေးလိုက်စားမည်။
" မယုံလည်းနေပေါ့။ ကြွက်သားမရှိတော့လည်း ဘာအရေးလဲ။ ဗလရှိတဲ့ယောက်ျားရထားတာပဲ"
ထိုစကားကြောင့် မောင်,ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်သည်။ မောင့်ကိုယ်မှ အမွှေးဆီရနံ့က ရီဝေထုံမှိုင်းဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် သင်းပျံ့ထုံကြိုင်း၍ နေသည်။
မိမိတို့တည်းခိုသော မြို့စားအိမ်သည် အလွန်တရာဧည့်ဝတ်ကျေပွန်လှ၏။ သို့ရာတွင် သူတို့၏ဧည့်ခံမှုအစုံစုံ၌ ယုဂန်အနှစ်သက်ဆုံးအရာဟု ဆိုရလျှင်တော့ ဤရေချိုးအမွှေးဆီကိုသာ လက်ညိုးညွှန်ပြလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။
သူတို့၏ အမွှေးဆီမှာ အလွန်တရာရနံ့ထူးခြားလှပြီး စွဲငြိမက်မောချင်စရာကောင်းလှသည်။ မွှေးရနံ့က ပန်းရနံ့လည်းမဟုတ်၊ ချိုမြမြလည်းမဟုတ်၊ ခပ်စူးစူးလည်းမဟုတ်။ အနှီရနံ့က တစ်ချက်ရှိုက်မိရုံနှင့်တင် ထပ်မံကာ နမ်းရှိုက်ကြည့်ချင်လောက်သည့် ကြည်လင်ကာ လန်းဆန်းသောရနံ့မျိုးပါပင်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် သင်းရနံ့သည် ထောပတ်လိုမချိုအီသော်လည်း ပန်းဝတ်ရည်နှယ် အရသာစိမ့်ကာ သေရည်ငွေ့ပမာ ရှတသည်။ စိမ့်တိမ့်တိမ့်နှင့် ဆွဲဆောင်မှုရှိသော ရနံ့ဟု ဆိုရမည်လားမသိပါချေ။
ယုဂန်သည် ထိုရနံ့ကိုစွဲလမ်းနေရပြီဖြစ်လေရာ မောင့်ကိုယ်ပေါ် စွဲထင်ကျန်ရစ်နေသော အဆိုပါရနံ့ကို ရှိုက်၍ရှူလိုက်မိလေသည်။ အနံ့၏ဆွဲဆောင်မှုကြောင့် သူသည် မောင့်ရင်ခွင်ထဲသို့ ပိုမိုတိုးကပ်သွားပြီး
" သူတို့ဆီက ဆပ်ပြာအနံ့က အရမ်းမွှေးတာပဲ။ ကိုက်စားပစ်ချင်စရာလေး"
ဟု အသံတိုးတိုးဖြင့် ရေရွတ်သည်။
မွှေးရနံ့နှင့်အတူ မောင့်ခန္ဓာကိုယ်ကိုပါ တွဲမြင်နေရသောကြောင့်လားမသိ။ အနံ့မှာ ပို၍အရသာရှိမည့်ပုံပေါက်နေသည်။
"ဆပ်ပြာခဲကိုတော့ သွားကိုက်မစားပါနဲ့ အချစ်ရယ်။ ဗိုက်ဆာရင် မောင် ရံရွေတော်တွေကို တစ်ခုခုမှာပေးပါ့မယ်"
မောင့်စကားကြောင့် ယုဂန် မောင့်ရင်ဘတ်ကို ရိုက်လိုက်သည်။ မောင်ကတော့ သူ့ကိုစ,နောက်ရသဖြင့် ကြိတ်ပျော်၍နေသည်။
" ဘယ်သူက ဆပ်ပြာကိုစားမှာလဲ"
" ပြောလို့မရဘူး။ ယုဂန်ကစားချင်စားမှာ"
" မစားပါဘူး။ အနံ့ပဲကြိုက်တာ"
ယုဂန်သည် မိမိမျက်စိရှေ့တည့်တည့်တွေ့မြင်နေရသော မောင့်၏ရင်အုပ်အကျယ်ကြီးကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း ငေးကြည့်နေမိသည်။ သူသည် အမွှေးရနံ့နှင့်အတူ အမြင်အာရုံ၏ဆွဲဆောင်မှုကြောင့် အဆုံးသတ်တွင် မနေနိုင်တော့ဘဲ မောင့်၏ညှပ်ရိုးကို ခပ်ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်သည်။
" မွ"
ထို့နောက် သူ မောင့်ကို မော့ကြည့်၏။ သူ့ကို ငေးကြည့်နေသော မောင့်၏အကြည့်များနှင့်ဆုံသောအခါ သူ,မနေနိုင်တော့ဘဲ မောင့်နှုတ်ခမ်းကိုပါ မော့၍နမ်းလိုက်သည်။
" ပြွတ်စ်"
အသံပါ,ထွက်သွားသောကြောင့် မောင် နှစ်ခြိုက်စွာပြုံးသည်။
" ဆပ်ပြာခဲတော့မစားတော့ဘဲ အဲ့အနံ့ထွက်နေတဲ့မောင့်ကိုပဲစားတော့မယ်ပေါ့"
မောင် ပြုံးတုံးတုံးနှင့်ဆိုသော် ယုဂန်သည် ခေါင်းညိတ်ရင်း
" ဟုတ်တယ် မောင့်ကိုပဲ စားတော့မယ်"
ဟု သံယောင်လိုက်ပြောလေ၏။ ပြီးသည်နှင့် မောင့်၏ရင်အုပ်အပေါ်သို့ နောက်တစ်ကြိမ် ဖိကပ်နမ်းပြန်သည်။
သူသည် မောင့်ခန္ဓာကိုယ်ကို နမ်းရုံမျှ ရည်ရွယ်ခဲ့သည်မှာ အမှန်ဖြစ်၏။ သို့ရာတွင် မောင့်၏ခန္ဓာကိုယ် အထက်ပိုင်းကို ပွတ်သပ်ရင်း ရင်အုပ်အပေါ် နှစ်ခါသုံးခါမျှ နမ်းရှုံ့ပြီးချိန်တွင်တော့ မောင်ဟာ ရှတလွန်းသောအသံတိမ်တိမ်ဖြင့်
" ဒုက္ခပဲ အချစ်"
ဟု အလန့်တကြား ရေရွတ်လာသည်။
ယုဂန်၏မျက်လုံးကလေးများ ကလယ်ကလယ်ဖြစ်သွားသည်။ သူ မောင့်ကို ဝိုင်းစက်နက်မှောင်သော မျက်ဝန်းများနှင့် မော့ကြည့်လိုက်သည်။
" ဘာဖြစ်လို့လဲ"
မောင်ဟာ စကားနှင့်ပြန်မပြော။ ထိုအစား ယုဂန်၏လက်တစ်ဖက်ကို ယူလိုက်ကာ အဝတ်ပေါ်မှ တစ်ဆင့် သူ၏ရိုးတံကို အုပ်ကိုင်စေလိုက်သည်။
အကြိမ်ကြိမ်ထိတွေ့ဖူးပြီး ဖြစ်သည့်တိုင် တင်းမာထောင်မတ်နေသော အထိအတွေ့ကြောင့် ယုဂန်၏ပါးလေးနှစ်ဖက် နီမြန်းသွားသည်။ ယုဂန်သည် ရှည်လျားသော မျက်တောင်လေးနှစ်ဖက်ကို အသာမှေးစင်းသွားလျက်
" သူများအိမ်မှာကို"
ဟု အရှက်သည်းဟန်ဖြင့် မပွင့်တပွင့်ဆိုသည်။
မောင်ကတော့ သူ့အထာနပ်နေလေပြီ။ ရှက်ဟန်ဆောင်ပြီး၊ ပြီးလျှင် မပူးပေါင်းမပါဝင်တာလည်းမဟုတ်။
ထိုအချက်ကို ကောင်းကောင်းသိနေသောမောင်က သူ၏ခါးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဆွဲဖက်ပွေ့လိုက်ရာ သူ မောင့်ရင်ခွင်ထဲသို့ အိခနဲနစ်ဝင်သွားသည်။
"ဘာဖြစ်လဲ။ ယုဂန်က မောင့်ကြင်ယာတော်ပဲဟာ။ ကြင်ယာတော်နဲ့ ဒါမျိုးလုပ်တာ ထူးဆန်းတဲ့ကိစ္စလား"
" ဒါပေမဲ့..."
" လာပါဦး။ မောင်နမ်းပါရစေ"
မောင့်၏အနမ်းကြမ်းကြမ်းများက သူ့အပေါ်သို့ တဟုန်ထိုးကျရောက်လာသည်။
တပ်မက်ခြင်းအပြည့်ပါသော မောင့်၏အနမ်းများက ယုဂန်၏နှုတ်ခမ်းနုနုကို ပွင့်ဟစေလျက် လျှာဖျားကိုပါ ပူနွေးစိုစွတ်စွာ ထွေးငြိယှက်တွယ်လာသည်။ တစ်ခဏလေးအတွင်းမှာပင် နှုတ်ခမ်းတို့ကြား၌ အကြားအလပ်မရှိတော့။ နူးညံ့ခြင်းမရှိတော့။ ပြင်းပြင်းပြပြနမ်းရှိုက်ခြင်းက ယုဂန်၏နှုတ်ခမ်းသားတို့ကို တတိတိဝါးမျိုနေကာ ရမ္မက်ငွေ့များက လျှာဖျားမှတစ်ဆင့် တစ်ဖက်လူဆီ ကူးလူးစီးဆင်းလာသည်။
ယုဂန် မျက်ဝန်းများကို မှိတ်ချလိုက်သည်။ သူ မောင့်ကိုပြန်လည်နမ်းရှုပ်ရင်း မောင့်၏လည်ပင်းကို အားကိုးတကြီးပွေ့ဖက်လိုက်သည်။
သူ့၏ခါးကို ကိုင်တွယ်ထားသော မောင့်လက်ဖဝါးကြမ်းကြမ်းများက သူ၏အင်္ကျီအောက်ကိုပါ ကျူးကျော်ဝင်ရောက်လာသည်။ အနှီ ပူနွေးကာ ကြမ်းရှရှဖြစ်သော လက်ဖဝါးများက သူ၏ချပ်ရပ်သော ဝမ်းဗိုက်ကို စုန်ချည်ဆန်ချည်ပွတ်သပ်လာကာ ထို့နောက်တွင်မူ မောင့်၏လက်က သူ၏လုံချည်ကို ဖြေလျှော့လာပြီး အတွင်းထဲသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်းလျှိုဝင်လာသည်။
မောင့်၏နှုတ်ခမ်းက သူ့ကို မက်မက်မောမောနမ်းရှိုက်မြဲဖြစ်၏။ လက်တစ်ဖက်ကမူ သူ၏ပေါင်တစ်ဖက်ကို ဆွဲဖျစ်ပြီးနောက် ဆီးခုံကိုပွတ်သပ်ကာ ပေါင်တံနှစ်ခုအလယ်ရှိနေရာကို ပိုင်စိုးပိုင်နင်းဆုပ်ကိုင်လာသည်။
အင်္ဂါဇာတ်ကို ဆုပ်ကိုင်ခြင်းခံလိုက်ရသဖြင့် ယုဂန် တစ်ချက်တုန်တက်သွားသည်။ တုန်တက်သွားသဖြင့် မောင့်ကို နမ်းနေရာမှ လွှတ်လိုက်မိရာ မောင့်၏နှုတ်ခမ်းများက သူ၏လည်ပင်းဆီ စုပ်ယူကိုက်ခဲလာတော့သည်။
တဖန် အောက်ဖက်တွင်လည်း မောင်က သူ၏ရိုးတံကို အထက်အောက် ဖြည်းညင်းစွာပွတ်သပ်နေ၏။ ပူနွေးသောအထိအတွေ့နှင့် မောင်ဟူသောအသိစိတ်ကြားတွင် ခင်ပွန်းသည်၏ရမ္မက်ငွေ့နှင့် ရင်းနှီးနေသော အချောင်းအတံမှာ တမုမဟုတ်မချင်း ထောင်မတ်လာခဲ့သည်။
ယုဂန် မျက်နှာပူလာသည်။ သူ့နောက်ရှိ ပြတင်းပေါက်မှ လေက သူ့၏နောက်ကျောကို အေးခနဲဖြစ်သွားစေသည်။ ယင်းမာရနံ့က ပိုမိုထုံသင်းလာ၏။ ထုံသင်းလွန်းသဖြင့် ချိုအီကာ မူးဝေချင်လာသည်။
" မောင့်အချစ်ကလေးက မူနေလည်း အောက်ဘက်ကတော့ မောင့်ကိုလိုချင်ကြောင်းပြသနေသားပဲ"
မောင့်၏ ခနဲ့ဟန်ပါသော တိုးရှရှအသံက ယုဂန်၏နားအတွင်း မထိတထိဝင်ရောက်လာသည်။
ယုဂန် ကြက်သီးနွေးများ တဖြန်းဖြန်းထ,သွား၏။ သူ,မောင့်လည်ပင်းကို ပိုမိုပွေ့ဖက်လိုက်ရင်း မောင့်၏ပခုံးထက်၌ လူကို ကပ်ချွဲတတ်သော ကြောင်ပေါက်လေးတစ်ကောင်ပမာ မျက်နှာကို အပ်လိုက်သည်။ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကမူ မောင်သူ့ကို အလိုက်တသိပွေ့ချီလိုက်သည်နှင့် မောင့်၏ခါးကို တွယ်ချိတ်ရန် အသင့်ပြင်ထားပြီးလေပြီ။
" အိပ်ရာပေါ်သွားကြရအောင်"
သူ မောင့်နားရွက်နားသို့ကပ်၍ ကာမရနံ့ပါသော လေသံတစ်ဝက်နှင့်ဆိုသည်။
သို့သော် မောင်သည် သူမျှော်လင့်ထားသလို ကုတင်ပေါ်သို့ ပွေ့ချီခေါ်ဆောင်သွားရမည့်အစား ဟက်ခနဲရယ်ကာ
" မသွားချင်ပါဘူး
ဟု ခပ်ရွဲ့ရွဲ့ဆိုသည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင် မောင့်၏လက်တစ်ဖက်က ယုဂန်၏လုံးဝန်သောတင်ပါးကို အဝတ်ပေါ်မှ ဆွဲညှစ်လိုက်သည်။
မိမိတို့၏စံအိမ်မှာသာဆိုလျှင်တော့ ကုတင်ပေါ်ဖြစ်စေ၊ တခြားနေရာ၌ဖြစ်စေ နှီးနှောရသည်က အကြောင်းမဟုတ်။ ယုဂန်စိုးရိမ်နေသည့် တစ်ခုတည်းသောအရာမှာ ပြတင်းပေါက်အကျယ်ကြီးသာဖြစ်သည်။
ပြတင်းပေါက်ကို ယင်းမာပင်က ကွယ်နေသည့်တိုင် စံအိမ်အောက်တွင် ကင်းလှည့်နေသောရဲမက်စစ်သည်တစ်ဦးဦးက သူတို့နှစ်ဦး၏ထိတွေ့ပွတ်သပ်မှုများကို မတော်တဆမြင်သွားလျှင် မည်သို့လုပ်ရပါမည်နည်း။
အကယ်၍ တွေ့သွားခဲ့သည်ရှိသော် ထိုရဲမက်မှာ မည်သည့်စကားတစ်ခွန်းမျှပြောမည် မဟုတ်သည့်တိုင် ယုဂန်ကတော့ မျက်နှာပူ၍သေနိုင်သည်။
ဘယ်လောက်ပဲ တရားဝင်လက်ထပ်ထားပါသည်ဆိုဆို၊ "သိသာသိစေ မမြင်စေနှင့်" ဟူသောစကားလည်း ရှိသည်မဟုတ်ပါလား။ အကြင်လင်မယားကိစ္စဆိုတာ သိုသိုဝှက်ဝှက်သာကောင်းသည်။
မောင်ကလည်း ဒီလိုအချိန်မျိုးဆို သူ့ကို စနောက်,ချင်စိတ်က ပေါ်ပြီ။
" ပြတင်းပေါက်နားမှာကို။ ဟိုအောက်နားမှာက အစောင့်တွေနဲ့..."
" အဲ့တာကြောင့် အသံသိပ်မထွက်စေနဲ့ပေါ့ အချစ်ကလေးရဲ့"
ယုဂန် မည်သည့်စကားမှ ပြန်မပြောနိုင်သေးခင်တွင် မောင်သည် သူ့ရှေ့ အောက်တည့်တည့်သို့ ဒူးထောက်ထိုင်ချသွားကာ သူ၏အောက်ပိုင်းအဝတ်ကို ဖြည်ချလိုက်လေသည်။ ထိုအခါ ရမ္မက်ကိုဆာလောင်နေသည့်ရိုးတံက မောင့်၏မျက်နှာအရှေ့တည့်တည့်၌ အမောက်ထောင်ပြသည့်ပမာ ငေါက်ခနဲ ထိုးထောင်လာသည်။
မောင်ပြုံးသည်။ နှုတ်ခမ်းစွန်းတစ်ဖက်တည်းသာ ကွေးသောအပြုံးဖြစ်လေရာ လူယုတ်မာအပြုံးနှင့်တူသည်ဟု ယုဂန် ပက်ပက်စက်စက်တွေးလိုက်သည်။
သူဘယ်လိုပြောပြော၊ မောင်ဟာ လုပ်ချင်ရာလုပ်ဦးမည့်သူမို့ စိတ်ထဲရှိသည့်အတိုင်းတော့ ဆဲလိုက်ဦးမည်။
" မောင် လူယုတ်မာကြီး"
ယုဂန် မကျေမနပ်ဆိုသော် မောင်က သဘောကျနှစ်ခြိုက်စွာသာ ပြုံး၏။ တစ်ဆက်တည်းပင် ယုဂန်၏ ဆင်စွယ်ပမာ ဖြူဖွေးသွယ်လျသော ပေါင်တံနှစ်ဖက်ကို ကိုင်လိုက်လျက် ထိုမှတစ်ဆင့် အနောက်ဖက်တင်ပါးဆီ ပွတ်သပ်သွားသည်။
" မင်းရဲ့ ကာမပိုင်ခင်ပွန်းသည်ပဲ။ ကိုယ်ပိုင်တဲ့ ကာမကို ကိုယ်ယူတာ ဆန်းသလား"
"ယူရအောင် ဘယ်သူက ပေးလို့လဲ။ မပေးပါဘူးနော်"
" ဟားဟားဟား ဟုတ်လား"
မောင် ခပ်ဟဟရယ်ပြီးနောက် ယုဂန်၏အင်္ဂါရပ်ကို အာခံတွင်းနွေးနွေးထဲသို့ စုပ်ယူဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ စိုထိုင်းပူနွေးသောအထိအတွေ့ကြောင့် ယုဂန်၏ခြေချောင်းကလေးများ ကုတ်ယူသွား၏။
မောင်ကမူ သူ၏တင်ပါးအိအိကို အုပ်၍ဆုပ်ကိုင်ထားကာ သူ၏ မာကြောနေသောရိုးတံကို နက်ချည်တိမ်ချည် စုပ်ယူဆွဲငင်လာသည်။ ထိုအခါ ယုဂန်၏အင်္ဂါထိပ်မှ ရမ္မက်အဟုန်များ ပိုမိုပူလောင်လာပြီး ယုဂန်သည် အနောက်သို့ ယောင်ယောင်လေးမှီလိုက်လျက် ပြတင်းပေါက်ဘောင်ကို နောက်ပြန်လက်ထောက်လိုက်မိသည်။
မောင်သည် ရိုးတံ၏ထိပ်ဖူးကို လျှာဖြင့် ကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်စွာ ရစ်ပတ်ကစား၏။ ပြီးနောက် အာခေါင်ပျော့သို့ရေက်သည်အထိ သူ၏အချောင်းအတံကို ထွေးငုံစုပ်ယူပြန်သည်။ မောင့်၏နှုတ်ခမ်းလွှာတို့က သူ၏တပ်မက်ခြင်းဆန္ဒအပေါ် စိုထိုင်းစွာပြေးလွှားနေသည်။ မောင့်၏လက်ဖဝါးကြမ်းကြမ်းတို့က သူ၏တင်ပါးကို အားပါးတရဆုပ်နယ်နေကာ တင်ပါးအလယ်မှ နေရာငယ်ဆီ ကျူးကျော်ဝင်ရောက်ရန် ဟန်ပြင်နေသည်။
မောင်သည် သူ၏ရိုးတံတစ်ခုလုံးကို ပူပြင်းစိုထိုင်းသွားစေပြီးမှ ခံတွင်းအပြင်ဘက်သို့ထုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် နောက်ဆုံးအကြိမ်ဖြင့် ထိပ်ဖူးကို နူးညံ့စိုထိုင်းသောလျှာဖျားဖြင့် လျက်လိုက်လျက်
" မင်းရဲ့ခင်ပွန်းကပြုစုပေးတာကို သဘောကျရဲ့လား သခင်လေး"
ဟု နက်ရှိုင်းကာ ဩရှသောအသံဖြင့်မေးသည်။
ထိုအချိန်တွင် ရိုးတံနှင့် မောင့်၏နှုတ်ခမ်းတို့မှာ နီးကပ်နေစမြဲဖြစ်ရာ မောင့်နှုတ်ခမ်းမှထွက်သည့် လေနွေးတို့က ယုဂန်၏ရိုးတံကို စိုစွတ်မှုကြားမှ ပူနွေးသွားစေသည်။
ယုဂန် အောက်သို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့၏ရှေ့တည့်တည့်၌ မုဆိုးထိုင်,ထိုင်၍ ဒူးထောက်နေသော မောင်နှင့် တောက်ပအရည်လဲ့နေသော မြစိမ်းရောင်မျက်ဝန်းများကို မြင်ရသောအခါ ယုဂန်စိတ်ထဲ၌ ညစ်တစ်တစ်အတွေးတစ်ခုပေါ်ပေါက်လာသည်။
ယုဂန်သည် ဒူးထောင်ထားသည့် မောင့်၏ခြေထောက်တစ်ဖက်အပေါ် မိမိ၏ညာဘက်ခြေထောက် တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် မောင့်မျက်နှာနှင့် နီးကပ်အောင် ကိုယ်ကို အောက်သို့ညွတ်ကိုင်းလိုက်လျက် မောင့်၏မေးစေ့ကို လက်ညှိုးဖြင့် ပင့်တင်လိုက်သည်။
ယုဂန် မျက်တောင်ရှည်များကို တစ်ဝက်မှေးချလိုက်လျက် မောင့်ကို အထက်စီးမှကြည့်ရှုသည်။
စိမ်းမြလွန်းသော မောင့်၏မျက်ဝန်းများက ချစ်ခြင်းတရားဖြင့် ဖျိုးဖျသည့်တိုင် တစ်ချိန်တည်းတွင်ပင် စိတ်အားတက်ကြွမှုနှင့် ကြမ်းရှစူးရဲနေသည်။ စိုစွတ်သော နှုတ်ခမ်းဟာတော့ ယောင်ယောင်လေးပြုံးနေ၏။
" ဘယ်က ခင်ပွန်းသည်လဲ။ အဆင့်နိမ့်တဲ့ ရိုးရိုးစစ်သည်ကများ"
မထင်မှတ်ထားသော စကားကြောင့် စစချင်း မောင်အံ့ဩသွားဟန်ရှိ၏။ သို့သော်လည်း ချက်ချင်းပင် မောင်ဟာ သဘောပေါက်သွားသည့်နှယ် နှုတ်ခမ်းစွန်းတို့ ကွေးညွတ်သွားကာ
" ဟုတ်ပါပြီ။ ဒီစစ်သည်ကပဲ သခင်လေးရဲ့စိတ်တိုင်းကျ လုပ်ဆောင်ပေးရမှာပေါ့"
ဟု ရယ်သံတစ်ဝက်ရော ဆိုသည်။ တစ်ဆက်တည်းပင် ယုဂန်၏ဖြူသွယ်သောပေါင်တံကို သွားဖြင့် အသာအယာကိုက်ကာ ဖိကပ်နမ်းလေသည်။
မောင်သည် သူ့ပေါင်ပေါ် နင်းထားသော ယုဂန်၏ခြေထောက်ကို အောက်ပြန်ချလိုက်၏။ ထို့နောက် မတ်တပ်ပြန်ရပ်လာပြီး ယုဂန်အင်္ကျီကို အလျင်အမြန်ဆွဲချွတ်ကာ သူ၏လည်တိုင်နှင့်ညှပ်ရိုးတစ်လျှောက် တတိတိကိုက်ခဲရင်း အကြမ်းပတမ်းနမ်းရှုပ်လာသည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင်ပင် မောင့်၏လက်ချောင်းများက ရင်ဘတ်ပေါ်ရှိ အသီးများကို မလွှတ်တမ်းဖိချေပွတ်သပ်နေသည်။
ယုဂန်၏ဟိုက်သိမ့်သောခါးသွယ်သွယ်ကို မောင် တင်းကျပ်စွာပွေ့ဖက်ထား၏။ မောင့်၏ ရမ္မက်ဇောဖြင့် ပူလောင်ပြင်းထန်နေသော အနမ်းများအောက်တွင် ယုဂန်သည် ကွန်ရက်၌ငြိသည့် ငါးတစ်ကောင်ပမာ တုပ်တုပ်မျှလှုပ်မရအောင် ချုပ်နှောင်ခြင်းခံထားရသည်။
ယုဂန် အသက်ရှူရန်ပင် မေ့လျော့မိ၏။ မောင့်၏ တပ်မက်ခြင်းဆန္ဒများနှင့် စိုထိုင်းနေသော ပင့်သက်ရှိုက်သံက ယုဂန်၏လည်ပင်းနားတွင် အဆင်တန်ဆာပမာ ရစ်ပတ်နေသည်။
မောင့်၏ ပူနွေးသောအထိအတွေ့။ မောင့်၏အသက်ရှူသံ။ မောင့်၏နမ်းရှိုက်သံ။
နောက်ဆုံး မောင့်၏ အရိုင်းဆန်သောကိုယ်သင်းရနံ့က ယုဂန်၏ခြေဖျားမှစကာ ဆံနွယ်တို့အဆုံး ရစ်နှောင်ဖုံးကွယ်ရာ သားရဲတစ်ကောင်မှ သူပိုင်သောအရာကို အမှတ်အသားပြုလုပ်နေသည့်အတိုင်းပါပင်။
မောင့်၏အထိန်းအကွပ်မရှိသော အနမ်းများကြောင့် ယုဂန်၏လည်တိုင်နှင့် ညှပ်ရိုးတစ်လျှောက်၊ ရင်ဘတ်တစ်လျှောက်၌ နီမြန်းသောအကွက်ရာများ ထင်းခနဲပေါ်လွင်လာသည်။ သို့သော်လည်း မောင်ဟာ ထိုမျှနှင့်မလုံလောက်သေးဘဲ ယုဂန်၏ရင်ဘတ်ကို စုပ်ယူကာ လျှာဖျားဖြင့် ထိခတ်နေလေသည်။
ယုဂန်သည် အနောက်တွင် ပြတင်းပေါက်ရှိနေသဖြင့် စိတ်ရှိလက်ရှိ မှီချမရ။ ထို့ကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်ကို အတန်ကြာတောင့်ခံထားရသည်ဖြစ်ရာ ကျောရိုးမှ ညောင်းညာလာသည်။
ထို့ကြောင့် ယုဂန်သည် မောင့်၏ဆံသားကောက်ကောက်များကြားထဲ လက်ချောင်းများကို လျှိုဝင်လိုက်ရင်း ဆံပင်ကို ဆွဲစုလိုက်သည်။ ဤနည်းဖြင့် မောင့်၏ခေါင်းကို အနောက်သို့ဆွဲလှန်လိုက်ကာ မောင့်နှုတ်ခမ်းများကို သူ၏ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှ ကွာကျသွားစေသည်။
" အရုဏ"
ယုဂန်သည် မာထန်ကာ ဩဇာညောင်းသောအသံဖြစ်စေချင်သည့်တိုင် တကယ်တမ်းထွက်သွားသည်က လေသံဖြင့်ရှတကာ ရီဝေလှိုက်မောနေသည့်အသံမျိုးသာ။
မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ မောင်သည် ယုဂန်၏ သခင်လေးနှင့် အဆင့်နိမ့်စစ်သည်ဟူသော တစ်ကိုယ်တော်ပြဇာတ်ကို ပါဝင်က,ပြလိုဟန်ရှိ၏။ သူက အောင်နိုင်သူပမာ ပြုံးနေလျက် ယုဂန်၏ နီဆွေးဖူးငုံသောနှုတ်ခမ်းလွှာကို မမှိတ်မသုန်စိုက်ကြည့်နေရင်းပင်
" မှန်လှပါ"
ဟု နှစ်ကိုယ်တည်းကြားရုံမျှ ခပ်တိမ်တိမ်၊ ခပ်ဩဩအသံနှင့်ဆိုသည်။
မောင်သည် နှုတ်ကသာ အမိန့်နာခံသူပမာ ဆိုနေသော်ငြား စူးရဲတောက်ပသည့် အစိမ်းရောင်အကြည့်တို့ကမူ မိမိရှေ့မှလူမှာ သူ၏အပိုင်ဖြစ်ကြောင်း မနားတမ်းကြွားဝါနေသယောင်။ သူသည် ယုဂန်၏ဝိဉာဉ်ထဲထိ ဖောက်ထွင်းလုမတတ် စူးစိုက်ကြည့်နေပြီး ယုဂန်၏နှလုံးသားကို တဆက်ဆက်တုန်ယင်လှုပ်ခါအောင် ပြုစားထားလေသည်။
ယုဂန်သည် မောင့်၏အကြည့်တို့ကြားတွင် ခွေယိုင်ပစ်ချင်လှသော်လည်း အခုချိန်တွင်တော့ မိမိဟာ အထက်မှလူဖြစ်သဖြင့် ဒူးပြေးထောက်ချင်သည့် စိတ်ကိုချိုးနှိမ်ကာ လည်တိုင်ကိုမော်ချလိုက်သည်။
ထို့နောက် ပါးနှစ်ဖက်တို့ ပူပြင်းနီမြန်းနေသည့်ကြားမှ မရှက်ချင်ယောင်ဆောင်ကာ
" မင်းကို ငါ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကြားမှာမြင်ချင်တယ်"
ဟု ပြတ်ပြတ်သားသားပြောချလိုက်လေသည်။
မောင် မထိတထိပြုံးသည်။ သူ ယုဂန်၏နားသံသီးကို တစ်ချက်မျှ နမ်းရှိုက်ငုံထွေးပြီးနောက် နား,နားသို့ကပ်ကာ အက်ရှလွန်းသောအသံဖြင့်
" အမိန့်တော်အတိုင်းပါပဲ"
ဟု တိုးညှင်းစွာဆိုသည်။
ပြီးသည်နှင့် မောင်ဟာ သူ့ကို တင်ပါးမှပင့်၍ ချီမ,လိုက်လေသည်။
မောင် သူ့ကိုပွေ့ချီပြီး အနီးနားရှိနောက်မှီပါသော ခုံတစ်လုံးပေါ် တင်လိုက်သည်။ သူသည် မောင်မည်သို့ပြုလုပ်မည်ကို စိတ်ဝင်စားနေခိုက်တွင် မောင်က သူ့ရှေ့၌ ဒူးထောင်ပြီး သူ၏သွယ်လျသောခြေတံနှစ်ချောင်းကို ပခုံးပေါ်တင်လိုက်သည်။
မောင် ဆွဲယူလိုက်သဖြင့် ယုဂန်၏ခန္ဓာကိုယ်အောက်သို့ လျှောကျသွားလေရာ ရိုးတံနှင့်အပေါက်မှာ မောင့်ရှေ့တည့်တည့်တွင် ဧည့်ခံသည့်ပမာ ဘွင်းဘွင်းရှင်းရှင်းပင်။
မောင်သည် သူ၏အင်္ဂါတစ်ဝိုက်နေရာကို မမှိတ်မသုန်စူးစိုက်ကြည့်နေလေသည်။ ထိုသို့အကြည့်ခံရသောအခါ မည်မျှပင် ခင်ပွန်းသည်ဖြစ်စေကာမူ ယုဂန်၏မျက်နှာတစ်ခုလုံး မီးတောက်မတတ် ပူပြင်းနီရဲလာလေသည်။ ထို့ကြောင့် ယုဂန် သည်းမခံနိုင်တော့သည့်အဆုံး သူ၏ထောင်မတ်နေသမြဲဖြစ်သော အချောင်းအတံနှင့် အပေါက်ဝတစ်ဝိုက်ကို လက်ဖြင့် မလုံ့တလုံပိတ်ကာလိုက်သည်။
သူ့အပြုအမူကြောင့် မောင်နှစ်ခြိုက်စွာရယ်သည်။ ထို့နောက် မောင်သည် ရိုးတံအပေါ် အုပ်ထားသော သူ့လက်ဖမိုးကို ဖိကပ်နမ်းလိုက်ကာ
" လက်ဖယ်ပေးပါဦး ကလေးလေးရဲ့"
ဟု ဆိုသည်။ သို့သော်လည်း ယုဂန်လက်မဖယ်ရသေးခင်မှာပင် မောင်သည် ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကြားနေရာသို့ အတင်းကာရောတိုးဝင်ကာ သူ အကြိမ်ကြိမ်ကျူးလွန်ဖူးပါသော အပေါက်ဝကို နှာဖျားချွန်ချွန်နှင့် တိုးဝှေ့လိုက်သည်။
ယုဂန် တုန်တက်သွား၏။ အသွေးအသားတို့ဆူပွက်နေခိုက်မှာပင် မောင့်၏အနမ်းနှင့် ကျွမ်းကျင်လှသော လျှာဖျားလှုပ်ရှားမှုတို့က အပေါက်ဝငယ်ဆီ အဆက်မပြတ်ကျရောက်လာသည်။
ထိုသို့ နောင်တစ်ချိန် မောင်ကျူးကျော်မည့်နေရာကို စိုရွှဲစွာ သုံးဆောင်နေခိုက်တွင် မောင်က ပေါင်တံ၊ ပေါင်ရင်းနှင့် တင်ပါးကိုလည်း မကျန်စေရ။ မထင်လျှင်မထင်သလို မောင်က ယုဂန်၏ပေါင်ရင်းကို ကိုက်ခဲတတ်သလို အပေါက်ဝအထက်ရှိ ကပ်ပယ်အိတ်တို့ကိုလည်း ခံတွင်းနွေးနွေးနှင့် ထွေးငုံတတ်ပြန်သည်။
ယုဂန် ညည်းမိ၏။ မောင်၏လက်ဖဝါးကြမ်းကြမ်းတို့က ယုဂန်၏ရိုးတံကို ဆုပ်ကိုင်ကာ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ပွတ်သပ်နေခဲ့သည်။ မောင့်၏လျှာဖျားတို့မှာမူ သူ့၏တွင်းဝအထဲမှာသာ။ ဤသို့ အရှေ့ရော အနောက်ပါ လှုံ့ဆော်ခြင်းခံရသောအခါ ယုဂန်သည် တုန်ယင်နေသော မျက်တောင်များကိုမှေးစင်း၍ ပင့်သက်မိသည်မှအပ တခြားမရှိ။ ရမ္မက်သွေးက သူ၏တစ်ကိုယ်လုံးတွင်စီးဆင်းနေကာ သူသည် ရိုးတံတွင်း တိုးလာသော သုတ်ရည်စီးကြောင်းကိုသာ ခံစားနေမိသည်။
ခဏနေသော် မောင်သည် ပခုံးပေါ်တင်ထားသော သူ့ခြေထောက်ကိုချလိုက်ပြီး သူ့ကို ခုံပေါ်မှ အသာအယာဆွဲထူလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့ကို ပြင်းပြင်းပြပြနမ်းရှိုက်ရင်းပင် ခုံဘေးကပ်ရပ်ရှိ ပြတင်းပေါက်ဆီ ဆွဲခေါ်သွားသည်။
မောင်လုပ်သမျှတိုင်းသာ နုနေသောသူသည် မောင်ဆွဲခေါ်ရာ ပြတင်းပေါက်ဆီပြန်ပါလာ၏။ မောင် သူ့ကိုဆွဲလှည့်လိုက်သောအခါတွင်လည်း အသာအယာပင် မောင့်ကိုကျောခိုင်း၍ ပြတင်းပေါက်ဘက်သို့ မျက်နှာမူသွားသည်။
ယုဂန် ပြတင်းပေါက်ဘောင်ကို လက်ထောက်လိုက်ရသည်။ ထိုအချိန်တွင် သူ့နောက်ရှိ မောင်က သူ၏ခါးကို ဆုပ်ကိုင်ထားကာ ထိုမှတစ်ဆင့် အောက်သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောချပွတ်သပ်သွားသည်။
ဖြန်း!
သူ့တင်ပါးကို မောင်,ရိုက်ချလိုက်သည်။ ရုတ်တရက်မို့ ယုဂန် "အ့" ခနဲ လန့်အော်လိုက်မိ၏။ ထိုအခါ မောင့်၏ညှင်းညှင်းသဲ့သဲ့ရယ်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။
လူကို သူ့အပိုင်ဖြစ်ကြောင်း ပြသရလို့ အတော်ကြီးပျော်နေပုံပါပင်။
" ကလေးလေး မောင်ထည့်တော့မယ်"
မောင် အသိပေးစကားဆိုသည်။
မကြာလိုက်ပါချေ။ မောင့်၏မာကြောပူလောင်နေသော ယောင်္ကျားအင်္ဂါက သူ၏အပေါက်ဝအတွင်းသို့ တရစ်ရစ်တိုးဝင်လာသည်။
ယုဂန်သည် နာကျင်မှုနှင့်အတူ လှုံ့ဆော်မှုကိုခံစားလိုက်ရသဖြင့် ပြတင်းပေါက်ဘောင်ကို လက်သည်းဖြင့်ပိုမိုကုတ်ခြစ်လိုက်မိသည်။
ခါတိုင်းလည်း မရေမတွက်နိုင်အောင် နှီးနှောစပ်ယှက်ခြင်း ပြုလုပ်ဖူးသည့်တိုင် အဘယ်ကြောင့် ဒီတစ်ခါ၌ စုတ်ဖြဲခံရသည့်ပမာ ထပ်မံနာကျင်နေမှန်း ယုဂန်နားမလည်ပါချေ။ နောက်ဆုံးတစ်ခါလုပ်ခဲ့တုန်းက လွန်ခဲ့သည့်နှစ်ပတ်ကဖြစ်ပြီး အဲ့လောက်လည်း အချိန်မကြာသေးပါဟုယုဂန်ထင်သည်။
" နာတယ်...အ.."
မောင့်၏ရိုးတံက အတွင်းသားနံရံကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်တိုက်မိချိန်တွင် ယုဂန် သေးငယ်တုန်ရီစွာ ညည်းညူလိုက်မိတော့သည်။
သူ၏အသံကြောင့် မောင့်၏တိုးဝင်မှုမှာ ခေတ္တရပ်တန့်သွားသည်။ မောင်က သူ့ကိုအမြဲညှာသည်။ မည်မျှပင်စိတ်ပါနေစေကာမူ သူအဆင်သင့်မဖြစ်လျှင် စောင့်ထိန်းလေ့ရှိသောမောင်က ဆက်ဆံနေချိန်တွင်လည်း သူ့ဘက်ကိုသာ အမြဲတမ်းကြည့်ရှုတတ်သူတစ်ဦးဖြစ်သည်။ ယခု သူနာကျင်နေမှန်းသိရသော် မောင့်၏လှုပ်ရှားမှုက ပိုမိုနူးညံ့လာသည်။
မောင် သူ့၏ကျောပြင်ကို အသာအယာ ပွတ်သပ်သည်။ ထို့နောက် သူ၏ခါးကိုကိုင်ဆွဲပြီး အနောက်သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်းလျှောချလိုက်သည်။
" နည်းနည်းပိုပြီး ကုန်းထားလိုက် အချစ်ကလေး"
ယုဂန် နာခံစွာဖြင့် ကိုယ့်ကိုပို၍ ညွတ်ကိုင်းလိုက်သည်။
အရုဏဟာ သူ၏ခါးကို ပူနွေးသောလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထား၏။ ယုဂန်၏ခါးသည် ယောက်ျားလေးတစ်ဦးအနေနှင့်သေးသွယ်လွန်းသည်ဖြစ်ရာ အရုဏ၏ ကြီးမားသော လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်စာနှင့် အံကိုက်စာသာဖြစ်သည်။
အရုဏသည် ယုဂန်၏အဝငယ်ထဲသို့ ဂရုတစိုက်နှင့် ကြင်ကြင်နာနာတိုးဝင်နေရင်း ယုဂန်၏ ပိန်သွယ်ဖြူဝင်းသော ခန္ဓာကိုယ်ကို ငေးမောကြည့်မိသည်။
သူ၏ကြင်ရာတော်ဖြစ်သော ယုဂန်၏အသားအရေမှာ နို့နှစ်ရောင်ပမာ ပန်းရောင်သန်း၍ ဖြူဖွေးသည်ဖြစ်ရာ အထူးသဖြင့် အဝတ်အစားဖြင့် ကွယ်လေ့ရှိသော အတွင်းသားများက မထိရက်မကိုင်ရက်စရာကောင်းလောက်အောင် ဖြူဝင်းလွန်းလှသည်။
ယုဂန်၏ ပြတင်းပေါက်ဘောင်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဆုပ်ကိုင် ထားသော လက်ချောင်းများက ရှည်သွယ်လှပလှပြီး လက်ပေါ်မှ အကြောစိမ်းစိမ်းလေးများက နို့နှစ်ရောင်အသားအရေတွင် ထင်းလင်းစွာ လူးလွန့်လှုပ်ရှားနေသည်။ ထိုမှတစ်ဆင့် ကြွက်သားအနည်းငယ်နှင့်ကျစ်လစ်သော လက်တစ်လျှောက် အကြည့်ရွေ့လာလျှင်တော့ ယုဂန်၏ ကြော့ရှင်းသောကျောပြင်ကို တွေ့ရမည်ဖြစ်သည်။ ထို့နောက်တွင်မူ ဟိုက်သိမ်ကာ လှပသော ခါးတစ်စုံ နှင့် ကျောရိုးတစ်လျှောက်ပြေဆင်းသွားကာ တင်ပါးအထက်၌ ခပ်ရေးရေးခွပ်ဝင်နေသော နေရာငယ်။
နောက်ဆုံးတွင်မူ သူ၏ဆီးစပ်ခုံနှင့် ထိလုမတတ်နီးကပ်နေသော လုံးလုံးအိအိတင်ပါးတစ်စုံက သူ၏စိတ်အာရုံနှင့် ကျေနပ်မှုကို အရယူနိုင်ဆုံးနေရာဖြစ်သည်။
ယုဂန်ကလှသည်။ အပိုပြောတာမဟုတ်။
အထူးသဖြင့် သူ့အရှေ့တွင် နောက်ကျောပေးကာ သူ၏အသွေးအသားကို ဝါးမျိုနေချိန်တွင် ယုဂန်က အလွန်တရာကို လှပလွန်းသည်။
လှလွန်းသဖြင့် ယုဂန်၏တစ်ကိုယ်လုံး ခေါင်းအစခြေအဆုံးကို စားသုံးပစ်ချင်လာသည်။
" တစ်ခုလုံးတော့ အထဲရောက်သွားပြီပဲ သခင်လေး။ ကျွန်တော်မျိုးက အထိန်းအကွပ်မရှိတာမို့လို့ သခင်လေးကပဲ အသံမထွက်အောင်ဂရုစိုက်ပါ"
ဩရှကာ အရှိန်အဝါပါလှသော အသံအဆုံးတွင် အသွင်းအထုတ်များက ရုတ်ချည်းစတင်လာခဲ့သည်။
ယုဂန်သည် အဆက်မပြတ်သော ဆောင့်ချက်များကြောင့် ရှေ့သို့ ယိုင်ယိုင်ကျသွားသည်ဖြစ်ရာ ပြတင်းပေါက်ဘောင်ကိုသာ အားပြု၌ ရပ်နေရသည်။
သူ၏အနောက်ပေါက်ကို ဆက်တိုက် ထိုးသွင်းနေခဲ့သည့် အရာက သူ၏ရမ္မက်ထုံးကို သွားရောက်ထိခတ်နေပြီဖြစ်ရာ တပ်မက်ခြင်းဇောများက သူ၏တစ်ကိုယ်လုံးကို ဖြာဝေယစ်မူးနေစေပြီဖြစ်သည်။
သို့တိုင် ယုဂန်သည် ခါတိုင်းလို မညည်းညူရဲဘဲ အသံမထွက်အောင် ဂရုစိုက်နေရ၏။ ဒီကြားထဲ သူ၏တင်ပါးနှင့် မောင့်၏ဆီးစပ်က ရိုက်မိသဖြင့် အဆက်မပြတ်သော တဖပ်ဖပ်အသံထွက်နေသည်ဖြစ်ရာ မည်သူမည်ဝါ ကြားသွားမည်ကို တိတ်တခိုးစိုးရိမ်နေရသေးသည်။
ထူးဆန်းသည်က ထိုသို့စိုးရိမ်နေသည့်ကြားမှ ကာမခံစားချက်ကလည်း အလွန်တရာကောင်းမွန်နေခြင်းသာ။ လူမိမည်စိုးသဖြင့် စိုးရိမ်ကြောက်လန့်နေခြင်းက မသိစိတ်ထဲ၌မူ ပြင်းထန်သောရမ္မက်တဏှာစိတ်ကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်ထင်သည်။ ဒါကတော့ စပ်ယှက်ခြင်းကို စိတ်လှုပ်ရှားစရာပါမှ ကျေနပ်တတ်တော့သည့် လူတို့၏မကောင်းသောဉာဉ် သေးသေးလေးဟုပင် ဆိုရမည်လားမသိပါ။
တဖြည်းဖြည်းနှင့် အရုဏ၏ဆောင့်ချက်များက ပိုမို ပြင်းထန်လာသည်။ သူ၏အသက်ရှူသံဟာလည်း ပိုမိုအက်ရှကာ ကျယ်လောင်လာ၏။
သူ၏ ပူလောင်မာတင်းနေသော အဓိကအင်္ဂါက ယုဂန်၏ဆီးကျိတ်တည့်တည့်ကို အကြားအလပ်မရှိ ထိုးဆောင့်မိနေသောအခါ ယုဂန်အနေနှင့် သည်းမခံနိုင်တော့ဟန်ပါပင်။
ယုဂန်သည် ပြတင်းပေါက်၏သစ်သားဘောင်အတွင်း လက်သည်းများနစ်ဝင်မတတ် ကုတ်ခြစ်လိုက်ကာ သတိထားနေသည့်ကြားမှ
" အာ့...ဟင့်...."
ဟူ၍ လှိုက်မောသံဖြင့် ညည်းလိုက်မိတော့သည်။
သူခံစားနေရသည်။ သူ၏ရိုးတံမှ အရည်ကြည်များက ထွက်ပြူစ ပြုနေလေပြီ။
" သခင်လေး အဲ့လိုအသံဆက်ထွက်နေရင် စံအိမ်အောက်က အစောင့်တွေကြားသွားလိမ့်မယ်။ မစိုးရိမ်တော့ဘူးလား"
အရုဏ၏ ရမ္မက်ဖြင့် စိုထိုင်းအက်ကွဲနေသော အသံက အသားချင်းထိခတ်သံများကြားမှ ပေါ်ထွက်လာသည်။
ယုဂန် လက်သီးကိုဆုပ်လိုက်၏။ အခုချိန်တွင် သူစကားပြောနိုင်အောင် ရှိစုမဲ့စုအားအင်ကလေးကို ခြစ်ကုပ်ယူရမည်ဖြစ်သည်။
" ဒီအချိန်မှာ အစောင့်တွေဘက်ကို တွေးနိုင်သေးတယ်ပေါ့"
အရုဏ ဟက်ခနဲရယ်သည်။ သူသည် ထိုးသွင်းမှုများကို တဖန်ပြန်နှေးလိုက်ရင်း ထောင်မတ်ကာ တဆက်ဆက်တုန်နေပြီဖြစ်သာ ယုဂန်၏ရိုးတံကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
" မဟုတ်ပါဘူး။ သခင်လေးအကြောင်းပဲ စိတ်ထဲရှိတာပါ"
အရုဏ ယုဂန်၏ရိုးတံကို ပွတ်ဆွဲလိုက်၏။
ထိုသို့ ပူနွေးစွာကိုင်ခံလိုက်ရသဖြင့် ရမ္မက်ငွေ့များ ပြည့်နှက်နေသော ခံစားချက်က ယုဂန်၏ဦးခေါင်းထိတိုင် ဒိုင်းခနဲ လှိုက်တက်လာသည်။ ယုဂန်၏ခေါင်းထဲ ပြာဝေကာ အတွေးများဗလာပြင်ဖြစ်သွား၏။
" ဟ့...အား..."
ထိန်းထားသည့်ကြားမှ ယုဂန် ညည်းညူမိပြန်သည်။ သူ၏ခြေတံသွယ်သွယ်များက တုန်ရီကာ ယိုင်နဲ့ချင်လာ၏။
ထိုအခြင်းအရာကို သတိထားမိသော အရုဏက ယုဂန်၏ခါးကို ပြန်မတ်စေလိုက်လျက် သူ၏ရင်ခွင်နှင့် ယုဂန်၏ကျောပြင်ထိကပ်နေအောင် ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ သူ၏အရာမှာမူ ယုဂန်၏အတွင်းထဲ၌သာရှိနေပြီး လက်တစ်ဖက်ကလည်း ယုဂန်၏ရိုးတံကို ဆုပ်ကိုင်ထားစမြဲဖြစ်သည်။
" နိမ့်ကျတဲ့စစ်သည်အောက်မှာ အရှက်မရှိဘဲခံနေရတာကို အစောင့်တွေကိုမသိစေချင်ဘူးမလား"
တိုးရှရှစကားတစ်ခွန်းက ယုဂန်၏အကြားအာရုံအတွင်းသို့ ပျော်ဝင်လာသည်။ အဆိုပါ နက်ရှိုင်းကာ လှိုက်မောလှသောအသံက မထိတရီဆန်လှသော်လည်း ဆွဲဆောင်မှုရှိနေသည်မှာတော့ ဝန်ခံရမည်ဖြစ်သည်။
" အချစ်ကလေး၊ မင်းသိပ်လှတာပဲ"
မောင် သူ၏လည်တိုင်ကိုနမ်းသည်။ လည်တိုင်ပေါ် ကပိုကရိုကျနေသော ဆံနွယ်များကိုလည်း နမ်း၏။
တစ်ပြိုင်တည်းပင် မောင့်၏လှုပ်ရှားမှုက ပြန်လည်စတင်လာကာ ယုဂန်ကို ပြတင်းပေါက်ဘေးရှိ နံရံတွင် ကပ်ချလိုက်ပြီဖြစ်သည်။
မောင့်၏သန်မာသောလက်တစ်ဖက်က နံရံနှင့်ဗိုက်ကြား, ရှိ ယုဂန်၏ရိုးတံထိပ်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ လက်ချောင်းများဖြင့် မထိတထိသွားလုပ်နေသည်။ ကျန်လက်တစ်ဖက်ကမူ ယုဂန်၏ပါးစပ်ကို ပိတ်ဆို့ထားခဲ့၏။
သူများသာ ပါးစပ်လာပိတ်သည်။ မောင်ကတော့ စကားများမြဲဖြစ်၏။ သူက ယုဂန်၏နားရွက်ဖျားနားကပ်ကာ
"ယုဂန် တစ်နေ့တစ်နေ့ ဘာတွေစားလဲ။ ခါးက မောင့်လက်တစ်ပွေ့စာပဲရှိတယ်။ မင်းရဲ့ခါးလေးကို ပွေ့ဖက်ပြီး ချစ်တင်းနှောရတဲ့အချိန်တိုင်း မင်းရဲ့ခါးလေးဘယ်လောက်သေးကြောင်း မောင်သတိထားမိတယ်"
ဟု ပြင်းထန်သောအသက်ရှူသံကြားမှ စကားလု၍ပြောသည်။
ယုဂန် မျက်စောင်းလှည့်ထိုးသည်။ မောင်က ယုဂန်၏မကျေမနပ်အကြည့်ကို မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ကာ ပါးကိုနမ်းသွားသည်။
ခဏနေသော်
" မောင်ပြီးတော့မယ် အချစ်ကလေး"
ဟု အလွန်အရာဩရှစွာဆိုလေသည်။
သို့သော်လည်း အရင်ပြီးသွားသူက ယုဂန်ဖြစ်သည်။ ယုဂန်သည် သူ၏ရိုးတံကို အပေါ်သို့ထောင်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားသော မောင့်၏လက်အပေါ်သို့ အရည်များစီးကျသည်အထိ သုတ်ရည်တို့ကို လွှတ်ထုတ်မိလိုက်သည်။
မရှေးမနှောင်းပင် မိမိ၏အနောက်ပေါက်အတွင်းမှလည်း ပူနွေးသောအရည်ပျစ်ပျစ်များ တိုးဝင်လာမှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။
မောင် သူ၏ရိုးတံကို ဆွဲနှုတ်သွားသည်။ အနောက်ပေါင်အတွင်း ဟာခနဲဖြစ်သွား၏။
မောင်ဟာ သူ့ကို ပါးစပ်ပိတ်ထားရာမှ ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်ကာ သူ့အနောက်သို့ တစ်လှမ်းမျှဆုတ်သွားသည်။ ထို့နောက် သူ့တင်ပါးကို လက်ချောင်းများဖြင့်ဖြဲ၍ အပေါက်ဝဆီ စိုက်ကြည့်နေသည်။
" မင်းရဲ့တင်ပါးတစ်လျှောက် အရည်တွေစီးကျနေတာ သိပ်လှတာပဲ။ မင်းကိုတောင်ပြန်မြင်စေချင်တယ်"
"ဟုတ်လား"
" အင်း။ မောင့်ယုဂန်က သိပ်လှတာ။ ထပ်လုပ်ချင်စရာလေးပဲ"
ညှီစို့သောအရည်ပျစ်ပျစ်များနှင့် ပြည့်နှက်သွားသော အပေါက်ဝကို လက်ချောင်းများဖြင့် ပြန်လည်ဖြဲကြည့်လိုက်သောအခါ အရည်များက အဝမှတစ်ဆင့်ပြန်လည် ယိုစီးကျလာသည်။ ထိုအရည်များက ယုဂန်၏ ပေါင်တံတစ်လျှောက် တလိမ့်လိမ့်စီးကျသွား၏။
အရုဏသည် သူနှစ်သက်ရသောအဆိုပါမြင်ကွင်းကို ကြည့်နေချိန်မှာပင် စိတ်က ထပ်ပေါက်လာလေရာ တင်ပါးအိအိကို သွားဖြင့် နာနာလေးကိုက်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူ့သွားရာ ပေါ်သွားသော တင်ပါးကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ကြည့်နေ၏။
သို့သော်လည်း သူကြာကြာမကြည့်လိုက်ရပါချေ။ ယုဂန်က သူနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ပြီး တင်ပါးကို ဖုံးကွယ်လေပြီ။
"ဒီခန္ဓာကိုယ်က မူလယုဂန်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေ။ မောင်က ယုဂန်အစစ်နဲ့ဆုံခဲ့တယ်ဆိုရင်ရော သူ့ကိုဒီအတိုင်းချစ်မှာလား။ မင်းရဲ့ခါးလေးက သေးလိုက်တာ ဆိုပြီးတော့လေ"
အရုဏ မျက်မှောင်ကုတ်ကျသွားသည်။ သူ့ကို လက်ပိုက်ကာ ကြည့်နေသောယုဂန်က စ,နောက်နေဟန် တစ်စက်မျှ မရှိလေရာ အရစ်ခံတော့ရမည်ဖြစ်ကြောင်း ကြိုတင်သိရှိလိုက်သည်။
" ကတ်သီးသတ်သတ်တွေမမေးနဲ့လေ အချစ်ရဲ့"
ဒီတစ်ခေါက် မျက်ခုံးတို့တွန့်ချိုးသွားသူမှာ ယုဂန်နိုင်သာဖြစ်သည်။
" မေးတာပဲဖြေစမ်းပါ။ အဲ့အခါကျရင်ရော မောင့်ယုဂန်က သိပ်လှတာ၊ မောင့်ယုဂန်တင်ပါးကနေ အရည်တွေစီးကျနေတာ မောင်သိပ်သဘောကျတာပဲဆိုပြီး ပြောမှာလား"
အရုဏသည် မိမိကံကြမ္မာကို လက်ခံရတော့မည်မှန်း သိရှိသွား၏။ ထို့ကြောင့် သူသည် အချိုသတ်သည့်အနေနှင့် ယုဂန်အနားသို့ ပိုတိုးကပ်သွားကာ
" မောင်ချစ်တာမင်းလေ။ သူမှမဟုတ်တာ"
ဟု ယုဂန်၏လက်တစ်ဖက်ကို ယူ,နမ်း၍ ဆိုသည်။ သို့သော်လည်း ယုဂန်ဟာ သူ့လက်ကို ဆတ်ခနဲရုတ်သိမ်းသွားသည်။
"ဒါ သူ့ခန္ဓာကိုယ်လေ"
" ခန္ဓာဆိုတာ ပျက်စီးပါတယ်။ မောင်ချစ်တာ မင်းလွင်ရဲ့ဝိဉာဉ်ကိုပဲ"
ယုဂန် ဘာမှပြန်မပြော။ ထိုအစား သူ့ကိုသာ အတန်ကြာစိုက်ကြည့်နေသည်။
ယုဂန်၏မျက်ဝန်းနက်နက်များသည် အရည်လဲ့ကာ ဝိုင်းစက်ဖျိုးဖျနေ၏။ ခေတ္တကြာသော် ထိုမျက်ဝန်းများသည် ပိုမို စိုစွတ်ကာရွှန်းလဲ့လာပြီး အရည်ကြည်များ ရစ်ဝိုင်းတက်လာသည်။
ထိုသို့ ရုတ်တရက်ကြီး ယုဂန် မျက်ရည်ဝဲတက်လာသည်ကို မြင်သော် အရုဏ ထိတ်လန့်သွားသည်။
သူ၏ယုဂန်သည် မကြာခဏငိုလေ့ရှိသော လူမျိုးမဟုတ်။ သို့သော်လည်း ချစ်တင်းနှောပြီးသည့်အချိန်မျိုးတွင်မူ သိသိသာသာစိတ်နူးညံ့နေလေ့ရှိသောကြောင့် ချစ်တင်းနှောချိန်နှင့် ကိစ္စပြီးချိန်တွင် ရုတ်တရက်ကြီး ထ,ထငိုလေ့ရှိသည်။
တစ်ခါတလေဆို သူ့ကိုမဖက်ထားပေးသည့် အကြောင်းပြချက်နှင့်တောင် ငိုတတ်၏။ ထို့ကြောင့် ကိစ္စပြီးချိန်မျိုးတွင် သူဟာ ယုဂန်ကို မျက်တစ်ခတ်လေးမျှတောင် ပစ်ထားလို့ မရပါချေ။
" ဘာဖြစ်တာလဲ အချစ်ရဲ့။ ရုတ်တရက်ကြီး"
အရုဏ ယုဂန်၏ပါးပြင်ကလေးကို နူးနူးညံ့ညံ့အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
ထိုအခါ ယုဂန်သည် နှုတ်ခမ်းကလေးကိုမဲ့သွားလျက်
" မောင်လိမ်တာ"
ဟု ငိုသံတစ်ပိုင်းတစ်စနှင့်ပြောလေသည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင်ပင် သူ့မျက်ရည်များက ပိုမိုပြည့်နှက်လာသည်။
" မောင် ဘာလိမ်လို့လဲ"
" မူလယုဂန်နဲ့တွေ့ရင်လည်း ဒီခန္ဓာကိုယ်ကလှတယ်ဆိုပြီး ကြိုက်မှာမဟုတ်လား"
ဒီတစ်ခေါက်တော့ ငိုရသည့်အကြောင်းရင်းက အတန်ငယ်ကြီးမားကြောင်း အရုဏတွေးတောလိုက်မိသည်။
" မကြိုက်ပါဘူးကွာ"
" ဒီခန္ဓာကိုယ်ကလုပ်ချင်စရာလေး ဆိုပြီးတော့လေ"
ယုဂန်၏ပါးပြင်ပေါ် မျက်ရည်တစ်စက်စီးကျလာသည်။ အရုဏသည် ထိုမျက်ရည်ကို အလျင်အမြန်ပင် ဖယ်ရှားလိုက်၏။
" ဒါက မောင့်မင်းလွင်နဲ့မို့လို့ မောင်ကပြောတာလေ"
ချော့မော့သော နူးနူးညံ့ညံ့စကားသည် ဒီအချိန်တွင် အသုံးမဝင်တော့။
ယုဂန်သည် သူ၏ရင်ဘတ်ကို ထုရိုက်ကာ အက်အက်ရှရှငိုသံနှင့် ဗလုံးဗထွေးပြောလာသည်။
" မာနထိခိုက်လိုက်တာ။ မောင်က ကျွန်တော့်တစ်ယောက်တည်းကိုကြိုက်တာပဲကွ ဆိုပြီးဂုဏ်ဆာနေတာ။တကယ်တမ်းကျ မူလယုဂန်နိုင်ကိုလည်း မောင်ကကြိုက်နိုင်တာပဲ"
" လုပ်နေရင်းတန်းလန်းကြီးနဲ့ လျှောက်တွေးပြီး သဝန်ထတိုပြန်ရော အချစ်ရာ"
" ဒါ လျှောက်တွေးတာမှ မဟုတ်တာ"
ယုဂန် ငိုရှိုက်သံကြီးနှင့် အော်သည်။
အရုဏ သက်ပြင်းသဲ့သဲ့ချလိုက်၏။ သူသည် ယုဂန်၏ဆံနွယ်များကို နူးညံ့ညင်သာစွာပွတ်သပ်လိုက်ကာ စိတ်ဆိုးနေသည့် ကြောင်ပေါက်လေးကို နွေးထွေးမှုပေးသည့်ပမာ ကြည်လင်သော၊ ညင်သာသောအသံနှင့်ဆိုသည်။
" ဟုတ်ပါပြီ။ မောင်က မင်းလွင်ရဲ့အကျင့်စရိုက်ကို သဘောကျတာပါ။ မောင့်ကို နွေးထွေးတယ်ခံစားရစေတာ၊ မောင်နဲ့အပေးအယူမျှတာ၊ မောင်ကိုကြည်နူးစေတာ အဲ့ဒီ့အရာအားလုံးက မင်းရဲ့ကိုယ်ပိုင်အပြုအမူနဲ့စိတ်ထားတွေကြောင့်ဖြစ်လာတာလေ။ ဒါကြောင့် မူလယုဂန်နိုင်နဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ချင်းတူရင်တောင် မောင်ကကြိုက်မှာမဟုတ်ဘူး။ မောင်က မင်းကိုပဲချစ်လို့ လက်ထပ်ထားတာပါ"
ယုဂန် သူ့ကို မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးများနှင့်ကြည့်သည်။ နှုတ်ခမ်းလေး မမဲ့တော့ပုံအရ သူ၏ချော့မော့ခြင်း အောင်မြင်သွားပုံရသည်။
ယုဂန်သည် ခေါင်းငုံ့ကာ ခေတ္တငြိမ်သွား၏။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် သူ၏ရှည်လျားသောမျက်တောင်တို့ကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်ရင်း မျက်ဝန်းထဲရှိ မျက်ရည်ကြည်တို့ကို သိမ်းဆည်းလိုက်သည်။
" ကျွန်တော် ကျွန်တော်လာခဲ့တဲ့ စကြဝဠာကိုပြန်ရောက်သွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
သူ တိုးညှင်းစွာမေးသည်။
ငိုရှိုက်ပြီးသည့် နောက်တစ်ဆင့်တွင် ယုဂန်ဟာ အတွေးများလေ့ရှိမှန်း သိသည်မို့ အရုဏ,ထိုမေးခွန်းအပေါ် များစွာမအံ့ဩမိပေ။
" ပြန်ရောက်သွားစရာအကြောင်းရှိလား"
" မပြောတတ်ဘူးလေ။ ဒါပေမဲ့ ဘာမဆိုဖြစ်နိုင်တာပဲ မဟုတ်ဘူးလား"
ယုဂန် သူ့ကိုမော့ကြည့်သည်။
ယုဂန်၏ နီမြန်းနေသော နှာတံချွန်ချွန်လေးနှင့် ပါးအို့နီနီလေးက အသက်သုံးဆယ်ပြည့်တော့မည့် ယောက်ျားတစ်ဦးဟု မထင်ရလောက်အောင် ချစ်စဖွယ်ကောင်းလွန်းနေသည်။
အရုဏသည် ထိုချစ်စဖွယ်ယောက်ျားလေးအား အသည်းယားစွာဖြင့် ပါးပြင်ကလေးကို ဆွဲဖျစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဆံပင်ကလေးကို သပ်တင်ပေးသည်။
" မောင် မင်းကိုလိုက်ရှာမယ်"
ယုဂန်၏မျက်ဝန်းကလေးများ ဝင်းခနဲလင်းလက်သွားသည်။
" မူလယုဂန်နိုင်ကတော့ ကျွန်တော့်ကလုန်းမဟုတ်ပေမဲ့၊ တကယ်လို့ တခြားစကြဝဠာမှာ ကျွန်တော့်ရဲ့ကလုန်းတွေတွေ့ရင်ရော"
ယုဂန် ရှင်းပြဖူးသည့်အတွက် စကြာဝဠာနှင့် ကလုန်းဟူသော မိမိတို့နှင့်အလွန်တရာတူသည့်လူများအကြောင်း အရုဏ ထိုက်သင့်သလောက် နားလည်ပြီးဖြစ်သည်။
ယုဂန်ပြောပြဖူးသလောက် မူလယုဂန်နိုင်ဟာ မင်းလွင်၏ ကလုန်းမဟုတ်ဘဲ ရုပ်သာ တထေရာထဲတူသူ ဖြစ်သည်။ လွန်စွာ အံ့ဩစရာကောင်းသော တိုက်ဆိုင်မှုဖြစ်သော်ငှါး မင်းလွင်ပြောသလို " မဖြစ်နိုင်တာမရှိ" ဟူသည့်စကားအတိုင်း ထူးဆန်းလွန်းသဖြင့် မယုံကြည်နိုင်စရာကောင်းသော တိုက်ဆိုင်မှုကြီးဟုသာဆိုရမည်။
မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ ကလုန်းဖြစ်ဖြစ်၊ ရုပ်တူသူဖြစ်ဖြစ်။ သူကတော့ မင်းလွင်မှသာ ဖြစ်မည့်လူမို့ မင်းလွင်မရှိတော့မည့်ဘဝကို တွေးကြည့်လို့တောင်မရချေ။
မင်းလွင် သူ့အနားကထွက်သွားလျှင်လည်း မင်းလွင်ကိုသာ သူ,မရမကလိုက်ရှာမိမည်ဖြစ်သည်။
" ကိုယ်ပွားချင်းတူရင်တောင် မောင်က မင်းမှဖြစ်မှာမို့လို့၊ ဘယ်လိုအခြေအနေမျိုးမှာဖြစ်ဖြစ် မောင်မင်းကိုလိုက်ရှာမယ်။ ဟုတ်ပြီလား"
ယုဂန် ပြုံးသွားသည်။ သူသည် လက်သန်းလေးကို ထောင်ပြလျက်
" ကတိနော်"
ဟု ဆိုသည်။ အရုဏ ယုဂန်၏လက်သန်းလေးကို သူ၏လက်သန်းဖြင့်ချိတ်လိုက်သည်။
" ကတိ"
မည်သို့ပင် အခက်အခဲရှိစေကာမူ ဒီကတိကိုတော့ သူရအောင် တည်သွားမည်ဖြစ်သည်။
" ကလုန်းတွေက ကျွန်တော်နဲ့ရုပ်ကော၊ အကျင့်ကော တူတယ်ဆိုရင်တောင် ကျွန်တော့်ကိုပဲချစ်ရမယ်။ ကြားလား"
အရုဏ ပြုံးလျက် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ယုဂန် သူ့ကို သဝန်တိုပြီး ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနိုင်နေလျှင် သူ အဘယ်ကြောင့်ပျော်ရွှင်နေရမှန်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း နားမလည်ပါချေ။
" မောင် ကျွန်တော့်ကိုရော အဲ့လိုပြန်မမေးဘူးလား"
" ယုဂန် ကိုယ်ပွားလူတစ်ယောက်ယောက်ကိုချစ်မိသွားလည်း ကိစ္စမရှိဘူး"
" ဘာလို့လဲ"
ယုဂန် အံ့ဩသွားဟန်ရှိသည်။
အရုဏ နှုတ်ခမ်းစွန်းတစ်ဖက်တည်း ကွေးညွတ်ရုံမျှပြုံးကာ ယုဂန်၏ အေးစက်စက်ပျော့တော့တော့ လက်ကလေးတစ်ဖက်ကို ဆွဲယူရင်း သူ၏ပါးတွင်ကပ်လိုက်သည်။
" ရုပ် တူတယ်ဆို။ မောင်က အဲ့လူကိုသတ်ပြီး အဲ့နေရာဝင်ယူလိုက်ရင် ဖြစ်တာပဲမလား။ ဘယ်သူ့မှသတိထားမိမှာမဟုတ်ဘူး"
ယုဂန် ရယ်သည်။ ထို့နောက် သူ့ရင်ဘတ်ကို တစ်ချက်ထုကာ
" ဆိုးလိုက်တာ"
ဟု ရယ်သံတစ်ဝက်နှင့် ဆိုသည်။
" မင်းနဲ့ပတ်သတ်ရင် လူဆိုးဖြစ်ရလည်းတန်ပါတယ်"
ယုဂန် အံ့အားသင့်ဟန်ဖြင့် မျက်ခုံးပင့်ကာ ပြူးကြည့်သည်။ ထိုရုပ်ကလေးသည် သူ့အတွက် ချစ်စဖွယ်အတိဖြစ်လေရာ အရုဏသည် ယုဂန်၏ပါးအိအိလေးထဲ နှာဖျားနစ်ဝင်သည်အထိ နမ်းရှိုက်လိုက်ပြီး
" ကလေးလေး မောင့်ကိုထပ်ပြီး မပြုစုချင်ဘူးလား"
ဟု ခပ်တိုးတိုး၊ ခပ်တိမ်တိမ်မေးသည်။
ယုဂန်၏လက်နှစ်ဖက်က သူ့၏လည်ပင်းကိုဖက်တွယ်လာသည်။ ထို့နောက် ယုဂန်ဟာ သူ၏နားရွက်ဖျားကို မော့နမ်းလာပြီး နား,နားကပ်၍ တိုးရှရှပြောသည်။
" ကုတင်ပေါ်သွားမယ်"
ဒီတစ်ခါတော့ သူ ယုဂန်အလိုကိုလိုက်တော့မည်။ ထို့ကြောင့် ယုဂန်ကို တင်ပါးမှတစ်ဆင့်ပွေ့ချီလိုက်လေရာ ယုဂန်၏ခြေနှစ်ဖက်က သူ၏ခါးကို ချိတ်တွယ်လာသည်။
ထိုသို့ပွေ့ချီပြီး ကုတင်ဆီသွားရာလမ်းတစ်လျှောက် အရုဏ၏နှုတ်ခမ်းပေါ်သို့ ပြင်းပြသည့်အနမ်းများက ကျရောက်လာပြန်၏။
ဒီညတော့ ညတာရှည်ဦးမည်ထင်သည်။
*******************************
A/N
ဒီအပိုင်းမှာ တခြားအရေးကြီးကိစ္စတွေထည့်မယ်ဆိုပြီး plot ချထားပေမဲ့ sexual content နဲ့တင် ရှည်သွားလို့ နောက်တစ်ပိုင်းမှ မြှုပ်ကွက်တွေ ဖော်ရတော့မယ်။ စာအုပ်ထုတ်ရင်တော့ သူတို့ရဲ့ adult content တွေအကုန် ဖြုတ်ချခဲ့မှာပါ။ wattpad မှာပဲ တိတ်တိတ်လေး လာဖတ်ကြပေါ့ ဟုတ်လား xD
TEO က တစ်ပိုင်းတစ်ပိုင်း စာအရမ်းရှည်တော့လေ၊ ကိုယ်ကလည်း မအားတာနဲ့ တစ်ပတ်ကို တစ်ပိုင်းလောက်ပဲ ရေးနိုင်သလိုဖြစ်နေတယ်ရယ်။ တစ်ပတ် နှစ်ပိုင်းတော့ update နိုင်အောင်ကြိုးစားပေးသွားပါ့မယ်။ ဒါမဲ့ ကတိတော့ မပေးရဲဘူး:')
Funfact အနေနဲ့ပြောရရင် ယုဂန်ရဲ့ခါးဆိုဒ်က ၂၈ လက်မပါ။ အရပ် ၁၈၀ cm ရှိတဲ့ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ တကယ့်ကို ခါးသေးသေးလေးပိုင်ဆိုင်ထားတာပါ။
.
.
.
.
Sexual content alert! read at your own risk
Zawgyi
ျပတင္းေပါက္
_______________________
ေလတစ္ခ်က္အခတ္တြင္ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ ယင္းမာရနံ႔က ႏွာဖ်ားဝဆီ လႈိက္ခနဲ လႈိက္ခနဲ တိုးေဝွ႔လာသည္။
ယုဂန္ဟာ မိမိတစ္ကိုယ္လုံးျပဳတ္က်ႏိုင္ေလာက္သည့္ က်ယ္ဝန္းလွေသာ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကို လက္ေထာက္ရင္း မိမိေရွ႕တည့္တည့္ရွိ ယင္းမာပင္ႀကီးမွ အကိုင္းအခတ္တို႔ကို အမႈမဲ့စြာ ေငးေဆြးၾကည့္ေနမိသည္။
ညဘက္အခ်ိန္မို႔ ယင္းမာပင္မွ အ႐ြက္တို႔ဟာ စိမ္းစိမ္းစိုစိုမရွိ။ ထိုအစား ေမွာင္မိုက္က်ေသာ သစ္ရိပ္သစ္ခက္မ်ားႏွင့္ အ႐ြက္တို႔၏တရွဲရွဲျမည္သံကိုသာ ၾကားရသည္။ ထို႔အျပင္ ျပတင္းေပါက္ကို အ႐ြက္စိတ္စိတ္၊ အကိုင္းအလွ်ိဳလွ်ိဳတို႔က ကြယ္ေနေလရာ အျပင္ဘက္ျမင္ကြင္းကို ေသခ်ာစြာမျမင္ရေပ။ သို႔တိုင္ သစ္႐ြက္တို႔၏ဟိုၾကားဒီၾကား လြပ္လပ္သည့္ေနရာမ်ားတြင္ေတာ့ စံအိမ္ၿခံဝန္းအဝင္ဝကို လွမ္းျမင္ႏိုင္ကာ ၿခံဝတြင္ မီးတုတ္မ်ားႏွင့္ ရပ္ေစာင့္ေနသည့္ လုံၿခဳံေရးစစ္သည္မ်ားကို ေတြ႕ရသည္။
ထိုစစ္သည္မ်ားမွာ ရာဓဇတိုင္းစစ္သည္မ်ားျဖစ္၏။ သူတို႔ေရာက္ရွိေနေသာေနရာမွာေတာ့ မင္းသားမင္းသိဒၶာတ္၏ဩဇာခံ ရာဓဇတိုင္းအတြင္းမွၿမိဳ႕စားတစ္ဦး၏ စံအိမ္ေတာ္ျဖစ္သည္။
သူႏွင့္ေမာင္သည္ မိမိတို႔၏ကတိတာဝန္အရ ရာဓဇတိုင္းဘက္သို႔ ထြက္ခြာလာခဲ့ကာ လုပ္ႀကံေပးရမည့္ အတိုင္ပင္ခံအမတ္ႀကီး၏မိဘမဲ့ေက်ာင္းဆီသို႔ သြားေရာက္ရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အဆိုပါမိဘမဲ့ေက်ာင္းသည္ ေဝးလံလွေလရာ သူတို႔အေနႏွင့္ ယခုစံအိမ္ေတာ္တြင္ တစ္ညတာနားခိုၿပီး မနက္က်မွ လိုရာခရီး ေရွ႕ဆက္ရမည္ျဖစ္သည္။
တည္းခိုေသာ စံအိမ္ေတာ္ပိုင္ရွင္ၿမိဳ႕စားမင္းသည္ မင္းသားမင္းသိဒၶာတ္၏အမိန႔္ကို ရရွိထားၿပီးျဖစ္သည့္အျပင္ မင္းသားအ႐ုဏကိုလည္း ၾကည္ညိဳရင္းစြဲရွိသည့္အတြက္ ဘုရင္တစ္ပါးႏွယ္ ခမ္းနားတင့္တယ္စြာႀကိဳဆိုခဲ့သည္။ ေနေရးထိုင္ေရးအတြက္လည္း စံအိမ္ေတာ္ရွိ အေကာင္းဆုံးႏွင့္ အက်ယ္ဆုံးအခန္းအား ေပးခဲ့သလို စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ားႏွင့္လည္း တည္ခင္းဧည့္ခံခဲ့သည္။
ဤသို႔ႏွင့္ အ႐ုဏႏွင့္ယုဂန္သည္ ညေနခင္း ပြဲေတာ္စာ တည္ခင္းၿပီးသည္ႏွင့္ မိမိတို႔နားခိုရာအခန္းတြင္ ကိုယ္လက္သန႔္စင္ရင္း အနားယူခဲ့ၾကသည္။
ယုဂန္သည္ အရင္ေရမိုးခ်ိဳးခဲ့၏။ ေနာက္မွ ေမာင္က ကိုယ္လက္သန႔္စင္ျခင္းအမႈျပဳေနေလရာ ယုဂန္သည္လည္း ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ ျပတင္းေပါက္ေဘးသို႔လာ၍ တစ္ကိုယ္တည္း အျပင္ဘက္သို႔ ေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ႐ုတ္တရက္ ယုဂန္၏အေနာက္ဘက္မွ ေန၍ ေႏြးေထြးစြာ ေထြးေပြ႕ျခင္းကို ခံစားလိုက္ရသည္။
ယုဂန္သည္ ထိုေထြးေပြ႕မႈႏွင့္ အလြန္တရာေနသားက်ေနၿပီျဖစ္ရာ အေနာက္ဘက္ရွိ ရင္ခြင္ထဲသို႔ျပန္လည္မွီခိုလိုက္ရင္း
" ေရခ်ိဳးၿပီးသြားၿပီလား"
ဟု ႏူးညံ့စြာေမးသည္။
ေမာင့္၏သန္မာေသာလက္ႏွစ္ဖက္က သူ၏ခါးသြယ္သြယ္ကို ပိုမိုတင္းက်ပ္စြာ ရစ္ပတ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ တိုးညႇင္းလွပါေသာ အက္ရွရွအသံက နားထဲသို႔ ဝါညက္စြာညက္တိုးဝင္လာသည္။
" အင္း။ ခ်ိဳးၿပီးၿပီ"
ေမာင္က သူ႔ပခုံးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္က်လာ၏။ ထိုအခါ ေမာင့္၏ဖားလ်ားခ်ထားေသာ ဆံႏြယ္ေကာက္ေကာက္မ်ားက သူ႔ပခုံးႏွင့္ရင္ဘတ္ဆီ ရႈပ္ရႈပ္ပြပြ က်ဆင္းလာကာ ယုဂန္သည္ ေမာင့္၏ဦးေခါင္းကို ပြတ္သပ္ေပးရန္အတြက္ ေမာင့္၏ဆံပင္တို႔ကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ထိုးဆြလိုက္သည္။ ေမာင့္ဆံပင္မ်ားက ေရစိုေနစၿမဲျဖစ္သည္။
" ေခါင္းကို ေသခ်ာမသုတ္ဘူး ေမာင္ရယ္။ ေရစိုေနတုန္းပဲ"
ဆူပူသည့္ႏွယ္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ဆိုလိုက္ေသာအခါ ေမာင္က ေခြးကေလးတစ္ေကာင္မွ သခင္ကို ဦးေခါင္းကေလးျဖင့္ တိုးေဝွ႔ပြတ္သပ္သည့္ပမာ သူ႔ပခုံးေပၚ သို႔ ေခါင္းျဖင့္ပိုမိုတိုးကပ္လာသည္။
"ယုဂန္ သုတ္ေပး"
ေမာင္ ဒီလိုဆိုမည္ဟု သူ,အထင္သားပါပင္။ ေရမခ်ိဳးခင္ကလည္း ေရတစ္ခါခ်ိဳးဖို႔အေရး လွည့္ပတ္ေနကာ " ယုဂန္ ခ်ိဳးေပး" ဟု ေျပာပါေသး၏။ ခါတိုင္း ေမာင္သူ႔ကိုတြယ္ကပ္ေပမဲ့ ဒီေလာက္မဟုတ္။ ဒီေန႔မွ သူ႔အနားတြင္ ေတာက္တဲ့တစ္ေကာင္လို မလႊတ္တမ္းတြယ္ကပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
" ေမာင္ေလ ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံး ခြၽဲပလဲသဲေနတာပဲ ဟမ္"
ထိုသို႔ေျပာလိုက္ေသာအခါ ေမာင့္အသံက ပိုလို႔ေတာင္ အက္ခြၽဲခြၽဲျဖစ္သြားကာ
" ယုဂန္ မေန႔ညက ေမာင့္ကိုပစ္ထားတာကို"
ဟူ၍ နစ္နာသူေလသံႏွင့္ဆိုေလသည္။
ဒရာမာခင္းတာကေတာ့ ရည္းစားဘဝထဲက ခုထက္ထိပါပင္။
" တစ္ညတည္းကို ေျပာလို႔မၿပီးေတာ့ဘူး။ ဒရာမာခ်ိဳးခ်က္ကေတာ့ေလ။ ကေလးႀကီးက်ေနတာပဲ"
" အဲ့သလိုလုပ္လို႔မရဘူးလား"
" မရဘူး အဘိုးႀကီးရဲ႕။ ခင္ဗ်ားက အသက္၃၀ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ခ်စ္ဖို႔မေကာင္းေတာ့ဘူး"
ယုဂန္ ထိုသို႔ဆိုရင္း ေမာင္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္ေသာအခါ ဆူပုတ္ပုတ္ျဖစ္ေနေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာကိုေတြ႕ရ၏။ ေမာင္က ထူထဲေသာမ်က္ခုံးတို႔ကို တြန႔္ခ်ိဳးေနကာ
" ယုဂန္လည္း အသက္၃၀ ျပည့္ေတာ့မွာကို"
ဟု မေက်မနပ္ဆိုသည္။ ထိုအခါ ယုဂန္သည္ သူ၏ေခါင္းကိုေမာ္လိုက္ကာ ခပ္ျမင့္ျမင့္စည္းေႏွာင္ထားေသာ ဆံပင္တို႔ကို လက္ျဖင့္ဟန္ပါပါခါလိုက္သည္။
" ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္က အၿမဲ၁၈ႏွစ္ေလ။ မတူဘူး"
"သူက်ေတာ့"
" ဟုတ္တယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္က အၿမဲေမာင့္ကေလးေလးမဟုတ္ဘူးလား ဟင္ ဟင္"
အေရွ႕သြားႀကီးႀကီးေလးႏွစ္ေခ်ာင္း ေပၚသည္အထိ ႐ႊင္ပ်စြာၿပဳံးကာ ေမာင့္ရင္ဘတ္ကို လက္သီးဆုပ္ကေလးျဖင့္ ထု႐ိုက္ေသာ္ ေမာင္တစ္ေယာက္ ခံႏိုင္ေပ႐ိုးလား။
ေမာင္ဟာ သူ႔ကို ႏူးညံ့ေဖ်ာ့မွိန္စြာေငးေမာၾကည့္ေနရင္းမွ သူ၏ခ်စ္စဖြယ္အျပဳအမူအေပၚ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သည့္ပမာ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ၿပဳံးရယ္သြားေလသည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ သူ၏ပါးေလးကို အသာအယာဆြဲဖ်စ္ကာ
" ဟုတ္ပါၿပီ။ ဟုတ္ပါၿပီ။ ေမာင့္ယုဂန္က ကေလးေလးပါ။ ေက်နပ္ၿပီလား"
ရယ္သံတစ္ဝက္ႏွင့္ဆိုသည္။ ထိုအခါ ယုဂန္သည္ ပါးကေလးႏွစ္ဖက္မို႔တက္ေအာင္ ၿပဳံးရင္း ေခါင္းညိတ္ျပ၏။
ၿပီးသည္ႏွင့္ ယုဂန္၏အာ႐ုံမွာ အဝတ္အစားမပါေသာ ေမာင့္၏အေပၚပိုင္းခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႔ က်ေရာက္သြားေလသည္။
ေမာင္သည္ ခါးေအာက္ပိုင္းကိုသာ အဝတ္ႏွင့္ရစ္ပတ္ထားေလရာ အေပၚပိုင္းတြင္ေတာ့ ဝမ္းဗိုက္ႂကြက္သားမ်ားက အလိပ္လိပ္ထ,လ်က္ ေတာင့္တင္းလွေသာရင္အုံ၊ က်ယ္ျပန႔္လွသည့္ ပခုံး၊ သန္မာလွေသာလက္ေမာင္းတို႔ႏွင့္ သန္မာထြားက်ိဳင္းလွေသာ ေယာက္်ားတစ္ဦး၏ပုံရိပ္ကို အတိအလင္းေဖာ္ၾကဴးျပသေနသည္။
ေမာင္သည္ ၾကမ္းတမ္းေသာ စစ္သည္တစ္ဦးပီပီ အလွအပေရးရာကို လုံးလုံးဂ႐ုမစိုက္ေသာ္ျငား စစ္ေရးေလ့က်င့္မႈမ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ တိုက္ခိုက္ေရးကို အားကစားပမာ ေန႔တိုင္းလုပ္ေဆာင္ေနရ၍လည္းေကာင္း ခႏၶာကိုယ္ကို ေလ့က်င့္သလိုျဖစ္ကာ အလြန္တရာၾကည့္ေကာင္းၿပီး ႂကြက္သားတို႔ျဖင့္က်စ္လ်စ္သန္မာေသာ ကိုယ္ထည္ကို ရရွိထားေလသည္။
အရင္က မေဂးေသးေသာ မင္းလြင္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ထိုသို႔ေသာေယာက္်ားခႏၶာကိုယ္ကို ျမင္လွ်င္ အားက်စိတ္ႏွင့္အတူ လွသည္ဟုသာ ေတြးမိမည္ျဖစ္သည္။
ယခုေတာ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ခ်စ္၍ ယူထားၿပီးျဖစ္သျဖင့္ မိမိျမတ္ႏိုးေသာေယာက္်ားအေပၚ တပ္မက္စိတ္ျဖစ္သည္မွာ အံ့ဩစရာကိစၥေတာ့မဟုတ္ပါေခ်။
ယုဂန္သည္ စိတ္၏ေစ့ေဆာ္မႈအရ မိမိပိုင္ေသာေယာက္်ား၏ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွ ႂကြက္သားတို႔ကို လက္ဖဝါးႏုႏုျဖင့္ မထိတထိပြတ္သပ္လိုက္သည္။ ေမာင္ဟာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကိုႏွစ္သက္သလို သူ႔ဟာလည္း ေမာင့္ခႏၶာကိုယ္ကို မစြဲလမ္းပါဟုဆိုလွ်င္ လိမ္ညာရာေရာက္လိမ့္မည္။ သူ ေမာင့္ခႏၶာကိုယ္ကို သေဘာက်သည္။ ေမာင့္အထိအေတြ႕ေတြကိုလည္း ႏွစ္သက္သည္။ သူေရာ ေမာင္သည္ ခ်စ္ျခင္းတရားအေျခခံၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ရမၼက္သေဘာႏွင့္ ညႇိဳ႕ငင္ႏိုင္စြမ္းရွိၾကသည္သာ။
သို႔ေပမဲ့လည္း အခုေတာ့ သူမ်ားအိမ္ေရာက္ေနသျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားမွ ရမည္။
ညအထိအေကာင္း၊ မနက္မွ ခရီးဆက္၍ သူလမ္းေလွ်ာက္ပုံ မူမမွန္ျဖစ္ေနလွ်င္ သူမ်ားတိုင္းျပည္က ၿမိဳ႕စားေရွ႕မွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္အရွက္ကြဲလိုက္မည္လဲ။
ၿပီးေတာ့ သူကအမတ္ေလ။ ဂုဏ္သိကၡာေလး ဘာေလး ဆည္ရဦးမည္။
"ကြၽန္ေတာ္လည္း ႂကြက္သားေတြရေအာင္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္သင့္တယ္ေနာ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ လုပ္ဦးမယ္"
ယုဂန္သည္ သူ၏ညစ္ညမ္းေသာစိတ္တို႔ကို အလ်င္အျမန္ဖယ္ရွားရန္အလို႔ငွါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္သည္။
ေမာင္ဟာေတာ့ သူ၏အေတြးတို႔ကို မသိလိုက္သျဖင့္ သူ႔ကိုသာ ႐ႊန္း႐ႊန္းစားစားၾကည့္ေနရင္း
" ေျပာတာပဲ။ အရင္ကလည္း ေမာင္နဲ႔မနက္ပိုင္း လမ္းထေလွ်ာက္မယ္လို႔ေျပာၿပီး အိပ္ရာက မႏိုးလို႔မလုပ္ဘူးေလ"
ဟု ဆိုသည္။
ဒါကိုေတာ့ ယုဂန္မေက်နပ္ေပ။ ေမာင္ အိပ္ရာထ,သည့္အခ်ိန္က ေနေတာင္မထြက္ေသး။ စက္နာရီအားျဖင့္ ၅နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္မွ်သာရွိဦးမည္။
ညပိုင္း လုပ္ျဖစ္၍ မနက္ပိုင္း ယုဂန္သူ႔ရင္ခြင္ထဲေနၿပီး ကပ္ခြၽဲတတ္သည့္ ေန႔မ်ိဳးတြင္သာ ေမာင္က အိပ္ရာထဲၾကာၾကာေနသည္။ မဟုတ္လွ်င္ ေနမထြက္ခင္ထ, ေတာစပ္တစ္ပတ္, ပတ္ေျပး၊ ၿပီးလွ်င္ မရွိ,ရွိတဲ့အလုပ္ရွာလုပ္၊ လုပ္စရာမရွိလွ်င္ အေစခံမ်ားရွိလ်က္ႏွင့္ ကိုယ္တိုင္ထင္းထခြဲ၊ ၿပီိးလွ်င္ ေရထခ်ိဳး။ ယုဂန္ႏိုးသည့္အခ်ိန္ဆို ေမာင္က က်န္းမာေရးႏွင့္အညီ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားၿပီး၍ ေရမိုးခ်ိဳးကာ တလက္လက္ေတာက္ပေနေလၿပီ။ မနက္စာကိုေတာင္ အတူတူမစားလွ်င္ ယုဂန္စိတ္ဆိုးတတ္၍ ေစာင့္ဆိုင္းတတ္ျခင္းျဖစ္သည္။
ၿပီးလွ်င္ ေမာင့္၏အံ့ဩစရာတစ္ခ်က္မွာ ေမာင္သည္ အိပ္ရာကႏိုးၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ေနကုန္ အိပ္ရာထက္ မလွဲေလ်ာင္းေတာ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေမာင္ဟာ တေရးတေမာအိပ္စက္ျခင္းမရွိ။ ညအိပ္ခ်ိန္ကလြဲ၊ အိပ္ရာေပၚ လွဲေလ့မရွိ။ ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ သူ႔လုပ္သလိုလည္း ယုဂန္ကို လိုက္လုပ္ေစခ်င္ေသးသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ,စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ သူ႔အတိုင္း ယုဂန္ အိပ္ရာလိုက္ထ,ဖူးပါသည္။ တစ္ေနကုန္လုံး ငိုက္ေနသည္မွာေတာ့ ယုဂန္တတ္ႏိုင္သည့္ကိစၥလည္း မဟုတ္ပါေခ်။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားရတာမ်ိဳး ယုဂန္ႀကိဳက္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ သိပ္မလႈပ္ခ်င္လို႔ အိပ္ရာေပၚမွာေတာင္ ဒီတိုင္းေလးလွဲေနၿပီး သူလုပ္သမွ် ခံေနသည့္ကိစၥ မဟုတ္ပါလား။
ယုဂန္အတြက္ေတာ့ သြားမယ္၊ စားမယ္၊ ေပ်ာ္မယ္၊ ပါးမယ္၊ sex လုပ္မယ္ ဆိုသည့္ကိစၥကလြဲ က်န္တာအားလုံးကို တက္တက္ႂကြႂကြလုပ္ရန္ခဲယဥ္းသည္။
ဒါက် ေမာင္က သူႏွင့္ေျပာင္းျပန္။ ရင္းႏွီးသည့္သူမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ယုဂန္ေဘးကလြဲလွ်င္ က်န္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေမာင္က တက္တက္ႂကြႂကြ၊ ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္ သိပ္မရွိေပ။ လူမ်ားသည့္ ေပ်ာ္ပြဲ႐ႊင္ပြဲဆို ပိုဆိုး။ ေမာင့္ကို ထိုသို႔သြားရန္ အတင္းဆြဲေခၚမွ ရသည္။ ေခတ္စကားႏွင့္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေမာင္ဟာ လူစုလူေဝးမႀကိဳက္သည့္ introvert ဟုဆိုရမည္။ ေနာက္ၿပီး ေမာင္က အစီအစဥ္တက်ေနတတ္ၿပီး အခ်ိန္ဇယားအတိုင္းလုပ္တတ္သည့္ အက်င့္မ်ိဳးရွိသည္။
"ေမာင္က အေစာႀကီးထတာေလ။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုလုပ္ထ,ႏိုင္မလဲ"
" အဲ့ေလာက္လည္းမေစာပါဘူး။ ယုဂန္ကိုက အိပ္ပုတ္ျဖစ္ေနတာ"
အင္းေပါ့ေလ။ အဲ့အခ်ိန္ အေစခံအစ၊ ဆပ္သြားဖူးအဆုံး တစ္အိမ္လုံးႏိုးကာ ယုဂန္တစ္ေယာက္ပဲ အိပ္ေနသည္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေစာသည္ထင္ပါ့မလဲ။ ဒီကမာၻကလူေတြ ေစာေစာစီးစီး ထပဲထ,ႏိုင္လြန္းသည္။
" ကြၽန္ေတာ္က ဉာဏ္သမားေလ။ ဉာဏ္သမားဆိုမ်ား မ်ားမ်ားအိပ္မွ ဉာဏ္ေကာင္းမွေပါ့"
သူ႔စကားေၾကာင့္ ေမာင္ ခပ္ဟဟရယ္ကာ သူ႔ႏွာဖ်ားေလးကို လက္မ၊ လက္ညႇိဳးေကြး၍ ဆြဲညႇစ္သည္။
" ဆင္ေျခေတြ"
" ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ ႂကြက္သားထြက္ေအာင္လုပ္ေတာ့မွာပါဆို မယုံဘူးလား"
ေမာင္ ရယ္က်ဲက်ဲမ်က္ႏွာႏွင့္ ေခါင္းခါသည္။
မယုံလည္း မယုံခ်င္စရာ။ စတြဲကတည္းက ထိုစကားေျပာခဲ့သည္မွာ အခုဆို အႀကိမ္တစ္ေထာင္ေလာက္ရွိေလာက္ၿပီ။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ယခု ယုဂန္အတည္ ကတိျပဳလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူလည္း ေလ့က်င့္ခန္းနည္းနည္းပါးပါးေတာ့ လိုက္လုပ္ရမည္။ ေတာ္ၾကာအသက္ႀကီးလွ်င္ ေမာင္က ႂကြက္သားက်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ႏွင့္ တင္းရင္းက်န္ခဲ့ၿပီး သူ႔က ေလ်ာ့တြဲခ်သည့္အေရခြံႏွင့္ အဘိုးႀကီးအိုျဖစ္သြားလို႔ မျဖစ္ေသးပါေခ်။
အခုေတာ့ အသက္၃၀ ေတာင္မျပည့္ေသးသျဖင့္ ခဏေနလိုက္ဦးမည္။ အသက္၄၀ ေက်ာ္လွ်င္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္မည္။ က်န္းမာေရးလိုက္စားမည္။
" မယုံလည္းေနေပါ့။ ႂကြက္သားမရွိေတာ့လည္း ဘာအေရးလဲ။ ဗလရွိတဲ့ေယာက္်ားရထားတာပဲ"
ထိုစကားေၾကာင့္ ေမာင္,ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္သည္။ ေမာင့္ကိုယ္မွ အေမႊးဆီရနံ႔က ရီေဝထုံမႈိင္းဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ သင္းပ်ံ႕ထုံႀကိဳင္း၍ ေနသည္။
မိမိတို႔တည္းခိုေသာ ၿမိဳ႕စားအိမ္သည္ အလြန္တရာဧည့္ဝတ္ေက်ပြန္လွ၏။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔၏ဧည့္ခံမႈအစုံစုံ၌ ယုဂန္အႏွစ္သက္ဆုံးအရာဟု ဆိုရလွ်င္ေတာ့ ဤေရခ်ိဳးအေမႊးဆီကိုသာ လက္ညိဳးၫႊန္ျပလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။
သူတို႔၏ အေမႊးဆီမွာ အလြန္တရာရနံ႔ထူးျခားလွၿပီး စြဲၿငိမက္ေမာခ်င္စရာေကာင္းလွသည္။ ေမႊးရနံ႔က ပန္းရနံ႔လည္းမဟုတ္၊ ခ်ိဳျမျမလည္းမဟုတ္၊ ခပ္စူးစူးလည္းမဟုတ္။ အႏွီရနံ႔က တစ္ခ်က္ရႈိက္မိ႐ုံႏွင့္တင္ ထပ္မံကာ နမ္းရႈိက္ၾကည့္ခ်င္ေလာက္သည့္ ၾကည္လင္ကာ လန္းဆန္းေသာရနံ႔မ်ိဳးပါပင္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ သင္းရနံ႔သည္ ေထာပတ္လိုမခ်ိဳအီေသာ္လည္း ပန္းဝတ္ရည္ႏွယ္ အရသာစိမ့္ကာ ေသရည္ေငြ႕ပမာ ရွတသည္။ စိမ့္တိမ့္တိမ့္ႏွင့္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ ရနံ႔ဟု ဆိုရမည္လားမသိပါေခ်။
ယုဂန္သည္ ထိုရနံ႔ကိုစြဲလမ္းေနရၿပီျဖစ္ေလရာ ေမာင့္ကိုယ္ေပၚ စြဲထင္က်န္ရစ္ေနေသာ အဆိုပါရနံ႔ကို ရႈိက္၍ရွဴလိုက္မိေလသည္။ အနံ႔၏ဆြဲေဆာင္မႈေၾကာင့္ သူသည္ ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲသို႔ ပိုမိုတိုးကပ္သြားၿပီး
" သူတို႔ဆီက ဆပ္ျပာအနံ႔က အရမ္းေမႊးတာပဲ။ ကိုက္စားပစ္ခ်င္စရာေလး"
ဟု အသံတိုးတိုးျဖင့္ ေရ႐ြတ္သည္။
ေမႊးရနံ႔ႏွင့္အတူ ေမာင့္ခႏၶာကိုယ္ကိုပါ တြဲျမင္ေနရေသာေၾကာင့္လားမသိ။ အနံ႔မွာ ပို၍အရသာရွိမည့္ပုံေပါက္ေနသည္။
"ဆပ္ျပာခဲကိုေတာ့ သြားကိုက္မစားပါနဲ႔ အခ်စ္ရယ္။ ဗိုက္ဆာရင္ ေမာင္ ရံေ႐ြေတာ္ေတြကို တစ္ခုခုမွာေပးပါ့မယ္"
ေမာင့္စကားေၾကာင့္ ယုဂန္ ေမာင့္ရင္ဘတ္ကို ႐ိုက္လိုက္သည္။ ေမာင္ကေတာ့ သူ႔ကိုစ,ေနာက္ရသျဖင့္ ႀကိတ္ေပ်ာ္၍ေနသည္။
" ဘယ္သူက ဆပ္ျပာကိုစားမွာလဲ"
" ေျပာလို႔မရဘူး။ ယုဂန္ကစားခ်င္စားမွာ"
" မစားပါဘူး။ အနံ႔ပဲႀကိဳက္တာ"
ယုဂန္သည္ မိမိမ်က္စိေရွ႕တည့္တည့္ေတြ႕ျမင္ေနရေသာ ေမာင့္၏ရင္အုပ္အက်ယ္ႀကီးကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူသည္ အေမႊးရနံ႔ႏွင့္အတူ အျမင္အာ႐ုံ၏ဆြဲေဆာင္မႈေၾကာင့္ အဆုံးသတ္တြင္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေမာင့္၏ညႇပ္႐ိုးကို ခပ္ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္သည္။
" မြ"
ထို႔ေနာက္ သူ ေမာင့္ကို ေမာ့ၾကည့္၏။ သူ႔ကို ေငးၾကည့္ေနေသာ ေမာင့္၏အၾကည့္မ်ားႏွင့္ဆုံေသာအခါ သူ,မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းကိုပါ ေမာ့၍နမ္းလိုက္သည္။
" ႁပြတ္စ္"
အသံပါ,ထြက္သြားေသာေၾကာင့္ ေမာင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာၿပဳံးသည္။
" ဆပ္ျပာခဲေတာ့မစားေတာ့ဘဲ အဲ့အနံ႔ထြက္ေနတဲ့ေမာင့္ကိုပဲစားေတာ့မယ္ေပါ့"
ေမာင္ ၿပဳံးတုံးတုံးႏွင့္ဆိုေသာ္ ယုဂန္သည္ ေခါင္းညိတ္ရင္း
" ဟုတ္တယ္ ေမာင့္ကိုပဲ စားေတာ့မယ္"
ဟု သံေယာင္လိုက္ေျပာေလ၏။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ေမာင့္၏ရင္အုပ္အေပၚသို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဖိကပ္နမ္းျပန္သည္။
သူသည္ ေမာင့္ခႏၶာကိုယ္ကို နမ္း႐ုံမွ် ရည္႐ြယ္ခဲ့သည္မွာ အမွန္ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ ေမာင့္၏ခႏၶာကိုယ္ အထက္ပိုင္းကို ပြတ္သပ္ရင္း ရင္အုပ္အေပၚ ႏွစ္ခါသုံးခါမွ် နမ္းရႈံ႕ၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေမာင္ဟာ ရွတလြန္းေသာအသံတိမ္တိမ္ျဖင့္
" ဒုကၡပဲ အခ်စ္"
ဟု အလန႔္တၾကား ေရ႐ြတ္လာသည္။
ယုဂန္၏မ်က္လုံးကေလးမ်ား ကလယ္ကလယ္ျဖစ္သြားသည္။ သူ ေမာင့္ကို ဝိုင္းစက္နက္ေမွာင္ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
ေမာင္ဟာ စကားႏွင့္ျပန္မေျပာ။ ထိုအစား ယုဂန္၏လက္တစ္ဖက္ကို ယူလိုက္ကာ အဝတ္ေပၚမွ တစ္ဆင့္ သူ၏႐ိုးတံကို အုပ္ကိုင္ေစလိုက္သည္။
အႀကိမ္ႀကိမ္ထိေတြ႕ဖူးၿပီး ျဖစ္သည့္တိုင္ တင္းမာေထာင္မတ္ေနေသာ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ယုဂန္၏ပါးေလးႏွစ္ဖက္ နီျမန္းသြားသည္။ ယုဂန္သည္ ရွည္လ်ားေသာ မ်က္ေတာင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို အသာေမွးစင္းသြားလ်က္
" သူမ်ားအိမ္မွာကို"
ဟု အရွက္သည္းဟန္ျဖင့္ မပြင့္တပြင့္ဆိုသည္။
ေမာင္ကေတာ့ သူ႔အထာနပ္ေနေလၿပီ။ ရွက္ဟန္ေဆာင္ၿပီး၊ ၿပီးလွ်င္ မပူးေပါင္းမပါဝင္တာလည္းမဟုတ္။
ထိုအခ်က္ကို ေကာင္းေကာင္းသိေနေသာေမာင္က သူ၏ခါးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆြဲဖက္ေပြ႕လိုက္ရာ သူ ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲသို႔ အိခနဲနစ္ဝင္သြားသည္။
"ဘာျဖစ္လဲ။ ယုဂန္က ေမာင့္ၾကင္ယာေတာ္ပဲဟာ။ ၾကင္ယာေတာ္နဲ႔ ဒါမ်ိဳးလုပ္တာ ထူးဆန္းတဲ့ကိစၥလား"
" ဒါေပမဲ့..."
" လာပါဦး။ ေမာင္နမ္းပါရေစ"
ေမာင့္၏အနမ္းၾကမ္းၾကမ္းမ်ားက သူ႔အေပၚသို႔ တဟုန္ထိုးက်ေရာက္လာသည္။
တပ္မက္ျခင္းအျပည့္ပါေသာ ေမာင့္၏အနမ္းမ်ားက ယုဂန္၏ႏႈတ္ခမ္းႏုႏုကို ပြင့္ဟေစလ်က္ လွ်ာဖ်ားကိုပါ ပူေႏြးစိုစြတ္စြာ ေထြးၿငိယွက္တြယ္လာသည္။ တစ္ခဏေလးအတြင္းမွာပင္ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ၾကား၌ အၾကားအလပ္မရွိေတာ့။ ႏူးညံ့ျခင္းမရွိေတာ့။ ျပင္းျပင္းျပျပနမ္းရႈိက္ျခင္းက ယုဂန္၏ႏႈတ္ခမ္းသားတို႔ကို တတိတိဝါးမ်ိဳေနကာ ရမၼက္ေငြ႕မ်ားက လွ်ာဖ်ားမွတစ္ဆင့္ တစ္ဖက္လူဆီ ကူးလူးစီးဆင္းလာသည္။
ယုဂန္ မ်က္ဝန္းမ်ားကို မွိတ္ခ်လိုက္သည္။ သူ ေမာင့္ကိုျပန္လည္နမ္းရႈပ္ရင္း ေမာင့္၏လည္ပင္းကို အားကိုးတႀကီးေပြ႕ဖက္လိုက္သည္။
သူ႔၏ခါးကို ကိုင္တြယ္ထားေသာ ေမာင့္လက္ဖဝါးၾကမ္းၾကမ္းမ်ားက သူ၏အက်ႌေအာက္ကိုပါ က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာသည္။ အႏွီ ပူေႏြးကာ ၾကမ္းရွရွျဖစ္ေသာ လက္ဖဝါးမ်ားက သူ၏ခ်ပ္ရပ္ေသာ ဝမ္းဗိုက္ကို စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ပြတ္သပ္လာကာ ထို႔ေနာက္တြင္မူ ေမာင့္၏လက္က သူ၏လုံခ်ည္ကို ေျဖေလွ်ာ့လာၿပီး အတြင္းထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွ်ိဳဝင္လာသည္။
ေမာင့္၏ႏႈတ္ခမ္းက သူ႔ကို မက္မက္ေမာေမာနမ္းရႈိက္ၿမဲျဖစ္၏။ လက္တစ္ဖက္ကမူ သူ၏ေပါင္တစ္ဖက္ကို ဆြဲဖ်စ္ၿပီးေနာက္ ဆီးခုံကိုပြတ္သပ္ကာ ေပါင္တံႏွစ္ခုအလယ္ရွိေနရာကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္းဆုပ္ကိုင္လာသည္။
အဂၤါဇာတ္ကို ဆုပ္ကိုင္ျခင္းခံလိုက္ရသျဖင့္ ယုဂန္ တစ္ခ်က္တုန္တက္သြားသည္။ တုန္တက္သြားသျဖင့္ ေမာင့္ကို နမ္းေနရာမွ လႊတ္လိုက္မိရာ ေမာင့္၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက သူ၏လည္ပင္းဆီ စုပ္ယူကိုက္ခဲလာေတာ့သည္။
တဖန္ ေအာက္ဖက္တြင္လည္း ေမာင္က သူ၏႐ိုးတံကို အထက္ေအာက္ ျဖည္းညင္းစြာပြတ္သပ္ေန၏။ ပူေႏြးေသာအထိအေတြ႕ႏွင့္ ေမာင္ဟူေသာအသိစိတ္ၾကားတြင္ ခင္ပြန္းသည္၏ရမၼက္ေငြ႕ႏွင့္ ရင္းႏွီးေနေသာ အေခ်ာင္းအတံမွာ တမုမဟုတ္မခ်င္း ေထာင္မတ္လာခဲ့သည္။
ယုဂန္ မ်က္ႏွာပူလာသည္။ သူ႔ေနာက္ရွိ ျပတင္းေပါက္မွ ေလက သူ႔၏ေနာက္ေက်ာကို ေအးခနဲျဖစ္သြားေစသည္။ ယင္းမာရနံ႔က ပိုမိုထုံသင္းလာ၏။ ထုံသင္းလြန္းသျဖင့္ ခ်ိဳအီကာ မူးေဝခ်င္လာသည္။
" ေမာင့္အခ်စ္ကေလးက မူေနလည္း ေအာက္ဘက္ကေတာ့ ေမာင့္ကိုလိုခ်င္ေၾကာင္းျပသေနသားပဲ"
ေမာင့္၏ ခနဲ႔ဟန္ပါေသာ တိုးရွရွအသံက ယုဂန္၏နားအတြင္း မထိတထိဝင္ေရာက္လာသည္။
ယုဂန္ ၾကက္သီးေႏြးမ်ား တျဖန္းျဖန္းထ,သြား၏။ သူ,ေမာင့္လည္ပင္းကို ပိုမိုေပြ႕ဖက္လိုက္ရင္း ေမာင့္၏ပခုံးထက္၌ လူကို ကပ္ခြၽဲတတ္ေသာ ေၾကာင္ေပါက္ေလးတစ္ေကာင္ပမာ မ်က္ႏွာကို အပ္လိုက္သည္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကမူ ေမာင္သူ႔ကို အလိုက္တသိေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္ႏွင့္ ေမာင့္၏ခါးကို တြယ္ခ်ိတ္ရန္ အသင့္ျပင္ထားၿပီးေလၿပီ။
" အိပ္ရာေပၚသြားၾကရေအာင္"
သူ ေမာင့္နား႐ြက္နားသို႔ကပ္၍ ကာမရနံ႔ပါေသာ ေလသံတစ္ဝက္ႏွင့္ဆိုသည္။
သို႔ေသာ္ ေမာင္သည္ သူေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ကုတင္ေပၚသို႔ ေပြ႕ခ်ီေခၚေဆာင္သြားရမည့္အစား ဟက္ခနဲရယ္ကာ
" မသြားခ်င္ပါဘူး
ဟု ခပ္႐ြဲ႕႐ြဲ႕ဆိုသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ေမာင့္၏လက္တစ္ဖက္က ယုဂန္၏လုံးဝန္ေသာတင္ပါးကို အဝတ္ေပၚမွ ဆြဲညႇစ္လိုက္သည္။
မိမိတို႔၏စံအိမ္မွာသာဆိုလွ်င္ေတာ့ ကုတင္ေပၚျဖစ္ေစ၊ တျခားေနရာ၌ျဖစ္ေစ ႏွီးေႏွာရသည္က အေၾကာင္းမဟုတ္။ ယုဂန္စိုးရိမ္ေနသည့္ တစ္ခုတည္းေသာအရာမွာ ျပတင္းေပါက္အက်ယ္ႀကီးသာျဖစ္သည္။
ျပတင္းေပါက္ကို ယင္းမာပင္က ကြယ္ေနသည့္တိုင္ စံအိမ္ေအာက္တြင္ ကင္းလွည့္ေနေသာရဲမက္စစ္သည္တစ္ဦးဦးက သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ထိေတြ႕ပြတ္သပ္မႈမ်ားကို မေတာ္တဆျမင္သြားလွ်င္ မည္သို႔လုပ္ရပါမည္နည္း။
အကယ္၍ ေတြ႕သြားခဲ့သည္ရွိေသာ္ ထိုရဲမက္မွာ မည္သည့္စကားတစ္ခြန္းမွ်ေျပာမည္ မဟုတ္သည့္တိုင္ ယုဂန္ကေတာ့ မ်က္ႏွာပူ၍ေသႏိုင္သည္။
ဘယ္ေလာက္ပဲ တရားဝင္လက္ထပ္ထားပါသည္ဆိုဆို၊ "သိသာသိေစ မျမင္ေစႏွင့္" ဟူေသာစကားလည္း ရွိသည္မဟုတ္ပါလား။ အၾကင္လင္မယားကိစၥဆိုတာ သိုသိုဝွက္ဝွက္သာေကာင္းသည္။
ေမာင္ကလည္း ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆို သူ႔ကို စေနာက္,ခ်င္စိတ္က ေပၚၿပီ။
" ျပတင္းေပါက္နားမွာကို။ ဟိုေအာက္နားမွာက အေစာင့္ေတြနဲ႔..."
" အဲ့တာေၾကာင့္ အသံသိပ္မထြက္ေစနဲ႔ေပါ့ အခ်စ္ကေလးရဲ႕"
ယုဂန္ မည္သည့္စကားမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေသးခင္တြင္ ေမာင္သည္ သူ႔ေရွ႕ ေအာက္တည့္တည့္သို႔ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်သြားကာ သူ၏ေအာက္ပိုင္းအဝတ္ကို ျဖည္ခ်လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ရမၼက္ကိုဆာေလာင္ေနသည့္႐ိုးတံက ေမာင့္၏မ်က္ႏွာအေရွ႕တည့္တည့္၌ အေမာက္ေထာင္ျပသည့္ပမာ ေငါက္ခနဲ ထိုးေထာင္လာသည္။
ေမာင္ၿပဳံးသည္။ ႏႈတ္ခမ္းစြန္းတစ္ဖက္တည္းသာ ေကြးေသာအၿပဳံးျဖစ္ေလရာ လူယုတ္မာအၿပဳံးႏွင့္တူသည္ဟု ယုဂန္ ပက္ပက္စက္စက္ေတြးလိုက္သည္။
သူဘယ္လိုေျပာေျပာ၊ ေမာင္ဟာ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ဦးမည့္သူမို႔ စိတ္ထဲရွိသည့္အတိုင္းေတာ့ ဆဲလိုက္ဦးမည္။
" ေမာင္ လူယုတ္မာႀကီး"
ယုဂန္ မေက်မနပ္ဆိုေသာ္ ေမာင္က သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္စြာသာ ၿပဳံး၏။ တစ္ဆက္တည္းပင္ ယုဂန္၏ ဆင္စြယ္ပမာ ျဖဴေဖြးသြယ္လ်ေသာ ေပါင္တံႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္လိုက္လ်က္ ထိုမွတစ္ဆင့္ အေနာက္ဖက္တင္ပါးဆီ ပြတ္သပ္သြားသည္။
" မင္းရဲ႕ ကာမပိုင္ခင္ပြန္းသည္ပဲ။ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ ကာမကို ကိုယ္ယူတာ ဆန္းသလား"
"ယူရေအာင္ ဘယ္သူက ေပးလို႔လဲ။ မေပးပါဘူးေနာ္"
" ဟားဟားဟား ဟုတ္လား"
ေမာင္ ခပ္ဟဟရယ္ၿပီးေနာက္ ယုဂန္၏အဂၤါရပ္ကို အာခံတြင္းေႏြးေႏြးထဲသို႔ စုပ္ယူဆြဲသြင္းလိုက္သည္။ စိုထိုင္းပူေႏြးေသာအထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ယုဂန္၏ေျခေခ်ာင္းကေလးမ်ား ကုတ္ယူသြား၏။
ေမာင္ကမူ သူ၏တင္ပါးအိအိကို အုပ္၍ဆုပ္ကိုင္ထားကာ သူ၏ မာေၾကာေနေသာ႐ိုးတံကို နက္ခ်ည္တိမ္ခ်ည္ စုပ္ယူဆြဲငင္လာသည္။ ထိုအခါ ယုဂန္၏အဂၤါထိပ္မွ ရမၼက္အဟုန္မ်ား ပိုမိုပူေလာင္လာၿပီး ယုဂန္သည္ အေနာက္သို႔ ေယာင္ေယာင္ေလးမွီလိုက္လ်က္ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကို ေနာက္ျပန္လက္ေထာက္လိုက္မိသည္။
ေမာင္သည္ ႐ိုးတံ၏ထိပ္ဖူးကို လွ်ာျဖင့္ ကြၽမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္စြာ ရစ္ပတ္ကစား၏။ ၿပီးေနာက္ အာေခါင္ေပ်ာ့သို႔ေရက္သည္အထိ သူ၏အေခ်ာင္းအတံကို ေထြးငုံစုပ္ယူျပန္သည္။ ေမာင့္၏ႏႈတ္ခမ္းလႊာတို႔က သူ၏တပ္မက္ျခင္းဆႏၵအေပၚ စိုထိုင္းစြာေျပးလႊားေနသည္။ ေမာင့္၏လက္ဖဝါးၾကမ္းၾကမ္းတို႔က သူ၏တင္ပါးကို အားပါးတရဆုပ္နယ္ေနကာ တင္ပါးအလယ္မွ ေနရာငယ္ဆီ က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္ရန္ ဟန္ျပင္ေနသည္။
ေမာင္သည္ သူ၏႐ိုးတံတစ္ခုလုံးကို ပူျပင္းစိုထိုင္းသြားေစၿပီးမွ ခံတြင္းအျပင္ဘက္သို႔ထုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ျဖင့္ ထိပ္ဖူးကို ႏူးညံ့စိုထိုင္းေသာလွ်ာဖ်ားျဖင့္ လ်က္လိုက္လ်က္
" မင္းရဲ႕ခင္ပြန္းကျပဳစုေပးတာကို သေဘာက်ရဲ႕လား သခင္ေလး"
ဟု နက္ရႈိင္းကာ ဩရွေသာအသံျဖင့္ေမးသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ႐ိုးတံႏွင့္ ေမာင့္၏ႏႈတ္ခမ္းတို႔မွာ နီးကပ္ေနစၿမဲျဖစ္ရာ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းမွထြက္သည့္ ေလေႏြးတို႔က ယုဂန္၏႐ိုးတံကို စိုစြတ္မႈၾကားမွ ပူေႏြးသြားေစသည္။
ယုဂန္ ေအာက္သို႔ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔၏ေရွ႕တည့္တည့္၌ မုဆိုးထိုင္,ထိုင္၍ ဒူးေထာက္ေနေသာ ေမာင္ႏွင့္ ေတာက္ပအရည္လဲ့ေနေသာ ျမစိမ္းေရာင္မ်က္ဝန္းမ်ားကို ျမင္ရေသာအခါ ယုဂန္စိတ္ထဲ၌ ညစ္တစ္တစ္အေတြးတစ္ခုေပၚေပါက္လာသည္။
ယုဂန္သည္ ဒူးေထာင္ထားသည့္ ေမာင့္၏ေျခေထာက္တစ္ဖက္အေပၚ မိမိ၏ညာဘက္ေျခေထာက္ တင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေမာင့္မ်က္ႏွာႏွင့္ နီးကပ္ေအာင္ ကိုယ္ကို ေအာက္သို႔ၫြတ္ကိုင္းလိုက္လ်က္ ေမာင့္၏ေမးေစ့ကို လက္ညႇိဳးျဖင့္ ပင့္တင္လိုက္သည္။
ယုဂန္ မ်က္ေတာင္ရွည္မ်ားကို တစ္ဝက္ေမွးခ်လိုက္လ်က္ ေမာင့္ကို အထက္စီးမွၾကည့္ရႈသည္။
စိမ္းျမလြန္းေသာ ေမာင့္၏မ်က္ဝန္းမ်ားက ခ်စ္ျခင္းတရားျဖင့္ ဖ်ိဳးဖ်သည့္တိုင္ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ပင္ စိတ္အားတက္ႂကြမႈႏွင့္ ၾကမ္းရွစူးရဲေနသည္။ စိုစြတ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းဟာေတာ့ ေယာင္ေယာင္ေလးၿပဳံးေန၏။
" ဘယ္က ခင္ပြန္းသည္လဲ။ အဆင့္နိမ့္တဲ့ ႐ိုး႐ိုးစစ္သည္ကမ်ား"
မထင္မွတ္ထားေသာ စကားေၾကာင့္ စစခ်င္း ေမာင္အံ့ဩသြားဟန္ရွိ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ေမာင္ဟာ သေဘာေပါက္သြားသည့္ႏွယ္ ႏႈတ္ခမ္းစြန္းတို႔ ေကြးၫြတ္သြားကာ
" ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒီစစ္သည္ကပဲ သခင္ေလးရဲ႕စိတ္တိုင္းက် လုပ္ေဆာင္ေပးရမွာေပါ့"
ဟု ရယ္သံတစ္ဝက္ေရာ ဆိုသည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ ယုဂန္၏ျဖဴသြယ္ေသာေပါင္တံကို သြားျဖင့္ အသာအယာကိုက္ကာ ဖိကပ္နမ္းေလသည္။
ေမာင္သည္ သူ႔ေပါင္ေပၚ နင္းထားေသာ ယုဂန္၏ေျခေထာက္ကို ေအာက္ျပန္ခ်လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ မတ္တပ္ျပန္ရပ္လာၿပီး ယုဂန္အက်ႌကို အလ်င္အျမန္ဆြဲခြၽတ္ကာ သူ၏လည္တိုင္ႏွင့္ညႇပ္႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္ တတိတိကိုက္ခဲရင္း အၾကမ္းပတမ္းနမ္းရႈပ္လာသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ပင္ ေမာင့္၏လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ရင္ဘတ္ေပၚရွိ အသီးမ်ားကို မလႊတ္တမ္းဖိေခ်ပြတ္သပ္ေနသည္။
ယုဂန္၏ဟိုက္သိမ့္ေသာခါးသြယ္သြယ္ကို ေမာင္ တင္းက်ပ္စြာေပြ႕ဖက္ထား၏။ ေမာင့္၏ ရမၼက္ေဇာျဖင့္ ပူေလာင္ျပင္းထန္ေနေသာ အနမ္းမ်ားေအာက္တြင္ ယုဂန္သည္ ကြန္ရက္၌ၿငိသည့္ ငါးတစ္ေကာင္ပမာ တုပ္တုပ္မွ်လႈပ္မရေအာင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းခံထားရသည္။
ယုဂန္ အသက္ရွဴရန္ပင္ ေမ့ေလ်ာ့မိ၏။ ေမာင့္၏ တပ္မက္ျခင္းဆႏၵမ်ားႏွင့္ စိုထိုင္းေနေသာ ပင့္သက္ရႈိက္သံက ယုဂန္၏လည္ပင္းနားတြင္ အဆင္တန္ဆာပမာ ရစ္ပတ္ေနသည္။
ေမာင့္၏ ပူေႏြးေသာအထိအေတြ႕။ ေမာင့္၏အသက္ရွဴသံ။ ေမာင့္၏နမ္းရႈိက္သံ။
ေနာက္ဆုံး ေမာင့္၏ အ႐ိုင္းဆန္ေသာကိုယ္သင္းရနံ႔က ယုဂန္၏ေျခဖ်ားမွစကာ ဆံႏြယ္တို႔အဆုံး ရစ္ေႏွာင္ဖုံးကြယ္ရာ သားရဲတစ္ေကာင္မွ သူပိုင္ေသာအရာကို အမွတ္အသားျပဳလုပ္ေနသည့္အတိုင္းပါပင္။
ေမာင့္၏အထိန္းအကြပ္မရွိေသာ အနမ္းမ်ားေၾကာင့္ ယုဂန္၏လည္တိုင္ႏွင့္ ညႇပ္႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္၊ ရင္ဘတ္တစ္ေလွ်ာက္၌ နီျမန္းေသာအကြက္ရာမ်ား ထင္းခနဲေပၚလြင္လာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေမာင္ဟာ ထိုမွ်ႏွင့္မလုံေလာက္ေသးဘဲ ယုဂန္၏ရင္ဘတ္ကို စုပ္ယူကာ လွ်ာဖ်ားျဖင့္ ထိခတ္ေနေလသည္။
ယုဂန္သည္ အေနာက္တြင္ ျပတင္းေပါက္ရွိေနသျဖင့္ စိတ္ရွိလက္ရွိ မွီခ်မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို အတန္ၾကာေတာင့္ခံထားရသည္ျဖစ္ရာ ေက်ာ႐ိုးမွ ေညာင္းညာလာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ယုဂန္သည္ ေမာင့္၏ဆံသားေကာက္ေကာက္မ်ားၾကားထဲ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို လွ်ိဳဝင္လိုက္ရင္း ဆံပင္ကို ဆြဲစုလိုက္သည္။ ဤနည္းျဖင့္ ေမာင့္၏ေခါင္းကို အေနာက္သို႔ဆြဲလွန္လိုက္ကာ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို သူ၏ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွ ကြာက်သြားေစသည္။
" အ႐ုဏ"
ယုဂန္သည္ မာထန္ကာ ဩဇာေညာင္းေသာအသံျဖစ္ေစခ်င္သည့္တိုင္ တကယ္တမ္းထြက္သြားသည္က ေလသံျဖင့္ရွတကာ ရီေဝလႈိက္ေမာေနသည့္အသံမ်ိဳးသာ။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ေမာင္သည္ ယုဂန္၏ သခင္ေလးႏွင့္ အဆင့္နိမ့္စစ္သည္ဟူေသာ တစ္ကိုယ္ေတာ္ျပဇာတ္ကို ပါဝင္က,ျပလိုဟန္ရွိ၏။ သူက ေအာင္ႏိုင္သူပမာ ၿပဳံးေနလ်က္ ယုဂန္၏ နီေဆြးဖူးငုံေသာႏႈတ္ခမ္းလႊာကို မမွိတ္မသုန္စိုက္ၾကည့္ေနရင္းပင္
" မွန္လွပါ"
ဟု ႏွစ္ကိုယ္တည္းၾကား႐ုံမွ် ခပ္တိမ္တိမ္၊ ခပ္ဩဩအသံႏွင့္ဆိုသည္။
ေမာင္သည္ ႏႈတ္ကသာ အမိန႔္နာခံသူပမာ ဆိုေနေသာ္ျငား စူးရဲေတာက္ပသည့္ အစိမ္းေရာင္အၾကည့္တို႔ကမူ မိမိေရွ႕မွလူမွာ သူ၏အပိုင္ျဖစ္ေၾကာင္း မနားတမ္းႂကြားဝါေနသေယာင္။ သူသည္ ယုဂန္၏ဝိဉာဥ္ထဲထိ ေဖာက္ထြင္းလုမတတ္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနၿပီး ယုဂန္၏ႏွလုံးသားကို တဆက္ဆက္တုန္ယင္လႈပ္ခါေအာင္ ျပဳစားထားေလသည္။
ယုဂန္သည္ ေမာင့္၏အၾကည့္တို႔ၾကားတြင္ ေခြယိုင္ပစ္ခ်င္လွေသာ္လည္း အခုခ်ိန္တြင္ေတာ့ မိမိဟာ အထက္မွလူျဖစ္သျဖင့္ ဒူးေျပးေထာက္ခ်င္သည့္ စိတ္ကိုခ်ိဳးႏွိမ္ကာ လည္တိုင္ကိုေမာ္ခ်လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ပါးႏွစ္ဖက္တို႔ ပူျပင္းနီျမန္းေနသည့္ၾကားမွ မရွက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ
" မင္းကို ငါ့ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားမွာျမင္ခ်င္တယ္"
ဟု ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာခ်လိုက္ေလသည္။
ေမာင္ မထိတထိၿပဳံးသည္။ သူ ယုဂန္၏နားသံသီးကို တစ္ခ်က္မွ် နမ္းရႈိက္ငုံေထြးၿပီးေနာက္ နား,နားသို႔ကပ္ကာ အက္ရွလြန္းေသာအသံျဖင့္
" အမိန႔္ေတာ္အတိုင္းပါပဲ"
ဟု တိုးညႇင္းစြာဆိုသည္။
ၿပီးသည္ႏွင့္ ေမာင္ဟာ သူ႔ကို တင္ပါးမွပင့္၍ ခ်ီမ,လိုက္ေလသည္။
ေမာင္ သူ႔ကိုေပြ႕ခ်ီၿပီး အနီးနားရွိေနာက္မွီပါေသာ ခုံတစ္လုံးေပၚ တင္လိုက္သည္။ သူသည္ ေမာင္မည္သို႔ျပဳလုပ္မည္ကို စိတ္ဝင္စားေနခိုက္တြင္ ေမာင္က သူ႔ေရွ႕၌ ဒူးေထာင္ၿပီး သူ၏သြယ္လ်ေသာေျခတံႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပခုံးေပၚတင္လိုက္သည္။
ေမာင္ ဆြဲယူလိုက္သျဖင့္ ယုဂန္၏ခႏၶာကိုယ္ေအာက္သို႔ ေလွ်ာက်သြားေလရာ ႐ိုးတံႏွင့္အေပါက္မွာ ေမာင့္ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ဧည့္ခံသည့္ပမာ ဘြင္းဘြင္းရွင္းရွင္းပင္။
ေမာင္သည္ သူ၏အဂၤါတစ္ဝိုက္ေနရာကို မမွိတ္မသုန္စူးစိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ ထိုသို႔အၾကည့္ခံရေသာအခါ မည္မွ်ပင္ ခင္ပြန္းသည္ျဖစ္ေစကာမူ ယုဂန္၏မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး မီးေတာက္မတတ္ ပူျပင္းနီရဲလာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယုဂန္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သည့္အဆုံး သူ၏ေထာင္မတ္ေနသၿမဲျဖစ္ေသာ အေခ်ာင္းအတံႏွင့္ အေပါက္ဝတစ္ဝိုက္ကို လက္ျဖင့္ မလုံ႔တလုံပိတ္ကာလိုက္သည္။
သူ႔အျပဳအမူေၾကာင့္ ေမာင္ႏွစ္ၿခိဳက္စြာရယ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေမာင္သည္ ႐ိုးတံအေပၚ အုပ္ထားေသာ သူ႔လက္ဖမိုးကို ဖိကပ္နမ္းလိုက္ကာ
" လက္ဖယ္ေပးပါဦး ကေလးေလးရဲ႕"
ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယုဂန္လက္မဖယ္ရေသးခင္မွာပင္ ေမာင္သည္ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ၾကားေနရာသို႔ အတင္းကာေရာတိုးဝင္ကာ သူ အႀကိမ္ႀကိမ္က်ဴးလြန္ဖူးပါေသာ အေပါက္ဝကို ႏွာဖ်ားခြၽန္ခြၽန္ႏွင့္ တိုးေဝွ႔လိုက္သည္။
ယုဂန္ တုန္တက္သြား၏။ အေသြးအသားတို႔ဆူပြက္ေနခိုက္မွာပင္ ေမာင့္၏အနမ္းႏွင့္ ကြၽမ္းက်င္လွေသာ လွ်ာဖ်ားလႈပ္ရွားမႈတို႔က အေပါက္ဝငယ္ဆီ အဆက္မျပတ္က်ေရာက္လာသည္။
ထိုသို႔ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ေမာင္က်ဴးေက်ာ္မည့္ေနရာကို စို႐ႊဲစြာ သုံးေဆာင္ေနခိုက္တြင္ ေမာင္က ေပါင္တံ၊ ေပါင္ရင္းႏွင့္ တင္ပါးကိုလည္း မက်န္ေစရ။ မထင္လွ်င္မထင္သလို ေမာင္က ယုဂန္၏ေပါင္ရင္းကို ကိုက္ခဲတတ္သလို အေပါက္ဝအထက္ရွိ ကပ္ပယ္အိတ္တို႔ကိုလည္း ခံတြင္းေႏြးေႏြးႏွင့္ ေထြးငုံတတ္ျပန္သည္။
ယုဂန္ ညည္းမိ၏။ ေမာင္၏လက္ဖဝါးၾကမ္းၾကမ္းတို႔က ယုဂန္၏႐ိုးတံကို ဆုပ္ကိုင္ကာ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ပြတ္သပ္ေနခဲ့သည္။ ေမာင့္၏လွ်ာဖ်ားတို႔မွာမူ သူ႔၏တြင္းဝအထဲမွာသာ။ ဤသို႔ အေရွ႕ေရာ အေနာက္ပါ လႈံ႕ေဆာ္ျခင္းခံရေသာအခါ ယုဂန္သည္ တုန္ယင္ေနေသာ မ်က္ေတာင္မ်ားကိုေမွးစင္း၍ ပင့္သက္မိသည္မွအပ တျခားမရွိ။ ရမၼက္ေသြးက သူ၏တစ္ကိုယ္လုံးတြင္စီးဆင္းေနကာ သူသည္ ႐ိုးတံတြင္း တိုးလာေသာ သုတ္ရည္စီးေၾကာင္းကိုသာ ခံစားေနမိသည္။
ခဏေနေသာ္ ေမာင္သည္ ပခုံးေပၚတင္ထားေသာ သူ႔ေျခေထာက္ကိုခ်လိုက္ၿပီး သူ႔ကို ခုံေပၚမွ အသာအယာဆြဲထူလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ကို ျပင္းျပင္းျပျပနမ္းရႈိက္ရင္းပင္ ခုံေဘးကပ္ရပ္ရွိ ျပတင္းေပါက္ဆီ ဆြဲေခၚသြားသည္။
ေမာင္လုပ္သမွ်တိုင္းသာ ႏုေနေသာသူသည္ ေမာင္ဆြဲေခၚရာ ျပတင္းေပါက္ဆီျပန္ပါလာ၏။ ေမာင္ သူ႔ကိုဆြဲလွည့္လိုက္ေသာအခါတြင္လည္း အသာအယာပင္ ေမာင့္ကိုေက်ာခိုင္း၍ ျပတင္းေပါက္ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူသြားသည္။
ယုဂန္ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကို လက္ေထာက္လိုက္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ႔ေနာက္ရွိ ေမာင္က သူ၏ခါးကို ဆုပ္ကိုင္ထားကာ ထိုမွတစ္ဆင့္ ေအာက္သို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာခ်ပြတ္သပ္သြားသည္။
ျဖန္း!
သူ႔တင္ပါးကို ေမာင္,႐ိုက္ခ်လိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္မို႔ ယုဂန္ "အ့" ခနဲ လန႔္ေအာ္လိုက္မိ၏။ ထိုအခါ ေမာင့္၏ညႇင္းညႇင္းသဲ့သဲ့ရယ္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
လူကို သူ႔အပိုင္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပသရလို႔ အေတာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနပုံပါပင္။
" ကေလးေလး ေမာင္ထည့္ေတာ့မယ္"
ေမာင္ အသိေပးစကားဆိုသည္။
မၾကာလိုက္ပါေခ်။ ေမာင့္၏မာေၾကာပူေလာင္ေနေသာ ေယာက်ၤားအဂၤါက သူ၏အေပါက္ဝအတြင္းသို႔ တရစ္ရစ္တိုးဝင္လာသည္။
ယုဂန္သည္ နာက်င္မႈႏွင့္အတူ လႈံ႕ေဆာ္မႈကိုခံစားလိုက္ရသျဖင့္ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကို လက္သည္းျဖင့္ပိုမိုကုတ္ျခစ္လိုက္မိသည္။
ခါတိုင္းလည္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ႏွီးေႏွာစပ္ယွက္ျခင္း ျပဳလုပ္ဖူးသည့္တိုင္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါ၌ စုတ္ၿဖဲခံရသည့္ပမာ ထပ္မံနာက်င္ေနမွန္း ယုဂန္နားမလည္ပါေခ်။ ေနာက္ဆုံးတစ္ခါလုပ္ခဲ့တုန္းက လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ပတ္ကျဖစ္ၿပီး အဲ့ေလာက္လည္း အခ်ိန္မၾကာေသးပါဟုယုဂန္ထင္သည္။
" နာတယ္...အ.."
ေမာင့္၏႐ိုးတံက အတြင္းသားနံရံကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္တိုက္မိခ်ိန္တြင္ ယုဂန္ ေသးငယ္တုန္ရီစြာ ညည္းညဴလိုက္မိေတာ့သည္။
သူ၏အသံေၾကာင့္ ေမာင့္၏တိုးဝင္မႈမွာ ေခတၱရပ္တန႔္သြားသည္။ ေမာင္က သူ႔ကိုအၿမဲညႇာသည္။ မည္မွ်ပင္စိတ္ပါေနေစကာမူ သူအဆင္သင့္မျဖစ္လွ်င္ ေစာင့္ထိန္းေလ့ရွိေသာေမာင္က ဆက္ဆံေနခ်ိန္တြင္လည္း သူ႔ဘက္ကိုသာ အၿမဲတမ္းၾကည့္ရႈတတ္သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ယခု သူနာက်င္ေနမွန္းသိရေသာ္ ေမာင့္၏လႈပ္ရွားမႈက ပိုမိုႏူးညံ့လာသည္။
ေမာင္ သူ႔၏ေက်ာျပင္ကို အသာအယာ ပြတ္သပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ခါးကိုကိုင္ဆြဲၿပီး အေနာက္သို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာခ်လိုက္သည္။
" နည္းနည္းပိုၿပီး ကုန္းထားလိုက္ အခ်စ္ကေလး"
ယုဂန္ နာခံစြာျဖင့္ ကိုယ့္ကိုပို၍ ၫြတ္ကိုင္းလိုက္သည္။
အ႐ုဏဟာ သူ၏ခါးကို ပူေႏြးေသာလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ထား၏။ ယုဂန္၏ခါးသည္ ေယာက္်ားေလးတစ္ဦးအေနႏွင့္ေသးသြယ္လြန္းသည္ျဖစ္ရာ အ႐ုဏ၏ ႀကီးမားေသာ လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္စာႏွင့္ အံကိုက္စာသာျဖစ္သည္။
အ႐ုဏသည္ ယုဂန္၏အဝငယ္ထဲသို႔ ဂ႐ုတစိုက္ႏွင့္ ၾကင္ၾကင္နာနာတိုးဝင္ေနရင္း ယုဂန္၏ ပိန္သြယ္ျဖဴဝင္းေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို ေငးေမာၾကည့္မိသည္။
သူ၏ၾကင္ရာေတာ္ျဖစ္ေသာ ယုဂန္၏အသားအေရမွာ ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ပမာ ပန္းေရာင္သန္း၍ ျဖဴေဖြးသည္ျဖစ္ရာ အထူးသျဖင့္ အဝတ္အစားျဖင့္ ကြယ္ေလ့ရွိေသာ အတြင္းသားမ်ားက မထိရက္မကိုင္ရက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျဖဴဝင္းလြန္းလွသည္။
ယုဂန္၏ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆုပ္ကိုင္ ထားေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ရွည္သြယ္လွပလွၿပီး လက္ေပၚမွ အေၾကာစိမ္းစိမ္းေလးမ်ားက ႏို႔ႏွစ္ေရာင္အသားအေရတြင္ ထင္းလင္းစြာ လူးလြန႔္လႈပ္ရွားေနသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ႂကြက္သားအနည္းငယ္ႏွင့္က်စ္လစ္ေသာ လက္တစ္ေလွ်ာက္ အၾကည့္ေ႐ြ႕လာလွ်င္ေတာ့ ယုဂန္၏ ေၾကာ့ရွင္းေသာေက်ာျပင္ကို ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ ဟိုက္သိမ္ကာ လွပေသာ ခါးတစ္စုံ ႏွင့္ ေက်ာ႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္ေျပဆင္းသြားကာ တင္ပါးအထက္၌ ခပ္ေရးေရးခြပ္ဝင္ေနေသာ ေနရာငယ္။
ေနာက္ဆုံးတြင္မူ သူ၏ဆီးစပ္ခုံႏွင့္ ထိလုမတတ္နီးကပ္ေနေသာ လုံးလုံးအိအိတင္ပါးတစ္စုံက သူ၏စိတ္အာ႐ုံႏွင့္ ေက်နပ္မႈကို အရယူႏိုင္ဆုံးေနရာျဖစ္သည္။
ယုဂန္ကလွသည္။ အပိုေျပာတာမဟုတ္။
အထူးသျဖင့္ သူ႔အေရွ႕တြင္ ေနာက္ေက်ာေပးကာ သူ၏အေသြးအသားကို ဝါးမ်ိဳေနခ်ိန္တြင္ ယုဂန္က အလြန္တရာကို လွပလြန္းသည္။
လွလြန္းသျဖင့္ ယုဂန္၏တစ္ကိုယ္လုံး ေခါင္းအစေျခအဆုံးကို စားသုံးပစ္ခ်င္လာသည္။
" တစ္ခုလုံးေတာ့ အထဲေရာက္သြားၿပီပဲ သခင္ေလး။ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးက အထိန္းအကြပ္မရွိတာမို႔လို႔ သခင္ေလးကပဲ အသံမထြက္ေအာင္ဂ႐ုစိုက္ပါ"
ဩရွကာ အရွိန္အဝါပါလွေသာ အသံအဆုံးတြင္ အသြင္းအထုတ္မ်ားက ႐ုတ္ခ်ည္းစတင္လာခဲ့သည္။
ယုဂန္သည္ အဆက္မျပတ္ေသာ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ေရွ႕သို႔ ယိုင္ယိုင္က်သြားသည္ျဖစ္ရာ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကိုသာ အားျပဳ၌ ရပ္ေနရသည္။
သူ၏အေနာက္ေပါက္ကို ဆက္တိုက္ ထိုးသြင္းေနခဲ့သည့္ အရာက သူ၏ရမၼက္ထုံးကို သြားေရာက္ထိခတ္ေနၿပီျဖစ္ရာ တပ္မက္ျခင္းေဇာမ်ားက သူ၏တစ္ကိုယ္လုံးကို ျဖာေဝယစ္မူးေနေစၿပီျဖစ္သည္။
သို႔တိုင္ ယုဂန္သည္ ခါတိုင္းလို မညည္းညဴရဲဘဲ အသံမထြက္ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ေနရ၏။ ဒီၾကားထဲ သူ၏တင္ပါးႏွင့္ ေမာင့္၏ဆီးစပ္က ႐ိုက္မိသျဖင့္ အဆက္မျပတ္ေသာ တဖပ္ဖပ္အသံထြက္ေနသည္ျဖစ္ရာ မည္သူမည္ဝါ ၾကားသြားမည္ကို တိတ္တခိုးစိုးရိမ္ေနရေသးသည္။
ထူးဆန္းသည္က ထိုသို႔စိုးရိမ္ေနသည့္ၾကားမွ ကာမခံစားခ်က္ကလည္း အလြန္တရာေကာင္းမြန္ေနျခင္းသာ။ လူမိမည္စိုးသျဖင့္ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန႔္ေနျခင္းက မသိစိတ္ထဲ၌မူ ျပင္းထန္ေသာရမၼက္တဏွာစိတ္ကို ျဖစ္ေပၚေစသည္ထင္သည္။ ဒါကေတာ့ စပ္ယွက္ျခင္းကို စိတ္လႈပ္ရွားစရာပါမွ ေက်နပ္တတ္ေတာ့သည့္ လူတို႔၏မေကာင္းေသာဉာဥ္ ေသးေသးေလးဟုပင္ ဆိုရမည္လားမသိပါ။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အ႐ုဏ၏ေဆာင့္ခ်က္မ်ားက ပိုမို ျပင္းထန္လာသည္။ သူ၏အသက္ရွဴသံဟာလည္း ပိုမိုအက္ရွကာ က်ယ္ေလာင္လာ၏။
သူ၏ ပူေလာင္မာတင္းေနေသာ အဓိကအဂၤါက ယုဂန္၏ဆီးက်ိတ္တည့္တည့္ကို အၾကားအလပ္မရွိ ထိုးေဆာင့္မိေနေသာအခါ ယုဂန္အေနႏွင့္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဟန္ပါပင္။
ယုဂန္သည္ ျပတင္းေပါက္၏သစ္သားေဘာင္အတြင္း လက္သည္းမ်ားနစ္ဝင္မတတ္ ကုတ္ျခစ္လိုက္ကာ သတိထားေနသည့္ၾကားမွ
" အာ့...ဟင့္...."
ဟူ၍ လႈိက္ေမာသံျဖင့္ ညည္းလိုက္မိေတာ့သည္။
သူခံစားေနရသည္။ သူ၏႐ိုးတံမွ အရည္ၾကည္မ်ားက ထြက္ျပဴစ ျပဳေနေလၿပီ။
" သခင္ေလး အဲ့လိုအသံဆက္ထြက္ေနရင္ စံအိမ္ေအာက္က အေစာင့္ေတြၾကားသြားလိမ့္မယ္။ မစိုးရိမ္ေတာ့ဘူးလား"
အ႐ုဏ၏ ရမၼက္ျဖင့္ စိုထိုင္းအက္ကြဲေနေသာ အသံက အသားခ်င္းထိခတ္သံမ်ားၾကားမွ ေပၚထြက္လာသည္။
ယုဂန္ လက္သီးကိုဆုပ္လိုက္၏။ အခုခ်ိန္တြင္ သူစကားေျပာႏိုင္ေအာင္ ရွိစုမဲ့စုအားအင္ကေလးကို ျခစ္ကုပ္ယူရမည္ျဖစ္သည္။
" ဒီအခ်ိန္မွာ အေစာင့္ေတြဘက္ကို ေတြးႏိုင္ေသးတယ္ေပါ့"
အ႐ုဏ ဟက္ခနဲရယ္သည္။ သူသည္ ထိုးသြင္းမႈမ်ားကို တဖန္ျပန္ေႏွးလိုက္ရင္း ေထာင္မတ္ကာ တဆက္ဆက္တုန္ေနၿပီျဖစ္သာ ယုဂန္၏႐ိုးတံကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
" မဟုတ္ပါဘူး။ သခင္ေလးအေၾကာင္းပဲ စိတ္ထဲရွိတာပါ"
အ႐ုဏ ယုဂန္၏႐ိုးတံကို ပြတ္ဆြဲလိုက္၏။
ထိုသို႔ ပူေႏြးစြာကိုင္ခံလိုက္ရသျဖင့္ ရမၼက္ေငြ႕မ်ား ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ခံစားခ်က္က ယုဂန္၏ဦးေခါင္းထိတိုင္ ဒိုင္းခနဲ လႈိက္တက္လာသည္။ ယုဂန္၏ေခါင္းထဲ ျပာေဝကာ အေတြးမ်ားဗလာျပင္ျဖစ္သြား၏။
" ဟ့...အား..."
ထိန္းထားသည့္ၾကားမွ ယုဂန္ ညည္းညဴမိျပန္သည္။ သူ၏ေျခတံသြယ္သြယ္မ်ားက တုန္ရီကာ ယိုင္နဲ႔ခ်င္လာ၏။
ထိုအျခင္းအရာကို သတိထားမိေသာ အ႐ုဏက ယုဂန္၏ခါးကို ျပန္မတ္ေစလိုက္လ်က္ သူ၏ရင္ခြင္ႏွင့္ ယုဂန္၏ေက်ာျပင္ထိကပ္ေနေအာင္ ေပြ႕ဖက္လိုက္သည္။ သူ၏အရာမွာမူ ယုဂန္၏အတြင္းထဲ၌သာရွိေနၿပီး လက္တစ္ဖက္ကလည္း ယုဂန္၏႐ိုးတံကို ဆုပ္ကိုင္ထားစၿမဲျဖစ္သည္။
" နိမ့္က်တဲ့စစ္သည္ေအာက္မွာ အရွက္မရွိဘဲခံေနရတာကို အေစာင့္ေတြကိုမသိေစခ်င္ဘူးမလား"
တိုးရွရွစကားတစ္ခြန္းက ယုဂန္၏အၾကားအာ႐ုံအတြင္းသို႔ ေပ်ာ္ဝင္လာသည္။ အဆိုပါ နက္ရႈိင္းကာ လႈိက္ေမာလွေသာအသံက မထိတရီဆန္လွေသာ္လည္း ဆြဲေဆာင္မႈရွိေနသည္မွာေတာ့ ဝန္ခံရမည္ျဖစ္သည္။
" အခ်စ္ကေလး၊ မင္းသိပ္လွတာပဲ"
ေမာင္ သူ၏လည္တိုင္ကိုနမ္းသည္။ လည္တိုင္ေပၚ ကပိုက႐ိုက်ေနေသာ ဆံႏြယ္မ်ားကိုလည္း နမ္း၏။
တစ္ၿပိဳင္တည္းပင္ ေမာင့္၏လႈပ္ရွားမႈက ျပန္လည္စတင္လာကာ ယုဂန္ကို ျပတင္းေပါက္ေဘးရွိ နံရံတြင္ ကပ္ခ်လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။
ေမာင့္၏သန္မာေသာလက္တစ္ဖက္က နံရံႏွင့္ဗိုက္ၾကား, ရွိ ယုဂန္၏႐ိုးတံထိပ္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ မထိတထိသြားလုပ္ေနသည္။ က်န္လက္တစ္ဖက္ကမူ ယုဂန္၏ပါးစပ္ကို ပိတ္ဆို႔ထားခဲ့၏။
သူမ်ားသာ ပါးစပ္လာပိတ္သည္။ ေမာင္ကေတာ့ စကားမ်ားၿမဲျဖစ္၏။ သူက ယုဂန္၏နား႐ြက္ဖ်ားနားကပ္ကာ
"ယုဂန္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘာေတြစားလဲ။ ခါးက ေမာင့္လက္တစ္ေပြ႕စာပဲရွိတယ္။ မင္းရဲ႕ခါးေလးကို ေပြ႕ဖက္ၿပီး ခ်စ္တင္းေႏွာရတဲ့အခ်ိန္တိုင္း မင္းရဲ႕ခါးေလးဘယ္ေလာက္ေသးေၾကာင္း ေမာင္သတိထားမိတယ္"
ဟု ျပင္းထန္ေသာအသက္ရွဴသံၾကားမွ စကားလု၍ေျပာသည္။
ယုဂန္ မ်က္ေစာင္းလွည့္ထိုးသည္။ ေမာင္က ယုဂန္၏မေက်မနပ္အၾကည့္ကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ပါးကိုနမ္းသြားသည္။
ခဏေနေသာ္
" ေမာင္ၿပီးေတာ့မယ္ အခ်စ္ကေလး"
ဟု အလြန္အရာဩရွစြာဆိုေလသည္။
သို႔ေသာ္လည္း အရင္ၿပီးသြားသူက ယုဂန္ျဖစ္သည္။ ယုဂန္သည္ သူ၏႐ိုးတံကို အေပၚသို႔ေထာင္ေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ေမာင့္၏လက္အေပၚသို႔ အရည္မ်ားစီးက်သည္အထိ သုတ္ရည္တို႔ကို လႊတ္ထုတ္မိလိုက္သည္။
မေရွးမေႏွာင္းပင္ မိမိ၏အေနာက္ေပါက္အတြင္းမွလည္း ပူေႏြးေသာအရည္ပ်စ္ပ်စ္မ်ား တိုးဝင္လာမႈကို ခံစားလိုက္ရသည္။
ေမာင္ သူ၏႐ိုးတံကို ဆြဲႏႈတ္သြားသည္။ အေနာက္ေပါင္အတြင္း ဟာခနဲျဖစ္သြား၏။
ေမာင္ဟာ သူ႔ကို ပါးစပ္ပိတ္ထားရာမွ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ကာ သူ႔အေနာက္သို႔ တစ္လွမ္းမွ်ဆုတ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔တင္ပါးကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ၿဖဲ၍ အေပါက္ဝဆီ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
" မင္းရဲ႕တင္ပါးတစ္ေလွ်ာက္ အရည္ေတြစီးက်ေနတာ သိပ္လွတာပဲ။ မင္းကိုေတာင္ျပန္ျမင္ေစခ်င္တယ္"
"ဟုတ္လား"
" အင္း။ ေမာင့္ယုဂန္က သိပ္လွတာ။ ထပ္လုပ္ခ်င္စရာေလးပဲ"
ညႇီစို႔ေသာအရည္ပ်စ္ပ်စ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္သြားေသာ အေပါက္ဝကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ၿဖဲၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အရည္မ်ားက အဝမွတစ္ဆင့္ျပန္လည္ ယိုစီးက်လာသည္။ ထိုအရည္မ်ားက ယုဂန္၏ ေပါင္တံတစ္ေလွ်ာက္ တလိမ့္လိမ့္စီးက်သြား၏။
အ႐ုဏသည္ သူႏွစ္သက္ရေသာအဆိုပါျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ေနခ်ိန္မွာပင္ စိတ္က ထပ္ေပါက္လာေလရာ တင္ပါးအိအိကို သြားျဖင့္ နာနာေလးကိုက္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ သူ႔သြားရာ ေပၚသြားေသာ တင္ပါးကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ၾကည့္ေန၏။
သို႔ေသာ္လည္း သူၾကာၾကာမၾကည့္လိုက္ရပါေခ်။ ယုဂန္က သူႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္ၿပီး တင္ပါးကို ဖုံးကြယ္ေလၿပီ။
"ဒီခႏၶာကိုယ္က မူလယုဂန္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေလ။ ေမာင္က ယုဂန္အစစ္နဲ႔ဆုံခဲ့တယ္ဆိုရင္ေရာ သူ႔ကိုဒီအတိုင္းခ်စ္မွာလား။ မင္းရဲ႕ခါးေလးက ေသးလိုက္တာ ဆိုၿပီးေတာ့ေလ"
အ႐ုဏ မ်က္ေမွာင္ကုတ္က်သြားသည္။ သူ႔ကို လက္ပိုက္ကာ ၾကည့္ေနေသာယုဂန္က စ,ေနာက္ေနဟန္ တစ္စက္မွ် မရွိေလရာ အရစ္ခံေတာ့ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ႀကိဳတင္သိရွိလိုက္သည္။
" ကတ္သီးသတ္သတ္ေတြမေမးနဲ႔ေလ အခ်စ္ရဲ႕"
ဒီတစ္ေခါက္ မ်က္ခုံးတို႔တြန႔္ခ်ိဳးသြားသူမွာ ယုဂန္ႏိုင္သာျဖစ္သည္။
" ေမးတာပဲေျဖစမ္းပါ။ အဲ့အခါက်ရင္ေရာ ေမာင့္ယုဂန္က သိပ္လွတာ၊ ေမာင့္ယုဂန္တင္ပါးကေန အရည္ေတြစီးက်ေနတာ ေမာင္သိပ္သေဘာက်တာပဲဆိုၿပီး ေျပာမွာလား"
အ႐ုဏသည္ မိမိကံၾကမၼာကို လက္ခံရေတာ့မည္မွန္း သိရွိသြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ အခ်ိဳသတ္သည့္အေနႏွင့္ ယုဂန္အနားသို႔ ပိုတိုးကပ္သြားကာ
" ေမာင္ခ်စ္တာမင္းေလ။ သူမွမဟုတ္တာ"
ဟု ယုဂန္၏လက္တစ္ဖက္ကို ယူ,နမ္း၍ ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယုဂန္ဟာ သူ႔လက္ကို ဆတ္ခနဲ႐ုတ္သိမ္းသြားသည္။
"ဒါ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလ"
" ခႏၶာဆိုတာ ပ်က္စီးပါတယ္။ ေမာင္ခ်စ္တာ မင္းလြင္ရဲ႕ဝိဉာဥ္ကိုပဲ"
ယုဂန္ ဘာမွျပန္မေျပာ။ ထိုအစား သူ႔ကိုသာ အတန္ၾကာစိုက္ၾကည့္ေနသည္။
ယုဂန္၏မ်က္ဝန္းနက္နက္မ်ားသည္ အရည္လဲ့ကာ ဝိုင္းစက္ဖ်ိဳးဖ်ေန၏။ ေခတၱၾကာေသာ္ ထိုမ်က္ဝန္းမ်ားသည္ ပိုမို စိုစြတ္ကာ႐ႊန္းလဲ့လာၿပီး အရည္ၾကည္မ်ား ရစ္ဝိုင္းတက္လာသည္။
ထိုသို႔ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ယုဂန္ မ်က္ရည္ဝဲတက္လာသည္ကို ျမင္ေသာ္ အ႐ုဏ ထိတ္လန႔္သြားသည္။
သူ၏ယုဂန္သည္ မၾကာခဏငိုေလ့ရွိေသာ လူမ်ိဳးမဟုတ္။ သို႔ေသာ္လည္း ခ်စ္တင္းေႏွာၿပီးသည့္အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္မူ သိသိသာသာစိတ္ႏူးညံ့ေနေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ ခ်စ္တင္းေႏွာခ်ိန္ႏွင့္ ကိစၥၿပီးခ်ိန္တြင္ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ထ,ထငိုေလ့ရွိသည္။
တစ္ခါတေလဆို သူ႔ကိုမဖက္ထားေပးသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္ေတာင္ ငိုတတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိစၥၿပီးခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သူဟာ ယုဂန္ကို မ်က္တစ္ခတ္ေလးမွ်ေတာင္ ပစ္ထားလို႔ မရပါေခ်။
" ဘာျဖစ္တာလဲ အခ်စ္ရဲ႕။ ႐ုတ္တရက္ႀကီး"
အ႐ုဏ ယုဂန္၏ပါးျပင္ကေလးကို ႏူးႏူးညံ့ညံ့အုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
ထိုအခါ ယုဂန္သည္ ႏႈတ္ခမ္းကေလးကိုမဲ့သြားလ်က္
" ေမာင္လိမ္တာ"
ဟု ငိုသံတစ္ပိုင္းတစ္စႏွင့္ေျပာေလသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ပင္ သူ႔မ်က္ရည္မ်ားက ပိုမိုျပည့္ႏွက္လာသည္။
" ေမာင္ ဘာလိမ္လို႔လဲ"
" မူလယုဂန္နဲ႔ေတြ႕ရင္လည္း ဒီခႏၶာကိုယ္ကလွတယ္ဆိုၿပီး ႀကိဳက္မွာမဟုတ္လား"
ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ငိုရသည့္အေၾကာင္းရင္းက အတန္ငယ္ႀကီးမားေၾကာင္း အ႐ုဏေတြးေတာလိုက္မိသည္။
" မႀကိဳက္ပါဘူးကြာ"
" ဒီခႏၶာကိုယ္ကလုပ္ခ်င္စရာေလး ဆိုၿပီးေတာ့ေလ"
ယုဂန္၏ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္တစ္စက္စီးက်လာသည္။ အ႐ုဏသည္ ထိုမ်က္ရည္ကို အလ်င္အျမန္ပင္ ဖယ္ရွားလိုက္၏။
" ဒါက ေမာင့္မင္းလြင္နဲ႔မို႔လို႔ ေမာင္ကေျပာတာေလ"
ေခ်ာ့ေမာ့ေသာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့စကားသည္ ဒီအခ်ိန္တြင္ အသုံးမဝင္ေတာ့။
ယုဂန္သည္ သူ၏ရင္ဘတ္ကို ထု႐ိုက္ကာ အက္အက္ရွရွငိုသံႏွင့္ ဗလုံးဗေထြးေျပာလာသည္။
" မာနထိခိုက္လိုက္တာ။ ေမာင္က ကြၽန္ေတာ့္တစ္ေယာက္တည္းကိုႀကိဳက္တာပဲကြ ဆိုၿပီးဂုဏ္ဆာေနတာ။တကယ္တမ္းက် မူလယုဂန္ႏိုင္ကိုလည္း ေမာင္ကႀကိဳက္ႏိုင္တာပဲ"
" လုပ္ေနရင္းတန္းလန္းႀကီးနဲ႔ ေလွ်ာက္ေတြးၿပီး သဝန္ထတိုျပန္ေရာ အခ်စ္ရာ"
" ဒါ ေလွ်ာက္ေတြးတာမွ မဟုတ္တာ"
ယုဂန္ ငိုရႈိက္သံႀကီးႏွင့္ ေအာ္သည္။
အ႐ုဏ သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ခ်လိုက္၏။ သူသည္ ယုဂန္၏ဆံႏြယ္မ်ားကို ႏူးညံ့ညင္သာစြာပြတ္သပ္လိုက္ကာ စိတ္ဆိုးေနသည့္ ေၾကာင္ေပါက္ေလးကို ေႏြးေထြးမႈေပးသည့္ပမာ ၾကည္လင္ေသာ၊ ညင္သာေသာအသံႏွင့္ဆိုသည္။
" ဟုတ္ပါၿပီ။ ေမာင္က မင္းလြင္ရဲ႕အက်င့္စ႐ိုက္ကို သေဘာက်တာပါ။ ေမာင့္ကို ေႏြးေထြးတယ္ခံစားရေစတာ၊ ေမာင္နဲ႔အေပးအယူမွ်တာ၊ ေမာင္ကိုၾကည္ႏူးေစတာ အဲ့ဒီ့အရာအားလုံးက မင္းရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အျပဳအမူနဲ႔စိတ္ထားေတြေၾကာင့္ျဖစ္လာတာေလ။ ဒါေၾကာင့္ မူလယုဂန္ႏိုင္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္းတူရင္ေတာင္ ေမာင္ကႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေမာင္က မင္းကိုပဲခ်စ္လို႔ လက္ထပ္ထားတာပါ"
ယုဂန္ သူ႔ကို မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးမ်ားႏွင့္ၾကည့္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလး မမဲ့ေတာ့ပုံအရ သူ၏ေခ်ာ့ေမာ့ျခင္း ေအာင္ျမင္သြားပုံရသည္။
ယုဂန္သည္ ေခါင္းငုံ႔ကာ ေခတၱၿငိမ္သြား၏။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ သူ၏ရွည္လ်ားေသာမ်က္ေတာင္တို႔ကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း မ်က္ဝန္းထဲရွိ မ်က္ရည္ၾကည္တို႔ကို သိမ္းဆည္းလိုက္သည္။
" ကြၽန္ေတာ္ ကြၽန္ေတာ္လာခဲ့တဲ့ စၾကဝဠာကိုျပန္ေရာက္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
သူ တိုးညႇင္းစြာေမးသည္။
ငိုရႈိက္ၿပီးသည့္ ေနာက္တစ္ဆင့္တြင္ ယုဂန္ဟာ အေတြးမ်ားေလ့ရွိမွန္း သိသည္မို႔ အ႐ုဏ,ထိုေမးခြန္းအေပၚ မ်ားစြာမအံ့ဩမိေပ။
" ျပန္ေရာက္သြားစရာအေၾကာင္းရွိလား"
" မေျပာတတ္ဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ဘာမဆိုျဖစ္ႏိုင္တာပဲ မဟုတ္ဘူးလား"
ယုဂန္ သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္သည္။
ယုဂန္၏ နီျမန္းေနေသာ ႏွာတံခြၽန္ခြၽန္ေလးႏွင့္ ပါးအို႔နီနီေလးက အသက္သုံးဆယ္ျပည့္ေတာ့မည့္ ေယာက္်ားတစ္ဦးဟု မထင္ရေလာက္ေအာင္ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းလြန္းေနသည္။
အ႐ုဏသည္ ထိုခ်စ္စဖြယ္ေယာက္်ားေလးအား အသည္းယားစြာျဖင့္ ပါးျပင္ကေလးကို ဆြဲဖ်စ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆံပင္ကေလးကို သပ္တင္ေပးသည္။
" ေမာင္ မင္းကိုလိုက္ရွာမယ္"
ယုဂန္၏မ်က္ဝန္းကေလးမ်ား ဝင္းခနဲလင္းလက္သြားသည္။
" မူလယုဂန္ႏိုင္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကလုန္းမဟုတ္ေပမဲ့၊ တကယ္လို႔ တျခားစၾကဝဠာမွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ကလုန္းေတြေတြ႕ရင္ေရာ"
ယုဂန္ ရွင္းျပဖူးသည့္အတြက္ စၾကာဝဠာႏွင့္ ကလုန္းဟူေသာ မိမိတို႔ႏွင့္အလြန္တရာတူသည့္လူမ်ားအေၾကာင္း အ႐ုဏ ထိုက္သင့္သေလာက္ နားလည္ၿပီးျဖစ္သည္။
ယုဂန္ေျပာျပဖူးသေလာက္ မူလယုဂန္ႏိုင္ဟာ မင္းလြင္၏ ကလုန္းမဟုတ္ဘဲ ႐ုပ္သာ တေထရာထဲတူသူ ျဖစ္သည္။ လြန္စြာ အံ့ဩစရာေကာင္းေသာ တိုက္ဆိုင္မႈျဖစ္ေသာ္ငွါး မင္းလြင္ေျပာသလို " မျဖစ္ႏိုင္တာမရွိ" ဟူသည့္စကားအတိုင္း ထူးဆန္းလြန္းသျဖင့္ မယုံၾကည္ႏိုင္စရာေကာင္းေသာ တိုက္ဆိုင္မႈႀကီးဟုသာဆိုရမည္။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ကလုန္းျဖစ္ျဖစ္၊ ႐ုပ္တူသူျဖစ္ျဖစ္။ သူကေတာ့ မင္းလြင္မွသာ ျဖစ္မည့္လူမို႔ မင္းလြင္မရွိေတာ့မည့္ဘဝကို ေတြးၾကည့္လို႔ေတာင္မရေခ်။
မင္းလြင္ သူ႔အနားကထြက္သြားလွ်င္လည္း မင္းလြင္ကိုသာ သူ,မရမကလိုက္ရွာမိမည္ျဖစ္သည္။
" ကိုယ္ပြားခ်င္းတူရင္ေတာင္ ေမာင္က မင္းမွျဖစ္မွာမို႔လို႔၊ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္မင္းကိုလိုက္ရွာမယ္။ ဟုတ္ၿပီလား"
ယုဂန္ ၿပဳံးသြားသည္။ သူသည္ လက္သန္းေလးကို ေထာင္ျပလ်က္
" ကတိေနာ္"
ဟု ဆိုသည္။ အ႐ုဏ ယုဂန္၏လက္သန္းေလးကို သူ၏လက္သန္းျဖင့္ခ်ိတ္လိုက္သည္။
" ကတိ"
မည္သို႔ပင္ အခက္အခဲရွိေစကာမူ ဒီကတိကိုေတာ့ သူရေအာင္ တည္သြားမည္ျဖစ္သည္။
" ကလုန္းေတြက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔႐ုပ္ေကာ၊ အက်င့္ေကာ တူတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုပဲခ်စ္ရမယ္။ ၾကားလား"
အ႐ုဏ ၿပဳံးလ်က္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ယုဂန္ သူ႔ကို သဝန္တိုၿပီး ပိုင္စိုးပိုင္နင္းႏိုင္ေနလွ်င္ သူ အဘယ္ေၾကာင့္ေပ်ာ္႐ႊင္ေနရမွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း နားမလည္ပါေခ်။
" ေမာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေရာ အဲ့လိုျပန္မေမးဘူးလား"
" ယုဂန္ ကိုယ္ပြားလူတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုခ်စ္မိသြားလည္း ကိစၥမရွိဘူး"
" ဘာလို႔လဲ"
ယုဂန္ အံ့ဩသြားဟန္ရွိသည္။
အ႐ုဏ ႏႈတ္ခမ္းစြန္းတစ္ဖက္တည္း ေကြးၫြတ္႐ုံမွ်ၿပဳံးကာ ယုဂန္၏ ေအးစက္စက္ေပ်ာ့ေတာ့ေတာ့ လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို ဆြဲယူရင္း သူ၏ပါးတြင္ကပ္လိုက္သည္။
" ႐ုပ္ တူတယ္ဆို။ ေမာင္က အဲ့လူကိုသတ္ၿပီး အဲ့ေနရာဝင္ယူလိုက္ရင္ ျဖစ္တာပဲမလား။ ဘယ္သူ႔မွသတိထားမိမွာမဟုတ္ဘူး"
ယုဂန္ ရယ္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ရင္ဘတ္ကို တစ္ခ်က္ထုကာ
" ဆိုးလိုက္တာ"
ဟု ရယ္သံတစ္ဝက္ႏွင့္ ဆိုသည္။
" မင္းနဲ႔ပတ္သတ္ရင္ လူဆိုးျဖစ္ရလည္းတန္ပါတယ္"
ယုဂန္ အံ့အားသင့္ဟန္ျဖင့္ မ်က္ခုံးပင့္ကာ ျပဴးၾကည့္သည္။ ထို႐ုပ္ကေလးသည္ သူ႔အတြက္ ခ်စ္စဖြယ္အတိျဖစ္ေလရာ အ႐ုဏသည္ ယုဂန္၏ပါးအိအိေလးထဲ ႏွာဖ်ားနစ္ဝင္သည္အထိ နမ္းရႈိက္လိုက္ၿပီး
" ကေလးေလး ေမာင့္ကိုထပ္ၿပီး မျပဳစုခ်င္ဘူးလား"
ဟု ခပ္တိုးတိုး၊ ခပ္တိမ္တိမ္ေမးသည္။
ယုဂန္၏လက္ႏွစ္ဖက္က သူ႔၏လည္ပင္းကိုဖက္တြယ္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ယုဂန္ဟာ သူ၏နား႐ြက္ဖ်ားကို ေမာ့နမ္းလာၿပီး နား,နားကပ္၍ တိုးရွရွေျပာသည္။
" ကုတင္ေပၚသြားမယ္"
ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ ယုဂန္အလိုကိုလိုက္ေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယုဂန္ကို တင္ပါးမွတစ္ဆင့္ေပြ႕ခ်ီလိုက္ေလရာ ယုဂန္၏ေျခႏွစ္ဖက္က သူ၏ခါးကို ခ်ိတ္တြယ္လာသည္။
ထိုသို႔ေပြ႕ခ်ီၿပီး ကုတင္ဆီသြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အ႐ုဏ၏ႏႈတ္ခမ္းေပၚသို႔ ျပင္းျပသည့္အနမ္းမ်ားက က်ေရာက္လာျပန္၏။
ဒီညေတာ့ ညတာရွည္ဦးမည္ထင္သည္။
*******************************
A/N
ဒီအပိုင္းမွာ တျခားအေရးႀကီးကိစၥေတြထည့္မယ္ဆိုၿပီး plot ခ်ထားေပမဲ့ sexual content နဲ႔တင္ ရွည္သြားလို႔ ေနာက္တစ္ပိုင္းမွ ျမႇဳပ္ကြက္ေတြ ေဖာ္ရေတာ့မယ္။ စာအုပ္ထုတ္ရင္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ adult content ေတြအကုန္ ျဖဳတ္ခ်ခဲ့မွာပါ။ wattpad မွာပဲ တိတ္တိတ္ေလး လာဖတ္ၾကေပါ့ ဟုတ္လား xD
TEO က တစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္း စာအရမ္းရွည္ေတာ့ေလ၊ ကိုယ္ကလည္း မအားတာနဲ႔ တစ္ပတ္ကို တစ္ပိုင္းေလာက္ပဲ ေရးႏိုင္သလိုျဖစ္ေနတယ္ရယ္။ တစ္ပတ္ ႏွစ္ပိုင္းေတာ့ update ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားေပးသြားပါ့မယ္။ ဒါမဲ့ ကတိေတာ့ မေပးရဲဘူး:')
Funfact အေနနဲ႔ေျပာရရင္ ယုဂန္ရဲ႕ခါးဆိုဒ္က ၂၈ လက္မပါ။ အရပ္ ၁၈၀ cm ရွိတဲ့ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တကယ့္ကို ခါးေသးေသးေလးပိုင္ဆိုင္ထားတာပါ။